ΖΗΤΙΑΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ
ΜΕΛΛΟΝ
Περνούσα τον πεζόδρομο
με το όνομα του
ποιητή του θούριου.
Ένας ηλικιωμένος κύριος
με βλέμμα θολό
και γερασμένο,
κοντοστέκεται πλάι μου,
και με
συγκροτημένη ντροπή,
χαμηλόφωνα
διατυπώνει το αίτημα του:
«να πάρω κάτι για τα εγγόνια μου»,
ψέλλισε.
Αυθόρμητα ρώτησα :
«δεν έχουν
γονείς;»
το ίδιο αυθόρμητη κι απάντηση:
έχουν μα είναι άνεργοι.
Τα λόγια του, καρφί σφηνώθηκε στην καρδιά μου
ράπισμα στους πολιτικούς μας
και την κοινωνία μας…
Το χέρι
αυθόρμητα ανέσυρε τα τελευταία
ευρώ της σύνταξης του μήνα που έληγε,
κι έφυγα σιωπηλός και περίλυπος…
Πάτρα 26-11-16
Λεωνίδας Γ.
Μαργαρίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου