ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ

(Στην κυρία που ντουμάνιασε το «ΑΝΕΜΟΣ» το περασμένο Σάββατο)

Ένας υπουργός Υγείας στο παρελθόν είχε δηλώσει με την ευκαιρία του εορτασμού της παγκόσμιας ημέρας κατά του καπνίσματος πως από της 1ης Σεπτεμβρίου 2010 η Ελλάδα θα έμπαινε κάτω από το καθεστώς της πλήρους απαγόρευσης του καπνίσματος σε όλους τους χώρους εργασίας ,στους χώρους εστίασης , καφενεία, μπάρ , όλους τους δημόσιους χώρους. Από εκείνη την ημερομηνία που είχε ορισθεί ως αφετηρία εφαρμογής πέρασε αρκετός καιρός.
Κάτι σχετικό όριζε και η διάταξη του άρθρου 3 του Ν.3730/2008 που απαγόρευε πλήρως από 1ης Ιουλίου 2009 το κάπνισμα στους Δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους και καθόριζε διοικητικές κυρώσεις κατά των παραβατών.
Όμως παρά τις τότε δεσμεύσεις των αρμοδίων υπουργών η κατάσταση συνεχίσθηκε σαν να μην είχε ψηφισθεί καν νόμος. Ίσως να μην ήταν αρκετή η επιβολή διοικητικών κυρώσεων κατά των παραβατών ,ίσως να ήταν αναγκαίος και ο ποινικός σωφρονισμός.
Όμως δεν είναι αποτελεσματικοί παράγοντες για τον περιορισμό του καπνίσματος, οι διοικητικές και ποινικές κυρώσεις. Απαιτείται εκστρατεία κατά του καπνίσματος με ενημέρωση και παράδειγμα. Για την επικινδυνότητα της χρήσης του καπνού δεν θα επιχειρηματολογήσω, άλλωστε όλοι μας γνωρίζουμε τις συνέπειες στην υγεία μας.
Για την επικινδυνότητα όμως του καπνίσματος στους παθητικούς καπνιστές θα επικαλεστώ μελέτες του καθηγητή της καρδιολογίας Ευτυχίου Βορίδη με τις οποίες αποδεικνύεται σαφής αύξηση των καρδιακών θανάτων που υπολογίζονται στο παθητικό κάπνισμα στους 2.000 ετησίως, έναντι μόνο 100 θανάτων από καρκίνο του πνεύμονος.
Ο καπνιστής έχει κάνει την επιλογή του ,έχει εθιστεί, και δεν εννοεί παρά τις προειδοποιήσεις των ειδικών να διακόψει το κάπνισμα ενώ αδιαφορεί πλήρως για τις καταστροφικές συνέπειές του.
Ο παθητικός καπνιστής όμως χωρίς δική του επιλογή εκτίθεται σε κινδύνους. Πρόκειται εδώ για ένα είδος ακούσιου θανάτου που επιφυλάσσουν οι καπνίζοντες στους λοιπούς που δεν έχουν αυτή την συνήθεια.
Αν και δεν θεωρούμε ότι ο καθένας μας έχει δικαίωμα στο θάνατο, πολύ περισσότερο είναι εντελώς άδικο να καταδικάζουμε με τη συμπεριφορά μας άλλους να οδηγούνται σ’ αυτόν.
Δεν θα αναφερθούμε στις οικονομικές επιπτώσεις αντιμετώπισης της νοσηλείας του αρρώστου , ούτε για η απουσία του από την παραγωγική διαδικασία που επιβαρύνει το κοινωνικό σύνολο.
Η κοινωνία για λόγους κοινωνικής αλληλεγγύης βαρύνεται με εισφορές και φόρους για να εξασφαλίζονται προϋποθέσεις ιατρικής φροντίδας φαρμακευτικής και νοσοκομειακής περιθάλψεως των ασθενών . Ο θάνατος του καπνιστού στερεί την κοινωνία στην παραγωγικότερη ηλικία του ,αφού η κοινωνία επένδυσε σ’ αυτόν δαπάνες διατροφής και σπουδών, όμως ο ίδιος με την αυτοκαταστροφική συμπεριφορά του στέρησε την κοινωνία των υπηρεσιών του και της προσφοράς που όφειλε.
Ο θάνατος του καπνιστού μπορεί να φαντάζει επιλογή του, όμως αποδεικνύεται στην πράξη επιζήμιος για το κοινωνικό σύνολο και διαταράσσει την αλληλεγγύη των γενεών. Πόσο επιζήμιος και άδικος θα πρέπει να θεωρηθεί ο θάνατος του ανυπαίτιου παθητικού καπνιστού ;
Κι ενώ με το Ν.3868/2010 απαγορεύθηκε από 1-9-2010 πλήρως το κάπνισμα σε όλους τους κλειστούς δημόσιους αλλά και στους ιδιωτικούς εργασιακούς χώρους με τροποποίηση των νόμων 3730/2008 και 3370/2005 εν τούτοις οι νόμοι αυτοί δεν εφαρμόζονται όπως δεν εφαρμόζεται τίποτε από όσα νομοθετούμε στην πατρίδα μας.
Βλέπουμε το φαινόμενο οι γυναίκες να συναγωνίζονται τους άνδρες και επιδεικτικά να καπνίζουν σε χώρους που απαγορεύεται , για να αποδείξουν δήθεν τη χειραφέτηση τους.
Εκεί που πάς να απολαύσεις το καφεδάκι σου ή το αναψυκτικό σου σε μια παραλιακή καφετέρια μέρα λιακάδας , ξαφνικά η κυρία της απέναντι παρέας αρχίζει να καπνίζει το ένα τσιγάρο πάνω στο άλλο, με συνέπεια η ατμόσφαιρα να γίνει αποπνικτική και με αποτέλεσμα να υποχρεωθείς να απομακρυνθείς άρον -άρον χωρίς να αποτελειώσεις τον καφέ σου.
Είναι ένδειξη έλλειψης πολιτισμού. Ανεξάρτητα εάν υπάρχει ή όχι απαγόρευση του καπνίσματος κάποιοι αγνοούν την παρουσία άλλων προσώπων και τα υποχρεώνουν να ανεχθούν τη δική τους βλαπτική συμπεριφορά.
Είναι έλλειψη σεβασμού και κατάχρηση δικαιώματος εκείνων που δεν καπνίζουν. Αποτελεί προσβολή της προσωπικότητας τους, και πρωτογονισμός χειρίστου είδους.
Τελικά είναι ζήτημα αυτοσεβασμού, Όποιος δεν σέβεται τον εαυτό του δεν σέβεται ούτε τον πλησίον του.
Ο αυτοσεβασμός προϋποθέτει υποταγή του εγώ στην υπηρεσία των πολλών, αλλαγή στάσης στο πρόβλημα. Την αλλαγή συμπεριφοράς θεωρώ πως θα φέρουν οι απαγορεύσεις και τα πρόστιμα αλλά η παιδεία ,ο πολιτισμός, και η αλλαγή της φασίζουσας νοοτροπίας μας.
Λεωνίδαs Γ. Μαργαρίτηs