ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ - ΚΡΙΤΙΚΗ

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ - ΚΡΙΤΙΚΗ

ΣΤΑΥΡΟΥ Ν.ΙΤΖΕΓΙΑΝΝΗ:

«ΤaΓΚΟ  Ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω».

Διηγήματα.  Εκδόσεις Ίδιον Πάτρα.2011

Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις: «΄Ιδιον» και τυπώθηκε στο τυπογραφείο Printonline  το τελευταίο κατά σειρά βιβλίο  του συμπολίτη Λογοτέχνη και Δημοσιογράφου Σταύρου Ιντζεγιάννη με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «ΤaΓΚΟ -Ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω».  ΄Eχουν προηγηθεί τα

χρονογραφήματά του  «Σε πρώτο πρόσωπο» (1979) ,Αγάπη μου

Επικαιρότητα» (1980) και  «Όχι άλλο Κάρβουνο» (2002) τα μυθιστορήματα «Η τεθλασμένη Ευθεία»(1993), «Τα Φ. της παραλήγουσας», η μελέτη «Βαρύς

γλυκός σε χονδρό φλιτζάνι» (1998) ,η συλλογή διηγημάτων «Τρία Διηγήματα  του Θεού και του Ανθρώπου» (2007),οι ποιητικές συλλογές

«Σύνορα»(2001), «Campari bitter»(2006) , ο «Έρωτας της διπλανής Πολυθρόνας» και «Οι σημειώσεις της Ελένης Λ.» και τέλος τα οδοιπορικά «Κομποσκοίνι και Άγιο  Όρος»(2003) και   «Τα γονίδια του Οδυσσέα»(2008).

Το τελευταίο πόνημα του Σταύρου Ιντζεγιάννη είναι  μια   συλλογή  δεκατεσσάρων σχετικά μικρών σε έκταση  διηγημάτων (Παναγία η Αϊβαλιώτισσα, Ο δρόμος του Θεού, Ο νεραύλακας, Εφηβεία, Ταγκό, Η  Πριγκίπισσα της λίμνης, Εξάρες, Αγάπη μου μπαμπόγρια, Κουρείον η

ελαφρά χειρ,  Κισμέτ, Αντώνης ο κοντραμπατζής, ο καλόγερος, Πρωτομαγιά και Η Λουκία της ογδόης)και έχουν μια πλούσια καταγραφή προσωπικών βιωμάτων  και γεγονότων του  απώτερου παρελθόντος που συνέβησαν στην περίοδο της εφηβείας του συγγραφέα ,καταγράφηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη

του και αποδόθηκαν με λογοτεχνικό τρόπο στο τελευταίο του βιβλίο.

Είναι ακόμη περιστατικά με ήρωες συμπολίτες ή και γνώριμους     που έζησαν στην επαρχία και κυρίως στη γενέτειρα του  την Άρτα.

Η φύση των κειμένων, η αυτοτέλεια των μύθων των διηγημάτων σου  επιτρέπουν την  ανάγνωση επιλεκτικά κάποιων απ' αυτά ακόμη και  από το  τέλος του βιβλίου προς την αρχή. Έχουν το καθένα, το δικό τους  περιστατικό ,το δικό του χρώμα αλλά και εποχή  που του δίνουν  αισθητή

 αυτοτέλεια και  μας προσφέρουν ξεχωριστή πνευματική απόλαυση. Δεν μπορώ να ισχυριστώ  ότι τα διάβασα όλα την ίδια μέρα και με τη σειρά  που παρατίθενται. Όμως η μελέτη  τους υπήρξε  ιδιαίτερα ευχάριστη μια και   ο Σταύρος Ιντζεγιάννης ξέρει και έχει την ικανότητα  να κρατά

αμείωτο το ενδιαφέρον   του αναγνώστη αφού   κατά κανόνα   προς το τέλος κάθε διηγήματος επιφυλάσσει και  μια ευχάριστη ή και δυσάρεστη  έκπληξη.

Ο συγγραφέας   επιθυμεί   να  προϊδεάσει τον αναγνώστη από την πρώτη  σελίδα του βιβλίου του για το περιεχόμενό του  για το οποίο γράφει τα  εξής: «Δεν ξέρω μα την αλήθεια, αν όλα αυτά τά’ζησα η τα φαντάσθηκα. ΄Ίσως και τα δυό. Άλλωστε πιστεύω ότι το όνειρο συμπορεύεται τόσο αξεδιάλυτα με την πραγματικότητα, έτσι που κανείς δεν ξέρει που σταματά το ένα και που αρχίζει το άλλο...Κι αυτή είναι η ομορφιά της

Ζωής».

Ο Ιντζεγιάννης  είναι γνωστός ευρύτερα για το έργο του και κυρίως για τα χρονογραφήματα του τα οποία διακρίνονται για το πηγαίο του  χιούμορ και την καυστική  ειρωνεία για τα κακώς κείμενα της κοινωνίας  μας. Αυτό το χιούμορ με λεπτότητα διαχέεται σ' ολόκληρο το τελευταίο του έργο , όπου ασφαλώς επιτρέπεται έτσι ώστε να δίνει και μια

ευχάριστη νότα  στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα των διαδραματιζομένων.

Στα διηγήματα του  χρησιμοποιεί και  το γλωσσικό ιδίωμα των Ηπειρωτών, ειδικότερα των Αρτινών όταν θέλει να αποδώσει πιστά τους διαλόγους των ηρώων  του ενώ κάποια λαογραφικά στοιχεία αναδύονται και  πλουτίζουν τις  πληροφορίες  μας  γύρω από κάποια έθιμα που τείνουν να  εξαφανιστούν.

Ο Ιντζεγιάννης με το τελευταίο του έργο επιχειρεί να ξαναζήσει στιγμές  που έζησε στα χρόνια της εφηβείας του και που αναπότρεπτα είχαν καταχωνιαστεί στα σκοτεινά συρτάρια της μνήμης.

 Το κατορθώνει όμως περίτεχνα και μας παρασύρει  να παρακολουθήσουνε  έστω ένα βήμα  εμπρός  δύο βήματα πίσω  το δικό του εφηβικό ταγκό που  είναι ακριβώς το ίδιο με εκείνο που κι εμείς χορέψαμε κάποιο βράδυ στα  φοιτητικά μας χρόνια και νιώσαμε την   πρώτη συγκίνηση της επαφής  των

σωμάτων των αντιθέτων φύλων   υπό τους ήχους της μουσικής  ενός ταγκό.

 Τα διηγήματα της συλλογής  δεν είναι βιώματα  μόνο του Ιντζεγιάννη  παρόμοια περιστατικά είχαμε όλοι μας ζήσει στα κατοχικά χρόνια,  στα  χρόνια του εμφυλίου αλλά και τα μετεμφυλιακά. Ο Ιντζεγιάννης με το  ταλέντο και την μαεστρία που τον διακρίνει έχει την ικανότητα τα κάνει  τις δικές του αγιογραφίες και να παίζει με συναισθήματα μνήμες και

ήρωες της γενιάς του. Μπορεί τα γεγονότα και οι ήρωες να απέχουν από  τις μέρες μας αλλά η μνήμη έχει το δικό της τρόπο να αναπλάθει εικόνες  και καταστάσεις.

 Ήταν πολύ συγκινητική η στιγμή  που περιγράφει στο διήγημα με τίτλο  Εφηβεία  όταν  ο ιερέας  ζήτησε από το συγγραφέα να του γνωστοποιήσει  το όνομα της αποβιωσάσης υπέρ της οποίας τελούσε το ιερόν  μνημόσυνο.

Που να καταλάβει  ο ιερέας πως το όνομα  Εφηβεία που ακούσθηκε σαν  απάντηση του  συγγραφέα  δεν ήταν παρά  μια  πολύ ενδιαφέρουσα περίοδο  της ζωής μας που δυστυχώς έφυγε ανεπιστρεπτί για πάντα.

Δεν μπορούμε παρά να διατυπώσουμε και δημόσια τις ευχαριστίες μας στο  φίλο συγγραφέα για το επιτυχημένο έργο του και για τις συγκινήσεις τις  οποίες μας προσέφερε στην ανάγνωση του.