ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΩΣΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

 ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ  ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΩΣΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ 
                     100 χρόνια από τη γέννησή του -10 χρόνια από το θάνατό του
 
Η ΣΤ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων και ο Δήμος Πατρέων συνδιοργανώνουν εκδήλωση–αφιέρωμα στον Κώστα Τριανταφύλλου, την Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012, στις 8:30μ.μ. στο νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών.
Την εκδήλωση θα τιμήσει με την παρουσία του ο Δήμαρχος Πατρέων κ. Γιάννης Δημαράς ενώ χαιρετισμό θα απευθύνει και η Προϊστάμενη της ΣΤ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Αρχαιολόγος κ. Ερωφίλη–Ίρις Κόλια.

Θα μιλήσουν: Μιχάλης Πετρόπουλος, Αρχαιολόγος, Επίτιμος Έφορος Αρχαιοτήτων
           Αγαμέμνων Τσελίκας, Φιλόλογος, παλαιογράφος.

Ο ιστορικός Κώστας Ν. Τριανταφύλλου (1912-2002) αποτελεί κεφάλαιο της πνευματικής και επιστημονικής ζωής του τόπου. Διέσωσε τα κατάλοιπα του αρχείου του Στέφανου Θωμόπουλου, με τα οποία επιμελήθηκε τη Β΄ έκδοση της "Ιστορίας των Πατρών", κατόπιν τα χειρόγραφα του Θωμόπουλου πέρασαν στην κατοχή του Δήμου Πατρέων.
Αναμφίβολα το σημαντικότερο έργο του ήταν η έκδοση του "Ιστορικού Λεξικού των Πατρών", του οποίου ο όγκος σταδιακά άρχισε να αυξάνεται, και το οποίο πρόλαβε να εκδώσει τρεις φορές. Η σημασία του έργου αυτού πιστοποιείται και από το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών που έλαβε.
Σημαντική παρουσία είχε και ως δραστήριο μέλος της πατραϊκής κοινωνίας. Διετέλεσε πρόεδρος της Διακιδείου Σχολής, του Ροταριανού Ομίλου Πατρών και της Αχαϊκής Εταιρείας.
Ήταν ιδρυτικό μέλος της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας Πελοποννήσου ενώ είχε εκλεγεί πολλάκις δημοτικός σύμβουλος Πατρών. Για την κοινωνική του προσφορά τιμήθηκε από διαφόρους φορείς.

Τα σημαντικότερα έργα του: "Ιστορικό λεξικόν των Πατρών" (3 εκδόσεις, 2 τόμοι),
"Η βυζαντινή οικογένεια Χαιρέτη και το εν Πάτρα αρχείο της" (Πάτρα 1962),
"Δύο λίβελλοι κατά Βενιζέλου Ρούφου",
"Το αρχείον των οικογενειών Δρακόπουλου και Καλαμογδάρτη", το οποίο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Πελοπόννησος" το 1969,
"Η 100ετηρίς του Συλλόγου των εν Πάτραις Κρητών" (πρακτικά του Ε΄ Διεθνούς Κρητολογικού συνεδρίου, Αθήνα 1991),
"Οι Σλαύοι εις Πάτρας" (Πνευματικό συμπόσιο, Αθήνα 1989),
"Η ημιεπίσημος αποστολή εις τα Ιονίας νήσους του βουλευτού Πατρών Κωνστ. Κωστάκη, 1864" (Δ΄ Πανιόνιο συνέδριο, 1978),
"Τα Ναυπλιακά εν Πάτραις, 1862" (περιοδικό Μνημοσύνη, Αθήνα 1969),
"Οι Κωστάκηδες της Αχαΐας και του Λιβόρνου. Συμβολή εις την ιστορία του Ελληνισμού της Τοσκάνης και των επαναστατικών Πατρών" (Αθήνα 1968) κ.α.
 
 
Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών, Νέα Εθνική οδός Πατρών - Αθηνών 36-40, 26442 Πάτρα
Τηλέφωνο 2613.616100, fax. 2610.423386, Email: stepka@culture.gr

ΕΝΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΑΛΛΟΥ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
από το Γάλλο Λογοτέχνη ΖΑΝ ΡΙΣΠΕΝ ΖΑ

1. Γκρεμίστε όλη την Ελλάδα σε βάθος 100 μέτρων .
2. Αδειάστε όλα τα μουσεία σας, από όλον τον κόσμο.
3. Γκρεμίστε κάθε τι Ελληνικό από όλο τον πλανήτη... Έπειτα σβήστε την Ελληνική γλώσσα από παντού:
α. Από την ιατρική σας, την φαρμακευτική σας,
β. Από τα μαθηματικά σας (γεωμετρία, άλγεβρα),
γ. Από την φυσική σας, χημεία,
δ. Από την αστρονομία σας,
ε. Από την πολιτική σας,
στ. Από την καθημερινότητα σας, διαγράψτε τα μαθηματικά, διαγράψτε κάθε σχήμα, κάντε το τρίγωνο-οκτάγωνο, την ευθεία-καμπύλη, σβήστε την γεωμετρία από τα κτίρια σας, τους δρόμους σας, τα παιχνίδια σας, τα αμάξια σας, σβήστε την ονομασία κάθε ασθένειας και κάθε φαρμάκου, διαγράψτε την δημοκρατία και την πολιτική, διαγράψτε την βαρύτητα και
φέρτε το πάνω κάτω, αλλάξτε τους δορυφόρους σας να έχουν τετράγωνη τροχιά, αλλάξτε όλα τα βιβλία σας (γιατί παντού θα υπάρχει και έστω μια ελληνική λέξη), σβήστε από την καθημερινότητα σας κάθε ελληνική λέξη, αλλάξτε τα ευαγγέλια, αλλάξτε το όνομα του Χριστού, που και αυτό
βγαίνει από τα Ελληνικά, και σημαίνει αυτός που έχει το χρίσμα, αλλάξτε και το σχήμα κάθε ναού (να μην έχει την ελληνική γεωμετρία), σβήστε τον Μέγα Αλέξανδρο, σβήστε όλους τους Μυθικούς και Ιστορικούς ήρωες, αλλάξτε την παιδεία σας, αλλάξτε το όνομα της Ιστορίας, αλλάξτε
τα ονόματα στα πανεπιστήμια σας, αλλάξτε τον τρόπο γραφής σας, χρησιμοποιήστε τον αραβικό, διαγράψτε την φιλοσοφία, διαγράψτε, διαγράψτε, διαγράψτε...
ΘΑ ΠΕΙΤΕ: «δεν γίνεται». ΣΩΣΤΑ, δεν γίνεται γιατί μετά δεν θα μπορείτε να στεριώσετε ούτε μία πρόταση!
Δεν γίνεται να σβήσει η Ελλάδα, ο Έλληνας, η προσφορά
του πάνω σε αυτόν τον πλανήτη... Η πρόκληση, πάντως, ισχύει!!



ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΙΑΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΗΣ ΜΑΝΑΣ

Το συγκλονιστικό γράμμα της μάνας...

Σάββατο, 24 Νοεμβρίου 2012

Ονομάζομαι Κ.Α. είμαι 34 ετών, παντρεμένη εδώ και 17χρόνια και έχω 4 παιδιά. Έν .κορίτσι 14 και τρία αγόρια 10, 9 και 6 ετών. Σήμερα το πρωί δεν είχα να δώσω στα παιδιά ούτε γάλα, πήγαν νηστικά στο σχολείο και δεν ήταν η πρώτη φορά. Το μεσημέρι για τέταρτη συνεχόμενη μέρα τους έφτιαξα μακαρόνια και το απόγευμα για Τρίτη φορά σύνδεσα παράνομα το ρεύμα στο σπίτι μου. Έσφιξα την γροθιά μου, κοίταξα τον άντρα μου στα μάτια και του ψιθύρισα «θα το παλέψουμε…». Αυτό λέω και στον εαυτό μου κάθε μέρα, κάθε πρωί που ξυπνάω κάθε βράδυ που κοιμίζω τα παιδιά μου. ΘΑ ΤΟ ΠΑΛΕΨΩ!
Υπάρχουν όμως και κάποιες στιγμές, που λυγίζω. Υπάρχουν στιγμές που δεν αντέχω το βλέμμα των παιδιών μου όταν μου ζητούν τα βασικά… ένα πιάτο φαΐ ένα κουλούρι για το σχολείο, ένα ζευγάρι παπούτσια… Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι να ανέβω στην ταράτσα και να δώσω τέλος στη ζωή μου και άλλες που θέλω να πάρω ένα όπλο και να σκοτώσω όλους αυτούς που μας οδήγησαν σε αυτή την τραγική κατάσταση… Υπάρχουν στιγμές δύσκολες που όπως αυτή εδώ που αποφάσισα να σας γράψω για τον Γολγοθά που ανεβαίνουμε με την οικογένειά μου και φοβάμαι για το πιο θα είναι το τέλος.
Είμαστε δύο άνθρωποι νέοι, έτοιμοι να στύψουμε την πέτρα. Έχουμε πάει παντού για να βρούμε δουλειά, έχουμε ρωτήσει όλο τον κόσμο για μία θέση εργασίας, αλλά βρίσκουμε συνεχώς κλειστές πόρτες, και παίρνουμε μία και μόνο απάντηση, «Δεν χρειαζόμαστε άτομα».
Ο άντρας μου απολύθηκε από το εργοστάσιο που δούλευε στις αρχές του χρόνου. Μέχρι το περασμένο Πάσχα, κουτσά στραβά, τα βγάζαμε πέρα, έκανε λίγα μεροκάματα από εδώ και από εκεί. Από το Πάσχα μέχρι σήμερα όμως τα έσοδά μας είναι 100ευρώ το μήνα, που παίρνω εγώ, καθαρίζοντας ένα γραφείο και 320ευρώ το δίμηνο, το επίδομα των πολυτέκνων. 420ευρώ το δίμηνο. Με αυτά τα χρήματα, πρέπει να πληρώσω, φως, νερό, τηλέφωνο. Με αυτά τα χρήματα πρέπει να φάμε. Με αυτά τα χρήματα πρέπει να αγοράσω τα φάρμακα για το άσθμα που παίρνουν τα δύο μου αγόρια. Με αυτά τα χρήματα πρέπει να καλύψω τις βασικές ανάγκες τις οικογένειάς μου, αλλά δυστυχώς, όπως θα καταλάβαινε και ο πιο χαζός άνθρωπος σε αυτή την χώρα 420ευρώ το δίμηνο, δηλαδή μόλις 210ευρώ το μήνα ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ!
Το σπίτι μας το έχουμε αγοράσει με δάνειο, το οποίο έχω σταματήσει να το πληρώνω εδώ και δύο χρόνια. Όταν δηλαδή η οικονομική κρίση χτύπησε και την δική μας πόρτα. Δεν θυμάμαι καν πόσο είναι το ποσό που χρωστάμε στην τράπεζα, έχω χάσει τον λογαριασμό και στη κατάσταση που βρίσκομαι αυτή την στιγμή έχει σταματήσει και να με απασχολεί.
Στις 29 Οκτωβρίου, ήρθε στο σπίτι μας το συνεργείο της ΔΕΗ και μας έκοψε το ρεύμα. Έτρεξα αμέσως στα γραφεία της ΔΕΗ, πήγα στον διευθυντή, τον παρακάλεσα να μου κάνει ένα διακανονισμό, με ένα ποσό που να μπορώ να πληρώσω. Μου ζητούσε 300ευρώ άμεσα, εδώ και τώρα. Μου είπε «δώσε 300ευρώ, δεν ξέρω που θα τα βρεις και δεν μ’ ενδιαφέρει. Αν δεν μας πληρώσεις δεν μπορούμε να σου συνδέσουμε το ρεύμα». Το γεγονός πως στο σπίτι έχω 4 ανήλικα παιδιά δεν νομίζω καν να τον άγγιξε. Απλά αδιαφόρησε. Ήταν ανένδοτος!
Έφυγα από την ΔΕΗ έχοντας χάσει την γη κάτω από τα πόδια μου. Τι θα συνέβαινε όταν τα παιδιά θα επέστρεφαν από το σχολείο; Όχι αυτό δεν θα το άντεχαν ούτε αυτά, αλλά ούτε και εγώ. Έτσι αποφάσισα να αδιαφορήσω και εγώ για τους κανονισμούς της ΔΕΗ. Βρήκαν ένα κύριο, μάλλον ηλεκτρολόγος θα ήταν, ο οποίος μου είπε πως μπορεί να συνδέσει το ρολόι. Παράνομα! Είναι η πρώτη παρανομία που κάνω και εγώ στη ζωή μου! Του είπα χωρίς δεύτερη σκέψη να το συνδέσει αμέσως. Έτσι και έγινε. Λίγο καιρό μετά το συνεργείο της ΔΕΗ ήρθε ξανά, μου το έκοψαν για δεύτερη φορά και φυσικά το σύνδεσα ξανά… έτσι ξεκίνησε ένας φαύλος κύκλος αυτοί να το κόβουν και εγώ να το συνδέω. Βέβαια κάθε φορά που συμβαίνει αυτό μου βάζουν και από ένα πρόστιμο αλλά πλέον λίγο με ενδιαφέρει και αυτό.
Στην ΕΥΔΑΠ τα πράγματα ήταν καλύτερα. Ο διευθυντής ευτυχώς είναι πάνω από όλα άνθρωπος. Μου είπε πως κανένας δεν πρόκειται να μου κόψει το νερό, και να δίνω όσα μπορώ, έστω και 10 ευρώ. Και αυτό κάνω. Δεν μου περισσεύουν ούτε αυτά τα 10ευρώ, τα κόβω από τις βασικές ανάγκες των παιδιών μου, αλλά ευγνωμονώ έναν άνθρωπο που έδειξε κατανόηση και τα δίνω κάθε μήνα.
Στην γειτονιά δεν έχω δώσει δικαιώματα. Δεν ξέρει κανείς τι συμβαίνει πίσω από την πόρτα του σπιτιού μου. Προσπαθώ να κρατήσω την αξιοπρέπειά μου και πάνω από όλα την αξιοπρέπεια των παιδιών μου. Δεν ζητιανεύω και δεν θέλω να δώσω το δικαίωμα σε κανέναν να με λυπηθεί. Δεν έχω ανάγκη από λύπηση, από δουλειά έχω ανάγκη. Μια δουλειά για μένα και μία για τον σύζυγό μου.
Κανένα δικαίωμα δεν έχουν δώσει ούτε τα παιδιά μου στο σχολείο. Δεν λένε σε κανένα τι συμβαίνει στο σπίτι μας και αν πήγαν νηστικά σήμερα για μάθημα. Κάποιες μέρες τους αγοράζω ένα κουλούρι και το μοιράζω στα τρία. Δεν τους δίνω κάθε πρωί γάλα. Την μία μέρα γάλα, την άλλη τσάι κάποιες μέρες ίσως και τίποτα. Το μεσημέρι μαγειρεύω ρύζι, μακαρόνια, όσπρια… κρέας τρώμε μία φορά στις 15 και αυτό κοτόπουλο.
Τα παιδιά δείχνουν κατανόηση, βλέπουν τις προσπάθειές μας και κάνουν υπομονή. Όσο μπορούν. Όμως και αυτά κάποιες στιγμές δεν αντέχουν. Βλέπουν τους συμμαθητές τους φίλους τους και αναρωτιούνται εμείς γιατί να μην έχουμε, εμείς γιατί να μην μπορούμε.
Αυτό που με τρομάζει είναι πως τα αγόρια μου αγριεύουν. Η συμπεριφορά τους αλλάζει, γίνονται επιθετικά ενώ δεν ήταν. Για μικρά πράγματα ανούσια, επαναστατούν. Φοβάμαι πως και αυτά έχουν φτάσει στα όριά τους.
Δυστυχώς ούτε εγώ, ούτε ο σύζυγός μας δεν έχουμε καμία βοήθεια από τις οικογένειες μας… Και αυτοί τα βγάζουν δύσκολα πέρα.
Ο λόγος που σήμερα έκατσα και έγραψα όλα αυτά είναι γιατί ζητάω μέσα από τα βάθη της καρδιά μου βοήθεια. Δεν ζητιανεύω, δεν θέλω από κανέναν να μου δώσει χρήματα ή φαγητό. Μια δουλειά ζητάω για μένα και για τον σύζυγό μου. Μία δουλειά για να σταθούμε στα πόδια μας. Μια δουλειά για να σηκώσουμε και πάλι κεφάλι. Γιατί δεν αντέχω αυτές τις μέρες, όπως την σημερινή, που στο πορτοφόλι μου δεν έχει ούτε ένα ευρώ για αγοράσω ένα ψωμί.
Ποτέ δεν πίστευα, ούτε εγώ ούτε ο σύζυγός μου ότι θα φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Δεν ήμασταν πλούσιοι, αλλά είχαμε όλα όσα χρειαζόμασταν και ήμασταν ευτυχισμένοι. Η ζωή μας από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν ένας καθημερινός αγώνας αλλά δεν παραπονιόμουν, μου έφτανε η αγκαλιά των παιδιών μου και η ικανοποίηση να τους παρέχω όσα χρειάζονται. Αυτό είναι, που με σκοτώνει σήμερα. Δεν με νοιάζει για μένα αλλά δεν μπορώ, δεν αντέχω να μην μπορώ να δώσω στα παιδιά μου όσα χρειάζονται. Κρατάω με νύχια και με δόντια την οικογένειά μου δεμένη. Με τον σύζυγό μου έχουμε γίνει ένα, είμαστε εγώ γι’ αυτόν και αυτός για μένα.
Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν, παρακαλάω όλο τον κόσμο να με βοηθήσει να βρω μια δουλειά. Αυτό θα με έκανε ευγνώμων… θα επέστρεφε το χαμόγελο στα πρόσωπα των παιδιών μου. Μια δουλειά για να μπορώ να ζήσω και εγώ, και τα παιδιά μου αξιοπρεπώς.
Σας ευχαριστώ!
Με εκτίμηση
Κ. Α.
Από Πάτρα

ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΕΠΟΤΙΣΜΟΣ

ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ  ΚΑΙ ΝΕΠΟΤΙΣΜΟΣ
                           Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη
                           Επίτ. Δικηγόρου Αντιπροέδρου Α.Σ.Π.Ε.

Η κυβέρνηση δεσμεύτηκε με την ψήφιση και του τρίτου μνημονίου  στην  μείωση του προσωπικού του Δημοσίου τομέα της οικονομίας. Εκ πρώτης όψεως  αυτή η μείωση  θα επιφέρει αναστάτωση  στις οικογένειες των δημοσίων υπαλλήλων που χρόνια τώρα είχαν εξασφαλίσει μια θέση εργασίας  και ένα μισθό  έστω και αισθητά μειωμένο  σήμερα για την κάλυψη των βιοτικών τους αναγκών.  Οι δανειστές μας όμως  έχουν εντοπίσει πως η δημόσια διοίκηση έχει  χαμηλή παραγωγικότητα που προέρχεται κυρίως   ότι πολλά άτομα που διορίστηκαν σε διάφορες  κατά καιρούς  δημόσιες θέσεις τα οποία ήσαν ποιοτικά ακατάλληλα και ποσοτικά μη αναγκαία.
Αυτή η τακτική  είχε και έχει αρνητικές επιπτώσεις και στην ιδιωτική Οικονομία, διότι ενεργεί ως  τροχοπέδη και αποθαρρύνει τις  επιχειρηματικές  δραστηριότητες. Η συνολική παραγωγικότητα της Οικονομίας είναι τότε χαμηλή και κατά επέκταση ανάλογη θα είναι και η ανταγωνιστικότητα της.
 Γι’ αυτό πρωταρχικός στόχος μίας νέας διαρθρωτικής πολιτικής θα ήταν η άμεση καταπολέμηση και μείωση της επιρροής των πελατειακών σχέσεων, του νεποτισμού και της διαφθοράς. Δηλαδή στόχος πρέπει να είναι η αποδυνάμωση του κρατικού γραφειοκρατικού μηχανισμού, που κοστίζει ετησίως στην ελληνική Οικονομία τουλάχιστο 12 δις € .
Η ανικανότητα των κομμάτων εξουσίας έγινε ιδιαίτερα τα τελευταία τρία χρόνια πολύ αισθητή, αφού συζητούν και επισημαίνουν το πρόβλημα, δεν προβαίνουν όμως σε ενέργειες κατάργησης του, διότι προφανώς η επίλυσή του  προσκρούει στα πελατειακά  τους συμφέροντα.
 Η σημερινή κρίση μπορεί  εν τέλει  να γίνει ένας καταλύτης κατά  των αρνητικών σχέσεων που κυριαρχούν στη δημόσια ζωή της χώρας.  Και αυτό διότι η σημερινή κρίση δείχνει πολύ καθαρά πλέον  πόσο υψηλό και ποικιλόμορφο είναι το κόστος του ισχύοντος  πελατειακού συστήματος , το οποίο σήμερα χτυπά σκληρά και αλύπητα όλους ανεξαιρέτως τους  πολίτες.
Η συνειδητή αγνόηση από τους μέχρι τώρα πολιτικά υπεύθυνους του κριτηρίου  επίδοσης και  απόδοσης για προσλήψεις στο δημόσιο, φανέρωσε, την παραβίαση τουλάχιστον τριών θεμελιωδών κοινωνικών ιδιοτήτων που είναι απαραίτητες για να υπάρξει πολιτική, οικονομική, κοινωνική και ηθική σταθερότητα σε μία Κοινωνία.
Η διαρκής παραβίαση του αισθήματος της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι το πρώτο. Ένα κοινωνικό σύστημα που προωθεί και αναπαράγει συνεχώς τον νεποτισμό , παραβιάζει  συστηματικά το κριτήριο απόδοσης ως κοινωνική αναγνώριση, οδηγεί σε διάβρωση των τυπικών και άτυπων θεσμών και τελικά απαξιώνει τους κανόνες της νομιμότητας και της γνησιότητας μιας Κοινωνίας.
Με άλλα λόγια, αν οι πολίτες  βλέπουν  συνεχώς, ότι μονίμως ακατάλληλα πρόσωπα, λόγω κομματικών, πελατειακών  και συγγενικών σχέσεών τους (νεποτισμός), παίρνουν υπεύθυνες και υψηλά αμειβόμενες θέσεις, τότε υπονομεύεται το αίσθημα  της δικαιοσύνης.
Η δεύτερη κοινωνική ιδιότητα που  απειλείται  είναι η κοινωνική συνοχή. Ο νεποτισμός δεν υπονομεύει μόνο, αλλά και καταστρέφει την κοινωνική συνοχή μιας κοινωνίας εντελώς. Σε μια κοινωνία στην οποία η  συνοχή είναι πολύ αδύναμη ή ανύπαρκτη, είναι επίσης ανύπαρκτος και ο σχεδιασμός και η πραγματοποίηση ενός συλλογικού πολιτικού και κοινωνικού πλαισίου κοινών κοινωνικών στόχων και προσδοκιών.
Και τελευταίο,  οι πελατειακές σχέσεις και ο νεποτισμός έχουν σαν αποτέλεσμα πολύ χαμηλές οικονομικές και κοινωνικές επιδόσεις. Είναι προφανές ότι ένα τέτοιο σύστημα δεν χρησιμοποιεί αξιοκρατικά το ανθρώπινο δυναμικό της Κοινωνίας. Αυτό όχι μόνο οδηγεί σε κακή ποιότητα των δημόσιων υπηρεσιών, αλλά εμποδίζει και επιβαρύνει  επίσης και τις δραστηριότητες του ιδιωτικού τομέα. Οι συνέπειες είναι χαμηλή παραγωγικότητα, χαμηλή ανταγωνιστικότητα και υψηλές απώλειες ευημερίας για το σύνολο του πληθυσμού.
 Μήπως με όσα αναφέραμε παραπάνω διαπιστώνει κανείς  ότι τα φαινόμενα  υπάρχουν και   στη σύνθεση του υπηρετούντος προσωπικού  του Δήμου  σ’ όλους τους τομείς δράσεις του. Αλήθεια ποιος ξέχασε  την ομαδική πρόσληψη των 75 οι οποίοι  στην πορεία έγιναν 79 από τον τότε Δήμαρχο  η ενέργεια του οποίου μας υποχρέωσε να τον καταμηνύσουμε;
Eίχαμε επισημάνει  πως το μόνο προσόν των τότε προσληφθέντων ήταν  ο συγγενικός δεσμός με παράγοντες της δημοτικής αρχής(νεποτισμός) ο κομματικός δεσμός(πελατειακές κομματικές σχέσεις)χωρίς καμιά κρίση περί των τυπικών και ουσιαστικών προσόντων των προσλαμβανομένων από την πίσω πόρτα. Αλήθεια εάν πράγματι υπήρχε ανάγκη στο Δήμο  για πρόσληψη προσωπικού γιατί  δεν προχωρούσε τότε  σε προκήρυξη νέων θέσεων εργασίας; Eίχα την ευκαιρία να επισκεφθώ τα γραφεία της ταμειακής υπηρεσίας του Δήμου και τον πολιτιστικό τομέα  και στις δύο αυτές υπηρεσίες εκείνο που εισέπραξα ήταν  ένα πολυπληθές προσωπικό το οποίο στη μια περίπτωση ο ένας  έστελνε διάφορα έγγραφα στον άλλο και  μετά από διαδοχικές παρόμοιες κινήσεις κατέληγε κανείς στο ταμείο προς πληρωμή, ενώ στη δεύτερη  το αντικείμενο απασχόλησης ήταν οι συζητήσεις για τον καιρό…
Οι διάφοροι Δημοτικοί παράγοντες θεωρούσαν πως με  παρόμοιους διορισμούς έδιναν απασχόληση σε μερικές εκατοντάδες νέους  και αυτό ήταν θετικό, αλλά μ’ αυτή τη διαδικασία είχαν εξαφανίσει την κοινωνική συνοχή και συντηρούσαν τις πελατειακές σχέσεις και το νεποτισμό. Όμως αυτή η κατάσταση έχει ως αποτέλεσμα ο πολίτης  να επιβαρύνεται με υπερβολικά δημοτικά τέλη προκειμένου να καλύψει τα έξοδα του προσωπικού και παράλληλα να μην παρέχει επαρκείς υπηρεσίες στον πολίτη.
  Τώρα βέβαια με την απειλή του περιορισμού του προσωπικού το μόνο που μας νοιάζει είναι πως θα μείνουν χωρίς εργασία αρκετοί υπάλληλοι και οι συνδικαλιστές των εργαζομένων επιδιώκουν να παρεμποδίσουν την υλοποίηση της απόφασης με την μη παροχή στοιχείων και με τον αποκλεισμό  πρόσβασης στα γραφεία των υπηρεσιών. Αλήθεια  θα μας πει τελικά κανένας πως μπορεί να εξέλθει η χώρα μας  από τη θέση που τη  φέρανε οι πολιτικοί μας αλλά και εκείνοι που συντηρούν ακόμη και σήμερα  το σύστημα των πελατειακών σχέσεων; Αναρωτήθηκε κανείς;
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:To άρθρο δημοσιεύθηκε σημερα  20-11-2012 στην εφημερίδα ΑΛΛΑΓΗ των Πατρών 



ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΜΟΥ

                          Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ

                ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟ

ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Την προσεχή Δευτέρα  17 η  Δεκεμβρίου    και ώρα 7 μ.μ. με την ευκαιρία  του εορτασμού της  Πολεμικής Γιορτής των Πατρών που είχε καθιερώσει    ο Ιστορικός   και πρώτος πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών  αείμνηστος  Κώστας Τριανταφύλλου σε ανάμνηση της  νικηφόρας  μάχης του 12ου Συντάγματος Πεζικού για την κατάληψη του υψώματος 613 στον πόλεμο του 1940  και στα πλαίσια των Φιλολογικών βραδινών  της Εταιρείας Λογοτεχνών  στη Δημοτική Βιβλιοθήκη ο Λεωνίδας Μαργαρίτης θα παρουσιάσει το νέο βιβλίο του με  τίτλο:«ΓΑΜΗΛΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ».
Πρόκειται για μια αφήγηση του πολεμιστή  πατέρα του Γεωργίου Κ. Μαργαρίτη ο οποίος την επομένη του γάμου του κλήθηκε κι   έλαβε ενεργό μέρος στον πόλεμο του 1940 και   στη νικηφόρα μάχη κατάληψης του υψώματος 613.
 Μετά το τέλος της  εξιστόρησης  παρατίθενται απόψεις και εντυπώσεις   των συμπολεμιστών του (Κώστα Τριανταφύλλου, Βασίλη  Τσούκαλη, Ανδρέα Σινούρη και  Κάρολου Καντούνη) και 36   επιστολές   προς    τη μητέρα του και την  μόλις από  την προηγουμένη της  κηρύξεως του πολέμου ημέρα, σύζυγο του.
Στο επίμετρο του βιβλίου  περιλαμβάνονται , ένα δοκίμιο αφιερωμένο  στην εποποιία των πατρινών πολεμιστών, κι ακόμη  τρία ποιήματα  και ένα διήγημα ,  εμπνευσμένα από τη ζωή και δράση του πολεμιστή πατέρα του.
Για το βιβλίο  θα μιλήσουν οι Βασίλης  Λάζαρης Καθηγητής-Ιστορικός Συγγραφέας  και Χρήστος  Μούλιας   Δικηγόρος-Συγγραφέας.                 
        Την εκδήλωση θα προλογίσει και θα διευθύνει   ο αντιπρόεδρος της Εταιρείας Λεωνίδας Καρνάρος      
          Η είσοδος για το κοινό είναι όπως πάντα ελεύθερη.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ "ΓΑΜΗΛΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ"

                      ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ  "ΓΑΜΗΛΙΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΜΕΤΩΠΟ" 

Το χρόνο  που διανύουμε, το 2012 ο αείμνηστος πατέρας μου θα συμπλήρωνε έναν αιώνα ζωή. Έκρινα  σκόπιμο σε τούτη την  επέτειο να τελέσω  δημόσια ένα Μνημόσυνο στη Μνήμη του. Να αναφερθώ σε μια σελίδα  της ζωής του. Αυτή της συμμετοχής του στον απρόκλητο αλλά και νικηφόρο Έλληνο-Ιταλικό πόλεμο  του 1940-1941 στα βουνά της Βορείου Ηπείρου που  αν και απελευθερώθηκε τρεις φορές παραμένει ακόμη στην επικράτεια της Αλβανίας. 
 Ήταν  Κυριακή  27η Οκτωβρίου 1940 όταν  ο αείμνηστος πατέρας μου ηλικίας τότε 28 ετών αποφάσισε να τελέσει το γάμο  του με την εκλεκτή της καρδιάς του, χωριανή του  Αγγελική Ιωάννη και Ιουστίνας  Μαυρογένη. Δεν  πρόλαβε να χαρεί  καν το γάμο του. Διαφορετικά έκρινε η ιστορία  να πορευθεί. Να ακολουθήσει τη φωνή της Πατρίδας. Την επόμενη  28η Οκτωβρίου 1940 ημέρα Δευτέρα  μετά το ιταμό τελεσίγραφο του Μουσολίνι κηρύχθηκε επιστράτευση. Νιόπαντρος  βρέθηκε στο μέτωπο της Αλβανίας. Έξι μήνες διήρκεσε αυτό  το «γαμήλιο ταξίδι του» το οποίο έμελλε να το  ζήσει  με χιόνια,  βροχές, κρύο, κακουχίες  και    στερήσεις  διακινδυνεύοντας  την ίδια του τη ζωή. Αυτούς τους έξι μήνες η αλληλογραφία του όμως  με την αγαπημένη του  διατηρήθηκε σταθερή  παρά την λογοκρισία  που είχε επιβάλει  το δικτατορικό  καθεστώς της 4ης Αυγούστου.
 Η  αείμνηστος μητέρα μου αυτά τα γράμματα του πολεμιστή  αγαπημένου  της,  κρατούσε  στο σεντούκι  της   μακριά από τα «βέβηλα» μάτια μας, που ενώ γνωρίζαμε την ύπαρξή τους  και  πάντα  θέλαμε να  τα διαβάσουμε ίσως από περιέργεια , δεν το αποτολμούσαμε ακόμη κι όταν μεγαλώσαμε. Μετά από  πολλά χρόνια  όταν όλοι μας είχαμε αποκτήσει τις δικές μας οικογένειες, σε μια επίσκεψή μου στο πατρικό μας , με μεγάλη επιφυλακτικότητα, συστολή θα ’λεγα  ζήτησα από την Μητέρα μου  να μου δανείσει  τις επιστολές αυτές για μια εργασία που ήθελα να κάνω, όπως της είπα. ΄Eκανε   δεκτό το αίτημά μου. Μου  είπε  όμως να μην ξεχάσω να τις  επιστρέψω. Τις πήρα  με ιδιαίτερη  συγκίνηση και  προσοχή  και τη διαβεβαίωσα  ότι θα τις επιστρέψω. Ακολούθησε όμως  η αρρώστια της  και οι επιστολές έμειναν ιερό κειμήλιο στα χέρια μου. Έτσι  κάποια περίοδο που   διέθετα  περισσότερο  χρόνο τις διάβασα.
   Όταν πια ο πατέρας μου μετά το θάνατο της μητέρας μου  παρέμεινε μόνος, εγκατέλειψε το χωριό  και  πειθάρχησε  στην επιθυμία μας να ζήσει μαζί μας   στην Πάτρα. Εκείνη  την εποχή που κατοικούσε   κοντά μας , του ζήτησα  να γράψει με τα δικά του γράμματα  και  λόγια,  το ιστορικό της πορείας και της πολεμικής του δράσης  από την κήρυξη του πολέμου μέχρι την συνθηκολόγηση και την επιστροφή του. Το έπραξε και μου παρέδωσε το κείμενο το οποίο φύλαξα  για να το αξιοποιήσω εν καιρώ. Μάλιστα ο συμπολεμιστής του Δικηγόρος και Ιστορικός των Πατρών Κώστας Τριανταφύλλου όταν τον ενημέρωσα για αυτή μου την κίνηση, μου ζήτησε  και του παραχώρησα  ένα φωτοαντίγραφο αυτού  του χειρόγραφου.
 Έτσι απόκτησα γραμμένο από τα σεβάσμια και κουρασμένα χέρια του  πατέρα μου τις περιγραφές των μαχών    και όλων  όσων  έζησε στον πόλεμο της Αλβανίας όπως συνηθίσαμε να λέμε τον Ελληνοιταλικό πόλεμο του 1940- 1941.Βέβαια αυτές τις διηγήσεις  είχα ακούσει από τον ίδιο  τα κρύα βράδια του χειμώνα των παιδικών μου  χρόνων αλλά και κάποιες άλλες  εποχές  που   τις  εξιστορούσε  σ’ όλα τα αδέλφια μου όταν μεγάλωναν   σε  βαθμό  που είχα μάθει  πολλές ονομασίες περιοχών της Αλβανίας  και κυρίως  το ύψωμα 613 το οποίο οι Ελληνικές δυνάμεις    είχαν καταφέρει μετά από τρία μερόνυχτα    επιθέσεων και αντεπιθέσεων  να το καταλάβουν  να  απωθήσουν   τον εισβολέα ,και να επιφέρουν  καίριο πλήγμα στον Ιταλικό στρατό.
 Αυτό το καλοκαίρι  αποφάσισα να δημοσιοποιήσω  το ιστορικό  των πολεμικών περιπετειών και  επιχειρήσεων στον πόλεμο της Αλβανίας στις οποίες  έλαβε μέρος και  ο αείμνηστος πατέρας μου καθώς  και τις επιστολές που  ο ίδιος είχε στείλει από το μέτωπο στις  αγαπημένες  του, σύζυγο  και  μητέρα του.  
 Αυτή τη δημοσιοποίηση  την θεωρώ    ένα   ευλαβικό μνημόσυνο  του αγωνιστή του πολέμου και της ειρήνης  πατέρα μου Γεωργίου Κωνσταντίνου Μαργαρίτη.
Πριν κλείσω το σημείωμα μου, θα ήθελα να καταγράψω μια εικόνα  που  έζησα  στην αίθουσα της Διακιδείου Σχολής Λαού Πατρών το απόγευμα της Τετάρτης  17 Δεκεμβρίου 1997 στη διάρκεια εκδήλωσης για την Πολεμική Γιορτή των Πατρών. Η Πολεμική Γιορτή των Πατρών όπως συνηθίσαμε  να  την ονομάζομαι  είχε καθιερωθεί εδώ δεκάδες χρόνια με πρωτοβουλία του αειμνήστου ιστορικού της πόλεως των Πατρών Κώστα Τριανταφύλλου. Η γιορτή αυτή αποτελούσε την επέτειο της Μάχης της Χιμάρας, του υψώματος 613 (Κηπαρού) που έδωσε το 12ο Σύνταγμα Πεζικού στις 15-17 Δεκεμβρίου 1940 στην οποία είχε λάβει μέρος και ο αείμνηστος πατέρας  μου. Τότε τα  Πατρινόπουλα και  νέοι από την Ηλεία, την Ζάκυνθο και την Κεφαλλονιά  είχαν πολεμήσει  σώμα με σώμα και είχαν απωθήσει  με την ξιφολόγχη τους αντιπάλους τους που είχαν οχυρωθεί σε φυσικά οχυρώματα και ορύγματα ψηλά στην κορυφή του υψώματος το οποίο και κατέλαβαν.
Σ' αυτή λοιπόν τη γιορτή εκείνου του χρόνου(1997) έλαβε μέρος και ο αείμνηστος Πατέρας μου. Όταν γνωστοποίησε  στην αίθουσα την παρουσία του   ο  πρόεδρος της Διακιδείου Κώστας Τριανταφύλλου   όλοι   αιφνιδιάστηκαν ευχάριστα. Τότε  ο ομιλητής της βραδιάς και συμπολεμιστής του   αείμνηστος   συμπολίτης  Δικηγόρος Βασίλης Τσούκαλης  σηκώθηκε συγκινημένος τον χαιρέτισε θερμά,  τον αγκάλιασε και τον ασπάσθηκε.
Σχετικό με τον εορτασμό εκείνης της βραδιάς είναι και το σημείωμα του Πεζογράφου, Θεατρικού Κριτικού και Συγγραφέα Μανώλη Πράτσικα ο οποίος από την στήλη  με τίτλο: «Η ΠΑΤΡΑ ΣΗΜΕΡΑ» που διατηρούσε  στην εφημερίδα «ΗΜΕΡΗΣΙΟΣ ΚΗΡΥΞ» και με υπότιτλο: «ΤΟ 12ο ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΠΕΖΙΚΟΥ»  έγραφε τα εξής: «Αλήθεια ποιος γνωρίζει από το μεγάλο πλήθος των νεοπατρινών ότι κάθε χρόνο  στις 17 Δεκεμβρίου εορτάζεται η πολεμική αρετή και η προσφορά για το 1940 των Πατρινών; Κανείς και το θέμα δεν έχει και καμία ευρεία δημοσιότητα. Διακίδειος λοιπόν 7 μ.μ. Τριανταφύλλου Πρόεδρος, Τσούκαλης Ομιλητής. Μνήμες ,ιστορίες ,νεκροί, ζωντανοί από το έπος της Αλβανίας -έκπληξη προσέφερε στη βραδιά ο Πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν. Δ. Ελλάδος Λεωνίδας Μαργαρίτης. Παρουσίασε τον πατέρα του, ηλικίας 86 ετών που έλαβε μέρος με το 12ο Σύνταγμα Πεζικού στις συγκεκριμένες μάχες, αλλά θα σταθώ και στον ομιλητή κ. Τσούκαλη. Τα  λόγια του ήταν ένα λαμπρό μάθημα εθνικής διεργασίας αλλά και καθαρής σκέψης.»
  Τέλος θεωρώ  επιβεβλημένο  να συμπεριλάβω στο επίμετρο   ένα  δοκίμιο σχετικό με την πολεμική γιορτή των Πατρών, ένα διήγημα και τρία ποιήματα που είναι εμπνευσμένα από τη ζωή  του αειμνήστου Πατέρα μου.
 Είναι αληθές  πως για αυτό τον πόλεμο που υποχρεωθήκαμε  σα  Λαός  και σαν  Έθνος να φέρουμε νικηφόρα  εις  πέρας  έχουν γραφεί πολλά κείμενα  από   δόκιμους  συγγραφείς αλλά και απλούς μαχητές.
 Θεωρώ πως και αυτή   η μικρή     εργασία,  προσφέρει   με το δικό της τρόπο και τις δικές της πληροφορίες και καταγραφές   στον εμπλουτισμό της    τοπικής  μας ιστορίας. Προσωπικά   νοιώθω  πως η κίνησή μου να εκδώσω αυτά τα χειρόγραφα  αποτελεί εκπλήρωση ιερού χρέους στη Μνήμη του αείμνηστου πατέρα μου. Είναι ένα  κερί  με  θυμίαμα που θα καίει   αιώνια στο Μνημείο  των χρόνων και θα σηματοδοτεί το πέρασμά του στη γη μας,  γη  Μαρτύρων  και  Ηρώων.

                                                                                                       Λ. Γ. Μ.














Έφυγε για τα Ηλύσια πεδία o Χρόνης Μίσσιος


Έφυγε για τα Ηλύσια πεδία  ο αγωνιστής λογοτέχνης

 Χρόνης Μίσσιος,

Μια εμβληματική μορφή της Αριστεράς, ο συγγραφέας του «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς», Χρόνης Μίσσιος, άνθρωπος που έκανε σκληρή κριτική τόσο στον αριστερό χώρο και τις διασπάσεις του όσο και στην ίδια την κοινωνία γεννήθηκε το 1930 στην Καβάλα.   Εξορίες και φυλακές ήταν για πολλά χρόνια το «σπίτι του». Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το 1985 με το αυτοβιογραφικό βιβλίο «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» που «αγκαλιάστηκε» από το κοινό και την κριτική, αλλά δέχτηκε αυστηρή κριτική από τον χώρο της Αριστεράς.

Για οικονομικούς λόγους δεν τελείωσε ούτε το δημοτικό σχολείο (έφτασε μέχρι τη δεύτερη τάξη). Παιδί ακόμη κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής εντάχθηκε στην Αντίσταση και το 1947 καταδικάστηκε σε θάνατο για τη συμμετοχή του στον εμφύλιο πόλεμο. Έμεινε φυλακισμένος ως το 1953 και από το 1962 εξορίστηκε στη Μακρόνησο και τον Αη Στράτη.
Λίγο μετά την μεταπολίτευση άρχισε να ζει σαν ελεύθερος πολίτης.  Τα τελευταία χρόνια ζούσε σχεδόν σαν ερημίτης στο Καπανδρίτι με την σύντροφό του Ρηνιώ και τα σκυλιά τους σε ένα αγροτόσπιτο. Άλλα έργα του ήταν τα «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;» (1988), «Τα κεραμίδια στάζουν» (1991), «Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι» (1996).

H KOIΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ

H Κοινωνική Οικονομία της Αγοράς, ένας συνδυασμός της αρχής της επικουρικότητας με την αρχή της αλληλεγγύης. Ένα μοντέλο για την Ελλάδα;

Περιεχόμενα:
1. Η Ελλάδα και οι Έλληνες της Ελλάδος υπό το πρίσμα ενός οικονομικού επιστήμονα αλλά και έλληνα του εξωτερικού.
1.1 Οικονομία της Ελλάδας μπορεί οι πολιτικοί της δεν θέλουν
1.2 Οι Έλληνες είναι περισσότερο υπήκοοι και λιγότερο πολίτες
1.3 Το κοινοβουλευτικό σύστημα διακυβέρνησης της Ελλάδας
1.4 Οι συνέπειες των πελατειακών σχέσεων και του νεποτισμού
2. Η Ελλάδα χρειάζεται αλλαγή, αλλά τι είδους αλλαγή;
3. Το μοντέλο της „Κοινωνικής Οικονομίας της Αγοράς“ σαν λύση για την Ελλάδα;
1. Η Ελλάδα υπό το πρίσμα ενός οικονομικού επιστήμονα αλλά και Έλληνα του εξωτερικού.

1.1 Οικονομία της Ελλάδας μπορεί οι πολιτικοί της να μη θέλουν
Η Ελλάδα, Χώρα της Ευρωζώνης, με ένα ονομαστικό Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) στο τέλος του 2011 της τάξης των 215 δις €, το οποίο παρήγαγαν περίπου 4 εκατομμύρια απασχολούμενοι, και με ένα δημόσιο χρέος (2011) των 370 δις € (172% του ΑΕΠ), αξιολογείται από τις χρηματαγορές ως μία ήδη χρεοκοπημένη Χώρα.
Η Γερμανία επίσης Χώρα της Ευρωζώνης με ένα ονομαστικό ΑΕΠ της τάξης των 2,57 τρις €, το οποίο παρήγαγαν 41,6 εκατομμύρια απασχολούμενοι και με ένα δημόσιο χρέος της τάξης των 2,1 τρις € (82% του ΑΕΠ) αξιολογείται από τις χρηματαγορές ως η πιο ασφαλής Χώρα του κόσμου, για να αποταμιεύσει κανείς σε γερμανικά ομόλογα τα χρήματά του.
Αν συγκρίνεις τις δύο Οικονομίες (γερμανική και ελληνική) με βάση τα ΑΕΠ και τον αριθμό των απασχολούμενων τους θα διαπιστώσεις μία τεράστια έκπληξη, που φαίνεται να διαψεύδει παταγωδώς το μύθο περί χαμηλής παραγωγικότητας (μη ανταγωνιστικότητας) της ελληνικής Οικονομίας.
Με βάση τα στοιχεία ΑΕΠ/απασχολούμενοι ο μεν μέσος απασχολούμενος στην γερμανική Οικονομία αποδίδει (παράγει) ετησίως 61.779 € (2,57 τρις € / 41,6 εκατ.), ο δε μέσος απασχολούμενος στην ελληνική Οικονομία 53.750 € (215 δις € / 4,0 εκατ.).
Δηλαδή ο μέσος απασχολούμενος στην ελληνική Οικονομία παράγει σήμερα περισσότερο από 87% της μέσης ετήσιας παραγωγής κατά απασχολούμενου στην γερμανική Οικονομία. Με αυτά τα δεδομένα αυτό σημαίνει, ότι αν ο μέσος απασχολούμενος στη γερμανική Οικονομία έχει π.χ. ένα μηνιαίο μικτό εισόδημα γύρω στα 3.000 €, ο μέσος απασχολούμενος στην ελληνική Οικονομία θα έπρεπε να είχε 2.610 €, δηλαδή 87% του μέσου γερμανικού μισθού. Έτσι με βάση το εργατικό κόστος θα είχαν και οι δύο Οικονομίες την ίδια ανταγωνιστικότητα, διότι οι εργαζόμενοι θα αμείβονταν ανάλογα με την παραγωγικότητά τους ή ανάλογα με το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος (Lohnstückkosten). Στην πραγματικότητα όμως το μέσο εργατικό κόστος της Ελλάδος είναι 47% του μέσου εργατικού κόστους της Γερμανίας, δηλαδή με βάση το αναφερόμενο παράδειγμα 1.410 € αντί 2.610 € μηνιαίως που θα έπρεπε να είναι σήμερα με βάση το ελληνικό ΑΕΠ. Αυτό το αποτέλεσμα είναι και μία ένδειξη του μονοπωλιακού καθεστώτος, που πρέπει να ισχύει στην Ελλάδα στον εργασιακό τομέα. Το χαμηλό αυτό μέσο επίπεδο των μισθών στην Ελλάδα θα έπρεπε μάλιστα να δίνει τη δυνατότητα στην ελληνική Οικονομία να είναι ακόμη ανταγωνιστικότερη της Γερμανικής.
Και κάτι άλλο ακόμη πιο εκπληκτικό. Αν αφαιρέσουμε και από τις δύο Χώρες τους λιγότερο παραγωγικά απασχολούμενους στο δημόσιο τομέα, στη μεν Γερμανία 4,6 εκατομμύρια στη δε Ελλάδα 1,0 εκατομμύριο, τότε διαπιστώνουμε μία ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη. Ο μέσος απασχολούμενος στον ιδιωτικό τομέα της Ελλάδος παράγει ετησίως 71.667 € (215 δις € / 3,0 εκατ.), δηλαδή περισσότερα από ότι παράγει ο μέσος απασχολούμενος στη γερμανική Οικονομία που είναι 69.460 € (2,57 δις € / 37,0 εκατ.).
Άρα βγαίνει το πρώτο εκπληκτικό συμπέρασμα ότι η ελληνική ιδιωτική Οικονομία είναι παραγωγικότερη (ανταγωνιστικότερη) της αντίστοιχης γερμανικής ιδιωτικής Οικονομίας!!.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι ο μέσος απασχολούμενος στον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα παράγει 17.917 € περισσότερα από ότι ο μέσος απασχολούμενος στον δημόσιο τομέα (71.667- 53.750 = 17.917). Η διαφορά αυτή στη γερμανική Οικονομία είναι μόνον 7.681 € (69.460 – 61.779), γεγονός που σημαίνει ότι ο γερμανικός δημόσιος τομέας είναι 2,4 φορές παραγωγικότερος του ελληνικού δημόσιου τομέα. Βέβαια αυτό είναι και αποτέλεσμα του ότι το 25% των απασχολούμενων στην ελληνική Οικονομία εργάζονται στον δημόσιο τομέα, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στη γερμανική Οικονομία είναι μόνο 11%.
Αυτή η πραγματικότητα οδηγεί και στο εξής τρίτο πολύ σημαντικό συμπέρασμα: αν και στο ελληνικό δημόσιο απασχολούντο μόνον 11%, δηλαδή μόνο 440 χιλιάδες (αντί 1 εκατομμύριο περίπου σήμερα) και οι υπόλοιπες 560 χιλιάδες στον ιδιωτικό τομέα, τότε το εθνικό ακαθάριστο προϊόν της Ελλάδος θα ανήρχετο από τα 215 στα 310 δις € (77.500 € κατά μέσο απασχολούμενο!!), υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι το σύνολο των απασχολουμένων στην ελληνική Οικονομία θα παρέμενε στα 4 εκατομμύρια.
Με άλλα λόγια - και αυτό σαν τέταρτο συμπέρασμα - η μεγάλη μέχρι σήμερα παρασιτική (κρατικοδίαιτη) απασχόληση στο δημόσιο τομέα κοστίζει στην ελληνική Οικονομία και στους έλληνες 95 δις € ετησίως.
Δυστυχώς οι εκπλήξεις δεν τελειώνουν εδώ. Και αυτό διότι το ισχύον κρατικοδίαιτο ελληνικό κοινωνικοοικονομικό καθεστώς, το οποίο συνοδεύεται και από ένα μεγάλο ποσοστό διαφθοράς και διαπλοκής, έχει στραγγαλίσει τη δυναμική της ελληνικής Οικονομίας και την έχει περιορίσει στα σημερινά επίπεδα συρρίκνωσης. Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά και από τη σύγκριση των ποσοστών των απασχολουμένων στη Γερμανίας και στην Ελλάδα σε σχέση με τους πληθυσμούς τους. Στη μεν Γερμανία απασχολούνται από τα 82 εκατομμύρια πληθυσμό τα 41,6 εκατομμύρια (50,73%), στη δε Ελλάδα από τα 11 εκατομμύρια μόνο τα 4 εκατομμύρια άτομα (36,36%). Αν απασχολούνταν και στην Ελλάδα το 50% του πληθυσμού της, δηλαδή περίπου 5,5 εκατομμύρια άτομα, κάτι που θα ήταν δυνατόν, αν η Οικονομία απελευθερωνόταν από τα δεσμά του διεφθαρμένου κράτους. Οι συνθήκες αυτές θα επέτρεπαν μία υγιή απασχόληση στο δημόσιο τομέα γύρω στις 600 χιλιάδες και 4,9 εκατομμύρια στον ιδιωτικό τομέα.
Αν αυτές οι σκέψεις και οι υπολογισμοί είναι σωστοί, γιατί τότε να υπάρχει αυτή η αντιφατικότητα της ελληνικής Οικονομίας; Γιατί η ελληνική Οικονομία δεν θεωρείται (δεν είναι) περισσότερο ανταγωνιστική και εξωστρεφής και γιατί ο ελληνικός δημόσιος τομέας βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας; Τι είναι αυτό που οδήγησε μία προφανώς παραγωγική και πλούσια ιδιωτική Οικονομία στην πραγματικότητα σε σχετικά χαμηλούς μισθούς, σε χαμηλή ανταγωνιστικότητα και στη σημερινή τεράστια οικονομική κρίση;

1.2 Οι Έλληνες είναι περισσότερο υπήκοοι και λιγότερο πολίτες
Η Ελλάδα, η οποία ήταν στο πολύ παρελθόν η χώρα των μύθων και θρύλων, βρίσκεται σήμερα και πάλι παγκοσμίως σε όλα τα στόματα. Ειδικά τα τελευταία σχεδόν τρία χρόνια οι μύθοι και οι θρύλοι, οι αλήθειες, οι υπερβολές, οι φαντασιώσεις και οι ευσεβείς πόθοι κυριαρχούν στα πρωτοσέλιδα των διεθνή μέσων ενημέρωσης.
Γι αυτό, θα τολμούσα να πω, ότι η Ελλάδα, μια χώρα των περίπου 11 εκατομμυρίων ανθρώπων, είναι σήμερα η πιο γνωστή χώρα στον κόσμο.
Δυστυχώς όμως για την Ελλάδα και τους Έλληνες, σε αντίθεση με τους αξιοθαύμαστους και αξιοζήλευτους μύθους και θρύλους του πολύ παρελθόντος, η σημερινή „δημοτικότητα“ μας συνδέεται με έναν - για όλους τους Έλληνες - ανεπιθύμητο κατάλογο από αρνητικές έννοιες που σχετίζονται με το όνομα Ελλάδα και Έλληνες.
Έννοιες όπως αναξιοπιστία, ανικανότητα, έλλειψη διαφάνειας, ανεπάρκεια, διαφθορά, εξαπάτηση συνδέονται με την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Οι Έλληνες του εξωτερικού πληγώνονται και αγανακτούν, διότι χωρίς να είναι καθόλου υπαίτιοι για αυτή την αρνητική εξέλιξη και φημολογία, γίνονται μέρος αυτής της νεοελληνικής τραγωδίας. Το ερώτημα μας είναι λοιπόν, γιατί φτάσαμε εδώ;
Οι Έλληνες του εξωτερικού, από την εμπειρία και τις γνώσεις που απέκτησαν στο εξωτερικό, έρχονται εύκολα στο συμπέρασμα, ότι στις νέες πατρίδες τους έχουν γίνει συνειδητοί πολίτες με δικαιώματα και υποχρεώσεις, κάτι που δυστυχώς οι συμπατριώτες τους στην Ελλάδα, για λόγους που θα προσπαθήσω να εξηγήσω εν συντομία, φαίνεται να μην έχουν γίνει ακόμη.
Μετά την υποταγή της Αθήνας και των συμμάχων της στον Έλληνα Μακεδόνα βασιλιά Φίλιππο τον Β 'και στον γιο του Αλέξανδρο (μάχη της Χαιρώνειας 338 π.Χ.), τελείωσε για αιώνες το πείραμα της δημοκρατίας στην Αθήνα και γενικά σε όλη την Ελλάδα. Έτσι οι Έλληνες και ιδιαίτερα οι Αθηναίοι έγιναν από πολίτες υπήκοοι.
Με εξαίρεση ίσως τις Συμπολιτείες των Αιτωλών και των Αχαιών που μέχρι την τελική τους υποταγή στους Ρωμαίους (146 π. Χ.) ασκούσαν ένα είδος δημοκρατικής διακυβέρνησης, παρέμειναν οι Έλληνες και γενικά όλοι οι λαοί της Βαλκανικής χερσονήσου και στις μετέπειτα αυτοκρατορίες – Βυζαντινή και Οθωμανική - που ακολούθησαν, για πολλές εκατονταετίες υπήκοοι.
Και στην περίοδο μετά το Μεσαίωνα, όπου στη Βόρεια Ευρώπη έλαβε χώρα η Αναγέννηση και οι μέχρι τότε υπήκοοι κατόρθωσαν με πολλές αιματηρές θυσίες να γίνουν πολίτες με δικαιώματα και υποχρεώσεις, οι Έλληνες της Ελλάδος αποσυνδεδεμένοι από αυτές τις εξελίξεις - λόγω της συνεχιζόμενης οθωμανικής κυριαρχίας – διατήρησαν δυστυχώς τη θέση του υπηκόου.
Ακόμη και μετά την απελευθέρωση από τους Οθωμανούς (γύρω στο 1830) το σύστημα των κυβερνώντων και υπηκόων παρέμεινε σταθερό. Οι περισσότεροι από τους ηγέτες της Ελληνικής Επανάστασης προσπάθησαν με επιτυχία, ακόμη και με εμφύλιους πολέμους και δολοφονίες, να πάρουν οι ίδιοι τη θέση του κυρίαρχου, που προηγουμένως κατείχαν οι Τούρκοι.
Με τους εισαγόμενους βασιλιάδες, που μας επέβαλαν στη συνέχεια οι λεγόμενες προστάτιδες ευρωπαϊκές δυνάμεις, δημιουργήθηκαν - και σε αυτή τη μορφή εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμη - οικογενειακές δυναστείες. Προσπάθειες να αλλάξει αυτό το καθεστώς παρέμειναν μέχρι σήμερα σε μεγάλο βαθμό ανεπιτυχείς.

1.2 Το κοινοβουλευτικό σύστημα διακυβέρνησης της Ελλάδας

Για να αποφευχθούν τυχόν παρεξηγήσεις: Στην Ελλάδα σήμερα, υπάρχει πράγματι τυπική δημοκρατία. Υπάρχει ένα σύνταγμα που τυπικά εγγυάται το διαχωρισμό των εξουσιών, δη-λαδή η Ελλάδα έχει ένα εκλεγμένο Κοινοβούλιο το οποίο ψηφίζει και ελέγχει τυπικά την Εκ-τελεστική εξουσία, δηλαδή την Κυβέρνηση και τη Διοίκηση του Κράτους. Και υπάρχει επίσης τυπικά, μια ανεξάρτητη δικαστική εξουσία, της οποίας η ανεξαρτησία διασφαλίζεται τυπικά από το Ελληνικό Σύνταγμα.
Δυστυχώς αυτή η τυπική ύπαρξη των δημοκρατικών θεσμών σε μια χώρα σαν την Ελλάδα, είναι μεν μια αναγκαία, αλλά όχι όμως και επαρκής προϋπόθεση για μία ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού συστήματος στην πράξη.
Στην Ελλάδα, το τυπικό δημοκρατικό σύστημα χρησιμοποιείται δυστυχώς, σαν ένα καμουφλαρισμένο όχημα που μεταφέρει και εξασφαλίζει στους εκάστοτε πολιτικούς και οικονομικούς άρχοντες του τόπου ένα είδος δημοκρατικής νομιμότητας. Στην πραγματικότητα επικρατούν στην Ελλάδα σε όλους τους τομείς και σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, οργανωμένες και δομικά σαν μία πυραμίδα κατασκευασμένες, πελατειακές σχέσεις μεταξύ των ιθυνόντων και του λαού τους.
Με άλλα λόγια, το σύστημα αυτό είναι ένας ανεπίσημος θεσμός συναλλαγών μεταξύ ανθρώπων, με άνισα μοιρασμένη μεταξύ τους την εξουσία, οι οποίοι όμως έχουν αμοιβαία συμφέροντα και γι αυτό αλληλοβοηθούνται.
Στο ελληνικό κομματικό σύστημα δίνουν οι ψηφοφόροι (ο πελάτες των πολιτικών) στους πολιτικούς την ψήφο τους ή χρηματοδοτούν ακόμη και τον προεκλογικό τους αγώνα, και εκείνοι, σε περίπτωση εκλογής τους, τους υπόσχονται κάθε είδους ανταλλάγματα. Αυτά τα ανταλλάγματα αρχίζουν από την ματαίωση κυρώσεων σε τροχαίες παραβάσεις, χορήγηση ακόμη και μη νομίμων οικοδομικών αδειών μέχρι τον διορισμό σε θέσεις του δημοσίου.
Θα μπορούσαμε να πούμε χωρίς υπερβολή ότι στην Ελλάδα, σχεδόν κανείς στο δημόσιο και σε ορισμένες περιπτώσεις και στον ιδιωτικό τομέα δεν μπορεί να πετύχει κάτι χωρίς τη βοήθεια ενός τέτοιου πελατειακού συστήματος.
Ειρωνικά θα λέγαμε ότι αυτό το σύστημα είναι το αποτέλεσμα της εφαρμογής των τυπικών κανόνων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στη σύγχρονη Ελλάδα.
Το Σύνταγμα της Ελλάδος στο άρθρο 29 στην 1. παράγραφο αναφέρει ότι οι „ Έλληνες πολίτες που έχουν το εκλογικό δικαίωμα μπορούν ελεύθερα να ιδρύουν και να συμμετέχουν σε πολιτικά κόμματα, που η οργάνωση και η δράση τους οφείλει να εξυπηρετεί την ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος“.
Αυτή η διατύπωση στο Σύνταγμα είναι τόσο γενική και μη δεσμευτική, ώστε τελικά κάθε μορφή οργάνωσης να είναι εφικτή. Έτσι αφήνεται στο γούστο του κάθε κομματικού αρχηγού, όπως γνωρίζουμε από την ελληνική κομματική πραγματικότητα, να διευθύνει το κόμμα του αυταρχικά, αν όχι δικτατορικά.
Αυτή η αυταρχική εξέλιξη είχε σαν συνέπεια την επινόηση τέτοιων εκλογικών νόμων που οδηγούσαν σε μονοκομματικές και έτσι αυταρχικές Κυβερνήσεις. Οι εκλογικοί νόμοι - με εξαίρεση ίσως τη σημερινή Κυβέρνηση – εμπόδιζαν συστηματικά το σχηματισμό Κυβερνήσεων από σιναπισμούς κομμάτων, αφού μετέτρεπαν τις μειοψηφίες σε ψήφους σε πλειοψηφίες στο Κοινοβούλιο.
Αυτές οι πρακτικές οδήγησαν στα τελευταία 37 χρόνια στη εγκαθίδρυση δύο αυταρχικών κομμάτων, τα οποία μοιράστηκαν στα χρόνια αυτά την κυβερνητική εξουσία και των οποίων οι αρχηγοί και εκάστοτε πρωθυπουργοί προέρχονταν σχεδόν πάντοτε από οικογενειακές δυναστείες, οι οποίες διαιώνισαν μέχρι σήμερα το σύστημα των πελατειακών σχέσεων, του νεποτισμού, της διαφθοράς και της διαπλοκής .

1.3 Οι συνέπειες των πελατειακών σχέσεων και του νεποτισμού

Μία κύρια λειτουργική συνέπεια του συστήματος διακυβέρνησης της Ελλάδας, που εν συν-τομία περιέγραψα, είναι η χαμηλή παραγωγικότητα του δημόσιου τομέα, η οποία προέρχεται από το γεγονός ότι πολλά άτομα που διορίστηκαν σε δημόσιες θέσεις ήσαν ποιοτικά ακατάλληλα και ποσοτικά μη αναγκαία.
Αυτή η πρακτική είχε και έχει αρνητικές επιπτώσεις και στην ιδιωτική Οικονομία, διότι ενερ-γεί σαν τροχοπέδη και αποθαρρύνει έτσι επιχειρηματικές και καινοτομικές δραστηριότητες. Η συνολική παραγωγικότητα της Οικονομίας είναι τότε χαμηλή και κατά επέκταση ανάλογη θα είναι και η ανταγωνιστικότητα της.
Η διάγνωση αυτή σηματοδοτεί και τη λύση του προβλήματος. Γι’ αυτό πρωταρχικός στόχος μίας νέας διαρθρωτικής πολιτικής - με κόμματα και πολιτικούς όμως, όχι του παρελθόντος και του παρόντος - θα ήταν η άμεση καταπολέμηση και μείωση της επιρροής των πελατειακών σχέσεων, του νεποτισμού και της διαφθοράς. Δηλαδή στόχος πρέπει να είναι η αποδυνάμωση του κρατικού γραφειοκρατικού μηχανισμού, που κοστίζει ετησίως στην ελληνική Οικονομία και τους Έλληνες τουλάχιστο 12 δις € .
Η ανικανότητα των κομμάτων εξουσίας έγινε ιδιαίτερα τα τελευταία 3 χρόνια πολύ αισθητή, αφού συζητούν και επισημαίνουν το πρόβλημα, δεν προβαίνουν όμως σε ενέργειες κατάργησης του, διότι προφανώς αντίκειται στα πελατειακά ενδιαφέροντα και συμφέροντα τους.
Υπάρχει όμως η αμυδρή ελπίδα ότι η σημερινή κρίση θα μπορούσε να γίνει ένας καταλύτης εναντίον των αρνητικών σχέσεων που κυριαρχούν στη δημόσια ζωή της Ελλάδας.
Και αυτό διότι η σημερινή κρίση δείχνει πολύ καθαρά πλέον στους Έλληνες πόσο υψηλό και ποικιλόμορφο είναι το κόστος του ισχύοντος πολιτειακού και πελατειακού συστήματος της Ελλάδας, το οποίο σήμερα χτυπά σκληρά και αλύπητα τον κάθε Έλληνα.
Η συνειδητή αγνόηση από τους μέχρι τώρα πολιτικά υπεύθυνους του κριτηρίου της επίδοσης και της απόδοσης για προσλήψεις στο δημόσιο, φανέρωσε, κατά τη γνώμη μου, την παραβίαση τουλάχιστον τριών θεμελιωδών κοινωνικών ιδιοτήτων που είναι απαραίτητες για να υπάρξει πολιτική, οικονομική, κοινωνική και ηθική σταθερότητα σε μία Κοινωνία.
Πρώτον, αναφέρω τη διαρκή παραβίαση του αισθήματος της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ένα κοινωνικό σύστημα που προωθεί και αναπαράγει συνεχώς τον νεποτισμό και παραβιάζει έτσι συστηματικά το κριτήριο απόδοσης ως κοινωνική αναγνώριση, οδηγεί σε διάβρωση των τυπικών και άτυπων θεσμών και τελικά απαξιώνει τους κανόνες της νομιμότητας και της γνησιότητας μιας Κοινωνίας.
Με άλλα λόγια, αν ο πληθυσμός βλέπει συνεχώς, ότι μονίμως ακατάλληλα πρόσωπα, λόγω των πελατειακών, κομματικών και συγγενικών σχέσεών τους (νεποτισμός), παίρνουν υπεύθυνες και υψηλά αμειβόμενες θέσεις, τότε υπονομεύεται η έμφυτη αίσθηση της δικαιοσύνης που λίγο ή πολύ έχουν όλοι οι άνθρωποι και τελικά την χάνουν εντελώς. Φαινόμενα ριζοσπαστικοποίησης της Κοινωνίας, όπως αυτή τη στιγμή τα βιώνουμε στην Ελλάδα, είναι το αποτέλεσμα.
Δεύτερον, απειλείται η κοινωνική συνοχή. Ο νεποτισμός δεν υπονομεύει μόνο, αλλά και καταστρέφει την κοινωνική συνοχή μιας κοινωνίας εντελώς. Σε μια κοινωνία στην οποία η κοινωνική συνοχή είναι πολύ αδύναμη ή ανύπαρκτη, είναι επίσης ανύπαρκτος και ο σχεδιασμός και η πραγματοποίηση ενός συλλογικού πολιτικού και κοινωνικού πλαισίου κοινών κοινωνικών στόχων και προσδοκιών. Ριζοσπαστικές πολιτικές και αντικοινωνικές δραστηριότητες θα κυριαρχήσουν τότε όχι μόνο στη δημόσια αλλά και όλο και περισσότερο στην ιδιωτική ζωή των ανθρώπων.
Τρίτον, οι πελατειακές σχέσεις και ο νεποτισμός έχουν σαν αποτέλεσμα πολύ χαμηλές οικονομικές και κοινωνικές επιδόσεις. Είναι προφανές ότι ένα τέτοιο σύστημα δεν χρησιμοποιεί αξιοκρατικά το ανθρώπινο δυναμικό της Κοινωνίας. Αυτό όχι μόνο οδηγεί σε κακή ποιότητα των δημόσιων υπηρεσιών, αλλά εμποδίζει και ακριβαίνει επίσης και τις δραστηριότητες του ιδιωτικού τομέα. Οι συνέπειες είναι χαμηλή παραγωγικότητα, χαμηλή ανταγωνιστικότητα και υψηλές απώλειες ευημερίας για το σύνολο του πληθυσμού.
Από όλα αυτά βγαίνει το πολύ καθαρό συμπέρασμα ότι η Ελλάδα χρειάζεται τεράστιες διαρθρωτικές αλλαγές και μάλιστα χωρίς καμία καθυστέρηση πλέον, αν επιθυμεί να παραμείνει ισότιμο μέλος στην Ευρωζώνη.

1. Η Ελλάδα χρειάζεται αλλαγή, αλλά τι είδους αλλαγή;
Οι κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές που οδηγούν ένα λαό σε πολιτική σταθερότητα και ευημερία, πηγάζουν από καινοτομικές ιδέες χαρισματικών προσωπικοτήτων και υλοποιούνται είτε από αυτές τις ίδιες ή από άλλες εξίσου δυναμικές και τολμηρές πολιτικές προσωπικότητες. Τα ερείσματα για τέτοιες διεξοδικές δυναμικές και καινοτομικές εξελίξεις τις δίνουν συνήθως πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, ηθικές και κάθε άλλου είδους κρίσεις που διέρχονται πολλές φορές οι Κοινωνίες.
Ένα ιστορικό παράδειγμα μίας τέτοιας καταστροφικής κρίσης και τον τρόπο αντιμετώπιση της μας δίνει η μεταπολεμική Γερμανία.
Όπως όλοι γνωρίζουμε το Ναζιστικό Καθεστώς οδήγησε τη Γερμανία σε ένα παγκόσμιο πόλεμο που κατέληξε στην πλήρη καταστροφή της.
Με το νέο ξεκίνημα της το 1949 της είχε απομείνει το 52% του προπολεμικού εδάφους της, το 75% (60 εκατομμύρια) του πληθυσμού της, εκ των οποίων 12 εκατομμύρια ήσαν πρόσφυγες και εκτοπισμένοι, με όλες τις μεγάλες πόλεις και τις υλικές και κοινωνικές υποδομές σε συντρίμμια και με τελείως κατεστραμμένη τη βιομηχανία. Επίσης έπρεπε να εισάγει εκ του μηδενός ένα νέο πολιτικό καθώς και ένα νέο οικονομικό σύστημα.
Σε αυτή την κατάσταση, δηλαδή σχεδόν από το μηδέν, άρχισε η νεοσυσταθείσα Γερμανία το 1949. Με την εκπόνηση του Συντάγματός τους ή του θεμελιώδους Νόμου, όπως το ονομάζουν, έβαλαν τις υγιείς βάσεις για να δημιουργήσουν στη συνέχεια ένα δημοκρατικό πολιτικό καθεστώς καθώς και ένα οικονομικό και κοινωνικό σύστημα, που απεδείχθησαν σαν τα καλύτερα που είχε ποτέ αποκτήσει η Γερμανία στην ιστορία της. Και μέσα σε δέκα χρόνια εξέπληξαν τον κόσμο με τη δημιουργία του λεγόμενου γερμανικού οικονομικού θαύματος.
Στη συνέχεια θα αναφερθώ εν συντομία σε αυτό το οικονομικό μοντέλο που εφαρμόστηκε για πρώτη φορά με μεγάλη επιτυχία στη Γερμανία και ονομάστηκε „Κοινωνική Οικονομία της Ελεύθερης Αγοράς“ ή „Κοινωνικός Φιλελευθερισμός“ και το μιμήθηκαν οι Ολλανδοί, οι Αυστριακοί και άλλοι και ίσως να αποτελέσει και τη λύση για την Ελλάδα.

3. Το μοντέλο της «Κοινωνικής Οικονομίας της Αγοράς» σαν λύση για την Ελλάδα.
Η ιδέα πραγματοποίησης ενός Οικονομικού και συγχρόνως Κοινωνικού Συστήματος μέσα στα πλαίσια μίας ελεύθερης Οικονομίας (Soziale Marktwirtschaft) είναι γερμανική και γεννήθηκε θεωρητικά από Γερμανούς Οικονομολόγους πριν τον πόλεμο και υλοποιήθηκε για πρώτη φορά στην Γερμανία από πολιτικούς και γνώστες του μοντέλου μετά τον πόλεμο.
Στα πλαίσια του συστήματος επιδιώκεται ένας συνδυασμός συνταγματικά προσδιορισμένων στόχων: όπως η ελευθερία των οικονομικών δραστηριοτήτων, η κοινωνική δικαιοσύνη, η κοινωνική ασφάλεια και πρόνοια.
Οι κύριοι θεωρητικοί πατέρες της Ιδέας αυτής ήσαν οι οικονομολόγοι Walter Eucken, Wil-helm Röbke, Alfred Mueller-Armack καθώς και ο δημιουργός του μεταπολεμικού οικονομικού γερμανικού θαύματος Ludwig Erhard, ο οποίος χρημάτισε Υπουργός Εθνικής Οικονομίας στην περίοδο 1950–1963 και Καγκελάριος στη Γερμανία (1963-1966) μετά τον πρώτον Καγκελάριο της μεταπολεμικής Γερμανίας Adenauer.
Την Ιδέα τους την θεώρησαν σαν ένα είδος τρίτου οικονομικοκοινωνικού δρόμου μεταξύ των συμπληγάδων πετρών του Καπιταλισμού (της Σκύλλας) και του Κομμουνισμού (της Χάρυβδης).
Η επιδίωξή τους ήταν από το ένα μέρος μία τελική νίκη κατά του αχαλίνωτου Καπιταλισμού του 19ου και 20ου αιώνα που γέννησε τον Χίτλερ και από το άλλο μία νίκη κατά της δικτατορικά οργανωμένης και απάνθρωπης κεντρικά διευθυνόμενης Οικονομίας του Στάλιν.
Με την ιδέα ενός φιλελεύθερου Οικονομικού Συστήματος με κοινωνικό πρόσωπο (χαρακτήρα), ήθελαν να συνθέσουν, επάνω στις βάσεις ενός φιλελεύθερου και δημοκρατικού Πολιτικού Καθεστώτος, το οποίο προϋποθέτει ένα ισχυρό Κράτος Δικαίου που θα εγγυάται την οικονομική ελευθερία και θα τη συνδέει όμως με τα ιδανικά μίας κοινωνικής δικαιοσύνης που θα εκφράζεται με την κοινωνική ασφάλεια και την κοινωνική πρόνοια. Έτσι χρησιμοποιήθηκαν συνειδητά οι όροι «Οικονομικό» και «Κοινωνικό» Σύστημα.
Ο όρος Οικονομικό Σύστημα βασίζεται επάνω στην αρχή της Επικουρικότητας. Αυτή εγγυάται την ατομική οικονομική ελευθερία δράσης και απαιτεί ένα σύστημα ελεύθερης αγοράς με συγκεκριμένους κανόνες ανταγωνισμού που προσδιορίζουν τις τιμές των αγαθών, τις αμοιβές των εργαζομένων, τα επιτόκια των αποταμιεύσεων και τα κέρδη των επιχειρήσεων.
Συγχρόνως απαιτεί από όλους τους υγιείς και ενήλικους πολίτες, που είναι σε θέση να εργαστούν είτε σαν επιχειρηματίες, είτε σαν υπάλληλοι, είτε σαν εργάτες, είτε ακόμη και σαν καταναλωτές, να διαθέτουν στο ακέραιο τις ικανότητές τους, τις γνώσεις τους, τα χρήματα τους, την εργασία τους - σύμφωνα βέβαια με τις προσωπικές τους επιλογές– με στόχο την προσωπική τους ωφέλεια. Τα αποτελέσματα των δραστηριοτήτων τους, θετικά ή αρνητικά, θα θίγουν άμεσα τους ίδιους.
Η ατομική οικονομική ελευθερία βρίσκει όμως τα όριά της εκεί που θίγονται η συνταγματική τάξη, οι πλειοψηφικά αποδεκτές ηθικές αξίες της κοινωνίας και τα συνταγματικά εγγυημένα δικαιώματα τρίτων.
Ο όρος Κοινωνικό Σύστημα βασίζεται επάνω στην αρχή της Αλληλεγγύης. Αυτή απαιτεί ότι όλα εκείνα τα άτομα μέσα σε μία Κοινωνία που δεν είναι σε θέση να προσφέρουν οικονομικά είτε λόγω ηλικίας (παιδιά, γέροντες, γερόντισσες), είτε λόγω ασθένειας, είτε λόγω ανεργίας (και όλοι αυτοί αποτελούν σχεδόν το 50% του πληθυσμού), θα πρέπει να συντηρηθούν και μάλιστα ανθρώπινα (το πολιτικό σύστημα αποφασίζει το μέγεθος της προσφοράς για αυτούς).
Το γερμανικό οικονομικό μοντέλο προϋποθέτει όμως για την ικανοποίηση των κοινωνικών απαιτήσεων την ύπαρξη και ικανοποιητική λειτουργία του Συστήματος της Ελεύθερης Οικονομίας. Και αυτό διότι λόγω της μεγάλης οικονομικής απόδοσης του δίνεται η οικονομική ευχέρεια στο Κράτος να προσφέρει τις κοινωνικές παροχές.
Ο ιδιαίτερος όμως χαρακτήρας του συστήματος, που εκφράζεται με την έννοια του «κοινωνικού συστήματος», αποσκοπεί να περιορίσει τις ελευθερίες της αγοράς εκεί που πληγώνεται η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και εκεί που τα αποτελέσματα της, δεν ανταποκρίνονται ικανοποιητικά στις κοινωνικές ανάγκες, όπως αυτές αξιολογούνται από τη δημοκρατικά οργανωμένη Κοινωνία και τα κόμματα που την εκφράζουν.
Έτσι δημιουργήθηκαν στα τελευταία 50 χρόνια, όχι μόνον στη Γερμανία αλλά και σε πολλές δυτικοευρωπαϊκές Χώρες, που μιμήθηκαν κατά κάποιο τρόπο τους Γερμανούς, πολλές αποχρώσεις αυτού του Οικονομικοκοινωνικού Συστήματος.
Με τη συμβολή του κατορθώθηκε επάνω στις βάσεις της ανταγωνιστικής Οικονομίας, η σύνθεση της ατομικής ελευθερίας και της οικονομικής δράσης με αυτή της κοινωνικής προόδου και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Η Βόρεια Ευρώπη απέκτησε με αυτό το Μοντέλο ένα δυναμικό, αποδοτικό και ποικίλως δημιουργικό οικονομικό και κοινωνικό Σύστημα, που παρέχει για πρώτη φορά στην μακρόχρονη ιστορία της, σχεδόν σε όλο τον πληθυσμό αποδοτική εργασία, ικανοποιητική οικονομική ευημερία, κοινωνική ασφάλεια και πρόνοια.
Η παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση του 2008 έπληξε τις Βόρειες Ευρωπαϊκές Χώρες που έχουν εφαρμόσει το μοντέλο του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού πολύ λιγότερο από ότι τις Χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου.
Το κοινωνικοοικονομικό σύστημα που εν συντομία περιέγραψα συνέδεσε επιτυχώς τη δημοκρατία, την ελευθερία και την οικονομική ευημερία με την κοινωνική ασφάλεια και πρόνοια για τους οικονομικά αδύνατους. Με άλλα λόγια συνέδεσε και συμφιλίωσε την ατομική και συλλογική οικονομική αποδοτικότητα με τη συλλογική κοινωνική ασφάλεια.
Και καταλήγω με το ερώτημα: είναι δυνατή η εφαρμογή ενός τέτοιου οικονομικού και κοινωνικού συστήματος και στην Ελλάδα;
Η απάντησή μου είναι ναι, αν κατορθώσουμε και ξεφύγουμε από τις αντιλήψεις και πρακτικές του σημερινού πολιτικού κατεστημένου. Αντιλήψεις και πρακτικές που οδήγησαν την Ελλάδα στην χρεοκοπία, την Οικονομία της σε μία απάνθρωπη χρόνια ύφεση και την Κοινωνία στην ηθική παρακμή καθώς και όλους τους Έλληνες στην αγανάκτηση και στην οργή. Χρειαζόμαστε λοιπόν νέα κόμματα με στόχο τη βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική εξέλιξη, και που θα βασίζονται σε μία διεθνώς ανταγωνιστική εκπαίδευση και σε μια παραγωγική και εξωστρεφή Οικονομία. Νέα κόμματα με νέους ικανούς πολιτικούς ηγέτες τύπου Manager, που κριτήριο ανάδειξής τους δεν θα πρέπει να είναι τα λόγια τους στα κανάλια των τηλεοράσεων, αλλά η ικανότητα αξιοκρατικής διαχείρισης και αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού και των ιδεών που υπάρχουν εντός ή εκτός του κόμματος. Ηγέτες που θα χρησιμοποιούν το διάλογο όχι για το διάλογο, αλλά αντίθετα για να καταλήγουν σε απτές, δεσμευτικές προτάσεις για τον ίδιο, για το κόμμα του και κατά επέκταση και για την Κυβέρνηση.
Η εφαρμογή του μοντέλου αυτού ηγεσίας είναι αναμφισβήτητα όχι εύκολο και μάλιστα με τα μέχρι τώρα ελληνικά δεδομένα, φαίνεται να είναι ίσως και ακατόρθωτο.
Στο σημείο αυτό θέλω να κλείσω και πιστεύω θα ταίριαζε σε αντίθεση με τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα ένα απόσπασμα της ομιλίας του Ιωάννη Καποδίστρια, όταν ανέλαβε το αξίωμα του Κυβερνήτη της Ελλάδας, με το οποίο θα κλείσω την εισήγηση μου.
«Είμαι ευτυχής διότι ηδυνήθην να προσφέρω… τα λείψανα της μετρίας καταστάσεώς μου εις το θυσιαστήριον της πατρίδας… διά την εθνικήν ανεξαρτησίαν και ελευθερίαν, δι’ αυτό το τόσον θεάρεστον έργον. Διά τον αυτόν τούτον λόγον θέλω αποφεύγει…να δεχθώ την προσδιοριζόμενην ποσότητα διά τα έξοδα του αρχηγού της Επικρατείας, απεχόμενος, εν όσω τα ιδιαίτερά μου χρηματικά μέσα μου επαρκούν από το να εγγίσω μέχρι οβολού τα δημόσια χρήματα προς την ιδίαν μου χρήσιν… Αποστρέφομαι το να προμηθεύω εις τον εαυτόν μου τας αναπαύσεις του βίου, αι οποίαι προϋποθέτουν την ευπορίαν, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων περικυκλωμένοι από πλήθος ολόκληρον ανθρώπων βυθισμένων εις την εσχάτην αμηχανίαν… Ελπίζω ότι όσοι εξ’ υμών συμμετάσχουν εις την κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μετ’ εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατό να λαμβάνουν μισθούς ανάλογους με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ’  ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η κυβέρνησις εις την εξουσίαν της».
Ευχαριστώ για την προσοχή σας

·        Δρ. Σπύρος Παρασκευόπουλος
Ομότιμος Καθηγητής της Οικονομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Λειψίας, Έδρα Μακροοικονομίας και Διευθυντής του Ινστιτούτου της Θεωρητικής Οικονομικής.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗ

                          Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗΣ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΊΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟ
ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ



                 Την προσεχή Δευτέρα  19 η  Νοεμβρίου    και ώρα 7 μ.μ. στα πλαίσια των Φιλολογικών βραδινών  της Εταιρείας Λογοτεχνών που γίνονται στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πατρών με τη συνεργασία της ο Σταύρος Ιντζεγιάννης θα παρουσιάσει το τελευταίο του βιβλίο     με τον  τίτλο: « ΤαΓΚΟ, ένα βήμα μπροστά δυο βήματα πίσω».
                      
          Για το βιβλίο  θα μιλήσουν οι φιλόλογοι: Παναγιώτα Λάμπρη και Αλέξανδρος Χάϊδας

          

        Την εκδήλωση θα προλογίσει και θα διευθύνει   ο πρόεδρος της Εταιρείας Λεωνίδας Μαργαρίτης
        Η είσοδος για το κοινό είναι όπως πάντα ελεύθερη.  
         

OMΙΛΙΑ ΠΑΝ. ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ

OMΙΛΙΑ ΠΑΝ. ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΤΟ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟ ΒΡΑΔΙΝΟ
ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ
Την προσεχή Δευτέρα 12η Νοεμβρίου  και ώρα 7 μ.μ.στα πλαίσια των Φιλολογικών Βραδινών της Εταιρείας Λογοτεχνών που γίνονται στη Δημοτική Βιβλιοθήκη με τη συνεργασία της,  θα μιλήσει ο Καθηγητής και  Συγγραφέας 
Παναγιώτης Παπαθεοδώρου
  με θέμα:  «Εκκλησιαστική ποίηση και η εξέλιξή της»

  Τον ομιλητή   θα παρουσιάσει και   θα συντονίσει την εκδήλωση  ο πρόεδρος  της Εταιρείας  Λεωνίδας Μαργαρίτης.

                   Η είσοδος για το κοινό είναι  ελεύθερη.  
         

ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΕΣ ΔΙΠΛΟΚΟΡΗ ΜΟΥ

ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΕΣ ΔΙΠΛΟΚΟΡΗ ΜΟΥ

Αγαπημένη κόρη της κόρης μου
Καλωσόρισες στη ζωή.
Καλωσόρισες κοντά μας.
Μεγάλωσες την παρέα μας,
θέρμανες τα όνειρα μας
που μας τα πάγωσαν οι βάρβαροι
που καλέσαμε στην πατρίδα μας.
Δεν θα σε νανουρίσω με παραμύθια παιδί μου
...αρκετά παραμύθια μας τάισαν οι προηγούμενοι
και οι τωρινοί, με παραμύθια
μας ταΐζουν ακόμα.
Κόρη μου διπλοκόρη μου
εγώ θα σου πω αλήθειες κι όσο θα ζω
πάλι αλήθειες θα σου λέω.
Σήμερα που γεννήθηκες
βρήκες την πατρίδα σκλαβωμένη.
Μόλις προχτές τις φορέσανε την τρίτη άλυσο,
τη δέσανε χειροπόδαρα.
Παραδοθήκαμε στους βαρβάρους αμαχητί.
Ούτε ένας Λεωνίδας δεν βρέθηκε στο δρόμο τους…
μόνο εφιάλτες…εφιάλτες… εφιάλτες
που έστρωναν τα Βάϊα των φοινίκων στο πέρασμα τους.
Τα αργύρια της προδοσίας τα διασφάλισαν στην Ελβετία.
Δεν θα σε νανουρίσω με ψέματα διπλοκόρη μου…
Εδώ που ήρθες λείπει ο ηρωικός λαός των Ελλήνων,
Έλληνες λιγοστοί
τους πάστρεψαν οι Ρωμαίοι με τον Καλλικράτη
από το κοντινό μας Λεόντιο
τους πετσόκοψε ο Θεοδόσιος
 στον Ιππόδρομο της Νέας Ρώμης ,
τους αποτέλειωσε κάποιος Κύριλλος στη Αλεξάνδρεια.
Στον τόπο τούτο που ήλθες τον ευλογημένο υπήρξαν και φωτεινές μορφές
Υπήρξαν και πατριώτες
Ένας Πλίθων Γεμιστός,
ένας Ρήγας Φεραίος
Ένας Παπαφλέσσας,
 Ένας Καποδίστριας
ένας… Άρης.
Κάποιους αφάνισαν οι εχθροί
κάποιους ,αφάνισε το δικό μας χέρι.
Όμως φθάνει για σήμερα κορούλα μου…
Θα τα λέμε πλέον καθημερινά
Για να σου γνωρίζω μορφές Ελληνίδων
που θέλω να μοιάσεις…
Καλωσόρισες χαρά μου…

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΣΟΥ
ΛΕΩΝΙΔΑΣ  Γ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ

ΠΑΤΡΑ 9-11-12 ΩΡΑ 12

ΟΙ ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΙ ΥΠΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ

ΟΙ ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΙ  ΥΠΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ

          Το σχέδιο νόμου «Έγκριση μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2013-2016 κ.λπ.» εξαφανίζει οικονομικά και ηθικά  τους πολυτέκνους και καταργεί κάθε ίχνος δημογραφικής πολιτικής.
Η συγκυβέρνηση διαγράφει τις διατάξεις του άρθρου 21 του Συντάγματος περί προστασίας της οικογένειας, της ειδικής φροντίδας για τις πολύτεκνες οικογένειες και την εφαρμογή δημογραφικής πολιτικής. Καταργεί το επίδομα και τη σύνταξη της πολύτεκνης μητέρας, όπως και το επίδομα του τρίτου παιδιού, που είχαν θεσπισθεί ως κίνητρα για την απόκτηση 3ου και 4ου τέκνου με το  Ν. 1892/1990 (βλ. εισηγητική έκθεση στο άρθρο 63 του εν λόγω νόμου), και αντικαθίστανται με το «ενιαίο επίδομα στήριξης τέκνων», «που θα καταβάλλεται στοχευμένα στα παιδιά που αντιμετωπίζουν μεγαλύτερη ανάγκη .. στο πλαίσιο της ενίσχυσης  των ασθενέστερων οικονομικά δικαιούχων»!! Δηλαδή μια χώρα που το 20% του πληθυσμού της αποτελείται από άτομα ηλικίας  άνω των 65 ετών και συγχρόνως αλλοιώνεται με ταχύτατους ρυθμούς η πληθυσμιακή της σύνθεση, δεν την απασχολεί ο εφιάλτης της υπογεννητικότητας, αλλά αναζητεί ανθρώπους που βρίσκονται στα τελευταία τους  για να τους χορηγεί το παραπάνω επίδομα!  Μάλιστα το σχέδιο νόμου αναφέρεται σε «εξαρτώμενα τέκνα», χωρίς να διευκρινίζει εάν αυτά είναι τα εξαρτώμενα από τα ναρκωτικά ή από κάτι άλλο (!!), δεδομένου ότι στις πολύτεκνες οικογένειες σπανίως υπάρχουν τέκνα με εξάρτηση από τα ναρκωτικά!!
          Ακούμε έντονα στα αυτιά μας ακόμη και σήμερα  τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά  ότι θα επαναφέρει άμεσα τα πολυτεκνικά επιδόματα  στο ύψος  που καταβάλλονταν  το 2009  λέγοντας μάλιστα πως: «η Ελλάδα δεν γεννάει, αλλά γερνάει και ότι η ενίσχυση των πολυτέκνων δεν είναι σπατάλη, είναι επένδυση στο μέλλον του τόπου».
          Τώρα αντί για επαναφορά ο Πρωθυπουργός και η  Κυβέρνησή του , βάζει  στο στόχαστρο τους πολυτέκνους,  και τους οδηγεί στη σφαγή με την κατάργηση του επιδόματος και της σύνταξης της πολύτεκνης μητέρας και του τρίτου παιδιού!! Τέτοιου είδους αντιοικογενειακή αντιπολυτεκνική, αντιδημογραφική και συνάμα  αναξιόπιστη πολιτική δεν έχει προηγούμενο στη χώρα μας.
          Και πώς μπορεί να είναι  αξιόπιστη η (συγ)Κυβέρνηση όταν η ίδια προχωρά  στο διορισμό εκατοντάδων μετακλητών υπαλλήλων στη Βουλή, διορίζει έναν πρώην Γεν. Γραμματέα Υπουργείου στο Συμβούλιο – ακούσατε!! – νομισματικής πολιτικής της Τράπεζας Ελλάδος με μηνιαίο μισθό 12.000 ευρώ (!!) και με θητεία 6 ετών (και δεν είναι η μόνη περίπτωση), χωρίς βεβαίως να εξηγεί ποια νομισματική πολιτική ασκείται από αυτό το Συμβούλιο, αφού η Ελλάς δεν έχει δικό της νόμισμα, αλλά έχει το ευρώ και περαιτέρω πολιτεύεται, όπως πολιτεύονταν  όλες οι μέχρι σήμερα Κυβερνήσεις, χωρίς να περιορίζει τις σπατάλες και την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος.
          Και το πλέον τραγικό της περιπτώσεως  είναι, ότι όλη αυτή η σφαγή γίνεται για εξοικονόμηση 86.000.000 ευρώ, όπως αναγράφεται στην Έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου, όταν αυτά χρήματα  άνετα μπορούσαν να εξοικονομηθούν  με πολλούς άλλους τρόπους!!! δυστυχώς όμως ουδέποτε μας δέχθηκαν  για να μας ακούσουν!  Μωραίνει Κύριος ούς βούλεται απωλέσαι.
          Η Ανωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος καταγγέλλει αυτή την απαράδεκτη σφαγή των πολυτέκνων και καλεί την Κυβέρνηση, έστω και την τελευταία στιγμή, ν’  αποσύρει τις επαίσχυντες διατάξεις που καταργούν το επίδομα και τη σύνταξη της πολύτεκνης μητέρας και το επίδομα του τρίτου τέκνου και οδηγούν στον αφανισμό της ελληνικής οικογένειας.