ΕΥΤΥΧΙΑ
ΣΩΚΡΑΤΗΣ : Ευτυχισμένος και πλούσιος άνθρωπος είναι εκείνος
Που απολαμβάνει φτωχά αγαθά.
ΠΛΑΤΩΝ: Ευτυχία στον άνθρωπο είναι να ζει με εγκράτεια. σοφία και υγεία. Όταν ζει στην ασωτία και την αρρώστια είναι δυστυχής.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που έχει φρόνηση και αρετή και απολαμβάνει μέτρια αγαθά, τότε η ευτυχία του πηγάζει από αυτόν τον ίδιο και όχι από κανένα Θεό.
ΞΕΝΟΦΩΝ : Το να μην έχεις ανάγκη για τίποτα είναι θεϊκό, το να έχεις ανάγκη για λίγα, είναι πολύ κοντά στο Θεό.
ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΙΩΝΙΑΣ
ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ
ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΙΩΝΙΑΣ
Αύγουστος 1922-Αύγουστος 2011
ΠΕΝΤ’ ΑΙΩΝΕΣ
Πέντ’ αιώνες πρόσμενε το Γένος
τον ερχομό του, που είχε αργήσει
για να ξυπνήσει ο Κοιμισμένος
κι η Αγιά Σοφιά να λειτουργήσει.
Κ ήρθε! Σα να’ ρθε αποσταλμένος
΄Αγγελος Θεού στη στερνή κρίση,
με τη ρομφαία αρματωμένος
να καταλύσει και να στήσει.
Κ’ ήρθε! Μα η πλάνη ήταν μεγάλη!
Του Αγγέλου τα φτερά κερένια,
στάχτη η ρομφαία η σιδερένια…
Σφάλα εκκλησιά την πόρτα πάλι!
Βαθειά κοιμήσου Κοιμισμένε!
Με τη λαχτάρα, ω Γένος μένε.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ
ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ
Όλα μας τα καράβια πίσω γυρίσαμε,
Σπασμένα τα κατάρτια σκισμένα τα πανιά.
Ήρθαν από τη Σμύρνη κι απ’ τα Μουδανιά.
Φέραν τους νικημένους που δεν πολέμησαν.
Τις δάφνες δέκα χρόνων. Το όνειδος μιας στιγμής
Το λείψανο της δόξας, το πτώμα της τιμής.
Φέραν των εκκλησιών μας τα δισκοπότηρα,
Παιδία, γυναίκες, γέρους-Γένος Γραικών πολύ-
Της ρίζες της φυλής μας απ’ την Ανατολή.
Μα ένα καράβι, μαύρο, πίσω δεν γύρισε.
Ποιους κάβους αρμενίζει, ποια πέλαγα περνά,
Και πουθενά δεν βγαίνει, δεν φτάνει πουθενά;
Χρόνια το καρτερούνε και χρόνια πέρασαν.
Δεν τόειδε μήτε ναύτης, μήτε θαλασσινός,
Μητ’ ερημίτης φάρος, μήτ’ άστρο της νυχτός!
Τάχα να ‘χει βουλιάξει; Τάχα να στοίχειωσε;
Δε θα ξανάρθει τάχα στην πατρική του αχτή;
Oϊμέ ! κι έχει φορτώσει το πιο ακριβό φορτίο…
Όλα τα χάσαμε, όλα! Και μόνο φόρτωσε
το πιο στερνό καράβι την ώρα του χαμού,
φόρτωσε την ελπίδα του ξαναγυρισμού!
΄Ελα, χρυσό καράβι έλα ξεφόρτωσε!
Δώσ’ μου το θησαυρό σου κι άνοιξε τα πανιά
Ολόισια για τη Σμύρνη, Πόντο και Μουδανιά…
Γεώργιος Αθανασιάδης
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΤΟΥ ‘22
Κι ήρθαμε.. Άξαφνε…χωρίς αποσκευές και διαβατήρια!
Δεν ήρθαμε ταξιδευτές για να ξεχάσουμε καημούς.
Δεν ήρθαμε ούτε ζητιάνοι, ούτε γυριστάδες.
΄Ηρθαμε εμείς, οι Μαθηταί των Αποστόλων,
οι πιστοί της Επτάφωτης Λυχνίας της Αποκαλύψεως,
τα στερνοπαίδια των Κομνηνών και των Παλαιολόγων.
Είμαστε…Ιδέτε…Δε μας γνωρίζετε;
Είμαστε οι Πρόσφυγες…Οι Πρόσφυγες!...
ΙΩΝ
(Ανθολόγιά Μαγγανάρη Θρήνοι και παινέματα για τις χαμένες
Πατρίδες)Νέα Σύνορα 1988.
Για την αντιγραφή Λ. Γ. Μαργαρίτης
ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΙΩΝΙΑΣ
Αύγουστος 1922-Αύγουστος 2011
ΠΕΝΤ’ ΑΙΩΝΕΣ
Πέντ’ αιώνες πρόσμενε το Γένος
τον ερχομό του, που είχε αργήσει
για να ξυπνήσει ο Κοιμισμένος
κι η Αγιά Σοφιά να λειτουργήσει.
Κ ήρθε! Σα να’ ρθε αποσταλμένος
΄Αγγελος Θεού στη στερνή κρίση,
με τη ρομφαία αρματωμένος
να καταλύσει και να στήσει.
Κ’ ήρθε! Μα η πλάνη ήταν μεγάλη!
Του Αγγέλου τα φτερά κερένια,
στάχτη η ρομφαία η σιδερένια…
Σφάλα εκκλησιά την πόρτα πάλι!
Βαθειά κοιμήσου Κοιμισμένε!
Με τη λαχτάρα, ω Γένος μένε.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ
ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ
Όλα μας τα καράβια πίσω γυρίσαμε,
Σπασμένα τα κατάρτια σκισμένα τα πανιά.
Ήρθαν από τη Σμύρνη κι απ’ τα Μουδανιά.
Φέραν τους νικημένους που δεν πολέμησαν.
Τις δάφνες δέκα χρόνων. Το όνειδος μιας στιγμής
Το λείψανο της δόξας, το πτώμα της τιμής.
Φέραν των εκκλησιών μας τα δισκοπότηρα,
Παιδία, γυναίκες, γέρους-Γένος Γραικών πολύ-
Της ρίζες της φυλής μας απ’ την Ανατολή.
Μα ένα καράβι, μαύρο, πίσω δεν γύρισε.
Ποιους κάβους αρμενίζει, ποια πέλαγα περνά,
Και πουθενά δεν βγαίνει, δεν φτάνει πουθενά;
Χρόνια το καρτερούνε και χρόνια πέρασαν.
Δεν τόειδε μήτε ναύτης, μήτε θαλασσινός,
Μητ’ ερημίτης φάρος, μήτ’ άστρο της νυχτός!
Τάχα να ‘χει βουλιάξει; Τάχα να στοίχειωσε;
Δε θα ξανάρθει τάχα στην πατρική του αχτή;
Oϊμέ ! κι έχει φορτώσει το πιο ακριβό φορτίο…
Όλα τα χάσαμε, όλα! Και μόνο φόρτωσε
το πιο στερνό καράβι την ώρα του χαμού,
φόρτωσε την ελπίδα του ξαναγυρισμού!
΄Ελα, χρυσό καράβι έλα ξεφόρτωσε!
Δώσ’ μου το θησαυρό σου κι άνοιξε τα πανιά
Ολόισια για τη Σμύρνη, Πόντο και Μουδανιά…
Γεώργιος Αθανασιάδης
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΤΟΥ ‘22
Κι ήρθαμε.. Άξαφνε…χωρίς αποσκευές και διαβατήρια!
Δεν ήρθαμε ταξιδευτές για να ξεχάσουμε καημούς.
Δεν ήρθαμε ούτε ζητιάνοι, ούτε γυριστάδες.
΄Ηρθαμε εμείς, οι Μαθηταί των Αποστόλων,
οι πιστοί της Επτάφωτης Λυχνίας της Αποκαλύψεως,
τα στερνοπαίδια των Κομνηνών και των Παλαιολόγων.
Είμαστε…Ιδέτε…Δε μας γνωρίζετε;
Είμαστε οι Πρόσφυγες…Οι Πρόσφυγες!...
ΙΩΝ
(Ανθολόγιά Μαγγανάρη Θρήνοι και παινέματα για τις χαμένες
Πατρίδες)Νέα Σύνορα 1988.
Για την αντιγραφή Λ. Γ. Μαργαρίτης
ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
1.ΡΩΤΑ
Όποιος ρωτά μπορεί να γίνει
ηλίθιος για λίγα λεπτά.
Αυτός όμως που δεν ρωτά
παραμένει ηλίθιος για πάντα.
2.ΑΚΟΥ
Ακούτε για να καταλάβετε
κι όχι για να απαντήσετε.
Ακούτε έως ότου αρχίσετε
να βλέπετε με τα αυτιά σας.
3.ΣΙΩΠΑ
Είναι καλλίτερο να σιωπάς
και να νομίζει ο άλλος ότι είσαι βλάκας
παρά να μιλάς ακατάπαυστα
και να το επιβεβαιώνεις.
4.ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΘΕΤΙΚΑ
Να είσαι αισιόδοξος
ο κόσμος έφτασε μέχρι εδώ
που είναι σήμερα
χωρίς την παραμικρή συμβολή
των απαισιόδοξων.
5.ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ
Αν θέλεις να πετάξεις
με τους Αετούς,
σταμάτα να κάνεις παρέα
με γαλοπούλες….
ΠΑΤΡΑ 16-8-2011
Για την αντιγραφή Λ.Γ.Μαργαριτης
1.ΡΩΤΑ
Όποιος ρωτά μπορεί να γίνει
ηλίθιος για λίγα λεπτά.
Αυτός όμως που δεν ρωτά
παραμένει ηλίθιος για πάντα.
2.ΑΚΟΥ
Ακούτε για να καταλάβετε
κι όχι για να απαντήσετε.
Ακούτε έως ότου αρχίσετε
να βλέπετε με τα αυτιά σας.
3.ΣΙΩΠΑ
Είναι καλλίτερο να σιωπάς
και να νομίζει ο άλλος ότι είσαι βλάκας
παρά να μιλάς ακατάπαυστα
και να το επιβεβαιώνεις.
4.ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΘΕΤΙΚΑ
Να είσαι αισιόδοξος
ο κόσμος έφτασε μέχρι εδώ
που είναι σήμερα
χωρίς την παραμικρή συμβολή
των απαισιόδοξων.
5.ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ
Αν θέλεις να πετάξεις
με τους Αετούς,
σταμάτα να κάνεις παρέα
με γαλοπούλες….
ΠΑΤΡΑ 16-8-2011
Για την αντιγραφή Λ.Γ.Μαργαριτης
EYΧΕΣ ΣΤΙΣ ΕΟΡΤΑΖΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΕΣ
ΕΥΧΕΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΙΛΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝΕ ΣΗΜΕΡΑ ΕΥΧΟΜΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Η ΥΠΕΡΑΓΑΘΟΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΚΑΙ ΒΟΗΘΟΣ.
Ειδικά για τις φίλες Μαρίες Δέσποινες, Δέσπω, Δεσποινιώ, Ντέπη, Πέπη, Ζέπω, Πιπίνα, Ελώνα, Ελλώνα, Ελόνα, Θεοτοκία, Κρυστάλλω, Κρουστάλλω, Κρουστάλω, Κρυσταλία, Κρυσταλλία, Κρουσταλένια, Κρίστι, Κρύστα, Μάρω, Μαριώ, Μαριωρή, Μαρίκα, Μαριγώ, Μαριγούλα, Μαρούλα, Μαρίτσα, Μανιώ, Μαριέττα, Μαρούσα, Μάρσια, Μαργέτα, Μαριέττα, Μαργετίνα, Μιρέλλα, Μυρελλα, Μιρέιγ, Μιρέϊγ, Μιρεϊγ, Παναγιώτα, Γιώτα, Παναγιούλα, Γιούλα, Παναγούλα, Πάνη, Τότα, Τούλα, Πρέσβεια, Πρεσβεία, Συμέλα, Σιμέλα, Σουμελά, Γεσθημανή, Ιεσθημανή, Γεθσημανή, Μαρινίκη, Καθολική, Ηλιοστάλακτη αφιερώνω τους παρακατω στιχους:
ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΣΟΥ
Κατέβηκα στ’ ολάνθιστο μικρό μου περιβόλι
Όπου είναι όλα χαρωπά και λάμπει η φύση όλη
Για τη δική σου τη γιορτή λουλούδια να μαζέψω
Κι ένα μπουκέτο ολόδροσο για σένανε μα πλέξω.
Έκοψα ρόδα ευωδιαστά, γαρίφαλα, πανσέδες
Υάκινθους ,βασιλικούς και άλλους μενεξέδες
Που ντροπαλοί αποφεύγουνε τ’ αδιάκριτο το μάτι
Μοιάζουν θαρρείς πρωτόγνωρη και άδολη αγάπη.
Τράβηξα προς τα γιασεμιά δράμα είν’ η ζωή τους
Σε ένα τσ’ αυγής φιλί σβήνει απαλά η πνοή τους
Αγνές καρδούλες τρυφερές που αγαπημένο χέρι
Μπορεί με ένα του άγγιγμα το θάνατο να φέρει.
Στάθηκα στον παρθενικό, τον άσπιλο τον κρίνο
Που φάνταζε περήφανος για τ’ άρωμα το φίνο
Και τη λευκή του ομορφιά. Προχώρησα στις πασχαλιές
Που ναι χαράς το σύμβολο και μάζεψα αγκαλιές…
Σε μια γωνιά ξετρύπωσα σαν παραπεταμένα
Δυο μανουσάκια τρυφερά που φύτρωναν θλιμμένα
Κι απ’ τις μιμόζες ζήτησα πούναι τόσο λεπτές
Τα μυρωμένα κλώνια τους να μού διναν κι αυτές.
Πλήθος γαζίες έκοψα δειλές κι ωχροντυμένες
Άσπρες τρελές αμυγδαλιές, νυφούλες στολισμένες
Ζουμπούλια ,που θυμίζουμε τ’ άπειρο του ουρανού
Λεμονανθούς, π’ ονείρατα μας φέρνουμε στο νου…
Τις μαργαρίτες ρώτησα αν θέλεις να σου πούνε
Αυτές που είναι φλύαρες και πάντοτε μιλούνε
Κεινα που κρύβω στην καρδιά για σε αγαπημένη
Είναι η ψυχή τους άδολη μ’ αλήθεια στολισμένη.
Τα πέταλά τους έχουνε φωνή και απαντάνε
Σ’ όλους η ΑΓΑΠΗ αληθινή πονούν και λαχταράνε.
Ανάλαφρα μουρμουρητά με στόμα ερωτικό
Θε να σου ψιθυρίσουνε το ΝΑΙ στο μυστικό!...
IΩΝ ΛΕΥΚΙΟΣ
«ΜΗΤΕΡΑ ΘΕΑ, ΘΕΟΥ ΜΗΤΗΡ»
«ΜΗΤΕΡΑ ΘΕΑ, ΘΕΟΥ ΜΗΤΗΡ»
(Η Θεοτόκος στη Λογοτεχνία μας)
Ο Αύγουστος, είναι ο χρυσός μήνας του χρόνου.
Ο λαός μας με τη θυμοσοφία του εκφράζει την ευχή και την επιθυμία «να ήταν τρεις φορές το χρόνο».
Είναι ο μήνας της συγκομιδής των καρπών της γης.
Ο προχριστιανικός Ελληνισμός λάτρευε τη Μητέρα -Θεά τη Μεγάλη Μητέρα.
Πίστευε πως το Θείο ταυτίζεται με τη φύση και την αντιλαμβάνονταν με όρους ζωής.
Σαν φυτό και καρπός που γεννιέται από τη φύση .
Την Θεότητα ταύτιζαν και θεωρούσαν συνώνυμη με την Μητέρα - φύση από την μήτρα της οποίας προέρχεται η ζωή.
Με την επικράτηση του Χριστιανισμού έρχεται μια άλλη πίστη .Έρχεται ο Χριστός ως τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.
Ως Υιός του Θεού Πατρός ,γεννιέται από το Άγιο Πνεύμα και την Παρθένο Μαρία, που διαδραματίζει σημαντικό ρόλο ως Θεομήτωρ και Θεοτόκος
Οι Έλληνες τιμούν τη Θεοτόκο όλες τις εποχές του χρόνου .
Το Φθινόπωρο (8η Σεπτεμβρίου)τα γενέθλια της,
το Χειμώνα(21 Νοεμβρίου) τα Εισόδια της,
την Άνοιξη (25 Μαρτίου) τον Ευαγγελισμό της
και το Καλοκαίρι(15 Αυγούστου) την Κοίμησή της.
Από τις πλέον σημαντικές γιορτές της είναι ο Ευαγγελισμός και η Κοίμηση.
Η Θεοτόκος είναι η Αγία Μορφή που έχει υμνηθεί από όλους. Υμνογράφοι, Ποιητές, Πεζογράφοι, Συνθέτες, Ζωγράφοι και Μουσικοί με σημαντικά έργα κοσμούν τη Μουσική, τη ζωγραφική και την παγκόσμια Γραμματολογία.
Οι ποιητές μας της έδωσαν χιλιάδες επίθετα και χαρακτηρισμούς. Την είπαν Υπέροχο δώρο της ανθρωπότητας στη Γέννηση του Χριστού, Υπέρμαχο Στρατηγό, Άρμα Θεού, Βαρύτιμο Σκεύος, Γλυκεία Λέξη, διόπτρα Μυστηρίων, Ζωοπάροχο, Ηδύπνουν Ρόδο , Κυρά των Αγγέλων, Λαμπάδα στιλποφανή , Μέλισσα Ουράνια, Νοητό Όρος, Ξύλο Αλόης, Ουρανοβάμονα, Πανευεργέτη ,Ρώση , σωμάτωση Λόγου, Τεθεωμένη, Ύαλο Διακαυστική, Φρυκτωρία, Ψυχών Θεραπεία, Ωράϊσμα Πάγκαλο.
Ο Ακάθιστος Ύμνος αποτελεί ένα θαυμάσιο ποίημα προς τιμήν της. Πυρίμορφο όχημα του λόγου, την χαρακτηρίζει, Ουρανών Υψηλοτέρα, Γης το Θεμέλιο, Εγκαλλώπισμα των Αποστόλων, Τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ .
Αλλά και ο Κοσμάς ο Μελωδός ένας από τους σημαντικούς υμνογράφους της Εκκλησίας γράφει για την Κοίμησή της:
«Πεποικιλμένη τη θεία δόξη η ιερά και ευκλεής Παρθένε μνήμη Σου πάντας συνηγάγετο προς ευφροσύνην τους πιστούς εξαρχούσης Μαριάμ, μετά χορών και τυμπάνων τον σω άδοντες Μονογενεί, ενδόξως ότι δεδόξασται.»
Ο λαός μας τρέφει βαθύτατα αισθήματα σεβασμού και τιμής και έχει συνθέσει εγκώμια κατά το πρότυπο της Μεγάλης Παρασκευής.
Από τους νεώτερους Έλληνες ποιητές ο Σολωμός θα υμνήσει την Θεοτόκο με το στόμα του Αρχαγγέλου:
«Χαίρε, χαίρε ω Μαρία,
όθε αι χάρες όλες αναβρύζουν
το ανθρώπινο να σώσουν Γένος»
Ο Παλαμάς προσεύχεται μυστικά και γράφει:
«Πρόστρεξε, Μυροφόρα
Μονάχα Εσένα πίστεψα και λάτρεψα
μονάχα Εσένα από τα πρωινά γλυκοχαράματα
Κι ως τώρα μεσ’ τα αιματοστάλακτα
μιας οργισμένης δύσης
Δέσποινα, στήριξέ μ’ Εσύ και μη μ’ αφήσεις.»
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης σ’ ένα από τα ελάχιστα ποιήματά του γράφει:
«Γλυκιά Παρθέν’ αξίωσε με
νάρθω και πάλι στο ναό σου
όπου φυσά γλυκά η αύρα
στο ρέμα στα πλατάνια μυστικά!».
Ο Γεώργιος Βερίτης κατ’ εξοχήν θρησκευτικός ποιητής
γράφει :
«Γλυκιά Μητέρα των θλιμμένων
και στήριγμα των Χριστιανών
δος στις ψυχές των πονεμένων
λίγη δροσιά των ουρανών».
Ο Παντελής Πρεβελάκης γράφει:
«Η Παναγία ,η «Κυρά των Αγγέλων» θα δεχόταν σήμερα το λαό της…
κατέβηκε από το χρυσό εικονοστάσι
έπλυνε τα κλαμένα μάτια της
στη δρόσο από τα κρίνα του Ευαγγελισμού
κι έσυρε στ’ αγλύκαντα χείλη της το αίμα απ’ τη λόγχη και τα αγκάθια…»
Ο Άγγελος Σικελιανός στο ποίημα «Ύμνος στην Παναγιά» θα αναφωνήσει:
«Στεριές ,νησιά και πέλαγα, μια Κόρη και μια Μάνα
η Ελλάδα στην αθάνατη γονατιστή πλαγιά
που τρέμει μπρος της η άβυσσο ακούοντας την καμπάνα
τα θεόρατα τα μάτια σου στυλώνει Παναγιά!..»
Ο Τάκης Παπατσώνης στο ποίημα «Ρεμβασμός Δεκαπενταύγουστου»
γράφει:
«…Άλαλα τα χείλη των όσων δεν κοπίασαν
για ν’ ακουμπήσουν τα ξαναμμένα κεφάλια τους
στα γόνατά Σου τα μητρικά,
που καταλύουν το μαύρο πάθος.
Άλαλα τα χείλη των όσων δεν διακρίναν πως συντρίβεις με το πόδι σου και συνθλάς την κεφαλή
του πανάρχαιου δράκοντα,
που κέρδισε παίζοντας
κι ύστερα το ‘ χασε το μήλο…»
Η Ζωή Καρέλλη στο ποίημα « Της Παράκλησης» γράφει:
«Αγαπητή, γλυκύτατη ελπίς
Καλλίστη Μητέρα, μορφή αγγελική
δίχως ρομφαία πύρινη
τιμωρίας συγχώρεση αληθινή
συμπάθεια, συμπόνια, σημασία
Της παράκλησης επακούσασα
Στην αδυναμία Γοργοεπήκοος».
ή καταφυγή
Παρηγοριά για τον απελπισμένο.»
Τέλος ο Στέλιος Σπεράντζας στο ποίημα του: «Παντάνασσα»γράφει:
«Ούτε των γιασεμιών, ούτε των ρόδων
Μπορούν οι ανασασμοί, καθώς τριγύρω
Σκορπίζονται, να φτάσουν Οδηγήτρα
Κυρά, της αγιοσύνης Σου το μύρο.
Παντάνασσα στο Θείο χαμόγελο Σου
Στην άφθαρτη πραότη, που έχεις πάρει,
Εσείσθηκε η καρδιά μου, της ζωής μου
Τινάζοντας το μόχθο και τα βάρη..»
Και φυσικά δεν είναι οι μόνοι. Θα ήταν μακρύς ο κατάλογος και ο χώρος ανεπαρκής
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
(Η Θεοτόκος στη Λογοτεχνία μας)
Ο Αύγουστος, είναι ο χρυσός μήνας του χρόνου.
Ο λαός μας με τη θυμοσοφία του εκφράζει την ευχή και την επιθυμία «να ήταν τρεις φορές το χρόνο».
Είναι ο μήνας της συγκομιδής των καρπών της γης.
Ο προχριστιανικός Ελληνισμός λάτρευε τη Μητέρα -Θεά τη Μεγάλη Μητέρα.
Πίστευε πως το Θείο ταυτίζεται με τη φύση και την αντιλαμβάνονταν με όρους ζωής.
Σαν φυτό και καρπός που γεννιέται από τη φύση .
Την Θεότητα ταύτιζαν και θεωρούσαν συνώνυμη με την Μητέρα - φύση από την μήτρα της οποίας προέρχεται η ζωή.
Με την επικράτηση του Χριστιανισμού έρχεται μια άλλη πίστη .Έρχεται ο Χριστός ως τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.
Ως Υιός του Θεού Πατρός ,γεννιέται από το Άγιο Πνεύμα και την Παρθένο Μαρία, που διαδραματίζει σημαντικό ρόλο ως Θεομήτωρ και Θεοτόκος
Οι Έλληνες τιμούν τη Θεοτόκο όλες τις εποχές του χρόνου .
Το Φθινόπωρο (8η Σεπτεμβρίου)τα γενέθλια της,
το Χειμώνα(21 Νοεμβρίου) τα Εισόδια της,
την Άνοιξη (25 Μαρτίου) τον Ευαγγελισμό της
και το Καλοκαίρι(15 Αυγούστου) την Κοίμησή της.
Από τις πλέον σημαντικές γιορτές της είναι ο Ευαγγελισμός και η Κοίμηση.
Η Θεοτόκος είναι η Αγία Μορφή που έχει υμνηθεί από όλους. Υμνογράφοι, Ποιητές, Πεζογράφοι, Συνθέτες, Ζωγράφοι και Μουσικοί με σημαντικά έργα κοσμούν τη Μουσική, τη ζωγραφική και την παγκόσμια Γραμματολογία.
Οι ποιητές μας της έδωσαν χιλιάδες επίθετα και χαρακτηρισμούς. Την είπαν Υπέροχο δώρο της ανθρωπότητας στη Γέννηση του Χριστού, Υπέρμαχο Στρατηγό, Άρμα Θεού, Βαρύτιμο Σκεύος, Γλυκεία Λέξη, διόπτρα Μυστηρίων, Ζωοπάροχο, Ηδύπνουν Ρόδο , Κυρά των Αγγέλων, Λαμπάδα στιλποφανή , Μέλισσα Ουράνια, Νοητό Όρος, Ξύλο Αλόης, Ουρανοβάμονα, Πανευεργέτη ,Ρώση , σωμάτωση Λόγου, Τεθεωμένη, Ύαλο Διακαυστική, Φρυκτωρία, Ψυχών Θεραπεία, Ωράϊσμα Πάγκαλο.
Ο Ακάθιστος Ύμνος αποτελεί ένα θαυμάσιο ποίημα προς τιμήν της. Πυρίμορφο όχημα του λόγου, την χαρακτηρίζει, Ουρανών Υψηλοτέρα, Γης το Θεμέλιο, Εγκαλλώπισμα των Αποστόλων, Τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ .
Αλλά και ο Κοσμάς ο Μελωδός ένας από τους σημαντικούς υμνογράφους της Εκκλησίας γράφει για την Κοίμησή της:
«Πεποικιλμένη τη θεία δόξη η ιερά και ευκλεής Παρθένε μνήμη Σου πάντας συνηγάγετο προς ευφροσύνην τους πιστούς εξαρχούσης Μαριάμ, μετά χορών και τυμπάνων τον σω άδοντες Μονογενεί, ενδόξως ότι δεδόξασται.»
Ο λαός μας τρέφει βαθύτατα αισθήματα σεβασμού και τιμής και έχει συνθέσει εγκώμια κατά το πρότυπο της Μεγάλης Παρασκευής.
Από τους νεώτερους Έλληνες ποιητές ο Σολωμός θα υμνήσει την Θεοτόκο με το στόμα του Αρχαγγέλου:
«Χαίρε, χαίρε ω Μαρία,
όθε αι χάρες όλες αναβρύζουν
το ανθρώπινο να σώσουν Γένος»
Ο Παλαμάς προσεύχεται μυστικά και γράφει:
«Πρόστρεξε, Μυροφόρα
Μονάχα Εσένα πίστεψα και λάτρεψα
μονάχα Εσένα από τα πρωινά γλυκοχαράματα
Κι ως τώρα μεσ’ τα αιματοστάλακτα
μιας οργισμένης δύσης
Δέσποινα, στήριξέ μ’ Εσύ και μη μ’ αφήσεις.»
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης σ’ ένα από τα ελάχιστα ποιήματά του γράφει:
«Γλυκιά Παρθέν’ αξίωσε με
νάρθω και πάλι στο ναό σου
όπου φυσά γλυκά η αύρα
στο ρέμα στα πλατάνια μυστικά!».
Ο Γεώργιος Βερίτης κατ’ εξοχήν θρησκευτικός ποιητής
γράφει :
«Γλυκιά Μητέρα των θλιμμένων
και στήριγμα των Χριστιανών
δος στις ψυχές των πονεμένων
λίγη δροσιά των ουρανών».
Ο Παντελής Πρεβελάκης γράφει:
«Η Παναγία ,η «Κυρά των Αγγέλων» θα δεχόταν σήμερα το λαό της…
κατέβηκε από το χρυσό εικονοστάσι
έπλυνε τα κλαμένα μάτια της
στη δρόσο από τα κρίνα του Ευαγγελισμού
κι έσυρε στ’ αγλύκαντα χείλη της το αίμα απ’ τη λόγχη και τα αγκάθια…»
Ο Άγγελος Σικελιανός στο ποίημα «Ύμνος στην Παναγιά» θα αναφωνήσει:
«Στεριές ,νησιά και πέλαγα, μια Κόρη και μια Μάνα
η Ελλάδα στην αθάνατη γονατιστή πλαγιά
που τρέμει μπρος της η άβυσσο ακούοντας την καμπάνα
τα θεόρατα τα μάτια σου στυλώνει Παναγιά!..»
Ο Τάκης Παπατσώνης στο ποίημα «Ρεμβασμός Δεκαπενταύγουστου»
γράφει:
«…Άλαλα τα χείλη των όσων δεν κοπίασαν
για ν’ ακουμπήσουν τα ξαναμμένα κεφάλια τους
στα γόνατά Σου τα μητρικά,
που καταλύουν το μαύρο πάθος.
Άλαλα τα χείλη των όσων δεν διακρίναν πως συντρίβεις με το πόδι σου και συνθλάς την κεφαλή
του πανάρχαιου δράκοντα,
που κέρδισε παίζοντας
κι ύστερα το ‘ χασε το μήλο…»
Η Ζωή Καρέλλη στο ποίημα « Της Παράκλησης» γράφει:
«Αγαπητή, γλυκύτατη ελπίς
Καλλίστη Μητέρα, μορφή αγγελική
δίχως ρομφαία πύρινη
τιμωρίας συγχώρεση αληθινή
συμπάθεια, συμπόνια, σημασία
Της παράκλησης επακούσασα
Στην αδυναμία Γοργοεπήκοος».
ή καταφυγή
Παρηγοριά για τον απελπισμένο.»
Τέλος ο Στέλιος Σπεράντζας στο ποίημα του: «Παντάνασσα»γράφει:
«Ούτε των γιασεμιών, ούτε των ρόδων
Μπορούν οι ανασασμοί, καθώς τριγύρω
Σκορπίζονται, να φτάσουν Οδηγήτρα
Κυρά, της αγιοσύνης Σου το μύρο.
Παντάνασσα στο Θείο χαμόγελο Σου
Στην άφθαρτη πραότη, που έχεις πάρει,
Εσείσθηκε η καρδιά μου, της ζωής μου
Τινάζοντας το μόχθο και τα βάρη..»
Και φυσικά δεν είναι οι μόνοι. Θα ήταν μακρύς ο κατάλογος και ο χώρος ανεπαρκής
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
ΠΕΝΗΝΤΑΧΡΟΝΑ ΑΠΟΦΟΙΤΩΝ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΓΑΣΤΟΥΝΗΣ 1961
Στις 20 Αυγούστου ημέρα Σάββατο και ώρα 7 μ.μ. προγραμματίζουν να γιορτάσουν τα πενηντάχρονα από την αποφοίτησή τους οι μαθήτριες και μαθητές του Γυμνασίου Γαστούνης.
Ήταν Ιούνιος του έτους 1961 όταν μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των εξετάσεων τριάντα ένα (31) μαθήτριες και μαθητές της τότε ογδόης τάξεως έπαιρναν το απολυτήριό τους και άφηναν οριστικά το σχολείο τους ανοίγοντας τα φτερά τους για να αντιμετωπίσουν ο καθ’ ένας με το δικό του τρόπο τη ζωή.
Οι μαθητές και μαθήτριες που αποφοίτησαν τον Ιούνιο του 1961 ήταν οι εξής:
Ανδριόπουλος Σωτήρης(Καραμιδιά) ,Βασιλοπούλου Γιώτα(Γαστούνη) ,Γαβριλιάδης Νίκος,(Παλαιοχώρι) Γρηγορόπουλος Γρηγόρης (Ανδραβίδα) ,Δάμα Αγγελική ,(Μάχος) Ζαμπακόλας Ηλίας(Μεσολόγγι) Θεοτοκάτου Λέττα,(Γαστούνη) Καρκαβίτσας Βασίλης(Λεχαινά), Καστανιώτη Διονυσία(Βαρθολομιό) Κλάδης Χρήστος,(Γαστούνη) Κλώνης Ντίνος(Βαρθολομιό) Κομνηνός Βασίλης (Γαστούνη) Κουτσογιάννης Διονύσιος,(Λεχαινά) Κουτσοδήμου Παναγιώτα,(Γαστούνη) Κωνσταντάτος Ντίνος(Γαστούνη) , Μαργαρίτης Λεωνίδας(Κόροιβος) Ματθαίου Αικατερίνη(Καίτη)(Γαστούνη) Μολοχτός Αριστείδης,(Καθολική ) Παπαδημητρόπουλος Βασίλης(Γαστούνη) , Παρασκευόπουλος Σπύρος,(Τραγανό) Παπουτσή Γιώτα,(Kαβασιλα)Πεπελάσης Τάκης,(Γαστουνη) Πεπελάσης Κωστάκης(Γαστούνη), Προκόπης Χρήστος (Αμπελοκαμπος),Πετρόπουλος Νίκος(Σαβάλια),Τάσος Σαφαρής(Γαστούνη) Σπηλιωτόπουλος Σάκης,(Καβάσιλα) Σπηλιωτοπούλου Νάνση,(Γαστούνη) Τσάκωνας Γιώργος (Ανδραβίδα), Φουσκαρίνη Σία,(Ανδραβίδα)Χαμηλάκη Ασπασία(Γαστούνη) και Χριστοδουλοπούλου Γιώτα (Καλύβια ΄Ηλιδας)
Με καθηγητές τον αείμνηστο Γυμνασιάρχη Γεώργιο Παπαβασιλείου
Και τους :Αναστασόπουλο Μιχάλη Φιλόλογο, Αργυρόπουλο Αποστόλη Φυσικό, Άνθη Γιάννη Σωματικής Αγωγής, Καστραντά Κώστα Μαθηματικό Λούκου Αντιγόνη Φιλόλογο
Λουρίδα Γιώτα Σωματικής Αγωγής,Οικονόμου Γεώργιο Φιλόλογο,Πυριόχου - Γιαννακοπούλου Μπετίνα Θεολόγο
Σεγδίτσα Σταθούλα Φιλόλογο ,Σερέτη Σταύρο Θεολόγο
Τα χρόνια πέρασαν, χώρισαν μεταξύ τους ακολουθώντας ο καθένας το δρόμο του, κράτησαν όμως μία υπόσχεση που έδωσαν τότε και η οποία με το πέρασμα του χρόνου έγινε πλέον συνήθεια:
Να βλέπονται και να κουβεντιάζουν μαζί μια φορά το χρόνο κυρίως το κυρίως ένα Σαββατοκύριακο του Αυγούστου.
Αυτή τους την υπόσχεση κράτησαν με επιμονή και συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια και όποιος μπορούσε έρχονταν το απόγευμα του Σαββάτου στην Πλατεία του Αγίου Νικολάου στη Γαστούνη.
Στις μέρες που έρχονται συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από την αποφοίτησή τους και για μια ακόμη φορά θα συναντηθούν και πάλιν το Σάββατο 20 Αυγούστου στις 7 μμ στο γνωστό τους σημείο (Πλατεία Αγίου Νικολάου) για να κουβεντιάσουν και να θυμηθούν και πάλι τα παλιά για λίγο.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ Σ' ΟΛΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΤΕΛΕΣΑΝ ΣΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ
Με τη βοήθεια του Θεού και των γιατρών μου Kαθηγητών Δημήτρη Κρεμαστινού, Χρήστου Ρόκκα καρδιοχειρουργού και της αναισθησιολόγου Στάμως Ματιάτου εκ των ενόντων και από ίδια υλικά μου δημιούργησαν μια καινούργια καρδιά.Οπως και πριν η νέα μου καρδιά συνεχίζει να πάλλεται για ζωή με την ίδια όπως πάντα δυναμική και αγάπη για το συνάνθρωπο.
Ευχαριστώ όλους και όλες όσοι συνετέλεσαν να επιτύχει το εγχείρημα αυτό και εκείνες και εκείνους που πρόσφεραν από τις καρδιές τους αίμα για να μου μεταγγίσουν την αγάπη τους.
Θα είμαι υπόχρεος για πάντα .
Με ευχαριστίες που δεν έχουν όρια, περιορισμό και έκταση
Λεωνίδας Μαργαρίτης
Ευχαριστώ όλους και όλες όσοι συνετέλεσαν να επιτύχει το εγχείρημα αυτό και εκείνες και εκείνους που πρόσφεραν από τις καρδιές τους αίμα για να μου μεταγγίσουν την αγάπη τους.
Θα είμαι υπόχρεος για πάντα .
Με ευχαριστίες που δεν έχουν όρια, περιορισμό και έκταση
Λεωνίδας Μαργαρίτης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)