Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΥ
Του Νίκου Καζαντζάκη
Γαλήνια, ανεξάντλητη η γοητεία του Κορινθιακού κόλπου. Βαθιά ,μεσογειακή χαρά του ματιού. Αριστερά, το πεύκο, η ελιά το αμπέλι. Η στεγνή ασπροκίτρινη γης, οι πέτρες οι ροδοκοκκινισμένες από τον ήλιο. Δεξιά η αστραφτερή θάλασσα, η αιώνια ανανεούμενη, αμέριμνη, γελαστή χωρίς μνήμη. Που να κρατάει και θα θυμάται τ’αυλάκια που άνοιξαν στα στήθη της οι παμπάλαιες πλώρες. Θα ήταν γεμάτη ρυτίδες, μα ξεχνάει και διατηρεί τη νεότητα.
Πέρα τα βουνά γαλάζια ,κυματίζουν, αχνίζουν λες μέσα στο φως. Ολόγυμνα και λιάζονται σαν αθλητές. Όσες φορές και ν’ αντικρίσεις το θέαμα τούτο, η καρδιά δεν χορταίνει. Το Ελληνικό τοπίο επιδρά στην ψυχή του ανθρώπου-στην ψυχή και στο σώμα και στους κρυφούς λογισμούς του -σαν μουσική. Κάθε φορά που τον νοιώθεις βαθύτερα, ρυθμίζεσαι καλύτερα μαζί του, βρίσκεις νέα στοιχεία ισορρόπησης κι ελευθερίας.
Κοιτάζω τα μακρινά, ήσυχα βουνά, τη γελαστή θάλασσα, τα αριόφυλλα κατάφωτα δένδρα. Τι ευγένεια κι απλότητα, τι έλλειψη ρητορικής και στόμφου. ΄Όλα είναι κομμένα στο μπόι του ανθρώπου, φτάνεις το ιδανικό από ήσυχα μακριά από γκρεμούς μονοπάτια. Η ομορφιά, όπως κι η Νίκη, χωρίς φτερούγες πατάει τις ροδισμένες εδώ πέτρες άνετα χωρώντας μέσα στο γαλήνιο τούτο ανθρώπινο τοπίο.
Ποτέ δεν έσμιξε τόσο οργανικά η χάρη και η δύναμη όσο εδώ ,στην αυστηρή και πρόσχαρη Ελλάδα.
Για να νοιώσεις την αρχαία Ελλάδα, τη σκέψη της, την τέχνη της, τους θεούς της, μονάχα μια αφετηρία υπάρχει:το χώμα, η πέτρα, το νερό, ο αέρας της Ελλάδας.
Από εδώ πρέπει ν’ αρχίσεις.
(Απόσπασμα)
Του Νίκου Καζαντζάκη
Γαλήνια, ανεξάντλητη η γοητεία του Κορινθιακού κόλπου. Βαθιά ,μεσογειακή χαρά του ματιού. Αριστερά, το πεύκο, η ελιά το αμπέλι. Η στεγνή ασπροκίτρινη γης, οι πέτρες οι ροδοκοκκινισμένες από τον ήλιο. Δεξιά η αστραφτερή θάλασσα, η αιώνια ανανεούμενη, αμέριμνη, γελαστή χωρίς μνήμη. Που να κρατάει και θα θυμάται τ’αυλάκια που άνοιξαν στα στήθη της οι παμπάλαιες πλώρες. Θα ήταν γεμάτη ρυτίδες, μα ξεχνάει και διατηρεί τη νεότητα.
Πέρα τα βουνά γαλάζια ,κυματίζουν, αχνίζουν λες μέσα στο φως. Ολόγυμνα και λιάζονται σαν αθλητές. Όσες φορές και ν’ αντικρίσεις το θέαμα τούτο, η καρδιά δεν χορταίνει. Το Ελληνικό τοπίο επιδρά στην ψυχή του ανθρώπου-στην ψυχή και στο σώμα και στους κρυφούς λογισμούς του -σαν μουσική. Κάθε φορά που τον νοιώθεις βαθύτερα, ρυθμίζεσαι καλύτερα μαζί του, βρίσκεις νέα στοιχεία ισορρόπησης κι ελευθερίας.
Κοιτάζω τα μακρινά, ήσυχα βουνά, τη γελαστή θάλασσα, τα αριόφυλλα κατάφωτα δένδρα. Τι ευγένεια κι απλότητα, τι έλλειψη ρητορικής και στόμφου. ΄Όλα είναι κομμένα στο μπόι του ανθρώπου, φτάνεις το ιδανικό από ήσυχα μακριά από γκρεμούς μονοπάτια. Η ομορφιά, όπως κι η Νίκη, χωρίς φτερούγες πατάει τις ροδισμένες εδώ πέτρες άνετα χωρώντας μέσα στο γαλήνιο τούτο ανθρώπινο τοπίο.
Ποτέ δεν έσμιξε τόσο οργανικά η χάρη και η δύναμη όσο εδώ ,στην αυστηρή και πρόσχαρη Ελλάδα.
Για να νοιώσεις την αρχαία Ελλάδα, τη σκέψη της, την τέχνη της, τους θεούς της, μονάχα μια αφετηρία υπάρχει:το χώμα, η πέτρα, το νερό, ο αέρας της Ελλάδας.
Από εδώ πρέπει ν’ αρχίσεις.
(Απόσπασμα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου