ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΡΑΤΖΑΣ Ο ΛΑΪΚΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ

Toν περασμένο Σεπτέμβρη συμπληρώθηκαν 189 χρόνια από την αποφράδα εκείνη μέρα της 4ης Σεπτεμβρίου 1821 που έπεσε έξω από την πόρτα της Μονής Ομπλού χτυπημένος όχι από βόλι των εχθρών τούρκων αλλά από βόλι συναγωνιστών του ο πρωτοκαπετάνιος πατρινός λαϊκός αγωνιστής ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΡΑΤΖΑΣ.
Τυφλωμένοι από το μίσος που εξέθρεψαν με υποψίες που διέσπειραν οι πρόκριτοι της Αχαΐας, περί δολοφονίας του Σταμάτη Κουμανιώτη στην πολιορκία του Κάστρου των Πατρών από τον οπλαρχηγό Παναγιώτη Καρατζά, η ζηλοφθονία που είχε φωλιάσει στις καρδιές των Κουμανιωταίων για τις επιτυχίες του Καρατζά και ο φόβος των προκρίτων ότι ο Καρατζάς ήταν με τη δράση του ο φυσικός Ηγέτης του επαναστατημένου λαού των Πατρών κάτι που διεκδικούσαν για τον εαυτό τους ,κατάφεραν με τη δολοφονία του, να τον βγάλουν από την μέση.
«Φρικώδες αποτέλεσμα του πάθους και του φθόνου», χαρακτηρίζει σε ένα ελεγείο του ο ποιητής και δάσκαλος του Γένους Τριαντάφυλλος Σπονδής, τη δολοφονία του Καρατζά.
Ο Καρατζάς αδικημένος από την ιστορία και όχι αντάξια τιμημένος από την πολιτεία παραμένει αγνοημένος από τους νεοέλληνες.
Η ιστορία φάνηκε φειδωλή για τον γενναίο Οπλαρχηγό όπως και για πολλούς άλλους ,όχι όμως και η Δημοτική Μούσα που αντίθετα ύμνησε τα κατορθώματά του και θρήνησε τον άδικο χαμό του.
Στο Πάνθεο των Ηρώων που έστησε η ευγνωμοσύνη μας υπήρξαν μορφές που δεν άξιζαν τις τιμές που τους δώσαμε.
Η αλήθεια μαθαίνεται δύσκολα και καθυστερημένα.
Ο Παναγιώτης Καρατζάς υπήρξε ένας λαϊκός πρωτοκαπετάνιος που με τα παλικάρια του άρχισε την επανάσταση στην Πάτρα στις 21 του Μάρτη του 1821 .
Ήταν μυημένος στη Φιλική Εταιρεία από τον Παπαφλέσσα και διαδραμάτισε τον πρώτο ρόλο στην έναρξη της Επανάστασης.
Επικεφαλής ξεσηκωμένων οπλισμένων πατρινών χτύπησε τους Τούρκους μέσα στην πόλη της Πάτρας και τους εξανάγκασε να κλειστούν στο κάστρο του οποίου κατέστρεψε το υδραγωγείο, καί στέρησε τους πολιορκημένους το νερό κι ακόμη επεχείρησε να καταστρέψει μέρος των τειχών με υπονόμευση και πυροδότηση
Η πολιορκία του Κάστρου ήταν δική του καθαρά επιχείρηση την οποία συνέδραμαν Κεφαλλονίτες και Ζακυνθινοί με τους Γερακάρη και Λειβαδά με κανόνια που είχαν φέρει από τα καράβια τους καθώς και οι Κουμανιωταίοι.
Αυτή η πολιορκία ήταν η πρώτη σημαντική οργανωμένη και συντονισμένη επαναστατική απελευθερωτική πράξη του Λαού των Πατρών υπό την άξια ηγεσία του Καρατζά.
Για την αποτυχία άλωσης του Κάστρου δεν ευθύνεται , αφού στις εκκλήσεις του για βοήθεια, οι Πρόκριτοι, δεν ανταποκρίθηκαν.
Η δεύτερη σημαντική επαναστατική πράξη που στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία ήταν η μάχη με τους Τούρκους στη θέση Γηροκομείο της Πάτρας. Πρόκειται για την πρώτη τακτική μάχη που κίνησε το θαυμασμό όλων.
Ο Καρατζάς απέδειξε ότι δεν ήταν μόνο μεγάλο παλικάρι αλλά και στρατιωτικό μυαλό.
Στη Μάχη του Γηροκομείου οι Επαναστάτες του Καρατζά έχασαν 20 συντρόφους τους ενώ οι Τούρκοι έχασαν 100 στρατιώτες και αξιωματικούς και υποχρεώθηκαν καταδιωκόμενοι να ξανακλειστούν στο κάστρο.
Βέβαια ο άσημος τσαγκάρης των Πατρών, κατά τη διάρκεια της αναγκαστικής εξορίας του στη Ζάκυνθο είχε καταταγεί εθελοντής στο 3ο Τάγμα της Ελληνικής Λεγεώνας της Γραμμής και υπηρέτησε εκεί για τρία χρόνια και απέκτησε πολύτιμη εμπειρία και πολλές στρατιωτικές γνώσεις. Για τις ικανότητές του και τις γνώσεις του έλαβε και προαγωγή στο βαθμό του Ανθυπολοχαγού.
Ήθελε μ΄ αυτή του την πράξη να βοηθήσει την πατρίδα υπό καλύτερες προϋποθέσεις.
Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Καρατζάς είχε την βοήθεια και τη στήριξη του επίσης άλλου αγνοημένου της Επανάστασης μεγαλέμπορου και οικονομικού στυλοβάτη της και Διοικητή των Ελευθέρων Πολιορκούμενων του Μεσολογγίου, Ιωάννη Παπαδιαμαντοπούλου, ο οποίος είχε αναλάβει ακόμη και τη διατροφή της οικογένειας του πρωτοκαπετάνιου κατά τη διάρκεια της τριετούς αναγκαστικής εξορίας του στη Ζάκυνθο.
Η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αχαΐας σε συνεργασία με τους Δήμους , Πατρέων (τόπος κατοικίας) Μεσσάτιδος (τόπος δολοφονίας ) και Συλλόγου Ενεργών Πολιτών που φέρει την επωνυμία του Πρωτοκαπετάνιου, τίμησε τον πρόωρα χαμένο οπλαρχηγό με εκδήλωση στην επέτειο δολοφονίας του στην Μονή Ομπλού .
΄Ηταν μια εκδήλωση μνήμης και απόδοσης ένα μέρος της οφειλόμενης τιμής των Αχαιών, στον Καρατζά, από τους φορείς τους της πόλης και του Νομού.
Όμως παραμένει για υλοποίηση η πρότασή μας για τη διαμόρφωση του χώρου του τάφου του Οπλαρχηγού που βρίσκεται έξω από τη Μονή Ομπλού, σε Ηρώο με ανάλογη επιγραφή καθώς και η κατασκευή ανδριάντα που μπορεί να τοποθετηθεί δίπλα στο ναού του Οσίου Λουκά όπου μέχρι το 1950 υπήρχε η κατοικία του, ή στην πλατεία Αγίου Γεωργίου από όπου στις 21 Μάρτη ξεκίνησε η Επανάσταση του 21 από αυτόν και τα παλικάρια του, την οποία επισημοποίησε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός στην ίδια πλατεία στις 25 του ίδιου μήνα.
Τέλος θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το πρώτο θετικό βήμα για την απόδοση τιμής στον Οπλαρχηγό της Επανάστασης έγινε από τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Αχαΐας με την έκδοση εξόδοις της του βιβλίου του απ΄ ευθείας απογόνου του συμπολίτη Αντιστράτηγου Ε. Α.
Ανδρέα Κ. Καρατζά με τον τίτλο «ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΡΑΤΖΑΣ Ο ΟΠΛΑΡΧΗΓΟΣ» για να καταστεί ευρύτερα γνωστή η προσφορά του αδικοχαμένου αγωνιστή.
Ελπίζουμε πως και η Τοπική Αυτοδιοίκηση θα πράξει το καθήκον και θα εξοφλήσει πλήρως το χρέος της προς τον Λαϊκό Πρωτεργάτης της Επανάστασης στην περιοχή των Πατρών, τον ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΡΑΤΖΑ.

Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ«ΗΛΕΙΑΚΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ – ΗΛΕΙΑΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ 11»

Κυκλοφόρησε και φέτος για 9η συνεχή χρονιά από τις εκδόσεις ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΝΟΡΑΜΑ ο ετήσιος τόμος της ιστορικής –αρχαιολογικής –λαογραφικής & λογοτεχνικής έκδοσης «Ηλειακή Πρωτοχρονιά –Ηλειακό Πανόραμα 11».
Στις 608 σελίδες του ο αναγνώστης θα διαβάσει έναν πλούτο θεμάτων Ηλειακού ενδιαφέροντος γραμμένα από εβδομήντα τέσσερες(74) Ηλείους κυρίως συγγραφείς.
Τον τόμο, όπως κάθε χρόνο, χαιρετίζει με κείμενο θρησκευτικού ενδιαφέροντος ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ηλείας κ.κ. Γερμανός με τίτλο: «Το επιτίμιο της ακοινωνησίας και των προϋποθέσεων επιβολής αυτού» ενώ η προϊσταμένη της 6ης ΕΠΚΑ Γεωργία Χατζή-Σπηλιοπούλου παρουσιάζει το Έργον της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ολυμπίας κατά το 2009.
Ακολουθούν κείμενα για την προϊστορία της Ηλείας αρχαιολόγων και ιστορικών ερευνητών. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις εργασίες : «Δήμητρα, η αγλαόδωρος θεά. Η λατρεία της Δήμητρας στην Ηλεία», της Ολυμπίας Βικάτου, «Η Προϊστορία της Ήλιδος και ο βασιλιάς Αυγείας», της Βασιλικής Ζαχαροπούλου, «Το αρχαίο Νεκροταφείο των Σαβαλίων. Τα ανασκαφικά δεδομένα», του Χρήστου Ματζάνα, «Οργάνωση και διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων», της Λίλας Κουτσουμπελίτη, «Μακροσκοπική ανθρωπολογική μελέτη του Μυκηναϊκού νεκροταφείου του Αρβανιτίου, θέση “Σπηλιά”», του Σωτήρη Λαμπρόπουλου, «Χελιδόνι», της Ζαχαρούλας Λεβεντούρη, «Τεχνικές παραγωγής νομισμάτων και νομισματοκοπεία του αρχαίου Ελληνικού κόσμου μέσα από τις ανασκαφικές μαρτυρίες», της Τώνιας Μουρτζίνη, «…τα δε Ηλείων γράμματα αρχαία…», της Λεμονιάς Αντ. Μπαστιάνου –Νταβλούρου, «Αρχαία Ηλεία. Ο Ιστορικός και Πολιτιστικός της ρόλος», του Αθανασίου Τσάκωνα, «Ο Ιππόδρομος της Ολυμπίας», του Θεόδωρου Ανδρουτσόπουλου, «Ίαμος και Αμυθάων. Οι «Μυθικοί» γενάρχες των δύο Ιερατικών Μαντικών Γενών της Ηλείας», της Γεωργίας Ζαχαροπούλου κ.ά.
Παρουσιάζονται επίσης Ιστορικά σημειώματα και μελέτες απ’ όλη την Ηλεία και παρέχονται γνώσεις και πληροφορίες για περαιτέρω μελέτη και ανάλυση όπως: «Το Λουτρό στους Βυζαντινούς και Μεταβυζαντινούς χρόνους – Η μαρτυρία της Ηλείας», της Αθανασίας Ράλλη, «Περί Σηρών και σηροτροφίας», του Σαράντου Καργάκου, «Η ενότητα του χώρου μεταξύ Δυτ. Ελλάδας, Ιονίων νήσων, Κάτω Ιταλίας, μέσα από τα έργα και την ιστορία των ανθρώπων: Εμπόριο και διατροφή», της Σοφίας Χριστοπούλου, «Η κοινωνία και η οικονομία της Γορτυνίας και της ορεινής Ηλείας πριν την Επανάσταση “1715-1821”», του Διονυσίου Λιανού, «Η Ναυτική Αεροπορία και ο Ηλείος αεροπόρος Νίκος Γαλανόπουλος», του Ιωάννη Παλούμπη, «Μνήμη Ηλείων πεσόντων μαχητών 1940-41. Αφιέρωμα στους 160 Ηλείους μαχητές του ’40 που έμειναν για πάντα στην κεντρική και νότια Αλβανία», του Αγαθοκλή Παναγούλια, «Η Αμαλιάδα κέντρο του αντιφασιστικού αγώνα της “Οργάνωσης Γερμανών Αντιφασιστών” (1943-1944)», του Κώστα Σκλάβου, «Ένας αιώνας Αμαλιαδιώτικου Αθλητισμού (1896-1996)», του Λεωνίδα Καρνάρου, «Ευεργέτες και κληροδοτήματα στην Αμαλιάδα», της Εύης Πάλλα-Χρονοπούλου, «Δήμος και Δήμαρχοι Λετρίνων Πύργου Ηλείας», του Ιωάννη Βορβίλα, «Οδηγός πόλεως Πύργου–Η Ιστορία του τόπου», της Βασιλικής Καρατζά, «“Καπνοβιομηχανία Καραβασίλη” και “Δήμητρα –Αλφειός”. Δυο σημαντικές βιομηχανικές μονάδες για την ανάπτυξη της πόλης του Πύργου στις αρχές του 20ου αι.», της Σταυρούλας Γιαννούλη και της Κωνσταντίνας Ντουντούμη, «Η κοινωνία του χωριού Πλάτανος Ηλείας, την εποχή του Μεσοπολέμου και μετά (1920-1940-1947)», του Νικολάου Δρουβιώτη, «Το κάστρο της Οχιάς», του Γεωργίου Κοσμόπουλου, «Το Δούκα–Πέρασμα μέσα από το χρόνο», του Σπύρου Παπαγεωργίου, «Η Ερατεινή Αρήνη», του Γιάννη Ζαφειρόπουλου, «Πλησιφαής η δόξα της Ανδρίτσαινας», του Βασίλη Καυκόπουλου, «Προκαταρκτικά της μεταφοράς της Βιβλιοθήκης Νικολόπουλου και η αγορά τάφου του στο Παρίσι», του Δημητρίου Πρίγγουρη, «Ιερά Μονή Σεπετού –Ανδρίτσαινα & Επικούριος Απόλλων. Ενιαίοι διαχρονικοί τόποι ανάδειξης και παίδευσης του λαού μας», του Αλέξη Παναγόπουλου, «Ανέκδοτη αλληλογραφία καθηγητή του Γυμνασίου Ανδρίτσαινας (1925) – Γεώργιος Π. Σκιαδάς ή Γρηγόριος Ιβηρίτης. Θεολόγος, συγγραφέας, γλωσσομαθής, μουσικός, ιεροψάλτης», του Παναγιώτη Χαραλαμπόπουλου, «Ο Ηλείος Δημήτρης Γόντικας», του Πάνου Αβραμόπουλου, «Ο Καρκαβίτσας ψηφίζει Παλαμά», του Στάθη Δάγλαρη, «Η τέχνη του επαγγέλματος», του Βασίλη Πουλόπουλου, «Ηλεία και Ζάκυνθος», της Φωτεινής Κλουκίνα-Χαμάλη, «“Ντομάτα Ζαχάρως” - Ένας θρύλος που έσβησε», του Γεωργίου Χριστάκη, «Πολιτιστικές εκδηλώσεις και εκπαιδευτική δράση της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ολυμπίας έτους 2009», του Κωνσταντίνου Αντωνόπουλου, «Τα Μουσεία αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας και αρχαίων Ελληνικών Μουσικών Οργάνων και Παιχνιδιών στο Κατάκολο και τα εκπαιδευτικά τους προγράμματα», του Κώστα Κοτσανά.
Ενδιαφέρουσες είναι και οι εργασίες με τα θρησκευτικά κείμενα γραμμένα από ιερωμένους και λαϊκούς, με ιδιαίτερη έμφαση σ’ αυτά που αφορούν το νομό μας: «Το Καθολικό της Μονής Βλαχερνών Γλαρέντζας», του Νικολάου Βασιλάκη, «Περί των αειμνήστων Ηλείων Αγιορειτών αυτάδελφων ιερομονάχων Σεραφείμ και Βασιλείου των Αγιαννανιτών –Βολιωτών», του Μοναχού Μάξιμου Ιβηρίτη (Νικολόπουλου) , «Η εορτή της ανακομιδής των λειψάνων του αγίου Νικολάου στην Ηλεία», του Αρχιμ. Δαμασκηνού Πετράκου, «Το αγιογραφικό έργο της οικογένειας Ζωγράφου», του Αρχιμ. Φιλάρετου Σπανοπούλου, «Χριστιανικές αξίες στο τοπικό και ιστορικό γίγνεσθαι της Ηλείας», της Ευαγγελίας Δαμουλή.
Η λαογραφία έχει το δικό της μερίδιο με εργασίες όπως: «Γιατί πρέπει να διατηρηθούν τα κτίσματα της λαϊκής αρχιτεκτονικής στην Ηλεία», της Κωνσταντίνας Νικολακοπούλου, «Η λαϊκή φορεσιά της Ηλείας», της Νίκης Κούρταλη-Κούλη, «Φουστανέλλα, τσαρούχι, φούντα, φέσι», της Ναυσικάς Ασβεστά, «Τρεις λαϊκές ιστορίες», του Ανδρέα Φουσκαρίνη, «In Memoriam», του Δημήτρη Μουσά, «Οι νερόμυλοι της Βερβινής», του Παναγιώτη Παπαθεοδώρου
Τα λογοτεχνικά κείμενα δίνουν το δικό τους στίγμα: «Ο Αγαμέμνων ο απαλοχέρης», του Δημήτρη Κανελλόπουλου, «Η κατάρα της μάνας», του Λεωνίδα Μαργαρίτη, «Τα χρώματα της Ίριδας», της Ζωής Σπυροπούλου, «Όλα είναι μια χαρά», του Διονυσίου Κράγκαρη, «Υποψήφιος Νομάρχης», του Παναγιώτη Αδαμόπουλου, «Οι φωνές των βράχων», του Γιάννη Νικολόπουλου, «Ο “ηλίθιος” βασιλιάς», του Ιωσήφ Αργυρίου, «Η λάκκα», της Ροδαμίας Καβουνίδου-Μπιλάλη, «Μη με φωνάζεις ξένο», του Νίκου Τσούλια και το θεατρικό «Η ταυτότητα», του Αντώνη Σιμιτζή.
Και βέβαια σε μια τέτοια έκδοση δε θα μπορούσε να λείπει και η ποιητική παραγωγή με έργα σύγχρονων Ηλείων ποιητών όπως : Πέννυς Δάγλαρη, Νίκου Φραγκογιαννόπουλου, Μάχης Παπαγεωργίου, Γιώργου Κότσιφα, Γεωργίου Τριανταφυλλόπουλου, Ηλία Γκρή, Φωτεινής Σασσάλου-Λαμπροπούλου, Διονυσίου Γεωργακόπουλου, Λευτέρη Γερόσταθου, Επαμεινώνδα Κωνσταντακόπουλου, Χρήστου Δάγλαρη και του ζωγράφου Γιάννη Βασιλικόπουλου.
Η Ηλειακή Βιβλιογραφία 2009 που παρουσιάζεται από το Γιάννη Βορβίλα απεικονίζει την πλούσια παραγωγή του έτους, με 105 τίτλους βιβλίων , Ηλείων κατά κύριο λόγο συγγραφέων με Ηλειακό ενδιαφέρον.
Τέλος, γίνεται μια επιμνημόσυνος τιμητική αναφορά στους Ηλείους πνευματικούς δημιουργούς που πέρασαν στην αθανασία το έτος 2009.
Με όλο αυτό το πλούσιο περιεχόμενο η έκδοση της «Ηλειακής Πρωτοχρονιάς –Ηλειακό Πανόραμα 11» είναι βέβαιο πως πέτυχε και φέτος του σκοπού της που είναι να δώσει στο αναγνωστικό κοινό σοβαρές πληροφορίες για την Ηλειακή ιστορία -αρχαιολογία-λαογραφία & λογοτεχνία σε ένα υπέροχο τόμο που θα κοσμεί διαχρονικά τη βιβλιοθήκη κάθε πνευματικού ανθρώπου αλλά και κάθε πολίτη που ενδιαφέρεται για την Ηλεία και την Ολυμπιακή γη.
Η παρουσίαση του έργου θα γίνει στα πλαίσια των Φιλολογικών Βραδινών της Εταιρείας Λογοτεχνών στην αίθουσα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Πατρών τη Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011 και ώρα 7 μ.μ..
Την παρουσίαση θα κάνουν: ο πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεωνίδας Μαργαρίτης, ο επιμελητής της έκδοσης του έργου συγγραφέας και ιστορικός ερευνητής Λεωνίδας Καρνάρος και ο καθηγητής και συγγραφέας Γιώργος Κουρκούτας.
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης

ΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝΕΠΙΦΥΛΑΣΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΟΥΣ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Η Κυβέρνηση, ενόψει των Χριστουγεννιάτικων γιορτών, επεφύλαξε, στις πολύτεκνες μητέρες, σα δώρο, τη μεταχείριση, που επεφύλαξε ο Ηρώδης στα νήπια της Βηθλεέμ, με τη σφαγή των νηπίων διατηρών την ψευδαίσθηση ότι, με αυτόν τον τρόπο, θα εμποδίσει την παρουσία του Χρηστού στη γη
Με τον ίδιο τρόπο , η Κυβέρνηση, δια του Υπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης με το προσχέδιο του νόμου «διαρθρωτικές αλλαγές στο σύστημα Υγείας και άλλες διατάξεις», που έδωσε στη δημοσιότητα:
1. Θεσπίζει, για τη χορήγηση του επιδόματος του τρίτου τέκνου και του επιδόματος και της σύνταξης της πολύτεκνης μητέρας, ως όριο οικογενειακού εισοδήματος το ποσό των 40.000 ευρώ (μεικτά) ετησίως (καθαρά 30.000 περίπου). Αξιώνει, δηλ. μία πολύτεκνη οικογένεια, με τέσσερα τέκνα, για να της χορηγηθεί το επίδομα ή η σύνταξη, το κατά κεφαλήν εισόδημά της να μην υπερβαίνει το ποσό των 5.000 ευρώ ετησίως (30.000:6 όσα τα μέλη της οικογένειας) ή το ποσό των 410 ευρώ μηνιαίως, ποσό που είναι κάτω από τα όρια της φτώχειας, το οποίο η Υπουργός Εργασίας το προσδιόρισε, προ ημερών, στις 6.000 ευρώ ετησίως το άτομο!
2. Καταργεί τη χορήγηση του επιδόματος του τρίτου τέκνου (178 ευρώ μηνιαίως), που λαμβάνουν οι πολύτεκνες μητέρες, οι οποίες έχουν τρίτο τέκνο ηλικίας μέχρι έξι (6) ετών, ανεξαρτήτως του ποιο εισόδημα έχουν ή εάν είναι άνεργοι!
3.Θεσπίζει το ίδιο παραπάνω όριο για τη χορήγηση της εφάπαξ παροχής των 2.000 ευρώ, που καταβάλλεται για τη γέννηση του τρίτου τέκνου και κάθε τέκνου μετά το τρίτο!
4.Θεσπίζει ως προϋπόθεση της συμμετοχής στις προσλήψεις, για τη μερική απασχόληση, των πολυτέκνων, των τέκνων πολυτέκνων και τριτέκνων και μόνον γι΄ αυτούς το ίδιο παραπάνω όριο!
5. Θεσπίζει το ίδιο παραπάνω όριο εισοδήματος για τις μεταθέσεις των τριτέκνων δημοσίων υπαλλήλων!
6.Το άκρον άωτο της αναλγησίας και της πρωτοφανούς μετά βαρβαρότητας επιδρομής κατά των πολυτέκνων θεσπίζει το ίδιο παραπάνω όριο εισοδήματος ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή ειδικώς και μόνον των πολυτέκνων και των τέκνων πολυτέκνων, αλλά και των τριτέκνων, στις προκηρύξεις του ΑΣΕΠ! Ενώ κάτι τέτοιο δεν ισχύει για όλους τους άλλους. Κατεδάφιση των πάντων! Οι πολύτεκνοι στην πυρά!
7. Θεσπίζει το ίδιο όριο, ειδικώς και μόνον για τους πολυτέκνους, τα τέκνα πολυτέκνων και τους τριτέκνους, στις προσλήψεις του Ν. 2643¤1998 ( ΑΜΕΑ, Πολυτέκνους, Εθνικής Αντίστασης, Αναπήρων πολέμου.)!
Το μόνο που δεν θεσπίζει ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου και Υπουργός Υγείας είναι η επιβολή ειδικού φόρου για κάθε τέκνο από το τρίτο και πέρα, αφού θεωρεί ότι οι παραπάνω οικογένειες, με κατά κεφαλήν ετήσιο εισόδημα 5.000 ευρώ δηλ. 410 ευρώ μηνιαίως, ανήκουν στην κατηγορία εκείνων « που αντικειμενικά δεν έχουν ανάγκη ενίσχυσης», με το επίδομα και τη σύνταξη της πολύτεκνης μητέρας, όπως αναγράφει στην εισηγητική έκθεσή του!
Πράττει δε αυτά, ενώ γνωρίζει, ως καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου ότι οι ρυθμίσεις αυτές είναι αντισυνταγματικές όπως μάλιστα ο ίδιος δήλωσε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα ΒΕΤΟ και έχουν εκδοθεί δεκάδες αποφάσεις του Σ. τ. Ε. που κρίνουν το μέτρο αυτό αντισυνταγματικό και παρά ταύτα ο κ. Υπουργός αγνοεί παντελώς τις αποφάσεις του Σ. τ. Ε.
Εάν ζούσε ο μέγας εκείνος άνδρας, που ως Ιεράρχης στάθηκε όρθιος απέναντι στην αυθαιρεσία της Αυτοκράτειρας, βλέποντας σήμερα τη σφαγή των πολυτέκνων, ο Ιερός Χρυσόστομος θ΄ αναφωνούσε: «Πάλιν Ηρωδιάς μαίνεται, πάλιν ταράττεται, πάλιν ορχείται, πάλιν ζητεί την κεφαλή των πολυτέκνων επί πίνακι»! Τί άλλο θα μπορούσε να ειπεί κάποιος σε μια χώρα, όπου η υπογεννητικότητα έχει λάβει εφιαλτικές διαστάσεις και εξ αιτίας αυτής της καταστάσεως έχει μεταβληθεί σ΄ ένα απέραντο γηροκομείο, έχοντας καταντήσει η τρίτη πλέον γηρασμένη χώρα του κόσμου.
Η Κυβέρνηση έχει βάλει στο στόχαστρο τους πολυτέκνους, η αξιωματική αλλά και τα λοιπά κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν περιπέσει σε χειμερία νάρκη και ούτε καν σχολιάζουν τα τεκταινόμενα, αυτή την καταιγίδα μέτρων κατά των πολυτέκνων και η Πνευματική και Εκκλησιαστική Ηγεσία, απολαμβάνει μακαρίως τον ύπνο της, ο δε λαός μας έχει αναθέσει την τύχη τους «στον αυτόματο πιλότο».
Καταγγέλλουμε αυτή, την χωρίς προηγούμενο, κατεδαφιστική επιδρομή κατά των πολυτέκνων.
Η Ανωτάτη Συνομοσπονδία δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια καλεί τους πολυτέκνους οικογενειακώς να συμμετάσχουν μαζικά σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας που οργανώνει στο Ζάππειο την προσεχή Τετάρτη(15-12-2010) για να δώσουμε απάντηση στα σχέδια της Κυβέρνησης.

Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης Δικηγόρος
Αντιπροέδρος Ανωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΚΡΙΤΙΚΗ ΓΙΩΡΓΟΣ Λ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ : «ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ»

Γράφει η Θεοδώρα Μαρούδα-Ανεστοπούλου

Πρόσφατα βρέθηκε στα χέρια μου το ποιητικό έργο του Γιώργου Λ. Μαργαρίτη με τίτλο «ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ» Έκδοσης ΠΑΤΡΑ 2010.
Ανοίγοντας και διαβάζοντας το, σκέφθηκα πόσο δίκιο έχει η λαϊκή ρήση «το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει» καθώς ο Γιώργος Μαργαρίτης γιος του δικηγόρου Λεωνίδα Μαργαρίτη και προέδρου της Εταιρείας Λογοτεχνών ΝΔ Ελλάδος, είναι και ο ίδιος ποιητής και πεζογράφος, γνωστός για την προσφορά του στη λογοτεχνία.
Το ποιητικό πόνημα του Γ. Μ. παρά το γεγονός ότι ήλθε στο φως το φθινόπωρο, έχει μια αύρα από την ΄Άνοιξη, με μια εκπληκτική λυρικότητα που σε ξαφνιάζει και σε παραπέμπει σε καλύτερες εποχές. Παρά ταύτα ο ποιητής στο πρώτο έργο του ασχολείται με τη μυσταγωγία του έρωτα και της αγάπης συστατικά του βίου και της ύπαρξης, καθιστώντας το θαυμάσιο. ΄Άπτεται με απλότητα και φιλοσοφική διάθεση των πραγμάτων του κόσμου.
Οι λέξεις ρέουν όμορφα και σε μαγνητίζουν με τα χρώματα και την αισθαντικότητα αυτού του νέου ποιητή ,του οποίου τελικά με τούτο το σημαντικό πόνημα φαίνεται η παιδεία και το ύψος της γνώσης. Εικόνες ,ιδέες και αισθήματα σ’ έναν καμβά τελειότητας του ωραίου και του υψηλού…
Χωρίς φιοριτούρες και στριφογυριστές εκφράσεις ,ο Γ. Μ. σε συναρπάζει-και να πω την αλήθεια έχουμε πράγματι ανάγκη από την ανάσα της καθαρής ποίησης νέων ανθρώπων, Τούτο το βιβλίο-ποιητική συλλογή- αφιερώνεται στους γονείς του και στον έρωτα από τον οποίο γεννήθηκε, ενώ τα ποιήματά του πέρασαν μέσα από το χρόνο την Αγάπη-σύμβολο πετυχημένης Ζωής.
Στα 40 μικρά ή μεγάλα ποιήματα του διαγράφεται το ήθος και το ζυμάρι απ’ όπου έχει πλαστεί. ΄Ένας ποιητής γεννιέται, δεν γίνεται! Μελετώντας τη «¨Μυσταγωγία» αλαφραίνει πράγματι η ψυχή του ανθρώπου που με τόσα είναι επιβεβαρυμμένη σήμερα.
Παραθέτω κάποια κομμάτια αποσπασματικά:
Από την Ωδή στον ΄Έρωτα:
Έρωτα ανείπωτε
Αθάνατη πηγή
Των πάντων
Και εκατόμορφε
Που οδηγείς
Στο δίχτυ σου
Τα θύματα του πάθους
Με τι σοφία άραγε
Σε έπλασε το ένα;
΄Όλοι οι στίχοι είναι συναρπαστικοί, σε μεταφέρουν σε κόσμους μαγικούς εκεί που εδρεύει η αγάπη και η κινητήρια δύναμη του έρωτα του δημιουργικού. Κρίση και φιλοσοφική διάθεση συμπίπτουν αρμονικά.
Και πάλι κάτι όμορφο μέσα από τη «Μυσταγωγία»:
Το Ρόδο
Ένα άλικο ρόδο
Αναπαύεται
Στις νιότης το σώμα
Μια γρήγορη ανάσα πάθους
Που φτερουγίζει
Στις ακρογιαλιές του δειλινού.
Και ακόμα μια γεύση γραφής του ποιητή Γ. Μ. όπου μας λέει στο CARPE DIEM:
Ταξιδεύεις για τα πέρατα του κόσμου
………………………………………
Κατάφερες να γκρεμίσεις το χθες
Ζώντας το σήμερα
Χωρίς φόβο για το αύριο
Καρτερώντας μονάχα τον Έρωτα
CARPE DIEM , βροντοφώναξες
Καθώς ανηφόριζες
Στη λεωφόρο των ψυχών.(Στο Γιώργο που έφυγε νωρίς)
Συγχαρητήρια στο Γιώργο Μαργαρίτη και πολλές ευχές για τη συνέχιση στην ποίηση και γενικά στη λογοτεχνία. ΄Έχει το τάλαντο!

ΤΟ ΛΑΧΕΙΟ

Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη

Πολύτεκνος , πέντε παιδιά είχε αποκτήσει ο κυρ Γιώργης ο μαραγκός. Πέρα από την τέχνη του μαραγκού, που έμαθε κοντά σε έμπειρους τεχνίτες της κοντινής Γαστούνης, για να τα βγάλει πέρα έκανε και αγροτικές εργασίες. Έβαζε την αξίνα, στη σχάρα του ποδηλάτου και εργάζονταν σε ξένες σταφίδες κι αμπέλια. Δεν έμενε ποτέ χωρίς δουλειά. Κτήματα δικά του δεν είχε. Με διάφορες σκληρές οικονομίες του, αγόρασε κάποια χέρσα και λογγωμένα από την εγκατάλειψη χωράφια. Τα ξελόγγωσε και στο ένα φύτεψε αμπέλι, στο άλλο φύτεψε ελιές και σ’ ένα τρίτο καλλιεργούσε σιτάρι για να εξασφαλίζει το ψωμί της χρονιάς. Έτρεφε κατά καιρούς μερικές αγελάδες και μεγάλωνε αρνιά που αγόραζε μικρά από τσομπάνηδες του χωριού. Εξασφάλιζε έτσι το γάλα των παιδιών του και το κρέας για τις μεγάλες γιορτές, το Πάσχα, τα Χριστούγεννα και το Πανηγύρι του χωριού.
Όμως τα πολλά παιδιά, οι ανάγκες τους, και η σκληρή οικονομία του να αποκτήσει ένα κομμάτι γης , δεν άφηναν περιθώρια για χαρτζιλίκι στα παιδιά.
Έβλεπαν κι εκείνα την κατάσταση, καταλάβαιναν ότι είναι δύσκολη η ζωή, αφού δεν έβλεπαν σχεδόν διόλου την μάνα τους, δεν είχαν νιώσει το χάδι της και τη στοργή της, όχι γιατί ήταν άστοργη μητέρα, όχι γιατί δεν προλάβαινε ποιο από όλα να νταντέψει, αλλά γιατί έτρεχε κοντά στον άνδρα της. Ήταν πάντα μαζί του σ’ όλες τις αγροτικές εργασίες και σ’ όλες τις ενασχολήσεις του. Χωρίς τη Μαρία του -Άγιο να είναι το χώμα της-, δεν έκανε βήμα. Ο κ. Γιώργης ήθελε τη βοήθειά της και εκείνη το στήριγμά του. Τα παιδιά είχαν για μάνα τη νόνα τους, τη μητέρα του κ. Γιώργη. Η νόνα τους ήταν πατέρας και μάνα μαζί, γιαγιά και παππούς, παιδαγωγός και φύλακας προστάτης τους.
Τα πιο μεγαλωμένα ο Πέτρος κι ο Κώστας, όταν επέστρεφαν από το σχολείο έτρεχαν να βοηθήσουν στις αγροτικές εργασίες, να ταΐσουν και να ποτίσουν τις γελάδες, , να σκάψουν το αμπέλι, να μαζέψουν τις ελιές, δουλειές ανάλογες με την εποχή, κι ακόμη έτρεχαν να βγάλουν και κανένα μεροκάματο σε ξένα κτήματα. Στο μάζεμα της τομάτας, της πατάτας, στον τρύγο της σταφίδας, στη συγκομιδή του καρπουζιού.
Αλλά και το χειμώνα που δεν υπήρχαν εργασίες στα χωράφια, δεν έμεναν και τότε χωρίς απασχόληση. Όταν άρχιζε το όργωμα των χωραφιών , έβρισκαν καινούργια απασχόληση. Το διάβασμα έμενε για το βράδυ που σκοτείνιαζε. Όσο φώτιζε ο ήλιος έτρεχαν στα οργωμένα χωράφια.
Με το όργωμα , κι όταν μάλιστα το αλέτρι έμπαινε βαθύτερα στη γη έβγαιναν στην επιφάνεια οι ρίζες ενός φυτού που ήταν άφθονο στα πρώτα εκείνα χρόνια στον κάμπο, το γλυκόριζο. Ήταν ένα πολυετές, βαθύρριζο ποώδες φυτό που η ρίζα του έχει γλυκιά γεύση και χρησιμοποιείται και σήμερα στη φαρμακευτική. Έπιαναν λοιπόν δουλειά τα δυο αδέλφια. Συγκέντρωναν σε δεμάτια τις ρίζες αυτές και άλλοτε με το ποδήλατο του πατέρα τους, άλλοτε με δανεικό γαϊδουράκι μετέφεραν την ποσότητα στην κοντινή κωμόπολη, στο εργοστάσιο επεξεργασίας γλυκόριζας. Έτσι ονομάζανε οι κάτοικοι της περιοχής την εγκατάσταση ενός χώρου, όπου οι αδελφοί Σπηλιόπουλοι έκαναν μια πρώτη επεξεργασία, δηλαδή τον καθαρισμό και τη συσκευασία του σε μπάλες για εξαγωγή κυρίως στην Αγγλία. Εκεί λοιπόν τα δυο αδέλφια πωλούσαν την ποσότητα του γλυκόριζου που μάζευαν και κέρδιζαν μερικά χρήματα, για το χαρτζιλίκι αλλά κυρίως για να τα προσφέρουν στην μάνα τους προκειμένου μ’ αυτά να καλύψει μερικές από τις ανάγκες της πολύτεκνης οικογένειάς τους.
Πλησίαζαν Χριστούγεννα. Η φύση άγρια, όπως συνήθως το μήνα Δεκέμβρη. Ο κάμπος στη μεγαλύτερή του έκταση είναι σπαρμένος, ελάχιστες εκτάσεις παραμένουν ακόμη χέρσες. Το ξεροβόρι θερίζει κυριολεκτικά όποιον τολμήσει να ξεφύγει από την προστασία του τζακιού. Τα αδέλφια όμως, ο Πέτρος κι ο Κώστας, δεν είχαν αναπαμό. Έρχονταν γιορτές των Χριστουγέννων, έπρεπε να μαζέψουν λίγα ξύλα, όσα είχαν απομείνει στον κάμπο για τις ανάγκες του μαγειρέματος. Τα νεράγκαθα, τα γκιλίρια, οι λυγαριές και τα γλυκόριζα, ήταν τα μόνα ξύλα που εύρισκαν και χρησιμοποιούσαν. Η μεγάλη ανάγκη των κατοίκων του κάμπου για ξύλα τα είχε εξαφανίσει. Τα μόνα που υπήρχαν ήταν οι ξεροί βλαστοί του γλυκόριζου που είχαν απομείνει στα χωράφια, που δεν είχαν ακόμη οργωθεί. Βάλθηκαν λοιπόν να μαζεύουν τα κλαδιά. Συγκέντρωσαν ένα δεμάτι, το έδεσαν καλά μ’ ένα σύρμα και το έβαλαν στο ποδήλατο. Ο ένας το οδηγούσε κρατώντας το από το τιμόνι κι ο άλλος ακολουθούσε βαστάζοντας το δεμάτι. Στην πορεία της επιστροφής τούς περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Είδαν ένα χωράφι πρόσφατα οργωμένο και με ξεθαμμένες ρίζες γλυκόριζου. Δεν έχασαν καιρό, άφησαν στην άκρη το ποδήλατο και τα ξύλα και βάλθηκαν να μαζέψουν γλυκόριζο. Αν και δεν έμενε πολύ ώρα μέρας, έβαλαν τις δυνάμεις τους και έκαναν το ακατόρθωτο. Σε σύντομο χρόνο συγκέντρωσαν μια αρκετά μεγάλη, για τα δικά τους δεδομένα, ποσότητα. Τη δεμάτιασαν και την άφησαν σε μια άκρη. Η ώρα δεν τους έπαιρνε για να την μεταφέρουν στο σπίτι.
Την άλλη μέρα, δανείστηκαν τον γαϊδαράκι, της γειτόνισσας της κυρά-Βγενιάς. Φόρτωσαν τα δέματα του γλυκόριζου στο σαμάρι του και πεζοπορώντας το μετέφεραν στο εργοστάσιο. Παρέδωσαν το φορτίο στον υπεύθυνο, ήταν ένα γεροντάκι, ένας από τα αδέλφια των ιδιοκτητών του εργοστάσιου. Ζύγισε την ποσότητα, έκανε τους λογαριασμούς του και τους παρέδωσε τα χρήματα που αντιστοιχούσαν σ’ αυτή. Μάλιστα αυτή τη φορά δεν τους αφαίρεσε τη φύρα κι αυτό τους έδωσε μεγαλύτερη ικανοποίηση, έτσι τα χρήματα που έπαιρναν ήταν περισσότερα από άλλες φορές και θα μπορούσαν να ικανοποιήσουν περισσότερες ανάγκες τους. Όταν πήραν τα χρήματα ο Κώστας έριξε την ιδέα, να αγοράσουν ένα λαχείο. Εκείνη την περίοδο κυκλοφορούσε το Λαχείο της Ενώσεως Συντακτών, που μοίραζε πολλά χρήματα, και διαμερίσματα ακόμη στην Αθήνα. Η κλήρωση γινότανε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.
Ο Πέτρος δεν ήθελε να του χαλάσει το χατίρι. Άλλωστε η αγορά ελπίδας προς στιγμή τον έβρισκε σύμφωνο. Δε χρειάστηκε πολλή σκέψη. Μια και δυο στο πρακτορείο εφημερίδων. Εκεί ο πράκτορας πωλούσε τα γνωστά Λαχεία Συντακτών. Ο Κώστας έτρεξε αμέσως χωρίς χρονοτριβή κι αγόρασε ένα.
Με το λαχείο- ελπίδα στην τσέπη και με τα υπόλοιπα χρήματα επέστρεψαν στο χωριό. Εκεί τους περίμενε με ανυπομονησία η μάνα τους, είχαν άλλωστε παραβιάσει τη ώρα επιστροφής τους.
-Γιατί αργήσατε αγόρια μου; είπε η μητέρα, και έτρεξε όπως έκανε πάντα, να τ’ αγκαλιάσει.
Με τις ανάλογες δικαιολογίες, καθησύχασαν την μητέρα τους, και της παρέδωσαν τα χρήματα του μόχθου τους. Για το λαχείο δεν έκαναν διόλου κουβέντα. Έμεινε κοινό τους μυστικό. Ήθελαν, περισσότερο ο Κώστας που είχε και την ιδέα , να κάνει στους γονείς του μια ευχάριστη έκπληξη, αφού άλλωστε, όπως έλεγε ήταν σίγουρος, για την επιτυχία του.
Το βράδυ έκανε την προσευχή του, παρακάλεσε το Χριστό να εκπληρώσει την επιθυμία του. «Με τη γέννησή Σου, που σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε, Χριστέ μου κάνε , να κερδίσει το λαχείο μου», είπε με τρεμάμενη φωνή. Ήταν βέβαιος πλέον , πως ο Χριστός που για τα πάντα φροντίζει θα ικανοποιούσε την επιθυμία του . Αφού προσευχήθηκε, έκανε ευλαβικά και πάλι το σταυρό του, ασπάσθηκε όλες τις εικόνες που υπήρχαν στο εικονοστάσι, κι έβαλε το λαχείο προσεκτικά πίσω από την εικόνα του Χριστού. Ήταν πια σίγουρος για την επιτυχία. Η προσευχή του, οι ασπασμοί των ιερών εικόνων, η παράκλησή του και η θέση του λαχείου πίσω απ’ την εικόνα του Χριστού του έδιναν πλέον τη βεβαιότητα της επιτυχίας .
Την ημέρα των Χριστουγέννων πήγαν όλοι μαζί στην Εκκλησία, κοινώνησαν και μετά επέστρεψαν στο σπίτι, όπου τους περίμενε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι με τη γαλοπούλα. Χαίρονταν τη θαλπωρή της οικογενειακής στέγης που προσφέρει η μεγάλη μέρα της Γέννησης. Ο Κώστας εκείνη τη μέρα άναψε ένα επί πλέον κερί στην εικόνα της Γέννησης του Χριστού νιώθοντας την ανάγκη να ευχαριστήσει, ίσως και να… «δωροδοκήσει» το νεογέννητο για να του κάνει τη χάρη, και να κερδίσει το λαχείο .
Η αγωνία του στην αναμονή της κλήρωσης ήταν έκδηλη. Δεν καθόταν πουθενά. Τον είχε καταλάβει ένας έντονος και εμφανής εκνευρισμός και μια ανησυχία. Δεν έλεγε όμως τίποτα για να δικαιολογήσει την αναστάτωσή του. Τον έβλεπαν όλοι ανήσυχο, απέφευγαν όμως να ρωτήσουν για να μάθουν το λόγο της ανησυχίας του. Ανυπομονούσε να έρθει η ώρα της κλήρωσης. Είχε γράψει σε ένα χαρτάκι το νούμερο του λαχείου και το νούμερο της σειράς, έτσι από τις πολλές φορές που διάβασε τον αριθμό τον είχε αποστηθίσει. Ακόμη και στον ύπνο του μονολογούσε , 0 8 9 3 2 8 της Ε΄ σειράς.
Έκανε όνειρα, υπολογισμούς, πιθανές διανομές του ποσού των κερδών κι ακόμη τι ποσό θα έδινε στον καθένα. Τι θα κάνει τα περισσότερα. Από το νου του έρχονταν διάφορες σκέψεις. Θα πάρει κοστούμι του πατέρα, φόρεμα και παλτό της μητέρας, φορέματα και κούκλες στις μικρότερες αδελφές και φυσικά τα μισά θα τα έδινε στο συνεταίρο του τον Πέτρο που μαζί εξασφάλισαν τα χρήματα για την αγορά του λαχείου. Βέβαια ο μεγάλος διαχειριστής των κερδών θα ήταν ο πατέρας, εκείνος ήξερε περισσότερα. Μια σκέψη που περνούσε από το νου του και θα την πρότεινε στον πατέρα ήταν να βάλουν τα χρήματα στην Τράπεζα για τις σπουδές τους.
Πέρασαν οι μέρες, λίγες άλλωστε είχαν απομείνει μέχρι τη μέρα της κλήρωσης. Έφτασε η κρίσιμη μέρα. Ο Κώστας με λαχτάρα έτρεξε να αγοράσει την εφημερίδα που είχε δημοσιεύσει τους τυχερούς αριθμούς του Λαχείου. Δεν τη βρήκε στο πρώτο περίπτερο, είχε μόλις τελειώσει. Η αγωνία του στο κατακόρυφο. Έτρεξε σε άλλο. Εκεί βρήκε ένα φύλλο της εφημερίδας «ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ» το πήρε και έτρεξε κατ’ ευθείαν στο σπίτι. Κρύφτηκε στο δωμάτιό του για να χαρεί πρώτος εκείνος την επιτυχία του και μετά να την αποκαλύψει στους υπόλοιπους.
Άρχισε να διαβάζει προσεχτικά τους αριθμούς που κέρδιζαν. Προσπαθούσε να ανακαλύψει μέσα σ’ αυτούς και τον δικό του. Η εφημερίδα κινιόταν από τα χέρια του που έτρεμαν. Τα μάτια του έβλεπαν διπλά τα νούμερα, έτσι που αναγκαζότανε να τα ξαναδιαβάσει για να σιγουρευτεί. Το πρόσωπό του, όσο έβλεπε ότι μέσα σ’ αυτά που διάβαζε, δεν ανακάλυπτε τον αριθμό του δικού του λαχείου άλλαζε χρώματα. Γινότανε κόκκινο, μετά έπαιρνε μια κιτρινοπράσινη χροιά και τέλος έπαιρνε το χλωμό κίτρινο χρώμα.
Αφού τελείωσε την ανάγνωση των αριθμών και δεν έβρισκε πουθενά τον αριθμό του δικού του λαχείου, κάποια στιγμή νόμισε πως είδε το δικό του αριθμό να κερδίζει. Άρχισε πάλι να διαβάζει τους αριθμούς από την αρχή, σιγά σιγά και φωναχτά, έτσι που να μην του μείνει καμιά αμφιβολία πως κάποιον αριθμό διάβασε λάθος. Όμως και πάλι δεν έβρισκε μεταξύ των αριθμών που μοιράζονταν τα κέρδη και το δικό του. Δεν έχασε και πάλι το θάρρος του, δεν απελπίστηκε, ήταν τόση η σιγουριά του που δεν πίστευε ποτέ ότι με τόση προσευχή, με τόσες παρακλήσεις, με το λαχείο στο εικονοστάσι, δε θα κέρδιζε. Άρχισε και πάλι να διαβάζει απ’ την αρχή ένα - ένα αριθμό μια -μια σειρά κι ακόμη και τους λαχνούς που κλήρωναν στους λήγοντες. Όμως τίποτε. Το δικό του νούμερο δεν υπήρξε πουθενά. Μάζεψε την εφημερίδα, την τσάκισε στα τέσσερα, και μετά στα οκτώ και αφού την περιόρισε σε μικρό σχήμα πήγε με προσοχή στο εικονοστάσι. Πήρε το λαχείο και μαζί με την εφημερίδα τα ’ριξε στο αναμμένο τζάκι. Είδε με μιας να φουντώνει η φλόγα τους και ο καπνός να γεμίζει την καπνοδόχο. Είδε τα όνειρα που έκανε να γίνονται καπνός και αποκαΐδια. Δεν είπε τίποτε και σε κανένα. Μάταια ο Πέτρος προσπαθούσε να τον παρηγορήσει και να τον συνεφέρει. Είχε γκρεμιστεί το μεγάλο του όνειρο και μαζί μ’ αυτό και η πίστη του.
Ο Κώστας δεν ξαναγόρασε λαχείο, δεν ασχολήθηκε ποτέ με ό,τι μπορούσε να του θυμίζει τζόγο. Δεν ξανάκανε τέτοια όνειρα, συνέχισε όμως να πιστεύει και να υπηρετεί την Εκκλησία, και κάθε Χριστούγεννα να ψάλει: «Χριστός γεννάται δοξάσατε…».
Είχε κερδίσει το λαχείο της ζωής , δημιούργησε μια ευτυχισμένη οικογένεια. Όμως δεν έπαψε να θυμάται με ανάμεικτα συναισθήματα κάθε πρωτοχρονιά την αγορά εκείνου του πρώτου και μοναδικού λαχείου που είχε σταλάξει τόση πίκρα στην παιδική ψυχή του …

ΤΩΝ ΘΑΛΑΣΣΩΝ Ο ΑΓΙΟΣ

Αλέξανδρου Μωραϊτίδη
(Ο συγγραφεύς περιγράφει τον εσπερινόν του Αγίου Νικολάου εις τον ομώνυμον ναόν της Σκιάθου).

Εβράδυασεν. Ο ήλιος δύων όπισθεν του πευκοφύτου όρους έπεμπεν εις τας ανατολικάς άκρας της νήσου και εις τα προ του λιμένος νησίδια τας τελευταίας του ακτίνας, λαμβάνων μεθ' εαυτού όλον το ευφρόσυνον της ημέρας θάλπος και αφήνων εις τα βουνά να στέλλωσι το οξύ εκείνο του χειμώνος απόγαιον.
Ο λιμήν ήτο ακίνητος ως λίμνη. Τρία, τέσσαρα καΐκια ήρχοντο βιαστικά ν' αράξωσι χάριν της εορτής. Αι λέμβοι των αλιέων έσπευδον και αυταί να προσορμισθώσι και από την εξοχήν οι ποιμένες και γεωργοί κατήρχοντο εις την πόλιν προς τον αυτόν σκοπόν. Και μόνος ο πράκτωρ της ατμοπλοϊκής εταιρείας ανεβοκατέβαινεν ακόμη εις το παράλιον περιμένων το ατμόπλοιον.
Όμως ενύκτωσε και ήρχισε να σημαίνη η αγρυπνία. Ο γλυκύς του κώδωνος ήχος ελαλούσεν, εκελαδούσεν, ενόμιζες, την πανήγυριν. Εις οποιανδήποτε νήσον και αν αποβιβασθής, θα απαντήσης τον ναόν του Αγίου Νικολάου μικρόν η μέγαν, με μάρμαρα ή με πλίνθους. Ο Άγιος Νικόλαος είναι ο παππούς του ναυτικού μας, η γλυκυτέρα του ναύτου παραμυθία, των θαλασσών ο Άγιος. Εις την αγρυπνίαν έπρεπεν όλοι να παρευρεθώσι, διότι ηυτύχησαν να πανηγυρίσουν την εορτήν του εις το νησάκι των. Ο ναύτης και όταν ευδαίμων επιστρέψη εις την νήσον του, φέρει το τάξιμόν του εις τον Άγιον, ευχηθείς, όταν ήτο εις το πέλαγος, να τύχη κατά την εορτήν εις την πατρίδα του, ν' αγρυπνήση όλην την νύκτα. Και όταν πάλιν ναυαγός εις μίαν σανίδα σωθή, ή εις ξηρόν βράχον από τα δόντια του θανάτου γλυτώση, πρώτα, πρώτα θα φέρη το τάξιμό του εις τον Άγιον, λαμπάδα μεγάλην ή αργυρούν κανδήλιον, και ύστερον θα μεταβή εις την οικίαν του να χαιρετήση την μητέρα του την σύζυγόν του. Αλλ' ενίοτε δεν επανέρχεται. Το τάξιμόν του ήτο βαρύ. Είχε τάξει όλην την ζωήν του. Να γίνη καλόγηρος! Και ούτως ο ευλαβής, διασώσας την ζωήν του από τα κύματα της θαλάσσης πηγαίνει να την κλείση εις τους αφώνους του μοναστηριού τοίχους, εις τον Άθωνα.
Πάντες, γεωργοί και ναύται, συνηθροίζοντο εις την αγρυπνίαν συνωστιζόμενοι έμπροσθεν της εικόνος του Αγίου Νικολάου, παλαιάς βυζαντινής αγιογραφίας, ολίγον μαυρισμένης ή υπό του χρόνου, ή διότι ο ζωγράφος ηθέλησε δια του σκιερού χρώματος να παραστήση το αυστηρόν πρόσωπον του θαυματουργού αρχιερέως. Και ήναπτον όλοι τας μεγάλας λαμπάδας οι ναύται, τας οποίας είχον φέρει από το ταξίδιον, και έλαμπεν η εικών, και έλαμπεν όλη η εκκλησία. Και ακτινοβολούσε το πράον του Αγίου πρόσωπον εκ χαράς, νομίζεις, ως να ηυχαριστείτο, ότι την στιγμήν εκείνην εβούϊζεν ο μικρός ναός εκ της φαιδράς των ασμάτων ψαλμωδίας, μετ' ιδιαιτέρας αγάπης επαναλαμβανούσης το «Άγιε Νικόλαε» εν τοις εγκωμιαστικοίς ύμνοις. Και ηυχαριστούντο γύρο, γύρο οι ναύται ακούοντες τα άσματα και προσβλέποντες ατενώς εις την εικόνα, κατάφορτον από των αναθημάτων, εν οίς διέπρεπον αργυρά μικρά πλοιάρια, πλοιάρχων αφιερώματα. Κατά τας στιγμάς εκείνας ενόμιζες, ότι η εικών προσελάμβανε θαυμασίαν τινά κίνησιν και ζωήν αιφνίδιον. Ενόμιζες ότι εκινούντο οι οφθαλμοί του Αγίου και ευλογούσεν η χείρ τους προσφιλείς του ναυτίλους και ότι συχνά μετέβαλλεν όψιν το γηραιόν του πρόσωπον.
Άλλος εκ των εκεί παρισταμένων, έχων εις τον νουν του την παροιμιώδη του Αγίου Νικολάου ελεημοσύνην και προς τους πένητας συμπάθειαν, τον έβλεπε γλυκύν και μειδιώντα, ως ότε έσωζε κρυφά τας τρεις εκείνας θυγατέρας από του ηθικού θανάτου, παρέχων τα μέσα της υπανδρείας, και έτεινε και αυτός την χείρα, νομίζων ότι ο Άγιος φλωρία εμοίραζε την στιγμήν εκείνην. Άλλος πάλιν έχων εις τον νουν του, ότι ποτέ ο επίσκοπος των Μύρων, άγριος και απειλητικός εμφανισθείς, εκράτησε του δημίου την χείρα, έτοιμον να θανατώση τρεις άνδρας αθώους, συκοφαντηθέντας, τον έβλεπεν εις την εικόνα άγριον και απειλητικόν με πύρινα βλέμματα. Ο δε ναύτης, διαλογιζόμενος την στιγμήν, κατά την οποίαν ο Άγιος έσωσε το κλυδωνιζόμενον σκάφος, έτοιμον να καταποντισθή, εφαντάζετο τον Άγιον ιστάμενον ατρόμητον εν τη πρύμνη και βαστάζοντα κραταιώς το πηδάλιον, ενώ η εικών παρίστα τούτον καθήμενον επί θρόνου και ευλογούντα. Εκείνος δε πάλιν, ο ενθυμούμενος την στιγμήν, κατά την οποίαν ο Άγιος βυθισθείς εν τω πόντω έσωσεν ημίπνικτον τον από του πλοίου πεσόντα ναύτην, ενόμιζεν, ότι έβλεπε διάβροχον τον Ιεράρχην και ότι από το κοντόν λευκόν του γένειον έσταζεν ακόμη θάλασσα. Τόσην ζωήν παράδοξον ελάμβανεν η βυζαντινή εικών υπό τα πολλά εκείνα φώτα και την φαιδράν ψαλμωδίαν...
ΠΗΓΗ: Διήγηματα Αλεξάνδρου Μωραϊτίδη, μετά προλόγου Β. Γαβριηλίδου. –
Εκδότης Σιδέρης 1921-1928 - Αθήναι

Να μην ξεχάσω να...

1. Να μην ξεχάσω να κοιτάζω τους ανθρώπους. Στα μάτια. Στα σώματα. Το ανθρώπινο σώμα μιλάει ακατάπαυστα για τα πάθη μας, έλεγε ο Χειμωνάς - να στήσω αυτί, να απλώσω μάτι. Να δω από πού, από τι προσπαθεί ο καθένας να διαφύγει. Με τι παλεύει. Για μας θέλω να μιλήσω, τους θλιβερά προβλέψιμους και ακατανόητα απρόβλεπτους, στα όρια του παραλογισμού. Αλλά πρώτα πρέπει να δω προσεκτικά.

2. Να θυμηθώ αυτό που έλεγε ο Άμος Οζ σε μια ταβέρνα: δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις πολύ και να γνωρίσεις πολλούς, για να καταλάβεις την ανθρώπινη ψυχή. Αρκεί να είσαι μια μύγα στην κρεβατοκάμαρα ενός ζευγαριού... ! Να μην ξεχάσω να γίνω μύγα. Στην κρεβατοκάμαρά μου έστω. Και στις δικές σας.

3. Να είμαι συνειδητή, να μην αφαιρούμαι. Να ξυπνάω το πρωί και να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως σήμερα αυτό που θα ζήσω είναι η πραγματική μου ζωή κι όχι μια πρόβα τζενεράλε. Αυτή η μέρα, αν την αφήσεις ηλίθια, θα περάσει ανεπιστρεπτί. Θα ταφεί άδοξα στον παράδεισο των χαμένων ημερών και των καλών προθέσεων. Αυτό να του λέω.

4. Να μην ξεχάσω να παραγγείλω την αυριανή μου μέρα. Αν υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να σηκωθώ απ' το κρεβάτι είναι η σκηνοθεσία της μέρας που αρχίζει. Ανοίγεις τα μάτια, τεντώνεσαι κι αρχίζεις να ονειρεύεσαι τη μέρα που θέλεις να ζήσεις. Να μην αφήσω την τύχη να μου ρίχνει τα σκουπίδια της. Να ζήσω μέρες χειροποίητες.

5. Να θυμηθώ να μη φοβάμαι το φόβο. Έζησα αρκετά χρόνια μέχρι τώρα και το είδα. Ο φόβος θα με βρει όπου και να' μαι. Μην κρύβεσαι, ρε πουλάκι μου, τζάμπα κόπο κάνεις.

6. Να θυμάμαι να μην απελπίζομαι, να μη με παίρνει από κάτω. Ζούμε ένα τέλος εποχής, εντάξει αλλά κάπου θα βγάλει αυτό. Τόσοι πολλοί απελπισμένοι δεν μπορεί, θα ψοφήσει η άγρια ιδιωτεία, θα γεννήσουν μια ενέργεια που θα γεννήσει με τη σειρά της κάτι άλλο... Πιο βιώσιμο, πιο ανθρωποκεντρικό.

7. Να μην ξεχάσω να επιζήσω μέχρι να έρθουν αυτές οι άλλες μέρες. Όπως μπορώ. Με τους φίλους μου. Όχι αυτούς τους facebook. Τους πραγματικούς.


Της Λένας Διβάνη
(συγγραφέας, αν. Καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών),
από το "Κοντέινερ"
της Ελευθεροτυπίας, Μάρτιος 2010