ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ
Λεωνίδα Μαργαρίτη: «ΚΡΑΥΓΕΣ- ΨΙΘΥΡΟΙ-ΣΙΩΠΕΣ»Ποίηση
Εκδόσεις «Στέγη Γραμμάτων-Κωστής Παλαμάς» Πάτρα 2021
Σημείωμα Σταύρου Ιντζεγιάννη
Καταξιωμένος στον κοινωνικό-πολιτικό και πολιτιστικό τομέα ο Επι. Δικηγόρος Λεωνίδας Μαργαρίτης και πρόεδρος της Εταιρείας λογοτεχνών Ν/Δ Ελλάδος με πλούσιο έργο στην πνευματική του παρακαταθήκη δοκιμιακό, πεζογραφία, ποίηση αλλά και κριτικές αναλύσεις έργων, δημοσίευσε πριν λίγο καιρό την ποιητική συλλογή «Κραυγές- Σιωπές- Ψίθυροι» ( Έκδοση της Στέγης γραμμάτων Κωστής Παλαμάς).
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο συμβολικός τίτλος δεδομένου ότι η ποίηση του κ. Μαργαρίτη είναι ποίηση της καθημερινότητας αυτής ακριβώς που στοιχειοθετείται με Κραυγές, Σιωπές και Ψίθυρους.
Υπηρετεί κι εδώ την ελεύθερη ποίηση τηρώντας την εσωτερική αρμονία των ήχων κάτι που διευκολύνει όχι μόνο αλλά και ελκύει τον αναγνώστη κερδίζοντας ακόμη και όσους δεν αρέσκονται στον ελεύθερο στίχο αποδεικνύοντας ότι η ελευθερία στην ποίηση δε σημαίνει αποδέσμευση από κανόνες αλλά αντίθετα τους υπηρετούν μέσα από την εσωτερικότητα του κειμένου και μετατρέπουν την ανυπαρξία τους σε αρμονική ροή και αναγνωσματική απόλαυση. Εξ άλλου η περιγραφικότητα-αντίθετη με την αφαίρεση της σύγχρονης ποίησης - σηματοδοτεί τον δοκιμιακό λόγο του, που ο δικηγόρος Μαργαρίτης τον υπηρέτησε και τον υπηρετεί!
Έχοντας στο λεκτικό του θησαυροφυλάκιο ένα θησαυρό λέξεων δεν δυσκολεύεται όντας άλλωστε έμπειρος ύστερα από τόσο πνευματικό έργο στον χειρισμό της απλής και γι αυτό ωραίας πραγματικά , δημοτικής μας γλώσσας και στην αρμονική σύζευξη των ήχων και της αισθητικής τους με τον λυρισμό να απογειώνεται κάποιες φορές όπως στο ωραίο ερωτικό του :
«Ζω στα μάτια σου τη θάλασσα
Στη ματιά σου τον Παράδεισο
Στα μαλλιά σου τους αέρηδες
στην ψυχή σου την καταιγίδα
στην καρδιά σου τη γαλήνη.
Ζω το όνειρο
που με τα χέρια σου
χάρισες μόλις χθες
μια νύχτα των παλαιών ημερών».
Δεν είναι η εξαίρεση. Όλη η συλλογή έχει κάτι από άρωμα ερωτικής συναισθηματικότητας. Η γυναίκα ( βασικό στοιχείο της κάθε ποίησης) τον εξουσιάζει και κάνει παντού αισθητή την παρουσία της με λυρικό λόγο.
Ο έρωτας ενυπάρχει στην ιδανική του μορφή και υπογράφει τον πλούσιο συναισθηματικό του κόσμο με εξαίσιο - ωστόσο συγκρατημένο- λυρισμό αποφεύγοντας πλατειασμούς και βερμπαλισμό. Γι αυτό άλλωστε τον θεωρώ βαθύτατα ερωτικό με την ουσιαστική έννοια του έρωτα που εκφράζεται μέσα από τον βαθύ συναισθηματικό κόσμο του καλλιτέχνη– του πνευματικού εργάτη και απαντά στον γύρω αισθητό κόσμο σε μια ιερότητα που εξιδανικεύει τα αισθήματα.
Χαρακτήρισα την ποίησή του, ποίηση της καθημερινότητας την οποία παρουσιάζει με μια περιγραφικότητα. Πράγματι αν δει κανείς τη θεματολογία του θα διαπιστώσει ότι αρύεται την έμπνευσή του από την απλή καθημερινή ζωή εμβαθύνοντας στη ουσία πέρα και από τη πάνω από την επιφάνειά της :Το κάστρο της Μεθώνης- Μια άνοιξη στο Πήλιο-Μνήμη του προπάππου Μαργαρίτη ( Πατριάρχη της γενιάς τον αποκαλεί) με τον χαρακτηριστικό του στίχο στο τέλος : «….Ακριβέ μου πρόγονε
Έδειξες πραγματικά το μεγαλείο σου
Υποθήκη ζωής
Για μας τους απογόνους σου»
Ακόμη «μας έλειψαν τα χαμόγελα» γράφει στη σελίδα 66 σε μια σπάνια υπογράμμιση της παγκόσμια και όχι μόνο της ελληνικής πραγματικότητας που χαρακτηρίζει την εποχή μας
«…. ατυχώς οι δυνάστες
Μας έκλεψαν και τα χαμόγελα …!!!»
Και σε μια στιγμή τρυφερότητας ξεχωρίζει η αφιέρωση στην εγγονή του
« Το ανθογυάλι της ζωής σου
είναι γεμάτο ανθούς και μυρτιές
και να θυμάσαι πάντα πως κάποτε
κι εμείς χαμογελούσαμε…»
Ενώ αφιερώνει τα ερωτικά του γεμάτα από έναν εξομολογητικό λόγο ,με έναν ποταμό λεξιμαγείας στη γυναίκα του τη γλυκύτατη Φανή όπου και το ωραιότατο
« Η αγκαλιά σου μια αγκαλιά λουλούδια
άνθη που φυτέψαμε μαζί
στα παρτέρια μιας ζωής
μιας ολόκληρης ζωής.»
Όσοι διαβάζουν ποίηση όχι απλώς για τέρψη αλλά ψάχνοντας τη βαθύτερη ουσία της ζωής θα βρουν στη συλλογή «Κραυγές, Σιωπές και Ψίθυροι» του Λεωνίδα Μαργαρίτη μια θρησκευτικότητα που δεν έχει σχέση με το εκκλησιαστικό γεγονός αλλά εκφράζει τη βαθύτερη ουσία του Θείου που ενυπάρχει στον άνθρωπο και συμβαδίζει με τη φιλοσοφική του διάθεση :Άρνηση (σελ45)
«Τώρα που τον σταυρώνουμε κάθε μέρα
Πόσες αρνήσεις άραγε ισοδυναμούν
ίδιες του Πέτρου ….» η
ή αλλού(σελ 40)
…το τίμημα της αμαρτίας θάνατος
Θα είναι δίκαιος
Αν σταθούμε αμετανόητοι
Και αμετάπειστοι
Στη φιλευσπλαχνία Του (Ελεος στη μεγάλη καρδιά )
Κι αλλού : Οι φίλοι.. Αραιώνουν όπως τα φύλλα του φθινοπώρου
Ή ;..Ισορροπώ εν μέσω επιτρεπτού
και ανεπίτρεπτου
Ισοζυγίζω τις στιγμές που βαραίνουν
το λογαριασμό των χρεών μου
προς τρίτους και σε σένα (Ισορροπιστής- σελ 76)
65 ποιήματα μιας πολυεπίπεδης θεματολογίας γεμάτα από «Κραυγές ,Σιωπές και Ψίθυρους» χαρακτηριστικά του ενεργού πολίτη που παρατηρεί –αφουγκράζεται την εποχή του και την κάνει ποίηση μπαίνοντας στη βαθύτερη ουσία της.
Ξεχωρίζω από τα καλλίτερα του που μοιάζει μια κραυγή εκ βαθέων. Ένα: De profundis clamavit .Διαμαντάκι!
Είναι το Ζεϊπέκικο
Για ένα ζεϊμπεκικο πετάει η καρδιά μου
στα πρώτα χρόνια, τότε στα λιβάδια
Ανάσες στεναγμοί λυγμοί στα βράδια
Ζωντάνευαν τις νύχτες τα όνειρά μου
Στους ήχους της πενιάς του τραγουδιού σου
ζητιάνος γίνομαι των στοχασμών της ρίμας
τους ξεχασμένους στίχους αναθυμιέμαι
και ξενυχτούν τα ριζωμένα καρδιοχτύπια.
Καλοτάξιδο φίλε και σε άλλα γρήγορα
Σταύρος Ιντζεγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου