ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ Ο ΤΑΣΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

Ο ΤΑΣΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΠΟΥΛΟΣ

Σημείωμα Λεωνίδα Γ.Μαργαρίτη Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών.

Μετά από μια σύντομη ασθένεια την οποία ατυχώς δεν μπόρεσε να ξεπεράσει πέρασε στην αιωνιότητα ο διαλεχτός φίλος και ιδρυτικό- τακτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών,  επίτιμος Σχολικός Σύμβουλος κ. Τάσος Μιλτ. Φιλιππόπουλος.

Ο Τάσος Φιλιππόπουλος γέννημα και θρέμμα του Τρίκορφου Δωρίδας, σπούδασε παιδαγωγικά και  υπηρέτησε την ελληνική Παιδεία για 37  ολόκληρα χρόνια (1962 - 1999) μέσα από συναφείς παιδαγωγικούς τομείς, καθώς και μέσα από τις συγγραφικές του εργασίες, χαρακτηριστικές της ευαισθησίας του και των διαφερόντων του σε θέματα παιδαγωγικά, διδακτικά, ιστορικολαογραφικά,  μορφωτικά,  αλλά και σε θέματα κοινωνικής, πολιτικής και περιβαλλοντολογικής αγωγής.

 Μετεκπαιδεύτηκε στο πανεπιστήμιο Αθηνών (Διδασκαλείο Δημοτικής. Εκπαίδευσης), φοιτώντας παράλληλα και στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

 Υπήρξε  ο πρώτος δάσκαλος του Πειραματικού Σχολείου Πανεπιστημίου Πατρών, στο οποίο δίδαξε για  έντεκα χρόνια (1974 - 1985), εφαρμόζοντας εκπαιδευτικές καινοτομίες και αναπτύσσοντας πλούσιες δραστηριότητες στους τομείς του σχολικού συνεταιρισμού και της σχολικής ζωής, γενικότερα.

Υπήρξε ενεργό μέλος της Διακιδείου Σχολής Λαού Πατρών κι άλλων πολιτιστικών, πνευματικών, φυσιολατρικών, θρησκευτικών, πατριωτικών συλλόγων κι ενώσεων των Πατρών.
 Είχε πραγματοποιήσει διαλέξεις και ομιλίες ποικίλου περιεχομένου και συνεργάζονταν με εφημερίδες και περιοδικά της Ρούμελης. Υπήρξε επίσης, ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδας, στις  περιοδικές  εκδόσεις της οποίας  είχε δημοσιεύσει κείμενά του αλλά και στο περιοδικό «ΑΧΑΪΚΑ» της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Αχαΐας..

Το 1985 επιλέχτηκε Σχολικός Σύμβουλος και επί δεκατέσσερα συνεχή χρόνια άσκησε με επιτυχία το έργο της επιστημονικής - παιδαγωγικής καθοδήγησης των συναδέλφων του και αγωνίστηκε με πίστη κι ευσυνειδησία για τη δημιουργία ενός σύγχρονου, δημοκρατικού, αντιαυταρχικού, δημιουργικού και ανοιχτού στην κοινωνία ελληνικού σχολείου.

 Στο διάστημα αυτό διοργάνωσε και πραγματοποίησε εισηγήσεις σε πλήθος παιδαγωγικών σεμιναρίων στις εκπαιδευτικές περιφέρειες Λεχαινών, Αμαλιάδας και Πατρών, ενώ δίδαξε κατά περιόδους στο Π.Ε.Κ. (Περιφερειακό Επιμορφωτικό Κέντρο) Πατρών τα μαθήματα: Ελληνική Ιστορία, Μελέτη του Περιβάλλοντος, Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή.

 Για την εκπαιδευτική, συγγραφική και πολιτιστική του δράση, τιμήθηκε με βραβεία κι επαίνους από το υπουργείο Παιδείας , την Ακαδημία Αθηνών, την Εκκλησία, την τοπική Αυτοδιοίκηση, καθώς και από πνευματικούς συλλόγους και λογοτεχνικές ενώσεις.

Aπό  τα έργα του μπορούμε να αναφέρουμε συνοπτικά  τα ακόλουθα:

 1. Ιστορία Γ΄ και Δ΄ τάξεων δημοτικού. (Συνεργασία)

          Έπαινος υπουργείου Εθνικής Παιδείας (1972).

2.       Αγωγή του Πολίτη. (Συνεργασία).

          Βραβείο υπουργείου Εθνικής Παιδείας. (1973).

3.       Λαογραφικά Τρικόρφου Δωρίδας.

•        Έπαινος Ακαδημίας Αθηνών (1975).

•        Έπαινος Ενώσεως Ελλήνων Συγγραφέων και Δημοσιογράφων Τουρισμού (1977).

4.       Στοιχεία Δημοκρατικού Πολιτεύματος.

          Κρίθηκε κατάλληλο από το υπουργείο Παιδείας για χρήση μαθητών γ΄ τάξ. Γυμνασίου (1979).

5.       Ιστορική και Λαογραφική Ανθολογία Δωρίδας.

          Πολυγραφημένη έκδοση (1982).

6.       Τοπωνύμια (Περιφ. Λεχαινών).

          Βραβείο Ελληνικής Ονοματολογικής Εταιρείας (1995).

7.       Από την Ιστορία της Ηλείας (1996).

•        Επαινετική αναγνώριση Παιδαγωγικού Ινστιτούτου.

•        Εύφημη μνεία Ενώσεως Ελλήνων Συγγραφέων.

8.       Ιστορία της Αχαΐας (1998).

          Έπαινος Αχαϊκής Εταιρείας Μελετών (1999).

9.       Ιστορία της Φωκίδας (2004).584 σελίδες

          Κυκλοφόρησε σε τρεις εκδόσεις.

10.     Ο νέος ιερός ναός της Αγίας Σοφίας Πατρών (2009).

11.     Τοπωνύμια περιοχής Τρικόρφου Δωρίδας.

          Έπαινος Ακαδημίας Αθηνών (2009).

12.     Ιστορία - Γλωσσολογία Δωρίδας.

          Άπαντα Τρικόρφου Πάτρα (2015).452 σελίδες

13.     Δοκίμια:

          α. Σκοποί και κατευθύνσεις της σχολικής αγωγής (1984).

          β. Η αναγκαιότητα επιβίωσης της εθνικής μας παράδοσης (1990).

          γ. Παιδική λογοτεχνία. Αξίες και μηνύματα (1994).

14.     Άρθρα και μελετήματα σε περιοδικά κι εφημερίδες.

•        Διαλέξεις και ομιλίες (σε Αχαΐα, Ηλεία, Φωκίδα).

•        Εισηγήσεις σε παιδαγωγικά συνέδρια.

•        Ανέκδοτες εργασίες (έρευνες) για θέματα ιστορικά, εκπαιδευτικά, κοινωνιολογικά και γλωσσολογικά.

•               Λεύκωμα αποφοίτων δημοτικού Πειραματικού Σχολείου Πανεπιστημίου Πατρών (1978)

Τελευταία βρίσκονταν ήδη σε Εκδοτικό Οίκο της πόλης μας  έτοιμο προς έκδοση ένα επίσης ογκώδες έργο του(452 σελίδες) με τίτλο:   «Ιστορία-Γλωσσολογία Δωρίδας-Άπαντα Τρίκορφου», το οποίο δεν πρόλαβε να δει τυπωμένο. Ελπίζω κάποια στιγμή οι άξιοι απόγονοί του και η επίσης αξιαγάπητη σύζυγός του , να  φροντίσουν για να υπάρξει    τρόπος  ώστε να γίνει κτήμα της κοινωνίας και αυτό το έργο του αείμνηστου συγγραφέα φίλου μας.

Το παρόν ας  είναι ένα  ευλαβικό μνημόσυνο-κατευόδιο  στο ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας μας Τάσο Φιλιππόπουλο.

ΤΡΙΤΗ ΦΟΡΑ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

ΤΡΙΤΗ ΦΟΡΑ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

                                                                       Του  Γιώργου Λ. Μαργαρίτη

Έχουμε συμφωνία λοιπόν με υφεσιακά μέτρα και για να είμαστε ειλικρινείς για τρίτο Μνημόνιο με κάποιες μικρές ηλιαχτίδες, που δύσκολα όμως μπορούν να φέρουν «ηλιοφάνεια».

 Η κυβέρνηση της αριστεράς γίνεται η πρώτη αριστερή κυβέρνηση που θα εφαρμόσει σκληρά νεοφιλελεύθερης οσμής μέτρα κι αυτό από μόνο του αποτελεί αποτυχία γι’ αυτήν, που δύσκολα μπορεί κάποιος να διαχειριστεί.

Μια κυβέρνηση που ψηφίστηκε με ένα άλλο πρόγραμμα (το επονομαζόμενο της Θεσσαλονίκης) το οποίο χαρακτηρίζεται πλέον ουτοπικό και στην ουσία αποτελούσε πρόγραμμα ελπίδας για τον ελληνικό λαό.

            Οι περισσότεροι βέβαια δεν κάναμε ποτέ την αφελή σκέψη ότι θα εφαρμοστεί στο σύνολο του, αλλά τουλάχιστον πιστεύαμε ότι θα υπήρχαν στην εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής μικρές «οάσεις» εξομάλυνσης των κοινωνικών αδικιών, κάτι το οποίο συνηγορούσε στην υποστήριξη που δώσαμε μέχρι στιγμής.

 Όντως μερικά τέτοια δείγματα λάβαμε με κάποιες νομοθετικές ρυθμίσεις στους πρώτους μήνες διακυβέρνησης, αλλά μείναμε εκεί, καθώς επιτακτική ανάγκη ήταν μια έντιμη διαπραγμάτευση .

Μια έντιμη διαπραγμάτευση που άρχισε ελπιδοφόρα, αλλά υπό την εμμονή ακραίων γερμανικών κυρίως θέσεων και του Σόιμπλε κατέληξε σε εφιάλτη, με τις ευθύνες να βαραίνουν και την ελληνική πλευρά.

 Οι ευθύνες υπάρχουν και η κυβέρνηση οφείλει να τις αναλάβει κι έχουν να κάνουν με παλινωδίες και αντικρουόμενα μηνύματα κάθε φορά που ο καθένας ερμήνευε διαφορετικά τα δεδομένα.

            Η παραίτηση θα ήταν μια ώριμη σκέψη καθώς είναι δύσκολο να εφαρμοστούν τα μέτρα από αριστερής ιδεολογίας ανθρώπους. Ή μήπως όχι;  Θα φανεί στο μέλλον.

Είμαι της άποψης ότι όταν μιλάς για ρήξη για να έχεις κάποιο αποτέλεσμα έστω και μιας έντιμης συμφωνίας, οφείλεις να είσαι έτοιμος και για την ρήξη, δηλαδή να έχεις προετοιμάσει και τον ελληνικό λαό αλλά και τον κρατικό μηχανισμό για την ρήξη και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα με όλες τις συνέπειες της, ως διαφορετικής λύσης εκτός ευρώ .

Έπρεπε επίσης να είσαι έτοιμος και για την ασφυξία που θα σου προκαλούσαν οι Εταίροι, έχοντας οδηγό τα γεγονότα της Κύπρου. Τα παραπάνω προϋποθέτουν αληθινή ενημέρωση κάτι που στα ελληνικά ΜΜΕ εκλείπει. Είδαμε με τί λύσσα τα ΜΜΕ προπαγάνδιζαν σε μια λύση πάση θυσία στο Ευρώ και φαίνεται ότι οφείλει μια ελληνική κυβέρνηση να διαλύσει συμφέροντα και διαπλοκή στο εσωτερικό.

Φυσικά το μεγαλύτερο εμπόδιο ήταν ίσως το επονομαζόμενο ταμπού της πλειοψηφίας των Ελλήνων με το ευρώ. Και αποτελεί αυτό μιας μορφής δικαιολογία για τις παλινωδίες της ελληνικής κυβέρνησης καθώς αν πήγαινε κόντρα με τυχόν πλειοψηφικά ρεύματα δεν θα αποτελούσε κυβέρνηση πλειοψηφίας και είναι κάτι που με απασχόλησε έντονα και μένα κατά πόσο δηλαδή είναι όντως ο ελληνικός λαός έτοιμος να γυρίσει σε εθνικό νόμισμα. Εκεί είναι και η μεγαλύτερη ευθύνη του λαού. Εκεί είναι και το οξύμωρο να ζητάμε πρόγραμμα Θεσσαλονίκης μέσα στην Ευρωζώνη τούτης της χρονικής στιγμής. Δεν γίνεται να έχεις «και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο». Όμως ποτέ δεν το μάθαμε ξεκάθαρα. Αν δηλαδή το δημοψήφισμα ήταν μέσα ή έξω από το Ευρώ τι θα αποφάσιζε ο ελληνικός λαός. Και μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Αν λοιπόν υπήρξαν μονάχα λεονταρισμοί τα περί ρήξεως οφείλεις να βγεις και να το παραδεχτείς. Να πεις ότι προσπάθησες να φανείς δυναμικός αλλά εσύ ο ίδιος ποτέ δεν το πίστεψες και τελικά ηττήθηκες διασώζοντας κατά την συνθηκολόγηση ελάχιστα που θα υπερασπιστείς όμως για να πετύχεις κάτι καλύτερο. Απ’ την άλλη η διεξαγωγή δημοψηφίσματος αποτελεί νίκη της δημοκρατίας μια νίκη που όφειλαν να σεβαστούν οι λεγόμενοι Εταίροι αλλά και ο πρωθυπουργός που ένιωσε παγιδευμένος αντί λυτρωμένος με το δικό μας ΟΧΙ. Κι αν δεν ήταν έτοιμος για το ΟΧΙ δεν έπρεπε να μπει σε αυτή την διαδικασία.

Αντιθέτως μετά το αποτέλεσμα οι Ευρωπαίοι (το γερμανικό μπλοκ κυρίως) έδειξαν να γίνονται εκδικητικοί, να δείχνουν ότι αλλιώς νοούν την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, να επιμένουν με σκληρά και αντιλαϊκά μέτρα και να δίνουν το μήνυμα ότι θα τιμωρήσουν τον ελληνικό λαό είτε με σκληρά μέτρα είτε με ένα ανεξέλεγκτο Grexit ,με ανθρωπιστική βοήθεια.

Βρέθηκε λοιπόν ξανά έλληνας πρωθυπουργός σε δίλημμα και ξαναδιάλεξε το Μνημόνιο καθώς εμφανίστηκε πάλι το δίλημμα ή Μνημόνιο ή καταστροφή . Θα εξετάσουμε τα μέτρα ένα προς ένα. Θα παλέψουμε μέσα στις αντιξοότητες και δεν θα δώσουμε σε κανέναν άλλοθι για τις αντιλαϊκές επιλογές του. Το μόνο που απομένει αισιόδοξο είναι να υπάρξει απομείωση του χρέους κι ένα αναπτυξιακό πακέτο ώστε να μην ξαναμπούμε στον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Επίσης οφείλει ο πρωθυπουργός να πατάξει την διαφθορά, επιτέλους να καθαρίσει τους στάβλους του Αυγεία και να σπάσει τα πλοκάμια της διαπλοκής.

Αν τα καταφέρει μέσα στις αντιξοότητες θα μας έχει αποδείξει ότι ήταν ο σωστός και μόνος δρόμος και θα καταστήσει και την δική μου άποψη έωλη. Αν όμως η ύφεση παραμείνει τότε οι ευθύνες οι δικές του και των προηγούμενων (δεν ξεχνάμε τα 5 χρόνια θυσιών) θα είναι τεράστιες και θα συνηγορούν στην άποψη ότι τελικά δεν άλλαξε τίποτε και ματώνουμε άσκοπα.

Όσο για τις ευθύνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι μεγαλύτερες. Το Ευρώ παραμένει το σκληρό νόμισμα θηλιά στον λαιμό των Ευρωπαϊκών λαών και το μέλλον της Ευρωζώνης αβέβαιο. Ένα συνονθύλευμα κυνικών τεχνοκρατών κυβερνά με την ελπίδα ολοένα να σβήνει για το Ευρωπαϊκό όραμα των Λαών. Το ελληνικό πρόβλημα δεν ήταν ποτέ ελληνικό. Είναι και θα παραμείνει Ευρωπαϊκό. Και η Ευρώπη θα αντιμετωπίσει σύντομα αν συνεχίσει να ακολουθεί την ίδια πολιτική λιτότητας την διάλυση της.

Οφείλουμε σαν λαός να σηκώσουμε το κεφάλι και να αγωνιστούμε για το καλύτερο και τώρα. Έχουμε μάθει να επιβιώνουμε στα δύσκολα. Κι όταν νιώθουμε υποταγμένοι ξέρουμε τον τρόπο να απελευθερωνόμαστε. Σε κάθε περίπτωση καλούμαστε να ζήσουμε και να αγωνιστούμε. Όχι για εμάς πλέον αλλά για τα παιδιά μας.

Ένας πόλεμος τέλειωσε, μια νέα ιστορική εποχή ανοίγει

Ένας πόλεμος τέλειωσε, μια νέα ιστορική εποχή ανοίγει

του Γιώργου Καραμπελιά
Εν τέλει η τελευταία στρατιά του Έλληνα Μπρανκαλεόνε, ηττήθηκε όπως ήταν προβλεπόμενο στη σύγκρουση με τους σιδερόφραχτους τέκτονες ιππότες. Ο πόλεμος κράτησε πεντέμισι χρόνια. Και υπήρξε ένας πόλεμος ενός αποδυναμωμένου από την παρασιτική ευρωστία της σαρκός ελληνικού λαού, με το παγκόσμιο σύστημα και τον τοπικό του εκπρόσωπο την τευτονική Ευρώπη. Μέσα σε έξι χρόνια μέχρι το τέλος του 2015 η Ελλάδα θα έχει χάσει το 30% του εθνικού της εισοδήματος, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι θα έχουν εξαθλιωθεί και εκατομμύρια θα έχουν χάσει τη δουλειά τους ή τον τρόπο της ζωής τους. Υπ’ αυτήν την έννοια ο όρος πόλεμος ανταποκρίνεται απολύτως στις περιστάσεις και την έκταση της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής.
Το ότι σήμερα θεωρώ ότι ένας πόλεμος τελείωσε και τον έχουμε χάσει, συνάγεται από πραγματικά περιστατικά και γεγονότα. Κατ’ αρχάς μπήκαμε σε αυτόν υπονομευμένοι από τον οικονομικό παρασιτισμό και την πνευματική μας παρακμή, από την προδοσία των ελίτ κάθε είδους, και προπαντός της πολιτικής «τάξης». Μπήκαμε σε αυτόν αφού πρώτα είχαμε χάσει την παραγωγή και το παραγωγικό μας ήθος, αφού είχαμε απολέσει εν πολλοίς την ιδιοπροσωπία μας και την αίσθηση του συνανήκειν σε ένα συλλογικό υποκείμενο. Έτσι, βρεθήκαμε σ’ αυτόν χωρίς τη δυνατότητα μιας εναλλακτικής λύσης (αυτού του περιβόητου plan B) πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα από τη νεοθωμανική Ανατολή και τη νεοτευτονική Ευρώπη.
Και αυτά τα αντικειμενικά δεδομένα ήρθαν να επιδεινωθούν δραματικά από τις συμπεριφορές των πολιτικών ηγεσιών, που επί σαράντα χρόνια διαβουκολούν τον ελληνικό λαό. Η κρίση του πολιτικού συστήματος αποτελεί στοιχείο της συνολικής παρακμής, αλλά έχει και έναν αυτόνομο χαρακτήρα που συνέβαλε στην επιδείνωσή της. Δηλαδή ο παρασιτικός χαρακτήρας του σύγχρονου ελληνικού οικονομικού και κοινωνικού οικοδομήματος στο επίπεδο των πολιτικών ελίτ παρήγαγε ηγεσίες διεφθαρμένες (στην περίπτωση της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ) ή απολύτως δημοκοπικές και ανίκανες όπως εκείνη του Σύριζα και των ΑΝΕΛ. Το γεγονός δηλαδή ότι όταν άρχισε η κρίση στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ βρέθηκε η έσχατη φιγούρα της παρακμής και της βλακείας αντικατοπτρίζει την παρακμή ενός κόμματος που ήρθε από την μεταπολίτευση να ηγεμονεύσει την ελληνική, κοινωνική και πολιτική ζωή, και να αναπαράγει τον εαυτό του στην εξουσία διαφθείροντας σταδιακά ένα μεγάλο μέρος του λαϊκού σώματος. Ο μεγάλος αντίπαλός του, η Ν.Δ. από εκφραστής μιας εγχώριας έστω και ενδοτικής αλλά υπαρκτής αστικής τάξης, στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, μεταβλήθηκε σε ένα αδειανό κόμμα ενός εκφυλισμένου καταναλωτικού και παρασιτικού αστισμού, χωρίς κανένα σχέδιο και πρόταγμα για τη χώρα. Τέλος, η ψευδωνύμως «πρώτη φορά αριστερά» αποτελούσε το πνευματικό, ιδεολογικό και πολιτισμικό καρύκευμα του μεταπολιτευτικού κόσμου, που στις συνθήκες της κρίσης, από ιδεολογική έκφραση του κυρίαρχου μηδενιστικού παρασιτισμού, μεταβλήθηκε σε ηγεμονικό πολιτικό κόμμα.
Η αλληλοδιαδοχή και των τριών αυτών δυνάμεων, στην ηγεσία της χώρας αυτά τα κρίσιμα χρόνια, η οποία θα καταλήξει εντός των ημερών στην από κοινού διακυβέρνηση της χώρας, ολοκληρώνει με κωμικοτραγικό τρόπο αυτό που ο ελληνισμός και ο λαός βιώνουν αποκλειστικά με τραγικό και δραματικό τρόπο. Οι τρεις αυτοί πυλώνες της μεταπολίτευσης θα βρεθούν στο τέλος αγκαλιασμένοι, αφού πρώτα έχασαν την μία μετά την άλλη τις μάχες της ανάταξης και της αξιοπρέπειας της χώρας.
Και το ερώτημα που μπαίνει σε όλους μας, και στον ελληνικό λαό, είναι τι μπορούμε και τι πρέπει να κάνουμε, κάτω υπ’ αυτές τις συνθήκες. Ο ένας δρόμος, εκείνος του δημοκοπικού περιθωρίου είναι να συνεχίσουμε σε μία κραυγαλέα επίκληση νέων δυνάμεων (ποιόν άραγε των χρυσαυγιτών;) ώστε να συνεχίσουμε μέχρι τελικής μας εξοντώσεως ένα ήδη χαμένο πόλεμο που θα μετατραπεί σε εμφύλιο, ή ο δρόμος της εξόδου, οριστικής, από την εποχή του χαμένου πολέμου και της οικοδόμησης μιας «μεταπολεμικής» δηλαδή ριζικά μετά μεταπολιτευτικής πρότασης, ώστε να κερδίσουμε τον νέο μεγαλύτερο πόλεμο για τη σωτηρία του τόπου, που βρίσκεται μπροστά μας. Έχοντας αναγνωρίσει τις αδυναμίες και τα στοιχεία που μας οδήγησαν σε μια αναπόδραστη ήττα, να παρέμβουμε στη θεραπεία και την ανάταξή τους.
Αν δεν κάνουμε κάτι τέτοιο, το επόμενο στάδιο του πολέμου είναι η μετατροπή του σε εμφύλιο πόλεμο. Από τη στιγμή και πέρα που οι βασικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας αποδείχθηκαν ανίκανες να τον ολοκληρώσουν με νικηφόρο τρόπο, δεν μένει, αν δεν εξέλθουμε από τα πεδία των περασμένων μαχών παρά να στραφούμε υποχρεωτικά στην ανθρωποφαγία και τον εμφύλιο.
Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις (κυρίως ο Σύριζα και δευτερευόντως οι Ανελ) αποτέλεσαν την τελευταία ελπίδα του ελληνικού λαού για την αντιμετώπιση της μνημονιακής απειλής και γι’ αυτό υποσχέθηκαν την έξοδο (ηρωική και τελεσίδικη από την εποχή των μνημονίων) και την φαντασιακή είσοδο και πάλι σε μια εποχή πλησμονής και ευωχίας. Επειδή όμως αυτή δεν μπορούσε παρά να είναι φαντασιακή και μόνο, θα προσέκρουε αναπόφευκτα στον τοίχο της πραγματικότητας όπως αυτός αναδείχθηκε στο τέλος της διαδρομής μέσα από τις κλειστές τράπεζες και την απειλή κατάρρευσης ολόκληρου του παρασιτικού οικονομικού μας οικοδομήματος. Έτσι, και οι αντιμνημονιακοί υποχρεώθηκαν να υπογράψουν ένα νέο εξίσου βαρύ ή βαρύτερο μνημόνιο και να μπουν στο δρόμο ενός καινούργιου δανεισμού και νέων δεσμών για τη χώρα. Ο κύκλος είχε πλέον κλείσει. Ξεκίνησε με τις δύο «υπερδυνάμεις» του πολιτικού συστήματος το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, και ολοκληρώθηκε με τον ιδεολογικό εκφραστή του μηδενιστικού παρασιτισμού, την αριστερά και τους «αντιμνημονιακούς». Το ίδιο είχε συμβεί εν μέρει και με τη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, η οποία είχε απορρίψει το πρώτο μνημόνιο, που είχε υπογράψει μόνο του το ΠΑΣΟΚ. Το δεύτερο μνημόνιο το υπέγραψαν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ένα τμήμα της αριστεράς, η ΔΗΜΑΡ και το ΛΑΟΣ. Τέλος, το τρίτο μνημόνιο το φέρνει ο Σύριζα και το συνυπογράφουν η Ν.Δ. και τα υπολείμματα της κεντροαριστεράς. Δηλαδή το πολιτικό σύστημα στις βασικές του συνιστώσες έχει αποδεχθεί και έχει υπογράψει την ήττα. Και αυτή η ήττα έλαβε τις πιο δραματικές διαστάσεις μέσα από την αστραπιαία (μέσα σε έξι μήνες και στην τελευταία φάση μέσα σε μία βδομάδα) μεταβολή του αντιμνημονιακού ΟΧΙ σε μνημονιακό ΝΑΙ. Ήταν κυριολεκτικά η μάχη της Μελούνας για το πολιτικό σύστημα.
Ωστόσο, αν μείνουμε μόνο στο πολιτικό σύστημα και τις ευθύνες του, έχουμε περιγράψει ένα κομμάτι της αλήθειας και ίσως το μικρότερο. Και κινδυνεύουμε να πέσουμε στην εμφυλιοπολεμική ρητορία της δημοκοπίας, εκείνων που διαχωρίζουν το λαϊκό σώμα και τη χώρα από τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Και όμως, τον πόλεμο δεν τον έχασαν μόνον οι «στρατηγοί», δηλαδή τα πολιτικά κόμματα, αλλά τον έχασε ο ίδιος ο λαός και η ίδια η χώρα. Ο ΓΑΠ, ο Σαμαράς και κατεξοχήν ο Τσίπρας, αποτελούν όψεις του συλλογικού μας εαυτού, αντανακλάσεις της δικής μας ιδιοσυστασίας και παθογένειας. Όχι προφανώς με την έννοια του «όλοι μαζί τα φάγαμε», αλλά με εκείνη την αλήθεια, πως οι λαοί και οι στρατοί έχουν τις ηγεσίες που τους ταιριάζουν. Τον ΓΑΠ τον ανέδειξε στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ένας τεράστιος αριθμός συμπολιτών μας που τον ψήφισε αγεληδόν στις εσωκομματικές ψηφοφορίες του ΠΑΣΟΚ (ανάμεσά τους και άνθρωποι με ψηλό πνευματικό μορφωτικό και ηθικό επίπεδο). Ο Αντώνης Σαμαράς υπήρξε η καλύτερη δυνατή επιλογή(!) από τις δύο και μόνον που τέθηκαν στην κρίση των ψηφοφόρων της Ν.Δ. (δηλαδή του ιδίου και της Ντόρας Μπακογιάννη). Τέλος, ο Αλέξης Τσίπρας, ένας νεαρός δημαγωγός, ικανός αποκλειστικά για επικοινωνιακά τρικ, και ανίκανος για συγκεκριμένο έργο, όχι μόνον μεταβλήθηκε στον εκλεκτό του ελληνικού λαού, αλλά ακόμα και στο τέλος του σάλτο μορτάλε των έξι μηνών της εξουσίας του, με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, υπήρξε για μία ακόμα φορά ο εκλεκτός του ελληνικού λαού.
Τόσες πολλές συμπτώσεις δεν είναι δυνατόν να είναι τυχαίες. Αντανακλούν αντίθετα την ποιότητα και το δυναμικό των κοινωνικών τάξεων, την ποιότητα του συλλογικού υποσυνείδητου, εν τέλει τη συλλογική μας παρακμή.
Κατά συνέπεια μετά την διαδοχική αποτυχία των τριών «στρατηγών» μας, πρέπει να συναγάγουμε κάποια συμπεράσματα όχι μόνο για τους στρατηγούς αλλά και για το στρατό τους, την επιμελητεία του και το στρατηγικό βάθος στο οποίο στηρίζεται.
Αν θέλουμε να συνεχίσουμε στην προηγούμενη αυταπάτη, τότε το επόμενο βήμα είναι ένας λιγότερο ή περισσότερο ανοικτός εμφύλιος. Αυτός, που για πρώτη φορά διεγράφη απειλητικά στον ορίζοντα του ψευδεπίγραφου δημοψηφίσματος. Ποτέ άλλοτε στην διάρκεια των τελευταίων χρόνων δεν ήταν τόσο βαθύς και μαζικός ο διαχωρισμός και η αντιπαράθεση στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας. Παρέες, οικογένειες, σύλλογοι, χωριά, γειτονιές, συλλογικά υποκείμενα κάθε είδους, διαιρέθηκαν σε ακραίο βαθμό μέσα από αυτό το δημοψήφισμα. Αρκεί να δει κανείς το ύφος και τους τόνους των διαδικτυακών διαμαχών την εβδομάδα του δημοψηφίσματος. Επρόκειτο για ένα σήμα κινδύνου. Ο ελληνικός λαός μπρος στο αδιέξοδο του πολέμου με τους εξωτερικούς «αντιπάλους» δανειστές, στράφηκε, με ευθύνη του ίδιου του πρωθυπουργού ο ένας ενάντια στον άλλον (διότι όπως είπε ο εγγονός ενός… στρατηγού του εμφυλίου ονόματι… Τσακαλώτος μια και δεν μπορούσαμε να υπογράψουμε την συμφωνία κηρύξαμε δημοψήφισμα!). Αυτή είναι πάντα η διαλεκτική του εμφύλιου. Να στρέψεις μια αδιέξοδη εξωτερική σύγκρουση σε εσωτερική διαμάχη. Και εξακολουθούν να υπάρχουν καλοθελητές που επιθυμούν να τον πυροδοτήσουν. Όλοι εκείνοι που θα κραυγάζουν τώρα ενάντια στην «προδοσία» του Τσίπρα, ξεχνώντας πως αυτή υπήρξε απλώς η αναπόδραστη συνέπεια ενός τυχοδιωκτικού σάλτο μορτάλε προς την εξουσία. Η «προδοσία» είναι πάντοτε η απόληξη του τυχοδιωκτισμού. Κατά συνέπεια, η ευθύνη πρέπει να ανευρεθεί στο αρχικό διάβημα και όχι στην τέλος του. Η απόπειρα κατάληψης της εξουσίας με ψεύδη, (τα 12 δισεκατομμύρια της Θεσσαλονίκης), κομπίνες (η εξαπάτηση του Κουβέλη και η απάτη Χαϊκάλη) και πριν απ’ όλα η τυχοδιωκτική διεκδίκηση της «κυβερνώσας αριστεράς», είναι οι βασικοί υπαίτιοι της «προδοσίας» και όχι βέβαια η αθέτηση υποσχέσεων που ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθούν. Δεν πρόκειται για «προδοσία» αλλά για απλή εξαπάτηση. Η καταγγελία της «προδοσίας», από δυνάμεις που δεν βρίσκονται σε κανένα από τους τρεις πυλώνες του πολιτικού συστήματος, αλλά εντοπίζονται είτε στη ναζιστική Χ.Α., που απειλεί με μία μαζική επιστροφή, είτε σε σταλινικά και σχιζοειδή τμήματα της αριστεράς, από τον Λαφαζάνη και την Ανταρσύα ως την Ζωή Κωνσταντοπούλου, μπορεί να οδηγήσει σε μία πυροδότηση νέων αδιέξοδων αγώνων οπισθοφυλακής, που θα στρέφονται κατεξοχήν στο εσωτερικό μέτωπο, άρα προς την εμφύλια διαμάχη μια και θα είναι αδύνατο να πλήξουν τους εξωτερικούς αντιπάλους.
Τι να κάνουμε λοιπόν; Να αποδεχθούμε την συγκυβέρνηση του φθαρμένου πολιτικού συστήματος; Αυτό το ερώτημα θέτουν σήμερα και θα το θέτουν όλο και πιο επιτακτικά πάρα πολλοί Έλληνες.
Κατ’ αρχάς, αυτά τα κόμματα του φθαρμένου πολιτικού συστήματος, τα οποία εκπροσωπούν περίπου εκλογικά το 90% των ψηφοφόρων, (και σε ότι αφορά τα μνημονιακά κόμματα έλαβαν το 40% περίπου των ψήφων), κατά συνέπεια δεν μπαίνει κάποιο ζήτημα για το αν θα «επιτρέψουμε» μία συγκυβέρνηση Τσίπρα, Ν.Δ., Ποταμιού, ΠΑΣΟΚ πιθανώς και ΑΝΕΛ διότι αυτή αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού και των βουλευτών του κοινοβουλίου. Σε αυτό το επίπεδο λοιπόν, μια και όλοι πλέον έχουν υπογράψει τη συνθηκολόγηση είναι δουλειά τους να αναλάβουν και τη διευθέτηση του πεδίου μετά την μάχη. Ας κάνουν λοιπόν κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, ειδικού σκοπού, διευρυμένης πλειοψηφίας κ.λπ. κλπ ή ότι άλλο τους φωτίσει ο Κύριος, η κα Μέρκελ, ο κ. Ολάντ και ο κ. Ομπάμα. Πρόκειται δυστυχώς για τη μοναδική δυνατότητα διακυβέρνησης που διαθέτει η χώρα σήμερα.
Όσο για μας που δεν μετείχαμε ούτε μετέχουμε σε αυτό το πολιτικό σύστημα, καθώς και για ένα αυξανόμενο μέρος του ελληνικού λαού που αποκολλάται ή θα αποκολληθεί από αυτό θα πρέπει να θέσουμε αλλού το πεδίο της αντιπαράθεσης. Στο πως θα δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ώστε να μην ολοκληρωθεί η καταστροφή της χώρας μετά τον χαμένο πόλεμο. Δηλαδή, πως μέσα από τα αποκαΐδια της μεταπολιτευτικής Ελλάδας θα αναδυθεί ένα νέο ιδεολογικό και πολιτικό πρόταγμα που θα θέσει ως κύριο πρόβλημα όχι πλέον την επιστροφή στον ξεπερασμένο «μνημονιακό» πόλεμο, αλλά στην αναγέννηση της χώρας από την πολύμορφη παρακμή της.
Πώς θα παρέμβουμε και τι προτάσεις θα προβάλουμε και στην κοινωνία και στους θεσμούς για το δημογραφικό ζήτημα, για την αντιμετώπιση της μετανάστευσης, για την ανατροπή του εκπαιδευτικού εθνομηδενισμού, που κατατρώει τη συνοχή της κοινωνίας, για την ανασυγκρότηση της αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής, για την αποκέντρωση και την υπέρβαση του αθηνοκεντρισμού, για τη δημιουργία δομών, αλληλεγγύης, συνεταιρισμών, κλπ, κλπ. Πώς θα αποκρούσουμε τον τουρκικό επεκτατισμό και την επιστροφή ενός νέου σχεδίου Ανάν στην Κύπρο, πώς θα ενισχύσουμε την ελληνικότητα της Θράκης, πώς θα απαντήσουμε στην ανεργία και την φυγή των νέων και πριν απ’ όλα σε μια μεγάλη πνευματική επανάσταση που θα επανορίσει τη σχέση ανάμεσα στην εθνική μας ιδιοπροσωπία, την Ευρώπη και τον κόσμο. Σε αυτούς τους τομείς μπορεί και πρέπει να δοθεί ο μόνος πόλεμος που αξίζει να δώσουμε. Οι υπόλοιποι είναι πόλεμοι του περιθωρίου ή στην χειρότερη περίπτωση του εμφυλίου.
Η μνημονιακή «εξημέρωση» του κου Τσίπρα, από την φίλη του Άνγκελα, πρέπει να αποτελέσει το ορόσημο για την υπέρβαση της αδιέξοδης εσωτερικής διαμάχης αντιμνημονιακών-μνημονιακών, και την μετάβαση σε μια νέα δημιουργική αντιπαράθεση, ανάμεσα σε ένα νέο πρόταγμα ενδογενούς εκσυγχρονισμού της χώρας και τους εκπροσώπους του παρασιτικού εκσυγχρονισμού. Σε μια αντιπαράθεση, ανάμεσα στις δυνάμεις που προτάσσουν τη σωτηρία της χώρας, απέναντι στον κίνδυνο διάλυσης που αφήνει πίσω του ο χαμένος πόλεμος των μνημονίων. Γιατί γνωρίζουμε πως η αποδυνάμωση της χώρας μας θα ανοίξει νέους τεράστιους κινδύνους, παραπέρα παραγωγικής αποδιάρθρωσης και ξεπουλήματος του πλούτου της χώρας, καθώς και νέων μεγάλων εθνικών κινδύνων – δημογραφικό, μεταναστευτικό, Κυπριακό, Αιγαίο, Θράκη κ.λπ.
Μία νέα ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση διατέμνει κάθετα τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να συμπαραταχθούν και οι λαϊκές δυνάμεις που στο δημοψήφισμα ψήφισαν, ΟΧΙ, ΝΑΙ ή ΑΠΟΧΗ/ΛΕΥΚΟ, ώστε να μη στραφούν στη σύγκρουση μεταξύ τους για το «ποιος έφταιγε». Έφταιγε το στραβό μας το κεφάλι και οι ηγεσίες που προκρίναμε. Και επειδή δεν υπάρχουν διαμορφωμένες πολιτικές δυνάμεις που θα αναλάβουν να εκφράσουν αυτό το νέο κοινωνικό και πολιτικό πρόταγμα, σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να συμπαραταχθούν κυρίως δυνάμεις της «κοινωνίας των πολιτών», σύλλογοι, σωματεία, δήμοι και δημοτικές κινήσεις, ενώσεις πολυτέκνων και συνεταιρισμοί, κινήσεις παραγωγικής ανασυγκρότησης, οικολογικές κινήσεις και σύλλογοι διατήρησης της λαϊκής κληρονομιάς, ομάδες και κινήσεις αλληλεγγύης και οικονομικής αλληλοβοήθειας, που αναδύθηκαν την προηγούμενη περίοδο, κινήσεις του απόδημου ελληνισμού, όλοι αυτοί σε ένα ευρύ μέτωπο της κοινωνίας και του ελληνισμού, για τη σωτηρία του τόπου.
Από την κοινωνική βάση και πάλι, όπως πριν πέντε χρόνια με τους αγανακτισμένους, όχι όμως φύρδην-μίγδην, αλλά από χώρους συγκροτημένους στη λογική της οικοδόμησης και των θετικών προτάσεων και όχι της άρνησης και της καταγγελίας, που μπόρεσαν να αποτελέσουν το εφαλτήριο για μουσολινίσκους και πολιτικούς τυχοδιώκτες.
Να αφήσουμε πίσω μας οριστικά τον πόλεμο που τελείωσε, αφού βέβαια έχουμε συναγάγει τα απαραίτητα συμπεράσματα –για τα όποια , παρεμπιπτόντως, έχουμε καταβάλει τα πιο ακριβά «δίδακτρα»– και να περάσουμε σε μια νέα «τιτανομαχία» για τη σωτηρία του λαού και της χώρας μας, στην αυθεντική «μητέρα των μαχών». Bye-Bye Gianis, Bye-Bye Alexis.

ΠΡΙΝ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΟΥΜΕ

ΠΡΙΝ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΣ  ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΟΥΜΕ
Της Αργυρώς Μαργαρίτη
Ας ακούσουμε τους μεγάλους μας ηγέτες για να ξέρουμε πού πάμε:
Καταιγισμός δηλώσεων πρώην πρωθυπουργών και βασιλιάδων, για το δημοψήφισμα της Κυριακής:
Ιωάννης Καποδίστριας; Η σωτηρία της χώρας θα έρθει μόνο από την περαιτέρω ενίσχυση του εγχώριου κεφαλαίου.
Ψηφίζοντας ΝΑΙ, το πολύ σε 10 χρόνια θα χουμε γίνει Ελβετία.
Όθωνας και Αμαλία:
Οι Γερμανοί είναι αδέρφια μας και πρέπει να τους βοηθήσουμε στην δύσκολη αυτή στιγμή.
Λεμέ JA και θα μας ζηλεύει μέχρι και η Βαυαρία.
Χαρίλαος Τρικούπης: Ο Τσίπρας θέλει να χρεοκοπήσει την Ελλάδα και αυτό είναι ανεπίτρεπτο.
Δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε.
Στήνουμε κρεμάλες στον Ισθμό της Κορίνθου. (Ο Τρικούπης έκανε έργα.)
Ελευθέριος Βενιζέλος: Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και το λόμπι της δραχμής είναι αμερικανοκινούμενα. Ο Τσίπρας είναι πράκτορας
των ΗΠΑ και αυτό είναι ανεπίτρεπτο για έναν Έλληνα πρωθυπουργό να εξυπηρετεί ξένα συμφέροντα.
Ρίχνουμε ΝΑΙ στην κάλπη για να αποφύγουμε τον εθνικό διχασμό.
Ιωάννης Μεταξάς: Το ΟΧΙ δεν είναι μαγκιά. Είναι αυτοταπείνωση.
Αλέξανδρος Παπάγος: Ο κομμουνισμός του ΟΧΙ δεν θα περάσει.
Στο Βίτσι και στον Γράμμο θα σας ξαναθάψουμε στην άμμο.
Πρέπει να αποφύγουμε έναν εμφύλιο που θα διαλύσει την χώρα.
Παύλος, βασιλεύς των Ελλήνων: Ότι πει η Φρειδερίκη.
Φρειδερίκη:Ότι πει ο Ομπάμα.
Κωνσταντίνος Καραμανλής: Ανήκομεν εις την Δύσιν. Μην λέμε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια.
Ανδρέας Παπανδρέου: ΒΥΘΙΣΑΤΕ ΤΟ ΟΧΙ.
ΕΞΩ Η ΔΡΑΧΜΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.
ΕΛΛΑΣ-ΚΟΜΙΣΙΟΝ=ΣΥΜΜΑΧΙΑ
Κωνσταντίνος Μητσοτάκης : Ψηφίζοντας ΝΑΙ είμαι σίγουρος πως όλα θα πάνε καλά.
Κώστας Σημίτης: Είναι πακέτο τούτο το ΝΑΙ;
Κωστάκης Καραμανλής: Μια σόδα παρακαλώ.
Γιωργάκης Παπανδρέου: Ψηφίζοντας ΝΑΙ θα επιτύχουμε τον 23ο δρόμο για τον Σοσιαλισμό.

ΤΑ ΟΧΙ ...ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΤΑ ΟΧΙ ...ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

  Δημήτρη  Γ. Μανιατά

Δικηγόρου  Γ.Γ. Συλλόγου Πολυτέκνων Αρκαδίας

        Ο πόθος για "Ελευθερία" βιώνεται σε κάθε Λαό.  Λιγώτερο, ή, περισσότερο. Εμείς οι 'Ελληνες, από χιλιετίες, έχομεν αναγάγει την  "Ελευθερία"  μας  σε "'Υψιστο Αγαθό", αιτούμενοι, πάντα, να προστρέχει το Θείον στο πλευρό μας.

       'Ηδη,  πριν την εποχή του Ομήρου, ανακράζομεν:  "Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί Πάτρης" (Ιλ. Μ΄ 243). Διαλαλούμεν, επανειλλημμένως προς όλους τους ισχυρούς της Γης:  "Μολών λαβέ".

        Παιανίζομεν το: "'Ιτε παίδες Ελλήνων, ελευθερούτε Πατρίδα, ...θήκας τε προγόνων... Νύν, υπέρ πάντων, ο αγών!"

         Επιβεβαιώνομεν  την  Πίστη μας,  ότι αρωγός μας  είναι η, εν Υψίστοις,  Δύναμις, με την, εκ βαθέων, απότειση ευχαριστιών προς την "Υπέρμαχον Στρατηγόν".

         Και όταν στίφη Βαρβάρων,"ο εχθρός  της πίστεως ημών, ως όφις εξέχυσεν τον ιόν αυτού και ως λέων κατέπιεν" την Πόλιν, (Κ.Παλαιολόγος) απαντούμε με το: "Την Πόλιν σοι δούναι, ουκ εμόν...".

         Αντιστεκόμεθα επί τέσσερεις και πλέον αιώνες,  όταν "όλα  τά 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά",  όσο και άν οι νεώτεροι "ιστορικοί" μας, τα βλέπουν μέσα από παραμορφωτικούς ισλαμοδουλοφακούς.

        'Ηλθε ο Μέγας  Ιερός Ευαγγελισμός για τον, μέχρις εσχάτων, αγώνα:  "Ελευθερία  ή  Θάνατος, για του Χριστού την Πίστη την Αγία  και της Πατρίδος την Ελευθερία".

       Και η ορμή μας συνεχίστηκε πέραν από τη Βασιλεύουσα, αλλά, η προδοσία άλλα πρόσταξε!

     Αποστέλλομεν ως νεώτερο δίδαγμα, προς όλην την Υφήλιο, το μήνυμα του "ΟΧΙ", του 1940, απέναντι σε σιδερόφρακτες αυτοκρατορίες.

      Δεν μας καταβάλλουν ούτε οι ..."Συμμαχικές" Κοινοπολιτειακές αγχόνες,  αλλά  βροντοφωνάζομεν:  "Την  Ελλάδα μας  θέλωμεν,  κι άς τρώγωμεν πέτρες..."

       Μέχρι και τον Μάϊο του 2011, όταν συνταράχτηκαν οι χαμερπείς σαλίγκαροι της Νέας Τάξης Πραγμάτων  από την πρώτη,  επίσημη,  φωνή αντίστασης και εθνικής υπερηφάνειας, που ξεστομίζεται από την  Ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος:  ..."ΔΕΝ  ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ως συνομιλητές,  εκπροσώπους της Τρόϊκας,  την οποία ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ως Θεσμικό Όργανο,   ΟΥΤΕ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ την παρουσία της  στην Ελληνική Δημοκρατία." !!!

         Κι' όσο δυνατός αέρας κι άν "φυσά", ουδέποτε υποστέλλομεν τη  Σημαία μας,  τη γαλανόλευκη με τον Σταυρό του Κυρίου μας, το "όπλον ειρήνης", αλλά και  το "αήττητον τρόπαιον"!    Εις πείσμα των  τουρκολάγνων νεοδωσιλόγων  και των   μηδενιστών, αρνητών του Χριστού μας και πολεμίων του Σταυρού Του.

        Να είναι όλοι οι επαγγελματίες οσφυοκάμπτες σίγουροι,  ότι  ουδέποτε  θα καταφέρουν να επιβάλλουν  μία "νεο - Ανταλκίδειο  Ειρήνη" Δουλείας και Εθνικής Εντροπής.  Γιατί, ακόμη κι άν την υπέγραψαν, οι 'Ελληνες θα την σβήσουμε και θα την εξαφανίσουμε μαζί με τους υπηρέτες της.  Κι όπως ο Ιούδας, θα ευρεθούν στην αγχόνη τους, μόνοι, εγκαταλελειμμένοι από τους προστάτες τους, με άδειες τις τσέπες τους, ...άνευ των αργυρίων!

       Και όσο τα Μ.Μ.Ε. "παρασιωπούν και πλαστογραφούν την πραγματικότητα" (Ζ. Κων/πούλου), άς μάθουν "όλοι" ότι υπάρχει και ζεί, ακόμη,  η Ελληνική Ψυχή Αντίστασης  κατά των σχεδίων της πτωχοποίησης, της εξαθλίωσης και υποδουλοποίησης του Ελληνικού Λαού.

       Και η Ελεύθερη, αυτή, Ψυχή των Ελλήνων αντιστέκεται με "αγώνα κατά των αρχόντων του αιώνος τούτου, ...και κατά των δολίων εργατών του αγγέλου του σκότους" (Α' Κορ. β' 6, Β'Κορ. ια΄13-15).  Έναν αγώνα, κατά των παγκοσμίων τοκογλύφων "κολλυβιστών",  τον δρόμο του οποίου, μας τον έδειξεν ο Κύριος, όταν: "...πάντας εξέβαλεν εκ του ιερού, ... και των κολλυβιστών εξέχεεν το κέρμα και τας τραπέζας ανέτρεψε," (Ιω. β' 15).

      Έτσι, λοιπόν, και σήμερα, όλοι οι 'Ελληνες αντιστεκόμεθα  και λέμε:

ΟΧΙ  στα  ΕΘΝΟΚΤΟΝΑ  ΜΝΗΜΟΝΙΑ, 

ΟΧΙ  στην  ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ  του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ,

ΟΧΙ  στους δόλιους εργάτες  της πολιτικής παρακμής της Δημοκρατίας μας,

ΟΧΙ  στις μαριονέττες της Νεοταξίτικης Παγκοσμιο-υποδουλοποίησης,

ΟΧΙ  στον ραγιαδισμό των ..."κοινών συμφερόντων στο Αιγαίο",

ΟΧΙ  στην  ..."ΜΑΧΑΙΡΑ  του  Δ'Ραϊχικού  ΗΡΩΔΗ"  για τα Ελληνόπουλα,

ΟΧΙ  στις  ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ,

ΟΧΙ  στον ΕΞΑΝΔΡΑΠΟΔΙΣΜΟ του ΕΛΛΗΝΑ,

ΟΧΙ  στους σύγχρονες  "Μπέηδες ΝΑΙ-ΝΑΙ-ΚΟΥΣ",

ΟΧΙ  στους ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ,

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ μας, τα  ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ, ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΟΥΝ σε ΚΑΝΕΝΑΝ και ΤΙΠΟΤΑ.

ΔΕΝ  ΠΑΡΑΔΙΔΟΜΕΝ  ΧΡΕΗ της ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΑΣ στα ΠΑΙΔΙΑ μας,

Οι πραγματικοί οφειλέτες,  μιζαδόροι, απατεώνες και προδότες  να λογοδοτήσουν και να πληρώσουν, όσα αυτοί έκλεψαν.

  Τα ..."ΧΡΕΗ", να καταλογισθούν στους ΦΥΣΙΚΟΥΣ ΑΥΤΟΥΡΓΟΥΣ του "ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ",

ΝΑΙ,  στην  ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ  ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ, που "γέννησε" την ΕΥΡΩΠΗ των ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΛΑΩΝ.

ΣΗΜΕΡΑ,  ο ΑΓΩΝΑΣ μας ΣΗΜΑΙΝΕΙ  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ για τα ΠΑΙΔΙΑ μας.

    

"Παιδί, το περιβόλι που θα κληρονομήσεις,
    ...σκάψε το  πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
...ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά να φύγουν,

...Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,

πέσουν καιροί οργισμένοι,
...μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα!,
ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφ' το,
...και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,
...Φτάνει μια ιδέα να σ' το πει,  μια ιδέα να σ' το προστάξει,
κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα είν' απάνου απ' όλα."

(Κωστής Παλαμάς, "Οι Πατέρες")