ΜΙΑ ΑΛΛΗΓΟΡΙΚΗ ΚΡΑΥΓΗ
ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ
Άγγελου Σικελιανού Σίβυλλα
Της Βίβιαν Φαρμάκη
Διδάκτορος Φιλολογίας Παν/μίου Ιωαννίνων
Πτυχ. Τμ. Ιστορίας-Αρχαιολογίας Παν/μίου
Αθηνών
Το επίσημο ιταλικό τελεσίγραφο, στις 3 τα μεσάνυχτα της 28ης Οκτωβρίου 1940, σηματοδοτεί για την Ελληνική γη την αφετηρία μιας εποχής δυστυχίας και φρίκης.
Η ελληνική επικράτεια βρίσκεται κάτω από την κατοχή των δυνάμεων του Άξονα. Τα ιταλικά και τα βουλγαρικά στρατεύματα ακολουθούν τους Γερμανούς και αμέσως τίθενται σε εφαρμογή σχέδια διαμελισμού της Ελλάδας.
…. και ξάφνου, / ώ από μια φωνή και μια ψυχή, υψώνεται ο λόγος του Προφήτη, Δημιουργού, Ποιητή Σικελιανού. Είναι η ποιητική κραυγή της πιο τρανής δίψας που πυρακτώνει την ελληνική ψυχή για την ελευθερία, που γίνεται ύμνος στο στόμα της Σίβυλλας, το μύθο ποιητικής τραγωδίας.
Ο ποιητής-προφήτης Σικελιανός, ριζώνοντας στο πιο βαθύ υποσυνείδητο του ανθρώπου, ενταγμένο σε μιαν ανθρώπινη ολότητα, τον κάνει και να νιώθει απόλυτα αλληλέγγυος μαζί της.
Ο
ίδιος λαός ειν’ εκείνος που γυρεύει τον «όρθιο Σκοπό του
Απόλλωνα και του
Διονύσου…
Η Σίβυλλα κλονίζεται για μια στιγμή αλλά συγκρατιέται…
«... Και να ολοφάνερα είχεν
η Σίβυλλα τον τάφο αγκαλιασμένο των θεών
μες στ’ Άδυτο», κ’ εθρήνει
… «Μεγάλε Θεέ», -έτσι θρηνούσε- ποιος θα πασκίσει να μαζέψει τάχα
τα μέλη Σου οπού ’ναι σκορπισμένα
στα πέρατα της γης; … ακόμα η στάχτη είναι ζεστή…».
Ακολουθεί το προανάκρουσμα της τραγικής ιστορίας, καθώς υποστασιοποιείται ποιητικά η δραματική διαδοχή των γεγονότων της ελληνικής ιστορίας του έπους του ’40.
«Το γένος, βουλιαγμένο μες στον αιώνα, να λυτρωθεί μονάχο του μπορεί.…».
Είναι μια αμυδρή, δημιουργημένη ποιητική, εικόνα της φρίκης της Κατοχής, των όσων υπέφερε ο ελληνικός λαός από τους ναζί και τους φασίστες…
Η κατοχή (’41) μια ιστορική εποχή ανάμεσα στην οποία συνθλίβεται ή εξαίρεται η ανθρώπινη ζωή…. βαδίζοντας προς κάποιον πολικόν αστέρα και πότε χάνεται στα σύννεφα, συμπαρασύροντας στα σκοτάδια της ψυχής του ανθρώπου, πότε αστράφτει με ξεχωριστά αισιόδοξη αλλά και εφήμερα δημιουργική αναλαμπή…
Έτσι μες στα σκότη του Αδύτου μόνη εκείνη εμοιρολόγα…
Βαριά η καρδιά του ελληνικού γένους, βιώνει το πάθος της διάσπασής της, του «μεγίστου» συμβόλου της ελευθερίας και του πνευματικού μεγαλείου, την Ακρόπολη.
Εκεί, στην κεντρομόλο δύναμη του Έθνους μας, εξαρθρώνουν την υπόσταση αυτής οι ορδές του Χίτλερ, και στήνουν τη σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό… μετά ένα μήνα υψώθηκε κι η σημαία της φασιστικής Ιταλίας…
Η ολική καταστροφή επήλθε με το φαινόμενο της Πείνας, της βιολογικής εξαθλίωσης της ελληνικής γης και των ανθρώπων.
Όμως ο Προφήτης ποιητής Σικελιανός αποκρούει με δύναμη και οργή αυτό το συμπαντικό θρυμμάτισμα του ανθρώπου και υπερασπίζεται με πάθος τη «βασική βιολογική αυτονομία της ανθρώπινης αισθαντικότητας, τη βλέπει στη λύτρωση αυτής απ’ όλες τις υπνωτικές κατηγορίες ζωής…
«… ενώ το πνεύμα μου αγάλι-αγάλι
ξυπνούσε από το λήθαργο, κι από ’να
σ’ άλλο σκαλί της Μνήμης το ανηφόρι …
… Αλλ’ ας σωπάσω
την ώρα αυτή, τι, να … Ανεβαίνει ο ήλιος …».
Και συνεχίζει ο Προφήτης Ποιητής Σικελιανός:
«Μα να ξυπνήσει πρέπει η πλέρια Μνήμη
…. Κανείς δε θα ξεφύγει τη γενιά του!
… της ζωής θε να ντυθεί την πανοπλία
και, μ’ ακέραιο τον άγιο σκελετό /
… θα στηθεί στη γη του
με το κεφάλι αλύγιστο κι ορτό!».
«… Κι α! Νάτη, να τη
της Λευτεριάς η θάλασσα…»
(Σίβυλλα, Α. Σικελιανού).
… Κι η απάντηση από την επίσημη Ελλάδα …
(Διάγγελμα του Πρωθυπουργού προς τον Ελληνικό Λαό…).
… Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν δια την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμή της…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου