Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη:ΑΠΕΤΥΧΕ ΜΗΠΩΣ, Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ;

 

ΑΠΕΤΥΧΕ ΜΗΠΩΣ,  Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ;

 

 

                Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επιτ. Δικηγόρου

                Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

 

                  Όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας σήμερα δεν είναι αποτέλεσμα μιας θεομηνίας, ενός καταστροφικού σεισμού, ενός πολέμου ή μιας επιδημίας.

        Η αποκαλούμενη οικονομική κρίση δεν εμφανίσθηκε αιφνιδίως ούτε αποτελεί προϊόν ξαφνικής οικονομικής ασθένειας χωρίς προειδοποιητικές ενδείξεις.

 Συνεχίζουμε παρ’ όλα αυτά να μιλάμε για οικονομική κρίση χωρίς οι ηγέτες μας πνευματικοί και πολιτικοί να νιώθουν την ανάγκη να εξηγήσουν στην Εκκλησία του Θεού και του Δήμου τους λόγους και τις αιτίες που η χώρα μας φαίνεται να μην είναι ελεύθερη αλλά να διοικείται επί της ουσίας από τους δανειστές μας.

Θα συμφωνήσω με όσους υποστηρίζουν πως τα αίτια της κοσμογονικής αναστάτωσης δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση αλλά στην έκταση της και στην ουσία της, ηθική και πνευματική.

Τελευταία είδαμε και αυτό το φαινόμενο:

 Οι καθ’ αυτό υπεύθυνοι για την πνευματική και ηθική κρίση της κοινωνίας μας, αυτοί που εκ καθήκοντος είναι υπεύθυνοι για τη διαμόρφωση της πνευματικής προσωπικότητας των νέων, βγήκαν από την μακροχρόνια ένοχη σιωπή τους και την αγαστή συνεργασία τους με τον Καίσαρα να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους και λάβροι επιχειρούν να αποσείσουν τις βασικές και κύριες ευθύνες τους.

 Επιτίθενται κατά δικαίων και αδίκων και επιχειρούν να μεταθέσουν τις ευθύνες τους σε ώμους άλλους.

Εμφανίζονται ενώπιον του λαού πως δεν είδαν τίποτε, δεν άκουσαν τίποτε, δεν διάβασαν τίποτε και ποτέ.

Αναπαυμένοι στις ανέσεις τους, στην ασφάλεια που τους δίνει ο αποθηκεμένος χρυσός και άργυρος δεν ανησύχησαν ποτέ για το πρόβλημα του πλησίον .

 Σα να ξύπνησαν ξαφνικά από ένα κακό όνειρο που τους τάραξε τον ύπνο.

 Βγήκαν με εγκυκλίους , δημοσιεύματα και κηρύγματα να καταγγείλουν την πνευματική και οικονομική μας υποδούλωση στους δανειστές μας.

Μας είπαν πως ως πνευματικοί πατέρες, κάνανε την αυτοκριτική τους ,θέλησαν να αναμετρηθούν με τις ευθύνες τους και αναζήτησαν με τόλμη το μερίδιο της δικής τους υπαιτιότητας.

Μας είπαν πως κάποιες φορές μας πίκραναν και μας σκανδάλισαν.

Πως δεν αντέδρασαν άμεσα και καίρια σε συμπεριφορές που μας πλήγωσαν.

 Κι όλα αυτά σε επίπεδο διακηρύξεων.

 Επί του μεριδίου της συνολικής ευθύνης των πνευματικών καθοδηγητών και πατερών για την ηθική και πνευματική κρίση περιορίστηκαν εκ των υστέρων σε δημιουργία εντυπώσεων.

Όμως ο Χριστιανισμός και η Ορθοδοξία δεν είναι μόνο έκφραση ενός στείρου δογματισμού και πιστεύω, είναι και η δια βίου Ορθοπραξία.

 Οι πολυσέλιδες εγκύκλιοι της Ιεραρχίας όσο και οι ολοσέλιδες δημοσιεύσεις στον τύπο με τις οποίες μας διαβεβαιώνουν πως υπάρχει σωτηρία μετά τα ηθικά και πνευματικά ερείπια που σωριάσθηκαν στον τόπο μας είναι μόνο παρηγοριά στον άρρωστο.

 Η μεγάλη αποστολή των ηγετών και των ποιμένων και το επίμονο χρέος τους είναι να διδάσκουν, να φρονηματίζουν το λαό, και  να ανοίγουν τους ορίζοντες της πνευματικής ζωής.

 Να κάνουν σύνδεση της γης με τον ουρανό, του ανθρώπου με τον Θεό Πατέρα.

Να του αποσαφηνίζουν τι είναι ο κόσμος και τι η πνευματική οικογένεια.

 Έχουν και είχαν χρέος να αναλύουν στο πλήρωμα της εκκλησίας τι είναι πνευματική εξάρτηση και τι πολιτική εκμετάλλευση του ανθρωπίνου μόχθου και τι πολιτική καθυπόταξη των ελευθέρων προσώπων στους σχεδιασμούς της απάνθρωπης ολιγαρχίας.

Όμως η πνευματική ηγεσία παρακοιμώμενη της εκάστοτε κοσμικής, απολάμβανε και συνεχίζει να απολαμβάνει τα προνόμια που είχε εξασφαλίσει από τον Καίσαρα και σύμπλεουσα στα αφιλόξενα ταξίδια της εξουσίας είχε εγκαταλείψει το λαό στην τύχη του να πλέει χωρίς πυξίδα σωτηρίας και χωρίς λιμένες πνευματικής αφύπνισης.

Ο Σωτήρας του κόσμου στην επί του Όρους ομιλία του δίδαξε τη νέα του Διαθήκη και μαζί με τη διδαχή του έκανε και έργο, δίδαξε αλλά και έγινε πρότυπο θυσίας.

Ο Χριστιανισμός και η Ορθοδοξία δίνει καθημερινά εξετάσεις στην ιστορία.

 Εάν επιθυμούν οι ηγέτες του να περάσουν αυτές τις εξετάσεις επιτυχώς πρέπει να απαντήσουν σε δυο βασικές απορίες των καιρών μας:

 στο πρόβλημα των σχέσεων ατόμου κοινωνίας και στο ζήτημα σχέσεων ανθρώπου-φύσης.

 Μόνο έτσι η Ορθοδοξία θα αποδείξει ότι είναι και ορθοπραξία, δεν αρκεί μόνο στην ορθή «δόξα»(γνώμη-λατρεία) αλλά απαιτείται και ορθή πράξη.

«Υμείς εστέ το άλας της γης εάν το άλας μωρανθή εν τινι αλισθήσεται»…

 Μήπως το άλας έχει στις μέρες μας μωρανθεί εξ ού και έχει επικρατήσει η ηθική σαπίλα;

Μήπως το ηθικό παράδειγμα, χάθηκε και ισοπεδώθηκαν τα πάντα;

Μήπως ο άνθρωπος Χριστιανός είναι πλέον μόνο κατ’ όνομα;

 Φταίει μήπως ο Χριστιανισμός που δεν μπόρεσε να απαντήσει στα ερωτήματα των καιρών;

 H μήπως η Εκκλησία και η ηγεσία της έχει χάσει την πυξίδα ασφαλούς πορείας;

Αναρωτήθηκαν οι συντάκτες της εγκυκλίου και των ολοσέλιδων άρθρων περί της οικονομικής και ηθικής κρίσης της χώρας μας τι επακολούθησε μετά τις επίσημες δηλώσεις του αοιδίμου Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου μετά το τσουνάμι των αποκαλύψεων ενώπιον της Ιεραρχίας, για «φιλήδονους» και «φιλοχρήματους» κληρικούς και για «ανθοκήπια αθλιοτήτων»;

Μήπως τους πολιτικούς μας ανέθρεψαν και διαπαιδαγώγησαν πνευματικοί ηγέτες που ήταν μόνο κατ’ όνομα Χριστιανοί και φυσικά δεν ευθύνεται ο Χριστιανισμός και η Ορθοδοξία για την αποτυχία της σημερινής μας πολιτικής και οικονομικής μας ζωής;

Στη γη μας περίσευψαν οι Πατριάρχες, Οικουμενικός, Μόσχας, Κιέβου κι όμως οι λαοί ματώνουν

πεθαίνουν, ξεσπιτώνονται…Φταίει μήπως ο Χριστιανισμός;

Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη ; ΣΑΤΙΡΑ ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΚΑΙ ΧΙΟΥΜΟΡ

 

ΣΑΤΙΡΑ ΕΙΡΩΝΕΙΑ ΚΑΙ ΧΙΟΥΜΟΡ

 

                            Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επιτ. Δικηγόρου

                            Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

 

Θεωρούσα και συνεχίζω να θεωρώ, πως οι χαρακτηριζόμενοι  πνευματικοί άνθρωποι, διαθέτουν ελεύθερο, δημοκρατικό πνεύμα και ισχυρή ικανότητα κριτικής.

Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα υπήρχαν πνευματικοί άνθρωποι , που απορρίπτουν τη σάτιρα, το χιούμορ και την καυστική ακόμη ειρωνεία , από τον πολιτικό τους λεξιλόγιο.

Δεν θα μπορούσα να υποπτευθώ καν, πως θα ένοιωθαν αποστροφή σε μια λέξη καθημερινής χρήσης που ευτυχώς η ατυχώς είναι κοινωνικά φορτισμένη ,και βεβαρημένη από τη βιωτή θιασωτών της.

Μ’ αυτή τη λέξη θέλησα να καταγράψω μια πραγματικότητα όπως αυτή μας υποχρέωσε να ασχοληθούμε όχι ακριβώς με τη λέξη καθ’αυτή, αλλά με τη συμπεριφορά αυτών που θέλουν συνειδητά να την υπηρετούν.

Ο καθένας μας έχει τις απόψεις του σε βασικά ζητήματα της ζωής και σε καμιά περίπτωση , δεν επιθυμεί να υπεισέλθει στα ενδότερα του ιδιωτικού βίου του άλλου.

Όμως κανένας, δεν έχει το δικαίωμα να αδιαφορεί η και να προσβάλει την δημόσια εικόνα και την αισθητική της κοινής μας ζωής, όπως αυτή καθημερινά εξελίσσεται και πραγματώνεται.

Είναι απλοϊκή η σκέψη να επαναλάβει κανείς, πως εκεί που τελειώνει η δική μου ελευθερία αρχίζει, η ελευθερία του πλησίον μου.

 Δεν μπορείς να βιώνεις ειρηνικά την ελευθερία σου και ο απέναντι να σε υποχρεώνει να υποφέρεις την ελευθεριότητά του.

Δυστυχώς στις μέρες μας πολλοί ομιλούν για νόμους που θέλουν να ρυθμίσουν τις σχέσεις μειοψηφιών και αφήνουν ανεξέλεγκτα να υποφέρουν οι πλειοψηφίες είτε με την ανυπαρξία νόμων είτε με νόμους που έχουν κάποιοι άλλοι, ατιμωρητί ατονήσει η και στην πράξη καταργήσει.

Δεν έχω την αξίωση να υιοθετήσουν όλοι τις απόψεις μου

. Προσωπικά όμως, είμαι θιασώτης της τακτικής να μην ανέχομαι τη καταδυνάστευση κανενός ακόμη  και όταν αυτή η ελευθερία ζωής περιορίζεται και φαλκιδεύεται.

Αποτελεί φυσιολογική μου αντίδραση να χρησιμοποιώ όλα εκείνα τα όπλα που μου παρέχει η παιδεία και το ήθος μου.

 Μεταξύ αυτών των όπλων αντίδρασης είναι και η σάτιρα, το χιούμορ, η καυστική ειρωνεία και η  κριτική, που σκοπό έχουν να επαναφέρουν κάποιον, στην τάξη.

Αυτού του είδους την κριτική θεωρώ απαραίτητη και αναγκαία, όταν μάλιστα απευθύνεται σε πολιτικά πρόσωπα ή σε πολιτικές πρακτικές που έρχονται κόντρα στη φιλοσοφία της ζωής, στην κοινή από αιώνες παραδοχή των ηθών αξιών και των εθίμων μας.

Δέχθηκα απαρέσκεια και δυσμενή σχόλια για άρθρα μου που είδαν το φως της δημοσιότητας και για κείμενά μου που κυκλοφόρησαν στο διαδίκτυο.

Θεωρώ και συνεχίζω να θεωρώ τη σάτιρα ένα σημαντικό εργαλείο στα χέρια των πνευματικών ανθρώπων, προκειμένου μέσα απ’ αυτή να επιχειρείται ο εμπαιγμός, προσώπων και καταστάσεων που αξίζει να αντιμετωπιστούν έτσι, με σκοπό τη βελτίωση συμπεριφορών, προσώπων , καταστάσεων και πρακτικών.

Μέσα από τη λεπτή ίσως κι’ ακόμη τη σκληρή ειρωνεία και την υπερβολή, είναι δυνατό πολλές φορές να επιτευχθεί το επιθυμητό.

Η Αθηναϊκή Δημοκρατία, θεωρείται από πολλούς πως αναπτύχθηκε στην υγιέστερη μορφή της, λόγω της κοινωνικής σάτιρας της θεατρικής κωμωδίας και της αυστηρής κριτικής που ασκούσε ο μεγάλος σατιρικός δραματουργός -ποιητής Αριστοφάνης σε μια εποχή ειρήνης και άνθησης της Αθήνας, κατά την οποία κυριαρχούσε η προσωπικότητα του Περικλή.

Ένας νεότερος σατιρικός ποιητής υπήρξε  ο Ανδρέας Λασκαράτος , ένας από τη φύση του, με σπινθηροβόλο πνεύμα άνθρωπος, ιδιαίτερα ανήσυχος, έξυπνος και ετοιμόλογος.

 Υπήρξε έντονα σατιρικός και αμετακίνητος στις απόψεις του, παραδίδοντας έργα που έρχονται σε σύγκρουση με τις αντιλήψεις της εποχής του.

 Το γεγονός ότι δε δίσταζε να εκφράζει ελεύθερα και ανεπηρέαστα τις απόψεις του στηλιτεύοντας την υποκρισία, αποτέλεσε την κύρια αιτία για τη φυλάκιση, τους διωγμούς και τους αφορισμούς που υπέστη κυρίως από την εκκλησία , αλλά και από τους διάφορους θιγόμενους της εποχής του.

Ένας  τρίτος, υπήρξε ο Γεώργιος  Σουρής με πλούτο γνώσεων με συνέπεια, εξαίρετος δημοσιογράφος της έμμετρης σάτιρας των γεγονότων της εποχής.

 Έγραψε  αρκετές έμμετρες κωμωδίες, οι οποίες καυτηρίαζαν τα κακώς κείμενα της εποχής.

Το έργο του χαρακτηριζόταν από την ποιητική του γονιμότητα και την πληθώρα των στίχων του.

Έγραφε πάντα καλοπροαίρετα σχολιάζοντας το λαό, τους άρχοντες, τους Βασιλείς, χωρίς ωστόσο να βρίζει.

 Συχνά μάλιστα αυτοσαρκαζόταν.

Τι θα πούμε λοιπόν γ’ αυτούς τους πνευματικούς ανθρώπους που σατίριζαν στην εποχή τους πρόσωπα και πράγματα και χρησιμοποιούσαν λέξεις του λαού φορτισμένες και κοινωνικά βεβαρημένες που το άκουσμα τους δεν ήταν και τόσο ευχάριστο;

 

 

Λεωνίδα Γ.Μαργαρίτη ;ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

 

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

 

                                  Λεωνίδα Γ.Μαργαρίτη Επίτ. Δικηγόρου

                                          Προέδρου της Εταιρείας Λογοτεχνών.

 

Γιορτάσαμε τον περασμένο  χρόνο ,τα διακόσια χρόνια από τον  ξεσηκωμό του γένους και την απελευθέρωσή μας από  την Τουρκοκρατία.

Από την πρώτη στιγμή εκείνοι που ξεπετάχτηκαν πρώτοι στον αγώνα απέναντι

στη σκλαβιά των Οθωμανών ήταν οι περισσότερο καταπιεσμένοι, τα κατώτερα

στρώματα της Ελληνικής κοινωνίας.

Όμως από την πρώτη στιγμή της εξέγερσης ξεπετάχθηκαν  και οι Κοτζαμπάσηδες

που αν και ακολούθησαν, τους αγωνιστές συστήσανε αμέσως  το Αχαϊκό  Διευθυντήριο και απ’ αυτό το  απέκλεισαν τον πρωτοκαπετάνιο

Παναγιώτη Καρατζά.

Έτσι από την πρώτη στιγμή φάνηκε πως δεν θα άλλαζε τίποτα για τις ράχες του  λαού.

Και δεν ήταν μόνο ότι απέκλεισαν τον Καρατζά από  το Διευθυντήριο, έσπειραν τη διχόνοια  και το μίσος μεταξύ των αγωνιστών μετά τον ατυχή , θάνατο στου Σταμάτη Κουμανιώτη στη διάρκεια της πρώτης πολιορκίας του Κάστρου.

 Εντέχνως διέσπειραν τη φήμη πως ο δράστης του φόνου ήταν ο Οπλαρχηγός Παναγιώτης Καρατζάς.

Έτσι μ’ αυτή τη φήμη και την υπόθαλψη του μίσους, πέτυχαν τελικά τη δολοφονία του.

Τον έβγαλαν οριστικά από το παιχνίδι του αγώνα  της διαδοχής.

Αυτή τη τακτική των Κοτζαμπάσηδων συνεχίσθηκε με αποτέλεσμα το Κάστρο της πόλης

να παραμείνει σ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα στα χέρια των Τούρκων αφού το Διευθυντήριο 

απείλησε το Γέρο του Μοριά να μην επιδιώξει να πατήσει το πόδι του στην πολιορκία του Κάστρου.

 Ήταν πρόσφατη η επιτυχία του  Κολοκοτρώνη  με  την άλωση της Τριπολιτσάς.

Η κατάσταση της χειραγώγησης  του λαού συνεχίσθηκε και συνεχίζεται από τους Κοτζαμπάσηδες   και  τα τζάκια σήμερα.

 Ο  λαός πότε με το πρόσχημα της προστασίας από υποτιθέμενους κινδύνους, πότε με τη χρήση Δικτατοριών, πότε με το πρόσχημα της προστασίας του πολιτεύματος από δήθεν επιβουλές, εύρισκαν πάντα τον τρόπο, να επικρατούν και να κατέχουν τα ινία της εξουσίας οι ίδιοι και οι ίδιοι.

       Από τον παππού στον εγγονό και από τον εγγονό στο δισέγγονο και η ιστορία πάει λέγοντας.

Δολοφόνησαν τον  πανάξιο Έλληνα Κυβερνήτη Καποδίστρια όταν είδαν πως οι εξουσία ξέφυγε από τα χέρια τους.

Ακολούθησε αναρχία και πάνω σ’ αυτή την κατάσταση μας φόρεσαν το ξένο φέσι.

Όμως οι Κοτζαμπάσηδες, Κοτζαμπάσηδες…

Αποτέλεσμα στην Ελλάδα να λέμε πως έχουμε Κοινοβουλευτική Δημοκρατία αλλά στην ουσία να έχουμε πολίτευμα  Οικογενειακής Κληρονομικής Δημοκρατίας.

Από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, Πρωθυπουργό  και Πρόεδρο Δημοκρατίας θα ακολουθήσουν ο Κωστάκης Καραμανλής υπουργός και στη συνέχεια Πρωθυπουργός και στις μέρες μας  ένας ακόμη  Κώστας Καραμανλής Υπουργός της Κυβερνήσεως Μητσοτάκη.

Θαυμάσια!...

Αλλά ας κάνουμε  μια αναδρομή  για να δούμε τι μας δείχνει η  ιστορία και το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας των 200 χρόνων Ελευθερίας.

Ο Δημήτριος Ράλλης   από το 1844 μέχρι το 1921 χρημάτισε  πέντε φορές πρωθυπουργός,  ( 1897, 1903, 1905, 1909 και 1920-21).Ο γιός του  Ιωάννης ,χρημάτισε μια φορά πρωθυπουργός και μάλιστα κατοχικός(1943-1944).Ο εγγονός του Γεώργιος  χρημάτισε μια φορά  πρωθυπουργός (1980-1981).

Ο Γεώργιος Παπανδρέου χρημάτισε τέσσερις φορές πρωθυπουργός ( 1944,1944-45,το 1963 και το 1964-65.)

Ο γιος του  Ανδρέας , χρημάτισε τρεις φορές πρωθυπουργός ( 1981-85 το 1985-89 και το 1993-96).

Ενώ   ο  εγγονός του, Γεώργιος,   χρημάτισε μια φορά πρωθυπουργός το 2009 ενώ το 2011 υποχρεώθηκε σε παραίτηση χωρίς να ολοκληρώσει  τη θητεία του.

Ο Διομήδης Κυριάκος χρημάτισε μια φορά πρωθυπουργός ( 1863) ενώ ο εγγονός του Αλέξανδρος  χρημάτισε μια φορά πρωθυπουργός, (1949).

Στην αντίστοιχη κατηγορία μπορούμε να προσθέσουμε και την περίπτωση του Γεωργίου Κουντουριώτη που χρημάτισε πρωθυπουργός μια φορά το 1848 ενώ  ο εγγονός του Παύλος, χρημάτισε Πρόεδρος Δημοκρατίας το 1924-1929,

Ακόμη έχουμε  χαρακτηριστικές περιπτώσεις διαδοχής από πατέρα σε γιό.

 Συγκεκριμένα ο Σπυρίδων Τρικούπης χρημάτισε πρωθυπουργός το 1833 ενώ ο γιός του Χαρίλαος χρημάτισε πρωθυπουργός δεκαεπτά(17) φορές ( 1875, 1878, 1880, 1882-85, 1886-90, 1892-3 και 1893-1895).

Ο Θρασύβουλος Ζαΐμης χρημάτισε δύο φορές πρωθυπουργός ( 1869-70 και 1871) ,ενώ ο γιος του Αλέξανδρος ,  οχτώ φορές πρωθυπουργός  (1897, 1901, 1915, 1916, 1917, 1926, 1927 και 1928) και την περίοδο 1929-1935 Πρόεδρος Δημοκρατίας.

Πρέπει επίσης να σημειώσουμε πως πατέρας του Θρασυβούλου Ζαΐμη, Ανδρέας είχε διατελέσει πρόεδρος της Διοικητικής Επιτροπής Ελλάδος (δηλαδή πρωθυπουργός) προ της εκλογής του Ιωάννη Καποδίστρια.

 Ο Ελευθέριος Βενιζέλος χρημάτισε εννιά φοράς πρωθυπουργός(1910-15,1915,1917-20,1924,1928-1929,1929-32,1932,1932-33,1933).

ενώ ο  γιος του  Σοφοκλής, ορκίστηκε πέντε φορές και κατά την περίοδο 1950-51.

Τέλος ο Γεώργιος Θεοτόκης χρημάτισε τέσσερις φορές πρωθυπουργός ( 1899-1901.1903 και 1903-05),ενώ ο γιος του Ιωάννης χρημάτισε μια φορά πρωθυπουργός το 1950.

            Για να έλθουμε και  στις μέρες μας

ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης χρημάτισε πρωθυπουργός της χώρας το1990 μέχρι το 1993  ενώ  ο γιος του Κυριάκος  εκλέχτηκε πρωθυπουργός το 2019   και κυβερνά   τη  χώρα μέχρι σήμερα..

Αυτή είναι η διαδρομή της Δημοκρατίας στη χώρα μας,  διακόσια χρόνια από την Επανάσταση .

Οι αγωνιστές όπως:    Γέρος του Μοριά,  κλέφτες και αρματολοί,  έντεχνα ετέθησαν  στο περιθώριο της πολιτικής μας ζωής με αποτέλεσμα ακόμη  και σήμερα  να  κυβερνούν  οι Κοτζαμπάσηδες.

Στις μέρες μας μάλιστα με την έντεχνη διόγκωση της φοβίας λόγω  πανδημίας,  τις απειλές της εξ ανατολών γείτονος και με πλήρη έλεγχο των μέσων μαζικής ενημέρωσης   το μέλλον ατυχώς μετά τον  περίφημο  εορτασμό των διακοσίων χρόνων από την επανάσταση του λαού αναμένεται  αβέβαιο.

 

 

 

 

Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟΥ

 

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΕΣ  ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

 ΓΙΑ ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΟΥ   ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟΥ

 

                                                                                                                                    Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη  Eπιτ. Δικηγόρου

                                                                                                                                                           Αντιπροέδρου Ανώτατης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος  

 

 

           

             Προεκλογικά τα κόμματα εξουσίας,  με τα προγράμματά τους θέλησαν να  δείξουν το ενδιαφέρον τους  για την επίλυση του οξύτατου  όντως,δημογραφικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα μας.

            Έτσι  ένα κόμμα υποσχέθηκε το χαρακτηρισμό ως πολυτέκνων εκείνων που έχουν τρία παιδιά και το άλλο το διορισμό στο δημόσιο ενός παιδιού πολύτεκνης οικογένειας.

            Μέσα από το ενδιαφέρον αυτό   αναβαθμίζεται  το Δημογραφικό   ως  μείζον    πρόβλημα για τον Ελληνισμό. Η  οξύτητά που παρουσιάζει  σήμερα, υποκρύπτει επικίνδυνες εξελίξεις για τη χώρα μας αφού οι θάνατοι  ξεπέρασαν  τις γεννήσεις.

            

           Η πολιτεία διαπίστωσε το πρόβλημα όταν ακόμη δεν είχε  την σημερινή του έκρηξη   και το 1993 συγκρότησε  διακομματική επιτροπή, προκειμένου να  το  εξετάσει  και να προτείνει λύσεις.

         Πράγματι η διάγνωση του προβλήματος έγινε.  Εντοπίστηκαν οι αιτίες .  Προτάθηκαν λύσεις με το πόρισμα που συντάχθηκε.

         Το πόρισμα αυτό  όμως ατυχώς, βρίσκεται  μέχρι σήμερα  αναξιοποίητο.

          Θα  πρέπει να σημειώσουμε ότι   εν τω μεταξύ ,ελήφθησαν ορισμένα μέτρα δημογραφικής πολιτικής  όπως  η καθιέρωση του επιδόματος και της σύνταξης στην πολύτεκνη μητέρα και  το επίδομα για το τρίτο παιδί. 

Μέτρα  που δοκιμάστηκαν και  απέδωσαν σ’ ένα βαθμό. Στην πορεία όμως καταργηθήκαν.

         Το  πρόβλημα όμως  παραμένει και λαμβάνει, ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

       Τα παιδιά  αλλοδαπών  που φοιτούν στα σχολεία των Αθηνών υπερτερούν των  παιδιών των ημεδαπών, ενώ  σύμφωνα με  δημοσίευμα της  Ροδιακής εφημερίδος  «Η ΔΡΑΣΙΣ»  (Φ.6-10-03)  οι Αλβανοί αποτελούν το 10% του πληθυσμού της πόλεως  και το 40% του πληθυσμού των μαθητών στα Δημοτικά Σχολεία στο Νησί..

        Ο συντάκτης του   δημοσιεύματος σημειώνει με κάποια περίσκεψη : «το αύριο επιφυλάσσει εκπλήξεις».

        Κρίνουμε, πως για τη  λύση του δημογραφικού προβλήματος απαιτούνται, ριζοσπαστικές αποφάσεις.

         Μια απ’ αυτές     είναι και  η  παρακάτω .

  Η  μητέρα που αποκτά 4^ο παιδί να θεωρείται   οιονεί  υπάλληλος του  δημόσιου τομέα με ότι αυτό συνεπάγεται βαθμολογικά, μισθολογικά και συνταξιοδοτικά, χωρίς όμως  να έχει δικαίωμα απασχόλησης με οποιαδήποτε σχέση εργασίας,  και χωρίς να έχει δικαίωμα φιλοξενίας των παιδιών   της σε παιδικούς σταθμούς.

        Η πρόταση αυτή  έχει ιδιαίτερη σημασία αφού στη χώρα μας πέραν του προβλήματος της ποσότητος υπάρχει και  πρόβλημα μορφωτικής  ποιότητας  των παιδιών. 

        Η λύση  είναι κοινωνικά ωφέλιμη αφού τα παιδιά θα γαλουχούνται στο σπίτι και στο σχολείο από τις  φυσικές τους μητέρες και όχι από ξένες είτε στον παιδικό σταθμό είτε από  υπηρετικό προσωπικό.

     Αν εξετασθεί όμως  η πρόταση αυτή και από οικονομικής σκοπιάς θα καταδείξει πως είναι και κοινωνικά και οικονομικά ωφέλιμη.

     Με την υλοποίηση της πρότασης , θα υπάρξει αποσυμφόρηση  στην αγορά  εργασίας ,αφού ένας αριθμός θέσεων που καλύπτονται  σήμερα από  γυναίκες , θα καλυφθούν από  άνεργους και  θα υπάρξει ως εκ τούτου  μείωση του ποσοστού     ανεργίας.

     Θα τεθεί τέρμα σε ένα μεγάλο  ποσό οικογενειακών επιδομάτων   που   βαρύνεται το Δημόσιο. Θα περιορισθούν οι δαπάνες κατασκευής και λειτουργίας ενός μεγάλου αριθμού παιδικών σταθμών, αφού πλέον η μητέρα δεν θα έχει δικαίωμα εργασίας και κατ’  επέκταση δικαίωμα φύλαξης των παιδιών σε παιδικούς σταθμούς και θα αφοσιώνεται  στη φροντίδα και σωστή ανατροφή  των παιδιών της.

     Θα υπάρξει εξοικονόμηση  εκατοντάδων εκατομμυρίων από την  μη καταβολή  στις μητέρες επιδομάτων και συντάξεων οι οποίες πλέον θα εισπράττουν μόνο τον καταβαλλόμενο  μηνιαίο μισθό.

       Τέλος να σημειώσουμε, ότι  η αύξηση των γεννήσεων , θα  έχει  ευμενείς επιπτώσεις  στη γενικότερη οικονομία.

       Θα αναπτυχθούν  περαιτέρω οικονομικοί κλάδοι που έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με το παιδί, όπως παιδικών τροφών, ενδυμάτων, παιχνιδιών κ.λ.π.

         Μια δεύτερη πρότασή μας είναι να αντιμετωπιστεί το θέμα της στρατεύσεως ή της παροχής κοινωνικής εργασίας  των γυναικών  αφού κατά την άποψή μας το  ζήτημα  θα έχει σοβαρή επίδραση στην αναστροφή της υπογεννητικότητας

     Με το ισχύον σήμερα καθεστώς οι γυναίκες, δεν  υπέχουν υποχρέωση στρατεύσεως και ορθώς .

   Ο λόγος της μη στρατεύσεως, συναρτάται με το ιερό προνόμιο  της   τεκνοποιίας.  Εύλογα   απαλλάσσεται η γυναίκα αφού  κυοφορεί μια ,δυο  ή και περισσότερες φορές συνεπώς θεωρείται  και  αιτιολογημένα  ότι    έχει εκπληρώσει  το καθήκον  της προς την Πατρίδα  και την Κοινωνία .

   Συνεπώς   παρέλκει οποιαδήποτε   περαιτέρω υποχρέωσή της .

          Όταν όμως  η γυναίκα συνειδητά  επιλέγει  την ατεκνία ,τότε θα  πρέπει να υποχρεώνεται  σε παροχή κοινωνικής εργασίας,  ή στρατιωτικής  θητείας όπως ο άνδρας.

 Λόγοι ισότητας των φύλων,  και ηθικοί, επιβάλλουν αυτή την υποχρέωση.

    Σε προηγούμενο από τον ισχύοντα περί Στρατολογίας, νόμο (1763/1988) εάν κάποιος επιθυμούσε να  γίνει κληρικός μπορούσε με δήλωση του να απαλλαγή της στρατεύσεως .

  Εάν  όμως εντός συγκεκριμένου  χρόνου  δεν εγένετο κληρικός τότε ήταν υποχρεωμένος να υπηρετήσει τη θητεία του στο στρατό.

         Σήμερα  με το ισχύον καθεστώς του άρθρου 6 του Ν.1763/88 απαλλάσσονται τις στρατεύσεως  ορισμένες κατηγορίες πολιτών για συγκεκριμένους λόγους ( ασθενείς , κληρικοί, μοναχοί ,καταδικασμένοι)

Όμως  εάν οι λόγοι απαλλαγής εκλείψουν ( παράγραφος 2 του άρθρου 6  του Ν.1763/88) και είναι ηλικίας κάτω των πενήντα ετών καλούνται να υπηρετήσουν τη θητεία τους.

         Κάτι παρόμοιο  μπορεί  να ισχύσει   και  για τη  στράτευση  των  γυναικών,  εάν θέλουμε να ενισχύσουμε την γεννητικότητα και να δώσουμε ίσες  ευκαιρίες  για επαγγελματική αποκατάσταση και ιεραρχική εξέλιξη   στα δύο φύλα.

        Οι γυναίκες  για να απαλλάσσονται της στρατεύσεως θα πρέπει να  δηλώνουν ότι  προτίθενται  να αποκτήσουν παιδιά.

    Εάν όμως δεν  αποκτήσουν  παιδί  μέχρι του 35^ου έτους της ηλικίας τους, θα είναι υποχρεωμένες  να εκπληρώσουν στρατιωτική θητεία  ή να προσφέρουν κοινωνική εργασία, για χρονικό διάστημα αντίστοιχου των ανδρών.

   Είναι   δικαίωμα  του κάθε πολίτη  να διαχειρίζεται τη ζωή του κατά το δοκούν, όμως η Πολιτεία είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίζει ισότιμα και με ίσους όρους τους πολίτες  της.

  Εάν σοβαρά  πιστεύουμε πως  η χώρα μας αντιμετωπίζει οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα και κινδυνεύει να αλλοιωθεί ο  εθνολογικός της χαρακτήρας , θα πρέπει να λάβουμε άμεσα μέτρα  , σύντομα και αποτελεσματικά .