ΛΕΩΝΙΔΑΣ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ: ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ: «ΠΟΡΕΙΑ ΖΩΗΣ»

 

                     ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ  ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ: «ΠΟΡΕΙΑ ΖΩΗΣ»

                ΔΟΚΊΜΙΟ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ: Π.ΚΟΥΛΗΣ.   Πάτρα 2021 

 

 

                                 ΚΡΙΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΛΕΩΝΙΔΑ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ

                                 ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ Ν.Δ. ΕΛΛΑΔΟΣ

                                                                         

        Κυκλοφόρησε  από τις γνωστές εκδόσεις της πόλης μας ,τον Οκτώβριο του περασμένου χρόνου  το τρίτο κατά σειρά  πόνημα του συμπολίτη  Εκπαιδευτικού, πρώην Σχολικού Συμβούλου  Δημητρίου Μαρκόπουλου με τον τίτλο: «ΠΟΡΕΙΑ ΖΩΗΣ».

Ηρθε  στα χέρια μου με μια ιδιόχειρη αφιέρωση  με  ευχές  για τον καινούργιο χρόνο  που μόλις ανέτειλε.

 Είχαν προηγηθεί από τις ίδιες εκδόσεις δύο ακόμη έργα του, με εξ ίσου τιμητικές αφιερώσεις , με τίτλο: «ΑΝΑΛΕΚΤΑ» (Φιλοσοφικά μελετήματα) Α΄ τόμος το πρώτο, Πάτρα 2020, και «ΑΝΑΛΕΚΤΑ» (ΘΕΜΑΤΑ Παιδαγωγικά Ιστορικά, Κοινωνικά ,Θρησκευτικά) Τόμος Β΄ Πάτρα Ιανουάριος 2021, το δεύτερο.

Στα δύο πρώτα έργα του, έχει συμπεριλάβει  εργασίες  και μελέτες πάνω σε φιλοσοφικές του ομιλίες που με πρόσκληση μου είχε πραγματοποιήσει στον κύκλο των Φιλολογικών Βραδινών της Εταιρείας Λογοτεχνών στο αναγνωστήριο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πατρών.

Τις ομιλίες του εκείνες ,είχαν  παρακολουθήσει  εκλεκτό κοινό της πόλεως μας , κυρίως εκπαιδευτικοί ,λογοτέχνες και συγγραφείς οι οποίοι σημειώτεον είχαν μείνει   ικανοποιημένοι από την παρουσίαση των θεμάτων που επέλεγε πάντα να αναπτύσσει στις ομιλίες  του αυτές .

Το ίδιο περίπου περιεχόμενο έχει και το δεύτερο κατά σειρά έργο του φίλου εκπαιδευτικού και συγγραφέα με τον ίδιο ακριβώς τίτλο: «ΑΝΑΛΕΚΤΑ» με ορίζοντα θεμάτων , Παιδαγωγικά, Ιστορικά, Κοινωνικά και Θρησκευτικά.

 Και σ’ αυτό το έργο του ο συγγραφέας περιλαμβάνει ομιλίες   σε διάφορες εκδηλώσεις σε σχολεία, σε ναούς  που  τον προσκαλούσαν  φορείς ως κύριο ομιλητή.

Αλλά ας περιορισθούμε στο υπό παρουσίαση τελευταίο του πόνημα: «ΠΟΡΕΙΑ ΖΩΉΣ».

Ίσως  η επιλογή της  εικόνας του εξωφύλλου,  φανερώνει και υποδηλώνει τα θέματα που  περιλαμβάνει  σ’ αυτό το  έργο του  ο Δημήτρης Μαρκόπουλος.

 Η εικόνα του εξωφύλλου σε συνδυασμό με τον  τίτλο του έργου  αποτελούν  ένα  σπάνιο συμπλήρωμα του ενός με το   άλλο.

 Φανερό  πως πρόκειται για ένα έργο   βιωματικού χαρακτήρα, που ιστορεί   ένα  κύκλο ζωής, της  ζωής του συγγραφέα και της πορείας του, στον χρόνο.

          Χαρισματικός αφηγητής, ο συγγραφέας, η  γραφή  του  απορροφά  τον αναγνώστη  και δεν του δίνει την αίσθηση πως έχει να μελετήσει μια αυτοβιογραφία  , όπου το «εγώ» κυριαρχεί  από αρχής μέχρι τέλους , αλλά του δίνει την αίσθηση ανάγνωσης ενός μυθιστορήματος αφού δεν προβάλει  το  εγώ του δημιουργού αλλά η σπονδυλωτή αφήγηση αναπτύσσεται μέσα  στο χρόνο με ευχάριστη διαδρομή με τα δικά της δραματικά, ευχάριστα αλλά και δυσάρεστα γεγονότα, όπως άλλωστε συμβαίνει με τη ζωή όλων μας. 

   Η γραφή  του Μαρκόπουλου έχει το χάρισμα της άνετης αφήγησης ,άλλωστε δάσκαλος ο ίδιος με μια  διαδρομή της προσφοράς  στην εκπαίδευση αλλά και μία συνεχής σπουδή της γλώσσας  ως αιώνιου φοιτητή ,που  του έδωσε το χάρισμα να παρέχει   στον αναγνώστη  την ευχέρεια και την άνεση  να  διαβάζει  τη μια σελίδα μετά την άλλη χωρίς διακοπή.

 Η ζωή του συγγραφέα  δεν έχει  στατική μορφή. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του,  συμπίπτουν με τον πόλεμο του 1940,τα ακόμη πιο δύσκολα της εχθρικής κατοχής 40-44, την ενασχόλησή του ως μικροπωλητή  , τα  βιώματα του  στο  μπλόκο των προσφυγικών,τη συγκίνηση και τον ενθουσιασμό που εισέπραξε κατά  την απελευθέρωση της Πάτρας  και το δραματικό εμφύλιο που τον πόνεσε ιδιαίτερα.

 Το ένα επεισόδιο  προάγει σε ένα άλλο ξεπερνώντας τα όποια  εμπόδια που εύρισκε στο δρόμο του.

Πρέπει στο σημείο αυτό να σημειώσουμε πως το έργο αυτό το αφιερώνει ,γράφει : «Στη γυναίκα μου τη Θάλεια που χαράξαμε μαζί την πορεία της ζωής μας».

Βέβαια στο βιβλίο του ο συγγραφέας αποκαλύπτει πως υπήρξε «θύμα» της 16ετούς ακόμη μούσας του Θάλειας η οποία εν αγνοία του  τον είχε εντοπίσει και τον είχαν στοχοποιήσει τα φλογερά ερωτικά της βέλη και παραφύλαγαν να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία για να «πλήξουν» το θύμα της.

Η κ.Θάλεια απέδειξε με τη συμπεριφορά της ότι πάντα όταν ο άνθρωπος   βάλει κάποιο ζήτημα σκοπό της ζωής του, οι πάντες συμμαχούν, θεοί και δαίμονες βοηθούν να το επιτύχει.

Τα υπόλοιπα θα αφήσουμε στον αναγνώστη να απολαύσει την όλη πλοκή του ζητήματος.

Περιγράφει με γλαφυρότητα και παραστατικότητα τα γυμνασιακά του χρόνια, τα θρησκευτικά   του βιώματα και τα αθλητικά του ενδιαφέροντα αλλά και τις επιτυχίες του στο στίβο.

Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η περίοδος των σπουδών του στη Μαράσλειο Ακαδημία και η εκ μέρους του υπερπήδηση των διαφόρων εμποδίων που ή ίδια οικονομική αδυναμία του ιδίου και της οικογένειας του δεν του επέτρεψαν να σπουδάσει άνετα και με  αποκλειστική αφοσίωση στις σπουδές του.

Ακολουθεί η διαδρομή του μετά  την αποφοίτησή του στην ιδιωτική εκπαίδευση, ακολουθεί η εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων.

 Κι ενώ είχε την ευχέρεια και τη δυνατότητα να ξεκινήσει τη διδακτική του καριέρα και προσφορά στην εκπαίδευση σε κάποιο αστικό κέντρο του νομού η κάποιο κεφαλοχώρι της επαρχίας προτίμησε ένα απομακρυσμένο και χωρίς οδικό  δίκτυο χωριό της επαρχίας στο σχολείο των Λαπαναγών Καλαβρύτων.

Είναι άκρως παραστατική  η εικόνα που δίνει ο συγγραφέας –δάσκαλος  στο ρόλο που διαδραματίζει  ο δάσκαλος  εκείνη την εποχή που δεν υπήρχε ο τρόπος της άμεσης επικοινωνίας στην επαρχία..  

Ιδιαίτερα  στα απομακρυσμένα  χωριά όπου μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και των ανέσεων ο δάσκαλος  καλείται να διαμορφώσει τον αυριανό πολίτη και είναι αυτός που θα κάνει το παιδί  να αγαπήσει ή να μισήσει το σχολείο και τα γράμματα .

 «Οι Λαπαναγοί  αντί των Καλαβρύτων;» ήταν η  διάθεση « να επιβάλλει  μια δική του μορφή εκπαίδευσης εφαρμόζοντας  στην πράξη τα όσα σπούδασε;»

        Η «πορεία ζωής» όπως την καταγράφει ο συγγραφέας αποδεικνύει τη δύναμη του ανθρώπου που με την ευλογία του Θεού μπορεί να επιτύχει πράγματα που φαινόντανε  ακατόρθωτα.

Μετά τα οσα εζησε σε ορεινό και απρόσιτο χωριό των Λαπαναγών βρίσκει την ευκαιρία να μελετήσει τη ζωή,τις ασχολίες των κατοίκων αλλά και τις δύσκολες στιγμές που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι κάτοικοι της περιοχής και μαζί μ’ αυτούς και ο ίδιος.

Ακολουθεί η εξιστόρηση   της μετεκπαίδευσής του, η ζωή στην περιοχή της Ολυμπίας όπου και η νέα του μετάθεση στην πατρίδα της συζύγου του με την οποία ταυτίστηκε σε βαθμό αφομοιώσεως και ενσωματώσεώς του.

Ακολουθεί η περίοδος υπηρεσίας του στην πόλη καταγωγής του, οι περιπέτειες με τη δικτατορία των συνταγματαρχών, οι σπουδές του στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και η εγγραφή του στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου και εξάντλησε  το πάθος  του για σπουδή και μάθηση.

Τέλος  η υποψηφιότητά του για Επιθεωρητή εκπαίδευσης και η νέα του θητεία ως επιθεωρητή στην περιφέρεια Τριφυλίας θα τον αναδείξουν και θα τον καταξιώσουν στο χώρο της  ευρύτερης περιοχής.

Θα ακολουθήσει η καθιέρωση της ιδιότητας του Σχολικού Συμβούλου που θα υποκαταστήσει εκείνη του Επιθεωρητή με άλλες πιο αυξημένες αρμοδιότητες της οποίας θα αναλάβει στην εκπαιδευτική περιφέρεια Λεχαινών η οποία  θα δώσει συνέχεια  ως Σχολικός Σύμβουλος στην πόλη της Πάτρας από όπου και θα κάνει τον τελικό απολογισμό του διδασκαλικού του έργου και θα συνταξιοδοτηθεί.

Ένα ταξίδι δύσκολο μα  και ευχάριστο αν σκεφθεί κανείς πως από τα θρανία του πέρασαν εκατοντάδες μαθητές και μαθήτριες που σήμερα επαναφέρουν  στη μνήμη τους το σοφό τους δάσκαλο και απολαμβάνουν τους καρπούς της γνώσης που εκείνος μεταλαμπάδευσε και τους κατέστησε άλλους μεν επιστήμονες άλλους μεν άλλου είδους επαγγελματίες μα κυρίως καταξιωμένους ελεύθερους πολίτες.

Ένα έργο-βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί αν και ο συγγραφέας με τον περιορισμένο αριθμό που κυκλοφόρησε το βιβλίο προφανώς ήθελε μάλλον να μεταφέρει τις γνώσεις και τις εμπειρίες του στους απογόνους του και σε μερικούς  φιλους του, έτσι περιόρισε και την φιλοδοξία του.

Πάντως .αν και η ζωή τελευταία του επεφύλαξε ένα θλιβερό συμβάν, πρέπει να νιώθει απόλυτα ικανοποιημένος από την πορεία της ζωής του και αυτό έχει μεγάλη σημασία τόσο για τον ίδιο όσο και την αγαπημένη του σύντροφο Θάλεια..                           

 

 

 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ: ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ 

ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΟΥ

 

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρῶν

κ.κ. Χρυσοστόμου

3.1.2022

 

 

 

 

Ὀφειλομένη ἀπάντηση στόν κ. Λεωνίδα

Μαργαρίτη.

 

Ἐπίτιμον Δικηγόρον

Ἀντιπρόεδρον τῆς Ἀνωτάτης

Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ἑλλάδος

Πρόεδρον τῆς Ἑταιρείας Λογοτεχνῶν Ν.Δ.Ἑλλάδος

 

Ἀγαπητέ μου κ. Μαργαρίτη, εὐλογημένο παρά Κυρίου το  νέον ἒτος, ἒτη πολλά.

Ἀνέγνωσα τήν, ἀπό 30.12.2021 ἀνοιχτή ἐπιστολή σας προς τήν ἐλαχιστότητά μου καί αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκην, ἀλλά καί την ὑποχρέωση νά σᾶς ἀπαντήσω.

Μέ ἐξέπληξε βεβαίως ὁ τρόπος καί τό ὓφος τῆς μετ’ ἐμοῦ ἐπικοινωνίας σας, ἀφοῦ θά μπορούσατε νά ἐπικοινωνήσετε προσωπικῶς μαζί μου, νά μοῦ θέσετε τά θέματα πού σᾶς ἀπασχολοῦν καί νά σᾶς εἲπω τά σχετικά.

Δέν ἀπήντησα ἂμεσα λόγῳ τῶν ἁγίων ἡμερῶν καί τῆς ἐνασχολήσεώς μου μέ τούς ἀδελφούς μας τούς ἐλαχίστους καί το ποίμνιόν μου γενικώτερα. Ἒρχομαι λοιπόν, νά σᾶς ἀπαντήσω

τώρα.

Ἂριστα γνωρίζετε, ἀγαπητέ, ἂσχετα ἂν γιά λόγους μᾶλλον ἐντυπωσιασμοῦ δέν τό ἀναφέρετε, ὃτι ἡ στάσις μου ἀπέναντι στο θέμα τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ, ἦτο κρυσταλλίνη ἐξ’ ἀρχῆς και πάντοτε σύμφωνος μέ τίς ξεκάθαρες θέσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Ἰατρικῆς Ἐπιστήμης.

Ὁ λόγος μου ἦτο καί εἶναι πάντοτε ἑνωτικός καί πατρικός, παρηγορητικός καί συνετός, ὣστε νά γίνεται πειστικός προς ἃπαντας. Ἀνατρέξατε στό ἀρχεῖο τοῦ τηλεοπτικοῦ σταθμοῦ μας «ΛΥΧΝΟΣ», ὁμιλίες κ.λ.π. καί στίς Ἐγκυκλίους μου καί θά

διαπιστώσετε πάντα ταῦτα.

        Γνωρίζετε ἐπίσης, ὃτι καί τό ἐμβόλιο ἒκαμα καί ὃτι ὃταν ἠσθένησα, ἀπευθυνόμενος πρός τό ποίμνιό μου, Κλῆρον καί Λαόν συνέστησα καί πάλιν μετ’ ἐπιμονῆς και ἐπιτάσεως καί πάντα μέ πλησμονήν ἀγάπης τά δέοντα γιά την ἀντιμετώπιση τῆς πανδημίας, μέ πρώτιστη ἐνέργειά μας την προσευχή, τήν μετάνοια καί τήν μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί ὓστερα μέ τήν ἐφαρμογή τῶν ὃσων συνιστᾶ ἡ Ἰατρική Ἐπιστήμη.

       Θά ἐνθυμῆσθε ἐπίσης, ἂσχετα καί πάλιν ἐάν δέν το ἀναφέρετε, ὃτι ἒγινα στόχος τῶν λεγομένων ἀντιεμβολιαστῶν, οἱ ὁποῖοι ἦλθαν ἒξω ἀπό τό Ἐπισκοπεῖο μέ τήν γνωστή ἀνάρμοστη συμπεριφορά τους.

Πιστεύω νά μή διαφεύγῃ τῆς προσοχῆς σας, ὃτι στήν Ἱερά Μητρόπολη τῶν Πατρῶν, ἐτηρήθησαν ἀπό τούς Ἱερεῖς, μέ πόνο ψυχῆς καί ἀπό τούς Χριστιανούς βεβαίως, τά μέτρα καθ’ ὑπόδειξιν τῶν ἁρμοδίων ὑγιειονομικῶν ἀρχῶν καί τῶν ὃσων

περιλαμβάνονταν στίς Κ.Υ.Α., κατά καιρούς.

   Σέ ὃλους τους χώρους ὑπῆρξαν, ὡς καλῶς γνωρίζετε, προβλήματα. Στόν χῶρο τῆς ἰδικῆς μας πνευματικῆς δικαιοδοσίας, ἐκάναμε ὃ,τι ἦτο δυνατόν νά πείσωμε, νά βοηθήσωμε καί νά προφυλάξωμε, ἀκόμη και αὐστηρῶς νά ἐλέγξωμε, ὃπου παρέστη ἀνάγκη.

Ὃμως, κ. Μαργαρίτη, ὁ Μητροπολίτης δέν εἶναι «δικτάτωρ», ὣστε διά σπάθης νά ἐπιβάλῃ ὁ,τιδήποτε, σέ οἱονδήποτε, ἀλλά νουθετεῖ μετ’ ἐπιστήμης, ἐπιμονῆς καί μεγίστης ὑπομονῆς σεβόμενος τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, τήν ὁποία ἐσεβάσθη και ὁ ἲδιος ὁ Θεός. Ἐξ’ ἂλλου ἐκ τῆς, ἐπί τόσα ἒτη, συναναστροφῆς μας γνωρίζετε τόν τρόπον συμπεριφορᾶς μου, γνωρίζετε καί τον τρόπον ἀντιμετωπίσεως τῶν προβλημάτων Ἐκκλησιαστικῶν και ἂλλων, τά ὁποῖα παρουσιάστηκαν στήν τοπική μας κοινωνία και διά τήν λύση τῶν ὁποίων, τά μέγιστα συμβάλαμε καί πολύ ἐκοπιάσαμε καί κοπιάζομε.

Πλανᾶσθε, ἂν νομίζετε ὃτι θά διοικήσωμε δικτατορικῷ τῷ τρόπῳ καί θά ἐπιβάλλωμε ἐτσιθελικά ὁ, τιδήποτε στούς Ἱερεῖς μας καί στό ποίμνιό μας. Αὐτός ὁ τρόπος τά ἀντίθετα ἀποτελέσματα ἐπιφέρει, ἀπό αὐτά πού ἐπιθυμοῦμε.

Ἐπειδή ἀναφέρεσθε εἰδικῶς σέ ἐπιτίμια πού βάζουν οἱ Ἱερεῖς σέ πιστούς, σχέσιν ἒχοντα μέ τήν πανδημία, σᾶς παρακαλῶ να μᾶς τούς ὑποδείξετε ὀνομαστικῶς, ὣστε νά πράξωμε τά δέοντα, ὃπως ἒχομε ἢδη ἐνεργήσει σέ παρόμοιες περιπτώσεις.

Ὡς πρός τό θέμα τῆς περικοπῆς ἀποδοχῶν καί περί τῆς ἐπιβολῆς του καί στούς Ἱερεῖς, ἐπιθυμῶ νά γνωρίζετε, ἂν καί ὡς νομικός τό ξέρετε, ὃτι ὁ νόμος δέν μᾶς ἐπιτρέπει, καί καλῶς, να πράττωμε αὐθαιρέτως ὁ,τιδήποτε εἰς βάρος τῶν Ἱερέων μας.

Ἂν πιστεύετε ὃτι ζοῦμε σέ τέτοιους καιρούς σᾶς παραδίδω οὐχί μόνον στήν κρίση τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τοῦ Λαοῦ, ὁ ὁποῖος ἒχει  ἀλάνθαστο κριτήριο καί γνωρίζει τόν καθ’ ἓνα μας καί ἐν προκειμένῳ τόν Μητροπολίτη.

Ἐσεῖς πάντοτε ὑπερασπίζεσθε τήν ἐλευθερία τοῦ προσώπου καί εἶστε ἀντίθετος (ἐξ’ ὃσων τοὐλάχιστον διακηρύττετε) μέ ὃποιαν ἂλλην τοποθέτησιν ἢ πρακτικήν.

Δέν σᾶς κάνει ἐντύπωση ὃτι οὐδείς εὑρέθη νά κατηγορήσῃ τόν Μητροπολίτη , δι’ ὃ,τιδήποτε καί ἐν προκειμένῳ διά τό ἐν λόγῳ θέμα;

Ἀντιθέτως οἱ ἁρμόδιες ὑγιειονομικές Ἀρχές καί γενικώτερα οἱ τοπικές Ἀρχές, ἀλλά καί ἀκόμα παρά πάνω, ἐπήνεσαν ἐπανειλημμένως τήν στάση τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας ἀπέναντι στο θέμα τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ. Μπορεῖτε νά ἀνατρέξετε στις πηγές, ὣστε νά διαπιστώσετε τά παραπάνω.

Ὃσο γιά τά περί ἐπιστήμης ὡς δῶρον Θεοῦ καί τά ὑπόλοιπα, πάλιν καθυστερήσατε νά μᾶς τά ὑποδείξετε, διότι ἢδη καί ἐκηρύξαμε πάντοτε τά περί τῆς ὑγιοῦς ἐπιστήμης καί περί τῆς σχέσεως Ὀρθοδόξου πίστεως καί ἐπιστήμης καί τά κηρύττομε με παρρησία, τόσον προφορικά ὃσον καί γραπτά.

Ὁ Πατραϊκός Λαός γνωρίζει ὃτι ὁ Μητροπολίτης ἒπραξε και πράττει τό χρέος του ἒναντι Θεοῦ καί ἀνθρώπων καί αὐτῆς ταύτης τῆς ἱστορίας, ἡ ὁποία καταγράφει τό ἒργο καί τήν συμπεριφορά τοῦ καθενός.

Ἐφθάσατε καθυστερημένος νά μᾶς ὑποδείξετε τό χρέος μας ἒναντι τοῦ Λαοῦ μας. Ὃμως καί πάλιν σᾶς εὐχαριστοῦμε διά το ἐνδιαφέρον σας.

Ἐπειδή στήν ἀνοιχτή ἐπιστολή σας θέτετε κάποια σοβαρά  θέματα, περί τῆς φθινούσης πορείας τοῦ Ἑλληνισμοῦ μέ την ἐπιδείνωση τοῦ Δημογραφικοῦ κ.λ.π, ὑψώνοντας φωνήν

διαμαρτυρίας καί ἀπογνώσεως, ἀπευθυνόμενος, ὡς σημειώνετε, στήν κεφαλή τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, σᾶς ὑπενθυμίζω ὃτι τά ζητήματα αὐτά περί τῶν ὁποίων ὁμιλεῖτε, ὂχι ἁπλῶς μᾶς ἒχουν ὡς τοπικήν Ἐκκλησία ἀπασχολήσει, ἀλλά καί γενικώτερα ὡς Ἐκκλησία τά ἒχομε ἀντιμετωπίσει, μάλιστα μέ τέτοια προσοχή καί σύνεση, ὃσον οὐδείς ἂλλος (Βλέπε ἐνέργειες τῆς Ἐκκλησίας γιά τρίτο τέκνο Χριστιανικῶν οἰκογενειῶν τῆς Θράκης-ἐκδηλώσεις- ὁμιλίες- κείμενα γιά δημογραφικό κ.λ.π, διαμαρτυρίες μας γιά τήν ἠθική σήψη καί κατάπτωση κ.λ.π.)

             Διά τοῦτο σᾶς συνιστῶμεν ἀλλοῦ να ἀπευθυνθῆτε διαμαρτυρόμενος διά τήν δραματικήν, ὂντως, κατάστασιν στήν ὁποίαν εὑρίσκεται ἡ Πατρίδα μας ἢ ἂς ἒλθετε ἀρωγός στίς τόσες δικές μας κατά καιρούς διαμαρτυρίες προς πᾶσαν κατεύθυνσιν.

             Οἱ πάντες γνωρίζουν γιά τήν στεντορεία φωνή μας καί στάση μας γιά τήν ἠθική καί ἐν γένει κατάπτωση τῆς κοινωνίας μας.

Γιά τό θέμα βεβαίως τῆς πανδημίας καί οἱ λίθοι κεκράξονται διά τήν κένωση, τό ἂδειασμα δηλ. τῆς Ἐκκλησίας προκειμένου να προστατεύσῃ τά παιδιά της. Ἃπαντες, πλήν ὑμῶν μᾶλλον, γνωρίζουν τήν μετ’αὐστηρότητος τήρηση στήν Μητρόπολή μας τοῦ  ὑγειονομικοῦ πρωτοκόλλου γιά τήν ἀντιμετώπιση τῆς πανδημίας (Βλέπε πέρυσι, ἑορτή τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, Πάσχα, κ.λ.π.) Τήρηση γενικῶς τῶν μέτρων στούς Ἱερούς Ναούς καί σύσταση ἐκ μέρους μας γιά τήν αὐστηρή τήρηση τῶν μέτρων.

Στά ὃσα περί ἀγάπης γράφετε, νομίζω ὃτι πρέπει εἰδικῶς να ἐμβαθύνετε στήν οὐσία της, ἀφοῦ ἡ ἀγάπη δέν εἶναι ἰδεολόγημα, ἀλλά ὁ ἲδιος ὁ Κύριος (Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, κατά τόν Εὐαγγελιστήν Ἰωάννην τόν Θεολόγον).

Ἡμεῖς κατ’ αὐτόν τόν τρόπον και θυσιαστικῶς βιώνομε τήν ἀγάπη.

Ὃσο γιά τό μάθημα πού ἐπιχειρεῖτε νά κάνετε πρός τον Ἐπίσκοπο γιά τό πῶς θά ἀντιμετωπίσῃ ὃσους ἒχουν ἐπιφυλάξεις ἢ ἀρνοῦνται τά ἐμβόλια καί ἂλλα σχετικά μέ τήν πανδημία, σᾶς

γνωρίζομεν ὃτι δέν ἀναμέναμε ἐσᾶς νά μᾶς τό ὑποδείξετε και μάλιστα κατά τόν τρόπον πού ἐσεῖς θέλετε.

        Πάντοτε πράττομε με αἲσθημα εὐθύνης ἒναντι Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Ἡ στάση μας γνωστή τοῖς πᾶσι.

Τό καλύτερον θά ἦτο νά ἀπευθυνθῆτε πρός τήν Κυβέρνηση, ὣστε ἂν ἢθελε, νά υἱοθετήσῃ τίς θέσεις σας γιά τήν ἀντιμετώπιση ῆς πανδημίας, κατά τά δικά σας μέτρα καί μάλιστα ἒναντι τῶν, καθ’ οἱονδήποτε τρόπον, ἀντιδρώντων.

         Ἐμεῖς ἀπό τήν πλευρά μας ἐφαρμόζομε τόν νόμον τῆς ἀγάπης, τήν ὁποίαν τόσο ἐπικαλεῖσθε.   Ἐπίσης καί τόν διάλογον ἐφαρμόζομε καί καλοῦμεν ἃπαντας εἰς σεβασμόν καί προστασία τῆς ὑγιείας καί τῆς ἰδίας τῆς ζωῆς, πού εἶναι δῶρον Θεοῦ καί την αὐστηρότητά μας ἐν ἀγάπῃ ἐπιστρατεύομε.

Γιά τά περί «διχασμοῦ» πού ἀναφέρετε, ἒχω νά σᾶς εἲπω ὃτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐκείνη πού δρᾶ ἑνωτικά καί οὐδέποτε διχαστικά.

Ὃποια ἂλλη συμπεριφορά, μᾶς εὑρίσκει ἀντιθέτους καί την καταδικάζομε, ὃπως καί τούς ὃποιους «θύλακες» στούς ὁποίους ἐπίσης ἀναφέρεσθε, ἀπ’ ὃπου καί ἂν προέρχονται καί

κατευθύνονται.

Ὃσο γιά τήν εὐθύνη τῆς προστασίας τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας μόνον ὁ Θεός γνωρίζει τί ἒκαμε καί τί κάμει ὁ Μητροπολίτης καί οἱ εὐσυνείδητοι Ἱερεῖς μας γιά τήν σωτηρία τοῦ Λαοῦ μας.

 Μόνο ὁ Θεός γνωρίζει πόσο πονάει ὁ Μητροπολίτης, ὃταν στερῆται ἑνός μέλους τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, εἲτε ἀπό τόν κορωνοϊό, εἲτε ἀπό ἂλλην αἰτίαν.

Καί δέν ὁμιλῶ μόνο διά τους Ἱερεῖς, ἀλλά καί διά οἱονδήποτε ἂλλον ἀδελφόν.

Θά ἀναμέναμε ἀπό ἐσᾶς τήν ἒκφραση εὐχῶν, ἀπό καρδίας κατά τάς ἡμέρας αὐτάς καί ὂχι νά κατολογίζετε εὐθύνας ἐκεῖ μάλιστα πού δέν ὑπάρχουν, ὡς νά εἶσθε κριτής τῆς οἰκουμένης.

Ἀγαπητέ μου κ. Μαργαρίτη,

Λυποῦμαι βαθύτατα διά τήν μομφήν πού προσάπτετε στην Ἐκκλησία γιά τό θέμα τῆς πανδημίας.

 Ἀνατρέξατε ἀλλοῦ νά εὓρητε τήν αἰτίαν τῆς διασπορᾶς τοῦ ἰοῦ, ἂν πραγματικά σᾶς ἐνδιαφέρει το θέμα αὐτό.

Θά γνωρίζετε, τέλος, ὃτι ἡ ἀρνητική κριτική γιά νά εἶναι ἐποικοδομητική πρέπει νά συνοδεύεται ἀπό στοιχεῖα θετικῆς ἀντιπροσφορᾶς (Ἦτο κάποτε θέμα ἐκθέσεως στίς Πανελλαδικές).

Καταληκτικά γράφετε στήν ἀνοιχτή ἐπιστολή σας, ὃτι ἐστείλατε αὐτή τήν ἐπιστολή ὡς πιστός Χριστιανός θιασώτης τῆς ἀγάπης τοῦ Εὐαγγελίου πράττοντας τό ἐλάχιστο πού θα μπορούσατε νά πράξετε...Θά μοῦ ἐπιτρέψετε νά ἒχω ἐπιφυλάξεις, ἂν ὂχι νά διαφωνήσω πλήρως.

        Ἡ φωτογραφία τήν ὁποία ἒχετε ἀνεβάσει στό ἂρθρο σας (ἂν τήν ἀνεβάσατε ἐσεῖς), φανερώνει την οἰκειότητα μεταξύ μας.

          Δυστυχῶς οὐδέποτε ἐθέσατε ὑπ’ ὃψη μου τίς θέσεις σας, περί τοῦ θέματος προσωπικῶς, ἀλλά δι’ ἀνοιχτῆς ἐπιστολῆς, ὣστε νά προκαλέσετε ἐντυπώσεις.

             Καί ἡ ἐλαχιστότητά μου κλείνοντας αὐτή τήν ἐπιστολή, πράττοντας ὡς Ἱεράρχης τό χρέος μου ἐν προκειμένῳ ἀπέναντί σας, ἐπειδή «οἱ καιροί οὐ μενετοί» (πιστεύω γνωρίζετε τό βάθος αὐτῶν τῶν λόγων), ἐπιθυμῶ ἐν πατρικῇ ἀγάπῃ νά σᾶς συστήσω νά ἀσχοληθῆτε εἰς βάθος μέ τόν ἑαυτό σας καί μέ τόν εὐτρεπισμό τοῦ ἐσωτερικοῦ σας κόσμου μέ ἀγάπη, τήν ὁποίαν τόσον ἐπικαλεῖσθε καί μέ ἑτοιμασία μετανοίας, ὃπως πρέπει να πράττωμεν ὃλοι μας, ἀσχέτως ἡλικίας, διότι οὐδέ τήν ἡμέραν γνωρίζομεν, οὐδέ τήν ὣραν, ἐν ᾗ ὁ Κύριος θά καλέσῃ ἡμᾶς.

     Και ἐπειδή, κύριε Μαργαρίτη, σᾶς διέφυγε ὃτι εἶναι ἃγιες ἡμέρες, καί το κατανοῶ διότι δέν σᾶς τό ἐπέτρεψε ὁ «οἶστρος» σας προκειμένου νά ἀποτυπώσετε ἐπί χάρτου τάς σκέψεις σας, εἰδ’ ἂλλως θα ἐκφράζατε, ἒστω καί τυπικά κάποιαν εὐχή, σᾶς τό ὑπενθυμίζω ἐν ἀγάπῃ βαθείᾳ, εὐχόμενος ἒτη πολλά, εὐλογημένα παρά Κυρίου, δι’ ὑμᾶς καί τούς οἰκείους σας, εὐλογημένο κατά πάντα τό νέον ἒτος, ἐν ὑγιείᾳ ψυχῆς τε καί σώματος.

Ἡ ζωή εἶναι λίγη, φροντίσατε νά ἀξιοποιήσετε, ὃσο το δυνατόν κατά τόν καλύτερο τρόπο γιά τόν ἑαυτό σας, τόν χρόνο.

Αὐτό πού μπορῶ νά κάνω καί τό πράττω, ὃ,τι καλύτερο δηλαδή δι’ ὑμᾶς (εἶμαι βέβαιος ὃτι τό γνωρίζετε καί το προσλαμβάνετε), εἶναι νά προσεύχωμαι θερμῶς.

Σᾶς ἀσπάζομαι μέ ἀγάπη Κυρίου.

                    Εὐλογημένο τό νέον ἒτος.

 

                   +Ο ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

ΛΕΩΝΙΔΑΣ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ: ΘΥΜΑΤΑ ΚΟΡΩΝΟΙΟΥ ΙΕΡΕΙΣ ΑΝΕΜΒΟΛΙΑΣΤΟΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

 

ΘΥΜΑΤΑ ΚΟΡΩΝΟΙΟΥ ΙΕΡΕΙΣ  ΑΝΕΜΒΟΛΙΑΣΤΟΙ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

 

 

ΘΥΣΙΑ ΑΙΝΕΣΕΩΣ ΥΠΕΡ ΟΙΚΕΙΩΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΩΝ

 

 

1.π.ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΕΤΩΝ 73

ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΟΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΑΛΕΞΙΩΤΙΣΣΗΣ

 

 

2.π.ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΕΤΩΝ 45

ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΟΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ-ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΚΡΥΑ ΙΤΕΩΝ

 

3.π.ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ  ΕΤΩΝ 70

ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΟΣ ΕΝΟΡΙΑΣ  ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΡΙΟΛΟΥ  ΠΑΤΡΩΝ

 

4.π.ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΓΟΜΟΣΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ

 

 

5.π.ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΤΣΙΚΝΗΣ ΕΤΩΝ 52

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ  Ι.Ν. ΑΓΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΡΟΙΤΙΚΩΝ

 

 

6.π.ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΕΤΩΝ 52

ΕΝΟΡΙΑΣ Ι.Ν. ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΠΑΤΡΩΝ

 

7.π.ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΕΤΡΟΥΤΣΟΣ   ΕΤΩΝ 72

ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ 36 Ι.Ν.ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΛΟΥΣΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ

 

ΨΑΛΤΕΣ  ΚΑΙ  ΝΕΩΚΟΡΟΙ.

 

ΛΕΩΝΙΔΑ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ: ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙTH ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ (XΡΗΣΤΟ ΣΚΛΗΦΑ)

 

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

 

 

 ΣΤΟ ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙTH ΠΑΤΡΩΝ   κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

 

 

                          Σεβασμιότατε, τα σέβη μου

.

Νιώθω την ανάγκη και συνάμα την υποχρέωση σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή για τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία να απευθυνθώ στην κεφαλή της Τοπικής Εκκλησίας και να υψώσω φωνή διαμαρτυρίας και απογνώσεως για την δραματική περίοδο που διανύει η Πατρίδα μας.

 

 

        Πρώτα-πρώτα εξ αιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού  και  ακολούθως εξ αιτίας  της φθίνουσας πορείας  του Ελληνισμού με την  επιδείνωση του σοβαρού  για την επιβίωση του Έθνους μας ,οξύτατου δημογραφικού προβλήματος.

 

 

Θα ξεκινήσω τις σκέψεις μου,  με τις πρώτες παραγράφους  του πρώτου κεφαλαίου του Ευαγγελίου του μαθητή «όν ηγάπα ο Ιησούς» του Ιωάννη του κατ’ εξοχήν Θεολόγου.

 

Μας λέγει λοιπόν τα εξής σοφά λόγια στην Ελληνική: «Εν αρχή ήν ο Λόγος και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν και Θεός ήν ο Λόγος. Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεόν, πάντα δ’ αυτού εγένετο και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ο γεγονες, εν αυτώ ζωή ην και η ζωή ην το φως των ανθρώπων και το φως εν τη σκοτία φαίνει και η σκοτία αυτό ου κατελαβεν.»

 

Σήμερα Σεβασμιότατε, τη χώρα μας και την Εκκλησία μας έχει καταλάβει σκοτία, και γι’αυτό μας αναλογεί  ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης.

 

 

 Σε σας  ως  κεφαλή της Τοπικής Εκκλησιάς ανεχθήκατε να συντηρηθούν πρακτικές που δεν  συμβάλλουν στην καταπολέμηση της μάστιγας και σε  εμάς από την πλευρά των  πιστών που δεν βοηθήσαμε  στην επιτυχή αντιμετώπιση της πανδημίας.

 

 

 Δυστυχώς με ευθύνη   μας, συντηρούνται θύλακες σκότους.

 

 

Κατά καιρούς για την ολιγοπιστία  μας ,έρχονται διάφοροι νόσοι, διάφορες κοινωνικές  πληγές. ΄Αλλωστε στις παρακλήσεις μας, δεόμεθα υπέρ του διαφυλαχθείναι την Αγίαν Εκκλησίαν … από οργής, λοιμού, λιμού, σεισμού κ.λ.π.

 

 

Αυτή την εποχή Σεβασμιότατε όπως καλά γνωρίζετε έχει ενσκήψει όχι μόνο στην χώρα μας αλλά και  σ’ όλο τον κόσμο μια πανδημία κορωνοϊου και επιβάλλεται

  να δεχθούμε  την Επιστήμη σα  δώρο Θεού.

 

 

Πάνω σ’αυτό το ζήτημα, θα σημειώσω πως ο  Κύριος όταν πληροφορήθηκε πως τον αναζήτησαν  Έλληνες, ανέκραξε : «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου», και αυτό δεν ήταν τυχαίο. Την περίοδο εκείνη οι Έλληνες διακρίνονταν για τις  επιστήμες, τις τέχνες και τα γράμματα. Άλλωστε την Ελληνική γλώσσα   χρησιμοποιούσαν όλοι οι λαοί του  τότε γνωστού κόσμου.

Σεβασμιότατε, στους παραπάνω μνημονευόμενους θύλακες των «φανατικών» χριστιανών εμφωλεύει ένα μίσος εναντίον της επιστήμης και της γνώσης, ενυπάρχει  και καλλιεργείται ένας τυφλός φανατισμός, σκληρός δογματισμός, σίφουνας ανελευθερίας, ένας άκρατος σκοταδισμός ο οποίος βαθμηδόν  κινδυνεύει να επικαλύψει  τη θρησκεία της πανανθρώπινης αγάπης.

 

 

Ο ιδρυτής της ,την ήθελε θεμέλιο αγάπης για φίλους και για εχθρούς. Γι’ αυτή την αγάπη άλλωστε, ανέβηκε στο σταυρό.

 

 

Σήμερα μια μεγάλη μερίδα «πιστών» και κυρίως Ιερέων θεωρεί πως όποιος προσφεύγει στις υπηρεσίες της Επιστήμης δεν είναι άξιος Χριστιανός και πολλοί πνευματικοί σε όσους  από τους πιστούς   εμβολιάζονται  απαγορεύουν  τη Θεία Μετάληψη και  θεωρούν τον εμβολιασμό, έργο του Σατανά.

 

 

Οποίος πιστός δηλώνουν, ακολουθεί τις οδηγίες της επιστημονικής κοινότητας κρίνεται αμαρτωλός, άθεος, ειδωλολάτρης, καταραμένος και  αντίχριστος.

 

 

Αυτή η επιστροφή της Εκκλησίας στα χρόνια των διωγμών  του πέμπτου αιώνος θα πρέπει να λάβει τέλος  με πρωτοβουλία σας, Σεβασμιότατε.

 

 

 Όπως η Πολιτεία προχώρησε στην περικοπή αποδοχών των Υγειονομικών  που δεν εμβολιάσθηκαν  το ίδιο ίσως να πρέπει να  κάνετε  κι εσείς για τους  Κληρικούς που δεν δέχονται να εμβολιαστούν.

 

        Είναι αναγκαίο ο Θείος Λόγος να είναι ενιαίος σ’ όλες τις Μητροπόλεις της χώρας.

 

 

        Από τη στιγμή που η Εκκλησία της Ελλάδος κατευθύνεται από την Ιερά Σύνοδο είναι ανεπίτρεπτο να κάνει ο καθένας ότι  επιθυμεί.

 

 

Σεβασμιότατε αποτρέψατε   το  διχασμό που εντέχνως από σκοτεινά κέντρα κατευθύνεται.

 

 

Θα έχουμε τεραστία ευθύνη εάν δεν προστατεύσουμε το πλήρωμα της Εκκλησίας από ένα ακόμη στην ιστορία  της Χώρας μας διχασμό.

 

 

Ο  Μητροπολίτης Ηλείας, σε δηλώσεις του είπε , πως εκλαμβάνει  την άρνηση εμβολιασμού και τον εξ αιτίας του κορωνοϊού θάνατο, ως αυτοχειρία, και πως δεν θα παρίσταται στο εξής  σε  κηδείες αρνητών του εμβολίου.

 

 

        Οι κανόνες της Εκκλησίας ορίζουν πως οι αυτόχειρες δεν  τυγχάνουν ανάλογης  προς τους πιστούς κηδείας.

 

 

Μετά την ραγδαία επιδείνωση της επέκτασης της νόσου και τη μετάλλαξη του κορωνοϊού αυξάνονται τα θύματα.

 

 

 Όπως βλέπουμε συνεχώς όλο και νέοι Ιερείς πέφτουν θύματα της άρνησης βοηθείας που  προσφέρει ευτυχώς η επιστήμη της ιατρικής και της  βιολογίας.

 

 

Θα πρέπει άμεσα να λάβετε τα απαραίτητα μέτρα,

για τους αρνητές του εμβολίου Ιερείς.

Θεωρώ αναγκαίο να συστήσετε στους πνευματικούς,  να μην  αρνούνται στους πιστούς που  έχουν κάνει εμβόλια, τη Θεία Μετάληψη.

 

 

Η Εκκλησία μας ευτυχώς διέπεται από θείους και Ιερούς Κανόνες που ορίζουν  τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται.

 

 

Σεβασμιότατε θεωρώ αναγκαίο να αποτρέψετε  τα σχέδια των σκοταδιστών και των υπονομευτών του  Χριστιανισμού,  Θρησκείας της Αγάπης.

 

 

        Όλοι μας είμαστε  υποχρεωμένοι στην τήρηση των εντολών του Κυρίου μας.

 

 

 Το «αγαπάτε αλλήλους» προϋποθέτει πρωτίστως αγάπη στον εαυτό μας και φυσικά τον πλησίον μας έστω και εάν ακόμη είναι εχθρός μας.

 

 

Όλες τις παραπάνω απόψεις και προτάσεις μου διατυπώνω με πόνο ψυχής, γιατί ακόμη και  πριν από λίγο πληροφορήθηκα πως ένα πολύ αγαπητό και οικείο πρόσωπο, υπήρξε θύμα του κορωνοϊού και του σκοταδιστικού  αρνητισμού στο εμβόλιο και στην επιστήμη.

 

 

Θεωρώ πως ως πιστός Χριστιανός θιασώτης της Αγάπης του Ευαγγελίου με την παρούσα επιστολή μου, έπραξα το ελάχιστο που θα μπορούσα και εν των πραγμάτων  θα έπρεπε να πράξω, ως ένας ανήσυχος για την πορεία της κοινωνίας μας πιστός.

 

                               Μετά σεβασμού και τιμής

      Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης

Επίτ. Δικηγόρος

Αντιπρόεδρος της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος

Πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν.Δ. Ελλάδος

ΣΩΤΗΡΗΣ Ι.ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: ΒΑΣΚΑΝΤΗΡΑ ΜΑΡΘΑ

 

ΓΡΑΦΕΙ : Ο ΣΩΤΗΡΗΣ Ι.ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΠΟΙΗΤΩΝ

ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

 

TEXNEΣ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "Η ΓΝΩΜΗ"   ΦΥΛΛΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 30-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2021

 

 

 

 

                                                            ΒΑΣΚΑΝΤΗΡΑ ΜΑΡΘΑ

 

 

 

 

  (Μας παίρνει από την πλανερή καθημερινότητα και μας επιτρέπει την είσοδο στον κόσμο των ιδεών)

 

Γεννήθηκε το 1977 στην Πάτρα όπου και κατοικεί μόνιμα. Ασχολείται με την

μουσική. Στα γράμματα εμφανίσθηκε το έτος 1996 με την δημοσίευση ποιημάτων σε

λογοτεχνικά περιοδικά. Το 2002 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο

Οι Νεανικοί μου Στοχασμοί από τις εκδόσεις Περί Τεχνών'. Ακολούθησε μια νέα

με τίτλο Καλή σας νύχτα από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη και στη συνέχεια μια

ακόμη με τίτλο Απολογισμός από τις εκδόσεις Π. Κούλης.

Έλαβε μέρος το (2011), σε ένα συλλογικό ποιητικό έργο από τις εκδόσεις Ωρίωνας

με το τίτλο Γραφής Έργα όπου είχε αναλάβει η Εταιρεία Λογοτεχνών Β. Δ.

Ελλάδος. Έχει βραβευτεί σε διαγωνισμούς θεάτρου, τραγουδιού και ποίησης

.Ασχολήθηκε με το θέατρο και παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής, στη

Δραματική σχολή 'Ιασμος' του Βασίλη Διαμαντόπουλου στην Αθήνα και στο θέατρο

Λιθογραφείον στη Πάτρα. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών και

Του Οργανισμού Νέων Καλλιτεχνών στην Πάτρα.

Είναι τακτικό μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδας έχει

χρηματίσει μέλος του Διοικητικού της Συμβουλίου και Γενική Γραμματέας του ενώ στις

τελευταίες εκλογές αναδείχτηκε εύφορος εκδηλώσεων .

Έχει πραγματοποιήσει ομιλίες και διαλέξεις στα πλαίσια των Φιλολογικών Βραδινών της Εταιρείας Λογοτεχνών αλλά και σε άλλα βήματα Πολιτιστικών Φορέων της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος. Συνεργάστηκε με εφημερίδες, τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά μέσα.

Ποιήματά της έχουν μελοποιηθεί και έχουν γίνει τραγούδια.

Ποιητικά και θεατρικά κείμενα της έχουν δραματοποιηθεί από θεατρικές ομάδες ενώ αρκετά έχουν δημοσιευθεί σε Λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες. Τον Δεκέμβριο του 2017 εξέδωσε το παραμύθι με τίτλο «Νταλια» το έξυπνο ψάρι που σώζει το περιβάλλον’’ από τις εκδόσεις ‘ «ΚΟΥΛΗΣ» το οποίο και δραματοποιήθηκε από μαθητές δημοτικών σχολείων στο θέατρο του «Παμμικρασιατικού» στη Πάτρα.

Τον Δεκέμβριο του 2019 Εξέδωσε το παραμύθι ‘’ο Άγιος Βασίλης των Πάγων’’ από τις εκδόσεις «Κούλης».

Τον Ιούνιο του 2020 ανέλαβε την Συγγραφή του χορό-θεατρικού έργου «Tango

Deseos» και σκηνοθέτησε την παράσταση για την σχολή χορού tango,’’ Εμμέλεια’’

στην Πάτρα.

Δυο ποιήματα της έχουν δημοσιευθεί στο Λογοτεχνικό ημερολόγιο 2021 από τις

εκδόσεις «Κέφαλος»..

Ένα ποίημα της έχει μεταφραστεί και έχει αναρτηθεί στη σελίδα των ποιητών του

κόσμου και της Ευρώπης.

Το 2021 εκδόθηκε η ποιητική της συλλογή ‘’ Δούρειος Ίππος’’ και το έργο ‘’Ειρήνη’’ που περιλαμβάνει θεατρικούς μονολόγους από τις εκδόσεις ‘’Κούρος’’.

Δύο ποιήματα της θα συμπεριληφθούν στο τόμο της ‘’ Φιλολογικής Πρωτοχρονιάς

2022’’.

Για το ποίημα της «Αφανισμός» εις μνήμην της σφαγής των Ποντίων και για τα 25 χρόνια προσφοράς της στον Πολιτισμό βραβεύτηκε από τον «Φάρο

Έλληνοουκρανικής φιλίας» . Ας δούμε την γραφή της

ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ

Μαύρα πουλιά εσκέπασαν

τους ουρανούς του Ήλιου.

Οι Άγγελοι κατέβηκαν χαμηλά

να μην ακούν κραυγές αρπακτικών

που έσκιζαν τα σπλάχνα τους.

Ο Θεός έκρυψε το πρόσωπό του.

Για να μη δει τη σταύρωση

των αδικοχαμένων παιδιών του.

Ο αέρας μύριζε φωτιά, αίμα και σάρκα.

Τα πόδια δε μπορούσαν πια

να σηκώσουν το βάρος

του κόσμου ετούτου.

Μαρτύρια ποτάμια έλουζαν

ανελέητα τ’ άψυχα κορμιά τους.

Τα χείλη πρησμένα απ’ τη δίψα.

Τι προσδοκάμε; Που πάμε;

Μπροστά ο Γολγοθάς, πίσω η κόλαση.

Άγρια όρνια τους κατασπάραζαν

ρουφούσαν τις σταγόνες της ζωής τους.

Ασκέρια από θεριά ανήμερα

ύψωναν τείχη από ανθρώπινα κόκκαλα.

Κι αυτά τα πούλησαν.

Σκίστηκαν τα σπλάχνα της γης.

Οι κραυγές της κατάπιναν τις θάλασσες,

πάγωναν τον ήλιο,

έκοβαν τα χέρια της ελπίδας

σβήναν το φως του φεγγαριού.

Από κάπου ακούστηκαν

κλάματα αγάπης.

Παιδιά , μωρά

οι μικρότεροι Άγιοι

άφησαν μιαν ευχή

στο ευλογημένο χώμα.

Ικέτευσαν μια ματιά της μάνας τους

πριν το μαχαίρι

στα σωθικά τους στρέψει.

Ένα βλέμμα, ένα χάδι απ’ τη μυρωδιά της

να το πάρουν μαζί τους

να μην κρυώνουν

σε κείνο το ταξίδι του αποχωρισμού

που έφυγαν τόσο βιαστικά

για να μην προδώσει άθελα της

η αθώα τους φωνή

το γένος που τους έσπειρε.

Εκείνο που προέχει στην ποίηση της είναι η εικόνα. Η υπεροχή της είναι

αδιαμφισβήτητη με την έννοια όχι μόνον μιας δομικής μονάδας αλλά και ενός

προτεταμένου, ανεξάρτητου φορέα νοήματος, που έλκει ευθέως την καταγωγή του από την ρεαλιστική θεωρία και πράξη.

Η χρήση της εικόνας οφείλει να πηγαίνει πέρα από τη στεγνή καταγραφή της εξωτερικής πραγματικότητας. Η εικόνα αποκτά αυτόνομη ισχύ, που την απεγκλωβίζει από το περιοριστικό καθεστώς του κατόπτρου. Διαμέσου

των συμβολικών αποχρώσεων, που θα της προσδώσει ο ρεαλισμός δημιουργεί ένα

εσωτερικό τοπίο, το οποίο, μολονότι εξακολουθεί να αντανακλά εμπειρίες και βιώματα της καθημερινής ζωής,

Οι γνώσεις, οι προσδοκίες οι εμπειρίες και η πείρα γράφονται και μεταδίδονται με γλαφυρό τρόπο και παράλληλα πολύ αληθινό.

Χειμαρρώδης, όπως και σε όλα τα βιβλία της, μεταβολίζει όλα τα διαβάσματα, σε γλώσσα ευέλικτη μάς χαρίζει αξιοπρόσεκτες ποιητικές καταθέσεις. Όπως.

ΑΙΩΝΙΑ ΑΓΑΠΗ

Αιχμάλωτη κόρη, αιώνια αγάπη

γυμνές αγκαλιές, δεμένα πελάγη.

Η νύχτα δακρύζει

λόγια αγιασμένα

χειμώνες τα χρόνια μας

γερνάνε θλιμμένα.

Σκοτάδι απλώθηκε

σε έρημους δρόμους

φεγγάρι που σώθηκε

η ελπίδα στους ώμους.

Στα κάγκελα κλείστηκαν

του κόσμου τα χέρια

μιλούν κι ονειρεύονται

τη μοίρα εχθρεύονται

φωνές που ζυμώθηκαν

ξυπνήσαν μαχαίρια.

Θα ανοίξουν οι πύλες

πριν δύσει το βλέμμα,

να πέσουν στους δρόμους

αντάρτες αστέρια,

θα σπείρουν αγάπη

που ανθίζει με αίμα,

τους σπόρους να πάρουν

του κόσμου τα χέρια.

Η Μάρθα έχει δημιουργήσει ένα δικό της κόσμο, με θεμέλια, αρχιτεκτονική διάρθρωση,

ενότητα ύφους και περιεχόμενο. Έναν αποκλειστικά δικό της κόσμο, Μπορείς να τον

αναγνωρίσεις όχι μόνον από οποιοδήποτε ποίημα αλλά κι από οποιονδήποτε στίχο. Ο

κόσμος της Μάρθας φαίνεται κλειστός και σε μερικούς, ίσως στενά ατομικός. Κι όμως

συνεχώς υπάρχει μια ευαίσθητη ακοή που αφουγκράζεται, κι ένα μάτι που βλέπει

άγρυπνα, ό,τι γίνεται έξω…

Δεν προσπαθεί με εξυπνακίστικα κόλπα να επιβληθεί, αλλά με μια ειλικρινή διάθεση

καταδεικνύει την ουσία των πραγμάτων. Σχεδόν στο τέλος κάθε ποιήματος υπάρχει μια πικρή διατύπωση και μια διαπίστωση που σε αφοπλίζει. Γράφει σε ελεύθερο στίχο, όμως με μια καθαρότητα και διαύγεια τέτοια που φέρνει τον αναγνώστη αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό, με τις ίδιες του τις πληγές.

Στο ποίημα της

Θερμοπύλες μας λέει

Τα όνειρα που έκανα στο διάβα

τα πότιζες τις νύχτες με καημούς

φαντάροι άοπλοι πηγαίνουνε αράδα

για την πατρίδα πέφτουν σε γκρεμούς.

Οι ξένοι τραγουδάνε στο σκοτάδι

με κείνους που κρεμάσαν μια γενιά,

φωνές μεθάνε στο κρασί του Άδη,

ο κόσμος βάφτηκε μια μαχαιριά.

Κρατούσαν τα στενά στις Θερμοπύλες

ζητούσες απ’ το δήμιο το κλειδί

φίδια δεμένα με σταυρούς στις πύλες

έλεγες θα σου κλείσουν την πληγή.

Στα πόδια μου βαριές οι αλυσίδες

ορόσημο μιας άλλης εποχής

δε βρίσκουν χώμα τούτες οι ελπίδες

να ξαναφτιάξουν λίγα μέτρα γης.

Ξυπνήσαν τα θεριά απ’ τους αιώνες

η ανοχή μας άστρο στη σιωπή

μέρα χαράζει μέσα στους στρατώνες

μικρό παιδί με κλείσαν φυλακή.

Πιστεύω πως η ποίηση είναι ένας εντελώς μοναχικός δρόμος, ένας απόλυτα ιδιωτικός

χώρος, συχνά ένας πολύ προσωπικός λυγμός, ακόμα κι όταν σ’ αυτήν εντοπίζουμε

οικουμενικές αξίες ή οραματισμούς πολλών ανθρώπων.

Σ’ αυτήν την απόλυτα προσωπική έκφραση, συχνά τόσο γρήγορη όσο ένα

ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων, αλλά και συχνά τόσο πυκνή που αρκούν λίγες λέξεις για να παραθέσουν ολόκληρα κομμάτια ζωής, κάθε άλλος λόγος, πλην ο λόγος της Μάρθας είναι αρκετά ευρύς και βαθύς, που κάθε άλλος λόγος μάλλον περιττεύει.

Όμως, επειδή πιστεύω, και πως η ποίηση μάς ξανασυστήνει τον κόσμο, αλλά, και κάνει πιο υποφερτή τη συνειδητοποίηση της πίκρας, θαρρώ πως έχω χρέος να καταθέσω τον σεβασμό μου απέναντι στις γραφές της. Η συνειδητοποίηση της πίκρας, λοιπόν. Στο ποίημα με τον τίτλο «Για τους Έλληνες της Διασποράς» οι αναμνήσεις γίνονται δυο χούφτες, που αντί να κρατούν από ένα μήλο, κρατούν τη θλίψη για κάποια χαμένη πορεία στο άγνωστο:

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ

Χαρταετοί ξεκίνησαν

την πορεία τους ,στο άγνωστο.

Ψυχές ανθρώπων ονειρεύτηκαν

έναν κόσμο δικό τους.

Εύκολο να τον ζητάς

δύσκολο όμως να ζεις,

με τον αποχωρισμό στα μάτια.

Πατρίδα, ξενιτεμένη μάγισσα,

παντού ανασαίνουν

τον τόπο σου.

Βλέπουν το πρόσωπο

της μάνας τους,

στο μπαλκόνι του απέναντι σπιτιού.

Είναι δική τους αυτή η γη.

Τη δούλεψαν με δάκρυα,

χτίζοντας τον πύργο της προσμονής

στο χώμα της,

ώσπου μία μέρα να ξαναδούν

τον εαυτό τους

δίπλα στο γεράνι

που άφησαν μικρό

και τώρα ξαπλώνει

στο φρεσκοβαμμένο τοίχο

της αυλής που θυμούνται.

Και όταν γυρνούν

τα γρανάζια της νοσταλγίας

που τους αγκαλιάζουν

κάτι δροσερές νύχτες του Οκτώβρη

θυμούνται

πως δεν γεννήθηκαν εδώ.

Είναι ο τροχός,

ο συνδετικός,

στην ξενιτεμένη άμαξα

που περιοδεύει τον κόσμο

μα ο σταθμός πάντα ένας-

η κούνια που τους ανέθρεψε-

με στόχους,

τους ταΐσε υπομονή

και έτσι καρτερικά

πορεύονται μονάχοι

μα δίπλα τους,

περπατούν συνοδοιπόροι

μες στο χρόνο,

οι φωνές μας,

που κρατούν απ’ το χέρι

τις αγωνίες τους.

Είναι παλμοί,

ενώνουν τις γροθιές

οι καρδιές τους

ακούγονται κάθε βράδυ

στον ίδιο χτύπο

σαν φάντασμα που αφυπνίζεται

και σουλατσάρει στο διάδρομο,

Είναι εμείς.

Οι ρίζες που δεν κόπηκαν ποτέ.

Οι ρίζες που φύτρωσαν στις πλάτες μας.

Οι ποιητές κατοικούν στην ποίηση και η ποίηση κατοικεί εντός τους. Μια σχέση αλλόκοτη, παράξενη, ανερμήνευτη. Ενίοτε γράφουν για ν’ αποκαλύψουν, αλλά κάποιες φορές γράφουν και για να κρύψουν. Κλειδί για την αποκρυπτογράφηση είναι ο συναισθηματικός κόσμος τού αναγνώστη. Το κλειδί για την ποίηση της Μάρθας

Βασκαντήρα είναι ίσως να διαβάσουμε το ποίημα τόσες φορές, όσες να μας δώσει την πεποίθηση ότι το κάναμε δικό μας, σαν ο ποιητής να το έγραψε για μας και μόνο.

Συχνά, διαβάζοντας λογοτεχνία και ιδιαίτερα ποίηση, αναρωτιέμαι ποιος ο ρόλος τους σήμερα, σε μια εποχή που όλα μοιάζουν – και είναι – ρευστά και γκρίζα;

Δεν βρίσκω απαντήσεις κι έτσι αρκούμε να πίνω γουλιά – γουλιά αυτό που συναντώ

στους ποιητές . Δεν έχει σημασία να εξομολογηθώ γεύσεις εισπράττω. Σημασία έχει να προσεγγίσουν οι αναγνώστες την ποίηση της Μάρθας με ανοιχτή την καρδιά και τις αισθήσεις καθαρές.

ΤΟ ΘΗΡΙΟ

Τι έδωσες στο φτωχό ζητιάνο σήμερα;

Δόσεις ψυχών , παίρνουν οι τράπεζες

αφού δεν έχουν τίποτε άλλο να εισπράξουν.

Το Θηρίο ξυπνάει.

Τα χέρια του πνίγουν το κεφάλι της ανθρωπιάς.

Στο πρόσωπο του, ο χάρτης της Παγκοσμιοποίησης.

Τα μάτια του, οι καθρέφτες του Καπιταλισμού.

Στόμα πελώριο, είσοδος στην αιώνια φτώχεια.

Τα πόδια του δαγκάνα , φάκα , μας έπιασε όλους.

Θλιβερέ εξουσιαστή, ο λόγος σου πλέον επικήδειος.

Άτυχε μετανάστη , η ζωή σου όραμα απλήρωτο.

Αναστενάρηδες χορεύουμε, στο πτώμα του κόσμου.

Κατάπιαμε από ένα μαγκάλι κάρβουνα.

Για να καούν οι επιθυμίες μας.

Ακρωτηριάσαμε τη φύση μας.

Ζούμε στον κάτω κόσμο.

Εξουσία μας ο Άδης.

Το Θηρίο επιτίθεται. Πετάει φωτιές.

Τρώει ζωές,

φτύνει όνειρα.

Τρέχει στους δρόμους.

Πατάει ότι απέμεινε.

Το παιδί έχασε τη φωνή του.

Έμεινε χωρίς μάνα.

Την πήρανε, για πειράματα.

Να δουν αν αντέχει την πείνα..

Δεν την άντεξε.

Το παιδί θ’ ακολουθήσει.

Θα δοκιμάσει τα ληγμένα φάρμακα.

Είναι το παιδί του Πειραματόζωου.

Το Θηρίο τρώει σιγά –σιγά τον ήλιο.

Δειλέ διαβάτη που το κοιτάς ,

γιατί δεν το πολεμάς ;

Το αφήνεις ν’ αλωνίζει στο σπίτι σου.

Θα τσαλακωθεί η τιμή σου αν

βάλεις φωτιά σ’ αυτό τον οίκο Ανοχής ;

Σκότωσε το Θηρίο.

Σώσε τον εαυτό σου.

Το Θηρίο δεν πεθαίνει όταν ο φόβος μας είναι ζωντανός.

Η Μάρθα μένει εκεί – σταθερά – μαρτυρικά – υπομονετικά- στωικά- ήρεμα και

παρατηρεί, γράφει και καταγράφει το ελάχιστο . Εμένα με βοηθά. Γιατί μου καταδεικνύει το σημείο βρασμού. Ενώ εγώ βολεύομαι στο να βλέπω την φασαρία των υδρατμών.

Κλείνοντας αυτό τον ελάχιστο λόγο για την Μάρθα θέλω να πω ότι μας παίρνει από

την πλανερή καθημερινότητα και με το μαγικό της μανδύα, μας επιτρέπει την είσοδο

στον κόσμο των ιδεών, όπου η αλήθεια και το συναίσθημα συναντώνται σε μια αρμονία που μόνο αυτή καταφέρνει να συνθέσει. Εμείς την ευγνωμονούμε για αυτές τις στιγμές τέρψης που μας προσφέρουν τα βιβλία της.

Είναι παρήγορο στη σημερινή εποχή να υπάρχουν φωτεινά μυαλά, ευαίσθητες ψυχές,

νέοι άνθρωποι όπως η αγαπητή μου Μάρθα που καθημερινά τοποθετώντας το λιθαράκι τους στο ανθρώπινο οικοδόμημα, ξεφεύγουν από τη γήινη πραγματικότητα, και εισέρχονται με όραμα στο χώρο της νόησης και της σκέψης. Μια στάση ζωής δοσμένη με την ευαίσθητη πέννα της Μάρθας,

Εύχομαι ολόψυχα αυτή η ποίηση της Μάρθας να έχει μια μακρόπνοη και ευδόκιμη

πορεία και να φτερουγίζει σαν ταξιδιάρικο πουλί μέσα στους χώρους του έντεχνου λόγου.