ΠΕΘΑΝΕ ΑΚΟΜΗ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ…

Αλέξανδρος Σχινάς (1924-2012)
Εσσεν Γερμανίας 13-2-2012


Ο Αλέξανδρος Σχινάς ήταν πεζογράφος δοκιμιογράφος, δημοσιογράφος .Φοίτησε στο Τμήμα Χημείας της Φυσικομαθηματικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1959 εγκαταστάθηκε στη Γερμανία και επί σειρά ετών εργάστηκε σε ελληνόφωνες εκπομπές της εκεί ραδιοφωνίας, καθώς και, ανά διαστήματα, ως ανταποκριτής του ΕΙΡ και της ΕΡΑ. Χαρακτηριστική των πολιτικών του θέσεων είναι η αντικαθεστωτική δράση του που εκφράστηκε με τις εκπομπές του από τον ραδιοσταθμό της Κολονίας κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας. Συνεργάστηκε με τα περ. Η *Λέξη,*Πάλι,*Συντέλεια κ.ά. Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το 1951,με τη δημοσίευση του διηγήματος «Η επιστολή» στο περ. Ο *Αιώνας μας.
Έργα: Αναφορά περιπτώσεων (1966,συμπλ.έκδ.1989) [δι¬ηγ.]•Η παρτίδα (1990) [νουβ.]. Εξέδωσε επίσης ένα δοκίμιο πολεμικής εναντίον των καθιερωμένων αντιλήψεων για τη γλώσσα με τον τίτλο Για την υπεράσπιση της ελληνικής εγκεφαλοκρηπίδας. Εναντίον του σκοταδιστικού ψευτοδημοτικισμού (1977).Μια σειρά άρθρων του συγκεντρώθηκε στον τόμο Σʼ έναν χάρτινο δρυμό. Το ελληνικό βιβλίο έξω από το θερμοκήπιο (1996).
Η έντονη αίσθηση του καινούργιου και νεοτερικού που είχε δημιουργήσει στο κοινό της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας η αφηγηματική μορφή της Αναφοράς περιπτώσεων (περιλαμβάνει πέντε πεζά μοντέρνας τεχνικής,με χαρακτηριστικότερο το «Ε¬νώπιον πολυβολητού»),έμεινε για αρκετά χρόνια δραστική.Αν και τα πεζά του Α.Σ.επιδέχονται πολλές ερμηνείες και αναγνώσεις,καθώς είναι αποσυνδεδεμένα από τις δεσμεύσεις του ρεαλισμού και τών ιστορικών αναφορών,προκάλεσαν στη δεκαετία του ʼ60 ιδιαίτερη εντύπωση και θεωρήθηκαν από την κριτική ως παρεμβάσεις μιας νέας ηθικής του λογοτεχνικού λόγου. Στην Αναφορά,όπως και στην μεταγενέστερη Παρτίδα,ο Σ.κατευθύνει με ανεξάντλητα παιγνιώδη και ανίερη διάθεση έναν μηχανισμό παρωδίας που υπονομεύει κάθε βεβαιότητα και σχέση αιτίου-αιτιατού.Είναι από τους πρώτους της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας που χρησιμοποίησε στα πεζά του μεγάλες μάζες συνειρμικού λόγου,χωρίς να ακολουθεί τους συνήθεις συντακτικούς κανόνες,συγχέοντας επίτηδες το δοκίμιο, την αυτοβιογραφία και την ποίηση.Ωστόσο,η ειρωνική και ενίοτε σατιρική του διάθεση δεν ακυρώνει τη συναισθηματική ένταση και τον υποκειμενικό τόνο,ούτε ο αιχμηρός σαρκασμός του υποσκάπτει το ηθικό πολιτικό νόημα για τα φαινόμενα της δημόσιας ζωής.
Α.Ζ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου