Τώρα όμως βράδιασε.
Ας κλείσουμε την πόρτα
κι ας κατεβάσουμε τις κουρτίνες
γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών.
Τι κάναμε στη ζωή μας;
Ποιοί είμαστε; Γιατί εσύ κι’ όχι εγώ;
Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας
κι ο ταχυδρόμος έχει αιώνες να φανεί.
Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα που τα πήρε ο άνεμος
του Νοεμβρίου. Κι αν έχασα τη ζωή μου την έχασα για πράγματα ασήμαντα:
μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα χτές ή ένα αύριο όμως οι νύχτες μου
έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας γιατί θυμάμαι.
Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν διεύθυνση,
πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση κι η μουσική σκέφτομαι
είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν ν’ αγαπήσουν.
΄Ωσπου στο τέλος δεν μένει παρά μια θολή ανάμνηση από το παρελθόν
(πότε ζήσαμε) και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω
γιατί σε λίγο θα φύγουμε και κανείς δεν θα μας θυμηθεί.
Τάσος Λειβαδίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου