ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΠΕΤΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

                           ΟΜΙΛΙΑ    ΚΑΠΕΤΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

ΣΤΗ  ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Την προσεχή Δευτέρα

            Στα πλαίσια των προγραμματισμένων εκδηλώσεων των Φιλολογικών βραδινών της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν. Δ. Ελλάδος  που   γίνονται με τη συνεργασία και  στην αίθουσα του  αναγνωστηρίου  της Δημοτικής Βιβλιοθήκης,  την προσεχή Δευτέρα 9^η Δεκεμβρίου  και ώρα 7 μ.μ.  θα μιλήσει   ο Καθηγητής και Συγγραφέας π. Κωνσταντίνος Καπετανόπουλος    με θέμα: «Ο πόνος στη ζωή μας ».

Ο κ. π. Κωνσταντίνος Καπετανόπουλος με μακρά και  πλούσια συγγραφική, κοινωνική  αλλά και  ποιμαντική δράση στο χώρο της Εκκλησίας  έχει μελετήσει εκτενώς  το θέμα του πόνου από τη φιλοσοφική και θρησκευτική  σκοπιά και είναι ίσως ο πλέον κατάλληλος να διαπραγματευθεί αυτό  το θέμα . 

Άλλωστε οι ομιλίες του τόσο από το βήμα της Εταιρείας Λογοτεχνών όσο και άλλων πνευματικών φορέων  προσελκύουν πάντα το ενδιαφέρον των ακροατών του

               Την εκδήλωση θα προλογίσει και θα συντονίσει ο πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεωνίδας  Μαργαρίτης.

                   Η είσοδος για το κοινό θα είναι ελεύθερη.

                                                                                                  

ΣΤΟ ΦΩΣ ΔΕΚΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ

Δέκα άγνωστα ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου έρχονται στο φως, σε μια προδημοσίευση από το Αθηναϊκό Πρακτορείο της ανέκδοτης συλλογής «Το Υπερώον», που θα κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο από τον εκδοτικό οίκο Κέδρος: Πρόκειται για 72 ολιγόστιχα πεζόμορφα ποιητικά, στο πολυτονικό σύστημα, που γράφτηκαν το 1985.




ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Μιλούσε για μυστικές αρτηρίες ,

 για σιωπηλά εφόδια,

για κείνο το ανάλαφρο βάρος στις πλάτες

 όταν η Μαρία λύνει την ποδιά της και κοιτάει απ’ το παράθυρο,

όταν δύο νέοι εμπορεύονται στο πεζοδρόμιο

λαθραία υφάσματα,

 όταν ο Λαοδίκης στον εξώστη ,με ριγέ πιτζάμες,

 κλείνει τα μάτια του στο μέγα φως,

κι η θάλασσα μας πλησιάζει

όλους ανεξαιρέτως

διδακτική, αμερόληπτη, αμνησίκακη.

Ο ΩΡΑΙΟΣ ΔΡΑΠΕΤΗΣ

Φτηνό το φως, φτηνά μαγαζιά, φθηνότερα λόγια.

Άλλοι έφυγαν, άλλοι κοιμούνται, άλλοι πεθάνανε.

 Κι αυτοί κι εκείνοι το ίδιο γερνάνε.

 Εσύ αρνήθηκες τον γενικό κανόνα.

Άφησες πλαγιασμένο στο κρεβάτι σου το ομοίωμά σου

μην καταλάβουν πως εσύ πλανιέσαι

 στο μέγα δάσος, άοπλος κυνηγός,

φορώντας τις λευκές σου μπότες.

ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΟ

Η σιωπηλή αθωότητα της άγνοιας. Πόσες

 διαδοχικές αναιρέσεις , σφαλερές διαισθήσεις.

Κοιτούσες το βουνό, το ποτάμι, το σύννεφο.

 Τα ωραία κορίτσια χάθηκαν στον κήπο

πίσω από πανύψηλα χρυσάνθεμα.

 Η νύχτα

 διαστέλλονταν πάνω απ’ την πόλη.

Κι εσύ

απόμεινες ασάλευτος μέσα στο διχασμό σου,

 έχοντας μόνο άλλοθι το άστρο.

ΧΩΡΟΣ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ

Πίσω απ’ τη μάντρα ,σπασμένα γυαλιά,

 σπασμένες στάμνες και κονσερβοκούτια,

τα λυπημένα σκυλιά, οι άγριες γάτες,

 πλήθος τσουκνίδες κι ανάμεσά τους

ένα μικρό λουλούδι κίτρινο,

 σαν άστρο παραμελημένο,

 έχει αναλάβει να πληρώσει όλα τα σπασμένα.

Μαζί κι εγώ.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ

Πριν από εσένα ήσουν εσύ;

Έξω στο δρόμο δεν περνάει κανένας.

 Το φως του δωματίου πέφτει κάθετα

 τονίζοντας τα ζυγωματικά, σβήνοντας το σαγόνι

μέσα στην ίδιαν απορία: «υπήρξαμε;». Έτσι

 πέταξα το ποτήρι απ’ το παράθυρο.

 Έτσι άκουσα τουλάχιστον κάτω στο πεζοδρόμιο τον κρότο: «υπάρχουμε».

ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ

Τα πιο πολλά, τα πιο ωραία,

Τα’ δες απ’ την κλειδαρότρυπα- λουλούδια πεσμένα στο πάτωμα

και μέσα στα παπούτσια σου.

Καλύτερα λοιπόν

 να περπατάς ξυπόλητος

 μη σ’ ακούσουν.

ΤΟ ΑΔΙΑΒΑΤΟ

Άνθρωποι ριψοκίνδυνοι ήταν.

 Δεν το περηφανεύονταν ωστόσο.

 Έσπασε το θερμόμετρο,

ο υδράργυρος σκόρπισε.

Σαν φτάσαμε στα σύνορα

 μας σταμάτησαν.

 Τα ψεύτικα διαβατήρια

 ήταν έγκυρα.

Εμείς δεν περάσαμε.

ΔΗΜΟΣΙΟ ΠΑΡΚΟ

Στη μικρή λίμνη τα χρυσόψαρα κι ένας κύκνος.

Στο παγκάκι η Περσεφόνη σταυροπόδι. Τα γόνατά της

λάμπουν ωραία. Όμως , προπάντων, αυτός ο κύκνος ακριβώς ήταν το επιχείρημα σου να συνεχίσεις να γράφεις μετά θάνατον.

ΥΑΛΟΥΡΓΕΙΑ

Οι φούρνοι των υαλουργείων. Φλόγες, διαθλάσεις,

 κρυστάλλινες μορφές, αγαλμάτια, δοχεία.

 Το σώμα της Άρτεμης διάφανο,

ο κλόουν, ο υπνοβάτης, η θλιμμένη χελώνα,

 τα δίδυμα άλογα. Σχήματα οικεία-

 μακρινές μνήμες επιστρέφοντας στον εαυτό τους,

πραγματωμένη διαφάνεια. Πρόσεχε- είπε-

αχ, η ονειρεμένη, η εύθραυστη, διαψευσμένη,

η προδοτική.

Τ’ ΑΣΠΡΑ ΒΟΤΣΑΛΑ

Ετούτα τ’ άσπρα βότσαλα στο γυμνό σου τραπέζι

λάμπουν στον ήλιο. Κανένας δε μαντεύει

από ποιους βυθούς ανασύρθηκαν. Κανένας

 δεν υποπτεύεται με το ριψοκίνδυνες

καταδύσεις τ’ ανέβασες. Με τι

 στερήσεις κι αρνήσεις τα’ απέσπασες

 από τα νύχια κοραλλόδεντρων και βράχων. Γι’ αυτό

λαμποκοπούν τόσο λευκά με τη σεμνή τους περηφάνια

ν’ αποσκεπάζουν το σκοτάδι της καταγωγής τους και ποτέ

να μην μαρτυρήσουνε την ώρα της Μεγάλης Δίκης.

                            Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε την Πρωτομαγιά του     1909 στη Μονεμβασιά Λακωνίας και πέθανε στις 11 Νοεμβρίου του 1990 στην Αθήνα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ-ΙΑΤΡΟΥ ΚΡΙΤΩΝΟΣ ΦΙΛΟΥ

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ-ΙΑΤΡΟΥ  ΚΡΙΤΩΝΟΣ  ΦΙΛΟΥ

               Στη  Δ/νση της εφημερίδας  «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ»

                                  Αγαπητέ κ. Δ/ντά

Διάβασα κι εγώ την ανοιχτή επιστολή που συνέταξε και απέστειλε από τις φυλακές του Αγίου Στεφάνου και καταχωρήθηκε στο  φύλλο της εφημερίδας σας  της περασμένης Δευτέρας  19^ης Νοεμβρίου ο Καθηγητής κ. Κρίτων Φίλος  και ως  ένας εκ των συμπολιτών αποδέκτης της επιστολής αυτής σπεύδω να απαντήσω στο «φίλο» γιατρό. Κατ’ αρχάς θα ήθελα να αυτοσυστηθώ  ως ένα από τα θύματα του καθηγητικού κατεστημένου  αφού μετά από μια επίσκεψη ρουτίνας  εισέπραξα φεύγοντας  δύο χρόνια κατάθλιψη. Αυτό δεν έχει ασφαλώς να κάνει σε τίποτα με τον επιστολογράφο ,ούτε ασφαλώς τον βαρύνει επειδή κι αυτός προσέφερε τις υπηρεσίες του στο ίδιο νοσηλευτικό ίδρυμα και υπήρξε καθηγητής της ιδίας Ιατρικής Σχολής.

Η επιστολή του κ. Καθηγητή μας κατατοπίζει ασφαλώς από τη δική του σκοπιά για την εργώδη προσπάθειά του να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο κοινωνικό σύνολο. Αποδίδει την καταδίκη του σε συναδέλφους του οι οποίοι είχαν κίνητρο «να εξασφαλίσουν  την διεύθυνση της κλινικής για να εγκαθιδρύσουν το παραμάγαζό  τους….». Για να το λέει αυτό ο κ. Καθηγητής κάτι πολύ περισσότερο από εμάς πρέπει να γνωρίζει…Όμως δεν είδαμε ούτε ακούσαμε να καταγγέλλει σε ανύποπτο χρόνο  αυτές τις συμπεριφορές συναδέλφων του. Τώρα νομίζω αυτές οι ανώνυμες καταγγελίες δεν ωφελούν κανένα και πολύ περισσότερο τον ίδιο. Ίσως ο κ. Καθηγητής  να όφειλε  να  μας στείλει και στο παρελθόν μια ανοιχτή επιστολή και να καταγγείλει ως πνευματικός άνθρωπος-επιστήμων   τα τυχόν παραμάγαζα  που λειτουργούσαν στο περιβάλλον του Νοσοκομείου και να επιστήσει την προσοχή των  προσερχομένων  για νοσηλεία προκειμένου να μην πέφτουν θύματα των διαφόρων  «υπευθύνων» των παραμάγαζων.

Αλλά ας αφήσουμε το ζήτημα αυτό και ας έλθουμε στα υλικά που οικοδομήθηκε  η καταδίκη του κ. Καθηγητή. Προσωπικά θα περίμενα στην ολοσέλιδη επιστολή του να εκθέσει ποία ήταν η κατηγορία που τον βάρυνε, ποίοι τον ενοχοποίησαν, τί είπαν για την κατηγορία και ποία απ’ αυτά που κατέθεσαν οι μάρτυρες δεν ήσαν αλήθειες. Να μας πει τη δική του αλήθεια για το θάνατο του 77χρονου και για 66 μέρες νοσηλευομένου ασθενούς. Τι κατά το κατηγορητήριο φέρεται να έπραξε, τι όντως ισχυρίζεται ο ίδιος ότι έπραξε και τι ψευδώς κατ’ αυτόν  κατέθεσαν οι κατήγοροί του και οι μάρτυρες σκευωρείς του.

Προσωπικά με την ανοιχτή επιτολή του ο καταδικασθείς κ. Καθηγητής  δεν με έπεισε για το αθώον της περιπτώσεώς του ούτε ασφαλώς είμαι σε θέση να κρίνω τους δικαστές που του επέβαλαν αυτή την τιμωρία.

Εάν έχει ανάγκη όπως δήλωσε ο κ. Καθηγητής  να απευθυνθεί με ανοιχτή επιστολή προς τους συμπολίτες του και  να δηλώσει φωνάζοντας ότι είναι ΑΘΩΟΣ ΚΑΙ ΑΔΙΚΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ άλλο θα έπρεπε να είναι το περιεχόμενο της επιστολής του. Μπορεί συναισθηματικά ο ίδιος να θεωρεί πως   συγκίνησε κάποιους συμπολίτες μας, όμως τα όσα περιλαμβάνονται στην επιστολή του δεν πείθουν περί της αθωότητάς του.

Ίσως θα πρέπει να επανέλθει και να πει εκείνα που πρέπει να πει στον εαυτό του πρώτα και στη συνέχεια στους συμπολίτες του. Τι έπραξε για να μην επέλθει το μοιραίο. Τι δεν έπραξε που θα μπορούσε να αποφύγει το μοιραίο. Τι κατέθεσαν οι μάρτυρες ότι  έπραξε ή παρέλειψε να πράξει. Ασφαλώς  οι Δικαστές, Δικαστές ουσίας και δευτέρου βαθμού δικαιοδοσίας κάπου στηρίχθηκαν για να προχωρήσουν στην καταδικαστική τους κρίση, όταν μάλιστα η πρωτόδικος απόφαση ήταν απαλλακτική.

 Το Δικαστήριο του λαού μας  στο οποίο απευθύνθηκε  με την ανοιχτή επιστολή του ο  εν φυλακή  κ. Καθηγητής θέλει  πλείονας αποδείξεις που ατυχώς δεν  προσκόμισε. Σε μια έφεσή του (μια δεύτερη ανοιχτή επιστολή) ας τα προσκομίσει, άλλως ας κάνει έφεση ενώπιον του Δικαιοκρίτη  ο οποίος ετάζει νεφρούς και καρδίας….

 Με  φιλικούς χαιρετισμούς κι  ευχαριστίες   για τη φιλοξενία

              Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης

                        Απλώς ένας συμπολίτης

ΦΟΡΟΣ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ

ΦΟΡΟΣ  ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ

ΓΙΑ  ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ

Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη επιτ.Δικηγόρου

Αντιπροέδρου Α.Σ.Π.Ε.

Τη στιγμή που εταιρικά αυτοκίνητα Ι.Χ. εξαιρούνται του φόρου πολυτελείας ο Υπουργός της χώρας του παραλογισμού βρήκε  να λύσει το οικονομικό της πρόβλημα.

 Η λύση αυτή προβλέπει την επιβολή φόρου πολυτελείας για τα αυτοκίνητα των πολυτέκνων.

 Όταν η πολιτεία στο παρελθόν θέλοντας να βοηθήσει τους πολυτέκνους στην μεταφορά των πολλών παιδιών τους, τους επέτρεψε την αγορά με απαλλαγή του ειδικού τέλους ταξινόμησης  πολυθέσιων αυτοκινήτων  μέχρι 2.000 κυβικά εκατοστά και σε περίπτωση αγοράς αυτοκινήτων με κυβισμό άνω των 2.000 με μειωμένο κατά 50% το τέλος ταξινόμησης,  σήμερα η ίδια πολιτεία με διαφορετικούς ανθρώπους  στις θέσεις ευθύνης  με τελείως διαφορετικά μυαλά, επιβάλλει στους κατόχους αυτών των αυτοκινήτων φόρο πολυτελείας.

Οι πολύτεκνοι της χώρας με αυστηρές οικονομίες  αγόρασαν μεγάλα αυτοκίνητα για να μεταφέρουν με ασφάλεια τα πολλά παιδιά τους και σήμερα αποτελούν το στόχο του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας.

Αλήθεια πόσο άλλο θα αντέξουν οι πολύτεκνοι της χώρας, όταν οι αρμόδιοι νομοθετούν χωρίς πρόγραμμα και  αίσθημα ευθύνης απέναντι στους ανθρώπους εκείνους που κατά τα άλλα  και ειδικά σε επετείους, δηλώνουν πως αποτελούν την σπονδυλική στήλη του Έθνους;

Ο παραλογισμός  στο έπακρον! Αποτελούν λοιπόν για τον Υπουργό  «σαφώς δείγμα  μίας πολυτελούς διαβίωσης» τα  7θέσια,9θέσια και τα 12θέσια αυτοκίνητα  των πολυτέκνων…

Από το λεξιλόγιο των αρμοδίων προφανώς εξέλιπε η λέξη και η σημασία της «Κοινωνικής Δικαιοσύνης».

Δεν μπορούμε βέβαια να μιλάμε και να παραπέμπουμε σε διατάξεις του Συντάγματος που προβλέπουν ειδική μέριμνα και φροντίδα για της πολυμελείς οικογένειες ούτε βεβαίως και σε  εκείνες  που αναφέρουν ότι οι πολίτες συμμετέχουν  στη φορολογία ανάλογα με  τις οικονομικές  δυνάμεις τους.

Η λύση της προκρούστιας κλίνης σε εφαρμογή.

Κύριοι, δεν έχετε καταλάβει ότι οδηγείτε τη χώρα σε αφανισμό  με τα φορολογικά μέτρα  που λαμβάνεται; Eκτός και  η πολιτική αυτή είναι συνειδητή εφαρμογή ειδικού προγράμματος.

Αρκεί όμως ,λίγη προσοχή μια και όλα έχουν όρια ανοχής και  αντοχής, τα οποία φοβούμαι πως τα εξαντλήσατε…

ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΜΥΘΟ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

ΑΝΑΦΟΡΑ  ΣΤΟ ΜΥΘΟ

 ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΗ  ΔΕΥΤΕΡΑ ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

 Την προσεχή Δευτέρα  18^η Νοεμβρίου και ώρα  7 μ.μ. στα πλαίσια  των Φιλολογικών Βραδινών   της Εταιρείας Λογοτεχνών  σύμφωνα με το πρόγραμμα αυτών των ομιλιών  θα μιλήσει ο ποιητής  Χρήστος Γεωργακόπουλος με ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον θέμα: «To  σπήλαιο του Πλάτωνα σε σχέση με τον ύπνο της Ανθρωπότητας»

 Ο μύθος τον οποίο  διηγείται ο Πλάτωνας  αναφέρεται   σε ένα σπήλαιο κάτω από τη γη, που  βρίσκονται μερικοί άνθρωποι αλυσοδεμένοι με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν να δουν μόνο τον απέναντι τοίχο .Δεν μπορούν να κοιτάξουν ούτε πίσω, ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Πίσω τους ωστόσο είναι αναμμένη  μια φωτιά. Έτσι οτιδήποτε εκδηλώνεται πίσω από την πλάτη τους αναπαριστάνεται ως σκιά  στον απέναντι τοίχο. Επειδή οι άνθρωποι αυτοί σε ολόκληρη τη ζωή τους τα μόνα πράγματα που έχουν δει είναι οι σκιές των πραγμάτων έχουν την εντύπωση ότι οι σκιές που βλέπουν πάνω στον τοίχο είναι τα ίδια τα πράγματα. Εάν όμως κάποιος από τους αλυσοδεμένους ανθρώπους του σπηλαίου κατορθώσει να ελευθερωθεί, να βγει από τη σπηλιά και να ανέβει επάνω στη γη και κάτω  από το φως του ηλίου πλέον, δει τα πράγματα, θα καταλάβει  την πλάνη  στην οποία ζούσε όσο ήταν μέσα στη σπηλιά. Θα αντιληφθεί τότε ότι οι σύντροφοι του που εξακολουθούν να βρίσκονται αλυσοδεμένοι στο σπήλαιο ,ακόμη ζουν βυθισμένοι μέσα στις ψευδαισθήσεις.

 Ο κ. Γεωργακόπουλος θα επιχειρήσει να δώσει τη δική του ερμηνεία στο μύθο και   εξηγήσεις για το συνεχιζόμενο ύπνο της ανθρωπότητας.

  Την εκδήλωση θα συντονίσει ο πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης.

Η είσοδος για το κοινό  θα είναι ελεύθερη.

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΑΛΑΜΑ ΚΑΙ Ο ΘΟΡΥΒΟΣ... ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ Ν. Δ. ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΡΑΦΕΙΑ: ΚΑΝΑΡΗ 46 26222 ΤΗΛ-FAX.:2610 322.901-e-mail:leomargaritis@gmail.com ΠΑΤΡΑ                                                                                     Πάτρα   11-11-2013              Προς την Δ/νση της Εφημερίδας             «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ»               Ενταύθα                Αγαπητέ μου κ.Δ/ντά                Στο φύλλο της εφημερίδας  της περασμένης Παρασκευής (8/11) στη στήλη «Λοξές  Ματιές» που γράφει και επιμελείται ο εκλεκτός Δημοσιογράφος Δημήτρης Σ. Αβραμίδης είδε το φως της δημοσιότητας κείμενο με τον τίτλο: H KATOIΚΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ και με υπότιτλο Το σπίτι που γεννήθηκε. Στο κείμενο αυτό διατυπώνονται  απόψεις  σχετικά με το ζήτημα που βρίσκεται και πάλι στη  επικαιρότητα με το πωλητήριο που έχει αναρτηθεί στο σπίτι που γεννήθηκε ο Εθνικός μας ποιητής. Ο κ. Αβραμίδης προβληματίζεται με την υπόθεση: Eάν ο Δήμος  αύριο αποκτήσει το σπίτι  τι  θα το κάνει; Στη συνέχεια παραθέτει μια επιχειρηματολογία ίδια περίπου με εκείνη  που μας παρέθεσε και ο σημερινός πρωθυπουργός στο παρελθόν ως  Υπουργός Πολιτισμού.  Υπάρχουν  πολλές κατοικίες που έζησε ο Παλαμάς, ενώ στην Αθήνα στην  οδό Ασκληπιού αριθ.3 που έζησε τα περισσότερα χρόνια, στεγάζεται και λειτουργεί το Ίδρυμα Κωστή Παλαμά, το οποίο έχει συγκεντρώσει  χειρόγραφα, κειμήλια και άλλα αντικείμενα που ανήκουν στην ποιητή. Θεωρεί συνεπώς ο συντάκτης σας πως τα περιθώρια ενός δεύτερου Μουσείου Παλαμά στην πόλη μας είναι μάλλον μικρά. Πέραν αυτών αναφέρεται και στο καθ' αυτό κτήριο το οποίο χαρακτηρίζει ,ως αρχιτεκτονικό οίκημα, ως μια συνήθη ιδιωτική κατοικία που δεν προσφέρεται για ανάπτυξη ιδιαιτέρων δραστηριοτήτων. Τέλος, ως  ειδικός  ψυχολόγος ανατέμνει την ψυχολογία και ψυχοσύνθεση των πολιτών που ζητούν την απόκτηση και αποφαίνεται με γνωμάτευση ότι το αίτημα των πατρινών για την απόκτηση της κατοικίας είναι κάτι που συγκινεί διαχρονικά και μάλιστα η συγκίνηση αυτή προκύπτει ανεξάρτητα από τη χρήση της. Τέλος καταλήγει πως «Το σπίτι που γεννήθηκε ο Παλαμάς , πρέπει να το αποκτήσει ο Δήμος κι ας μην το κάνει τίποτα».    Ενώ δεν είχε στεγνώσει ακόμη το μελάνι του κειμένου του αγαπητού μας κ. Αβραμίδη ήρθε κι ένα άλλο κείμενο στο φύλλο της περασμένης  Κυριακής (10/11) στο ένθετο ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ  και  με τον   τίτλο: «Θόρυβος προς τη λάθος κατεύθυνση» -Αγωγός ανάδειξης «άλλων»  προβλημάτων της συντάκτου σας  Ευτυχίας Μεσίσκλη  φιλοξενούνται απόψεις του Μουσειολόγου Ξενοφώντος Παπαευθυμίου οι οποίες συνεπικουρούν τις απόψεις του κ. Αβραμίδη. Επιπροσθέτως ο κος Παπαευθυμίου καταλογίζει  ιδιοτέλεια στο αίτημα της απόκτησης του σπιτιού Παλαμά από το Σύλλογο Πατρινών Καλλιτεχνών και για τους λοιπούς που αξιώνουν την μετατροπή του σπιτιού αυτού σε Πνευματική Εστία-Μουσείο Ενθυμημάτων Κωστή Παλαμά χαρακτηρίζει ανόητες τις αξιώσεις τους.   Επειδή η Εταιρεία Λογοτεχνών, χρόνια τώρα και προς την κατεύθυνση του Υπουργείου Πολιτισμού έχει κινήσει τις δραστηριότητες  της για την απόκτηση του σπιτιού Παλαμά και για την μετατροπή του σε Πνευματική Εστία-Μουσείο Ενθυμημάτων Κωστή Παλαμά θα θέλαμε μέσω τις εφημερίδας σας να σημειώσουμε τα παρακάτω:    Kατ' αρχάς θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι το αίτημα απόκτησης του σπιτιού Παλαμά αποτελεί πάνδημο αξίωση της πόλεως των Πατρών και τούτο προκύπτει τόσο από την από 3-3-1997  παμψηφεί απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Πατρέων όσο και από την  από 21/3/2005  παμψηφεί απόφαση  του Νομαρχιακού Συμβουλίου Αχαΐας αλλά και από το υπόμνημα ΑΙΤΗΣΗ-ΕΚΚΛΗΣΗ των εκπροσώπων λαού και Εκκλησίας προς τον Υπουργό Πολιτισμού Αντώνη Σαμαρά από το Μάρτη του 2009. Το ότι το Υπουργείο Πολιτικού καθ' ύλη αρμόδιο για το ζήτημα δεν έπραξε τίποτε, τότε οι συμπολίτες μας άρχισαν να αξιώνουν την απόκτηση της οικίας Παλαμά από το Δήμο. Πρέπει να σημειώσουμε πως  την αίτηση- έκκληση προς τον Υπουργό Πολιτισμού το Μάρτη του 2009 υπέγραψε και ο συντάκτης σας  Δημήτριος Αβραμίδης που σήμερα με το κείμενό του αρνείται τον εαυτό του, αντίθετα ο μουσειολόγος Παπαευθυμίου διατηρεί συνέπεια των  λόγων του   καθώς  είναι από εκείνους που δεν υπέγραψαν την έκκληση προς τον Υπουργό για την απόκτηση του σπιτιού του Παλαμά.    Πριν από κάθε άποψη της Εταιρείας Λογοτεχνών η οποία βεβαίως έχει πλείστες φορές  γίνει γνωστή για το ενδιαφέρον της και τις πιέσεις που έχει ασκήσει προς το Υπουργείο Πολιτισμού, μια και ο Δήμος Πατρέων ως νομικό πρόσωπο ουδέποτε επέδειξε ενδιαφέρον, ούτε υπήρξε ποτέ η πολιτική βούληση για απόκτηση από το Δήμου του σπιτιού του Εθνικού μας ποιητή, θα θέλαμε να ακούσετε τι λέγει ο ίδιος ο ποιητής μας για το σπίτι που γεννήθηκε και για το οποίο οι σημερινοί ιδιοκτήτες ανάρτησαν  πωλητήριο.                                           «Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι, στοιχειό είναι, και με προσκαλεί, ψυχή και με προσμένει.»  Σ΄ αυτό το σπίτι της  οδού Κορίνθου των Πατρών  και στον αριθμό 241 «γεννήθηκα,  μας λέγει ο ίδιος ο ποιητής , στα 1859, πέμπτη απομεσήμερο, στις δύο η ώρα, 13 του Γενάρη. Το σπίτι μας  το πατρικό δίπατο. Στο δρόμο η πρόσοψή του  είχε  καμαρωτές κολώνες καθώς το συνήθιζαν τότε τα πατρινά τα σπίτια»  Έτσι αρχίζει ο Εθνικός μας  ποιητής   την αυτοβιογραφία του στο βιβλίο  «Τα χρόνια μου και τα χαρτιά μου» Σ' αυτό το σπίτι  που ακόμη δεν το γκρέμισαν οι μπουλντόζες του    χαλαστή πολιτισμού μας, είδε το φως της ζωής  η πιο μεγάλη πνευματική φυσιογνωμία που ανέδειξε  η χώρα μας  στο μισό  του 20ου αιώνα.           Το σπίτι αυτό    περιγράφει ο μεγαλύτερος αδελφός του ποιητή Χρηστάκης, στο Ακαδημαϊκό Ημερολόγιο   του έτους   1918. Το είχε αγοράσει το 1857, ο πατέρας τους Πρωτοδίκης Πατρών,  Μιχαήλ Παλαμάς από τον   ιδιοκτήτη του Τριανταφυλλόπουλο.                        Οι ανάγκες όμως , διατροφής  και σπουδών των ανηλίκων τότε παιδιών της οικογένειας Παλαμά, Κωστή και Νίκου, υποχρέωσαν το μεγαλύτερο αδελφό τους Χρηστάκη  να προχωρήσει στην εκποίησή του  με απόφαση του Πρωτοδικείου Πατρών.           Ο Παλαμάς θα τραγουδήσει με  λυρικούς στίχους, τις παιδικές του αναμνήσεις στην Πάτρα αλλά και   το σπίτι που γεννήθηκε. στις συλλογές   του  «Πολιτεία και Μοναξιά» και  «Ασάλευτη Ζωή».              Μέσα από τα έργα του θα υμνήσει και   θα αποθανατίσει   το σπίτι που γεννήθηκε. «Το σπίτι που γεννήθηκα ίδιο στην ίδια στράτα Στα μάτια μου όλο υψώνεται και μ' όλα του τα νιάτα. Το σπίτι, ας του νοθέψανε το σχήμα και το χρώμα και ανόθευτο και αχάλαστο, και με προσμένει ακόμα.» ..................... Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι, στοιχειό, και σαν απάτητο ,με ζει και με προσμένει.» Όταν ο ποιητής  συνθέτει  το ποίημα  για το σπίτι που γεννήθηκε ήδη βρισκότανε σε ξένα χέρια. Όμως η ψυχή  του ποιητή  καρτερεί την ώρα και τη στιγμή που  θα επιστρέψει στο πατρικό του. Ελπίζει και αναμένει. «Στοιχειό και σαν απάτητο με ζει και με προσμένει.»  Εάν ο Παλαμάς είχε την οικονομική δυνατότητα ίσως να είχε ξαναγοράσει το σπίτι αυτό, αφού τόσες μνήμες  του ζωντάνευε. Αυτή τη ζωηρή επιθυμία του ποιητή να ξαναζήσει στο πατρικό του σπίτι έστω και μεταθανάτια όπου θα μπορούσε να εγκατασταθεί πνευματικά για πάντα τη διατύπωσε για πρώτη φορά σε μια συντροφιά πνευματικών ανθρώπων της Πάτρας ο  πατρινός διανοούμενος Δημήτρης Π. Συναδινός στο επίσημο μνημόσυνο  του ποιητή  λίγο μετά το θάνατό του και όλοι τότε ασπάσθηκαν την ιδέα να γίνει το σπίτι αυτό  η «ΠΑΛΑΜΑΙΑ ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ» Την σκέψη  αυτή ο Συναδινός διατύπωσε για πρώτη φορά έγγραφα και δημόσια στο περιοδικό  «ΑΧΑΪΚΑ»  στο αναμνηστικό τεύχος του Ιουνίου 1943 που εκδόθηκε για το θάνατο του ποιητή  πλην κατασχέθηκε από τις Γερμανικές  αρχές κατοχής. Σ' αυτό έγγραφε  μεταξύ των άλλων:  «Το σπίτι που γεννήθηκε ο ποιητής πρέπει ν΄ απαλλοτριωθεί για να γίνει  ένας τόπος πνευματικού προσκυνήματος στις ερχόμενες γενιές» Την πρόταση αυτή ο Δημήτρης Συναδινός επανέλαβε στην πόλη μας σε διαλέξεις του για τον ποιητή το Φεβρουάριο του 1946,και του 1948. Τον Οκτώβριο του ιδίου χρόνου η πρόταση αυτή έγινε με επίσημο έγγραφο των Λαϊκών Αναγνωστήριων των Πατρών προς το Υπουργείο Παιδείας και την Ακαδημία Αθηνών.           Το θέμα  επανήλθε με την ευκαιρία των αποκαλυπτηρίων της  προτομής του Παλαμά στα Ψηλά Αλώνια το 1952. Μάλιστα με την αφορμή αυτή  ο Ακαδημαϊκός Ηλίας Βενέζης έγραψε στην εφημερίδα «ΒΗΜΑ»  σχετική επιφυλλίδα.  Από τότε και μέχρι σήμερα έχουν γίνει ανάλογες προτάσεις. Τόσο από τον τότε Πρόεδρο του Πολιτιστικού Κέντρου Πατρών Σοφοκλή Κολαϊτη, όσο και από τον υπογράφοντα  τότε Δημοτικό Σύμβουλο Πατρέων  ο οποίος επανέφερε την πρόταση προ της τελέσεως των Ολυμπιακών Αγώνων  στην Αθήνα στον τότε Υπουργό Πολιτισμού. Σε ένα κείμενό μου επ' ευκαιρία των Ολυμπιακών αγώνων έγραφα τα εξής : «Ελπίζω κάποια στιγμή να συνεννοηθούμε  όλοι μας    και να συναποφασίσουμε πως θα πρέπει να ικανοποιήσουμε την επιθυμία του μεγάλου μας ποιητή το έργο του οποίου ξεπέρασε τα όρια της Ελληνικής Επικράτειας κι έγινε παγκόσμια κληρονομιά, να επιστρέψει μεταθανάτια στο σπίτι που γεννήθηκε,. Θεωρώ επιβεβλημένο να  ενεργήσουμε  άμεσα ώστε  να πάψουν πατάνε   ξένοι,  στο σπίτι του ποιητή  για τα ηρεμήσει επί τέλους και η ψυχή του. Να ζητήσουμε την δρομολόγηση των διαδικασιών απαλλοτρίωσης  της οικίας Παλαμά και υλοποίησης  της  μεγάλης επιθυμίας  του Εθνικού μας    ποιητή με την μετατροπή της σε Μουσείο Ενθυμημάτων της ζωής και του έργου του». Για όσα σημείωσαν οι κ.κ. Αβραμίδης και Παπαευθυμίου θα επιθυμούσα να τονίσω πως αποτελεί προσβολή και ανευλάβεια προς τον ίδιο τον ποιητή να σημειώνεται πως και εάν το αποκτήσει ο Δήμος ή το Υπουργείο Πολιτισμού δεν ξέρουν τι να το κάνουν. Μάλιστα ο χαρακτηρισμός ως ανόητων των σκέψεων για σχεδιασμό μουσείου στο σπίτι που γεννήθηκε ο Παλαμάς όταν μάλιστα λέγονται από ένα μουσειολόγο έχουν βαρύτητα και πριν εκστομισθούν θα πρέπει να επεξεργάζονται πιο μελετημένα. Είναι γνωστό ότι στην Αθήνα λειτουργεί στον τέταρτο όροφο και σε χώρο 120 τετραγωνικών μέτρων,  πολυκατοικίας  της οδού Ασκληπιού  3    Μουσείο Ενθυμημάτων Κωστή Παλαμά από το Ίδρυμα Παλαμά. Αυτό δεν έχει καμιά αξία, έστω κι αν ο Παλαμάς έζησε σε εκείνο το σημείο τα περισσότερα χρόνια της ζωής του. Το Μουσείο αυτό στεγάζεται σε μια απρόσωπη πολυκατοικία  που αγοράσθηκε τμηματικά από το Ίδρυμα Παλαμά γι' αυτό το σκοπό , ενώ το σπίτι που γεννήθηκε ο εθνικός μας ποιητής στην Πάτρα έχει άλλη αξία και σημασία τόσο για τον Εθνικό μας ποιητή όσο και για την Πάτρα. Ο Δήμος Πατρέων όταν είχε τη πολιτική βούληση και τη διάθεση αγόρασε τα χαλάσματα-ερείπια της Χαρτοποιίας Λαδοπούλου, διαπραγματεύονταν την αγορά του Κινηματογράφου ΙΝΤΕΑΛ ,του Θεάτρου ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ, αναπαλαίωσε  ξένα κτήρια και άφησε τα δικά του να ερειπώνουν, έκανε ένα θέατρο τέχνης προσβάλλοντας την τέχνη ενώ για το σπίτι του Παλαμά δεν υπήρξε ποτέ σχεδιασμός και πρόθεση απόκτησης. Αλήθεια για ποιητές θα μιλάμε σήμερα. Αυτά τα ολίγα σαν τελική απάντηση στο θόρυβο των τελευταίων ημερών που απλώς σαν θόρυβος κάποια στιγμή καλύπτεται από άλλους θορύβους εντονότερους όταν μάλιστα τα συμφέροντα  είναι ακόμη μεγαλύτερα. Με κάθε τιμή Για την Εταιρεία Λογοτεχνών Ο  πρόεδρος Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης

ΣΗΜΕΡΑ!... ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΠΡΙΝ..

ΣΗΜΕΡΑ!... ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΠΡΙΝ..

            9/11/2012-9/11/2013

Σήμερα οι πρώτες τέσσερες εποχές

έκλεισαν τον κύκλο της ετήσιας διαδρομής σου.

Σήμερα βηματίζεις σταθερά

πάνω στο τσόφλι της γης,

ίδιος ακροβάτης,

πάνω στο τεντωμένο σχοινί της ευθείας.

Σήμερα μας γεμίζεις με ήχους από το παρελθόν

που γίνονται σημαδούρες

 στο πεντάγραμμο του μέλλοντος.

Σήμερα όλοι  μας έχουμε κάτι να σου πούμε:

Στους βηματισμούς σου ποτέ μη λαθέψεις

ποτέ μην υποχρεωθείς να λοξοδρομήσεις.

Ο δρόμος σου κι αν δεν είναι πάντα γεμάτος με ροδοπέταλα

ας  μην έχει ποτέ αγκάθια.

Ο βηματισμός σου να είναι πάντα σταθερός

 και αταλάντευτος.

Τα λόγια σου σπαθιά ν’ ακονίζονται

στον αέρα της κοινωνίας μας.

Το βλέμμα σου να ατενίζει,

 πάντα επιτυχίες  στο διάβα σου.

Τα ακούσματά σου γεμάτα μουσικές υπερκόσμιες

που πάντα θα  ανταγωνίζονται εκείνες των Σειρήνων.

Η γεύση σου πάντα γλυκιά. ποτέ στυφή κι ουδέποτε πικρή.

Η καρδούλα σου να χτυπάει γι’ αγάπη,

ποτέ για μίσος.

Ο νους σου  πρωτοπόρος των βημάτων σου,

με μελετημένες τις αποφάσεις σου.

Έτσι , όσα χρόνια κι αν ζήσεις στον πλανήτη μας,

στον κόσμο που έρχεται

δεν θα’ ναι μόνο εκατόχρονα αγγελούδι μου!...

                                        Κόροιβος 9-11-2013

                                 Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης