ΑΠΕΤΥΧΕ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ;

ΑΠΕΤΥΧΕ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ;

                                   Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επιτ. Δικηγόρου

                                   Αντιπροέδρου Α.Σ.Π.Ε.

     Όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας σήμερα δεν είναι αποτέλεσμα μιας  θεομηνίας, ενός καταστροφικού σεισμού, ενός πολέμου ή μιας επιδημίας. Η αποκαλούμενη οικονομική κρίση δεν ενεφανίσθη αιφνιδίως  ούτε αποτελεί προϊόν    ξαφνικής οικονομικής  ασθένειας  χωρίς προειδοποιητικές ενδείξεις. Συνεχίζουμε παρ’ όλα αυτά να μιλάμε για οικονομική κρίση χωρίς οι ηγέτες μας πνευματικοί και πολιτικοί να νοιώθουν την ανάγκη να εξηγήσουν  στην Εκκλησία του  Θεού και του Δήμου τους λόγους και τις αιτίες που η χώρα μας φαίνεται να μην είναι ελεύθερη αλλά να διοικείται επί της ουσίας από τους δανειστές μας.

 Θα συμφωνήσω με όσους υποστηρίζουν πως  τα αίτια της κοσμογονικής αναστάτωσης δεν είναι μόνο η   οικονομική κρίση αλλά στην έκταση της και στην ουσία της, ηθική και πνευματική.  Τελευταία είδαμε και αυτό το φαινόμενο: Οι καθ’ αυτό υπεύθυνοι για την πνευματική και ηθική κρίση της κοινωνίας μας, αυτοί που εκ καθήκοντος   είναι υπεύθυνοι  για τη διαμόρφωση της πνευματικής προσωπικότητας των νέων, βγήκαν από την μακροχρόνια  ένοχη σιωπή τους και την αγαστή συνεργασία τους με τον Καίσαρα  να διαρρηγνύουν  τα ιμάτια τους και λάβροι  επιχειρούν να αποσείσουν τις βασικές και κύριες ευθύνες τους. Επιτίθενται  κατά δικαίων  και αδίκων και επιχειρούν να μεταθέσουν τις ευθύνες τους  σε ώμους άλλους. Εμφανίζονται ενώπιον του λαού πως δεν είδαν τίποτε, δεν άκουσαν τίποτε, δεν διάβασαν τίποτε και ποτέ. Αναπαυμένοι στις ανέσεις τους, στην ασφάλεια που τους δίνει ο αποθηκευμένος χρυσός και  άργυρος δεν ανησύχησαν ποτέ για το πρόβλημα του πλησίον . Σα να ξύπνησαν  ξαφνικά  από ένα κακό  όνειρο που τους τάραξε τον ύπνο. Βγήκαν με εγκυκλίους , δημοσιεύματα και  κηρύγματα να καταγγείλουν την πνευματική και οικονομική μας υποδούλωση στους δανειστές μας.

Μας  είπαν πως ως πνευματικοί πατέρες,  κάνανε την αυτοκριτική τους ,θέλησαν να αναμετρηθούν με τις ευθύνες τους και  αναζήτησαν με τόλμη  το μερίδιο της   δικής τους  υπαιτιότητας. Μας είπαν πως κάποιες φορές μας πίκραναν και μας σκανδάλισαν. Πως δεν αντέδρασαν  άμεσα και καίρια σε συμπεριφορές που μας πλήγωσαν. Κι όλα αυτά σε επίπεδο διακηρύξεων. Επί του μεριδίου της  συνολικής ευθύνης των πνευματικών καθοδηγητών και πατερών για την ηθική και πνευματική κρίση περιορίστηκαν  εκ των υστέρων σε δημιουργία εντυπώσεων.

Όμως ο Χριστιανισμός και η Ορθοδοξία δεν είναι μόνο έκφραση ενός στείρου δογματισμού και πιστεύω, είναι  και η δια βίου Ορθοπραξία. Οι πολυσέλιδες εγκύκλιοι της Ιεραρχίας  όσο και οι ολοσέλιδες δημοσιεύσεις στον  τύπο με τις οποίες μας διαβεβαιώνουν πως υπάρχει σωτηρία μετά τα ηθικά και πνευματικά ερείπια  που σωριάσθηκαν στον τόπο μας είναι μόνο παρηγοριά  στον άρρωστο. Η μεγάλη αποστολή των ηγετών και των ποιμένων και το επίμονο χρέος τους είναι να διδάσκουν, να φρονηματίζουν το λαό, να   ανοίγουν τους ορίζοντες της πνευματικής ζωής. Να κάνουν σύνδεση της γης με τον ουρανό, του ανθρώπου με τον Θεό Πατέρα. Να του αποσαφηνίζουν  τι είναι  ο κόσμος  και τι η πνευματική οικογένεια. Έχουν και είχαν   χρέος να αναλύουν στο πλήρωμα της εκκλησίας  τι είναι πνευματική εξάρτηση και τι πολιτική εκμετάλλευση του ανθρωπίνου μόχθου και  τι πολιτική καθυπόταξη των ελευθέρων  προσώπων στους σχεδιασμούς της απάνθρωπης ολιγαρχίας.

  Όμως η πνευματική ηγεσία  παρακοιμώμενη  της εκάστοτε πολιτικής, απολάμβανε και συνεχίζει να απολαμβάνει  τα προνόμια που  είχε  εξασφαλίσει από τον Καίσαρα και συμπλέουσα στα αφιλόξενα ταξίδια της εξουσίας  είχε εγκαταλείψει το λαό στην τύχη του να πλέει χωρίς πυξίδα σωτηρίας  και χωρίς λιμένες πνευματικής αφύπνισης.

  Ο Σωτήρας του κόσμου στην επί του Όρους ομιλία του δίδαξε τη νέα του Διαθήκη και μαζί με τη διδαχή του έκανε και έργο, δίδαξε αλλά  και έγινε πρότυπο θυσίας.

  Ο Χριστιανισμός και η Ορθοδοξία δίνει καθημερινά εξετάσεις στην ιστορία. Εάν επιθυμούν οι ηγέτες του να περάσουν αυτές τις εξετάσεις επιτυχώς πρέπει να απαντήσουν σε δυο βασικές απορίες των καιρών μας: στο πρόβλημα των σχέσεων ατόμου κοινωνίας και στο ζήτημα σχέσεων ανθρώπου-φύσης. Μόνο έτσι η Ορθοδοξία θα αποδείξει ότι είναι και ορθοπραξία, δεν αρκεί μόνο στην ορθή «δόξα»(γνώμη-λατρεία) αλλά  απαιτείται και   ορθή πράξη.

   «Υμείς εστέ το άλας της γης εάν το άλας μωρανθή εν τινι αλισθήσεται» Μήπως  το άλας έχει στις μέρες μας μωρανθεί εξ ού και  έχει επικρατήσει  η ηθική σαπίλα;

   Mήπως το ηθικό παράδειγμα, χάθηκε και ισοπεδώθηκαν τα πάντα;

Mήπως ο άνθρωπος Χριστιανός είναι πλέον μόνο κατ’ όνομα; Φταίει μήπως ο Χριστιανισμός που δεν μπόρεσε να απαντήσει στα ερωτήματα των καιρών; H μήπως   η Εκκλησία και η ηγεσία της έχει χάσει  την πυξίδα ασφαλούς πορείας;

          Αναρωτήθηκαν οι συντάκτες της εγκυκλίου  και των  ολοσέλιδων  άρθρων περί της οικονομικής και ηθικής κρίσης της χώρας μας  τι επακολούθησε μετά τις επίσημες δηλώσεις του αοιδίμου Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου μετά το τσουνάμι  των αποκαλύψεων ενώπιον της Ιεραρχίας, για «φιλήδονους» και «φιλοχρήματους» κληρικούς και για «ανθοκήπια αθλιοτήτων»;

          Μήπως  τους πολιτικούς μας ανέθρεψαν και διαπαιδαγώγησαν πνευματικοί ηγέτες που  ήταν μόνο κατ’ όνομα Χριστιανοί και φυσικά δεν ευθύνεται ο Χριστιανισμός και η Ορθοδοξία για την αποτυχία της σημερινής μας πολιτικής και οικονομικής μας ζωής;