Η ΒΑΣΩ ΣΑΚΕΛΛΑΡΗ
ΕΔΩΣΕ ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΗ ΔΙΠΟΛΙΚΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΕΡΔΙΣΕ
Κατέγραψε τη 10χρονη μάχη της με την ασθένεια στο βιβλίο της «Είσοδος –
Έξοδος»
«Η μητέρα μου έλεγε, ποτέ οι δοκιμασίες δεν μας δίνονται στη ζωή
χωρίς λόγο, είναι σαν μας λέει ο Θεός να ξαναδούμε τη ζωή με άλλα μάτια. Έτσι
κι εγώ μετά την μάχη μου με την διπολική συναισθηματική διαταραχή δεν είμαι πια
η ίδια Βάσω, είμαι ένας καινούριος άνθρωπος, η αρρώστια μου έκανε πολλά δώρα,
μου χάρισε σοφία, συγκέντρωση, ξεχώρισα πράγματα και πρόσωπα και είπα Βάσω
προχώρα
Μιλώντας με την αγαπητή ηθοποιό, σκηνοθέτιδα, δασκάλα της υποκριτικής και
εκπαιδευτικό στέλεχος του Τμήματος Θεατρικών σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών
Βάσω Σακελλάρη με αφορμή το βιωματικό βιβλίο της «Είσοδος – Έξοδος» από τις
εκδόσεις Το Δόντι του Ανδρέα Τσιλίρα, αντιλαμβάνεσαι αμέσως την ευγένεια της,
τον δυναμισμό της και το κυριότερο το πόσο καλύτερα νιώθει που έχει βγει από
την περιπέτεια της υγείας της που έζησε για τουλάχιστον δέκα χρόνια, από το
καλοκαίρι του 1999 έως το 2010.
«Είναι το 1
ο μου βιβλίο και ομολογώ ότι ανακάλυψα πως η συγγραφή
ενός βιβλίου είναι μία πολύ δημιουργική και απελευθερωτική διαδικασία και θέλω
να της μείνω πιστή γι’ αυτό και έχω ήδη στα σχέδια μου ένα 2
ο βιβλίο
που θα είναι μυθιστόρημα»,
ανέφερε μιλώντας στο thebest.gr η Βάσω
Σακελλάρη, η οποία έχει τελειώσει τη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου
Αθηνών αλλά έμελλε να την κερδίσει το θέατρο.
Είναι αριστούχος της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης όπου και μαθήτευσε
κοντά στην τριάδα των επιγόνων του μεγάλου δασκάλου Καρόλου Κουν: τον Γιώργο
Λαζάνη, τον Γιώργο Αρμένη και τον Μίμη Κουγιουμτζή, των οποίων τη συμπάθεια και
την εκτίμηση κέρδισε με κριτήριο το υποκριτικό της ταλέντο αλλά και την
ακεραιότητα του χαρακτήρα της, όπως εύστοχα είχε αναφέρει η θεατρολόγος και φιλόλογος
Χριστίνα Κόκκοτα σε ομιλία της για την Βάσω Σακελλάρη σε εκδήλωση της
Κοινο-Τοπίας.
Ρωτώντας τη Βάσω Σακελλάρη για το πώς προέκυψε το συγκεκριμένο βιωματικό,
εξομολογητικό βιβλίο, η ίδια δεν «μάσησε» τα λόγια της. Όπως μας είπε, γράφτηκε
κάτω από θυμό:
«Ήξερα στην πόλη όπου ζω, την Πάτρα πως οι άνθρωποι συζητούσαν για μένα και
την κατάσταση μου πίσω από την πλάτη μου και δεν σας κρύβω ότι κατά καιρούς
μάθαινα εξωφρενικά πράγματα. Γι’ αυτό το βιβλίο γράφτηκε κάτω από ένα αίσθημα
θυμού θέλοντας να δώσω μία δημόσια απάντηση, να πω τα όσα πέρασα και πώς
ξεπέρασα και αντιμετώπισα το πρόβλημα μου. Όλη αυτή τη δύσκολη περίοδο δεν
διέκοψα τίποτα και τα μαθήματα μου έκανα και παραστάσεις με τους φοιτητές.
Δεν σταμάτησα να εργάζομαι και να είμαι δραστήρια κι αυτό γιατί πάντα
ακολουθούσα την φαρμακευτική μου θεραπεία. Για δέκα χρόνια έως το 2010 θα έλεγα
πως σταυρώθηκα σαν το Χριστό, ανέβηκα το δικό μου Γολγοθά και στο τέλος ήρθε
για μένα η Ανάσταση το 2011-12 όταν ο γιατρός μου, μου είπε “Βάσω τελειώσαμε”»,
ανέφερε και στον τόνο της φωνής της διέκρινες μία ανακούφιση αλλά και μία
δύναμη και ενέργεια.
Η Βάσω Σακελλάρη όπως μας εξήγησε, αυτά τα 10-12 χρόνια της ζωής της ήταν
«τα πέτρινα χρόνια της». Είχε ωστόσο ανθρώπους δίπλα της που την στήριξαν και
προπαντός τον ψυχίατρο Γιάννη Βλάχο καθώς κι έναν ομοιοπαθητικό γιατρό τον
Σπύρο Κυβέλο που επίσης, όπως μας λέει την βοήθησε πολύ.
Είναι συγκλονιστικό αυτό που μας είπε, ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να
ξεπεράσεις μία τόσο σοβαρή ασθένεια. Ο γιατρός της, τής είπε πως ήταν η
εξαίρεση. Κι αυτό συμβαίνει διότι είναι δύσκολο να σταθεροποιήσει ο γιατρός τον
ασθενή του.
«Η ασθένεια έχει 2 πόλους, ή βρίσκεσαι κάτω στο πηγάδι, στην κατάθλιψη ή
ξαφνικά ανεβαίνεις πολύ ψηλά, στην ευφορία κι εκεί πολλοί την πατάνε νομίζοντας
ότι επανήλθαν στην κανονικότητα. Αυτό το “πάνω” είναι και το πιο επικίνδυνο
μιας και πολλοί που έχουν το πρόβλημα θεωρούν ότι έγιναν καλά και κόβουν τη
θεραπεία. Μπορεί η κατάθλιψη να είναι μία βαριά κατάσταση αλλά η μανία, η τρελή
χαρά ότι όλα είναι και πάλι τέλεια είναι πολύ πιο επικίνδυνη κι αν δεν
προσέξεις και δεν την αντιμετωπίσεις με τα κατάλληλα φάρμακα, είναι σαν δρόμος
χωρίς γυρισμό.
Πλέον εδώ και περίπου επτά χρόνια πέτυχα να σταθεροποιηθώ αποκτώντας μία
φυσιολογική ποιότητα ζωής. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που περνάνε μέσα από μεγάλες
δυσκολίες βγαίνουν καλύτεροι άνθρωποι κι αυτό νομίζω συνέβη και σε μένα», μας
είπε.
Δεν μας έκρυψε ότι από μικρή λόγω ευαισθησίας αλλά και λόγω κάποιων
περιστατικών στην εφηβεία της, πάντα είχε μία τάση προς την κατάθλιψη. «Ήμουν
ένα κλειστό σαν στρείδι παιδί κι αυτή η κατάθλιψη με συνόδεψε θαρρώ σε όλη την
πορεία της ζωής μου. Πάντα συμβουλευόμουν τον γιατρό μου αλλά επρόκειτο για
μικρά περιστατικά κατάθλιψης που τα ξεπερνούσα και μέσα από τη δουλειά μου. Το
1
ο όμως περιστατικό μανίας που εκδηλώθηκε το καλοκαίρι του 1999 ήταν
πολύ δυσάρεστο καθώς η μανία είναι μία σοβαρή ασθένεια», ανέφερε.
Επιθυμία της μέσα από το βιβλίο της «Είσοδος – Έξοδος» είναι πέρα από την
εξωτερίκευση του προβλήματος που πέρασε, να δώσει και το παράδειγμα σε άλλους
ίσως ασθενείς να βρουν τη δύναμη και το θάρρος να το ξεπεράσουν.
Όσο για τα θεατρικά της σχέδια, χαμογέλασε όταν την ρωτήσαμε και μας είπε
πως σκέφτεται πιθανόν κάποιο θεατρικό μονόλογο με συνεργάτη στην μουσική τον
Γιώργο Δίπλα ενώ στη σχολή θεατρικών σπουδών του Πανεπιστημίου της Πάτρας έχει
ακόμη όπως μας είπε 5 χρόνια δουλειάς.
Την ρωτήσαμε και για το ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας όπου τη δεκαετία του ’90 ερχόμενη
με περγαμηνές και με λαμπρές συνεργασίες στην Αθήνα (έχει συνεργαστεί με
εκλεκτούς θιάσους όπως της Ξένιας Καλογεροπούλου, της Μπέτυ Αρβανίτη, του
ζεύγους Καρέζη-Καζάκου και του Εθνικού θεάτρου αλλά και με αξιόλογα θεατρικά
σχήματα όπως η «Λαϊκή Σκηνή» και η «Εποχή» σε έργα των Ζωρζ Φεϋντώ, Μπαριγιέ
Γκρεντί, Έντεν φον Χόρβατ, Λουΐτζι Πιραντέλλο και του αρχαιοελληνικού θεάτρου
όπως «Ηλέκτρα», «Μήδεια» και «Εκκλησιάζουσες») έπαιξε σε παραστάσεις όπως «Τα
Γούστα του κυρίου Σλόαν» το 1998 αλλά και στον «Κοριολανό» του Σαίξπηρ το 1999
με τον Γιώργο Κιμούλη.
«Εγώ έχω τελειώσει με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, με έχει πληγώσει», είναι τα λόγια
της.
*Το βιβλίο της «Είσοδος – Έξοδος» αναμένεται να παρουσιαστεί σε εκδήλωση και
στην Αθήνα.
Συνέντευξη - επιμέλεια κειμένου:
ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ
