ΛΕΩΝΙΔΑΣ Γ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ «Μια μόνιμη διέγερση και διαστολή συναισθημάτων»

 

ΛΕΩΝΙΔΑΣ  Γ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ

 

 «Μια μόνιμη διέγερση και διαστολή συναισθημάτων»

 

EΦΗΜΕΡΙΔΑ

«Η ΓΝΩΜΗ» των Πατρών

Κυριακή  1^η Νοεμβρίου 2020

 

Παρέα με την ποίηση

Τότε και τώρα

Από την Πάτρα

 

Επιμέλεια: ΣΩΤΗΡΗΣ Ι.ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Μέλος του Κύκλου Ποιητών

Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών

 

 

 

Ο Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης γεννήθηκε στον Κόροιβο Ηλείας το έτος 1942 και

κατοικεί μόνιμα στην Πάτρα. Σπούδασε: Νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης,

Πολιτικές Επιστήμες και Οικονομικά στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

 Είναι:

Πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών, Αντιπρόεδρος της Α.Σ.Π.Ε. Υπεύθυνος έκδοσης

του περιοδικού «ΑΧΑΪΚΑ», Mέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Πολιτιστικής Ανάπτυξης της

Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Αχαΐας. Πρόεδρος του Συλλόγου Πολυτέκνων ΗΛΙΔΑΣ

Τακτικό Μέλος της Αχαϊκής Εταιρείας Μελετών, Τακτικό Μέλος της Εθνολογικής

Εταιρείας Πελοποννήσου Τακτικό Μέλος της Εταιρείας Ηλειακών Μελετών, Τακτικό

Μέλος Διακιδείου Σχολής Λαού κ.α. Συνεργάτης εφημερίδων και περιοδικών.

 

Ας προσεγγίσουμε τον ποιητή μέσω των στίχων του,

 

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

 

Πέρασαν τα καλύτερά μας χρόνια

με σπουδή κι επιτυχίες πολλές.

Δύσκολα χρόνια,

δεν μας δυσκόλεψαν στον ανήφορο

σαν κατακτούσαμε κορφές.

Ήταν και οι θεατές

που μας χειροκροτούσαν

κι έδιναν θάρρος.

Επικροτούσαν τις προσπάθειες

όρθιοι στις κερκίδες.

Δίκαια αποσπάσαμε δάφνες.

Τώρα στον τελευταίο γύρο του σταδίου

βλέπουμε τα χιλιόμετρα

 πυγολαμπίδες  του χρόνου

να κατευθύνουν στον τερματισμό.

Φωτοσειρές διαδρόμου προσγείωσης.

Ο αφέτης χτύπησε το καμπανάκι

του τερματισμού.

Η ελλανόδικος ετοιμάζεται

να κατακυρώσει τη νίκη,

την τελευταία μας.

Είναι και ο τελευταίος στέφανος

ο της Δικαιοσύνης

που δικαιούται όποιος νομίμως

αθλήσει

σ’ αυτού του κόσμου την Αρένα…

 

Ο στίχος του εύπεπτος, απλός, κατανοητός, χωρίς αυξομειώσεις ρητορισμού, τον

εμπεριέχει το εκάστοτε γεγονός, τον αναγεννά η μέθη της ερωτικής προσέγγισης, όπως

και το απαύγασμα της κοινωνικής αναζήτησης. Ταυτίζεται στην ποίησή του μα τον

καθημερινό άνθρωπο, έτσι το αισθητικό αποτέλεσμα του στίχου, είναι φως διαμπερές,

είναι η αυτολύτρωσή του, είναι μαζί ο στόχος και επιθυμητό, όσο το πρακτέο και το

πραγματικό

.

ΑΠΟΥΣΙΕΣ

 

 Είναι κάποιες στιγμές

που απουσιάζω

κι αφήνω τη σκιά μου

 να κυκλοφορεί.

 Είναι κάποιες στιγμές

που ακολουθώ μίαν απουσία

που με μάτωσε

και να ήταν μία ,

πάλι καλά.

Πολλές απουσίες, σημείωσα τελευταία.

Κάθε τόσο και μια αποχώρηση,

μια  φυγή, ένα αντίο,

ένας ατέλειωτος κατάλογος,

ένα απουσιολόγιο

αποδράσεων.

 Αγναντεύω

στο φρύδι του ορίζοντα,

περιμένοντας την επιστροφή,

 μάταια όμως.

 Εντός μου  υπάρχει

 ελπίδα  επιστροφής ,

των σεσωσμένων.

Τους αποζητώ με τη θύμηση,

τους αναπλάθω με τη σκέψη,

τους μορφοποιώ  με τους κυματισμούς

της θάλασσας,

τους ταξιδεύω με τους ανέμους

και περιμένω …

 

Άκρατος λυρισμός με βαθιά φιλοσοφική προέκταση χαρακτηρίζουν τα ποιήματα του

Λεωνίδα Μαργαρίτη

Η ελπίδα κυριαρχεί στην αέναη πορεία της ζωής η οποία γεννιέται μαζί με τη μουσική

που υπάρχει πριν από εμάς, συνεχίζεται αενάως και πάλλεται αφομοιώμενη με το

ρυθμικό μέλος του τραγουδιού. Γράφεται στην πέτρα της υπομονής που γεννά ανθούς

την άνοιξη καταυγάζοντας ένα μυροβόλημα στην ψυχή του κόσμου. Ποίηση, ύμνος στον

πόνο της στέρησης με χαρακτηριστικό στίχο «άφησέ με να ’ρθω πάλι μαζί σου». Ο

τροφοδότης πόνος μεγαλείο στα κυπαρίσσια, στις πυγολαμπίδες που δεν νικάνε το

σκότος, στο γυρισμό που είναι άπιαστη γιορτή και στο σπάραγμα που εκφράζεται με τον

ανωτέρω στίχο «άφησέ με να ’ρθω πάλι μαζί σου»

 

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

 

Σαν το ελάφι

Που αναζητάει  πηγή

Αποζητώ κι εγώ τη φωνή σου

Απ’ τα κύματα των ανέμων

Την πρωία, την μεσημβρία, το εσπέρας.

Φως ιλαρό

στις καρδιάς μας

την κλειδωμένη φυλακή

που απόμεινε ν΄ αποζητά

το δεσμοφύλακά της.

Τα κλειδιά, οι φωνές τα μύρια σύμβολα

Τα μάτια,

Τα χέρια που δείχνουν το βορρά

Ίδια πυξίδα

Για τη σωστή πορεία.

Οι πνοές που ενώνονται με τον άνεμο

ίδιο σουραύλι στα χέρια μας

τραγουδάμε τη μοίρα μας,

πειθαρχημένοι στο θείο ζυγό

της θυσίας

Στο βωμό της Αγάπης…

 

Στίχοι αντίστασης, στίχοι παρηγορητικοί, στίχοι ψυχωμένοι στο καμίνι της

καθημερινότητας, στίχοι που αφουγκράζονται το μέλλον, στίχοι κοινωνικής

φωτογράφησης της εποχής, στίχοι προσδιοριστικής κοινωνικότητας και του ποιητή. Ο

Γιώργος Κολλάς εμπνέεται από κοινωνικό βίωμα που ολοκληρώνεται σε πρακτικό

αποτέλεσμα προσωπικής ή ευρύτερης δημιουργίας, επικεντρωμένος στον σύγχρονο

άνθρωπο, στις επιθυμίες του, στα οράματά του και στη μελλοντική του σπορά. Εδώ

συνυπάρχει η διπλή σκέψη του ατόμου με τον χώρο του και με το κοινωνικό γεγονός και

ταυτόχρονα η διέξοδος από τη φθορά, με κοινές συνιστώσες δράσης και δημιουργίας.

Το προσωπικό στοιχείο που γενικεύεται και αποκτά μια ιδιότυπη σχέση, ομαδικότητας

και ψυχογραφίας. Εδώ η ερωτική διάθεση γίνεται ΄΄αγέρι ανάλαφρο΄΄ στη ζωή του και

αποτελεί απάντηση στου προηγούμενους στίχους ΄΄και στις έρημες ψυχές των

δρόμων ΄Η πόλη απαλύνεται στη λάμψη του ερωτικού προσώπου. Είναι στιγμές

προσωπικής γαλήνης, αυτοηρεμίας, οδοιπορίας και στοχασμού.

 

ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ

 

Δεν θυμάμαι τίποτα

ξεχάστηκαν τα πάντα

στη δύνη των καιρών

στα γυρίσματα των ανέμων.

Οι πληγές  επουλώθηκαν

κι ούτε σημάδια έμειναν

να δηλώνουν το πέρασμά τους.

Οι νύχτες  φωτίστηκαν

από το σέλας  το βόρειο,

 κι έγιναν ζωντανές

αναθυμήθηκαν τις πρώτες  μέρες.

Απόψε  κοιτάζω κατάματα το σήμερα

ξεδιπλώνω τα όνειρα μου

στους μεγάλους  δρόμους

των ανθισμένων ηλίανθων,

 και των καρπερών ελιών.

Βηματίζω τα μονοπάτια της μοναξιάς

αναπολώ τις στιγμές

της μεγάλης θυσίας

των αναίμακτων βωμών

των μεγάλων θυμάτων

των ιδανικών, των  προσδοκιών,

των ξεχασμένων υποσχέσεων,

των οραμάτων που έμειναν οράματα…

 

Εδώ ο χρόνος ταλαντεύεται  «ως εκκρεμές» και προϊδεάζει το μέγεθος της αιωρούμενης

αγάπης, που προσδοκά ένα αίσιο πέρασμα, σε άλλη διάσταση ερωτεύσιμη, ψυχική και

συναισθηματική, και πιο κάτω γράφει, αυτής που περικλείει συνοπτικά και εννοιολογικά

και συμπερασματικά όλη την απόσταξη των παραπάνω στίχων, μένα στόχο διευρυμένο

εσωτερικά και κοινωνικά. Το στοιχείο της αναζήτησης είναι ίδιον της ποιητικής

ενδοχώρας κάθε δημιουργού και, το αναδιατάσσει -συχνά πυκνά- στην ποίησή του, ως

κεντρικό μοχλό ανίχνευσης όλων των ενδιαφερόντων στη ζωή.. Υπάρχει μέσα στην ιδέα

του στίχου όπως υπάρχει και στη ζωή  η αιώνια άνοιξη,.

 

ΑΙΩΝΙΑ ΑΝΟΙΞΗ

 

Τι κι αν σε καρτερώ

στο κατώφλι της χίμαιρας

η ζωή αδυσώπητα μιλάει

για την απουσία.

 Τι κι αν σε νοσταλγώ

στο ακρολίμνι της νύχτας

η σιωπή μου δίνει

την απάντηση.

 Τι κι αν σε βλέπω

στα αιθέρια, να έρχεσαι

η εικόνα μου δίνει

την αίσθηση.

Τι κι αν σε ποθώ

στο κρασί, στο μεθύσι

και στη λύτρωση

είναι η μοίρα που μιλά

σαρκαστικά.

 Τι κι αν σε ρωτώ

είναι η απάντηση,

βαθιά μεσ’ στην καρδιά

πως η Άνοιξη τούτη,

θα μείνει για πάντα…

 

Με λυρικό λόγο απευθύνεται στον Έρωτα-στην Αγάπη-στη Φύση, γίνεται διανθρώπινος,

ο λόγος του αποκτά αμεσότητα, δύναμη και επικοινωνιακή οντότητα, εδώ διαφαίνεται

πώς το στοιχείο της έμπνευσης ολοκληρώνεται μέσω της ερωτικής πανδαισίας και του

πολύπτυχου συναισθήματος. Διαφαίνεται επίσης και η κρυμμένη του δυνατότητα, για

πιο μεγάλα ποιητικά πετάγματα στο μέλλον. Όμως, στο μεγαλύτερο μέρος της ποιητικής

του δουλειάς σπουδάζει τη ζωή και την πραγματικότητα-πάντα-στον αντίλογο της

κοινωνικής ευημερίας, στις ανθρώπινες πραγματώσεις των ονείρων και στην έρπουσα

καθημερινότητα, όταν απευθύνεται -με βαθύ συλλογισμό- σε κάθε καλόπιστο

συνοδοιπόρο, Ποιητής της ελπίδας και της υπομονής, του ονείρου και του οράματος,

 της αναζήτησης και του μόχθου. Μας λέει:

 

Η ΓΡΑΦΙΔΑ ΜΟΥ

 

Τούτη η γραφίδα

Το έκτο δάχτυλο της δεξιάς μου

Σμιλεύει τη μορφή των στοχασμών

Ίδιο στιλέτο βυθίζεται

στης καρδιάς τα τρίσβαθα

Αναζητώντας τη γραφή την πρώτη

και συνάμα την έσχατη

στον κύκλο των λογισμών

των Ανοίξεων που παρέμειναν Άνοιξες

και κείνων των Φθινοπώρων

με τα κίτρινα φύλλα

τα κίτρινα λουλούδια

τα κίτρινα δένδρα

τα κίτρινα σύννεφα.

Μια γραφίδα από γρανίτη

που δεν λύγισε ποτέ.

 

O ποιητής είναι σε μια μόνιμη διέγερση και διαστολή συναισθημάτων-προβληματισμών

και λεκτικής-εκφραστικής διατύπωσης, όλων όσων προσλαμβάνει και αποκωδικοποιεί

από τον ευρύτερο κοινωνικό του χώρο. Αυτή την πορεία της συνεχούς αφύπνισης

κρατεί και πορεύεται , ζώντας το καθημερινό γεγονός, ταξινομείται και ο ίδιος σ΄ αυτές

τις κοινωνικές συνιστώσες του χώρου μας και πρωταρχικό του στοιχείο είναι η

προσέγγιση της ψυχολογίας του ατόμου, ερευνώντας-πάντα- τις ακολουθίες και τις

επιρροές που συνεκφράζονται και συνυπάρχουν μαζί μας. Το κοινωνικό γεγονός

βαραίνει- ως ποιητική διέξοδος του ιδίου, μα γίνεται ταυτόχρονα το ζύγι ή το μέτρημα

μιας ευρύτερης και γενικότερης κατάστασης στα δρώμενα.

 

OIKONOMIA

 

Θέλω να εξοικονομήσω χρόνο

Αυτό άχρονου Δημιουργού.

Μετρώ τις ώρες, τις στιγμές

Τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα

Κάνω οικονομία

Δίχως αποταμίευση

Με βεβαία την ανεπάρκεια.

Ανελέητος δυνάστης

Ο χρόνος,

Δεν αφήνει περιθώρια

 

Ο ποιητής από τη φύση του, στοχάζεται, ονειρεύεται, πειραματίζεται και στην έκφραση,

όπως και στη ζωή, και συνοδοιπορεί στα δρώμενα όπως και η ποίησή του, σημασία κι΄

αξιολογική αναφορά στο έργο του έχει, να κινείται πάντα μέσα στον κοινωνικό του χώρο

και το διατηρεί και το επιτυγχάνει. Η ποιότητα και η εμβέλεια της ποίησης δε κρίνεται

από εμάς, αλλά από τον χρόνο, από τη ζωή που ακολουθεί, από το πώς προσεγγίζεις

τα γεγονότα και ποιο ρόλο αναθέτεις στον Στίχο και στον Άνθρωπο.

 

Ένα ποίημα του Λεωνίδα Μαργαρίτη για τον Ήρωα Πατέρα του Αλβανικού μετώπου το

1940

 

ΣΤΟΝ ΗΡΩΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΣ

 

Δέχτηκες κατάστηθα

τη βροχή,

το χιόνι

τη φωτιά.

Στην πρωταυγή σου

αψήφησες το θάνατο,

Έκανες σκέπη σου

τα βουνά της Αλβανίας

και καταφυγή σου τα φαράγγια

της Χειμάρας

Έβαλες τη ζωή στο στόχαστρο

των Ιταλών φασιστών

στο κυνήγι της Λευτεριάς.

Μάζεψες

την πίκρα της ήττας

και την έκανες αγανάκτηση.

Μάζεψες σπυρί το σπυρί

ίδιο στρουθί τ’ ουρανού

Στα σταροχώραφα

να δώσεις ελπίδα στο αύριο.

Σκαρφάλωσες στις στέγες

και στων ελιών τα κλώνια

 αγναντέψεις την Ειρήνη.

Ημέρεψες τη γη

και βλάστησαν αμπέλια

κι ελαιώνες.

Έγινες Γενάρχης,

Μύστης, οδηγός.

Μιλούν τα έργα των χειρών σου

σήμερα.

Και το αύριο ανατέλλει.

Στα βήματά σου ιχνηλατώ,

Κι’ αποθέτω φύλλα δάφνης

στο πέρασμά σου

μολπή,

δοξαστική κι ευχαριστήρια…

 

Κλείνοντας αυτό τον ελάχιστο λόγο για τον Λεωνίδα, θέλω να πω ότι μας παίρνει από

την καθημερινότητα και με το μαγικό του μανδύα, μας επιτρέπει την είσοδο στον κόσμο

των ιδεών, όπου η αλήθεια και το συναίσθημα συναντώνται σε μια αρμονία που αυτός

καταφέρνει να συνθέσει.

Λεωνίδα μου, σου εύχομαι ολόψυχα η ποίηση σου να έχει μια μακρόπνοη και ευδόκιμη

πορεία και να φτερουγίζει σαν ταξιδιάρικο πουλί μέσα στους χώρους του έντεχνου

λόγου.