KEIMENO ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ ΤΑΚΤΙΚΟΎ ΜΈΛΟΥΣ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΊΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΏΝ

KEIMENO ΟΜΙΛΙΑΣ  ΤΟΥ  ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ ΤΑΚΤΙΚΟΎ ΜΈΛΟΥΣ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΊΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΏΝ

ΕΚΔΟΤΗ-ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ

ΤΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΑΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ

«Η ΑΛΛΑΓΗ»  ΜΕ ΘΕΜΑ:  «ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΙΝΕΣΤΑΙ»..

(Η ομιλία πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 5^η Δεκεμβριου 2016 και ώρα 7.00 μ.μ. στα πλαίσια των Φιλολογικών Βραδινών της Εταιρείας Λογοτεχνών που προγραμματίσθηκαν απ’ αυτή και πραγματοποιούνται κάθε Δευτέρα στις 7 μ.μ. με τη  συνεργασία  της Δημοτικής Βιβλιοθήκης-Πολιτιστικός Οργανισμός Δήμου Πατρέων).

Τον ομιλητή παρουσίασε με λίγα λόγια ο πρόεδρος της Εταιρείας Λεωνίδας Μαργαρίτης ο οποίος έδωσε και το λόγο στον ομιλητή ο οποίος μεταξύ άλλων είπε και τα εξής:

Πώς να σου πω σ’ αγαπώ με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις.

Πώς να σε νιώσω να με νιώσεις με τα γλωσσικά σύμβολα που έχουν φθαρεί και παραφθαρεί. Πως να πάρω στα σοβαρά τα μεγάλη λόγια που εκφέρουν δυνάστες όλων των εποχών και όλων των χωρών , χρωμάτων, φύλων  και θρησκειών .

Πώς να δεχθώ να ανεχθώ τις λέξεις με τις οποίες ονειρεύονται τα παιδιά να τους κάνουν  προμετωπίδα οι πολεμοκάπηλοι και οι δημεγέρτες όλων των εποχών.

Πώς να δεχτώ τα λόγια που καλύπτουν αντί να αποκαλύπτουν την ΑΛΗΘΕΙΑ.

Λόγια, λόγια χωρίς ουσία, κατά πως έλεγε ο Σαίξπηρ στο έργο του Άμλετ.

Το είναι η φαίνεσται πολλοί τα θεωρούν ταυτόσημα, άλλοι αγνοούν το είναι και εστίαζαν όλη τους τη ζωή στο φαίνεσθαι, στην εικόνα  δηλαδή στο περίβλημα. Από αυτό και η ρηχότητα.

Το δίλλημα είναι παλιό και διχαστικό των χαρακτήρων έστω και σε λανθάνουσα μορφή που όμως καταγράφεται και εξωτερικεύεται με διάφορες παραλλαγές αλλά με κεντρικό άξονα και χονδρικά  με το κομφόρμ από την μια και με την αυθόρμητη, χωρίς πλαίσια συμπεριφορά από την άλλη.

 Το αυθόρμητο το πηγαίο οι κομφορμιστές τα θέλουν όλα προκαθορισμένα και καλοκουρδισμένα και ντύνονται στην τρίχα, όπως λέμε ,με υπαρξιακή αναφορά στον προτεσταντισμό.

Είναι αυτοί που ακολουθούν κατά γράμμα τη μόδα και δεν διαθέτουν προσωπικό γούστο. Έχουν ετοιματζίδικο γούστο. Έτσι ενισχύουν τους οίκους μόδας με ότι και αν αυτό σημαίνει, όχι μόνο  για την τσέπη τους αλλά και την  ευρύτερη οικονομία.

Από την άλλη είναι οι απλοί και ανεπηρέαστοι από τηλεοπτικές σειρήνες και αντιστέκονται ακόμη και στο σνομπάρισμα και τις ειρωνείες από τον κάθε περίγυρο.

Το φαίνεσται αποχρωμάτισε τις λέξεις,τις ξεθώριασε μέχρι στρέβλωσης.

Ευτυχώς όμως είναι οι ποιητές που αποκαθαίρουν τις λέξεις τις φρεσκάρουν από όλες τις παραχαράξεις ,

ξελαμπικάρουν την γλώσσα μας.

Ευτελίσαμε το λόγο ,με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις όπως λέει και το τραγουδάκι .Ψέμα στο ψέμα και όχι μόνο από τους πολιτικούς ,αν και εδώ είναι πρωταθλητές, χτίσαμε το κοινωνικό εποικοδόμημα της καταστροφικής πλάνης μας. Τής πλάνης που νομίσαμε ότι με τον εθισμό στο ψέμα και την υπεκφυγή, λύναμε τα ατομικά και συλλογικά μας προβλήματα.

Χρησιμοποιήσαμε και χρησιμοποιούμε ακόμη λέξεις ‘όχι για να αποκαλύψουμε και επικοινωνήσουμε αλλά για να καλύψουμε την ηθική μας γύμνια.

Φτάσαμε να θεωρούμε ντεμοντέ και ξεπερασμένο τον Λόγο του Ιησού του Ναζωραίου γιατί εξυπνακίζουμε πάνω σε ψευδεπίγραφους νεωτερισμούς. Παραγκωνίσαμε τον μέγα Λόγο που ξεκλείδωνε ψυχές και κοινωνούσε καρδιές. Νομίσαμε ότι τα βρήκαμε όλα εμείς οι νεότεροι.’ Όλα εκτός από την επαφή ανθρώπου με άνθρωπο.

 Αυτή την επαφή καμιά επιστήμη δεν μπορεί να μας τη δώσει από τη στιγμή που κακοποιήσαμε και φθείραμε τις λέξεις. Ακόμη και την ευρύτερη επαφή, το χαμόγελο το κάναμε επιτήδευση και κοινωνική σύμβαση με σκοπούμενο πάντα στόχο.

Έτσι φτάσαμε να μην πιστεύει κανείς κανέναν. Οι φόρμες του καθωσπρεπισμού, υπέσκαψαν κάθε τι αυθεντικό και πηγαίο και ακύρωσαν στην πράξη την συλλογικότητα ,την αδελφοσύνη, την αλληλεγγύη.

 Αυτές τις τρεις μεγάλες λέξεις τις έφθειραν οι καιροσκόποι της πολιτικής και  τις έκαναν «καραμέλα» και τις κατάντησαν χωρίς αντίκρισμα. Αυτές οι τρεις μεγάλες λέξεις-έννοιες δεν επιβάλλονται επιτελικά, αλλά βγαίνουν πίδακες ψυχής από τα έσω του καθενός.

 Η χρήση τους από τους Πολιτικούς ακόμη και από την Εκκλησία η άλλες ¨φιλανθρωπικές» με εισαγωγικά η μη ) οργανώσεις είναι προσχηματική που κάνει τον κόσμο να «κουμπώνεται» και να γενικεύει έτσι την δυσπιστία αορίστως και συλλήβδην σε βάρος των όποιων αγνών και ανιδιοτελών προθέσεων ξεπηδάνε.

Το ψέμα το «κατά συνθήκην» όπως έγραφε ο Νορντάου έχει κάνει πολύ μεγαλύτερη ζημιά από όσο νομίζουμε όταν το χρησιμοποιούμε έστω και ως αθώα υπεκφυγή της στιγμής.

Ο εθισμός στο μικρό ψέμα, μας έκανε ανεκτικούς και στα μεγάλα ψέματα των κρατούντων γι’ αυτό δεν αντιδρούμε και τα δεχόμαστε ως φυσικά η έστω ως αναγκαία κακά.

Εδώ σε αυτή την ανοχή-ανοσία μας, πατάνε οι πολιτικοί, όταν μιλάνε για «πολιτικό πολιτισμό» που τους βολεύει για την διαιώνιση και την ατιμωρησία της φαυλότητας κάθε μικρής και μεγάλης εξουσίας.

Στήσαμε μεγαλοπρεπείς ναούς και στολίσαμε με χρυσοποίκιλτα άμφια τους δεσποτάδες. Ακόμα και τις εικόνες των αγίων τις επιχρυσώσαμε. Έτσι προδώσαμε μόνοι μας την ουσία του Χριστιανισμού.

Τελετουργήσαμε και τυποποιήσαμε το κήρυγμα και τη στάση ζωής του Ναζωραίου.

Μετατρέψαμε τους ιερείς, από διακόνους σε εξουσιαστές, τους περιβάλαμε με το αλάθητο(περίπτωση Πάπα).

Τους αφήσαμε να εξουσιάζουν την ψυχή μας, με κορύφωση την Ιερά Εξέταση στη Δύση.

Φτάσαμε και στην …εξαγορά των αγίων με τα τάματα.

Είχαμε και εδώ ένα αντίγραφο των κοσμικών εξουσιών που εγκαινίασε ο Μέγας (κατά τα άλλα)Κωνσταντίνος.

Εμπορευματοποιήσαμε την σωτήρια ανάσα ,που μας έδωσε ο Θεάνθρωπος με την παρακαταθήκη του για το χρήμα όταν είπε:  «ΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΟΣ ΤΩ ΚΑΙΣΑΡΙ»

Έτσι στρεβλώσαμε το μέγιστο άγγελμα ελπίδα για «επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία». Από εκεί και πέρα, θρησκειοποιήσαμε την ΕΚΚΛΗΣΙΑ, την σύναξη, τον συγχρωτισμό, την αδελφοσύνη και την μετατρέψαμε σε ένα ιστορικό παλιό γεγονός, την κάναμε στατική και απομακρυνθήκαμε από το διαρκές και αέναο ΠΑΡΟΝ που ήταν και πρέπει να είναι ο Ιησούς και το οποίο βίωναν μόνο οι πρώτοι χριστιανοί πριν το κίνημα γίνει επίσημη θρησκεία.

Το χριστιανικό κίνημα που πρωτογενώς αμφισβητούσε τις εξουσίες, εξουδετερώθηκε από αυτές με εκχώρηση μέρους της δύναμης του. Το έφτασαν σε ακραίες  περιπτώσεις να μετέχει  στην λήψη αποφάσεων όπως την εποχή του Βυζαντίου ,έτσι το έκαναν συνένοχο κάθε κακοδιοίκησης.

Όλη αυτή η αποκοπή και στρέβλωση του Θείου Κηρύγματος λειτούργησε σωρευτικά, γι’ αυτό και οι διαρκής επανάσταση που ευαγγελίστηκαν οι πρώτοι χριστιανοί μέσα στους διωγμούς και τις κατακόμβες, λειάνθηκε και έπαψε να ενοχλεί τους ισχυρούς.

Αυτός ο εναγκαλισμός με τις κοσμικές εξουσίες κάθε φορά, με ακραία περίπτωση την ευλογία του Πάπα, στα ναζιστικά στρατεύματα, μείωσε έως και ακύρωσε τον Λόγο της Εκκλησίας που (κυρίως σήμερα) τον έχουμε τόσο ανάγκη, ως κοινωνία και ως πολίτες.

Μέσα σε αυτή την απαξίωση των γενικότερων ηθικών αξιών, πνίγονται και οι φωτεινές εξαιρέσεις(που είναι περισσότερες από όσες νομίζουμε) μεταξύ των οποίων προεξάρχουσα θέση κατέχει ο Λόγος και η στάση ζωής του αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου.

Έτσι καταντήσαμε όλοι παντέρμοι και ανέστιοι ηθικά και πνευματικά.

Εύκολοι στόχοι του Κολοσσαίου που έχει στήσει η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση.

Η εικόνα είναι δισδιάστατη δεν έχει βάθος. Η εικόνα έχει λεχθεί ότι είναι χίλιες λέξεις. Όμως και η λέξη, η κάθε λέξη είναι χίλιες εικόνες ,εικόνες που πλάθονται δημιουργικά, ενώ οι λέξεις από την εικόνα είναι από τη φύση  τους υποθετικές. Οι πρωτόγονες γλώσσες είχαν τα εικονογράμματα.

Το είναι και το έχει είναι ασύμβατα όσο αυξάνεται το έχει  τόσο ελαττώνεται έως και επικαλύπτεται το είναι.

Το είναι, είναι το κουκούτσι είναι ο πυρήνας  της ύπαρξής μας και όσο πιο πολύ περιβάλλεται από επιτήδευση, όσο πιο πολύ προσθέτουμε φλοιούς σαν του κρεμμυδιού τόσο ασφυκτιούμε.

 Η εντυπωσιοθηρία μας γυρίζει ανάποδα όλες τις αξίες. Αντί να στρατευτούμε ,σε ιδέες και αξίες, προσκολληθήκαμε σε «ηγέτες» που αφού μας έπαιρναν την ψήφο, αποκόπτονταν από εμάς. Έφτιαχναν την δική τους αυλή με τους λογής-λογής παρατρεχάμενους που ως κισσοί τρέφονταν από τον κορμό της εξουσίας ,με χυμούς από τον δικό μας ιδρώτα.

Η ιστορία  είναι γεμάτη πατερούληδες αλλά και προειδοποιητικές φωνές από πνευματικούς ανθρώπους που είπαν και λάλησαν μέσα από τα έργα τους ,ποιητικά ,φιλοσοφικά, εικαστικά.

Εμείς δεν ακούμε, δεν βλέπουμε, δεν διαβάζουμε.

Τώρα όμως που ήρθε η εσχάτη πλάνη, ζητάμε και ευθύνες. Που είναι οι διανοούμενοι λέμε σήμερα-να βγουν μπροστά να μιλήσουν ,να ανοίξουν νέους δρόμους σωτηρίας, της παραπαίουσας  κοινωνίας.

Όμως όλα αυτά τα φωτεινά μυαλά στη Ελλάδα και τον κόσμο έχουν μιλήσει με στεντόρεια αλλά και μεστή φωνή, μέσα από το έργο τους. Μίλησαν με τα ποιήματα, την μουσικά, την εικαστική τέχνη, την στάση ζωής τους.

Δεν θα βγουν τώρα στα πρωινάδικα και στους εξυπνακισμούς των εύπεπτων εκπομπών ,για να σνομπαριστούν  από τους λεγόμενους τηλεοπτικούς αστέρες που με το αζημίωτο κατευθύνουν την ειδησεογραφία και την «καναλιάρουν» κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Το οικονομικό-εξουσιαστικό σύστημα μας πέρασε σιγά-σιγά και εντέχνως  την ιδέα, ότι η σκέψη δεν είναι δική μας υπόθεση αλλά των κρατούντων που σκέπτονται και αποφασίζουν για εμάς  πριν από εμάς.

Τα τηλεοπτικά σήριαλ και ο χαβαλές  ραδιοφωνικών εκπομπών η των λαιτ ταμπλοιντ αρκούν για την πνευματική μας τροφή. Ανάμεσα στον τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό αχταρμά υπάρχουν και κάποιες νησίδες ποιοτικών φωνών που λειτουργούν ως βαλβίδα εκτόνωσης.

 Δίνουν βήμα και μικρόφωνο σε γόνιμες προτάσεις και αναζητήσεις με εκφωνητές και παραγωγούς εκπομπών χορτασμένων όμως που ως σάκοι του μποξ εισπράττουν την οργή του κόσμου ,των πεινασμένων και των αδικημένων. Εκεί περιμένουμε να βγούνε οι πνευματικοί άνθρωποι της κοινωνικής ευθύνης για να χρησιμοποιηθούν ως άλλοθι της σοβαροφάνειας του εκφερομένου δημόσιου λόγου;

Oι υπεύθυνες φωνές που είναι πολύ περισσότερες από όσες νομίζουμε δεν είναι διατεθειμένες να δώσουν κύρος στα «σκουπίδια» χωρίς να βγει και αποτέλεσμα, αφού όπως είναι γνωστό οι άδειοι ντενεκέδες χτυπάνε και ακούγονται πιο δυνατά από τους γεμάτους. Τα έργα και η στάση ζωής των ΝΟΜΑΤΕΩΝ είναι εκεί στις βιβλιοθήκες, στις γκαλερί, στις πινακοθήκες ,στα ωδεία ,τα μουσεία…

Εκεί μας περιμένουν για να πιάσουμε το νήμα της χαμένης πορείας μας.

Οι πολιτικοί άλλα λένε στις φιλικές συνάξεις και από εκεί μόνο μπορεί να μεταπηδήσει καμιά αλήθεια και άλλα στο δημόσιο λόγο τους, που είναι εντεταγμένα στη λογική του πως θα φανούν στο φαίνεσται. Εξ αυτού φτάνουν σε διχασμό προσωπικότητας.

 Όσοι κλονίζουν την συνείδηση τους συνεχίζουν να κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους.’ Όσοι δεν έχουν ελαστική συνείδηση τα τινάζουν στον αέρα.

Η δημοσιογραφία και δημοσιολογία υπηρετεί το ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ. Η αξιολόγηση ειδήσεων, γεγονότων, απόψεων γίνεται με βάση ότι τι λέει κάθε κείμενο αλλά ποιος το λέει. Τα ανώνυμα δεν προσέχονται και δεν προωθούνται καν και ας έχουν τις μεγαλύτερες αλήθειες. Τα επώνυμα γίνονται πρωτοσέλιδα και ας είναι τα πιο ανούσια και παραπλανητικά.

        Και ας μη μιλήσουμε για το ΙΝΤΕΡΝΕΤ αφού και οικείο δεν μου είναι και σε αχαρτογράφητα νερά κινείται, χωρίς να μπορούμε ακόμη να μάθουμε που θα μας βγάλει αν το εξουσιάζουμε μέχρι τέλους η μας ξεπεράσει και γίνει ο εφιαλτικός Φραγκεσταιν.

Θα κλείσω την ομιλία μου με κάτι σχετικό και παραστατικό…

Ήταν ένα σπίτι πάνω σε ένα λόφο, ψηλό επιβλητικό, ολόκληρο κάστρο. Χτισμένο πέτρα την πέτρα, πελεκημένη και αρμολογημένη από τους καλύτερους πρωτομάστορες.

Αυτό το σπίτι το θαύμαζαν όλοι, τα πουλιά είχαν φτιάσει φωλιές στη στέγη του και τα άλλα ζώα το κοίταζαν με έκσταση, το νιώθαν φιλικό. Όμως από εκεί πέρασε ένας πλούσιος. Είχε έλθει από την Εσπερία, στα πλουμιστά ντυμένος.

 Είδε το σπίτι επιβλητικό πάνω στο λόφο, το  λιμπίσθηκε και το έκανε δικό του. Μάτσα τα λεφτά. Κανείς δεν τούφερε αντίρρηση. Αντίθετα όλοι χάρηκαν που ο πλούσιος θα έμενε εκεί στον τόπο των…πρωτόγονο.

Το νέο αφεντικό του πύργου έκανε  ανακαίνιση. ΄Εφερε χρωματιστάδες και διακοσμητές, σπουδαγμένους και πεπαιδευμένους. Σοφάτισαν το σπίτι όλο, μέσα έξω, το χρωμάτισαν με ανοιχτά φανταχτερά χρώματα και διάφορους πρωτότυπους σχηματισμούς. Σταυροδρόμι εκεί μεγάλο, της Οικουμένης κέντρο, έλεγαν πολλοί!

 Όλοι τα θαύμαζαν γιατί γυάλιζε. Γυάλιζε και θάμπωνε  περαστικούς και ντόπιους. Το αποτιμούσαν ως μεγάλο έργο, το παίνευαν, το διαλαλούσαν και καμάρωναν που ήσαν σύγχρονοι και ήξεραν και από τέχνη.

Περηφανευόταν γιατί ο πλούσιος, τον τόπο τους διάλεξε να δώσει την εύνοια του. Πουλιά και ζώα εξαφανίστηκαν σα να ντρέπονταν να πλησιάσουν σε τέτοια πολυτέλεια.

Αλλά και οι μαστόροι που το είχαν χτίσει και πριν περνούσαν και καμάρωναν την πελεκημένη, αρμολογημένη πέτρα τώρα έχουν χαθεί και πουθενά δεν φαίνονταν.

Όμως μια μέρα που  ο οικοδεσπότης έλειπε ήρθαν δυο παιδιά ονειροπαρμένα …λωλά. Έφεραν και ένα συνεργείο, έκαναν αμμοβολή, καθάρισαν το σπίτι από τους σοφάδες τα χρώματα και όλα τα μπιχλιμπίδια.

 Φάνηκε μόνο η πέτρα, η άρτια αρμολογημένη και μαστορικά πελεκημένη. Τι σπίτι έγινε σαν πρώτα, πέτρινο  σε αρμονία με το όλο περιβάλλον.

Ξαναζύγωσαν τα ζώα, τα πουλιά ξανάφτιαξαν φωλιές στη στέγη. Οι μαστόροι που το είχαν χτίσει ξεμύτισαν και πάλι από γύρα τριγύρα με χαρά.

Όμως αυτό δεν κράτησε πολύ γιατί ο οικοδεσπότης επανήλθε από την Εσπερία και όταν  είδε  το …κακό κάλεσε τις εξουσίες όλες να πιάσουν να τιμωρήσουν τα παιδιά για τη φθορά ξένης περιουσίας για καταστροφή της αισθητικής από την κρατούσα ηθική.

«Ναι-ναι, έτσι είναι» έλεγαν όλοι. Ο άνθρωπος έχει δίκιο του χάλασαν το σπίτι είχε πληρώσει τόσα λεφτά.

Ο οικοδεσπότης ξανάρχισε από την αρχή, ξανάφταξε το σπίτι γκλαμουράτο, τα πουλιά άφησαν τις φωλιές τους και τα ζώα δεν ξαναπλησίασαν. ξέφυγαν όμως και οι πρωτομαστόροι και στο σπίτι έπεσε ψύχρα, έμοιαζε έτσι χωρίς ψυχή και μια ατμόσφαιρα απομόνωσης το διαπερνούσε.

Παρά τις  φωνές  διαφόρων επισκεπτών και γλεντοκόπων το σπίτι έμενε παγωμένο και ξεκομμένο από όλο το εκεί περιβάλλον η τέχνη των πρωτομαστόρων, η  ψυχή της δημιουργίας έμεινε εκεί σκεπασμένη και φυλακισμένη πίσω από τους σοβάδες και τα χρώματα.

΄Ηταν σαν ταριχευμένο χελιδόνι που ποτέ δεν θα πετάξει πια…

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ -ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΡΕΓΚΛΗ: «Εδώ σε τούτο το χωριό… Δήμητρα,Τρουμπε ή Γουρμπί.»

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ   ΒΙΒΛΙΟΥ

  ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΡΕΓΚΛΗ: «Εδώ σε τούτο το χωριό…

Δήμητρα,Τρουμπε ή Γουρμπί.»

            Κριτική  προσέγγιση από το Λεωνίδα Μαργαρίτη

Καρπερός ουσιαστικά και μεταφορικά ο Ηλειακός Κάμπος υπήρξε χωνευτήρι λαών και εθνοτήτων. Δέχθηκε κατά καιρούς στίφη επιδρομέων και βαρβάρων  που κατέληγαν εδώ είτε από ανάγκη είτε από τυχοδιωκτισμό.

Στους ηρωικούς χρόνους δέχθηκε τους Θεσσαλούς και τους Αιτωλούς, στους ιστορικούς τους Αρκάδες και τους Κερκυραίους στους Μεσαιωνικούς κατά σειρά τους Σλάβους, τους Φράγκους ,τους Αλβανούς και τέλος του Τούρκους και Αρβανίτες ( Τουρκαλβανούς  Λαλαίους).

 Στους  μετεπαναστατικούς  χρόνους  δέχθηκε Έλληνες από όλες τις γωνιές της Ελληνικής γης, Ηπειρώτες, Μανιάτες, Χιώτες, Αρκάδες, Ρουμελιώτες, Κεφαλλήνες και Ζακυνθινούς.

Όλα τα ετερόκλητα και ιδίως αλλόφυλα στοιχεία συγχωνεύθηκαν κατά κανόνα στο μεγάλο χωνευτήρι της κοινωνικής ζωής.

Η γη της Ηλείας  ιερή πάντα κατά τους Αρχαίους Έλληνες με το θρησκευτικό και αθλητικό κέντρο την Ιερή Άλτη της Ολυμπίας, στους Βυζαντινούς χρόνους σαν κτήμα του Αγίου Ανδρέου, στη Φραγκοκρατία σαν προσωπική ιδιοκτησία του Φράγκου Ηγεμόνα, στην Τουρκοκρατία σαν προσωπικό κτήμα της μητέρας του εκάστοτε Σουλτάνου, έδινε ασυλία στους Ηλείους και τους εξασφάλιζε μία ειρηνική διαβίωση μέσα στα πατρογονικά τους.

        Τα διάφορα ήθη και έθιμα των ξενόφερτων  ξαναπλάστηκαν και ξαναδόθηκαν σε εντόπιο τόνο και χρώμα.

        Στο διάβα των αιώνων πολλοί καταπιάστηκαν να γράψουν την ιστορία της Ηλείας χωρίς ωστόσο μέχρι σήμερα να υπάρχει στην ουσία μία ολοκληρωμένη και άρτια εργασία για το σύνολο του Ηλειακού τόπου και των ανθρώπων του στη διαδρομή των αιώνων.

        Ο αποκαλυπτικός  και μακρόπνοος ιστορικός της Ηλείας δεν έχει μέχρι  σήμερα υπάρξει.

        Δεν μπορώ βεβαίως να παραγνωρίζω την συνεισφορά του αείμνηστου Γυμνασιάρχη Γεωργίου Παπανδρέου με το έργο του «Η Ηλεία διά μέσου των αιώνων»,ο οποίος με τις έρευνες του διέσωσε πολλά στοιχεία της ιστορίας της Ηλειακής γης. Όμως  δεν έγραψε πλήρη, διεξοδική και εμπεριστατωμένη  ιστορία  της Ηλείας.

Λέγεται πως ο δεύτερος τόμος ο οποίος είχε αναγγελθεί με τον ίδιο τίτλο του πρώτου  ήταν κατά πολύ αξιολογότερος. Ατυχώς κατεστράφη την τελευταία στιγμή που θα εδίδετο στο τυπογραφείο.

Υπάρχει η ανέκδοτη εργασία του αείμνηστου Γυμνασιάρχη Δημητρίου Π. Οικονομοπούλου με τον τίτλο: «Ηλεία επί Τουρκοκρατίας». Υπάρχει  το έργο του Γ. Α. Χρυσανθακόπουλου με τίτλο: «Η Ηλεία επί Τουρκοκρατίας» που κυκλοφόρησε το 1950 ένα έργο το οποίο συμβάλει σημαντικά στη γνώση των Ηλειακών ζητημάτων της εποχής εκείνης.

Η Ηλειακή ιστορία όμως είναι ανεξάντλητη και σε μεγάλα τμήματά της ανεξερεύνητη.

Βέβαια τα μεγάλη και σημαντικά γεγονότα της Ηλειακής ιστορίας είναι γνωστά. Δεν είναι όμως  μελετημένα σε όλη τους την έκταση, το βάθος και στις λεπτομέρειες της.

Όσοι καταπιάνονται με τη συγγραφή επί μέρους ιστοριών τοπικών κοινωνιών με την καταγραφή όσων πληροφοριών  έχουν σχέση με την προέλευση των κατοίκων, την σύνθεση των πληθυσμών, τις μετακινήσεις τους στο χώρο, τη μόνιμη εγκατάστασή τους την ανάπτυξη δραστηριοτήτων, την καταγραφή ιστορικών γεγονότων που σημάδεψαν την πορεία τους μέσα στο χρόνο συμβάλλουν σημαντικά στην  διάσωση και διατήρηση ηθών εθίμων και παραδόσεων.

 Προσφέρουν σημαντικές υπηρεσίες στον μελετητή και μελλοντικό συγγραφέα της συνολικής ιστορία της Ηλείας.

Η καταγραφή των μικροϊστοριών αυτών αποτελούν ένα ψηφίδι στη σύνθεση του μεγάλου ψηφιδωτού της Ηλειακής ιστορίας.

Όλες οι πόλεις και  τα χωριά της Ηλείας κατά καιρούς είχαν εξασφαλίσει τον πνευματικό άνθρωπο που θα  ξεπλήρωνε  το σοβαρότατο καθήκον του προς τη γενέτειρά του, προς τους απογόνους του και γενικότερα στους επιγενόμενους.

Ο Τάκης Δόξας ο αείμνηστος φίλος μου μέσα από το «Χρονικό του Πύργου» έδωσε στοιχεία της ιστορίας  της πόλης που γεννήθηκε και δραστηριοποιήθηκε και που ποτέ δεν εγκατέλειψε. Μια και ομιλούμε για την ιστορία του Πύργου θα πρέπει να αναφερθούμε και στο δίτομο έργο του Κων/νου Κυριακόπουλου «Πύργος και Ηλεία στην επανάσταση και στα χρόνια του Καποδίστρια»

Ο Λεωνίδας Καρνάρος με το έργο του «ΑΜΑΛΙΑΔΑ 1821-1914» και ο Πάνος  Παναγόπολος  με το έργο του «Αμαλιάδα-διαδρομή στην ιστορία της»  μας παρουσιάζουν το ιστορικό   παρελθόν της άλλης μεγάλης πόλης της Ηλείας.

Ο αείμνηστος χαλκέντερος μελετητής και συγγραφέας Τάσος Γριτσόπουλος μέσα από δύο τόμους του έργου του «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΑΣΤΟΥΝΗΣ» μας παρέχει ένα πλήθος στοιχείων και μαρτυριών για την ιστορική  διαδρομή και πορεία της πόλεως του Ηλειακού Κάμπου  που για πολλά  χρόνια υπήρξε το επίκεντρο ενδιαφέροντος των Τούρκων και των υποδούλων της περιόδου εκείνης.

Ο π. Κωνσταντίνος Καπετανόπουλος μέσα από το βιβλίο του  «Ιστορικές Σελίδες της Ανδραβίδας»  διασώζει πολλά ιστορικά στοιχεία για την πρωτεύουσα των Φράγκων του Μοριά.

Ο  αείμνηστος  δάσκαλος Γεώργιος Μαραζιώτης μέσα από το έργο του «Ιστορία του Τραγανού» σκιαγραφεί τη δημιουργική πορεία μέσα στο χρόνο της Κοινότητας Τραγανού του μετέπειτα Δήμου και ήδη  Δημοτικού Διαμερίσματος του νέου Καποδιστριακού Δήμου Πηνειού.

        Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας   μπορεί να μην  έγραψε ιστορικές μελέτες αλλά μέσα από  έργο του περιλαμβάνονται  πολλά ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία για τη γενέτειρά του την  πόλη του κάμπου τα Λεχαινά. Βέβαια πολλές πληροφορίες και ιστορικά στοιχεία και γεγονότα καταγράφει και περισώζει επίσης και ο Ντίνος Ψυχογιός με το ανεπανάληπτο περιοδικό του «ΤΑ ΗΛΕΙΑΚΑ»,καθώς και η κόρη του Ελένη με το έργο της « ΛΕΧΑΙΝΑ ο τόπος, τα σπίτια».

Ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία για τους τόπους γέννησής τους μας δίνουν ακόμη  ο Ανδρέας Μπράτης για το Βαρθολομιό, ο Διονύσης Αγιαννιτόπουλος και ο Παναγιώτης Γιοβάς για τα Σαβάλια, ο Λεωνίδας Μαργαρίτης για τον Κόροιβο, ο αείμνηστος Βασίλης Κουρής και η Κόρη του Αναστασία για το Κάστρο και τα Λουτρά Κυλλήνης. Ο Γιώργος Σταυρόπουλος για την Οινόη, ο Κωνσταντίνος Σταυροπουλος για την Πλατιάννα, ο  Πάνος Αργυρόπουλος για τα  Κρέστενα, Ο Παύλος Μιτζόπουλος για το Λευκοχώρι (Μουσουλούμπεη)ο Νίκος Αναστόπουλος για τη Δίβρη, ο Μιχάλης Δημητρόπουλος για το Χάβαρι

Σήμερα η σκυτάλη περνάει στα χέρια του  αγαπητού  φίλου συμπατριώτη Θόδωρου  Ρέγκλη του Ανδρέα .O Θ.Ρέγκλης   υπήρξε ενεργό μέλος της Ηλειακής παροικίας  των Πατρών και πάντα  διακρίνονταν από  έντονο ενδιαφέρον  του  για την Ηλεία και τα Ηλειακά πράγματα αλλά  και για  την με στενή έννοια ιδιαίτερη πατρίδα του το Τρουμπέ(Δήμητρα) Ηλείας.

 Μια παρόμοια ψηφίδα είναι και το έργο του συμπολίτη  από το χωριό Τρουμπε –Δήμητρα  Θόδωρου Ρέγκλη με τίτλο: «Εδώ σε τούτο το χωριό… Δήμητρα, Τρουμπέ ή Γουρμπί».

Καρπός του ενδιαφέροντός  και της αγάπης του προς την ιδιαίτερη πατρίδα του είναι αυτό  το βιβλίο.

        Ο φίλος Θόδωρος είχε την υπομονή που τον όπλισε η αγάπη για τη γενέθλια γη, να αποθησαυρίσει , να συγκεντρώσει να ταξινομήσει και να καταγράψει με  επάρκεια λόγου όλα εκείνα τα στοιχεία που συγκροτούν τον οικισμό την τοποθεσία και  την οριοθέτηση του, για να είναι εύκολος ο  εντοπισμός του από οποιονδήποτε που δεν γνωρίζει την περιοχή.

 Παραθέτει τα τοπωνύμια των περιοχών με τις οποίες συνορεύει, τα ονόματα των χειμάρρων που διατρέχουν τον τόπο τη θέση του οικισμού σε σχέση με τον ποταμό Πηνειό. Καταγράφει τη σύσταση του εδάφους, τις ασχολίες των κατοίκων του οικισμού, τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους κατοίκους του. Τους επί μέρους οικισμούς που συνθέτουν το ενιαίο χωριό Τρουμπέ, το υλικό και την αρχιτεκτονική δομή των κατοικιών του χωριού. Τη δομή της τοπικής κοινωνίας και τα χαρακτηριστικά της γνωρίσματα.

         Όπως είναι άλλωστε φυσικό τον απασχόλησε σοβαρά και η προέλευση του ονόματος του οικισμού Τρουμπέ όπως απασχολεί κάθε σοβαρό μελετητή και συγγραφέα αναλόγου πονήματος.

        Παραθέτει τις απόψεις άλλων μελετητών και ιστορικών που ασχολήθηκαν στο παρελθόν με την προέλευση της ονομασίας του χωριού. Αναφέρεται στην εκδοχή  του ιστορικού και λαογράφου Ανδρέα Μπράτη περί tribus(φίλαρχος-προεστός).

        Εκθέτει την άποψη περί της λέξεως  Tραμπυα που σημαίνει οικισμός ενδοχώρας.

Ο  συγγραφέας  με την  ευθύνη του ερευνητή επειδή δεν βλέπει κάποια από τις εκδοχές που παραθέτει για την προέλευση του ονόματος του οικισμού να  τον ικανοποιεί δεν υιοθετεί καμιά απ’ αυτές και πολύ ορθά πράττει. Και τούτο γιατί  προφανώς υποσυνείδητα πιστεύει πως υπάρχει και κάποια τρίτη  εκδοχή που τυχόν του διαφεύγει της ερευνητικής του ματιάς  όπως είναι μια ακόμη εκδοχή η οποία έχει μεγαλύτερη βασιμότητα από τις προηγούμενες και είναι αυτή της ονομασίας  που προέρχεται από τη λέξη  Τουρμπές  που σημαίνει Μαυσωλείο, τάφο ευγενών τούρκων κυρίως. Νεκροταφείο Τούρκων  πλησίον τεκέδων .Πρόκειται για τάφους Δερβίσηδων του τάγματος των μαβλεβί.

        Στην συνέχεια ο συγγραφέας κάνει μνεία  στα της ιδρύσεως του Δήμου Μυρτουντίων με έδρα τα Λεχαινά  το έτος 1835 όπου ο οικισμός   του Τρουμπέ αποτέλεσε ένα από τους 14 οικισμούς που συγκροτούσαν το δήμο αυτό.

Αναφέρεται γύρω από την μετονομασία του οικισμού που έγινε το 1953 καθώς και  το  χρόνο ίδρυσης αυτοτελούς κοινότητας στις οικογένειες των πρώτων οικιστών, και στις πρώτες εκλογές με την εκλογή του πρώτου προέδρου της Κοινότητας Άγγελος Μακρής. Αρχίζει τότε η δημιουργία αυτοτελούς μητρώου όπου  καταχωρούνται όλοι οι άνδρες που γεννήθηκαν από το 1858 μέχρι το 1936.Ο συγγραφέας παρουσιάζει φωτοτυπημένες σελίδες του μητρώου αρρένων.

 Καταγράφει μια κατηγοριοποίηση των κατοίκων της Κοινότητας που έκαναν τότε οι Κοινοτικές Αρχές προκειμένου να υπάρχει διαβάθμιση στην επιβολή των όποιων  Δημοτικών φόρων, αναφέρεται σε δράσεις της κοινότητας και των δημοτικών αρχών. Παραθέτει  στοιχεία για τις ασχολίες  των κατοίκων για την συνεισφορά τους  στους αγώνες  του Έθνους στους πολέμους  του 1918-1922 του 1940 καθώς και στον αδελφοκτόνο εμφύλιο.

Στο έργο του κ. Ρέγκλη γίνεται λόγος για  δοκιμασίες που υπέστησαν οι κάτοικοι της κοινότητος από τους σεισμούς του 1953 και 1955.Παραθέτει πίνακες μαθητών του Δημοτικού Σχολείου, πίνακες των διατελεσάντων προέδρων της κοινότητας.

 Προχωρά σε αναφορές στον Αγροτικό Συνεταιρισμό και τα της ίδρυσής του και λειτουργίας του στα της συστάσεως και λειτουργίας Αγροτικού Συμβουλίου για τη εκλογή των μελών του, για την εκλογή αγροφύλακα και για τον καθορισμό και καθιέρωση τον δικαιουμένων από τους Αγροφύλακες συλλήπτρων των συλλαμβανομένων ζώων σε κάθε επί μέρους ζημία.

Προχωράει σε περιγραφή της καθημερινής ζωής των κατοίκων. για τις συνθήκες διαβίωσής τους, τους τρόπους ύδρευσης και τις παραδόσεις και τους θρύλους που ακολουθούν τις πηγές, τις βρύσες και τα πηγάδια από τα οποία αντλούν το απαραίτητο για τη ζωή νερό. Μας μιλάει για τον Ανεμόμυλο του χωριού που σήμερα δεν υπάρχουν ούτε να ερείπιά του. Για το παλιό σχολείο, για το μπακάλικο του χωριού, για τις ασχολίες των κατοίκων, το όργωμα, τη σπορά, τις ανοιξιάτικες καλλιέργειες και για τις ενασχολήσεις με τους αμπελώνες και τις σταφίδες. Περιγράφει με γλαφυρό και παραστατικό λογοτεχνικό τρόπο τον τρύγο, μια από τις πιο ευχάριστες ενασχολήσεις των κατοίκων του χωριού του.

Θέρος. Τρύγος Πόλεμος λέει ο λαός μας και αναβαθμίζει σε σημαντικό  σταθμό της ζωής των κατοίκων και γενικότερα των ανθρώπων στην εν γένει διαβίωσή τους,

Με χαρακτηριστική φωτογραφική παραστατικότητα μας μεταφέρει να γνωρίσουμε την ποιμενική ζωή ,μια άλλη πτυχή της ζωής των κατοίκων που κατά κύριο λόγο αρχικά ήταν κτηνοτρόφοι που έτρεφαν εκατοντάδες  πρόβατα και γίδια.

Πολύ κατατοπιστικά και όσα αναφέρονται για τις διατροφικές συνήθειες των κατοίκων του χωριού  ο συγγραφέας. Η εξασφάλιση κάθε νοικοκυριού του σταριού το οποίο εναποθηκεύεται  σε κοφήνες, του λαδιού σε ντεπόζιτα και του κρασιού σε βαρέλια καθιστούν όπως μας πληροφορεί ο συγγραφέας  τους κατοίκους του χωριού αυτάρκης  ενώ συμπληρώνεται η διατροφή τους με τα κηπευτικά, τα άγρια χόρτα, τα θαλασσινά, το κυνήγι και τα προϊόντα της κτηνοτροφίας.

 Μας παρουσιάζει μια οικονομία αυτάρκη και πλούσια σε αγαθά καταναλωτικά και για εμπόριο.

Στο κεφάλαιο για τις γιορτές και την ψυχαγωγία αναφέρεται στα έθιμα της πρωτοχρονιάς, στις αποκριάτικες εκδηλώσεις στον ερχομό των χελιδονιών προάγγελων της Άνοιξης καθώς και στα έθιμα που είναι συνυφασμένα με τις γιορτές του Πάσχα, τις καλοκαιρινές διακοπές  με τα θαλάσσια μπάνια στις κοντινές ακρογιαλιές  της Κυλλήνης.

 Τελειώνει την αφήγησή του ο συγγραφέας αγαπητός μας Θεόδωρος Ρέγκλης με τα έθιμα του γάμου, τη συμμετοχή των κατοίκων στο πένθος το οποίο συναρτά με τη ίδρυση και λειτουργία κοινοτικού κοιμητηρίου ενώ κάνει αναφορά στις σχέσεις των κατοίκων μεταξύ τους και στο πως επιλύονται τυχόν εντάσεις και αντιπαραθέσεις των κατοίκων.

Στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του ο αγαπητές φίλος Θόδωρος μας ενημερώνει, ενημερώνει τον αναγνώστη του για τα εικονοστάσια τις εκκλησίες και τα παρεκκλήσια που υπάρχουν στο χωριό του, τους ιερείς, ψάλτες και νεωκόρους που υπηρέτησαν τα τελευταία χρόνια. Αναφέρεται στις πολιτιστικές εκδηλώσεις των χωριανών του και στις δραστηριότητες του τοπικού αθλητικού σωματείου με την επωνυμία «ΑΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΣ».

        Ο Θεόδωρος Ρέγκλης, ο φίλος Θόδωρος  για μένα δεν αξιώνει δάφνες για το πόνημά του τούτο. Έχει συναίσθηση της ευθύνης ενός συγγραφέα που αναζητάει το τέλειο στο έργο του .Ζητάει στον επίλογό στου  την επιείκεια μας ,για τις όποιες  παραλήψεις  και τα λάθη, που όπως γράφει, τον βαρύνουν αποκλειστικά.

        Επειδή κι εγώ έχω περάσει από αυτή τη δοκιμασία της  μακροχρόνιας και επίπονης έρευνας ,  ταξινόμησης  και καταγραφής των επεξεργασμένων στοιχείων και πληροφοριών για να παραδοθούν στους αναγνώστες μου.

        Επειδή η αναζήτηση πηγών δεν είναι διόλου εύκολη υπόθεση όταν  μάλιστα έχουν καταστραφεί αρχεία, όταν υπάρχει η άγνοια και η αμάθεια για την αξία κάποιων  εγγράφων, κατάστιχων και παλαιών βιβλίων και αντικειμένων.

        Επειδή θεωρώ πως είναι  ιερό καθήκον κάθε πνευματικού ανθρώπου που ενδιαφέρεται για τον τόπο του  η καταγραφή και παράδοση στους επιγενόμενους των πληροφοριών και των συμβάντων της μικροιστορίας των χωριών τους.

        Επειδή θεωρώ πως ο Θόδωρος Ρέγκλης εκλεκτός φίλος και όπως απέδειξε με το έργο του ευαίσθητος πνευματικός δημιουργός μας προσέφερε με το έργο του μια ακόμη ψηφίδα του μωσαϊκού της τοπικής μας ιστορίας.

Επειδή με το έργο του  ο συγγραφέας Θεόδωρος Ρέγκλης ξεπλήρωσε το χρέος του απέναντι στη γενέτειρα του θεωρώ πως ξεπλήρωσε και το χρέος των τροφείων που αυτός ο τόπος του πρόσφερε για να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί.

Εμείς οι φίλοι του που μας προσκάλεσε απόψε να παρουσιάσουμε στην αγάπη σας το έργο του, ένα έργο ψυχής κι όχι ζωής, τον ευχαριστούμαι ,τον συγχαίρουμε και του ευχόμαστε να είναι πάντα υγιείς ευαίσθητος και δημιουργικός, και θέλω να τον διαβεβαιώσω πως με το έργο που παρουσιάζουμε απόψε άναψες κι εσύ  ένα αστεράκι στο μεγάλο γαλαξία-πολυέλαιο  του στερεώματος που λέγεται Ελλάδα, Πελοπόννησος  Ηλεία. Δήμητρα η αν θέλεις αγαπητέ μου Θόδωρε Τρουμπέ…

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ

ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ   ΣΤΗ  ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

  «Το είναι και το φαίνεσθαι», θα  είναι  θέμα της ομιλίας του  Δημοσιογράφου και Συγγραφέα Δ/ντου της εφημερίδας «Η ΑΛΛΑΓΗ» Γεώργου Αλεξόπουλου,  που θα γίνει  την  προσεχή   Δευτέρα 5η  Δεκεμβρίου  και ώρα 7μ.μ. στο Αναγνωστήριο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πατρών.

        Η ομιλία του  Αλεξόπουλου έχει προγραμματισθεί  από την Εταιρεία Λογοτεχνών και περιλαμβάνεται στον κύκλο των ομιλιών των Φιλολογικών βραδινών που γίνονται και φέτος με τη συνεργασία της Δημοτικής Βιβλιοθήκης-Πολιτιστικός Οργανισμός Δήμου Πατρέων.

       Είναι η πρώτη ομιλία που θα πραγματοποιήσει ο γνωστός Δημοσιογράφος και λογοτέχνης  και το θέμα του αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις μέρες μας,  που τα πράγματα εμφανίζονται εντελώς διαφορετικά και με νέες ονομασίες  από ότι πραγματικά είναι.

        Τον   ομιλητή     θα παρουσιάσει  και θα συντονίσει την  εκδήλωση, ο  πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεωνίδας Μαργαρίτης .

       Η είσοδος για το κοινό θα είναι ελεύθερη.

                                                                                                  

ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΝΟΙΕΣ

Ένα κείμενο αποπνέει το μεγαλείο της ελληνικής γλώσσας.
Το κείμενο  είναι στα αγγλικά  μπορούμε  όμως να το διαβάσουμε και χωρίς να ξέρουμε τη γλώσσα αυτή.
Όλοι έχουμε διαβάσει τις ομιλίες του Ξενοφώντος Ζολώτα στα ελληνικά. Υπάρχει όμως ένα άγνωστο παράδειγμα μίας δημοσίευσης του καθηγητή στην Αμερική John Karalas, ο οποίος για να αποδείξει ότι μπορεί κάποιος να γράψει ένα κείμενο στα Αγγλικά, χρησιμοποίησε αποκλειστικά Ελληνικές λέξεις.

Το παρακάτω άρθρο είχε δημοσιευτεί πριν από καιρό σε βρετανικό περιοδικό τέχνης και αξίζει να το διαβάσετε ώστε να καταλάβετε το μεγαλείο της ελληνικής:

“The genesis of classical drama was not symptomatic. Aneuphoria of charismatic and talented protagonists showed fantastic scenes of historic episodes. The prologue, the theme and the epilogue, comprised the trilogy of drama while synthesis, analysis and synopsis characterized the phraseology of the text. The syntax and phraseology used by scholars, academicians and philosophers in their rhetoric, had many grammatical idioms and idiosyncrasies.

The protagonists periodically used pseudonyms. Anonymity was a syndrome that characterized the theatrical atmosphere.

The panoramic fantasy, the mystique, the melody, the aesthetics, the use of the cosmetic epithets are characteristics of drama.

Eventhrough the theaters were physically gigantic, there was no need for microphones because the architecture and the acoustics would echo isometrically and crystal – clear. Many epistomologists of physics, aerodynamics, acoustics, electronics, electromagnetics can not analyze – explain the ideal and isometric acoustics of Hellenic theaters even today.

There were many categories of drama: classical drama, melodrama, satiric, epic, comedy, etc. The syndrome of xenophobia or dyslexia was overcome by the pathos of the actors who practiced methodically and emphatically. Acrobatics were also euphoric. There was a plethora of anecdotal themes, with which the acrobats would electrify the ecstatic audience with scenes from mythical and historical episodes.

Some theatric episodes were characterized as scandalous and blasphemous. Pornography, bigamy, hemophilia, nymphomania, polyandry, polygamy and heterosexuality were dramatized in a pedagogical way so the mysticism about them would not cause phobia or anathema or taken as anomaly but through logic, dialogue and analysis skepticism and the pathetic or cryptic mystery behind them would be dispelled.

It is historically and chronologically proven that theater emphasized pedagogy, idealism and harmony. Paradoxically it also energized patriotism a phenomenon that symbolized ethnically character and phenomenal heroism.”

Υπάρχει κανείς που δεν κατάλαβε  το παραπάνω άρθρο;

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΜΠΡΟ ΒΡΕΤΤΟ

 ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΡΙΤΙΚΗ

Λεωνίδα Γ.Μαργαρίτη:   «ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΠΟΛΥΤΕΚΝΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ»

Λευτερη Μαρινέλλη:  «ΠΟΛΥΤΕΚΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΑΤΡΩΝ»

(Ομιλία-Παρουσίαση  από το συγγραφέα ΛΑΜΠΡΟ ΒΡΕΤΤΟ

Στη γιορτή για τα 70 χρόνια ζωής και δράσης της Οργάνωσης

Πολυτέκνων στο  Κλειστό Εθνικό Στάδιο Πατρών (20-9-1998)

Κυρίες και Κύριοι,

Το  πρόγραμμα του σημερινού γιορτασμού για τα 70 χρόνια ζωής και δράσης της Οργάνωσης Πολυτέκνων Πατρών και Περιχώρων, συνεχίζεται με την παρουσίαση δύο βιβλίων της Οργάνωσης γραμμένα από δύο αξιολογότατους συγγραφείς, γνωστοί στη Πάτρα και στο Πανελλήνιο από το πλούσιο συγγραφικό τους έργο.

Πρόκειται  για τους :Λεωνίδα Μαργαρίτη Δικηγόρο και το Λευτέρη Μαρινέλλη, συνταξιούχο Δάσκαλο, Τα βιβλία τους  που τυπώθηκαν  πρόσφατα και έχω την τιμή να σας παρουσιάσω, φέρουν τους τίτλους : «NOMOΘΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ» έργο του Λεωνίδα Μαργαρίτη και «ΠΟΛΥΤΕΚΝΙΚΟ ΚΊΝΗΜΑ ΠΑΤΡΏΝ» έργο του Λευτέρη Μαρινέλλη.

Συνηθίζεται, πριν από την παρουσίαση ενός συγγραφικού έργου και όχι μόνο έργου να λέγονται μερικά βιβλιοεργογραφικά στοιχεία για το συγγραφέα ή το δημιουργό του παρουσιαζομένου έργου. Συνήθεια σωστή και απαραίτητη, αφού έτσι πετυχαίνετε με αυτή προσέγγιση και γνωριμία του ακροατή η θεατή με τον παρουσιαζόμενο δημιουργό.

Πρώτος των παρουσιαζομένων ο Λεωνίδας Μαργαρίτης είναι παντρεμένος και έχει τέσσερα παιδιά. Σπούδασε Νομικά, Οικονομικά και Πολιτικές Επιστήμες στα Πανεπιστήμια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Σήμερα: Δημοτικός Σύμβουλος Πάτρας, Αντιπρόεδρος της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος, Πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν.Δ. Ελλάδος, Πρόεδρος της Πολυτεκνικής Οργάνωσης Πατρών και Περιχώρων, Πρόεδρος της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πάτρας, Πρόεδρος του Η΄ Παιδικού Σταθμού ,μέλος της Εταιρείας Ηλειακών Μελετών, της Εθνολογικής Εταιρείας, της Διακιδείου Σχολής Λαού και άλλων πνευματικών, κοινωνικών και πολιτιστικών σωματείων. Υπήρξε Πρόεδρος   της Συντονιστικής Επιτροπής Πολιτιστικών Συλλόγων Πάτρας και στη συνέχεια ιδρυτής και πρώτος  πρόεδρος της Συνομοσπονδίας Εκπολιτιστικών-Επιμορφωτικών  Συλλόγων Αχαΐας, και πρόεδρος του Συλλόγου Ηλείων της Πάτρας «Ο ΚΟΡΟΙΒΟΣ».

Με τα γράμματα ασχολείται από μαθητής Γυμνασίου με συνεργασίες του σε εφημερίδες και περιοδικά. Έχει δώσει διαλέξεις και ομιλίες σε διάφορες πόλεις προσκαλεσμένος από πολιτιστικούς φορείς. Κείμενά του έχουν περιληφθεί σε αρκετές ανθολογίες. Την περίοδο 1978-1980 εξέδιδε τη μηνιαία εφημερίδα «ΗΛΙΔΑ»  και από το 1984 εκδίδει και επιμελείται την εφημερίδα «ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΣ» καθώς και την ετήσια έκδοση της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν.Δ. Ελλάδος.

Ποιητής και πεζογράφος ο Λεωνίδας Μαργαρίτης ,έχει κυκλοφορήσει ως τώρα τα εξής έργα :

α)Ποίηση :

-«Χτες…Σήμερα…Αύριο…» Αθήνα 1965,

-«ΚΥΜΑΙΝΟΜΕΝΑ» Πάτρα  1972,

- «Σελίδες σε δύο αποχρώσεις» Αθήνα 1981

- «Χωρίς Σειρήνες  και Κύκλωπες» Πάτρα 1986 β)Δοκίμιο:

- «Κόροιβος»,Aμαλιάδα 1962

- «18 Πολιτικά Κείμενα» Αθήνα 1977

- «Γεράσιμος Μακρυδήμας», Πάτρα 1986

-«Εάν το Άλας Μωρανθή» Πάτρα 1994.

- «Δώρα και Αντίδωρα» Πάτρα 1996.

Τον περασμένο Μάρτη μας έδωσε το νομικό του έργο | «Νομοθετική Προστασία της Πολύτεκνης Οικογένειας».

Μιά πολύ καλή έκδοση των εκδόσεων «ΗΡΑΚΛΗΣ ΣΙΨΑΣ και  ΣΙΑ Ε.Ε.» (Αγίου Νικολάου 67-69 Πάτρα) που εκδόθηκε σε 8.000 αντίτυπα με δαπάνη της Οργάνωσης Πολυτέκνων Πατρών και Περιχώρων.

Το εξωτερικό δίχρωμο εξώφυλλο επιμελήθηκε η δημοσιογράφος Κλειώ Βασίλογλου.

Το παρουσιαζόμενο έργο του Λ.Μ. «Νομοθετική Προστασία της Πολύτεκνης Οικογένειας» είναι καθαρά Νομικό δημιούργημα.

Στις 427 σελίδες του περιλαμβάνεται ολόκληρη η νομοθεσία και  Νομολογία που διέπει  το θεσμό των Πολυτέκνων (Νόμους, Διατάγματα, Υπουργικές αποφάσεις, γνωμοδοτήσεις του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους Υπουργικές  αποφάσεις του Σ.τ.Ε., Εγκυκλίους, αποφάσεις Δικαστηρίων κ.λ.π.) ότι δηλαδή αφορά τα κατοχυρωμένα από τους νόμους δικαιώματα των πολυτέκνων οικογενειών, «Των οικογενειών που σηκώνουν ένα μεγάλο κοινωνικό φορτίο και βοηθούν σημαντικά τη χώρα, που αντιμετωπίζει οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα».

«Το βιβλίο, σημειώνει ο συγγραφέας, στη σελ.5,αποτελεί κατά τη γνώμη μας απαραίτητο εγκόλπιο για κάθε πολύτεκνο. Έτσι  θα γνωρίζει τα νόμιμα δικαιώματά του και πως μπορεί να τα διεκδικεί  κάθε φορά».

Η πολύ ικανοποιητική και πετυχημένη συγκρότηση του έργου του Λεωνίδα Μαργαρίτη έχει μεγάλο και ευρύτερο ενδιαφέρον. Δεν είναι απλά έργο για νομικούς και πολυτέκνους. Ενδιαφέρει γενικότερα το σύνολο και κατατοπίζει κάθε ενδιαφερόμενο.

Οι: Κώστας Τριανταφύλλου, Γιάννης Ανδρικόπουλος, Κώστας Ριζόπουλος, Κώστας Αθανασόπουλος, Λευτέρης Μαρινέλλης με τις κριτικές τους που δημοσιεύθηκαν στον ημερήσιο  και εβδομαδιαίο τύπο της Πάτρας και του Αιγίου, τονίζουν την αξία του  πρωτοτύπου νομικού συγγράμματος και συγχαίρουν τόσο το συγγραφέα όσο και  το Δ.Σ. της Οργάνωσης Πολυτέκνων Πατρών και περιχώρων για την  αρίστη έκδοση.

Ευμενώς σχολιάζουν το έργο και συγχαίρουν το συγγραφέα του ο Πρόεδρος της ΑΣΠΕ και το Δ.Σ. του Συλλόγου Πολυτέκνων Φλώρινας. Ο πρώτος σε επιστολή του προς τον κ. Μαργαρίτη διατυπώνει την ικανοποίηση του και σημειώνει ανάμεσα στ’ άλλα:

«..Το βιβλίο  σας αποτελεί ένα πολύτιμο βοήθημα για κάθε ελληνική πολύτεκνη οικογένεια. Δίδεται η δυνατότητα στον κάθε πολύτεκνο αλλά και νομικό ανά πάσα στιγμή να βρίσκει το ισχύον νομοθετικό καθεστώς για κάθε θέμα που τον απασχολεί. Η εργασία σας αυτή υπήρξε όντως κοπιώδης για τη  συγκέντρωση και συστηματική ταξινόμηση όλου αυτού του υλικού και αποτελεί μια ακόμη συμβολή σας στους κοινούς αγώνες για την προάσπιση της πολύτεκνης οικογένειας.  Ο πολύτεκνος κόσμος της χώρας αισθάνεται ιδιαίτερη τιμή που περιλαμβάνει  στις τάξεις του τον συντάκτη του βιβλίου, τον Λεωνίδα Μαργαρίτη».

Το δε Δ.Σ. του Συλλόγου Πολυτέκνων Φλώρινας σε έγγραφό του που υπογράφουν ο πρόεδρος Γεώργιος Κλημεντίδης και ο Γραμματέας Κωνσταντίνος Τσιώτας ,αναφέρει: To Δ.Σ. του Συλλόγου Πολυτέκνων Φλώρινας μετά  την επίδειξη του εγκολπίου και ενημέρωση για το περιεχόμενο από τον πρόεδρο του Συλλόγου σας ευχαριστεί θερμά αλλά  και σας συγχαίρει εγκάρδια για  γιατί το βιβλίο αυτό θα γίνει απαραίτητο εργαλείο για να γνωρίσουμε καλύτερα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που έχουμε και να αναζητούμε λύσεις  σε προκύπτοντα προβλήματα. Το εγκόλπιο αυτό είναι πράγματι ο χάρτης προστασίας των πολυτέκνων του νομού μας, αφού  γνωρίσουν και αυτοί τα  νομοθετημένα δικαιώματα τους.

Ο δεύτερος των παρουσιαζομένων, συνταξιούχος δάσκαλος Λευτέρης Μαρινέλλης, είναι γιος πολυτέκνων γονέων που ήρθαν στην Πάτρα από τη Μικρασία το 1922,είναι παντρεμένος και έχει τρία παιδιά. Σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Λαμίας και για 32 χρόνια εργάσθηκε ευσυνείδητα διδάσκοντας σε σχολεία της Αθήνας και της Αχαΐας. Το 1976 τελείωσε την Πάντειο Ανώτατη Σχολή Πολιτικών Επιστημών(Τμήμα: Πολιτικές Επιστήμες) και το 1985 πήρε πτυχίο της Σχολής Επιμόρφωσης Λειτουργών Δημοτικής Εκπαίδευσης, της γνωστής ΣΕΛΔΕ.

Ασχολείται ερασιτεχνικά με το γράψιμο και ιδιαίτερα με θέματα που αφορούν τη Λαογραφία  και την Ιστορία. Συνεργάζεται με διάφορα περιοδικά και εφημερίδες, όπου έχει δημοσιεύσει πλήθος άρθρων.

 Έχει τιμηθεί από την Αχαϊκή Εταιρεία Μελετών για τη συγγραφική του δραστηριότητα. Είναι μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν.Δ. Ελλάδος, της Διακιδείου Σχολής Λαού, του Φυσιολατρικού Συνδέσμου  και του Ασύλου Ανιάτων.

Ο συγγραφέας-ερευνητής Λευτέρης Μαρινέλλης ύστερα από πολύχρονη και πολύκοπη έρευνα και μελέτη έχει κυκλοφορήσει ως τώρα τα εξής έργα του:

- «Ιστορικά και Λαογραφικά Σουλίου Πατρών»  Πάτρα 1985.

-«Στα προσφυγικά της Πάτρας τη δεκαετία του 40».Έκδοση του Παμμικρασιατικού Συνδέσμου Πατρών-Πάτρα 1993.

-«Τα Ελληνόπουλα στους Εθνικούς Αγώνες» Εκδοση Ι.Ν. Αγίου Νεκταρίου Πατρών Πάτρα 1994

- «Παναγία η Γεροκομίτισσα, ιστορικό Μοναστήρι της Πάτρας» Έκδοση Ιεράς Μονής  Γεροκομιού 1995,

-«Η Ζουμπάτα στα χρόνια της Κλεφτουριάς» Έκδοση Ι.Ν.Αγίου Νεκταρίου Πατρών.Πάτρα 1996

 Πρίν από 10 μέρες μας έδωσε το έργο «Πολυτεκνικό Κίνημα  Πατρών» έκδοση της Οργάνωσης Πολυτέκνων Πατρών και Περιχώρων το οποίο και θα σας  παρουσιάσω αμέσως τώρα.

Το «Πολυτεκνικό Κίνημα Πατρών  1929-1998 εβδομήντα χρόνια δράσης»

είναι μια θαυμάσια εργασία ιστορικής έρευνας των αρχείων της Οργάνωσης και των αρχείων των τοπικών εφημερίδων. Με την εργασία του αυτή ο Λ.Μ. τιμά την προσφορά των πρωτεργατών –πρωτοπόρων αλλά και των συνεχιστών του Πολυτεκικού Κινήματος και κύρια τιμά τη μνήμη εκείνων που, κάτω από αντίξοες συνθήκες ,πρωτοστάτησαν στον αγώνα για την εξασφάλιση κάποιων δικαιωμάτων.

Στις 283 σελίδες του, με τις 38 ασπρόμαυρες φωτογραφίες, περιλαμβάνεται ολόκληρη η ιστορία του Πολυτεκνικού Κινήματος Πάτρας από την ίδρυσή του (1929) μέχρι σήμερα. Ο συγγραφέας αρχίζει με το ξεκίνημα  της ίδρυσης του Πολυτεκνικού Συνδέσμου Πατρών ο οποίος υπήρξε ο πρόδρομος της σημερινής Πολυτεκνικής Οργάνωσης Πάτρας και Περιχώρων και ο οποίος στελεχώθηκε από επαγγελματίες, αγρότες και πρόσφυγες «από φτωχούς μεν  επιτυχημένους όμως οικογενειάρχες». Στη Γενική Συνέλευση για τη διενέργεια αρχαιρεσιών, που έγινε τον Οκτώβρη του 1929 στην ταράτσα του Πανθέου, εκλέχτηκε το πρώτο δεκαμελές  Δ.Σ  του Συνδέσμου με πρόεδρο τον Αντώνη Οικονομόπουλο. Ο Σύνδεσμος στεγάστηκε προσωρινά στην οδό Αλεξ. Υψηλάντη 197β και άρχισε αμέσως τη δραστηριότητά του. Μία δραστηριότητα καθόλου εύκολη, καθώς παρουσιάστηκαν αντιθέσεις, δυσκολίες και εμπόδια, αποτέλεσμα των οποίων υπήρξε η ίδρυση(1930) και νέου σωματείου με την επωνυμία «Σύλλογος Απόρων Πολυτέκνων Πατρών και Περιχώρων η Αλληλοβοήθεια».

 Ιδρυτές του εκείνοι που φρονούσαν ότι στο Σύνδεσμος έπρεπε να έχουν  θέση μόνο οι άποροι πολύτεκνοι. Με την ίδρυση του νέου Συλλόγου ο Σύνδεσμος σχεδόν διαλύθηκε.

Το 1931 γεννήθηκε ο τρίτος Σύλλογος Πολυτέκνων Πατρών με την επωνυμία «Ενωσις  Πολυτέκνων Νομού Αχαΐας»

Τα δύο  σωματεία:

 α) Σύλλογος Απόρων Πολυτέκνων Πατρών και Περιχώρων και

β) ΄Ενωσις Πολυτέκνων Νομού Αχαΐας, το Νοέμβριο του 1932 συγχωνεύτηκαν και αποτέλεσαν την «Ηνωμένη Πολυτεκνική Οργάνωση Πατρών και Περιχώρων Απόρων και μη» , η οποία στεγάσθηκε στην οδό Γεροκωστοπούλου 49.

Το καταστατικό του ενιαίου αυτού σωματείου, που είχε συντάξει την 1^η Δεκεμβρίου 1932 επταμελής επιτροπή με πρόεδρο τον Αλέκο Αθανασόπουλο  και το οποίο αποτελούσαν 33 άρθρα ,υποβλήθηκα στο Πρωτοδικείο Πατρών από το οποίο εγκρίθηκε με την υπ΄αριθ.122/26-1-1933 απόφασή του.

Πρόεδρος του πρώτου Δ.Σ. της Ένωσης Πολυτέκνων στις εκλογές που έγιναν στις 8-1-1933 εκλέχτηκε ο Σταύρος Λυκούδης ο οποίος στις αρχές του 1934 αντικαταστάθηκε από το Νικόλαο Μουσταντάμη.

Τονίζεται ότι η διαλυθείσα «ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ» εξακολούθησε τη δράση της παρά την απόφαση για τη συγχώνευσή της. Μία δράση που συνεχίσθηκε μέχρι το 1948,περιορισμένη όμως στη συγκέντρωση τροφίμων και διαφόρων ποσών για την ανακούφιση των πιο φτωχών μελών της.

Στη συνέχεια ο συγγραφέας εξετάζει τη δράση  της Ένωσης  Πολυτέκνων Πάτρας σε όλη τη διάρκεια της πολύχρονης ιστορίας της. Επιτροπές και κατάλογοι απορίας, οι πολύτεκνοι και ο Μεταξάς, ο συμμαχικός παράγων, πολυτεκνικό ενδιαφέρον για τα σχολεία, Διοίκηση Απόστολου Τσιτσάρα. ίδρυση Σχολών, Πανεπιστήμιο  Πατρών, ενδιαφέρον για την νεότητα, πολιτιστικές εκδηλώσεις, διανομές γραφικής ύλης, προικοδοτήσεις κοριτσιών, η 21 Απριλίου και οι πολύτεκνοι, Διοίκηση Λεωνίδα Μαργαρίτη, κατάργηση εράνου, Κληροδότημα Μάνεση και  Αναγνωστοπούλου ,Δωρεά Μητροπολίτη Αιτωλοακαρνανίας, δωρεά Φιλίππου και Βασιλικής Σκληρού, γιορτές, 4^ο Πανελλήνιο  Συνέδριο στο Ρίο Πατρών, τιμές σε πρόσωπα, βραβεύσεις, δουλειά σε ανέργους,  ο ναός του Αγίου Ανδρέα και οι Πολύτεκνοι, τριμηνιαία  εφημερίδα «ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΣ» είναι μερικά από τα κεφάλαια του βιβλίου του Λευτέρη Μαρινέλλη.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι πλέον πολύχρονοι σε θητεία Πρόεδροι της Οργάνωσης υπήρξαν ο Απόστολος Τσιτσάρας(1952-1979) και ο Λεωνίδας Μαργαρίτης(1982-σήμερα).

Δεν  αναφέρομαι σε κριτικές παρουσιάσεις του εξαίρετου βιβλίου του Λευτέρη Μαρινέλλη γιατί όπως αναφέρθηκε, μόλις κυκλοφόρησε και συνεπώς δεν έχει φτάσει στα χέρια των ειδικών.

Το βιβλίο που θα διανεμηθεί σε λίγο είναι μια θαυμάσια έκδοση των εκδόσεων «ΕΝΘΕΤΟ»(Δαμασκηνού 85 Πάτρα). Εκδόθηκε σε 8.000 αντίτυπα με δαπάνη και για λογαριασμό της Οργάνωσης Πολυτέκνων Πατρών και Περιχώρων, το δε εξαιρετικό εξώφυλλο με φωτογραφεία από τη Γενική Συνέλευση της 3^ης Φλεβάρη 1952 ,επιμελήθηκε ο Παναγιώτης Σκαρμούτσος.

Κυρίες και Κύριοι, φίλοι Πολύτεκνοι,

Η σύντομη παρουσίασή μου των νέων έργων των συγγραφέων Μαργαρίτη-Μαρινέλλη Μαργαρίτη, σας έδωσε ένα ελάχιστο μέρος της εικόνας  των έργων αυτών. Ολοκληρωμένη εικόνα τους θα έχετε μετά την επιμελημένη ανάγνωσή τους.

Από τη θέση αυτή θέλω, τελειώνοντας ,να συγχαρώ τους φίλους συγγραφείς Λ. Μαργαρίτη  και Λ.Μαρινέλλη  και να τους ευχηθώ υγεία και όρεξη για νέους συγγραφικούς καρπούς. Να συγχαρώ την Οργάνωση Πολυτέκνων για την εκδήλωση αυτή και να της ευχηθώ υγεία, ζωή και πλούσια δράση, πάντα για το καλό των πολυτέκνων και της χώρας, αλλά και να την ευχαριστήσω για την τιμή που μου έκανε να παρουσιάσω τα δύο αυτά  τόσο αξιόλογα έργα.

Τέλος να ευχαριστήσω όλους εσάς ,κυρίες και κύριοι ,που είχατε την ευγενή  καλοσύνη να με ακούσετε,

Σας ευχαριστώ όλους.

Λάμπρος Βρεττός