Η «ευλογία» της μετανάστευσης και η ερήμωση της υπαίθρου υπήρξαν μερικές από τις σοβαρότερες αιτίες συρρίκνωσης του Ελληνισμού ενώ μεταπολεμικά η υπογεννητικότητα εξελίχθηκε σε ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της χώρα μας η οποία συνεχώς αφελληνίζεται. Εάν συνεχιστεί η ακολουθούμενη πολιτική η Ελλάδα μας θα αποτελέσει τόπο εγκατάστασης μεταναστών διαφόρων εθνών και εθνοτήτων, απόδειξη η μείωση του πληθυσμού της χώρας κατά 176.330 άτομα σύμφωνα με την τελευταία απογραφή.
.
Το δημογραφικό είναι πολυσύνθετο και πολυδιάστατο πρόβλημα. Η υπογεννητικότητα έχει άμεση σχέση με την πολιτική που εφαρμόζει κάθε Κυβέρνηση , τις αξίες και τα πρότυπα που προβάλει στο λαό της.
Με τη συνταγματική επιταγή του άρθρου 21 παρ.1 ορίζεται πως η οικογένεια ,ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του κράτους, ενώ από την παράγραφο 2 του ιδίου άρθρου ορίζεται ότι πολύτεκνες οικογένειες …έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το κράτος.
Αποτελεί επίσης υποχρέωση του Κράτους ο σχεδιασμός και η εφαρμογή δημογραφικής πολιτικής και η λήψη των αναγκαίων μέτρων (αρθ.21 & 5).
Η πολιτεία με νόμο( Ν.1910/44) είχε χαρακτηρίσει ως πολυτέκνους τους γονείς που είχαν πέντε παιδιά και πάνω. Όταν ο νομοθέτης έκρινε ότι οι πολύτεκνες οικογένειες άρχισαν να μειώνονται αισθητά, με νεώτερο νόμο ( Ν.760/1979) περιόρισε σε τέσσερα τον αριθμό των παιδιών που θα έπρεπε να έχουν για να χαρακτηρισθούν πολύτεκνοι.
Για την τροποποίηση αυτή χρειάσθηκαν είκοσι πέντε χρόνια. Σ’ αυτά τα χρόνια τα μέτρα δημογραφικής πολιτικής που έλαβαν οι κυβερνήσεις αν και σε ορθή κατεύθυνση πολλές φορές υπήρξαν αντιφατικά και αλληλοαναιρούμενα .Παρά ταύτα έδωσαν μια δυναμική στην αναθέρμανση των γεννήσεων και δεν φθάσαμε την αποκαρδιωτική εικόνα της δυτικής Ευρώπης. Όμως η κατάσταση των πολυτέκνων οικογενειών με την επιθετικότητα των μέτρων των τελευταίων ετών επέτειναν τη ζοφερή εικόνα που βιώνουν καθημερινά.
Σε προεκλογική περίοδο ο τότε πρωθυπουργός με εξαγγελία του(21-1-2004) υποσχέθηκε στους γονείς με τρία παιδιά, να τους αποδώσει την πολυτεκνική ιδιότητα με ότι αυτό συνεπάγεται.
Η εξαγγελία αυτή μετά τις εκλογές παρέμεινε απλώς , υπόσχεση . Βρέθηκε όμως λύση να χρυσωθεί η ανακολουθία με την εισαγωγή στο λεξιλόγιό μας του όρου : τρίτεκνη οικογένεια. Μ’ αυτό το εφεύρημα η κυβέρνηση τότε υποχρεώθηκε με νόμο ( Ν.3454/2006) να προβεί σε ρυθμίσεις ενίσχυσης των τριτέκνων οικογενειών. Επεξέτεινε κάποιες εξυπηρετήσεις που ως τότε απολάμβαναν οι πολύτεκνες οικογένειες χωρίς ωστόσο να τις εξομοιώνει πλήρως μ’ αυτές .
Δεν θα ισχυρισθούμε πως δεν αποτελεί δικαίωμα και υποχρέωση συνάμα της πολιτείας να σταθμίζει την εφαρμοστέα δημογραφική πολιτική όσο και ποίους θα χαρακτηρίζει πολύτεκνους.
Όμως σήμερα με το ισχύον νομοθετικό καθεστώς με το συνολικό αριθμό πολυτέκνων οικογενειών που λαμβάνουν επίδομα και σύνταξη ( 280.000 χιλιάδες) και με δεδομένη την συρρίκνωση των δικαιωμάτων τους, τις μειώσεις συντάξεων, επιδομάτων και μισθών φαντάζει παρανοϊκή η επιδιωκόμενη νομοθετική ρύθμιση για εξομοίωση των τριτέκνων οικογενειών με τις πολύτεκνες. Δεν λύεται το δημογραφικό πρόβλημα με τη μείωση του αριθμού των παιδιών εάν δεν υπάρχουν εγγυήσεις που παγιώνουν το αίσθημα εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας του πολίτη προς την πολιτεία. Τέτοιο αίσθημα όμως δεν οικοδομείτε με μια Κυβέρνηση να θεσπίζει ένα μέτρο και η άλλη να το αναιρεί. Δεν γίνεται αναθέρμανση των γεννήσεων με την μείωση των επιδομάτων και των συντάξεων και παράλληλα με την μείωση του αριθμού των παιδιών για το χαρακτηρισμό πολυτέκνου . Δεν μπορεί να θεσπίζεται η χορήγηση του επιδόματος και της σύνταξης στην πολύτεκνη και στη συνέχεια μια άλλη Κυβέρνηση να θέτει προϋποθέσεις. Δεν συμβιβάζεται η πολιτική των μειώσεων των παροχών με την αντίστοιχη τεχνική αύξηση του αριθμού των πολυτέκνων οικογενειών. Η δημογραφική πολιτική δεν μπορεί να ασκείται σε επίπεδο προεκλογικών πυροτεχνημάτων με ερασιτεχνισμούς ή ευκαιριακές ρυθμίσεις. Έτσι όπως αντιμετωπίζονται οι πολύτεκνοι σήμερα δεν είναι δυνατό να παγιωθεί κλίμα εμπιστοσύνης, αναγκαία προϋπόθεση αύξησης της γεννητικότητας.
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Δικηγόρος
Αντιπρόεδρος Α. Σ. Π. Ε.
ΠΟΙΗΣΗ ΜΑΝΤΩΣ ΚΑΤΣΟΥΛΟΥ:ΑΙΩΝΟΣΠΟΠΗΣΗ
ΑΙΩΝΟΣΚΟΠΗΣΗ
(Στο Λογοτεχνικό ΄Εργο του Λεωνίδα Μαργαρίτη)
Κεραυνός και βροχή μας γέννησαν
Στο χορό της Χλωρίδας Παρθένας
Σε πηγές που συνθέτουν ποτάμια
Της σελήνης αχτίδες να λούζουν.
Αστεριών να σμιλεύουν εικόνες
Στον Αιώνα της Γέννας.
Σπερμοδότες θεών και Τιτάνων,
Σαν εκτρώματα δρώντες Ερέβους,
Τους καθρέπτες των Νάρκισσων σπάζουν
Η μορφή της Αλήθειας μη λάμψει
Στο παράλογο χάος του νου μας
Στον Αιώνα του Ψεύδους.
Εωσφόρες Δυνάμεις στον ΄Αδη
Διαπορούν τα νερά της Στυγός τους
Με φτερά της Αβύσσου να κρύψουν
Πλειοδότες Ταρτάρου, και Φαύλους,
Που μ’ εσθήτες αγγέλων ντυθήκαν
Στον αιώνα του Σκότους
Θεριστές της λατρείας των ΄Αβελ:
Κολασμούς μας ορίζουν τροχάδην
Διαδήματα ,τιάρες και μίτρες,
Των ονείρων της νιότης της πρώτης-
Ωσαννά της Ζωής-σταυρωτήδες
Στον αιώνα των Κάιν.
Στα κατάβαθα Κόλασης στείρας-
Μισητής θυγατέρας του Χρόνου-
Των λυκόσκυλων σκόρπιες αγέλες
Με δορές των αμνών σκεπασμένες
Κρεουργούν της ειρήνης το σώμα
Στον Αιώνα του Φθόνου.
Τωρινοί μαθητές στον Ιούδα
Με τη σκόνη Θεόκτιστης Πύλης
Το φιλί προδοσίας τιμάμε,
Και ο περίσσιος Αγρός Κεραμέως
Μας προσμένει χρυσάφι σπαρμένος
Στον αιώνα της Ύλης.
Των δικαίων ο μόχθος πατιέται
Σε λινούς αχερόντειου βάθους
Από γιούς χλευαστές περιπαίκτες
Τραγικούς μητροκτόνους του Κάλλους
Της Αρχαίας Εδέμειας Μάνας
Στον αιώνα του Πάθους.
Αρνητές προσταγμάτων θεόθεν:
Στους θνητούς δεν μετρούν κλήρους ίσους.
Για τον Άρη: σπονδές εκατόμβες
Σπερμοδότες της Νύχτας που κλώθει
Ματωμένες σημαίες γενναίων
Στον αιώνα του Μίσους…
Φυλαχτό στην Μακάρων την μήνι
Τους χιτώνες των Νέσσων, τους νέους,
Να καούμε στην Οίτη, φοράμε.
Κι Ευμενίδες συλλέγουν την τέφρα.
Της λειψής μας ζωής θυμητάρι
Στον αιώνα του Χρέους.
Οδυσσείς, σαν γυρνάμ’ από Τροίες,
Σοφοί Νέστορες ,γνώσης πρυτάνεις
Για διδάχοι μας άξιοι να γίνουν
Της Ιθάκης να δείξουν το δρόμο
Από Κίρκες, Σειρήνες αλάργα
Στον αιώνα της Πλάνης…
Ψηλαφίζουμε εξόδους γαλήνης
Σε Κοιλάδα Κλαυθμώνος χαμένοι
Στους Αγίους Κρυφούς Ελαιώνες
Η φωτιά θείου νου λαμπαδιάζει
Την Καιόμενη Βάτο της Τόλμης…
Ποιός, Αιώνες ποιμαίνει;
Δεκέμβριος 1995
Μαντώ Κατσουλού
Από τη συλλογή «Στίχοι στη Φεγγαράδα»
« Πνευματική Ζωή» Τεύχος 120 Μάης-Ιούνης 1998 σελ.17-19
(Στο Λογοτεχνικό ΄Εργο του Λεωνίδα Μαργαρίτη)
Κεραυνός και βροχή μας γέννησαν
Στο χορό της Χλωρίδας Παρθένας
Σε πηγές που συνθέτουν ποτάμια
Της σελήνης αχτίδες να λούζουν.
Αστεριών να σμιλεύουν εικόνες
Στον Αιώνα της Γέννας.
Σπερμοδότες θεών και Τιτάνων,
Σαν εκτρώματα δρώντες Ερέβους,
Τους καθρέπτες των Νάρκισσων σπάζουν
Η μορφή της Αλήθειας μη λάμψει
Στο παράλογο χάος του νου μας
Στον Αιώνα του Ψεύδους.
Εωσφόρες Δυνάμεις στον ΄Αδη
Διαπορούν τα νερά της Στυγός τους
Με φτερά της Αβύσσου να κρύψουν
Πλειοδότες Ταρτάρου, και Φαύλους,
Που μ’ εσθήτες αγγέλων ντυθήκαν
Στον αιώνα του Σκότους
Θεριστές της λατρείας των ΄Αβελ:
Κολασμούς μας ορίζουν τροχάδην
Διαδήματα ,τιάρες και μίτρες,
Των ονείρων της νιότης της πρώτης-
Ωσαννά της Ζωής-σταυρωτήδες
Στον αιώνα των Κάιν.
Στα κατάβαθα Κόλασης στείρας-
Μισητής θυγατέρας του Χρόνου-
Των λυκόσκυλων σκόρπιες αγέλες
Με δορές των αμνών σκεπασμένες
Κρεουργούν της ειρήνης το σώμα
Στον Αιώνα του Φθόνου.
Τωρινοί μαθητές στον Ιούδα
Με τη σκόνη Θεόκτιστης Πύλης
Το φιλί προδοσίας τιμάμε,
Και ο περίσσιος Αγρός Κεραμέως
Μας προσμένει χρυσάφι σπαρμένος
Στον αιώνα της Ύλης.
Των δικαίων ο μόχθος πατιέται
Σε λινούς αχερόντειου βάθους
Από γιούς χλευαστές περιπαίκτες
Τραγικούς μητροκτόνους του Κάλλους
Της Αρχαίας Εδέμειας Μάνας
Στον αιώνα του Πάθους.
Αρνητές προσταγμάτων θεόθεν:
Στους θνητούς δεν μετρούν κλήρους ίσους.
Για τον Άρη: σπονδές εκατόμβες
Σπερμοδότες της Νύχτας που κλώθει
Ματωμένες σημαίες γενναίων
Στον αιώνα του Μίσους…
Φυλαχτό στην Μακάρων την μήνι
Τους χιτώνες των Νέσσων, τους νέους,
Να καούμε στην Οίτη, φοράμε.
Κι Ευμενίδες συλλέγουν την τέφρα.
Της λειψής μας ζωής θυμητάρι
Στον αιώνα του Χρέους.
Οδυσσείς, σαν γυρνάμ’ από Τροίες,
Σοφοί Νέστορες ,γνώσης πρυτάνεις
Για διδάχοι μας άξιοι να γίνουν
Της Ιθάκης να δείξουν το δρόμο
Από Κίρκες, Σειρήνες αλάργα
Στον αιώνα της Πλάνης…
Ψηλαφίζουμε εξόδους γαλήνης
Σε Κοιλάδα Κλαυθμώνος χαμένοι
Στους Αγίους Κρυφούς Ελαιώνες
Η φωτιά θείου νου λαμπαδιάζει
Την Καιόμενη Βάτο της Τόλμης…
Ποιός, Αιώνες ποιμαίνει;
Δεκέμβριος 1995
Μαντώ Κατσουλού
Από τη συλλογή «Στίχοι στη Φεγγαράδα»
« Πνευματική Ζωή» Τεύχος 120 Μάης-Ιούνης 1998 σελ.17-19
Ο Εφραίμ και οι Εφραίμηδες
Οι Δικαστές του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών χαρακτήρισαν τον Ηγούμενο της Μονής Βατοπεδίου Εφραίμ σαν μια προσωπικότητα με ροπή στην εγκληματική δράση και μ' αυτό το σκεπτικό αλλά και από το γεγονός ότι υπήρξε ο ιθύνον νους στην όλη υπόθεση των ανταλλαγών της Μονής αυτής τον έκριναν προφυλακιστέο με το δεδομένο γι' αυτούς ότι με την ιδιότητα του καθηγουμένου της Μονής υπάρχει κίνδυνος για διάπραξη και άλλων πράξεων που συνδέονται με τα αδικήματα που τον βαρύνουν.
Όπως σημειώνεται στο Βούλευμα η ροπή του ηγούμενου Εφραίμ προς την εγκληματική δράση αποτελεί, σύμφωνα με τους εφέτες, στοιχείο της προσωπικότητάς του, και αυτό προκύπτει από τον επιτήδειο και μεθοδευμένο τρόπο που ενεργούσε.
Από τα τέλη Δεκεμβρίου του 2001 ως το 2008, κατόρθωσε, όπως επισημαίνεται στο βούλευμα, να πείσει μεταξύ άλλων υπουργούς και υφυπουργούς νομικούς συμβούλους και παρέδρους του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, αρμόδιους υπαλλήλους της ΚΕΔ, και του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης για την έκδοση υπουργικών αποφάσεων που συνιστούσαν «ουσιαστικά χαριστική παραχώρηση εκτάσεων στη Μονή».
Δεν σκοπεύω να κρίνω την απόφαση των Δικαστών άλλωστε η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητος και οι αποφάσεις της είναι σεβαστές. Ο κάθε κατηγορούμενος έχει το δικαίωμα των ενδίκων μέσων και βοηθημάτων. Όμως οι παρεμβάσεις στο έργο της Δικαιοσύνης ξένων παραγόντων π.χ. βουλευτών, υπουργών , αξιωματούχων της Εκκλησίας αλλά και άλλων εκτός της χώρας δεν έχουν θέση και ούτε καμιά αρμοδιότητα.
Εκείνο που μας εκπλήσσει είναι πως εκτός από τον Ηγούμενο Εφραίμ που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στα διάφορα αδικήματα που του αποδίδονται έλαβαν μέρος στις όλες διαδικασίες κυβερνητικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες.
Όμως εκείνοι καλύφθηκαν από το πέπλο της παραγραφής και της ατιμωρησίας κι αυτό αποτελεί για το λαό μας πρόκληση χωρίς ωστόσο να κρίνεται πρέπον να διαφωνεί κανείς με τους χειρισμούς της δικαιοσύνης. Κάποτε βέβαια θα πρέπει να πέσουν οι μάσκες. Κάποτε θα πρέπει οι Έλληνες πολίτες ανεξαρτήτως αξιωμάτων να είναι ίσοι απέναντι στους νόμους και να τυγχάνουν της ιδίας αντιμετώπισης όταν παρανομούν.
Το θλιβερό όμως φαινόμενο είναι ότι εκκλησιαστικοί ηγέτες (Πατριάρχης Μόσχας, .Μητροπολίτης Πατρών κ.α.) αντέδρασαν στην απόφαση των δικαστών και εξομοίωσαν την περίπτωση του κατηγορουμένου Εφραίμ με τον Κύριο και τα πάθη Του, οποία βλασφημία!. Επειδή προφανώς οι εκκλησιαστικοί ηγέτες και παράγοντες δεν βρίσκουν κανένα μεμπτό στη συμπεριφορά και τη δράση του Ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου θα ήθελα να κάνω κι εγώ κάποιους παραλληλισμούς και να διακριβώσω κάποιες συμπεριφορές που απάδουν στην ιδιότητα του πιστού και μάλιστα Ηγουμένου της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, με τον οποίο εξομοιώνουν τον κατηγορούμενο Εφραίμ οι υποστηριχτές του, όταν κάλεσε τους δώδεκα μαθητές του τους έδωσε κάποιες παραγγελίες . Μεταξύ των παραγγελιών αυτών τους είπε και τα εξής: «Μη αποκτήσετε χρυσά, ούτε αργυρά, ούτε χαλκά νομίσματα, τα οποία να φυλάττετε εις τας ζώνας σας>(Ματθαίος Ι.9) και παρακάτω «ούτε σάκκον ν' αποκτήσετε δια να βάζετε εις αυτόν ψωμί δια τον δρόμον, που θα κάνετε. Ούτε δύο υποκάμισα, ούτε υποδήματα, εκτός από τα πέδιλα, που θα φορείτε ,αλλ' ούτε και ράβδο. Σας είναι περιττά αυτά. Διότι είσθε εργάτες που εργάζεσθε δια την πνευματική ωφέλεια των ανθρώπων και ο εργάτης είναι δίκαιον να λαμβάνει την τροφή του από εκείνους δια τους οποίους μοχθεί.»(Ματθαίος Ι.10)
Κι ακόμη, ο Κύριος τον οποίο φέρονται να υπηρετούν οι συνεχιστές του έργου του, απευθύνετε στους μαθητές του και κατ' επέκταση στους διαδόχους τους και τους παραγγέλλει: « Μη μαζεύετε χάριν του εαυτού σας θησαυρούς επί της γης όπου ο σκόρος και η φθορά της σαπίλας ή της σκωρίας αφανίζουν τα αποθηκευμένα ήδη του πλούτου.» Ματθαίος Στ.19) και τέλος τους διαβεβαιώνει ότι ο Θεός προνοεί για τις ανάγκες τους λέγοντας του: «Διά τούτο λέγω υμίν, μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγητε και τι πίητε ,μηδέ τω σώματι υμών τι ενδύσησθε ουχί η ψυχή πλείον εστί της τροφής και το σώμα του ενδύματος;»
Έχουν καμιά σχέση τα παραγγέλματα του ιδρυτή της Εκκλησίας μας με τις συμπεριφορές του Εφραίμ και των πάσης φύσεως και κατηγορίας Εφραίμηδων; Απληστία, ηθική αυτουργία σε εγκλήματα, απάτες, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, έκδοση ψευδών βεβαιώσεων ανταλλαγές μιας λίμνης με ακίνητα αξίας δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Που είναι η εγκράτεια η αφιλοχρηματία και η ακτημοσύνη; Xρυσός, άργυρος, και χαλκός σε καταθέσεις εκατομμυρίων στις τράπεζες και σε παράκτιες εταιρείες.
Αν ο Ιησούς έρχονταν και έβλεπε τα χάλια των διαδόχων του και πως τηρούν τα παραγγέλματα του, θα άρπαζε το μαστίγιο και θα έβαζε στο κυνήγι πολλούς Εφραίμηδες. Δεν θα τους έκρινε απλώς προσωρινώς προφυλακιστέους αλλά αποδιοπομπαίους από τον αμπελώνα του.
Είναι ατυχείς οι εκφράσεις παραλληλισμού των παθημάτων του Εφραίμ με τα παθήματα του Κυρίου μας. Όσοι εκφράζονται μ' αυτές τις ατυχείς λέξεις θα πρέπει να ξαναδιαβάσουν τα κείμενα της Γραφής και να ζητήσουν έλεος μετανοούντες..
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Όπως σημειώνεται στο Βούλευμα η ροπή του ηγούμενου Εφραίμ προς την εγκληματική δράση αποτελεί, σύμφωνα με τους εφέτες, στοιχείο της προσωπικότητάς του, και αυτό προκύπτει από τον επιτήδειο και μεθοδευμένο τρόπο που ενεργούσε.
Από τα τέλη Δεκεμβρίου του 2001 ως το 2008, κατόρθωσε, όπως επισημαίνεται στο βούλευμα, να πείσει μεταξύ άλλων υπουργούς και υφυπουργούς νομικούς συμβούλους και παρέδρους του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, αρμόδιους υπαλλήλους της ΚΕΔ, και του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης για την έκδοση υπουργικών αποφάσεων που συνιστούσαν «ουσιαστικά χαριστική παραχώρηση εκτάσεων στη Μονή».
Δεν σκοπεύω να κρίνω την απόφαση των Δικαστών άλλωστε η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητος και οι αποφάσεις της είναι σεβαστές. Ο κάθε κατηγορούμενος έχει το δικαίωμα των ενδίκων μέσων και βοηθημάτων. Όμως οι παρεμβάσεις στο έργο της Δικαιοσύνης ξένων παραγόντων π.χ. βουλευτών, υπουργών , αξιωματούχων της Εκκλησίας αλλά και άλλων εκτός της χώρας δεν έχουν θέση και ούτε καμιά αρμοδιότητα.
Εκείνο που μας εκπλήσσει είναι πως εκτός από τον Ηγούμενο Εφραίμ που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στα διάφορα αδικήματα που του αποδίδονται έλαβαν μέρος στις όλες διαδικασίες κυβερνητικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες.
Όμως εκείνοι καλύφθηκαν από το πέπλο της παραγραφής και της ατιμωρησίας κι αυτό αποτελεί για το λαό μας πρόκληση χωρίς ωστόσο να κρίνεται πρέπον να διαφωνεί κανείς με τους χειρισμούς της δικαιοσύνης. Κάποτε βέβαια θα πρέπει να πέσουν οι μάσκες. Κάποτε θα πρέπει οι Έλληνες πολίτες ανεξαρτήτως αξιωμάτων να είναι ίσοι απέναντι στους νόμους και να τυγχάνουν της ιδίας αντιμετώπισης όταν παρανομούν.
Το θλιβερό όμως φαινόμενο είναι ότι εκκλησιαστικοί ηγέτες (Πατριάρχης Μόσχας, .Μητροπολίτης Πατρών κ.α.) αντέδρασαν στην απόφαση των δικαστών και εξομοίωσαν την περίπτωση του κατηγορουμένου Εφραίμ με τον Κύριο και τα πάθη Του, οποία βλασφημία!. Επειδή προφανώς οι εκκλησιαστικοί ηγέτες και παράγοντες δεν βρίσκουν κανένα μεμπτό στη συμπεριφορά και τη δράση του Ηγουμένου της Μονής Βατοπεδίου θα ήθελα να κάνω κι εγώ κάποιους παραλληλισμούς και να διακριβώσω κάποιες συμπεριφορές που απάδουν στην ιδιότητα του πιστού και μάλιστα Ηγουμένου της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, με τον οποίο εξομοιώνουν τον κατηγορούμενο Εφραίμ οι υποστηριχτές του, όταν κάλεσε τους δώδεκα μαθητές του τους έδωσε κάποιες παραγγελίες . Μεταξύ των παραγγελιών αυτών τους είπε και τα εξής: «Μη αποκτήσετε χρυσά, ούτε αργυρά, ούτε χαλκά νομίσματα, τα οποία να φυλάττετε εις τας ζώνας σας>(Ματθαίος Ι.9) και παρακάτω «ούτε σάκκον ν' αποκτήσετε δια να βάζετε εις αυτόν ψωμί δια τον δρόμον, που θα κάνετε. Ούτε δύο υποκάμισα, ούτε υποδήματα, εκτός από τα πέδιλα, που θα φορείτε ,αλλ' ούτε και ράβδο. Σας είναι περιττά αυτά. Διότι είσθε εργάτες που εργάζεσθε δια την πνευματική ωφέλεια των ανθρώπων και ο εργάτης είναι δίκαιον να λαμβάνει την τροφή του από εκείνους δια τους οποίους μοχθεί.»(Ματθαίος Ι.10)
Κι ακόμη, ο Κύριος τον οποίο φέρονται να υπηρετούν οι συνεχιστές του έργου του, απευθύνετε στους μαθητές του και κατ' επέκταση στους διαδόχους τους και τους παραγγέλλει: « Μη μαζεύετε χάριν του εαυτού σας θησαυρούς επί της γης όπου ο σκόρος και η φθορά της σαπίλας ή της σκωρίας αφανίζουν τα αποθηκευμένα ήδη του πλούτου.» Ματθαίος Στ.19) και τέλος τους διαβεβαιώνει ότι ο Θεός προνοεί για τις ανάγκες τους λέγοντας του: «Διά τούτο λέγω υμίν, μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγητε και τι πίητε ,μηδέ τω σώματι υμών τι ενδύσησθε ουχί η ψυχή πλείον εστί της τροφής και το σώμα του ενδύματος;»
Έχουν καμιά σχέση τα παραγγέλματα του ιδρυτή της Εκκλησίας μας με τις συμπεριφορές του Εφραίμ και των πάσης φύσεως και κατηγορίας Εφραίμηδων; Απληστία, ηθική αυτουργία σε εγκλήματα, απάτες, ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, έκδοση ψευδών βεβαιώσεων ανταλλαγές μιας λίμνης με ακίνητα αξίας δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Που είναι η εγκράτεια η αφιλοχρηματία και η ακτημοσύνη; Xρυσός, άργυρος, και χαλκός σε καταθέσεις εκατομμυρίων στις τράπεζες και σε παράκτιες εταιρείες.
Αν ο Ιησούς έρχονταν και έβλεπε τα χάλια των διαδόχων του και πως τηρούν τα παραγγέλματα του, θα άρπαζε το μαστίγιο και θα έβαζε στο κυνήγι πολλούς Εφραίμηδες. Δεν θα τους έκρινε απλώς προσωρινώς προφυλακιστέους αλλά αποδιοπομπαίους από τον αμπελώνα του.
Είναι ατυχείς οι εκφράσεις παραλληλισμού των παθημάτων του Εφραίμ με τα παθήματα του Κυρίου μας. Όσοι εκφράζονται μ' αυτές τις ατυχείς λέξεις θα πρέπει να ξαναδιαβάσουν τα κείμενα της Γραφής και να ζητήσουν έλεος μετανοούντες..
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Με τη δημιουργία του υλικού κόσμου συνυπάρχει και η έννοια του χώρου. Οι μεταβολές που συντελούνται στο χώρο δημιούργησαν την ανάγκη για ανακάλυψη της έννοιας του χρόνου.
Ο άνθρωπος από την εμφάνισή του στον πλανήτη σχετίζεται άμεσα με το χώρο που ζει, κινείται, αναπτύσσεται βιολογικά και πνευματικά και τέλος αφανίζεται. Αυτά ακριβώς τα στάδια της εξελικτικής του πορείας στη γη, τον υποχρέωσαν να ανακαλύψει και ταυτόχρονα να δημιουργήσει τον ημερολογιακό χρόνο, για να έχει τη δυνατότητα ελέγχου των εξελίξεων στο χώρο.
«Χρόνος και χώρος είναι τα όργανα με τα οποία ο Θεός πραγματοποιεί το πανταχού παρών του μέσα στον κόσμο και συλλαμβάνει ακαριαία τη ροή των πραγμάτων»(Νεύτων)
Δηλαδή ο Δημιουργός των πάντων είναι εκτός χώρου και χρόνου. Ο άνθρωπος σε μια συνεχή προσπάθεια ανά τους αιώνες κυριαρχείται από τη λαχτάρα να κατακτήσει τόσο το χώρο όσο και το χρόνο.
Σ’ αυτό το ανελέητο κυνήγι αναλίσκεται σ’ ένα αγώνα πολύεδρο και πολυεπίπεδο, χωρίς περιθώρια ψυχικής ηρεμίας, γαλήνης, αυτοσυγκέντρωσης και δημιουργικής ενδοσκόπησης.
Έρμαιο της φενάκης που αποκαλούμε καινούργιο χρόνο, ο άνθρωπος ,αυτάρεσκα επιθυμεί είτε να περιορίζει τις συνέπειές του, είτε να ελπίζει πως ο νέος, θα του προσφέρει κάτι το καινούργιο, κάτι το εντελώς διαφορετικό, κάτι που του λείπει και κάθε πρωτοχρονιά αυτή την προσδοκία του τη συνοδεύει κάθε με ευχές σε συγγενείς και φίλους.
Καινούργιος χρόνος στην ουσία δεν υπάρχει. Ο ονομαζόμενος καινούργιος είναι ανθρώπινο δημιούργημα, μια επινόηση σχεδιασμένη από τον ίδιο, με βάση τις περιοδικά επαναλαμβανόμες κινήσεις της γης γύρω από τον Ήλιο και τον άξονα της, με σκοπό την εξυπηρέτησή του.
Ο «Καινούργιος» χρόνος αποτελεί συνέχεια του προϋπάρχοντα. Η διαφορά έγκειται στο ότι τόσο στον άνθρωπο όσο και σ’ όλα τα έμβια όντα γίνονται αισθητά τα σημάδια των βιολογικών μεταβολών , όπως εμφανίζονται και αποτυπώνονται με την ενηλικίωση, το γήρας και το θάνατο.
Όμως ανεξάρτητα απ’ αυτή τη σκοπιά η δημιουργία της αίσθησης του νέου χρόνου λειτουργεί και ως επένδυση ελπίδας μίας νέας ζωής για τους νέους ανθρώπους και φυσικά κάποιες στιγμές περισυλλογής και σκεπτικισμού για το μεγαλύτερους στην ηλικία
Με τις εναλλαγές των ημερολογιακών ετών δίνεται στον άνθρωπο η ευκαιρία να κάνει σε τακτικά χρονικά διαστήματα τον απολογισμό του για το χρόνο που έφυγε και τον προγραμματισμό του για τη νέα χρονική περίοδο.
Αυτή η νοητική πράξη δεν έχει μόνο οικονομικό και διαχειριστικό περιεχόμενο έχει κι ένα χαρακτήρα αυτοκριτικής και αυτοελέγχου σε μια προσπάθεια βελτίωσης του «έσω» ανθρώπου.
Αυτή η εναλλαγή του χρόνου λειτουργεί σαν ένας σταθμός. Νέοι άνθρωποι γεννώνται και ξεκινούν την πορεία τους και κάποιοι άλλοι ήδη φθάνουν στον προορισμό τους και αποβιβάζονται.
Αυτή η προσωρινότητα παραμονής μας στο χώρο, δημιουργεί αντίστοιχα και την αίσθηση της προσωρινότητας και στο χρόνο.
Μας εντείνει την επιθυμία μας , το ταξίδι μέσα στο χώρο και το χρόνο να είναι και να γίνεται ευχάριστο και να μη το σκιάζουν γεγονότα που λειτουργούν ανασταλτικά για την ευτυχία μας.
Ευχή του ανθρώπου στο συνάνθρωπο κάθε Πρωτοχρονιά είναι να έχει υγεία, χαρά και ψυχική γαλήνη, προϋποθέσεις για ένα άνετο κι ανώδυνο ταξίδι μέσα στο χρόνο.
Για να έχει νόημα το ταξίδι μας στο τέρμα του σηματοδοτούμε και μια Ιθάκη εκείνη στην οποία αναφέρονται ανά τους αιώνες φιλόσοφοι και ιδρυτές θρησκειών.
Είναι η Ελπίδα. Είναι εντελώς αδύνατο να ζήσει ο άνθρωπος μέσα στο χρόνο χωρίς ελπίδα. Ενίοτε βέβαια παρουσιάζεται δύσπιστος και διστακτικός στην απόλυτη υιοθέτηση μεταφυσικών θεωρήσεων.
Για εκείνο που είναι βέβαιος είναι πως το περπάτημά του μέσα στο χώρο και στο χρόνο είναι περιορισμένο.
Βλέπει το αύριο να γίνεται παρόν και το παρόν να γίνεται χτες, κι αυτή η ρευστότητα τον επηρεάζει και τον προβληματίζει.
Για εκείνους που έχουν οξυμένη συνείδηση ευθύνης και χρέους η αλλαγή του χρόνου είναι μια μέρα βαριάς περισυλλογής και θλίψης για ένα ακόμη χρόνο που πέρασε, για ένα χρόνο που ακόμη «φορτώθηκαν στην πλάτη» ένας χρόνος που δεν ήταν επαρκής για την ολοκλήρωση των οραματισμών τους.
Είναι όμως και οι αισιόδοξοι που χαίρονται την κάθε στιγμή και η Πρωτοχρονιά αποτελεί γι’ αυτούς μια ακόμη αφετηρία χαράς και δημιουργίας.
Όσο ο άνθρωπος αγωνίζεται για την κατάκτηση του χρόνου και όσο επιτείνεται αυτός ο αγώνας τόσο η κατάκτηση γίνεται ένα άπιαστο όνειρο. Ο χρόνος παραμένει « ες αεί πανδαμάτωρ».
Η μόνη δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος είναι να ταυτισθεί με το χρόνο μέσα στην αιωνιότητα.
Η βεβαιότητα μεταθανάτιας συνέχειας αποτελεί τη λύτρωση από την υπαρξιακή αγωνία του.
Με το νέο χρόνο, ο άνθρωπος ελπίζει να βρει τη γαλήνη που δεν του εξασφάλισε ο προηγούμενος .
Ελπίζει στη συμφιλίωση των λαών και στη συνεργασία τους. Ελπίζει σε επιτυχίες των επιστημόνων που θα καταπολεμήσουν τις νέες μάστιγες για τις οποίες δεν είναι τελείως άμοιρος ευθυνών.
Ελπίζει κι εύχεται για την Ειρήνη, την Αγάπη, τη συναδέλφωση…
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Ο άνθρωπος από την εμφάνισή του στον πλανήτη σχετίζεται άμεσα με το χώρο που ζει, κινείται, αναπτύσσεται βιολογικά και πνευματικά και τέλος αφανίζεται. Αυτά ακριβώς τα στάδια της εξελικτικής του πορείας στη γη, τον υποχρέωσαν να ανακαλύψει και ταυτόχρονα να δημιουργήσει τον ημερολογιακό χρόνο, για να έχει τη δυνατότητα ελέγχου των εξελίξεων στο χώρο.
«Χρόνος και χώρος είναι τα όργανα με τα οποία ο Θεός πραγματοποιεί το πανταχού παρών του μέσα στον κόσμο και συλλαμβάνει ακαριαία τη ροή των πραγμάτων»(Νεύτων)
Δηλαδή ο Δημιουργός των πάντων είναι εκτός χώρου και χρόνου. Ο άνθρωπος σε μια συνεχή προσπάθεια ανά τους αιώνες κυριαρχείται από τη λαχτάρα να κατακτήσει τόσο το χώρο όσο και το χρόνο.
Σ’ αυτό το ανελέητο κυνήγι αναλίσκεται σ’ ένα αγώνα πολύεδρο και πολυεπίπεδο, χωρίς περιθώρια ψυχικής ηρεμίας, γαλήνης, αυτοσυγκέντρωσης και δημιουργικής ενδοσκόπησης.
Έρμαιο της φενάκης που αποκαλούμε καινούργιο χρόνο, ο άνθρωπος ,αυτάρεσκα επιθυμεί είτε να περιορίζει τις συνέπειές του, είτε να ελπίζει πως ο νέος, θα του προσφέρει κάτι το καινούργιο, κάτι το εντελώς διαφορετικό, κάτι που του λείπει και κάθε πρωτοχρονιά αυτή την προσδοκία του τη συνοδεύει κάθε με ευχές σε συγγενείς και φίλους.
Καινούργιος χρόνος στην ουσία δεν υπάρχει. Ο ονομαζόμενος καινούργιος είναι ανθρώπινο δημιούργημα, μια επινόηση σχεδιασμένη από τον ίδιο, με βάση τις περιοδικά επαναλαμβανόμες κινήσεις της γης γύρω από τον Ήλιο και τον άξονα της, με σκοπό την εξυπηρέτησή του.
Ο «Καινούργιος» χρόνος αποτελεί συνέχεια του προϋπάρχοντα. Η διαφορά έγκειται στο ότι τόσο στον άνθρωπο όσο και σ’ όλα τα έμβια όντα γίνονται αισθητά τα σημάδια των βιολογικών μεταβολών , όπως εμφανίζονται και αποτυπώνονται με την ενηλικίωση, το γήρας και το θάνατο.
Όμως ανεξάρτητα απ’ αυτή τη σκοπιά η δημιουργία της αίσθησης του νέου χρόνου λειτουργεί και ως επένδυση ελπίδας μίας νέας ζωής για τους νέους ανθρώπους και φυσικά κάποιες στιγμές περισυλλογής και σκεπτικισμού για το μεγαλύτερους στην ηλικία
Με τις εναλλαγές των ημερολογιακών ετών δίνεται στον άνθρωπο η ευκαιρία να κάνει σε τακτικά χρονικά διαστήματα τον απολογισμό του για το χρόνο που έφυγε και τον προγραμματισμό του για τη νέα χρονική περίοδο.
Αυτή η νοητική πράξη δεν έχει μόνο οικονομικό και διαχειριστικό περιεχόμενο έχει κι ένα χαρακτήρα αυτοκριτικής και αυτοελέγχου σε μια προσπάθεια βελτίωσης του «έσω» ανθρώπου.
Αυτή η εναλλαγή του χρόνου λειτουργεί σαν ένας σταθμός. Νέοι άνθρωποι γεννώνται και ξεκινούν την πορεία τους και κάποιοι άλλοι ήδη φθάνουν στον προορισμό τους και αποβιβάζονται.
Αυτή η προσωρινότητα παραμονής μας στο χώρο, δημιουργεί αντίστοιχα και την αίσθηση της προσωρινότητας και στο χρόνο.
Μας εντείνει την επιθυμία μας , το ταξίδι μέσα στο χώρο και το χρόνο να είναι και να γίνεται ευχάριστο και να μη το σκιάζουν γεγονότα που λειτουργούν ανασταλτικά για την ευτυχία μας.
Ευχή του ανθρώπου στο συνάνθρωπο κάθε Πρωτοχρονιά είναι να έχει υγεία, χαρά και ψυχική γαλήνη, προϋποθέσεις για ένα άνετο κι ανώδυνο ταξίδι μέσα στο χρόνο.
Για να έχει νόημα το ταξίδι μας στο τέρμα του σηματοδοτούμε και μια Ιθάκη εκείνη στην οποία αναφέρονται ανά τους αιώνες φιλόσοφοι και ιδρυτές θρησκειών.
Είναι η Ελπίδα. Είναι εντελώς αδύνατο να ζήσει ο άνθρωπος μέσα στο χρόνο χωρίς ελπίδα. Ενίοτε βέβαια παρουσιάζεται δύσπιστος και διστακτικός στην απόλυτη υιοθέτηση μεταφυσικών θεωρήσεων.
Για εκείνο που είναι βέβαιος είναι πως το περπάτημά του μέσα στο χώρο και στο χρόνο είναι περιορισμένο.
Βλέπει το αύριο να γίνεται παρόν και το παρόν να γίνεται χτες, κι αυτή η ρευστότητα τον επηρεάζει και τον προβληματίζει.
Για εκείνους που έχουν οξυμένη συνείδηση ευθύνης και χρέους η αλλαγή του χρόνου είναι μια μέρα βαριάς περισυλλογής και θλίψης για ένα ακόμη χρόνο που πέρασε, για ένα χρόνο που ακόμη «φορτώθηκαν στην πλάτη» ένας χρόνος που δεν ήταν επαρκής για την ολοκλήρωση των οραματισμών τους.
Είναι όμως και οι αισιόδοξοι που χαίρονται την κάθε στιγμή και η Πρωτοχρονιά αποτελεί γι’ αυτούς μια ακόμη αφετηρία χαράς και δημιουργίας.
Όσο ο άνθρωπος αγωνίζεται για την κατάκτηση του χρόνου και όσο επιτείνεται αυτός ο αγώνας τόσο η κατάκτηση γίνεται ένα άπιαστο όνειρο. Ο χρόνος παραμένει « ες αεί πανδαμάτωρ».
Η μόνη δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος είναι να ταυτισθεί με το χρόνο μέσα στην αιωνιότητα.
Η βεβαιότητα μεταθανάτιας συνέχειας αποτελεί τη λύτρωση από την υπαρξιακή αγωνία του.
Με το νέο χρόνο, ο άνθρωπος ελπίζει να βρει τη γαλήνη που δεν του εξασφάλισε ο προηγούμενος .
Ελπίζει στη συμφιλίωση των λαών και στη συνεργασία τους. Ελπίζει σε επιτυχίες των επιστημόνων που θα καταπολεμήσουν τις νέες μάστιγες για τις οποίες δεν είναι τελείως άμοιρος ευθυνών.
Ελπίζει κι εύχεται για την Ειρήνη, την Αγάπη, τη συναδέλφωση…
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
ΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑΝΝΗ ΓΑΛΑΝΟΥ:ΠΑΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
ΠΑΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
Στον συγγραφέα της Πάτρας
Λεων. Μαργαρίτη
Πρόεδρο της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν.Δ. Ελλάδας
Ώρα καθόμουνα σε κείνο το σκαμνί.
Η θάλασσα μπροστά μου ήσυχη.
Και πέρα τα βουνά του Μοριά μεσ’ τη μελαγχολία τυλιγμένα.
Γεμάτος σύννεφα ο ουρανός.
Σταχτιά όλα. Η θάλασσα.
Και μέσα στα σύννεφα χαμένος η ήλιος.
΄Ήρθα εδώ να αλλάξω λίγο,
να ξεχάσω λίγο τη μοναξιά μου.
Που να τη βρεις τη δύναμη να προχωρείς στα όνειρά σου.
Δεν είσαι και από σίδερο.
Τόσα θυμάσαι, τόσα σου φράζουν το δρόμο κάθε μέρα.
Κι’ είναι ωραία εδώ.
΄Έχει και τούτη η πολιτεία τις ομορφιές της.
Μύριζαν τα ξερόχορτα.
Είχε μια μυρουδιά ο αέρας.
Τα πεύκα ανάδιναν το άρωμα τους.
΄Έβρεχε το βράδυ.
Κι είχαν μια μεγαλχολία όλα που με κατάκλυζε.
Όλα αλλάζουν έλεγα.
Αυτό είναι η ζωή.
Τι να ζητάς.
Τα χρυσά δειλινά τώρα.
Πάει το καλοκαίρι..
6-9-1999
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΑΛΑΝΟΣ
Από τη συλλογή ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΑΙΔΩΝ Αθήνα 1999 Σελ.64-65
Στον συγγραφέα της Πάτρας
Λεων. Μαργαρίτη
Πρόεδρο της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν.Δ. Ελλάδας
Ώρα καθόμουνα σε κείνο το σκαμνί.
Η θάλασσα μπροστά μου ήσυχη.
Και πέρα τα βουνά του Μοριά μεσ’ τη μελαγχολία τυλιγμένα.
Γεμάτος σύννεφα ο ουρανός.
Σταχτιά όλα. Η θάλασσα.
Και μέσα στα σύννεφα χαμένος η ήλιος.
΄Ήρθα εδώ να αλλάξω λίγο,
να ξεχάσω λίγο τη μοναξιά μου.
Που να τη βρεις τη δύναμη να προχωρείς στα όνειρά σου.
Δεν είσαι και από σίδερο.
Τόσα θυμάσαι, τόσα σου φράζουν το δρόμο κάθε μέρα.
Κι’ είναι ωραία εδώ.
΄Έχει και τούτη η πολιτεία τις ομορφιές της.
Μύριζαν τα ξερόχορτα.
Είχε μια μυρουδιά ο αέρας.
Τα πεύκα ανάδιναν το άρωμα τους.
΄Έβρεχε το βράδυ.
Κι είχαν μια μεγαλχολία όλα που με κατάκλυζε.
Όλα αλλάζουν έλεγα.
Αυτό είναι η ζωή.
Τι να ζητάς.
Τα χρυσά δειλινά τώρα.
Πάει το καλοκαίρι..
6-9-1999
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΑΛΑΝΟΣ
Από τη συλλογή ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΦΑΙΔΩΝ Αθήνα 1999 Σελ.64-65
ΣΤΕΡΝΟ ΑΝΤΙΟ ΣΤΗ ΛΟΥΚΙΑ ΡΙΚΑΚΗ
Για τα Ιλίσια πεδία αναχώρησε σε ηλικία μόλις 50 ετών η γνωστή σκηνοθέτις Λουκία Ρικάκη. Η φίλη μας Λουκία το τελευταίο χρονικό διάστημα αντιμετώπισε με γενναιότητα και περίσσιο θάρρος τη μάστιγα της εποχής μας τον καρκίνο από τον οποίο έπασχε. Γεννήθηκε το 1961 στον Πειραιά και σπούδασε Iστορία Tέχνης, Kινηματογράφο, Γραφικές Tέχνες και Φωτογραφία στο Dartington College of Arts στην Aγγλία. Eργάστηκε στο Συμβούλιο της Eυρώπης στο Στρασβούργο και στο Yπουργείο Περιβάλλοντος της Δανίας ως υπεύθυνη εκπαιδευτικών προγραμμάτων.
Tο 1982 επέστρεψε στην Eλλάδα και ίδρυσε την εταιρεία ORAMA FILMS, μια από τις καθιερωμένες εταιρείες παραγωγής θεατρικών παραστάσεων και ποιοτικών ταινιών για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, Το 2000 ίδρυσε την εταιρεία TRICKY TRICK FILMS. Tο 1996 ίδρυσε και διεύθυνε τις δύο θεατρικές σκηνές του Θεάτρου "104 - Kέντρο Λόγου και Tέχνης" και το ελληνικό Comedy Club στην Αιόλου 48-50.Δίδαξε ηθοποιούς στο «Εργαστήρι» του Βασίλη Διαμαντόπουλου και στα σεμινάρια του οίκου Christies στην Ελλάδα. Ήταν μέλος της επιτροπής εκπαίδευσης European Youth Forum και διατέλεσε υπεύθυνη κινηματογράφου σε σεμινάρια εκπαιδευτικών του προγράμματος MEΛINA 2000.
Η κηδεία της θα γίνει την Παρασκευή. Η ιδία είχε ζητήσει να μην γίνουν καταθέσεις στεφάνων, αλλά δωρεές σε Ιδρύματα.
.
Tο 1982 επέστρεψε στην Eλλάδα και ίδρυσε την εταιρεία ORAMA FILMS, μια από τις καθιερωμένες εταιρείες παραγωγής θεατρικών παραστάσεων και ποιοτικών ταινιών για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, Το 2000 ίδρυσε την εταιρεία TRICKY TRICK FILMS. Tο 1996 ίδρυσε και διεύθυνε τις δύο θεατρικές σκηνές του Θεάτρου "104 - Kέντρο Λόγου και Tέχνης" και το ελληνικό Comedy Club στην Αιόλου 48-50.Δίδαξε ηθοποιούς στο «Εργαστήρι» του Βασίλη Διαμαντόπουλου και στα σεμινάρια του οίκου Christies στην Ελλάδα. Ήταν μέλος της επιτροπής εκπαίδευσης European Youth Forum και διατέλεσε υπεύθυνη κινηματογράφου σε σεμινάρια εκπαιδευτικών του προγράμματος MEΛINA 2000.
Η κηδεία της θα γίνει την Παρασκευή. Η ιδία είχε ζητήσει να μην γίνουν καταθέσεις στεφάνων, αλλά δωρεές σε Ιδρύματα.
.
Σ' ΑΝΑΖΗΤΩ
Σ’ αναζητώ στους δρόμους,
Στους σταθμούς των τρένων,
στα λιμάνια,
στα πλοία που έρχονται και φεύγουν,
στα αεροδρόμια,
στις αφίξεις κι αναχωρήσεις,
στα μπαρ, τις καφετέριες, τις ταβέρνες.
Σ΄ αναζητώ στους καπνούς των τσιγάρων
στις ομίχλες του πρωινού,
στα σκοτάδια της νύχτας,
στους φωτισμένους δρόμους
στις πίστες ενός τρελού καρναβαλιού,
στα πρόσωπα των γυναικών που χορεύουν,
στα κρυμμένα πρόσωπα των ντόμινο.
Σ’ αναζητώ στο φωτεινό δικό σου πρόσωπο,
τα δικά σου γκριζοπράσινα μάτια,
αναζητώ το δικό σου μελαγχολικό βλέμμα,
για ν’ αποθέσω τη χαρά της ανάμνησης,
για να σου δώσω το θησαυρό μιας ζωής...
ΙΩΝ ΛΕΥΚΙΟΣ
.
Στους σταθμούς των τρένων,
στα λιμάνια,
στα πλοία που έρχονται και φεύγουν,
στα αεροδρόμια,
στις αφίξεις κι αναχωρήσεις,
στα μπαρ, τις καφετέριες, τις ταβέρνες.
Σ΄ αναζητώ στους καπνούς των τσιγάρων
στις ομίχλες του πρωινού,
στα σκοτάδια της νύχτας,
στους φωτισμένους δρόμους
στις πίστες ενός τρελού καρναβαλιού,
στα πρόσωπα των γυναικών που χορεύουν,
στα κρυμμένα πρόσωπα των ντόμινο.
Σ’ αναζητώ στο φωτεινό δικό σου πρόσωπο,
τα δικά σου γκριζοπράσινα μάτια,
αναζητώ το δικό σου μελαγχολικό βλέμμα,
για ν’ αποθέσω τη χαρά της ανάμνησης,
για να σου δώσω το θησαυρό μιας ζωής...
ΙΩΝ ΛΕΥΚΙΟΣ
.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)