ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΗΛΕΙΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΗΛΕΙΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

 

(κατά κόσμον ΗΛΙΑΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ)  (1968 -1981)

 

 

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ (κατά κόσμον Ηλίας Βασιλόπουλος), γεννήθηκε στο Κρυονέρι (πρώην Λόπεσι) Αμαλιάδος στις 27 Ιανουαρίου το 1923 από τον Ιωάννη Βασιλόπουλο και την Κωνσταντίνα, το γένος Γεωργίου Μπισιώτη, με καταγωγή από το Μαρκοπούλο Αττικής.

 Οι γονείς του από το 1926, λόγω ευρέσεως εργασίας μετοίκισαν στο χωριό Χάβαρι όπου εκεί μεγάλωσε και πήγε σχολείο ο αείμνηστος Αθανάσιος.

 Σε ηλικία 13 ετών έγινε μαθητευόμενος σαγματοποιός (σαμαρτζής) και έπειτα βοηθός σε κατάστημα αποικιακών στην Αμαλιάδα.

 Αργότερα βρέθηκε υπάλληλος σε πιλοποιείο (καπελάδικο) στην Πάτρα και στην Γερμανική κατοχή επιστρέφει στο Χάβαρι.

 Το 1945 είναι εφημεριδοπώλης στην Αθήνα και το 1946 ιεροσπουδαστής της Εκκλησιαστικής Σχολής Κορίνθου, προστατευόμενος του Μητροπολίτου Κορίνθου Μιχαήλ.

 Το 1949 έως το 1952 υπηρετεί την Πατρίδα ως έφεδρος Υπαξιωματικός.

Απολυθείς των τάξεων του Ελληνικού Στρατού κείρεται Μοναχός στην Ι. Μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού Κορινθίας και στις 8 Ιουλίου 1952 χειροτονείται Διάκονος από τον Μητροπολίτη Κορίνθου Προκόπιο, και υπηρετήσε σε διαφόρους Ναούς των Αθηνών.

 Μετά την λήψη του Πτυχίου του από την Θεολογική Σχολή Αθηνών την 30-11-1958 χειροτονείται από τον Μητροπολίτη Κορίνθου Προκόπιο Πρεσβύτερος, χειροθετείται Αρχιμανδρίτης και αμέσως αναχωρεί δια την Γαλλία, όπου διορίζεται Εφημέριος του Καθεδρικού Ναού Αγίου Στεφάνου Παρισίων.

Εις την Γαλλία σπούδασε παιδαγωγικά στο Καθολικό Ινστιτούτο και Νομικά στην Σορβόννη, εξέδιδε δε και το μικρό ενοριακό Περιοδικό «Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ».

 Μετά πενταετή ευδόκιμο υπηρεσία στο Παρίσι, μετετέθη τον Ιανουάριο του 1964  στην Αγγλία, ως εφημέριος του Καθεδρικού Ναού Αγίας Σοφίας του Λονδίνου. Εδώ πλέον άφησε να φανούν σε όλους η προσωπικότητα και τα πολλά του προσόντα, αναπτύσσοντας αξιόλογη  δραστηριότητα και εθνικοθρησκευτική δράση. Ιδίως επιδόθηκε εις την πνευματική ενίσχυση και συμπαράσταση των εξ Ελλάδος και άλλων μερών του Ελληνισμού ερχομένων Ελλήνων συμπατριωτών στο Λονδίνο δια λόγους υγείας. Στο Λονδίνο ίδρυσε τις οργανώσεις «ΣΤΕΓΗ ΝΕΟΤΗΤΟΣ» του Καθεδρικού Ναού Αγίας Σοφίας και του Ορθοδόξου Χριστιανικού Ομίλου Κυριών και Δεσποινίδων Η «ΑΓΙΑ ΦΙΛΟΘΕΗ Η ΑΘΗΝΑΙΑ», οι οποίες δημιούργησαν μια θαυμαστή χριστιανική και εθνική Ελληνική δράσι εις την μεγάλη αυτήν πρωτεύουσα. Έθεσε επίσης τις βάσεις δια την λειτουργία του Ελληνικού Ξενώνα  του Λονδίνου. Χρημάτισε επί τριετία Πρόεδρος του Ιερατικού Συνδέσμου των Ορθοδόξων Ιερέων της Μεγάλης Βρετανίας, Γραμματεύς του Επισκοπικού Δικαστηρίου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας, ως και Διευθυντής του Γραφείου Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων αυτής.

Την 19ην Νοεμβρίου του 1968, μετά 10 χρόνια ποιμαντικής διακονίας, ο Αθανάσιος εκλέγεται και την 24-11-1968 και χειροτονείται Μητροπολίτης Ηλείας στο  Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών.

Ο Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Βασιλόπουλος εξελέγη Μητροπολίτης Ηλείας ευρισκόμενος ακόμη στο εξωτερικό (Λονδίνο) τον Νοέμβριο 1968 κατά την πλήρωση των τότε κενών τεσσάρων Μητροπολιτικών περιφερειών (1. Καρυστίας και Σκύρου, 2. Χαλκίδος, 3. Βεροίας και Ναούσης και 4. Ηλείας) επί Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Α΄).

Συγκεκριμένα την 19.11.1968 καταρτίσθηκε από την Ι. Σύνοδο το Τριπρόσωπο και για την κενή Μητρόπολη Ηλείας, το οποίο αποτελούσαν οι Αρχιμανδρίτες: Αθανάσιος Βασιλόπουλος, Κλήμης Αναστασίου και Άνθιμος Ρούσσας. Κατά τα ισχύοντα τότε αυτό υποβλήθηκε στον βασιλιά για την τελική επιλογή και

«η Αυτού Εξοχότης ὁ Αντιβασιλέας, Αντιστράτηγος κ. Γεώργιος Ζωιτάκης, μετά πρόταση του επί της Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων Υπουργού κ. Θ. Παπακωνσταντίνου, προέκρινε συμφώνως προς τον Νόμον... τον πανοσ. αρχιμανδρίτη Αθανάσιο Βασιλόπουλου διά την πλήρωση της κενής Ιεράς Μητροπόλεως Ηλείας».

Το Μέγα Μήνυμα τελέσθηκε την 23.11 στο Παρεκκλήσιο του Αγίου Ανδρέου της Ι. Αρχιεπισκοπής και την επόμενη 24.11. πραγματοποιήθηκαν οι χειροτονίες των νέων επισκόπων.

Ἡ χειροτονία του νέου Μητροπολίτη Ηλείας τελέσθηκε στον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών από τον Μητροπολίτη Τρίκκης και Σταγών Διονύσιο, συλλειτουργούντων των ιεραρχών-Μητροπολιτών Θηβών και Λεβαδείας Νικοδήμου και Κυθήρων Μελετίου. Φαίνεται ότι ὁ Μητροπολίτης Τρίκκης Διονύσιος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προαγωγή του Αθανασίου, εξ ου και η τιμή να τον χειροτονήσει αυτός. Ενδεικτικό του χαρακτήρα του νέου ιεράρχη ήταν το γεγονός ότι αμέσως μετά τη χειροτονία του επισκέφτηκε τον προκάτοχό του Μητροπολίτη πρώην Ηλείας Γερμανό Α΄, ὁ οποίος ευχήθηκε στον διάδοχό του προσφέροντας του και δώρα.

Αφού την 28.11.1968 εκδόθηκε το Βασιλικό Διάταγμα της Αναγνωρίσεως του νέου Μητροπολίτη Ηλείας, την 5.12.1968 πραγματοποιήθηκε η Τελετή Διαβεβαιώσεως των τεσσάρων νέων αρχιερέων ενώπιον του Αντιβασιλέα Αντιστράτηγου Γ. Ζωϊτάκη και παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου Α΄ και του Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων Θ. Παπακωνσταντίνου, και στις 8.12.1968 ο Αθανάσιος αφίχθη στον Πύργο, όπου έλαβε χώρα η Ενθρόνισή του στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου.

 Ως συνεπής αρχιερέας της Εκκλησίας του Χριστού ο Μητροπολίτης Αθανάσιος ανέπτυξε κατ’ αρχήν μία σημαντική πνευματική προσφορά στην Ηλεία, μεριμνώντας για την πνευματική πρόοδο κλήρου και λαού.

 Ουδέποτε έπαψε να ιερουργεί, να κηρύττει, να νουθετεί, να τονώνει το εθνικοθρησκευτικό φρόνημα του λαού, επισκεπτόμενος συχνότατα όλες τις ενορίες της Μητρόπολής του. Ως πρώτο δείγμα της σπουδαίας ποιμαντικής διακονίας του στην Ηλεία σημειώνουμε την ίδρυση επί των ημερών του πολλών Πνευματικών Κέντρων, ενοριακών και όχι μόνον. Πραγματικότητα πρωτόγνωρη για την Ηλεία και από τις πρωτοπόρες για όλη την Ελλάδα της εποχής εκείνης. Ιδρύθηκαν τότε:

1. ἡ «Παπαχριστοπούλειος Βιβλιοθήκη» Αμαλιάδος,

2. το Πνευματικό Κέντρο Γαστούνης,

3. το Επισκοπείο Αμαλιάδος ως «Κέντρο Χριστιανικού Πολιτισμού»,

4. ἡ Πνευματική Εστία Βαρθολομιού,

5. το Πνευματικό Κέντρο Κολλυρίου,

6. το Πνευματικό Κέντρο Καβασίλων.

Από τα βασικά μελήματά του υπήρξε η άνοδος του μορφωτικού επιπέδου των κληρικών, καθώς όταν ανέλαβε τα αρχιερατικά του καθήκοντα βρήκε μόλις δύο θεολόγους-κληρικούς στη Μητρόπολη Ηλείας, ενώ όταν εκδήμησε οι πτυχιούχοι θεολόγοι κληρικοί είχαν δεκαπλασιαστεί. Εκτός εκείνων, οι οποίοι κυρίως με δική του προτροπή σπούδασαν Θεολογία στο Πανεπιστήμιο, πολλοί φοίτησαν στην ταχύρρυθμη Ιερατική Σχολή μονοετούς φοίτησης στη Μονή Αγίου Νικολάου Σπάτα.

Ίδρυσε μέχρι και Οίκο Θαλασσίων Λουτρών για τους ιερείς και τις οικογένειές τους, ο οποίος λειτούργησε από το καλοκαίρι του 1976. Επίσης, μερίμνησε για τον μοναχισμό, το κατηχητικό έργο των μαθητών και νέων, την επέκταση των κηρυγμάτων στις διάφορες ενορίες με εξορμήσεις των διαφόρων ιεροκηρύκων, κληρικών αγάμων και εγγάμων και λαϊκών θεολόγων (σε πάνω από πενήντα ενορίες σε σύνολο διακοσίων περίπου εκείνη την εποχή ακουγόταν το κήρυγμα), ενώ διοργανώνονταν βάσει προγράμματος ακόμη και θερινά κηρύγματα.

Προς τούτο, χώρισε την Ηλεία σε περισσότερες (δέκα πέντε) Αρχιερατικές Περιφέρειες από όσες υπήρχαν έως τότε, «εν τη προσπάθεια, όπως το ποιμαντικό και διοικητικό έργον αυτής [της Ἱ. Μητροπόλεως Ηλείας] καταστεί καρποφόρο, εποικοδομητικό και αποκεντρωτικό», ενώ πνευματικοί-εξομολόγοι περιόδευαν όλη την επαρχία. Επίσης, οργάνωσε την αντιαιρετική δράση και για την πνευματική προκοπή όλων εξέδιδε κατάλληλα φυλλάδια και βιβλία, ίδρυσε Ορθόδοξο Χριστιανικό Βιβλιοπωλείο εντός των Γραφείων της Μητροπόλεως, παντού και συνεχώς γίνονταν ομιλίες, διαλέξεις, προβολές κινηματογραφικών έργων, εκπομπές στους τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς κ.λπ.

Ιδιαίτερα πρέπει να υπογραμμισθούν οι εξής πρωτοβουλίες του Μητροπολίτη Αθανασίου, λεπτομέρειες ίσως θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς, που δείχνουν όμως την οξύνοια και τη συνέπεια του άνδρα:

-Ίδρυσε Θρησκευτική Υπηρεσία Επιστημόνων, για την προώθηση του διαλόγου μεταξύ Επιστήμης και Θρησκείας.

Ο Αθανάσιος, επειδή είχε ζήσει στο εξωτερικό, έβλεπε μπροστά και γνώριζε τις ιδεολογικές τάσεις της εποχής του.

-Το έτος 1978 χαρακτηρίσθηκε ως «Έτος Διαλόγου με τη Μαθητιώσα Ηλειακή Νεότητα».

-Σε κάθε ευκαιρία τόνωνε το εθνικοθρησκευτικό συναίσθημα του ποιμνίου του. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινούμενος πρόβαλε και τις μορφές Ηλείων αγωνιστών κληρικών κατά την Επανάσταση του 1821 και κυρίως του εθνομάρτυρα Μητροπολίτου Ωλένης Φιλαρέτου και του Παπά-Ζώρα του Κουμανιώτη, με δημοσιεύσεις και την ανέγερση ανδριάντων, για τον πρώτο στον Πύργο (μπροστά από τον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου-αποκαλυπτήρια στις 23.3.1971) και για τον δεύτερο στο Κούμανι (αποκαλυπτήρια στις 7.6.1971).

-Στο δύσκολα εκείνα οικονομικά χρόνια, ιδιαίτερα για τον αγροτικό πληθυσμό, όπως κατ’ εξοχήν ήταν ο πληθυσμός της Ηλείας, και χωρίς τις ανέσεις και την ευκολία των σημερινών μετακινήσεων, με προτροπή του πραγματοποιούνταν πολλές ενοριακές εκδρομές, αν καθιέρωσε τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος ως ημέρα προσκυνήματος και εκδρομής των ακροατών των ενοριακών κηρυγμάτων σε διαφορετικό μέρος της Ηλείας κάθε χρόνο - συνήθως σε κάποια μονή.

-Αντέδρασε δημόσια επί Επταετίας, όταν αποτολμήθηκε ἡ κατάργηση του Σταυρού από τον ιστό της σημαίας και η αντικατάστασή του με μεταλλική σφαίρα. Την ενέργεια αυτή κατήγγειλε κατά την Δοξολογία της 28ης Οκτωβρίου στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Πύργου.

-Για την ειρήνευση στους κόλπους της Εκκλησίας της Ελλάδος εξαιτίας του απασχολούντος αυτήν ζήτημα της έκπτωσης των δώδεκα Μητροπολιτών, το οποίο την ταλάνισε μέχρι τις ημέρες μας, παραχωρούσε τμήμα της Μητρόπολής του προς αποκατάσταση ενός εξ’ αυτών.

Ὁ τομέας όμως στον οποίον κατ’ εξοχήν διέπρεψε, κατά γενική ομολογία, ο Μητροπολίτης Αθανάσιος, είναι ο κοινωνικοφιλανθρωπικός, αδιάψευστοι μάρτυρες της οποίας πραγματικότητας παραμένουν μέχρι σήμερα τα πολλά και διάφορα ιδρύματα τα οποία θεμελίωσε και λειτούργησε και τα οποία βρίσκονται ακόμη σε λειτουργία. Με το πού πάτησε το πόδι του στην Ηλεία, στις 31.12.1968, κατά την εορτή της Βασιλόπιττας της Πρωτοχρονιάς, εξήγγειλε τα πρώτα δύο ιδρύματα, το «Εκκλησιαστικό Κέντρο Νεότητας Πύργου, Η Αγία Φιλοθέη» και το «Εκκλησιαστικό Οικοτροφείο Αρρένων Φραγκαβίλλας Αμαλιάδος» και πριν καλά-καλά συμπληρώσει έναν χρόνο παραμονής στην Ηλεία, άρχισε να θεμελιώνει το ένα ίδρυμα μετά το άλλο. Θέλοντας οι νέοι να μορφωθούν, για το προσωπικό τους και το γενικό συμφέρον, έριξε κατ’ αρχήν το βάρος του στο ευαίσθητο αυτό τμήμα του ποιμνίου του, τη νεολαία. Το πρώτο ίδρυμα πού λειτούργησε ήταν το Μαθητικό Οικοτροφείο Αρρένων «Ὁ Καλός Σαμαρείτης» στη Λαμπεία, στις εγκαταστάσεις της Κάτω Μονής Δίβρης, ενώ τα δύο πρώτα ιδρύματα πού εκ βάθρων θεμελίωσε ήταν τα δύο ήδη μνημονευθέντα και κατά πρώτον εξαγγελθέντα Μαθητικά Οικοτροφεία της «Αγίας Φιλοθέης» Πύργου (Θηλέων) στις 30.11.1969 και Φραγκαβίλλας Αμαλιάδας (Αρρένων) στις 7.12.1969.

Ειδικότερα για τη νεότητα λειτούργησαν επί των ημερών του τα εξής Ιδρύματα:

1. Μαθητικό Οικοτροφείο Αρρένων «Ο Καλός Σαμαρείτης» Λαμπείας. Στεγάσθηκε στον χώρο της Κάτω Μονής Δίβρης μετά ολοκληρωτική επισκευή και κατάλληλη διαρρύθμιση. Άρχισε τη λειτουργία του στις 5.10.1969.

2. Μαθητικό Οικοτροφείο Αρρένων «Ο Άγιος Νικόλαος» Πύργου. Αρχικά λειτούργησε στην Ι. Μονή Σκαφιδιάς (από τις 5.10.1969) και κατόπιν μέσα στην πόλη του Πύργου.

3. Μαθητικό Οικοτροφείο Αρρένων «Ο Απόστολος Παύλος» στη Φραγκαβίλλα Αμαλιάδας. Θεμελιώθηκε τον Δεκέμβριο 1969 και άρχισε να λειτουργεί από τα μέσα Οκτωβρίου 1972 ως Μαθητικό Οικοτροφείο Αρρένων.

4. Μαθητικό Οικοτροφείο Θηλέων «Η Αγία Φιλοθέη» Πύργου. Θεμελιώθηκε τον Νοέμβριο 1969 ως Εκκλησιαστικό Κέντρο και λειτούργησε ως Μαθητικό Οικοτροφείο και Ορφανοτροφείο Θηλέων.

5. Μαθητικό Οικοτροφείο Αρρένων «Ὁ Άγιος Νικόλαος» Βάρδας. Θεμελιώθηκε την 21.6.1970 και λειτούργησε αρχικά ως Ορφανοτροφείο Αρρένων.

6. Μαθητικό Οικοτροφείο Θηλέων «Η Αγία Ιουστίνη» Πελοπίου. Θεμελιώθηκε τον Σεπτέμβριο 1970 και λειτούργησε από το 1973.

7. Ορφανοτροφείο Αρρένων «Ο Άγιος Νικόλαος» Σπάτα. Λειτουργούσε ήδη από το 1948 επί Μητροπολίτου Γερμανού Α΄ Γκούμα. Επί Αθανασίου οικοδομήθηκε η νέα πτέρυγα για στέγαση των τροφίμων και του Δημοτικού Σχολείου.

8. Εκκλησιαστικό Οικοτροφείο Εργαζομένου Κοριτσιού «Η Αγία Αικατερίνη» Αμαλιάδας. Στεγάσθηκε αρχικά στο Καρακάνδειο οίκημα Αμαλιάδας και αργότερα (από τον Νοέμβριο του 1980) στο νέο κτίριο του Ιδρύματος αυτού δίπλα στον ναό του Αγίου Νεκταρίου Αμαλιάδας.

9. Σχολή Βυζαντινής Αγιογραφίας και Μουσικής Αγίου Ιωάννου Λετρίνων (Πύργου). Από το 1977 στεγάσθηκε στο νέο κτίριο στη Μονή Εισοδιωτίσσας Αγίου Ιωάννου Πύργου.

10. Φούφειο Φοιτητικό Οικοτροφείο Αρρένων Αθηνών. Επρόκειτο για παλαιά διώροφη κατοικία με αυλή και κτίσματα εντός αυτής. Εδώ διέμεναν και οι φοιτούντες στη Θεολογική Σχολή Αθηνών κληρικοί. Χαρακτηριστικό της φροντίδας του για τούς νέους και τους πονεμένους, αλλά και της εθνικής του συνείδησης, είναι το γεγονός ότι τον Οκτώβριο του 1974, αμέσως μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, υποδέχθηκε στην Ηλεία 415 Κυπριωτόπουλα, για να μείνουν είτε σε Ιδρύματα της Μητρόπολης, είτε για να φιλοξενηθούν σε οικογένειες ο λαός της Ηλείας με δάκρυα και συνάμα αγάπη και ενθουσιασμό υποδέχθηκε την πρώτη αποστολή των 194 Κυπριωτόπουλων και λίγο καιρό αργότερα (9 και 21.10) δύο ακόμη αποστολές μαθητών. Τα Κυπριωτόπουλα φιλοξενήθηκαν στα Οικοτροφεία της Μητρόπολης σε Πύργο, Αμαλιάδα, Πελόπιο και Βάρδα και σε οικογένειες του τόπου. Όμως ὁ Μητροπολίτης Αθανάσιος μερίμνησε και για τούς γέροντες, ιδρύοντας τα εξής ιδρύματα για τους ηλικιωμένους και ασθενείς:

1. Άσυλο Ανιάτων και Κατάκοιτων Γερόντων «Η Νέα Βασιλειάς» στα Λαστέϊκα Πύργου. Λειτουργεί από το 1978 μέχρι τις ημέρες μας.

2. Γηροκομείο «Παναγία η Βλαχέρνα» στην Κάτω Παναγιά Κυλλήνης Λειτουργεί από τον Απρίλιο 1980 μέχρι σήμερα αδιάκοπα.

3. Γηροκομείο «Παναγία η Καθολική» Γαστούνης, το οποίο θεμελίωσε ο Αθανάσιος (στις 8.4.1980, Τρίτη της Λαμπρής), αλλά δεν μπόρεσε να ιδεί ολοκληρωμένο και εν λειτουργία. Ωστόσο, πολλά από αυτά τα παιδιά επέστρεψαν στην Ηλεία, εκ των οποίων άλλα παρέμειναν για έναν ακόμη χρόνο, αλλά για περισσότερο, μέχρι να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, τα περισσότερα με δαπάνες της Μητροπόλεως Ηλείας. Επίσης, θεμελίωσε το «Εκκλησιαστικό Νοσοκομείο Λεχαινών, Ανδραβίδας και Βουπρασίας», το οποίο αργότερα (1982) παραχωρήθηκε από την Μητρόπολη Ηλείας στο ΠΙΚΠΑ, με προοπτική να λειτουργήσει ως Κέντρο Προστασίας σπαστικών και απροσάρμοστων παιδιών, ενώ με προσωπική του παρέμβαση στην τότε Κυβέρνηση ολοκληρώθηκε το Γηροκομείο «Ο Άγιος Χαράλαμπος» Πύργου, το οποίο είχε θεμελιωθεί το 1929, για να εγκαινιασθεί την 21.6.1970. Όλα τα παραπάνω ιδρύματα, με μόνη εξαίρεση το Μαθητικό Οικοτροφείο «Ο Άγιος Νικόλαος» Πύργου, λειτουργούν μέχρι σήμερα, μερικά όμως με άλλη πλέον χρήση, λόγο των νέων κοινωνικών συνθηκών πού δημιουργήθηκαν.

γ. Κοίμηση Ὁ Μητροπολίτης Αθανάσιος υπερέβαλλε ως προς την άσκηση της ποιμαντικής διακονίας του. Διακατεχόταν από μια «ασταμάτητη κινητικότητα». Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις διάφορες πικρίες και στενοχώριες που κάποιες φορές δημιουργούσαν τα ίδια τα καθήκοντά του, πολλές από τις οποίες οφείλονταν σε ανθρώπους του περιβάλλοντός του, κληρικούς και λαϊκούς, κατέστησαν ευάλωτη την υγεία του σχετικά πολύ σύντομα. Έπασχε από τη χολή του, ενώ ήδη το 1979 ευρισκόμενος στη Συρία, ως εκπρόσωπος της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος για την ενθρόνιση του Πατριάρχου Αντιοχείας Ιγνατίου, υπέστη ελαφρά καρδιακή προσβολή. Αφού για τελευταία φορά επί ηλειακού εδάφους ιερούργησε στην ιστορική Μονή Σκαφιδιάς τη γιορτή της Παναγίας του Δεκαπενταύγουστου 1981 και το απόγευμα της ιδίας ημέρας τέλεσε Θεμελιώθηκε τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος 30.5.1977 σε Πανηλειακή συγκέντρωση, αφού προηγήθηκε Θ. Λειτουργία στον ναό Αγίου Γερασίμου Λεχαινών, την επομένη αναχώρησε με κανονική άδεια για την Ιταλία για ποσιοθεραπεία της χολής του. Επιστρέφοντας όμως στην Ελλάδα, τη νύκτα της 1ης προς 2ας Σεπτεμβρίου 1981 εκοιμήθη εν Κυρίω στην περίφημη Φλωρεντία από καρδιακό έμφραγμα. Λίγες ημέρες αργότερα ὁ Έλληνας Πρόξενος του Λιβόρνο Ιταλίας Δ. Χατζηδιάκος στο 2659/7.9.1981 Πιστοποιητικό του βεβαίωνε «ότι εκ του συνημμένου σε Φωτοστατικό αντίγραφο Πιστοποιητικού Νοσοκομείου Φλωρεντίας, Ινστιτούτου Ιατροδικαστικής, της 03.09.1981, ο Μητροπολίτης Ηλείας Αθανάσιος Βασιλόπουλος, απεβίωσε αιφνιδίως την 02.09.1981 εις Φλωρεντία (Ιταλία) από καρδιακό έμφραγμα (στεφανιαίας αρτηρίας-κυκλοφοριακή καρδιακή ανεπάρκεια)». Το λείψανό του παρέλαβαν από την Ιταλία και κατά τις διαδικασίες των Ιταλικών Αρχών, αφιχθέντες εκεί κατόπιν εντολής της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και αποδίδοντες τις πρώτες νεκρικές τιμές και περιποιήσεις, ο τότε Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως (νυν Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης) Άνθιμος, ο τότε Γραμματέας της Ι. Συνόδου Αρχιμανδρίτης (νυν Μητροπολίτης Ηλείας) Γερμανός Παρασκευόπουλος και ὁ αδελφός του κοιμηθέντος, βοηθούμενοι από τον γραμματέα του Προξενείου του Λιβόρνου Ν. Μακρή, Δρ. Οδοντιατρικής.

Ο νεκρός μεταφέρθηκε αεροπορικώς στην Ελλάδα και αυθημερόν μετακομίσθηκε στον Πύργο, όπου τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου. Την επόμενη 9.9.1981 το απόγευμα στον ίδιο ναό, αφού το πρωί τελέσθηκε Αρχιερατική Θ. Λειτουργία από τους Μητροπολίτες Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Θεόφιλο και Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμο, εψάλη η Νεκρώσιμος Ακολουθία. Αυτής προέστη εντολή της Ι. Συνόδου και ως εκπρόσωπος αυτής ὁ Τοποτηρητής Μητροπολίτης Τριφυλίας και Ολυμπίας Στέφανος, συμμετασχόντων των Μητροπολιτών Μαντινείας και Κυνουρίας Θεοκλήτου, Μεγάρων και Σαλαμίνος Βαρθολομαίου, Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου, Θυάτειρων και Μ. Βρετανίας Μεθοδίου, καθώς και των Επισκόπων Τελμησσοῦ Χριστοφόρου και Δωδώνης Χρυσοστόμου. Ο στενός φίλος του μεταστάντος Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Θεόφιλος δεν έλαβε μέρος στην Ακολουθία ως ιερουργών, αλλά ίστατο κατ’ αυτήν παραπλεύρως του σκηνώματος. Τον Επικήδειο Λόγο εντολή της Ι. Συνόδου εκφώνησε ο τότε Α΄ Γραμματέας-Πρακτικογράφος αυτής και διάδοχος του Αθανασίου Αρχιμανδρίτης Γερμανός Παρασκευόπουλος. Κατά την επιθυμία του κοιμωμένου ιεράρχη η ταφή του πραγματοποιήθηκε στον αύλειο χώρο της ιστορικής Ι. Μονής Παναγίας Φραγκαβίλλας Αμαλιάδας, όπου είχε ιδρύσει εκκλησιαστικό οικοτροφείο. Επί του τάφου του έχει στηθεί και η Προτομή του.

Πηγές:

-ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ-ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΤΡΑΚΟΥ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΗΛΕΙΑΣ Ιστορική εξέλιξη – Σημερινή κατάσταση Διδακτορική Διατριβή υποβληθείσα στο Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας ΑΠΘ.

-www.imilias.gr › mitropolitis › 65-mitropolites-ilias

 

 

ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥΝ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ;

ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥΝ  ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ;

                     Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επιτ. Δικηγόρου

                       

 Η   διδασκαλία της Εκκλησίας μας  όπως διατυπώθηκε και διακηρύχθηκε με απόλυτο και σαφή τρόπο στις αποφάσεις της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου ορίζει ότι τα πρόσωπα που εικονίζονται και στα οποία  αποδίδουμε προσκύνηση είναι εκείνα  της Αγίας Τριάδος  ενώ αντίθετα  τιμούμε τους Αγίους. Η προσκύνηση και η τιμή μεταβαίνουν στο πρωτότυπο, δεν παραμένουν στην εικόνα.

 Η ιδιαίτερη αναφορά  που γίνεται και στις μέρες μας σε συγκεκριμένες εικόνες στις οποίες αποδίδονται θαυματουργικές ιδιότητες  είναι μια τάση εκδήλωσης της ευσέβειας του λαού μας , η οποία μπορεί εύκολα να μεταλλαχθεί σε ειδωλολατρία.

  Ιδιαίτερα ιστορικά γεγονότα  και  λαϊκές ακόμη  παραδόσεις έδωσαν στο λαό μας την αίσθηση πως ορισμένες εικόνες  διαθέτουν  θαυματουργικές ιδιότητες.

 Στο Ευαγγέλιο αναφέρεται ότι ο Ιησούς Χριστός έκαμε πολλά «σημεία». Λανθασμένα τα σημεία μεταφράστηκαν σε θαύματα. Το σημείο δηλώνει σχέση, κοινωνία,  εμπιστοσύνη, αγιασμό, απελευθέρωση της ελευθερίας από κάθε ύπουλη και ψυχαναγκαστική επιβουλή. Το «σημείο» δηλώνει πληρότητα σχέσης, δηλαδή αγιασμό.

Τι ακριβώς  όμως συμβαίνει όταν οι πιστοί καλούνται να λατρέψουν και να ασπασθούν συγκεκριμένες εικόνες Αγίων μορφών  που χαρακτηρίζονται θαυματουργικές, αντιδιαστέλλοντάς τις με άλλες  που αναπαριστούν τις ίδιες Άγιες μορφές;

To μόνο πρόσωπο  στο οποίο μπορεί κανείς να προσδοκά  θαύμα  είναι το Θείο  και  όχι η εικόνα του από όποιο υλικό, χρώμα και καλλιτέχνη  και εάν έχει  ιστορηθεί.

Δεν επιχειρώ να υιοθετήσω την άποψη Ιεράρχη της Εκκλησίας της Ελλάδος που είχε δηλώσει:  «πως πολλοί στην Εκκλησία ενθαρρύνουν την ειδωλολατρία και περιφέρουν λείψανα Αγίων και Ιερά Κειμήλια για να γεμίσουν τα παγκάρια των Εκκλησιών»( ΤΑ ΝΕΑ  της  10-12-2002).

Όμως θεωρώ πως  δεν πρέπει να διακονεί  κανείς την εκμετάλλευση της πίστης και του θρησκευτικού συναισθήματος  με οποιαδήποτε προσχήματα. Και αυτό βεβαίως μεγιστοποιείται   όταν επιχειρείται από ιερωμένους.

Ο κάθε πιστός έχει  την αναφορά του σε εικόνες  Αγίων μορφών της Ορθοδοξίας και μ' αυτές κοσμεί  το εικονοστάσι του  και έχει  συνδυάσει  ιστορικά γεγονότα και ανάγκες καθημερινές, με ζωντανές συγκυρίες και περιστατικά που του δίνουν θάρρος ,δύναμη και κουράγιο στις αντιξοότητες της ζωής του. Πέρα από την καλλιτεχνική τους αξία και την ομορφιά που αποπνέουν βρίσκει ο πιστός  πάντα μέσα από την προσευχή  ενώπιον τους την παρηγορία και την παραμυθία.

 Αλήθεια σε τι θα διαφέρει για τον πιστό να προσευχηθεί σε μια «θαυματουργή» εικόνα κάποιου προσκυνήματος από την προσευχή του και τον τιμητικό ασπασμό στην εικόνα της ιδίας μορφής που βρίσκεται στο εικονοστάσι του; Mήπως θα έχει μεγαλύτερη ευχέρεια χρόνου να απευθυνθεί  «στην εικόνα τη θαυματουργή» που θα φέρει ο κάθε ιερωμένος για δημόσιο προσκύνημα; Τα προηγούμενα των συνωστισμών και των διαπληκτισμών ανάμεσα σε «πιστούς» σε ουρές που σχηματίζονται δεν είναι στοιχεία που τιμούν την Ορθοδοξία.

Το θαύμα τελεσιουργείται με την πίστη του Χριστιανού και όχι με τυπικές συμπεριφορές και τελετουργίες που δεν υπηρετούν το σεβασμό και τη σεμνότητα που επιβάλλουν οι ιερές στιγμές.

Όταν ο λαός έχει μεγάλη ανάγκη από ελπίδα και η μόνη του καταφυγή  είναι η Εκκλησία, δεν είναι δυνατό οι εκπρόσωποι της  να τον παραδίδουν  στην  εκμετάλλευση   και την  ειδωλολατρία.

"ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ" ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ…

"ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ" ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ…
Ἡ πλήρης καί ἀπόλυτος ὁμολογία τοῦ αὐτοαποκαλουμένου ἐθνικιστικοῦ κομματικοῦ σχηματισμοῦ «Λαϊκός Σύνδεσμος Χρυσή Αὐγή», παρά τό αὐταπόδεικτο γεγονός ὅτι ὁ ἐθνικισμός ἀποτελεῖ παθογένεια καί ἐκτροπή ἀπό τόν ἐθνισμό πού εἶναι ἡ ὑγιής φιλοπατρία, κατόπιν καταγγελίας μας, πού δημοσιοποιήθηκε στήν ἱστοσελίδα του στίς 22/4/2013 μέ τή φράση: «Ναι, κάποιοι νέοι της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ εόρτασαν το χειμερινό ηλιοστάσιο, μία ημέρα ιερή της Παράδοσης του Ελληνισμού για χιλιάδες χρόνια» ἐπικαιροποίησε ἀναποδράστως τά ὅσα ἔγραφε κατά τό παρελθόν ὁ Γεν. Γραμματεύς κ. Νικ. Μιχαλολιάκος προλογίζοντας τό βιβλίο τοῦ Ὀδυσσέα Πατεράκη, ἐκδ. Ἐλεύθερη Σκέψις 1982, «Τό ἀστραφτερό σκοτάδι τοῦ ἑωσφόρου», «Ἐθνική τῶν Ἑλλήνων Θρησκεία»: «Ἐκεῖνο ὅμως προσωπικῶς τό ὁποῖο περισσότερο τιμῶ εἰς “τό ἀστραφτερό σκοτάδι τοῦ ἑωσφόρου” εἶναι ἡ πνευματική τόλμη καί ἡ ἰδεολογική συνέπεια. Ἡ πνευματική τόλμη ἑνός νέου ἀνθρώπου νά μήν ὑπολογίζει τόν σκοταδισμό 20 αἰώνων καί νά τολμᾶ ἀναφοράς εἰς τούς παλαιούς ἀπωλεσθέντας παραδείσους, οἱ ὁποῖοι συγχρόνως εἶναι καί οἱ μελλοντικοί κόσμοι τῶν ὀνείρων μας τά ὁποῖα (sic) μέ τήν βούλησή μας θά γίνουν πραγματικότης. Καί ἡ ἰδεολογική συνέπεια ἑνός πνευματικοῦ ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος προκειμένου νά παραμείνη πιστός εἰς τήν ἑλληνική του συνείδηση θυσιάζει τήν ἐπιθυμία του νά γίνει εἰς ὅλους γενικῶς ἀρεστός. Τελειώνω μέ τά ἑξῆς χαρακτηριατικά ἐπί τοῦ προκειμένου λόγια τοῦ γνωστοῦ Ἰρλανδοῦ ἀποκρυφιστοῦ καί ποιητοῦ W.B.Yeats...» καί στή δική του ποιητική συλλογή: «Ἡ ἐξομολόγηση ἑνός ἐθνικοῦ» πού ἐπανεξέδωσαν οἱ ἐκδόσεις ΝΕΑ ΣΠΑΡΤΗ 2008 ὅπου περιέχεται τό ποιήμα «Ὁ μέγας Πᾶν», τό ὁποῖο παρατίθεται: «O ΜΕΓΑΣ ΠΑΝ Σιγή στο δάσος, παγερή οσμή εγκλήματος. Σύλληψη της στιγμής και ανθρωποθυσία Τραγόμορφος επρόβαλε του μύθου νοσταλγός, Σατανικά υπέροχος, ο Μέγας Παν. Ώρα του δειλινού, το σκότος ανατέλλει Και οι εξόριστοι της μέρας, οι Εωσφόροι οι ποιητές ξυπνούνε, Ηδονικά με βλέμμα κόκκινο, θολό τυραγνισμένο Μια κίτρινη σελήνη που προβάλλει αντικρύζουν Και τα στοιχειά της νύχτας ξαναζούνε Οι μονομάχοι, οι κρεμασμένοι και οι συνωμότες. Και αυτός στην μέση του ναού, Στο κέντρο της τεράστιας αιμάτινης κηλίδας, Στο βάθρο του βωμού, Τραγόμορφος, σατανικά υπέροχος Την ώρα δοξάζει της θυσίας Των ευγενών ενστίκτων και της βίας. Αυτός ο αιώνιος κυβερνήτης, ο Μέγας Πάν.», ἀλλά καί στό ὁμότιτλο ποίημα του: «Ἡ ἐξομολόγηση ἑνός ἐθνικοῦ» γράφει: «Ὑπέρτατε Κύριε τῶν ἀθανάτων καί τῶν θνητῶν, αἰώνιε πατέρα τοῦ κεραυνοῦ καί τῆς καταιγίδας... Νεφελεγέρτη καί μή στοχαστῆς πώς τό πνεῦμα ἐτοῦτο ἡ καρτερία ἐμόλυνε εἴκοσι αἰώνων. Μιά κατάρα βαθιά κυνηγᾶ τή γενιά μας καί σκοτάδι ἁπλώθη πάνω στής παγανῆς Σου λατρείας τό φῶς...».
Ἀπό τά παραπάνω ἀποδεικνύεται, καί ἰδίως ἀπό τήν ἀναφορά τοῦ κ. Ν. Μιχαλολιάκου στόν Ἰρλανδό ἀποκρυφιστή σατανιστή ποιητή W.B.Yeats, διακεκριμένο στέλεχος τοῦ ἑρμητικοῦ τάγματος τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, ὅτι τό ὄνομα πού ἐπέλεξε ὁ κ. Μιχαλολιάκος τό 1985, γιά τήν ἐπωνυμία τῆς κίνησής του καί τό ἰδεολογικό περιεχόμενό της εἶναι δάνειο ἀπό τό σατανιστικό, ἀποκρυφιστικό καί παγανιστικό ἑρμητικό τάγμα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς στό ὁποῖο πρωταγωνίστησε δραματικά ὁ γνωστός σατανιστής Ἄλιστερ Κρόουλι, πού στηρίζεται στήν ἑρμητική Καμπάλα, ἡ ὁποία εἶναι ἔμπνευσις καί ἔργο τῶν Σιωνιστῶν σατανιστῶν Ραββίνων καί ὁ ὁποῖος ἐνοχοποιήθηκε καί κατεδικάσθη ἀπό τήν Ἰταλική δικαιοσύνη γιά τελετουργικές δολοφονίες ἀθώων θυμάτων.
Στόν ἴδιο ἰδεοληπτικό χῶρο τοῦ ἑρμητικοῦ Τάγματος ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ἀνήκαν καί οἱ γνωστοί σατανισταί ἀποκρυφισταί Ἐντουαρτν Λῦτον, Ἄρθρουρ Μάχεν, Σάξ Ρόμερ, Ἄλτζερνον Μπλάκγουντ, Τσάρλς Οὐίλιαμς, Ὄστιν Σπέαρ, Οὐίλιαμ Χόρτον, Ἴσραελ Ριγκάρντι, Ζεράρ Ἀνκώς κ.ἄ. Τήν κίνησή του ὁ κ. Μιχαλολιάκος ἐμπλούτισε μέ τόν νεοπαγανισμό τῆς Νέας Ἐποχῆς καί εἰδικότερα τόν Ρουνικό παγανισμό τοῦ ναζιστικοῦ χώρου, τόν ὁποῖον πρωώθησε ὁ ἐσωτεριστής ἀποκρυφιστής Μιγκέλ Σεράνο μέ κυριώτερα σύμβολα τόν οὐροβόρο ὄφι τήν σβάστικα, τόν κεραυνό τοῦ Δία, τόν διπλοῦν πέλεκυ ἤ λάβρυ, τό γράμμα Υ, τό διπλό Ε καί ἄλλα. Ὁ παγανισμός, ὡς ἰδεοληψία καί ὁ ἀποκρυφισμός γενικώτερα ἑδράζονται στήν μανιώδη ἀγάπη τῆς δυνάμεως καί ὄχι ἀσφαλῶς στήν κατά Χριστόν δύναμη τῆς ἀγάπης καί γι΄ αὐτούς τούς λόγους τό σῶμα θεωρεῖται ὡς ὕψιστη ἀξία ἐκφράσεως ζωώδους δυνάμεως πού ἐπιβάλλεται μέ ὅποιον δυναμικό τρόπο ἀπέναντι στήν ὅποια ἑτερότητα. Ὁ παγανισμός στηρίζει καί «ἐξαγιάζει» τή βία, τήν ἀπόλυτη πειθαρχία καί ἀνελευθερία καί τροφοδοτεῖται μέ τήν ἰδεοληψία τῆς ἐπιβολῆς.
Συνεπῶς ὅλο τό ἰδεολόγημα τοῦ κομματικοῦ σχηματισμοῦ Λαϊκός Σύνδεσμος ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ἀντιστρατεύεται urbi et orbi τό χριστιανικό Εὐαγγελικό μήνυμα τῆς ἀποδοχῆς τῆς ἑτερότητος, τῆς ἐλευθερίας τοῦ προσώπου, τῆς καταλλαγῆς καί συγχωρητικότητος, τῆς ἀρνήσεως τῆς βίας καί τῆς ἐξουσίας, τῆς κοινωνίας καί ἀλληλοπεριχωρήσεως τῶν προσώπων. Οἱ λόγοι τοῦ θείου ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας καί Σωτῆρος Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀνατρέπουν ἄρδην τόν ἐγωκεντρισμό, τήν ἐγωπάθεια, τήν φιλοπρωτεία, τήν μνησικακία, τό ἔγκλημα μέ τίς μύριες μορφές. Εἶναι λόγοι αἰώνιοι πού ἐγκαινιάζουν ἕνα νέο Σύνταγμα καί διαγράφουν τίς συντεταγμένες μιᾶς νέας ἀνεπαναλήπτου Πολιτείας «Ἠκούσατε ὅτι ἐῤῥέθη τοῖς ἀρχαίοις, οὐ φονεύσεις· ὃς δ᾿ ἂν φονεύσῃ, ἔνοχος ἔσται τῇ κρίσει. Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ ὀργιζόμενος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ εἰκῆ ἔνοχος ἔσται τῇ κρίσει· ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ῥακά, ἔνοχος ἔσται τῷ συνεδρίῳ· ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ μωρέ, ἔνοχος ἔσται εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός. Ἐὰν οὖν προσφέρῃς τὸ δῶρόν σου ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατὰ σοῦ, ἄφες ἐκεῖ τὸ δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου, καὶ ὕπαγε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου, καὶ τότε ἐλθὼν πρόσφερε τὸ δῶρόν σου» (Ματθ. 5, 21-24) καί «Ἠκούσατε ὅτι ἐῤῥέθη, ὀφθαλμὸν ἀντὶ ὀφθαλμοῦ καὶ ὀδόντα ἀντὶ ὀδόντος· Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ἀντιστῆναι τῷ πονηρῷ· ἀλλ᾿ ὅστις σε ῥαπίσει ἐπὶ τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην· καὶ τῷ θέλοντί σοι κριθῆναι καὶ τὸν χιτῶνά σου λαβεῖν, ἄφες αὐτῷ καὶ τὸ ἱμάτιον· καὶ ὅστις σε ἀγγαρεύσει μίλιον ἕν, ὕπαγε μετ᾿ αὐτοῦ δύο· τῷ αἰτοῦντί σε δίδου καὶ τὸν θέλοντα ἀπὸ σοῦ δανείσασθαι μὴ ἀποστραφῇς» (Ματθ. 5, 38-42) καί «Ἠκούσατε ὅτι ἐῤῥέθη, ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου καὶ μισήσεις τὸν ἐχθρόν σου. Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς. ὅπως γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς, ὅτι τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους. ἐὰν γὰρ ἀγαπήσητε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, τίνα μισθὸν ἔχετε; οὐχὶ καὶ οἱ τελῶναι τὸ αὐτὸ ποιοῦσι; καὶ ἐὰν ἀσπάσησθε τοὺς φίλους ὑμῶν μόνον, τί περισσὸν ποιεῖτε; οὐχὶ καὶ οἱ τελῶναι οὕτω ποιοῦσιν; Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν» (Ματθ. 5, 43-48). Ἀντιλαμβάνεται κανείς εὐχερῶς τήν ἀπόλυτο σχάση, τό μέγιστο χάσμα μεταξύ τοῦ Εὐαγγελικοῦ μηνύματος ζωῆς καί ἀληθείας, πού μόνο αὐτό μεταβάλλει τόν σκληρό καί βάναυσο κόσμο σέ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τῆς παγανιστικῆς λατρείας τοῦ ἀλόγου καί ἀσυνειδήτου δῆθεν ἀνικήτου ἡλίου, πού ἀποτελεῖ τό ἐφαλτήριον τῆς ἰδεοληψίας γιά τήν λατρεία τῆς δυνάμεως, τῆς ἐπιβολῆς καί τῆς ἀρνήσεως τῆς ἑτέρας γνώμης, γνωρίσματα ἀποδεδειγμένα πλέον μέ πλῆθος πραγματικῶν περιστατικῶν, τοῦ Λαϊκοῦ Συνδέσμου ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
Ἡ στρατιωτική συγκρότησις τοῦ χώρου καί ἡ παγανιστική ἰδεοληψία τό body building, ἡ θεοποίηση τοῦ σώματος κατά τό ἀρχαιοελληνικό πρότυπο καί ὁ νομιμοποιούμενος ἀπό τήν ἰδεοληψία «τσαμπουκάς» ἀποτελοῦν τό ἐφιαλτικό μεῖγμα πού ἀποδομεῖ τίς ἀξίες τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ, ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει ἀπό τήν ἑτέραν πλευράν τοῦ παγόβουνου, ὅπου ὁ ἀγνωστικισμός καί ἡ μή ἀναγωγή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν κτίση στόν κτίσαντα καί ἡ κατακρήμνισις ἀπό πρόσωπο σέ ἄτομο πού «εὐαγγελίζονται» οἱ δῆθεν ριζοσπαστικοί κομματικοί σχηματισμοί τῆς Ἀριστερᾶς καί ἡ ἀπόδοσις τῆς τελονομίας καί τῆς ὑπερμαθηματικῆς ἀκριβείας τοῦ σύμπαντος στήν δῆθεν τυχαιότητα καί τήν δῆθεν ἄλογη καί ἀσυνείδητη φυσική ἐπιλογή, καθώς καί ἡ στείρα ἄρνησις τῆς μεταφυσικῆς ὀντολογίας καί ἀνθρωπολογίας καί ὁ συμπνιγμός στήν προσκαιρότητα ἀναποδράστως ὁδηγοῦν στά αὐτά εἰδεχθῆ ἀποτελέσματα ὅπως τουλάχιστον γνώρισαν οἱ Ἀθηναῖοι μέ τό ἐξόχως τραγικό γεγονός τοῦ θανάτου τριῶν συμπολιτῶν μας καί ἑνός ἀγεννήτου στήν πυρκαϊά τῆς Marfin Bank τῆς ὁδοῦ Σταδίου.
Ἡ πρόσφατος ὅμως τραγική δολοφονία στήν ὅμορη περιοχή τοῦ Κερατσινίου ἑνός νέου φερέλπιδος ἀνθρώπου, ἀποτελεῖ ἀπότοκο τῆς φρικώδους ἀνωτέρω καταγγελομένης παγανιστικῆς ἰδεοληψίας.
Ταπεινῶς δεόμεθα ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριστοῦ θύματος καί ὑπέρ μετανοίας τοῦ τραγικοῦ δολοφόνου καί τῶν συνοδοιπόρων του.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΙΔΡΥΜΑ «ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ» ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ. ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΤΙ;

ΙΔΡΥΜΑ «ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ» ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ. ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΤΙ;

                                                                                                                             Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη                                                         

 Eπίτ. Δικηγόρου  Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

Από τον τύπο πληροφορηθήκαμε ότι οι Μητροπολίτες Πατρών και Μαντινείας που συνοδεύουν στη Ρωσία το Σταυρό του Αποστόλου Ανδρέα   θα  έχουν συνάντηση με τον Πρόεδρο του Ιδρύματος «Άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος» κ. Β. Γιακούνιν.

Έχουμε εκφράσει τις απόψεις μας  για τον τουρισμό  κειμηλίων  και δεν σκοπεύουμε να επανέλθουμε. Όμως ορισμένες σκέψεις  δημιουργήθηκαν από αυτή την υπόθεση και οφείλουμε να τις καταθέσουμε.

Στη Ρωσία  δραστηριοποιείται Ίδρυμα με το όνομα του Πρωτοκλήτου στο οποίο ηγούνται σημαντικές προσωπικότητες του δημόσιου βίου της Ορθόδοξης Ρωσίας, χωρίς να διαφαίνεται κάποια τουλάχιστον εμφανής ανάμειξη κληρικών. Η Ρωσία τιμά τον πρωτόκλητο. Εάν ανατρέξει κανείς στο διαδίκτυο  θα διαπιστώσει ότι σε παγκόσμια  κλίματα  υπάρχουν 275.000 εκπαιδευτικά ιδρύματα και σχολές που φέρουν το όνομα του Αγίου Ανδρέου ενώ  μέχρι  την 16-10-2006 που έγινε μια  έρευνα οι σχετικές καταχωρήσεις που αναφέρονται στον Άγιο Ανδρέα ανέρχονται στις  17.300.000.

O Άγιος Ανδρέας  λατρεύεται με μεγάλο σεβασμό στη Ρωσία , τον θεωρούν ιδρυτή της Εκκλησίας τους. Η Σημαία του Ρωσικού Ναυτικού έχει σύμβολο τον Κυανού Σταυρό του Αγίου Ανδρέα που είναι και προστάτης  Άγιος του. Η σημαία αυτή χρησιμοποιήθηκε από το 1693 μέχρι το 1917 και από τις 15-2-1992 μέχρι και σήμερα. Έτσι εξηγείται η μεγάλη προσέλευση  των Ρώσων  πιστών να προσκυνήσουν το Σταυρό του Μαρτυρίου του. Έτσι εξηγείται και η σύσταση Ιδρύματος με την επωνυμία «ΑΓΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ».

 Στην πόλη μας,  την Εκκλησία της  οποίας ίδρυσε ο Πρωτόκλητος και  μαρτύρησε για το θρίαμβο της θρησκείας της Αγάπης, ανοικοδομήθηκε περικαλλής ναός στο όνομά του και αποτελούν θησαυρούς για την πόλη τόσο ο Σταυρός του Μαρτυρίου του, όσο και η τίμια κάρα του Πρωτοκλήτου , δεν έχουμε μέχρι στιγμής καμιά  προοπτική να συσταθεί Ίδρυμα-Προσκύνημα στη Μνήμη του. Παρά τις κατά καιρούς κινήσεις πιστών ο Μητροπολίτης μας ,σε προσωπική συζήτηση  εκφράσθηκε αρνητική και   δήλωσε πως όσο ο ίδιος θα είναι Μητροπολίτης Πατρών Iδρυμα-Προσκύνημα  του Ναού του Αγίου Ανδρέα ,δεν θα γίνει.

    Δημοσιεύθηκε στον τύπο πως το   Ίδρυμα «Άγιος Ανδρέας» θα προσφέρει για την αγιογράφηση του ναού του Πρωτοκλήτου ένα σημαντικό  ποσό.

    Αλήθεια ποιος είπε στον Πρόεδρο του Ιδρύματος πως λόγος της μη ολοκλήρωσης της αγιογράφησης του ναού είναι η έλλειψη χρημάτων;   Εάν είναι αληθές ότι υπάρχει αδυναμία οικονομική , γιατί ο Μητροπολίτης έσπευσε αμέσως να ζητήσει την κατάργηση της εισφοράς υπέρ ανεγέρσεως του Πολιούχου μας; Αντιθέτως είχε διαβεβαιώσει το  πλήρωμα της Εκκλησίας ότι τα χρήματα για την ολοκλήρωση της αγιογράφησης του ναού έχουν εξασφαλισθεί .

   Τα χρήματα για τα οποία γίνεται λόγος σε δημοσιεύματα θα διαχειρισθεί η Ιερά Μητρόπολη Πατρών; Το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Ι. Ν. Αγίου Ανδρέου; Ή η Επιτροπή Ανεγέρσεως; Και τέλος για ποιους σκοπούς θα δαπανηθούν; Aς ελπίσουμε ότι δεν θα ζήσουμε καταστάσεις από το παρελθόν.

Αλήθεια η πόλη των Πατρών στην αποστολή του Σταυρού του Πρωτοκλήτου στη Ρωσία από ποίον εκπροσωπήθηκε;  O Άγιος  Μαντινείας  ποίον εκπροσωπούσε στην αποστολή; Μήπως υπήρξε απόφαση και γ’ αυτό της Ιεράς Συνόδου;

              Για την ανακίνηση του ζητήματος του Ιδρύματος Αγίου Ανδρέου στην Πόλη μας καλό είναι  να μην ξεχνάμε.

Στο παρελθόν επικεφαλής της κίνησης  υπήρξαν οι αείμνηστοι συμπολίτες μας  Δημήτριος Τζούτης και Πολύκαρπος Πετσίνης. Στη  συνέχεια  τη σκυτάλη πήρε     η Πολυτεκνική Οργάνωση Πατρών υπό την προεδρία μου. Τότε συνέταξε και υπέβαλε στο Δημοτικό Συμβούλιο   το από  20 Σεπτεμβρίου 1990  υπόμνημά της  με το  οποίο είχε    διατυπώσει το αίτημα να συζητηθεί στην ημερήσια   διάταξη   η πρόταση   Ιδρυματοποίησης του Ιερού Ναού του Πολιούχου μας.

               Στο υπόμνημα  τονίζαμε     μεταξύ άλλων και τα εξής: «Mε την   λειτουργία του ναού  ως Ιδρύματος και με σώφρονα και συνετή διαχείριση των πόρων του θα είναι δυνατή η βοήθεια των πασχόντων συμπολιτών μας και των απόρων πολυτέκνων».

              Το  αίτημα  αυτό ουδέποτε  συζητήθηκε.      Μετά  την αρνητική  αυτή εξέλιξη , απέστειλα   ως  πρόεδρος της Πολυτεκνικής Οργάνωσης  την από 4-8-1992 επιστολή μου στον τότε  Μητροπολίτη Πατρών και     έθετα  το αίτημα  της Οργάνωσης .

                 Ο Σεβασμιότατος  με την υπ’ αρίθ. πρωτ. 676/10-8-1992 επιστολή του   δεν απέρριψε το αίτημα  απλώς  δήλωσε  ότι η μετατροπή  Ι. Ναού σε  ίδρυμα γίνεται δια Νόμου και ότι περί του θέματος  την αρμοδιότητα έχει η Ιερά Σύνοδος, εις την οποίαν δυνάμεθα, όπως σημείωνε , να παραπέμψουμε  και το αίτημά σας.

Με νεώτερη από 20-5-1993  επιστολή της η Πολυτεκνική Οργάνωση   προς το Μητροπολίτη  επανέφερε το ζήτημα   και  ζητούσε  να ενημερωθεί       εάν δηλαδή  η πρότασή της    παραπέμφθηκε  στην Ιερά Σύνοδο, όπως  είχε υποσχεθεί. Όμως σ’ αυτή την επιστολή  δεν υπήρξε  απάντηση  και μέχρι του θανάτου του. 

 Ως Δημοτικός Σύμβουλος Πατρέων   το Φεβρουάριο  του έτους 1995  κατέθεσα  πρόταση   στο  Δημοτικό Συμβούλιο  προκειμένου να συζητηθεί το θέμα  της συστάσεως  Ιδρύματος στο Ναό του Πρωτοκλήτου.

           Πάνω στο ζήτημα ανέκυψε  διαφωνία μεταξύ του    Δημάρχου  και του   Προέδρου    με αποτέλεσμα το  θέμα  να μην  συμπεριληφθεί καν  στην ημερήσια διάταξη. Τότε κατέθεσα ερώτηση (Α.Π. 420α/17-5-1996) στον Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου όπως είχα εκ του κανονισμού το  δικαίωμα  η οποία συζητήθηκε  στη  συνεδρίαση της 22ας Μαΐου 1996, χωρίς να δοθεί     ουσιαστικά καμιά   απάντηση.

Παρά την υποβάθμιση του θέματος από το Δήμο  η εφημερίδα «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ» προς  τιμήν της   άνοιξε  από   τις στήλες της    «Βήμα Διαλόγου» από τις   28-6-1996  μέχρι τις   7/7/1996.

              Στο διάλογο αυτό    διατυπώθηκαν πολλές κι ενδιαφέρουσες  θετικές κατά κύριο  προτάσεις υπέρ του Ιδρύματος .    Ο τότε Υπουργός Παιδείας και μετέπειτα  Πρωθυπουργός  κ. Γεώργιος Παπανδρέου ,  απέστειλε   έγγραφο στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος με το οποίο επανέφερε το θέμα της μετατροπής του ναού σε Ίδρυμα Ιερό Προσκύνημα κατά το πρότυπο της Παναγίας της Τήνου.

            Οι  Βουλευτές του Ναού Νίκος Νικολόπουλος, Δημήτρης Σκαμνάκης και Δημήτρης Κατσικόπουλος  τάχθηκαν υπέρ της ιδρυματοποίησης   .Την ίδια θέση κράτησε και ο  τότε  Δ/ντής   του Γραφείου Τύπου της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και Πάσης Ελλάδος  Ιωάννης Χατζηφώτης ,ο  γνωστός Φιλόσοφος και Θεολόγος  Χρήστος Γιανναράς, ο συμπολίτης καθηγητής Θεολογίας αείμνηστος πλέον Νικόλαος Ζήκος, κ.α. 

Κατόπιν αυτού η  συζήτηση  για την αναγκαιότητα  ιδρυματοποίησης του ναού έχει γίνει και έχει  ουσιαστικά εκφραστεί ο Πατραϊκός λαός με τους αντιπροσώπους του.

Δεν μπορεί ο λαός των Πατρών να παραμένει στο περιθώριο της όποιας δράσης που έχει σχέση τόσο με την Εκκλησία όσο και κυρίως με τον Ναό του Πρωτοκλήτου ο οποίος θεωρούμε πως είναι καιρός να πάρει την ανάλογη θέση  στο ενδιαφέρον του Χριστιανικού Κόσμου και να αποτελέσει έδρα πνευματικής ακτινοβολίας και προσκυνήματος και όχι απλώς χώρος από τον οποίο θα γίνεται τουρισμός θρησκευτικών κειμηλίων.

          

ΜΝΗΜΗ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΥ   ΜΑΡΙΑΣ  ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ

(Γιορτή της  η 22η Ιουλίου)

                             Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επιτ. Δικηγόρου

                                          Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

H Eκκλησία μας  τιμά την μνήμη των μυροφόρων γυναικών τη δεύτερη Κυριακή του Πάσχα. Βέβαια είναι γνωστό πως μεταξύ των μυροφόρων γυναικών κύρια μορφή είναι η Μαρία η Μαγδαληνή η οποία και ήταν η πρώτη στην οποία εμφανίσθηκε ο Χριστός μετά την  ανάστασή του. Όμως την 22η Ιουλίου γιορτάζει αποκλειστικά τη μνήμη της ισαποστόλου Αγίας Μαρίας Μαγδαληνής.

          Είναι γεγονός ότι  έχουν γραφεί και ακουστεί πολλά και ποικίλα αρνητικά σχόλια τόσο στους παλαιότερους όσο και τους νεώτερους χρόνους.

Εμείς θα επιχειρήσουμε με βάση τα ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης να διαλύσουμε τις όποιες παρεξηγήσεις γύρω από το πρόσωπό της.

Ας δούμε λοιπόν τα χωρία της Καινής Διαθήκης που γίνεται αναφορά στο πρόσωπό της:

1.«Μετά  την ανάστασή του ο Ιησούς ,το πρωί της Κυριακής εμφανίσθηκε πρώτα στη Μαρία τη Μαγδαληνή την οποία είχε θεραπεύσει από εφτά δαιμόνια. Εκείνη πήγε και το είπε στους μαθητές που ήταν λυπημένοι και έκλαιγαν. . Μάρκος  κεφ. 16, στίχ. 9 – 10.

2.«Μαζί του ήταν και οι δώδεκα μαθητές του καθώς και μερικές γυναίκες που είχαν θεραπευτεί από αρρώστιες και βάσανα από δαιμονικά πνεύματα και ασθένειες .Αυτές ήταν η Μαρία που ονομαζόταν Μαγδαληνή απ΄ την οποία ο Ιησούς είχε βγάλει εφτά δαιμόνια».  Λουκάς, κεφ. 8, στίχ. 2 – 3.

3.«Εκεί βρίσκονταν  και πολλές γυναίκες που παρακολουθούσαν από μακριά ήταν αυτές που ακολούθησαν τον Ιησού από τη Γαλιλαία και τον υπηρετούσαν. Ανάμεσά τους ήταν  η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή και η μητέρα των γιών του Ζεβεδαίου».  Ματθαίος  κεφ. 27, στίχ. 55 – 56.

4.«Εκεί έμειναν καθισμένες απέναντι από τον τάφο η Μαρία  η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία»   Ματθαίος , κεφ. 27, στίχ. 61.

5.«Μετά το Σάββατο, τα ξημερώματα της επομένης ημέρας η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία ήρθαν να δουν τον τάφο του Ιησού» Ματθαίος  κεφ. 28, στίχ. 1 – 2 .

6.«Εκεί βρίσκονταν και μερικές γυναίκες που παρακολουθούσαν από μακριά .Ανάμεσα σ΄ αυτές και η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου του νεώτερου και του Ιωσή και η Σαλώμη. Μάρκος  κεφ. 15, στίχ. 40 .

7.«Όταν πέρασε το Σάββατο  η Μαρία η Μαγδαληνή και η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και η Σαλώμη , αγόρασαν αρώματα για να πάνε ν’  αλείψουν το σώμα του Ιησού».  Μάρκος  κεφ. 16, στίχ. 1 .

8.«Αυτές που τα έλεγαν αυτά στους αποστόλους ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή ,η Ιωάννα, η Μαρία μητέρα του Ιακώβου και οι υπόλοιπες που ήταν μαζί τους» Λουκάς  κεφ. 24, στίχ. 10 

9.«Κοντά στο σταυρό του Ιησού στέκονταν η μητέρα του και η αδελφή της  Μαρία, γυναίκα του Κλωπά και η Μαρία η Μαγδαληνή»  Ιωάννης  κεφ. 19, στίχοι 25

10.«Την πρώτη ημέρα μετά το Σάββατο το πρωί και ενώ ήταν ακόμη σκοτεινά, έρχεται η Μαρία η Μαγδαληνή στο μνήμα και βλέπει την πέτρα μετατοπισμένη  από την είσοδο του μνήματος»  Ιωάννης  κεφάλαιο 20, στίχ. 1 .

11.Και στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη (Κεφ.20 στιχ.10-19)  περιγράφεται η συνάντησή της   με  δυο αγγέλους και τον αναστημένο Ιησού, που θεώρησε ως  κηπουρό. Λόγω του περιορισμένου χώρου της εφημερίδας δεν παραθέτουμε το απόσπασμα αυτό του Ευαγγελίου αλλά μπορεί κανείς να το διαβάσει και να διακριβώσει αν περιέχεται  κάτι  το μεμπτό για την Μαρία την Μαγδαληνή.

Όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε  από τα προαναφερόμενα  χωρία των ευαγγελίων, από πουθενά  δεν προκύπτει  έστω και η παραμικρή νύξη για κάτι το ανάρμοστο ή ανήθικο για το πρόσωπο της Μαρίας της Μαγδαληνής.

 Τελικά το μόνο που προκύπτει είναι πως όταν οι συγγραφείς  των Ευαγγελίων αναφέρονται σ’ αυτή, παραθέτουν και το χαρακτηριστικό της  προσωνύμιο  Μαγδαληνή δηλωτικό  του τόπου καταγωγής της.

          Αναφορές που έχουν να κάνουν με την αδελφή του Λαζάρου, Μαρία ή και  την πόρνη που άλειψε  με μύρο  τα πόδια του Χριστού στο σπίτι ενός Φαρισαίου στη Βηθανία, που ήταν σε    γεύμα,   δεν έχουν ουδεμία σχέση με την Μαρία τη Μαγδαληνή.

Η φιλολογία που αναπτύχθηκε και η μυθοπλασία των ευφάνταστων συγγραφέων οι οποίοι άλλοτε την θέλουν πόρνη,  σχετίζοντάς την με την φημισμένη για την ακολασία της  πατρίδα της, τα  Μάγδαλα και άλλοτε  την θέλουν σύντροφο  η και γυναίκα του  Ιησού δεν έχουν καμιά βάση με τις  πηγές των Ευαγγελίων.

          Πάντως εκείνο που αβασάνιστα προκύπτει  είναι, πως η Μαρία η Μαγδαληνή υπήρξε ένα σημαντικό πρόσωπο του στενού περιβάλλοντος  του Ιησού με αποστολική δράση, γι’ αυτό και η Εκκλησία μας την χαρακτηρίζει Ισαπόστολο και τιμά την μνήμη της την 22^η Ιουλίου, την ανακομιδή των λειψάνων της την 4^η Μαΐου και την συνεορτάζει μετά των άλλων Αγίων Μυροφόρων Γυναικών την τρίτη Κυριακή μετά το Πάσχα την γνωστή μας και ως  Κυριακή   των Μυροφόρων .

"ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ" Π.Α.ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ

                                   ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ

Ακούσατε βέβαια αν δεν είδατε με τα ίδια σας τα μάτια, για τις εικόνες της Παναγίας και πολλών Αγίων στα τζάμια των Πατρών. Πρώτα στο σταθμό βέβαια, σαν ταξιδιώτες που ήσαν, και έπειτα σε διάφορα σπίτια, μαγαζιά και γραφεία.

Ευτυχώς όμως που η Παναγιά εφώτισε τον κλήρο μας να μη συγκινηθεί. Γιατί αν πήγαινε με το τσούρμο της θρησκοληψίας, ασφαλώς θα κατέβαινε η Παναγία και με την πατερίτσα του Αγίου Πέτρου θα τους κυνηγούσε ως το Άγιο ΄Όρος.

Τώρα κατά ποία λογική έπρεπε η Παναγία και οι Άγιοι να τρέξουν  για να ποζάρουν στα τζάμια, δεν εσκέφθη κανείς. Αλλά τα θαύματα δεν απαιτούν λογική. Γι’ αυτό τα λένε και «θαύματα». Μόνο πίστη. Ωραίο πράγμα η πίστη και ξεκούραση γιατί γίνεται χωρίς πνευματική προσπάθεια. «Πίστευε και μη ερεύνα».Η  έρευνα είναι εχθρός της πίστης.

Κι έτυχε να γίνει το «θαύμα» στα τζάμια  την εποχή που η φύση νύχτα και μέρα δεν κάνει τίποτε άλλο από θαύματα. Σε μια εποχή που εσκίρτησε το αρνί στη χλόη, άνθισε περικαλλής ο κρίνος, εφρικίασε  στο φίλημα της αυγής το τριαντάφυλλο κι εγέμισεν η πλάση μύρα κι αρώματα.

Η κοπέλα ένοιωσε ανεξήγητα ρίγη να διατρέχουν το σώμα της και για να δώσει μια διέξοδο στα συναισθήματά της κάθισε κι έγραψε ένα ραβασάκι  στον…καθένα. Αφαιρούμενος ο έφηβος δεν μπορεί να συγκεντρωθεί στο μάθημα της τριγωνομετρίας. Ο νους του έχει ραντεβού με τα πουλιά, σε δάση κι ακρογιάλια. Ακόμη κι η γερόντισσα έπιασε με το ένα χέρι τη μέση της που την βασάνιζε με τ’ αρθριτικά και με το άλλο έκοψε ένα ανθάκι για την μπουτουνιέρα του γέρου της.

Ολόκληρη  η πλάση πλημμύρισε από θαύματα. Το ταπεινό χαμομήλι σήκωσε το μουτράκι του και χαζεύει κοιτάζοντας τ’ αστέρια. Οι κλίβιες ηλιάζουν τη γλώσσα τους. Ολόκληρο το βουνό πανηγυρίζει ντυμένο στα γιορτινά του. Λαμπάδες αναστάσιμες έγιναν ο λαός του δάσους. Ποτάμια από χυμούς ανεβαίνουν προς τον αέρα και των φως των ήλιων. Και τ’αηδόνι ψάλλει κάτ’ από το φεγγάρι «το φαιδρόν της αναστάσεως κήρυγμα» μέσα  στην απέραντη συναυλία των κρουνών της ανοιξιάτικης ζωής.

Και συ άνθρωπε, δε βλέπεις τίποτε απ’ αυτά τα θαύματα;

Πάρε στο χέρι σου  μια χούφτα  χώμα. Από το χώμα σαν αυτό που πατάς, αυτό που ήσουν ,αυτό που θα γίνεις. Το αιώνιο, το ακατάλυτο χώμα. Το πρόσεξες ποτέ; Πάρε το στην παλάμη σου και κοίταξέ το. Μέσα του έχει τη ματωμένη σάρκα ενός γαρύφαλλου. Κρύβει  στους κόρφους του τα πάλλευκα πέπλα κάποιου κρίνου.΄Εχει8 κρασί να μεθύσουν Βύρωνες, έχει τροφή  για δείπνους Θεανθρώπων και συμπόσια Αισχύλων. ΄Έχει λάδι να πλύνεις τις πληγές του Μάρκου Μπότσαρη κι έχει ακόμη και το δηλητήριο για την οχιά μιας Κλεοπάτρας.

Αυτός ο πηλός πόση ζωή έδωσε για να την πάρει πάλι. Πόσος μόχθος από μικροσκοπικούς ακούραστους εργάτες που δούλεψαν στο σκοτάδι και στο φως του ήλιου για να φτιάσουν τα δυσμέτρητα θαύματα. Από αυτό το χώμα βγήκαν και τα δικά σου μάτια που πρέπει να βλέπουν και δε βλέπουν. Τ’ αυτιά σου που δεν ακούνε. Η καρδιά σου που δεν σπαράζει στ’ άγγιγμα τους. Κάθισε κάτω στο χώμα ,άνθρωπε. Ρώτησε την πούθε έρχεται και που πηγαίνει. Ρώτησέ την  όχι αδιάκριτα αλλά μ’ ευλάβεια, σεβασμό και κατάνυξη. Ρωτάς τον ίδιο το Θεό.

Κάθισε δίπλ’ από τη γάργαρη πηγή. ΄Η γέμισε τις χούφτες σου με το νερό της θάλασσας. Ρώτησε το πούθε ήρθε, που πηγαίνει. Σήκωσε και τα μάτια σου στο απέραντο χάος των άβύσσων.

Ναι άνθρωπε, άνθρωπε. Εσύ που μένεις εκστατικός ζητώντας να ιδείς «θαύματα» στα τζάμια των μπακάληδων.

                                            Π.Α.ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ

 Από τη συλλογή δοκιμίων με τον τίτλο: «ΑΠ’ ΟΣΑ ΖΗΣΑΜΕ ΚΑΙ ΖΟΥΜΕ». Αθήνα 1965

Σημείωση συγγραφέα:

΄Ένα πρωινό του Μάη του 1948 τα τζάμια της Πάτρας είχαν γεμίσει από εικόνων αγίων.  Παρά το τσουχτερό κρύο πολύς κόσμος σταματούσε κι σταυροκοπιόταν. Τα πιο μεγάλα τζάμια είχαν ολόκληρες  αγιογραφικές συνθέσεις. Κι ούτε τολμούσαν  οι «Θωμάδες» ν’ αμφισβητήσουν το «θαύμα» και να το αποδώσουν στην κακή ποιότητα του κρυστάλλου, ή στο D.D.T. με το οποίο είχαν ραντίσει την πόλη την προηγουμένη μέρα.

Σ’ αυτό το περιστατικό οφείλεται το παραπάνω κείμενο.

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΚΕΙΜΗΛΙΩΝ

ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΚΕΙΜΗΛΙΩΝ

                                           Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επιτ.Δικηγόρου

                                Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

 Ήρθε και  πάλι στην επικαιρότητα το θέμα  της ανάπτυξης του Θρησκευτικού τουρισμού. Κάποιοι πιστεύουν  ότι ο θρησκευτικός  τουρισμός θα φέρει έσοδα στην οικονομία του τόπου. Αυτό προσδοκά  και η τοπική Εκκλησία  με την μεταφορά για προσκυνηματικούς λόγους στη Μόσχα  του Σταυρού του Μαρτυρίου του Αγίου Ανδρέου.

          Στα λείψανα των Ηρώων  π.Χ. όσο και στα λείψανα των Αγίων οι άνθρωποι   επεδείκνυαν  ιδιαίτερο ενδιαφέρον και απέδιδαν  ιδιαίτερη τιμή. Πολλές φορές μεταφέρονταν   από πόλη σε πόλη. Για παράδειγμα τα οστά του Έκτορα από την Τροία μεταφέρθηκαν στη Θήβα και του Οιδίποδα από τη Θήβα στην Αθήνα. Την ίδια συμπεριφορά είχαν και οι Χριστιανοί Βυζαντινοί Αυτοκράτορες  όταν μετά την ανέγερση του Ναού των Αγίων Αποστόλων συγκέντρωσαν και μετέφεραν  σ' αυτόν  τα λείψανα όλων των Αποστόλων.

 Δημιουργήθηκε στην αρχαία Ελλάδα  μια λατρεία των ταφών των ηρωών ανάλογη με εκείνη που δημιουργήθηκε αργότερα με τους Χριστιανούς.  Έκτιζαν και τοποθετούσαν τα οστά των Ηρώων στα θεμέλια των τειχών γιατί θεωρούσαν  πως οι ήρωες τους προστάτευαν από  τους ξένους  εισβολείς.

          Την αρχαιοελληνική παράδοση ακολούθησε  και η νέα θρησκεία και  έτσι προκειμένου να εγκαινιασθεί ένας  ναός στη  βάση  του θυσιαστηρίου, δηλαδή του αρχαίου βωμού, τοποθετούν λείψανα Αγίων.

          Επόμενο είναι η  φύλαξη και η   έκθεση  σε ναούς προς τιμητική προσκύνηση  λειψάνων Αγίων να προσελκύει το ενδιαφέρον των πιστών από άλλες περιοχές τόσο της χώρας όσο και άλλων ομοθρήσκων  και ομόδοξων λαών.

          Σ' αυτή τη κατεύθυνση στρέφετε και το ενδιαφέρον εκείνων που μιλούν και σήμερα περί θρησκευτικού τουρισμού..

          Αλλά έχει και άλλες παραμέτρους το ζήτημα. Συγκεκριμένα η Τίμια κάρα και ο Σταυρός του Μαρτυρίου του  Αποστόλου Αγίου Ανδρέα καθαγίασε  την πόλη μας  η οποία και τιμά τον προστάτη της  με την ανέγερση   ενός μεγαλοπρεπούς ναού.

          Αποτελεί  πολύτιμο  θησαυρό  για την εκκλησία των Πατρών που πολλοί θα ήθελαν να αποκτήσουν.

          Διατυπώθηκε τελευταία  από τη Εκκλησία της Ρωσίας όπως παλαιότερα από την Εκκλησία της Ρουμανίας και της Κύπρου το αίτημα μεταφοράς  του Σταυρού του Μαρτυρίου του   Αγίου Ανδρέα,  στη Μόσχα.

.

                    Κατ' αρχήν θεωρούμε  λάθος  τακτικής   την   μεταφορά ιερών εικόνων και λειψάνων σε άλλες περιοχές με το πρόσχημα ανάπτυξης του τουρισμού. 

Εάν  επιθυμεί κάποιος να προσκυνήσει την Τίμια κάρα και το Σταυρό του Μαρτυρίου  του Αποστόλου Αγίου Ανδρέου δεν έχει παρά να επισκεφθεί   την πόλη των Πατρών.

Πως άλλωστε θα ενισχύσουν  τον θρησκευτικό τουρισμό οι θιασώτες του όταν αντί να έρχονται  στην πόλη μας οι προσκυνητές  μεταφέρουμε εμείς τα ιερά μας προσκυνήματα σ' όσους  ασφαλώς δεν επιτυγχάνετε ο στόχος τους;

          Αλλά και μια άλλη παράμετρος την οποία θα πρέπει να εκτιμήσουν όσοι αποφασίζουν  τις σχετικές μεταφορές των κειμηλίων  , είναι   ποιος και πως θα εγγυηθεί ότι θα επιστρέψει και πάλιν ασφαλώς  ο Σταυρός του Μαρτυρίου στην πόλη μας ; Τόσα αεροπορικά και άλλα ατυχήματα συμβαίνουν κατά καιρούς. Ποίος θα αναλάβει την ευθύνη αυτή και τι θα συμβεί εάν παρά τις  περί του αντιθέτου προβλέψεις ,συμβεί το μοιραίο;

          Θρησκευτικός τουρισμός  με μεταφορά των θησαυρών της Ορθοδοξίας εκτός της  περιοχής της πόλεώς μας δεν είναι  δυνατόν να νοηθεί. Όσοι το ισχυρίζονται  και το προπαγανδίζουν μάλλον δεν  αντιλαμβάνονται  τη σοβαρότητα αυτού του ζητήματος.   

  Θα θέλαμε με την ευκαιρία αυτή να διατυπώσουμε ορισμένες επισημάνσεις και ερωτήματα στα όσα παρέθεσε  σε άρθρο του ο Σεβασμιότατος  που δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 6ης-7ης Ιουλίου  της εφημερίδας  «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ» με τίτλο «Η μεταφορά του Σταυρού του Αγίου Ανδρέου στη Ρωσία».

        Με δεδομένο ότι της μεταφοράς του Σταυρού του Μαρτυρίου  είχε προηγηθεί η μεταφορά της  Τίμιας κάρας του Πρωτοκλήτου, γιατί προβληματίσθηκε τόσο πολύ ο Σεβασμιότατος για τη νέα μεταφορά;

Σημειώνει  τα εξής: «Ομολογώ ότι προβληματισθήκαμε πολύ έως ότου αποφασίσομε περί του πρακτέου. Ο προβληματισμός μας, συνεχίζει στο άρθρο του ο Σεβασμιότατος έγινε προσευχή θερμή και παράκληση προς τον Άγιο Ανδρέα ώστε αν είναι θέλημα Θεού και του ιδίου του Αποστόλου επιθυμία να πραγματοποιηθεί η ιερά αυτή αποδημία του Σταυρού του Πρωτοκλήτου στη Ρωσία. Ο Άγιος μας έδειξε το θέλημά του και έδωσε την συγκατάθεσή του με το δικό του τρόπο. Μας απάντησε μέσα από σημεία, δια τα οποία θα ομιλήσουμε όταν είναι καιρός».

Στο σημείο αυτό ανακύπτουν μερικά βασικά ερωτήματα.

1.Ποίοι ήταν εκείνοι που προβληματίστηκαν πολύ μέχρι να αποφασισθεί το πρακτέο; Το πλήρωμα της Εκκλησίας των Πατρών ήταν μήπως μεταξύ των προβληματισθέντων;

          Δεν θα έπρεπε προηγουμένως να ερωτηθεί ο ευσεβής λαός των  Πατρών που πέτυχε την μεταφορά από τη Ρώμη της Τίμιας Κάρας και από τη Μασσαλία του Σταυρού του Μαρτυρίου του Πρωτοκλήτου,  κειμήλια   που αποτελούν   Ιερά  θησαυρίσματα της πόλεως;

    Στο άρθρο του  ο  Σεβασμιότατος  ισχυρίζεται  ότι ο Απόστολος Ανδρέας  έδωσε δια σημείων τη συναίνεση του για την μεταφορά στη Ρωσία του Σταυρού. Αλήθεια αφού ο ίδιος ο Πρωτόκλητος έδωσε τη συναίνεση του γιατί χρειάσθηκε η έγκριση της Ιεράς Συνόδου;

            Θα συμφωνεί ασφαλώς ο Σεβασμιότατος ότι αποτελεί αλώβητη παρακαταθήκη, που οι άνθρωποι ανεξάρτητα από φύλο, φυλή γλώσσα και χρώμα είναι παιδιά του ίδιου Θεού κι αν χρειαστεί και το αίμα μας θα δώσουμε για του Κυρίου μας την αγάπη όπως έπραξε ο Άγιος Ανδρέας.

             Αλήθεια έχει ιδιαίτερη σημασία για την πίστη   ότι εις όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου θα μεταδοθεί δορυφορικά η υποδοχή στις πόλεις όπου θα τεθεί σε προσκύνηση ο Σταυρός του Αγίου μας;

            Τέλος εάν ο Σεβασμιότατος   είχε ενημερώσει για τα σημεία με τα οποία ο Πρωτόκλητος Ανδρέας έδειξε το θέλημά του και έδωσε τη συγκατάθεση του για την μεταφορά του Σταυρού στη Ρωσία ίσως να είχαν διασκεδαστεί  οι  απορίες και  απαντηθεί τα ερωτήματα.