ΤΡΙΤΗ ΦΟΡΑ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

ΤΡΙΤΗ ΦΟΡΑ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

                                                                       Του  Γιώργου Λ. Μαργαρίτη

Έχουμε συμφωνία λοιπόν με υφεσιακά μέτρα και για να είμαστε ειλικρινείς για τρίτο Μνημόνιο με κάποιες μικρές ηλιαχτίδες, που δύσκολα όμως μπορούν να φέρουν «ηλιοφάνεια».

 Η κυβέρνηση της αριστεράς γίνεται η πρώτη αριστερή κυβέρνηση που θα εφαρμόσει σκληρά νεοφιλελεύθερης οσμής μέτρα κι αυτό από μόνο του αποτελεί αποτυχία γι’ αυτήν, που δύσκολα μπορεί κάποιος να διαχειριστεί.

Μια κυβέρνηση που ψηφίστηκε με ένα άλλο πρόγραμμα (το επονομαζόμενο της Θεσσαλονίκης) το οποίο χαρακτηρίζεται πλέον ουτοπικό και στην ουσία αποτελούσε πρόγραμμα ελπίδας για τον ελληνικό λαό.

            Οι περισσότεροι βέβαια δεν κάναμε ποτέ την αφελή σκέψη ότι θα εφαρμοστεί στο σύνολο του, αλλά τουλάχιστον πιστεύαμε ότι θα υπήρχαν στην εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής μικρές «οάσεις» εξομάλυνσης των κοινωνικών αδικιών, κάτι το οποίο συνηγορούσε στην υποστήριξη που δώσαμε μέχρι στιγμής.

 Όντως μερικά τέτοια δείγματα λάβαμε με κάποιες νομοθετικές ρυθμίσεις στους πρώτους μήνες διακυβέρνησης, αλλά μείναμε εκεί, καθώς επιτακτική ανάγκη ήταν μια έντιμη διαπραγμάτευση .

Μια έντιμη διαπραγμάτευση που άρχισε ελπιδοφόρα, αλλά υπό την εμμονή ακραίων γερμανικών κυρίως θέσεων και του Σόιμπλε κατέληξε σε εφιάλτη, με τις ευθύνες να βαραίνουν και την ελληνική πλευρά.

 Οι ευθύνες υπάρχουν και η κυβέρνηση οφείλει να τις αναλάβει κι έχουν να κάνουν με παλινωδίες και αντικρουόμενα μηνύματα κάθε φορά που ο καθένας ερμήνευε διαφορετικά τα δεδομένα.

            Η παραίτηση θα ήταν μια ώριμη σκέψη καθώς είναι δύσκολο να εφαρμοστούν τα μέτρα από αριστερής ιδεολογίας ανθρώπους. Ή μήπως όχι;  Θα φανεί στο μέλλον.

Είμαι της άποψης ότι όταν μιλάς για ρήξη για να έχεις κάποιο αποτέλεσμα έστω και μιας έντιμης συμφωνίας, οφείλεις να είσαι έτοιμος και για την ρήξη, δηλαδή να έχεις προετοιμάσει και τον ελληνικό λαό αλλά και τον κρατικό μηχανισμό για την ρήξη και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα με όλες τις συνέπειες της, ως διαφορετικής λύσης εκτός ευρώ .

Έπρεπε επίσης να είσαι έτοιμος και για την ασφυξία που θα σου προκαλούσαν οι Εταίροι, έχοντας οδηγό τα γεγονότα της Κύπρου. Τα παραπάνω προϋποθέτουν αληθινή ενημέρωση κάτι που στα ελληνικά ΜΜΕ εκλείπει. Είδαμε με τί λύσσα τα ΜΜΕ προπαγάνδιζαν σε μια λύση πάση θυσία στο Ευρώ και φαίνεται ότι οφείλει μια ελληνική κυβέρνηση να διαλύσει συμφέροντα και διαπλοκή στο εσωτερικό.

Φυσικά το μεγαλύτερο εμπόδιο ήταν ίσως το επονομαζόμενο ταμπού της πλειοψηφίας των Ελλήνων με το ευρώ. Και αποτελεί αυτό μιας μορφής δικαιολογία για τις παλινωδίες της ελληνικής κυβέρνησης καθώς αν πήγαινε κόντρα με τυχόν πλειοψηφικά ρεύματα δεν θα αποτελούσε κυβέρνηση πλειοψηφίας και είναι κάτι που με απασχόλησε έντονα και μένα κατά πόσο δηλαδή είναι όντως ο ελληνικός λαός έτοιμος να γυρίσει σε εθνικό νόμισμα. Εκεί είναι και η μεγαλύτερη ευθύνη του λαού. Εκεί είναι και το οξύμωρο να ζητάμε πρόγραμμα Θεσσαλονίκης μέσα στην Ευρωζώνη τούτης της χρονικής στιγμής. Δεν γίνεται να έχεις «και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο». Όμως ποτέ δεν το μάθαμε ξεκάθαρα. Αν δηλαδή το δημοψήφισμα ήταν μέσα ή έξω από το Ευρώ τι θα αποφάσιζε ο ελληνικός λαός. Και μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Αν λοιπόν υπήρξαν μονάχα λεονταρισμοί τα περί ρήξεως οφείλεις να βγεις και να το παραδεχτείς. Να πεις ότι προσπάθησες να φανείς δυναμικός αλλά εσύ ο ίδιος ποτέ δεν το πίστεψες και τελικά ηττήθηκες διασώζοντας κατά την συνθηκολόγηση ελάχιστα που θα υπερασπιστείς όμως για να πετύχεις κάτι καλύτερο. Απ’ την άλλη η διεξαγωγή δημοψηφίσματος αποτελεί νίκη της δημοκρατίας μια νίκη που όφειλαν να σεβαστούν οι λεγόμενοι Εταίροι αλλά και ο πρωθυπουργός που ένιωσε παγιδευμένος αντί λυτρωμένος με το δικό μας ΟΧΙ. Κι αν δεν ήταν έτοιμος για το ΟΧΙ δεν έπρεπε να μπει σε αυτή την διαδικασία.

Αντιθέτως μετά το αποτέλεσμα οι Ευρωπαίοι (το γερμανικό μπλοκ κυρίως) έδειξαν να γίνονται εκδικητικοί, να δείχνουν ότι αλλιώς νοούν την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, να επιμένουν με σκληρά και αντιλαϊκά μέτρα και να δίνουν το μήνυμα ότι θα τιμωρήσουν τον ελληνικό λαό είτε με σκληρά μέτρα είτε με ένα ανεξέλεγκτο Grexit ,με ανθρωπιστική βοήθεια.

Βρέθηκε λοιπόν ξανά έλληνας πρωθυπουργός σε δίλημμα και ξαναδιάλεξε το Μνημόνιο καθώς εμφανίστηκε πάλι το δίλημμα ή Μνημόνιο ή καταστροφή . Θα εξετάσουμε τα μέτρα ένα προς ένα. Θα παλέψουμε μέσα στις αντιξοότητες και δεν θα δώσουμε σε κανέναν άλλοθι για τις αντιλαϊκές επιλογές του. Το μόνο που απομένει αισιόδοξο είναι να υπάρξει απομείωση του χρέους κι ένα αναπτυξιακό πακέτο ώστε να μην ξαναμπούμε στον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Επίσης οφείλει ο πρωθυπουργός να πατάξει την διαφθορά, επιτέλους να καθαρίσει τους στάβλους του Αυγεία και να σπάσει τα πλοκάμια της διαπλοκής.

Αν τα καταφέρει μέσα στις αντιξοότητες θα μας έχει αποδείξει ότι ήταν ο σωστός και μόνος δρόμος και θα καταστήσει και την δική μου άποψη έωλη. Αν όμως η ύφεση παραμείνει τότε οι ευθύνες οι δικές του και των προηγούμενων (δεν ξεχνάμε τα 5 χρόνια θυσιών) θα είναι τεράστιες και θα συνηγορούν στην άποψη ότι τελικά δεν άλλαξε τίποτε και ματώνουμε άσκοπα.

Όσο για τις ευθύνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι μεγαλύτερες. Το Ευρώ παραμένει το σκληρό νόμισμα θηλιά στον λαιμό των Ευρωπαϊκών λαών και το μέλλον της Ευρωζώνης αβέβαιο. Ένα συνονθύλευμα κυνικών τεχνοκρατών κυβερνά με την ελπίδα ολοένα να σβήνει για το Ευρωπαϊκό όραμα των Λαών. Το ελληνικό πρόβλημα δεν ήταν ποτέ ελληνικό. Είναι και θα παραμείνει Ευρωπαϊκό. Και η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει σύντομα αν συνεχίσει να ακολουθεί την ίδια πολιτική λιτότητας την διάλυση της.

Οφείλουμε σαν λαός να σηκώσουμε το κεφάλι και να αγωνιστούμε για το καλύτερο και τώρα. Έχουμε μάθει να επιβιώνουμε στα δύσκολα. Κι όταν νιώθουμε υποταγμένοι ξέρουμε τον τρόπο να απελευθερωνόμαστε. Σε κάθε περίπτωση καλούμαστε να ζήσουμε και να αγωνιστούμε. Όχι για εμάς πλέον αλλά για τα παιδιά μας.