ΙΕΡΕΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΙΕΡΕΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΕΝΑΣ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΑΜΑΛΙΑΔΑΣ Aγαπητοί φίλοι, σε κάθε χωριό  τα σημαντικά πρόσωπα που διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας είναι εκείνοι  που έχουν ταχθεί να παιδαγωγούν, να νουθετούν και να διδάσκουν τους νέους. Αυτοί  κατά κοινή ομολογία  είναι ο δάσκαλος, ο παπάς  και ο πρόεδρος της κοινότητας. Κάθε άνθρωπος και κάθε  τόπος  οφείλει την πρόοδο και την επιτυχία του σ’ αυτούς τους σημαντικούς παράγοντες. Δεν  θεωρώ  τυχαία την ιεράρχηση. Στα χρόνια της σκλαβιάς ο ρόλος του πρώτου και του  δεύτερου είχαν ενσωματωθεί στο ίδιο πρόσωπο και είχαμε  το φωτισμένο εκείνο πρότυπο του Ιεροδιδασκάλου. Είναι η εποχή που ο δάσκαλος και παπάς θέρμαιναν τα όνειρα για μια λεύτερη πατρίδα. Μέσα από το ψαλτήρι και το οχταήχι έπαιρναν ζωντάνια η λέξεις και τα γράμματα του αλφαβήτου ζωντάνευαν  για να μεταφερθούν από γενιά σε γενιά στις μέρες μας. Το ρόλο του δασκάλου πολλές φορές και στα κατοπινά χρόνια, άτυπα και πρωτοβουλιακά έπαιρνε ο παπάς της ενορίας. Εδώ είμαστε  υποχρεωμένοι να αποδώσουμε τις ανάλογες τιμές και το σεβασμό σε μορφές που αναλώθηκαν στην υπηρεσία του καθήκοντος και του χρέους.  Όταν οι επιγενόμενοι αναγνωρίζουν την προσφορά των μορφών που πέρασαν στο ιστορικό παρελθόν μιλάμε πως ο σπόρος που έριξαν απέδωσε και θα αποδίδει πάντα καρπούς, αφού οι ιδέες της προσφοράς και του χρέους είναι βαθιά ριζωμένες στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Είναι πολύ θετικό πως τη σημερινή εκδήλωση διοργανώνει ο Εκπολιτιστικός και Φυσιολατρικός σύλλογος Αγίου Ιωάννου Αμαλιάδας «Η ΑΣΤΡΙΝΙΑ» με σκοπό τα τιμήσει ένα ιερέα. Ένα ιερέα,αείμνηστο πλέον,εφημέριο της ενορίας Αγίου Ιωάννη Αμαλιάδας Παπά Θόδωρο Παπακωσνταντινου που  στάθηκε στις επάλξεις του χρέους και ιερούργησε για σαράντα ολόκληρα χρόνια από το 1903-1943 στο ναό του Αγίου Ιωάννη Αμαλιάδας.. Ο  παπά- Θόδωρος Παπακωνσταντίνου  γεννήθηκε στο χωριό Τοπόριστα ( Θεόκτιστο Γορτυνίας).Η οικογένειά του δικαίως Έχει τις προϋποθέσεις  να χαρακτηριστεί οικογένεια λευιτών-ιερωμένων, με σημαντική προσφορά  στην τοπική εκκλησία, αφού, πολλοί αυτούς  επέλεξαν να υπηρετήσουν  την  ιεροσύνη.   . Παππούς του παπά- Θόδωρου, ήταν επίσης παπάς, ο π. Αλέξης Γιαμάς  το ίδιο και πατέρας του, ο π. Kωνσταντίνος Γιαμάς ή Παπακωσταντάκης, που γεννήθηκε το 1853 επίσης στο Θεόκτιστο. . O παπά- Κωνσταντής Γιαμάς, είχε και έναν αδερφό τον Θεοφάνη Γιαμά, που γεννήθηκε το 1835. Ο Θεοφάνης,  είχε κλίση και αγάπη προς την εκκλησία και επέλεξε να γίνει μοναχός.  Από μικρό παιδί πήγε ως δόκιμος μοναχός στην Iερά Mονή Aγίου Aθανασίου,  στα Φίλια Καλαβρύτων της  οποίας  από το 1875 έως το 1891, διετέλεσε και ηγούμενος,χωρίς βεβαίως να γνωρίζουμε το χρόνο θανάτου του. Η φήμη του είχε ξεπεράσει τα στενά όρια της περιφερείας του, μ’ αποτέλεσμα θεοσεβούμενοι χριστιανοί, όχι μόνον από την Αρκαδία αλλά και Ηλεία και την ορεινή Αχαΐα προσερχόταν στο Θεόκτιστο  να τον απολαύσουν, διότι ως ιερωμένος υπήρξε ένας λαμπρότατος κληρικός και θαυμάσιος λειτουργός, κατηχητής και ομιλητής του θείου λόγου του Θεού. Ήταν τόσο αγαπητός στην κοινωνία και επιτελούσε το έργον του στο ακέραιο .Στα χνάρια του πατέρα ακολούθησαν και  οι τρεις γιοι του, και έγιναν ιερείς.  Αντιλαμβανόμενος, το μεγάλο κύμα εσωτερικής και εξωτερικής μετανάστευσης, παρότρυνε τα παιδιά του, να μεταναστεύσουν από το χωριό και να κατεβούν στον κάμπο  της Ηλείας για μια καλύτερη ζωή.  Εδώ στην περιοχή του  Αγιάννη της Αμαλιάδας ο παπά- Κωνσταντής είχε συγχωριανούς και συγγενείς  που παραχείμαζαν   γι’ αυτό έστειλε και τον παπά Θόδωρο.            Παιδιά του ήσαν ο Λεωνίδας, που διετέλεσε για πολλά χρόνια, εφημέριος στο Γεράκι Αμαλιάδας, προ του 1928, ο Θεόδωρος, εφημέριος στον Άγιο Ιωάννη Αμαλιάδας και ο Σωτήριος  επίσης εφημέριος από το 1904 έως το 1954, στο Θεόκτιστο Γορτυνίας. Λέγεται ότι στο χωριό του και στην ευρύτερη περιοχή  δεν γνώριζαν το επώνυμο του αλλά , μόνο το προσωνύμιο του  Παπακωνσταντής από το Θεόκτιστο.. Για αυτό τον λόγο ο Παπα- Θόδωρος Γιαμάς, μετονομάστηκε σε Παπακωνσταντίνου, λαμβάνοντας το επώνυμο από το ιερατικό σχήμα του πατέρα του.           Ο παπά Θόδωρος γεννήθηκε το 1863, και παντρεύτηκε την πρεσβυτέρα Ελένη, κόρη του παπά- Κωνσταντίνου Παπαδημητρίου(1864-1961) από το Θεόκτιστο Γορτυνίας. Ανέλαβε εφημέριος  στην  ενορία του Αγιάννη το 1903 και παρέμεινε μέχρι το έτος 1943 ημερομηνία του θανάτου του. Θεωρείται ένας από τους πιο ευλαβείς ιερείς και άξιους ευεργέτες του Αγίου Ιωάννου. Παρόλο που η σαραντάχρονη θητεία και  προσφορά του στο θυσιαστήριο σημαδεύτηκε από δύσκολους εποχές,(Βαλκανικοί Πόλεμοι, 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος, Μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή, 2ος Παγκόσμιος πόλεμος,  δικτατορία Μεταξά, ιταλό-Γερμανική κατοχή,  σεισμοί, λοιμοί, πείνα, προσφυγιά) και  τεράστιες   κοινωνικές ανακατατάξεις,   ο παπά- Θόδωρος, στάθηκε όρθιος υπηρετώντας πάντοτε με πίστη, σύνεση και ευλάβεια την αγαπημένη ενορία του. Σ’ αυτή  την ταραγμένη εποχή, η ενορία  αριθμούσε περίπου 170 κατοίκους (94 ήσαν άνδρες και 76 γυναίκες). Οι  οικογένειες που είχαν εγκατασταθεί εκεί   ήσαν 21 κι έχουν καταγραφεί ως εξής: Η οικογένεια Νικολόπουλου, Καρακίτσου, Αλεξόπουλου, Μπουσδούκου, Θεοφιλόπουλου, Ρούμπα, Τσούνη, Παναγιωτόπουλου, Κυριακόπουλου, Μπιρμπίλα, Παπακωνσταντίνου, Σαχλά, Τασσόπουλου, Αβδίκου, Διονυσόπουλου, Δημάκου, Κολοκοτρώνη, Τσαρδίκου, Δημητρόπουλου, Πλέσσα και Μονόλιθου. Από τότε, που ανέλαβε ιερέας την ενορία του Αγίου Ιωάννη, μέσα σε λίγο χρόνο, κατάφερε και μετέτρεψε το ναΐδριο του Αγίου Ιωάννη , σε τόπο ιερής λατρείας και προσκυνήματος, όπου πλήθος από προσκυνητές όχι μόνον της ευρύτερης περιοχής, αλλά και από όλη την Ηλεία συνέρεαν στο εκκλησάκι για να προσκυνήσουν την θαυματουργική εικόνα του Αγιάννη και να γιατρευτούν από το νερό του πηγαδιού που είχε θαυματουργικές-θεραπευτικές ιδιότητες. Όποιος ασθενής έρχονταν να προσκυνήσει  εδώ   παρακολουθούσε την Θεία Λειτουργία και αφού πλενόταν με το αγιασμένο νερό του πηγαδιού,  θεραπεύονταν. Αλλά και πάρα πολλοί που δεν μπορούσαν να μετακινηθούν για να παρευρεθούν εδώ, έστελναν τα ρούχα με οικείους τους, τα λειτουργούσαν  και μετά τα έπλεναν με το νερό της πηγής του Αγιάννη  και πίστευαν πως θα  γίνουν καλά, όταν τα φορούσαν. Ο παπά- Θόδωρος με το  χρόνο, έπεισε πολλούς κατοίκους  ορεινών περιοχών  που παραχείμαζαν τα ποίμνιά τους αλλά  και εργάτες γης, να εγκατασταθούν μόνιμα στην περιοχή του  Άγίου Ιωάννη,  παραχωρώντας προς αυτούς γη. Ο παπά Θόδωρος, ήταν άριστος γνώστης της ψαλτικής τέχνης ενθουσίαζε και αφύπνιζε πνευματικά με την μελωδική και  βροντερή  φωνή του, τους εκκλησιαζόμενους και γι’ αυτό του είχαν δώσει το προσωνύμιο παπά -Κόκορη. Ευγενής, προσηνής και απλός, η ψυχή του ήταν ταπεινή, άδολος, πλήρους ευσεβείας, ευγενείας, διακριτικότητας και αληθινής αφοσιώσεως στην Εκκλησία στον θεό και ιδιαίτερα στον Αγιάννη.  Υπήρξε ένας από τους πιο γνήσιους παλαιούς και πνευματικούς ιερείς του Αγίου Ιωάννου.  Χαρακτηριστικό ήταν  ότι χωρίς να κουράζεται  περιόδευε μ’ ένα γαϊδουράκι από χωριό σε χωριό από κτήμα σε κτήμα και όπου υπήρχε σπίτι στην ύπαιθρο στον Αγιάννη και περιφερειακά, ευλογούσε και έδινε τις ευχές του. Στο ναΐδριο, για εκατό περίπου χρόνια, φυλασσόταν ένα χρυσό θυμιατό τεραστίας αξίας, αφιέρωμα κάποιου τούρκου αγά, του Μουσταφά Μπαϊρακτάρη της οικογένειας των Χοτομαναίων Τούρκων της Γαστούνης, λίγα χρόνια πριν την επανάσταση του 1821. Το είχε δωρίσει σε ένδειξη αμέριστου πίστης, ευλάβειας, αφοσίωσης και αγάπης, προς τον Άγιο, για τη   θεραπεία του μονάκριβου παιδιού   του. Το χρυσοποίκιλτο θυμιατό κατά την παράδοση  είχε προσελκύσει  προσκυνητές να το θαυμάσουν, να το αγγίξουν και να μάθουν την ιστορία του.. Μετά την έναρξη της επανάστασης του 1821 και κατά την επιδρομή του Ιμπραήμ, οι έντιμοι και ευλαβείς ιερείς, είχαν φροντίσει να κρύψουν το θυμιατό και τις εικόνες σε ασφαλές σημείο, και μετά την απελευθέρωση τα επανατοποθέτησαν στην θέση τους. Το χρυσοποίκιλτο Θυμιατό, τεράστιας υλικής αξίας  και συμβολικής σημασίας μετά την παλιγγενεσία ήταν ένα χαρακτηριστικό κειμήλιο  του θαυματουργού Αγιάννη, και υπήρχε στον Ναό μέχρι 1909, όταν  εκδηλώθηκε ο μεγάλος και καταστρεπτικός σεισμός. Συγκεκριμένα, την νύχτα της 1ης προς την 2α Ιουλίου του 1909, ημέρα Τετάρτη προς Πέμπτη και ώρα 02:05 μετά τα μεσάνυχτα, πραγματοποιήθηκε κυματοειδής σεισμός, διαρκείας ένδεκα δευτερολέπτων, μ’ επίκεντρο το χωριό Χάβαρι Δημοσιογράφος  της εφημερίδας «ΠΡΟΟΔΟΣ ΑΜΑΛΙΑΔΑΣ», στις 6 Ιουλίου 1909, που επισκέφθηκε το Χάβαρι για να καταγράψει την συμφορά  για την περιοχή του  Αγιάννη γράφει τα εξής: «…Φθάσαντες εις Άγιον Ιωάννην εύρομεν τον ομώνυμον Ναόν τελείως κατερειπωμένον, τας οικίας, άλλας μεν ετοιμόρροπους άλλας δε ηρειπωμένους και τους κατοίκους κλαίοντας…». Μεταξύ των άλλων κτιρίων, του οικισμού, καταστράφηκε ολοσχερώς και το ναΐδριο του Αγίου Ιωάννη. Μετά το ισχυρό νυκτερινό πανικό που υπέστησαν οι κάτοικοι του Αγιάννη, μέσα στο σκοτάδι και με τα φαναράκια προσπαθούσαν ν’ απεγκλωβίσουν ανθρώπους μέσα από τα ερείπια. Με το πρώτο φως της ημέρας οι κάτοικοι του οικισμού  αντίκρισαν  το ναΐδριο, ένα σωρό  ερειπίων.  Ευτύχημα ήταν πως  ο οικισμός του Αγίου Ιωάννη,  δεν θρήνησε θύματα, καθώς εκείνη την εποχή λόγω της συγκομιδής της   σταφίδας, παρέμεναν στα κτήματα.   Την ίδια ημέρα ο παπά- Θόδωρος, με την βοήθεια των ενοριτών έψαξαν στα ερείπια  για τις εικόνες το θυμιατό και για ότι υπήρχε εντός αυτού και τα εντόπισαν, εκτός από το θυμιατό. Η παράδοση αναφέρει ότι εκλάπη μέσα από τα ερείπια, σίγουρα από κάποιον ιερόσυλο, που προφανώς γνώριζε την ύπαρξή του,και την θέση όπου επιμελώς το φύλασσε με μεγάλη ευλάβεια, ο  παπα- Θεόδωρος Παπακωνσταντίνου. Μετά από αυτό το απρόσμενο καταστροφικό για τον τόπο γεγονός, ο παπά- Θόδωρος και οι ευλαβείς κάτοικοι του Αγιάννη, κατασκεύασαν μια πρόχειρη ξύλινη καλύβα,όπου σ΄αυτή τελούσε τη Θεία Λειτουργία.. Από κείνη τη στιγμή, η σκέψη του, ήταν πως θ’ ανοικοδομήσουν και  πάλι το ναό  του Αγιάννη. Ο παπά- Θόδωρος,  χάρη στις υπεράνθρωπες και συντονισμένες προσπάθειές του, κατάφερε να πείσει την Αθηνά Ηλία Ηλιόπουλου, (μητέρα του αείμνηστου κωμικού ηθοποιού Ντίνου Ηλιόπουλου) να χρηματοδοτήσει το έργο και ν’ ανεγείρει τον μεγαλοπρεπή σημερινό ναό. Και τα κατάφερε μια χαρά. Ο ναός, σε χρόνο ρεκόρ για εκείνη την εποχή, ανεγέρθη λίγα μέτρα νοτιότερα του παλαιού. Σ την κατασκευή, συνέβαλαν πρόθυμα και οι κάτοικοι του Αγιάννη, με την προσωπική τους εργασία. Χρησιμοποίησαν τα υλικά του παλιού ναού και πέτρες από τα χωράφια του Αγιάννη, που με μεγάλη ταλαιπωρία  εξόρυξαν. Για να μεταφέρουν στον τόπο της οικοδομής, τις πέτρες, την άμμο και τον ασβέστη, οι ενορίτες αμισθί χρησιμοποίησαν τα κάρα τους. . Για πρώτη ύλη χρησιμοποίησαν αργιλώδες χώμα τον λεγόμενο πηλό, ή γλίνα. Και τοιουτοτρόπως το επόμενο έτος το 1910, οικοδόμησαν νέο μεγαλοπρεπή ναό για εκείνη την εποχή, περιβαλλόμενο από θεόρατα πλατάνια και βελανιδιές, πραγματικό στολίδι όχι μόνον στον Αγιάννη αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, τον ήδη υπάρχοντα, όπως αναφέρει στο υπέρυθρο τοποθετημένη σχετική μαρμάρινη πλάκα η οποία γράφει τα εξής: «Ο ΝΑΟΣ ΟΥΤΟΣ ΚΑΤΕΣΤΡΑΦΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΕΙΣΜΟΥΣ 1 - 7 - 1909 ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΘΗ ΔΑΠΑΝΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΗΛΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΜΗΤΡΟΣ ΑΥΤΗΣ ΣΜΑΡΑΓΔΑΣ ΚΑΡΑΚΑΝΔΑ 1910» Η δαπάνη, της οικοδομής, ανήλθε στο ποσόν των 5.000 δραχμών. Κατά την ανοικοδόμηση των σεισμόπληκτων οικιών, λόγω που υπήρχαν πολλά κτίσματα είχαν καταφθάσει πολλοί Ηπειρώτες και Λαγκαδιανοί  κτιστάδες. Μεταξύ αυτών και ο κτίστης και πρωτομάστορας της ανέγερσης του ναού του Αγιάννη  Λάμπρος Παναγιώτης, από το χωριό Καλεντίνη της Άρτας. Ο ιερός Ναός του Αγίου Ιωάννου, κατασκευάστηκε σε Βασιλικό ρυθμό με διαστάσεις εξωτερικώς 22μ.Χ12μ.=164 τετρ. μέτρα, και εσωτερικώς 14μ.Χ11μ.=144 τετρ. μέτρα. Το κοιμητήριο  αρχικά βρισκόταν πέριξ του ναϊδρίου, μετά τον σεισμό του 1909 και με την ανέγερση του νέου ναού, μεταφέρθηκε  δυτικά του σημερινού ναού εκεί όπου υπάρχει σήμερα το πηγάδι και μια κρήνη. Αργότερα, το μετέφεραν ανατολικά του ναού εκεί που βρίσκεται σήμερα. Ο αείμνηστος ιερέας του Αγίου Γεωργίου Αμαλιάδας κ. Απόστολος Κυριαζόπουλος ή παπά- Λάκης, αναφέρει ότι ο ναός δεν έχει εγκαινιαστεί.          Κατά την παράδοση  οι Καλιτσαίοι εσκεμμένα εμπόδιζαν τα εγκαίνια, διότι ο παπά-Θόδωρος επιθυμούσε  μετά τα εγκαίνια  ν’ αποσπαστεί ο Αγιάννης, από παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου και ν’ αποτελέσει δική του ενορία. Πάντα, κατά την παράδοση, ο παπά- Θόδωρος, πήρε τα Άγια Λείψανα από την παλαιά Αγία Τράπεζα και τα μετέφερε στην νέα. Επί της παλαιάς τράπεζας για πολλά χρόνια, υπήρχε ένα μικρό εικονοστάσιο, μέχρι της Γερμανικής κατοχής, έκτοτε μετά τον θάνατο του παπά - Θόδωρου το 1943  καταστράφηκε. Η πλακόστρωση του ναού έγινε λίγα χρόνια αργότερα με πλακάκια, προερχόμενα από τον ιερό ναό της Παντάνασσας της Πάτρας. Το εκκλησιαστικό συμβούλιο του ναού θα άλλαζε τα πλακάκια του ναού αυτού και τότε ο παπά Θόδωρος, που το πληροφορήθηκε από  φίλο του, εσπευσμένα πήγε στην Πάτρα και κατάφερε να τα εξασφαλίσει και να τα τοποθετήσει   στον Αγιάννη. Ο ναός εορτάζει στις 24 Ιουνίου (Αγιαννιού του Ριγανά) και είναι αφιερωμένος στην Αποκεφάλιση του Ιωάννου του Προδρόμου. Παλιότερα γιόρταζε και στις 29 Αυγούστου και την Δευτέρα του Πάσχα. Τότε στον Άγιο Ιωάννη μετέβαινε όλο το προσωπικό του Αγίου Γεωργίου Αμαλιάδας. Ο Μητροπολίτης Ηλείας  Δαμασκηνός  1901-1918, στις 29 Αυγούστου 1911, όταν επισκέφτηκε τον Αγιάννη, βλέποντας ότι υπήρχε πρωτοφανής κοσμοσυρροή, ζήτησε από τον παπά- Θόδωρο να δεχθεί να τον μεταθέσει στην Αμαλιάδα σε μεγαλύτερο ναό. Αυτός αρνήθηκε πεισματικά δηλώνοντας, «…Εγώ παντρεύθηκα τον Αγιάννη και εδώ θα πεθάνω…», δείχνοντας την μεγάλη  αγάπη του  στην ενορία του..  Το ίδιο επαναλήφτηκε  το 1928 από  τον επίσκοπο Ηλείας Αντώνιο (1922-1945). Ό Μητροπολίτης  αντιλαμβανόμενος και τότε  την δημοτικότητα του παπά- Θόδωρου, του πρότεινε να τον μεταθέσει σε ενορία της Αμαλιάδας. Αλλά  και τότε πάλι αρνήθηκε. Το όνειρο και η πάγια επιθυμία  του παπά- Θόδωρου ήταν, ν’ αποσπασθεί ο Άγιος Ιωάννης, από εξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου και ν’ αποτελέσει ανεξάρτητη ενορία και κοινότητα.. Και όπως αποδείχθηκε, ότι δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει εν ζωή, τα κατάφερε με τον θάνατό του. Διότι αμέσως μετά τον θάνατό του,οι κάτοικοι  του Αγίου Ιωάννη  , αποχώρησαν από τον Άγιο Γεώργιο και αποτέλεσαν δική τους ενορία. Την περίοδο της   θητείας του παπά- Θόδωρου ένα έγγραφο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Πατρίς» Πύργου με ημερομηνία 17 Ιουλίου 1915, δείχνει την έντονη διαμαρτυρία των Καλιτσαίων,  για να μην περιέλθει η περιουσία του Αγίου Γεωργίου στην νεοσυσταθείσα κοινότητα του Αγίου Ιωάννου. Στο έγγραφο αυτό αναφέρονται τα εξής:    «Εφιστώμεν την προσοχήν των αρμοδίων μας εφ’ ενός ζητήματος λίαν ενδιαφέροντος». Ο συνοικισμός ο «Άγιος Ιωάννης» απέχων μόλις 20 λεπτά της ώρας της πόλεώς μας και συγκείμενος εξ είκοσι μόλις οικογενειών ενεργεί δραστηρίως, όπως μετά των παραχειμαζόντων αποτελέση καθώς διατηρών και σχολείον ιδίαν κοινότητα. Και το ζήτημα αυτό δεν είναι τόσον σπουδαίον ούτε τόσον επιζήμιον δια την πόλιν μας, όσον σπουδαίον είναι το, ότι δια του τρόπου αυτού πρόκειται το εξωκκλήσιον του ειρημένου συνοικισμού κτήμα του ιερού ναού μας ο «Άγιος Γεώργιος» να περιέλθη εις την κατοχήν της συστηθησομένης κοινότητος «Αγίου Ιωάννου». Καταγγέλλοντες τας ενεργείας ταύτας προς τας αρμοδίους αρχάς μας συνιστώμεν την λήψιν των αναγκαίων μέτρων, προς περιφρούρησιν των συμφερόντων του ιερού ναού μας «Άγιος Γεώργιος». Άλλη μια προσωπική ενέργεια του παπά- Θόδωρού ήταν και η ίδρυση δημοτικού σχολείου στον οικισμό. Και μετά από πολύχρονη δραστηριότητα ο οικισμός το 1912 απέκτησε μονοθέσιο δημοτικό σχολείο με αρκετούς μαθητές.(Μαθητές  από τον Αγιάννη τα Τσιχλέϊκα, από τα Σεϊνταίϊκα και από το Κοκλάκι) . Ο παπά- Θόδωρος στην αρχή παραχώρησε το ισόγειο της οικίας του και για πάρα πολλά χρόνια στεγάστηκε δωρεάν το δημοτικό σχολείο. Όπως αποδεικνύεται, ήταν και μεγάλος φυσιολάτρης, διότι κατά την σαραντάχρονη θητεία του προστάτευσε στο ακέραιο το ειδυλλιακό αλσύλλιο του Αγιάννη, σ’ εποχές όπου η εκχέρσωση δασικών εκτάσεων στην περιοχή μας είχε φθάσει στο κατακόρυφο. Όσο για τις πολιτιστικές δραστηριότητές του, επιτέλεσε ένα τεράστιο για την εποχή εκείνη πολιτιστικό έργο στον Αγιάννη, αφού πήρε τις ιδέες και τα έθιμα από το Θεόκτιστο και πραγματοποίησε πολιτιστικές εκδηλώσεις όπως τα ριζικάρια, τις αποκριάτικες εκδηλώσεις, τον Λαμπαδιάρη, τα δωδεκαήμερα τα μεσοσπορίτικα και διάφορες άλλες εκδηλώσεις,άγνωστες στον κάμπο. Το 1924 μετά από συντονισμένες ενέργειες κατάφερε να κατασκευαστεί το γεφύρι στον Αγιάννη που μέχρι τότε ήταν ξύλινο.  Ο Παπά Θόδωρος κοιμήθηκε, πλήρης ημερών, στις 12 Μαρτίου 1943, και οι ευλαβείς κάτοικοι του Αγιάννη σε  ένδειξη τιμής και απεριόριστης αγάπης προς τον λειτουργό τους, για την πολύτιμη και πολύχρονη προσφορά του,, τον ενταφίασαν όπισθεν του Ιερού Βήματος του Ι. Ναού. Η δε πρεσβυτέρα του Ελένη, το γένος Παπαδημητρίου, γεννήθηκε το 1864 και απεβίωσε το 1961 στον Αγιάννη. Ο παπά- Θόδωρος είχε τέσσερα παιδιά:  Κωνσταντίνος,  Διαμάντω, Ειρήνη,   Γεώργιος (πέθανε στρατιώτης στο Μεσολόγγι)  και ο Γιάννης Ο Κωνσταντίνος,( έμπορος)  γεννήθηκε το 1896 και πέθανε το 1974.  Διαμάντω. Η Ειρήνη , γεννήθηκε το 1901 και πέθανε το 1918 κατά την μεγάλη επιδημία της γρίπης, σε ηλικία 17 ετών.  Ο Γεώργιος (πέθανε στρατιώτης στο Μεσολόγγι). Ο Γιάννης Παπακωνσταντίνου, (καθηγητή Ανωτάτης Εμπορικής ) γεννήθηκε το 1909 και πέθανε 1999 ( παντρεύτηκε την Αγγελική Γεωργίου Καρκούλια Ιατρού,  από την Κλειτορία Καλαβρύτων.)  Έχει εν ζωή τρία παιδιά την Ελένη, τον Γιώργο, και την Αδαμαντία.       Ας έχουμε την ευχή του και την προσευχή του, από τα ουράνια σκηνώματα  όπου  η μακαρία ψυχή του. Ο Εκπολιτιστικός και φυσιολατρικός σύλλογος Αγίου Ιωάννου Αμαλιάδας «Η ΑΣΤΡΙΝΙΑ», που, αποφάσισε σήμερα  να  τιμήσει πανηγυρικά την μνήμη του μ’ αυτή  εκδήλωση αποδεικνύει τα όσα αρχικά ανέφερα γι’ αυτούς που δεν είναι αγνώμονες σ’ αυτούς που στη ζωή τους είναι ταγμένοι να φυλάσσουν τις Θερμοπύλες θρησκείας και του Έθνους. Μπράβο στο Διοικητικό Συμβούλιο και τον πρόεδρο του.