BIBΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ –ΚΡΙΤΙΚΗ Σημείωμα ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

BIBΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ –ΚΡΙΤΙΚΗ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Λ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ: «ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ» Ποίηση.

Εκδόσεις: «ΒιβλιοΠΑΝΟΡΑΜΑ»  ΗΛΙΔΑ 2014

                                                   Σημείωμα ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΥ

Πριν από λίγα χρόνια (2010) με την κυκλοφορία της «Μυσταγωγίας»,της πρώτης ποιητικής συλλογής του Γιώργου Μαργαρίτη  είχαμε επισημάνει την παρουσία ενός νέου λυρικού, ταλαντούχου θεράποντα της ποίησης.

Από  τότε ένας ονειροπόλος ζωγράφος με πολλές ευαισθησίες κι ανησυχίες είχε υποδηλώσει έντονα την παρουσία του, από γνήσιο και πηγαίο λυρικό λόγο με υμνητική δροσερή διάθεση προς την ομορφιά του Έρωτα και την καταξίωση της ζωής και του ανθρώπινου μεγαλείου.

Σήμερα ο ποιητής ,με το νέο ποιητικό του βιβλίο «Καλειδοσκόπιο» βεβαιώνει την εμφανή ωριμότητά του, την βιωματική του εμπειρία, την απλότητα της έκφρασης και τις υπαρξιακές του προσεγγίσεις.

Ο ποιητής όπως υπαινίσσεται στον αφιερωματικό του πρόλογο: «Ζωγραφίζει την ασπρόμαυρη πλευρά της κοινωνίας  μέσα από ένα καλειδοσκόπιο ιδεών».Οι στίχοι του διατρανώνουν την πίστη  του:

-Στην ελπίδα που εύχεται να μη προδοθεί από νέους Εφιάλτες και «να μη ξεψυχήσει μπροστά στα μάτια του!

-Να ξορκίσει μακριά το φόβο, να διαφεντεύει  μόνος του το πηδάλιο «Να  μείνει λεύτερος και να περάσει τις Συμπληγάδες  της ζωής…» (σελ.13).

-Ελπίζει στην έλευση της αδέκαστης Νέμεσης που θάρθει «να καταδικάσει /τα ανδρείκελα ενός σάπιου συστήματος/ τις διεφθαρμένες μαριονέτες της Υποταγής!» (σελ.17)

-Πιστεύει στους ποιητές και τους «Αυτόχειρες συνειδήσεως/που δεν σκύβουν το κεφάλι/ούτε παρακαλούν γονατιστοί/ ανδρείκελα της ιστορίας τους…»(σελ.19)

-Μας καλεί όλους να οπλιστούμε με την οργή / και το βαρύ τόξο του Οδυσσέα/να φορέσουμε τη χορδή της συνείδησης/στη γυμνή αλήθεια του τίμιου ξύλου…»(σελ.20)

-Κρατάει άσβηστες τις ιερές μνήμες της παιδικής αθώας  ψυχής του. Συντηρεί δροσερές και ανύσταχτες τις μνήμες από τις άγιες μορφές  της οικογενειακής εστίας που τους θεωρεί «Γίγαντες» κι υπόσχετε ότι αυτοί «θα είναι οι  φάροι κι Οδηγοί του!(σελ.24).

Ο ποιητής κατατάσσει στους  «Γίγαντες» και την κορυφαία ιέρεια της αγάπης τη μορφή της μάνας. Σ’ αυτή που πρωτογνωρίζουμε «τη μυρωδιά της αγάπης/το πρώτο χάδι/το γλυκό χαμόγελο/που συντροφεύει πιστά κι αδιάκοπα –τα πρώτα μας όνειρα»(σελ.25)

Τέλος σαν πατέρας, σα δημιουργός νέας ζωής κοιτάζει τα απορημένα μάτια του παιδιού του και τότε : «Κάνει τη θλίψη θυσία στην Οικουμένη/γίνεται Σίσυφος /και σηκώνει το βράχο του/και παίρνει δύναμη/από εκείνες «τις μικρές παλάμες/που σφίγγουν την ελπίδα/και δεν  την αφήνουν  να χαθεί/στα πιο σκοτεινά μονοπάτια…»(σελ.32).

Χαιρόμαστε παντού την αφτιασίδωτη δροσιά του πηγαίου στίχου  και την ειλικρίνεια των αισθημάτων του. Η αγωνία και η ψυχική οδύνη του ποιητή κι ο ασυμβίβαστος αγώνας να μην απολέσει τις ιδέες, της ηθικές Αρχές και την ανθρωπιά του, μεταστοιχειώνονται σε ρομφαία, σε κραυγή συμπαράστασης σε στωική θεώρηση των πραγμάτων ενός κόσμου που έχει χάσει το σωστό προσανατολισμό.

Τι άλλο μπορούμε να περιμένουμε απ’ έναν ποιητή-προφήτη, Σίσυφο, Προμηθέα;

Σημείωση: Το πιο πάνω σημείωμα του Γιάννη Ανδρικόπουλου δημοσιεύθηκε το σημερινό(22-9-2014) φύλλο της εφημερίδας των Πατρών «Η ΓΝΩΜΗ» στη Φιλολογική-Λογοτεχνική σελίδα  της  και στη στήλη που τηρεί κάθε Δευτέρα ο Γ.Α. με τίτλο: “Η ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ”.