ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΡΕΓΚΛΗ: «Εδώ σε τούτο το χωριό…
Δήμητρα,Τρουμπε ή Γουρμπί.»

Καρπερός ουσιαστικά και μεταφορικά ο Ηλειακός Κάμπος υπήρξε χωνευτήρι λαών και εθνοτήτων. Δέχθηκε κατά καιρούς στίφη επιδρομέων και βαρβάρων που κατέληγαν εδώ είτε από ανάγκη είτε από τυχοδιωκτισμό.
Στους ηρωικούς χρόνους δέχθηκε τους Θεσσαλούς και τους Αιτωλούς, στους ιστορικούς τους Αρκάδες και τους Κερκυραίους στους Μεσαιωνικούς κατά σειρά τους Σλάβους, τους Φράγκους ,τους Αλβανούς και τέλος του Τούρκους και Αρβανίτες ( Τουρκαλβανούς Λαλαίους).
Στους μετεπαναστατικούς χρόνους δέχθηκε Έλληνες από όλες τις γωνιές της Ελληνικής γης, Ηπειρώτες, Μανιάτες, Χιώτες, Αρκάδες, Ρουμελιώτες, Κεφαλλήνες και Ζακυνθινούς.
Όλα τα ετερόκλητα και ιδίως αλλόφυλα στοιχεία συγχωνεύθηκαν κατά κανόνα στο μεγάλο χωνευτήρι της κοινωνικής ζωής.
Η γη της Ηλείας ιερή πάντα κατά τους Αρχαίους Έλληνες με το θρησκευτικό και αθλητικό κέντρο την Ιερή Άλτη της Ολυμπίας, στους Βυζαντινούς χρόνους σαν κτήμα του Αγίου Ανδρέου, στη Φραγκοκρατία σαν προσωπική ιδιοκτησία του Φράγκου Ηγεμόνα, στην Τουρκοκρατία σαν προσωπικό κτήμα της μητέρας του εκάστοτε Σουλτάνου, έδινε ασυλία στους Ηλείους και τους εξασφάλιζε μία ειρηνική διαβίωση μέσα στα πατρογονικά τους.
Τα διάφορα ήθη και έθιμα των ξενόφερτων ξαναπλάστηκαν και ξαναδόθηκαν σε εντόπιο τόνο και χρώμα.
Στο διάβα των αιώνων πολλοί καταπιάστηκαν να γράψουν την ιστορία της Ηλείας χωρίς ωστόσο μέχρι σήμερα να υπάρχει στην ουσία μία ολοκληρωμένη και άρτια εργασία για το σύνολο του Ηλειακού τόπου και των ανθρώπων του στη διαδρομή των αιώνων.
Ο αποκαλυπτικός και μακρόπνοος ιστορικός της Ηλείας δεν έχει μέχρι σήμερα υπάρξει.
Δεν μπορώ βεβαίως να παραγνωρίζω την συνεισφορά του αείμνηστου Γυμνασιάρχη Γεωργίου Παπανδρέου με το έργο του «Η Ηλεία διά μέσου των αιώνων»,ο οποίος με τις έρευνες του διέσωσε πολλά στοιχεία της ιστορίας της Ηλειακής γης. Όμως δεν έγραψε πλήρη, διεξοδική και εμπεριστατωμένη ιστορία της Ηλείας.
Λέγεται πως ο δεύτερος τόμος ο οποίος είχε αναγγελθεί με τον ίδιο τίτλο του πρώτου ήταν κατά πολύ αξιολογότερος. Ατυχώς κατεστράφη την τελευταία στιγμή που θα εδίδετο στο τυπογραφείο.
Υπάρχει η ανέκδοτη εργασία του αείμνηστου Γυμνασιάρχη Δημητρίου Π. Οικονομοπούλου με τον τίτλο: «Ηλεία επί Τουρκοκρατίας». Υπάρχει το έργο του Γ. Α. Χρυσανθακόπουλου με τίτλο: «Η Ηλεία επί Τουρκοκρατίας» που κυκλοφόρησε το 1950 ένα έργο το οποίο συμβάλει σημαντικά στη γνώση των Ηλειακών ζητημάτων της εποχής εκείνης.
Η Ηλειακή ιστορία όμως είναι ανεξάντλητη και σε μεγάλα τμήματά της ανεξερεύνητη.
Βέβαια τα μεγάλη και σημαντικά γεγονότα της Ηλειακής ιστορίας είναι γνωστά. Δεν είναι όμως μελετημένα σε όλη τους την έκταση, το βάθος και στις λεπτομέρειες της.
Όσοι καταπιάνονται με τη συγγραφή επί μέρους ιστοριών τοπικών κοινωνιών με την καταγραφή όσων πληροφοριών έχουν σχέση με την προέλευση των κατοίκων, την σύνθεση των πληθυσμών, τις μετακινήσεις τους στο χώρο, τη μόνιμη εγκατάστασή τους την ανάπτυξη δραστηριοτήτων, την καταγραφή ιστορικών γεγονότων που σημάδεψαν την πορεία τους μέσα στο χρόνο συμβάλλουν σημαντικά στην διάσωση και διατήρηση ηθών εθίμων και παραδόσεων.
Προσφέρουν σημαντικές υπηρεσίες στον μελετητή και μελλοντικό συγγραφέα της συνολικής ιστορία της Ηλείας.
Η καταγραφή των μικροϊστοριών αυτών αποτελούν ένα ψηφίδι στη σύνθεση του μεγάλου ψηφιδωτού της Ηλειακής ιστορίας.
Ένα παρόμοιο ψηφίδι είναι και το έργο που σήμερα παρουσιάζουμε του συμπολίτη μας από το χωριό Τρουμπε –Δήμητρα σήμερα Θόδωρου Ρέγκλη με τίτλο Εδώ σε τούτο το χωριό… Δήμητρα, Τρουμπέ ή Γουρμπί.
΄Όλες οι πόλεις και τα χωριά της Ηλείας κατά καιρούς είχαν εξασφαλίσει τον πνευματικό άνθρωπο που θα ξεπλήρωνε το σοβαρότατο καθήκον του προς τη γενέτειρά του, προς τους απογόνους του και γενικότερα στους επιγενόμενους.
Ο Τάκης Δόξας ο αείμνηστος φίλος μου μέσα από το «Χρονικό του Πύργου» έδωσε στοιχεία της ιστορίας της πόλης που γεννήθηκε και δραστηριοποιήθηκε και που ποτέ δεν εγκατέλειψε. Μια και ομιλούμε για την ιστορία του Πύργου θα πρέπει να αναφερθούμε και στο δίτομο έργο του Κων/νου Κυριακόπουλου «Πύργος και Ηλεία στην επανάσταση και στα χρόνια του Καποδίστρια»
Ο Λεωνίδας Καρνάρος με το έργο του «ΑΜΑΛΙΑΔΑ 1821-1914» και ο Πάνος Παναγόπολος με το έργο του «Αμαλιάδα-διαδρομή στην ιστορία της» μας παρουσιάζουν το ιστορικό παρελθόν της άλλης μεγάλης πόλης της Ηλείας.
Ο αείμνηστος χαλκέντερος μελετητής και συγγραφέας Τάσος Γριτσόπουλος μέσα από δύο τόμους του έργου του ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΑΣΤΟΥΝΗΣ μας παρέχει ένα πλήθος στοιχείων και μαρτυριών για την ιστορική διαδρομή και πορεία της πόλεως του Ηλειακού Κάμπου που για πολλά χρόνια υπήρξε το επίκεντρο ενδιαφέροντος των Τούρκων και των υποδούλων της περιόδου εκείνης.
Ο π. Κωνσταντίνος Καπετανόπουλος μέσα από το βιβλίο του «Ιστορικές Σελίδες της Ανδραβίδας» διασώζει πολλά ιστορικά στοιχεία για την πρωτεύουσα των Φράγκων του Μοριά.
Ο αείμνηστος δάσκαλος Γεώργιος Μαραζιώτης μέσα από το έργο του «Ιστορία του Τραγανού» σκιαγραφεί τη δημιουργική πορεία μέσα στο χρόνο της Κοινότητας Τραγανού του μετέπειτα Δήμου και ήδη Δημοτικού Διαμερίσματος του νέου Καποδιστριακού Δήμου Πηνειού.
Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας μπορεί να μην έγραψε ιστορικές μελέτες αλλά μέσα από έργο του περιλαμβάνονται πολλά ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία για τη γενέτειρά του την πόλη του κάμπου τα Λεχαινά. Βέβαια πολλές πληροφορίες και ιστορικά στοιχεία και γεγονότα καταγράφει και περισώζει επίσης και ο Ντίνος Ψυχογιός με το ανεπανάληπτο περιοδικό του «ΤΑ ΗΛΕΙΑΚΑ»,καθώς και η κόρη του Ελένη με το έργο της « ΛΕΧΑΙΝΑ ο τόπος, τα σπίτια».
Ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία για τους τόπους γέννησής τους μας δίνουν ακόμη ο Ανδρέας Μπράτης για το Βαρθολομιό, ο Διονύσης Αγιαννιτόπουλος και ο Παναγιώτης Γιοβάς για τα Σαβάλια, ο Λεωνίδας Μαργαρίτης για τον Κόροιβο, ο αείμνηστος Βασίλης Κουρής και η Κόρη του Αναστασία για το Κάστρο και τα Λουτρά Κυλλήνης. Ο Γιώργος Σταυρόπουλος για την Οινόη, ο Κωνσταντίνος Σταυροπουλος για την Πλατιάννα, ο Πάνος Αργυρόπουλος για τα Κρέστενα, Ο Παύλος Μιτζόπουλος για το Λευκοχώρι (Μουσουλούμπεη)ο Νίκος Αναστόπουλος για τη Δίβρη, ο Μιχάλης Δημητρόπουλος για το Χάβαρι
Σήμερα η σκυτάλη περνάει στα χέρια του αγαπητού φίλου συμπατριώτη Θόδωρου Ρέγκλη του Ανδρέα ο οποίος υπήρξε ενεργό μέλος της Ηλειακής παροικίας των Πατρών και πάντα διακρίνονταν από έντονο ενδιαφέρον του τόσο για την Ηλεία και τα Ηλειακά πράγματα όσο και για την με στενή ένια ιδιαίτερη πατρίδα του το Τρουμπέ(Δήμητρα) Ηλείας.
Καρπός του ενδιαφέροντός του και της αγάπης του προς την ιδιαίτερη πατρίδα του είναι και το βιβλίο που παρουσιάζουμε απόψε.
Ο φίλος Θόδωρος είχε την υπομονή που τον όπλισε η αγάπη για τη γενέθλια γη να συγκεντρώσει, να αποθησαυρίσει ,να ταξινομήσει και να καταγράψει με επάρκεια λόγου όλα εκείνα τα στοιχεία που συγκροτούν τον οικισμό την τοποθεσία και οριοθέτηση του, για να είναι εύκολος ο εντοπισμός του από οποιονδήποτε που δεν γνωρίζει την περιοχή.
Παραθέτει τα τοπωνύμια των περιοχών με τις οποίες συνορεύει, τα ονόματα των χειμάρρων που διατρέχουν τον τόπο τη θέση του οικισμού σε σχέση με τον ποταμό Πηνειό. Καταγράφει τη σύσταση του εδάφους, τις ασχολίες των κατοίκων του οικισμού, τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους κατοίκους του. Τους επί μέρους οικισμούς που συνθέτουν το ενιαίο χωριό Τρουμπέ, το υλικό και την αρχιτεκτονική δομή των κατοικιών του χωριού. Τη δομή της τοπικής κοινωνίας και τα χαρακτηριστικά της γνωρίσματα.
Όπως είναι άλλωστε φυσικό τον απασχόλησε σοβαρά και η προέλευση του ονόματος του οικισμού Τρουμπέ όπως απασχολεί κάθε σοβαρό μελετητή και συγγραφέα αναλόγου πονήματος.
Παραθέτει τις απόψεις άλλων μελετητών και ιστορικών που ασχολήθηκαν στο παρελθόν με την προέλευση της ονομασίας του χωριού. Αναφέρεται στην εκδοχή του ιστορικού και λαογράφου Ανδρέα Μπράτη περί tribus(φίλαρχος-προεστός).
Εκθέτει την άποψη περί της λέξεως Tραμπυα που σημαίνει οικισμός ενδοχώρας.
Ο συγγραφέας με την ευθύνη του ερευνητή επειδή δεν βλέπει κάποια από τις εκδοχές που παραθέτει για την προέλευση του ονόματος του οικισμού να τον ικανοποιεί δεν υιοθετεί καμιά απ’ αυτές και πολύ ορθά πράττει. Και τούτο γιατί προφανώς υποσυνείδητα πιστεύει πως υπάρχει και κάποια τρίτη εκδοχή που τυχόν του διαφεύγει της ερευνητικής του ματιάς όπως είναι μια ακόμη εκδοχή η οποία έχει μεγαλύτερη βασιμότητα από τις προηγούμενες και είναι αυτή της ονομασίας που προέρχεται από τη λέξη Τουρμπές που σημαίνει Μαυσωλείο, τάφο ευγενών τούρκων κυρίως. Νεκροταφείο Τούρκων πλησίον τεκέδων .Πρόκειται για τάφους Δερβίσηδων του τάγματος των μαβλεβί.
Στην συνέχεια ο συγγραφέας κάνει μνεία στα της ιδρύσεως του Δήμου Μυρτουντίων με έδρα τα Λεχαινά το έτος 1835 όπου ο οικισμός του Τρουμπέ αποτέλεσε ένα από τους 14 οικισμούς που συγκροτούσαν το δήμο αυτό.
Αναφέρεται γύρω από την μετονομασία του οικισμού που έγινε το 1953 καθώς και το χρόνο ίδρυσης αυτοτελούς κοινότητας στις οικογένειες των πρώτων οικιστών, και στις πρώτες εκλογές με την εκλογή του πρώτου προέδρου της Κοινότητας Άγγελος Μακρής. Αρχίζει τότε η δημιουργία αυτοτελούς μητρώου όπου καταχωρούνται όλοι οι άνδρες που γεννήθηκαν από το 1858 μέχρι το 1936.Ο συγγραφέας παρουσιάζει φωτοτυπημένες σελίδες του μητρώου αρρένων.
Καταγράφει μια κατηγοριοποίηση των κατοίκων της Κοινότητας που έκαναν τότε οι Κοινοτικές Αρχές προκειμένου να υπάρχει διαβάθμιση στην επιβολή των όποιων Δημοτικών φόρων, αναφέρεται σε δράσεις της κοινότητας και των δημοτικών αρχών. Παραθέτει στοιχεία για τις ασχολίες των κατοίκων για την συνεισφορά τους στους αγώνες του Έθνους στους πολέμους του 1918-1922 του 1940 καθώς και στον αδελφοκτόνο εμφύλιο.
Στο έργο του κ. Ρέγκλη γίνεται λόγος για δοκιμασίες που υπέστησαν οι κάτοικοι της κοινότητος από τους σεισμούς του 1953 και 1955.Παραθέτει πίνακες μαθητών του Δημοτικού Σχολείου, πίνακες των διατελεσάντων προέδρων της κοινότητας.
Προχωρά σε αναφορές στον Αγροτικό Συνεταιρισμό και τα της ίδρυσής του και λειτουργίας του στα της συστάσεως και λειτουργίας Αγροτικού Συμβουλίου για τη εκλογή των μελών του, για την εκλογή αγροφύλακα και για τον καθορισμό και καθιέρωση τον δικαιουμένων από τους Αγροφύλακες συλλήπτρων των συλλαμβανομένων ζώων σε κάθε επί μέρους ζημία.
Προχωράει σε περιγραφή της καθημερινής ζωής των κατοίκων. για τις συνθήκες διαβίωσής τους, τους τρόπους ύδρευσης και τις παραδόσεις και τους θρύλους που ακολουθούν τις πηγές, τις βρύσες και τα πηγάδια από τα οποία αντλούν το απαραίτητο για τη ζωή νερό. Μας μιλάει για τον Ανεμόμυλο του χωριού που σήμερα δεν υπάρχουν ούτε να ερείπιά του. Για το παλιό σχολείο, για το μπακάλικο του χωριού, για τις ασχολίες των κατοίκων, το όργωμα, τη σπορά, τις ανοιξιάτικες καλλιέργειες και για τις ενασχολήσεις με τους αμπελώνες και τις σταφίδες. Περιγράφει με γλαφυρό και παραστατικό λογοτεχνικό τρόπο τον τρύγο, μια από τις πιο ευχάριστες ενασχολήσεις των κατοίκων του χωριού του.
Θέρος. Τρύγος Πόλεμος λέει ο λαός μας και αναβαθμίζει σε σημαντικό σταθμό της ζωής των κατοίκων και γενικότερα των ανθρώπων στην εν γένει διαβίωσή τους,
Με χαρακτηριστική φωτογραφική παραστατικότητα μας μεταφέρει να γνωρίσουμε την ποιμενική ζωή ,μια άλλη πτυχή της ζωής των κατοίκων που κατά κύριο λόγο αρχικά ήταν κτηνοτρόφοι που έτρεφαν εκατοντάδες πρόβατα και γίδια.
Πολύ κατατοπιστικά και όσα αναφέρονται για τις διατροφικές συνήθειες των κατοίκων του χωριού ο συγγραφέας. Η εξασφάλιση κάθε νοικοκυριού του σταριού το οποίο εναποθηκεύεται σε κοφήνες, του λαδιού σε ντεπόζιτα και του κρασιού σε βαρέλια καθιστούν όπως μας πληροφορεί ο συγγραφέας τους κατοίκους του χωριού αυτάρκης ενώ συμπληρώνεται η διατροφή τους με τα κηπευτικά, τα άγρια χόρτα, τα θαλασσινά, το κυνήγι και τα προϊόντα της κτηνοτροφίας.
Μας παρουσιάζει μια οικονομία αυτάρκη και πλούσια σε αγαθά καταναλωτικά και για εμπόριο.
Στο κεφάλαιο για τις γιορτές και την ψυχαγωγία αναφέρεται στα έθιμα της πρωτοχρονιάς, στις αποκριάτικες εκδηλώσεις στον ερχομό των χελιδονιών προάγγελων της Άνοιξης καθώς και στα έθιμα που είναι συνυφασμένα με τις γιορτές του Πάσχα, τις καλοκαιρινές διακοπές με τα θαλάσσια μπάνια στις κοντινές ακρογιαλιές της Κυλλήνης.
Τελειώνει την αφήγησή του ο συγγραφέας αγαπητός μας Θεόδωρος Ρέγκλης με τα έθιμα του γάμου, τη συμμετοχή των κατοίκων στο πένθος το οποίο συναρτά με τη ίδρυση και λειτουργία κοινοτικού κοιμητηρίου ενώ κάνει αναφορά στις σχέσεις των κατοίκων μεταξύ τους και στο πως επιλύονται τυχόν εντάσεις και αντιπαραθέσεις των κατοίκων.
Στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του ο αγαπητές φίλος Θόδωρος μας ενημερώνει, ενημερώνει τον αναγνώστη του για τα εικονοστάσια τις εκκλησίες και τα παρεκκλήσια που υπάρχουν στο χωριό του, τους ιερείς, ψάλτες και νεωκόρους που υπηρέτησαν τα τελευταία χρόνια. Αναφέρεται στις πολιτιστικές εκδηλώσεις των χωριανών του και στις δραστηριότητες του τοπικού αθλητικού σωματείου με την επωνυμία ΑΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ.
Ο Θεόδωρος Ρέγκλης, ο φίλος Θόδωρος για μένα δεν αξιώνει δάφνες για το πόνημά του τούτο. Έχει συναίσθηση της ευθύνης ενός συγγραφέα που αναζητάει το τέλειο στο έργο του .Ζητάει στον επίλογό στου την επιείκεια μας ,για τις όποιες παραλήψεις και τα λάθη, που όπως γράφει, τον βαρύνουν αποκλειστικά.
Επειδή κι εγώ έχω περάσει από αυτή τη δοκιμασία της μακροχρόνιας και επίπονης έρευνας , ταξινόμησης και καταγραφής των επεξεργασμένων στοιχείων και πληροφοριών για να παραδοθούν στους αναγνώστες μου.
Επειδή η αναζήτηση πηγών δεν είναι διόλου εύκολη υπόθεση όταν μάλιστα έχουν καταστραφεί αρχεία, όταν υπάρχει η άγνοια και η αμάθεια για την αξία κάποιων εγγράφων, κατάστιχων και παλαιών βιβλίων και αντικειμένων.
Επειδή θεωρώ πως είναι ιερό καθήκον κάθε πνευματικού ανθρώπου που ενδιαφέρεται για τον τόπο του η καταγραφή και παράδοση στους επιγενόμενους των πληροφοριών και των συμβάντων της μικροιστορίας των χωριών τους.
Επειδή θεωρώ πως ο Θόδωρος Ρέγκλης εκλεκτός φίλος και όπως απέδειξε με το έργο του ευαίσθητος πνευματικός δημιουργός μας προσέφερε με το έργο του μια ακόμη ψηφίδα του μωσαϊκού της τοπικής μας ιστορίας.
Επειδή με το έργο του ο συγγραφέας Θεόδωρος Ρέγκλης ξεπλήρωσε το χρέος του απέναντι στη γενέτειρα του θεωρώ πως ξεπλήρωσε και το χρέος των τροφείων που αυτός ο τόπος του πρόσφερε για να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί.
Εμείς οι φίλοι του που μας προσκάλεσε απόψε να παρουσιάσουμε στην αγάπη σας το έργο του, ένα έργο ψυχής κι όχι ζωής, τον ευχαριστούμαι ,τον συγχαίρουμε και του ευχόμαστε να είναι πάντα υγιείς ευαίσθητος και δημιουργικός, και θέλω να τον διαβεβαιώσω πως με το έργο που παρουσιάζουμε απόψε άναψες κι εσύ ένα αστεράκι στο μεγάλο γαλαξία-πολυέλαιο του στερεώματος που λέγεται Ελλάδα, Πελοπόννησος Ηλεία. Δήμητρα η αν θέλεις αγαπητέ μου Θόδωρε Τρουμπέ…

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Ο ΔHMOΣ ΠΗΝΕΙΟΥ



έχει την τιμή και τη χαρά να σας προκαλέσει



το Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011 και ώρα 19.00



στην αίθουσα εκδηλώσεων του Κουρβισιάνειου Κέντρου Γαστούνης



όπου θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου



του συμπολίτη Συγγραφέα-επιτίμου Αντιστράτηγου της ΕΛ. ΑΣ



ΘEΟΔΩΡΟΥ Α. ΡΕΓΚΛΗ
Με τίτλο:

«Εδώ σε τούτο το χωριό…Δήμητρα, Τρουμπέ ή Γουρμπί»


Το βιβλίο θα παρουσιάσουν:



Η κ.Eυαγγελία Κουνέλη,

Δρ Διδακτικής της Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.



Ο κ. Λεωνίδας Μαργαρίτης

Δικηγόρος-Πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών



Ο κ. Αθανάσιος Φωτόπουλος

Καθηγητής Ιστορίας Πανεπιστημίου Πατρών



Ο κ. Φίλιππος Λέτζης

Δ/ντής των εκδόσεων COSMOS WARE.



Την εκδήλωση θα συντονίσει

ο δημοσιογράφος Παναγιώτης Παυλόπουλος


Με τιμή

Ο Δήμαρχος Πηνειού

Αλέξιος Αθ. Καστρινός

.

ΚΟΠΗ ΠΙΤΑΣ ΚΑΙ ΒΡΑΒΕΙΑ ΣΕ ΦΟΙΤΗΤΕΣ

AΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΗΛΙΔΑΣ

Ό Σύλλογος Πολυτέκνων ΄Ηλιδας χτες Κυριακή 23 Ιανουαρίου για πρώτη φορά φέτος , στη διάρκεια της Πρωτοχρονιάτικης γιορτής που έγινε αμέσως μετά τη θεία λειτουργία στο Ενοριακό Κέντρο Παναγίας Καθολικής Γαστούνης με την παρουσία πολυτέκνων και φίλων πολυτέκνων τίμησε τα παιδιά πολυτέκνων που εισήχθησαν στα Α.Ε.Ι και Τ.Ε.Ι.
Συγκεκριμένα τιμήθηκαν με ειδικό βραβείο , μια Ανθολογία και το έργο «1922» του Λευτέρη Μαρινέλλη οι φοιτήτριες Άννα -Μαρία Κουμπαρούλη του π. Ηλία που εισήχθη στη Σχολή Οικονομικών Επιστημών Κρήτης και Θεοδοσία Κουτσοδήμου του Κων/νου η οποία εισήχθη στη Σχολή Αστυφυλάκων.
Την κοπή της πίτας ευλόγησαν οι πολύτεκνοι Ιερείς της Ενορίας Κοιμήσεως της Θεοτόκου π. Φώτιος Δέρβος και Ανδρέας Καρνέζος ενώ στη συνέχεια απηύθυνε χαιρετισμό ο πρόεδρος του συλλόγου Πολυτέκνων Ηλιδας και Αντιπρόεδρος της Α.Σ.Π.Ε. Λεωνίδας Μαργαρίτης.
Μηνύματα με την ευκαιρία της γιορτής απέστειλαν ο Πρόεδρος της ΑΣΠΕ κ.Βασίλειος Θεοτοκάτος,ο Γραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ Μιχάλης Καρχιμάκης και ο Αναπληρωτής Υπουργός Πολιτισμού Τηλέμαχος Χυτήρης.
Στους προσκαλεσμένους μοιράσθηκε η πίτα και προσφέρθηκαν καφές αναψυκτικά και ποτά.
Τυχερός της πίτας υπήρξε η πολύτεκνη Γιαννούλα Χα Κων/νου Κόλλια μητέρα τριών παιδιών η οποία έλαβε μια ασημένια εικόνα της Παναγίας.

ΤΑ ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ ΧΡΕΗ

ΠΟΙΟΣ ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΤΙ ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΟΝ

ΝΑ ΥΠΟΘΗΚΕΥΤΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΗΣΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ
δήλωσε προχθές Γερμανός αξιωματούχος.

Και βέβαια συμφωνώ να υποθηκευτούν τα Ελληνικά νησιά για να μη χάσουν οι Γερμανοί τα χρήματα που μας δανείσανε !

Για τις χιλιάδες αθώες ψυχές που στείλανε στον άλλο κόσμο οι πρόγονοι σου και οι συμπατριώτες της κυρίας Merkel , τι θα υποθηκεύσουμε ανιστόρητε , ανάλγητε και άρπαγα φίλε .αξιωματούχε ;;
Πόσο θα «χρέωνες» την ζωή – την ψυχή θα ταίριαζε καλύτερα -, μιας αθώας ανθρώπινης ύπαρξης , πόσο θ` αποτιμούσες την «φυγή» ενός ¨Έλληνα , μίας Ελληνίδας , ενός έφηβου, , ενός παιδιού , ενός βρέφους , που οι μαχητές της περιβόητης VERMACHT λογχίζανε στην αγκαλιά της μάνας του; .
Πόσο άραγε κοστίζει ένα έμβρυο που τόβγαζαν ξεσκίζοντας την κοιλιά μιας Ελληνίδας και το πετούσαν στα σκυλιά;;
Πόσα ΕΥΡΩ στοιχίζει άραγε το ακέφαλο πτώμα τού ιερέα του Δίστομου ; .
Πόσο θα λογαριάζανε , οι οικονομολόγοι της πατρίδας σου , ότι κοστίζει η ομαδική δολοφονία ΟΛΩΝ των κατοίκων των Καλαβρύτων ,το κάψιμο μέσα στους φούρνους του Χορτιάτη παιδιών, βρεφών και κοριτσιών;;

( Ο πατέρας μου ,ο αείμνηστος ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΓΩΓΟΥΣΗΣ, γνωστός γιατρός της Θεσσαλονίκης , μετέβη την επομένη , μαζί με άλλους 3 συναδέλφους , του στον Χορτιάτη Θεσσαλονίκης , για την παροχή ιατρικής συνδρομής σε επιζώντες.
Ποιους επιζώντες κύριε αξιωματούχε;;
Μέχρι σήμερα με συνοδεύει η φρίκη που γράφτηκε στο πρόσωπό του πατέρα μου , όταν γύρισε και θέλησε να μας αφηγηθεί τι είδε. Τρεις μέρες έμεινε αμίλητος , ούτε λαλιά ,ούτε φαΐ .,ούτε ύπνος !!. Ακούς κύριε αξιωματούχε ;
Πόσο αποτιμάς αυτή την κτηνωδία των ηρωικών προγόνων σου ;.
Και βέβαια συμφωνώ να βάλετε υποθήκη τα νησιά μας - σάμπως άφησαν οι καλοί μας φίλοι - σύμμαχοι Ανατολής και Δύσης - τίποτα που δεν το πήραν;
Μας κάνουν να ντρεπόμαστε για τη σημαία , για τη γλώσσα μας, για τη θρησκεία , για το Έθνος .
Μας κάναν να ξεχάσουμε τα ήθη και τα έθιμά μας , ν` απαρνηθούμε την καταγωγή και την πατρίδα , μέσα σε ένα δήθεν πολυπολιτισμικό παραλήρημα διεθνοποίησης και αντιρατσισμού!

Πάρτε , λοιπόν , και τα νησιά μας τώρα ,πάρτε τον Παρθενώνα , πάρτε το Λευκό Πύργο, τους Δελφούς, το Ναύπλιο και την Κρήτη.
Μόνο την περηφάνια ,την ψυχή και τους προγόνους δεν μπορείτε να μας πάρετε.
Γιατί αυτή την περιουσία μόνο για μας και τα παιδιά μας την κρατάμε.

Και τώρα… απολογηθείτε , κύριε Γερμανέ αξιωματούχε !.
Βλάσης Γωγούσης
Θεσσαλονίκη

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΘΕΟΔ.ΡΕΓΚΛΗ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ


Ο ΔHMOΣ ΠΗΝΕΙΟΥ

έχει την τιμή και τη χαρά να σας προκαλέσει

το Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011 και ώρα 19.00

στην αίθουσα εκδηλώσεων του Κουρβισιάνειου Κέντρου Γαστούνης

όπου θα γίνει η παρουσίαση του βιβλίου

του συμπολίτη Συγγραφέα-επιτίμου Αντιστράτηγου της ΕΛ. ΑΣ

ΘEΟΔΩΡΟΥ Α. ΡΕΓΚΛΗ
Με τίτλο:
«Εδώ σε τούτο το χωριό…Δήμητρα, Τρουμπέ ή Γουρμπί»

Το βιβλίο θα παρουσιάσουν:

Η κ.Eυαγγελία Κουνέλη,
Δρ Διδακτικής της Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο κ. Λεωνίδας Μαργαρίτης
Δικηγόρος-Πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών

Ο κ. Αθανάσιος Φωτόπουλος
Καθηγητής Ιστορίας Πανεπιστημίου Πατρών

Ο κ. Φίλιππος Λέτζης
Δ/ντής των εκδόσεων COSMOS WARE.

Την εκδήλωση θα συντονίσει
ο δημοσιογράφος Παναγιώτης Παυλόπουλος

Με τιμή
Ο Δήμαρχος Πηνειού
Αλέξιος Αθ. Καστρινός

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΑΤΡΩΝ

Πάτρα 21-1-2011




Σεβασμιότατο Μητροπολίτη
Πατρών κ.κ. Χρυσόστομο
Ενταύθα


Σεβασμιότατε,
Ομολογώ ότι ένοιωσα έκπληξη, όταν τελέσατε αγιασμό με την έναρξη της ποδοσφαιρικής περιόδου και φωτογραφηθήκατε με την ομάδα της ΠΑΝΑΧΑΙΚΗΣ και τον ιδιοκτήτη επιχειρηματία συνάδελφό μου κ. Κούγια.
Μεγαλύτερη ήταν η έκπληξη μου όταν σήμερα διάβασα τις δηλώσεις σας για τα επεισόδια, τα θλιβερά γεγονότα όπως τα χαρακτηρίσατε, τα οποία έλαβαν χώραν στο γήπεδο της Παναχαϊκής και εκτός αυτού.
Εκφράζετε την λύπη και τη στενοχώρια σας γι’ αυτά τα γεγονότα τα οποία συνέβησαν όπως λέτε: «Όταν πασχίζωμε να εμψυχώσουμε μια ομάδα η οποία αντιμετωπίζει πάρα πολλά προβλήματα».
Στις δηλώσεις σας σημειώνεται ακόμη πως: «ο αθλητισμός πρέπει να διαπνέεται από ήθος, αξιοπρέπεια και σεβασμό στο ανθρώπινο πρόσωπο. Σε διαφορετική περίπτωση εις ουδέν ωφελεί. Όταν στην αρχή της ποδοσφαιρικής χρονιάς εκλήθην να τελέσω αγιασμό στην Παναχαϊκή, ευχήθηκα να υπάρχη ευγενής άμιλλα και σεβασμός στην ιστορία της Πάτρας και της συγκεκριμένης ομάδας αλλά και του αθλητικού ιδεώδους γενικότερα».
Σεβασμιότατε ασφαλώς δεν γνωρίζατε που πήγατε για αγιασμό και σε τι αποσκοπούν οι δηλώσεις σας.
Θα σας κατατοπίσει όμως ένα κείμενο του Δ/ντή Σύνταξης της εφημερίδας που φιλοξένησε τις δηλώσεις σας στο σημερινό φύλλο, καταχωρημένο στην τελευταία σελίδα του με τίτλο: «Σας αρέσει το ποδό-σφαιρο;»
Γράφει λοιπόν ο Κωνσταντίνος Μάγνης στην εφημερίδα «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ» μεταξύ άλλων και τα εξής:
«To γήπεδο ,ειδικά, είναι χαρακτηριστικό λιβάδι όπου εδώ και χρόνια φυτρώνουν, θάλλουν, μεταβολίζονται, πολλαπλασιάζονται, μεταδημοτεύουν και ξαναθάλλουν τέτοιες μαργαρίτες. Οι οποίες γελοιοποιούν νόμους, κανονισμούς, αρχές ,συστήματα, δικαστικά όργανα ,αστυνομίες .Την κοινωνία την ίδια.»
Ασφαλώς οι προθέσεις σας Σεβασμιότατε ήταν αγαθές, όμως θα πρεπε να ξέρετε ότι εκεί που πηγαίνατε για αγιασμό δεν ήταν ένα στάδιο αθλουμένων, αλλά μια επιχείρηση θεάματος ενός εξ Αθηνών Επιχειρηματία, ο οποίος πέραν της επιτυχούς ενασχολήσεώς του με τη δικηγορία έχει βάλει στόχο ζωής, να αναβαθμίσει όσες Π.Α.Ε. της επαρχίας είναι στάσιμες βαθμολογικά.
Δεν θεωρώ διόλου κακή την πρόθεση και το εγχείρημα του συναδέλφου μου. Και εγώ είχα αναλάβει στο παρελθόν και επί 21 χρόνια να αναβαθμίσω το Σύλλογο Πολυτέκνων Πατρών και Περιχώρων και σήμερα επιχειρώ να αναβαθμίσω το πολυτεκνικό κίνημα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου την Ηλεία.
Όμως Σεβασμιότατε άλλο εθελοντική προσφορά, και άλλο επιδίωξη κερδοσκοπίας, άλλο αθλητισμός και ευγενής άμιλλα και άλλο επιχειρηματικότητα.
Σεβασμιότατε θα πηγαίνατε αλήθεια, να τελέσετε αγιασμό σε ένα οίκο ανοχής στην έναρξη των εργασιών του; Πρόκειται για μια από αρχαιότερες επιχειρήσεις που λειτουργούν με άδεια της πολιτείας και εξυπηρετεί πάγιες και διαρκείς ανάγκες της κοινωνίας μας
Θα κάνατε μήπως δηλώσεις μετά από κάποια επεισόδια που σημειώθηκαν στον οίκο που τελέσατε αγιασμό, εάν κάποιοι έκαναν έκτροπα και δυστροπούσαν στην καταβολή αμοιβών για τις υπηρεσίες που προσφέρθηκαν;
Προσωπικά πιστεύω πως όχι, κι ούτε θα κάνατε δηλώσεις παρόμοιες με τις σημερινές για τα έκτροπα που συνέβησαν στην επιχείρηση του κ. Κούγια που σήμερα, έχει το όνομα «Παναχαϊκή».
Σεβασμιότατε θα πρέπει να καταλάβετε ότι δεν υπάρχουν πολλές διαφορές μεταξύ των δύο επιχειρήσεων. Κι όμως αποτολμήσατε και φωτογραφηθήκατε με τον Πρόεδρο της Επιχείρησης, για να δώσετε αίγλη με την παρουσία σας, και όχι προφανώς να πάρετε εσείς αίγλη δίπλα στον επιχειρηματία.
Σεβασμιότατε στο γήπεδο της Παναχαϊκής και σε κάθε γήπεδο στη διάρκεια των «αγώνων» γίνονται τόσες φραστικές σεξουαλικές επιθέσεις κατά μανάδων, αδερφάδων, παικτών, διαιτητών, παραγόντων των αντιμαχομένων ομάδων και ακούγονται τέτοιες ύβρεις που ασφαλώς δεν ακούγονται στις άλλες επιχειρήσεις που προαναφέραμε. Οι μανάδες και οι αδελφές των ποδοσφαιριστών και των παραγόντων των ομάδων καθώς επίσης και αυτό το τίμιο όνομα της Παναγίας και του Κυρίου μας υβρίζονται και διασύρονται από τα απύλωτα αυτά στόματα των «φιλάθλων» .
Πλέον θα πρέπει να αντιληφθείτε ότι οι Π.Α.Ε. τέτοια είναι και η Παναχαϊκή δεν έχουν να κάνουν με ευγενή άμιλλα, με ήθος, με αξιοπρέπεια με σεβασμό στο ανθρώπινο πρόσωπο στο αθλητικό ιδεώδες είναι απλά Ανώνυμες Εταιρείες με σκοπό το κέρδος, είναι πλέον επιχειρήσεις θεάματος.
Κάποτε στα πολύ παλιά χρόνια είχαν οι πόλεις όσο και τα χωριά ποδοσφαιρικές ομάδες όπου οι αθλητές έπαιζαν ποδόσφαιρο (υπήρξα κι εγώ αθλητής) για τη φανέλα. Εάν έχετε μείνει σ’ αυτή την εποχή έχετε ελαφρυντικά . Σήμερα όμως το ποδόσφαιρο έχει άλλη μορφή και άλλα συμφέροντα εξυπηρετεί.
Ίσως είναι ατυχής ο παραλληλισμός μου, γιατί στις επιχειρήσεις που αναφέρθηκα, υπάρχει τάξη, εποπτεία, υγειονομική προστασία, δεν προσβάλλεται η προσωπικότητα κανενός, ούτε με ύβρεις ούτε με βλασφημίες ούτε με ξυλοδαρμούς ούτε με συρράξεις αντιμαχομένων. Σπανίζουν περιπτώσεις μαχαιρωμάτων και δολοφονιών. Ίσως αδικώ αυτές τις επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών στον ανδρικό πληθυσμό της κοινωνίας μας.
Κάποιος θα πρέπει να σας ενημερώνει περί τίνος πρόκειται κάθε φορά για να αποφεύγετε παρόμοιες ατυχείς περιπτώσεις που εκθέτουν την Εκκλησία.
Έτσι παρέχεται η εντύπωση πως οι ευχές δεν πιάνουν τόπο και δεν έχουν καμιά επίδραση επί των παικτών , των «φιλάθλων» και των παραγόντων της ΠΑΕ οι οποίοι αποδεικνύονται ανεπίδεκτοι συστάσεων, ευχών και παροτρύνσεων.
Με ιδιαίτερη εκτίμηση και σεβασμό

Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης

ΣΤΑΘΜΟΙΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

1890
Ιδρύθηκε από την Καλλιόπη Παρρέν
η Σχολή της Κυριακής Απόρων Γυναικών και Κορασίδων του Λαού
η οποία παρείχε μόρφωση στις νέες άπορες κοπέλες.
Τον ίδιο χρόνο έγινε δεκτή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
η πρώτη φοιτήτρια Ιωάννα Στεφανόπολη.

1896
Αποφοίτησαν από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών
οι αδελφές Αγγελική και Αλεξάνδρα Παναγιωτάκου.

1913
Ιδρύθηκε ο πρώτος σύλλογος γυναικών
από εργαζόμενες γυναίκες με επωνυμία «Γυναικεία Ζωή»
με σκοπό τη διεκδίκηση εργασιακών δικαιωμάτων

1919
Ιδρύθηκε ο Σοσιαλιστικός Σύνδεσμος Γυναικών
με σκοπό των διεκδίκηση γυναικείων δικαιωμάτων
στην δουλειά και την οικογένεια.
Πρωτοστάτησε η Αύρα Θεοδωροπούλου

1920
Στις εκλογές που έγιναν επικράτησε το σύνθημα
«Σφυρί, δρεπάνι και ψήφος στο φουστάνι».

1927
Αναγνωρίσθηκε συνταγματικά η ισότητα των φύλων
ενώπιον του νόμου.

1930

Ψηφίσθηκε νόμος για το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες
υπό την προϋπόθεση να είναι άνω των 30 ετών
και να γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση.



1956
Εκλέχτηκαν οι πρώτες γυναίκες στις εθνικές εκλογές
η Λίνα Τσαλδάρη από την ΕΡΕ
η οποία υπήρξε και η πρώτη γυναίκα Υπουργός
και η Βάσω Θανασέκου από την ΕΔΑ..

1974
Μετά την μεταπολίτευση
δημιουργήθηκαν πολλές γυναικείες οργανώσεις
και το γυναικείο κίνημα δραστηριοποιήθηκε ιδιαίτερα και έντονα. Αξίωσαν την αλλαγή των αναχρονιστικών νόμων και πέτυχαν να ψηφισθούν νέοι νόμοι που υπερασπίζονται την ισότητα των δύο φύλων.

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!...

Με το Ν. 3842/23-4-2010, προβλέπεται ότι όποιοι φέρουν χρήματα που έχουν έξω πληρώνουν 5% φόρο και δεν ελέγχονται για το πώς και από πού τα απέκτησαν. Αν πάλι τα αφήσουν έξω και τα δηλώσουν, νομιμοποιούνται με την καταβολή φόρου 8%.
Πυρήνας αυτού του νόμου και φιλοσοφία του είναι μια αλήθεια. Μεγάλος αριθμός Ελλήνων έχουν τα κεφάλαιά τους σε ξένες τράπεζες. Το ζήτημα είναι ότι εμμέσως πλην ασφαλώς μ’ αυτό το νόμο αναγνωρίζουμε και επίσημα ότι πολλά απ’ αυτά τα χρήματα δεν αποκτήθηκαν με νόμιμο τρόπο, και φυσικά εξήχθησαν χωρίς να φορολογηθούν.
Ο νόμος αυτός έρχεται να αμνηστεύσει τους καταχραστές του δημοσίου χρήματος, εκείνους που έλαβαν παράνομα προμήθειες από συναλλαγές του Ελληνικού Δημοσίου με προμηθευτές του υπό την προϋπόθεση καταβολής του φόρου 5%. Αλήθεια θα υπάρξουν πολίτες που θα θελήσουν να κάνουν χρήση αυτού χρηματοπλυντήριου; Δεν είμαι διόλου αισιόδοξος για την εξέλιξη που επιφυλάσσει ο νόμος στους καταχραστές και τους φοροφυγάδες.
Όμως υπάρχει μια παράμετρος την οποία θα πρέπει να αξιοποιήσει ο Υπουργός της Δικαιοσύνης και ο αρμόδιος Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου.
Σύμφωνα με πολύ καλά πληροφορημένες πηγές, που έχουν πρόσβαση σε Εισαγγελία της Γαλλίας και που έχουν διαρρεύσει στο διαδίκτυο σε μια λίστα με την ονομασία «Λίστα Falciani» περιλαμβάνονται 1.991 Έλληνες πολίτες , μεγαλοκαταθέτες στην τράπεζα HSBC, με ποσά που φθάνουν τα δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ .
Ένας κρυμμένος ο θησαυρός, που είναι αρκετός να καλύψει τα ελλείμματα και να αντιμετωπίσει η χώρα μας το δημόσιο χρέος των 350 δισ. Ευρώ.
Η Γαλλία, η Ιταλία και η Γερμανία έχουν φροντίσει και έχουν πάρει στοιχεία και καταστάσεις με ονόματα καταθετών στις Ελβετικές Τράπεζες .
Μέχρι στιγμής, απ’ ό, τι γνωρίζουμε, τέτοια ανάλογη κίνηση από πλευράς του υπουργείου Δικαιοσύνης, αλλ’ ούτε και από το υπουργείο Οικονομικών, για την αναζήτηση των ονομάτων των Ελλήνων μεγαλοκαταθετών στην HSBC δεν έχει γίνει.
Ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου έχει το δικαίωμα με βάσει τα όσα προβλέπει η διεθνής νομοθεσία για τη φοροδιαφυγή, να ζητήσει τις καταστάσεις Ελλήνων καταθετών από την HSBC, με τις διαδικασίες που προβλέπονται για την πάταξη του μαύρου χρήματος.
Μπορεί μ’ αυτή τη διαδικασία να απευθυνθεί η χώρα μας στην Εισαγγελία της Νις, επικαλούμενη ότι μεταξύ των ονομάτων είναι και ΄Ελληνες πολίτες που εμπλέκονται στα σκάνδαλα της Ζήμενς, και κατηγορούνται για διαφθορά.
Ο συντάκτης της λίστας που έλαβε το όνομα του είναι ο 38χρονος Herve Falciani, από το Μονακό, που εργαζόταν από το 2000 στο τμήμα Πληροφορικής στον τομέα της ασφάλειας δεδομένων. Από το 2006, που πήρε προαγωγή και μεταφέρθηκε στα κεντρικά της HSBC στη Γενεύη, ως το 2008 έκλεβε δεδομένα από λογαριασμούς πελατών της τράπεζας. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι ο στόχος του ήταν να αποκαλύψει τη φοροδιαφυγή, αλλά, σύμφωνα με τις γερμανικές αρχές, έβγαλε στη αγορά προς πώληση τη λίστα, ζητώντας μεγάλα ποσά. Ήδη την «αγόρασαν» η Γαλλία, η Ιταλία και η Γερμανία.
Όπως έχει ανακοινωθεί, 9.000 λογαριασμοί ανήκουν σε γάλλους καταθέτες, 7.000 σε Ιταλούς και οι υπόλοιποι 8.000 ανήκουν σε Γερμανούς, Λουξεμβούργιους και Έλληνες. Όπως υποστηρίζουν έγκυρες πηγές, οι «ελληνικοί» λογαριασμοί ανέρχονται σε 1.991!
Στη Γαλλία και στην Ιταλία έχουν αρχίσει έρευνες και ήδη οι Γάλλοι έχουν φθάσει σε μεγάλο κύκλωμα φοροδιαφυγής. Και στην Ιταλία ελέγχονται πολλές υποθέσεις φοροδιαφυγής.
Κύκλοι που έχουν γεύση του μεγέθους των καταθέσεων των 1.991 υποστηρίζουν ότι έτσι και εντοπιστούν, με τα έσοδα που θα προκύψουν, από τον φόρο νομιμοποίησης και την επιστροφή τους στην Ελλάδα, θα καλύπτονταν τα δάνεια που έχει ανάγκη η χώρα.
Το μεγάλο όμως έσοδο για τη χώρα θα προέλθει από τη στιγμή που βεβαιωθεί η εκτίμηση, που στηρίζεται από κάποια στοιχεία, ότι πολλά δισ. των ελλήνων καταθετών στην HSBC είναι προϊόν από μίζες εξοπλισμών και άλλες προμήθειες (Ζήμενς κ.λπ.).
Επαληθεύεται από τα ανωτέρω η ρήση του Πρωθυπουργού πως Λεφτά υπάρχουν! Απομένει στην κυβέρνησή του να τα αναζητήσει και να παύσει να αναζητάει εξοικονόμηση 150 εκατομμυρίων από τις περικοπές των επιδομάτων των πολυτέκνων.

Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης

AXAΡΙΣΤΙΑ

ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ

Αγαπάς ένα μηδενικό, όταν αγαπάς έναν αχάριστο.
Πλαύτος

Αγνώμων μη γίνου. (Να μην είσαι αγνώμων)
Ευριπίδης

Αν περιμαζέψεις έναν πεινασμένο σκύλο και τον ταΐσεις, δεν πρόκειται να σε δαγκώσει. Αυτή είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στο σκύλο και τον άνθρωπο.
Μαρκ Τουέην

Είναι ανθρώπινο να ακούς να σε κακολογούν μετά από μια ευεργεσία που έκανες.
Μέγας Αλέξανδρος

Ένας αχάριστος αδικεί όλους όσους πάσχουν
Επακόλουθο της αχαριστίας είναι η αναισχυντία.
Ξενοφών

Η αγνωμοσύνη γίνεται αφορμή επικρίσεων, η δε ευγνωμοσύνη φέρει και νέα ευεργετήματα.
Σεβινιέ

Η απεχθέστερη αχαριστία είναι αυτή των παιδιών προς τους γονείς. Η αχαριστία αποξηραίνει την πηγή κάθε αγαθότητας.
Ρισελιέ

Η αχαριστία είναι θυγατέρα της υπερηφάνειας.
Πρόκλος

Η αχαριστία είναι λέξη εμφαντική κάθε χαμέρπειας.
Μωρεάς

Η αχαριστία είναι παιδί της ευεργεσίας.
Πολύβιος

Η αχαριστία είναι παραλογισμός. Είναι διαστροφή. Είναι χειρότερη και από τη λέρα .
[Ανώνυμος]

Η αχαριστία είναι προδοσία απέναντι στην ανθρωπότητα. Θεόφραστος

Η αχαριστία ενός ανθρώπου ζημιώνει όλους τους δυστυχείς που έχουν ανάγκη ευεργεσιών .
Μωραϊτίνης

Η αχαριστία κάποιου, πολύ απέχει απ' το να ανταποκρίνεται επάξια στην ευεργεσία που δέχτηκε.
Kraus Karl
Η αχαριστία σκοτώνει την φιλανθρωπία.
Μπράκκο

Η γη δεν γεννά χειρότερο πλάσμα από τον αχάριστο.
Μπέττι

Η πενία κάνει αγνώμονες και τους καλούς.
[Αρχαίο ρητό]

Η πιο μαύρη αχαριστία, αλλά και η πιο συνηθισμένη είναι η αχαριστία των παιδιών απέναντι στους γονείς.
Βόβεναργκ Λ.

Κάθε φορά που συμπληρώνω μια κενή θέση, δημιουργώ δέκα δυσαρεστημένους και έναν αχάριστο.
Λουδοβίκος 14ος ( Γαλλίας)

Κανένας πιο βέβαιος εχθρός από τον αχάριστο που ευεργετήθηκε.
Καλλίμαχος

Μη ρίχνεις πέτρα στο πηγάδι που σε δρόσισε.
Πολύβιος

Μια εκδήλωση ευγνωμοσύνης είναι και το να μην κακολογείς τον ευεργέτη σου.
[Ουγγρική Παροιμία]

Ο άνθρωπος είναι αχάριστος, η ανθρωπότητα είναι ευγνώμων.
Ο αχάριστος άνθρωπος μοιάζει με σπασμένο πιθάρι, στο οποίο ό,τι καλό κι αν ρίξεις θα πέσει στο κενό.
Κλεόβουλος

Ο λαός είναι μια κοινωνία ανθρώπων πολύ αχάριστη.
Ηρόδοτος

Οι κακοήθεις είναι πάντοτε αγνώμονες.
Θερβάντες

Πικρή είναι η απογοήτευση όταν σπείρεις ευεργεσίες και θερίσεις ύβρεις.
Πλαύτος

Πονηρός είναι κάθε αχάριστος άνθρωπος.
Λυσίας

Πρέπει κανείς να συμπληρώσει το ευεργέτημα που έκανε, συγχωρώντας την αχαριστία του ευεργετηθέντος.
Τεριέ

Σπάνια σκεπτόμαστε ό,τι έχουμε διαρκώς, όμως σκεπτόμαστε τι στερούμαστε.
Σοπενάουερ

Τα κτήνη αφήνουν την αχαριστία στον άνθρωπο.
Βερνάρδος
Την αχαριστία την αισθάνονται μόνο εκείνοι που όταν κάνουν ένα καλό υπολογίζουν στην ανταπόδοσή του.
[Ουγγρική Παροιμία]

Τον αχάριστο άνθρωπο, όταν τον καθίσεις στον ώμο σου, θα προσπαθήσει να ανέβει στο κεφάλι σου.
Σαίξπηρ

ΤΙΜΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΣΕ ΦΟΙΤΗΤΕΣ

AΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΗΛΙΔΑΣ


Ό Σύλλογος Πολυτέκνων ΄Ηλιδας για πρώτη φορά φέτος από τη σύσταση του, στη διάρκεια Πρωτοχρονιάτικης γιορτής που θα γίνει την Κυριακή 23 Ιανουαρίου και ώρα 10 π.μ. μετά τη Θεία Λειτουργία στο Ενοριακό Κέντρο Κοιμήσεως της Θεοτόκου Καθολικής Γαστούνης θα απονείμει τιμητικές διακρίσεις στα παιδιά που εισήχθησαν στα Α. Ε .Ι. και Α. Τ.Ε. Ι.
Συγκεκριμένα θα δοθούν εκ μέρους του Συλλόγου τιμητικά διπλώματα, και σειρά Λογοτεχνικών βιβλίων, προσφορά της Εταιρείας Λογοτεχνών ενώ κατά τη διάρκεια της γιορτής θα κοπεί η πίτα του Συλλόγου.
Το Διοικητικό Συμβούλιο καλεί τους γονείς που τα παιδιά τους εισήλθαν επιτυχώς στα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ να ενημερώσουν τα γραφεία του Συλλόγου τις ώρες λειτουργίας του (Τετάρτη και Σάββατο από 11π.μ. έως 1μ.μ.)μέχρι το Σάββατο 22 Ιανουαρίου προκειμένου να συμπεριληφθούν στο κατάλογο των φοιτητών προς βράβευση.
Μπορούν επίσης να δηλώσουν συμμετοχή και να περιληφθούν στον κατάλογο και παιδιά πολυτέκνων γονέων που δεν είναι μέλη του Συλλόγου Ηλιδας όμως διαμένουν εντός των ορίων του νέου Δήμου Πηνειού.
.


.

AXAΡΙΣΤΙΑΣ ΑΝΕΚΔΟΤΟ

ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ

Ήταν ένας φιλάνθρωπος που κάθε πρωί έδινε στο ζητιάνο της γειτονιάς του από ένα ευρώ.
Αυτό γινόταν για ένα τρίμηνο. Στη συνέχεια συνέχιζε κάθε πρωί να τον χαρτζιλικώνει, αλλά πλέον του έδινε 50 λεπτά.
Μετά από ένα χρόνο το ποσό που έδινε στο ζητιάνο μειώθηκε σε 20 λεπτά και στο τέλος διακόπηκε η βοήθεια.
Κάποια μέρα τον σταμάτησε ο ζητιάνος και τον ρώτησε γιατί δεν του δίνει πια λεφτά.
Οπότε ο φιλάνθρωπος εκείνος του είπε:
Στην αρχή αγαπητέ μου ήμουν ελεύθερος, οπότε σου έδινα ένα ευρώ. Μετά παντρεύτηκα, ξέρεις, γυναίκα, έξοδα... οπότε σου έδινα 50 λεπτά. Μετά έκανα ένα παιδί, ξέρεις, πάμπερς, γάλατα... κ.λ.π. οπότε σου έδινα είκοσι λεπτά. Μετά έκανα και δεύτερο παιδί, αυξήθηκαν τα έξοδα, οπότε σταμάτησα να σου δίνω.
Και ο ζητιάνος έξαλλος:
- Καλά, ρε βλαμμένε, κάνεις παιδιά με τα λεφτά μου;

ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟ ΒΡΑΔΙΝΟ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΡΑΚΑΔΑ
ΣΤΟ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟ ΒΡΑΔΙΝΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ


Την προσεχή Δευτέρα 17η Ιανουαρίου και ώρα 7,00 στα πλαίσια των Φιλολογικών Βραδινών της Εταιρείας Λογοτεχνών, που γίνονται στη Δημοτική Βιβλιοθήκη θα μιλήσει ο καθηγητής και συγγραφέας κ. Περικλής Τρακαδάς με θέμα:
«Οδοιπορικό από την Άκράτα στα ύδατα της Στυγός»
Κατά τη διάρκεια της ομιλίας θα προβληθούν φωτεινές διαφάνειες όπου θα προβληθούν οι ομορφιές της διαδρομής του Αχαϊκού τοπίου.

. Ο κ. Τρακαδάς φιλόλογος και συγγραφέας από τον Αχλαδιά Φτέρης της Αιγιαλείας είναι ευρύτερα γνωστός για το συγγραφικό του έργο μια και ως συνταξιούχος εκπαιδευτικός διαθέτει παραγωγικά το χρόνο στην έρευνα και συγγραφή σημαντικών ιστορικών και λαογραφικών δοκιμίων και βιβλίων. Το τελευταίο του πόνημα, με τίτλο «Περικαλλής Αχαϊκή Γη» είναι ένα οδοιπορικό σε χωριά της επαρχίας Καλαβρύτων, και της Ανατολικής Αιγιαλείας και επιλεγμένων μονών και αρχαίων πόλεων του ευρύτερου νομού Αχαΐας. Έτσι το θέμα της ομιλίας του είναι επιλεγμένο και εμπλουτισμένο από τις σελίδες του έργου του στο οποίο ζωντανεύει την ιστορία των επισκεπτόμενων χωριών και κάνει αναφορά στους σημαντικούς ήρωες και διανοούμενους κάθε χωριού και παραθέτει έθιμα και δημοτικά τραγούδια της καθημερινότητας των κατοίκων του παρελθόντος. Έτσι η ομιλία του κ.Τρακαδάα αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον αφού προέρχεται από έναν άνθρωπο που έχει ερευνήσει και μελετήσει την Αχαϊκή Γη.
Την εκδήλωση θα προλογίσει και θα συντονίζει ο πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεωνίδας Μαργαρίτης.

Η είσοδος για το κοινό θα είναι ελεύθερη.
ΑΙΤΗΜΑ - ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ Κ. ΠΑΛΑΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ


Η Εταιρεία Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδας στά πλαίσια των εορταστικών εκδηλώσεων για την επέτειο των 150 χρόνων από τη γέννηση του μεγάλου μας ποιητή Κωστή Παλαμά, πέρα από την επαναφορά στον νέο Υπουργό Πολιτισμού κ. Αντώνη Σαμαρά του αιτήματος γιά μετατροπή του σπιτιού που γεννήθηκε ο ποιητής, μετά από σχετική διαδικασία απαλλοτρίωσης, σε Μουσείο Κωστή Παλαμά, συνέταξε αίτημα - έκκληση η οποία περιφέρεται μεταξύ των πολιτών της πόλεως των Πατρών προς υπογραφή.
Ήδη την επιστολή -έκκληση έχουν υπογράψει εκατοντάδες πολίτες της Πάτρας.

ΠΑΤΡΑ ΜΑΡΤΗΣ 2009

ΑΙΤΗΜΑ - ΕΚΚΛΗΣΗ
ΠΟΛΙΤΩΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ

ΣΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΑΝΤΩΝΗ ΣΑΜΑΡΑ






Κύριε Υπουργέ
Όπως γνωρίζετε η πόλη των Πατρών, ευτύχησε να είναι ο τόπος που γεννήθηκε το 1859, ο μεγάλος μας Εθνικός Ποιητής Κωστής Παλαμάς. Και το μόνο που θυμίζει το ιστορικό αυτό γεγονός, είναι μια εντοιχισμένη μαρμάρινη επιγραφή στο σπίτι που γεννήθηκε (Κορίνθου 241).
Η Σκιάθος διατηρεί το σπίτι του Παπαδιαμάντη.
Oι Μηλιές Βόλου διατηρούν το σπίτι του Άνθιμου Γαζή.
Η Τρίπολη διατηρεί το σπίτι του Κώστα Καρυωτάκη.
Οι Δελφοί διατηρούν το σπίτι του Σικελιανού και άλλες πόλεις επίσης διατηρούν τα σπίτια των εκλεκτών παιδιών τους ως Μουσεία και τα προβάλλουν ως αξιοθέατα.
Η Πάτρα οφείλει να πράξει το ίδιο για το ΣΠΙΤΙ του μεγάλου μας Εθνικού Ποιητή ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ.
Φέτος συμπληρώνονται 150 χρόνια από τη γέννησή του!...
Ο Ποιητής μας ανήκει στο Έθνος μας και θεωρούμε ότι επιβάλλεται να περιέλθει στο Έθνος και το σπίτι που γεννήθηκε, με τη διαδικασία των αναγκαστικών απαλλοτριώσεων ( Ν.2882/2001).
Με την ικανοποίηση του αιτήματος - έκκλησης, θα ικανοποιηθεί και η ψυχή του ποιητή μας, που μέσα από τους στίχους του έχει διατυπώσει την επιθυμία του για την επιστροφή του σ’ αυτό:

«Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
στοιχειό είναι και με προσκαλεί ψυχή και με
προσμένει…»


ΟΙ ΑΙΤΟΥΝΤΕΣ ΠΑΤΡΙΝΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ Ν. Δ. ΕΛΛΑΔΟΣ
Γραφεία Κανάρη 46 26222 Πάτρα
Τηλ.2610 322 901 κιν.6946 405 993
E-Mail. leomargaritis@gmail.com

Πάτρα 12 Ιανουαρίου 2011



Αξιότ. Κύριο
Παύλο Γερουλάνο
Υπουργό Πολιτισμού
ΑΘΗΝΑ


Αγαπητέ κ. Υπουργέ,

Tην 25η Νοεμβρίου 2009 η Εταιρεία μας μοναδικό σωματείο στην περιοχή μας λογοτεχνών -συγγραφέων-πνευματικών δημιουργών σας απέστειλε επιστολή της με το παρακάτω περιεχόμενο:

«Η πόλη του Πατρέα, είναι η πόλη που γεννήθηκε ο Εθνικός μας ποιητής ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ.

Η πόλη μας διακρίνεται για τη βαθιά θρησκευτικότητα των κατοίκων της . Από αρχαιοτάτων χρόνων σέβονταν και τιμούσε την Παναχαϊδα Αθηνά. Στις μέρες μας τιμά το Πρωτόκλητο των Αποστόλων Ανδρέα και ανήγειρε στη μνήμη του μεγαλοπρεπή Ναό με την συνδρομή των πιστών με τέλος το οποίο συνεισπράτονταν με το λογαριασμό ρεύματος της ΔΕΗ μέχρι πρόσφατα.

Αλλά και τον Εθνικό μας ποιητή τιμά η πόλη μας,
με μια μαρμάρινη προτομή του στα Ψηλά Αλώνια, με ένα χάλκινο Ανδριάντα του στην Πλατεία Νόρμαν ,με μια μαρμάρινη επιγραφή στο σπίτι που γεννήθηκε στην οδό Κορίνθου 241 και με ένα δρόμο που φέρει το όνομα του.

Φέτος συμπληρώνονται 150 χρόνια από τη γέννηση του.

Η Εταιρεία μας διοργάνωσε για την επέτειο σειρά εκδηλώσεων(16-23 Μαρτίου) όπου αναλύθηκε η σημαντική προσφορά του και προβλήθηκε η αναγκαιότητα μιας τελευταίας τιμής προς αυτόν.

Θεωρούμε επιβεβλημένο, το σπίτι που γεννήθηκε να περιέλθει στο Δημόσιο και να στεγαστεί σ’ αυτό Μουσείο Ενθυμημάτων ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ.

Η υλοποίηση αυτής της πρότασης πέραν του ότι αποτελεί Εθνικό καθήκον ικανοποιεί και την επιθυμία του Ποιητή όπως εκφράστηκε στο ποίημα του«ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΥ ΓΕΝΝΉΘΗΚΑ» να επανέλθει συμβολικά η ψυχή του σ’ αυτό.

«Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
στοιχειό, και σαν απάτητο, με ζει και με προσμένει.»

Κύριε Υπουργέ χιλιάδες είναι οι πολίτες που με την υπογραφή τους συντάχθηκαν με την πρότασή να προχωρήσει το Υπουργείο σας στην ικανοποίηση της επιθυμίας του ποιητή αλλά και του συνόλου του Πατραϊκού Λαού.

Με την έκκληση της Εταιρείας μας τάχθηκαν και συνυπέγραφαν το αίτημα πέραν των απλών πολιτών και όλοι οι εκπρόσωποι φορέων της Εκκλησίας και της Πολιτείας.

Επισυνάπτουμε το σχετικό κείμενο έκκλησης των εκπροσώπων φορέων της Εκκλησίας , της Πολιτείας και σημαντικού αριθμού πολιτών.

Κύριε Υπουργέ

Εάν η Πολιτεία λόγω της δυσμενούς οικονομικής καταστάσεως της χώρας αδυνατεί να προχωρήσει στην απαλλοτρίωση του σπιτιού του Ποιητή ,θα προτείναμε να υιοθετήσει την πρόταση για μια νομοθετική ρύθμιση ανάλογη με εκείνη που προέβλεπε το τέλος υπέρ ανεγέρσεως του νέου Ιερού Ναού του Αγίου Ανδρέου στην πόλη μας με στόχο αυτή τη φορά τη στέγαση του «Αγίου των Γραμμάτων» Κωστή Παλαμά.

Κανένας δεν πρόκειται να δυσανασχετήσει γι’ αυτή την ασήμαντη επιβάρυνση όταν σήμερα καταβάλει υπέρ της Ε.Ρ.Τ σημαντικά ποσά, χωρίς αντίκρισμα .
Θεωρούμε πως όταν υπάρχει πολιτική βούληση όλα είναι δυνατόν να πραγματωθούν.

Με την ελπίδα ότι θα αντιμετωπίσετε το ζήτημα με ανάλογο ενδιαφέρον. Διατελούμε με εξαιρετική τιμή. Για την Εταιρεία Λογοτεχνών .Ο Πρόεδρος Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης.

Κύριε Υπουργέ ατυχώς στην επιστολή μας αυτή δεν υπήρξε ουδεμία απάντηση, λες και απευθύνονταν σε αναρμόδιους και ανεύθυνους. Δεν θεωρούμε ότι απευθυνθήκαμε ούτε σε αναρμόδιο ούτε σε ανεύθυνο.

Στο χρονικό διάστημα που διέρρευσε έχουν συμβεί για τη χώρα μας γεγονότα που μας καθιστούν δέσμιους στους τοκογλύφους του Δ.Ν.Τ. και φυσικά τους δεσμώτες μας ,δεν ενδιαφέρει ούτε η ιστορία μας ούτε οι παραδόσεις μας ούτε η μνήμες μας, ούτε και οι Εθνικοί μας ποιητές. Το μόνο που τους απασχολεί είναι να εισπράξουν σίγουρα και μετά βεβαιότητας τα δανεικά και τους τόκους των δανεικών.

Όμως αγαπητέ μου κ. Υπουργέ, η χώρα μας εάν είναι γνωστή στον πλανήτη είναι γιατί ανέδειξε ένα Πλάτωνα, ένα Αριστοτέλη, ένα Καραθεοδωρή, ένα Παπανικολάου, ένα Σεφέρη ,ένα Ελύτη, ένα Ρίτσο κι ένα Παλαμά, τον υπέροχο Ολυμπιακό ΄Ύμνο του οποίου τραγουδάνε όλοι οι λαοί κάθε τέσσερα χρόνια στην Ελληνική και στις γλώσσες τους.

Οφείλουμε συνεπώς τιμή σ’ αυτούς που δόξασαν και δοξάζουν τη χώρα μας.

Είναι λυπηρό σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές να διεξάγεται πλειοδοτικός διαγωνισμός στην Αθήνα για την εκποίηση του σπιτιού που πέθανε ο Εθνικός μας βάρδος, στην οδό Περίανδρου
και να υπάρχει αντίστοιχα αγγελία εκποίησης του σπιτιού που γεννήθηκε εδώ στην πόλη μας(οδός Κορίνθου).

Γνωρίζουμε ότι δεν θα λάβουμε απάντηση δεδομένου ότι στην εποχή μας έχει ήδη τεθεί σε λειτουργία μια επιχείρηση ισοπέδωσης και ομοιογενοποίησης των λαών έτσι ώστε να υπάρξει μια «παγκόσμια κυβέρνηση».

Αυτά που μας απασχολούν εμάς δεν είναι στις προτεραιότητες αυτού του σχεδιασμού, ούτε καν ασχολείται κανείς μ’ αυτά σήμερα.
Εμείς πάντως σας διαβεβαιώνουμε ότι δεν θα παραιτηθούμε από τον αγώνα μας για διατήρηση της ιδιαιτερότητας της πατρίδας μας, του Έθνους μας, των παραδόσεών μας των ηθών και των εθίμων μας, των δοξασιών μας, της πίστης μας και των ελευθέρων δημοκρατικών θεσμών μας.

΄Άλλοι μάλλον ίσως χρειαστούν να αναζητήσουν στέγη. Κι αν ο Παλαμάς και ο κάθε Παλαμάς είναι άστεγος σήμερα, τον έχουν στεγάσει στις καρδιές τους οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου μας και ο λαός μας ολόκληρος.

Σε δύσκολες εποχές για τη χώρα μας και τον Ελληνισμό αυτός ο πνευματικός φάρος του Έθνους παρότρυνε τους νέους μας με τους διαχρονικούς και συνάμα επίκαιρους στίχους του:

Αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα.
« Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα».

Με κάθε τιμή

Για το Δ.Σ.
Ο πρόεδρος


Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης



----------

ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΕΤΕΙΟ

12-1-1969-12-1-2011


Τότε που οι βοριάδες
λυσσομανούσαν
και οι θύελλες βολόδερναν
το καράβι μας,
μεσοπέλαγα
Τότε που στον ορίζοντα,
Ούτε κατάρτι δεν φαινόταν
Τότε που τα πανιά μας,
μπαλώσαμε όπως - όπως
Τότε που οι μισθοφόροι,
Στράγγιζαν
και την τελευταία τους σταγόνα
Μεθυσμένοι κι αποδεκατισμένοι
Στα όρια της συμφοράς
δώσαμε τα χέρια
Για μια ολόκληρη ζωή.
Πήραμε,
και δώσαμε μια υπόσχεση
Για ένα αιώνιο αγώνα,
Σ’ όλα τα μέτωπα
Σ’ όλα τα πλάτη.
Ζωστήκαμε
την πανοπλία της Ανάστασης,
το χιτώνα της Δόξας.
Δώσαμε μάχες
και τις κερδίσαμε.
Μπορεί να λαβωθήκαμε,
από βέλη αντιπάλων
Το φαρμάκι τους δεν μας θανάτωσε,
Είχαμε σύμμαχο του Μιθριδάτη,
Το αντίδοτο.
Σήμερα, όπως πάντα
και πάλι στις επάλξεις
Ατενίζουμε νέους ορίζοντες
για νέες νίκες.
Στου ατέρμονου χρόνου τη γαλέρα,
Όχι όμως μόνοι,
Έχουμε συμμάχους
Όχι πια μισθοφόρους
Έχουμε και τον άνεμο ,
ούριο στα ταξίδια μας
Για μια Ιθάκη που μας προσμένει…

ΙΩΝ ΛΕΥΚΙΟΣ

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο Διογένης βλέποντας κάποιον να δείχνει ερωτευμένος με μια πλούσια γριά, είπε:
«Σ' αυτήν δεν κάρφωσε τα μάτια του, αλλά τα δόντια του».

Επαινούσαν τον Αντισθένη κακοί άνθρωποι.
Ο φιλόσοφος αναρωτήθηκε:
«Μήπως έκανα κάτι κακό;».

Ένας άντρας είπε στην ερωτομανή γυναίκα του:
«Τι θέλεις να κάνουμε, να φάμε ή να κάνουμε έρωτα».
Εκείνη του είπε: «Ό, τι θέλεις, ψωμί πάντως δεν έχουμε».

Είπε κάποιος στον Διογένη:
«Οι συμπολίτες σου σε καταδίκασαν σε εξορία».
Και ο φιλόσοφος απάντησε:
«Κι εγώ τους καταδίκασα να μένουν στον τόπο τους»

Όταν είδε ο Διογένης έναν αδέξιο τοξότη, στάθηκε κοντά στον στόχο λέγοντας:
«Είναι ο μόνος τρόπος για να μη με χτυπήσει».

Ο Διδύμων, οφθαλμίατρος της εποχής εξετάζει το μάτι μιας κοπέλας. Ο Διογένης τον βλέπει. Ξέρει ο Διογένης ότι ο Διδύμων είναι τύπος ερωτύλος, κοινώς γυναικάς. Και του λέγει «Πρόσεξε Διδύμωνα, μήπως εξετάζοντας τον οφθαλμό, φθείρεις την κόρην»

Ένας πατέρας ζήτησε από τον Αρίστιππο να διδάξει τον γιο του.
Ο φιλόσοφος ζήτησε αμοιβή 500 δραχμές.
Ο πατέρας θεώρησε υπερβολικό το ποσό.
-«Με τόσα χρήματα», είπε, «θα μπορούσα να αγοράσω ένα ζώο».
-«Αγόρασε», είπε ο Αρίστιππος, «κι έτσι θα έχεις δύο».

Ο Διογένης ζητούσε ελεημοσύνη από ένα άγαλμα. Όταν τον ρώτησαν γιατί κάνει κάτι τέτοιο απάντησε: - Εξασκούμαι στο να μην απογοητεύομαι από την αναισθησία των ανθρώπων.

Ένας φαλακρός έβριζε τον Διογένη. Ο φιλόσοφος γύρισε και του είπε:
«Δεν σου ανταποδίδω τις βρισιές, αλλά θα ήθελα να συγχαρώ τις τρίχες σου, γιατί απαλλάχτηκαν από ένα κακορίζικο κεφάλι».

Ρώτησε κάποιος τον Αντισθένη τι είδους γυναίκα θα ήταν κατάλληλη για γάμο. Ο φιλόσοφος του είπε: «Το πράγμα είναι δύσκολο. Αν παντρευτείς ωραία, θα την έχεις με άλλους κοινή, αν άσχημη, θα είναι σαν να σου επέβαλαν ποινή».

Πληροφορήθηκε ο Αριστοτέλης από κάποιον ότι μερικοί τον έβριζαν. Ο φιλόσοφος απάντησε:
«Καθόλου δεν με νοιάζει. Όταν είμαι απών, δέχομαι ακόμα και να με μαστιγώνουν».

Ο Κύων “δαγκάνει” έναν μοχθηρό πολίτη
Θέλησε κάποτε να πειράξει ένα μοχθηρό τύπο αφού έβλεπε τις πράξεις του και είχε ακούσει γι' αυτόν. Οι αρχαίοι Έλληνες συνήθιζαν να βάζουν πάνω από την θύρα της οικίας τους ένα θυρεό. Αυτό ήταν ένα σύμβολο ή σήμα ή ρητό που διάλεγαν για την οικία τους. Ο μοχθηρός αυτός άνδρας είχε βάλει άνωθεν της οικίας του το εξής ρητό. “ΜΗΔΕΝ ΕΙΣΕΙΤΟ ΚΑΚΟ” ( Να μην μπει κανένα κακό). Και ο Διογένης κτύπησε την πόρτα και ρώτησε:
“Ο οικοδεσπότης από πού μπαίνει;”

Ο Κύων “δαγκάνει” τον Μέγα Αλέξανδρο
Ο Αλέξανδρος κάποτε θέλησε να πειράξει τον Διογένη και αφού έλεγε ότι ήταν Κύων, του έστειλε ένα πιάτο κόκαλα. Μετά όταν τον συνάντησε τον Διογένη τον ερώτησε: ”Πώς σου φάνηκε Κύων το δώρο μου;” Και ο Διογένης του απάντησε “Ήταν άξιο για κύωνα, αλλά καθόλου άξιο για Βασιλέα”.

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΟΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΣΟΚΛΗ

AΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΝΙΚΩΣ ΚΟΛΑΣΙΜΕΣ
ΟΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΣΟΚΛΗ

Σε δηλώσεις του ο εικαστικός καλλιτέχνης Κώστας Τσόκλης στην τηλεόραση της NET είπε τα εξής χαρακτηριστικά σχετικά με το βιασμό των γυναικών:
«Δεν καταλαβαίνω γιατί ο βιαστής είναι πιο κακός από την κοπέλα που προκαλεί. Τη βία τη ζητά η ίδια. Ποιος είναι αλήθεια ο πιο ζωντανός άνθρωπος; Ο γερο-ηλίθιος που κάθεται στο σπίτι του και δεν έχει κανένα ερωτισμό μέσα του ή εκείνος ο οποίος ρισκάροντας την ζωή του και την ελευθερία του επιτίθεται σε ένα πλάσμα σεξουαλικό; Και δεν είναι ωραίο πράγμα στο κάτω κάτω βρε παιδί μου η επίθεση»;
Θεωρούμε τελείως αδιανόητη την τακτική της κρατικής τηλεόρασης να φιλοξενεί απόψεις που νομιμοποιούν ενώπιον των τηλεθεατών το έγκλημα του βιασμού, ταυτίζουν το θύτη με θύμα ή ακόμη χειρότερα αντιστρέφουν τους ρόλους τους και τέλος προτρέπουν ανοικτά σε τέλεση εγκλήματος.
Μ’ αυτές τις δηλώσεις και μάλιστα επωνύμων καλλιτεχνών η κρατική τηλεόραση γίνεται όχημα διάδοσης των πλέον αποκρουστικών σεξιστικών ιδεών, προσδίδοντάς τους και κύρος από την γνώμη πνευματικού ανθρώπου.
Θεωρούμε πως είναι αναγκαία η παρέμβαση του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβούλιο.
Πέραν τούτου, θεωρούμε πως είναι αναγκαία και η παρέμβαση του αρμοδίου εισαγγελικού λειτουργού δεδομένου ότι στις δηλώσεις Τσόκλη εμπεριέχεται σαφώς δημόσια προτροπή για διάπραξη κακουργήματος.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

ΑΙΩΝΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ
ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ


ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΗΛΕΚΤΡΑ
ΒΑΡΚΑ ΚΑΤΙΝΑ
ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΩΤΗΡΙΑ
ΒΑΣΙΛΑΚΗ ΘΗΡΕΣΙΑ
ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ ΜΑΡΙΑ
ΓΚΑΤΣΙΟΥ ΣΟΦΙΑ
ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΑΣΠΑΣΙΑ
ΔΗΜΑΔΗ ΜΑΡΙΑ
ΔΡΑΓΟΥΜΗ ΕΥΓΕΝΙΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΟΥ ΚΟΥΛΑ
ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΚΛΑΔΟΥ ΒΑΓΓΕΛΙΑ
ΚΟΥΜΠΑΤΗ ΔΙΑΜΑΝΤΩ
ΚΥΑΝΙΔΗ ΑΘΗΝΑ
ΚΟΥΣΙΑΝΤΖΑ ΒΑΓΓΕΛΙΑ
ΚΑΡΑΓΚΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑ
ΚΟΤΑΡΑ ΜΑΡΙΑ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ ΗΡΩ
ΛΑΙΟΥ ΑΣΗΜΙΝΑ
ΛΑΙΟΥ ΘΩΜΑΗΣ
ΛΙΛΗ ΚΟΥΛΑ
ΜΑΛΑΧΙΑ ΟΛΓΑ
ΜΠΕΝΕΚΟΥ ΑΘΗΝΑ
ΝΤΑΚΟΥΡΗ ΒΑΣΩ
ΜΠΟΡΑΚΗ ΜΑΡΙΚΑ
ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ ΝΙΤΣΑ
ΠΑΠΑΗΛΙΟΥ ΜΕΛΠΟΜΕΝΗ
ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΤΙΝΑ
ΣΙΟΥΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ
ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ
ΦΑΡΙΔΗ ΣΟΦΙΑ
ΦΩΚΑ ΚΑΙΤΗ

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΩΝ

ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΓΑΣΤΟΥΝΗΣ
(1961-2011)
Για την 16η Αυγούστου 2011 ημέρα Σάββατο και ώρα 7 μ.μ. προγραμματίζουν να γιορτάσουν τα πενηντάχρονα από την αποφοίτησή τους οι μαθητές και οι μαθήτριες του Γυμνασίου Γαστούνης του έτους 1961.

Τον Ιούνιο του έτους 1961 τριανταένας (31) μαθητές και μαθήτριες της τότε ογδόης τάξεως έπαιρναν το απολυτήριό τους και άφηναν οριστικά το σχολείο τους ανοίγοντας τα φτερά τους για να αντιμετωπίσουν ο καθ’ ένας με το δικό του τρόπο τη ζωή.

Οι μαθητές και μαθήτριες που αποφοίτησαν τον Ιούνιο του 1961 ήταν οι: Ανδριόπουλος Σωτήρης(Κεραμιδιά) ,Βασιλοπούλου Παναγιώτα (Γαστούνη) ,Γαβριλιάδης Νικόλαος (Παλαιοχώρι), Γρηγορόπουλος Γρηγόριος (Ανδραβίδα) ,Δάμα Αγγελική (Μάχος), Ζαμπακόλας Ηλίας(Μεσολόγγι), Θεοτοκάτου Νικολέτα (Γαστούνη), Καρκαβίτσας Βασίλειος (Λεχαινά), Καστανιώτη Διονυσία(Βαρθολομιό), Κλάδης Χρήστος(Γαστούνη), Κλώνης Κωνσταντίνος (Βαρθολομιό), Κομνηνός Βασίλειος (Γαστούνη), Κουτσογιάννης Διονύσιος,(Λεχαινά) Κουτσοδήμου Παναγιώτα(Γαστούνη), Κωνσταντάτος Κωνσταντίνος (Γαστούνη) , Μαργαρίτης Λεωνίδας(Κόροιβος), Ματθαίου Αικατερίνη(Γαστούνη), Μολοχτός Αριστείδης(Καθολική ), Παπαδημητρόπουλος Βασίλειος(Γαστούνη) , Παρασκευόπουλος Σπυρίδων (Τραγανό), Παπουτσή Παναγιώτα ,(Καβάσιλα)Πεπελάσης Παναγιώτης (Γαστούνη), Πεπελάσης Κωνσταντίνος (Γαστούνη), Προκόπης Χρήστος(Αμπελόκαμπος) ,Πετρόπουλος Νικόλλαος (Σαβάλια),Αναστάσιος Σαφαρής(Γαστούνη), Σπηλιωτόπουλος Διονύσιος (Καβάσιλα) Σπηλιωτοπούλου Αθανασία(Νάνση) (Γαστούνη), Τσάκωνας Γιώργος (Ανδραβίδα), Φουσκαρίνη Αθανασία (Ανδραβίδα), Χαμηλάκη Ασπασία(Γαστούνη) και Χριστοδουλοπούλου Παναγιώτα (Καλύβια ΄Ηλιδας).

Καθηγητές τους είχαν τούς αείμνηστους Γεώργιο Παπαβασιλείου Γυμνασιάρχη (Φιλόλογο), Αναστασόπουλο Μιχάλη (Φιλόλογο), Αργυρόπουλο Αποστόλη ( Φυσικό), Καστραντά Κώνσταντίνο ( Μαθηματικό),,Λούκου Αντιγόνη (Φιλόλογο) Οικονόμου Γεώργιο (Φιλόλογο), Σερέτη Σταύρο (Θεολόγο ) και τους επιζώντες Μπετίνα Πυριόχου - Γιαννακοπούλου (Θεολόγο), Σεγδίτσα Ευσταθία (Φιλόλογο) Άνθη Γιάννη (Σωματικής Αγωγής) Λουρίδα Γιώτα (Σωματικής Αγωγής).

Τα χρόνια πέρασαν, χώρισαν ακολουθώντας ο καθένας το δρόμο του, κράτησαν όμως μία υπόσχεση που έδωσαν τότε
να συναντώνται και να κουβεντιάζουν κατά καιρούς και κυρίως κάποιο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου.

Αυτή τους την υπόσχεση κράτησαν με συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια.

Στο πνεύμα αυτό έχουν πραγματοποιήσει επετειακές συναντήσεις με τη συμπλήρωση 20 ,25 , 40 και 45 χρόνων.

Η φετινή συνάντηση έχει μια ιδιαιτερότητα μια και από την αποφοίτησή τους συμπληρώνεται μισός αιώνας.

Αυτή η χρονιά σημειώνονται και δύο απουσίες άξιων καθηγητών του Γεωργίου Αναστασοπούλου και Αντιγόνης Λούκου .

Οι διοργανωτές της συνάντησης ελπίζουν να μην υπάρξουν πολλές απουσίες. στην ανάγνωση του μαθητολογίου.

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΑΓΩΝΙΑΣ


Η κυρά-Κώσταινα ήταν μια καλοκάγαθη γιαγιούλα. Ένας ζωντανός κι άξιος άνθρωπος. Αγράμματη μα πανέξυπνη. Χρόνια τώρα παντρεμένη μ’ ένα συγχωριανό της τον κυρ Κώστα, είχε αποκτήσει παιδιά κι εγγόνια. Εκείνη ήταν η κυρίαρχη προσωπικότητα στο σπίτι. Εκείνη έκανε κουμάντο όπως λέμε.
Ο κύρ Κώστας, βουκόλος στο Διαμαντόπουλο, σ’ ένα από τους μεγαλύτερους αγελαδοτρόφους της περιοχής. Έλειπε τον περισσότερο χρόνο από το σπίτι. Η ευθύνη ανατροφής και φροντίδας των παιδιών έπεφτε σ’ εκείνη. Και βέβαια δεν ήταν μόνο οι δουλειές του σπιτιού. Έτρεχε όπου την καλούσαν, άνδρας και γυναίκα μαζί, να προσφέρει τις υπηρεσίες της σε αγροτικές εργασίες σε μεγαλοκτηματίες της περιοχής.
Τόσο η ίδια όσο και ο κυρ Κώστας ο κουφός, προσωνύμιο που είχε αποκτήσει λόγω της φυσικής αναπηρίας του, δεν είχαν ούτε σπιθαμή γης για να καλλιεργήσουν. Σ’ ένα κήπο που περιέβαλε το φτωχόσπιτό τους, που το ’χαν χτίσει με εξέλαση οι χωριανοί τους, φύτευε κάθε λογής κηπευτικά. Δεν παρέλειπε όμως να φροντίζει και τον ανθόκηπό της. Έναν ανθόκηπο, έκφραση μιας ευαίσθητης ψυχής και μιας αγνής κι αδόλευτης συνείδησης.
Εκείνο που την έκανε να ξεχωρίζει στο χωριό της δεν ήταν μόνο η φιλοπονία της, αλλά ο ανθόκηπός της με τα χρυσάνθεμα, και η ικανότητά της στο ξεμάτιασμα. Διατηρούσε ένα θαυμάσιο κήπο με χρυσάνθεμα διαφόρων χρωμάτων και αποχρώσεων, όπου επικρατούσε το λευκό. Ήταν επίσης γνωστή σ’ όλη την περιοχή σαν ξεματιάστρα, «έριχνε τα κάρβουνα» όπως έλεγαν σ’ όσους είχαν προσβληθεί από κακό μάτι.
Είχαν πολλά να διηγηθούν οι χωριανοί για τις επιτυχίες της. Είχε γλιτώσει από βέβαιο θάνατο τόσο μικρά παιδιά όσο και διάφορα ζώα. Διηγούνται πως κάποτε δεν πρόλαβαν να την ειδοποιήσουν κι ένα από τα πιο όμορφα γιοργαλίδικα άλογα του χωριού έσκασε από μάτι.
Η κυρά-Κώσταινα έκανε το δικό της αγώνα να τα φέρει βόλτα. Έκανε σωστή διαχείριση των όσων χρημάτων απέφερε τόσο το μηνιάτικο του άνδρα της όσο και τα δικά της μεροκάματα.
Ο κυρ Κώστας αναγνωρίζοντας την ικανότητά της, απόφευγε να έχει εκείνος τις ευθύνες του σπιτικού τους, μια και ορισμένες φορές λόγω των προβλημάτων της φτώχιας το έριχνε έξω.
Κάποιες φορές τον έφερναν οι φίλοι του στο σπίτι μισομεθυσμένο. Τότε τον έπιαναν οι ευαισθησίες του κι αναζητούσε την ανοχή και τη στοργή της γυναίκας του.
Έκανε μαζί της τρία παιδιά, δύο αγόρια και ένα κορίτσι. Προσπάθησε να τα καθοδηγήσει στο δρόμο που και η ίδια γνώριζε, στο δρόμο του Θεού, όπως έλεγε.
Τον πρώτο τον προόριζε για παπά, όμως όταν ξεκίνησε μ’ ένα συγγενή του για το Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, στο δρόμο το ξανασκέφτηκε και όταν φθάσανε στο Μοναστήρι, βρήκε …δύσκολη την καλογερική και γύρισε άπραγος στο πατρικό του κι έγινε ξυλουργός, σε αντίθεση με τον άλλο, ο οποίος έμεινε εκεί κι έγινε μετά από χρόνια Αρχιμανδρίτης.
Ο δεύτερος βοήθαγε την εκκλησία του χωριού ως νεωκόρος. Αργότερα έγινε ψάλτης κοντά στους πιο άξιους ψάλτες που είχε αναδείξει το χωριό τους. Όμως ένας παράφορος έρωτας και μια φυματίωση που τον ακολούθησε δεν τον άφησαν όρθιο κι έφυγε νωρίς στα είκοσι δύο του.
Το τρίτο της παιδί της οικογένειας, την κόρη, την έστειλε κι έμαθε κέντημα και της αγόρασε μάλιστα και μια ραπτομηχανή, σπουδαίο απόκτημα για την εποχή και την πάντρεψε με ένα καλό παιδί.
Μετά το θάνατο του κυρ Κώστα ξέμεινε να συμβιώνει με την οικογένεια του γιου της. Η γιαγιά η κυρά-Κώσταινα ήταν τώρα και μάνα για τα πέντε παιδιά του γιου της.
Όμως παρά το ότι βοηθούσε ουσιαστικά την οικογένεια του γιου της και έδινε τα πάντα για τα εγγόνια της, ο γιος της δεν ένιωθε ευχαριστημένος από την προσφορά της. Είχε ένα μόνιμο παράπονο σε βάρος της από τα παιδικά του χρόνια, τότε που ήθελε μα δε μπόρεσε να σπουδάσει, και γι’ αυτό τη θεωρούσε υπεύθυνη.
«Αντί να δώσει χρήματα να σπουδάσω», έλεγε, «πήγε και αγόρασε ραπτομηχανή στην Παρασκευή». Ήταν ένα παράπονο που δεν ξεχνούσε ποτέ και σε κάθε ευκαιρία το επανάφερε.
Όταν η γιαγιά είχε διάθεση, απαντούσε στο παράπονό του. Έπρεπε να βοηθήσω έλεγε το αδύναμο μέρος της οικογένειας. Άλλες φορές δεν έδινε καμιά απάντηση, απλώς μουρμούριζε: «Αφήστε τον να λέει».
Η γιαγιά ήταν εβδομήντα δύο ετών, όταν ένα βράδυ σαν επέστρεψε ο γιος της από το καφενείο, της έφερε το δυσάρεστο νέο. Στο καφενείο πήγαινε συνήθως τα βράδια του χειμώνα. Εκεί μαζεύονταν οι χωριανοί και συζητούσαν τα μικρά και μεγάλα προβλήματά του χωριού, έπιναν κανένα κρασί και μετά το ’ριχναν στα χαρτιά. Όχι βέβαια για χρήματα, αλλά για τους καφέδες ή τα λουκούμια.
Όταν κέρδιζε στα χαρτιά, έφερνε και μοίραζε στα παιδιά του λουκούμια , άλλοτε πάλι όταν δεν επαρκούσαν τα κερδισμένα τα έκοβε και τα μοίραζε ανάλογα. Αυτή τη φορά δεν έφερε παρά ένα δυσάρεστο νέο για τη γιαγιά.
Με σοβαρότητα και περίσκεψη, με όψη που δεν καταλάβαινε κανείς αν έκανε κάποια φάρσα απευθύνθηκε στη μάνα του προσποιούμενος μάλιστα και τον στεναχωρημένο.
- Απόψε μάνα, είπε, μετά από απόφαση της Κυβέρνησης- ήταν τότε Δικτατορία- θα περάσει από τα σπίτια των χωριών και του δικού μας, μια επιτροπή ιατρών η οποία και θα κάνει μια ένεση σε όσα άτομα είναι ηλικίας πάνω από εβδομήντα χρονών. Αυτή η ένεση θα είναι μοιραία, επιφέρει το θάνατο χωρίς να νιώσει κανείς τίποτε. Μάλιστα μας γνωστοποίησαν και το σκεπτικό της απόφασης. Έτσι λέει, μ’ αυτό τον τρόπο θα απαλλαγεί η κοινωνία από άτομα τα οποία όχι μόνο δεν προσφέρουν τίποτα αλλά την επιβαρύνουν με την καταβολή συντάξεων κι εξόδων ιατρικής και φαρμακευτικής περιθάλψεως που σ’ αυτές τις ηλικίες είναι αυξημένα.
Το νέο φάνηκε παράδοξο και αδιανόητο τόσο στη σύζυγο του όσο και στη μάνα του, η οποία θα ήταν υποψήφιο θύμα αυτής της απόφασης, αφού ήδη είχε ξεπεράσει το όριο κατά δύο και πλέον χρόνια.
Όμως σκέφτηκε, Δικτατορία έχουμε, αυτοί οι άνθρωποι ό,τι θέλουν αποφασίζουν κι ό,τι θέλουν κάνουν, γιατί να μη σκέφτηκαν κι αυτό το μέτρο οικονομίας. Είχε ακούσει κάποτε πως στην Αρχαία Σπάρτη πέταγαν τα ανάπηρα παιδιά και τους γέρους. Είχε ακούσει όμως πως κάτι παρόμοιο είχαν εφαρμόσει στα παλιά χρόνια στην Κεφαλονιά. Έλεγαν πως πετούσαν τους γέρους και τις γριές από γκρεμό όταν πλέον είχαν φθάσει σε κάποια ηλικία και δε μπορούσαν πλέον να προσφέρουν τίποτε.
Όμως αυτά αφορούσαν τα παλιά χρόνια, έλεγε μέσα της, αλίμονο να εφαρμόζεται αυτό το μέτρο σήμερα, τον εικοστό αιώνα. Αλλά πάλι, ξανασκέφτηκε, τρελοί είναι αυτοί που κυβερνούν σήμερα, γιατί να μη μπήκε στο μυαλό τους κι αυτή η τρελή ιδέα.
Όταν συνήλθε λίγο από το άκουσμα αυτού του τόσο δυσάρεστου και συνάμα μακάβριου νέου έπεσε σε περισυλλογή. Το πρόσωπό της πήρε ένα χρώμα προς το κιτρινοπράσινο, χλόμιασε και αναστατώθηκε. Ένιωσε μελλοθάνατη.
Τα χέρια της έτρεμαν, η καρδιά της είχε σφιχτεί και έπαψε να μιλάει. Δε μπορούσε να πιστέψει πως αυτή τη νύχτα θα περνούσε χωρίς να το καταλάβει από τη ζωή στο θάνατο, από το φως στο σκοτάδι. Όσο θυμότανε το σκεπτικό της απόφασης τόσο περισσότερο νευρίαζε. δεν ένιωθε διόλου άχρηστη, αντίθετα πολύ χρήσιμη αφού συνέχιζε την προσφορά της στην κοινωνία και στην οικογένεια του γιου της.
Αυτοί οι άνθρωποι έλεγε και ξανάλεγε, είναι θεότρελοι, εύλογο το ίδιο θεότρελες να είναι και οι αποφάσεις τους. Δε μπορούσε να φανταστεί ούτε περνούσε διόλου από το μυαλό της πως ο γιος της θα έκανε μια κακόγουστη φάρσα, πως θα ήθελε να την πειράξει ή πως θα ήθελε να αστειευτεί μαζί της.
Έτσι μετά από λίγες λέξεις που αντάλλαξαν και χωρίς να πει ούτε καληνύχτα, τι καληνύχτα να έλεγε, πέρασε στο διπλανό καμαράκι που ήταν έξω από την κατοικία του γιου της.
Μπήκε μέσα βιαστικά, κάθισε στο κρεβάτι της κι άρχισε να συλλογιέται. Σκεπτότανε τι να κάνει. Στο νου της στριφογύριζαν διάφορες μορφές αντίστασης. Πρώτα- πρώτα αποφάσισε να μην κλείσει μάτι όλη την νύχτα. Σκέφτηκε μήπως θα έπρεπε να ζητήσει από το γιο της να αρνηθεί την ύπαρξή της ή να αποκρύψει την ηλικία της.
Όμως τη σκέψη αυτή την έδιωξε αμέσως μια και θυμήθηκε πως πίσω από την κεντρική πόρτα του σπιτιού είχε φροντίσει το καθεστώς να υπάρχει πίνακας των μελών της οικογένειας με την ηλικία καθενός.
Τέλος η μόνη λύση που της απέμεινε ήταν η αντίσταση. Αντίσταση αλλά με τι; Το μυαλό της φωτίστηκε, έτρεξε στην αποθήκη άρπαξε ένα μεγάλο κλαδευτήρι, το τρόχισε και το’ βαλε κάτω από το μαξιλάρι της. Όμως παρά το ότι εξασφάλισε όπλο αντίστασης δεν ένιωθε και πάλι σίγουρη. Φοβόταν μήπως την προδώσει ο ύπνος. Μήπως η κούραση και η αγωνία της μέρας βαρύνουν τα βλέφαρά της και τότε πια δεν θα καταλάβαινε τίποτε.
Μια νέα σκέψη φώτισε και πάλι το μυαλό της, μετατόπισε ένα μπαούλο γεμάτο ρούχα και σφράγισε μ’ αυτό την πόρτα του δωματίου. Έβαλε επάνω σ’ αυτό μια καρέκλα και άλλα μικροαντικείμενα έτσι που αν έπεφταν να κάνουν θόρυβο. Αν την πρόδιδε προς στιγμή ο ύπνος, σκέφτηκε, με το θόρυβο που θα έκαναν όσοι θα επιχειρούσαν να ανοίξουν την πόρτα, θα ξυπνούσε και θα αντιμετώπιζε την κατάσταση.
Αφού σιγουρεύτηκε για την επιτυχία του επιτελικού σχεδίου αντίστασης, ξάπλωσε στο κρεβάτι της. Μόλις τα βλέφαρά της βάραιναν αμέσως πετάγονταν από το κρεβάτι και έπιανε το κλαδευτήρι. Αυτή η κατάσταση επαναλαμβανόταν όλη τη νύχτα. Έμεινε ξάγρυπνη.
Ο γιος της μετά την γνωστοποίηση της απόφασης πήγε για ύπνο χωρίς να δώσει περισσότερες εξηγήσεις ούτε και στη γυναίκα του. Αυτή η απάθεια την προβλημάτιζε κι εκείνη. Βέβαια γνώριζε το χαρακτήρα του κι αυτό την έκανε περισσότερο σκεπτική. Δεν ξεχνούσε το παράπονο του άνδρα της, προσπαθούσε κι εκείνη να δώσει κάποια εξήγηση στο παράξενο νέο, δεν τολμούσε όμως να ρωτήσει τίποτε. Αν αληθεύει αυτή η πληροφορία, έλεγε μέσα της, θα απαλλαγεί από τα παράπονά του και εκείνος από την παρουσία της.
Οι ώρες περνούσαν. Άρχισαν να λαλούν σε λίγο οι πρώτοι πετεινοί κι αυτό έδινε πολλές ελπίδες στη γιαγιά. Είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας αυτής της νύχτας της ατέλειωτης. Σε λίγο άρχισαν να διαπερνούν τα κεραμίδια της στέγης οι πρώτες ελπιδοφόρες ακτίνες του ήλιου.
Σηκώθηκε από το κρεβάτι της, άρχισε να μεταθέτει ένα-ένα τα αντικείμενα που είχε τοποθετήσει πάνω στο μπαούλο, έβαλε το μπαούλο στη θέση του άνοιξε σιγά-σιγά με κάποιες προφυλάξεις την πόρτα κι αντίκρισε το φως της μέρας.
Η νύχτα είχε τελειώσει και μαζί μ’ αυτή τελείωνε και η αγωνία της. Δεν πίστευε στα μάτια της. Δεν είχε ακόμη συνειδητοποιήσει πως ζούσε, πως γλίτωσε το αιώνιο σκοτάδι. Έβλεπε το φως, τα πράγματα, τους ανθρώπους.
Δεν κρατούσε σε κανέναν κακία. Ούτε σ’ αυτούς που έβγαλαν αυτή την τρελή απόφαση ούτε και στο γιο της που μετέφερε την είδηση.
Ετοιμάστηκε, φόρεσε τα καλά της και τράβηξε προς το κοιμητήρι. Άναψε το καντήλι του συχωρεμένου κυρ Κώστα και του γιου της που πρόωρα χάθηκε και τους είπε ψιθυριστά πως το ταξίδι ματαιώθηκε.
Τους συνάντησε πολύ αργότερα όταν είχε κλείσει τα ογδόντα πέντε της και φυσικά όχι από θανατηφόρο ένεση.
Λεωνίδας Γ.Μαργαρίτης
Απο τη συλλογή Διηγημάτων "Ζητήματα Αγάπης"Εκδόσεις ΒιβλιοΠΑΝΟΡΑΜΑ Αμαλιάδα 2005

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

ΛΕΩΝΙΔΑ Γ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ: «XΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΚΟΡΟΙΒΟΥ»

Σημείωμα της Λίτσας Δαμουλή-Φίλια
Δρ. Φ. Ιονίου Πανεπιστημίου-Συγγραφέως

Από το 1962 ο Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης έφερνε στο νου του την ιστορία του χωριού του, της Κελεβής για να καταλήξει στα 2009 στη δημοσίευση του βιβλίου του ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΚΟΡΟΙΒΟΥ. Η κυοφορία αργή και επίπονη για την συγκέντρωση τόσων και τόσων στοιχείων και την καταγραφή τους στο αξιόλογο αυτό χρονικό.
Μαίανδρος αναζητήσεων η ονομασία του χωριού Κελεβή, Κελεφός, τον οδηγούν πολύ μακριά και φτάνει στον Κελέμπεη ή «Τσελεμπί» στον Οθωμανό Ιμπραήμ Τσελεμπή γνωστό ως Τζεβρί Τσελεμπή. Γράφει χαρακτηριστικά ο συγγραφέας: «Ο Ιμπραήμ Τσελεμπή γνωστός ως Τζεβρί Τσελεμπή γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη πιθανόν το έτος 1595 και πέθανε το έτος 1654 στον τόπο γέννησης του. Ήταν ποιητής της Οθωμανικής Λογοτεχνίας…….Ο Ιμπραήμ που ήταν γραμματέας στο ντιβάνι-ι χουμαγιούμ(δηλαδή κρατούσε πρακτικά των συνεδριάσεων….. για θέματα διοίκησης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας…Έγραφε ποιήματα….ήταν Μεβλεβί»
Αργότερα το 1955 το χωριό ονομάζεται Κόροιβος από το όνομα του πρώτου Ολυμπιονίκη Κοροίβου και όπως μας πληροφορεί o Λ. Μ. ονοματοδότης ήταν ο φιλόλογος του, ο Γιώργος Οικονόμου.
Οι τακτικοί περίπατοι τα Σαββατοκύριακα στην γενέτειρα, απέδωσαν πλούσιους καρπούς στον συγγραφέα .Ο κ. Μαργαρίτης γράφει με νοσταλγία και αγάπη για το χωριό του και τους συγχωριανούς του, σε σημείο που διαβάζοντας πιστεύουμε ότι είμαστε δίπλα του και κάνουμε περιήγηση στον τόπο και στο χρόνο.
Να τώρα σταματάμε στο Χάνι του Ζέζα : Στην αρχή του δάσους υπήρχε ένα χάνι. ΄Ήταν το χάνι του Ζέζα όπως έλεγαν ενός Ζακυνθινού που φιλοξενούσε ταξιδιώτες όταν η νύχτα ή ο καιρός τους εμπόδιζε να συνεχίσουν την πορεία τους μέσα στο δάσος»
Πολλά τα ιστοριογραφικά στοιχεία του Χρονικού του Κοροίβου: Τα πρώτα επίσημα απογραφικά στοιχεία για τον πληθυσμό του οικισμού Κελεβής έχουμε με την απογραφή του έτους 1700 που πραγματοποίησαν οι Βενετοί σ’ ολόκληρη την Πελοπόννησο μετά την κατάκτησή της. Η απογραφή αυτή γνωστή ως απογραφή Φραγκίσκου Γριμάνη. Σύμφωνα με την μελέτη αυτή έχουμε τον πληθυσμό της επαρχίας Γαστούνης που ήταν μια από τις 24 επαρχίες της Πελοποννήσου. Η Γαστούνη στο τέλος του 17ου αιώνα είχε 171 κατοικημένα χωριά,44 χωριά που είχαν αφανισθεί και 16.847 συνολικά ψυχές. Στο συνολικό αυτό πληθυσμό περιλαμβάνεται και εκείνος του οικισμού Κελεβής.
Ο συγγραφέας αναφέρεται στις πρώτες οικογένειες και στα κοινωνικά γεγονότα: γεννήσεις, βαπτίσεις, γάμους, θανάτους του χωριού του. Μπροστά μου σε φωτογραφία της εποχής σέρνει το χορό νύφη η Κωστούλα Μανιά και δίνει το χέρι στον Ντίνο Βασιλάκη.
Ο Μαργαρίτης μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του ερευνά το φαινόμενο της ζωής και του θανάτου σ’ όλη του τη διάσταση. Καταγράφει τους πολύτέκνους επίσης με πρώτο τον Γεώργιο Μαργαρίτη με 12 παιδιά, τον Παναγιώτη Πετρόπουλου με 11 παιδιά επίσης κ.αλ.
Ο συγγραφέας ερευνά το μακρινό παρελθόν του τόπου αλλά και το παρόν. Έτσι διαβάζουμε το έγγραφο με το οποίο προκύπτει ότι όλοι οι Δημογέροντες της Ηλείας (πλην Πύργου) αναγνωρίζουν σαν φυσικό τους αρχηγό τον Γεώργιο Σισίνη. Την αναφορά υπέγραφε ο Δημογέροντας της Κελεβής Φώτης Κλώνης. Μαθαίνουμε ότι ο οικισμός Κελεβή αναγνωρίσθηκε ως αυτοτελής κοινότητα το 1912,Καταγράφονται από τότε και οι πρόεδροι της κοινότητας Κοροίβου, οι αποφάσεις της Διοίκησης και διάφορα έγγραφα.
Το βιβλίο έξυπνα εναλλάσσεται ανάμεσα στην γραπτή και ανθρώπινη ιστορία. ΄Έτσι να μπροστά μας το παλιό κάρο με τον καραγωγέα του όταν ο δρόμος Κοροίβου-Γαστούνης ήταν γεμάτος λακκούβες με νερά και οι μεταφορές γίνονταν με άλογα, γαϊδούρια και μουλάρια, όπως θυμάται ο Λ. Μ.
Σπάνιες φωτογραφίες διανθίζουν τις σελίδες δείχνοντας τη ζωή της Κελεβής παλιότερα .Να οι μαθητές της Στ΄ Δημοτικού μπροστά σ’ ένα αντίσκηνο μετά τους σεισμούς του 1953 με το δάσκαλό τους Αλέξανδρο Νταλαμάρα, που αργότερα τιμήθηκε από τον μαθητή του και συγγραφέα του Βιβλίου.
Ο κ. Μαργαρίτης αναφέρεται στην εκπαιδευτική ιστορία του τόπου απαριθμίζοντας τους δασκάλους του χωριού και την καταγωγή τους: Νικόλαος Σκανδάμης, Αριστείδης Βασιλάκης, Ευγενία Κριθαρά, Αλέξανδρος Νταλαμάρας, Γεώργιος Συριόπουλος,΄ Άννα Θεοδόση.
Καθώς ξεφυλλίζουμε το ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΚΟΡΟΙΒΟΥ να μπροστά μας ο Σάκης Σχοινάς σε μια πολύ συγκινητική φωτογραφία στο χωράφι του, όταν το πουλαράκι θηλάζει από τη μάνα του. Παραπέρα τα απομεινάρια από το Νερόμυλο του Στράτου(Φώτο 1946) που από τότε γέμισε θρύλους και νεράιδες και παραμύθια για τα παιδιά του χωριού.
Βιοτέχνες και άλλοι επαγγελματίες του χωριού παρελαύνουν στις σελίδες του. Πολλά επαγγέλματα απ’ αυτά έχουν χαθεί πια σήμερα όπως οι τσαγκάρηδες ,οι μυλωνάδες, οι πρακτικοί γιατροί.
Ο συγγραφέας καταπιάνεται κα με τους πνευματικούς δημιουργούς που αποτελούν και το σινάφι του, όπως τον Γρηγόρη Πλιάκα, τον Γιάννη Κάνδυλα, τον Μ. Παπαναστασόπουλο, τον Δημήτρη Βασιλάκη και τον ίδιο και τις πνευματικές δημιουργίες τους.
Στη συνέχεια ο συγγραφέας αναφέρεται στους ναούς, στους Ιερείς, στους ιεροψάλτες, τους επιτρόπους, τους νεωκόρους του Κοροίβου.
Να και ο Ναός της Αγίας Παρασκευής του Κοιμητηρίου και η εικόνα του λαϊκού αγιογράφου Ανδρέα Μανδρέκα από τα Λεχαινά. Να και το σπουδαίο ξυλόγλυπτο τέμπλο και το ταβάνι. Μπροστά μας ξεπροβάλλει μια σπάνια φωτογραφία του 1927 με τα εγκαίνια του Ναού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου με εικόνες που είναι φιλοτεχνημένες και ιστορημένες στο ΄Άγιο ΄Όρος από τους αγιογράφους-μοναχούς της αδελφότητας των Αβραμαίων .Είναι γνωστό ότι οι μοναχοί στις σκήτες και στα κελιά του Αγίου ΄Όρους έχουν ως εργόχειρο την ιστόρηση αγίων εικόνων που στέλνουν στις εκκλησιές της χώρας και του εξωτερικού,
Πολύ ενδιαφέρουσα επίσης είναι η αναφορά στα αφιερώματα και στους δωρητές εικόνων του Ναού της Αγίας Παρασκευής Κοροίβου.
Στη συνέχεια ο συγγραφέας καταπιάνεται με τη συμβολή του Κοροίβου στους αγώνες του Έθνους. Καταγράφει τους αγωνιστές του 1821 που πήραν αριστεία ανδρείας: Γιάκουμος Μάρκος, Γκρίτζαλης Δημήτριος, Θόδωρος Κασελάς, Καυκόπουλος Γιαννάκης, Κοτζίρης Χρίστος και άλλοι. Έπειτα ο Λ. Μ. καταγράφει τους ήρωες των Βαλκανικών πολέμων. Να μια φωτογραφία του Λόχου του 12ου Συντάγματος Πεζικού το 1940.Πιο κάτω ο Γιώργος Μαργαρίτης στρατιώτης στο μέτωπο. Στη συνέχεια ο συγγραφέας αναφέρεται στους ήρωες της Εθνικής Αντίστασης στον Πάνο Μαυρογένη, τον Πάνο Πλιάκα, τον Νιόνιο Π. Μαργαρίτη, το Γρηγόρη Πλιάκα, το Θοδωρή Γ. Τσακοπιάκο, τον Παπα-Μήτσο, στη βοήθεια της Θηρεσίας Βασιλάκη, στο δάσκαλο Διονύση Κάνδυλα (το καπετάν Καψάλη).
Ο συγγραφέας καταγράφει την εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση από και προς το χωριό του και στο εξωτερικό.
Εξαιρετικά ενδιαφέροντα είναι τα παρατσούκλια που υπάρχουν σε όλα τα χωριά, και στον Κόροιβο.
Πολύ χαρακτηριστικές είναι και οι διατροφικές συνήθειες του χωριού: «Στα πρωτοβρόχια έκαναν την εμφάνισή τους οι σαλίγκαροι ένας καλός μεζές για τους λάτρεις του είδους. Τους σαλίγκαρους ή κοχλιούς τους μαγείρευαν με ψιλικά είτε τους έτρωγαν ψητούς, απλώς βραστούς με αλάτι και ρίγανη…
Ενδιαφέρουσα η διακρίβωση των ιαματικών ιδιοτήτων της πηγής που αξιοποίησε στην Κελεβή ο Νείρης(Νίκος Παπαδόπουλος).
Ο Λ. Μαργαρίτης συνεχίζει την καταγραφή του με τα αθλητικά σωματεία της Κελεβής και τον πρώτο Πρόεδρο του Α. Ο. Κοροίβου του Χρήστου Τσακουλογιαννόπουλου αλλά και τον « Εκπολιτιστικό Σύλλογο των εν Αθήναις –Πειραιά και Περιχώρων διαμενόντων Κοροιβίων η Αγία Παρασκευή».Αναφέρεται στο ιστορικό των συλλόγων, στα μέλη των Σωματείων, στη θέσπιση του βραβείου «Αριστείδης Βασιλάκης».Ακολουθούν αναφορές για τον Κόροιβο στον τοπικό τύπο.
Στον επίλογο ο συγγραφέας Λ. Μαργαρίτης γράφει χαρακτηριστικά :Το ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΚΟΡΟΙΒΟΥ είναι η προσωπική ιστορία κάθε κατοίκου. Είμαι ευτυχής που έτυχε σε μένα αυτός ο κλήρος να αναζητήσω, να ανακαλύψω και να καταγράψω, όσα βρήκα για την χαμένη και ξεχασμένη «Ατλαντίδα» μου το χωριό μου Κελεβή (Κόροιβος).Ακολουθούν ευχαριστίες, ενδιαφέρουσα βιβλιογραφία και παλιές φωτογραφίες.
Το βιβλίο κλείνει με τη φωτογραφία της δέησης από το Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Ηλείας κ.κ. Γερμανό στη λιτανεία της εικόνας της Αγίας Παρασκευής Κοροίβου.
Αυτό είναι το Χρονικό του Κοροίβου του Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη που αποτελεί και μέρος του χρονικού της ζωής του.

Λίτσα Δαμουλή-Φίλια
Δρ.Φ,Ιονίου Πανεπιστημίου και Συγγραφέας
Αθήνα ,Πρωτοχρονιά 2011

ΣΟΦΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ


‎"Οι άνθρωποι ποτέ δεν λένε τόσα ψέματα,
όσα μετά το κυνήγι,
στη διάρκεια του πολέμου
και πριν τις εκλογές".

Οττο Φον Μπίσμαρκ Γερμανός Καγκελάριος
1815-1898,

ΛΟΥΚΙΑΝΟΥ : ΘΕΩΝ ΔΙΑΛΟΓΟΙ


26
ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΚΑΙ ΕΡΜΗ

1.ΑΠΟΛ.-Μπορείς να μου πής, Ερμή, ποίος απ’ αυτούς τους δυό είναι ο Κάστορας και ποίος ο Πολυδεύκης; Γιατί εγώ δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω.

ΕΡΜΗΣ-Εκείνος που μας συνάντησε χθες ήταν ο Κάστορας, και τούτος εδώ είναι ο Πολυδεύκης.

ΑΠΟΛΛΩΝ-Και πως τους ξεχωρίζεις, αφού μοιάζουνε και οι δυό;

ΕΡΜΗΣ-Να ,τούτος εδώ(ο Πολυδεύκης)Απόλλωνα, έχει στο πρόσωπο του τα σημάδια από τα χτυπήματα που έφαγε στα γροθοπαλαίματα, και ξεχωριστά εκείνα που του έκαμε ο Βέβρυκας ,ο γιός του Αμύκου, τον καιρό που ταξίδευε μαζί με τον Ιάσονα, ο άλλος(ο Κάστορας) δεν έχει κανένα τέτοιο σημάδι, μα είναι το πρόσωπό του καθάριο κι ασημάδευτο.

ΑΠΟΛΛΩΝ-Σ’ ευχαριστώ γιατί μ’ έμαθες τα σημάδια τους, επειδή σ’ όλα τ’ άλλα είναι ολόιδιοι :το ίδιο μισό αυγό(καθένας τους) το ίδιο αστέρι στο κεφάλι, το ίδιο κοντάρι στο χέρι, το ίδιο άσπρο άλογο να καβαλικεύει καθένας ,κι έτσι την έπαθα πολλές φορές να φωνάζω τον Κάστορα Πολυδεύκη και τον Πολυδεύκη Κάστορα. Γιά πές μου όμως και τούτο το πράγμα: γιατί δεν μένουν μαζί μας και οι δυό ,παρά τη μια μέρα ο ένας απ’ αυτούς είναι πεθαμένος και ο άλλος Θεός;

ΕΡΜΗΣ-Αυτό το κάνουν από αγάπη αδελφική, γιατί επειδή έπρεπε να πεθάνη ο ένας από τους γιούς της Λήδας και ο άλλος να μείνη αθάνατος, μοίρασαν έτσι αναμεταξύ τους την αθανασία.

ΑΠΟΛΛΩΝ-Δε μου φαίνεται. Ερμή, να έκαναν καλή μοιρασιά, μιας κι έτσι δε θα βλέπει ο ένας τον άλλο, πράγμα που, θαρρώ, πως το ποθούσαν ξεχωριστά γιατί πως μπορεί να γίνει αυτό, αφού ο ένας βρίσκεται ανάμεσα τους πεθαμένους; Μα και κάτι άλλο εξόν απ’ αυτό: καθένας από τους θεούς έχει μια τέχνη που είναι χρήσιμη ή στους θεούς ή στους ανθρώπους, εγώ(να πούμε) κάνω τον μάντη, ο Ασκληπιός το γιατρό, εσύ μαθαίνεις το πάλεμα κι’ είσαι διαλεχτός παιδαγωγός και η Άρτεμη κάνει τη μαμή, μα τούτοι όμως τι μπορούν να μας κάνουν; ΄Η μήπως θα τεμπελιάζουν και θα τρωγοπίνουν, ενώ πια τους πήραν τα χρόνια;

ΕΡΜΗΣ-Καθόλου, ΄Ισα -ίσα τους δόθηκε προσταγή να δουλεύουνε του Ποσειδώνα και να τρέχουν καβαλάρηδες επάνω από τη θάλασσα κι αν ιδούνε πουθενά ναυτικούς να κινδυνεύουνε, ν’ ανακάθονται στο πλεούμενο και να σώζουν τους ταξιδιάρηδες.

ΑΠΟΛΛΩΝ-Καλή και σωτήρια είναι η τέχνη, που λες πως κάνουν ,Ερμή.

AΦΙΕΡΩΜΈΝΟ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟΥΣ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΙ ΦΩΤΗ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥΣ

Για την αντιγραφή Λ. Γ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ

ΤΟ ΠΑΛΤΟ ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ


Ο κύριος και η κυρία Τσαγκαράκη, δυο ευγενικοί άνθρωποι, έμεναν για αρκετά χρόνια τότε σε μια από τις πιο παλιές πολυκατοικίες της Αθήνας, στη διασταύρωση των οδών Σοφοκλέους και Μενάνδρου. Εκεί τους γνώρισαν οι θείοι του Κωστάκη, ο Ντίνος και η Γεωργία Βλασοπούλου. Μετά από κόπους μιας ζωής σε ξένα κτήματα είχαν εξασφαλίσει σε εκείνη την πολυκατοικία μια απασχόληση στο θυρωρείο κι έβγαζαν ένα αξιοπρεπές, για κείνα τα χρόνια, μεροκάματο.
Τον Κωστάκη είχαν πάρει μαζί τους κάποια φορά από το φτωχόσπιτό του, με πρόθεση να τον υιοθετήσουν, μια και όπως έλεγαν ο Θεός, δεν τους χάρισε παιδιά. Εκεί ο Κωστάκης γνώρισε το ζεύγος Τσαγκαράκη. Η γνωριμία εκείνη έγινε φιλική σχέση που επεκτάθηκε και στην οικογένειά του. Έτσι και οι γονείς του είχαν μια ανθρώπινη, φιλική επικοινωνία και σχέση.
Οι γονείς του Κωστάκη, ο κυρ Γιώργης και η κυρά-Αγγέλω, απλοϊκοί και καλοσυνάτοι άνθρωποι, αγωνίζονταν να επιβιώσουν εκείνα τα χρόνια με τις δυσκολίες και τα προβλήματα που είχε αφήσει πίσω της η κατοχή και ο εμφύλιος, με τις άσχημες οικονομικές συνθήκες που βασάνιζαν σχεδόν όλα τα χωριά της επαρχίας.
Εκτός από τον Κωστάκη, η οικογένεια είχε κι ένα μεγαλύτερο γιο, το Λάμπρο. Μέσα στη φτώχεια τους, αποδέχτηκαν την πρόταση και συμφώνησαν στη υιοθεσία. Η κυρία Βλασοπούλου ήταν εξαδέλφη του κυρ Γιώργη και νονά του Κωστάκη οπότε η περίπτωση εκείνη δεν έδινε την τραγική εικόνα μιας συνηθισμένης υιοθεσίας.
Ο Λάμπρος από μικρός έδειχνε πως τον απασχολούσαν σοβαρά και ασυνήθιστα για την ηλικία του ζητήματα. Βοηθούσε τους γονείς του στις αγροτικές τους ασχολίες. Παρακολουθούσε βήμα προς βήμα και ζούσε από κοντά τον αγώνα της επιβίωσης που έδιναν καθημερινά. Διάβαζε τα μαθήματά του μόνο τα βράδια με το σπινό φως του λυχναριού ή το κάπως πιο έντονο της λάμπας πετρελαίου. Είχε πάντα λόγο για κάθε ζήτημα της τάξης του, του σχολείου του, της οικογένειας κι ακόμη του μικρού του χωριού. Έκλαψε και πόνεσε πολύ, όταν οι γονείς του δέχτηκαν να στερηθούν το δεύτερο παιδί τους, κι ο Λάμπρος το μοναδικό αδελφό του. Είχε φυλάξει με αγάπη και θρησκευτική ευλάβεια τα μικροπράγματα και τα παιχνίδια του Κωστάκη σα θείο φυλαχτό και κάθε φορά που τα αντίκριζε ξεσπούσε σε αναφιλητά που τα’ πνιγε μέσα του για να μην τον δουν οι γονείς του και στενοχωρηθούν και εκείνοι.
Κάθε βράδυ στην προσευχή του, παρακαλούσε το Θεό κι έλεγε: «Θεούλη μου, φύλαγε τον αδελφούλη μου, να είναι καλά και να τον φέρεις πάλι στο σπίτι μας». Ήταν ένα μόνιμο και σταθερό αίτημα που δεν κουραζότανε να το επαναλαμβάνει κάθε βράδυ. Και να, η παράκλησή του αυτή δεν άργησε να γίνει πραγματικότητα.
Οι θείοι του Κωστάκη, κάποια στιγμή αποφάσισαν πως έπρεπε να φύγουν για τον Καναδά. Πίστευαν πως εκεί θα είχαν μια ευκαιρία να προκόψουν. Έτσι, ο Κωστάκης γύρισε στο σπίτι του, κοντά στους δικούς του, κοντά στον αγαπημένο του αδελφό που τόσο πολύ περίμενε την επιστροφή του.
Έφυγαν οι θείοι του Κωστάκη με μια υπόσχεση. Όταν θα τακτοποιούσαν τις υποθέσεις τους στον Καναδά και θα έκαναν τη δική τους επιχείρηση, όπως σχεδίαζαν, θα καλούσαν και το μελλοντικό «γιο» τους εκεί για πάντα. Όμως σαν έφυγαν, μαζί τους έφυγε και η υπόσχεση.
Ο Κωστάκης πια μεγάλωνε στη φτωχή πατρική οικογένεια, μέσα στην αγάπη και τη θαλπωρή που προσφέρει η φυσική οικογένεια που σε καμιά περίπτωση δεν είναι δυνατόν να αναπληρωθεί από την όποια θετή, όσο πλούσια κι αν είναι.
Εκείνοι που δεν ξέχασαν ποτέ τον Κωστάκη και την οικογένειά του ήταν ο κύριος και η κυρία Τσαγκαράκη, που την είχαν συμπαθήσει για την καταδεχτικότητα που έδειχναν και τα αισθήματα ευγνωμοσύνης που ένιωθαν γι΄ αυτούς. Πάντα στις μεγάλες γιορτές κάτι θα έβρισκαν να τους στείλουν. Κάποιο δέμα με χίλια δυο πράγματα θα έφερνε ο ταχυδρόμος: το Πάσχα λίγα ρούχα, τα Χριστούγεννα μερικά γλυκίσματα, κάτι για τις Αποκριές, που τους έδινε χαρά και απάλυνε τη φτώχια τους.
Σε κάποια επίσκεψη τους στο χωριό του Κωστάκη, ένα χωριό της ορεινής Ηλείας, την Κρυόβρυση, ρώτησαν το Λάμπρο τι δώρο θα επιθυμούσε να του φέρουν στην επόμενη επίσκεψή τους ή να του στείλουν μ’ ένα δέμα από την πρωτεύουσα.
Ο Λάμπρος το ’φερε από εδώ, το πήγε από ‘κεί στο μυαλό του, κάτι η ντροπή, κάτι η ανάγκη, τα ζύγισε τα πράγματα και μετά από λίγα δευτερόλεπτα απάντησε: « Ένα παλτό».
Το κρύο και οι χιονιάδες του χειμώνα πάγωναν το κορμάκι του όταν ξεκινούσε για το σχολείο, ποδαρόδρομο τέσσερα και πλέον χιλιόμετρα. Όμως η συναίσθηση της οικονομικής κατάστασης της οικογένειας δεν επέτρεπαν να ζητήσει ένα παλτό από τους γονείς του, αλλά ούτε καν να το διανοηθεί.
Αυτή τη φορά, χάρη στην αγάπη και το ενδιαφέρον της φίλης και ευγενικής οικογένειας Τσαγκαράκη, του δινόταν η ευκαιρία να εκδηλώσει την ενδόμυχη επιθυμία του για ένα παλτό. Ένα παλτό που μόνο στα όνειρά του το συναντούσε, θα γινόταν δικό του σε λίγο καιρό.
Από εκείνη κιόλας τη μέρα, άρχισε και η αναμονή. Κάθε φορά που ο ταχυδρόμος του χωριού, ο κυρ Κώστας, σταματούσε στον πλάτανο του Μύλου και με τη χαρακτηριστική τρομπέτα του έκανε γνωστή την άφιξή του, έτρεχε να διαπιστώσει αν ήρθε το δέμα που περίμενε, ή έστω κάποιο γράμμα που θα τον πληροφορούσε ότι το παλτό δεν θα αργούσε να έλθει.
Πέρασαν βδομάδες με την εναγώνια αναμονή. Δεν περίμενε όμως άδικα. Μια μέρα, έφθασε τελικά το χαρτοκιβώτιο που περίμενε με το γνωστό αποστολέα και παραλήπτη, ποιόν άλλον; «Κύριο Λάμπρο Λαμπίρη - Κρυόβρυση Ηλείας», έγραφε πάνω πάνω. ΄Έβλεπε γραμμένο εκείνο το «Κύριο» και γελούσε. Πότε αλήθεια έγινα και κύριος, μονολογούσε ο Λάμπρος με απορία και αυτοσαρκασμό.
Άνοιξε με προσοχή και περισσή ευλάβεια το κιβώτιο κι έβγαλε το καλά διπλωμένο παλτό, το δώρο, που του είχαν υποσχεθεί και που τόσα χρόνια επιθυμούσε χωρίς ωστόσο ποτέ να εκφράσει δημόσια την επιθυμία του. Ήταν ένα παλτό μάλλινο σε χρώμα, μπλε βαθύ, με χρυσωμένα κουμπιά που πάνω τους είχαν ανάγλυφες παραστάσεις με άγκυρες. Είχε μια εντυπωσιακή κόκκινη γυαλιστερή φόδρα και στο εσωτερικό του, ένα στρώμα βαμβάκι, σωστό πάπλωμα.
Σαν το φόρεσε ο Λάμπρος, ένιωσε πως μπήκε ολάκερος στο φούρνο που η μάνα του έψηνε το ψωμί. Ένιωθε κόλας να ιδρώνει από τη ζέστη. Να’ τανε άραγε η χαρά του; Να’ τανε άραγε τόσο ζεστό στ΄ αλήθεια; ή συνηθισμένος απ’ το κρύο και τη σπαρτιάτικη αντιμετώπισή του, ένιωθε πια τόσο άβολα μέσα σε τόση ζέστη.
Εκείνη τη στιγμή, αυθόρμητα είπε μέσα του ένα μεγάλο ευχαριστώ στους δωρητές και με τα παιδικά του μάτια στραμμένα στον ουρανό, ζήτησε σε μια στιγμιαία προσευχή του να χαρίζει ο Θεός υγεία στους δωρητές του. Με ένα γράμμα του, έστειλε και γραπτά τις ευχαριστίες του.
Ο Λάμπρος φορούσε το όμορφο εκείνο ολοκαίνουργο παλτό και καμάρωνε, μια και κανένα παιδί στο σχολείο δεν φορούσε παρόμοιο. Όλους τους χειμώνες της παιδικής σχολικής ζωής, τους ζέσταινε το όμορφο και πανάκριβο ασφαλώς παλτό, δώρο του ζεύγους Τσαγκαράκη. Όμως όλα στη ζωή έχουν κάποια διάρκεια. Έτσι και το παλτό άρχισε να φθείρεται, να τρίβεται, να χάνει το χρώμα του και την ομορφιά του. Άρχισε να κουρελιάζεται.
Τώρα πια μεγαλωμένος ο Λάμπρος, άρχισε να το νιώθει φορτίο. Ένιωθε όχι τη ζεστασιά του που την είχε συνηθίσει αλλά την καταπίεσή του. Όμως τι άλλο να φορέσει, τώρα μάλιστα που ξεσυνήθισε να αντιμετωπίζει σπαρτιάτικα το κρύο. Προσπαθούσε με επιμέλεια να κρύψει τα ξεφτισμένα και ξεθωριασμένα μέρη του παλτού, μα δεν κατάφερνε παρά να γίνονται περισσότερο αντιληπτά από όσους δεν τα’ βλέπανε αμέσως.
Το καινούργιο κάποτε εκείνο παλτό είχε πάρει το δρόμο της φθοράς. Στον ίδιο δρόμο παράσερνε και το Λάμπρο. Ενώ ήταν ένας ζωηρός μαθητής, έδειχνε μαραζωμένος και σκεφτικός, σα γέροντας. Ο καθηγητής των μαθηματικών το είχε αντιληφθεί. Κάποια μέρα που συνάντησε τον πατέρα του, του συνέστησε να τον προσέχει, μια και όπως του είπε δεν τον έβλεπε φυσιολογικό τελευταία.
Η μάνα του, προσπάθησε να μπαλώσει τα ξέφτια του παλτού, κι έραψε κάτι τεράστια μπαλώματα, από άλλο ύφασμα, μα ήταν έκδηλα τα σημεία της διαφοράς. Ο Λάμπρος το φορούσε μα ένιωθε ότι κάτι ξένο έμπαινε στην ψυχή του. Ένιωθε την ψυχή του κομματιασμένη. Την έβλεπε να έχει τόσα μπαλώματα, όσα και το παλτό του.
Όμως η ανάγκη και το κρύο είχαν συμμαχήσει και τον υποχρέωναν να το φοράει. Ένιωθε πως όλοι τον κοιτούσαν περίεργα, πως όλοι τον κορόιδευαν, πως τον συμπονούσαν και δεν το ήθελε. Ένιωθε σαν αϊτόπουλο πληγωμένο. Ένιωθε τέτοια μοναξιά μέσα του κι έλεγε στιγμές στιγμές να το βγάλει και να το πετάξει. Το μετάνιωνε όμως αμέσως μετά κι έλεγε «αν το πετάξω τι θα φοράω στο σχολείο»; Δύσκολα χρόνια, δύσκολοι καιροί…
Πέρασαν τα χρόνια, ο Λάμπρος τέλειωσε το σχολείο του, μεγάλωσε, σπούδασε, και τακτοποιήθηκε επαγγελματικά. Δεν ξέχασε όμως ποτέ εκείνο το πρώτο του παλτό. Το θυμόταν με νοσταλγία, με πίκρα, με ανάμικτα αισθήματα. Κάποια μέρα αγόρασε ένα πανάκριβο παλτό σε ανοιχτό μπεζ χρώμα και το χάρισε σαν αποζημίωση στον εαυτό του.
Είχε πλέον ένα καινούργιο παλτό από δικά του χρήματα, προσφορά κι ανταπόδοση στην επιμονή, την υπομονή και στον αγώνα του για επιτυχία . Το φόρεσε, και το καμάρωσε όπως τότε, εκείνο το πρώτο του παλτό κι αμέσως το κρέμασε στην ντουλάπα χωρίς να το ξαναφορέσει έκτοτε. Ήθελε να διατηρηθεί αιώνια, όσο αιώνια μπορούσε καινούργιο το παλτό του. Δεν ήθελε να νιώσει τη φθορά του, όπως την ένιωσε τότε. Δεν ήθελε ποτέ να νιώσει τα συναισθήματα εκείνα που ένιωσε στο παρελθόν.
Κάποια μέρα μετά από χρόνια, η γυναίκα του έβγαλε τα ρούχα του απ’ την ντουλάπα για να πάρουν αέρα, όπως συνηθίζεται, κι έβγαλε μαζί και το παλτό του. Τότε διαπίστωσε με απορία, πως κάποιες αόρατες σχεδόν τρυπούλες είχαν γίνει πάνω στο παλτό του. Την απορία έλυσε η γυναίκα του, όταν του είπε πως το ρήμαξε ο σκόρος…
Ο Λάμπρος δεν πέταξε ποτέ το παλτό εκείνο. Το άφησε στην ντουλάπα , να το αποτελειώσει ο σκόρος. Προτιμούσε να το φάει ο σκόρος παρά να λιώσει πάνω του… Ήταν το πρώτο και το τελευταίο παλτό που αγόρασε. Το ’θελε να μείνει καινούργιο… παντοτινά καινούργιο…

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ



Ο ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ ΕΧΕΙ 31 ΗΜΕΡΕΣ. Η ΜΕΡΑ ΕΧΕΙ 10 ΩΡΕΣ ΚΑΙ Η ΝΥΧΤΑ 14.



Ο ΛΑΟΣ ΟΝΟΜΑΣΕ ΤΟΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ ΤΡΑΝΟΜΗΝΑ, ΜΕΓΑΛΟΜΗΝΑ, ΚΛΑΔΕΥΤΗ, ΚΡΥΑΡΙΤΗ ΚΑΙ ΜΕΣΟΧΕΙΜΩΝΟ ΚΑΙ ΕΛΕΓΕ ΓΙ ΑΥΤΟΝ:



ΓΕΝΑΡΗ ΜΗΝΑ ΚΛΑΔΕΥΕ, ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΗ ΞΕΤΑΖΕΙΣ.

-Ο ΓΕΝΑΡΗΣ ΚΙ ΑΝ ΓΕΝΝΑΤΑΙ, ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΘΥΜΑΤΑΙ.

-ΜΕΣ ΣΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΤΟΥ ΓΕΝΑΡΗ ΗΛΙΟΣ ΜΟΙΑΖΕΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ.



Ο ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ, ΠΡΩΤΟΣ ΜΗΝΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΕΤΟΥΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΠΙΝΟΗΣΕ ΚΑΙ ΕΙΣΗΓΑΓΕ ΣΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ 5ου ΑΙΩΝΑ Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ, ΠΗΡΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΑΝΟ ΤΟΝ ΥΠΑΤΟ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΤΟΥ ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΠΑΝΘΕΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΙΑ. ΗΤΑΝ ΔΙΠΡΟΣΩΠΟΣ ΘΕΟΣ, ΕΛΕΓΚΤΗΣ ΤΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ, ΠΑΤΡΩΝΑΣ ΤΩΝ ΓΕΝΝΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Ο ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΡΩΜΑΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΕΙΧΑΝ ΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΝΑΛΟΓΑ ΕΘΙΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ.

ΟΙ ΡΩΜΑΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΠΟΥ ΣΧΕΤΙΖΟΝΤΑΝ ΜΕ ΤΙΣ ΧΕΙΜΕΡΙΝΕΣ ΗΛΙΑΚΕΣ ΤΡΟΠΕΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝΤΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΣΑΤΟΥΡΝΑΛΙΑ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟ ΤΟΥ ΑΚΑΤΑΝΙΚΗΤΟΥ ΗΛΙΟΥ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΩΝ ΚΑΛΕΝΔΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΥΠΑΤΩΝ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ. Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΟΔΕΧΘΗΚΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΤΟΝ ΜΙΘΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΜΕ ΤΟ ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΩΝ ΣΑΤΟΥΡΝΑΛΙΩΝ ΠΟΥ ΥΠΗΡΞΕ ΕΦΟΡΟΣ ΤΩΝ ΤΥΧΕΡΩΝ ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ.



Χρονια πολλα και καλά σ’ ολους