ΓΙΑΝΝΗ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ: «OI ΦΩΝΕΣ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ»

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ
ΓΙΑΝΝΗ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ: «OI ΦΩΝΕΣ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ»
Διηγήματα Εκδόσεις Βεργίνα
Σημείωμα Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη
Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών Ν. Δ Ελλάδος
Κυκλοφόρησε πρόσφατα σ’ ένα επιμελημένο τόμο από τις εκδόσεις «ΒΕΡΓΙΝΑ» το τελευταίο βιβλίο του Ηλείου Γιάννη Νικολόπουλου με τον τίτλο: «ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ». Πρόκειται για μια συλλογή από 17 μικρής έκτασης διηγημάτων , ο τίτλος του εβδόμου αποτέλεσε και τον τίτλο της συλλογής.
Ο Γιάννης Νικολόπουλος συνεχίζει επάξια τη δημιουργική πορεία της Ηλειακής πνευματικής ζωής. μια πνευματική παράδοση, που θεμελίωσαν ο αείμνηστος πεζογράφος και ποιητής ο ερημίτης του Πύργου Τάκης Δόξας ,ο πατριάρχης της επαρχιακής δημοσιογραφίας Αύγουστος Καπογιάννης και ο ακάματος λαογράφος και ερευνητής Ντίνος Ψυχογιός .
Ο Γιάννης Νικολόπουλος πνευματικό παιδί του αείμνηστου λογοτέχνη Τάκη Δόξα είναι από τους ελάχιστους σήμερα πνευματικούς ανθρώπους που παραμένουν πιστοί στον τόπο τους και φυλάνε Θερμοπύλες στην επαρχεία. Ταξιδευτής της ζωής , αμετανόητος πατριδολάτρης και αμετακίνητος από τη γενέτειρα του. Εκδότης της εβδομαδιαίας πολιτικής εφημερίδας «ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ» συγγραφέας, ποιητής, αρθρογράφος Διευθυντής της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Πύργου, εμπνευστής και υπεύθυνος επανέκδοσης της ιστορικής φιλολογικής εφημερίδας «ΝΟΥΜΑΣ»
Το τελευταίο του έργο της πνευματικής παραγωγής του Ηλείου λογοτέχνη και πνευματικού Δημιουργού «ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ» αποτελεί μια κατάκτηση στην πεζογραφία της χώρας μας. Έχουν προηγηθεί τα βιβλία του: «ΜΟΝΑΞΙΑ», «ΩΡΕΣ ΑΓΑΠΗΣ», «ΔΟΞΑΣΤΙΚO», «ΡΩΓΜΕΣ», «ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ»,
«ΤΟ ΣΙΩΠΗΛΟ ΑΣΤΕΡΙ», «Θρησκεία η καταφυγή του Ανθρώπου» και «ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ».
Τα διηγήματα της τελευταίας συλλογής του κ. Νικολόπουλου διακρίνονται για το ευσύνοπτο και σαφές των διανοημάτων του ενώ είναι έντονος ο ψυχισμός των ηρώων του. Θέματα της καθημερινότητας, που τα αντιμετωπίζουμε χωρίς να τους δίνουμε ιδιαίτερη σημασία, για το Γιάννη Νικολόπουλο γίνονται έμπνευση και πλέκεται ο μύθος γύρω από τον οποίο θα διαπιστωθεί πόσο μόνος και απομονωμένος είναι ο σημερινός άνθρωπος από το διπλανό του, πόσο η μέριμνα των βιοτικών αναγκών απορροφά τον άνθρωπο και δεν του αφήνει περιθώρια να σκεφθεί και το γείτονά του.
Είναι έκδηλη αυτή η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο πρώτο διήγημα «Ο ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» εκεί που ανακαλύπτει συμπτωματικά πως οι συνταξιδιώτες είναι γείτονες απλώς τους χωρίζει ένας τοίχος. «..Ένας γυάλινος κόσμος, ψυχρός και ισοπεδωμένος κόσμος που πνίγεται στην λανθάνουσα μοναξιά, στη λανθάνουσα κατάσταση ζωής , στη λανθάνουσα τραγικότητα των φαινομένων….»
Και στα 17 διηγήματα της συλλογής ο Νικολόπουλος μας απεικονίζει τη μοναξιά των ανθρώπων, την μελαγχολία που κατακλύζει τα πάντα. Χαρακτηριστική η τελευταία παράγραφος του Διηγήματος «Οδός Λασκάρεως 40»: «…Πονάω, πονάω, σας παρακαλώ είπε ξανά και γέρνοντας το κεφάλι σωριάστηκε στο έδαφος. Στο κοντινό νοσοκομείο του Διεθνούς Οργανισμού που μεταφέρθηκε, επιβεβαιώθηκε η ασθένειά του: χρόνια κατάθλιψη. Ήταν άλλωστε, τόσο μόνος και περίλυπος, 40 χρόνια ολόκληρα….»
Εκεί που θα σταθεί ιδιαίτερα ο αναγνώστης του βιβλίου είναι στη διήγημα που έδωσε το όνομα του στον τίτλο της συλλογής «ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ» Eδώ, δύο πρόσωπα διαλέγονται δίπλα στη θάλασσα :« Είμαστε, της είπε σιγά, δυο μεγάλες πέτρες και σώπασε…Ο καιρός μας συντρίβει αλύπητα, Ελπίζαμε απελπισμένα .Δεν μπορούσε ν’ αλλάξει τίποτε. Δεν κερδίζαμε ποτέ . Όλα είναι μια επανάληψη, ΄Όπως αρχίσαμε, ήταν βέβαιο πως θα μέναμε μετέωροι κάπου.» Μεγάλες κουβέντες που δεν απεικονίζουν ατυχώς μια πραγματικότητα που ζούμε οι περισσότεροι των ανθρώπων…Η αγάπη σου ήταν για μένα πανικός. Δεν μπορώ να ζήσω με τον κίνδυνο της παρουσίας σου στη ζωή. ΄Έζησα στην απουσία και στη μοναξιά…Νιώθω στην ψυχή μου μια τρικυμία. Κατάλαβέ με αν θες…Είσαι ένας κόσμος ανέσπερος, δεν μου ανήκεις. Ξέρεις να νιώθεις, ξέρεις να μετράς τους ήχους, όλους τους ήχους της ζωής. Με την αφή σου ζεις κι εξουσιάζεις. Εσύ έχεις παντού ανοιξιάτικο ουρανό..» Ένα διήγημα με ιδιαίτερα προσεγμένη δυναμική, με εξάρσεις και αναβαθμούς στις καρδιές των πρωταγωνιστών ,με λίγες φράσεις που λένε πολλά. Το κείμενο τούτο εντυπωσιάζει και συγκινεί.
Και τα 17 διηγήματα(Γυάλινος κόσμος, Ενοικιάζεται δωμάτιο, ΄Ένας θάνατος, ΄Έξοδος Κινδύνου, Το θύμα, Η πληγή, Οι φωνές των βράχων, Βοήθεια, Οδός Λασκάρεως 40, Η μεγάλη έκρηξη, Η πρωτοχρονιά του Αλέξανδρου, Μικρή νυχτωδία. Η δίψα της ζωής, Το κύμα, Τα δένδρα, Βροχή στη νύχτα και Χριστουγεννιάτικη συμφωνία) αποτελούν πολύτιμα πετράδια που κοσμούν την νεοελληνική πεζογραφία μας και το ένα δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από το άλλο. Όλα μαζί είναι προορισμένα για κοσμήματα της τέχνης.
Γνωρίζαμε τις ικανότητες του λογοτέχνη Γιάννη Νικολόπουλου στο στίχο, στο δοκίμιο και στο διήγημα όμως το τελευταίο του έργο μπορώ να πω πως μας αιφνιδίασε ευχάριστα. Ένα έργο που κοσμεί την νεοελληνική γραμματεία μας και τιμά το δημιουργό του. Μπράβο Γιάννη…