ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ

                                                                      ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ

ΣΤΗ ΜΑΡΙΑ ΜΑΣ

Μαρία μας. δεν σου πρέπουν κλάματα.  Είχες αρματωσιά στη ζωή σου.
Βγήκες  στο στάδιο των αρετών και  αναδείχθηκες σ’ όλα τα μέτωπα νικήτρια . Σπούδασες για την εποχή σου επάξια.
 Η τύχη σου επιφύλαξε λαμπρό συζυγικό βίο και σου χάρισε δυο λεβέντες.
 Η ζωή σε αξίωσε να χαρείς και εγγονια.
 Ο χρωστήρας σου ζωντάνεψε πρόσωπα, άνθη, αντικείμενα.
  Η  γραφίδα σου ξεκίνησε με τις αποκοτιές σου, σε ένα επιμύθιο σιωπής , για  να   συνεχίσεις  in memorian  με την πατρινέλα σου  που σου θύμιζε τα δυο καλοκαίρια σου,  με στρωμένο τραπεζ, στο ηλιοδρόμιο. Πέρασες αλώβητη τις πέτρινες μνήμες, χωρίς να σε πιάσει το Ηλιοβασίλεμα στο Μετζάο.
 Μας εκμυστηρεύτηκες  τα μυστικά της σοφίτας,  όταν σε καρτερούσαμε εις τας αυλάς του Κυρίου σου.
 Τέλος  σε απορρόφησε τόσο πολύ ο κοκκινόβραχος και βιάστηκες να μη σε βρει ο επόμενος χειμώνας.
 Εσύ  Μαρία μας δεν μας έχεις πια ανάγκη, θα έχεις αρκετούς φίλους και φίλες για παρέα σου, τον Αλέκο κοινό μας  φίλο,
το  Νώντα,τον Τίμωνα ,τον Κώστα, 
το Μανώλη, τον Ανδρέα, τον Περικλή,  την άλλη Μαρία, 
τον Τάσο και τόσους άλλους.
 Σε εμάς θα λείψεις και κυρίως στον αγαπημένο σου σύντροφο  Λευτέρη,
 στα αγαπημένα  παιδιά σου, τα εγγόνια σου κι σε εμάς τους φίλους και συντρόφους σου, στην μεγάλη παρέα των λογοτεχνών της Εταιρείας μας.
Στον απολογισμό σου έχεις θετικό πρόσημο και επαίνους να σε συνοδεύουν .
Δικαίως αναμένεις την απόδοση του στεφάνου της δόξης… για το  δρόμο που τελείωσες ευδόκιμα,
και  την πίστη που τήρησες  απαρέγκλιτα. 
  
Μαρία μας,

Στὸ ταξίδι ποὺ σὲ πάει
ὁ μαῦρος καβαλλάρης,
κύτταξε ἀπ᾿ τὸ χέρι του,
τίποτε νὰ μὴν πάρεις.

Κι ἂν διψάσεις μὴν τὸ πιεῖς

τὸ νερὸ τῆς ἀρνησιᾶς,


Μὴν τὸ πιεῖς κι ὁλότελα
κι αἰώνια μᾶς ξεχάσεις...
βάλε τὰ σημάδια σου
τὸ δρόμο νὰ μὴ χάσεις,

Μαρία μας  στη ζήση μας,
ὢ λόγε, ὢ στίχε, ὢ ρίμα,
  αμάραντα   τα άνθη μας
παντοτινά για   μνήμα!
Λ.Γ.Μ.