ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ  ΤΗΣ  ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΑΣ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ

ΕΥΣΤΑΘΙΑ ΣΕΓΔΙΤΣΑ

Σημείωμα Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επιτ. Δικηγόρου  Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

Την 26^η του περασμένου Αυγούστου έφυγε για το αιώνιο χωρίς γυρισμό  ταξίδι μετά από μακροχρόνια μάχη με το θάνατο η αγαπημένη μας καθηγήτρια-Φιλόλογος Ευσταθία Σεγδίτσα.

Μας παρέλαβε νεαρά παιδιά στα θρανία της τρίτης τάξης του εξαταξίου Γυμνασίου Γαστούνης τη σχολική χρονιά 1955-1956 και πρωτοδιόριστη καθηγήτρια μας δίδαξε αρχικά το μάθημα των λατινικών και στη συνέχεια σ’ όλες τις τάξεις Αρχαία και Νέα Ελληνικά.

 Υπήρξε μια άριστη φωτισμένη φιλόλογος που και  με το βλέμμα της μόνο μας ενέπνεε το σεβασμό παρά το νεαρό της ηλικίας της.

 Στις τάξεις που δίδασκε επικρατούσε πάντα απόλυτη τάξη. Είχε την ικανότητα να επιβάλλεται με την προσωπικότητά της και με τις γνώσεις της.

 Ήταν άριστα καταρτισμένη στο αντικείμενό της  και είχε πλούσια εγκυκλοπαιδική μόρφωση και συνολική παιδεία. Εμείς οι μαθητές της,  παρακολουθούσαμε τη διδασκαλία  της , με έντονο και εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Είχε το χάρισμα να μεταδίδει με απόλυτα εκλαϊκευμένο τρόπο και με σαφήνεια τα όσα ήθελε να μας μεταδώσει και να μας διδάξει και έτσι και όταν ακόμη κάποιος μαθητής η μαθήτρια δεν ήταν φίλος του μαθήματος των  αρχαίων η και των νέων ελληνικών ή της ιστορίας που δίδασκε η Σεγδίτσα  έκανε τους πάντες να αγαπούν και να παρακολουθούν με προσοχή και ενδιαφέρον το  μάθημά της. Είχα κι εγώ την ευτυχία να με διδάξει σχεδόν σε  όλες τις τάξεις του Γυμνασίου Γαστούνης. Πολλοί μαθητές και μαθήτριες  οφείλουν την πρόοδό τους και την επιτυχία των στόχων τους στην  αγαπημένη μας καθηγήτρια. Αν και υποχρεώθηκε σε μεταθέσεις σε  σχολεία άλλων περιοχών δεν ξέχασε τη Γαστούνη και εμάς τους μαθητές της. Πάντα ζητούμε πληροφορίες  και επιθυμούσε να μάθει για τον καθένα και την κάθε μια την πρόοδό  και  την πορεία της επαγγελματικής μας σταδιοδρομίας.

 Κάθε φορά που την καλούσαμε σε συνάξεις συμμαθητών  για επετείους  αποφοιτήσεώς μας  με   πρώτη που πραγματοποιήσαμε στο  Ξενοδοχείο Ξενία   των Λουτρών Κυλλήνης μέχρι την προτελευταία των 45 χρόνων  , ήταν πάντοτε παρούσα πλην της τελευταίας  που απουσίασε λόγω της ασθενείας της. Δεν είχε την ευτυχία να αποκτήσει δικά της παιδιά και χαίρονταν όταν μάθαινε τις δικές μας επιτυχίες. Μαθήτριες της και μαθητές της  πέτυχαν στην οικογενειακή και επαγγελματική ζωή και η χαρά μας  ήταν πάντα και δική της χαρά για τις όποιες επιτυχίες μας στους τομείς της δραστηριότητάς μας. Στις κρίσεις της ήταν πάντα αυστηρή πλην όμως δίκαιη. Μας έμαθε πολλά πράγματα χρήσιμα για την επαγγελματική αλλά και εν γένει συνολική σταδιοδρομία μας, αλλά κυρίως την αγάπη και το ενδιαφέρον για μάθηση. Κι εμείς δεν ξεχάσαμε ποτέ το ενδιαφέρον της και την αγάπη της. Ο Δήμος Γαστούνης θέλοντας να τιμήσει την καθηγήτριά μας Ευσταθία Σεγδίτσα για την εν γένει προσφορά της στα γράμματα και στην εκπαίδευση των παιδιών του Δήμου, την ανακήρυξε επίτιμη δημότισσα.

Αντικειμενικοί λόγοι δεν μας επέτρεψαν να παραστούμε στο ξόδι της και να τις απευθύνουμε το ύστατο αντίο, όμως ένα μεγάλο άνθινο στεφάνι στάλθηκε και κατατέθηκε στη σορό της  από  μια αντιπροσωπευτική τετράδα μαθητριών και μαθητών της σε ένδειξη αγάπης τιμής, σεβασμού και ευγνωμοσύνης. Εξ άλλου  στο σημερινό(29/9/13)  τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο που τελέσθηκε στον Ιερό Ναού της Αγίας Ζώνης της Κυψέλης Αθηνών μια μεγάλη παρέα συμμαθητών μας έδωσε το παρόν,  άναψε από ένα κερί και προσευχήθηκε για την ανάπαυση της ψυχής της αγαπημένης μας καθηγήτριας και ευχήθηκε στους οικείους της  την εξ ύψους παρηγοριά  για την απώλεια της αγαπημένης τους αδελφής και θείας.

Οι μαθητές και οι μαθήτριες του Γυμνασίου Γαστούνης που είχαν την τύχει να έχουν μια τέτοια αξιόλογη καθηγήτρια νοιώθουν τυχεροί και η παρουσία τους στο μνημόσυνο της  υποδηλώνει την  ευγνωμοσύνη τους και την αγάπη που ένοιωθαν για αυτή.

Το  σημείωμα  αυτό, ας είναι ένα  ελάχιστο δείγμα της αγάπης μας μαζί με  ένα θλιβερό αντίο στην αγαπημένη μας  Ευσταθία Σεγδίτσα.

Αγαπημένη μας καθηγήτρια ευχόμαστε το ταξίδι σου στην αιωνιότητα να είναι ανέφελο χωρίς Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, να σε καλοδεχτεί στη μεγάλη αγκαλιά  μεταξύ των εκλεκτών του, ο μεγάλος Θεός της Αγάπης. Η Αττική γη που σε δέχθηκε ας είναι ελαφριά σαν τα Φθινοπωρινά φύλλα. Σου είμαστε υπόχρεοι, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΚΟΛΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΚΟΛΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ ΦΙΛΟΣ. ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ  ΧΩΡΙΑΝΟΣ. ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ ΙΕΡΟΨΑΛΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΙΕΡΟΨΑΛΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΡΟΙΒΟΥ  ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ. Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΝΙΚΟΛΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ ΘΑΥΜΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΨΑΛΤΗ ΑΝΙΨΙΟΣ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΝΙΚΟΛΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟ ΥΠΕΡΟΧΟΥ ΙΕΡΟΨΑΛΤΗ ΑΝΙΨΙΟΣ ΑΠΟ ΘΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΙΕΡΟΨΑΛΤΗ, ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΙΟΥ ΝΙΚΟΛΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΥ ΙΕΡΟΨΑΛΤΗ.

ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΙΕΡΟΨΑΛΤΩΝ ΘΡΗΝΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ. ΠΑΡΗΓΟΡΕΙΤΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΠΑΡΕΑ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΑΠΕΛΘΟΝΤΕΣ ΙΕΡΟΨΑΛΤΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ Ο  ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΙΚΟΛΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ  ΤΗ ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΩΝ ΨΑΛΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΑΙ ΤΩΝ ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ. ΕΛΑΦΡΟ ΤΟ ΧΩΜΑ ΤΗΣ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗΣ ΓΗΣ ΤΟΥ ΚΟΡΟΙΒΟΥ ΟΠΩΣ ΤΑ ΦΥΛΛΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ .Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ ΕΙΘΕ ΝΑ ΚΑΤΑΤΑΞΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΚΛΕΚΤΩΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΛΑΞΕΙ ΒΑΛΣΑΜΟ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ ΣΤΗ ΣΥΖΥΓΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ, ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ..Η ΕΞΟΔΙΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΘΑ ΤΕΛΕΣΘΕΙ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΚΟΡΟΙΒΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΙΣ 5 μ.μ. ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΥ ΠΟΥΜΕ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ, ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΦΙΛΕ ΓΙΩΡΓΟ  ΧΩΡΙΣ ΛΑΙΣΤΡΥΓΟΝΕΣ ,ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΚΑΙ ΚΥΚΛΩΠΕΣ...

"ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ" ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ…

"ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ" ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ…
Ἡ πλήρης καί ἀπόλυτος ὁμολογία τοῦ αὐτοαποκαλουμένου ἐθνικιστικοῦ κομματικοῦ σχηματισμοῦ «Λαϊκός Σύνδεσμος Χρυσή Αὐγή», παρά τό αὐταπόδεικτο γεγονός ὅτι ὁ ἐθνικισμός ἀποτελεῖ παθογένεια καί ἐκτροπή ἀπό τόν ἐθνισμό πού εἶναι ἡ ὑγιής φιλοπατρία, κατόπιν καταγγελίας μας, πού δημοσιοποιήθηκε στήν ἱστοσελίδα του στίς 22/4/2013 μέ τή φράση: «Ναι, κάποιοι νέοι της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ εόρτασαν το χειμερινό ηλιοστάσιο, μία ημέρα ιερή της Παράδοσης του Ελληνισμού για χιλιάδες χρόνια» ἐπικαιροποίησε ἀναποδράστως τά ὅσα ἔγραφε κατά τό παρελθόν ὁ Γεν. Γραμματεύς κ. Νικ. Μιχαλολιάκος προλογίζοντας τό βιβλίο τοῦ Ὀδυσσέα Πατεράκη, ἐκδ. Ἐλεύθερη Σκέψις 1982, «Τό ἀστραφτερό σκοτάδι τοῦ ἑωσφόρου», «Ἐθνική τῶν Ἑλλήνων Θρησκεία»: «Ἐκεῖνο ὅμως προσωπικῶς τό ὁποῖο περισσότερο τιμῶ εἰς “τό ἀστραφτερό σκοτάδι τοῦ ἑωσφόρου” εἶναι ἡ πνευματική τόλμη καί ἡ ἰδεολογική συνέπεια. Ἡ πνευματική τόλμη ἑνός νέου ἀνθρώπου νά μήν ὑπολογίζει τόν σκοταδισμό 20 αἰώνων καί νά τολμᾶ ἀναφοράς εἰς τούς παλαιούς ἀπωλεσθέντας παραδείσους, οἱ ὁποῖοι συγχρόνως εἶναι καί οἱ μελλοντικοί κόσμοι τῶν ὀνείρων μας τά ὁποῖα (sic) μέ τήν βούλησή μας θά γίνουν πραγματικότης. Καί ἡ ἰδεολογική συνέπεια ἑνός πνευματικοῦ ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος προκειμένου νά παραμείνη πιστός εἰς τήν ἑλληνική του συνείδηση θυσιάζει τήν ἐπιθυμία του νά γίνει εἰς ὅλους γενικῶς ἀρεστός. Τελειώνω μέ τά ἑξῆς χαρακτηριατικά ἐπί τοῦ προκειμένου λόγια τοῦ γνωστοῦ Ἰρλανδοῦ ἀποκρυφιστοῦ καί ποιητοῦ W.B.Yeats...» καί στή δική του ποιητική συλλογή: «Ἡ ἐξομολόγηση ἑνός ἐθνικοῦ» πού ἐπανεξέδωσαν οἱ ἐκδόσεις ΝΕΑ ΣΠΑΡΤΗ 2008 ὅπου περιέχεται τό ποιήμα «Ὁ μέγας Πᾶν», τό ὁποῖο παρατίθεται: «O ΜΕΓΑΣ ΠΑΝ Σιγή στο δάσος, παγερή οσμή εγκλήματος. Σύλληψη της στιγμής και ανθρωποθυσία Τραγόμορφος επρόβαλε του μύθου νοσταλγός, Σατανικά υπέροχος, ο Μέγας Παν. Ώρα του δειλινού, το σκότος ανατέλλει Και οι εξόριστοι της μέρας, οι Εωσφόροι οι ποιητές ξυπνούνε, Ηδονικά με βλέμμα κόκκινο, θολό τυραγνισμένο Μια κίτρινη σελήνη που προβάλλει αντικρύζουν Και τα στοιχειά της νύχτας ξαναζούνε Οι μονομάχοι, οι κρεμασμένοι και οι συνωμότες. Και αυτός στην μέση του ναού, Στο κέντρο της τεράστιας αιμάτινης κηλίδας, Στο βάθρο του βωμού, Τραγόμορφος, σατανικά υπέροχος Την ώρα δοξάζει της θυσίας Των ευγενών ενστίκτων και της βίας. Αυτός ο αιώνιος κυβερνήτης, ο Μέγας Πάν.», ἀλλά καί στό ὁμότιτλο ποίημα του: «Ἡ ἐξομολόγηση ἑνός ἐθνικοῦ» γράφει: «Ὑπέρτατε Κύριε τῶν ἀθανάτων καί τῶν θνητῶν, αἰώνιε πατέρα τοῦ κεραυνοῦ καί τῆς καταιγίδας... Νεφελεγέρτη καί μή στοχαστῆς πώς τό πνεῦμα ἐτοῦτο ἡ καρτερία ἐμόλυνε εἴκοσι αἰώνων. Μιά κατάρα βαθιά κυνηγᾶ τή γενιά μας καί σκοτάδι ἁπλώθη πάνω στής παγανῆς Σου λατρείας τό φῶς...».
Ἀπό τά παραπάνω ἀποδεικνύεται, καί ἰδίως ἀπό τήν ἀναφορά τοῦ κ. Ν. Μιχαλολιάκου στόν Ἰρλανδό ἀποκρυφιστή σατανιστή ποιητή W.B.Yeats, διακεκριμένο στέλεχος τοῦ ἑρμητικοῦ τάγματος τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, ὅτι τό ὄνομα πού ἐπέλεξε ὁ κ. Μιχαλολιάκος τό 1985, γιά τήν ἐπωνυμία τῆς κίνησής του καί τό ἰδεολογικό περιεχόμενό της εἶναι δάνειο ἀπό τό σατανιστικό, ἀποκρυφιστικό καί παγανιστικό ἑρμητικό τάγμα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς στό ὁποῖο πρωταγωνίστησε δραματικά ὁ γνωστός σατανιστής Ἄλιστερ Κρόουλι, πού στηρίζεται στήν ἑρμητική Καμπάλα, ἡ ὁποία εἶναι ἔμπνευσις καί ἔργο τῶν Σιωνιστῶν σατανιστῶν Ραββίνων καί ὁ ὁποῖος ἐνοχοποιήθηκε καί κατεδικάσθη ἀπό τήν Ἰταλική δικαιοσύνη γιά τελετουργικές δολοφονίες ἀθώων θυμάτων.
Στόν ἴδιο ἰδεοληπτικό χῶρο τοῦ ἑρμητικοῦ Τάγματος ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ἀνήκαν καί οἱ γνωστοί σατανισταί ἀποκρυφισταί Ἐντουαρτν Λῦτον, Ἄρθρουρ Μάχεν, Σάξ Ρόμερ, Ἄλτζερνον Μπλάκγουντ, Τσάρλς Οὐίλιαμς, Ὄστιν Σπέαρ, Οὐίλιαμ Χόρτον, Ἴσραελ Ριγκάρντι, Ζεράρ Ἀνκώς κ.ἄ. Τήν κίνησή του ὁ κ. Μιχαλολιάκος ἐμπλούτισε μέ τόν νεοπαγανισμό τῆς Νέας Ἐποχῆς καί εἰδικότερα τόν Ρουνικό παγανισμό τοῦ ναζιστικοῦ χώρου, τόν ὁποῖον πρωώθησε ὁ ἐσωτεριστής ἀποκρυφιστής Μιγκέλ Σεράνο μέ κυριώτερα σύμβολα τόν οὐροβόρο ὄφι τήν σβάστικα, τόν κεραυνό τοῦ Δία, τόν διπλοῦν πέλεκυ ἤ λάβρυ, τό γράμμα Υ, τό διπλό Ε καί ἄλλα. Ὁ παγανισμός, ὡς ἰδεοληψία καί ὁ ἀποκρυφισμός γενικώτερα ἑδράζονται στήν μανιώδη ἀγάπη τῆς δυνάμεως καί ὄχι ἀσφαλῶς στήν κατά Χριστόν δύναμη τῆς ἀγάπης καί γι΄ αὐτούς τούς λόγους τό σῶμα θεωρεῖται ὡς ὕψιστη ἀξία ἐκφράσεως ζωώδους δυνάμεως πού ἐπιβάλλεται μέ ὅποιον δυναμικό τρόπο ἀπέναντι στήν ὅποια ἑτερότητα. Ὁ παγανισμός στηρίζει καί «ἐξαγιάζει» τή βία, τήν ἀπόλυτη πειθαρχία καί ἀνελευθερία καί τροφοδοτεῖται μέ τήν ἰδεοληψία τῆς ἐπιβολῆς.
Συνεπῶς ὅλο τό ἰδεολόγημα τοῦ κομματικοῦ σχηματισμοῦ Λαϊκός Σύνδεσμος ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ἀντιστρατεύεται urbi et orbi τό χριστιανικό Εὐαγγελικό μήνυμα τῆς ἀποδοχῆς τῆς ἑτερότητος, τῆς ἐλευθερίας τοῦ προσώπου, τῆς καταλλαγῆς καί συγχωρητικότητος, τῆς ἀρνήσεως τῆς βίας καί τῆς ἐξουσίας, τῆς κοινωνίας καί ἀλληλοπεριχωρήσεως τῶν προσώπων. Οἱ λόγοι τοῦ θείου ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας καί Σωτῆρος Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀνατρέπουν ἄρδην τόν ἐγωκεντρισμό, τήν ἐγωπάθεια, τήν φιλοπρωτεία, τήν μνησικακία, τό ἔγκλημα μέ τίς μύριες μορφές. Εἶναι λόγοι αἰώνιοι πού ἐγκαινιάζουν ἕνα νέο Σύνταγμα καί διαγράφουν τίς συντεταγμένες μιᾶς νέας ἀνεπαναλήπτου Πολιτείας «Ἠκούσατε ὅτι ἐῤῥέθη τοῖς ἀρχαίοις, οὐ φονεύσεις· ὃς δ᾿ ἂν φονεύσῃ, ἔνοχος ἔσται τῇ κρίσει. Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ ὀργιζόμενος τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ εἰκῆ ἔνοχος ἔσται τῇ κρίσει· ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ ῥακά, ἔνοχος ἔσται τῷ συνεδρίῳ· ὃς δ᾿ ἂν εἴπῃ μωρέ, ἔνοχος ἔσται εἰς τὴν γέενναν τοῦ πυρός. Ἐὰν οὖν προσφέρῃς τὸ δῶρόν σου ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατὰ σοῦ, ἄφες ἐκεῖ τὸ δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου, καὶ ὕπαγε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου, καὶ τότε ἐλθὼν πρόσφερε τὸ δῶρόν σου» (Ματθ. 5, 21-24) καί «Ἠκούσατε ὅτι ἐῤῥέθη, ὀφθαλμὸν ἀντὶ ὀφθαλμοῦ καὶ ὀδόντα ἀντὶ ὀδόντος· Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν μὴ ἀντιστῆναι τῷ πονηρῷ· ἀλλ᾿ ὅστις σε ῥαπίσει ἐπὶ τὴν δεξιὰν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καὶ τὴν ἄλλην· καὶ τῷ θέλοντί σοι κριθῆναι καὶ τὸν χιτῶνά σου λαβεῖν, ἄφες αὐτῷ καὶ τὸ ἱμάτιον· καὶ ὅστις σε ἀγγαρεύσει μίλιον ἕν, ὕπαγε μετ᾿ αὐτοῦ δύο· τῷ αἰτοῦντί σε δίδου καὶ τὸν θέλοντα ἀπὸ σοῦ δανείσασθαι μὴ ἀποστραφῇς» (Ματθ. 5, 38-42) καί «Ἠκούσατε ὅτι ἐῤῥέθη, ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου καὶ μισήσεις τὸν ἐχθρόν σου. Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς. ὅπως γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς, ὅτι τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους. ἐὰν γὰρ ἀγαπήσητε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, τίνα μισθὸν ἔχετε; οὐχὶ καὶ οἱ τελῶναι τὸ αὐτὸ ποιοῦσι; καὶ ἐὰν ἀσπάσησθε τοὺς φίλους ὑμῶν μόνον, τί περισσὸν ποιεῖτε; οὐχὶ καὶ οἱ τελῶναι οὕτω ποιοῦσιν; Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν» (Ματθ. 5, 43-48). Ἀντιλαμβάνεται κανείς εὐχερῶς τήν ἀπόλυτο σχάση, τό μέγιστο χάσμα μεταξύ τοῦ Εὐαγγελικοῦ μηνύματος ζωῆς καί ἀληθείας, πού μόνο αὐτό μεταβάλλει τόν σκληρό καί βάναυσο κόσμο σέ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τῆς παγανιστικῆς λατρείας τοῦ ἀλόγου καί ἀσυνειδήτου δῆθεν ἀνικήτου ἡλίου, πού ἀποτελεῖ τό ἐφαλτήριον τῆς ἰδεοληψίας γιά τήν λατρεία τῆς δυνάμεως, τῆς ἐπιβολῆς καί τῆς ἀρνήσεως τῆς ἑτέρας γνώμης, γνωρίσματα ἀποδεδειγμένα πλέον μέ πλῆθος πραγματικῶν περιστατικῶν, τοῦ Λαϊκοῦ Συνδέσμου ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
Ἡ στρατιωτική συγκρότησις τοῦ χώρου καί ἡ παγανιστική ἰδεοληψία τό body building, ἡ θεοποίηση τοῦ σώματος κατά τό ἀρχαιοελληνικό πρότυπο καί ὁ νομιμοποιούμενος ἀπό τήν ἰδεοληψία «τσαμπουκάς» ἀποτελοῦν τό ἐφιαλτικό μεῖγμα πού ἀποδομεῖ τίς ἀξίες τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ, ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει ἀπό τήν ἑτέραν πλευράν τοῦ παγόβουνου, ὅπου ὁ ἀγνωστικισμός καί ἡ μή ἀναγωγή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν κτίση στόν κτίσαντα καί ἡ κατακρήμνισις ἀπό πρόσωπο σέ ἄτομο πού «εὐαγγελίζονται» οἱ δῆθεν ριζοσπαστικοί κομματικοί σχηματισμοί τῆς Ἀριστερᾶς καί ἡ ἀπόδοσις τῆς τελονομίας καί τῆς ὑπερμαθηματικῆς ἀκριβείας τοῦ σύμπαντος στήν δῆθεν τυχαιότητα καί τήν δῆθεν ἄλογη καί ἀσυνείδητη φυσική ἐπιλογή, καθώς καί ἡ στείρα ἄρνησις τῆς μεταφυσικῆς ὀντολογίας καί ἀνθρωπολογίας καί ὁ συμπνιγμός στήν προσκαιρότητα ἀναποδράστως ὁδηγοῦν στά αὐτά εἰδεχθῆ ἀποτελέσματα ὅπως τουλάχιστον γνώρισαν οἱ Ἀθηναῖοι μέ τό ἐξόχως τραγικό γεγονός τοῦ θανάτου τριῶν συμπολιτῶν μας καί ἑνός ἀγεννήτου στήν πυρκαϊά τῆς Marfin Bank τῆς ὁδοῦ Σταδίου.
Ἡ πρόσφατος ὅμως τραγική δολοφονία στήν ὅμορη περιοχή τοῦ Κερατσινίου ἑνός νέου φερέλπιδος ἀνθρώπου, ἀποτελεῖ ἀπότοκο τῆς φρικώδους ἀνωτέρω καταγγελομένης παγανιστικῆς ἰδεοληψίας.
Ταπεινῶς δεόμεθα ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριστοῦ θύματος καί ὑπέρ μετανοίας τοῦ τραγικοῦ δολοφόνου καί τῶν συνοδοιπόρων του.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

BIBΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ:

BIBΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ:

 Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη: «Φωνή βοώντος εν…μνημονίω»

Εκδόσεις: ΒιβλιοΠΑΝΟΡΑΜΑ  ΄Ηλιδα 2013

Ο Λεωνίδας Μαργαρίτης δεν χρειάζεται ειδική παρουσία, καθόσον  είναι γνωστός urbi et orbi που έλεγαν και οι Λατίνοι. Οι δραστηριότητές του ανά την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό ακόμη είναι πασίγνωστες. Η παρουσία του, τόσο στην μαχόμενη δικηγορία μέχρι πρότινος, όσο και η συμμετοχή του στα κοινά, είτε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι, είτε Ομοσπονδίες και Συνομοσπονδίες πολλαπλού κοινωνικού έργου, άφησε και αφήνει  εποχή όπως λέμε. Όμως την μερίδα του λέοντος σε όλα αυτά την παίρνει η πνευματική του παραγωγή. Θεραπεύει επιτυχώς όλα τα είδη του λόγου από τη συγγραφή  έως τη δημοσιογραφία και τη αρθογραφία, το χρονογράφημα και ιδιαίτερα τη λογοτεχνία.

Επόμενο λοιπόν αυτής της δραστηριότητας είναι η έκδοση ικανού αριθμού βιβλίων και ποιητικών συλλογών. Σήμερα έρχεται να κάνει την παρουσία του με ένα επί πλέον βιβλίο, πολύ ενδιαφέρον κατά την γνώμη μας με το εν θέματι τίτλο.

Το ανά χείρας  βιβλίο είναι συλλογή και επιλογή περίπου πενήντα(50) άρθρων και χρονογραφημάτων που έχουν δημοσιευθεί την τελευταία τριετία σε εφημερίδες και περιοδικά κυρίως της Πελοποννήσου.

Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι είναι πολιτικό η και κομματικό. Και όμως ούτε το ένα είναι ούτε το άλλο. Απλώς είναι η φωνή η δική μου, η δική σας φωνή, η φωνή του απλοϊκού συμπατριώτη μας εξαιρέσει εκείνων που νέμονται εκάστοτε την εξουσία προς ίδιο και αποκλειστικό όφελος. Μια φωνή όμως που δεν έχει περιορισμούς και όρους. Φωνή αυστηρή εκκωφαντική χωρίς οίκτο ή χλιαρά σχόλια αλλά ευπρεπής. Όλα τα λέει έξω από τα δόντια για την πολιτική, την αυτοδιοίκηση, την εκκλησία, την κοινωνία. Μπορεί να θεωρηθεί αυστηρός με το βιβλίο του αυτό ο συγγραφέας, όπως ένας δάσκαλος της παλιάς εποχής τότε που εμείς μαθαίναμε γράμματα. Όμως δεν βρίζει, δεν υπερβάλλει δεν κρύβει τίποτα. Λέγει τα σύκα-σύκα και τη σκάφη σκάφη, με αυστηρότητα μεν αλλά όπως σημειώνουμε όχι χυδαία.

Μακάρι να υπήρχαν και άλλοι να μιλήσουν έτσι με την αυστηρή γλώσσα, την γλώσσα της αλήθειας και της αντικειμενικής κριτικής που έχει υιοθετήσει ο συγγραφέας. Τότε ίσως εκείνοι που μας κυβερνούν  έστω τις τελευταίες δεκαετίες να ήσαν πιο προσεκτικοί. Θα γνώριζαν ότι ο λαός δεν τρώει κουτόχορτο πια και ότι θα τον βρουν σήμερα-αύριο μπροστά τους.

Επομένως υπήρχε πιθανότητα να σταματήσουν κάποια στιγμή οι ατασθαλίες η ρουσφετολογία οι τόσες συναλλαγές  «κάτω από το τραπέζι».

Ο Λεωνίδας Μαργαρίτης, με τα όσα σημειώνει στο  βιβλίο του είναι σαν να έχει χρηστεί κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του λαού, όλων εμάς που τρόπον τινά τον έχουμε εξουσιοδοτήσει να μιλάει για λογαριασμό μας, όπως οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι των κομμάτων της Βουλής για το κόμμα τους.

                                  Ευάγγελος Πολ. Γιαννικόπουλος

                             Εκδότης-Διευθυντής και Υπεύθυνος ύλης

                               Της εφημερίδας  «Η ΠΑΝΟΛΥΜΠΙΑΚΗ»

                                    (Φύλλο 197 Ιούλιος-Αύγουστος 2013)

Γιατί χαίρεται ο κόσμος

* Χαράς ευαγγέλια απ' άκρου εις άκρον της Ηλείας, για τη διεθνή βράβευση του πολιτικού μας Κώστα Τζαβάρα. Να, επί τέλους και μια χαρμόσυνη είδηση που θα μας βγάλει από την κατήφεια, την άφατη λύπη, τους στεναγμούς και οδυρμούς που μας έχουν ρίξει τα διάφορα Μνημόνια, τα χαράτσια, οι απολύσεις και οι λοιπές τροϊκανές και ΔΝΤ... λίαν «ευεργετικές» εντολές. Διαβάζουμε στον τοπικό και αθηναϊκό Τύπο ότι :

"Το Βραβείο 'Homo Hellenicus' θα απονεμηθεί στον Ηλείο πολιτικό Κώστα Τζαβάρα, στο πλαίσιο εκδήλωσης που θα πραγματοποιήσουν το ερχόμενο Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου στον Αρχαιολογικό Χώρο των Δελφών το υπουργείο Πολιτισμού και το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η βράβευση του πρώην υπουργού θα γίνει για την προσφορά και το ήθος του στο χώρο της πολιτικής και ιδίως για το ότι μερίμνησε προσωπικώς όχι μόνον να μην τρωθεί ανεπανόρθωτα ο ελληνικός πολιτισμός, αλλά και να αναβαπτιστεί, σε αυτή την περίοδο της κρίσης που διανύουμε...".
Εδώ που τα λέμε δεν είναι λίγο, ένας συμπολίτης Ηλείος (που μόλις προ ολίγων ετών εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή της χώρας, αλλά και άρτι αποκαθηλωθείς από το υπούργημα επί του Πολιτισμού - σκεφτείτε ποιος επί πλέον έβδομος ουρανός θα καταύγαζε, αν έμενε περισσότερο) να τυγχάνει τοιαύτης τιμής και δόξης. Λέγω δεν είναι μικρό πράγμα, να μπαίνει στο πάνθεον των τιμηθέντων με το ίδιο βραβείο και να στέκεται δίπλα ως ίσος προς ίσον με διάσημες ανά την υφήλιο μεγάλες παγκόσμιες προσωπικότητες, ακαδημαϊκούς και ερευνητές όπως η μεγάλη Γαλλίδα ιστορικός Ζακλίν ντε Ρομιγί, ή ο Τσέχος διάσημος συγγραφέας και πρόεδρος της χώρας του Βάσλαβ Χάβελ ή οι πρόεδροι της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν, της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί και ο δικός μας αείμνηστος Κύπριος πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος !!!...
Θα έλεγα λοιπόν, ότι εμείς οι Ηλείοι θα πρέπει να σεμνυνόμεθα διότι ένας δικός μας άνθρωπος είναι ο αυθεντικός ενσαρκωτής της Δελφικής Ιδέας. Και ασφαλώς η κριτική επιτροπή θα έλαβε σοβαρά υπ' όψιν της μεταξύ των άλλων προσόντων του αγλαού συμπολίτη μας και εκείνα που πρόλαβε ως υπουργός Πολιτισμού να φέρει εις πέρας, π.χ. την (νοερώ τω τρόπω) "Ολυμπία Οδό" μέχρι την κοιτίδα του φωτός Αρχ. Ολυμπία, το παγκόσμιο αρχιτεκτονικό αριστούργημα του ιερού ναού Αγ. Νικολάου Πύργου, που ίδιος έτσι "εν μια νυκτί" χαρακτήρισε και το "ασήμωσε" με 4 εκατομμύρια ευρώ, τον "ευγενικό" εξοβελισμό του ακαδημαϊκού και παγκοσμίως γνωστού συγγραφέα Θανάση Βαλτινού, αλλά και τόσα άλλα μικρο-ευεργήματα εις φίλους, γνωστούς της εν γένει πελατειακής γαλαντομίας του...
Εγώ, ο "πτωχός αιπόλος" (κατά κυρ Αλέξανδρον Παπαδιαμάντην) των ιερών Λαμπείων Ορέων, τον ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας διότι με τη διεθνή αυτή βράβευση αναπτέρωσε το ηθικό μου και θα βλέπω το μέλλον, πλέον, ευοίωνον και ανθηρόν. Το αυτόν, ελπίζω να συμβαίνει εις άπαντας τους Ηλείους συμπολίτες μου. Γένοιτο!...».
Σωτήρης Χ. Σωτηρόπουλος
Εκδότης του περιοδικού «Δίβρη»

ΔΙΑΝΟΕΙΣΘΕ ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ !

 

                                         Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη επιτ. Δικηγόρου

                               Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

Πνευματικούς  ανθρώπους , ή διανοούμενους  χαρακτηρίζουμε εκείνους που ασχολούνται με τα πνευματικά ζητήματα της εποχής τους, τα μελετούν από διάφορες οπτικές γωνίες και αποτελούν την πνευματική πρωτοπορία στον τόπο τους. Πιο απλουστευμένα  μπορούμε να αποκαλούμαι έτσι γενικά, τους ανθρώπους των γραμμάτων των τεχνών και των επιστημών.

Πιο εξειδικευμένα προσωπικά μπορώ να χαρακτηρίσω πνευματικό άνθρωπο ή διανοούμενο, τον επιτυχημένο εργάτη του πνεύματος, που έχει συνέπεια στην πνευματική αναζήτηση της αληθείας. Να διαθέτει καλλιέργεια κι ευαισθησία, να πονάει το συνάνθρωπο, να συμπάσχει μαζί του, να παρεμβαίνει στα κοινά, να ελέγχει την εξουσία, να ενθαρρύνει τα θετικά και να εναντιώνεται στα κακώς κατά κοινή ομολογία συμβαίνοντα. Να μην είναι στρατευμένος κομματικά έτσι που οι κομματικές του απόψεις να αμβλύνουν ενδεχομένως το λειτουργικό του ως πνευματικού ανθρώπου ρόλο του. Και τέλος να  διαθέτει ήθος και συνέπεια βίου.

Όλοι οι πολίτες ενός κράτους κατά το σύνταγμα  της χώρας έχουν  τα ίδια δικαιώματα  ευθύνες και υποχρεώσεις. Όμως  θεωρώ πως οι πνευματικοί άνθρωποι οι διανοούμενοι της χώρας έχουν μεγαλύτερες ευθύνες με βάση τις γνώσεις τους στο αυξημένο αίσθημα ευθύνης που διαθέτουν και την κρίση τους.

Ο Ζάν Πώλ Σαρτρ στο ζήτημα της  ευθύνης των πνευματικών ανθρώπων των διανοουμένων, των λογοτεχνών  έγραψε αξιόλογες σελίδες στο έργο του.

Ο συγγραφέας του «Είναι και του μηδενός» Αισθάνεται ηθική στενοχώρια βλέποντας  ναρκωμένο τον άνθρωπο των γραμμάτων ξένον, αμέτοχο σε όσα συμβαίνουν, χωρίς εκρήξεις χωρίς επεμβάσεις στα γεγονότα, χωρίς δραστικές ετοιμότητες. Θεωρεί πως οφείλει να αναλάβει ένα ρόλο ηθικά υπεύθυνο μέσα στην κίνηση που παρόντος μέσα στην τρεχάμενη ζωή.

Ο Ευάγγελος Παπανούτσος σε  σχετικό ερώτημα απάντησε :Έχει μια  ηθική δέσμευση πάντοτε ο πνευματικός άνθρωπος, να είναι απόλυτα ειλικρινής και συνεπής προς ότι πιστεύει και με θάρρος αγωνίζεται αλλά και με ευπρέπεια-όπως ταιριάζει σε εκείνον που χρέος του ηθικό θεωρεί να τιμά τον «Άνθρωπο» τόσο στο πρόσωπο το δικό του όσο και στο πρόσωπο των άλλων. Η ανειλικρίνεια η ασυνέπεια, η δειλία, ο καιροσκοπισμός η αναξιοπρέπεια και τα παρόμοια δεν συμβιβάζονται με το ύφος ζωής  του «πνευματικού ανθρώπου».

Ο Κώστας Βάρναλης σημειώνει: Ο αληθινός πνευματικός άνθρωπος μπαίνει επί κεφαλής της φάλαγγας  των αγωνιστών του Έθνους. Δεν στέκει μακριά θεωρός του αγώνα. Τώρα κι όχι αύριο. Όποιος παρασταίνει τον ανεξάρτητο, τον αμέτοχο, τον ουδέτερο είναι συνεργός της βίας, «Ο μη ών μετ' εμού κατ' εμού εστίν» (Χριστός). Άμα βλέπεις τη μάνα σου να την σφάζουν και λες: «Δεν ανακατεύομαι» είσαι με το μέρος του δημίου»

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος σημειώνει για την ευθύνη του πνευματικού ανθρώπου:

«Νομίζω πώς πρώτο χρέος του πνευματικού ανθρώπου είναι η θέση απέναντι στην κοινωνία και στις εκδηλώσεις της, γιατί πνεύμα σε τελευταία ανάλυση θα ειπεί  γνώση ,ευθύνη, ήθος.»

 Σήμερα σ' αυτή τη λεηλασία, στη βεβήλωση των οσίων και των ιερών, το ποδοπάτημα κάθε αξίας, κάθε  αξιοπρέπειας και σοβαρότητας μάταια περιμένει ο λαός μας την παρουσία και διαμαρτυρία των πνευματικών ανθρώπων, των διανοουμένων.

Που είναι  άραγε οι θαρραλέες  και δυναμικές φωνές των διανοουμένων να καταγγείλουν να στηλιτεύσουν με τα μελανότερα χρώματα τις διάφορες ασχήμιες και  απαράδεκτες συμπεριφορές που διαπράττονται σε βάρος του ανυπεράσπιστου  Ελληνικού Λαού.

           Δυστυχώς στην εποχή μας απουσιάζουν μορφές που στο παρελθόν ζυμώνονταν οργανικά με τη ζωή του λαού μας, όπως Κοραής, Σολωμός, Αλέξανδρος Σούτσος, Αλέξανδρος Ραγκαβής, Λασκαράτος, Βαλαωρίτης, Πολυλάς, Παράσχος, Ροΐδης, Μαβίλης, Παλαμάς, Κ. Χατζόπουλος, Ίων Δραγούμης, Περικλής Γιαννόπουλος, Σικελιανός για να αναφερθούμε σε μορφές που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην ιστορία της πατρίδας μας.

   Διανοείσθε τι έγιναν σήμερα οι διανοούμενοι; Δυστυχώς με λύπη μου  θα  απαντήσω πως αυτομόλησαν .Έφυγαν από το στρατόπεδο του λαού και συμμάχησαν με τους δυνάστες του. Όσοι είχαν την τύχη να διαβάσουν  μια έκκληση τριάντα δύο(32) διανοουμένων  με τον τίτλο «Τολμήστε» θα συμφωνούσαν με την απάντηση.

Δυστυχώς η ιστορία μας επαναλαμβάνεται. Το κείμενο εκείνο υπήρξε ένα μνημείο δουλικότητας. Μ' αυτό το κείμενο απεμπολήθηκε και το τελευταίο ίχνος ανεξαρτησίας. Η έκκληση αυτή των «διανοουμένων» ήλθε να σφίξει ακόμη πιο δυνατά τη θηλιά στο πολιτικό σύστημα για να συναινέσει σε μια σειρά  άκρως νεοφιλελεύθερων αποφάσεων να δεχθεί ο λαός το κουτσούρεμα των μισθών και των συντάξεων, την απόλυση των δημοσίων υπαλλήλων, τη συρρίκνωση  του δημόσιου τομέα, την κατάργηση των νοσηλευτικών μονάδων, και  το ξεπούλημα δημοσίων επιχειρήσεων. Ζήτησαν να πειθαρχήσει ο λαός μας στα κελεύσματα   των δανειστών μας.

   Λυπάμαι που   πριν λίγες μέρες  δημόσια δήλωσα πως εάν έτσι είναι οι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας μου, αποποιούμαι τον χαρακτηρισμό...

ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ

ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ

Σε ένα μέρος, κάπου μακριά από παντού, ζούσε μια παράξενη πεταλούδα που άλλαζε μορφές. Τη μέρα ξυπνούσε ως ένα μεγάλο κίτρινο λουλούδι, ανάμεσα από δροσερά χορταράκια πράσινου γρασιδιού. Το απόγευμα γινόταν σταγόνα και ταξίδευε, πότε ως βροχή, πότε με τα νερά της θάλασσας και πότε ως ποτάμι. Το βράδυ γινόταν μια λευκή φωτεινή πεταλούδα που στα φτερά της είχε όλες τις αποχρώσεις των χρωμάτων εναλλάξ. Τη μία φώτιζε ένα κόκκινο περίγραμμα στην άκρη των φτερών της, την άλλη ένα μωβ, την άλλη ένα πράσινο και όλα τα υπόλοιπα χρώματα κατά καιρούς.

Η πεταλούδα αυτή είχε έναν σκοπό, μια αποστολή. Να μοιράζει αναμνήσεις. Οι άνθρωποι βλέπετε τον τελευταίο καιρό δε δούλευαν καθόλου πάνω σε αυτό το θέμα. Δούλευαν σκληρά για να βγάλουν χρήματα να ζήσουν, δούλευαν πολλές ώρες για να πετύχουν το καλύτερο αποτέλεσμα, δούλευαν μακριά από το σπίτι τους ή μέσα σε αυτό αλλά δε δούλευαν πάνω στις αναμνήσεις τους.

Η πεταλούδα, καθώς είχε ζήσει πολλά χρόνια σε αυτόν και άλλους κόσμους πιο μακρινούς, ήξερε ότι μετά από χρόνια όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα υποφέρουν από έλλειψη αναμνήσεων. Ο στόχος της λοιπόν ήταν να μαζεύει από τα στοιχεία της φύσης, από τη ζωή, όλα τα μυστικά. Ως λουλούδι μάζευε τα μυστικά του αέρα και της γης. Ως σταγόνα μάζευε όλα τα μυστικά του νερού και ως πεταλούδα μάζευε τα μυστικά της φωτιάς πετώντας από πάνω της όπου εκείνη άναβε. Τα μυστικά όπως καταλαβαίνετε ήταν πάρα πολλά, αμέτρητοι δυνατοί συνδυασμοί άρα αμέτρητες δυνατές αναμνήσεις.

Τα βράδια λοιπόν ξεκινούσε από τον τόπο της και πετούσε πάνω από τις ζωές των ανθρώπων. Συνήθως τους έβρισκε ξαπλωμένους στα κρεβάτια τους, λόγω της ώρας. Μερικοί ήταν κουκουλωμένοι αγκαλιά με τους συντρόφους τους. Σε αυτούς χάριζε την ανάμνηση όλων των δυνατών στιγμών τους, να την έχουν σαν όαση στα δύσκολα της ζωής και της σχέσης τους. Μερικοί ήταν με τους συντρόφους τους αλλά κάθε άλλο παρά αγκαλιά κοιμόντουσαν. Σε αυτούς χάριζε την ανάμνηση της ζωής τους πριν τη σχέση τους και την ανάμνηση όσων ερωτεύτηκαν στον άλλον αλλά και του δικού τους εαυτού τότε, όταν όλα ξεκινούσαν και φάνταζαν μαγικά. Σε όσους ήταν μόνοι χάριζε την ανάμνηση της θαλπωρής που κάποια στιγμή ένιωσαν στη ζωή τους και αυτή θα τους έκανε αργά ή γρήγορα να την αναζητήσουν ξανά και μέσα από σχέσεις με άλλους ανθρώπους. Στους πονεμένους χάριζε την ανάμνηση της πηγαίας δύναμής τους, αυτής που τους κράτησε ζωντανούς μέχρι και τώρα παρά όλα τα δύσκολα της ζωής τους.

Αναμνήσεις συναισθημάτων, στιγμών, ανθρώπων, εικόνων, ονείρων. Η πεταλούδα ένωνε τα μυστικά του κόσμου και τα μεταμόρφωνε σε δώρα. Ο στόχος της ένας: να σώσει το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους από την έλλειψη αναμνήσεων. Και μία ελπίδα: Ο κάθε άνθρωπος να μάθει να αγαπά τις αναμνήσεις του και να χαρίζει το ίδιο δώρο στους αγαπημένους του.

Καλό  Φθινόπωρο, γεμάτο μελλοντικές αναμνήσεις.

_________________________________________________________

Τύμπανα Πολέμου.

Τύμπανα Πολέμου.
 του Μίκη Θεοδωράκη
- Τα τύμπανα πολέμου ηχούν και πάλι στη Μέση Ανατολή.
Νέος στόχος η Συρία.
- Το έχουμε, νομίζω, πει. Κάθε τόσο πρέπει να γίνεται και ένας πόλεμος για να κρατηθεί το επίπεδο ζωής στις χώρες που στηρίζουν την κοινωνική τους ανάπτυξη στην εξαγωγή του μαύρου θανάτου. Κάποτε ο πρόεδρος Μιττεράν μου εκμυστηρεύθηκε ότι εάν δεν πουλήσουν όπλα, θα πέσει κάθετα το επίπεδο της ζωής στην Γαλλία. Και όταν λέμε «όπλα», πρόσθεσε, εννοούμε μεγάλα, χοντρά, ακριβά, όπως αεροπλάνα, υποβρύχια, τανκς, πυραύλους και φυσικά σφαίρες, εκατομμύρια σφαίρες.
– Και χημικά; τον ρώτησα, γιατί ήξερα.
- Αυτό δεν μπορώ να το πω, μου απάντησε με το γνωστό γαλατικό του ειρωνικό μειδίαμα. Αφού αυτός ο ίδιος είχε φροντίσει να σώσει τον γιο μου βάζοντάς τον στο μοναδικό στον κόσμο υπερσύγχρονο «διαστημικό» στρατιωτικό νοσοκομείο του Παρισιού που ήταν παράρτημα του εργαστηρίου παραγωγής χημικών, που τότε εφοδίαζαν τον Σαντάμ με αυτά, στον πόλεμο κατά του Ιράν. Τα χημικά εξόντωναν τους Ιρανούς και όσους δεν πέθαιναν «όπως θα έπρεπε» αλλά είχαν βαρειά εγκαύματα τους έφερναν σ’ αυτό το νοσοκομείο για να τους εξετάσουν βασικά οι επιστήμονες που έφτιαχναν τα χημικά και να διαπιστώνουν ποιο σφάλμα έκαναν στο κοκταίηλ των χημικών και έζησαν οι τραυματίες αυτοί ενώ κανονικά «έπρεπε» να πεθάνουν…
Έτσι μ’ αυτόν τον «ανθρωπιστικό» τρόπο γιατί παράλληλα οι γιατροί βελτίωναν τις μεθόδους θεραπείας εγκαυμάτων οι χημικοί των εργαστηρίων του μαύρου θανάτου βελτίωναν τις επιδόσεις τους! Σκέφτομαι την ικανοποίηση των επιστημόνων θανάτου όπου γης από το τελευταίο τους κατόρθωμα, τα εκατοντάδες παιδάκια στη Συρία, για να κρατηθεί ψηλά το επίπεδο ζωής ενός ακόμα προπύργιου της Δημοκρατίας και της υπεράσπισης της Ασφάλειας και της Ειρήνης σε περιοχή με υπανάπτυκτους λαούς.
- Μ.Θ. Και γιατί, κύριε Πρόεδρε, αντί να πουλάτε θάνατο δεν φροντίζετε να πουλάτε ειρήνη; Αντί για σφαίρες τρόφιμα, αντί για πυραύλους ψυγεία, αντί για κανόνια αυτοκίνητα, τηλεοράσεις, έπιπλα, σχολεία, βιβλία, ρούχα, αρώματα! Οι πόλεμοι δεν γίνονται μόνο για τα κέρδη;
- Φ. ΜΙΤ. Γίνονται για να παταχθεί η τρομοκρατία, οι εθνικισμοί, οι φανατισμοί
- Μ.Θ. Κι εσείς τι είσθε; Χωροφύλακες;
- Φ. ΜΙΤ. Ποιοι εμείς; Το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφασίζει.
- Μ.Θ. Το λέτε σοβαρά; Αφού υπάρχουν χώρες που δεν συμφωνούν.
- Φ.ΜΙΤ. Τότε απευθυνόμαστε στον ΟΗΕ, στην πλειοψηφία των Εθνών.
- Μ.Θ. Κορέα, Βιετνάμ, Αφρική, Νότια Αμερική… Μόνο αυτοί οι λαοί είναι άτακτοι;
Υπανάπτυκτοι; Κακοί; Κι αυτό το λέτε αυτό εσείς, ένας Γάλλος που έζησε από πρώτο χέρι την καλοσύνη, την Ανάπτυξη και την Τάξη της Χιτλερικής Γερμανίας… Υπάρχει τάχα ένας λαός σε όλο τον υπανάπτυκτο κόσμο που να έχει φτάσει την βαρβαρότητα και την κτηνωδία στα επίπεδα αυτής της ευρωπαϊκής χώρας;
Ήταν τότε που φιλοξενούσα τον Πρόεδρο της Γαλλίας στο σπίτι μου στο Βραχάτι. Όπως ξέρετε, ποτέ δεν αναφέρθηκα στις προσωπικές μας συζητήσεις, γιατί έτσι έπρεπε να κάνω. Πέρασαν όμως πολλά χρόνια και πιστεύω ότι αυτά τα λόγια που αποκαλύπτω, δεν θίγουν τη μνήμη του μεγάλου φίλου.
Μου δίνουν όμως το έναυσμα για να προχωρήσω σε ορισμένες σκέψεις με αφορμή τους πολέμους που σχεδόν κάθε χρόνο κάνουν εδώ κι εκεί οι ίδιες πάντα χώρες: ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ισραήλ και η Γερμανία να ακολουθεί προσεκτικά. Τι το κοινό έχουν; Έχουν πολλά. Όμως εγώ θα αναφερθώ στο γεγονός ότι οι πολεμικές τους βιομηχανίες μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισαν να παίρνουν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο στο σύνολο των παραγωγικών σχέσεων και δυνάμεων και επομένως και στους εθνικούς προϋπολογισμούς αυτών των κρατών, σε σημείο που, όπως το είπε κι ο Μιττεράν, να εξαρτάται το επίπεδο ζωής της χώρας από τα κέρδη της εξαγωγής του μαύρου θανάτου.
Όμως αυτή η τεράστια σημασία των πολεμικών βιομηχανιών στη ζωή ενός έθνους δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στα οικονομικά πλαίσια. Διότι διαβρώνει με πολλούς τρόπους ολόκληρη την κοινωνία. Και κυρίως ψυχολογικούς, ιδεολογικούς, πολιτικούς και φυσικά στρατιωτικούς. Τα εκατομμύρια εργάτες στις πολεμικές βιομηχανίες, οι οικογένειές τους, το κοινωνικό περιβάλλον στις μικρές πόλεις, όπου υπάρχουν πολεμικά εργοστάσια. Οι στρατιωτικοί που η ψυχολογία τους ανεβαίνει με το αίσθημα της δύναμης, της ανωτερότητας, της εθνικής ισχύος, της βίας που ξεπερνά τα όρια κάθε ελέγχου και γίνεται ανεξέλεγκτη, ατιμώρητη, κυριαρχική. Και φυσικά αυτή η αλλαγή της ψυχολογίας δεν περιορίζεται στους στρατιωτικούς αλλά διαχέεται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και κυρίως στα ΜΜΕ και τους επιστήμονες. Επίσης τα οικονομικά οφέλη δεν περιορίζονται στους λίγους επί κεφαλής.
Διαχέονται και αυτά σε όλη την κοινωνία. Όσο για τα κρατικά οφέλη, με τους φόρους πηγαίνουν προς τους κοινωνικούς τομείς της Πρόνοιας, Υγείας, Παιδείας και Έρευνας. Έτσι τελικά πίσω από κάθε δολάριο και κάθε ευρώ του κάθε πολίτη υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα των όπλων που κατασκευάζουν οι «πολιτισμένοι» για να εξοντώσουν τους «απολίτιστους», εισπράττοντας από τους θανάτους και τις καταστροφές τους κολοσσιαία κέρδη, ώστε να ζουν άνετα και πολιτισμένα και να δίνουν αφ’ υψηλού μαθήματα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και άλλες παρλαπίπες.
Συμπέρασμα: Από μια τέτοια κοινωνία αγρίων με γραβάτα, τι μπορεί κανείς να περιμένει; Η διαφορά μας εμάς των Ελλήνων από τους Ιρακινούς και τους Σύριους είναι γεωγραφικού χαρακτήρα, γιατί είμαστε πιο κοντά στα έθνη των «πολιτισμένων». Αν μας καίγανε ζωντανούς, όπως ετοιμάζονται να κάνουν τώρα με την Συρία, η οσμή των κρεάτων που καίγονται, ίσως έφτανε ως τη μύτη τους και αυτό είναι ενοχλητικό. Υπάρχουν άλλοι τρόποι για υπανάπτυκτους που κατά λάθος έγιναν Ευρωπαίοι. Εξ ίσου κερδοφόροι. 40 δισεκατομμύρια ευρώ κέρδισαν οι Γερμανοί από τη δική μας κρίση και από την κρίση των άλλων υπανάπτυκτων του Νότου