ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ - ΚΡΙΤΙΚΗ Νίκου Κ. Σακελλαροπουλου:«ΛΕΧΟΥΡΙ ΚΑΙ ΚΕΡΕΣΟΒΑ»

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ - ΚΡΙΤΙΚΗ

Νίκου Κ. Σακελλαροπουλου:

«ΛΕΧΟΥΡΙ ΚΑΙ ΚΕΡΕΣΟΒΑ»

(Ριζοχώρια του μυθικού Ερύμανθου)

  Γράφει ο Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης

Από τις τοπικές εκδόσεις της Ο.Ε. Σπ.Ανδριόπουλος-Ν.Γεωργόπουλος κυκλοφόρησε στην πόλη μας το τελευταίο έργο του πνευματικού δημιουργού Νίκου Κ.Σακελλαρόπουλου .Πρόκειται για μία ιστορική-λαογραφική μελέτη που εκτείνεται σε 350 σελίδες με τον τίτλο:«ΛΕΧΟΥΡΙ ΚΑΙ ΚΕΡΕΣΟΒΑ» και υπότιλο:

(Ριζοχώρια του μυθικού Ερύμανθου).

Ο Σακελλαρόπουλος δεν ασχολείται για πρώτη φορά με την συγγραφή, από την εποχή ακόμη των νεανικών του χρόνων  είχε ασχοληθεί συστηματικά με το ευγενές αυτό αντικείμενο. Πέρα από τις  άλλες ενασχολήσεις του, συνδικαλιστικές, πολιτιστικές  και άλλες,  υπήρξε άνθρωπος του πνεύματος και της δράσης. Αεικίνητος και δημιουργικός. Δεν άφηνε χρόνο αναξιοποίητο. Κείμενά του έχουν φιλοξενηθεί  τόσο σε τοπικά όσο και σε Αθηναϊκά έντυπα. Εξέδιδε στο παρελθόν ένα αξιόλογο   περιοδικό ποικίλης ύλης  με τίτλο: «ΤΟ ΡΗΜΑ».

 Πολλά κείμενά του είναι διάσπαρτα στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο  και έχει  αδημοσίευτο αρκετό ακόμη πνευματικό μόχθο. Είχα την ευκαιρία να παρουσιάσω από το βήμα της Διακιδείου το πρώτο του Μυθιστόρημα με τίτλο το «ΜΑΥΡΟ ΜΠΑΜΑ» που  απόσπασε κολακευτικά σχόλια από τους  κριτικούς του είδους.

Το τελευταίο του βιβλίο, αφορά την ιστορία του χωριού του  Λεχούρι και Κερέσοβα. Ο συγγραφέας  αξιοποίησε τις γνώσεις του, τις πληροφορίες του,  τις έρευνες του , επιστράτευσε την φιλομάθεια του  και την αγάπη  για τον τόπο που τον γέννησε και να προσφέρει  μια εκτεταμένη ιστορική έρευνα, «ένα κτήμα ες αεί» όπως είπε και ο Θουκυδίδης.

Ο συγγραφέας συναισθάνθηκε πως έστω και   τώρα στα 82 χρόνια του έχει  μια   οφειλή    στον τόπο που γεννήθηκε.  Είναι  τα τροφεία που οφείλει ο καθένας μας   στους γονείς  , δασκάλους ,  συνανθρώπους και γενικά στον τόπο που τον γέννησε και τον μεγάλωσε.

Το βιβλίο των  350 σελίδων αποτελεί  σημαντικής αξίας  ιστορική και λαογραφική μελέτη .  Μέσα στο   έργο του αυτό κάνει και τη δική του αυτοπαρουσίαση :Γεννήθηκα, γράφει  το 1930.Πατέρας μου ο Κώστας Σακελλαρόπουλος, πιο γνωστός με το παρατσούκλι Μπιτσάκος και μάνα μου η Αλέξω κόρη του Αντρίγια του Λιάκου. Κατάγομαι από τζάκι…(γράφει αυτοσαρκαζόμενος) γιατί είχα την τύχη να γεννηθώ δίπλα στο παραγώνι και όχι στο χωράφι ή στο αμπέλι ή στη στάνη ή στον δρόμο, όπως πολλά παιδιά στην εποχή μου…Τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν άσχημα. Φτωχικά αλλά όχι πεινασμένα. Οι γονείς μου δούλευαν πολύ και μεθοδικά….Στο σχολείο ήμουν καλός μαθητής. Και το όνειρο των γονιών μου ήταν να προχωρήσω στα γράμματα και στη συνέχεια να πιάσω μια θέση στο δημόσιο.

            Μετά το τελείωμα του Γυμνασίου αντιμετώπισα αρκετές δυσκολίες. Μέσα σε διάστημα δυο χρόνων έκανα περιστασιακά πολλές δουλειές. Συσκευασία  σταφίδας, ασφαλτόστρωση δρόμου(έριχνα πίσσα) μάζωμα φρούτων, φύτεμα δένδρων  στο λιμάνι και όπου αλλού τύχαινε  μεροκάματο. Τον τελευταίο χρόνο άρχισα να κάνω φροντιστήριο μαθηματικών σε παιδιά του Γυμνασίου στο δωμάτιο που έμενα….Τον Οκτώβριο του 1952 πήγα στρατιώτης. Μετά την απόλυσή μου ξανά οι δυσκολίες…Προσπαθώ να ασχοληθώ με το εμπόριο ανεπιτυχώς, το ίδιο αποτυγχάνω να μεταναστεύσω στη Ροδεσία της Αφρικής ενώ τον Φεβρουάριο του 1957 μπήκα στον Ο.Τ.Ε. ως τεχνίτης….Και συνεχίζει  να εξιστορεί τις  επαγγελματικές ,συνδικαλιστικές  και συγγραφικές δράσεις του.

Ο συγγραφέας  με την ευαισθησία που τον διακρίνει  την ικανότητα γραφής και έκφρασης των διαλογισμών του από την αρχή με τον πρόλογο του βιβλίου του  κάνει μια καθαρή εξήγηση. Νοιώθει την υποχρέωση πως κάθε τόπος όσο μικρός κι αν είναι έχει τη δική σου ιστορία και αυτή η ιστορία πρέπει να γράφεται για να μη σβήσει ο χρόνος γεγονότα πρόσωπα και καταστάσεις. Έχει τις αμφιβολίες του για το επιτυχές  του εγχειρήματός του. Θέλει να πιστεύει πως το βιβλίο  του, με όλες τις τυχόν ελλείψεις ή και τα  λάθη θα είναι χρήσιμο. 

Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε δέκα ενότητες στις  οποίες περιλαμβάνονται τοπογραφικά στοιχεία και χάρτες της περιοχής, η ιστορία της  σε έξι ενότητες, οι εκκλησίες, μονές, σχολεία και σύλλογοι, Φορείς και πρόσωπα-Πολιτιστικά. Λαογραφικά και πέντε ενότητες, διάφορα γεγονότα, χιουμοριστικές ιστορίες, οικογένειες, τοπικό γλωσσάριο- Παροιμίες- ευχαριστίες –πηγές και τέλος σύντομη αυτοβιογραφία.

Ο συγγραφέας  σκιαγραφεί  τα γεγονότα , τις καταστάσεις, το κλίμα και τις συνθήκες  που επικρατούσαν την εποχή που κι εκείνος μεγάλωνε στο  χωριό του. Οι συνθήκες που  υπήρχαν στο ύπαιθρο ήταν ίδιες σχεδόν για όλους τους χωριανούς   τους οποίους η σκληρή εργασία και το μικρό εισόδημα δεν τους επέτρεπε να έχουν μια αξιοπρεπή διαβίωση. Μέσα στο περιβάλλον  μικρής γεωργικής και κτηνοτροφικής  παραγωγής  οι κάτοικοι του χωριού του προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν τα αναγκαία τους έξοδα ενώ τα σπίτια τους όπως  σημειώνει ήταν μικρά χαμηλόσκεπα, αταβάνωτα τα περισσότερα σκεπασμένα με πέτρινες πλάκες, κι ήταν μόνιμο σχεδόν το στάξιμο από το νερό της βροχής. Πολλές φορές έμπαινε μέσα το χιόνι από τις ανεμοθύελλες. Οι πόρτες και τα παράθυρα ήταν γεμάτες χαραμάδες που άφηναν να περνάει το τσουχτερό κρύο. Εκεί που ιδιαίτερα   συγκινήσει ο συγγραφέας είναι  στην αναφορά των γυναικών της υπαίθρου και ειδικότερα  της πολύτεκνης και υπερπολύτεκνης μάνας.

Τα πιο μεγάλα θύματα ήσαν οι παντρεμένες γυναίκες. Έπρεπε να είναι την ημέρα παρούσες  σε όλες τις έξωδουλειές και τις βραδινές  ή πρωινές ώρες να κάνουν και τις δουλειές  του νοικοκυριού:Nα ζυμώσουν, να μαγειρέψουν ,να πλύνουν, να μπαλώσουν, να γνέσουν, να υφάνουν και πολλά άλλα. Κι αυτά με την κοιλιά φουσκωμένη συνήθως. Όλες σχεδόν γεννούσαν από πέντε μέχρι και δώδεκα παιδιά. Κι απ’ αυτά πολλά πέθαιναν μωρά.

Οι επιστρατεύσεις των ανδρών ήταν συχνές και μακροχρόνιες μέχρι και οκτώ συνολικά χρόνια. Τότε αυτές    γίνονταν μάνες και πατεράδες. Για να επιβιώσουν οι ίδιες  και τα ανήλικα παιδιά τους έπρεπε να αποχτήσουν ατσάλινη θέληση  και η αντοχή τους να ξεπεράσει τα όρια της.

Οι μικροιστορίες που παραθέτει ο συγγραφέας συνθέτουν τη δύσκολη ζωή που πέρασαν κυρίως οι γυναίκες της υπαίθρου. Και γι’ αυτές τις μάνες  κάνει ειδική μνεία και αναφορά. Παραθέτει ονόματα και φωτογραφίες σαν  ηθική επιβράβευση για την προσφορά τους.

            Το βιβλίο  εκτός από την  ξεχωριστή αξία του σαν ιστορικό ντοκουμέντο για τα χωριά της περιοχής  αποτελεί και μια μελέτη με πλούσιο λαογραφικό υλικό  που το διανθίζει με  πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Οι χιουμοριστικές ιστορίες που περιλαμβάνονται σε ειδικό κεφάλαιο δίνουν μια άλλη διάσταση της ψυχολογίας, του μορφωτικού επιπέδου, της θυμοσοφίας και της  ετοιμολογίας των κατοίκων. Η παράθεση του τοπικού γλωσσάριου, και  των παροιμιών αποτελεί  ένα ιδιαίτερο  κεφάλαιο λαογραφικού ενδιαφέροντος  που διευκολύνει τον αναγνώστη, και πλουτίζει τους θησαυρούς της λαογραφίας μας.

 Εκείνο που δεν θα πρέπει να παραμείνει ασχολίαστο είναι η παράθεση των ονομάτων των οικογενειών του Λεχουρίου. Ξεκινά από τους γενάρχες κάθε οικογένειας και καταλήγει μέχρι τους σύγχρονους κατοίκους του αλλά και σε εκείνους  που ζουν  σε άλλα μέρη της χώρας. Έτσι δεν μπορεί κανένας να ισχυριστεί σοβαρά πως δεν τον έχει γράψει η ιστορία. Όλοι οι κάτοικοι του Λεχουρίου βρήκαν  τον ιστορικό τους. Εύχομαι στον αγαπητό μας συγγραφέα να έχει υγεία, δύναμη και κουράγιο να δει τυπωμένα και τα υπόλοιπα έργα του και να μας προσφέρει τη χαρά να απολαύσουμε και τις νέες    δημιουργίες του.