KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΑΣΤΡΑΝΤΑΣ
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ
O ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ
ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΓΑΣΤΟΥΝΗΣ
Γεννήθηκε στην Τρίπολη το έτος 1912.
Υπήρξε πρωτότοκος γιός του Χρήστου Καστραντά εκπαιδευτικού και της Δέσποινας το γένος Γεωργίου Γεωργοπούλου από τη Μάκρη.
Τα πρώτα μαθήματα έλαβε στην Τρίπολη κοντά στον εκπαιδευτικό πατέρα του και τις Γυμνασιακές του σπουδές τελείωσε επίσης στην Τρίπολη.
Μετά την αποφοίτηση του από το Γυμνάσιο εισήχθη και ενεγράφη στη Μαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών από όπου έλαβε πτυχίο το έτος 1938.
Ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος τον βρήκε από τους πρώτους στο Αλβανικό μέτωπο όπου υπηρέτησε ολόκληρη την περίοδο του Αλβανικού έπους ως Λοχίας.
Μετά την κατάρρευση του μετώπου και την υπογραφή της ανακωχής η ομάδα στην οποία υπηρετούσε είχε ορισθεί ως οπισθοφυλακή του υποχωρούντος στρατεύματος.
Κρατήθηκε όμως μετά της μονάδος του αιχμάλωτος από τους Ιταλούς εις εκδίκηση και μεταφέρθηκε στην Ιταλία.
Εκεί αναγνωρίσθηκε το άδικο της αιχμαλωσίας τους και μετά ολιγόμηνη παραμονή στην Ιταλία επέστρεψε στην Ελλάδα.
Κατά τη διάρκεια της εχθρικής κατοχής παρέμεινε στην Αθήνα και υπηρέτησε ως υπάλληλος στο Ταμείο Ασφαλίσεως Εμπόρων.
Μετά την απελευθέρωση διορίσθηκε κατά το έτος 1946 ως καθηγητής Μαθηματικών στο Γυμνάσιο Κάτω Κλειτορίας. Στη συνέχεια υπηρέτησε στο Γυμνασιακό παράρτημα Κέρτεζης Καλαβρύτων.
Από του έτους 1947 τοποθετήθηκε στο Γυμνάσιο Γαστούνης από όπου τελικά και συνταξιοδοτήθηκε.
Το έτος 1954 νυμφεύθηκε την Αναστασία το γένος Χρήστου Πετρόπουλου από τη Γαστούνη.
Από το γάμο του αυτό απέκτησαν τρία παιδιά,τη Δέσποινα, τη Χρηστίτσα και τον Χρήστο.
Υπήρξε ως καθηγητής και ως άνθρωπος σταθερός και σοβαρός.
Διέθετε τις σπουδαιότερες αρετές του εκπαιδευτικού, την υπομονή και την αγάπη προς το παιδί.
Γι’ αυτό κρατούσε πολύ καλή θέση και στάση τόσο προς τους προϊσταμένους του, προς τους μαθητές του και προς την κοινωνία της Γαστούνης γενικότερα.
Υπήρξε άριστος οικογενειάρχης.
Στην ανατροφή των παιδιών του είχε άριστο βοηθό και συνεργάτιδα τη σεμνή και άξια καθ’ όλα σύζυγο του.
Και μια προσωπική εμπειρία για το ενδιαφέρον του για τα παιδιά.
Κάποτε ειδοποίησε τον πατέρα μου να έλθει στο Γυμνάσιο προς συνάντηση του.
Ο πατέρας μου αμέσως τον συνάντησε. Κι ο καθηγητής μου, του είπε επί λέξει τα εξής:
«Αυτό το παιδί σας το Λεωνίδα θα πρέπει να τον προσέξετε ιδιαιτέρως. Τον βλέπω συνέχεια σκεπτικό, δεν κάνει πολύ παρέα με τους συμμαθητές του, είναι συνέχεια με ένα βιβλίο απομονωμένος και διαβάζει…μου έχει κάνει εντύπωση η στάση του γιατί διαφέρει πολύ η συμπεριφορά του από τα άλλα παιδιά. Ο πατέρας μου τον άκουσε με προσοχή, αλλά τότε ούτε παιδοψύχιατροι υπήρχαν ούτε ασφαλώς και χρήματα γι’ αυτό το σκοπό.
Μου είχε κάνει εντύπωση το ενδιαφέρον του και η αγάπη του για το πρόσωπό μου.
Έχω από τότε τις καλλίτερες των εντυπώσεων για αυτό τον καθηγητή μου όπως και για την εσχάτως αποβιώσασα καθηγήτρια μου αείμνηστη Μπετίνα Πυριόχου-Γιαννακοπούλου.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της Ηλειακής γής. Ο Θεός εύχομαι να κατατάξει τις ψυχές των αγαπημένων μου καθηγητών-τριας εν μέσω των εκλεκτών του, των Δικαίων και των Αγίων, ας είναι ένα ελάχιστο μνημόσυνο η παρούσα ανάρτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου