ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΗΛΕΙΑ
Ώριμο μήλο ο ουρανός σου
γη μου που απ’ τη μήτρα σου βλάστησα
Ηλεία μάννα.
Καθάριες λαμπερές οι μέρες σου
χιονοστεφάνωτες οι κορφές των βουνών σου.
τα κάστρα σου γύρω στεφάνι ατίμητο
κι οι λόφοι σου ήμεροι
κατρακυλάνε στη θάλασσα.
συντροφεύοντας στο πανάρχαιο τραγούδι τους
τον Αλφειό ,τον Κλάδεο τον Ερύμανθο,
τον Πηνειό, το Ενιπέα
στην ειρηνική ροή τους στη γαλήνια θάλασσα
ανασκαλεύοντας ιστορικές πανάρχαιες μνήμες
ανιστορώντας τη ρίζα και τη μοίρα σου,
απ’ τον Αέθλιο το Διογέννητο
τον εραστή της Σελήνης Ενδυμίωνα,
αναπλάθοντας τη βασιλεία
της φύτρας του Επειού
κι ύστερα του εγγονού του Ηλείου
δίπλα στα πεύκα του Κρονίου
τον κότινο της Ολυμπίας
κάτω από το βλέμμα του Ολυμπίου Δία.
‘Ηλις η Διός γείτων…
Στην Ολυμπιακή αύρα
φλυαρούν τα πεύκα του Κρονίου
ανασταίνουν μνήμες
απ’ των αιώνων τα βάθη.
Μιλάνε για τη Μεγάλη ΄Ηλιδα
την Πισσάτιδα, την Ολυμπία και τη Φειά,
την Μύρσινον εσχατόωσαν τους Λετρίνους την Ηράκλεια
μιλάνε για τις Ιωνιάδες νύμφες
τον Πέλοπα και τον Οινόμαο,
τον Αυγεία
για τις ιέρειες του Δία και της ΄Ηρας
στον ιερό χώρο της ΄Αλτις
για τους Κένταυρους της Φολόης
μιλάμε για τους αγώνες των Πανελλήνων
τον κότινο, στεφάνι ατίμητο
Τα εφηβικά κορμιά τα χαλκόγλυπτα
στην ευγενική άμιλλα της άϋλης δοξας
της Πανελλήνιας
για την ιερή εκκεχειρία
για το φώς της Ολυμπίας
το φως της Ειρήνης.
Ανιστορούνε οράματα θεϊκές μνήμες
μορφές ηρώων, διόσταλτους ημίθεους
εδώ γαλουχήθηκε η πανανθρώπινη ιδέα
της ευγενικιάς άμιλλας
της άμοιρης πολιτικής σκοπιμότητας
η ανιδιοτελής ομορφιά
του γυμνού ωραίου
κι’ αντρώθηκε από το άϋλο φως
και τη θεϊκή συγκατάβαση
του Κρόνιου Δία.
Στη θαλασσινή αύρα του Ιονίου
φλυαρούν τα κοχύλια
ιστορικές μνήμες ξεθωριασμένες
στα βάθη ιστορικής μυθολογίας
για τους Καύκωνες τους Λέλεγες,
τους Πελασγούς, τους Δρύοπες
τους Αρκάδες, τους Κρήτες
τους Αχαιούς, τους Επειούς
σε μια φυλετική κοσμογονία
στη γόνιμη γή σου.
Στις κορφές τ’Αστρά
παιγνιδίζουν σ΄ αιώνια χιόνια
χρυσαφιές ηλιακτίδες
στη βαθύσκιωτη Κάπελη
τη μυθική Φολόη
αντηχούν απόηχοι
μεθυσμένων Κενταύρων…
Πανώριο στεφάνι ατίμητο
τα ρημαγμένα απ’ το χρόνο κάστρα σου
μαρμαρωμένα θαρρείς
διαλαλούν την ιστορία σου
την ιστορική απαντοχή σου
για την αλώβητη πορεία σου
στις συμπληγάδες του χρόνου
χαίρε μητέρα, χαίρε καλή
χαίρε Ηλεία γενέθλια γη.
Διαμαντόπετρες στο πανώριο στέμμα σου
τα πανάρχαια μοναστήρια σου
στην ιστορική περφάνεια τους
ανασκαλεύει η μνήμη
τη δόξα σου.
Την αδούλωτη μορφή σου
στην ιστορική σου πορεία
ως σέρνεται στο χείμαρρο της μνήμης
στην αέναη πορεία του χρόνου
που στάθηκε ανήμπορος
να τη νικήσει.
Στους θαλάσσιους κόρφους
η μαρμαρυγή των ηλιακτίδων
σμίγει σ’ έρωτικό τρέμουλο
με τη γυμνή αγνότητά του πελάγου σου
θάλασσα της Ηλείας
βιβλίο άσωστο
μακραίωνης Ιστορίας
της ρίζας και της μοίρας σου
διογέννητων ημιθέων
ηρώων ρηγάδων
χαίρε της φυλετικής μου μοίρας
ανοικτέ πάπυρε
χαίρε της ιστορικής μου πείρας
τόμε ακένωτε.
Ο λογισμός κι η σκέψη
σταίνουνε ξέφρενο χορό
με τις νεράϊδες και τα στοιχειά
στις ακροποταμιές και τα ρουμάνια σου
το κλέφτικο αφουγκράζονται τραγούδι
των πολέμαρχων του ξεσηκωμού
ηρώων π’ ώργωσαν τη γή σου
σπέρνοντας τη λευτεριά.
Κινούν ευλαβικά δοξαστικές προσευχές
τα χείλη μουρμουρίζοντας
στο στοργικό βλέμμα μπροστά της Παναγιάς
των περίλαμπρων μοναστηριών σου
λιβανωτούς ικεσίας τους πικρούς λογισμούς
καιμε λαμπάδα στη χάρι της
στη Φραγκαβίλα,τη Βλαχέρνα,
τη Νίκοβα, τη Σοδιώτισα
και παίρνει φτερά η ψυχή μας
κι η καρδιά μας αγνότητα
απ’ το ουράνιο βλέμμα
σαν αυγινή δροσιά,
Ηλεία μάννα γη των προγόνων μου
γη καρπερή καταπράσινη
που θήλασες στους παρθενικούς κόρφους Σου
τις ψυχές μας
γαλουχώντας τες με μνήμες
και ιστορικές νοσταλγίες
που στα σπλάχνα σου
θέριεψαν φυλές και τράνεψαν
σμιλεύοντας την πέτρα
οργώνοντας τη γή σου
απιθώνοντας τη λεβεντιά
στ’ αργαστήρι του μόχθου
Ηλεία, Ηλεία χώρα των θρύλων.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΟΥΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου