ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΖΩΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΝΕΖΕΡΙΤH

 

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΖΩΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΝΕΖΕΡΙΤH 

 

            Ήδη πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια από τότε που η αντιλήπτωρ και τροφός των αδέσποτων γάτων της πόλης, η Υπάλληλος του Πρωτοδικείου Πατρών φίλη και εκλεκτή συνεργάτης στα Δικαστήρια Γεωργία Νεζερίτη ταξίδεψε στη γη των Μακάρων.

  Υπήρξε μια αρίστη δικαστική υπάλληλος που εξάντλησε την ιεραρχία της υπηρεσίας της μέχρι του βαθμού της Προϊσταμένης της Γραμματείας του Πρωτοδικείου Πατρών.

         Δεν γνωρίζω εάν στα Ηλύσια πεδία θα βρει άλλα ζώα να φροντίζει και να περιποιείται!
        Οι γάτες της πόλης έμειναν ορφανές και απροστάτευτες. Ο θάνατος της Γεωργίας τους στέρησε το ημερήσιο συσσίτιο και την αγάπη από έναν άνθρωπο που ανυστερόβουλα επεδείκνυε καθημερινά το ενδιαφέρον της για τους φίλους της γάτους, γάτες, γατάκια, εγκαταλείποντας τους τροφίμους της ορφανούς.
        Η Γεωργία δεν είχε την ευτυχία να δημιουργήσει οικογένεια και να αποκτήσει παιδιά. Είχε όμως δώσει νόημα στη ζωή της με το να είναι μέλος του Ερυθρού Σταυρού και να προσφέρει στο δοκιμαζόμενο άνθρωπο τη συνδρομή και βοήθειά της κι ακόμη εκδήλωνε τα φιλόζωα αισθήματά της σε καθημερινή βάση με το να προσφέρει φαγητό σε εκατοντάδες γάτες, γάτους γατάκια και να ενδιαφέρεται για τα ζώα γενικώς.
        Δεν πρόλαβε να λάβει και να χαρεί τη σύνταξή της. Η μάστιγα του αιώνα μας την κεραυνοβόλησε και μια μέρα η ραγδαία επιδείνωση της υγείας της την καθήλωσε για μερικούς μήνες στο κρεβάτι του νοσοκομείου και εκεί άφησε την ύστατη πνοή της. Ήταν πλέον ανήμπορη να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς τους φίλους της τα ζώα. Εκείνα με την απουσία της έχασαν ένα καλό φίλο και προστάτη.
        Προ ημερών συνάντησα στο αρχείο μου ένα κείμενο που την αφορούσε και την παρουσίαζε χωρίς να την κατονομάζει που είχα κρατήσει ,από την εφημερίδα “ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ” με τον τίτλο: «ΓΑΤΟΒΑΣΙΛΕΙΟ…».
        Επειδή θεωρώ πως το κείμενο του Δημοσιογράφου και λογοτέχνη Γιάννη Καραλή, δημοσιευμένο στο καθημερινό του βήμα “Εδώ κι εκεί” με την υπογραφή: ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΟΣ, παρουσιάζει ανάγλυφα και με λογοτεχνικό τρόπο το καθημερινό έργο προσφοράς της αείμνηστης φίλης Γεωργίας στα ζώα, αξίζει να τιμήσουμε τη μνήμη της παραθέτοντας το αυτούσιο:

 

        «Ήταν δειλινό. Απ’ αυτά τα θαυμάσια πρωτανοιξάτικα Πατρινά ηλιοβασιλέματα με τα μενεξελιά και ροζ συννεφάκια στον αχαϊκό ουρανό ,όταν συντροφιά με φίλο-συντοπίτη από τα παλιά, περπατούσαμε στους μικρόδρομους της γραφικής συνοικίας του άλλοτε Μαρκάτου.
        Σε κάποια στιγμή έτσι, στα καλά καθούμενα εκεί κοντά στην πολυχρονίτικη καμάρα της οδού Ηφαίστου, βλέπουμε ένα σμήνος από δεκάδες γάτους και γάτες να βγαίνουν από τις κρύπτες τους και να κυκλώνουν νιαουρίζοντας μια Πατρινιά κυρία, που κρατούσε στα χέρια της μια σακούλα με φαγητό…
        Πούθε ήρθαν τόσες γάτες! Και πως γνώρισαν την ανώνυμη κυρία που τους έφερε συσσίτιο;
        Δεν ξέρεις, τι να κάνεις, όταν άξαφνα μπερδεύονται στα πόδια σου πενήντα-τόσο τις υπολόγισα-γάτες!…Πώς να τις προσπεράσεις; Και ήσαν όλες πανέμορφες.    Άλλες ολόλευκες σα νυφούλες, με κάτι γαλανά μάτια γεμάτα αθωότητα, άλλες με βελούδινες γκρίζες ερμίνες, ναζούδες, βεργολυγιστές και πονηρομάτισσες κι ανάμεσά τους γέροι γάτοι με μεγάλα μουστάκια, ως ορεσίβιοι τσελιγκάδες, γρυλίζοντας νιαουρίζοντας απαιτητικά, να πάρουν πρώτοι αυτοί τους μεζέδες που είχε φέρει η ζωόφιλη κυρία.

        Σε μια στιγμή όλα αυτά τα αιλουροειδή κύκλωσαν την ευεργέτιδά τους κι όπως αυτή έσκυψε για να τα ταΐσει, την κουλούμωσαν, ανέβηκαν επάνω της, της μιλούσαν θαρρείς, την παρακαλούσαν νιαουρίζοντας, να τους δώσει κοψίδι από το συρφετάσι που κρατούσε. Πεινασμένες, ταλαιπωρημένες γάτες, άλλες με τριμμένα τα γούνινα παλτά τους κι άλλες τραυματισμένες από χτυπήματα βάρβαρων διωχτών τους. Και όσο περνούσε η ώρα, νέα κύματα από αγέλες γάτων ξεπρόβαλαν, ως αντάρτες σε ενέδρα για γιουρούσι, από τα οικόπεδα τα ριζωμένα στο τούμπι που διαχωρίζει την παλιά από τη νέα πόλη κοντά στις σκάλες της οδού Πατρέως.
        Τέτοιο γατομάνι δεν είχαμε ξαναδεί, δεν φανταζόμαστε ότι υπάρχουν τόσες αδέσποτες γάτες στο …ψυχαγωγικό κέντρο της πόλης μας.
Έτσι που βρεθήκαμε κυκλωμένοι στο γατοβασίλειο, σταθήκαμε αποσβολωμένοι, ακίνητοι, σχεδόν αγαλματοποιηθήκαμε.
        Η ζωόφιλη κυρία, ως φαίνεται γνώριμη προ πολλού των γάτων, ονομάτιζε τις ψιψίνες ,πρόσεχε να μην αδικήσει στη διανομή του συσσιτίου καμιά τους, κοιτούσε με στοργή και τρυφερότητα τα σμήνη των ταλαιπωρημένων και πεινασμένων πλασμάτων, έμοιαζε ως εκπρόσωπος του Ερυθρού Σταυρού σε καταυλισμό αιχμαλώτων ναζιστικού στρατοπέδου!

        Ο φίλος με τον οποίο είχαμε μπερδευτεί από την απρόσμενη επιδρομή, προσπαθούσε να περάσει ανάμεσα στις γάτες, πηδώντας τη μια και την άλλη, μέχρι το αντικρινό πεζοδρόμιο Είχε φοβηθεί μη τυχόν και κάποια τους, θες από πείνα, θες από πάτημα της ουράς, γυρνούσε και τον δάγκωνε…και άντε μετά για αντιλυσσική θεραπεία!
        Αλήθεια, η Δημαρχία γνωρίζει την ύπαρξη του γατοβασίλειου στην καρδιά της πόλεως;  Kαι τι κάνει για την αντιμετώπισή του;»
        Ατυχώς μέχρι σήμερα εκτός από την Μέριμνα Προστασίας Ζώων που καταβάλλει φιλότιμη προσπάθεια να περιμαζέψει και να φροντίζει τα αδέσποτα ζώα καμιά μέριμνα εκ μέρους του Δήμου για την περίθαλψη και φροντίδα των αδέσποτων ζώων δεν υπάρχει.

         Έτσι η πόλη είναι γεμάτη από αδέσποτους σκύλους και γάτες που κυκλοφορούν χωρίς τη φροντίδα κανενός. Η αείμνηστη Γεωργία έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στην προστασία των αδέσποτων. Σήμερα το έργο της τουλάχιστον για τις γάτες του πάρκου του Αγίου Ανδρέα στην παραλιακή ζώνη έχει αναλάβει ένας άλλος φιλόζωος.
        Είθε η ψυχή της να βρει την δικαίωση για όσα καλά έπραξε στη ζωή της και ιδιαίτερα για το ενδιαφέρον της στα ζώα, πλάσματα κι εκείνα του Θεού του οποίου εύχομαι όλα αυτά να βαρύνουν στην κρίση …

                                                                                                           Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης