ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821 ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ

                               ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ1821 ΣΤΗ ΗΛΕΙΑ 

ΕΠΑΡΧΙΑ ΓΑΣΤΟΥΝΗΣ
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΙΣΙΝΗΣ
Ἐπίσημος διὰ τὴν παλαιὰν καὶ εὐγενῆ
καταγωγήν του, καὶ περίφημος διὰ τὴν πολιτικήν του
δύναμιν κατὰ τὴν ἐπαρχίαν τῆς Γαστούνης. Ὑπηρέτησε τὴν
πατρίδα στρατιωτικῶς καὶ πολιτικῶς βοηθούμενος καὶ
ἀπὸ τοὺς δύω υἱούς του Χρύσανθον καὶ Μιχαλάκην.
Ἦτον ἕνας ἐκ τῶν ἀρχόντων καὶ προκρίτων τῆς
Πελοποννήσου. Ὑπῆρξε πρόεδρος τῶν Ἐθνοσυνελεύσεων
καὶ πληρεξούσιος. Ἐπὶ δὲ τοῦ Καποδιστρίου
προέδρευσε τῆς Συνελεύσεως καὶ τῆς Γερουσίας. Ἐφυλακίσθη
εἰς Ὕδραν μὲ τὸν Θ. Κολοκοτρώνην ἐπὶ τῆς
Κυβερνήσεως τοῦ Γ. Κουντουργιώτη.

ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΣΙΣΙΝΗΣ
Υἱὸς τοῦ εἰρημένου Γ. Σισίνη. Στρατηγὸς
ἄριστος. Αἱ ἐκδουλεύσεις του εἶναι πασίγνωστοι.
Ἐπολέμησεν εἰς Λάλα κατὰ τὴν πολιορκίαν τῶν Πατρῶν,
καὶ εἰς τὸ Μεσολόγγιον. Μάλιστα δὲ ὑπῆγε μὲ σῶμα
στρατιωτῶν πρὸς βοήθειαν τῶν ἀδελφῶν μας
Ἀθηναίων ἀρχηγοῦντος τοῦ Γ. Καραϊσκάκη. Ἐφυλακίσθη
εἰς Ὕδραν μετὰ τοῦ Κολοκοτρώνη καὶ λοιπῶν.

ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ ΣΙΣΙΝΗΣ
Καὶ οὗτος υἱὸς τοῦ Γ. Σισίνη καὶ ἀδελφὸς τοῦ
προειρημένου. Ὑπῆρξεν ἐπίσης καὶ αὐτὸς στρατιωτικός,

εὑρεθεὶς εἰς πολλὰς μάχας, ἀπεδείχθη γενναῖος.
Ἐπὶ δὲ τῆς εἰσβολῆς τοῦ Ἰμβραὴμ εἰς Γαστούνην
αἰχμαλωτίσθη ὑπὸ τῶν Ἀράβων μετὰ τοῦ περιφήμου
Διονυσίου Διάκου καὶ ἄλλων εἰς τὸ Χλουμοῦτσι δι᾿
ἔλλειψιν τροφῶν.

ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΣΙΣΙΝΗΣ
Οὗτος ὑπηρέτησε τὸ ἔθνος πολιτικῶς, γενόμενος
πληρεξούσιος, βουλευτὴς καὶ χρηματίσας φροντιστὴς
τοῦ στρατοῦ κατὰ τὴν πολιορκίαν τῶν Πατρῶν ἐπὶ
τοῦ Θ. Κολοκοτρώνη, δαπανῶν καὶ ἐξ ἰδίων εἰς τὰς
ἀνάγκας τοῦ ἔθνους.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ Ι. ΣΙΣΙΝΗΣ
Ὑπῆρξε στρατιωτικός, εὑρεθεὶς εἰς πολλὰς
μάχας, καὶ κατ᾿ ἐξοχὴν εἰς τὴν ἐκστρατείαν τῶν
Ἀθηνῶν.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ὑπηρέτησε πολιτικῶς, εὑρεθεὶς εἰς τὴν εἰσβολὴν
τοῦ Δράμαλη εἰς τὴν Πελοπόννησον, καὶ μέλος ὢν
τότε τῆς Πελοποννησιακῆς Γερουσίας πολὺ συνετέλεσεν
εἰς τὴν καταστροφήν του.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΜΑΤΣΟΥΚΑΣ
Κατήγετο ἀπὸ τὸ χωρίον Ἀλητσελεπῆ τῆς
Γαστούνης, ὑπηρετήσας στρατιωτικῶς καὶ πολιτικῶς τὸν

ἀγῶνα ἀπ᾿ ἀρχῆς μέχρι τέλους, καὶ δαπανῶν εἰς τὰς
ἀνάγκας τῆς πατρίδος ἐξ ἰδίων του.
Ο ΚΑΠΕΤΑΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΗΣ
Οὗτος κατήγετο ἐξ Ἀνδραβίδας τῆς Γαστούνης.
Ὑπῆρξεν ὁ καλλίτερος στρατιωτικὸς πολεμήσας
παντοῦ, καὶ ἰδίως εἰς τὴν περίφημον μάχην τῆς 9 Μαρτίου
1822 κατὰ τὴν πολιορκίαν τῶν Πατρῶν ἠνδραγάθησε.
Τότε δὲ ἦτο μὲ τὸ σῶμα τοῦ Κωνσταντῆ Πετιμεζᾶ.
Εὑρέθη καὶ εἰς ἄλλας πολλὰς μάχας, καὶ εἰς τὴν
πρώτην κατὰ τὸ χωρίον Λαντσόϊ πρὸς τοὺς Λαλαίους
Τούρκους μάχην, καὶ τέλος ὑπῆγε καὶ εἰς
Μεσολόγγιον ὅταν ἐπολιορκεῖτο.

ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΕΡΑΙΟΙ
Οὗτοι οἱ τρεῖς ἀδελφοὶ ὠνομάζοντο Δημήτριος,
Ἀναστάσιος καὶ Μιχάλης. Κατὰ δὲ τὰς ἀρχὰς τῆς
ἐπαναστάσεως ἐνεφανίσθησαν ὑπὸ τὸν Δημήτριον
Παπατσώνην καὶ ἔλαβον μέρος εἰς ὅλους τοὺς πολέμους
τῆς Τριπολιτσᾶς, εἰς τοὺς ὁποίους καὶ ὁ Παπατσώνης
ἐπολέμησε, καὶ διεκρίθησαν ὡς καλλοὶ πολεμισταί.
Ἁλωθείσης δὲ τῆς Τριπολιτσᾶς, οἱ Καραμεραίοι
ὑπῆγον εἰς τὸν Κολοκοτρώνην, καὶ ὡς σωματᾶρχαι
πανταχοῦ παρευρέθησαν, διότι καὶ οἱ τρεῖς ὄντες ἑνωμένοι
ἀπετέλουν σῶμα δυνατόν. Μετὰ δὲ τὴν ἐλευθερίαν τοῦ
ἔθνους πρῶτοι ἀπεφάσισαν νὰ κατοικήσουν εἰς τοῦ

Λάλα, ὅπως ἐκ νέου ἀνεγείρωσι τὴν περίφημον οὖσαν
κωμόπολιν ἐπὶ τῶν Τούρκων Ἀλβανῶν.

ΕΠΑΡΧΙΑ ΠΥΡΓΟΥ

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΑΧΟΛΟΣ
Ἡ οἰκογένεια αὕτη τῶν Ἀχόλων ἦτον ἐπίσημος
καὶ πολὺ συνετέλεσεν εἰς τὴν ἀνεξαρτησίαν τοῦ ἔθνους,
ὡς καὶ αἱ λοιπαὶ οἰκογένειαι.

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΙΛΑΕΤΗΣ
Καπετάνιος γνωστὸς καὶ ἕνας ἐκ τῶν
ὑπηρετησάντων εἰς τὰ ἐν Ἑπτανήσῳ Ἀγγλικὰ τάγματα. Ἡ τότε
δὲ διαγωγή του καὶ ἡ φρόνιμος γενναιότης του,
ἑνωμέναι μὲ τὴν εὐγενῆ ὑπερηφάνειαν, ἠνάγκαζον τοὺς ἐκεῖ
ἀξιωματικοὺς Ἕλληνας καὶ Ἄγγλους, ὥστε κανεὶς νὰ
μὴ τολμᾷ νὰ κάμῃ κατ᾿ αὐτοῦ τὴν παραμικρὰν
περιφρόνησιν, διότι ἀμέσως τοῦ ἐζήτει ἱκανοποίησιν καὶ
κατὰ τοῦτο τοὺς εἶχεν ὅλους τρομάξει. Ἐπανελθὼν δὲ
εἰς τὴν Πελοπόννησον κατὰ τὰς ἀρχὰς τῆς
ἐπαναστάσεως, ἐπολέμει κατὰ τῶν Λαλαίων Τούρκων, ἀλλὰ
κατὰ δυστυχίαν, εἴς τινα κατ᾿ αὐτῶν μάχην
περιεπλέχθη κατὰ τὴν θέσιν Σμίλα καὶ ἐφονεύθη, καὶ οὕτως
ἐχάθη ἐγνωσμένον παληκάρι.

ΛΥΣΑΝΔΡΟΣ ΒΙΛΑΕΤΗΣ
Οὗτος ὑπηρέτησε στρατιωτικῶς καὶ πολιτικῶς,
ὡς πληρεξούσιος πάντοτε τῶν Ἐθνοσυνελεύσεων καὶ
βουλευτής.

ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΚΡΕΣΤΕΝΙΤΗΣ
Οὗτος ἐχρησίμευσε πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως
μετερχόμενος τὸν διδάσκαλον ἐντὸς τῆς πατρίδος του
Πύργου καὶ ἐργαζόμενος ὑπὲρ τῆς Φιλικῆς Ἑταιρίας.
Πολλοὺς μαθητὰς ὠφέλησεν εἰς τὰ ἑλληνικὰ γράμματα.
Ἐπειδὴ ὅμως ἐδίδασκεν αὐτοὺς καὶ τὰ πολεμικὰ, καὶ
τὰς κινήσεις τὰς στρατιωτικὰς, καὶ ὡμίλει εἰς αὐτοὺς
περὶ ἐλευθερίας, ἤλλαξε δὲ καὶ τὰ ὀνόματα τῶν
μαθητῶν του, μετονομάσας τὸν μὲν Κωνσταντῆ, Σόλωνα,
τὸν Δημήτριον, Θαλῆν, καὶ ἄλλους μὲ ἄλλα ἀρχαίων
μεγάλων ἀνδρῶν ὀνόματα, οἱ Τοῦρκοι καὶ οἱ ἀγάδες
τοῦ τόπου του, βλέποντες καὶ ἀκούοντες τὰ τοιαῦτα,
ἠθέλησαν νὰ τὸν κακοποιήσουν, καὶ ἐπὶ τέλους τὸν
ἐφυγάδευσαν. Μετὰ δὲ ταῦτα ἐλθούσης τῆς
ἐπαναστάσεως ἐπῆρε καὶ αὐτὸς τὰ ὅπλα, ὡς καὶ οἱ λοιποὶ τοῦ
τόπου του, καὶ εὑρέθη εἰς πολλὰς μάχας ὡς
στρατιωτικός. Ἀλλὰ καὶ ὡς πολιτικὸς ὑπηρέτησε, καὶ
μάλιστα ἐπὶ τῆς Κυβερνήσεως τοῦ Κουντουργιώτη
διωρίσθη μέλος μιᾶς ἐπιτροπῆς τότε τῆς Πελοποννήσου,
καθήμενος εἰς Τριπολιτσᾶν καὶ προμηθεύων τὰ
ἀναγκαῖα εἰς τὸν πόλεμον. Ἐλθόντος δὲ τοῦ Ἰμβραὴμ,
ἔφυγεν ἀπὸ τὴν Τριπολιτσᾶν, καὶ ὑπηρέτησε καὶ εἰς
ἄλλας πολιτικὰς ὑπηρεσίας.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ
Ὑπηρέτησε πολιτικῶς ἐντὸς τοῦ τόπου
ἑτοιμάζων τὰ τοῦ πολέμου.

ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ
Οὗτος ἐπανελθὼν ἀπὸ τὴν Εὐρώπην ὅπου
ἐσπούδασεν τὴν ἰατρικὴν εἰς τὴν πατρίδα του, μετήρχετο
τὸν ἰατρὸν ἐκεῖ. Ἐγερθείσης δὲ τῆς ἐπαναστάσεως
ὑπηρέτησεν ὡς τοιοῦτος καθ᾿ ὅλην τὴν διάρκειαν τοῦ
ἀγῶνος κατ᾿ ἀρχὰς μὲν μετὰ τοῦ Ἀνδρέου Λόντου,
ὕστερον δὲ καὶ μὲ τὸν Θ. Κολοκοτρώνην. Ἠγαπᾶτο
δὲ ἀπὸ ὅλους τοὺς στρατιωτικοὺς, καὶ κατ᾿ ἐξοχὴν
ἀπὸ τὸν Δημήτριον Ὑψηλάντην. Ὅλη δὲ ἡ οἰκογένεια
τῶν Αὐγερινῶν ὑπηρέτησε τὸ ἔθνος καὶ πολιτικῶς καὶ
στρατιωτικῶς, δαπανῶσα ἐξ ἰδίων διὰ τὰς ἀνάγκας τοῦ
πολέμου. Ὁ δὲ Ἀποστόλης καὶ Αὐγερινός, ἀδελφοὶ
τοῦ Ἀγαμέμνονος, ὑπηρέτησαν στρατιωτικῶς,
εὑρεθέντες εἰς πολλοὺς πολέμους.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ
Στρατιωτικός, καὶ πολύπειρος. Ἔλαβε μέρος εἰς
πολλὰς μάχας μὲ σῶμα στρατιωτικὸν ἴδιον, ἰδίως δὲ
εἰς τὰς μάχας τοῦ Λάλα, τῆς 9 Μαρτίου ἔξωθεν τῶν
Πατρῶν, μετέβη καὶ εἰς τὸ Μεσολόγγι, καὶ εἰς τὰς
μάχας κατὰ τοῦ Δράμαλη, καὶ οὕτω γνωστὸς ἐγένετο
εἰς ὅλους τοὺς στρατιωτικούς.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΚΙΚΑΣ
Οὗτος ὑπηρέτησε τὸ ἔθνος στρατιωτικῶς,
εὑρεθεὶς εἰς ὅλας τὰς μάχας, καὶ πρὸ πάντων εἰς τὴν τοῦ
Λάλα, καὶ τῶν Πατρῶν, ὑπῆγε δὲ καὶ εἰς τὸ
Μεσολόγγιον, παρακολουθῶν τὸν Γ. Σισίνην, καὶ ἔπειτα τὸν
Χρύσανθον. Μετέβη δὲ καὶ εἰς τὴν πολιορκίαν τῆς
ἀκροπόλεως τῶν Ἀθηνῶν ἐπὶ τῆς ἀρχηγίας τοῦ
Καραϊσκάκη καὶ ἐδείχθη πολὺ χρήσιμος.

ΠΕΤΡΟΣ ΜΗΤΣΟΣ
Καὶ οὗτος, ὡς καὶ ὁ ἀδελφός του Γεώργιος,
ὑπηρέτησαν ὡσαύτως στρατιωτικῶς τὸν ἀγῶνα τοῦ ἔθνους,
εὑρεθέντες εἰς τὴν μάχην τοῦ Λάλα, τῶν Πατρῶν καὶ
ἀλλαχοῦ, καὶ εἰς τὸ Μεσολόγγιον μετέβησαν καὶ
ἐπολέμησαν.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΙΛΑΕΤΗΣ
Ὑπῆρξεν προὔχων τῆς ἐπαρχίας. Ἐφυλακίσθη
ἀπὸ τοὺς Τούρκους εἰς τὴν Τριπολιτσᾶν καὶ ἀπέθανεν
ἐντὸς τῶν φυλακῶν.

ΑΓΟΥΛΙΝΙΤΣΑ

ΑΛΕΞΙΟΣ ΜΟΣΧΟΥΛΑΣ
Ἐχρημάτισε στρατιωτικὸς καὶ πολιτικός. Ἡ
οἰκογένεια αὕτη τῶν Μοσχουλαίων πολλὰ ὑπὲρ τοῦ
ἀγῶνος ἐθυσίασεν. ΩΝΙΣΤΕΣ  ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821 ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ

ΛΕΩΝΙΔΑ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ: ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΉ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΝΙΚΟΛΟΥΛΗ: «ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΚΙΑ ΣΟΥ»

 

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΉ

 ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΝΙΚΟΛΟΥΛΗ: «ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΚΙΑ ΣΟΥ»

 Εκδόσεις: ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ ΑΘΗΝΑ 2020

 

 

 

 

 

                         Σημείωμα Λεωνίδα Γ.Μαργαρίτη

                         Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών Ν.Δ. Ελλάδος

 

Η Αγγελική Νικολούλη έχει εισέλθει σταθερά στη Λογοτεχνία και έχει σημειώσει μια καταπληκτική πορεία στο αστυνομικό μυθιστόρημα.

Ξεκίνησε τις συγγραφικές της επιδόσεις από τις γνωστές  εκδόσεις «Καστανιώτη» της Αθήνας κάνοντας αρχή το έτος 2012 με την κυκλοφορία του πρώτου αστυνομικού μυθιστορήματός της με τίτλο : «Ονειρεύτηκα τον δολοφόνο σου» του οποίου μου έκανε την τιμή να παρουσιάσω στην αίθουσα  του Λάτσειου Μεγάρου Πύργου.

Ακολούθησαν το έτος 2013 το δεύτερο κατά σειρά μυθιστόρημα της με τίτλο: «Θάνατος με χείλη κόκκινα» και   το έτος 2016 το τρίτο κατά σειρά με τίτλο : «Έρωτας φονιάς».

Τελευταία μας ήλθε ένα τέταρτο αστυνομικό μυθιστόρημα με τον τίτλο «Θα γίνω σκιά σου».

Είναι κι αυτό ένα μυθιστόρημα θρίλερ. Ένα μυθιστόρημα εμπνευσμένο από την τρέχουσα επικαιρότητα όπως αυτό ξετιλύγεται από τις ζωντανές κατά Παρασκευή εκπομπές της με τίτλο «Φως στο τούνελ».

Ένα μυθιστόρημα με αληθινά γεγονότα με ανατροπές και με ένα τέλος απρόβλεπτο.

 Η υπόθεση ξετυλίγεται στην Αθήνα μέρες αποκριάς. Η Κατερίνα Ασλάνη-μια κοπέλα με μεγάλα όνειρα για τη ζωή και με πάθος για δράση, εξαφανίζεται μυστηριωδώς.

 Τα ερωτήματα για τους δικούς της ανθρώπους βασανιστικά.

 Εγκατέλειψε τα πάντα κι έφυγε σε άλλη χώρα; ΄Εγινε μάρτυρας κάποιου φοβερού περιστατικού; την απειλούν και κρύβεται; Eπεσε θύμα δολοφονικής ενέργειας; Έπεσε θύμα απαγωγής;

H ρεπόρτερ που αναλαμβάνει την έρευνα αρχίζει ένα ταξίδι υψηλού ρίσκου, από  την Πλάκα και το Κολωνάκι ως το Παρίσι και από την Πάρο μέχρι τα Γιάννενα και τη Θεσσαλονίκη δεν έχει καμιά διακοπή στις αναζητήσεις της.

Ξεκινά από να νεανικά της στέκια, περνά στα ατελιέ καλλιτεχνών και καταλήγει σε σαλόνια της υψηλής κοινωνίας.

 

Υπάρχουν στην πλοκή του έργου τρία πρόσωπα που εμπλέκονται και δυσκολεύουν την έρευνα.

 Μία υπόθεση νεφελώδης   σε εντελώς αχαρτογράφητα νερά.

Επτασφράγιστα μυστικά και σβησμένα ίχνη, μοιραία  πάθη, επιπόλαια λάθη οικογενειακά και κοινωνικά τραύματα έρχονται σταδιακά στην επιφάνεια.

 Μία επικίνδυνη αναμέτρηση με τις σκιές. Μία άγρια μάχη στο σκοτάδι μέχρι να φανεί το φως.

Ένα τέλος απρόβλεπτο. Ένα μυθιστόρημα που κρατά σε αγωνία τον αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα του.

          Επιτυχής μπορεί να χαρακτηρισθεί η επιλογή της Αγγελικής Νικολούλη  των εκδόσεων  «Καστανιώτης» για την έκδοση της σειράς των Αστυνομικών της Μυθιστορημάτων  της.

 Έτσι  λοιπόν σήμερα βρίσκεται στα χέρια μας  το  τέταρτο μυθιστόρημα της δημοσιογράφου του αστυνομικού ρεπορτάζ και επιμελήτριας της γνωστής ανά το πανελλήνιο εκπομπής: «ΦΩΣ ΣΤΟ ΤΟΥΝΕΛ».

          Η Αγγελική Νικολούλη μετά την επί σειρά ετών επιτυχημένη δημοσιογραφική κοινωνική προσφορά της, σε μια ανάπαυλα αναστολής της εκπομπής της  για τους γνωστούς λόγους, δεν έμεινε άπραγη.

Αντίθετα έχοντας συσσωρεμένο υλικό από τις εκπομπές της που είχαν σπάσει  ρεκόρ θεαματικότητας και  είχαν αποσπάσει το θαυμασμό Ελλήνων και ξένων ειδικών, θέλησε να δοκιμάσει  τις ικανότητές της στην πεζογραφία και ειδικότερα στο Αστυνομικό μυθιστόρημα τόσο οικείο άλλωστε από την πολυετή ενασχόλησή της.

            Έχοντας  ένα πλούσιο αρχείο αστυνομικών υποθέσεων εξιχνίασης εγκληματικών πράξεων, εξαφανίσεων κ.λ.π. ανέσυρε μια από τις υποθέσεις αυτές και μας έδωσε το πρώτο της  έργο, από μια σειρά που θα ακολουθήσουν, μυθιστόρημα.

          To εγχείρημα δεν μπορούσε να μην ήταν επιτυχημένο μια και υπάρχει ένα αξίωμα που μας λέει πως ότι είναι αληθινό είναι και ωραίο.

Δεν μπορούσε παρά να είναι  ωραίο και επιτυχημένα δοσμένο το μυθιστόρημα αυτό της Αγγελικής Νικολούλη από τη στιγμή που μεταφέρει στο χαρτί του τυπογραφείου τα όσα έζησε η ίδια και φυσικά οι τηλεθεατές  του σταθμού κατά την διάρκεια προβολής  σειράς   επεισοδίων της  εκπομπής  όσες  διάρκεσε η προβολή  της υποθέσεως της  εξαφάνισης μιας νεαρής  γοητευτικής  Κατερίνας Ασλάνη  που όπως στη συνέχεια απέδειξε   το δαιμόνιο μυαλό και οι ικανότητες της αστυνομικής ρεπόρτερ  δεν επρόκειτο για μια συνήθη εξαφάνιση αλλά για  μια καλά μελετημένη και εκτελεσμένη  δολοφονία από το  φίλο της .

        Η Αγγελική Νικολούλη με γλαφυρό και κατανοητό τρόπο, με γλώσσα ρέουσα και χωρίς περιττά στολίσματα και καρικατούρες δίνει τους  αναγκαίους διαλόγους της με τους πιθανούς υπόπτους αλλά και με τους λογής-λογής πολίτες πληροφοριοδότες της.

 Όπου είναι ανάγκη περιγράφει τόπους και καταστάσεις που υποβάλλουν τον αναγνώστη για να βρεθεί στο κατάλληλο κλίμα που κι εκείνη βρέθηκε σε ανάλογες περιπτώσεις.

 Βγάζει και εκθέτει τον ψυχικό της κόσμο, τις ψυχικές της μεταπτώσεις και τις  αγωνίες της όταν βλέπει πως οι άνθρωποι που είναι ταγμένοι για την  πάταξη της εγκληματικότητας και  την διαλεύκανση διαφόρων εγκληματικών πράξεων ή αδρανούν ή λόγω υπηρεσιακής νωθρότητας και   ανικανότητας, σκόπιμα κωλυσιεργούν  και στοπάρουν τη διαλεύκανση  υποθέσεων  με αποτέλεσμα  να επιτυγχάνεται η  ατιμωρησία των ενόχων,  το απυρόβλητο των δραστών και ηθικών αυτουργών ενώ  όταν  υποχρεωθούν μετά  την κατακραυγή της κοινής γνώμης να οδηγήσουν κάποιους στη  Δικαιοσύνη και τότε  οι δράστες  πετυχαίνουν την απαλλαγή τους  λόγω ελλιπών ή αδύναμων αποδεικτικών στοιχείων τα οποία δεν μπόρεσαν έγκαιρα να εξασφαλίσουν με τους επιστημονικούς τρόπους που διαθέτουν και με τους χειρισμούς που θα έπρεπε να  κάνουν.

Οι περιγραφές των  χαρακτήρων των ηρώων που εμπλέκονται στην υπόθεση της εξαφάνισης  είναι ακριβείς και αποδίδουν την πραγματικότητα της ιδιοσυγκρασίας και της ψυχοσύνθεσής τους.

Η υπόθεση στο έργο εξελίσσεται σπονδυλωτά και αποκαλύπτεται όλο το φάσμα της υποθέσεως  όπως μια κινηματογραφική ταινία που έχει τα στοιχεία του θρίλερ.

Η Αγγελική Νικολούλη έχει αποκτήσει τεράστια πείρα και διαθέτει αποθέματα γνώσης της δικαστικής ψυχολογίας πράγμα που την βοηθά στην ανίχνευση της αληθείας με τον τρόπο που εκείνη γνωρίζει εκμαιεύοντας τα ψήγματα  της αληθείας που είναι διασκορπισμένα  στην  άμμο της ταραγμένης ψυχής των δραστών και  ηθικών αυτουργών.

Το Μυθιστόρημα εκτείνεται σε πάνω από 293 σελίδες  και ο αναγνώστης δεν το εγκαταλείπει εάν δεν ολοκληρώσει την ανάγνωση και  φθάσει στο τέλος του.

 Προσωπικά δεν δηλώνω θιασώτης των αστυνομικών μυθιστορημάτων όμως στην περίπτωση του βιβλίου της Αγγελικής Νικολούλη, τόσο λόγω της συγγραφέως όσο και λόγω των πραγματικών περιστατικών τα οποία πραγματεύεται, ενέδωσα και αποζημιώθηκα πλήρως.

 Άλλωστε υπήρξα τακτικός σχεδόν τηλεθεατής των εκπομπών της, κι όταν άρχισα να διαβάζω το μυθιστόρημα αν και είχε παρέλθει αρκετός χρόνος από την προβολή της υπόθεσης της εξαφάνισης και τελικά της   δολοφονίας της  Κατερίνας Ασλάνη ,  μου δόθηκε η δυνατότητα και η ευκαιρία να ζήσω στιγμή προς στιγμή όλα τα στάδια  της  υπόθεσης και να απολαύσω το μυθιστόρημα που  με τόσο άλλωστε υπέροχο τρόπο  παραθέτει τα συμβάντα η συγγραφέας. Και μ΄αυτό το τελευταίο έργο της  η Αγγελική Νικολούλη δικαιωματικά εισέρχεται στο χώρο της λογοτεχνίας και ειδικότερα στο χώρο του Αστυνομικού μυθιστορήματος που πολλοί   μπορεί να έχουν θητεύσει , αλλά ελάχιστοι  έχουν περιορισθεί σε πραγματικά γεγονότα και όχι σε απλές  μυθοπλασίες.

 Καλωσορίζω συνεπώς ως εκπρόσωπος των λογοτεχνών της Νοτιοδυτικής Ελλάδος το νέο πόνημα   της  συγγραφέως  Αστυνομικών Μυθιστορημάτων  και της εύχομαι να δει τυπωμένα όσα έργα την έχουν συγκινήσει ιδιαιτέρως ,έτσι που τη συγκίνηση αυτή να την μεταδώσει  και σε μας ,το αναγνωστικό της κοινό. Της το ευχόμαστε ολοψύχως.

 

 

 

 

 

ΛΕΩΝΙΔΑ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ:Βιβλιοπαρουσίαση-Κριτική π.Κωνσταντίνου Διον.Καπετανοπουλου: «Η θέσις και η διακονία των λαϊκών εν τη Εκκλησία»

 

Βιβλιοπαρουσίαση-Κριτική

π.Κωνσταντίνου Διον.Καπετανοπουλου:

«Η θέσις και η διακονία των λαϊκών εν τη Εκκλησία»

 

                       Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επίτ.Δικηγόρου

                       Προέδρου  Εταιρείας Λογοτεχνών

 

 

Κυκλοφόρησε  από τις Εκδόσεις Παναγιώτη Νικολόπουλου  της πόλης μας  ιδίοις αναλώμασι,   και διατίθεται από τα γνωστά βιβλιοπωλεία της περιοχής μας   το  τελευταίο  πόνημα  του πολυγραφότατου Ηλείου συγγραφέα πρωτοπρεσβυτέρου και Θεολόγου π. Κωνσταντίνου Διον. Καπετανόπουλου με τον χαρακτηριστικό τίτλο: « Η θέσις και η διακονία των λαϊκών εν τη εκκλησία» (Μια επικίνδυνη εκκλησιολογική διολίσθησις)

Στο ενεργητικό του συγγραφέως καταγράφεται η έκδοση και κυκλοφορία 19έργων τόσο σε θέματα  καθαρώς  θεολογικού περιεχομένου όσο και εθνικού , ιστορικού αλλά και καθημερινού κοινωνικού βίου.

Θα ήταν παράληψη  να μη  σημειώσω  μερικά απ’ τa γενικότερου ενδιαφέροντος έργα του, όπως:

 «Ο χαρακτήρας της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821».Βάρδα 1980.

«Ιστορικές πτυχές της Ανδραβίδας».Ανδραβίδα 1974. «Το χρονικό της Ανδραβίδας». Ανδραβίδα 1977.

 «Σχέσεις Μασονίας και Φιλικής Εταιρείας». Παραλία Πατρών 1982

 και από τα καθαρώς θεολογικά έργα του:

 «Το Μυστήριο της Ιεροσύνης και η προσωπικότητα του Επισκόπου και του Πρεσβυτέρου κατά τον πατέρα της Εκκλησίας  Ισίδωρον τον Πηλουσιώτην». Εκδόσεις Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας. Αίγιο 2007, και

 «Οι έγγαμοι και οι άγαμοι πρεσβύτεροι και το φαινόμενον του αρχιμανδριτισμού».Παραλία Πατρών 2009.

 Τα υπόλοιπα έργα του συνήθως μικρότερου σχήματος και περιορισμένου αριθμού σελίδων αποσκοπούν στην κατήχηση των πιστών  την εκλαΐκευση θεμάτων για αντίκρουση αιρέσεων και αναιρέσεις κακοδοξιών και επικίνδυνων κενοδοξιών που διαβρώνουν την συνείδηση των ορθοδόξων λόγω ελλιπούς ενημερώσεως και κατηχήσεως.

  Με το τελευταίο του  έργο   ο π. Κωνσταντίνος  όπως ακριβώς και με το προηγούμενο   στηλιτεύει(το φαινόμενο του Αρχιμανδριτισμού) μια επικίνδυνη εκκλησιολογική διολίσθηση όπως την χαρακτηρίζει δηλαδή  την απουσία και τον παραγκωνισμό του λαϊκού στοιχείου από την εκκλησία.

 Επιχειρεί   να αναδείξει το  φαινόμενο  αυτό  που έχει πάρει ενδημικές διαστάσεις στην Εκκλησία   και που   δεν τολμά κανείς  να το αντιμετωπίσει.

 «Με  λυπεί, γράφει στον πρόλογο , το γεγονός ότι ο λαός του Θεού ήταν και είναι αμίλητος στη Θεία Λειτουργία. Στο λαό επιφυλάσσεται ο ρόλος του θεατή-ακροατή, ο οποίος προσεγγίζει τις λειτουργικές ακολουθίες  πιο πολύ ως ευκαιρία περισυλλογής κα καθ’ εαυτόν μελέτης, παρά ως συμμετοχή στην κοινή προσευχή της Εκκλησίας, θα λέγαμε ότι σήμερα παρατηρείται σε μεγάλο βαθμό μια έκπτωση από την έννοια της ενεργητικής συμμετοχής του λαού στη Θεία Λατρεία, σε μια στάση παθητικής παρακολουθήσεως της…

Διαζωγραφίζεται έτσι  μια εικόνα εντελώς αντίθετη προς τον κύριον χαρακτήρα της Ορθοδόξου Χριστιανικής Λατρείας ως Λατρείας λογικής (Ρωμ12,1) που προσφέρεται εν πνεύματι και αληθεία (Ιωαν.4,24) και που έχει σκοπόν την δόξαν του Τριαδικού Θεού και τον εν  Χριστώ αγιασμόν του λαού»

Σήμερα η Θεία Λειτουργία δίδει την εκτύπωση μιας συνάξεως που προσφέρεται σαν ευκαιρία για ατομική προσευχή και δίδει την εντύπωσιν μιας ευεσεβιστικής συνάξεως χωρίς αίσθησιν κοινωνίας των πιστών μεταξύ  τους και με τον Ιησούν Χριστόν εν Αίματι Αυτού, μιας συνάξεως χωρίς εσχατολογική κατεύθυνση και ευχαριστηριακή συγκρότηση.

Σήμερα παρατηρείται μείωσης  Εκκλησιαστικής συνειδήσεως και μαρασμός της λειτουργικής ζωής, ενώ παραλλήλως η ατομική θρησκευτικότητα κερδίζει έδαφος εις βάρος της ενότητας της Εκκλησίας  του Σώματος Αυτού και της εσχατολογικής βιώσεως της Θείας Λατρείας.

Είναι γεγονός που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση πως  η ηγεσία της Εκκλησίας σε συνεργασία με την πολιτεία έχει ουσιαστικά θέσει εκτός της ενεργού συμμετοχής το λαϊκό στοιχείο τόσο  από τη λατρεία όσο  και  από την εν γένει λειτουργία και οργάνωση της ζωής της.

Είναι γεγονός ότι μετά την επιβολή της δικτατορίας  της 4^ης Αυγούστου επεβλήθη και  στην εκκλησία το ίδιο καθεστώς.   Έπαυσε να ισχύει το καθεστώς που ίσχυε για την εκλογή των Ιερέων και Εκκλησιαστικών Συμβουλίων και αντί της εκλογής από το πλήρωμα της εκκλησίας εφαρμόσθηκε η προσωπική επιλογή των επισκόπων  για την χειροτονία κληρικών και ο διορισμός με επιλογή από τον Επίσκοπο των Εκκλησιαστικών συμβούλων.

Μολονότι στην πολιτεία επανήλθε η δημοκρατία μετά την πρώτη αλλά και δευτέρα κατάλυσή της  στην Εκκλησία συνεχίζει να ισχύει ένα καθεστώς που στη  ουσία απομακρύνει τους πιστούς από το δικαίωμά τους αλλά και την υποχρέωση τους να συμμετέχουν ισότιμα μετά των λοιπών εκκλησιαστικών παραγόντων στα πράγματα της Θείας λατρείας και της εν γένει ζωής και δράσης  της Εκκλησίας.

Θεωρούμε πως είναι αναγκαίος ο εκδημοκρατισμός της εκκλησιαστικής ζωής. Είναι καλό και προς το συμφέρον της Εκκλησίας η εκλογή των επισκοπών-μητροπολιτών να γίνεται με την συμμετοχή κλήρου και λαού σε συνδυασμό με την πρωτοχριστιανική απλότητα της κλήρωσης. Είναι αναγκαίο να συμμετέχουν όλα τα ισότιμα μέλη του σώματος του Χριστού στην εκλογή των Ποιμένων τους όσο και των λοιπών προσώπων που συμμετέχουν στη διοίκηση της ενορίας.

Το σύστημα επιλογής των επιτρόπων από τους Μητροπολίτες πρέπει να αλλάξει έτσι ώστε να εκπροσωπούν και τους λαϊκούς στην Εκκλησία. Η θεμελιωμένη εκκλησιολογικά συμμετοχή των λαϊκών και στη διοίκηση της Εκκλησίας και μάλιστα στο κύτταρό της την Ενορία έχει βάση τους Γενικούς Κανονισμούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου τους Κοινοτικούς  Κανονισμούς της υπόδουλης ακόμη τότε Ελλάδος και στη νομοθεσία των νεότερου Ελληνικού Κράτους η οποία ίσχυσε μέχρι την δικτατορία Μεταξά.

Ο π. Κων/νος Καπετανόπουλος μετά σαράντα και πλέον χρόνια Ιερατικής διακονίας στην Εκκλησία του Χριστού με το έργο του επιχειρεί μια βαθιά τομή στην ισχύουσα κατάσταση και  με βάση μια πλουσιότατη βιβλιογραφία, πηγές και βοηθήματα εντοπίζει την έκταση του φαινομένου και προτείνει λύσεις. Έζησε ο ίδιος τον διαχωρισμό και την αποστασιοποίηση του λαϊκού στοιχείου  στην Εκκλησία και πιστεύει πως θα ήταν προς το συμφέρον και της ιδίας , η ισότιμη συμμετοχή του λαϊκού στοιχείου στη ζωή, στη λατρεία και στη διοίκηση της Εκκλησίας.

Ας ευχηθούμε πως οι παρατηρήσεις και  οι προτροπές που περιέχονται στο τελευταίο βιβλίο του π. Κων/νου Καπετανόπουλου θα προσεχθούν ιδιαιτέρως από την Διοίκηση της Εκκλησίας και δεν θα θεωρηθούν και πάλιν,  από ορισμένους, πως εγγίζουν τα όρια   αιρετικών δοξασιών.  

                                    

 

ΛΕΩΝΙΔΑ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ :AΓΙΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ

 

AΓΙΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ (15      ΑΠΡΙΛΙΟΥ )                                Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επιτ.Δικηγόρου                       Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών                   Το όνομα Λεωνίδας στην περίοδο της εκπαίδευσής μου τόσο στο Δημοτικό σχολείο  όσο και στο Γυμνάσιο ακόμη  είχε ταυτισθεί με το όνομα   του  Βασιλιά της Σπάρτης που έπεσε υπέρμαχος   της πατρίδας του   Σπάρτης, υπακούοντας την προσταγή  «Η ταν ή επί τας».           Κατά τη βάπτισή μου, μου έδωσαν αυτό το όνομα ,  παρά τις  ενστάσεις του  ιερέα  περί ονόματος  μη χριστιανικού, και κατά συνέπεια απαγορευμένου για χριστιανό.           Μέχρι και την περίοδο των Γυμνασιακών μου σπουδών , αγνοούσα την ύπαρξη κάποιου  Αγίου με αυτό  το όνομα  άλλωστε και  ο ιερέας που με βάπτισε  το αγνοούσε,  και γιόρταζα  των Αγίων Πάντων. Είχα όμως  των ελπίδα  πως  μεταξύ των Αγίων Πάντων όλο και κάποιος μάρτυρας  θα υπήρχε με το όνομα Λεωνίδας.        Όταν  αργότερα  ερεύνησα  το ζήτημα διαπίστωσα ότι υπήρχαν περισσότεροι του ενός. Ανακάλυψα  πέντε  ΄Άγίους  με το  όνομα, Λεωνίδας.  Στο «νέφος μαρτύρων» του συναξαριού  που κοσμεί την Ορθοδοξία μας  περιλαμβάνονται και   οι εξής  ΄Άγιοι:            1. Άγιος Λεωνίδας Επίσκοπος Αθηνών.            2.Αγιος Μάρτυς Λεωνίδης.            3.Αγιος Μάρτυς Λεωνίδης               4.Ο Μάρτυς Λεωνίδης καταγόμενος εκ Τροιζήνος .            5.Επίσκοπος Αθηνών.               Ο πρώτος  σύμφωνα με το Αγιολόγιο υπήρξε   Επίσκοπος Αθηνών  και μαρτύρησε  για του Χριστού την πίστη. Το Πάσχα του 250  κατά τον διωγμό του Δεκίου  συνελήφθη στην Κόρινθο, βασανίσθηκε , απαγχονίστηκε και  διασπάστηκαν οι σάρκες του. Τα λείψανά του ανακομίσθηκαν στην Αθήνα και στον τόπο όπου ενταφιάσθηκαν  ανεγέρθη μεγαλοπρεπής βασιλική πλησίον του Ιλισού ποταμού. Η Βασιλική αυτή «το μαρτύριο» φέρεται να ανοικοδομήθηκε   περί τον πέμπτο αιώνα. Λείψανα της Βασιλικής αυτής ανακαλύφθηκαν στις  γενόμενες ανασκαφές.          Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του την 15ην Απριλίου. ΄Όμως   οι εορτές της Μεγάλης Εβδομάδος  και του Πάσχα  που συνήθως συμπίπτουν επισκιάζουν την εορτή και καθιστούν τη γιορτή άγνωστη για τους πολλούς. Ο  δεύτερος με το ίδιο όνομα Άγιος φέρεται να μαρτύρησε στην Αλεξάνδρεια κατά τον Β΄ αιώνα προτρεπόμενος παρά του νεαρότατου γιου του Ωριγένη, επί Αυτοκράτορος Σεπτίμου Σεβήρου.H Eκκλησία μας τιμά την μνήμη του την 2αν Σεπτεμβρίου. Ο τρίτος ΄Άγιος με το ίδιο όνομα φέρεται να μαρτύρησε τον Γ΄ αιώνα στην Κόρινθο. Θανατώθηκε ριφθείς στην πυρά μετά  επτά συνάθλων μαρτύρων γυναικών Καλλίδος, Νίκης, Γαλήνης, Χαρίσσης ,Νουνεχίας, Βασιλίσσης και Θεοδώρας. υπό του Ανθυπάτου Τερτίου επί Αυτοκράτορος Δεκείου. Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του την 16ην Απριλίου. Ο τέταρτος ΄Άγιος χωρίς περισσότερες πληροφορίες για τη ζωή και τη δράση του   τιμάται από την Εκκλησία μας   την 8ην Αυγούστου. Ο πέμπτος  ΄Άγιος στους συναξαριστές αναφέρεται ως   Επίσκοπος Λεωνίδας ο οποίος  «εκοιμήθη εν ειρήνη».Από αυτή την αναφορά   μπορούμε να συμπεράνουμε  ότι ο εν λόγω μνημονευόμενος  Επίσκοπος δεν είναι ο  μάρτυς που αναφέραμε  στην αρχή.            Για τον Ιερομάρτυρα   ΄Άγιο Λεωνίδα γίνεται  αναφορά στο τεύχος του περιοδικού του «ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ» από τον αοίδιμο   Μητροπολίτη Πατρών Νικόδημο Βαληνδρά   όπου επιχειρείται το ξεκαθάρισμα   της ταυτότητας και της σχέσεως   του Επισκόπου Αθηνών  Λεωνίδη του  Μάρτυρος  και του  Επισκόπου Λεωνίδα  που « εκοιμήθη εν ειρήνη».           Το  όνομα του  Αγίου Λεωνίδα Επισκόπου Αθηνών και Μάρτυρος ετιμάτο  με την ίδρυση ναών  πέρα από εκείνο ,κοντά  στον Ιλισό. ΄Ένας παρόμοιος ναός  εντοπίσθηκε  στις  ανασκαφές που έγιναν   στο Κλαψί (Αρχαίο Κάλλιο της Ευρυτανίας), Δεσποτάτο της Αιτωλικής Συμπολιτείας.  Στις ανασκαφές αυτές βρέθηκαν   λείψανα  μεγαλοπρεπούς τρίκογχου παλαιοχριστιανής βασιλικής στο δάπεδο της οποίας έχουν διασωθεί αξιόλογα ψηφιδωτά και πολύτιμες επιγραφές για την τοπική εκκλησιαστική ιστορία.  Βιβλιογραφία: -Δημητρίου Φαλλή: «Ο Άγιος Λεωνίδης, ο Μάρτυς».   Χαραλάμπους Μ. Μπούσια: «Ακολουθία του Αγίου Ενδόξου Μάρτυρος Λεωνίδου». Αθήνα 1999 Συναξάρι Μηναίων Αποστολικής Διακονίας Εκκλησίας της Ελλάδος .Απριλίου, Αυγούστου, Σεπτεμβρίου.  Ίκαρου Πετρίδη:«ΛΕΞΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ» (Εορτολόγιο της Ορθοδοξίας» Mε πρόλογο Μητροπολίτη Κιτίου Χρυσοστόμου  Εκδόσεις: ΕΠΙΦΑΝΕΙΟΥ Λάρνακα Κύπρου  Ιούνιος 2003. Πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου Χρ.Παναγή: «ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΟΝ ΕΥΡΕΤΗΡΙΟΣ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» ΛΕΥΚΩΣΙΑ –ΚΥΠΡΟΣ 2013 Περιοδικό «ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ». (Τεύχος 22-24/1955)