H ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
…………………………………….
Γυναίκα
μου αναλήφτη στη γαλήνη σου η καρδιά
σαν η πανσέληνο,
π’ όσο ανεβαίνει φέγγει,
ώσπου μεσούρανα
αναβρύζει λαγαρή γλαυκή πηγή!
Ω μάνα,
ώ θυγατέρας χέρι,
ακοίμητο αντιστύλι
στο βαρύ, σαν πεύκο
πόγυρε, του γέροντα κορμί!
Ω κορμανάβαση
της πλέριας παρθενιάς!
Ω καρδιορίζωμα της προσευχής
περίστυλο του αντρίκειου στοχασμού!
Ω μάνταλο χρυσό της μοναξιάς!
Καθώς τα τάματα στο ναό,
καθώς στα ράφια το χειμώνα
κρέμονται οι καρποί,
έτσι κι ο λόγος μου για Σε!
΄Ωσπου μια μέρα,
λειτουργός στο θάμα σου μπροστά,
ώ Αντιφωνήτρα,
ν’ αξιωθώ να πω τον ύμνο ακέριο
όπου η φλόγα κ’ η ιλαρότη μου κρατεί!
……………………………………….
Στην πρύμνα, εσύ Γυναίκα, μένε,
ολόρτη,
σιωπηλή!
Δική σου αιώνια
η σύψυχη με τ’ άστρα αναπνοή!
Δικός σου
ο άνεμος της πρύμνας
ώ Ιερή!
Μα εμένα
η φτέρνα αδάμαστη,
η σάρκα ρόδο ολόχρυσο κλειστό,
το χέρι απιθωμένο ανάλαφρα στο δοιάκι,
για να κυβερνά,
ενώ όλο το καράβι τρέμει φεύγοντας
στη φούχτα, μέσα,
ως άπλερο πουλί!
ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ
(1884-1951)
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΡΠΑΝΕ ΤΟ ΦΑΪ ΑΠ’ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Αυτοί που αρπάνε το φαϊ απ’ το τραπέζι
Κηρύχνουν τη λιτότητα.
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα
Ζητάν θυσίες.
Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους
Για τις μεγάλες εποχές που θα ΄ρθουν.
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο
Λεν πως η τέχνη να κυβερνάς το λαό είναι παρά
Πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού…
ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ
Από το ποίημα
«ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΠΟΛΕΜΟΥ»
(μετάφραση Μάριου Πλωρίτη)
Κηρύχνουν τη λιτότητα.
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα
Ζητάν θυσίες.
Οι χορτάτοι μιλάν στους πεινασμένους
Για τις μεγάλες εποχές που θα ΄ρθουν.
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο
Λεν πως η τέχνη να κυβερνάς το λαό είναι παρά
Πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού…
ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ
Από το ποίημα
«ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΠΟΛΕΜΟΥ»
(μετάφραση Μάριου Πλωρίτη)
Χωρίς δίχτυ ασφαλείας στην κρίση
Χωρίς δίχτυ ασφαλείας στην κρίση
Υποχρέωση του κράτους να λάβει γενναία µέτρα προστασίας των ευάλωτων κοινωνικών στρωµάτων
, Του Μάνου Ματσαγγάνη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011 «ΤΑ ΝΕΑ»
Με ή χωρίς Μνηµόνιο, έχουµε µπροστά µας δύσκολα χρόνια. Πολλά ή λίγα; Αυτό δεν το ξέρουµε. Αν τα πράγµατα πάνε καλά, αν αντιδράσουµε δηλαδή δηµιουργικά και συντεταγµένα στην κρίση (µεγάλο «αν»), η πορεία µας θα έχει σχήµα «U». Αν τα πράγµατα δεν πάνε καλά, η πορεία µας θα έχει σχήµα «L». Σε κάθε περίπτωση, το σίγουρο είναι ότι έχουµε µπροστά µας δύσκολα χρόνια.
Το ερώτηµα είναι: πώς αντιµετωπίζουµε τις κοινωνικές συνέπειες της κρίσης;
Ας δούµε τι κάνουν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Κατ’ αρχήν, συνηθίζουµε να λέµε και να γράφουµε ότι η κρίση είναι διεθνής, πανευρωπαϊκή κ.λπ. Στην πραγµατικότητα, οι υπόλοιπες 26 χώρες της Ε.Ε. βγήκαν από την ύφεση ήδη από τα µέσατου 2010.
Στις µισές απόαυτές η ανεργία συνεχίζει να αυξάνεται, µε χαµηλότερους όµως ρυθµούς. Η δική µας κρίση είναι βαθύτερη και θα διαρκέσει περισσότερο επειδή είναι διαφορετική.
Οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες λοιπόν βγήκαν ή βγαίνουν από την κρίση.
∆ιέλυσε η κρίση την κοινωνική τους συνοχή; Αυτό ισχυρίζονται, συχνά χαιρέκακα, οι εγχώριοι καταστροφολόγοι και αντιευρωπαϊστές κάθε απόχρωσης. Η πραγµατικότητα δείχνει το αντίθετο: η ανεργία στην Ευρώπη αυξήθηκε πολύ λιγότερο από ό,τι στις ΗΠΑ (όπου η κρίση ήταν το ίδιο έντονη), ενώ η φτώχεια και η ανισότητα έµειναν γενικά αµετάβλητες.
Πώς το πέτυχαν αυτό; Η βασική διαφορά της µεγάλης κρίσης του 1929-31 µε τη µεγάλη ύφεση του 2007-09 είναι ότι τότε δεν υπήρχε κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας άξιο λόγου – ενώ τώρα ναι. Η κρίση ενεργοποιεί τους αυτοµατισµούς του συστήµατος κοι νωνικής προστασίας. Τα ευάλωτα στρώµατα που πλήττονται από αυτήν ανακτούν µέρος των απωλειών µέσω των µηχανισµών εισοδηµατικής στήριξης: επιδόµατα ανεργίας, οικογενειακά επιδόµατα, επιδόµατα κατοικίας, ελάχιστο εγγυηµένο εισόδηµα. Με αυτά και µε αυτά, η κοινωνική δαπάνη στην Ε.Ε. αυξήθηκε σε 30,7% (από 27,5% του ΑΕΠ το 2007). Το ευρωπαϊκό κοινωνικό µοντέλο κάθε άλλο παρά καταρρέει.
Αυτά στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα;
Στην Ελλάδα σπαταλήσαµε 20 χρόνια συζητώντας αν πρέπει ή όχι να βγαίνουν οι µητέρες ανηλίκων στο ∆ηµόσιο στη σύνταξη στα 47. Ετσι επαληθεύτηκε η προ 15ετίας προφητεία του κ. Πολυζωγόπουλου, ότι για να χρεοκοπήσει το σύστηµα κοινωνικής ασφάλισης θα πρέπει πρώτα να χρεοκοπήσει το κράτος. Την ώρα όµως που οι ευνοηµένες οµάδες φώναζαν, οι φτωχές οικογένειες έµεναν χωρίς φωνή. Για τα προβλήµατά τους δεν γίνονταν διαδηλώσεις ούτε επερωτήσεις στη Βουλή. Ετσι αποκτήσαµε το κοινωνικό κράτος που αξίζαµε: γενναιόδωρο µε τους δυνατούς, σκληρό µε τους αδύνατους.
Και τώρα που το χρειαζόµαστε διαπιστώνουµε ότι το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας είναι διάτρητο. Οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόµενοι που χάνουν τη δουλειά τους έχουν να περιµένουν λίγα πράγµατα από αυτό.
Π.χ. το τακτικό επίδοµα ανεργίας (καλό ως σύστηµα ενίσχυσης της εποχικής απασχόλησης στον τουρισµό και στην ιδιωτική παραπαιδεία) έπειτα από 12 το πολύ µήνες σταµατά – και τότε; Το 2003 είχε θεσµοθετηθεί ένα φιλόδοξο επίδοµα µακροχρόνιας ανεργίας. Εκτοτε όµως ξεχάστηκε. Ο ΟΑΕ∆ που το χορηγεί δεν θεωρεί ότι η ενηµέρωση των πιθανών αποδεκτών για τα δικαιώµατά τους είναι δική του δουλειά. Τα ανέκαθεν αυστηρά εισοδηµατικά κριτήρια δεν αναπροσαρµόστηκαν ποτέ. Αποτέλεσµα: ο αριθµός των δικαιούχων – 733 άτοµα σύµφωνα µε τα τελευταία στοιχεία – δεν φτάνει ούτε το 0,5% των µακροχρόνια ανέργων!
Τα οικογενειακά επιδόµατα για τους περισσότερους µισθωτούς του ιδιωτικού τοµέα φτάνουν τα 8 ευρώ τον µήνα για ένα παιδί, 25 ευρώ για δύο παιδιά. Βέβαια, για τους υπαλλήλους ∆ΕΚΟ, τραπεζών και ∆ηµοσίου τα πράγµατα είναι καλύτερα. Οσο για τους τρίτεκνους και πολύτεκνους, δέχονται καταιγισµό παροχών: από επιδόµατα πολλαπλάσιας αξίας έως πράσινο φως για µετεγγραφή σε πανεπιστήµιο της Αθήνας, ενώ τελευταία έχουν τεθεί υπό την προστασία του ΛΑΟΣ. Και όµως, η συντριπτική πλειονότητα των φτωχών παιδιών ζει σε οικογένειες µε ένα ή το πολύ δύο παιδιά.
Ενώ στην Ευρώπη τα επιδόµατα κατοικίας βοηθούν τις φτωχές οικογένειες να τα βγάλουν πέρα µε το νοίκι και τα άλλα έξοδα, ιδίως σε εποχές κρίσης, ο ΟΕΚ δεν κατέβαλε καθόλου επίδοµα ενοικίου το 2010 («λόγω κρίσης»). Είδατε να διαµαρτυρήθηκε κανείς;
Οσο για ελάχιστο εγγυηµένο εισόδηµα, ως γνωστόν δεν έχουµε καθόλου – µόνοι εµείς στην Ε.Ε. των 27.
Θα µου πείτε: Και τι περιµένω; Τώρα, εν µέσω Μνηµονίου και κρίσης, να κάνουµε για το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας όσα δεν κάναµε τα χρόνια των παχιών αγελάδων;
Αυτό ακριβώς περιµένω. Επειδή η κυβέρνησή µας οµνύει στην κοινωνική συνοχή. Επειδή ακόµη και το αµφιλεγόµενο πρόγραµµα άγριων περικοπών που εφαρµόζει η κυβέρνηση Συντηρητικών - Φιλελεύθερων στη Βρετανία περιέχει µέτρα προστασίας των πιο ευάλωτων στρωµάτων.
Και κυρίως επειδή τώρα, περισσότερο από ποτέ, χρειαζόµαστε ένα κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας.
ο Μάνος Ματσαγγάνης διδάσκει Κοινωνική Πολιτική στο οικονοµικό Πανεπιστήµιο αθηνών
Την ώρα που οι ευνοηµένες οµάδες φώναζαν, οι φτωχές οικογένειες έµεναν χωρίς φωνή.
Εχουµε κοινωνικό κράτος γενναιόδωρο µε τους δυνατούς, σκληρό µε τους αδύνατους
Οι απόψεις σας
Θα ήθελα να συστήσω στον κ. Ματσαγγάνη, μια και είναι της άποψης ότι οι τρίτεκνοι και πολύτεκνοι "δέχονται καταιγισμό παροχών" να δεχθεί και αυτός τον καταιγισμό των παροχών προσχωρώντας στην τάξη των πολυτέκνων. Θα είναι ένα έξυπνο βήμα εκ μέρους του. Λυπούμαι που καθηγητής Πανεπιστημίου δεν γνωρίζει την έννοια των λέξεων που χρησιμοποιεί, αφού βαπτίζει "καταιγισμό παροχών" τα ψίχουλα που παίρνουν οι πολύτεκνοι, στην ουσία ως επιστροφή αχρεωστήτως καταβληθέντων. Δεν περίμενα τόση εμπάθεια από έναν ακαδημαϊκό δάσκαλο. Κρίμα!
Τσακαλίδης Γεώργιος 4/3/2011 15:11
Δεν φτάνει που οι πολιτικοί μας ζουν σε γυάλινους Πύργους και δεν έχουν επαφή με την πραγματική ζωή έχουμε τώρα και τους καθηγητές που νομίζουν ότι οι πολύτεκνοι χάρη στα επιδόματα ζουν με χρυσά κουτάλια!!!
Δεν αντέχω να επιχειρηματολογήσω για να τον πείσω. Δεν θα τον ενδιέφερε κιόλας, νομίζω. Αν όμως θέλει να μάθει την πραγματική εικόνα, όσον αφορά τα επιδόματα αλλά και τα έξοδα που απαιτούνται για να μεγαλώσουν- όχι στα πούπουλα αλλά με αξιοπρέπεια- τα παιδιά των πολυτέκνων ευχαρίστως να τον πληροφορήσω.
Αιδώς κύριε καθηγητά.!
Γαϊτάνας Παναγιώτης 4/3/2011 14:09
Καημένο κράτος πολυτέκνων, γέμισες με δυνατούς πολύτεκνους, κι απ'' την πολλή γενναιοδωρία προς αυτούς τους δυνατούς, επτώχευσες, και δεν μπορείς να θρέψεις τους ελάχιστους υπόλοιπους (μή πολύτεκνους) που σου απέμειναν αδύνατοι.
Ν. Μπακάλης 4/3/2011 00:53
Χωρίς καμία εμπάθεια και με πολύ σεβασμό στο λειτούργημα που εξυπηρετεί ο κ. Ματσαγγάνης θα ήθελα να εκθέσω δυο-τρεις αφελείς απόψεις. Κατ'' αρχάς θα ήθελα να θυμίσω πως η διάσωση της Ελλάδας μέσω μνημονίου ξεκίνησε (και συνεχίζει) μέσω περικοπών στους υπαλλήλους του Δημοσίου. Και ενώ είναι γεγονός πως οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα είναι σε πολύ πιο δύσκολη θέση, αναρωτιέμαι μήπως θα ήταν πιο σκόπιμη η αναζήτηση αιτιών κατάρρευσης του Ελληνικού κράτους αλλού (Siemens, Χριστοφοράκοι, Τσοχατζόπουλοι, μίζες δημόσιων έργων, μίζες προμηθειών σε νοσοκομεία, πουλημένος συνδικαλισμός κ.λ.π.). Όσον αφορά τους πολύτεκνους και τον καταιγισμό παροχών προς αυτούς να σας ξεκαθαρίσω το εξής για να μιλάμε συγκεκριμένα και όχι με γενικολογίες που μόνο πολώνουν την κοινωνία. Είμαι πολύτεκνος και η μόνη παροχή που έχω από το κράτος είναι το επίδομα 700€/δίμηνο του ΟΓΑ. Και αυτό θα ήθελα να το συνδέσετε με το αυξημένο κόστος ζωής που καλούμαι να αντιμετωπίσω, γιατί όταν ο γονέας του ενός ή δυο παιδιών μπορεί να φτιάξει μεσημεριανό για την οικογένειά του με ένα πακέτο μακαρόνια εγώ με τα πέντε παιδιά χρειάζομαι δυο τουλάχιστον, όταν εκείνος αποφασίσει να στείλει τα παιδιά του για αγγλικά θα χρειαστεί ένα χ ποσό ενώ εγώ θα χρειαστώ το πενταπλάσιο, και ούτω καθ'' εξής. Για τις μετεγγραφές πολυτέκνων (αν και τα παιδιά μου είναι μικρά ακόμη και δεν έχω ασχοληθεί με το θέμα) έχω διαβάσει πως τα κριτήρια έχουν αυστηροποιηθεί πολύ και δεν είναι πλέον τόσο εύκολο να τις πάρεις. Τέλος θα ήθελα να σας θυμίσω και την πολιτική διαφόρων κρατών της Ευρώπης όσον αφορά την προστασία της οικογένειας (π.χ. Γαλλία) για να καταλάβουμε τη σημασία που έχουν δώσει αυτά τα κράτη στην στήριξη της οικογένειας ως μοχλού ισχυροποίησης του εθνικού χαρακτήρα ενός κράτους και της συνοχής του. Και όλα αυτά όχι τώρα εν μέσω κρίσης αλλά από πολλά χρόνια πριν. Για όλα αυτά, αλλά και γιατί θεωρώ τουλάχιστον άστοχο (αν όχι ύποπτο) να "χωρίζουμε" τους Έλληνες σε ευνοημένους και μη (βολεύει κάτι τέτοιο τις εξουσίες), θεωρώ τις απόψεις σας επιφανειακές και λανθασμένες. Μετά τιμής
ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ 3/3/2011 19:39
Αγαπητέ μου Κύριε,
Θάθελα να γνωρίζω πριν σχολιάσω το άρθρο σας πόσα αδέλφια έχετε και επίσης πόσα παιδιά έχετε αποκτήσει εάν φυσικά είσθε έγγαμος. Προφανώς δεν γνωρίζετε τι ακριβώς συμβαίνει με τους Πολυτέκνους. Δεν γνωρίζετε ίσως τη Συνταγματική προστασία την οποία απολαμβάνουν. Δεν γνωρίζετε ότι είναι εκείνοι που σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος της άμεσης και έμμεσης φορολογίας. Προφανώς δεν σας απασχολεί διόλου πως τα βγάζουν πέρα σήμερα κυρίως οι πολύτεκνες οικογένειες. Ασφαλώς δεν σας απασχολεί διόλου ότι η χώρα μας σε λίγο θα είναι αγνώριστη, Κάνετε μια βόλτα στην Ομόνοια και στα πέριξ να πάρετε μια πρόγευση. Τα όσα αναφέρετε στο άρθρο σας για τους πολυτέκνους και τη σημαντική προσφορά επιδομάτων και λοιπών παροχών δείχνει μια ρατσιστική αντίληψη για τα πράγματα. Πρέπει να νοιώθετε περήφανος σαν Έλληνας σήμερα με την κατάντια της χώρας και θέλετε να γίνετε ακόμη πιο περήφανος. Μπράβο σας. ΄Η επί το ελληνικότερο Εύγε σας!...
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ 3/3/2011 19:50
Αξιότιμε κύριε εκδότη, θα ήθελα να ενημερώσω το συντάκτη του άρθρου της Πέμπτης 3/3/11 " Χωρίς δίχτυ ασφαλείας στην κρίση" κ. Μάνο Ματσαγγάνη, ότι ο καταιγισμός παροχών δεν αφορά ασφαλώς τους πολύτεκνους και κατά την ταπεινή γνώμη εμού, που δεν διδάσκω Κοινωνική Πολιτική, πολύ κακώς. Η σύζυγός μου παίρνει προς το παρόν 44 ευρώ το μήνα για κάθε ένα από τα τέσσερα παιδιά της. Συνολικά 2118 ευρώ το χρόνο!! Αν ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος κρίνει αυτό το ποσό "καταιγισμό παροχών" θα μου επιτρέψετε να το θεωρήσω λαθεμένη ή υπερβολική την κρίση. Εάν βάζετε στο ίδιο τσουβάλι τους κάθε χρώματος βολεμένους φρουρούς των ΔΕΚΟ και τους στυλοβάτες της ζωντάνιας της κοινωνίας πολύτεκνους, τότε θα μου επιτρέψετε να θεωρήσω τα λόγια σας πρόχειρα, τις πληροφορίες σας ανεξέλεγκτες και τις τοποθετήσεις σας αντιεπιστημονικές. Τους τίτλους μας πρέπει να τους υποστηρίζουμε με τα έργα μας κ. Ματσαγγάνη και για την εκτίμηση της εκούσιας προσφοράς των πολύτεκνων στην αρτιότερη επίλυση του δημογραφικού προβλήματος της χώρας, δεν χωρούν ματσαραγκιές, ούτε ρηχές και ελαφρές αναλύσεις. Οι υπαινιγμοί σας περί της εκ του ΛΑΟΣ υποστήριξης μπορεί απλά να αποδεικνύουν την ελλείπουσα ευαισθησία των υπολοίπων, που αποδεδειγμένα επί αρκετές δεκαετίες βρίσκονται σχεδόν σε διατεταγμένη υπηρεσία αποσάθρωσης του κοινωνικού ιστού και διάλυσης συνολικά του κοινωνικού κράτους. Η πορεία της χώρας μας τα τελευταία χρόνια, η αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων, η συρρίκνωση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, η υποχώρηση θεσμών και αξιών υποδεικνύει ότι γίνονται συντονισμένες και στοχευμένες προσπάθειες απορρύθμισης. Σε αυτό το μαύρο τοπίο οι οικογένειες των πολυτέκνων είναι φάρος ελπίδας και προσδοκίας για μελλοντική ανάκαμψη. Μη λιθοβολείτε, λοιπόν, ελαφρά τη καρδία την τάξη αυτή γιατί θα σας βλέπουμε και δικαιολογημένα με καχυποψία, ως προς τις προθέσεις σας.
Γιώργος Π. Διαμάντης- Χημικός εκπαιδευτικός (πολύτεκνος) 3/3/2011 20:10
Κύριε Ματσαγγάνη, διαβάζοντας με προσοχή το άρθρο σας με έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η αναφορά σας προς τους τρίτεκνους και πολύτεκνους. Μιας και διδάσκεται Κοινωνική Πολιτική στο οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών θα περίμενα από εσάς να είσαστε ενημερωμένος για το καθεστώς τον επιδομάτων και προνομίων των παραπάνω ομάδων που ουδέποτε ήταν ιδιαίτερα αυξημένα αλλά αντιθέτως από τα χαμηλότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα μπορούσα να σας παραθέσω δεκάδες επιχειρήματα με αποδείξεις για το ανακριβές του κειμένου σας, αλλά θα σας παραπέμψω μόνο στις δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια.. Ξέρετε πολύ καλά ότι σας στηρίζω. Θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό αυτό που κάνετε, διότι συμβάλετε σε ένα λαό που μπορώ να πω ότι φθίνει. Η συμβολή σας είναι πολύ μεγάλη και άξια προσοχής και υποστήριξης. Γιατί, αν δεν στηρίξουμε εσάς, τι παράδειγμα δίνουμε για να αντιμετωπίσουμε αυτήν την κρίση Τελειώνοντας η αναφορά σας στης οικογένειες των τριτέκνων και πολυτέκνων ήταν το λιγότερο ατυχής...
Κανταρτζής Μιχάλης 3/3/2011 22:27
…Όσο για τους τρίτεκνους και πολύτεκνους, δέχονται καταιγισμό παροχών: από επιδόματα πολλαπλάσιας αξίας έως πράσινο φως για μετεγγραφή σε πανεπιστήμιο της Αθήνας, ενώ τελευταία έχουν τεθεί υπό την προστασία του ΛΑΟΣ. …
Δεν ξέρω εάν υπάρχει εκ μέρους σας κ. Ματσαγγάνη κάποια εμπάθεια σχετικά με τους πολυτέκνους, πάντως τα σχόλιά σας τα βρίσκω απαράδεκτα. Εκπέμπετε κάποια κακία θα έλεγα. Δεν ξέρω πόσα τέκνα έχετε, ούτε καν εάν έχετε. Έχω πέντε, είμαι μικροπολύτεκνος θα έλεγα, καθώς υπάρχουν και άλλοι που έχουν 8, 10, 15, έχω ακούσει μάλιστα για κάποιον δάσκαλο που έχει 19. Με πέντε τέκνα σε ένα σπίτι υπάρχει μεγάλη πίεση, καθώς επιθυμία μας είναι τα μορφώσουμε και να τους δώσουμε ό,τι είναι καλύτερο. Τα μεγαλώνουμε, δηλαδή, σαν να είναι παιδιά οικογενείας με δύο τέκνα. Δηλαδή, εγώ με τα 5 τέκνα μεγαλώνω τα παιδιά 2,5 οικογενειών, ας πούμε, αφού οι Έλληνες κάνουν από 2 παιδιά ανά οικογένεια. Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι η τσέπη μας είναι συνεχώς άδεια, ενώ ο ελεύθερος χρόνος μας είναι μηδαμινός, καθώς δεν υπάρχει βοήθεια από γιαγιάδες και υπηρέτριες. Ας είναι καλά η σύζυγός μου. Τα επιδόματα, που λέτε, είναι για τα 5 ανήλικα τέκνα, περίπου 200 € τον μήνα. Ούτε για ζήτω δεν φτάνουν, όταν καθημερινώς θέλουμε περίπου 4 λίτρα γάλα και δύο φραντζόλες ψωμί, δηλαδή περίπου 150 € μηνιαίως. Εάν νομίζετε ότι μας κάνει χάρη το ελληνικό κράτος δικαίου στο οποίο κατοικούμε, τότε λυπούμαι, αλλά είστε βαθιά νυχτωμένος και δεν θα πρέπει να διδάσκετε κοινωνική πολιτική. Όσο για τις μετεγγραφές, που λέτε, το βρίσκω πολύ δίκαιο να έρχεται το τέκνο του πολυτέκνου κοντά στο σπίτι του, όταν υπάρχει και η ανάλογη σχολή. Δηλαδή, τι θα θέλατε; Να σπείρουμε φοιτητές σε κάθε πόλη; Και ποιος θα τους ζήσει, κύριε; Με τι χρήματα; Να γίνουμε κομμάτια για να σπουδάσουμε τα παιδιά μας; Πόσο περισσότερο κομμάτια κύριε; Δηλώσατε ότι διδάσκετε κοινωνική πολιτική. Τι θα κάνατε, εσείς, εάν σας έδιναν θώκο υπουργικό; Θα καταργούσατε την ελάχιστη κοινωνική πολιτική υπέρ των πολυτέκνων και θα δημιουργούσατε κάποια άλλη ανάλγητη πολιτική; Αυτό θέλετε; Ήδη έχουν αρχίσει κάποια ζόρια, αφού η αγέλαστη υπουργός Παιδείας κατάφερε να εντάξει τις σχολές της Χαλκίδας στην Αττική, με αποτέλεσμα όποιος περάσει στη Χαλκίδα να θεωρείται ότι σπουδάζει στην Αθήνα.
Όσο για το ΛΑΟΣ που λέτε ότι μας έβαλε υπό την προστασία του, δεν το γνωρίζω. Δεν προλαβαίνω να διαβάσω εφημερίδες. Συνήθως ενημερώνομαι διαδικτυακώς. Και ούτε με ενδιαφέρει ποιο κόμμα θα με συντρέξει στις δύσκολες στιγμές μου. Όταν θα γλιστρήσετε και πέσετε κάτω, να προσέξετε πολύ ποιος θα σας δώσει βοήθεια για να σηκωθείτε. Πριν σας δώσει ο πρώτος διαβάτης το χέρι του για να σας βοηθήσει, να τον ρωτήσετε αμέσως εάν ανήκει στο ΛΑΟΣ ή στο ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΚΚΕ μην τυχόν και μαγαριστείτε. Από πού θα θέλατε τη βοήθεια, κύριε; Μόνο από το ΠΑΣΟΚ ή την ΝΔ; Δεν ξέρετε ότι οι πολύτεκνοι ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια και το μόνο που ακούν είναι λόγια; Και γιατί τόσο μένος για το συγκεκριμένο κόμμα; Βάζετε ταμπέλες και στα κόμματα; Νομίζω δεν αρμόζει αυτό σε κάποιον δημοκράτη, που σέβεται την κρίση του λαού. Είμαι πολιτικοποιημένος και όχι κομματικοποιημένος. Όλα τα κόμματα έχουν εκφράσει κατά καιρούς καλές απόψεις για κάτι, αλλά όχι για όλα. Συνεπώς δεν με αντιπροσωπεύουν. Ωστόσο, τα σέβομαι, και όταν προσφέρονται να με βοηθήσουν δεν λέω όχι.
Πάντως, φαίνεται ότι δεν ψάξατε καλά πριν γράψετε αυτά που γράψατε για τους πολυτέκνους ή δεν σας πληροφόρησαν σωστά. Επειδή δεν μπορώ στα πλαίσια ενός άρθρου να σας γράψω σελίδες επί σελίδων για να σας αλλάξω την ιδέα που έχετε για μας, θα σας συμβούλευα να ενημερωθείτε από τα επίσημα όργανά μας, όπως την ΕΟΠΑ ή το ανώτατο κλιμάκιο, που είναι η Ανωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος (ΑΣΠΕ). Ρωτείστε τους και μάθετε πώς ζουν και πορεύονται οι πολύτεκνοι. Ενδιαφερθείτε για το ανθρώπινον του πράγματος και δείτε πώς θα μπορούσατε να ανασκευάσετε αυτά που είπατε για τους σύγχρονους αυτούς ήρωες, που αναθρέφουν με αυταπάρνηση τόσα παιδιά.
Ιωάννης Κρης 4/3/2011 00:05
"Όσο για τους τρίτεκνους και πολύτεκνους..."
1. οι πολύτεκνοι ΔΕΝ είναι όλοι κάτοικοι Αθηνών. Παίρνουν μεταγραφή κοντά στο σπίτι τους. Αναλογικά, προφανώς, οι περισσότεροι στην Αθήνα, αφού η μισή Ελλάδα είναι η Αθήνα.
2. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει χαρακτηρίσει στο κείμενο στρατηγικής για το Ευρ. Έτος 2010 κατά της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού ως ευπαθή στη φτώχεια κοινωνική ομάδα τις πολύτεκνες οικογένειες. ΔΕΝ το ξέρατε;; Λυπηρό για πανεπιστημιακό δάσκαλο.
3. Ξέρετε το κόστος ανατροφής παιδιού βάσει μελέτης της Ευρ. Επιτροπής; Αν ΔΕΝ το ξέρετε, λυπηρό για δάσκαλο της κοινωνικής πολιτικής. Αυτό το κόστος το συγκρίνετε με τα 44 ευρώ το μήνα που δίνουν στους πολύτεκνους;;;;
4. Αφού οι πολύτεκνοι έχουν τόσα πολλά οφέλη, γιατί είναι όλο και λιγότεροι;; ξέρετε εσείς πολλούς;;;
Με τέτοιους καθηγητές, καλύτερα το παιδί μου να ΜΗΝ σπουδάσει στο ΟΠΑ.
Θανάσης Δημητρόπουλος 4/3/2011 00:14
Υποχρέωση του κράτους να λάβει γενναία µέτρα προστασίας των ευάλωτων κοινωνικών στρωµάτων
, Του Μάνου Ματσαγγάνη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011 «ΤΑ ΝΕΑ»
Με ή χωρίς Μνηµόνιο, έχουµε µπροστά µας δύσκολα χρόνια. Πολλά ή λίγα; Αυτό δεν το ξέρουµε. Αν τα πράγµατα πάνε καλά, αν αντιδράσουµε δηλαδή δηµιουργικά και συντεταγµένα στην κρίση (µεγάλο «αν»), η πορεία µας θα έχει σχήµα «U». Αν τα πράγµατα δεν πάνε καλά, η πορεία µας θα έχει σχήµα «L». Σε κάθε περίπτωση, το σίγουρο είναι ότι έχουµε µπροστά µας δύσκολα χρόνια.
Το ερώτηµα είναι: πώς αντιµετωπίζουµε τις κοινωνικές συνέπειες της κρίσης;
Ας δούµε τι κάνουν οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Κατ’ αρχήν, συνηθίζουµε να λέµε και να γράφουµε ότι η κρίση είναι διεθνής, πανευρωπαϊκή κ.λπ. Στην πραγµατικότητα, οι υπόλοιπες 26 χώρες της Ε.Ε. βγήκαν από την ύφεση ήδη από τα µέσατου 2010.
Στις µισές απόαυτές η ανεργία συνεχίζει να αυξάνεται, µε χαµηλότερους όµως ρυθµούς. Η δική µας κρίση είναι βαθύτερη και θα διαρκέσει περισσότερο επειδή είναι διαφορετική.
Οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες λοιπόν βγήκαν ή βγαίνουν από την κρίση.
∆ιέλυσε η κρίση την κοινωνική τους συνοχή; Αυτό ισχυρίζονται, συχνά χαιρέκακα, οι εγχώριοι καταστροφολόγοι και αντιευρωπαϊστές κάθε απόχρωσης. Η πραγµατικότητα δείχνει το αντίθετο: η ανεργία στην Ευρώπη αυξήθηκε πολύ λιγότερο από ό,τι στις ΗΠΑ (όπου η κρίση ήταν το ίδιο έντονη), ενώ η φτώχεια και η ανισότητα έµειναν γενικά αµετάβλητες.
Πώς το πέτυχαν αυτό; Η βασική διαφορά της µεγάλης κρίσης του 1929-31 µε τη µεγάλη ύφεση του 2007-09 είναι ότι τότε δεν υπήρχε κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας άξιο λόγου – ενώ τώρα ναι. Η κρίση ενεργοποιεί τους αυτοµατισµούς του συστήµατος κοι νωνικής προστασίας. Τα ευάλωτα στρώµατα που πλήττονται από αυτήν ανακτούν µέρος των απωλειών µέσω των µηχανισµών εισοδηµατικής στήριξης: επιδόµατα ανεργίας, οικογενειακά επιδόµατα, επιδόµατα κατοικίας, ελάχιστο εγγυηµένο εισόδηµα. Με αυτά και µε αυτά, η κοινωνική δαπάνη στην Ε.Ε. αυξήθηκε σε 30,7% (από 27,5% του ΑΕΠ το 2007). Το ευρωπαϊκό κοινωνικό µοντέλο κάθε άλλο παρά καταρρέει.
Αυτά στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα;
Στην Ελλάδα σπαταλήσαµε 20 χρόνια συζητώντας αν πρέπει ή όχι να βγαίνουν οι µητέρες ανηλίκων στο ∆ηµόσιο στη σύνταξη στα 47. Ετσι επαληθεύτηκε η προ 15ετίας προφητεία του κ. Πολυζωγόπουλου, ότι για να χρεοκοπήσει το σύστηµα κοινωνικής ασφάλισης θα πρέπει πρώτα να χρεοκοπήσει το κράτος. Την ώρα όµως που οι ευνοηµένες οµάδες φώναζαν, οι φτωχές οικογένειες έµεναν χωρίς φωνή. Για τα προβλήµατά τους δεν γίνονταν διαδηλώσεις ούτε επερωτήσεις στη Βουλή. Ετσι αποκτήσαµε το κοινωνικό κράτος που αξίζαµε: γενναιόδωρο µε τους δυνατούς, σκληρό µε τους αδύνατους.
Και τώρα που το χρειαζόµαστε διαπιστώνουµε ότι το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας είναι διάτρητο. Οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόµενοι που χάνουν τη δουλειά τους έχουν να περιµένουν λίγα πράγµατα από αυτό.
Π.χ. το τακτικό επίδοµα ανεργίας (καλό ως σύστηµα ενίσχυσης της εποχικής απασχόλησης στον τουρισµό και στην ιδιωτική παραπαιδεία) έπειτα από 12 το πολύ µήνες σταµατά – και τότε; Το 2003 είχε θεσµοθετηθεί ένα φιλόδοξο επίδοµα µακροχρόνιας ανεργίας. Εκτοτε όµως ξεχάστηκε. Ο ΟΑΕ∆ που το χορηγεί δεν θεωρεί ότι η ενηµέρωση των πιθανών αποδεκτών για τα δικαιώµατά τους είναι δική του δουλειά. Τα ανέκαθεν αυστηρά εισοδηµατικά κριτήρια δεν αναπροσαρµόστηκαν ποτέ. Αποτέλεσµα: ο αριθµός των δικαιούχων – 733 άτοµα σύµφωνα µε τα τελευταία στοιχεία – δεν φτάνει ούτε το 0,5% των µακροχρόνια ανέργων!
Τα οικογενειακά επιδόµατα για τους περισσότερους µισθωτούς του ιδιωτικού τοµέα φτάνουν τα 8 ευρώ τον µήνα για ένα παιδί, 25 ευρώ για δύο παιδιά. Βέβαια, για τους υπαλλήλους ∆ΕΚΟ, τραπεζών και ∆ηµοσίου τα πράγµατα είναι καλύτερα. Οσο για τους τρίτεκνους και πολύτεκνους, δέχονται καταιγισµό παροχών: από επιδόµατα πολλαπλάσιας αξίας έως πράσινο φως για µετεγγραφή σε πανεπιστήµιο της Αθήνας, ενώ τελευταία έχουν τεθεί υπό την προστασία του ΛΑΟΣ. Και όµως, η συντριπτική πλειονότητα των φτωχών παιδιών ζει σε οικογένειες µε ένα ή το πολύ δύο παιδιά.
Ενώ στην Ευρώπη τα επιδόµατα κατοικίας βοηθούν τις φτωχές οικογένειες να τα βγάλουν πέρα µε το νοίκι και τα άλλα έξοδα, ιδίως σε εποχές κρίσης, ο ΟΕΚ δεν κατέβαλε καθόλου επίδοµα ενοικίου το 2010 («λόγω κρίσης»). Είδατε να διαµαρτυρήθηκε κανείς;
Οσο για ελάχιστο εγγυηµένο εισόδηµα, ως γνωστόν δεν έχουµε καθόλου – µόνοι εµείς στην Ε.Ε. των 27.
Θα µου πείτε: Και τι περιµένω; Τώρα, εν µέσω Μνηµονίου και κρίσης, να κάνουµε για το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας όσα δεν κάναµε τα χρόνια των παχιών αγελάδων;
Αυτό ακριβώς περιµένω. Επειδή η κυβέρνησή µας οµνύει στην κοινωνική συνοχή. Επειδή ακόµη και το αµφιλεγόµενο πρόγραµµα άγριων περικοπών που εφαρµόζει η κυβέρνηση Συντηρητικών - Φιλελεύθερων στη Βρετανία περιέχει µέτρα προστασίας των πιο ευάλωτων στρωµάτων.
Και κυρίως επειδή τώρα, περισσότερο από ποτέ, χρειαζόµαστε ένα κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας.
ο Μάνος Ματσαγγάνης διδάσκει Κοινωνική Πολιτική στο οικονοµικό Πανεπιστήµιο αθηνών
Την ώρα που οι ευνοηµένες οµάδες φώναζαν, οι φτωχές οικογένειες έµεναν χωρίς φωνή.
Εχουµε κοινωνικό κράτος γενναιόδωρο µε τους δυνατούς, σκληρό µε τους αδύνατους
Οι απόψεις σας
Θα ήθελα να συστήσω στον κ. Ματσαγγάνη, μια και είναι της άποψης ότι οι τρίτεκνοι και πολύτεκνοι "δέχονται καταιγισμό παροχών" να δεχθεί και αυτός τον καταιγισμό των παροχών προσχωρώντας στην τάξη των πολυτέκνων. Θα είναι ένα έξυπνο βήμα εκ μέρους του. Λυπούμαι που καθηγητής Πανεπιστημίου δεν γνωρίζει την έννοια των λέξεων που χρησιμοποιεί, αφού βαπτίζει "καταιγισμό παροχών" τα ψίχουλα που παίρνουν οι πολύτεκνοι, στην ουσία ως επιστροφή αχρεωστήτως καταβληθέντων. Δεν περίμενα τόση εμπάθεια από έναν ακαδημαϊκό δάσκαλο. Κρίμα!
Τσακαλίδης Γεώργιος 4/3/2011 15:11
Δεν φτάνει που οι πολιτικοί μας ζουν σε γυάλινους Πύργους και δεν έχουν επαφή με την πραγματική ζωή έχουμε τώρα και τους καθηγητές που νομίζουν ότι οι πολύτεκνοι χάρη στα επιδόματα ζουν με χρυσά κουτάλια!!!
Δεν αντέχω να επιχειρηματολογήσω για να τον πείσω. Δεν θα τον ενδιέφερε κιόλας, νομίζω. Αν όμως θέλει να μάθει την πραγματική εικόνα, όσον αφορά τα επιδόματα αλλά και τα έξοδα που απαιτούνται για να μεγαλώσουν- όχι στα πούπουλα αλλά με αξιοπρέπεια- τα παιδιά των πολυτέκνων ευχαρίστως να τον πληροφορήσω.
Αιδώς κύριε καθηγητά.!
Γαϊτάνας Παναγιώτης 4/3/2011 14:09
Καημένο κράτος πολυτέκνων, γέμισες με δυνατούς πολύτεκνους, κι απ'' την πολλή γενναιοδωρία προς αυτούς τους δυνατούς, επτώχευσες, και δεν μπορείς να θρέψεις τους ελάχιστους υπόλοιπους (μή πολύτεκνους) που σου απέμειναν αδύνατοι.
Ν. Μπακάλης 4/3/2011 00:53
Χωρίς καμία εμπάθεια και με πολύ σεβασμό στο λειτούργημα που εξυπηρετεί ο κ. Ματσαγγάνης θα ήθελα να εκθέσω δυο-τρεις αφελείς απόψεις. Κατ'' αρχάς θα ήθελα να θυμίσω πως η διάσωση της Ελλάδας μέσω μνημονίου ξεκίνησε (και συνεχίζει) μέσω περικοπών στους υπαλλήλους του Δημοσίου. Και ενώ είναι γεγονός πως οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα είναι σε πολύ πιο δύσκολη θέση, αναρωτιέμαι μήπως θα ήταν πιο σκόπιμη η αναζήτηση αιτιών κατάρρευσης του Ελληνικού κράτους αλλού (Siemens, Χριστοφοράκοι, Τσοχατζόπουλοι, μίζες δημόσιων έργων, μίζες προμηθειών σε νοσοκομεία, πουλημένος συνδικαλισμός κ.λ.π.). Όσον αφορά τους πολύτεκνους και τον καταιγισμό παροχών προς αυτούς να σας ξεκαθαρίσω το εξής για να μιλάμε συγκεκριμένα και όχι με γενικολογίες που μόνο πολώνουν την κοινωνία. Είμαι πολύτεκνος και η μόνη παροχή που έχω από το κράτος είναι το επίδομα 700€/δίμηνο του ΟΓΑ. Και αυτό θα ήθελα να το συνδέσετε με το αυξημένο κόστος ζωής που καλούμαι να αντιμετωπίσω, γιατί όταν ο γονέας του ενός ή δυο παιδιών μπορεί να φτιάξει μεσημεριανό για την οικογένειά του με ένα πακέτο μακαρόνια εγώ με τα πέντε παιδιά χρειάζομαι δυο τουλάχιστον, όταν εκείνος αποφασίσει να στείλει τα παιδιά του για αγγλικά θα χρειαστεί ένα χ ποσό ενώ εγώ θα χρειαστώ το πενταπλάσιο, και ούτω καθ'' εξής. Για τις μετεγγραφές πολυτέκνων (αν και τα παιδιά μου είναι μικρά ακόμη και δεν έχω ασχοληθεί με το θέμα) έχω διαβάσει πως τα κριτήρια έχουν αυστηροποιηθεί πολύ και δεν είναι πλέον τόσο εύκολο να τις πάρεις. Τέλος θα ήθελα να σας θυμίσω και την πολιτική διαφόρων κρατών της Ευρώπης όσον αφορά την προστασία της οικογένειας (π.χ. Γαλλία) για να καταλάβουμε τη σημασία που έχουν δώσει αυτά τα κράτη στην στήριξη της οικογένειας ως μοχλού ισχυροποίησης του εθνικού χαρακτήρα ενός κράτους και της συνοχής του. Και όλα αυτά όχι τώρα εν μέσω κρίσης αλλά από πολλά χρόνια πριν. Για όλα αυτά, αλλά και γιατί θεωρώ τουλάχιστον άστοχο (αν όχι ύποπτο) να "χωρίζουμε" τους Έλληνες σε ευνοημένους και μη (βολεύει κάτι τέτοιο τις εξουσίες), θεωρώ τις απόψεις σας επιφανειακές και λανθασμένες. Μετά τιμής
ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ 3/3/2011 19:39
Αγαπητέ μου Κύριε,
Θάθελα να γνωρίζω πριν σχολιάσω το άρθρο σας πόσα αδέλφια έχετε και επίσης πόσα παιδιά έχετε αποκτήσει εάν φυσικά είσθε έγγαμος. Προφανώς δεν γνωρίζετε τι ακριβώς συμβαίνει με τους Πολυτέκνους. Δεν γνωρίζετε ίσως τη Συνταγματική προστασία την οποία απολαμβάνουν. Δεν γνωρίζετε ότι είναι εκείνοι που σηκώνουν το μεγαλύτερο βάρος της άμεσης και έμμεσης φορολογίας. Προφανώς δεν σας απασχολεί διόλου πως τα βγάζουν πέρα σήμερα κυρίως οι πολύτεκνες οικογένειες. Ασφαλώς δεν σας απασχολεί διόλου ότι η χώρα μας σε λίγο θα είναι αγνώριστη, Κάνετε μια βόλτα στην Ομόνοια και στα πέριξ να πάρετε μια πρόγευση. Τα όσα αναφέρετε στο άρθρο σας για τους πολυτέκνους και τη σημαντική προσφορά επιδομάτων και λοιπών παροχών δείχνει μια ρατσιστική αντίληψη για τα πράγματα. Πρέπει να νοιώθετε περήφανος σαν Έλληνας σήμερα με την κατάντια της χώρας και θέλετε να γίνετε ακόμη πιο περήφανος. Μπράβο σας. ΄Η επί το ελληνικότερο Εύγε σας!...
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ 3/3/2011 19:50
Αξιότιμε κύριε εκδότη, θα ήθελα να ενημερώσω το συντάκτη του άρθρου της Πέμπτης 3/3/11 " Χωρίς δίχτυ ασφαλείας στην κρίση" κ. Μάνο Ματσαγγάνη, ότι ο καταιγισμός παροχών δεν αφορά ασφαλώς τους πολύτεκνους και κατά την ταπεινή γνώμη εμού, που δεν διδάσκω Κοινωνική Πολιτική, πολύ κακώς. Η σύζυγός μου παίρνει προς το παρόν 44 ευρώ το μήνα για κάθε ένα από τα τέσσερα παιδιά της. Συνολικά 2118 ευρώ το χρόνο!! Αν ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος κρίνει αυτό το ποσό "καταιγισμό παροχών" θα μου επιτρέψετε να το θεωρήσω λαθεμένη ή υπερβολική την κρίση. Εάν βάζετε στο ίδιο τσουβάλι τους κάθε χρώματος βολεμένους φρουρούς των ΔΕΚΟ και τους στυλοβάτες της ζωντάνιας της κοινωνίας πολύτεκνους, τότε θα μου επιτρέψετε να θεωρήσω τα λόγια σας πρόχειρα, τις πληροφορίες σας ανεξέλεγκτες και τις τοποθετήσεις σας αντιεπιστημονικές. Τους τίτλους μας πρέπει να τους υποστηρίζουμε με τα έργα μας κ. Ματσαγγάνη και για την εκτίμηση της εκούσιας προσφοράς των πολύτεκνων στην αρτιότερη επίλυση του δημογραφικού προβλήματος της χώρας, δεν χωρούν ματσαραγκιές, ούτε ρηχές και ελαφρές αναλύσεις. Οι υπαινιγμοί σας περί της εκ του ΛΑΟΣ υποστήριξης μπορεί απλά να αποδεικνύουν την ελλείπουσα ευαισθησία των υπολοίπων, που αποδεδειγμένα επί αρκετές δεκαετίες βρίσκονται σχεδόν σε διατεταγμένη υπηρεσία αποσάθρωσης του κοινωνικού ιστού και διάλυσης συνολικά του κοινωνικού κράτους. Η πορεία της χώρας μας τα τελευταία χρόνια, η αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων, η συρρίκνωση της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, η υποχώρηση θεσμών και αξιών υποδεικνύει ότι γίνονται συντονισμένες και στοχευμένες προσπάθειες απορρύθμισης. Σε αυτό το μαύρο τοπίο οι οικογένειες των πολυτέκνων είναι φάρος ελπίδας και προσδοκίας για μελλοντική ανάκαμψη. Μη λιθοβολείτε, λοιπόν, ελαφρά τη καρδία την τάξη αυτή γιατί θα σας βλέπουμε και δικαιολογημένα με καχυποψία, ως προς τις προθέσεις σας.
Γιώργος Π. Διαμάντης- Χημικός εκπαιδευτικός (πολύτεκνος) 3/3/2011 20:10
Κύριε Ματσαγγάνη, διαβάζοντας με προσοχή το άρθρο σας με έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η αναφορά σας προς τους τρίτεκνους και πολύτεκνους. Μιας και διδάσκεται Κοινωνική Πολιτική στο οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών θα περίμενα από εσάς να είσαστε ενημερωμένος για το καθεστώς τον επιδομάτων και προνομίων των παραπάνω ομάδων που ουδέποτε ήταν ιδιαίτερα αυξημένα αλλά αντιθέτως από τα χαμηλότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα μπορούσα να σας παραθέσω δεκάδες επιχειρήματα με αποδείξεις για το ανακριβές του κειμένου σας, αλλά θα σας παραπέμψω μόνο στις δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια.. Ξέρετε πολύ καλά ότι σας στηρίζω. Θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό αυτό που κάνετε, διότι συμβάλετε σε ένα λαό που μπορώ να πω ότι φθίνει. Η συμβολή σας είναι πολύ μεγάλη και άξια προσοχής και υποστήριξης. Γιατί, αν δεν στηρίξουμε εσάς, τι παράδειγμα δίνουμε για να αντιμετωπίσουμε αυτήν την κρίση Τελειώνοντας η αναφορά σας στης οικογένειες των τριτέκνων και πολυτέκνων ήταν το λιγότερο ατυχής...
Κανταρτζής Μιχάλης 3/3/2011 22:27
…Όσο για τους τρίτεκνους και πολύτεκνους, δέχονται καταιγισμό παροχών: από επιδόματα πολλαπλάσιας αξίας έως πράσινο φως για μετεγγραφή σε πανεπιστήμιο της Αθήνας, ενώ τελευταία έχουν τεθεί υπό την προστασία του ΛΑΟΣ. …
Δεν ξέρω εάν υπάρχει εκ μέρους σας κ. Ματσαγγάνη κάποια εμπάθεια σχετικά με τους πολυτέκνους, πάντως τα σχόλιά σας τα βρίσκω απαράδεκτα. Εκπέμπετε κάποια κακία θα έλεγα. Δεν ξέρω πόσα τέκνα έχετε, ούτε καν εάν έχετε. Έχω πέντε, είμαι μικροπολύτεκνος θα έλεγα, καθώς υπάρχουν και άλλοι που έχουν 8, 10, 15, έχω ακούσει μάλιστα για κάποιον δάσκαλο που έχει 19. Με πέντε τέκνα σε ένα σπίτι υπάρχει μεγάλη πίεση, καθώς επιθυμία μας είναι τα μορφώσουμε και να τους δώσουμε ό,τι είναι καλύτερο. Τα μεγαλώνουμε, δηλαδή, σαν να είναι παιδιά οικογενείας με δύο τέκνα. Δηλαδή, εγώ με τα 5 τέκνα μεγαλώνω τα παιδιά 2,5 οικογενειών, ας πούμε, αφού οι Έλληνες κάνουν από 2 παιδιά ανά οικογένεια. Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι η τσέπη μας είναι συνεχώς άδεια, ενώ ο ελεύθερος χρόνος μας είναι μηδαμινός, καθώς δεν υπάρχει βοήθεια από γιαγιάδες και υπηρέτριες. Ας είναι καλά η σύζυγός μου. Τα επιδόματα, που λέτε, είναι για τα 5 ανήλικα τέκνα, περίπου 200 € τον μήνα. Ούτε για ζήτω δεν φτάνουν, όταν καθημερινώς θέλουμε περίπου 4 λίτρα γάλα και δύο φραντζόλες ψωμί, δηλαδή περίπου 150 € μηνιαίως. Εάν νομίζετε ότι μας κάνει χάρη το ελληνικό κράτος δικαίου στο οποίο κατοικούμε, τότε λυπούμαι, αλλά είστε βαθιά νυχτωμένος και δεν θα πρέπει να διδάσκετε κοινωνική πολιτική. Όσο για τις μετεγγραφές, που λέτε, το βρίσκω πολύ δίκαιο να έρχεται το τέκνο του πολυτέκνου κοντά στο σπίτι του, όταν υπάρχει και η ανάλογη σχολή. Δηλαδή, τι θα θέλατε; Να σπείρουμε φοιτητές σε κάθε πόλη; Και ποιος θα τους ζήσει, κύριε; Με τι χρήματα; Να γίνουμε κομμάτια για να σπουδάσουμε τα παιδιά μας; Πόσο περισσότερο κομμάτια κύριε; Δηλώσατε ότι διδάσκετε κοινωνική πολιτική. Τι θα κάνατε, εσείς, εάν σας έδιναν θώκο υπουργικό; Θα καταργούσατε την ελάχιστη κοινωνική πολιτική υπέρ των πολυτέκνων και θα δημιουργούσατε κάποια άλλη ανάλγητη πολιτική; Αυτό θέλετε; Ήδη έχουν αρχίσει κάποια ζόρια, αφού η αγέλαστη υπουργός Παιδείας κατάφερε να εντάξει τις σχολές της Χαλκίδας στην Αττική, με αποτέλεσμα όποιος περάσει στη Χαλκίδα να θεωρείται ότι σπουδάζει στην Αθήνα.
Όσο για το ΛΑΟΣ που λέτε ότι μας έβαλε υπό την προστασία του, δεν το γνωρίζω. Δεν προλαβαίνω να διαβάσω εφημερίδες. Συνήθως ενημερώνομαι διαδικτυακώς. Και ούτε με ενδιαφέρει ποιο κόμμα θα με συντρέξει στις δύσκολες στιγμές μου. Όταν θα γλιστρήσετε και πέσετε κάτω, να προσέξετε πολύ ποιος θα σας δώσει βοήθεια για να σηκωθείτε. Πριν σας δώσει ο πρώτος διαβάτης το χέρι του για να σας βοηθήσει, να τον ρωτήσετε αμέσως εάν ανήκει στο ΛΑΟΣ ή στο ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΚΚΕ μην τυχόν και μαγαριστείτε. Από πού θα θέλατε τη βοήθεια, κύριε; Μόνο από το ΠΑΣΟΚ ή την ΝΔ; Δεν ξέρετε ότι οι πολύτεκνοι ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια και το μόνο που ακούν είναι λόγια; Και γιατί τόσο μένος για το συγκεκριμένο κόμμα; Βάζετε ταμπέλες και στα κόμματα; Νομίζω δεν αρμόζει αυτό σε κάποιον δημοκράτη, που σέβεται την κρίση του λαού. Είμαι πολιτικοποιημένος και όχι κομματικοποιημένος. Όλα τα κόμματα έχουν εκφράσει κατά καιρούς καλές απόψεις για κάτι, αλλά όχι για όλα. Συνεπώς δεν με αντιπροσωπεύουν. Ωστόσο, τα σέβομαι, και όταν προσφέρονται να με βοηθήσουν δεν λέω όχι.
Πάντως, φαίνεται ότι δεν ψάξατε καλά πριν γράψετε αυτά που γράψατε για τους πολυτέκνους ή δεν σας πληροφόρησαν σωστά. Επειδή δεν μπορώ στα πλαίσια ενός άρθρου να σας γράψω σελίδες επί σελίδων για να σας αλλάξω την ιδέα που έχετε για μας, θα σας συμβούλευα να ενημερωθείτε από τα επίσημα όργανά μας, όπως την ΕΟΠΑ ή το ανώτατο κλιμάκιο, που είναι η Ανωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδος (ΑΣΠΕ). Ρωτείστε τους και μάθετε πώς ζουν και πορεύονται οι πολύτεκνοι. Ενδιαφερθείτε για το ανθρώπινον του πράγματος και δείτε πώς θα μπορούσατε να ανασκευάσετε αυτά που είπατε για τους σύγχρονους αυτούς ήρωες, που αναθρέφουν με αυταπάρνηση τόσα παιδιά.
Ιωάννης Κρης 4/3/2011 00:05
"Όσο για τους τρίτεκνους και πολύτεκνους..."
1. οι πολύτεκνοι ΔΕΝ είναι όλοι κάτοικοι Αθηνών. Παίρνουν μεταγραφή κοντά στο σπίτι τους. Αναλογικά, προφανώς, οι περισσότεροι στην Αθήνα, αφού η μισή Ελλάδα είναι η Αθήνα.
2. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει χαρακτηρίσει στο κείμενο στρατηγικής για το Ευρ. Έτος 2010 κατά της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού ως ευπαθή στη φτώχεια κοινωνική ομάδα τις πολύτεκνες οικογένειες. ΔΕΝ το ξέρατε;; Λυπηρό για πανεπιστημιακό δάσκαλο.
3. Ξέρετε το κόστος ανατροφής παιδιού βάσει μελέτης της Ευρ. Επιτροπής; Αν ΔΕΝ το ξέρετε, λυπηρό για δάσκαλο της κοινωνικής πολιτικής. Αυτό το κόστος το συγκρίνετε με τα 44 ευρώ το μήνα που δίνουν στους πολύτεκνους;;;;
4. Αφού οι πολύτεκνοι έχουν τόσα πολλά οφέλη, γιατί είναι όλο και λιγότεροι;; ξέρετε εσείς πολλούς;;;
Με τέτοιους καθηγητές, καλύτερα το παιδί μου να ΜΗΝ σπουδάσει στο ΟΠΑ.
Θανάσης Δημητρόπουλος 4/3/2011 00:14
ΠΟΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ;
ΠΟΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ;
Του Ι.Κ.ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ
ΣΗΜΕΡΑ τιμούμε την εξέγερση που βαφτίσαμε επανάσταση. Μια επανάσταση που οδήγησε στην ανεξαρτησία λιγότερο από το ένα τρίτο της σημερινής Ελλάδας και η οποία περισσότερο δημιουργήθηκε κατόπιν εορτής παρά συνέβη όπως θέλουμε να νομίζουμε ότι συνέβη.
Μια επανάσταση, δηλαδή την οποία κανένας δεν κήρυξε, καμιά 25η Μαρτίου, δε καμία Λαύρα όπου κανείς δεν βρέθηκε εκείνη την ημέρα, με ένα λάβαρο που δεν υψώθηκε ποτέ, από κανένα Παλαιών Πατρών Γερμανό-όλα αυτά τα κατασκεύασε μερικά χρόνια αργότερα ένας γάλλος συγγραφέας, ο Πουκεβίλ.
Και κατασκευάσθηκαν όχι μόνον ερήμην των πραγματικών πρωταγωνιστών αλλά και των φερομένων ως πρωταγωνιστών ,οι οποίοι ούτε διανοήθηκαν ποτέ ότι θα τους φόρτωναν τέτοιον εθνικό ρόλο.
Μια επανάσταση που δεν ξεκίνησε στην Ελλάδα αλλά στη σημερινή Μολδαβία και στη σημερινή Ρουμανία, όχι σαν σήμερα αλλά ένα μήνα νωρίτερα, όχι από κοτζαμπάσηδες και δεσπότες αλλά από λίγους συνωμότες, φωτισμένους αστούς και ευγενείς ευπατρίδες, από λόγιους και φοιτητές, από φιλελεύθερους, φιλοπρόοδους και φιλοπάτριδες ανθρώπους της διασποράς ,όχι από παπάδες αλλά από αυτούς που αφόρισε ο Πατριάρχης-και ο οποίος τελικά δεν γλίτωσε την αγχόνη, παρά την υποταγή του στην οθωμανική εξουσία.
Μια επανάσταση στην οποία δεν πολέμησαν απόγονοι του Αχιλλέα και του Αγαμέμνονα αλλά και ΄Έλληνες και Αλβανοί Σουλιώτες και Αλβανοί Υδραίοι η Σπετζιώτες και Σλάβοι και Βούλγαροι και Βλάχοι και όλοι αυτοί που τώρα δεν δικαιούνται να σηκώνουν την ελληνική σημαία στο όνομα της καθαρότητας της φυλής, αλλά τότε δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα να σκοτώνονται στο Μεσολόγγι, στο Πέτα και στο Μανιάκι.
Μια επανάσταση, μάλιστα την οποία συμμερίστηκαν και Γάλοι και Πολωνοί και Ιταλοί και Αμερικάνοι (προ Μπους είναι αλήθεια…) και ΄Άγγλοι (όχι αυτοί που είναι με τον Μπλερ ,οι άλλοι…) και Γερμανοί και άλλοι πολλοί καλοί και ευγενείς άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη που έδωσαν από το υστέρημά τους για την επανάσταση, που διαδήλωσαν για την επανάσταση, όταν δεν έτρεξαν οι ίδιοι στην Ελλάδα να σκοτωθούν για την επανάσταση.
Μια επανάσταση την οποία συμμερίστηκαν πολλοί και διαφορετικοί. Και παλικάρια και τυχοδιώκτες και ποιητές και ήρωες και αληταράδες.’ Άλλοτε έτσι και άλλοτε αλλιώς ,άλλοτε με τον εχθρό, άλλοτε εναντίον του, συνήθως αναμεταξύ τους. ΄Ολοι αυτοί που θέλησαν να πολεμήσουν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. ΄Ένα πολύμορφο πολύχρωμο και αντιφατικό ασκέρι, συνήθως υψηλών αισθημάτων και ενίοτε ταπεινών πράξεων, για το οποίο είμαστε αμετανόητα περήφανοι και στο οποίο διατελούμε βαθιά ευγνώμονες δι’ όσα έπραξαν, αλλά κυρίως για όσα πάσχισαν να πετύχουν.
Του Ι.Κ.ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ
ΣΗΜΕΡΑ τιμούμε την εξέγερση που βαφτίσαμε επανάσταση. Μια επανάσταση που οδήγησε στην ανεξαρτησία λιγότερο από το ένα τρίτο της σημερινής Ελλάδας και η οποία περισσότερο δημιουργήθηκε κατόπιν εορτής παρά συνέβη όπως θέλουμε να νομίζουμε ότι συνέβη.
Μια επανάσταση, δηλαδή την οποία κανένας δεν κήρυξε, καμιά 25η Μαρτίου, δε καμία Λαύρα όπου κανείς δεν βρέθηκε εκείνη την ημέρα, με ένα λάβαρο που δεν υψώθηκε ποτέ, από κανένα Παλαιών Πατρών Γερμανό-όλα αυτά τα κατασκεύασε μερικά χρόνια αργότερα ένας γάλλος συγγραφέας, ο Πουκεβίλ.
Και κατασκευάσθηκαν όχι μόνον ερήμην των πραγματικών πρωταγωνιστών αλλά και των φερομένων ως πρωταγωνιστών ,οι οποίοι ούτε διανοήθηκαν ποτέ ότι θα τους φόρτωναν τέτοιον εθνικό ρόλο.
Μια επανάσταση που δεν ξεκίνησε στην Ελλάδα αλλά στη σημερινή Μολδαβία και στη σημερινή Ρουμανία, όχι σαν σήμερα αλλά ένα μήνα νωρίτερα, όχι από κοτζαμπάσηδες και δεσπότες αλλά από λίγους συνωμότες, φωτισμένους αστούς και ευγενείς ευπατρίδες, από λόγιους και φοιτητές, από φιλελεύθερους, φιλοπρόοδους και φιλοπάτριδες ανθρώπους της διασποράς ,όχι από παπάδες αλλά από αυτούς που αφόρισε ο Πατριάρχης-και ο οποίος τελικά δεν γλίτωσε την αγχόνη, παρά την υποταγή του στην οθωμανική εξουσία.
Μια επανάσταση στην οποία δεν πολέμησαν απόγονοι του Αχιλλέα και του Αγαμέμνονα αλλά και ΄Έλληνες και Αλβανοί Σουλιώτες και Αλβανοί Υδραίοι η Σπετζιώτες και Σλάβοι και Βούλγαροι και Βλάχοι και όλοι αυτοί που τώρα δεν δικαιούνται να σηκώνουν την ελληνική σημαία στο όνομα της καθαρότητας της φυλής, αλλά τότε δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα να σκοτώνονται στο Μεσολόγγι, στο Πέτα και στο Μανιάκι.
Μια επανάσταση, μάλιστα την οποία συμμερίστηκαν και Γάλοι και Πολωνοί και Ιταλοί και Αμερικάνοι (προ Μπους είναι αλήθεια…) και ΄Άγγλοι (όχι αυτοί που είναι με τον Μπλερ ,οι άλλοι…) και Γερμανοί και άλλοι πολλοί καλοί και ευγενείς άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη που έδωσαν από το υστέρημά τους για την επανάσταση, που διαδήλωσαν για την επανάσταση, όταν δεν έτρεξαν οι ίδιοι στην Ελλάδα να σκοτωθούν για την επανάσταση.
Μια επανάσταση την οποία συμμερίστηκαν πολλοί και διαφορετικοί. Και παλικάρια και τυχοδιώκτες και ποιητές και ήρωες και αληταράδες.’ Άλλοτε έτσι και άλλοτε αλλιώς ,άλλοτε με τον εχθρό, άλλοτε εναντίον του, συνήθως αναμεταξύ τους. ΄Ολοι αυτοί που θέλησαν να πολεμήσουν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. ΄Ένα πολύμορφο πολύχρωμο και αντιφατικό ασκέρι, συνήθως υψηλών αισθημάτων και ενίοτε ταπεινών πράξεων, για το οποίο είμαστε αμετανόητα περήφανοι και στο οποίο διατελούμε βαθιά ευγνώμονες δι’ όσα έπραξαν, αλλά κυρίως για όσα πάσχισαν να πετύχουν.
8 MΑΡΤΗ:ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
Με την αυγή της ΄Άνοιξης γιορτάζουν παγκοσμίως οι γυναίκες.
Μια επιταγή ανεξόφλητη, στο ήμισυ του ουρανού.
Η γυναίκα πλάστηκε Σύμφωνα με τη Βίβλο από μια πλευρά του άνδρα όταν διαπίστωσε ο Δημιουργός πως δεν είναι καλό να είναι ο άνθρωπος μόνος του και του έδωσε βοηθό «ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον, ποιήσωμεν αυτώ βοηθόν».
Ξεκινάει λοιπόν κατά τη Γραφή ο βίος της γυναίκας ως βοηθός του άνδρα κατά κύριο λόγο και ως συντροφιά του για να μην είναι μόνος και πλήττει.
Όμως στην πορεία πέρα από βοηθός και παρέα του άνδρα έγινε συνεργάτης, σύντροφος, συνεταίρος και συνδημιουργός του όντος.
Προχώρησε μέσα από τις συμπληγάδες της κοινωνικής απομόνωσης που την είχαν καταδικάσει σε ένοικο του γυναικωνίτη και με αγώνες και θυσίες κέρδισε την ανεξαρτησία , την ισοτιμία της με τον άνδρα, την αναγνώριση των δικαιωμάτων της και στην πλήρη εξίσωσή της σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Βέβαια δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι οι γυναίκες συνεχίζουν να δεινοπαθούν σε χώρες θεοκρατικών καθεστώτων που την θέλουν μηχανισμό αναπαραγωγής και σεξουαλικής ικανοποίησης του άνδρα. Εκεί ο σύζυγος, ο αδελφός και ο πατέρας είναι ικανοί να της αφαιρέσουν τη ζωή εάν κρίνουν ότι παρέβη τους νόμους της θρησκείας ή της φυλής.
Η καθιέρωση της παγκόσμιας ημέρας εορτασμού θέλει ασφαλώς να τονίσει και να υπενθυμίσει τις υποχρεώσεις της κοινωνίας απέναντί της, όμως σε πολλές χώρες ατυχώς θα χρειαστούν πολλοί αγώνες και αιώνες ακόμη για να αποκτήσει τα δικαιώματα τα οποία απολαμβάνουν οι άλλες γυναίκες στον υπόλοιπο κόσμο σήμερα.
Βέβαια για μας τους «πολιτισμένους» δεν έπαψε η γυναίκα να είναι αντικείμενο του πόθου και των ορέξεών μας.
Όταν ακόμη και σήμερα η εικόνα του γυμνού ή ημίγυμνου γυναικείου σώματος χρησιμοποιείται για την πρόκληση ενδιαφέροντος αγοράς ενός αυτοκινήτου, ή και ελαστικών μ’ αυτή την ενέργεια συνεχίζουμε να υποτιμούμε και να υποβαθμίζουμε τη θέση της ως το ισότιμο της κοινωνίας μας.
Συνεχίζει ακόμη και σήμερα να υπάρχει το σκλαβοπάζαρο γυναικών κυρίως από τις ανατολικές χώρες για σεξουαλική εκμετάλλευση. Είναι στίγματα της κοινωνίας μας που πρέπει να εξαλειφθούν.
Θεωρώ πως δεν αρκεί ο ετήσιος εορτασμός της γυναίκας. Η Γυναίκα μητέρα, σύζυγος, κόρη ,αδελφή ,φίλη, σύντροφος, ερωμένη αξίζουν της τιμής και της αγάπης μας καθημερινώς. Μόνο σαν συμβολισμό , επισήμανση και υπόμνηση της προσφοράς της μπορεί να θεωρηθεί ο εορτασμός.
Δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε διαχρονικά την προσφορά της και να γιορτάσουμε τη Γυναίκα Μητέρα, τη Γυναίκα σύμβολο.
Ας γιορτάσουμε λοιπόν όλοι μας τη Γυναίκα σύντροφο, συνοδοιπόρο, συμμέτοχο της χαράς και της λύπης, συνδημιουργό της ζωής.
Ας γιορτάσουμε τη γυναίκα αδελφή, παρηγορήτρα του ονείρου, της ανάγκης των στιγμών αναπόλησης και χαράς.
Ας γιορτάσουμε τη γυναίκα φίλη στις ώρες των αναβαθμών του έρωτα της ευτυχίας και του πόνου.
Ας γιορτάσουμε τη Γυναίκα κόρη, συνέχεια της ζωής των αιώνων, κρυφή απαντοχή κι ελπίδα.
Ας γιορτάσουμε τη Γυναίκα ερωμένη του πάθους του πόθου που αναζητάμε με τη συμμετοχή της τη λυτρωτική γαλήνη.
Ας γιορτάσουμε τη Γυναίκα μύθο, σύμβολο και τροφό του μέλλοντος, τη Γυναίκα που ανέδειξε Μύστες ,Ημίθεους, Ήρωες, Μεγάλους εξερευνητές, Επιστήμονες, Στρατηλάτες Ηγέτες της Ειρήνης της προόδου και της Ευημερίας.
Η Γιορτή της γυναίκας της ανώνυμης, της άγνωστης, της παγκόσμιας μήτρας αξιών και πολιτισμών αποτελεί συμβολικά και έμπρακτα μια μορφή αναγνώρισης της προσφοράς της και επιβράβευσης των επιτυχιών της.
Γυναίκα όπως να σε καλέσω, Αθηνά, Μαρία, Ελένη, Εύα Αντιγόνη , Περσεφόνη, Κλεοπάτρα, Ηλέκτρα, Αφροδίτη, θα είσαι πάντα εσύ που θα έχεις τον πρώτο και τελευταίο λόγο. Λόγο ζωής και θανάτου.
ΧΑΙΡΕ ΑΙΩΝΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ! ΟΙ ΑΙΩΝΕΣ ΘΑ ΥΠΟΚΛΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑΒΑ ΣΟΥ … ΧΑΙΡΕ, ΓΥΝΑΙΚΑ
«Και καθώς είσαι ανάλαφρη και πια δεν είσαι σκλάβα
Προς την μελλούμενη άγια γη πρωτύτερα εσύ τράβα,
Κι ετοίμασε τη νέα ζωή, μιας νέας χαράς υφάντρα
Κι ύστερα αγκάλιασε, ύψωσε και φέρε εκεί τον άντρα
Και πλάσε την πρωτοπλάστη, ω Αγάπη εσύ αρμονία
Εσύ Ομορφιά, Σοφία εσύ Πειθώ και Παρθενία».
Λεωνίδαs Γ. Μαργαρίτηs
ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ
Για τους σημερινούς νεοέλληνες ονόματα όπως του Γεωργίου Σισίνη, του Παναγιώτη Καρατζά, Παναγιώτη Αναγνωστόπουλου, Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου ίσως δεν τους λένε τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Κι όμως η Επανάσταση του 21 ή δεν θα γεννιότανε ή δεν θα είχε τα αποτελέσματα που είχε .
Η Ιστορία και οι ιστορικοί έχουν αδικήσει κάποια ονόματα αγωνιστών, αφού δεν έχουν προβάλει ανάλογα την τόσο σημαντική προσφορά τους, ενώ αντίθετα κάποιους αγωνιστές που προσέφεραν ολόκληρη την σημαντική για την εποχή τους περιουσία τους και την ίδια τη ζωή τους έχουν παραγκωνισθεί και αγνοηθεί ακόμη και από τη σύγχρονη πολιτεία.
Μια από τις αγνοημένες μορφές, τις πλέον ηρωικές και εκείνες τις μορφές που πρόσφεραν στον αγώνα τα πλούτη τους υπήρξε και ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος.
Υπολογίζεται πως με την έναρξη του ξεσηκωμού η περιουσία του έφθανε στο μυθώδες ποσό των 3.000.000 γροσίων, την οποία διέθεσε εξ ολοκλήρου για τον υπέρ πίστεως και πατρίδος αγώνα.
Ο Παπαδιαμαντόπουλος ασχολιόταν εκείνη την περίοδο με το γενικό εμπόριο αλλά και ειδικότερα με το εμπόριο της σταφίδας. Ταξίδευε στα Ευρωπαϊκά λιμάνια για υποθέσεις του και είχε αντιπροσώπους και ανταποκριτές του στην Κωνσταντινούπολη, τη Μασσαλία, το Λιβόρνο, την Τεργέστη, τη Σμύρνη την Αλεξάνδρεια την Αγκώνα, τη Μάλτα, την Κέρκυρα και τη Ζάκυνθο.
Εκτός από τα δικά του προϊόντα, εμπορευόταν και αγροτικά προϊόντα παραγωγής των τούρκων γαιοκτημόνων όπως του Βαλή της Θεσσαλονίκης και του Κιαμήλ Μπέη της Κορίνθου στους οποίους είχε εμπνεύσει την εμπιστοσύνη τους. Το 1821 ήταν ιδιοκτήτης τριάντα καταστημάτων στην πόλη των Πατρών και κατείχε τη μισή κτηματική περιουσία της περιοχής Σαραβαλίου. Είχε ιδρύσει ακόμη και Τράπεζα στην πόλη όπου κατέθεταν τις οικονομίες τους σημαντικές οικογένειες των Πατρών, όπως οι γνωστές οικογένειες Ρούφου, Λόντου και Καλαμογδάρτη. Διέθεσε σημαντικά ποσά στους Γαλαξιδιώτες για την απόκτηση πλοίων, μάλιστα υπήρξε μέτοχος 16 πλοίων.
Αν και θεωρείται πατρινός ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος γεννήθηκε σύμφωνα με αυτόγραφο του γιου του Παναγιώτη στην Κόρινθο το Μάρτη του 1766.
Πρόγονοί του υπήρξαν Ηπειρώτες προεστοί από το χωριό Πλαίσια Καστανοχωρίων. Ο προπάππος βιλαέτης Γεώργιος Μαργαρίτης, μετά την τέλεση της θείας λειτουργίας κρεμάστηκε από τους Τούρκους στο νάρθηκα του ναού του χωριού του μετά από ψευδείς καταθέσεις εχθρών του. Ο γιος του Γεωργίου, Διαμάντης, παππούς του Ιωάννη, εύπορος ιερωμένος και προεστός, όπως ο τραγικός του πατέρας του, κυνηγημένος από τους Τούρκους, αναγκάζεται να εγκαταλείψει τον τόπο του με την οικογένειά του και να εγκατασταθεί στο Αιτωλικό. Σε μια ανακοίνωση του Φωτίου Ευαγ. Σαφαρίκα που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ (Φύλλο 24-7-1960) με τον τίτλο «Το πατρογονικό αρχοντικό του Ζαν Μορεάς» μνημονεύεται ανάμεσα στα άλλα και το περιστατικό της αναχώρησης του παπα-Διαμάντη Μαργαρίτη από τον τόπο του με την παράθεση μίας άγνωστης πληροφορίας σύμφωνα με την οποία: «…αφού πλήρωσε αρκετά φλουριά έφυγε την νύχτα με άλογα πεταλωμένα ανάποδα για να μην ανακαλύψουν τα ίχνη του οι Τούρκοι»
Στο Αιτωλικό που και εγκαταστάθηκε, έχτισε το ναό των Ταξιαρχών κι έγινε εφημέριός του. ΄Όταν μάλιστα απεβίωσε τον ενταφίασαν έξω από αυτό το ναό.
Ο παπά-Διαμάντης άφησε δύο γιους, τον Αναστάσιο και τον Γεώργιο, (πατέρα του Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου).
Ο Αναστάσιος εγκαταστάθηκε στην πόλη των Πατρών και ο Γεώργιος στην πόλη της Κορίνθου. Και τα δυο του παιδιά διακρίθηκαν για τις ικανότητές τους στο εμπόριο. Όταν αργότερα συναντήθηκαν στην Πάτρα για λίγο τα δύο αδέλφια αποφάσισαν να αλλάξουν το επώνυμό τους και από Μαργαρίτης να το μετατρέψουν σε Παπαδιαμαντόπουλοι, δηλαδή παιδιά του Παπαδιαμάντη, όπως συνηθίζουν να συνθέτουν τα επώνυμά τους κυρίως οι Πελοποννήσιοι.
Ο Γεώργιος που είχε εγκατασταθεί στην Κόρινθο γνώρισε την κόρη ενός ιερέα και πρόκριτου την οποία και παντρεύτηκε. Από το γάμο του απέκτησε ένα γιό και μια κόρη, τον Ιωάννη (για τον οποίο μιλούμε σήμερα) και την Ανθή.
΄Όμως τα παιδιά αυτά έμειναν ορφανά από νωρίς. ΄Ο Ιωάννης έμαθε τα κοινά γράμματα και αρχές αριθμητικής, ενώ η Ανθή τον γαλούχησε στην ευσέβεια και στη λατρεία των ιερών δογμάτων της Χριστιανικής Θρησκείας. Έτσι ο Ιωάννης έζησε ολόκληρη τη ζωή του πάντα θρησκευόμενος αυστηρά και παραδειγματικά με βαθύτατη προσήλωση στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Μόλις ενηλικιώθηκε ο Ιωάννης το πρώτο του μέλημα ήταν να αποκαταστήσει όπως άλλωστε συνηθίζονταν την αγαπημένη ορφανή από γονείς αδελφή του.
Εικοσάχρονος ακόμη πάντρεψε την αδελφή του Ανθή δίδοντάς της για προίκα ολόκληρη την πατρική και μητρική περιουσία και το 1786 ήλθε και εγκαταστάθηκε κι αυτός στην πόλη των Πατρών για να εργαστεί κοντά στον έμπορο θείο του Αναστάσιο.
Από εκείνη την ηλικία επέδειξε εργατικότητα, επιμέλεια και ζήλο για το εμπόριο.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και το ως τότε μέτριο κατάστημα του θείου του με τη δική του συμβολή άρχισε να προοδεύει.
Ο Ιωάννης μετά από οχτώ περίπου χρόνια εργασίας κατάλαβε πως δεν ήταν φτιαγμένος για υπάλληλος.
Αφού εξέθεσε στο θείο του τον προβληματισμό του έλαβε την ευχή του και το ποσό των 1.500 γροσίων για τις ως τότε υπηρεσίες του και άνοιξε δικό του κατάστημα.
Το έτος 1794 ο Δημήτριος Ανάγνου, ένας πλούσιος έμπορος και κτηματίας των Πατρών συνεταιρίζεται μαζί του κι απλώνει τον κύκλο των εργασιών του σ’ ολόκληρη την Αυτοκρατορία αλλά και πέρα από τα όριά της. Ο Βαλής της Θεσσαλονίκης, ο Μπέης της Κορίνθου αλλά και πολλοί πλούσιοι Οθωμανοί του εμπιστεύονται ολόκληρη την παραγωγή των αγροτικών τους προϊόντων για να τη διαθέσει εκείνος κατά βούληση. Οι έλληνες έμποροι της Επτανήσου και της Ευρώπης του αναθέτουν την πώληση των προϊόντων τους με προμήθεια, ενώ ο ίδιος τους στέλνει από την Πάτρα προς πώληση σταφίδα, λάδι και άλλα προϊόντα με τους ίδιους όρους που εκείνοι του αναθέτουν την πώληση των δικών τους προϊόντων.
΄Έτσι αναπτύσσεται ένας μεγάλος εμπορικός κύκλος, ο οποίος δίνει νέα ζωή στο λιμάνι των Πατρών και έχει σοβαρό αντίκτυπο στην οικονομική και κατ’ επέκταση την κοινωνική ζωή της πόλεως και της ευρύτερης περιοχής. Έτσι, μ’ αυτή την εμπορική κίνηση και την ανάπτυξη της πόλεως η Πάτρα θα γίνει το σημαντικό εθνικό κέντρο το οποίο θα διαδραματίσει ηγετικό ρόλο στην Επανάσταση.
Με την ανάπτυξη του εμπορίου ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος διαπιστώνει ότι πλέον έχει ανάγκη από πλοία για να πραγματοποιεί απ’ ευθείας και χωρίς την μεσολάβηση των προξενείων Αγγλίας και Ολλανδίας το ανταλλακτικό εμπόριο και να επιτυγχάνει φθηνούς ναύλους.
Ήθελε να δημιουργήσει ένα ναυτικό στόλο που να μπορεί να ταξιδεύει ακόμη και στην Αμερική.
Ο σημαντικός αυτός έμπορος σε μικρό σχετικό χρόνο πέτυχε το σκοπό του και έγινε ιδιοκτήτης πολλών μεγάλων πλοίων, ιδιαίτερα του Γαλαξιδιώτικου στόλου. Ιδρύει στη συνέχεια ιδιωτική τράπεζα με αντιπροσώπους στα κυριότερα εμπορικά κέντρα της Ανατολής και της Δύσης.
Τίμιος στις συναλλαγές του και αδέκαστος στις συμφωνίες του, όπως άλλωστε αποκαλύπτουν πηγές του πολύτιμου αρχείου του, αποκομίζει σημαντικά κέρδη.
Στις 21 Ιουνίου 1800 παντρεύεται στην Πάτρα την κόρη του προκρίτου της Αχαΐας Ιωάννη Καλαμογδάρτη Ελένη. Από το γάμο αυτό απόκτησε πολλά παιδιά εκ των οποίων επέζησαν ο Κωνσταντίνος, Παναγιώτης, Σπύρος, Δημήτρης, Αδαμάντιος (πατέρας του ποιητή Ζαν Μωρεάς) και Αναστάσιος.
Όπως αναφέρει στο έργο του «Βίοι Παράλληλοι των επί της αναγεννήσεως της Ελλάδος διαπρεψάντων ανδρών»(Τόμος Ε΄ σελ.330-333 Αθήνα 1872) «…δια του γάμου τούτου προσεπηύξησε τας εμπορικάς και πολιτικάς αυτού σχέσεις. Εν βραχεί δε διαστήματι χρόνου εκτήσατο μεγάλην χρηματικήν περιουσίαν και δια του πλούτου και της ευγενούς συμπεριφοράς και μεγαλοδωρίας αυτού κατόρθωσε να απολαύση τοσαύτης αγαθής υπολήψεως παρά τοις Οθωμανοίς ώστε δια της μεσολαβήσεως αυτού εξωμαλύνοντο μεν αι μεταξύ Οθωμανών και πάντων των εν Πάτραις εμπόρων και προεστώτων υφιστάμεναι δοσοληψίαι και διενέξεις, ηλαττούντο δε οι φόροι, οι βαρύνοντες τας κατωτέρας τάξεις, αναδεχομένου αυτού να καταβάλλη διπλασίους φόρους και προτρέποντος εις τούτο δια του παραδείγματος τοιαύτης μεγαλοδωρίας και άλλους πολλούς ευκατάστατους συμπολίτας αυτού. Ούτω δε δεν εβράδυνε γνωστός μεν να γίνη εν πλείσταις πόλεσι της Τουρκίας και της Ευρώπης δια τας μεγάλας εμπορικάς επιχειρήσεις αυτού, να αναδειχθή δε εις των σπουδαιοτέρων και διακεκριμένων ανδρών απάσης της Πελοποννήσου…εντός μεν αληθούς μεγάρου κατώκουν διαρκώς δώδεκα υπάλληλοι του εμπορικού γραφείου του, έκαστος μάλιστα εις ίδιον δωμάτιον, εν δε τω ιπποστασίω υπήρχαν πάντοτε πέντε μεγαλοπρεπείς της ιππασίας ίπποι και πέντε καλοί ημίονοι προς τε την οικιακήν χρήσιν και προς μεταφοράν των εμπορευμάτων από του εν τω παραλίω τελενείω εις το εν τη πόλει εμπορικόν κατάστημα και τας λοιπάς αποθήκας. Παρά δε την οικίαν διετήρει δια μεγάλης δαπάνης και κήπον, περιέχοντα τα καλλίτερα και σπανιώτερα των ανθέων και δένδρων, είχε δε εν αυτή τη πόλει και δύο έτι κήπους και εν εκάστω τούτων και οίκον. Εκείνος δε, εν ω κατώκει, ήτο άριστα κεκοσμημένος δια πολυτελών χρυσοΰφαντων, ευρωπαϊκών τε και άλλων ξενικών επίπλων… Εν δε τω Μητροπολιτικώ ναώ είχε καλώς εσκευασμένα τρία στασίδια εν μεν δι’ εαυτόν, παρά τον του Μητροπολίτου επίσημον θρόνον, και δύο δια τους μεγαλύτερους αυτού υιούς, εις μικράν τινά απόστασιν από του πατρός, πλέον δε παρ’ άπαξ του μηνός έδιδε και μεγαλοπρεπέστατα συμπόσια εις τους αρχιερείς, τους προεστούς, τους προξένους και τους διερχομένους δια Πατρών διακεκριμένους ξένους και εις ταύτα παρεκάθηντο συνήθως οι διακεκριμένοι ιερείς, μουσικοί, ιατροί, διδάσκαλοι και υμνωδοί ή τραγωδισταί της πόλεως, οίτινες περί το τέλος του συμποσίου έψαλλον μετ’ ενθουσιασμού πρώτον με εκκλησιαστικούς τινάς ύμνους και δοξαστήρια, μετά ταύτα και εκ των ασμάτων Ρήγα του Φερραίου και άλλων τα ενθουσιαστικώτερα άνευ τινός φόβου…»
Ο βίος του Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου υπήρξε ηγεμονικός και δαπανούσε σημαντικά ποσά σε συμπόσια, βαφτίσια και στεφανώματα. Ο Παπαδιαμαντόπουλος γράφει ο Γούδας δεν εγεννήθη φαίνεται ίνα φειδωλεύηται εις τας δαπάνας, αλλ’ ίνα θησαυρίζει εντίμως και ίνα δαπανά μεγαλοπρεπώς. ΄Όσοι ξένοι έτυχε να φιλοξενηθούν από τον Παπαδιαμαντόπουλο έμεναν κατάπληκτοι από την εγκάρδια υποδοχή και την γενναιόδωρη και ασύγκριτη φιλοξενία του. Η φορεσιά του ήταν επιβλητική. Φορούσε καλπάκι σαμαρόγουνα, τσιακτσήρι και μεστοπάπουτσα. ΄Ήταν άνθρωπος με αδρά χαρακτηριστικά και ακέραιο χαρακτήρα.
Από το 1811 διέλυσε την εταιρεία με τον Ανάγνου και συγκέντρωσε στα χέρια του όλη την εμπορική κίνηση της Πελοποννήσου και της Δυτικής Ελλάδος. Η φήμη του ξεπέρασε τα όρια της Ελλάδος. Από επίσημα έγγραφα του αρχείου του, κατά την κήρυξη της Επανάστασης του 21 η περιουσία του ανερχότανε στα 3.000.000 γρόσια. Εκτός από το ρευστό χρήμα είχε στην ιδιοκτησία του τριάντα εργαστήρια, πέντε αρχοντικά, δύο αποθήκες οίνου, δύο ελαιοτριβεία, δεκαέξι μεγάλα πλοία Γαλαξιδιώτικα και το μισό της έκτασης της περιοχής του Σαραβαλίου.
΄Όλα αυτά μαζί με τη ζωή τη δική του και της οικογενείας του ο Παπαδιαμαντόπουλος ορκίσθηκε να θυσιάσει χάριν της Ελληνικής Λευτεριάς.
Η μύηση του Παπαδιαμαντόπουλου στη Φιλική Εταιρείας έγινε στη Πάτρα το 1819.Τη μύηση αυτή περιγράφει στο έργο του «Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως» (τόμος α σελ.407 Αθήναι 1859) ο Ιωάννης Φιλήμων.
Ο Παπαδιαμαντόπουλος λόγω της απεριόριστης εμπιστοσύνης, εκτιμήσεως και σεβασμού που έχαιρε από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη διορίζεται μέλος της Εφορείας Πατρών και γενικός ταμίας των κοινών χρημάτων.
Από τις αρχές του 1821 που αρχίζουν οι Τούρκοι να υποπτεύονται τις κινήσεις των Ελλήνων ο Παπαδιαμαντόπουλος προσπαθεί ν αποπροσανατολίσει τους τούρκους και καταφέρνει να τους αποκοιμίσει δίδοντάς τους μακροπρόθεσμα δάνεια ύψους 150.000 περίπου γροσίων.
Στις 26 Ιανουαρίου του 1821 συμμετέχει στη σύσκεψη της Βοστίτσας στο Αίγιο όπου και συζητήθηκε έντονα το θέμα του χρόνου κήρυξης του αγώνα.
Την 1η Φεβρουαρίου του 1821 εισφέρει στην Κάσα της Εταιρείας του Γένους» το ποσό των 7.000 γροσίων. Αμέσως καταρτίζει ένα σώμα ενόπλων από πενήντα έμμισθους στρατιώτες και τους θέτει υπό την ηγεσία των πατρινών καπεταναίων Παναγιώτη Καραντζά και Παναγιώτη Ανδριτσόπουλου.
Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό ότι ο Παπαδιαμαντόπουλος είχε εκτιμήσει πρώτος τις ικανότητες και τα προτερήματα του οπλαρχηγού φιλικού Παναγιώτη Καραντζά.
Όταν προχώρησαν αρκετά οι προετοιμασίες των Φιλικών, όλα έδειχναν πως η Πάτρα θα ήταν η πόλη από την οποία θα ξεκινούσε η επανάσταση.
Στις 21 Μαρτίου 1821 ένοπλοι τούρκοι στρατιώτες, μεθυσμένοι σ’ ένα ρακοπωλείο της αγοράς απέναντι από το αρχοντικό του Παπαδιαμαντόπουλου έβαλαν φωτιά και σκότωσαν τον καταστηματάρχη. Άρχισαν αμέσως με άγριες κραυγές να περικυκλώνουν το αρχοντικό για το οποίο είχαν υποψίες πως μέσα σ’ αυτό έκρυβαν όπλα. Οι πόρτες του αρχοντικού ήταν αμπαρωμένες και οι Τούρκοι πυροβολούσαν στα παράθυρα. Με τους πυροβολισμούς αυτούς σκότωσαν το Διαμάντη Παπαδιαμαντόπουλο, θείο του Ιωάννη, ένα πανύψηλο και γεροδεμένο γέροντα. Όσοι βρέθηκαν εκείνη τη στιγμή στο αρχοντικό απέκρουσαν τους τούρκους μαζί με τον Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο και με συνθηματικούς πυροβολισμούς ειδοποίησαν το ένοπλο σώμα των καπεταναίων Καρατζά και Ανδριτσόπουλου. Όπως γράφει ο Γούδας, όταν ο Παπαδιαμαντόπουλος είδε νεκρό το θείο του, αποφάσισε να δώσει το σύνθημα της Επανάστασης.
Όταν έφτασαν από διάφορα σημεία της πόλεως ΄Έλληνες στρατιώτες οι Τούρκοι υποχώρησαν και αναγκάστηκαν να κλειστούν στο Φρούριο.
Eίναι γνωστά τα γεγονότα των πρώτων ημερών της σύγκρουσης στο Τάσι, οι μάχες, οι σφαγές, οι πυρπολήσεις και οι εν γένει εγκληματικές ενέργειες των Τούρκων. Το ίδιο βράδυ της πρώτης σύγκρουσης ο Παπαδιαμαντόπουλος πήγε το Μοναστήρι του Ομπλού και την άλλη μέρα κατέβηκε έφιππος στην πόλη των Πατρών μαζί με τον Νικόλαο Λόντο και άλλους ενόπλους και έκαναν όλοι τους το γύρο της πόλεως κρατώντας την πρώτη επαναστατική κόκκινη σημαία με ένα μαύρο σταυρό στη μέση.
Ο Πουκεβίλ στο ιστόρημά του για την Επανάσταση σημειώνει πως το απόγευμα της 23ης Μαρτίου 1821 οι Τούρκοι πυρπόλησαν το αρχοντικό του Παπαδιαμαντόπουλου. Από τότε άλλαξε ο τρόπος ζωής του Παπαδιαμαντόπουλου. Φόρεσε την κλέφτικη καπότα και τα τσαρούχια. Κοιμότανε στο ύπαιθρο ή σε καλύβες χωριάτικες και γνώρισε πολλές κακουχίες και στερήσεις. Έμεινε χωρίς οικογένεια κι όλα του τα σπίτια τα κάψανε οι Τούρκοι. Η καρδιά του πυρπολήθηκε από τον πόθο για την Ελευθερία την οποία όρισε ως ένα εκ των πόλων του διλήμματος «Ελευθερία ή Θάνατος»Άνθρωπος οξύνους, ικανός, μετριόφρων με έντονη θρησκευτικότητα γεμάτος αυταπάρνηση.
Όταν ξεσπάει ο πόλεμος, ανοίγει τις αποθήκες του και μοιράζει στους στρατιώτες κρασιά, λάδια και τυριά. Χαρακτηριστική είναι η ανέκδοτη έκθεση του γιου του Παναγιώτη την οποία έγραψε την 21-6-1827 και απευθύνεται προς την Γενική Συνέλευση των Ελλήνων με την επιγραφή «Λογαριασμός των όσων ο μακαρίτης Πατήρ μου εζημιώθη ένεκα της Επαναστάσεως, εκτός των οσπιτίων, μαγαζίων, σταφίδων, αμπελώνων, ελαιοδένδρων και ελαιοτριβείων, εκτός λέγω των οποίων ελάμβανε από αυτού εισοδημάτων και εστερήθη δια εννέα χρόνους (…..) των όσων ακόμη συνεισέφερεν εις το Έθνος, εις διαφόρους και πολλάς μεγάλας ανάγκας του, των μισθών του από τους οποίους δεν έλαβε ποτέ οβολόν…» Πήρε μέρος στην πολιορκία του Κάστρου της πόλεως των Πατρών. Στις 26 Μαρτίου 1821 υπέγραψε ως «μινίστρος» των εξωτερικών της Ελλάδος την ιστορική εγκύκλιο προς τας Αυγούστας Αυλάς των Κρατών της Ευρώπης. Στις 19 Απριλίου 1821 διορίζεται γενικός φροντιστής του στρατοπέδου Παλαιών Πατρών. ΄Ορίζεται εισφορά και μετρά στο ταμείο του αγώνα 17.500 γρόσια. Τον ίδιο καιρό ταξιδεύει στη Ζάκυνθο και ναυλώνει το πλοίο του καπετάνιου Κεφαλλονίτη Διονυσίου Φωκά και τον μεταφέρει στις Σπέτσες προκειμένου να κινητοποιήσει τις Εθνικές ναυτικές δυνάμεις και να ενισχύσουν τον αγώνα με την αποστολή πολεμοφοδίων. Μετά τις Σπέτσες με το ίδιο πλοίο και με συνταξιδιώτη τον Δημήτρη Περούκα πηγαίνει στην Αγκώνα της Ιταλίας όπου με δικές του δαπάνες προμηθεύεται πολεμοφόδια και απευθύνει έκκληση για βοήθεια στους ομογενείς της Ευρώπης.
Στις 30 Ιουνίου 1821 επιστρέφει στο Μεσολόγγι φέρνοντας πολεμοφόδια με το πλοίο του Πανά. Οι Άγγλοι συλλαμβάνουν τα Ελληνικά πλοία στον Πατραϊκό και ο Παπαδιαμαντόπουλος με μικρά ιστιοφόρα αναγκάζεται να μεταφέρει τον οπλισμό και τα πολεμοφόδια στο στρατόπεδο της Πάτρας. Μετά από αυτή την περιπέτεια τον συναντάμε στα Τρίκορφα και το Σεπτέμβρη του 1821 στα Καλάβρυτα.
Στις 15 Δεκεμβρίου 1821 διορίζεται «μέλος της Εθνικής Βουλής, παραστατικόν της Πελοποννήσου» για την Α΄ Συνέλευση της Επιδαύρου. Η Κυβέρνηση του αναθέτει τις πλέον δύσκολες αποστολές, όπως την παραλαβή του Φρουρίου του Ναυπλίου το Δεκέμβρη 1821.΄Οπου βρεθεί εμψυχώνει τους αγωνιστές παρακινεί για δράση, ενθουσιάζει για επιτυχίες, νουθετεί στους άπειρους και συγκρατεί τους ανταγωνισμούς και τα βίαια πάθη των συναγωνιστών του. Επιδεικνύει αξιοζήλευτη φρόνηση και δραστηριότητα όπως στη διαχείριση των πλοίων Ύδρας και Σπετσών και της είσπραξης των εισφορών της Ηλείας. Το Νοέμβριο του 1822 ο αντιπρόεδρος του Εκτελεστικού Αθανάσιος Κανακάρης του ζητά να δώσει στην Ύδρα 6.200 γρόσια και όπως πάντα ο Παπαδιαμαντόπουλος είναι έτοιμος και πρόθυμος σε κάθε νέα έκτακτη εισφορά που θα του ζητηθεί.
Την 1η Μαρτίου 1823 εκλέγεται πανηγυρικά Βουλευτής Πατρών και αργότερα μέλος της επιτροπής εθνικού δανείου. «Οσάκις η Κυβέρνηση, γράφει ο Γούδας, είχε ανάγκην είτε διαπραγματεύσεως ξένων δανείων, είτε συντάξεως νόμων οικονομικών, είτε διαχειρίσεως χρημάτων, ενεπιστεύετο ταύτα εις την πρόνοιαν, εις τον ακραιφανή πατριωτισμόν, την τιμιότητα και εις τον μειλίχιον τρόπον του Παπαδιαμαντόπουλου και των ομοίων τούτου…»
Στις 17 Μαΐου 1824 το Βουλευτικό Σώμα του γράφει μεταξύ άλλων και τα εξής «…εκ μέρους του Έθνους {το βουλευτικό Σώμα} σας ευχαριστεί δια τους μεγάλους πόνους, όπου αγογγύστως υποφέρετε εξ αρχής του ιερού τούτου αγώνος, και προ της συστάσεως της διοικήσεως, και μετά την σύστασιν κατά την πρώτην και δευτέραν ταύτην περίοδον της χωρίς να απομακρυνθείτε διόλου από τας υπηρεσίας…»
Τον Ιούλιο του 1824 με εντολή της Κυβέρνησης θα πάει μαζί με τον Μπενιζέλο Ρούφο στην Πάτρα για να ειρηνεύσουν του αντιμαχόμενους πατριώτες. Η παρουσία του φέρνει παντού την ομόνοια και την γαλήνη. Όλοι τον σέβονται και τον τιμούν απεριόριστα. Επιστρέφει στο Ναύπλιο. Σε ένα γράμμα της συζύγου του με ημερομηνία 14-10-1824 που βρίσκεται στο αρχείο Παπαδιαμαντοπούλου στη Βιβλιοθήκη της Βουλής προκύπτει ότι εκείνη την περίοδο βρίσκεται στο χωριό Πόρτες. Στο γράμμα αυτό η σύζυγος του τον πληροφορεί « πως ακόμα δεν εδιορθώθησαν τα εσωτερικά του Μορέως, ογλήγορα ελπίζω να διορθωθούν. Οι Τούρκοι όπως καθημερινώς ευγαίνουν εις τον κάμπον Γαστούνη, ως τις προάλλες ευγήκαν και εσκότωσαν 53 Έλληνες από αυτούς ήταν 17 Πατρινόπουλα, εσκοτώθηκαν και Τούρκοι πολλοί. Εμείς εδώ βαστούμεν τα στενά και όσες φορές αυθαδίασαν οι Τούρκοι, εκτυπήθησαν και εχαλάσθησαν χωρίς να κάμουν την παραμικράν βλάβην…»
Την 12η Μαρτίου 1825 το Εκτελεστικό Σώμα διορίζει τριμελή προσωρινή επιτροπή από τους Βουλευτές Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο (πρόεδρο), Γεώργιο Καναβό και Δημήτριο Θέμελη για την διεύθυνση των πολεμικών και πολιτικών πραγμάτων της Δυτικής Ελλάδος. ΄Όπως γράφουν τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ του Μεσολογγίου της 15 Απριλίου 1825 στη πρώτη σελίδα, η τριμελής επιτροπή έφτασε στο Μεσολόγγι στις 12 Απριλίου.
Η τελευταία, ανάμεσα στη Φρουρά του Μεσολογγίου, περίοδος της ζωής του Παπαδιαμαντόπουλου είναι εκείνη που θα δείξει το ασύγκριτο μεγαλείο της αυταπάρνησης και του πατριωτισμού του.
Είναι η περίοδος εκείνη κατά την οποία ο πολιτικός αρχηγός των Ελευθέρων Πολιορκούμενων θα βαδίσει αλύγιστος προς τη θυσία και το ολοκαύτωμα.
Η αλληλογραφία του Παπαδιαμαντόπουλου με την Ελληνική Διοίκηση, με τους Ζακυνθίους Φιλικούς και τη σύζυγο του καθώς και άλλα επίσημα έγγραφα προς τους κατοίκους της Δυτικής Ελλάδος αποτελούν ένα αξιόλογο και πολύτιμο αρχειακό υλικό των πολιορκούμενων Μεσολογγιτών και παράλληλα έναν αποδεικτικό και αξιόπιστο μάρτυρα της ιδιαίτερης προσωπικότητας του Παπαδιαμαντόπουλου.
΄Όλες οι επιστολές του Παπαδιαματόπουλου μαρτυρούν τον προσωπικό του λόγο και παρουσιάζουν την αξιοζήλευτη προσωπικότητα του.
Αξιοπρόσεχτο είναι και το γράμμα του προς τη σύζυγο του με ημερομηνία 23- Απριλίου 1825. Μεταξύ των άλλων αναφέρει και τα εξής χαρακτηριστικά «…Μην στεχοχωρείσθε, όταν εγώ δια την τιμήν μας, δια την ζωήν σας και την ησυχίαν σας απεφάσισα να βασανίζωμαι και κινδυνεύω το άτομο μου, και δι’ αγάπην της πίστεως και πατρίδος αγωνίζομαι όσον δύναμαι… Πλην οικονομία, οικονομία, οικονομία όσον δύνασθε διότι εξοδεύομεν και δεν εισοδεύομεν και όταν οικονομώμεν δεν πεινούμεν και ο φρόνιμος άνθρωπος κατά τον καιρόν και την περίστασιν πορεύηται και οι υιοί μας ας μη φαντάζονται διότι τα αγαθά μας έμειναν θύμα εις την Πάτρα, και εκτός τούτου πέντε χρόνια όπου εξοδεύομεν την μία μεριά η αφεντιά σας και την άλλην εγώ αδιακόπως και θησαυροί αν ήτον του Κροίσου ήθελον σωθούν και ας στοχασθούν ότι ο πατήρ τους δεν τρέχει εις εμπορικάς επιχειρήσεις, αλλ’ εις πολιτικάς και πολεμικάς κινδυνεύει και εξοδεύει αδιακόπως δια την πατρίδα…»
Οι Τούρκοι είχαν φθάσει απέναντι από τα τείχη του Μεσολογγίου και η ναυτική και στρατιωτική βοήθεια της Κυβερνήσεως ακόμη δεν είχε φανεί.
Σε άλλο γράμμα προς τη σύζυγο του ο Παπαδιαμαντόπουλος μεταξύ άλλων γράφει και τα εξής: «Δια εδώ μην φοβείστε αγκαλά και είναι τριάντα χιλιάδες εχθροί όπου μας πολιορκούν και δεν τους στοχαζόμεθα δια το ουδέν, όντας άγρυπνοι και προσεκτικοί και δια την καλήν οχύρωσιν του φρουρίου έχοντας και ανδρείους ΄Έλληνας και άλλα στρατεύματα προσμένουμε από την Πελοπόννησο και άμα φθάσει ο στόλος μας όπου προσμένουμε, ότε θέλει βγάλομε στρατεύματα έξω δια να τον χτυπήσουμε από μπρος και από πίσω να τον αφανίσωμεν με την βοήθεια του Θεού…»
Η Κυβέρνηση όμως απασχολημένη με τα κομματικά πάθη έχει εγκαταλείψει ουσιαστικά το Μεσολόγγι στην τύχη του.
Εν τω μεταξύ ο Γεώργιος Καναβός πηγαίνει στην Ελληνική Διοίκηση και δεν γυρίζει πλέον στο Μεσολόγγι. Ο Παπαδιαμαντόπουλος εξακολουθεί να διευθύνει τα πολιτικά και στρατιωτικά πράγματα του πολιορκούμενου Μεσολογγίου έχοντας ως συνεργάτη τον αγωνιστή φιλικό Δημήτριο Θέμελη, ο οποίος αρρώστησε αργότερα και πέθανε στις 16 Μαρτίου 1826.
Την 27η Νοεμβρίου 1825 η Διευθυντική Επιτροπή επισημαίνει στη Διοίκηση τους μεγάλους κινδύνους εξ αιτίας του αποκλεισμού των εχθρικών πλοίων.
Η αλληλογραφία του Παπαδιαμαντόπουλου με τη Ζάκυνθο γίνεται πυκνότερη. Σε επιστολή του της 12-12-1825 σημειώνει απευθυνόμενος προς τους Θεόδωρο Ξένο, Μιχαήλ Σεβαστό και Γεώργιο Λαδόπουλο: «Το Μεσολόγγι κινδυνεύει δι’ έλλειψιν τροφών και μόνη η μετά σπουδής αποστολή αυτών εμπορεί να το σώσει. Από την προθυμία σας και ζήλον σας λοιπόν κρέμαται η σωτηρία του, εις την οποίαν εμπορείτε να συνδράμετε ουσιωδώς, κάμνοντες ταχυτάτην προμήθειαν τροφής. Ότι από το πολυάριθμο των εχθρικών δυνάμεων δεν θέλει θολώσει το μάτι των υπερασπιστών του Μεσολογγίου επεδείχθη λαμπρώς εκ των πραγμάτων αυτών μόνη η έλλειψις των τροφών ημπορεί να τους στενοχωρήσει. Τροφάς λοιπόν, τροφάς και πάλιν τροφάς.»
Και πεινασμένο ακόμη το Μεσολόγγι νικά. Ο στρατός του Κιουταχή εξοντώνεται, οι τρεις αρμάδες του σουλτάνου, του Μωχάμετ ΄Αλη και του Μπέη της Τύνιδας αχρηστεύονται άπραγες και βουβές στα νερά του φράχτη. Ο ηρωισμός των πολιορκούμενων του Μεσολογγίου ανατρέπει τα σχέδια για μια ολοκληρωτική νίκη και δίνει καιρό στις εθνικές στρατιωτικές δυνάμεις να ανασυνταχθούν.
Όλος ο κόσμος μιλάει τώρα για την ηρωική αυτή πόλη που αντιστέκεται πεισματικά ένα χρόνο στις απανωτές επιδρομές και το ρεύμα του φιλελληνισμού ογκώνεται.
Όταν όμως η πολιορκία έγινε στενότερη από τη στεριά και κυρίως από τη θάλασσα, τότε η πείνα φθάνει στο απροχώρητο. Μέσα σε κείνες τις τραγικές στιγμές ο Παπαδιαμαντόπουλος αποφασίζει να πάει ο ίδιος στη Ζάκυνθο για να φέρει στάρι και καλαμπόκι.
Γι’ αυτό το ταξίδι στη Ζάκυνθο γράφει τα εξής ο πολέμαρχος Νικόλαος Κασομούλης: «…ιδόντες την στενοχωρίαν αποφάσισαν όλοι και αρχηγοί και στρατιώτες να μαζώξωμεν τα άρματά μας, τα ασημένια και χρυσά, να τα βάλωμεν υποθήκη και να ζητήσωμεν θροφήν από Ζάκυνθον.»
Η Ζάκυνθος της εποχής ούτε καν δέχτηκε ν’ ακούσει την πρόταση αυτή κι επέστρεψε αμέσως, τα τιμημένα όπλα, αφού εφοδίασε με τρόφιμα το Μεσολόγγι.
Ο Παπαδιαμαντόπουλος έφθασε στη Ζάκυνθο στις 9 Ιανουαρίου 1826. Εκεί είχε πολλές γνωριμίες και στενό αδελφικό δεσμό με τους φιλικούς της Ζακύνθου και κυρίως με το φιλικό Γεώργιο Λαδόπουλο, όπως προκύπτει από την αλληλογραφία τους. Φρόντισαν να αποστείλουν μια μεγάλη ποσότητα καλαμποκιού.
Τότε η γυναίκα του που διέμενε στη Ζάκυνθο και φίλοι του βάλθηκαν να τον κρατήσουν στη Ζάκυνθο για να σωθεί από τους άμεσους κινδύνους του πολιορκούμενου Μεσολογγίου.
Αυτόπτες μάρτυρες αφηγούνται ότι ούτε τα δάκρυα της συζύγου και των παιδιών του, ούτε οι θερμότατες παρακλήσεις των φίλων του, μπόρεσαν να τον μεταπείσουν να παραμείνει στη Ζάκυνθο έστω και για λίγες μέρες ακόμη. «Θα πάς του έλεγαν σε σίγουρο θάνατο. Μείνε τουλάχιστον λίγες μέρες ακόμη και ξαναγυρίζεις αφού επιμένεις».
«Ορκίστηκα απαντά ο Παπαδιαμαντόπουλος, να πεθάνω μαζί με τους άλλους και δεν θα τους εγκαταλείψω».
Οι Ζακυνθινοί πληροφορούνται αμέσως το διάλογο και κατεβαίνουν όλοι στο μόλο να ασπασθούν τον ήρωα και να τον αποχαιρετίσουν. ΄Όλοι κλαίνε και τον παρακαλούν να μείνει. Αυτός σημαιοστολίζει το καΐκι του και δίνει το σύνθημα της αναχωρήσεως για το αγαπημένο Μεσολόγγι, τον πεπρωμένο τόπο της μεγάλης θυσίας. Η εμπειρία του Σολωμού για τους υπερασπιστές του φράχτη πλουτίζεται τώρα μ’ ένα χειροπιαστό παράδειγμα αυτοθυσίας και χρέους.
Ο εκδότης των Ελληνικών Χρονικών Ελβετός Μάγιερ που έπεσε κι αυτός ηρωικά στην έξοδο έγραφε σ’ ένα φίλο του λίγες μέρες πριν:
«Τα βάσανα τα οποία υπομένουμε και μια πληγή την οποίαν έλαβον εις τους ώμους, δεν με συγχώρησαν μέχρι τούδε να σας διευθύνω τους τελευταίους μου ασπασμούς. Κατηντήσαμεν εις τοιαύτην ανάγκην ώστε τρεφόμεθα από τα πλέον ακάθαρτα ζώα και να πάσχωμεν όλα τα φρικτά αποτελέσματα της πείνας και της δίψας… εν ονόματι όλων των ενταύθα ηρώων μεταξύ των οποίων είναι ο Νότης Μπότζαρης, ο Τζαβέλας, ο Παπαδιαμανόπουλος και εγώ σας αναγγέλλω την ενώπιον Θεού ορκωμένην απόφασίν μας δια να υπερασπισθώμεν και την υστέραν πιθαμή της γης του Μεσολογγίου και να συνενταφιασθώμεν υπό τα ερείπια της πόλεως χωρίς ν’ ακούσωμεν πρότασίν τινά συνθήκης. Η τελευταία μας ώρα ήγγικεν. Φροντίσατε παρακαλώ κύριε, να καταχωρισθεί εις μερικάς εφημερίδας η παρούσα επιστολή μου.»
Από εδώ και πέρα μόνο η σιωπή επιβάλλεται για τους ήρωες και μάρτυρες της μεγάλης θυσίας. Αφού έφαγαν ακόμη και ποντικούς αποφάσισαν την αθάνατη εκείνη ηρωική έξοδο την νύχτα της 10ης προς την 11η Απριλίου 1826 όπου μαζί με τους άλλους ήρωες έπεσε κι ο Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος, πιστός στρατιώτης και θεματοφύλακας της Ελληνικής Ανεξαρτησίας.
Τον τελευταίο καιρό της ζωής του ο Παπαδιαμαντόπουλος υπέφερε από ποδαλγία και οξείς ρευματισμούς. Η μόνη ελπίδα γι’ αυτόν το άσπρο άλογό του. Αυτό θα καβαλίκευε στην έξοδο και μόνο μ’ αυτό υπήρχε κάποια ελπίδα να σωθεί. Αλλά η Φρουρά είχε ήδη αποσκελετωθεί από την πείνα, οι άνθρωποι έπεφταν νεκροί στους δρόμους κι ο Παπαδιαμαντόπουλος εκείνες τις στιγμές έδωσε το αγαπημένο του άλογο, τη μοναδική του σωτηρία για να το φάνε οι στρατιώτες. Μετά από αυτή τη χειρονομία του μόνο ο θαυμασμός και η σιωπή επιτρέπονται. Κάθε λόγος παραπάνω είναι εντελώς ανίκανος να εκφράσει το βάθος και το πάθος της μεγάλης θυσίας…
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Ο ΜΗΝΑΣ ΜΑΡΤΙΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ
Το Μάρτη του έτους 399 π.Χ πέθανε ο Φιλόσοφος Σωκράτης τον ίδιο μήνα του έτους 322 π.Χ. πέθανε ο Αριστοτέλης.
Στις 3 του Μάρτη του 1821 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης συγκρότησε τον Ιερό Λόχο υπό τον Γεώργιο Καντακουζηνό.
Στις 15 Μαρτίου του 1905 η Κρήτη κηρύσσει την ένωσή της με την Ελλάδα.
Το Μάρτη του 1822 έγινε η σφαγή της Χίου.
Το Μάρτη του 1834 ο Θεόδωρος .Κολοκοτρώνης και Δημήτρης Πλαπούτας δικάστηκαν για εσχάτη προδοσία.
Η 25 Μαρτίου με διάταγμα του Όθωνα το 1838 ανακηρύσσεται επίσημη εθνική γιορτή.
Το μήνα Μάρτιο Γεννήθηκαν
Οι Νικόλαος Γκύζης, Γεώργιος Βιζυηνός, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Δημήτρης Μητρόπουλος, Γιώργος Σεφέρης, Κορνήλιος Καστοριάδης και Μανόλης Αναγνωστάκης.
Στις 28 Μάρτη του 1930 οι Τούρκοι αλλάζουν τα ονόματα της Κωνσταντινούπολης και της Άγκυρας σε Ισταμπούλ και Ανκαρα.
Στις 25 Μαρτίου του έτους 1884 τελέσθηκαν τα εγκαίνια του Θεραπευτηρίου «Ευαγγελισμός».
Το Μάρτη του 1911 γιορτάσθηκε για πρώτη φορά Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
Στις 15 Μαρτίου 1943 αναχωρεί από τη Θεσ/νίκη το πρώτο δρομολόγιο με Έλληνες Εβραίους με προορισμό ο Άουσβιτς.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)