«ΦΟΒΟΣ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»

«ΦΟΒΟΣ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»
Σας καλωσορίζω!!! Χρόνια τώρα παρακολουθώ τα γεγονότα, τα φαινόμενα και τον
εαυτό μου. Έκανα ανασκόπηση της ζωής και διάβασα το παρελθόν μου, αναγνώρισα
στα λάθη των άλλων την σοφία και έμαθα από την ισορροπία των άστρων, που
ατρόμητα κρέμονται στον ουρανό, πως τίποτα δεν έχω να φοβάμαι παρά μόνο τον
φόβο. Ας αναμιχθούμε στο πλήθος… πολίτες, οπλίτες και φύλακες ανάμεσα σε άνθη,
χαμόγελα και ποδοβολητά να τρομάξουμε το ψέμα και να καλωσορίσουμε το φως!
ΜΗΤΕ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ, ΜΗΤΕ ΑΓΝΩΣΤΑ ΤΑ ΟΣΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ. ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ
ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΩ -ΠΡΩΤΑ ΕΓΩ- ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ
ΦΟΒΟΥ, ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗΣ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ
ΑΠΑΛΕΙΨΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΤΟΥ. ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ…
ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΣΩ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΕΑΥΤΟΥ. Η
ΙΔΕΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΓΕΝΕΣΙΟΥΡΓΟΣ ΑΙΤΙΑ, ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ,
ΜΗΝ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΜΕ. ΑΦΗΝΕΙ ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΗΣ, ΑΠΛΩΝΕΙ ΤΑ ΦΤΕΡΑ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΟ ΑΥΡΙΟ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. Από τον Μανώλη
Αναγνωστάκη, διαβάζω:
«Εμείς – άνθρωποι των ιδεών.
Η ιδεολογία, οι ιδέες, οι κοσμοθεωρίες,
κάτι πιο πάνω από το ένστικτο και την ανάγκη.
Προϋποθέτουν χρόνο, δραστηριότητα, καταβολή δυνάμεων,
πέρα από το καμίνι της καθημερινότητας.
Για τους περισσότερους – οι ιδέες: μια πολυτέλεια.
Δεν έχουν τον καιρό, το προνόμιο της ανάσας.
Αγώνας του ενστίκτου και της ανάγκης.
Πίστη τυφλή, ασάλευτη σε μια «ιδέα»,
κι ως τη θυσία, από απελπισία, από απόγνωση.
(Όχι πια το πώς θα ζήσεις καλύτερα, αλλά αν θα ζήσεις καν).
…Η ΙΔΕΑ, ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΗΣ ΑΦΟΒΙΑΣ, ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ
ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ; ΝΑ ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΤΟΥΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΣΕ
ΟΛΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΑΝ ΑΓΕΛΕΣ άΛΟΓΩΝ ΟΝΤΩΝ,
ΣΕ ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΚΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΩΝ «ΗΓΕΤΩΝ».
Το κείμενο που διαβάζω, είναι μια «συρραφή» ιδεών, σκέψεων, απόψεων, στοχασμών
δικών μου και άλλων εμπνευστών που έχω συμπεριλάβει. Αλλά για λόγους κομψότητας
δεν θα αναφέρονται όλοι κατά την διάρκεια της ανάγνωσης. Ευχαρίστως όμως, θα
δώσω ολόκληρο το κείμενο σε όποιον μου το ζητήσει για περαιτέρω ανάγνωση, μελέτη
ή και διακίνηση… Τα «πνευματικά δικαιώματα» είναι κάτι που δεν με αφορά. Συχνά,
κάνω μια παύση, φτιάχνω μια νέα εισαγωγή και ξεκινάω απ’ την αρχή, ενώ που και που
κάνω μια ελαφρά επανάληψη κάποιων σημείων. Γι’ αυτό, ας μην περιμένει απόψε
2
κανείς, να ακούσει μια άψογα φιλολογική διατύπωση ακαδημαϊκού λόγου, με αρχή-
μέση και τέλος όπως το επιβάλουν οι παρυφές ονείρωξης των κανόνων και της
τυπολατρίας. Άλλωστε, από έναν τελειό-φοιτό Δημοτικού, δεν θα πρέπει να περιμένετε
κάτι περισσότερο…
Σαν εισαγωγή, επέλεξα να δώσω έμφαση με ένα κείμενο, που διάβασα και
δημοσιεύτηκε ακριβώς ένα χρόνο πριν, στις 7 Φλεβάρη 2011, ημέρα κατά του φόβου,
σε μία ηλεκτρονική σελίδα κοινωνικής δικτύωσης και ενημέρωσης. Τίτλος: «Φόβος - ο
Δούρειος Ίππος της Εξουσίας».
http://grfear.blogspot.com/ --- http://kanali.wordpress.com/2011/02/07/grfear/
«Φόβος: Ουσιαστικό.
Αλλά και ουσιαστικός.
Διαχρονικός και πανανθρώπινος.
Ικανός, να κάμψει κάθε αντίσταση,
να παγώσει και την πιο αποφασιστική δύναμη, να αναστείλει την εξέλιξη.
Ο φόβος είναι φυσικό, κοινό συναίσθημα.
Όλοι φοβούνται.
Και οι μεν και οι δε.
Και οι πάνω και οι κάτω.
Το στοίχημα είναι πάντα το ποιος θα ελέγξει το φόβο
και θα τον διαχειριστεί προς όφελός του,
και πώς θα καταφέρει να μετατρέψει
ένα εργαλείο χειρισμού συνειδήσεων σε μηχανισμό προστασίας.
Η εποχή της πλαστής ευδαιμονίας μαζί με τις ψευδαισθήσεις της τελείωσε.
Ήρθε η ώρα της πληρωμής.
Τώρα καλείται να πληρώσει όποιος φοβηθεί πρώτος.
Και αυτός είναι πάντα όποιος έχει να χάσει τα περισσότερα.
Σήμερα γράφουμε για τον φόβο προσπαθώντας να τον ξορκίσουμε.
Τον βάζουμε απέναντί μας.
Τον αναγνωρίζουμε, για να μπορέσουμε να τον απομυθοποιήσουμε και να τον
αντιμετωπίσουμε.
Όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις:
τίποτα δεν είναι από μόνο του καλό ή κακό, πολύ ή λίγο,
σημασία έχει με πόση σοφία ή λογική διαχειριζόμαστε καθετί.
Ο φόβος δεν ανήκει σε κανέναν, γι' αυτό εύκολα αλλάζει κατεύθυνση».
Πιστεύω, πως:
Δεν θα είχαμε άγχος αν δεν τρομάζαμε με μικρές ατυχίες,
αν δεν μεθούσαμε με μικρούς οργασμούς,
αν δεν αλλοτριωνόμασταν με μικρές πατρίδες,
αν δεν υποδουλωνόμασταν στην κατανάλωση,
καταπατημένοι από οφειλές και υποχρεώσεις,
ακαμάτες του πνεύματος.
Κάθε μωρό είναι ευτυχισμένο, αγνό και αθώο μέχρι που αρχίζει να χάνει αυτήν την
ελευθερία, όταν κάνοντας τα πρώτα σφάλματα ή λάθη από πειραματισμό, άγνοια ή
παραπληροφόρηση πέφτει σε πάθη και συνήθειες που του γίνονται αλυσίδες εγωικών
3
ελαττωμάτων-αδυναμιών. Τα ελαττώματα, γίνονται σταδιακά η σκλαβιά του με
ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΕΣ, ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΕΣ, ΑΓΩΝΙΕΣ, ΦΟΒΟΥΣ, ΑΠΕΛΠΙΣΙΕΣ και
αμέτρητες άλλες συναισθηματικές Ψυχασθένειες. Αυτές το οδηγούν σε μια
συνεχιζόμενη καθημερινή αποκάρδιωση με πιέσεις και ΑΓΧΗ κάθε λογής. Συνεπεία
αυτών η ΔΥΣΤΥΧΙΑ, Η ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, η ΕΞΑΡΤΗΣΙΟΜΑΝΙΑ ή ακόμα και η
ΑΥΤΟΧΕΙΡΙΑ. Μήπως το ίδιο, δεν συμβαίνει και με τον φόβο; Μέσα στον άνθρωπο
καθώς μεγαλώνει αρχίζουν να διαμορφώνονται και να ζουν διάφορες φοβίες, οι οποίες
τρέφονται από άγνοια, κινδυνολογίες, προκαταλήψεις, δεισιδαιμονίες κλπ. Επίσης ζουν
και πολλά όνειρα τα οποία λιμοκτονούν και μαραζώνουν από τις φοβίες ή στην
αντίθετη περίπτωση μιας υγιούς νοοτροπίας… τρέφονται από την αφοβία και θεριεύουν
με τα κατάλληλα κίνητρα. Τότε, οι φοβίες σαν ανυπόστατες, που είναι, δεν έχουν τόπο
να σταθούν στην καρδιά του ανθρώπου για αποθάρρυνση και η ανδρεία αναγεννάτε κι
ελευθερώνει.
Λέγεται, πως οι Σπαρτιάτες υποστήριζαν, το εξής: «Βάλε το σώμα σου σε κατάσταση
αφοβίας και το μυαλό θα ακολουθήσει»,.
«Ο φόβος γεννιέται στο σώμα, διδάσκει η θεωρία περι φόβου, και εκεί πρέπει να
καταπολεμηθεί.
Από τη στιγμή που η σάρκα καταληφθεί, αρχίζει ο φοβόκυκλος, που τρέφεται από τον
εαυτό του και μετατρέπεται σε μια “φυγή” τρόμου»… έχει πει ο Steven Pressfield.
«Η αναβλητικότητα που με κράτησε αδρανή γεννήθηκε από το φόβο, και τώρα
αναγνωρίζω αυτό το μυστικό που αντλήθηκε από τα βάθη της ψυχής όλων των τολμηρών.
Τώρα ξέρω ότι για να κατανικήσω το φόβο πρέπει πάντα να δρω χωρίς δισταγμό και το
καρδιοχτύπι μου θα εξαφανίζεται. Τώρα ξέρω πως η δράση κάνει το λιοντάρι του φόβου
ένα ήρεμο μυρμήγκι. Θα δράσω τώρα.», του og mandino, από το: «ο μεγαλύτερος
ΠΩΛΗΤΗΣ στον κόσμο».
Πως όμως γίνεται μια τεράστια μάζα ανθρώπων να ενεργεί αδύναμα σαν ένα μυρμήγκι
και μερικές δεκάδες τυράννων να ενεργούν σαν να είχαν την δύναμη της τεράστιας
αυτής μάζας;
Στις μέρες μας τουλάχιστον, είναι ολοφάνερο πως ο μεγάλος –προς το παρών-
διαβολέας αναντίρρητα είναι η τηλεόραση, όπως επίσης το διαδίκτυο (που σύντομα θα
γίνει μεγαλύτερος και πιο δυνατός) και κατ’ επέκταση όλα τα ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ
ΕΞΗΜΕΡΩΣΗΣ. Ένας θυμόσοφος λέει: «Ό,τι πληροφορείσαι από τα μέσα ενημέρωσης
είναι σωστό, εκτός από τις σπάνιες περιπτώσεις που τυχαίνει να είσαι αυτόπτης μάρτυς»,
Άγνωστος. Μήπως η απροθυμία δράσης των περισσοτέρων από εμάς για αλλαγή προς
ανώτερες συνειδησιακές, πολιτιστικές, καλλιτεχνικές και δημοκρατικές οκτάβες δεν
είναι έκδηλη στο ρηχό των ενδιαφερόντων ενός αποχαυνωμένου τηλεθεατή; Ο
τηλεθεατής σήμερα είναι όμηρος στην χειραγώγηση της αγωνίας και του φόβου και τ’
αποτελέσματα είναι περισσότερο από ορατά… Ένα παραστατικό παράδειγμα-πείραμα,
μας εξηγεί μια από τις βασικές μεθόδους μαλθακοποίησης και εξοικείωσής μας, με τις
αρνητικές (εις βάρος μας) αλλαγές, που χρησιμοποιούν οι κρατούντες για να μας
μετατρέψουν σε άβουλους και δεκτικούς στα παραφύσην συμφέροντά τους. Ο Olivier
Clerc, συγγραφέας και φιλόσοφος, με εύγλωττο τρόπο, μας εξηγεί το πώς έχουμε
υποστεί τις δυσμενείς αυτές εξελίξεις, που ήδη βιώνουμε: «Το βατραχάκι που δεν ήξερε
ότι βραζόταν… Φανταστείτε (λέει) μια κατσαρόλα γεμάτη κρύο νερό, μέσα στο οποίο
κολυμπά ανέμελα, ένα βατραχάκι. Κάτω από την κατσαρόλα, ανάβεται μια μικρή φωτιά
και το νερό, αρχίζει να ζεσταίνεται πολύ σιγά. Το νερό, σιγά-σιγά γίνεται χλιαρό και το
βατραχάκι, βρίσκοντάς το μάλλον ευχάριστο, συνεχίζει να κολυμπά χαρούμενο. Η
θερμοκρασία του νερού, ανεβαίνει. Τώρα το νερό είναι πιο ζεστό, από ότι το βατραχάκι
4
θα θεωρούσε ευχάριστο, αισθάνεται λίγο κουρασμένο, αλλά παρ’ όλα ταύτα δεν
αισθάνεται κανέναν φόβο. Τώρα το νερό είναι πραγματικά ζεστό και το βατραχάκι
αρχίζει να αισθάνεται δυσάρεστα, αλλά είναι εξουθενωμένο. Για αυτόν τον λόγο,
υπομένει και δεν αντιδρά. Η θερμοκρασία συνεχίζει να ανεβαίνει, έως ότου, το βατραχάκι
καταλήξει να βράσει και ως εκ τούτου, να πεθάνει, να βράσει ζωντανό. Εάν έριχναν το
ίδιο βατραχάκι κατ’ ευθείαν σε νερό θερμοκρασίας βρασμού, με μια εκτίναξη των ποδιών
του, θα είχε πηδήξει αμέσως έξω από την κατσαρόλα. Αυτό αποδεικνύει, ότι όταν μια
αλλαγή γίνει με έναν τρόπο επαρκώς αργό, διαφεύγει της συνειδήσεως και στην
πλειονότητα των περιστάσεων, δεν προκαλεί καμία αντίδραση, καμιά αντίσταση, καμία
επανάσταση. Εάν παρατηρούσαμε αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία μας εδώ και λίγες
δεκαετίες, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ότι υφιστάμεθα μια αργή αλλά σταδιακή
εξαφάνιση των πανανθρώπινων αξιών μας και των ιδανικών μας. Δεν το
καταλαβαίνουμε όμως γιατί γίνεται αργά και σιγά για να το συνηθίζουμε».
…Η τηλεόραση ως εφεύρεση είναι κάτι θαυμάσιο αλλά η χρήση που της γίνεται από
τους διαχειριστές είναι εκείνη που την κάνει επικίνδυνη προκαλώντας μια
ΠΑΝΔΗΜΙΚΗ τηλεορασομανία. Προβάλει και προάγει την κυνική απάθεια ως αρετή,
εξοικειώνει την συνείδηση με την αδιαφορία, προωθεί την ματαιοδοξία μιας
αυνανιστικής συμπεριφοράς με μέσω τον καταναλωτισμό, αποπροσανατολίζει από τα
ενδιαφέροντα της ζωής σερβίροντας κλούβιες συνήθειες σαπουνόπερας, και ο
κατάλογος δεν τελειώνει εδώ... Αυτή η αρνητική κατάσταση εκτός των άλλων-
τροφοδοτεί και πολλές παθολογικές φοβίες για επικείμενες –τάχα- ήττες στα όνειρα και
τις επιδιώξεις των ανθρώπων γι’ αυτό και γίνεται σοβαρός ανασταλτικός παράγοντας
δράσης. Έτσι, ο υποτονικός, ο απελπισμένος, ο ανοχύρωτος μέσος άνθρωπος χάνει την
όρεξη για όνειρα, χάνει το θάρρος του για επαναστάσεις και συμβιβάζεται άθλια με τις
καθοδικές ζωώδης παρορμήσεις τις έλλειψης αυτοεκτίμησης. Επομένως… ο όμηρος
της τηλεόρασης προτιμά να καταναλώνει σκουπίδια, να σκέφτεται για σκουπίδια,
να ονειρεύεται σκουπίδια, να μιλά για σκουπίδια, να θαυμάζει σκουπίδια, να
προσκυνά σκουπίδια. Ένας τέτοιος τρόπος ζωής δυναμώνει τα εμπόδια και αδυνατίζει
την θέλησή μας, μέχρι που παραιτούμαστε. «Περιφρονήστε τα εμπόδια», Σαμαέλ Αούν
Βεόρ. «Ό,τι υπάρχει πίσω μας και ό,τι υπάρχει μπροστά μας έχει αμελητέα σημασία σε
σύγκριση με αυτό που υπάρχει μέσα μας», Walt Emerson. Ας το αποφασίσουμε και θα
πάψουμε να είμαστε αόρατες θελήσεις απέναντι στους βάζοντες φόβους, τους
στήνοντες παγίδες και τους σπέρνοντες ενοχές, από τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης.
Όποιος έχει αρχίσει να το αντιλαμβάνεται και αναγνωρίζει πως είναι εξαρτημένος στον
μηχανισμό του φόβου και αισθάνεται σύγχυση, απελπισία και κατωτερότητα –
επιτέλους- ας κάνει δρασκελιά στον αυτοσεβασμό, την αυτοεκτίμηση, το κουράγιο. Ας
αναρωτηθούμε: μαζί με τα χέρια, το στομάχι, την ακοή γεννηθήκαμε έχοντας και τον
φόβο, το άγχος, την οργή, την ηττοπάθεια, τις ενοχές; Τι είναι όλα αυτά; Γεννηθέντα ή
Επίκτητα; «Κανένα πάθος δεν ληστεύει τη δύναμη της ενέργειας και τη λογική από το
μυαλό του ανθρώπου όσο ο φόβος», Μπιούρκ Έντμοντ.
Το αίσθημα κατωτερότητας-μειονεξίας απέναντι σε άλλους ή το αίσθημα αδυναμίας να
αντιμετωπίσουμε μια δυσκολία και στο μυαλό μας την μετατρέπουμε σε πρόβλημα
περιπλέκει αρρωστημένα τη ζωή μας… Σε κάθε περίπτωση, δημιουργεί ανυπόστατες
υποθέσεις και σενάρια υπό την επιρροή μιας εσφαλμένης αντίληψης, για κείνο που
σκεφτόμαστε και ζούμε με φοβίες. Γενικώς, δεν είναι λίγοι εκείνοι, όπου με μια τέτοια
στάση σχεδόν καταλαμβάνονται από νευρωτικό άγχος-φόβο. Στο βάθος… κατά τον
Φρόιντ, μια γενεσιουργός αιτία (του νευρωτικού άγχους) είναι η ανέκφραστη λίμπιντο
που στην πορεία της για εκτόνωση «εκκενώνεται με την μεταμόρφωσή της σε άγχος».
5
Που στην ουσία, αυτό το άγχος-φόβος δεν είναι αντικειμενικά όπως είναι το να βλέπεις
να έρχεται κατά πάνω σου ένα τρένο και με μια φυσική εγρήγορση πρέπει, με κάθε
τρόπο, να κάνεις στην άκρη.
Για να γίνω ακόμα πιο κατανοητός, θα σας διηγηθώ (με τον δικό μου τρόπο) ένα
περιστατικό που, πριν χρόνια, αντιμετώπισα…
Οι εμμονές στο δάσος των ψυχώσεων:
Ο ένας. Φοβάμαι τα λιοντάρια.
Ο άλλος. Πού είναι;
Ο ένας. Όχι - λέω…
Ο άλλος. Μα δείξε μού τα να φοβηθώ κι εγώ.
Ο ένας. Να… λέω, μήπως κάτι γίνει και ξαφνικά…
Ο άλλος. Άκου! Ας έρθουν εγώ δεν τα φοβάμαι.
Ο ένας. Κι αν έρθουν; Φοβάμαι! Φοβάμαι μην έρθουν λιοντάρια.
(Τότε, ο Άλλος, σηκώνει το χέρι επιδεικτικά και του κατεβάζει ένα δυνατό χαστούκι,
πολύ δυνατό! Τον έστειλε ένα μέτρο μακρύτερα και κείνος αρχίζει να κλαψουρίζει…)
Ο ένας. Τι έπαθες; Γιατί με χτύπησες; Τι σου έκανα;
Ο άλλος. Δεν είδες το χέρι μου που ερχόταν;
Ο ένας. Το είδα!
Ο άλλος. Και γιατί δε φυλάχτηκες;
Ο ένας. Μα νόμιζα δε θα με χτυπούσες.
Ο άλλος. Νόμιζες; Δεν σε κατάλαβα!
Νόμιζα θα φυλαγόσουν!
Ο ένας. Μα πού να ξέρω;
Ο άλλος. Έβλεπες κάποιο ζωντανό, ολοζώντανο χαστούκι να ’ρχεται κι εσύ
επαναπαύτηκες σε υποθέσεις, και νόμιζες, νόμιζες, νόμιζες. Ενώ τα λιοντάρια σου που
δεν είναι ολοζώντανα και απτά θες να τα φοβάσαι για να μην ζεις, να μην μεγαλώνεις
και να μην αναλαμβάνεις την ευθύνη του εαυτού σου εμπρός στην ολοφάνερη
γενναιοδωρία της ζωής;
Ο Άνθρωπος δεν είναι σαν τον λύκο. ΜΠΟΡΕΙ, με δική του πρωτοβουλία, να
αλλάξει και δικαιούται να βοηθηθεί, φτάνει να το θέλει και να το ζητήσει.
…Παρομοίως, όχι αντικειμενικός αλλά ψεύτικος είναι και ο φόβος που αισθανόμαστε
σε έναν εφιάλτη, που εξελίσσεται σε θρίλερ αγονίας και τρόμου, όταν κοιμόμαστε στο
κρεβάτι. Ας θυμηθούμε λίγο έναν μεγάλο άνθρωπο, τον Ηράκλειτο, ο οποίος μιλάει για
κάτι θεμελιώδες αλλά αδύνατον να το συνειδητοποίηση ο -σε λήθαργο- νους:
“ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΞΥΠΝΗΤΟΥΣ.
ΟΙ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΟΙ ΖΟΥΝ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΣΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟ.
ΒΑΘΙΑ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΞΥΠΝΙΟ ΤΟΥΣ
ΞΕΧΝΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ Ο,ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΓΥΡΩ ΤΟΥΣ
ΣΤΟΝ ΞΥΠΝΙΟ ΤΟΥΣ ΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ ΌΠΩΣ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥΣ.
6
ΟΙ ΑΝΟΗΤΟΙ, ΑΝ ΚΑΙ ΑΚΟΥΝ, ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΚΟΥΦΟΥΣ,
Σ’ΑΥΤΟΥΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΤΟ ΓΝΩΜΙΚΟ ΠΩΣ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΑΠΟΥΣΙΑΖΟΥΝ”,
…Αυτό που μπορώ να συμπεράνω, με την βοήθεια του Ηράκλειτου, είναι πως… (σε
όλη μας τη ζωή) κι ας είμαστε σε εγρήγορση σωματικά, εν τούτοις κοιμόμαστε βαθιά.
Αφού (στην περίπτωση για την οποία σας μιλώ), ζούμε τρομαγμένοι από φανταστικούς
εχθρούς και ψεύτικους κινδύνους, σαν σε εφιάλτη. «Ο φόβος έχει μεγάλη οξυδέρκεια,
και μπορεί να δει πράγματα κάτω από το πάτωμα κι ακόμα περισσότερο, πάνω από τα
σύννεφα», Θερβάντες. Στην περίπτωσή που ο καθένας, στη ζωή του, βλέπει ένα
υποκειμενικό όνειρο-εφιάλτη… θα ζει σύμφωνα με αυτό και τον τρόμο του. Αλλά
ακόμα και εάν όλοι μαζί βλέπουμε σχεδόν κοινά όνειρα-εφιάλτες, τα οποία μας
πλασάρουν όσοι εντέχνως μας χειραγωγούν (π.χ. μέσω τηλεόρασης) για να μας
προσφέρουν προστασία κατόπιν, δεν έχουμε παρά να σπάσουμε τις αλυσίδες. Μετά…
δίχως εφιάλτες, δίχως φόβο μπορούμε να βγούμε έξω από την «σπηλιά» του Πλάτωνα,
στον πραγματικό κόσμο, που για τους ξυπνητούς είναι ένας και κοινός. Να
ξεπλύνουμε τα μάτια μας, να σιγουρευτούμε πως πατάμε στα δικά μας πόδια και σιγά-
σιγά μπορούμε να αρχίσουμε να ζούμε δίχως εξαρτήσεις από μαφιόζους προστάτες, που
παριστάνουν τους κυβερνήτες και μας κακοποιούν. Όσοι θέλουν να αναλαμβάνουν
κυβερνήσεις θα πρέπει εκείνοι να υπακούουν πρώτοι σε νόμους και αρχές, και να
ξέρουν πως δεν είναι κάτι παραπάνω από ανώτεροι υπάλληλοι μιας χώρας, υπό την
επίβλεψη μάλιστα των πολιτών και τις δικαιοσύνης. Ασφαλώς, μια οικογένεια, επίσης
δεν μπορεί να διαφέρει από την λογική αυτής της τάξης πραγμάτων.
Ο Σοφοκλής, έλεγε πως: «Αν δε στηρίζονταν στο φόβο, ποτέ οι νόμοι της πολιτείας δε θα
είχαν τη δύναμη που έχουν και πρέπει να έχουν». Αλλά να μην «φοβούνται» μόνο οι
πολίτες! Νομίζω πως εάν εδώ βάλουμε την λέξη «φόβο» (σε εισαγωγικά) και
μιλήσουμε για τήρηση νόμων με βάση την Αυστηρότητα σε ισορροπία (της ζυγαριάς)
με την Ευσπλαχνία και την ισχύ τους σε όλους ανεξαιρέτως, θα έχουμε μια υγειή
πειθαρχεία χωρίς παρανοϊκές ασυλίες, βάρβαρες καταστολές και αλληλεξαρτήσεις
πολιτών-πολιτικών με κρυφές εξουσίες. Μιλώντας για τον «φόβο» (σε εισαγωγικά), εάν
κάποιοι, οι οποίοι βρίσκονται σε θέσεις «εξ-ουσίας», αισθάνονται υπεράνω των νόμων
τότε μετατρέπονται σε διεστραμμένα αναρχικούς εντός της πολιτείας και αργά ή
γρήγορα έρχεται η τυραννία, μετά η επανάσταση, μετά ο εμφύλιος και τέλος η
καταστροφή. Γι’ αυτό, ακόμα και σε εποχές ευμάρειας χρειάζεται επαγρύπνηση. Γιατί
όταν στο φρούριο της Δημοκρατίας υπάρξει αμέλεια και ραθυμία από τους φρουρούς
(δηλαδή, τον ελεγκτή λαό), τότε, όσοι απέξω καιροφυλακτούν θα εισβάλουν. Και όσοι
προδότες βρίσκονται μέσα θα ανοίξουν την κερκόπορτα. Το ίδιο συμβαίνει και με το
σώμα μας: από την μία πλευρά κινδυνεύει από εμάς τους ίδιους με την κακή ψυχολογία,
την κακή διατροφή και την κακή χρήση που του κάνουμε (έτσι, ώστε πέφτουν οι
άμυνες και είναι ευάλωτο κινδυνεύοντας από ιούς, μικρόβια κλπ.) αλλά, από την άλλη
πλευρά κινδυνεύει και από «συνανθρώπους» με κακόβουλες πράξεις, όταν δεν είμαστε
επάγρυπνοι να τους αντιληφθούμε. Ο υπνωτισμένος, ο ναρκωμένος ή ο κοιμισμένος
εύκολα καθοδηγείτε να ζει σε μόνιμο καθεστώς φόβου και τρομοκρατίας για να είναι
αποδυναμωμένος κι ευάλωτος ώστε ν’ ακολουθεί εντολές. ΓΙ’ ΑΥΤΟ… ΑΝ ΔΕΝ
ΦΟΒΑΣΑΙ ΚΑΙ ΚΛΕΙΣΕΙΣ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΥΠΝΩΤΙΖΟΥΝ,
ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΠΑΝΙΚΟΒΑΛΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΥΠΟΤΙΜΟΥΝ, ΩΣΤΕ, ΝΑ
ΜΗΝ ΥΠΟΤΑΧΘΕΙΣ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ… ΕΙΝΑΙ
ΕΞΕΓΕΡΣΗ!
Κάποιοι φοβούνται τη σιωπή
7
και είναι που δεν έχουν
το βλέμμα σου λουστεί
Κάποιοι φοβούνται το σκοτάδι
κι αυτό επειδή είναι αδιάβαστοι στον έρωτα
Κάποιοι φοβούνται να ξυπνήσουν
αφού μονάχα στα ονείρατα έμαθαν να ζουν. Γ.Χ.
…Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να «πάρουμε είδηση» τον συνειδησιακό μας ύπνο.
Πιστεύω, πως για να φτάσουμε σε σημείο ξυπνήματος και εξέγερσης θα πρέπει –για
αρχή- να είμαστε ικανοί να δούμε με μια άλλη ματιά τη ζωή, τον εαυτό μας και τα
πράγματα. Ακόμα, θα πρέπει να αγαπήσουμε τη φύση με έναν τρόπο αυθόρμητο,
διψασμένοι για έρωτα μαζί της. Να πονέσουμε για τα τραύματα και τις πληγές που -ως
όντα- τις έχουμε προκαλέσει. Τι εννοώ; Στην πράξη… η άσκοπη εκμετάλλευση των
φυσικών πόρων και η κατάχρηση εξουσίας του αλαζόνα ανθρώπου, κατά της φύσης, με
διαφόρους τρόπους, έχει αποδειχθεί ζημιογόνος. Για παράδειγμα: ακόμα και η άντληση
νερού σε θέση που η φύση δεν έχει επιλέξει να γεννήσει μια πηγή, επιφέρει δυσμενής
επιπλοκές και για το ίδιο τον άνθρωπο και για την ίδια. Το πώς αυτό γίνεται, από μόνο
του θα ήταν ολόκληρη διατριβή για να αναλυθεί. Αλλά, η αλόγιστη ζήτηση προϊόντων
και υπηρεσιών κατανάλωσης βάζει σε πειρασμό τα άπληστα εμπορικά και βιομηχανικά
πιράνχας για πλουτισμό και προωθούν αυξήσεις στις παραγωγές, με αποτέλεσμα, να
ξεζουμίζεται το έδαφος, το υπέδαφος, η πανίδα, επομένως και ο άνθρωπος! Άλλωστε!!!
Δεν μπορεί (για παράδειγμα) να χρειάζομαι τρία 3 γεύματα την ημέρα, να εξαναγκάζω
την φύση να παράγει δώδεκα 12 και τελικά (σαν βλάκας) να τρώω ΜΟΝΟ ένα 1. Εκτός
αυτού, όσα περισσότερα αγοράζω δίχως να χρειάζομαι άλλο τόσο εγκλωβίζομαι στην
δουλειά, με τον φόβο… του πώς θα τα βγάλω πέρα. Η ψυχολογία μου επιβαρύνεται με
περισσότερο άγχος και στεναχώριες για τα οικονομικά και κατά συνέπεια ο οργανισμός
καταπονείται, εξασθενεί και αρρωσταίνει. Οι ψυχοσωματικές θεραπείες χρειάζονται
περισσότερα χρήματα άρα περισσότερη δουλειά και αυτές οι αλυσιδωτές δράσεις και
αντιδράσεις καταπιέζουν όλο και περισσότερο. Αυτό δεν είναι ζωή, εάν το έχουμε
επιλέξει. Στο παιχνίδι αυτό (να καταναλώνουμε και να αναλωνόμαστε) έχουν μπει και η
τεχνολογία, και η επιστήμη, και η ιατρική, και η πολιτική, και τα μέσα μαζικής
εξημέρωσης, οι διαφημιστές και όλα. Ας απομυθοποιήσουμε ό,τι μας επιβάλλεται και
να επιβάλουμε: η ζωή μας να είναι ελεύθερη από τόσες συνήθειες εξάρτησης που μας
κάνουν φτωχότερους και φοβισμένους. Άλλωστε, καμία φυσική πυγή ενέργειας δεν
είναι ανεξάντλητη. Πόσο μάλλον εάν κάνουμε κατάχρηση. Όπως επίσης, κανένα προϊόν
δεν μπορεί να παράγεται αιώνια. Πόσο μάλλον εφόσον κάνουμε κατάχρηση. Η
διαχείριση των οικονομικών πόρων καταλήγει πολύπλοκη και μπερδεμένη, όταν απλά
δεν ξέρουμε τι και πόσο θέλουμε από την φύση, τη ζωή, τον εαυτό μας και τους
άλλους. Επιφέρει διαταραχές στην ψυχική, διανοητική και σωματική υγεία μας αλλά
και στις σχέσεις, την οικογένεια, την ανθρωπότητα. Εδώ διαπιστώνω την ανάγκη της
γνώσης του εαυτού και αυτό είναι ανεπίτευκτο σε ένα κοιμισμένο και κατευθυνόμενο
άτομο με εξαρτησιογόνες συνήθειες υποδούλωσης.
«Μια κοινωνία ανθρώπων, δεκαετίες παραδομένη στις υλικές απολαύσεις και ηδονές,
στον εφήμερο ευημερισμό και στην «ανέξοδη» σπατάλη του χρόνου της, που αλλού θα
μπορούσε να καταλήξει όταν οι δεσμο-φύλακές της θ’ αποφάσιζαν ότι ήρθε η ώρα του
βρόγχου; Στον Φόβο!», από κάποιο μπλόγκερ σχολιαστή, με το ψευδόνιμο
ΑΠΟΛΛΩΝ.
8
«Το να εμπνέεται το αίσθημα του φόβου από συστήματα εξουσίας ώστε να πειθαρχούν οι
εγχώριοι πληθυσμοί είναι μια πρακτική που έχει αφήσει ανεξίτηλα και τρομερά ίχνη
αιματοχυσίας και δυστυχίας, τα οποία (για κακό δικό μας) αγνοούμε. Η πρόσφατη ιστορία
παρέχει πολλά σοκαριστικά παραδείγματα», από: «H Χειραγώγηση του Φόβου» του
Noam Chomsky.
Ο τρόπος που ζούμε, οι επιλογές που μιμούμαστε, ο τροχός της τύχης στον οποίο
εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για τα μεγάλα πράγματα της ζωής, άμεσα έχουν να
κάνουν με το αν και πόσο ελεύθεροι είμαστε. Διαυγώς αντανακλούν την εικόνα μας για
να διαπιστώνουμε αν καταντήσαμε μαριονέτες, στα δάχτυλα χαιρέκακων κάποιας
εγωπαθούς ελίτ ή όντως ζούμε όσο αγγελικά το ονειρευόμασταν όταν ήμασταν παιδιά.
"Δεν θα ήταν όμορφο!!! Να αποφασίσουμε να περάσουμε όλη μας τη ζωή σαν ήρωες σαν
πολεμιστές και όχι σαν φοβισμένοι τυφλοπόντικες;", Σαμαέλ Αούν Βεόρ. Χρειαζόμαστε
ενθάρρυνση ανδρείας και καθάρια ενέργεια ώστε να παλεύουμε για τα της ζωής,
χρειάζεται ατρόμητοι να κυβερνάμε εμείς τους εαυτούς μας και ποτέ να μην σκύβουμε
το κεφάλι σε όποιον και ό,τι έρχεται. Οι περισσότεροι κίνδυνοι είναι φανταστικοί και ο
πραγματικός είναι πάντα ο φόβος, ο πιο επικίνδυνος. Κάποιες φορές… «Ο φόβος
μπορεί να φυλάξει τον άνθρωπο από τον κίνδυνο, μα το θάρρος μπορεί να τον βοηθήσει,
όταν κινδυνεύει», Λ. Παροιμία. Πάντα υπάρχουν τα χειρότερα που δεν μας συνέβησαν,
όπως και τα καλύτερα που πρέπει να διεκδικήσουμε με υγιή συμπεριφορά. Αν θέλουμε,
είμαστε λεύτεροι να ζήσουμε τη ζωή μας σε ορίζοντες που ποτέ ο φόβος δεν μας
επέτρεψε να φανταστούμε. Και να ξέρουμε, πως ό,τι μπορεί η φαντασία να γεννήσει, η
δράση δύναται να το αποκρυσταλλώσει, η κατάλληλη δράση, στον κατάλληλο κόσμο.
"Είσαι λεύτερος να είσαι ο εαυτός σου
ο Αληθινός ΕΑΥΤΟΣ σου, ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί στο δρόμο σου
Αυτό είναι ο Αληθινός Νόμος
Ο μόνος Αληθινός Νόμος, που οδηγεί στη ΛΕΥΤΕΡΙΑ.
ΑΛΛΟΣ ΝΟΜΟΣ δεν υπάρχει." (Ρ. Μπαχ, από τον "Γλάρο Ιωνάθαν").
Φόβος και Τρόμος, δύο αδέρφια Εχθροί του Ανθρώπου.
ΑΤΑΡΑΞΙΑ-ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ, ΔΥΟ ΑΔΕΡΦΙΑ ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.
Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΑΤΑΡΑΞΙΑΣ ΕΧΕΙ ΩΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ
ΦΟΒΟΥ.
Ο Πλάτωνας, έλεγε, πως: «Το πιο καλό που έχουμε να κάνουμε στις συμφορές μας, είναι
να παραμένουμε όσο γίνεται ήρεμοι και να μην αγανακτούμε. Δεν αξίζει κανένα από τα
ανθρώπινα να του αποδίδουμε πολύ μεγάλη σημασία».
Η ζωή είναι έγχρωμη κι όχι ασπρόμαυρη, έχει πολλές πλευρές και μία από αυτές είναι
γιομάτη από αγώνες και μάχες με ανασφάλεια, φόβο, ένταση, άγχος, στενοχώρια,
στέρηση. Γιατί; Για απόκτηση, κατοχή και χρήση τροφής, εργαλείων, χρηστικών
αντικειμένων, ρουχισμού, κατοικίας και όλων των υλικών αγαθών. Κι αφού
εφοδιαστούμε ό,τι από αυτά καταφέρουμε, ο αγώνας συνεχίζεται κάτω από τις ίδιες
αλλά πιο διογκωμένες πλέον εσωτερικές ψυχοδιανοητικές συνθήκες, έτσι, ώστε να
διατηρήσουμε ή ακόμα και να αυξήσουμε την ποιότητα και την ποσότητά τους. Τέλος
δεν υπάρχει! Τότε τι; Πως μπορεί κανείς να είναι ήρεμος, ειρηνικός, γαλήνιος με τέτοια
ζωή; Και γίνεται να είναι ευτυχής, σε αρμονία με την φύση και την φύση του κάτω από
τέτοιες πιέσεις; Οι απαιτήσεις των φυσικών αναγκών σε συνάρτηση με τις επιθυμίες
είναι πλέον μεγάλες και δεν αφήνουν περιθώρια χαλάρωσης και ελεύθερου χρόνου
9
(δηλαδή, ποιότητας ζωής) όταν εμείς δεν βάλουμε το μέτρο. Οι «ανάγκες» και οι
«υποχρεώσεις» που δεν τελειώνουν στο μυαλό δεν τελειώνουν ποτέ και πουθενά.
Μετά… είναι και οι ανθρώπινες ανάγκες… κοινωνικές, συναισθηματικές, πνευματικές
και ό,τι μπορεί να σου προσφέρει ψυχαγωγική χαρά, γέλιο διασκέδασης, ευχαρίστηση,
ηδονή, απόλαυση. Θα μπορούσαμε να βρούμε -ο καθένας στον δρόμο του- μια
«φόρμουλα» που να ξεπερνάμε τα φυσικά εμπόδια-δυσκολίες αλλά και εκείνα που
κακόβουλα οι άλλοι μας βάζουν ώστε να μην μας κοστίζουν ή τουλάχιστον να μας
κοστίζουν στο ελάχιστο δυνατόν οι αποτυχίες και οι απώλειες που μας συμβαίνουν;
Πως βιώνουμε μια αποτυχία, μια απώλεια, ένα βάναυσο εναντίον μας γεγονός, μια
βάρβαρη συμπεριφορά; Πως το βλέπουμε, από ποια σκοπιά και σε πόσο βάθος; Με
ποιο τρόπο το αντιμετωπίζουμε, τι στάση κρατάμε απέναντί του; Παραμένουμε ήρεμοι
ή πανικοβαλλόμαστε και τρέχουμε να κρυφτούμε; Παραμένουμε νηφάλιοι ή μήπως
βυθιζόμαστε μαζί με το πρόβλημα στα σκοτάδια της σύγχυσης, πνιγμένοι στην ομίχλη
της απόγνωσης και αποκαρδιωμένοι στης απελπισίας τα κακοτράχαλα μονοπάτια;
Έχουμε ανακαλύψει την Ψυχραιμία; «Για δύο πράγματα δεν πρέπει να στεναχωριέται
κανείς, γι’ αυτά που διορθώνονται και γι’ αυτά που δεν διορθώνονται», Σωκράτης.
Ίσως είναι φρόνιμο και αποδοτικό να καθόμαστε που και που σε έναν αναπαυτικό
καναπέ ή κάτω από την σκιά ενός δένδρου, μέσα στην ακροποταμιά και να
λογαριαζόμαστε με τον εαυτό μας, τους θεούς και τους δαίμονες της ζωής. Να
υψώνουμε το ανάστημά μας, να βάζουμε τις φωνές στους νόμους και τα καθήκοντα
που μας επιβάλλουν. Έτσι, για να ξεκαθαρίζουμε!!! Χωρίς θράσος αλλά και χωρίς
φόβο, χωρίς αυθάδεια αλλά και χωρίς ηθικούς φραγμούς. Αυτό, εγώ το λέω
ανταρσία! Αυτό, εγώ το λέω διεκδίκηση! Δεν νομίζω πως εδώ η οργή, ο θυμός, η
ταραχή εξυπηρετούν κάτι γόνιμο. Αντιθέτως για να τραφούν και να φουντώσουν μέσα
μας χρειάζονται ξενιστή-υπηρέτη κι όταν γινόμαστε θύματά τους, γινόμαστε έξαλλοι
και βλάπτουμε τον εαυτό και το σώμα μας ψυχοπαθολογικά. Στιγμές-στιγμές στη
διάρκεια της μέρας, του μήνα, του έτους χρειάζεται να ανακεφαλαιώνουμε τις
υποθέσεις της ζωής. Να μαζεύουμε τα λογικά μας και να ξεκαθαρίζουμε. Όπως
πλενόμαστε, τρώμε, κοιμόμαστε και κάνουμε όλα τα απαραίτητα για το σώμα (εάν τα
κάνουμε, διαφορετικά ο δρόμος είναι μεγαλύτερος για να φτάσει κανείς στην υγεία της
ύπαρξης) -όπως λοιπόν- κάνουμε τα απαραίτητα για το σώμα παρομοίως και πιο
αναγκαίο είναι να δούμε ποια είναι τα απαραίτητα για τον εσωτερικό εαυτό και να τον
εξυγιάνουμε.
Η απόκτηση και η κατοχή πραγμάτων ενέχει φυσικούς ή και ανθρώπινους κινδύνους
φθοράς ή και απώλειας. Όταν κανείς είναι προσκολλημένος σε αυτά θα έχει και το
απαραίτητο ρίσκο αλλά και τον φόβο της απώλειας. Που σημαίνει, ότι θα βιώνει
ανασφάλειες. Κάθε απώλεια αντιστοιχεί σε πόνο και ποιος εκτός από τους μαζοχιστές -
που πλέον είναι πολλοί- δεν θέλει να σβήσει ή να υπερβεί τον πόνο; Δεν μιλάω για
φυγοπονία, ο φυσικός πόνος άλλωστε (π.χ. στο σώμα) είναι απαραίτητος, μας ειδοποιεί
πως κάτι δεν πάει καλά. Έτσι, μιλώ για αντιμετώπιση μιας οποιασδήποτε κατάστασης,
με τρόπο που να μην επιτρέψουμε στον ψυχικό πόνο να πάρει μέσα μας «σάρκα και
οστά», με έκκριση δηλητηρίων στον οργανισμό, που θα επιφέρουν εξασθένηση και
ασθένειες. Και πάνω απ’ όλα αυτός ο τρόπος να περιέχει την ψυχραιμία-αταραξία! Είτε
πρόκειται για συναισθηματική απώλεια, είτε για κάποιο αγαθό… ο φόβος για τον πόνο
είναι ισχυρός κι έτσι είναι πως επιτρέπουμε να υποκύπτουμε σε απειλές και
συμβιβαζόμαστε, προκειμένου να μην μας συμβεί το χειρότερο που υποθέτουμε και
φοβόμαστε! Αλλά αυτό, το τέλμα, το λες εσύ ζωή; Ασφαλώς η ένταση, η αγονία, το
άγχος και η καταπίεση θα είναι μόνιμοι συνοδοί του φοβισμένου, όπως και οι εφιάλτες
10
στον ύπνο. Είναι δυνατόν αυτό να το πεις ευτυχία; Δεν μπορεί κανείς να είναι ήρεμος,
να έχει ενέργειες για υγιείς δράσεις… για έρωτα, για φιλοσοφία, για καλλιτεχνικές
εξερευνήσεις, για υγιείς πολιτικές απόψεις. Είναι δέσμιος της «περιουσίας» του,
ανελεύθερο προϊόν του καταναλωτισμού. «Η ευτυχία δεν υπάρχει σ’ αυτόν που έχει
αποκτήσει τα πολλά, αλλά σ’ αυτόν που έχει ήρεμο τον ψυχικό του κόσμο», Αριστοτέλης.
Από την άλλη πλευρά βέβαια, εάν κανείς επιλέξει μια απλή, λιτή ζωή αυτό δεν σημαίνει
πως θα επιτρέψει τον, εις βάρος του, «πλουτισμό» και καταναλωτισμό των άλλων γιατί
θα κατέληγε ένας «ηλίθιος άγιος».
Φυσικά και είναι δύσκολο να διατηρήσουμε τέτοιες ισορροπίες, αφού από την πολιτεία,
την κοινωνία και την οικογένεια έχουμε –κυρίως- διδαχτεί να είμαστε συντηρητικά
παραχωρητικοί, ανισόρροποι, ανεύθυνοι, μοιρολάτρες, αγχοτικοί, φοβισμένοι
τυφλοπόντικες.
Πως θα διατηρήσουμε την ηρεμία, την ειρήνη κι όμως να έχουμε τα απαραίτητα υλικά
αγαθά και σχέσεις ανθρώπινης ανάγκης, δίχως από αυτά να κατεχόμαστε δουλικά
εξαρτημένοι; Ανέφικτο δεν θεωρώ πως είναι. Αναντίρρητα, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι
δύσκολες, όπως άλλωστε όλα στη ζωή, και μάλιστα πιο πολύ για αυτό το ον που τώρα
είμαστε. Με ένα σαφή παραλογισμό, αγαπάμε παθολογικά την κατάστασή μας, τα
αποκτήματά μας, τις ιδιοκτησίες μας, ακόμα κι εκείνα που εσφαλμένα νομίζουμε πως
μας ανήκουν –όπως είναι τα παιδιά ή το αγαπημένο μας πρόσωπο-σύντροφος. Τα
φυλακίζουμε και μαζί τους είμαστε φυλακισμένοι σε έναν κύκλο πόνου. Δεν μπορεί,
τότε, στα υπόλοιπα της ζωής να είμαστε σωστοί. Όλα θα πάνε στραβά γιατί τα
προγραμματίζουμε στραβά. Ποιος ή τι φταίει λοιπόν; Θα μπορούσε ανάμεσα στα
σίδερα μιας φυλακής, να μην καταναλώνεται ο ζωτικός χώρος της αγάπης και όλα καλά
να είναι; Μιλάμε για αγάπη, τραγουδάμε για αγάπη, κάνουμε πράγματα για αγάπη,
υποσχόμαστε διάφορα για αγάπη… μα ξέρουμε στ’ αλήθεια τι πράγμα είναι η αγάπη;
Πόσα χρόνια, μήνες, μέρες, ώρες αφιερώσαμε στοχαζόμενοι στο ερώτημα του τι είναι
αγάπη; Πόσο ευγενείς και ελεύθεροι είμαστε από τα πάθη και τις επιθυμίες, ώστε ν’
αγαπάμε δίχως απαιτήσεις, δίχως επιβολές, δίχως παράπονα, κλάψες και με σεβασμό; Η
αγάπη για να λυτρώνει δεν μπορεί παρά να είναι μια υγιείς διαδικασία
συμπεριφοράς σε όλα. Σε αυτό το σημείο… θα παρομοίαζα την αγάπη σαν το νερό.
Μήπως το νερό από κακία πνίγει ολόκληρες πολιτείες; Μήπως το νερό από αγάπη
ποτίζει τον διψασμένο στην όαση της ερήμου; Και πάλι, μήπως το κάνει από σοφία ή
από βλακεία του όταν εισέρχεται μέσα στο αμμοχάλικο μαζί με το τσιμέντο για να
γίνουν αυτά ένα κράμα μπετόν κι έπειτα να εξατμιστεί για να γίνει και πάλι βροχή,
ρυάκι, ποταμός, θάλασσα; Δεν έχει ιδιοτέλεια, δεν έχει ανιδιοτέλεια, απλά
προσαρμόζεται στις υπάρχουσες –κάθε στιγμή συνθήκες- ζεσταίνεται ή παγώνει αλλά
δεν καίγεται και δεν κρυώνει. Δίνει ζωή ή αφαιρεί ζωή, κυλά και μπορεί να φωλιάσει
σε μια κοιλότητα της γης ή από της ρίζες ενός φυτού θα φτάσει να γίνει χυμός να σε
ζωντανέψει. Μετά, θα το αποβάλεις και πάντα θα κάνει κύκλους αλλά ποτέ τον ίδιο,
ποτέ! Κι όμως δεν χάνεται, δεν λιγοστεύει. Το γρανάζι είναι που κάνει πάντα τον ίδιο
κύκλο και αυτή είναι η φυλακή του, το ίδιο και πολλοί άνθρωποι, είναι σαν τα γρανάζια
στην μηχανή της ρουτίνας. Άθλιοι! Ανίκανοι να ζήσουν τη ζωή τους, αυτό!
Η αγάπη μας για ό,τι έχουμε κοντά μας τελικά, όταν δεν στηρίζουμε τη ζωή μας σε
αυτό, δεν επιτρέπει τον φόβο στην καρδιά… μπας και το χάσουμε. Μπορούμε απλά να
του δινόμαστε και να το απολαμβάνουμε αλλά χωρίς αρρωστημένες προσκολλήσεις ή
υπερβολές. Γνωρίζουμε από όρια; Κρατάμε σταθερά κάποιες σημαντικές, για εμάς,
αρχές; Ποιος και τι ανήκει σε ποιον; Αν αφαιθούμε να ανήκουμε σε κάτι ή κάποιον
αυτό είναι παραφύσην! Αν αναλωθούμε να «βοηθάμε» τους άλλους να περισυλλέγουν
11
(με τους δικούς μας κόπους) περιουσίες, ενώ αμειβόμαστε φτωχικά και δεν κάνουμε
εξέγερση… αυτό είναι παραφύσην! Αν μάθουμε να μη ζούμε στενάχωρα, να μη ζούμε
δουλικά ή σαν αρπακτικά, εάν μάθουμε να μην κρατάμε μια στάση παθητική ή
επιθετική σε λάθος χρόνους, τότε, θα μάθουμε να μην επιτρέπουμε να μας καταπατούν
και οι ίδιοι εμείς δεν θα το κάνουμε στους άλλους. Δύσκολο να το πω αλλά εάν
ακολουθήσουμε τους νόμους της φύσης δεν αποφεύγουμε την «βία» ακόμα κι από
αγάπη. Είναι σοκ κι έχει μια αφοπλιστική αντίφαση να το λέω αλλά έτσι είναι η φύση,
δεν βλέπει κάτω από κανένα πρίσμα ηθικής τα πράγματα, είναι ελεύθερη. Μπορείς
χωρίς οργή ή εκδίκηση να χαρίσεις μια γροθιά σ’ εκείνον που την έχει ανάγκη; Μπορείς
δίχως υποκρισία ή κολακείες να χαρίσεις ένα χάδι; Τότε μπορείς να εξεγείρεσαι στο
άδικο ή σε κατακλυσμούς, ατρόμητος φτερούγες να ανοίγεις και όσους άλλους
σώζονται να σώσεις.
Συνειρμικά, περνάει τώρα από το νου μου… ο Μπ. ΜΠΡΕΧΤ, να λέει: «Εσείς που θ’
αναδυθείτε μεσ’ απ’ τον κατακλυσμό που μας έπνιξε, όταν για τις αδυναμίες μας μιλάτε
σκεφτείτε και τα μαύρα χρόνια που εσείς γλυτώσατε. Εμείς περνάγαμε, αλλάζοντας χώρες
πιο συχνά από παπούτσια, μέσα από ταξικούς πολέμους, απελπισμένοι σα βλέπαμε, την
αδικία να κυριαρχεί και να μην υπάρχει εξέγερση. Κι όμως το ξέραμε: Ακόμα και το
μίσος ενάντια στην ευτέλεια παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά. Ακόμα κ’ η οργή ενάντια
στην αδικία βραχνιάζει τη φωνή. Αλλοίμονο, εμείς που θέλαμε να ετοιμάσουμε το δρόμο
στη φιλία δεν καταφέρναμε να ‘μαστε φίλοι ανάμεσά μας. Όμως εσείς, όταν θα ‘ρθει ο
καιρός ο άνθρωπος να βοηθάει τον άνθρωπο να μας θυμάστε μα κάποιαν επιείκεια».
Τι φοβάμαι; Τι φοβάσαι; Τι φοβόμαστε;
Δεν υπάρχει ζωή χωρίς φόβο, δεν υπάρχει τρόπος να μην φοβόμαστε όσο θα
παραμένουμε δεμένοι με διάφορα πράγματα. Κι όσο περισσότερα είναι αυτά τα δεσμά
τόσο περισσότερο θα φοβόμαστε να μην τα χάσουμε. Όσα περισσότερα έχουμε να
χάσουμε τόσο πιο πολύ μπορούν να μας απειλούν για την απώλειά τους, με
απερίγραπτες τρομοκρατικές μεθόδους και εκβιασμούς. Μα εκείνος που θέλει να
λευτερωθεί τα δίνει όλα για όλα, κρατά μονάχα μι απέριττη αγκαλιά για τον ήλιο και
δυο φούχτες θάλασσα στα όνειρά του. Ανακατεύει τον ουρανό τη φωτιά και το χώμα -
το γαλάζιο, το κόκκινο και την ώχρα μεσ’ στους ανέμους και νέα άστρα στην καρδιά
του αναδύονται σαν αύρες. Η προσκόλληση σε αναλώσιμα μας κάνει αναλώσιμους,
όταν δεν έχουμε την δύναμη ν’ αντισταθούμε. Θα μπορούν να μας δαμάζουν να
υπακούσουμε, να υποκύψουμε, να υποταχθούμε για να μην τα χάσουμε και τέλος θα τα
χάσουμε έτσι κι αλλιώς, εάν δεν είμαστε πιο δυνατοί. «Η δύναμη έκανε τους πρώτους
σκλάβους η δειλία τους διαιωνίζει». Ζ. Ζ. Ρουσσώ
Ο νόμος του ισχυροτέρου πάντα θα υπάρχει και θα κερδίζει ο πιο δυνατός σε ισχύ ή σε
«μυαλό» (ευφυΐα). Μην παραδίνουμε την δύναμή μας κι ας αυξήσουμε το μυαλό. Σε
περίπτωση που ο δυνατός (της εξ’ουσίας) είναι και «ευφυείς» αλλά αφιερωμένος
ΚΑΚόΒΟΥΛΑ στον εαυτό του, είναι μόνος του. Όσους κι αν έχει να τον φοβούνται,
αυτός έχει να φοβάται περισσότερους: «Αυτός που πολλοι φοβούνται, πρέπει να φοβάται
πολλους», Σενέκας. Την δύναμη τότε, μπορούμε να την δούμε στους πολλούς εν τη
ενώσει.
Η φυσική απλότητα είναι δύναμη, ο στοχασμός είναι δύναμη, η επάρκεια ψυχραιμίας
είναι δύναμη. Η γνώση του εαυτού μας είναι η αδυναμία του επίδοξου προστάτη-
νταβατζή. Όταν ξέρεις ποιος είσαι, τι θες, γιατί και πώς να αυτό-προστατευθείς παύει
να έχει ισχύ κάθε ανθρώπινη εξουσία επάνω σου. Τότε μόνον… Παύεις να φοβάσαι, να
προσβάλλεσαι ή να αποπροσανατολίζεσαι και η Ελευθερία είναι το αποτέλεσμα.
12
Συνεπώς…. πρόοδος και άμεσες λύσεις για χρόνια προβλήματα, που «εδώ και τώρα»,
«μπαμ και κάτω» θα δώσουν λύσεις, ξέχνα το! «Αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι».
Στην πράξη; Χρειάζεται κανείς να βάλει σε μια τάξη τα πράγματα μέσα και έξω του και
να ξεκινήσει να επενδύει στο χρόνο για να έχει ακέραιες και μόνιμες λύσεις. Στην
πράξη; Θα πρέπει να αλλάξει νοοτροπία και συνήθειες, είτε από ανάγκη είτε από
συνειδητοποίηση. Αν από ανάγκη αλλάξει συνήθειες χωρίς να αλλάξει νοοτροπία, όταν
και αν βρεθεί στις προηγούμενες συνθήκες θα επανέλθει στις προηγούμενες συνήθειες
και όλα τα προβλήματα θα επιστρέψουν. Φαύλος κύκλος και υποτροπή στη δυστυχία!
Σε όποια εφαρμογή -κατάλληλης θεωρίας- κι αν αφιερώνεται κανείς δεν θα πετύχει εάν
δεν βλέπει μπροστά, σε βάθος χρόνου. Θα πρέπει να μπορούμε να υπολογίζουμε
μαθηματικά τι θα συμβεί αύριο εάν σήμερα κάνουμε αυτό, και τι εάν κάνουμε εκείνο.
Άλλος τρόπος δεν υπάρχει για να διαχειριστούμε τη ζωή μας, ο άλλος τρόπος είναι να
τη διαχειρίζονται οι άλλοι. Κι όταν οι άλλοι είναι κακοπροαίρετοι, καταλήγουμε
σκλάβοι στην ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΤΗΤΑ της σκακιέρας τους!
Ο ΛΑΟ ΤΣΕ, κατά τον έκτο π.χ. αιώνα, έλεγε: «Διώξτε τους πολυμαθείς και τους
σχολαστικούς κι οι άνθρωποι θα ωφεληθούν χίλιες φορές πιο πολύ. Μακριά από τους
επιδέξιους και τους κατακριτές κι οι άνθρωποι θα γυρίσουν στις χαρές του σπιτιού.
Ξερίζωσε τους κερδοσκόπους και τις μηχανές, έτσι ληστές και κλέφτες δε θα έρθουν ν’
αρπάξουν. Και αν αυτά δεν επαρκούν, τότε ας έρθει η καθαρή απλότητα της ζωής,
υιοθετώντας τους απλούς τρόπους και τη λιτότητα».
Μα το δικό μας μέτρο λιτότητας στην απλότητα, δεν σημαίνει πως θα επιτρέψει τον
πλουτισμό τον ολίγων, που υποκρίνονται τους εργατοπατέρες και είναι δυνάστες και
τύραννοι στα χρυσά κλουβιά των δικών τους φόβων. Εάν η απλότητά σου έχει ανάγκη
τρις 3 μετρίσιμες μονάδες, επί κάποιου προκαθορισμένου κοινωνικού ποσοστού, τότε,
να παράγεις τρις 3 και επίσης να παράγεις άλλο ένα καθορισμένο ποσοστό για την
πολιτεία. Δεν μπορεί να παράγεις 100% και να αμείβεσαι με 3%, ενώ οι ανάγκες σου να
είναι στα δώδεκα 12%. Υγείες θα ήταν να αμείβεσαι για εκείνο που αξίζεις να ζεις, το
ίδιο και εκείνος που διευθύνει την παραγωγική διαδικασία ενώ τα υπόλοιπα να
διοχετεύονται σε έργα και υποδομές μιας χώρας, κοινωνική πρόνοια, παιδεία, τέχνες,
αθλητισμό και μια πολιτική πολιτισμού. Τίποτα πέραν τούτου δεν είναι ευημερία αλλά
παράνοια και παραφύσην, διότι τώρα:
"Αυτοί που αρπάνε το φαΐ απ' το τραπέζι
κηρύχνουν τη λιτότητα
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσήματα
ζητάνε θυσίες
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους
για τις μεγάλες εποχές που θα 'ρθουν",
Μπερτολντ Μπρεχτ - Από το «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου»
Φόβος και Τρόμος
Δυο Αδέρφια, που χαριεντίζονται με τον πόλεμο κι αγκαλιά βολτάρουν περιφρονώντας
την ζωή, τον έρωτα και την ευτυχία. ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΜΑΛΙΣΤΑ, ΠΟΥ Ο ΑΠΛΩΣ
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΠΑΡΑ ΜΙΑ ΗΣΥΧΗ ΖΩΗ, ΤΗΝ ΤΡΟΦΗ, ΤΗΝ ΣΤΕΓΗ
ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕ ΕΝΑ ΦΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ (με κάποιες λογικές
ανέσεις). ΒΕΒΑΙΑ, ΕΔΩ -εάν είναι κοιμισμένος- ΑΥΤΟΠΑΓΙΔΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ
ΥΣΤΕΡΑ ΙΣΩΣ ΠΑΙΔΕΥΕΤΕ. ΓΙΑΤΙ, ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ «ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ»
ΕΠΑΝΑΠΑΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΦΗΝΕΤΕ ΣΤΗ ΝΩΘΡΟΤΗΤΑ. ΜΑΛΘΑΚΟΠΟΙΗΤΕ ΚΑΙ
ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΝ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΙΚΑΝΟΙ... ΕΝΩ ΜΕΡΙΚΑ
13
ΟΝΤΑ ΜΕ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΠΕΡΙ-ΟΡΙΣΜΕΝΗΣ Ή ΚΑΙ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗΣ
ΕΥΦΥΪΑΣ, ΚΑΚΕΝΤΡΕΧΗ, ΧΑΙΡΕΚΑΚΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΑ ΝΑ
ΚΑΝΟΥΝ Ο,ΤΙ (για ηθικούς ή άλλους λόγους) ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ
ΠΟΛΛΟΙ. ΜΕ ΚΑΘΕ ΚΟΣΤΟΣ (εις βάρος των άλλων) ΕΠΩΦΕΛΟΥΝΤΑΙ
ΦΙΛΑΡΕΣΚΑ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΝΤΑΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΙΡΗΝΗΣ,
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΑΛΤΡΟΥΙΣΜΟΥ ΚΛΠ. ΚΑΙ ΑΝΕΛΙΣΣΟΝΤΑΙ
ΣΕ ΘΕΣΕΙΣ ΙΣΧΥΟΣ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΙΝΑ Ή ΣΕ ΜΙΑ
ΕΤΑΙΡΙΑ Ή ΣΕ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ Ή ΣΕ ΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ;;;
Μεταξύ άλλων… ο βασικός μηχανισμός για να χαλιναγωγήσεις, να χειραγωγήσεις, να
κυβερνήσεις ένα παιδί, μια κοινότητα, μια χώρα και έναν άβουλο κόσμο ολόκληρο
είναι η διαχείριση του φόβου. Αν τον αποπροσανατολίσεις από το ταξίδι της σκέψεις
και τον κατευθύνεις στην συνήθεια του πιθηκισμού, της παπαγαλίας και της
μοιρολατρίας τον έχεις εκθρονίσει από το ύψος του ανθρώπου σε ένα κοινό άλογο ζώο
ή ένα μηχανικό ρομπότ. Τώρα πρέπει να μάθει να αντιδρά, να «αγαπά», να παράγει
μόνο μέσω του εκφοβισμού, του εκβιασμού και της τρομοκρατίας. Κι εδώ,
χρησιμοποιείς τις ανασφάλειες για να του δείξεις πόσο αδύναμος είναι και πόσο
υπάκουος πρέπει να γίνει. Ο φόβος επιτυγχάνεται δια μέσου της φυσικής ύπαρξης
πραγματικών δεδομένων που προκαλούν την ανασφάλεια για την επόμενη στιγμή (το
μέλλον) που αγνοούμε και άρα μας τρομάζει η κάθε αρνητική εκδοχή στην έκβασή της.
Επειδή οι πιθανότητες να συμβεί ετούτο ή εκείνο είναι άπειρες, εδώ τρυπώνουν οι
ανασφάλειες για το πιθανό «κακό» που μπορεί να μας συμβεί. Και αυτό ακριβώς
εκμεταλλεύονται οι τύραννοι. Μας υπνωτίζουν έντεχνα (έναν υπνωτισμένο άνετα τον
υποβάλεις για ό,τι σε συμφέρει και τον κατευθύνεις όπου και όπως θες). Έτσι, μας
αποπροσανατολίζουν και παραποιούν την αλήθεια, σπέρνουν φόβους για γνωστά
θέματα που μας απασχολούν (έλλειψη τροφής, στέγης, εργασίας, ειρήνης, υγειονομικής
περίθαλψης κλπ.) ενώ υποτίθεται πως αυτοί είναι οΙ ικανοί να μας απαλλάξουν από το
«κακό» που πρόκειται να έρθει και αναλαμβάνουν την αρχηγία.
«Ο φόβος είναι απόδειξη εκφυλισμένου μυαλού», Βιργίλιος.
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ ΠΙΑ… ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΟΥ Ο ΦΟΒΟΣ,
ΕΙΝΑΙ ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΗΣ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ Η ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ, ΕΙΝΑΙ
ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΟΥ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ, ΕΙΝΑΙ
ΟΝΕΙΡΟΠΑΡΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ Η ΑΠΟΧΑΥΝΩΣΗ, ΕΙΝΑΙ
ΕΞΑΠΑΤΗΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ Η ΛΗΘΗ.
Όσο διαρκεί ένας φόβος βρισκόμαστε εν μέσω ενός ψυχολογικού εφιάλτη, με
δηλητηριώδης εκκρίσεις ουσιών στον οργανισμό, σε μια τεταμένη αρνητικά διανοητική
κατάσταση. Το αποτέλεσμα δεν είναι καθόλου ελκυστικό για ηρεμία, αγάπη και
έρωτα… δηλαδή για δημιουργία, για ζωή. Όμως, το «έδαφος» είναι γόνιμο για
αρρώστια, συμβιβασμούς, θανάσιμα λάθη.
Ο φόβος είναι ένας σιωπηλός εφιάλτης που προδίδει πάντα τον σπιτονοικοκύρη-ξενιστή
του. Κι αφού το άτομο περάσει σε κατάσταση φόβου, έπειτα… τρόμος και αγονία
μεθοδεύουν ένα σαθρό υπόστρωμα δαπέδου κάτω απ’ τα βήματα της Ψυχής για να
τρέμει πάντα, κι όλο να πέφτει στα σπήλαια των ταρτάρων. Εκεί, η ψυχή, ικέτης του
Άδη να γίνεται για το λιγοστό φως που της επιτρέπει, μα πιο πολύ να θυμίζει τον
Τάνταλο και ποτέ να μην γεύεται την ζωή.
Κύριε: Το σκοτάδι, καθώς είναι αδύνατον να διακρίνουμε έναν κίνδυνο, προερχόμενο
από την αθέατη μάζα του, επικαλείται τον φόβο για να σου επιβληθεί. Είμαι καλός στην
συσκότιση. Συμπύκνωσα τον φόβο σε μια σταγόνα άβυσσο, ήρθα στον ύπνο σου και
14
παραβάτης του ονείρου σε έκανα αποστάτη του είναι σου. Βαθιά μέσα στα αλύτρωτα
σωθικά σου ξέρασα τις δικές μου φοβίες και τα δικά μου αλάνθαστα θέλω για υπεροχή.
Τώρα σε βλέπω να παραπατάς και νοιώθεις ότι το άξιζες, δεν ευθύνομαι εγώ γι’ αυτό,
απλά είσαι το θύμα που έπλασε ο Θεός σου. Σε βλέπω να γελάς πικρά και να κλαις
γλυκά μέσα σε νότες παραίσθησης, δίχως το χρώμα της συμπόνιας να σε βαπτίζει
αθάνατο. Αν ψάξεις για δικαίωση, μάθε πως στην δικαιοσύνη, εγώ, έταξα εφήμερα
μεγαλεία και δέχτηκε να σε προδώσει. Τι φταίω που γεννήθηκες στο υπόγειο, ούτως ή
άλλως η σουίτα μου δεν πρέπει να πέσει και κάποιος διδάχτηκε να είναι ο Άτλας που θα
την υπηρετεί. Πάρε ελπίδα από το μέλλον που ποτέ δεν θα μεταναστεύσεις, για μια
άλλη αλλού ζωή και υπέμεινε καρτερικά την βασιλεία μου ή ένα θαύμα. Σωτήρας σου
εγώ, μα δεν υπάρχω. Εγώ είμαι, εσύ κατέχεσαι, δεν είσαι. Γίνε δυνατός σαν άλογο,
υπάκουος σαν μαριονέτα, τρέχε παράνομα στους διαδρόμους των υπεκφυγών για να
έχω καθαρό στόχο. Έχω κάνει τους νόμους στα μέτρα σου και δεν χωράω εκεί μέσα, αν
όμως αξιολογηθείς παρατρεχάμενος ο επάνω σου όροφος σε περιμένει…. Οι νόμοι για
σένα θα μικρύνουν και θα είσαι πιο άνετος αλλά οι παρανομίες μεγαλύτερες!!!
Πρόσεχε, θα γίνεις μεγαλύτερος στόχος και ο πιο κοντινός για τους πρώην συγγενείς
σου. Εκεί, θα είσαι η ασπίδα μου…. Εγώ, Ο Νοικοκύρης σου, μίλησα!
Εδώ… θα παραθέσω ένα κείμενο που, ένας φίλος (ο Aggelopoulos Perikles),
κοινοποίησε σε μια ιστοσελίδα (το facebook):«Εάν μπεις στη μάχη για τα φράγκα, για
την κονόμα, για “οικονομικά αιτήματα”, τότε είσαι ένα πορτοφόλι. Αναπόφευκτα θα σε
αδειάσουν και θα σε πετάξουν στα σκουπίδια.
Εάν μπεις στη μάχη για την αλαζονεία, για τη “μαγκιά” και την φιγούρα, τότε θα έχεις
την τύχη του Κόκορα. Τον αφήνουν στο κοτέτσι πλουμιστό, να νομίζει ότι είναι ο
βασιλιάς και να κοκορεύεται μέχρι που μια ωραία πρωΐα, αντιλαμβάνεται ότι είναι απλώς
η μακαρονάδα του αφεντικού.
Εάν μπεις στη μάχη με απόλυτη αυτογνωσία ότι μάχεσαι για να προσφέρεις και όχι για να
πάρεις, με πίστη σε ένα κοινό και αγνό ιδεώδες, με ορθολογισμό ότι μάχεσαι για το
δίκαιο, την Αλήθεια και όχι για το “ίδιον”, τότε έχεις πιάσει έναν αρχέγονο σφυγμό.
Τον σφυγμό που κάνει την ανατροπή, που κάνει τα αδύνατα δυνατά, που κάνει τα
θαύματα.
Την αιώνια αρχή που υποτάσσει το σαθρό και το άδικο.
Το σύστημα Φοβάται αυτούς τους τρελλούς, τους αδίστακτους.
Γνωρίζει ότι δε μπορεί να τους αγοράσει.
Δε μπορεί να τους “θαμπώσει”, δεν μπορεί να τους φοβίσει.
Το κυριότερο, δε μπορεί ούτε να τους εξαπατήσει διότι απλούστατα γνωρίζουν την
Αλήθεια».
Στην ελληνική μυθολογία ο Φόβος είναι η προσωποποίηση του φόβου. Οι Αρχαίοι
Έλληνες τον θεωρούσαν γιο του Άρη και της Αφροδίτης. Μαζί με τον αδελφό του
Δείμο, που ήταν η προσωποποίηση του τρόμου και συνόδευε τον πατέρα του στους
πολέμους.
Πολλές στιγμές στη ζωή, οι συνθήκες είναι πολεμικές και για το μέλλον δεν έχουμε
καμία βεβαιότητα. Ενώ, μέσω της ασθένειας του φόβου παρασυρόμαστε από
ανησυχίες που κανονικά μια υγιείς κοινωνία θα έπρεπε να είχε μηδενίσει. «Μερικοί
άνθρωποι, φοβούμενοι μικρούς κινδύνους, παθαίνουν πολύ μεγαλύτερες συμφορές»,
Αίσωπος.
15
ΟΙ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, ΣΤΗΡΙΖΟΜΕΝΕΣ ΣΤΗΝ
ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ (που έτσι κι αλλιώς, ακόμα και για τους ίδιους τους
ασφαλιστές, είναι άγνωστο) ΜΑΣ ΠΟΥΛΑΝΕ ΣΙΓΟΥΡΙΑ (εκεί όπου ένα κράτος
πρόνοιας θα έπρεπε να ήταν παρών για να μην τις έχουμε «ανάγκη») ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΓΙ
ΑΥΤΟ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ. ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΕΞΟΔΟ,
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ. ΑΡΑ, ΠΑΡΑΠΑΝΩ
ΚΟΥΡΑΣΗ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ (δηλαδή, ποιότητα ζωής).
ΑΛΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΟΝΙΜΩΣ ΚΑΛΑ Ή
ΜΕΘΟΔΕΥΟΝΤΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΝΕ Ή ΚΑΙ ΝΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΠΑΝΕ
«ΚΑΛΑ». ΈΤΣΙ… ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΗ ΧΑΣΩ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ, ΜΗ ΜΕ ΔΕΙΡΟΥΝ,
ΜΗ ΜΕΙΩΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΣΕΙΣ ΜΟΥ, ΜΗΝ ΜΠΩ ΦΥΛΑΚΗ, ΜΗΝ ΠΕΙΝΑΣΕΙ ΤΟ
ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ. Συνέπια αυτού… ΠΙΕΖΟΜΕ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΣΕ ΑΣΦΥΚΤΙΚΑ ΟΡΙΑ,
ΣΥΜΒΙΒΑΖΟΜΕ, ΞΕΠΟΥΛΑΩ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ, ΜΗΔΕΝΙΖΩ
ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΞΙΕΣ, ΞΕΧΝΑΩ ΙΔΑΝΙΚΑ, ΕΥΤΕΛΙΖΩ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ,
ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΜΑΙ ΚΙ ΑΡΡΩΣΤΑΙΝΩ.
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΥΤΗ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ, ΜΕΤΑΔΙΔΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΕ
ΑΛΛΟΥΣ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΟΙ ΦΙΛΟΙ, Ο-Η ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ, Ο
ΣΥΝΑΔΕΡΦΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ. ΕΥΤΥΧΩΣ-ΕΥΤΥΧΩΣ ΟΜΩΣ, ΕΔΩ, ΕΡΧΕΤΑΙ Η
ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ: ΑΡΧΙΚΑ ΜΕ ΝΟΥΘΕΤΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ
ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΠΟΛΛΑ, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΤΑΙΟΣ, Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ. ΓΙ
ΑΥΤΟ, ΝΑ ΚΑΘΟΜΑΙ ΗΣΥΧΑ ΚΙ ΑΣ ΜΕ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΕΤΑΙ ΟΠΟΙΟΣ-
ΟΠΟΙΟΣ, ΚΙ ΑΣ ΜΟΥ ΤΡΩΕΙ ΤΗ ΜΠΟΥΚΙΑ ΑΠ’ ΤΟ ΣΤΟΜΑ, ΚΙ ΑΣ ΜΟΥ
ΚΛΕΒΕΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΚΙ ΑΣ ΜΕ ΒΙΑΖΕΙ, ΚΙ ΑΣ, ΚΙ ΑΣ, ΚΙ ΑΣ. ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΒΓΑΖΩ
ΑΧΝΑ, ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ. ΓΙΑΤΙ ΜΕΤΑ… ΘΑ, ΘΑ, ΘΑ ΚΙ ΟΤΑΝ ΜΕ ΤΟ
ΚΑΛΟ ΘΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΜΙΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΛΠΙΖΩ ΠΩΣ ΘΑ ΑΠΟΛΑΥΣΩ
ΠΙΛΑΦΙΑ, ΠΟΤΑΜΙΑ ΜΕ ΓΑΛΑ ΚΑΙ ΜΕΛΙ, ΝΥΜΦΕΣ ΚΑΙ Ο,ΤΙ ΕΓΩ
ΦΑΝΤΑΖΟΜΕ ΩΣ «ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ». ΚΙ ΑΦΟΥ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ, ΦΤΩΧΟ,
ΒΛΑΜΜΕΝΟ ΚΙ ΑΝΗΛΙΑΓΟ (στην ΟΥΣΙΑ πνευματικά ΑΝΑΠΗΡΟ) ΚΑΙ ΕΧΩ
ΟΛΑ ΤΑ «ΠΡΟΪΟΝΤΑ» ΤΩΝ ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΩΝ ΥΠΟΣΧΕΣΕΩΝ ΔΕΧΤΕΙ ΣΑΝ
ΔΕΔΟΜΕΝΑ… ΜΕΤΑ ΜΕ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΣΩ ΑΠΛΩΣ ΟΛΑ
ΑΥΤΑ ΑΛΛΑ, ΘΑ ΤΙΜΩΡΟΥΜΕ ΑΚΑΤΑΠΑΥΤΑ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΟΣ ΓΙΑ Ο,ΤΙ
ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΚΑΝΩ. ΜΑ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΜΙΑ ΤΙΜΩΡΙΑ ΟΤΑΝ
ΤΟ «ΕΓΚΛΗΜΑ» ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΘΝΗΤΟ ΚΑΙ ΣΕ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ; ΚΙ
ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΜΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ «ΠΕΙΡΑΣΜΟ» ΜΟΥ ΤΗΝ
ΕΔΩΣΕ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ «ΕΠΛΑΣΕ» ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΤΗΝ ΕΠΕΤΡΕΨΕ (την
αδυναμία); ΠΟΙΟΣ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙ ΠΟΙΟΝ; ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΚΑΙ ΦΟΒΙΖΕΙ
ΠΟΙΟΝ; Μα άσχετα του τι ισχύει και τι όχι στα ζητήματα της ύπαρξης, άσχετα του τι
πιστεύει και του τι όχι κανείς στα ζητήματα των πιστεύω, όπως λέει και ο Ευριπίδης…
η αλήθεια είναι πως: «Δεν είναι σωστό να νοιώθει φόβο ο άνθρωπος, χωρίς να τον
ελέγχει με το λογικό του», διαφορετικά δαμάζεται και μετατρέπεται σε άβουλος, σε
πειθήνιο όργανο χρήσιμο για την πολυτέλεια άλλων.
ΣΚΟΠΟΣ Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΣΤΟΧΟΣ Ο ΕΛΕΓΧΟΣ, ΜΕΣΩΝ Ο ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ
Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ!
…ΑΥΤΟ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ ΟΛΟΙ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ,
ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ-ΕΡΕΥΝΑΣ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ.
ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ… ΜΕ ΜΙΣΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ
ΚΑΙ ΚΕΚΑΛΥΜΜΕΝΑ ΨΕΜΑΤΑ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΔΕΧΤΩ ΑΜΑΧΗΤΗ ΝΑ
16
ΠΑΡΑΔΩΣΩ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΖΩΗ. ΩΣΤΕ, ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΑΥΤΟΙ
ΝΑ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ (ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΜΟΥ) ΓΙΑ ΝΑ
ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ ΑΝΩΤΕΡΟΙ. «Οι καλλιτέχνες μέσα από τα ψέματα λένε αλήθειες ενώ
οι πολιτικοί τα λένε για να κρύψουν την αλήθεια», από την ταινία: “V FOR
VENDETTA”.
ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΤΕΧΝΗΤΟΥΣ ΚΛΥΔΩΝΙΣΜΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ,
ΠΟΥ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΜΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ (ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΡΩΤΑ ΜΟΥ), ΚΙ
ΕΠΕΙΤΑ ΜΟΥ ΠΟΥΛΑΝΕ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΤΗΣ. ΑΦΟΥ ΠΡΩΤΑ
ΜΟΥ ΕΧΟΥΝ ΦΥΤΕΨΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΕΥΚΟΛΑ ΠΑΝΤΑ
ΕΦΕΥΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΕΧΘΡΟΙ. ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ, Ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ,
Ο ΞΕΝΟΣ, Ο ΑΛΛΟΘΡΗΣΚΟΣ, Ο ΕΧΩΝ ΑΛΛΟ ΧΡΩΜΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ, Ο ΕΧΩΝ
ΑΛΛΕΣ ΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ. ΚΑΙ ΠΟΥ ΒΡΗΚΑ ΕΓΩ ΤΙΣ
ΙΔΕΕΣ; ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΜΕ ΑΛΛΟ ΧΡΩΜΑ; ΠΩΣ ΑΠΕΚΤΗΣΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ
ΤΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ Ή ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΗΤΑΝ ΙΔΙΑ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ
ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΤΣΙ; ΠΟΤΕ!!! ΑΛΛΑ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ, ΑΥΤΟ
ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΜΑΦΙΟΖΟΙ… ΒΑΖΟΥΝ ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΝΑ ΜΕ ΧΤΥΠΗΣΟΥΝ, ΝΑ
ΜΕ ΚΛΕΨΟΥΝ, ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΖΗΜΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΝΑ ΜΟΥ
ΠΟΥΛΗΣΟΥΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ. ΟΤΑΝ ΦΟΒΑΣΑΙ
ΥΠΑΚΟΥΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ «ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ», ΟΤΑΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΥΠΟΤΑΣΣΕΣΑΙ
ΣΤΡΕΦΟΜΕΝΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΟΥ ΦΙΛΟ,
ΣΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΣΟΥ, ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΣΟΥ. ΟΤΑΝ ΦΟΒΑΣΑΙ ΕΜΠΕΔΩΝΕΙΣ
ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΠΑΤΑΣ ΧΑΜΕΝΟΣ,
ΠΡΟΣΠΟΙΗΣΕ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ, ΑΥΤΑΠΑΤΑΣΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΜΙΑΣ
ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ, ΜΕΝΕΙΣ ΑΠΡΑΓΟΣ ΠΡΟΣΜΕΝΟΝΤΑΣ ΕΝΑΝ
ΘΑΥΜΑ, ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΣΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΟΣ ΣΩΤΗΡΑ. ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ ΜΙΖΕΡΟΣ, ΜΟΝΟΣ ΚΑΙ ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΣ. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ:
ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕΣ, ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ ΟΠΛΩΝ ΚΑΙ ΦΑΡΜΑΚΩΝ,
ΦΕΡΕΦΩΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΝΕΙΣ: ΤΕΛΙΚΑ ΟΛΑ ΚΑΙ
ΟΛΟΙ ΚΑΜΟΥΦΛΑΡΟΥΝ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΚΑΙ, ΜΕ ΤΗ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙ ΤΗΣ ΖΩΗ ΜΑΣ
ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ, ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΕΞΑΡΓΥΡΩΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ
ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ.
«Όποιος φοβάται τους άλλους, γίνεται δούλος χωρίς να το ‘χει αντιληφθεί», Αντισθένης.
Θάνατος, Πείνα, Πόνος.
Ένα δυναμικό τρίπτυχο φόβων με αποτέλεσμα την εξολόθρευση της εν δυνάμει
ευδαιμονίας.
Ο θάνατος, ο απόλυτος άγνωστος και σίγουρος άρχοντας της ζωής -από την γέννησή
μας κι όλας- διακρίνεται ανάμεσα στα πιο τρομακτικά μονοπάτια της άγνοιάς μας, ως
κυρίαρχη πάντα απειλή και ως ο δημοφιλέστερος μοχλός εκφοβισμού ή εκβιασμού (για
εμάς ή για ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, ακόμα κι ένα μας κατοικίδιο).
Η πείνα, ενστικτωδώς, μπορεί να οδηγήσει κάποιον μέχρι και σε ανθρωποφαγία, κάτι
αδιανόητο για μια ευημερούσα κοινωνία. Αλλά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δεν
έχει μήτε ηθική, μήτε κοινωνικές δεσμεύσεις. Η φύση για να εξελιχθεί, προσαρμόζεται
πάντα σε συνθήκες και νόμους που εμείς δεν της υπαγορεύουμε και εκείνο που απαιτεί
είναι η συνέχεια. Πράγμα που είναι δύσκολο να κατανοήσουμε με την λογική που
διαθέτουμε.
17
Ο πόνος, συχνά γνωστός επισκέπτης, σε διάφορες εντάσεις και σημεία του σώματος ή
ακόμα και ως ψυχικός καυστήρας της χαράς, μηδενίζει κάθε αναστολή για τον φόβο
του θανάτου και εξαφανίζει τις επιλογές για ζωή. Παράδειγμα η αυτοχειρία!
«Ο φόβος, καθώς και ο πόνος, φαίνεται και αντηχεί περισσότερο από αυτό που είναι»,
Ρεβέκα Γούγκστ.
Ο θάνατος ως αιωρούμενη απειλή, ο πόνος ως ψυχοφθόρο συναίσθημα ή σωματικός
και η πείνα ως ανυπόφορη αίσθηση. Μια τριάδα που, συνήθως, κανείς δεν μπορεί να
τους αντισταθεί ψύχραιμα. Μπορούν να εγείρουν ανταρσίες, επαναστάσεις,
ολοκαυτώματα. Και ιστορικά, δεν έχει συμβεί λίγες φορές. Ακόμα και ο φόβος είναι
αδύναμος, όταν κάτι δεν έχεις να χάσεις. Σου αρκεί μονάχα, να μην έχεις ελπίδα.
Χμμμμ τι ειρωνεία (η απελπισία να κυοφορεί την ελπίδα). Αλλά, γιατί ο Σενέκας, λέει:
«Θα σταματήσεις να φοβάσαι όταν πάψεις να ελπίζεις»;
Όταν έχεις σε κάτι να ελπίζεις επιζείς, μα όταν δεν
παραμυθιάζεσαι για να ελπίζεις σε ένα «θαύμα», τί θα σε
τρομάξει να απαιτήσεις η ζωή σου να είναι ολάκερη; Κάποτε, σε
ένα γκράφιτι τοίχου είχα διαβάσει, το εξής: «καλύτερα ένα
φρικτό τέλος παρά μια φρίκη δίχως τέλος». Ακόμα και ο φόβος
του θανάτου είναι μικρός εμπρός σε μεγάλους πόνους. Τότε,
τολμάς!!! (δεν επαινώ, βέβαια, την αυτοκτονία). Ακριβώς αυτό,
είναι και το σημείο που πρέπει να προσέξουμε: Όταν ζεις
τραγελαφικά, εφιαλτικά τι θα φοβηθείς παραπάνω; Τολμάς!!!
Αν δεν φοβάσαι γίνεσαι επικίνδυνα ελεύθερος, αν (παθητικά)
ελπίζεις χαλαρώνεις την αντίστασή σου απέναντι σε ζυγούς.
Επαναπαύεσαι…
Στην Βικιπαίδεια διαβάζουμε: «Η ελπίδα ως μέρος ανεπτυγμένης
συναισθηματικής νοημοσύνης»
«Το να έχει κανείς ελπίδα έχει την έννοια ότι δεν κάμπτεται από τα άγχη που τον
συνθλίβουν, δεν υιοθετεί ηττοπαθή στάση και δε νικιέται από την κατάθλιψη μπροστά σε
δύσκολες προκλήσεις ή εμπόδια. Τεχνικά, η ελπίδα είναι κάτι πιο πολύ από μια αφελή
πεποίθηση πως όλα θα πάνε καλά.[2] Κοινά χαρακτηριστικά ανθρώπων με υψηλά επίπεδα
ελπίδας είναι: [3]
 η ικανότητα για εύρεση κινήτρων
 η αίσθηση της επινοητικότητας που βοηθά κάποιον στην επίτευξη των στόχων του
 η ικανότητα να δίνει κανείς κουράγιο στον εαυτό του
 η ευελιξία προσέγγισης ενός στόχου με διαφορετικούς τρόπους
 η αποσύμπλεξη από την αίσθηση της μη ικανότητας με:
* Αντικατάσταση των απραγματοποίητων στόχων με άλλους
* Επιμερισμό βαριών καθηκόντων σε μικρότερα και ευκολότερα».
18
…Σύμφωνα με την διατύπωση αυτή (της Βικιπαίδεια, που δεν διαφωνώ), η ελπίδα
υπάρχει μόνο σε υγιείς ανθρώπους. Αλλά, νομίζω πως οι κοινωνίες του πλανήτη δεν
είναι. Βλέπουν την ελπίδα παθητικά και ανορθόδοξα. Με αυτούς, διαφωνώ! Η λέξη πια
–όπως πολλές άλλες- έχει χάση το νόημά της, στους νόες των ανθρώπων. Έτσι… (αν
και σε κάποια σημεία επαναλαμβάνομε), για να γίνομε σαφής, προτιμώ να περιγράφω
και να αναλύω την κατάσταση του ατόμου που δρα και του ατόμου που είναι
παθητικός, μαζί με τ’ αποτελέσματά τους. Μπορεί να πει κανείς: «μάχομαι επειδή
ελπίζω σε κάτι καλύτερο», όμως η αμφιβολία τον κατατρώει, δεσμεύει κάποιο ποσοστό
ενεργειών και το παραδίδει στο φόβο για να τρέφετε.
Προφανώς, θα φαντάζει αντιφατικό αν πω πως… θα παλέψω για ένα καλύτερο μέλλον,
όντας απελπισμένος κι απογοητευμένος από το κοινωνικό περιβάλλον, από την
αγριότητα των συνθηκών που επικρατούν στον κόσμο και την φύση. Αλλά, με όνειρα
που δεν προέρχονται από μικροπρέπειες και αφεντικά. Όμως, σε μένα, δεν είναι
αντιφατικό είναι ώριμο. Δεν είμαι αισιόδοξος ή απαισιόδοξος, δεν ζω μποτιλιαρισμένος
στο «καλό» και το «κακό» των αστόχαστων άκρων μιας ζυγαριάς δίχως δικαιοσύνη.
Κατανοώ πως όταν δεν έχω ανάγκη καμία φρούδα ελπίδα και καθόλου δεν χρειάζομαι
προσδοκίες για να φυτέψω ένα δένδρο που θα μου φέρει καρπούς, τότε, εάν αυτή η
προσπάθεια αποτύχει δεν θα απελπιστώ, δεν θα απογοητευτώ, δεν θα εγκαταλείψω
μα… ατρόμητος και εντελώς φυσικά, θα το ξανακάνω για όσο θα αντέχω να το κάνω.
Και κάθε φορά θα είμαι πιο σοφός. Μου είναι ξεκάθαρο, πως… όποιος ελπίζει θα
απελπίζεται, όποιος γοητεύεται θα απογοητεύεται. Υπάρχει η Φιλοδοξία του Εγωιστή
και η Ανιδιοτέλεια ενός άλλου Εγωιστή, αυτά, είναι τα άκρα μιας μηχανικής-
ρομποτικής συμπεριφοράς δίχως στωικότητα σε μια σάπια κουλτούρα, δίχως ελευθερία
σε έναν άγονο δρόμο γιομάτο αιματηρούς αγώνες…: «μόνο με αίμα ξεπλένονται τα
χέρια της φιλοδοξίας», Βύρων. «Η φιλοδοξία είναι το τελευταίο καταφύγιο της
αποτυχίας», Ουάιλντ Όσκαρ. «Φιλοδοξία: Με αυτό το αμάρτημα έπεσαν οι άγγελοι»,
Σαίξπηρ. «Η φιλοδοξία δημιουργεί πιο έμπιστους σκλάβους από την ανάγκη», Ben
Johnson, 1572-1637, Άγγλος ουμανιστής & ποιητής. Όταν λέγεται, πως η Πανδώρα
πρόλαβε να κλίσει την ελπίδα στο κουτί –για μένα- παγίδεψε, μια για πάντα, σε έναν
κόσμο μετριότητας όλους όσους προσμένουν ένα Θαύμα, έναν Σωτήρα, μια δεύτερη
Ευκαιρία πως… ίσως μετά όλα θα είναι πιο εύκολα, πιο ονειρικά, πιο παραδείσια! Έτσι,
είναι πολλοί εκείνοι που κοιμούνται, μαραζώνουν και μουχλιάζουν χωρίς δράση. Προς
το παρών… ο παράδεισος έρχεται με τον έρωτα της γνώσης για το παν, όταν είναι
κανείς ερευνητής, όπως το μωρό που ψαχουλεύει, δοκιμάζει, αναζητά -οποιοδήποτε
μωρό της φύσης- και έτσι, μαθαίνει! Παράδεισος είναι η ανάγνωση της λειτουργίας της
φύσης των πραγμάτων και του εαυτού. Παράδεισος είναι η απαλειφεί των περριτών
εξόδων του κεφαλαίου, των ενεργειών, που διαθέτουμε για να ζούμε. Παράδεισος είναι
η αταραξία, η ειρήνη, η ηρεμία, η γαλήνη κι αυτά είναι ελευθερία, κι όποιος φοβάται
δεν είναι ελεύθερος. Παράδεισος ΔΕΝ είναι οι συνήθειες, τα ήθη, τα έθιμα, οι
παραδώσεις, τα δόγματα, οι φανατισμοί και ο εαυτούλης μου. Είναι κι αυτά παγίδες
των εξ’ουσιών που τα χλευάζουν, μας περιγελούν και δεν το αντιλαμβανόμαστε. Αξίες,
αρχές και νόμοι, συντάγματα που απορρέουν από ανθρώπους κρυμμένους πίσω από
βιτρίνες, μάσκες και παραπετάσματα χωρίς πόθεν αίσχες, χωρίς καθαρότητα, σκιερά…
Σκοπό έχουν, το ίδιον συμφέρον: να τους υπηρετείς με δέος, με πάθος και φόβο ενώ
αυτοί θα ποδοπατούν όλα όσα για σένα νομοθετούν. Αυτό, δεν είναι ζωή, δεν είναι
ελευθερία αλλά εφιάλτης σε όλες τις διαστάσεις. ΠΩΣ μπορεί η ελπίδα των
ονειροπαρμένων να μην είναι ματαιότητα που ποτέ, κανείς δεν θα ξεπεράσει για όσο
εγκαταλείπει τον εαυτό και την ζωή του στα χέρια άλλων, σε ένα παιχνίδι αναμονής
19
μέχρι θανάτου; Αυτό, κι αν είναι αναξιοπρέπεια!!! Μα… τι θα ήταν η Ελπίδα χωρίς τα
έρμαια; Η ελπίδα είναι επιδέξια υπερτιμημένη ως ένας εκλεκτώς τρόπος
χειραγώγησης από πολιτικούς, ιεράρχες, στρατηγούς, δουλεμπόρους, τραπεζίτες,
τσαρλατάνους αστρολόγους, γιατρούς ή μεσσίες…. Έτσι, όλοι περιμένουν βλακωδώς
ένα θαύμα, υπομένουν ηλίθια την μοίρα τους, φαντασιώνονται και μαλακίζονται με
εκείνα που οι αφέντες βαρυστομαχιάζουν. Ητοπαθιάζονται και τυψομανούν
αποδεχόμενοι την μετατόπιση ευθυνών (σε αυτούς) με όσα εκείνοι που παριστάνουν
τους κυβερνήτες ευθύνονται. Ενώ, με φανατισμό και πατριδολαγνεία –άνετα-
σκοτώνουν σε πολέμους ο ένας τα παιδιά του άλλου για οικονομικά ή άλλα παιχνίδια
εξουσίας και παραφροσύνης άλλων.
Το πώς λειτουργεί ανασταλτικά στον ακατέργαστο νου, η ελπίδα, είναι το μεγάλο
πρόβλημά του, με το να επαφίεται στην υποτιθέμενη καλοπροαίρετη θέληση ηγεμόνων-
τυράννων. «Ο λαός είναι πάντα πρόθυμος να φοβηθεί αυτούς που τον περιφρονούν και
να ανυψώσει αυτούς που τον φοβούνται. Είναι, πράγματι, μεγάλη τιμή για τους
ανθρώπους του λαού να μην περιφρονούνται από τους μεγάλους»,Πλούταρχος. Θες να
σκλαβώσεις ένα κοπάδι πεινασμένων, ανεύθυνων, κομφορμιστών ή τεμπέληδων; Με
γαλιφιές, παραμύθια και μεγαλεπήβολο ύφος… Δώσε του ελπίδα στο τίποτα!!! Με την
παγίδα της ελπίδας παγώνει κάθε διάθεση για τολμηρές αποδράσεις από την φυλακή
που ζούμε. Το εμπόριο της ελπίδας θρησκευτικών, πολιτικών, τραπεζικών,
αντιπολεμικών οργανισμών (βλέπε: Ο.Η.Ε.) κάνει καλά τη δουλειΑ του όταν τα πλήθη
–μαλθακοποιημένα- αριστεύουν στη δουλεΙα. Ενώ, οι ψευτοηγέτες έχουν από πριν
ξεπουλήσει κάθε αναφαίρετο δικαίωμα των πολιτών τους, στα ιδιωτικά συμφέροντα
των χρηματοδοτών τους.
Φυσικά, το πρόβλημα δεν είναι η ίδια η ελπίδα αλλά τα εγκλωβιστηκά παράγωγα
συναισθήματα, που προκύπτουν από δογματικές «αλήθειες» θεωριών (που σαν
ερευνητές, από μόνοι μας, δεν έχουμε επιβεβαιώσει επιστημονικά) για ένα ουτοπικά
καλύτερο μέλλον εν ζωή ή μετά θάνατον. Μέσω της Ελπίδας οι «Μεσσίες»
μεγαλουργούν ενώ εμείς μοιρολατρικά υπομένουμε μια άθλια ζωή. Και για να μην
είμαστε μόνοι μας, σε αυτή την επιδημία του ψεύδους, απερίσκεπτα, τεκνοποιούμε σαν
ζώα, νομίζοντας πως κάνουμε κάτι σπουδαίο (όταν για δισεκατομμύρια χρόνια όλη η
φύση το κάνει αδιάκοπα και χωρίς να κομπάζει). Κάνουμε λοιπόν, επιλεκτικά χρήση
της δυνατότητας της αναπαραγωγής, δίχως στοχασμό και σε δυσαρμονία με τις
συμπαντικές μας ανάγκες. Δίχως, δηλαδή, να λαμβάνουμε υπόψη την οικονομία της
φύσης σ’ έναν κόσμο ανίκανο να κατανοήσει τις βασικές λειτουργίες και χρησιμότητες
των ενστίκτων. Να ξεπεράσουμε πρώτα τον φόβο για να μην τον μεταδίδουμε στα
παιδιά και τους άλλους, να ελευθερωθούμε από τα δεινά, να ομορφύνουμε τον κόσμο
μας, να διαθέτουμε τον εαυτό σύμφωνα με την φύση μας, αφού την γνωρίσουμε. Αυτές,
νομίζω πως είναι οι προτεραιότητες. Το αν θα διακόψω την διαδοχή και είμαι ο
τελευταίος στο γενεαλογικό δένδρο είναι κάτι που όχι απλώς δεν με νοιάζει αλλά το
επιδιώκω. Δεν θα ξεμείνει η γη από κάτι σπουδαίο για όσο δεν γινόμαστε κάτι
σπουδαίο. Ας λιγοστέψουμε, είμαστε βάναυσοι και παρασιτικοί. Το μόνο που ξέρουμε
να διαιωνίζουμε με ασφάλεια είναι η μαλακία μας.
Ό,τι κι αν έψαχνε, ό,τι κι αν βρήκε, ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης, έτσι, εκλαμβάνω τα
λόγια του όταν έλεγε: «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος». Αν θες
να έχεις ελπίδα μην ελπίζεις γίνε μηχανισμός αναζήτησης της ευδαιμονίας, όχι
μειοδότης της. Αλλά πως; Δίχως γνώση (και δεν μιλώ για πληροφόρηση) αυτό δεν
γίνεται. Κάνε «πεπρωμένο» σου την Αυτογνωσία. Ξεπέρασε τους φόβους, (κι αν δεν το
αντιλαμβάνεσαι) ζεις σε έναν πόλεμο μη γίνεσαι ταπεινωμένος αρωγός του -άλλο
20
πράγμα είναι η ταπεινότητα-. Δεν έχεις κάτι να χάσεις παρά μόνο τα δεσμά σου, έτσι κι
αλλιώς δεν ζεις. Φοβάται περισσότερο εκείνος που έχει να χάσει τα περισσότερα, κι
εκείνος… είναι πάντα το μεγάλο αφεντικό! Η δύναμη ενός προσώπου ή μιας αρχής που,
με κάποιο τρόπο, «υπερισχύει» απέναντί σου, η φήμη που έχει ένας αντίπαλος, η
εξάρτηση σου από κάτι σε κάνει αδύναμο σε στιγμές που τίθεται ένα δίλλημα επιλογής
ή αποτίναξης ενός ζυγού. Η ανασφάλεια για το μετά, η απώλεια από κάτι που θεωρείς
ιδιοκτησία σου, η απώλεια της σιγουριάς σε ό,τι ζεις και νομίζεις δεδομένο, σωστό ή
αρκετό… όλα αυτά συνωμοτούν κρυμμένα πίσω από φρούδες ελπίδες, πίσω από
μικροπρεπείς προσδοκίες μιας φυτοζωούλας. Είναι αρκετά, να σε κρατούν
φυλακισμένο στον φόβο και δεν στασιάζεις ενάντια στους τυράννους.
«Οι πόρτες τις περισσότερες φορές είναι ανοιχτές, φοβόμαστε όμως ν` αγγίξουμε το
πόμολο», Paulo Coelho.
«Όλοι οι πόλεμοι έχουν σαν αιτία τον φόβο. Όλες οι πίκρες του κόσμου έχουν την πηγή
τους στο φόβο και στην αναζήτηση της ασφάλειας», Σαμαέλ Αούν Βεόρ.
ΦΑΕ! ΘΑ ‘ΡΘΕΙ Ο ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ, ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΜΠΑΜΠΟΥΛΑΣ.
ΨΗΦΗΣΤΕ ΜΕ ΑΛΛΙΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ
ΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙΑ! ΧΑΧΑΧΑ… ΚΙ ΑΠΟ ΠΟΤΕ Η ΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙΑ ΜΑΣ
ΤΡΟΜΑΖΕΙ; Δηλαδή, ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ; ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΕΝ
ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ, ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ
ΕΚΛΕΓΜΕΝΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΟΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΟΙΝΑ, ΔΕΝ ΘΑ
ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΑΝΑΡΧΑ, ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΟΥΣ ΚΙ ΑΠ’ ΟΛΑ.
ΟΙ ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ,
ΟΙ ΒΟ-Y-ΛΕΥΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ,
ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ,
ΟΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ,
ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ…
ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΓΓΙΖΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΤΥΡΑΝΝΟΙ…
ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΓΓΙΖΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΝΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΚΤΗΝΗ…
ΕΝΙΟΤΕ ΡΙΧΝΟΥΝ ΣΕ ΕΜΦΥΛΙΟ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ, ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΓΓΙΖΕΙ ΚΑΜΙΑ
ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΡΩΝΕ, ΓΛΕΝΤΑΝΕ, ΓΑΜΑΝΕ! Εάν με αυτό, είσαι καλά,
συνέχισε αλλά μου κλείνεις τον δρόμο και δεν θα μείνω με σταυρωμένα τα χέρια για να
γίνω το θύμα των μικροτήτων σου. Τα εμπόδια, θα τα γκρεμίσω κι ένα απ’ αυτά δεν θα
σε συμβούλευα να γίνεις, είναι εχθρική στάση. Θα σε προέτρεπα ωστόσο: Να είσαι
πάντα μπροστά, πάντα να προχωράς, πάντα ν’ ανοίγεσαι στα ουράνια νεφελώματα. Στις
σφαίρες του διαστήματος να κολυμπάς, σαν όνειρο παιδιού που αποκοιμήθηκε. Να
σταματάς και ν’ απολαμβάνεις τη Θέα μονάχα όταν δεις να γεννιούνται άστρα από το
τίποτα στο πουθενά της λέξης, και να γράφεις μουσική για όλα τα χρώματα ώστε, να
έχουμε να μολογάμε για τα όμορφα της ζωής. Όσο για μένα… ΠΡΟΤΙΜΩ ΝΑ
ΜΑΤΩΣΩ ΠΑΡΑ ΝΑ ΜΟΥΧΛΙΑΣΩ...
ΛΕΝΕ Πως: "ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΕΤΑΝΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕΣ ΠΑΡΑ
ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕΣ".
….ΛΟΙΠΟΝ, ΚΙ ΕΓΩ, ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΙΛΙΑΣΩ ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ
ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΧΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟΝ ΦΟΒΟ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΑΣΩ
ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΟΛΟΓΙΚΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΔΕΙΣ ΝΑ
ΕΚΛΙΠΑΡΩ ΑΝΕΝΤΙΜΟΣ ΚΙ ΕΠΑΙΤΗΣ τους ΘΕΟΥΣ ΚΑΙ τους ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΜΕΣΑ
ΜΟΥ. ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΔΕΙΞΟΥΝ ΤΑΧΑ ΤΟ ΣΩΣΤΟ.
ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ, ΜΕ ΙΔΑΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ,
21
ΣΕ ΙΔΑΝΙΚΑ ΛΙΒΑΔΙΑ ΑΛΛΟΠΑΡΜΕΝΑ....
Θ’ ΑΔΡΑΞΩ, ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ, ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΑΠΛΩΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΦΟΥΧΤΑ
ΜΟΥ ΚΙ ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΑ ΨΕΛΛΙΣΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ.
ΤΟΛΜΩ ΤΟ ΑΔΙΑΒΑΤΟ ΝΑ ΔΙΑΠΕΡΑΣΩ, ΩΣ ΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ Της Γης, ΚΙ Ως ΤΟ
ΑΧΑΝΕς ΔΙΑΣΤΗΜΑ.
ΤΟΛΜΩ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΜΑΧΗΤΗΣ ΚΙ Ας ΜΕΙΝΩ ΜΟΝΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ
ΨΥΧΟΣ, ΣΤΗΝ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΒΙΑΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΥ
ΒΙΟΥ.
ΤΟΛΜΩ ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΩ ΣΤ’ ΑΠΟΚΡΗΜΝΑ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΚΙ Ας
ΓΕΡΑΣΑ.
ΤΟΛΜΩ ΝΑ ΕΡΩΤΕΥΤΩ, ΝΑ ΖΗΣΩ, ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ.
ΚΙ ΑΝ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ Ως ΑΝΑΤΟΛΗ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ, ΑΠΛΟΣ ΘΑ
ΞΑΝΑ ΚΛΑΨΩ ΜΟΝΟΣ… σαν μωρό και όχι σαν μωρός.
ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΛΜΗΣΩ ΑΛΛΟΘΙ ΝΑ ΒΡΩ, ΜΕΜΨΙΜΟΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΕΣ
ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ, ΤΗΝ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΚΑΙ
ΤΗΝ ΑΝΑΒΛΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΖΕΡΙΑΖΩ ΑΚΑΜΑΤΗΣ ΤΟΥ
ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Ή ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΓΙΝΩ ΠΡΟΔΟΤΗΣ ΚΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ
ΤΥΨΟΜΑΝΗΣ ΣΤΗΣ ΕΡΗΜΙΑΣ ΤΟΝ ΚΗΠΟ.
ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΘΑ ΚΑΨΩ ΤΙΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΜΕ
ΤΟΥΣ ΚΩΔΙΚΕΣ ΔΟΥΛΙΚΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ, ΠΟΥ ΜΕ ΕΜΑΘΑΝ ΑΠΟ
ΜΙΚΡΟ. ΘΑ ΠΡΑΞΩ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ. ΠΑΝΤΑ
ΘΑ ΚΑΝΩ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΓΕΥΜΑΤΑ ΨΥΧΗΣ.
ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΛΕΓΕ....: "ΜΗ ΧΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ!!! Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ
ΜΙΚΡΗ ΠΑΙΔΟΥΛΑ ΠΟΥ ΣΕ ΑΝΥΠΟΠΤΟ ΧΡΟΝΟ ΠΕΡΝΑΕΙ ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ, ΕΧΕΙ
ΜΕΓΑΛΑ ΜΑΛΛΙΑ ΕΜΠΡΟΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΑΦΛΗ ΠΙΣΩ. ΑΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΡΠΑΞΕΙΣ
ΑΠ' ΤΟ ΜΑΛΛΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ, ΜΟΛΙΣ ΣΕ ΠΡΟΣΠΕΡΝΑΕΙ ΔΕΝ
ΜΠΟΡΕΙΣ, ΤΗΝ ΕΧΑΣΕΣ....".
Βέβαια, ίσως… «Ο λόγος που πολλοί δεν αναγνωρίζουν την ευκαιρία είναι γιατί συχνά
αυτή εμφανίζεται μεταμφιεσμένη σε σκληρή δουλειά», όπως λέει, κι ένας άγνωστος
θυμόσοφος. Αλλά εδώ, δεν πρόκειται για δουλειά στο μεροκάματο της σκλαβιάς,
πρόκειται για εσωτερική εργασία με τον εαυτό μας κι αυτό είναι κάτι εντελώς
διαφορετικό από την μέχρι τώρα συνήθεια μας στην πνευματική ραθυμία, όπου σαφώς
έχουμε περιέλθει!!!
Και θα τελειώσω, με μερικές σκέψεις-προτροπές:
Ο ΝΟΜΟΣ -ΤΗΣ ΖΟΥΓΚΛΑΣ- ΤΟΥ ΙΣΧΥΡΟΤΕΡΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ.
ΔΙΑΛΕΞΤΕ ΠΩΣ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΖΗΣΕΤΕ, ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ
ΔΙΑΛΕΞΟΥΝ ΓΙΑ ΕΣΑΣ.
ΣΤΑΣΙΑΣΤΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ.
ΧΑΡΑΜΙΣΤΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ.
ΑΠΟΣΤΑΤΗΣΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΗΜΩΣΗ.
ΧΛΕΥΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΝΟΧΗ.
ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΤΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ.
ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΤΕ ΤΗ ΧΑΡΑ ΣΑΣ.
ΕΞΗΜΕΡΩΘΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ.
ΠΕΡΙΠΟΙΗΘΕΙΤΕ ΤΟΝ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΑ ΕΑΥΤΟ ΣΑΣ.
ΑΠΟΠΟΙΗΘΕΙΤΕ ΤΗΝ ΛΗΘΗ, ΑΛΛΟ ΠΡΑΓΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΙΓΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.
22
ΦΡΕΣΚΑΡΕΤΕ ΤΟΥΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ΣΑΣ.
ΑΝΑΖΗΤΗΣΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΛΥΤΡΩΣΗΣ, ΣΤΟ ΚΕΝΟ ΤΟΥ ΤΩΡΑ.
ΔΕΙΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ, ΣΑΝ ΠΑΝΟΠΤΕΣ ΟΧΙ ΣΑΝ
ΥΠΕΡΟΠΤΕΣ.
ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΤΕΙΤΕ ΤΗΝ ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΟΥ
ΕΓΩ.
ΓΚΡΕΜΙΣΤΕ ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ, ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ, ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΙΔΩΛΑ
(ΤΗΣ ΑΥΤΑΠΑΤΗΣ ΣΑΣ) ΤΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ.
ΠΡΟΚΑΛΕΣΤΕ ΚΕΝΟ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ «ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ» ΤΟΥ
ΧΡΗΜΑΤΟΣ.
ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΤΕ ΤΑ ΜΕΣΑ (ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ)
ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ.
ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΕ ΤΟΝ ΑΕΡΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΑΝΗΚΕΙ.
ΞΕΦΟΡΤΩΘΕΙΤΕ ΤΑ ΠΕΡΙΤΤΑ, ΑΓΑΠΗΣΤΕ ΤΑ ΑΠΕΡΡΙΠΤΑ.
ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΑΣ.
ΠΑΤΑΤΕ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΑΣ, ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.
ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΞΙΠΑΣΜΕΝΟΥΣ ΑΦΕΝΤΑΔΕΣ ΜΟΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΜΙΖΕΡΙΑ
ΤΟΥΣ.
ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΣΤΕ
ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΟΝΕΣ.
ΤΟΛΜΗΣΤΕ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΟΙΒΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ,
ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΖΩΗ.
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ.
ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΜΑΤΑΙΑ… ΑΦΟΣΙΩΘΗΤΕ ΣΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΣΑΣ
ΞΕΚΟΥΡΑΖΕΙ ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΚΦΡΑΖΕΙ. ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΝΟΙΞΗ ΜΕ
ΧΡΩΜΑ, ΜΟΥΣΙΚΗ, ΠΗΛΟ ΣΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ.
ΑΥΞΑΝΕΣΘΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΛΗΘΑΙΝΕΣΤΕ ΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ.
ΑΠΑΞΙΩΣΤΕ ΤΗΝ ΒΙΑ ΚΙ ΑΝΤΑΛΛΑΞΤΕ ΙΔΕΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ.
ΔΙΑΚΡΙΝΕΤΕ ΤΟ ΨΕΜΑ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΗ, ΠΟΥ ΣΑΣ
ΚΟΛΑΚΕΥΕΙ.
ΕΡΕΥΝΗΣΤΕ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΕΙΤΕ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ.
ΑΠΑΛΛΑΧΘΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΛΕΦΤΕΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΣΑΣ!
ΨΑΞΤΕ ΓΙΑ ΚΙΝΗΤΡΑ (πράγματα που θα σας γέμιζαν να κάνατε) ΚΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΣ
ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. ΕΚΕΙΝΟΙ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ
ΣΚΛΑΒΟΥΣ -ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ- ΤΑ ΑΦΑΙΡΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΙΤΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
ΜΑΣ.
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΕΙΤΕ, ΓΙΑ ΟΛΑ, ΣΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ
ΑΛΛά… ΜΗΝ ΑΠΟΛΟΓΕΙΣΤΕ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ!
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΑΥΡΙΟ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΖΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥ
ΧΘΕΣ!!
ΟΙ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΗΜΟΙ – ΟΜΟΡΦΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ
ΓΕΛΑΝΕ!!!
«Και ποτέ μην ξεπέσεις στο αχ εμείς οι καημένοι.
(Δε θέλει παρά ένα βηματάκι να το σκεφτούν οι άλλοι για σένα)», Μανώλης
Αναγνωστάκης.

Θεμα ομιλίας του
Γεωργακόπουλου Χρήστου, μέλους της Εταιρείας Λογοτεχνών Ν/Δ Ελλάδος,που δόθηκε στα πλαίσια των Φιλολογικών βραδινών της Εταιρειας Λογοτεχνών την Δευτέρα 6-2-2012, στις 7 μ.μ. στην αίθουσα "Φιλαρμονικής Εταιρείας - Ωδείου Πατρών", Μιχαλακοπούλου 7