ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΑΓΩΝΙΑΣ

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΑΓΩΝΙΑΣ

Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης

Επίτιμος . Δικηγόρος

Πρόεδρος Εταιρείας Λογοτεχνών Ν .Δ .Ελλάδας

Η κυρά-Κώσταινα ήταν μια καλοκάγαθη γιαγιούλα. Ένας ζωντανός κι άξιος άνθρωπος. Αγράμματη μα πανέξυπνη. Χρόνια τώρα παντρεμένη μ’ ένα συγχωριανό της τον κυρ Κώστα, είχε αποκτήσει παιδιά κι εγγόνια. Εκείνη ήταν η κυρίαρχη προσωπικότητα στο σπίτι. Εκείνη έκανε κουμάντο, όπως  συνήθως, λέμε.

Ο κυρ Κώστας, βουκόλος στα βουστάσια  του Διαμαντόπουλου, σ’ έναν από τους μεγαλύτερους αγελαδοτρόφους της περιοχής, έλειπε  τον περισσότερο χρόνο από το σπίτι. Η ευθύνη ανατροφής και φροντίδας των παιδιών έπεφτε σ’ εκείνη. Και βέβαια δεν ήταν μόνο οι δουλειές του σπιτιού. Έτρεχε όπου την καλούσαν, άνδρας και γυναίκα μαζί, να προσφέρει τις υπηρεσίες της σε αγροτικές εργασίες σε μεγαλοκτηματίες της περιοχής.

Τόσο η ίδια όσο και ο κυρ Κώστας ο κουφός, προσωνύμιο που είχε αποκτήσει από  τη φυσική  αναπηρίας του, δεν είχαν ούτε σπιθαμή γης για να καλλιεργήσουν.  Σ’ έναν κήπο που περιέβαλε το φτωχόσπιτό τους, που κι εκείνο το’χαν χτίσει με εξέλαση οι χωριανοί τους, φύτευε κάθε λογής κηπευτικά. Δεν παρέλειπε όμως να φροντίζει και τον ανθόκηπό της. Έναν ανθόκηπο, έκφραση μιας ευαίσθητης ψυχής και μιας αγνής και καλλιτεχνικής  συνείδησης.

Εκείνο που την έκανε να ξεχωρίζει στο χωριό της δεν ήταν μόνο η φιλοπονία της, αλλά ο ανθόκηπός της με τα χρυσάνθεμα, και η ικανότητά της στο ξεμάτιασμα. Διατηρούσε ένα θαυμάσιο ανθόκηπο με χρυσάνθεμα διαφόρων χρωμάτων και αποχρώσεων, όπου επικρατούσε το λευκό. Ήταν επίσης γνωστή σ’ όλη την περιοχή σαν ξεματιάστρα, «έριχνε τα κάρβουνα» όπως έλεγαν σ’ όσους είχαν χτυπηθεί από κακό μάτι.

 Είχαν πολλά να διηγηθούν οι χωριανοί  της για τις επιτυχίες της. Είχε γλιτώσει από βέβαιο θάνατο τόσο μικρά παιδιά όσο και διάφορα ζώα. Διηγούνται πως κάποτε δεν πρόλαβαν να την ειδοποιήσουν κι ένα από τα πιο όμορφα γιοργαλίδικα άλογα του χωριού έσκασε από το μάτι.

Η κυρά-Κώσταινα έκανε το δικό της αγώνα να τα φέρει βόλτα. Έκανε σωστή διαχείριση των όσων χρημάτων απέφερε τόσο το μηνιάτικο του άνδρα της όσο και τα δικά της μεροκάματα. Ο κυρ Κώστας αναγνωρίζοντας την ικανότητά της, απόφευγε να έχει εκείνος τις ευθύνες του σπιτικού τους, μια και ορισμένες φορές λόγω των προβλημάτων της φτώχιας το έριχνε λίγο έξω με το κρασί. Κάποιες φορές τον έφερναν οι φίλοι του στο σπίτι μισομεθυσμένο. Τότε τον έπιαναν οι ευαισθησίες κι αποζητούσε την ανοχή και τη στοργή της γυναίκας του.

Απόκτησε  μαζί της τρία παιδιά, δύο αγόρια και ένα κορίτσι. Προσπάθησε να τα καθοδηγήσει στο δρόμο που και η ίδια γνώριζε, στο δρόμο του Θεού, όπως έλεγε. Τον πρώτο τον προόριζε για παπά, όμως όταν ξεκίνησε μ’ έναν εξάδελφό του για το Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, στα Καλάβρυτα, στο δρόμο το ξανασκέφτηκε και όταν φθάσανε στο Μοναστήρι, βρήκε …δύσκολη την καλογερική και γύρισε σχεδόν αμέσως  στο πατρικό του. Έγινε ξυλουργός, σε αντίθεση με τον άλλο, που παρέμεινε εκεί κι έγινε μετά από χρόνια Αρχιμανδρίτης.

Ο δεύτερος βοήθαγε στην εκκλησία του χωριού σαν  νεωκόρος. Αργότερα έγινε ψάλτης κοντά στους σημαντικούς ιεροψάλτες που είχε αναδείξει το χωριό τους. Όμως ένας παράφορος έρωτας και μια φυματίωση που  ακολούθησε δεν τον άφησαν όρθιο κι έφυγε νωρίς στα είκοσι δύο του χωρίς να χαρεί τη ζωή.

Το τρίτο  παιδί της οικογένειας, την κόρη, την έστειλε κι έμαθε κέντημα , της αγόρασε μάλιστα και μια  καινούργια  ραπτομηχανή, σπουδαίο απόκτημα για  εκείνη την εποχή και την πάντρεψε με ένα καλό παιδί.

Μετά το θάνατο του κυρ Κώστα, ξέμεινε να συμβιώνει με την οικογένεια του γιου της. Η γιαγιά  Κώσταινα ήταν τώρα και μάνα για τα πέντε παιδιά του γιου της. Όμως παρά το ότι βοηθούσε ουσιαστικά την οικογένεια του γιου της και έδινε τα πάντα για τα εγγόνια της, ο γιος της δεν ένιωθε ευχαριστημένος από την προσφορά της. Είχε ένα μόνιμο παράπονο σε βάρος της από τα παιδικά του χρόνια, τότε που ήθελε μα δε μπόρεσε να σπουδάσει, και γι’ αυτό τη θεωρούσε υπεύθυνη.

«Αντί να δώσει χρήματα να σπουδάσω», έλεγε, «πήγε και αγόρασε ραπτομηχανή στην Παρασκευή». Ήταν ένα παράπονο που δεν ξεχνούσε ποτέ και σε κάθε ευκαιρία το επαναλάμβανε.

Όταν η μάνα του είχε διάθεση, απαντούσε στο παράπονό του. Έπρεπε να βοηθήσω, έλεγε, το αδύναμο μέρος της οικογένειας. Άλλες φορές δεν έδινε καμιά απάντηση, απλώς μουρμούριζε: «Αστονε   να λέει».

Ήταν εβδομήντα δύο ετών, η γιαγιά όταν ένα βράδυ  επέστρεψε ο γιος της από το καφενείο, και  της έφερε το δυσάρεστο νέο.

 Στο καφενείο πήγαινε συνήθως τα βράδια του χειμώνα. Εκεί μαζεύονταν οι χωριανοί και συζητούσαν τα μικρά και μεγάλα προβλήματά του χωριού, έπιναν κανένα κρασί και μετά το ’ριχναν στα χαρτιά. Όχι βέβαια για χρήματα, αλλά για τους καφέδες ή τα λουκούμια.

Όταν κέρδιζε στα χαρτιά, έφερνε και μοίραζε στα παιδιά του λουκούμια, άλλοτε πάλι όταν δεν επαρκούσαν τα κερδισμένα τα έκοβε και τα μοίραζε ανάλογα. Αυτή τη φορά δεν έφερε παρά ένα δυσάρεστο νέο για τη γιαγιά.

 Με σοβαρότητα και περίσκεψη, με όψη που δεν καταλάβαινε κανείς αν έκανε κάποια φάρσα η μιλούσε σοβαρα, απευθύνθηκε στη μάνα του προσποιούμενος  τον στεναχωρημένο.

- Απόψε μάνα, είπε, μετά από απόφαση της Κυβέρνησης- ήταν τότε Δικτατορία- θα περάσει από τα σπίτια των χωριών και του δικού μας, μια επιτροπή ιατρών η οποία και θα κάνει μια ένεση σε όσα άτομα είναι ηλικίας πάνω από εβδομήντα χρονών. Αυτή η ένεση θα είναι μοιραία, θα επιφέρει το θάνατο χωρίς να νιώσει κανείς τίποτε. Μάλιστα μας γνωστοποίησαν και το σκεπτικό της απόφασης. Έτσι λέει, μ’ αυτό τον τρόπο θα απαλλαγεί η κοινωνία από άτομα τα οποία όχι μόνο δεν προσφέρουν τίποτα αλλά την επιβαρύνουν με την καταβολή συντάξεων κι εξόδων ιατρικής και φαρμακευτικής περίθαλψης που γι΄ αυτές τις ηλικίες είναι αυξημένα.

Το νέο φάνηκε παράδοξο και αδιανόητο, τόσο στη σύζυγο του όσο και στη μάνα του, η οποία θα ήταν το  υποψήφιο θύμα αυτής της απόφασης, αφού ήδη είχε ξεπεράσει το όριο κατά δύο και πλέον χρόνια. Όμως, σκέφτηκε, δικτατορία έχουμε, αυτοί οι άνθρωποι ό,τι θέλουν αποφασίζουν κι ό,τι θέλουν κάνουν, γιατί να μη σκέφτηκαν κι αυτό το μέτρο οικονομίας. Είχε ακούσει κάποτε πως στην Αρχαία Σπάρτη πέταγαν τα ανάπηρα παιδιά.. Είχε ακούσει ακόμη  πως κάτι παρόμοιο είχαν εφαρμόσει στα παλιά χρόνια στην Κεφαλονιά. Έλεγαν πως πετούσαν τους γέρους και τις γριές από γκρεμό όταν είχαν φθάσει σε κάποια ηλικία που δε μπορούσαν πλέον να προσφέρουν τίποτε.

Όμως αυτά αφορούσαν τα παλιά χρόνια, έλεγε μέσα της, αλίμονο να εφαρμόζεται αυτό το μέτρο σήμερα, τον εικοστό αιώνα. Αλλά πάλι, ξανασκέφτηκε, τρελοί είναι αυτοί που κυβερνούν σήμερα, γιατί να μη μπήκε στο μυαλό τους κι αυτή η  ιδέα; Όταν συνήλθε λίγο από το άκουσμα αυτού του τόσο δυσάρεστου και συνάμα μακάβριου νέου, έπεσε σε περισυλλογή. Το πρόσωπό της πήρε ένα χρώμα προς το κιτρινοπράσινο, χλόμιασε και αναστατώθηκε. Ένιωσε μελλοθάνατη.

Τα χέρια της έτρεμαν, η καρδιά της είχε σφιχτεί και έπαψε να μιλάει. Δε μπορούσε να πιστέψει πως αυτή τη νύχτα θα περνούσε χωρίς να το καταλάβει από τη ζωή στο θάνατο, από το φως στο σκοτάδι. Όσο θυμότανε το σκεπτικό της απόφασης τόσο περισσότερο νευρίαζε. Δεν ένιωθε διόλου άχρηστη, αντίθετα πολύ χρήσιμη αφού συνέχιζε την προσφορά της στην κοινωνία και στην οικογένεια του γιου της.

Αυτοί οι άνθρωποι, έλεγε και ξανάλεγε, είναι θεότρελοι, εύλογο το ίδιο θεότρελες να είναι και οι αποφάσεις τους. Δε μπορούσε να φανταστεί, ούτε περνούσε διόλου από το μυαλό της, πως ο γιος της θα έκανε μια κακόγουστη φάρσα, πως θα ήθελε να την πειράξει και να αστειευτεί μαζί της. Έτσι μετά από λίγες λέξεις που αντάλλαξαν και χωρίς να πει ούτε καληνύχτα, τι καληνύχτα να έλεγε άραγε, πέρασε στο διπλανό καμαράκι που ήταν έξω από την κατοικία του γιου της.

Μπήκε μέσα βιαστικά, κάθισε στο κρεβάτι της κι άρχισε να συλλογιέται. Σκεπτότανε τι να κάνει. Στο νου της στριφογύριζαν διάφορες μορφές αντίστασης. Πρώτα- πρώτα αποφάσισε να μην κλείσει μάτι όλη τη νύχτα. Σκέφτηκε μήπως θα έπρεπε να ζητήσει από το γιο της να αρνηθεί την ύπαρξή της ή να αποκρύψει την ηλικία της. Όμως τη σκέψη αυτή την έδιωξε αμέσως μια και θυμήθηκε πως πίσω από την κεντρική πόρτα του σπιτιού είχε φροντίσει το καθεστώς να υπάρχει πίνακας των μελών της οικογένειας με την ηλικία καθενός.

Τέλος, η μόνη λύση που της απέμεινε ήταν η αντίσταση. Αντίσταση αλλά με τι; Το μυαλό της φωτίστηκε, έτρεξε στην αποθήκη άρπαξε ένα μεγάλο κλαδευτήρι, το τρόχισε και το ’βαλε κάτω από το μαξιλάρι της. Όμως παρά το ότι εξασφάλισε όπλο αντίστασης δεν ένιωθε και πάλι σίγουρη. Φοβόταν μήπως την προδώσει ο ύπνος. Μήπως η κούραση και η αγωνία της μέρας βαρύνουν τα βλέφαρά της και τότε πια δε θα καταλάβαινε τίποτε.

Μια νέα σκέψη φώτισε και πάλι το μυαλό της. Μετατόπισε ένα μπαούλο γεμάτο ρούχα και σφράγισε μ’ αυτό την πόρτα του δωματίου. Έβαλε επάνω σ’ αυτό μια καρέκλα και άλλα μικροαντικείμενα έτσι που αν έπεφταν να κάνουν θόρυβο. Αν την πρόδιδε προς στιγμή ο ύπνος, σκέφτηκε, με το θόρυβο που θα έκαναν όταν  επιχειρούσαν να ανοίξουν την πόρτα, θα ξυπνούσε και θα αντιμετώπιζε την κατάσταση. Αφού σιγουρεύτηκε για την επιτυχία του επιτελικού σχεδίου αντίστασης, ξάπλωσε στο κρεβάτι της. Μόλις τα βλέφαρά της βάραιναν αμέσως πετάγονταν από το κρεβάτι και έπιανε το κλαδευτήρι. Αυτή η κατάσταση επαναλαμβανόταν όλη τη νύχτα. Έμεινε ξάγρυπνη.

Ο γιος της μετά την γνωστοποίηση της απόφασης πήγε για ύπνο χωρίς να δώσει περισσότερες εξηγήσεις ούτε κάν στη γυναίκα του. Αυτή η απάθεια την προβλημάτιζε κι εκείνη. Βέβαια γνώριζε το χαρακτήρα του κι αυτό την έκανε περισσότερο σκεπτική. Δεν ξεχνούσε το παράπονο του άνδρα της, προσπαθούσε κι εκείνη να δώσει κάποια εξήγηση στο παράξενο νέο, δεν τολμούσε όμως να ρωτήσει τίποτε. Αν αληθεύει αυτή η πληροφορία, έλεγε μέσα της, θα απαλλαγεί από τα παράπονά του και εκείνος από την παρουσία της.

Οι ώρες περνούσαν. Άρχισαν να λαλούν  οι πρώτοι πετεινοί κι αυτό έδινε πολλές ελπίδες στη γιαγιά. Είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας, αυτής της νύχτας της ατέλειωτης. Σε λίγο άρχισαν να διαπερνούν  τα κεραμίδια της στέγης οι πρώτες ελπιδοφόρες ακτίνες του ήλιου.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι της, άρχισε να μεταθέτει ένα-ένα τα αντικείμενα που είχε τοποθετήσει πάνω στο μπαούλο, έβαλε το μπαούλο στη θέση του άνοιξε σιγά-σιγά με κάποιες προφυλάξεις την πόρτα κι αντίκρισε το φως της μέρας. Η νύχτα είχε τελειώσει και μαζί μ’ αυτήν τελείωνε και η αγωνία της. Δεν πίστευε στα μάτια της. Δεν είχε ακόμη συνειδητοποιήσει πως ζούσε, πως γλίτωσε το αιώνιο σκοτάδι. Έβλεπε το φως, τα πράγματα, τους ανθρώπους.

Δεν κρατούσε σε κανέναν κακία. Ούτε σ’ αυτούς που έβγαλαν αυτή την τρελή απόφαση ούτε και στο γιο της που μετέφερε την είδηση. Ετοιμάστηκε, φόρεσε τα καλά της και τράβηξε προς το κοιμητήρι. Άναψε το καντήλι του συχωρεμένου κυρ Κώστα και του γιου της που πρόωρα χάθηκε και τους είπε ψιθυριστά πως το ταξίδι ματαιώθηκε.

Τους συνάντησε πολύ αργότερα όταν είχε κλείσει τα ογδόντα πέντε της και φυσικά όχι από θανατηφόρο ένεση.

ΙΕΡΕΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΙΕΡΕΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΕΝΑΣ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΑΜΑΛΙΑΔΑΣ Aγαπητοί φίλοι, σε κάθε χωριό  τα σημαντικά πρόσωπα που διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας είναι εκείνοι  που έχουν ταχθεί να παιδαγωγούν, να νουθετούν και να διδάσκουν τους νέους. Αυτοί  κατά κοινή ομολογία  είναι ο δάσκαλος, ο παπάς  και ο πρόεδρος της κοινότητας. Κάθε άνθρωπος και κάθε  τόπος  οφείλει την πρόοδο και την επιτυχία του σ’ αυτούς τους σημαντικούς παράγοντες. Δεν  θεωρώ  τυχαία την ιεράρχηση. Στα χρόνια της σκλαβιάς ο ρόλος του πρώτου και του  δεύτερου είχαν ενσωματωθεί στο ίδιο πρόσωπο και είχαμε  το φωτισμένο εκείνο πρότυπο του Ιεροδιδασκάλου. Είναι η εποχή που ο δάσκαλος και παπάς θέρμαιναν τα όνειρα για μια λεύτερη πατρίδα. Μέσα από το ψαλτήρι και το οχταήχι έπαιρναν ζωντάνια η λέξεις και τα γράμματα του αλφαβήτου ζωντάνευαν  για να μεταφερθούν από γενιά σε γενιά στις μέρες μας. Το ρόλο του δασκάλου πολλές φορές και στα κατοπινά χρόνια, άτυπα και πρωτοβουλιακά έπαιρνε ο παπάς της ενορίας. Εδώ είμαστε  υποχρεωμένοι να αποδώσουμε τις ανάλογες τιμές και το σεβασμό σε μορφές που αναλώθηκαν στην υπηρεσία του καθήκοντος και του χρέους.  Όταν οι επιγενόμενοι αναγνωρίζουν την προσφορά των μορφών που πέρασαν στο ιστορικό παρελθόν μιλάμε πως ο σπόρος που έριξαν απέδωσε και θα αποδίδει πάντα καρπούς, αφού οι ιδέες της προσφοράς και του χρέους είναι βαθιά ριζωμένες στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Είναι πολύ θετικό πως τη σημερινή εκδήλωση διοργανώνει ο Εκπολιτιστικός και Φυσιολατρικός σύλλογος Αγίου Ιωάννου Αμαλιάδας «Η ΑΣΤΡΙΝΙΑ» με σκοπό τα τιμήσει ένα ιερέα. Ένα ιερέα,αείμνηστο πλέον,εφημέριο της ενορίας Αγίου Ιωάννη Αμαλιάδας Παπά Θόδωρο Παπακωσνταντινου που  στάθηκε στις επάλξεις του χρέους και ιερούργησε για σαράντα ολόκληρα χρόνια από το 1903-1943 στο ναό του Αγίου Ιωάννη Αμαλιάδας.. Ο  παπά- Θόδωρος Παπακωνσταντίνου  γεννήθηκε στο χωριό Τοπόριστα ( Θεόκτιστο Γορτυνίας).Η οικογένειά του δικαίως Έχει τις προϋποθέσεις  να χαρακτηριστεί οικογένεια λευιτών-ιερωμένων, με σημαντική προσφορά  στην τοπική εκκλησία, αφού, πολλοί αυτούς  επέλεξαν να υπηρετήσουν  την  ιεροσύνη.   . Παππούς του παπά- Θόδωρου, ήταν επίσης παπάς, ο π. Αλέξης Γιαμάς  το ίδιο και πατέρας του, ο π. Kωνσταντίνος Γιαμάς ή Παπακωσταντάκης, που γεννήθηκε το 1853 επίσης στο Θεόκτιστο. . O παπά- Κωνσταντής Γιαμάς, είχε και έναν αδερφό τον Θεοφάνη Γιαμά, που γεννήθηκε το 1835. Ο Θεοφάνης,  είχε κλίση και αγάπη προς την εκκλησία και επέλεξε να γίνει μοναχός.  Από μικρό παιδί πήγε ως δόκιμος μοναχός στην Iερά Mονή Aγίου Aθανασίου,  στα Φίλια Καλαβρύτων της  οποίας  από το 1875 έως το 1891, διετέλεσε και ηγούμενος,χωρίς βεβαίως να γνωρίζουμε το χρόνο θανάτου του. Η φήμη του είχε ξεπεράσει τα στενά όρια της περιφερείας του, μ’ αποτέλεσμα θεοσεβούμενοι χριστιανοί, όχι μόνον από την Αρκαδία αλλά και Ηλεία και την ορεινή Αχαΐα προσερχόταν στο Θεόκτιστο  να τον απολαύσουν, διότι ως ιερωμένος υπήρξε ένας λαμπρότατος κληρικός και θαυμάσιος λειτουργός, κατηχητής και ομιλητής του θείου λόγου του Θεού. Ήταν τόσο αγαπητός στην κοινωνία και επιτελούσε το έργον του στο ακέραιο .Στα χνάρια του πατέρα ακολούθησαν και  οι τρεις γιοι του, και έγιναν ιερείς.  Αντιλαμβανόμενος, το μεγάλο κύμα εσωτερικής και εξωτερικής μετανάστευσης, παρότρυνε τα παιδιά του, να μεταναστεύσουν από το χωριό και να κατεβούν στον κάμπο  της Ηλείας για μια καλύτερη ζωή.  Εδώ στην περιοχή του  Αγιάννη της Αμαλιάδας ο παπά- Κωνσταντής είχε συγχωριανούς και συγγενείς  που παραχείμαζαν   γι’ αυτό έστειλε και τον παπά Θόδωρο.            Παιδιά του ήσαν ο Λεωνίδας, που διετέλεσε για πολλά χρόνια, εφημέριος στο Γεράκι Αμαλιάδας, προ του 1928, ο Θεόδωρος, εφημέριος στον Άγιο Ιωάννη Αμαλιάδας και ο Σωτήριος  επίσης εφημέριος από το 1904 έως το 1954, στο Θεόκτιστο Γορτυνίας. Λέγεται ότι στο χωριό του και στην ευρύτερη περιοχή  δεν γνώριζαν το επώνυμο του αλλά , μόνο το προσωνύμιο του  Παπακωνσταντής από το Θεόκτιστο.. Για αυτό τον λόγο ο Παπα- Θόδωρος Γιαμάς, μετονομάστηκε σε Παπακωνσταντίνου, λαμβάνοντας το επώνυμο από το ιερατικό σχήμα του πατέρα του.           Ο παπά Θόδωρος γεννήθηκε το 1863, και παντρεύτηκε την πρεσβυτέρα Ελένη, κόρη του παπά- Κωνσταντίνου Παπαδημητρίου(1864-1961) από το Θεόκτιστο Γορτυνίας. Ανέλαβε εφημέριος  στην  ενορία του Αγιάννη το 1903 και παρέμεινε μέχρι το έτος 1943 ημερομηνία του θανάτου του. Θεωρείται ένας από τους πιο ευλαβείς ιερείς και άξιους ευεργέτες του Αγίου Ιωάννου. Παρόλο που η σαραντάχρονη θητεία και  προσφορά του στο θυσιαστήριο σημαδεύτηκε από δύσκολους εποχές,(Βαλκανικοί Πόλεμοι, 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος, Μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή, 2ος Παγκόσμιος πόλεμος,  δικτατορία Μεταξά, ιταλό-Γερμανική κατοχή,  σεισμοί, λοιμοί, πείνα, προσφυγιά) και  τεράστιες   κοινωνικές ανακατατάξεις,   ο παπά- Θόδωρος, στάθηκε όρθιος υπηρετώντας πάντοτε με πίστη, σύνεση και ευλάβεια την αγαπημένη ενορία του. Σ’ αυτή  την ταραγμένη εποχή, η ενορία  αριθμούσε περίπου 170 κατοίκους (94 ήσαν άνδρες και 76 γυναίκες). Οι  οικογένειες που είχαν εγκατασταθεί εκεί   ήσαν 21 κι έχουν καταγραφεί ως εξής: Η οικογένεια Νικολόπουλου, Καρακίτσου, Αλεξόπουλου, Μπουσδούκου, Θεοφιλόπουλου, Ρούμπα, Τσούνη, Παναγιωτόπουλου, Κυριακόπουλου, Μπιρμπίλα, Παπακωνσταντίνου, Σαχλά, Τασσόπουλου, Αβδίκου, Διονυσόπουλου, Δημάκου, Κολοκοτρώνη, Τσαρδίκου, Δημητρόπουλου, Πλέσσα και Μονόλιθου. Από τότε, που ανέλαβε ιερέας την ενορία του Αγίου Ιωάννη, μέσα σε λίγο χρόνο, κατάφερε και μετέτρεψε το ναΐδριο του Αγίου Ιωάννη , σε τόπο ιερής λατρείας και προσκυνήματος, όπου πλήθος από προσκυνητές όχι μόνον της ευρύτερης περιοχής, αλλά και από όλη την Ηλεία συνέρεαν στο εκκλησάκι για να προσκυνήσουν την θαυματουργική εικόνα του Αγιάννη και να γιατρευτούν από το νερό του πηγαδιού που είχε θαυματουργικές-θεραπευτικές ιδιότητες. Όποιος ασθενής έρχονταν να προσκυνήσει  εδώ   παρακολουθούσε την Θεία Λειτουργία και αφού πλενόταν με το αγιασμένο νερό του πηγαδιού,  θεραπεύονταν. Αλλά και πάρα πολλοί που δεν μπορούσαν να μετακινηθούν για να παρευρεθούν εδώ, έστελναν τα ρούχα με οικείους τους, τα λειτουργούσαν  και μετά τα έπλεναν με το νερό της πηγής του Αγιάννη  και πίστευαν πως θα  γίνουν καλά, όταν τα φορούσαν. Ο παπά- Θόδωρος με το  χρόνο, έπεισε πολλούς κατοίκους  ορεινών περιοχών  που παραχείμαζαν τα ποίμνιά τους αλλά  και εργάτες γης, να εγκατασταθούν μόνιμα στην περιοχή του  Άγίου Ιωάννη,  παραχωρώντας προς αυτούς γη. Ο παπά Θόδωρος, ήταν άριστος γνώστης της ψαλτικής τέχνης ενθουσίαζε και αφύπνιζε πνευματικά με την μελωδική και  βροντερή  φωνή του, τους εκκλησιαζόμενους και γι’ αυτό του είχαν δώσει το προσωνύμιο παπά -Κόκορη. Ευγενής, προσηνής και απλός, η ψυχή του ήταν ταπεινή, άδολος, πλήρους ευσεβείας, ευγενείας, διακριτικότητας και αληθινής αφοσιώσεως στην Εκκλησία στον θεό και ιδιαίτερα στον Αγιάννη.  Υπήρξε ένας από τους πιο γνήσιους παλαιούς και πνευματικούς ιερείς του Αγίου Ιωάννου.  Χαρακτηριστικό ήταν  ότι χωρίς να κουράζεται  περιόδευε μ’ ένα γαϊδουράκι από χωριό σε χωριό από κτήμα σε κτήμα και όπου υπήρχε σπίτι στην ύπαιθρο στον Αγιάννη και περιφερειακά, ευλογούσε και έδινε τις ευχές του. Στο ναΐδριο, για εκατό περίπου χρόνια, φυλασσόταν ένα χρυσό θυμιατό τεραστίας αξίας, αφιέρωμα κάποιου τούρκου αγά, του Μουσταφά Μπαϊρακτάρη της οικογένειας των Χοτομαναίων Τούρκων της Γαστούνης, λίγα χρόνια πριν την επανάσταση του 1821. Το είχε δωρίσει σε ένδειξη αμέριστου πίστης, ευλάβειας, αφοσίωσης και αγάπης, προς τον Άγιο, για τη   θεραπεία του μονάκριβου παιδιού   του. Το χρυσοποίκιλτο θυμιατό κατά την παράδοση  είχε προσελκύσει  προσκυνητές να το θαυμάσουν, να το αγγίξουν και να μάθουν την ιστορία του.. Μετά την έναρξη της επανάστασης του 1821 και κατά την επιδρομή του Ιμπραήμ, οι έντιμοι και ευλαβείς ιερείς, είχαν φροντίσει να κρύψουν το θυμιατό και τις εικόνες σε ασφαλές σημείο, και μετά την απελευθέρωση τα επανατοποθέτησαν στην θέση τους. Το χρυσοποίκιλτο Θυμιατό, τεράστιας υλικής αξίας  και συμβολικής σημασίας μετά την παλιγγενεσία ήταν ένα χαρακτηριστικό κειμήλιο  του θαυματουργού Αγιάννη, και υπήρχε στον Ναό μέχρι 1909, όταν  εκδηλώθηκε ο μεγάλος και καταστρεπτικός σεισμός. Συγκεκριμένα, την νύχτα της 1ης προς την 2α Ιουλίου του 1909, ημέρα Τετάρτη προς Πέμπτη και ώρα 02:05 μετά τα μεσάνυχτα, πραγματοποιήθηκε κυματοειδής σεισμός, διαρκείας ένδεκα δευτερολέπτων, μ’ επίκεντρο το χωριό Χάβαρι Δημοσιογράφος  της εφημερίδας «ΠΡΟΟΔΟΣ ΑΜΑΛΙΑΔΑΣ», στις 6 Ιουλίου 1909, που επισκέφθηκε το Χάβαρι για να καταγράψει την συμφορά  για την περιοχή του  Αγιάννη γράφει τα εξής: «…Φθάσαντες εις Άγιον Ιωάννην εύρομεν τον ομώνυμον Ναόν τελείως κατερειπωμένον, τας οικίας, άλλας μεν ετοιμόρροπους άλλας δε ηρειπωμένους και τους κατοίκους κλαίοντας…». Μεταξύ των άλλων κτιρίων, του οικισμού, καταστράφηκε ολοσχερώς και το ναΐδριο του Αγίου Ιωάννη. Μετά το ισχυρό νυκτερινό πανικό που υπέστησαν οι κάτοικοι του Αγιάννη, μέσα στο σκοτάδι και με τα φαναράκια προσπαθούσαν ν’ απεγκλωβίσουν ανθρώπους μέσα από τα ερείπια. Με το πρώτο φως της ημέρας οι κάτοικοι του οικισμού  αντίκρισαν  το ναΐδριο, ένα σωρό  ερειπίων.  Ευτύχημα ήταν πως  ο οικισμός του Αγίου Ιωάννη,  δεν θρήνησε θύματα, καθώς εκείνη την εποχή λόγω της συγκομιδής της   σταφίδας, παρέμεναν στα κτήματα.   Την ίδια ημέρα ο παπά- Θόδωρος, με την βοήθεια των ενοριτών έψαξαν στα ερείπια  για τις εικόνες το θυμιατό και για ότι υπήρχε εντός αυτού και τα εντόπισαν, εκτός από το θυμιατό. Η παράδοση αναφέρει ότι εκλάπη μέσα από τα ερείπια, σίγουρα από κάποιον ιερόσυλο, που προφανώς γνώριζε την ύπαρξή του,και την θέση όπου επιμελώς το φύλασσε με μεγάλη ευλάβεια, ο  παπα- Θεόδωρος Παπακωνσταντίνου. Μετά από αυτό το απρόσμενο καταστροφικό για τον τόπο γεγονός, ο παπά- Θόδωρος και οι ευλαβείς κάτοικοι του Αγιάννη, κατασκεύασαν μια πρόχειρη ξύλινη καλύβα,όπου σ΄αυτή τελούσε τη Θεία Λειτουργία.. Από κείνη τη στιγμή, η σκέψη του, ήταν πως θ’ ανοικοδομήσουν και  πάλι το ναό  του Αγιάννη. Ο παπά- Θόδωρος,  χάρη στις υπεράνθρωπες και συντονισμένες προσπάθειές του, κατάφερε να πείσει την Αθηνά Ηλία Ηλιόπουλου, (μητέρα του αείμνηστου κωμικού ηθοποιού Ντίνου Ηλιόπουλου) να χρηματοδοτήσει το έργο και ν’ ανεγείρει τον μεγαλοπρεπή σημερινό ναό. Και τα κατάφερε μια χαρά. Ο ναός, σε χρόνο ρεκόρ για εκείνη την εποχή, ανεγέρθη λίγα μέτρα νοτιότερα του παλαιού. Σ την κατασκευή, συνέβαλαν πρόθυμα και οι κάτοικοι του Αγιάννη, με την προσωπική τους εργασία. Χρησιμοποίησαν τα υλικά του παλιού ναού και πέτρες από τα χωράφια του Αγιάννη, που με μεγάλη ταλαιπωρία  εξόρυξαν. Για να μεταφέρουν στον τόπο της οικοδομής, τις πέτρες, την άμμο και τον ασβέστη, οι ενορίτες αμισθί χρησιμοποίησαν τα κάρα τους. . Για πρώτη ύλη χρησιμοποίησαν αργιλώδες χώμα τον λεγόμενο πηλό, ή γλίνα. Και τοιουτοτρόπως το επόμενο έτος το 1910, οικοδόμησαν νέο μεγαλοπρεπή ναό για εκείνη την εποχή, περιβαλλόμενο από θεόρατα πλατάνια και βελανιδιές, πραγματικό στολίδι όχι μόνον στον Αγιάννη αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, τον ήδη υπάρχοντα, όπως αναφέρει στο υπέρυθρο τοποθετημένη σχετική μαρμάρινη πλάκα η οποία γράφει τα εξής: «Ο ΝΑΟΣ ΟΥΤΟΣ ΚΑΤΕΣΤΡΑΦΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΕΙΣΜΟΥΣ 1 - 7 - 1909 ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΘΗ ΔΑΠΑΝΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΗΛΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΜΗΤΡΟΣ ΑΥΤΗΣ ΣΜΑΡΑΓΔΑΣ ΚΑΡΑΚΑΝΔΑ 1910» Η δαπάνη, της οικοδομής, ανήλθε στο ποσόν των 5.000 δραχμών. Κατά την ανοικοδόμηση των σεισμόπληκτων οικιών, λόγω που υπήρχαν πολλά κτίσματα είχαν καταφθάσει πολλοί Ηπειρώτες και Λαγκαδιανοί  κτιστάδες. Μεταξύ αυτών και ο κτίστης και πρωτομάστορας της ανέγερσης του ναού του Αγιάννη  Λάμπρος Παναγιώτης, από το χωριό Καλεντίνη της Άρτας. Ο ιερός Ναός του Αγίου Ιωάννου, κατασκευάστηκε σε Βασιλικό ρυθμό με διαστάσεις εξωτερικώς 22μ.Χ12μ.=164 τετρ. μέτρα, και εσωτερικώς 14μ.Χ11μ.=144 τετρ. μέτρα. Το κοιμητήριο  αρχικά βρισκόταν πέριξ του ναϊδρίου, μετά τον σεισμό του 1909 και με την ανέγερση του νέου ναού, μεταφέρθηκε  δυτικά του σημερινού ναού εκεί όπου υπάρχει σήμερα το πηγάδι και μια κρήνη. Αργότερα, το μετέφεραν ανατολικά του ναού εκεί που βρίσκεται σήμερα. Ο αείμνηστος ιερέας του Αγίου Γεωργίου Αμαλιάδας κ. Απόστολος Κυριαζόπουλος ή παπά- Λάκης, αναφέρει ότι ο ναός δεν έχει εγκαινιαστεί.          Κατά την παράδοση  οι Καλιτσαίοι εσκεμμένα εμπόδιζαν τα εγκαίνια, διότι ο παπά-Θόδωρος επιθυμούσε  μετά τα εγκαίνια  ν’ αποσπαστεί ο Αγιάννης, από παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου και ν’ αποτελέσει δική του ενορία. Πάντα, κατά την παράδοση, ο παπά- Θόδωρος, πήρε τα Άγια Λείψανα από την παλαιά Αγία Τράπεζα και τα μετέφερε στην νέα. Επί της παλαιάς τράπεζας για πολλά χρόνια, υπήρχε ένα μικρό εικονοστάσιο, μέχρι της Γερμανικής κατοχής, έκτοτε μετά τον θάνατο του παπά - Θόδωρου το 1943  καταστράφηκε. Η πλακόστρωση του ναού έγινε λίγα χρόνια αργότερα με πλακάκια, προερχόμενα από τον ιερό ναό της Παντάνασσας της Πάτρας. Το εκκλησιαστικό συμβούλιο του ναού θα άλλαζε τα πλακάκια του ναού αυτού και τότε ο παπά Θόδωρος, που το πληροφορήθηκε από  φίλο του, εσπευσμένα πήγε στην Πάτρα και κατάφερε να τα εξασφαλίσει και να τα τοποθετήσει   στον Αγιάννη. Ο ναός εορτάζει στις 24 Ιουνίου (Αγιαννιού του Ριγανά) και είναι αφιερωμένος στην Αποκεφάλιση του Ιωάννου του Προδρόμου. Παλιότερα γιόρταζε και στις 29 Αυγούστου και την Δευτέρα του Πάσχα. Τότε στον Άγιο Ιωάννη μετέβαινε όλο το προσωπικό του Αγίου Γεωργίου Αμαλιάδας. Ο Μητροπολίτης Ηλείας  Δαμασκηνός  1901-1918, στις 29 Αυγούστου 1911, όταν επισκέφτηκε τον Αγιάννη, βλέποντας ότι υπήρχε πρωτοφανής κοσμοσυρροή, ζήτησε από τον παπά- Θόδωρο να δεχθεί να τον μεταθέσει στην Αμαλιάδα σε μεγαλύτερο ναό. Αυτός αρνήθηκε πεισματικά δηλώνοντας, «…Εγώ παντρεύθηκα τον Αγιάννη και εδώ θα πεθάνω…», δείχνοντας την μεγάλη  αγάπη του  στην ενορία του..  Το ίδιο επαναλήφτηκε  το 1928 από  τον επίσκοπο Ηλείας Αντώνιο (1922-1945). Ό Μητροπολίτης  αντιλαμβανόμενος και τότε  την δημοτικότητα του παπά- Θόδωρου, του πρότεινε να τον μεταθέσει σε ενορία της Αμαλιάδας. Αλλά  και τότε πάλι αρνήθηκε. Το όνειρο και η πάγια επιθυμία  του παπά- Θόδωρου ήταν, ν’ αποσπασθεί ο Άγιος Ιωάννης, από εξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου και ν’ αποτελέσει ανεξάρτητη ενορία και κοινότητα.. Και όπως αποδείχθηκε, ότι δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει εν ζωή, τα κατάφερε με τον θάνατό του. Διότι αμέσως μετά τον θάνατό του,οι κάτοικοι  του Αγίου Ιωάννη  , αποχώρησαν από τον Άγιο Γεώργιο και αποτέλεσαν δική τους ενορία. Την περίοδο της   θητείας του παπά- Θόδωρου ένα έγγραφο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Πατρίς» Πύργου με ημερομηνία 17 Ιουλίου 1915, δείχνει την έντονη διαμαρτυρία των Καλιτσαίων,  για να μην περιέλθει η περιουσία του Αγίου Γεωργίου στην νεοσυσταθείσα κοινότητα του Αγίου Ιωάννου. Στο έγγραφο αυτό αναφέρονται τα εξής:    «Εφιστώμεν την προσοχήν των αρμοδίων μας εφ’ ενός ζητήματος λίαν ενδιαφέροντος». Ο συνοικισμός ο «Άγιος Ιωάννης» απέχων μόλις 20 λεπτά της ώρας της πόλεώς μας και συγκείμενος εξ είκοσι μόλις οικογενειών ενεργεί δραστηρίως, όπως μετά των παραχειμαζόντων αποτελέση καθώς διατηρών και σχολείον ιδίαν κοινότητα. Και το ζήτημα αυτό δεν είναι τόσον σπουδαίον ούτε τόσον επιζήμιον δια την πόλιν μας, όσον σπουδαίον είναι το, ότι δια του τρόπου αυτού πρόκειται το εξωκκλήσιον του ειρημένου συνοικισμού κτήμα του ιερού ναού μας ο «Άγιος Γεώργιος» να περιέλθη εις την κατοχήν της συστηθησομένης κοινότητος «Αγίου Ιωάννου». Καταγγέλλοντες τας ενεργείας ταύτας προς τας αρμοδίους αρχάς μας συνιστώμεν την λήψιν των αναγκαίων μέτρων, προς περιφρούρησιν των συμφερόντων του ιερού ναού μας «Άγιος Γεώργιος». Άλλη μια προσωπική ενέργεια του παπά- Θόδωρού ήταν και η ίδρυση δημοτικού σχολείου στον οικισμό. Και μετά από πολύχρονη δραστηριότητα ο οικισμός το 1912 απέκτησε μονοθέσιο δημοτικό σχολείο με αρκετούς μαθητές.(Μαθητές  από τον Αγιάννη τα Τσιχλέϊκα, από τα Σεϊνταίϊκα και από το Κοκλάκι) . Ο παπά- Θόδωρος στην αρχή παραχώρησε το ισόγειο της οικίας του και για πάρα πολλά χρόνια στεγάστηκε δωρεάν το δημοτικό σχολείο. Όπως αποδεικνύεται, ήταν και μεγάλος φυσιολάτρης, διότι κατά την σαραντάχρονη θητεία του προστάτευσε στο ακέραιο το ειδυλλιακό αλσύλλιο του Αγιάννη, σ’ εποχές όπου η εκχέρσωση δασικών εκτάσεων στην περιοχή μας είχε φθάσει στο κατακόρυφο. Όσο για τις πολιτιστικές δραστηριότητές του, επιτέλεσε ένα τεράστιο για την εποχή εκείνη πολιτιστικό έργο στον Αγιάννη, αφού πήρε τις ιδέες και τα έθιμα από το Θεόκτιστο και πραγματοποίησε πολιτιστικές εκδηλώσεις όπως τα ριζικάρια, τις αποκριάτικες εκδηλώσεις, τον Λαμπαδιάρη, τα δωδεκαήμερα τα μεσοσπορίτικα και διάφορες άλλες εκδηλώσεις,άγνωστες στον κάμπο. Το 1924 μετά από συντονισμένες ενέργειες κατάφερε να κατασκευαστεί το γεφύρι στον Αγιάννη που μέχρι τότε ήταν ξύλινο.  Ο Παπά Θόδωρος κοιμήθηκε, πλήρης ημερών, στις 12 Μαρτίου 1943, και οι ευλαβείς κάτοικοι του Αγιάννη σε  ένδειξη τιμής και απεριόριστης αγάπης προς τον λειτουργό τους, για την πολύτιμη και πολύχρονη προσφορά του,, τον ενταφίασαν όπισθεν του Ιερού Βήματος του Ι. Ναού. Η δε πρεσβυτέρα του Ελένη, το γένος Παπαδημητρίου, γεννήθηκε το 1864 και απεβίωσε το 1961 στον Αγιάννη. Ο παπά- Θόδωρος είχε τέσσερα παιδιά:  Κωνσταντίνος,  Διαμάντω, Ειρήνη,   Γεώργιος (πέθανε στρατιώτης στο Μεσολόγγι)  και ο Γιάννης Ο Κωνσταντίνος,( έμπορος)  γεννήθηκε το 1896 και πέθανε το 1974.  Διαμάντω. Η Ειρήνη , γεννήθηκε το 1901 και πέθανε το 1918 κατά την μεγάλη επιδημία της γρίπης, σε ηλικία 17 ετών.  Ο Γεώργιος (πέθανε στρατιώτης στο Μεσολόγγι). Ο Γιάννης Παπακωνσταντίνου, (καθηγητή Ανωτάτης Εμπορικής ) γεννήθηκε το 1909 και πέθανε 1999 ( παντρεύτηκε την Αγγελική Γεωργίου Καρκούλια Ιατρού,  από την Κλειτορία Καλαβρύτων.)  Έχει εν ζωή τρία παιδιά την Ελένη, τον Γιώργο, και την Αδαμαντία.       Ας έχουμε την ευχή του και την προσευχή του, από τα ουράνια σκηνώματα  όπου  η μακαρία ψυχή του. Ο Εκπολιτιστικός και φυσιολατρικός σύλλογος Αγίου Ιωάννου Αμαλιάδας «Η ΑΣΤΡΙΝΙΑ», που, αποφάσισε σήμερα  να  τιμήσει πανηγυρικά την μνήμη του μ’ αυτή  εκδήλωση αποδεικνύει τα όσα αρχικά ανέφερα γι’ αυτούς που δεν είναι αγνώμονες σ’ αυτούς που στη ζωή τους είναι ταγμένοι να φυλάσσουν τις Θερμοπύλες θρησκείας και του Έθνους. Μπράβο στο Διοικητικό Συμβούλιο και τον πρόεδρο του.

ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ Ο ΤΑΣΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Ο ΤΑΣΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΣ

Σημείωμα Λεωνίδα Γ.Μαργαρίτη Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών.

Μετά από μια σύντομη ασθένεια την οποία ατυχώς δεν μπόρεσε να ξεπεράσει πέρασε στην αιωνιότητα ο διαλεχτός φίλος και ιδρυτικό- τακτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών,  επίτιμος Σχολικός Σύμβουλος κ. Τάσος Μιλτ. Φιλιππόπουλος.

Ο Τάσος Φιλιππόπουλος γέννημα και θρέμμα του Τρίκορφου Δωρίδας, σπούδασε παιδαγωγικά και  υπηρέτησε την ελληνική Παιδεία για 37  ολόκληρα χρόνια (1962 - 1999) μέσα από συναφείς παιδαγωγικούς τομείς, καθώς και μέσα από τις συγγραφικές του εργασίες, χαρακτηριστικές της ευαισθησίας του και των διαφερόντων του σε θέματα παιδαγωγικά, διδακτικά, ιστορικολαογραφικά,  μορφωτικά,  αλλά και σε θέματα κοινωνικής, πολιτικής και περιβαλλοντολογικής αγωγής.

 Μετεκπαιδεύτηκε στο πανεπιστήμιο Αθηνών (Διδασκαλείο Δημοτικής. Εκπαίδευσης), φοιτώντας παράλληλα και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

 Υπήρξε  ο πρώτος δάσκαλος του Πειραματικού Σχολείου Πανεπιστημίου Πατρών, στο οποίο δίδαξε για  έντεκα χρόνια (1974 - 1985), εφαρμόζοντας εκπαιδευτικές καινοτομίες και αναπτύσσοντας πλούσιες δραστηριότητες στους τομείς του σχολικού συνεταιρισμού και της σχολικής ζωής, γενικότερα.

Υπήρξε ενεργό μέλος της Διακιδείου Σχολής Λαού Πατρών κι άλλων πολιτιστικών, πνευματικών, φυσιολατρικών, θρησκευτικών, πατριωτικών συλλόγων κι ενώσεων των Πατρών.
 Είχε πραγματοποιήσει διαλέξεις και ομιλίες ποικίλου περιεχομένου και συνεργάζονταν με εφημερίδες και περιοδικά της Ρούμελης. Υπήρξε επίσης, ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδας, στις  περιοδικές  εκδόσεις της οποίας  είχε δημοσιεύσει κείμενά του αλλά και στο περιοδικό «ΑΧΑΪΚΑ» της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Αχαΐας..

Το 1985 επιλέχτηκε Σχολικός Σύμβουλος και επί δεκατέσσερα συνεχή χρόνια άσκησε με επιτυχία το έργο της επιστημονικής - παιδαγωγικής καθοδήγησης των συναδέλφων του και αγωνίστηκε με πίστη κι ευσυνειδησία για τη δημιουργία ενός σύγχρονου, δημοκρατικού, αντιαυταρχικού, δημιουργικού και ανοιχτού στην κοινωνία ελληνικού σχολείου.

 Στο διάστημα αυτό διοργάνωσε και πραγματοποίησε εισηγήσεις σε πλήθος παιδαγωγικών σεμιναρίων στις εκπαιδευτικές περιφέρειες Λεχαινών, Αμαλιάδας και Πατρών, ενώ δίδαξε κατά περιόδους στο Π.Ε.Κ. (Περιφερειακό Επιμορφωτικό Κέντρο) Πατρών τα μαθήματα: Ελληνική Ιστορία, Μελέτη του Περιβάλλοντος, Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή.

 Για την εκπαιδευτική, συγγραφική και πολιτιστική του δράση, τιμήθηκε με βραβεία κι επαίνους από το υπουργείο Παιδείας , την Ακαδημία Αθηνών, την Εκκλησία, την τοπική Αυτοδιοίκηση, καθώς και από πνευματικούς συλλόγους και λογοτεχνικές ενώσεις.

Aπό  τα έργα του μπορούμε να αναφέρουμε συνοπτικά  τα ακόλουθα:

 1. Ιστορία Γ΄ και Δ΄ τάξεων δημοτικού. (Συνεργασία)

          Έπαινος υπουργείου Εθνικής Παιδείας (1972).

2.       Αγωγή του Πολίτη. (Συνεργασία).

          Βραβείο υπουργείου Εθνικής Παιδείας. (1973).

3.       Λαογραφικά Τρικόρφου Δωρίδας.

•        Έπαινος Ακαδημίας Αθηνών (1975).

•        Έπαινος Ενώσεως Ελλήνων Συγγραφέων και Δημοσιογράφων Τουρισμού (1977).

4.       Στοιχεία Δημοκρατικού Πολιτεύματος.

          Κρίθηκε κατάλληλο από το υπουργείο Παιδείας για χρήση μαθητών γ΄ τάξ. Γυμνασίου (1979).

5.       Ιστορική και Λαογραφική Ανθολογία Δωρίδας.

          Πολυγραφημένη έκδοση (1982).

6.       Τοπωνύμια (Περιφ. Λεχαινών).

          Βραβείο Ελληνικής Ονοματολογικής Εταιρείας (1995).

7.       Από την Ιστορία της Ηλείας (1996).

•        Επαινετική αναγνώριση Παιδαγωγικού Ινστιτούτου.

•        Εύφημη μνεία Ενώσεως Ελλήνων Συγγραφέων.

8.       Ιστορία της Αχαΐας (1998).

          Έπαινος Αχαϊκής Εταιρείας Μελετών (1999).

9.       Ιστορία της Φωκίδας (2004).584 σελίδες

          Κυκλοφόρησε σε τρεις εκδόσεις.

10.     Ο νέος ιερός ναός της Αγίας Σοφίας Πατρών (2009).

11.     Τοπωνύμια περιοχής Τρικόρφου Δωρίδας.

          Έπαινος Ακαδημίας Αθηνών (2009).

12.     Ιστορία - Γλωσσολογία Δωρίδας.

          Άπαντα Τρικόρφου Πάτρα (2015).452 σελίδες

13.     Δοκίμια:

          α. Σκοποί και κατευθύνσεις της σχολικής αγωγής (1984).

          β. Η αναγκαιότητα επιβίωσης της εθνικής μας παράδοσης (1990).

          γ. Παιδική λογοτεχνία. Αξίες και μηνύματα (1994).

14.     Άρθρα και μελετήματα σε περιοδικά κι εφημερίδες.

•        Διαλέξεις και ομιλίες (σε Αχαΐα, Ηλεία, Φωκίδα).

•        Εισηγήσεις σε παιδαγωγικά συνέδρια.

•        Ανέκδοτες εργασίες (έρευνες) για θέματα ιστορικά, εκπαιδευτικά, κοινωνιολογικά και γλωσσολογικά.

•               Λεύκωμα αποφοίτων δημοτικού Πειραματικού Σχολείου Πανεπιστημίου Πατρών (1978)

Τελευταία βρίσκονταν ήδη σε Εκδοτικό Οίκο της πόλης μας  έτοιμο προς έκδοση ένα επίσης ογκώδες έργο του(452 σελίδες) με τίτλο:   «Ιστορία-Γλωσσολογία Δωρίδας-Άπαντα Τρίκορφου», το οποίο δεν πρόλαβε να δει τυπωμένο. Ελπίζω κάποια στιγμή οι άξιοι απόγονοί του και η επίσης αξιαγάπητη σύζυγός του , να  φροντίσουν για να υπάρξει    τρόπος  ώστε να γίνει κτήμα της κοινωνίας και αυτό το έργο του αείμνηστου συγγραφέα φίλου μας.

Το παρόν ας  είναι ένα  ευλαβικό μνημόσυνο-κατευόδιο  στο ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας μας Τάσο Φιλιππόπουλο.

ΕΦΥΓΕ ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ

ΕΦΥΓΕ ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΕΡΓΑΤΗΣ

               Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών.

Ένας ικανότατος  φιλόλογος και συγγραφέας   από τους τακτικούς   ομιλητές των Φιλολογικών Βραδινών της Εταιρείας Λογοτεχνών έφυγε, για το ταξίδι χωρίς επιστροφή. Έφυγε αθόρυβα μόλις χτες χωρίς να το πάρει κανείς είδηση.

 Ο Φιλόλογος και γνωστός Λογοτέχνης Περικλής Τρακαδάς άφησε τα γήινα και πέρασε στα ουράνια πνευματικά στερεώματα.

Ο απόηχος της ομιλίας του στις 19 του περασμένου Ιανουαρίου στη Δημοτική Βιβλιοθήκη των Πατρών για τη ζωή και το έργο του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη δεν μας έχει εγκαταλείψει ακόμη.

 Οι εντυπώσεις που μας άφησε εκείνη την εσπέρα συνεχίζουν να μας συγκινούν.

Ο Περικλής Τρακαδάς , απεδείκνυε  πάντα σε κάθε ομιλία του, τις πολύ καλές γνώσεις του και την ικανότητά του να διατυπώνει  ευχερώς τις σκέψεις του με σαφήνεια αλλά και άνεση λόγου , χωρίς καν να συμβουλεύεται χειρόγραφο.

 Απεδείκνυε περίτρανα πως ο άνθρωπος που αγαπά τα γράμματα και τον τόπο του, δεν παίρνει ποτέ σύνταξη.

 Κι όταν έλθει η  συνταξιοδότηση, απλώς διαθέτει περισσότερο χρόνο για την έρευνά  και τη συγγραφή σημαντικών ιστορικών και λαογραφικών δοκιμίων και βιβλίων.

Ο Περικλής Τρακαδάς γεννήθηκε στην Αχλαδιά  Αιγιαλείας.

Το ενδιαφέρον του για την ιστορία και τη λογοτεχνία τον οδήγησαν να σπουδάσει στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου και έλαβε πτυχίο Φιλολόγου Καθηγητή.

Μετά την αποφοίτησή του  εργάσθηκε  σε διάφορα Γυμνάσια και Λύκεια της Επαρχίας. Διετέλεσε  για μια τριετία Διευθυντής Γραφείου Επιθεώρησης Β/θμιας Εκπαίδευσης Καρδίτσας. Διευθυντής Γυμνασίου Καρδίτσας και Υποδιευθυντής και Λυκειάρχης στην πόλη  των Πατρών.

Διετέλεσε Γραμματέας της Ε.Λ.Μ.Ε. Καρδίτσας και στο Φιλοδασικό Σύλλογο Πτέρης. Αντιπρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Αχλαδιάς Αιγίου και  Αντιπρόεδρος της Εταιρείας Συλλογής και Διάσωσης Αρχείων του Ν .Αχαΐας της περιόδου 1940-1974.

Συνεργάζονταν  με διάφορα περιοδικά και εφημερίδες ενώ έχουν δημοσιευθεί και κυκλοφορήσει τα εξής έργα του:

1.Περιήγηση στο Νομό Αχαΐας

2.Βήματα στην Αχαϊκή Γη.(Έπαινος της Αχαϊκής Εταιρείας Μελετών)

3.Εν Αχαΐα

4.Η Φτέρη και τα χειμαδιά της.

5.Περικαλής Αχαϊκή Γη.

6.Αγωνιστές του 1821 από το Δήμο Διακοπτού.

7.Αγωνιστές του 1821 από το Δήμο Αιγίου.

Πέραν των έργων του  που τυπώθηκαν και κυκλοφορούν είχε δημοσιεύσει φιλολογικές εργασίες του σε Φιλολογικά και Λογοτεχνικά  περιοδικά και αρθρογραφούσε  σε τοπικές εφημερίδες πάνω σε ιστορικά και κοινωνικά θέματα.

Υπήρξε  μόνιμος συνεργάτης των περιοδικών «ΡΙΖΕΣ»  και «ΣΧΕΔΙΑ»  του Αιγίου καθώς και του περιοδικού «ΑΧΑΪΚΑ».

Ήταν παντρεμένος και με τη σύζυγο του Αρετή είχε αποκτήσει τρεις κόρες, τη Γεωργία τη  Μαρία  και την Αθανασία .

Αγαπητέ Περικλή θα μας λείπεις στη νέα περίοδο των βραδινών, η θέση σου θα παραμείνει κενή.

Όμως οι συνάδελφοί σου συγγραφείς και λογοτέχνες της Νοτιοδυτικής Ελλάδος δεν θα σε ξεχάσουν ποτέ.

Η μνήμη του θα παραμείνει έντονη και μόνιμα  στην καρδιά μας.