ΒΥΡΩΝ ΔΑΒΟΣ

 

ΒΥΡΩΝ ΔΑΒΟΣ

 

Ο Βύρων Δάβος (1927) είναι Έλληνας ιστορικός, συγγραφέας και ποιητής. Γεννήθηκε στο Πελόπιο Ηλείας[1] και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ως αξιωματικός του Πυροσβεστικού σώματος. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών του Συνδέσμου Ελλήνων Λογοτεχνών και από την 5-12-2002 της Εταιρείας Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδος. Η λογοτεχνική του ιδιότητα έχει αναγνωριστεί από το ΥΠΠΟ.

 

1 Εργογραφία

1.1 Ποιήματα

1.2 Νουβέλες

1.3 Διηγήματα

1.4 Μυθιστορήματα

1.5 Ιστορικά

Εργογραφία

Έχει γράψει πληθώρα ιστορικών, λογοτεχνικών και ποιητικών έργων[2].

Ποιήματα

- Ξεχασμός του πόνου, 1942

-Αθηναϊκές νύχτες

-Οι αγχόνες

-Ηλιοβασιλέματα στη μοναξιά

-Χρόνοι σκλαβιάς, 1945

-Ήρθαν τα χελιδόνια - Πύργος, 1951

-Μακρινές Αγάπες - Αθήνα, 1957

-Ήχοι και αντίλαλοι - Αθήνα, 1959

-Φωνές από τα άστρα

-Νοσταλγίες και πόθοι

-Εσπερινές ανταύγειες

-Πορφυρένια Δειλινά

-Φωτεινές αναμνήσεις

-Ανείπωτα Μυστικά

Νουβέλες

-Στις όχθες του Αλφειού - Αθήνα, 1958

-Όσα γράφει η μοίρα

-Της προσφυγιάς οι δρόμοι

-Στις ξενιτιάς τις στράτες

-Στον τροχό της Τύχης

Διηγήματα

-Η μεγάλη επιστροφή - Αθήνα, 1971

-Φρασινιά - Αθήνα, 1975

-Στους ξένους δρόμους

- Ο παραγιός

-Η κατάρα και άλλα διηγήματα

Μυθιστορήματα

-Ένας άνθρωπος κοιτάζει τη Δύση - Αθήνα, 1974

- Πικραμένα ταξίδια

-Το ξένο ψωμί

-Το φάγωμα

-Άρχοντες και χωριάτες

Ιστορικά

-Η ιστορία του χωριού μου - Αθήνα, 1974

-25 Χρόνια κοντά στο Μάριο Βαϊανό - 1975

-Στον Πύργο και στην Ηλεία του 1821-1930

-Η ιστορία της εφημερίδας "Πατρίς" του Πύργου Ηλείας

-Οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού Κριεκούκι Ηλείας

-Ο Χριστόφορος Παπουλάκος

-Το Πετροβούνι

-Κριεκουκιώτικος λόγος

-Οι Ολυμπιακοί Αγώνες 1896

-Η ιστορία της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας 1830-1980

-Η Μακεδονία του 1893-1903 (το Μακεδονικό ζήτημα)

-Οι σφαγές των Αρμενίων (το Αρμενικό ζήτημα) 1890-1896

-Οι ανασκαφές της Αρχαίας Ολυμπίας 1875-1891

-Δήμος Ολυμπίων (Ιστορία 32 χωριών)[1]

-Μικρασιατική εκστρατεία

-Η Ηλεία πριν και μετά την Επανάσταση του 1821

-Η ζωή των κατοίκων της Ηλείας κατά την τουρκοκρατία

Ιστορία του Πύργου Ηλείας

-- Η Ηλεία γύρω από το 1900

-Τοπωνύμια της Ηλείας

- Τα σταφιδικά της Ηλείας (1827-1995)

- Η λογοτεχνία κατά την εποχή του Μάριου Βαϊάνου

-Λαογραφική γλώσσα

- Η Ήλιδα και οι Ολυμπιακοί αγώνες

-Γεώργιος Ζαλόκωστας

-Το πολεμικό μεγαλείο του 1912-1913

-Ιστορικά της Αθήνας 1800-1900

-Οι ζωγράφοι κατά την εποχή του Μάριου Βαϊάνου

-Εφημερίδες Ηλείας 1867-1930

-Η προοδεύουσα Αμαλιάδα

-Αθηναιογραφήματα

-Φωτιές και καπνοί πάνω από την Ελλάδα 1830-1930

-Το πυροσβεστικό Σώμα στα Σπάργανα

-Ιστορικά των χωριών της Ηλείας

-Οι ληστές της Ηλείας 1821-1930

-Ιστορικά της πόλης του Πύργου 1830-1930

-Βίος και πολιτεία των Πολιτικών της Ηλείας

-Το μεταπολεμικό Πελόπιο

-Πόλεμος και κατοχή

Επίσης κατά καιρούς έχει αρθρογραφήσει σε διάφορες εφημερίδες της Ηλείας όπως η Πατρίς, η Αυγή κ.α.

«Βύρων Δάβος «Ιστορική έρευνα 32 χωριών της Ηλείας»». Χωρίον Μηλιές Ηλείας. 18 Δεκεμβρίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουλίου 2019. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2020.

«Λύκειο Λάλα Ηλείας». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιουνίου 2013. Ανακτήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 2013.

Πηγές

Εθνική Βιβλιοθήκη - Κατάλογος έργων

Κατηγορίες:

Έλληνες πυροσβέστες Έλληνες ιστορικοί Έλληνες συγγραφείς Βύρων Δάβος

 

ΛΕΩΝΙΔΑ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ: ΟΝΟΜΑΤΟΔΟΣΙΕΣ OΔΩΝ ΚΑΙ ΠΛΑΤΕΙΩΝ

 

ΟΝΟΜΑΤΟΔΟΣΙΕΣ OΔΩΝ ΚΑΙ ΠΛΑΤΕΙΩΝ

 

                         Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη  Επιτ.Δικηγόρου

                        Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

 

       Πρωταρχικός λόγος που δίδονται ονόματα σε δρόμους, πλατείες και συνοικίες είναι η διευκόλυνση των δημοτών και  υπηρεσιών.

       

          Ονοματοδοσίες  συνοικιών ενίοτε  υποδηλώνουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, είτε σχετίζονται με  τη γειτνίαση  κάποιου   ναού,  κάποιου βιομηχανικού συγκροτήματος  η και από την   προέλευση των κατοίκων της.

          Ακολουθεί η ονοματοδοσία των δρόμων που οδηγούν σε σημαντικούς προορισμούς.( Πατρών- Πύργου, Ηλείας, Κορίνθου,  Γαστούνης κ. λ. π. ).

 Αργότερα με την αποκατάσταση  ελεύθερου πολιτικού και κοινωνικού  βίου   στους δρόμους  δίδονταν  ονόματα αγωνιστών της  ελευθερίας η μεγάλων ευεργετών.

          Η ονοματοδοσία  κατέδειξε εκτός από την πρακτική της αξία , και μέσο εκδήλωσης τιμής  σημαντικών προσώπων και γεγονότων της τοπικής και Εθνικής μας  ιστορίας.

          Ο νομοθέτης  με την  θεσμοθέτηση  και εφαρμογή του Δημοτικού  Κώδικα (Π.Δ. 410/1995) και συγκεκριμένα με το άρθρο 12  όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 15 του Ν.2539/1997 καθορίζει πλέον  τη διαδικασία ονοματοδοσίας  ή μετονομασίας συνοικιών, οδών και πλατειών.

          Σύμφωνα με τις παραπάνω διατάξεις   η ονοματοδοσία γίνεται με απόφαση του Δημοτικού  Συμβουλίου, ύστερα από γνώμη του οικείου τοπικού συμβουλίου  και σύμφωνη γνώμη  ειδικής επιτροπής. Η μετονομασία όμως , επιτρέπεται μόνο  για εξαιρετικούς λόγους και γίνεται με τον ίδιο τρόπο.

     Στην πράξη διαπιστώθηκε ότι στις επιτροπές ονοματοθεσίας συμμετείχαν πρόσωπα με ελάχιστη έως μηδαμινή γνώση της ιστορίας και τα κριτήρια που  ίσχυσαν στις επιλογές τους ήταν κυρίως  σκοπιμότητας.

Παρατηρήθηκαν φαινόμενα  κατά τα οποία  σε  μικρής  κυκλοφορίας δρόμους  να έχουν δοθεί  ονόματα σημαντικών προσώπων ενώ σε κεντρικούς και μεγάλης κυκλοφορίας  ονόματα ασήμαντων   ή με μικρή προσφορά.

  Βεβαίως έχουμε και τις   μετονομασίες που έγιναν σε περιόδους δικτατορικών καθεστώτων  στις οποίες τα κριτήρια ήταν καθαρά  σύμφωνα με την ιδεολογία των κρατούντων.

           Όμως πέρα από τις  παραπάνω περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται  φαινόμενα μετονομασίας οδών και πλατειών   που  είχαν δοθεί στο παρελθόν από εκλεγμένους εκπροσώπους της αυτοδιοίκησης και  μάλιστα  μετά από αξιολόγηση  και που κατά κοινή ομολογία υπήρξαν πρόσωπα  με σημαντική προσφορά   στο κοινωνικό σύνολο.

                   Παρόμοιες συμπεριφορές είχαμε και συνεχίζουμε να έχουμε τόσο στην πόλη των Πατρών όσο και σε άλλες πόλεις της ευρύτερης περιοχής. Συγκεκριμένα  στην πόλη των Πατρών  η Δημοτική Αρχή  κατά το έτος 1985 στη επιθυμία της να τιμήσει το   παλικάρι που    έπεσε κατά  την απελευθέρωση της Πάτρας  Γεώργιο Ράμο    προχώρησε στην μετονομασία της οδού Ηλείας.

Τότε ο Σύλλογος Ηλείων υπό την προεδρία μου  διαμαρτυρήθηκε    γι’ αυτή την μετονομασία. (Εφ. ΑΛΛΑΓΗ φ.3-10-1985).

Το έτος 1998  έγινε  προσπάθεια μετονομασίας της Πλατείας Γεωργίου Α΄ σε Ανδρέα Παπανδρέου    πρόταση που έγινε από βουλευτή της Αχαΐας .

 Τότε  ως δημοτικός σύμβουλος διατύπωσα δημόσια τις  ενστάσεις μου (Εφημ. ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ φυλ.20-6-1998)    και  η Δημοτική Αρχή  δεν  υιοθέτησε την πρόταση.

Τέλος το 2004 ο ΟΛ. ΠΑ επεχείρησε την μετονομασία  του σταθμού υποδοχής του Λιμένα Πατρών από  «Μελίνας Μερκούρη» σε «Κωνσταντίνου Καραμανλή» και σ’ αυτή την προσπάθεια  υπήρξε αντίδραση  μου  ως Νομαρχιακού Συμβούλου (Εφ. Η ΓΝΩΜΗ φυλ.7-8-2004). Η  μετονομασία έγινε  τελικά με το όνομα: «Παναγιώτης Κανελλόπουλος».

 Σε όλες αυτές τις προσπάθειες ήμουν αντίθετος . Θεωρώ πως δεν επιτρέπεται  να διαγράφουμε την τοπική μας ιστορία και να την ξαναγράφουμε προσβάλλοντας    εκείνους που  πήραν την απόφαση  όσο και τη μνήμη των  προσώπων   που    τίμησαν.

            Πρόσφατα πληροφορήθηκα πως τιμήθηκε  από τη Δημοτική Αρχή Βαρθολομιού  ο  καθηγητής και συγγραφέας Γεράσιμος Μακρυδήμας  ανιψιός  από αδελφή του Ανδρέα Καρκαβίτσα.

Με επιστολή μου(Εφ. Η ΑΥΓΗ Πύργου φ.13/10-08)  έδωσα  συγχαρητήριά   στη Δημοτική Αρχή .

          Όμως όπως πληροφορήθηκα  στη συνέχεια η πράξη  αυτή   αμαυρώθηκε   από μια άλλη  πράξη μετονομασίας αυτή τη φορά κατά πλειοψηφία, (12 υπέρ 7 κατά)  της    κεντρικής πλατείας της πόλεως   από:  «Πλατεία Κοτσαύτη» σε πλατεία:   «Ιατρού Νικολάου Σπεντζάρη».

           Για όσους δεν γνωρίζουν την προσφορά της   οικογένειας Κοτσαύτη  , παραθέτω  τα όσα αναφέρει  στη σελίδα 148 του βιβλίου του ο   φίλος   συγγραφέας  Ανδρέας Μπράτη με  τίτλο:   «ΤΟ ΒΑΡΘΟΛΟΜΙΟ».

      Ο  κ. Μπράτης στο κεφάλαιο  «Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΩΝ ΚΟΤΣΑΥΤΑΙΩΝ  αναφέρει   τα εξής:

«…Ο Διονύσιος Κοτσαύτης μετά το 1821 πήρε μέρος με τον Αυγερινό του Πύργου στην επανάσταση κατά του Όθωνα επικεφαλής πολλών Βαρθολομαίων.

 Αυτός είχε ένα παιδί τον Ιωάννη που έγινε πολιτικός και ήταν γνωστός σε όλους τους κατοίκους της περιοχής για την προθυμία του να εξυπηρετεί τους συμπατριώτες του με αντάλλαγμα την ψήφο τους.

 Ο Ιωάννης Κοτσαύτης έδωσε το 1910 τα περισσότερα χρήματα για να γίνει το κοινοτικό αρτεσιανό στην πλατεία του Τρίφτη (έτσι λέγονταν προηγουμένως η πλατεία γιατί εκεί υπήρχε μια μεγάλη κυλινδρική πέτρα όπου έτριβαν το χονδρό αλάτι και  το στάρι που ονομάσθηκε από τότε πλατεία Κοτσαύτη.»

  Αγνοώ τις σημαντικές   υπηρεσίες που  προσέφερε  στον τόπο  του  Βουλευτής- Ιατρός Νικόλαος Σπεντζάρης για  να τύχει αυτής της τιμής.

 Αναζήτησα  στοιχεία  από το   έργο του αγαπητού φίλου κ. Μπράτη  πλην όμως  δεν βρήκα τίποτα που να αφορά  τον  Ιατρό και Βουλευτή Νικόλαο Σπεντζάρη ούτε προ ούτε κατά τη διάρκεια του πολέμου του 1940 αλλά ούτε και  κατά τη διάρκεια της γερμανοϊταλικής κατοχής, χρόνια στα οποία λήγει   η εξιστόρηση του βιβλίου.

          Στο πρόσφατο παρελθόν  η Εταιρεία Λογοτεχνών υπό την προεδρία μου   διατύπωσε προς το Δημοτικό Συμβούλιο  το αίτημα της μετονομασίας  της οδού Κορίνθου σε Λεωφόρο Κωστή Παλαμά.

                        Η  Εταιρεία Λογοτεχνών θεωρεί πως η ονομασία της οδού,  ως Κορίνθου ,επί της οποίας βρίσκεται   το σπίτι που γεννήθηκε ο Εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς δεν έχει κανένα ιδιαίτερο συμβολισμό πλην της γεωγραφικής  κατεύθυνσης που οδηγεί .

 Με την προτεινόμενη  νέα της ονομασία  με  το όνομα του ποιητή του Ολυμπιακού Ύμνου αποκτά ιδιαίτερη αξία, σημασία και νόημα.

Μάλιστα μετά τη μελετώμενη ρύθμιση της κυκλοφορίας σύμφωνα με  την οποία η κίνηση των οχημάτων θα έχει κατεύθυνση από Αθήνα  προς Αρχαία  Ολυμπία  τότε η μετονομασία της οδού σε Λεωφόρο Κωστή Παλαμά θα έχει εκτός της  σχέσης της   με την επ’ αυτής ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ «ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ»,    θα οδηγεί   νοερά αλλά και γεωγραφικά  στον   ιερό  χώρο της  Άλτης της  Αρχαίας Ολυμπίας  κοιτίδας  των αρχαίων αλλά και των συγχρόνων Ολυμπιακών Αγώνων.       

Πρέπει  επιτέλους να εννοήσουμε   πως την αξία του καθένα  μας  δεν την  καθορίζουν  οι πρόσκαιρες τιμές και  οι εφήμερες δόξες,  τις δάφνες τις προσφέρει  η ιστορία που γράφεται  απουσία προσώπων και καταστάσεων ,τότε  όταν  θα έχει  κατακάτσει η σκόνη που δημιουργεί κάθε φορά  η  συστηματική διαφήμιση  και η  κολακεία  των ημετέρων.

          Ας γίνουμε περισσότερο υπεύθυνοι και σώφρονες στις αποφάσεις μας   για   να  μη συμπεριφερόμαστε  ως ο  «αδαής» γύρω από  την ιστορική μας πραγματικότητα. Η ιστορία έχει  τρόπους  να τιμωρεί τους υβριστές  και αυτούς που την αγνοούν.

 

 

 

ΛΕΩΝΙΔΑ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ : ΑΡΓΥΡΗ ΣΤΑΥΡΑΚΗ: «Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ» ανάμεσα στα πουλιά και στα λουλούδια.Δοκίμιο.

 

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ

 

          ΑΡΓΥΡΗ ΣΤΑΥΡΑΚΗ:  «Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ» ανάμεσα στα πουλιά και στα λουλούδια.Δοκίμιο.

Εκδόσεις: «ΤΟ ΔΟΝΤΙ».    Πάτρα  2021

 

 

 

 

Σημείωμα Λεωνίδα Γ.Μαργαρίτη Επιτ.Δικηγόρου

Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών Ν.Δ.Ελλάδος

 

           Με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ο δικός μας ο χρόνος» Ανάμεσα στα πουλιά και στα λουλούδια. κυκλοφόρησε πρόσφατα και στην πόλη μας,  σε μια άκρως επιμελημένη και καλαίσθητη εκτύπωση από τις εκδόσεις  της πόλης μας   «ΤΟ ΔΟΝΤΙ» το δεύτερο κατά σειρά έργο, πρώτο στο χώρο της λογοτεχνίας,  , του  διακεκριμένου Δικαστή-Αρεοπαγίτη  της Πόλης μας Αργύρη Σταυράκη.

          Πρόκειται για ένα έργο  260  σελίδων όπου ο συγγραφέας  μας δίνει με γλαφυρό τρόπο, επενδυμένες  λογοτεχνικά ακριβείς περιγραφές, τη ζωή, τη δράση, τις ενασχολήσεις, το βιοπορισμό, τις αντιξοότητες ,τις χαρές και τις λύπες  του κόσμου της υπαίθρου, της εποχής του που ήταν και δική  μας εποχή στη διάρκεια ενός χρόνου.

Όταν  ο συγγραφέας  ομιλεί για το «δικό μας χρόνο» ,αναφέρεται όχι αποκλειστικά στο δικό του προσωπικό χρόνο αλλά στο χρόνο μιας ολόκληρης γενιάς της γενιάς μας.

Μιας περιόδου μετά τον εμφύλιο  που πέρασε ανεπιστρεπτί κι επισκιάστηκε από την αλματώδη εξέλιξη της τεχνολογίας των  νέων ηθών και του τρόπου ζωής   που μας επεφύλαξε ο   πολιτισμός του μπετόν, του αλουμινίου , του πλαστικού, της τηλεόρασης  και  της ταχύτητας.

          Το περιεχόμενο του βιβλίου αποτελεί έναν ύμνο της χλωρίδας, και  της πανίδας,  που εκείνη την εποχή αποτελούσε και την πρώτη  χωρίς  βιομηχανική επεξεργασία ύλη  για την  επιβίωση  των ανθρώπων της υπαίθρου.

Αγνή και αμόλυντος ακόμη η ύπαιθρος χωρίς φυτοφάρμακα και καρκινογόνες ουσίες που δυστυχώς σήμερα  παντού έχουν επικαλύψει κάθε  επιφάνεια της. 

        Ένα κυκλάμινο, μια παπαρούνα ένα στάχυ, ένα σταφύλι, ένα σύκο, ένας κότσυφας, ένας καλογιάννος, ένα τρυγόνι κι ένα ταπεινό στρουθί είναι σημεία-σύμβολα πάνω στα οποία  αναδεικνύεται η  ευαισθησία του συγγραφέα και πάνω σ’ αυτά τα απλά αγριολούλουδα του βουνού και του κάμπου, αλλά και τα άγρια πετεινά του ουρανού, υφαίνεται  ένας θεσπέσιος καμβάς όπου η γραφίδα-χρωστήρας του συγγραφέα απεικονίζει  ένα ειδυλλιακό περιβάλλον όπου λαμβάνουν χώρα όσα η ίδια η ζωή εξελικτικά στη διαδρομή του αέναου χρόνου επιτάσσει.

          Ο τόπος είναι ο χώρος που πάνω σ’ αυτόν βιώνετε μια ζωή δύσκολη αλλά κι ευχάριστη. Όποιος  τυχερός την έζησε, τη νοσταλγεί. Μπορεί να ήταν φοβερά δύσκολη εκείνη η περίοδος, μπορεί να είχε πίκρες και αντιξοότητες, όμως στο βάθος της είχε  την ικανοποίηση της προσπάθειας, της   επιτυχίας  και  της επιβίωσης.

΄        Ήταν μια  ικανοποίηση  που κυριαρχούσε στο χώρο και σε έκανε να νιώθεις ότι τα πάντα εξαρτιόντουσαν από σένα  αρκεί να είχες τη θέληση να αναζητήσεις το δικό σου παράδεισο. Αρκεί να είχες τη θέληση για αγώνα.

 Τα πάντα ήταν στη διάθεσή σου  και  σε πρώτη ζήτηση αρκεί να κινούσες  τα χέρια σου .

          Ο συγγραφέας δίνει  στις καιρικές  συνθήκες κάθε εποχής,   διαστάσεις τελετουργίας.

          Ο  ιεροφάντης  καιρός, είναι  εκείνος που καθορίζει  τις κινήσεις των ανθρώπων μέσα στο χώρο.

  Με τις εναλλαγές του, παρέχει  την ποικιλία εικόνων στη φύση και στη ζωή. Μ’ αυτές τις  εναλλαγές ξεκουράζει τον  κάθε στρατοκόπο  της ζωής, τον ανανεώνει και τον συνεγείρει για να συνεχίσει την  προσπάθεια .

          Όσοι δεν είχαν την τύχη να ζήσουν τις στιγμές που περιγράφονται στο έργο του κ. Σταυράκη σίγουρα έχουν χάσει ένα παράδεισο από τη ζωή τους.

 Εμείς τον ζήσαμε και τον αναπολούμε.

 Το σκάψιμο του αμπελιού και της σταφίδας όσο κουραστικό και επίπονο κι αν ήταν όσο και εάν μας φιλοδωρούσε με φουσκάλες στις παλάμες , συνήθως την περίοδο των διακοπών του Πάσχα,  όλα αυτά ήταν παρανυχίδες μπροστά στην ικανοποίηση που ένιωσες όταν  τρυγούσες κι απολάμβανες τις τραγανές  ρόγες   των διαφόρων ποικιλιών σταφυλιών ή έβλεπες τη μαυρομάτα σταφίδα ξαπλωμένη νωχελικά σ’ αλώνια να περιμένει τη συγκομιδή της.

          Τα εφηβικά χρόνια για τη γενιά μας και για το χώρο που ζήσαμε δεν ήταν  άγουρα χρόνια , ήταν χρόνια  υπεύθυνα, δύσκολα και  δημιουργικά.

          Ο συγγραφέας μας χάρισε με το έργο του, κάποιες γλυκόπικρες αναμνήσεις και ένα προβληματισμό για το σήμερα για το οποίο  κι εμείς  δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών.

           Ο  Σταυράκης με το έργο του  αποδεικνύει πως και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι με ευαισθησίες, επιστήμονες που δεν τους απορρόφησε η καθημερινότητα, δικαστές που πέρα από την απονομή του δικαίου διακονούν και την τέχνη του λόγου.

          Το πόνημά του αφιερώνει στη ιερή μνήμη των γονέων του, που όπως σημειώνει… «θα δάκρυζαν αν μπορούσαν να το διαβάσουν»!...

          «Γεννήθηκα, σημειώνει στον πρόλογο του, μεσ’ στα κυκλάμινα και στις ευωδιές της βροχής κι ακούω ακόμη τον ψίθυρο της καλαμιάς και τα’ ανέμου. Τα τριζόνια και τα’ αηδόνια της νύχτας. Χαμένος(;) παράδεισος…»Αναρωτιέται.

   Στό τέλος του βιβλίου του ο συγγραφέας παραθέτει κι ένα κατάλογο πουλιών που περιλαμβάνονται στις αφηγήσεις του έργου του ,καθώς και γραμματική και ετυμολογική εξήγηση της ονομασίας τους.

 Τι να προσθέσουμε πλέον εμείς. Αξίζει να διαθέσει κανείς λίγο χρόνο για να απολαύσει το έργο του κ. Σταυράκη: «Ο δικός μας ο χρόνος».                   

ΛΕΩΝΙΔΑ Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ: ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ: ΕΝΑΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

 

ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ:

ΕΝΑΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

 

Σημείωμα  Λεωνίδα Γ.Μαργαρίτη Επιτ.Δικηγόρου

Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

 

 

 

 

 

Μια ακόμη απώλεια σημείωσε η Εταιρεία  Λογοτεχνών.

Μετά την απώλεια από Κορωνοϊο του αντιπροέδρου της Λεωνίδα Καρνάρου και των τακτικών μελών της  Γιάννη   Παπαναστασόπουλου και Ευάγγελου Τρίγκα έφυγε χτες, πλήρης ημερών(95 ετών) ο σημαντικός συγγραφέας και στέλεχος της τοπικής αυτοδιοίκησης  της Ηλείας Γεώργιος  Κων/νου Σταυρόπουλος.

 

Ο  αείμνηστος  φίλος συγγραφέας Σταυρόπουλος Γεώργιος, υπήρξε ο μεγαλύτερος από τα δεκατρία(13) παιδιά  του υπέρπολυτέκνου   Κων/νου και  Γεωργίας Σταυροπούλου  το γένος Μουσά.

 Γεννήθηκε  το έτος 1927 στην Οινόη της Πηνείας του  Νομού Ηλείας.

 Το Δημοτικό Σχολείο τελείωσε στο  χωριό του  υπό δυσμενείς  συνθήκες.

Το έτος 1939 έδωσε εξετάσεις στο Γυμνάσιο Αμαλιάδας με πρώτο μάθημα την  Έκθεση ιδεών.

Στο μάθημα αυτό διακρίθηκε και οι καθηγητές- εξεταστές αποφάσισαν  την εγγραφή του  χωρίς να τον εξετάσουν σε άλλα μαθήματα.

Όταν αποβίωσε η μητέρα του , σύνηθες  ήταν το φαινόμενο, το πρώτο παιδί της οικογένειας να ορίζεται  βοηθός του πατέρα.

΄Ετσι  δεν παρακολούθησε τα μαθήματα του  Γυμνάσιου,  παρέμεινε στο χωριό του  και ασχολήθηκε με όλες τις αγροτικές εργασίες, αλλά και κατά περιόδους σαν βοσκός.

Το έτος 1942 σε ηλικία 15 ετών ξεκίνησε να ασκεί πράξεις κινητού εμπορίου , πηγαίνοντας με ένα άλογο φορτωμένο με αλεύρι μπομπότας στα χωριά Βούναργο και Ξυλοκέρα περιοχής Πύργου, από δύσβατους δρόμους το οποίο   και  αντάλλασσε με λάδι.

          Το  λάδι στη συνέχεια  μεταπωλούσε με συμπλήρωμα πατάτας, στα ορεινά χωριά (Ανθώνα - Άγναντα - Λαμπεία  και  Σκιαδά).

 ’Όλες αυτές οι συναλλαγές  γίνονταν  πάντοτε με είδος, γιατί το νόμισμα, η τότε  δραχμή, είχε εξευτελιστεί.

Οι μετακινήσεις εκείνες τον βοήθησαν να γνωριστεί  με ανθρώπους των γραμμάτων που συναντούσε στα χωριά, εκπαιδευτικούς  και διάφορους συνταξιούχους  δημόσιους  λειτουργούς, που τους εντυπωσίαζε η ενασχόλησή του από αυτή του τη   μικρή  ηλικία  με το εμπόριο.

Από  τους πνευματικούς ανθρώπους εκείνης  της εποχής ο μικρός Γιώργος  κέρδισε πάρα πολλά που τον βοήθησαν σε όλο το διάβα της ζωής του.

 Έτσι πέρασε  εκείνη η οδυνηρή εποχή της κατοχής που επισώρευσε πολλά δεινά στο λαό και άφησε ρίζες εμπλοκής του εμφυλίου χωρίς να τον παρασύρουν τα συνθήματα, απειλές και οι διωγμοί.

Ήταν ο άνθρωπος που αντίθετα  καταδίκαζε τις κινήσεις αμφοτέρων των πλευρών με   αποτέλεσμα να συλληφθεί με αιτιολογία  την  πλύση εγκεφάλου από την αστυνομία για την κριτική του στο δημοψήφισμα του έτους 1946.

Τον Ιούνιο του έτους  1948 λεηλατείται το παντοπωλείο του, το  σπίτι του τα  πρόβατα του, το τυροκομείο που ο ίδιος ως τεχνίτης και με  τη βοήθεια των αδελφών του λειτουργούσε.

Τον Ιανουάριο του   1949  ξεκινά  και πάλι το εμπόριο χωρίς οικονομική εξάρτηση.

 Οι τράπεζες αντί να βοηθήσουν τον υπεύθυνο πατέρα του τον κυνήγησαν για εξασφάλιση του παθητικού που είχε στην διαμονή του ως συμμοριόπληκτος.

           Το 1951 παντρεύτηκε  τη Μαρία Βούλγαρη, μοναχοκόρη με ακίνητη περιουσία και  χωράφια για δουλειά.

Επιδίδεται στη καλλιέργεια σιτηρών, με αποτυχία από την  έλλειψη λιπασμάτων.

Ανενημέρωτος της στρατιωτικής νομοθεσίας στρατεύεται στις 12-10-1952 καταταγείς στο Κ.Ε.Μ. Καταδρομών Βουλιαγμένης.

          Απολύθηκε από τις τάξεις του στρατού  τον Ιανουάριο 1954.Του ήταν αρκετά  δύσκολο κάθε ξεκίνημα χωρίς χρήματα.

          Επιδόθηκε στη καλλιέργεια καλαμποκιού και με  ένα μικρό αριθμό  αμνοεριφίων όπου μετά την παραγωγή τους  άρχισε την εμφάνισή του στην αγορά και τις επανασυνδέσεις με εμπόρους.

Σιγά- σιγά αναγνωρίστηκε η εντιμότητα του κι’ επιδόθηκε σε εμπόριο μεγάλης ακτίνας για την περιοχή.

          Από νεαρής ηλικίας παρείχε τη βοήθεια στους συγχωριανούς του για κάθε γραφική εξυπηρέτηση αφιλοκερδώς καθώς και στους εκάστοτε προέδρους που μέχρι το 1954 δεν διέθεταν  γραμματείς.

Το 1959 με προτροπή των κατοίκων της περιοχής, θέτει υποψηφιότητα και  εκλέγεται πρόεδρος της Κοινότητος  Οινόης Ηλείας.

          Ευαίσθητος ως χαρακτήρας, μη υποκύπτων στις παράλογες απαιτήσεις και προ του κακού να είχε επαγγελματικό κόστος εις βάρος της οικογένειας που είχε τέσσερα παιδιά (τα οποία δικαίωσαν τις προσδοκίες του κι έγιναν επιστήμονες) παραιτήθηκε.

          Επανεκλέγεται  το 1967-1974, και 1986-1994 υπηρέτησε την Κοινότητα 17 έτη με ενεργό δράση σε Συνέδρια και σε κάθε  Κοινωνικό Προσκλητήριο.

Πολλά έργα έγιναν επί Προεδρίας του, ορισμένα με ατομικές του δαπάνες.

Η  απονομή   του τίτλου επιτίμου Προέδρου επιβεβαιώνει όλα τ’ ανωτέρω.

Ο Ελληνικός  Ερυθρός  Σταυρός  του απένειμε  Χάλκινο Μετάλλιο και Δίπλωμα για την προσφορά του  την 10-8-1987, καθώς  επίσης  τιμήθηκε  από τους Φιλανθρωπικούς φορείς UNICEF, ACTIONAID και για άλλες πολλές προσφορές του που το απαιτούσαν διάφορα συμβάντα.

          Υπήρξε  συνεργάτης των τοπικών εφημερίδων «ΠΑΤΡΙΣ», «ΑΥΓΗ», «ΠΡΩΪΝΗ», «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ», και «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ» «ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΣ» «ΜΟΥΣΩΝ ΜΕΛΑΘΡΟΝ» «ΦΟΛΟΗ» «ΔΙΒΡΗ»  και του νεοεκδοθέντος Πανεπιστημιακών Καθηγητών «GELESTIA» ενώ διατηρούσε   ένα πλούσιο αρχείο με άρθρα και παρεμβάσεις ακόμη και σε άλλες εφημερίδες για κοινωνικά, πολιτικά, και Διεθνή θέματα με την επικαιρότητά των.

Υπήρξε τακτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδος.

Ακόμη είχε διακριθεί για το λογοτεχνικό και συγγραφικό του έργο από διάφορους  Λογοτεχνικούς φορείς:

-Στα Τίρανα με το έργο του: «Να σου ζήσει αφέντη το μουλάρι»

-Στη Θεσσαλονίκη με το έργο του: «Χειμώνας να μην έχεις από το μύλο» «Οι κουτσαβάκηδες» «Μακεδονικός αγών».

-Στη Λάρισα με το έργο του: «Από τα καλώς συναγμένα παίρνει τα μισά ο διάβολος, και από τα κακώς και το νοικοκύρη»

-Στην Αθήνα από την Π.Ε.Λ.από την ΟΥΝΕΣΚΟ  για το έργο του: «Ο έρωτας που έγινε θρύλος»,Κρίθηκε Νουβέλα.

-Στην Πετρούπολη Αττικής με το έργο του: «Όταν ζούνε στην ερημιά χωρίς συναναστροφή»,

-Στη Σαλαμίνα  με το έργο του: «Το ποδήλατο του Αστυνόμου» «Οι προέλληνες» «Η Αθήνα μετά το 1821»Μελέτες.

-Στην Ολυμπία .διατριβή με τίτλο: «Ποίοι γράφουν και διαβάζουν»

-Από την Αμφικτιονία Ελληνισμού για το ποίημα του στον Παγκόσμιο διαγωνισμό με τίτλο: «Ειρήνη» και

-Από τον Φυσιολατρικό Σύνδεσμο Πατρών για το ποιητικό του έργο.

          Ο αγαπητός μας Γιώργος Σταυρόπουλος πρέπει να έφυγε ικανοποιημένος μια και είδε τα παιδιά του να προοδεύουν και τα έργα των χειρών του και του πνεύματος του να επαινούνται.

Γιώργο μου καλό σου ταξίδι. Επάξια κέρδισες την αιωνιότητα…