KEIMENO ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ ΤΑΚΤΙΚΟΎ ΜΈΛΟΥΣ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΊΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΏΝ

KEIMENO ΟΜΙΛΙΑΣ  ΤΟΥ  ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΛΕΞΟΠΟΥΛΟΥ ΤΑΚΤΙΚΟΎ ΜΈΛΟΥΣ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΊΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΏΝ

ΕΚΔΟΤΗ-ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ

ΤΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΑΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ

«Η ΑΛΛΑΓΗ»  ΜΕ ΘΕΜΑ:  «ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΙΝΕΣΤΑΙ»..

(Η ομιλία πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 5^η Δεκεμβριου 2016 και ώρα 7.00 μ.μ. στα πλαίσια των Φιλολογικών Βραδινών της Εταιρείας Λογοτεχνών που προγραμματίσθηκαν απ’ αυτή και πραγματοποιούνται κάθε Δευτέρα στις 7 μ.μ. με τη  συνεργασία  της Δημοτικής Βιβλιοθήκης-Πολιτιστικός Οργανισμός Δήμου Πατρέων).

Τον ομιλητή παρουσίασε με λίγα λόγια ο πρόεδρος της Εταιρείας Λεωνίδας Μαργαρίτης ο οποίος έδωσε και το λόγο στον ομιλητή ο οποίος μεταξύ άλλων είπε και τα εξής:

Πώς να σου πω σ’ αγαπώ με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις.

Πώς να σε νιώσω να με νιώσεις με τα γλωσσικά σύμβολα που έχουν φθαρεί και παραφθαρεί. Πως να πάρω στα σοβαρά τα μεγάλη λόγια που εκφέρουν δυνάστες όλων των εποχών και όλων των χωρών , χρωμάτων, φύλων  και θρησκειών .

Πώς να δεχθώ να ανεχθώ τις λέξεις με τις οποίες ονειρεύονται τα παιδιά να τους κάνουν  προμετωπίδα οι πολεμοκάπηλοι και οι δημεγέρτες όλων των εποχών.

Πώς να δεχτώ τα λόγια που καλύπτουν αντί να αποκαλύπτουν την ΑΛΗΘΕΙΑ.

Λόγια, λόγια χωρίς ουσία, κατά πως έλεγε ο Σαίξπηρ στο έργο του Άμλετ.

Το είναι η φαίνεσται πολλοί τα θεωρούν ταυτόσημα, άλλοι αγνοούν το είναι και εστίαζαν όλη τους τη ζωή στο φαίνεσθαι, στην εικόνα  δηλαδή στο περίβλημα. Από αυτό και η ρηχότητα.

Το δίλλημα είναι παλιό και διχαστικό των χαρακτήρων έστω και σε λανθάνουσα μορφή που όμως καταγράφεται και εξωτερικεύεται με διάφορες παραλλαγές αλλά με κεντρικό άξονα και χονδρικά  με το κομφόρμ από την μια και με την αυθόρμητη, χωρίς πλαίσια συμπεριφορά από την άλλη.

 Το αυθόρμητο το πηγαίο οι κομφορμιστές τα θέλουν όλα προκαθορισμένα και καλοκουρδισμένα και ντύνονται στην τρίχα, όπως λέμε ,με υπαρξιακή αναφορά στον προτεσταντισμό.

Είναι αυτοί που ακολουθούν κατά γράμμα τη μόδα και δεν διαθέτουν προσωπικό γούστο. Έχουν ετοιματζίδικο γούστο. Έτσι ενισχύουν τους οίκους μόδας με ότι και αν αυτό σημαίνει, όχι μόνο  για την τσέπη τους αλλά και την  ευρύτερη οικονομία.

Από την άλλη είναι οι απλοί και ανεπηρέαστοι από τηλεοπτικές σειρήνες και αντιστέκονται ακόμη και στο σνομπάρισμα και τις ειρωνείες από τον κάθε περίγυρο.

Το φαίνεσται αποχρωμάτισε τις λέξεις,τις ξεθώριασε μέχρι στρέβλωσης.

Ευτυχώς όμως είναι οι ποιητές που αποκαθαίρουν τις λέξεις τις φρεσκάρουν από όλες τις παραχαράξεις ,

ξελαμπικάρουν την γλώσσα μας.

Ευτελίσαμε το λόγο ,με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις όπως λέει και το τραγουδάκι .Ψέμα στο ψέμα και όχι μόνο από τους πολιτικούς ,αν και εδώ είναι πρωταθλητές, χτίσαμε το κοινωνικό εποικοδόμημα της καταστροφικής πλάνης μας. Τής πλάνης που νομίσαμε ότι με τον εθισμό στο ψέμα και την υπεκφυγή, λύναμε τα ατομικά και συλλογικά μας προβλήματα.

Χρησιμοποιήσαμε και χρησιμοποιούμε ακόμη λέξεις ‘όχι για να αποκαλύψουμε και επικοινωνήσουμε αλλά για να καλύψουμε την ηθική μας γύμνια.

Φτάσαμε να θεωρούμε ντεμοντέ και ξεπερασμένο τον Λόγο του Ιησού του Ναζωραίου γιατί εξυπνακίζουμε πάνω σε ψευδεπίγραφους νεωτερισμούς. Παραγκωνίσαμε τον μέγα Λόγο που ξεκλείδωνε ψυχές και κοινωνούσε καρδιές. Νομίσαμε ότι τα βρήκαμε όλα εμείς οι νεότεροι.’ Όλα εκτός από την επαφή ανθρώπου με άνθρωπο.

 Αυτή την επαφή καμιά επιστήμη δεν μπορεί να μας τη δώσει από τη στιγμή που κακοποιήσαμε και φθείραμε τις λέξεις. Ακόμη και την ευρύτερη επαφή, το χαμόγελο το κάναμε επιτήδευση και κοινωνική σύμβαση με σκοπούμενο πάντα στόχο.

Έτσι φτάσαμε να μην πιστεύει κανείς κανέναν. Οι φόρμες του καθωσπρεπισμού, υπέσκαψαν κάθε τι αυθεντικό και πηγαίο και ακύρωσαν στην πράξη την συλλογικότητα ,την αδελφοσύνη, την αλληλεγγύη.

 Αυτές τις τρεις μεγάλες λέξεις τις έφθειραν οι καιροσκόποι της πολιτικής και  τις έκαναν «καραμέλα» και τις κατάντησαν χωρίς αντίκρισμα. Αυτές οι τρεις μεγάλες λέξεις-έννοιες δεν επιβάλλονται επιτελικά, αλλά βγαίνουν πίδακες ψυχής από τα έσω του καθενός.

 Η χρήση τους από τους Πολιτικούς ακόμη και από την Εκκλησία η άλλες ¨φιλανθρωπικές» με εισαγωγικά η μη ) οργανώσεις είναι προσχηματική που κάνει τον κόσμο να «κουμπώνεται» και να γενικεύει έτσι την δυσπιστία αορίστως και συλλήβδην σε βάρος των όποιων αγνών και ανιδιοτελών προθέσεων ξεπηδάνε.

Το ψέμα το «κατά συνθήκην» όπως έγραφε ο Νορντάου έχει κάνει πολύ μεγαλύτερη ζημιά από όσο νομίζουμε όταν το χρησιμοποιούμε έστω και ως αθώα υπεκφυγή της στιγμής.

Ο εθισμός στο μικρό ψέμα, μας έκανε ανεκτικούς και στα μεγάλα ψέματα των κρατούντων γι’ αυτό δεν αντιδρούμε και τα δεχόμαστε ως φυσικά η έστω ως αναγκαία κακά.

Εδώ σε αυτή την ανοχή-ανοσία μας, πατάνε οι πολιτικοί, όταν μιλάνε για «πολιτικό πολιτισμό» που τους βολεύει για την διαιώνιση και την ατιμωρησία της φαυλότητας κάθε μικρής και μεγάλης εξουσίας.

Στήσαμε μεγαλοπρεπείς ναούς και στολίσαμε με χρυσοποίκιλτα άμφια τους δεσποτάδες. Ακόμα και τις εικόνες των αγίων τις επιχρυσώσαμε. Έτσι προδώσαμε μόνοι μας την ουσία του Χριστιανισμού.

Τελετουργήσαμε και τυποποιήσαμε το κήρυγμα και τη στάση ζωής του Ναζωραίου.

Μετατρέψαμε τους ιερείς, από διακόνους σε εξουσιαστές, τους περιβάλαμε με το αλάθητο(περίπτωση Πάπα).

Τους αφήσαμε να εξουσιάζουν την ψυχή μας, με κορύφωση την Ιερά Εξέταση στη Δύση.

Φτάσαμε και στην …εξαγορά των αγίων με τα τάματα.

Είχαμε και εδώ ένα αντίγραφο των κοσμικών εξουσιών που εγκαινίασε ο Μέγας (κατά τα άλλα)Κωνσταντίνος.

Εμπορευματοποιήσαμε την σωτήρια ανάσα ,που μας έδωσε ο Θεάνθρωπος με την παρακαταθήκη του για το χρήμα όταν είπε:  «ΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΟΣ ΤΩ ΚΑΙΣΑΡΙ»

Έτσι στρεβλώσαμε το μέγιστο άγγελμα ελπίδα για «επί γης ειρήνη και εν ανθρώποις ευδοκία». Από εκεί και πέρα, θρησκειοποιήσαμε την ΕΚΚΛΗΣΙΑ, την σύναξη, τον συγχρωτισμό, την αδελφοσύνη και την μετατρέψαμε σε ένα ιστορικό παλιό γεγονός, την κάναμε στατική και απομακρυνθήκαμε από το διαρκές και αέναο ΠΑΡΟΝ που ήταν και πρέπει να είναι ο Ιησούς και το οποίο βίωναν μόνο οι πρώτοι χριστιανοί πριν το κίνημα γίνει επίσημη θρησκεία.

Το χριστιανικό κίνημα που πρωτογενώς αμφισβητούσε τις εξουσίες, εξουδετερώθηκε από αυτές με εκχώρηση μέρους της δύναμης του. Το έφτασαν σε ακραίες  περιπτώσεις να μετέχει  στην λήψη αποφάσεων όπως την εποχή του Βυζαντίου ,έτσι το έκαναν συνένοχο κάθε κακοδιοίκησης.

Όλη αυτή η αποκοπή και στρέβλωση του Θείου Κηρύγματος λειτούργησε σωρευτικά, γι’ αυτό και οι διαρκής επανάσταση που ευαγγελίστηκαν οι πρώτοι χριστιανοί μέσα στους διωγμούς και τις κατακόμβες, λειάνθηκε και έπαψε να ενοχλεί τους ισχυρούς.

Αυτός ο εναγκαλισμός με τις κοσμικές εξουσίες κάθε φορά, με ακραία περίπτωση την ευλογία του Πάπα, στα ναζιστικά στρατεύματα, μείωσε έως και ακύρωσε τον Λόγο της Εκκλησίας που (κυρίως σήμερα) τον έχουμε τόσο ανάγκη, ως κοινωνία και ως πολίτες.

Μέσα σε αυτή την απαξίωση των γενικότερων ηθικών αξιών, πνίγονται και οι φωτεινές εξαιρέσεις(που είναι περισσότερες από όσες νομίζουμε) μεταξύ των οποίων προεξάρχουσα θέση κατέχει ο Λόγος και η στάση ζωής του αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου.

Έτσι καταντήσαμε όλοι παντέρμοι και ανέστιοι ηθικά και πνευματικά.

Εύκολοι στόχοι του Κολοσσαίου που έχει στήσει η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση.

Η εικόνα είναι δισδιάστατη δεν έχει βάθος. Η εικόνα έχει λεχθεί ότι είναι χίλιες λέξεις. Όμως και η λέξη, η κάθε λέξη είναι χίλιες εικόνες ,εικόνες που πλάθονται δημιουργικά, ενώ οι λέξεις από την εικόνα είναι από τη φύση  τους υποθετικές. Οι πρωτόγονες γλώσσες είχαν τα εικονογράμματα.

Το είναι και το έχει είναι ασύμβατα όσο αυξάνεται το έχει  τόσο ελαττώνεται έως και επικαλύπτεται το είναι.

Το είναι, είναι το κουκούτσι είναι ο πυρήνας  της ύπαρξής μας και όσο πιο πολύ περιβάλλεται από επιτήδευση, όσο πιο πολύ προσθέτουμε φλοιούς σαν του κρεμμυδιού τόσο ασφυκτιούμε.

 Η εντυπωσιοθηρία μας γυρίζει ανάποδα όλες τις αξίες. Αντί να στρατευτούμε ,σε ιδέες και αξίες, προσκολληθήκαμε σε «ηγέτες» που αφού μας έπαιρναν την ψήφο, αποκόπτονταν από εμάς. Έφτιαχναν την δική τους αυλή με τους λογής-λογής παρατρεχάμενους που ως κισσοί τρέφονταν από τον κορμό της εξουσίας ,με χυμούς από τον δικό μας ιδρώτα.

Η ιστορία  είναι γεμάτη πατερούληδες αλλά και προειδοποιητικές φωνές από πνευματικούς ανθρώπους που είπαν και λάλησαν μέσα από τα έργα τους ,ποιητικά ,φιλοσοφικά, εικαστικά.

Εμείς δεν ακούμε, δεν βλέπουμε, δεν διαβάζουμε.

Τώρα όμως που ήρθε η εσχάτη πλάνη, ζητάμε και ευθύνες. Που είναι οι διανοούμενοι λέμε σήμερα-να βγουν μπροστά να μιλήσουν ,να ανοίξουν νέους δρόμους σωτηρίας, της παραπαίουσας  κοινωνίας.

Όμως όλα αυτά τα φωτεινά μυαλά στη Ελλάδα και τον κόσμο έχουν μιλήσει με στεντόρεια αλλά και μεστή φωνή, μέσα από το έργο τους. Μίλησαν με τα ποιήματα, την μουσικά, την εικαστική τέχνη, την στάση ζωής τους.

Δεν θα βγουν τώρα στα πρωινάδικα και στους εξυπνακισμούς των εύπεπτων εκπομπών ,για να σνομπαριστούν  από τους λεγόμενους τηλεοπτικούς αστέρες που με το αζημίωτο κατευθύνουν την ειδησεογραφία και την «καναλιάρουν» κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Το οικονομικό-εξουσιαστικό σύστημα μας πέρασε σιγά-σιγά και εντέχνως  την ιδέα, ότι η σκέψη δεν είναι δική μας υπόθεση αλλά των κρατούντων που σκέπτονται και αποφασίζουν για εμάς  πριν από εμάς.

Τα τηλεοπτικά σήριαλ και ο χαβαλές  ραδιοφωνικών εκπομπών η των λαιτ ταμπλοιντ αρκούν για την πνευματική μας τροφή. Ανάμεσα στον τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό αχταρμά υπάρχουν και κάποιες νησίδες ποιοτικών φωνών που λειτουργούν ως βαλβίδα εκτόνωσης.

 Δίνουν βήμα και μικρόφωνο σε γόνιμες προτάσεις και αναζητήσεις με εκφωνητές και παραγωγούς εκπομπών χορτασμένων όμως που ως σάκοι του μποξ εισπράττουν την οργή του κόσμου ,των πεινασμένων και των αδικημένων. Εκεί περιμένουμε να βγούνε οι πνευματικοί άνθρωποι της κοινωνικής ευθύνης για να χρησιμοποιηθούν ως άλλοθι της σοβαροφάνειας του εκφερομένου δημόσιου λόγου;

Oι υπεύθυνες φωνές που είναι πολύ περισσότερες από όσες νομίζουμε δεν είναι διατεθειμένες να δώσουν κύρος στα «σκουπίδια» χωρίς να βγει και αποτέλεσμα, αφού όπως είναι γνωστό οι άδειοι ντενεκέδες χτυπάνε και ακούγονται πιο δυνατά από τους γεμάτους. Τα έργα και η στάση ζωής των ΝΟΜΑΤΕΩΝ είναι εκεί στις βιβλιοθήκες, στις γκαλερί, στις πινακοθήκες ,στα ωδεία ,τα μουσεία…

Εκεί μας περιμένουν για να πιάσουμε το νήμα της χαμένης πορείας μας.

Οι πολιτικοί άλλα λένε στις φιλικές συνάξεις και από εκεί μόνο μπορεί να μεταπηδήσει καμιά αλήθεια και άλλα στο δημόσιο λόγο τους, που είναι εντεταγμένα στη λογική του πως θα φανούν στο φαίνεσται. Εξ αυτού φτάνουν σε διχασμό προσωπικότητας.

 Όσοι κλονίζουν την συνείδηση τους συνεχίζουν να κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους.’ Όσοι δεν έχουν ελαστική συνείδηση τα τινάζουν στον αέρα.

Η δημοσιογραφία και δημοσιολογία υπηρετεί το ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ. Η αξιολόγηση ειδήσεων, γεγονότων, απόψεων γίνεται με βάση ότι τι λέει κάθε κείμενο αλλά ποιος το λέει. Τα ανώνυμα δεν προσέχονται και δεν προωθούνται καν και ας έχουν τις μεγαλύτερες αλήθειες. Τα επώνυμα γίνονται πρωτοσέλιδα και ας είναι τα πιο ανούσια και παραπλανητικά.

        Και ας μη μιλήσουμε για το ΙΝΤΕΡΝΕΤ αφού και οικείο δεν μου είναι και σε αχαρτογράφητα νερά κινείται, χωρίς να μπορούμε ακόμη να μάθουμε που θα μας βγάλει αν το εξουσιάζουμε μέχρι τέλους η μας ξεπεράσει και γίνει ο εφιαλτικός Φραγκεσταιν.

Θα κλείσω την ομιλία μου με κάτι σχετικό και παραστατικό…

Ήταν ένα σπίτι πάνω σε ένα λόφο, ψηλό επιβλητικό, ολόκληρο κάστρο. Χτισμένο πέτρα την πέτρα, πελεκημένη και αρμολογημένη από τους καλύτερους πρωτομάστορες.

Αυτό το σπίτι το θαύμαζαν όλοι, τα πουλιά είχαν φτιάσει φωλιές στη στέγη του και τα άλλα ζώα το κοίταζαν με έκσταση, το νιώθαν φιλικό. Όμως από εκεί πέρασε ένας πλούσιος. Είχε έλθει από την Εσπερία, στα πλουμιστά ντυμένος.

 Είδε το σπίτι επιβλητικό πάνω στο λόφο, το  λιμπίσθηκε και το έκανε δικό του. Μάτσα τα λεφτά. Κανείς δεν τούφερε αντίρρηση. Αντίθετα όλοι χάρηκαν που ο πλούσιος θα έμενε εκεί στον τόπο των…πρωτόγονο.

Το νέο αφεντικό του πύργου έκανε  ανακαίνιση. ΄Εφερε χρωματιστάδες και διακοσμητές, σπουδαγμένους και πεπαιδευμένους. Σοφάτισαν το σπίτι όλο, μέσα έξω, το χρωμάτισαν με ανοιχτά φανταχτερά χρώματα και διάφορους πρωτότυπους σχηματισμούς. Σταυροδρόμι εκεί μεγάλο, της Οικουμένης κέντρο, έλεγαν πολλοί!

 Όλοι τα θαύμαζαν γιατί γυάλιζε. Γυάλιζε και θάμπωνε  περαστικούς και ντόπιους. Το αποτιμούσαν ως μεγάλο έργο, το παίνευαν, το διαλαλούσαν και καμάρωναν που ήσαν σύγχρονοι και ήξεραν και από τέχνη.

Περηφανευόταν γιατί ο πλούσιος, τον τόπο τους διάλεξε να δώσει την εύνοια του. Πουλιά και ζώα εξαφανίστηκαν σα να ντρέπονταν να πλησιάσουν σε τέτοια πολυτέλεια.

Αλλά και οι μαστόροι που το είχαν χτίσει και πριν περνούσαν και καμάρωναν την πελεκημένη, αρμολογημένη πέτρα τώρα έχουν χαθεί και πουθενά δεν φαίνονταν.

Όμως μια μέρα που  ο οικοδεσπότης έλειπε ήρθαν δυο παιδιά ονειροπαρμένα …λωλά. Έφεραν και ένα συνεργείο, έκαναν αμμοβολή, καθάρισαν το σπίτι από τους σοφάδες τα χρώματα και όλα τα μπιχλιμπίδια.

 Φάνηκε μόνο η πέτρα, η άρτια αρμολογημένη και μαστορικά πελεκημένη. Τι σπίτι έγινε σαν πρώτα, πέτρινο  σε αρμονία με το όλο περιβάλλον.

Ξαναζύγωσαν τα ζώα, τα πουλιά ξανάφτιαξαν φωλιές στη στέγη. Οι μαστόροι που το είχαν χτίσει ξεμύτισαν και πάλι από γύρα τριγύρα με χαρά.

Όμως αυτό δεν κράτησε πολύ γιατί ο οικοδεσπότης επανήλθε από την Εσπερία και όταν  είδε  το …κακό κάλεσε τις εξουσίες όλες να πιάσουν να τιμωρήσουν τα παιδιά για τη φθορά ξένης περιουσίας για καταστροφή της αισθητικής από την κρατούσα ηθική.

«Ναι-ναι, έτσι είναι» έλεγαν όλοι. Ο άνθρωπος έχει δίκιο του χάλασαν το σπίτι είχε πληρώσει τόσα λεφτά.

Ο οικοδεσπότης ξανάρχισε από την αρχή, ξανάφταξε το σπίτι γκλαμουράτο, τα πουλιά άφησαν τις φωλιές τους και τα ζώα δεν ξαναπλησίασαν. ξέφυγαν όμως και οι πρωτομαστόροι και στο σπίτι έπεσε ψύχρα, έμοιαζε έτσι χωρίς ψυχή και μια ατμόσφαιρα απομόνωσης το διαπερνούσε.

Παρά τις  φωνές  διαφόρων επισκεπτών και γλεντοκόπων το σπίτι έμενε παγωμένο και ξεκομμένο από όλο το εκεί περιβάλλον η τέχνη των πρωτομαστόρων, η  ψυχή της δημιουργίας έμεινε εκεί σκεπασμένη και φυλακισμένη πίσω από τους σοβάδες και τα χρώματα.

΄Ηταν σαν ταριχευμένο χελιδόνι που ποτέ δεν θα πετάξει πια…