ΤΟ ΠΕΥΚΟ ΤΗΣ ΑΡΟΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ

ΛΕΩΝΙΔΑΣ Γ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ

                                    ΕΠΙΤ.ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ

Τηλ. Γραφ.2610 322901  Κιν.6946 405 993-

e-mail:leomargaritis@gmail.com

site.http//www.leonidasmargaritis.blogspot.com

Γραφεία : ΚΑΝΑΡΗ 46

26222 ΠΑΤΡΑ

                                                                Πάτρα 17-6-2015

                                                       Προς

                      

                                                                    ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ

                                  ΕΝΤΑΥΘΑ

                                  Αγαπητέ κ. Δ/ντά,

Ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα το θέμα  του περιβάλλοντος στην πόλη μας,  καθώς δημοσιεύθηκε και στον τύπο μια μελέτη-πρόταση  του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων  για το  πως θα σωθεί η  «Κουκουναριά της Αρόης» και  η  τέλεση θείας λειτουργίας  στη Μονή Ομπλού για το περιβάλλον.

Αυτή η συγκυρία με υποχρεώνει να σημειώσω  κι εγώ ως υπεύθυνος πολίτης, μερικές σκέψεις.

Αρχικά δηλώνω προκαταβολικά πως στη διάρκεια της ζωής μου έχω φυτέψει πολλά δένδρα  κι έχω υποχρεωθεί επίσης να προβώ στην κοπή αρκετών άλλων.

Oταν έκτισα την κατοικία μου   όπου και σήμερα διαμένω, φύτεψα αρκετά δένδρα, όμως όταν γιγάντωσαν άλλα μεν, με  υποχρέωσαν οι γείτονες να  κόψω, άλλα υποχρεώθηκα να κάνω ο ίδιος  γιατί κινδύνευε η κατοικία μας, ενώ ένα απ’ αυτά  (πεύκο) έπεσε  μόνο του, κάποια νύχτα του χειμώνα, ευτυχώς χωρίς συνέπειες.

  Αυτό δεν σημαίνει πως δεν συμμερίζομαι την ευαισθησία κάποιων συμπολιτών όταν πολλές φορές διαμαρτύρονται  για την κοπή δένδρων.

 ΄Όμως όταν στην πόλη μας σύμφωνα με έρευνα του   Τομέα Αποκέντρωσης και  Περιβάλλοντος λείπουν  20.500 δένδρα. (Κεντρικό  8.500, Αρκτικό 5.500,  Νότιο 4.000, και  2.500  στο Ανατολικό Διαμέρισμα) θεωρώ  υποκριτική τη συμπεριφορά κάποιων που δήλωσαν (ΚΟΣΜΟΣ 8-8-2014) την πρόθεσή τους να αλυσοδεθούν πάνω στο πεύκο της Αρόης, που είναι στη μέση του δρόμου και  η Επιτροπή Ποιότητας Ζωής εξεδήλωσε την πρόθεση  να το  κόψει.

Ακόμη πιο υποκριτική θεωρώ  την επίδειξη υπερβάλλοντος ζήλου, στη μελέτη του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων, ο οποίος μάλιστα κοστολόγησε  το έργο στήριξης του δένδρου , με το ποσό των 8.000-10.000 ευρώ  σε  καιρό της οικονομικής    ακαρπίας.

 Αλήθεια μ’ αυτό το ποσό πόσα δένδρα θα μπορούσε ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων ή ο Δήμος Πατρέων να φυτέψει στη πόλη μας;

Αυτό δεν το διανοήθηκε κανείς;

Εάν βεβαίως και πάλιν, για να μη φανώ υπερβολικός στις απόψεις μου, το δένδρο της Αρόης έχει κάποιες ιστορικές καταβολές η έχει συνδυαστεί με στιγμές της εθνικής μας ιστορίας ,θα σεβαστώ  στην άποψη να διατεθούν αυτά τα χρήματα ,για τη διατήρηση και προστασία του δένδρου, αν και  εδώ πληροφορήθηκα πως κινδυνεύει το κλίμα του Παυσανία και  κανένας δεν  ενδιαφέρθηκε.

 Εάν όμως και παρά τη διάθεση του ποσού που προτείνει ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων συμβεί μια ανεπάντεχη πτώση του πεύκου,  κάτι παρόμοιο που συνέβη(Τύπο 8-8-2013)  στα Ψηλαλώνια τι θα πούμε τότε; Ο δρόμος είναι απαραίτητος στην πόλη η το πεύκο.

Αλήθεια πόσα δένδρα μπορούμε σε σημεία της πόλης μας να φυτέψουμε εάν υπάρχει η πολιτική  μας βούλησή γι’ αυτό;

Kαι λίγα λόγια για την τοπική Εκκλησία.

Είναι  θετικό  να υμνούμε ,να δοξολογούμε και να ευχαριστούμε το δημιουργό για την φύση και τα εν αυτή, που μας   χάρισε πλουσιοπάροχα.

Έχουμε όμως κι εμείς την υποχρέωση να προστατεύουμε και να κάνουμε πιο όμορφη τη φύση και το περιβάλλον.

Πιο συγκεκριμένα και όσον αφορά την τοπική μας Εκκλησία θα πρέπει να φροντίσουμε  για τον καλλωπισμό του περιβάλλοντος χώρου  της δικαιοδοσίας της ,για να μη δημιουργούνται εύλογα παράπονα από συμπολίτες μας (Τύπος 3-7-2010).

Συγκεκριμένα για τον περιβάλλοντα το Ναό του Πρωτοκλήτου χώρο, είχα προτείνει στο Σεβασμιότατο να προχωρήσουμε  στην προκήρυξη αρχιτεκτονικού διαγωνισμού για τον καλλωπισμό και την αναγκαία  όπου χρειάζεται δενδροφύτευση του χώρου πέριξ του Ιερού Ναού.

            Προσωπικά δεν θεωρώ πως οι ευκάλυπτοι  που υπάρχουν στον περίβολο είναι  δένδρο που αρμόζει για το χώρο του Ι. Ν. Αγίου Ανδρέου. Τα πολλά δένδρα που υπάρχουν χωρίς καμιά συστηματική  διάταξη ,χωρίς παρτέρια , λουλούδια,  πρασιές και θάμνους δεν βοηθούν σε μια εικόνα που θα ξεκουράζει και θα εμπνέει.

Εάν κάποια από τα δένδρα πρέπει να κοπούν, να κοπούν χωρίς μεμψιμοιρίες  και άστοχες διαμαρτυρίες.

Δεν είδαμε κανέναν να διαμαρτυρηθεί και σε ποιόν άλλωστε, όταν  το κόκκινο μπουμπούσι επέδραμε και εξαφάνισε τους φοίνικες   στο προαύλιο του Ναού  και στα Ψηλαλώνια. 

Θεωρώ πως πέρα από τις ευχές ,τις προσευχές και τις λιτανείες χρειάζεται και μυαλό και δράση για το μεγάλωμα του πράσινου της φύσης τόσο εντός της πόλεως όσο  και συνολικά.

                     Με φιλικούς χαιρετισμούς και τιμή.

                          Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης

                              Ένας ενεργός πολίτης

                                               

ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΣΑΡΤΡ

ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΣΑΡΤΡ

(Ο Γάλλος, υπαρξιστής Φιλόσοφος, Ζαν Πωλ Σαρτρ, ήταν ο σημαντικότερος ιδεολογικός καθοδηγητής, της εξέγερσης του Μάη του 1968, στη Γαλλία.)

                                                                                               Γεωργίου Θ. Ντοά  Δικηγόρου

Ο Θεοσεβής, Υπουργός Μάρδας, κατ’ εντολή του Πρωθυπουργού, προσευχήθηκε στο Θεό του Δικαίου, να στείλει στην Αθήνα, ένα μετενσαρκωμένο  Φιλόσοφο, με σκοπό το Φωτισμό της Κυβέρνησης, ενόψει των άμεσων και κρίσιμων αποφάσεών της για τη Χώρα.

Ο Θεός εισάκουσε το αίτημα, στέλνοντας στη Γη το Φιλόσοφο Σαρτρ, που έφτασε στο Μέγαρο Μαξίμου, την Κυριακή 15^η Μαΐου 2015 και ώρα 6^η  απογευματινή, ήτοι μια ημέρα προ της σύγκλισης, του Συμβουλίου των Ευρωπαίων, Υπουργών των Οικονομικών, στις Βρυξέλες.

Στο βάθος της Αίθουσας Συσκέψεων, όπως έβλεπε ο Σαρτρ, υπήρχε στον τοίχο φωτεινή επιγραφή, με την ιστορική φράση του, «Επαναστατώ κατά της αδικίας, άρα υπάρχω».

Παρόντες στη σύσκεψη ήσαν, ο Πρωθυπουργός, οι Συναρμόδιοι Οικονομικοί Υπουργοί, Δραγασάκης, Σταθάκης, Τσακαλώτος, Μάρδας, Σκουρλέτης, Λαφαζάνης, Στρατούλης.

Παρόντες ήσαν ακόμη, ο Υπερυπουργός Φλαμπουράρης, ο Υφυπουργός Τύπου  Σακελλαρίδης, ο Κατρούγκαλος ήταν απών, έχοντας έκτακτη απασχόληση, στο Δικηγορικό Γραφείο του, ενώ το Βαρουφάκη, τον είχαν στείλει για τζόκινγκ, στη Αίγινα, γιατί τον τελευταίο μήνα είχε πάρει τρία κιλά.

Ο Πρωθυπουργός, θα είχε την ευθύνη της συνομιλίας, με το Φιλόσοφο, για λογαριασμό και των άλλων Κυβερνητικών, που απλώς, θα παρακολουθούσαν.

Κάθισαν όλοι  στις καρέκλες τους, ενώ ο Α. Τσίπρας, έθεσε το υπό συζήτηση, θέμα.«Σοφέ, θέλουμε κατ’ αρχήν, να μας πεις, ποια είναι η ιδεολογία και ο πολιτικός ρόλος της Αριστεράς, στις σημερινές συνθήκες της Παγκοσμιοποίησης;»

Ο Σαρτρ απάντησε «Η Αριστερά, είναι η αναλλοίωτη, διαχρονική, αιώνια Ιδεολογία του Ανθρωπισμού, είναι το όνειρο των ανθρώπων για ένα βέβαιο παρόν και ένα ασφαλές μέλλον, είναι το όραμά τους για έναν καλλίτερο κόσμο, είναι η ελπίδα τους για μια κοινωνία της αλληλεγγύης, για ένα ειρηνικό, κοσμικό σύμπαν.

Η Αριστερά, είναι η πίστη, στις αμετάβλητες, απαράγραπτες ιδέες, στις αξίες, στις αρχές, στο αμετάλλαχτο Πρότυπο της Δημοκρατικής Πολιτείας, που υπηρετεί, με Λόγο και Πράξη, το γενικό συμφέρον.

Άλλωστε Κύριοι, και ο Θεός του Δικαίου, είναι Σύμβολό μας και Υπόδειγμά μας, πιστεύοντας, με αδιάκοπη, ακατάλυτη διάρκεια, σε Αυτόν, πριν καν κάνει τα θαύματα της Δικαιοσύνης.

Υπό την έννοια αυτή, η Αριστερά θα υπάρχει, ως ιδεολογία και ως Πολιτική, όσο θα υπάρχουν οι άνθρωποι , όσο υπάρχει το καλό και το κακό, όσο υπάρχει το άσπρο και το μαύρο, όσο υπάρχει η ημέρα και η νύχτα , όσο θα ανατέλλει  και θα δύει ο Ήλιος».

Ο Πρωθυπουργός υπέβαλε, τη δεύτερη ερώτησή του, στο Σαρτρ, «Σοφέ, υπάρχει πια, η ιδεολογική και πολιτική διάκριση, μεταξύ της Αριστεράς και της Δεξιάς;»

Ο Σαρτρ απάντησε «Αυτό το λες Εσύ Σύντροφε, που διάβασες Μαρξ, Ένγκελς, Μπακούνιν,  Προυντόν, Μπουχάριν, Λούξεμπουργκ, Μπεργκσόν, Πουανκαρέ, Πόλιτσερ, Πουλατζά, Τσε Γκεβάρα;

Αλλά ας είναι, θα απαντήσω στο ερώτημά σου, με μια ερώτηση: αν οδηγώντας το αυτοκίνητό σου, φτάσεις σε ένα σταυροδρόμι και θέλεις να στρίψεις Αριστερά, που τελικώς θα στρίψεις, Αριστερά ή Δεξιά;»

Ο Α. Τσίπρας απάντησε, «Εξ ανάγκης, θα στρίψω Αριστερά».

Ο Σαρτρ χαμογέλασε «Άρα για να στρίψεις Αριστερά, έχεις κάνει τη διάκριση από τη Δεξιά στροφή, ως εκ τούτου όσο υπάρχει η  Φύση, ο χώρος, ο χρόνος, ο Άνθρωπος, η Κοινωνία, θα υπάρχει εξίσου, η ιδεολογική διάκριση, της Αριστεράς από τη Δεξιά».

Ο Πρωθυπουργός, υπέβαλε τρίτη ερώτηση στο Σαρτρ, «Σοφέ, μπορεί ένας ονομαζόμενος Δεξιός, να είναι ουσιαστικά Αριστερός, σύμφωνα με την έννοια που  δίνεις στην Αριστερά;».

Ο Σαρτρ, απάντησε «Αδιαμφισβητήτως, ο κατ’ όνομα, Δεξιός, είναι ουσιαστικά Αριστερός, όταν είναι δίκαιος, έντιμος, ειλικρινής, υπεύθυνος προς την Πολιτεία, φιλάλληλος προς τους Συνανθρώπους του, γιατί σημασία έχει η ουσία και όχι ο τύπος. 

Με το ίδιο όμως επιχείρημα, Κύριοι, ο αυτοχαρακτηριζόμενος Αριστερός, μπορεί να είναι, όχι μόνο υπέρΔεξιός, αλλά και νεοναζιστής, όταν είναι άδικος, άπληστος, μοχθηρός, βίαιος, γιατί πάλι σημασία, έχει η ουσία και όχι ο τύπος».

Ο Α. Τσίπρας έθεσε με έκδηλη αγωνία την τέταρτη ερώτησή του, «Σοφέ, σε ερωτώ, να κάνουμε έντιμο συμβιβασμό ή ρήξη  με τους Ευρωπαίους;»

Ο Σαρτρ απάντησε  σιβυλλικώς: «Για το θέμα αυτό, έχετε προ πολλού, αν όχι εξαρχής ή και προεκλογικώς, αποφασίσει τι θα κάνετε, άρα  τα πράγματα είναι απλά και αναλογικά, όπως λέμε απλή αναλογική, για την οποία κάποτε κάνατε λόγο».

Ο Πρωθυπουργός, έθεσε  την προτελευταία ερώτησή του «Σοφέ, πως βλέπεις  το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας;»

Ο Σαρτρ, σκέφτηκε, δεν απάντησε, ενώ ένα δάκρυ άρχισε να ρέει   από τα μάτια του, προς το πρόσωπό του.

Ο Φιλόσοφος, σηκώθηκε αμέσως από την καρέκλα του, έβγαλε, από το κουτί των τσιγάρων Σαντέ, που ήταν τα αγαπημένα του, ένα τσιγάρο, το άναψε, κατευθύνθηκε προς το ανοικτό παράθυρο της Αίθουσας, υψώνοντας το βλέμμα του στον ανοιξιάτικο, Αττικό Ουρανό.

Ο Σαρτρ επέστρεψε στην καρέκλα του, στράφηκε προς τον Πρωθυπουργό, είπε: «Δεν γνωρίζω με βεβαιότητα τι θα γίνει με τη Χώρα Σας, μπορώ όμως να Σας πω, ότι θα έρθει χάος και σκότος, αν πριν αναληφθώ στον Ουρανό, ο κόκορας λαλήσει, τρεις φορές.

Είναι όμως βέβαιο, ότι έχει τελειώσει, η Συνευημερία των Ευρωπαϊκών Κρατών και Λαών, με νίκη των Βορείων, σε βάρος των Νοτίων».

Ο Πρωθυπουργός, έθεσε την τελευταία ερώτησή του, προς το Σαρτρ: «Μήπως  όμως τελικώς, η Αριστερά είναι Ουτοπία;»

Ο Σαρτρ ξαναχαμογέλασε, απάντησε «Αυτά τα λένε μόνο οι Ολιγάρχες, τα πολιτικά τσιράκια τους, οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι τους, ή τα λένε οι εμπαίζοντες  το Λαό, άλλα λέγοντας, πράττοντας άλλα, η Αριστερά όμως δεν είναι μόνο ωραία λόγια, αλλά και οι πράξεις των λόγων της.

Σας ερωτώ όμως, είναι Ουτοπία το  Όραμα της Αριστεράς, να μην υπάρχουν αφέντες και σκλάβοι, κύριοι και δούλοι, φεουδάρχες και δουλοπάροικοι, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι, συνθλίβοντες και συνθλιβόμενοι;

Σας ερωτώ, είναι Ουτοπία  το όραμα της Αριστεράς, για τη δίκαιη ή η δικαιότερη  διανομή του κοινωνικού προϊόντος, η αφαίρεση προνομίων και πλούτου από τους Κατέχοντες, για την ενίσχυση του Κοινωνικού Κράτους, που προστατεύει τους Αδυνάτους;

Σας ερωτώ, είναι Ουτοπία το όραμα της Αριστεράς, να κτυπηθεί ανελέητα, η κακία, ο ασυναισθηματισμός, η ασέβεια, η απρέπεια, η αχαριστία, η έριδα, ο τυχοδιωκτισμός, η φαυλότητα, η διαφθορά, η μοχθηρία, η επιορκία, που σφαγιάζουν το Κοινό Καλό, υπέρ της ατομικής ωφέλειας, ακόμη και αν αυτή είναι άδικη και ανήθικη;

Σας ερωτώ, είναι Ουτοπία το όραμα της Αριστεράς,  να υπάρχει ανθρωπιά, καλοσύνη, συμπόνια, φιλία, αγάπη των ανθρώπων, η ειρηνική συνύπαρξη τους, η κοινωνική συνοχή ;

Σας ερωτώ, είναι Ουτοπία της Αριστεράς, να μην είναι οι Αξιωματούχοι ανειλικρινείς , ψεύτες, παραπλανητές, του Λαού, αλλά να λένε την Αληθ…»

Ο Σαρτρ, δεν πρόλαβε να πει τη λέξη «Αλήθεια», γιατί ξαφνικά ο Α.Τσίπρας, ο Φλαμπουράρης, ο Δραγασάκης, ο Σταθάκης, ο Μάρδας, ο Τσακαλώτος, ο Σκουρλέτης, ο Λαφαζάνης, ο Στρατούλης, ο Σακελλαρίδης, ήσαν στο βαθύ ύπνο τους, καταϊδρωμένοι, βαριανασαίνοντας, ανήσυχοι έως  αναστατωμένοι.

Όλοι οι Κυβερνητικοί, κατά συμπτωματική, μαζική, παρακρουστική, τηλεπαθητική, ιδεολογική, εξουσιαστική, νοσογόνο, ομοιοπαθητική, ενδοσυνάφεια, πετάχτηκαν σαν ελατήριο, από το κρεβάτι τους, κατατρομαγμένοι, από τον εφιάλτη του ύπνου τους, φωνάζοντας, κοιμώμενοι, έως βοώντας, «Αριστερά, Αριστερά, Αριστερά, Αριστερά……..».

Η ώρα ήταν 5:30 πρωινή, μισοσκόταδο,  ο κόκορας είχε λαλήσει τρεις φορές, ενώ ο Αυγερινός έφθινε.

Για τους Κυβερνητικούς, όλα ήταν εφιάλτης στον ύπνο τους, το Μέγαρο Μαξίμου, το Γραφείο του Πρωθυπουργού, ο Σαρτρ, το Όνειρο, το Όραμα, η Ελπίδα του Λαού, η  Ουτοπία της Αριστεράς, η Γοητεία της.

Οι Αριστεροί Κυβερνητικοί, αφού πλύθηκαν και ντύθηκαν, έφυγαν δρομέως από τα σπίτια τους, οδηγούμενοι, ο μεν Πρωθυπουργός, στο Κυβερνητικό Γραφείο του, οι Υπουργοί, στα Υπουργικά Γραφεία τους.

Κατ’ ακραία συμπτωματικότητα, οι Κυβερνώντες, άνοιξαν ταυτοχρόνως όλοι, τις βιβλιοθήκες τους, για να βρουν από τα βιβλία του Σαρτρ, το βιβλίο του, που κάποτε είχαν διαβάσει, με τίτλο, «Έχουμε Δίκιο, να Επαναστατούμε»!

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ  ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ

                                            

                                Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επιτ. Δικηγόρου

                                                            Αντιπροέδρου Α.Σ.Π.Ε.

                               

               Η Αμερικανίδα Sorona Smart Dodd από την Ουάσιγκτον εμπνευσμένη από την καθιέρωση παγκόσμιας ημέρας γιορτής   της μητέρας το 1910 θέλησε να τιμήσει και  τον πατέρα της.

 Αυτός ήταν ο πρώτος εορτασμός που έγινε παγκοσμίως.

         Έκτοτε  καθιερώθηκε με πρωτοβουλία της και συνεχίζει κάθε χρόνο μαζί με την παγκόσμια γιορτή της μητέρας το Μάϊο να ακολουθεί μια αντίστοιχη γιορτή τον Ιούνιο.

             Στη  μητέρα  έχουν αφιερωθεί  ποιήματα ,  ύμνοι και  τραγούδια, έχουν γίνει μελέτες αφιερωμένες σ’ αυτή   διάφορα άρθρα, ψηφίσματα και διακηρύξεις.

           Οι ζωγράφοι έχουν εμπνευσθεί και έχουν φιλοτεχνήσει  θαυμάσιους   πίνακες και οι μουσικοί  έχουν συνθέσει σημαντικότατες μελωδίες.

 Αποδίδουν με πλείστους τρόπους, την    οφειλόμενη τιμή   για την μεγάλη και σημαντική  προσφορά της. Οι ίδιες βεβαίως  τιμές  οφείλονται και στη μορφή του Πατέρα.

΄Όμως  η παγκόσμια  γιορτή η αφιερωμένη στη μορφή του Πατέρα είναι   λιγότερο ή και  σχεδόν διόλου  γνωστή.

΄             «Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου για να γίνεις μακροχρόνιος επί της γης». σημειώνει μια από τις  εντολές ( Έξοδος Κ19).

             Χρειάζεται  άραγε   επιβράβευση  για  να τιμά   το παιδί, τους γονείς;

              Χρειάζεται ανταμοιβή για  τη στοργή που   αφειδώλευτα του προσφέρθηκε και του προσφέρεται ;

            Δεν κατανόησα  ποτέ, αυτό  το επιτακτικό    της εντολής.

            Ο Πατέρας, είναι ο  άγρυπνος φρουρός της οικογένειας ,ο στυλοβάτης της λογικής, ο κατ’ εξοχήν  καθημερινός αγωνιστής  για την εξασφάλιση των απαραίτητων,   κυρίως παλαιότερα, αλλά  σε πολλές περιπτώσεις  και  σήμερα.

 Ο  Πατέρας-δάσκαλος, πρώτος  θα διδάξει τα παιδιά  με τις γνώσεις   του και κυρίως το παράδειγμά του.  Εκείνος θα σωφρονίσει με  τη συμπεριφορά του και τον τρόπο του.

          Πρόσωπο που  επιβάλει το σεβασμό  και  την εκτίμησή μας,  πρόσωπο   άξιο της ευγνωμοσύνης μας.

          Η παρουσία του   πανταχού έντονη τόσο εντός όσο και εκτός   της κατοικίας  όπου κυρίως δραστηριοποιείται το μέγιστο  χρόνο της ζωής του.

         Αγωνίζεται  εντίμως και αξιοπρεπώς. Δεν  διακατέχεται   από φόβο  η   δειλία .Είναι εκείνος που ξεχνά την κούραση της μέρας και παραμερίζει τις πίκρες της ζωής στη θέα των μελών της οικογενείας του.

           Φίλος των παιδιών του ,  ακριβοδίκαιος κριτής των όποιων  αντιθέσεων και αντιδικιών τους, αλλά     και  ειρηνοποιός   στις διενέξεις  τους.

           Αποστολή του ισότιμη και  ισάξια  εκείνης  της Μητέρας, είναι επιφορτισμένος κι εκείνος  να  σταλάξει στις ψυχές  των παιδιών του τις αρετές που διακρίνουν ένα υπεύθυνο και χρήσιμο για την κοινωνία   πολίτη.

           Αναλαμβάνει  τη στήριξη  του  αδύναμου ,του ανίσχυρου και ευάλωτου παιδιού του και  καλείται να  του εμπνεύσει  τις αρετές της   εργατικότητας,  της ειλικρίνειας, της καλοσύνης, της  ευγένειας  της ευσέβειας,  της δικαιοσύνης,  της μετριοφροσύνης, της  ειλικρίνειας, της  αλληλεγγύης και της  αγάπης στο συνάνθρωπο.

Πατέρας! ο αχθοφόρος της καθημερινότητας, ο ακούραστος κι εργώδης . Δεν μεμψιμοιρεί,  δεν  διακατέχεται από αδιαφορία, αλλά  οπλισμένος με αισιοδοξία, δύναμη, σιγουριά και θάρρος αντιμετωπίζει με δυναμισμό και καρτερικότητα τα οποία προβλήματα.  

Μπορεί ο δρόμος της ζωής  να είναι ανηφορικός ,δύσκολος και πολλές φορές δύσβατος.

Μπορεί  να μην αποφασίζει μόνος του όπως παλαιότερα,  όμως  συνεχίζει και  παραμένει  ο  άνθρωπος των λογικών επιλογών.

Μπορεί να μην  εκδηλώνει τον συναισθηματισμό του σε  στιγμές που η συγκίνηση πνίγει τη μιλιά του, προτάσσει  όμως τη λογική θεώρηση των πραγμάτων και  περιστάσεων και  δίνει λύσεις που διευκολύνουν τη ζωή ,  τονώνουν  την ψυχική  και πνευματική ανάπτυξη των παιδιών.

Ο παγκόσμιος εορτασμός  είναι μια μέρα που  ο καθένας σκέπτεται το δικό του πατέρα. ΄Όσοι  είναι  τυχεροί, θα  είναι σε θέση να του αποδώσουν  την οφειλόμενη  τιμή. Οι  υπόλοιποι   που ο χρόνος σταμάτησε να υφαίνει το μύθο της ζωής του πατέρα τους,  υπάρχει  πάντα και παντού η σκιά του,   μια βαθύτατη  εικόνα ανάμνησης, μια  ευλαβική αναπόληση,  ένα  κανδήλι που καίει , ένα κερί , ένα λουλούδι  σεβασμού  κι ευγνωμοσύνης για  τον μεγάλο απόντα.

ΑΙΟΛΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

ΑΙΟΛΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Δίμηνο μη κερδοσκοπικό περιοδικό της μαχόμενης Λογοτεχνίας

Εκδότης-Διευθυντής:Κώστας Βαλέτας

Χρόνος 45^ος  Μάης-Ιούνης 2015-Τεύχος 273

 

Στο ανωτέρω περιοδικό και στη  στήλη με τίτλο: ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ μεταξύ άλλων δημοσιεύεται  στη σελίδα 42  ένα ποίημα του Γιώργου Μαργαρίτη από την πρόσφατη  ποιητική συλλογή του «ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ» το οποίο και παραθέτουμε, ελάχιστη συμβολή του περιoδικού στον Παγκόσμιο εορτασμό της ημέρας του Πατέρα  (Κυριακή 20–6-2015)

 

 

 

Ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ

 Δυο χέρια τεράστια και μια αγκαλιά όλο δύναμη...

Λες και χωρούσε ολάκερος ο κόσμος στις παλάμες του

Κι ο φόβος για το άγνωστο στο λυκαυγές του χρόνου

γίνηκε ασφάλεια και θαλπωρή για μένα....

Με μια φωνή στεντόρεια,

Μα πιο μελωδική κι απ τ’ αηδόνι

ζέσταινε την αθώα παιδική καρδούλα

όταν στο δειλινό της μέρας τραγουδούσε

Ιερή δοξολογία στο θείο και την μητέρα Φύση

Όταν μου διάβαζε ποίηση

όταν με παραμύθια με αποκοίμιζε με στοργή

Για να είναι πιο γλυκά τα όνειρα μου...

Τότε που φάνταζε γίγαντας στο παιδικό μυαλό μου...

'Όμως που να ‘ξερες, Πατέρα ,

ακόμα και τώρα που μεγάλωσα

με τόσα που κατόρθωσες ,

με άθλους ζωής που ακόμα και σήμερα

στο διάβα του βίου σου

συνεχίζεις να πραγματώνεις

Γίγαντας μου φαίνεσαι ακόμα

Κ’ ίσως ακόμα να μην νιώθω

πως είμαι έτοιμος να σε φτάσω

Όμως να είσαι σίγουρος Πατέρα

Ο φάρος μου είσαι κι ο οδηγός μου για πάντα...

ΓΙΩΡΓΟΣ Λ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ

ΜΗΛΙΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

ΜΗΛΙΟ ΔΙΛΗΜΑ

( Ο Λαός φοβάται το Τώρα, τρομάζοντας, για το ίδιο παρελθόν του Μετά.)

                                                                          Γεωργίου Θ.Ντοά  Δικηγόρου  

Ο Νέος Γερμανικός Άξονας, επιζητά να αποκτήσει την Ηγεμονία του, επί των Χωρών της Μεσογείου, αφού οι Βόρειες είναι ήδη δορυφόροι της.

Σύμφωνα με το Γερμανικό, στρατηγικό δόγμα, θα πρέπει στην πορεία του άμεσου ιστορικού χρόνου, να Γερμανοαποικιοκρατηθούν, η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Γαλλία, που προς το παρόν, ξεσκονίζει το παλτό της Μέρκελ.

Στην Ελλάδα, ο Γερμανοτρεφόμενος, Ευρωπαϊκός, Νέο- φεουδαρχισμός, λεηλατεί το Κοινωνικό Κράτος Δικαίου, αντικαθιστώντας το σταδιακά, με το Γκεμπελίστικο, Θεοκρατικό Καθεστώς, που δίνει βορά το Λαό στους αποκεφαλιστές  του, Σοϊμπλιστές και Λαγκαρντιστές.

Είναι φανερό ότι η Γερμανία και οι συνοδοιπόροι της, έχουν επιλέξει πειραματικώς τους Έλληνες, ως το πρώτο θύμα της βίαιης, βιολογικής, νοητικής, συναισθηματικής, οικονομικής, μετάλλαξής τους.

Είναι βέβαιο ότι αν το πείραμα, των ΒορειοΕυρωπαίων στην Χώρα, επιτύχει, τότε το νέο υβριδικό, Ελληνικό πρότυπο του Ευρωπαίου Πολίτη, θα εξαχθεί, στις υπό Γερμανική Επιτροπεία, τιθέμενες Χώρες.

Στην εσχατολογία των πραγμάτων, ο Γερμανισμός έχει εισβάλλει στην Ελλάδα, δημοκρατικά, μέσω των μνημονιακών συνθηκών, καλύπτοντας κάτω από το τεθωρακισμένο προσωπείο του, τον Υπερανθρωπικό, Φυλοκεντρικό, επεκτατικό, Εθνικισμό του.

Οι αρματωμένοι Γερμανοί «Φρίτσηδες», του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, έχουν μεταλλαχθεί σε καλοθρεμμένους, καλοντυμένους, μαλλιοχρωματισμένους, Φον, Βαρωνίσκους, Δουκίσκους, Κόντηδες κάθε μορφής.

Οι συμμέτοχοι στην Γερμανική Στοά, δεσμεύονται με όρκους πίστης και τελετές μαύρης μαγείας, στο Μεγάλο Απόλυτο, Μηδενιστικό, ΓερμανικόΙστορικό, Απωθημένο, για την κατάκτηση του κόσμου, ως δήθεν «Εκλεκτοί Επίγονοι, Αρείων Προγόνων».

Ο Αρχηγός των Γαλατών Βρέννος, το 390 π.Χ., κατέλαβε τη Ρώμη, οι Ρωμαίοι Συγκλητικοί , πρότειναν να του δώσουν χρυσό, με αντάλλαγμα την αποχώρησή του και την απομάκρυνσή του, πέραν των Ρωμαϊκών συνόρων, αυτός δέχτηκε, ενώ συμφώνησαν για το βάρος του χρυσού.

Οι Ρωμαίοι έφεραν το χρυσό, τον εναπόθεσαν στα πόδια του Βρέννου, αυτός τον ζύγισε με τα δικά του ζύγια, ζητώντας συν το ένα τρίτο του βάρους του, αφού το ζύγι των Γαλατών, ήταν ελαφρύτερο κατά το ένα τρίτο, από το ζύγι των Ρωμαίων.

Οι Ρωμαίοι αντέδρασαν για τον εκβιασμό, ο Βρέννος  έβγαλε οργισμένος το ξίφος του, το έμπηξε στη γη, κραυγάζοντας «vea victis», «ουαί τοις ηττημένοις»,  δηλαδή «αλίμονο στους ηττημένους».

Οι τρομαγμένοι Ρωμαίοι, ζήτησαν  από το Βρέννο πίστωση χρόνου, για να συμπληρώσουν το χρυσό, όμως στο χρόνο αυτό, ανασυντάχτηκαν με το Στρατηγό Μάρκο Φούριο Κάμιλλο και σε μάχη κατανίκησαν το Βρέννο, που τελικώς δεν έλαβε τίποτα.

Ρώμη είναι συμβολικά η Ελλάδα, αλαζόνας και άπληστος Βρέννος είναι η Γερμανία, χρυσός είναι το άνομο, ανήθικο, τοκογλυφικό, επονείδιστο, επαχθές δημόσιο χρέος, η Μέρκελ έχει το ξίφος , τα πλαστά ζύγια, τις  κραυγές, τις απειλές, το ζητούμενο είναι, αν στη Χώρα υπάρχει Μάρκος Φούριος Κάμηλος, για να τη σώσει.

Η Μήλος ήταν μέλος της «Αθηναϊκής Συμμαχίας», έχοντας μεταξύ άλλων, υποχρέωση να πληρώνει, εισφορές και φόρους στην Αθήνα, που πέραν αυτού, της δάνειζε χρηματικά ποσά, λόγω της οικονομικής καχεξίας του  Νησιού.

Το 416 π.Χ. η Μήλος όφειλε στην Αθήνα πενήντα τάλαντα,  από εισφορές, φόρους και δάνεια, ποσό μεγάλο για την εποχή, το οποίο οι Μήλιοι δεν κατέβαλαν, γιατί δεν είχαν, ενώ ταυτοχρόνως έπαιρναν αποστάσεις από την Αθήνα, ερωτοτροπώντας με τους Σπαρτιάτες.

Οι Αθηναίοι επέδραμαν κατά της Μήλου, ο Κλεομήδης ως Αρχηγός του εκστρατευτικού σώματος, απέστειλε εκπροσώπους του, που μίλησαν στην Εκκλησία του Δήμου των Μηλίων, μεταφέροντας την εντολή του, που ήταν: «Εάν παραδοθείτε θα σας σφάξουμε όλους, εάν δεν παραδοθείτε θα καταλάβουμε το Νησί, σφάζοντάς σας, όλους.

Ήταν ευκρινές ότι οι Αθηναίοι, στα πλαίσια της πολιτικής των κατακτήσεών τους, αδιαφορούσαν απολύτως για τη λογική, την ηθική, το δίκαιο.

Οι Μήλιοι δεν παραδόθηκαν, πολέμησαν μέχρις εσχάτων, ηττήθηκαν στο πολεμικό πεδίο, ενώ οι Αθηναίοι κατέσφαξαν όλο τον πληθυσμό, ήτοι ακόμη και τα γυναικόπαιδα.

Συμβολικά Δήλος είναι η Ελλάδα, Αθηναίοι είναι οι Γερμανοί, Κλεομήδης είναι ο Σόιμπλε, που θέτει στους Έλληνες το Μήλιο δίλημμα, «Αν υποταχτείτε, θα σας πεθάνουμε στην πείνα, αν δεν υποταχτείτε, πάλι θα σας πεθάνουμε».

Το Μήλιο όμως δίλημμα, που η Γερμανία θέτει στη Χώρα, είναι ψευτοδίλημμα, ήτοι τέχνασμα, νοσηρών Σοφιστών, γιατί όλες οι καθοριστικές αποφάσεις γι’ αυτήν, είναι δικαίωμα και καθήκον της Κυβέρνησης, άρα του Ελληνικού Λαού.

Υπό την έννοια αυτή, η υποταγή της Χώρας στο «Μερκελικό Νεοφιλελευθερισμό», είναι το παράλογο και το άπρεπο γι’ αυτήν, αφού έτσι ή αλλιώς θα σφαγιαστεί, ενώ η μη υποταγή της, αλλά η σθεναρή αντίσταση της, εμπεριέχει  την ελπίδα της σωτηρίας της, άρα αυτό είναι το λογικό και το πρέπον.

Σε κάθε περίπτωση όμως, η Ιστορία έχει πολλές φορές αντιστρέψει, το ρόλο των πολιορκητών και των πολιορκούμενων.

Έχει ήδη αρχίσει ο αντίστροφος χρόνος, για την ευθεία αμφισβήτηση του Νέου Ράιχ, από τους Ελεύθερους Λαούς της Ευρώπης.

Η Κυβέρνηση πρέπει να αποφασίσει, αν η Χώρα υποταχθεί στο Γερμανικό Άξονα, με νέες συμφωνίες και μνημόνια, που θα την αιμορραγήσουν έως θανάτου ή αν θα αντισταθεί στις Γερμανικές, ανίερες, απαιτήσεις, διαφυλάσσοντας την ελεύθερη ύπαρξή της και ταυτοχρόνως, τη ζωή , τη τιμή, την αξιοπρέπεια των Πολιτών.

Η Κυβέρνηση έχει δεσμευτεί προεκλογικά, να διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού, την Εθνική Ανεξαρτησία και την Λαϊκή Κυριαρχία της Χώρας, άρα αν την παραδώσει στις Γερμανικές βαλλίστρες, τότε φέρει την αποκλειστική, εκ δόλου ευθύνη, για το μέγα αμάρτημα.

Την λαμπρή Ιστορία μιας Χώρας, γράφει ο υπερήφανος, αποφασισμένος, αγωνιζόμενος Λαός της, η καθαρή, ειλικρινής, δίκαιη, έντιμη, γενναιόψυχη, Πολιτική Κυριαρχία της, ο ενάρετος, εμπνευσμένος, ανδρείος Ηγέτης της, ο Πρωθυπουργός Α. Τσίπρας, οφείλει να αποδείξεις ότι είναι τέτοιος.

Η Χώρα, κινδυνεύει να καταστραφεί, από τον επικίνδυνο ιδεαλισμό, το ναρκισσισμό, τη μεγαλομανία, της Γερμανικής Ευρώπης.

Εξίσου όμως η Χώρα μπορεί να σωθεί, ελεύθερη, ανεξάρτητη, αυτοπροσδιοριζόμενη, αυτοδύναμη, εντός των Τειχών της.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΧΕΡΑΣ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΧΕΡΑΣ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ

                 (Ομιλία Λεωνίδα Μαργαρίτη Γεν. Γραμματέα Εταιρείας Λογοτεχνών κατά την εκδήλωση της Εταιρείας Λογοτεχνών που έγινε στο Δημοτικό Θέατρο των Πατρών προς τιμήν του ποιητή Γιάννη Κουτσοχέρα την 12^η Μαΐου 1982)

Πρόθεση για να θυμίσουμε ότι ανάμεσά μας ζεί ένας αληθινός ποιητής, αυτός ο ποιητής του Κοινωνικού Λυρισμού και της ευαισθησίας όπως μπορούμε σωστά να τον θεωρήσουμε, δεν υπάρχει σε τούτη τη φιλόξενη ώρα.

Μα κι αποτίμηση μιας προσφοράς σαράντα χρόνων του ποιητή που αντάξια του αφιερώθηκε αυτή η ώρα, δεν βολεί  να γίνει στα στενά όρια μιας ομιλίας χωρίς ο χρόνος να μας αφήσει άδικα κενά στο χώρο του θέματος.

Η ποίηση-και θα νιώσουμε την απεραντοσύνη της όταν κλείσουμε στην έννοια της κάθε καλλιτεχνική τελετουργίας-είναι δωρεά δίχως επιστροφή κι ανταπόδοση.

Κι αυτός ακόμη ο ποιητής όσα κύτταρα του κι αν θυσιάσει, κι ο απλός άνθρωπος μ’ όση κατάφαση ή κι άρνηση της ανοίξει την αίσθησή του πάλε θα της οφείλουν, ίσως μάλιστα πιο πολλά από πριν.

Η αντιμετώπιση ενός τέτοιου χρέους-ελάχιστον μέρος του μεγάλου χρέους φυσικά-όσο γίνεται επιτακτική απ’ την εποχή, τόσο και διευκολύνεται απ’ την ίδια.

Αντί να τυμβωρυχούμε, με την χάρη της ατιμωρησίας μάλιστα, η να καιροφυλακτούμε να τυμβωρυχήσουμε, όπως νοσηρά συμβαίνει συχνά στον πνευματικό μας βίο, είναι προτιμότερο κάτι πιο επικίνδυνο να μεθάμε με το φως που μας περιζώνει, η να το πολεμάμε όταν μας αγγίζει με σκληρότητα. Στη θέση ενός περίπαθου ελεγείου, ο πιο τίμιος ο βωμός του επαίνου η κι η αναθεματική πέτρα του ψόγου.

Ζώντας άλλωστε κανένας τον καιρό του και την ποίηση του καιρού του, έχει την ευθύνη της άμεσης γεύσης που κι όταν πικραίνει είναι χρήσιμη, έχει και κάτι άλλο: την  ανάγκη και το θάρρος να συζητήσει μ’ αυτή την  ποίηση για να εξηγήσει και να αισθανθεί ουσιαστικότερα τον καιρό του.

Ο Γιάννης Κουτσοχέρας όπως και σεις κυρίες μου, δεσποινίδες και κύριοι-ανήκει στην εποχή μας. Μα όχι σαν ουδέτερος αναγνώστης των δραματικών σελίδων της η σαν αδιαμαρτύρητος θεατής των γεγονότων που την σπάραζαν. Αλλά σαν ποιητής αγωνιστής που μαζί με την ηρωική εμπροσθοφυλακή του Λυρικού Λόγου έκλεισε τους  παλιούς αυτής της εποχής στη φωνή που αντιπροσώπευε και το πνεύμα της και το αίτημά της.

Ίσως είναι μεροληψία της τύχης να ζήσει ένας ποιητής τόσα δραματικά γεγονότα, όσα σωρεύουν στη ράχη του κόσμου και στη ράχη της πατρίδας του δυο μεγάλοι απειρόνεκροι πόλεμοι. Τραγική βέβαια εύνοια απ’ τη μια όψη, αφού αυτός ο ποιητής αναγκάζεται να γυμναστεί με τον πόνο των ανθρώπων και με το άλγος των πραγμάτων-των πολλών και των δικών της πραγμάτων κι ανθρώπων.

Αλλά κι ευεργετική για έναν αθλητή του λόγου, που πρέπει ν’ αγωνιστεί με τη δική του αλκή, για την  ιδέα και την αγωνία όλου αυτού του στίβου-πιο πολύ όμως του στίβου όπου κονταρομάχεται, μεγαλύνεται ή υποφέρει το δικό του το γένος. Ιδιαίτερα  όταν πρόκειται για το γένος των Ελλήνων,

«Τι τύχη αλήθεια για όλους τους Έλληνες ,λέει ο ποιητής να ζούμε σε χώρους που συνταιριάζουν το θρύλο και την πραγματικότητα και που  από τα πανάρχαια χρόνια ως τα σήμερα-και σίγουρα για πάντα- αποτελούνε και θα παραμείνουν για σύμβολα της αλκής και του ωραίου που φέρνουν σε συζυγία το θείο και τ’ ανθρώπινο στοιχείο».

Στον Ελληνικό χώρο βρίσκει ο Κουτσοχέρας τις πηγές και τους ρυθμούς της ποιήσεως, το αιώνιο ανάβλυσμά της και το ρυθμικό μεγαλείο της.

Γεννημένος  κι αναστημένος στην ειδυλλιακή Ζήρια της Αχαΐας ένα σκαλί ανάμεσα σ’ ουρανό και θάλασσα- και διαποτισμένος με την αίσθηση του Ελληνικού χώρου ο ποιητής μας Γιάννης Κουτσοχέρας γέμισε την ψυχή του και την ποίησή του με την καθαρότητα του Ελληνικού ουρανού, την καθάρια Ελληνική φύση την γιομάτη ομορφιά και αισθητική ισορροπία.

Όλο το έργο του είναι σχηματισμένο με τις δυνατότητες της Ελληνικής φύσης, με τη γεύση του γλυκόπικρου καρπού της Ελιάς και του άγιου καρπού, που όμως έχει μια γλυκύτητα ασύγκριτη εδώ στην Ελλάδα.

Όλη τούτη η ποίηση, στημένη στο ξέφωτο κάποιων ανάλαφρων τοπίων, ζωντανεμένη στων βουνών και στων γιαλών τη γραφικότητα, φαντάζει σαν κάποια γνώριμη μορφή του Ελληνισμού που λαξεύτηκε, ντύθηκε, πλάστηκε απ’ τη βροχή και τον άνεμο, απ’ το φως και την ομίχλη που συνταιριάζουν στους αιώνες το πνεύμα και το φυσικό του λίκνο.

Η Ελληνική μορφή και η ψυχή του έργου του Γιάννη Κουτσοχέρα αυθόρμητα ξεπήδησαν μέσα από τον Ελληνικό χώρο που ξεπηδά κάθε σπόρος φυτεμένος κάτω απ΄το χώμα  και τον ήλιο της δικής του πατρίδας.

Νοιώθει πραγματικά, κανείς ότι ανασαίνει Ελλάδα διαβάζοντας  Κουτσοχέρα. Μία Ελλάδα αιώνια κλασική και πρωτοποριακή, με πλατύφτερο και ομορφιά αμόλευτη και τούτο γιατί ο ίδιος ο ποιητής-που ωστόσο σαν αληθινός ποιητής είναι πανανθρώπινος -τραγουδάει σαν Έλληνας, με τον τρόπο του Έλληνα. Απ’ αυτή τη  εσωτερική πηγή αναβλύζει η ποίηση του Κουτσοχέρα κι ακολουθεί το ίδιο ρέμα του στοχασμού και της ευαισθησίας.

Το έργο του Γιάννη Κουτσοχέρα δείχνει πως το όργανο του σαν ποιητή τον συντονίζει όταν συλλαμβάνει και γράφει δεν λειτουργεί μονότροπα. Ο στοχασμός, η διαίσθηση και η ευαισθησία συνεργάζονται με τον τέτοιο τρόπο ώστε το λυρικό στοιχείο να σμίγει με το στοχασμό και να τον ελαφρύνει ο ηθικοπολιτικός προβληματισμός να διαπλάθεται και να διαπλάθεται και να ευαισθητοποιείται από τη σμίλη του στίχου.

Προχωρώντας δε όλο και πιο βαθιά στον ανθρωπιστικό χώρο εγκλιματίζεται με το πρακτικό πνεύμα που μεταπλάθει τα ιδανικά σε πολιτική πράξη και αντιδρώντας αισθητικά σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, μεταφέρει στην ποίησή του το αγωνιστικό πνεύμα της εποχής του, συνοδοιπορώντας με τους ανθρώπους. Η ποίησή του γίνεται αγωνιστική, η πολιτική αρετή από την ιδέα γίνεται μαχητική αντίσταση.

Αυτή η συνάντηση σε κοινό σημείο του καθαρού λυρισμού ,της διάθεσης για στόχαση και του αγωνιστικού πνεύματος συνάντηση που σε καμιά περίπτωση δεν επισκιάζεται ο ποιητικός λόγος στη λυρική του μάλιστα έκφραση- δίνει μια χαρακτηριστική σφαιρικότητα στο έργο του Κουτσοχέρα που μ’ αυτό τον τρόπο κατορθώνει ν’ αγγίξει όλους τους ανθρώπους.

Σε μια εποχή που «όλα τα’ σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» αρχίζει επίσημα το ραντεβού του Γιάννη Κουτσοχέρα με την ποίηση 1942 είναι η χρονιά που δημοσιεύθηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή «ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΚΙ ΑΝΤΙΛΑΛΛΟΙ» που μέσα σ’ αυτή συμπεριελήφθη και το αντιστασιακό ποίημα του «τα στάχυα που ξεπέχουνε…» χωρίς να γίνει αντιληπτό από τη λογοκρισία λόγω του συμβολισμού του, τα στάχυα συμβολίζουν τα παλληκάρια που αγωνιζόντουσαν για την απελευθέρωση της Ελλάδος. Τούτο το ποίημα απαγγέλθηκε πολύ, στις κρυφές συγκεντρώσεις στην περίοδο της εχθρικής κατοχής και έγινε θέμα ζωγραφικού πίνακα.  Σαράντα χρόνια ολόκληρα από τότε. Πρωτοποριακές ιδέες μηνύματα και σαλπίσματα και κάποιοι τόνοι ωραίοι και παρηγορητικοί που ξαναγυρίζουν στον αγωνιζόμενο άνθρωπο τη μνήμη και τη νοσταλγία της ανθρωπιάς και της ευαισθησίας. Είναι τα ποιήματα της ανθρωπιάς και της ευαισθησίας. Είναι τα ποιήματα της συλλογής. Ο μεγαλειώδης επαναστατικός του συμβολισμός συνοψίζει όλη την ποίηση που αφιέρωσε στους  ξεχωριστούς της γης. Τον είπαν «ποιητή των σταχυών», τι τιμή αλήθεια! να σου αποδίδουν την αίγλη ενός ήρωα που ο λαός του τον κάνει σύμβολο.

Αλλά  ας ξαναζήσουμε κι εδώ τη συγκίνηση των «σταχυών»

Απαγγελία…

Η πρώτη αυτή ποιητική συλλογή του Γιάννη Κουτσοχέρα αποτελεί την έκφραση με τον έντεχνο λόγο της βιοθεωρίας του για μια Πολιτεία ευαισθησίας και κοινωνικού λυρισμού που σημαίνει την πραγμάτωση των οραματισμών του ανθρώπου μέσα σε μια οργανωμένη κοινωνία, που ευαισθητοποιείται ακόμη κι όταν έχει σκοπούς ωφελιμιστικούς.

Στους «Στοχασμούς» εξαίρεται η αγωνιστικότητα του ανθρώπου ενάντια στην προκατάληψη και σε κάθε μορφή ανελευθερίας και φωτίζονται οι μεγάλες μορφές της ιστορίας αλλά και οι απλοί άνθρωποι που η παρουσία τους δίνει χρώμα και ποιότητα στη ζωή, με το φώς της αλήθειας που διαλύει την αχλή του θρύλου.

Οι «Αντίλαλοι» έχουν τον παλμό των απλών συγκινήσεων που περιβάλλουν με νόημα τη ζωή και την κάνουν ανθρώπινη. Το δεύτερο βήμα στην ποίηση του Κουτσοχέρα γίνεται το 1949 με την έκδοση της συλλογής του «Γαλανές πνοές» που όπως ο ίδιος ο ποιητής προλογίζοντας το έργο του εξομολογείται δεν είναι στο ρυθμό των «Στοχασμών», »Αντιλάλων», αλλοτινοί άνεμοι κι αλλοτινοί χρόνοι οι χρόνοι εκείνοι των ελευθέρων πολιορκημένων. Τώρα της ευαισθησίας-της πρωτόφαντης θρησκείας μου-πνέουν μέσαθε μου απαλόχορδοι άνεμοι».

Ποίηση καθαρά λυρική, αποκαλυπτική των πιο ευγενικών πτυχών της ψυχής και του συναισθηματικού κόσμου του ανθρώπου, που εκστασιάζεται μπροστά στην ομορφιά της φύσης και βρίσκεται σε διάλογο μαζί της, αφού για τον άνθρωπο μοιάζει να είναι ένα κομμάτι του δικού του κόσμου.

Τα ερωτικά ποιήματα της συλλογής έχουν την ευγένεια και τη διακριτικότητα διαλόγων ανάμεσα σε ολοκληρωμένους ανθρώπους ενωμένους με δεσμούς που εκτείνονται ως το σύμπαν, ενώ τα περιγραφικά ποιήματα δίνουν την αίσθηση του Ελληνικού τοπίου και κάτι περισσότερο, δίνουν την αίσθηση του Ελλαδικού χώρου με τον ψυχισμό του, που δένει συναισθηματικά τους ανθρώπου και δίνει το μέτρο της αισθητικής έκφρασης.

Το 1954 ο ποιητής μας προχωρεί στην έκδοση της τρίτης του ποιητικής παρουσίας με τον τίτλο «Ελληνικές νύχτες».

Στη συλλογή αυτή, που φέρνει και τον υπότιτλο «Η θρησκεία της καρδιάς και του ρόδου» η αίσθηση του Ελλαδικού χώρου δίνεται άμεσα χάρη στο ύψος των ποιημάτων που περιέχονται  και όχι χάρη σε αναφορές γνωστών προτύπων που ανήκουν στο Ελλαδικό χώρο, είτε σαν φυσικά στοιχεία, είτε σαν δημιουργήματα του Πολιτισμού.

Η αποκάλυψη του ψυχισμού του Ελλαδικού τοπίου αναδεικνύει την ταύτιση του ανθρώπου με τη φύση που γέννησε στη φαντασία του θεότητες αντίστοιχες κάθε έμψυχης πραγματικότητας και ρυθμούς που ισορροπούν στο χώρο. Μέσα σ’ αυτή τη σχέση ξεπηδά και ο χαρακτήρας  του Έλληνα που αγαπά το μέτρο, το ρυθμό και την αρμονία αλλά και την περιπέτεια για την αναζήτηση του ιδεώδους έτσι που τη θέση κάθε μεταφυσικής λατρείας νε την παίρνει η πίστη στην αξία  Άνθρωπος.

Στην ποιητική του σύνθεση «Ο δείπνος της Βηθανίας» που ακολουθεί δίνεται η ευκαιρία στον ποιητή μας  ν’ αναφερθεί σε μερικά από τα βασικά σημεία του κηρύγματος του Ναζωραίου όπως επίσης και σε κάποιες ηθικές αξίας του πανανθρώπινου χώρου. Αναφέρεται στο χρονικό του δείπνου που ο Λάζαρος και οι αδελφές του Μάρθα και Μαρία παράθεσαν στο Χριστό λίγο πριν από το πάθος. Διαδηλώνει επίσης μέσα από το έργο του τούτο την πίστη του στη γυναίκα κάθε τόπου και κάθε χρόνου, που με τη θαλπωρή που δημιουργούν η στοργή και η ευαισθησία της, ανεβάζει τη ζωή του ανθρώπου και την εξευγενίζει.

Είναι ένα μήνυμα αγάπης για τον άνθρωπο-γνωστό και άγνωστο, για τα πουλιά, τα λουλούδια, τον αγέρα και τη βροχή, ένα μήνυμα αποκαλυπτικό του λόγου και του φωτός της καρδιάς.

Το 1969 χρόνο έκδοσης τούτης της ποιητικής του σύνθεσης πορεύεται προς τον Ιορδάνη τον «αείροο» διατρέχει η Βηθανία νοερά και φτάνει στο βιβλικό ποτάμι «Ιορδάνη» που στα νερά του καθρεφτίζεται το κατάστικτο από εντολές και περιπέτειες κορμί του Ισραήλ. Ποτάμι συμβολικό της δίψας του ανθρώπου για γνώση και λύτρωση. Δίψας αξεδίψαστης. Και είναι η δίψα ετούτη ασίγαστη για το μύθο το μεγάλο των ανθρώπων όπως λέει κι ο ίδιος ο ποιητής. Η σύνθεση αναφέρεται στα μέχρι την εμφάνιση του Χριστού συμβάντα. Δεν είναι όμως μόνο το κεντρικό γεωγραφικό σημείο της ιστορίας του Ισραήλ παρά τη συγκεκριμένη αναφορά σε πρόσωπα και γεγονότα τη βίβλου που σχετίζεται με το λαό αυτό. Ο ποιητικός του λόγος  του δίνει οικονομικότερη διάσταση, γιατί κύριο θέμα του είναι η περιπέτεια του ανθρώπου στην έρημο της αναζήτησης που διψά και δεν ξεδιψά ακόμα κι όταν φτάνει στις πηγές των υδάτων.

Στον ίδιο χρόνο κυκλοφορεί μεταφρασμένο στα Γαλλικά το έργο του «Η πορεία των κρίνων». Η επικολυρική αυτή σύνθεση είναι πλεγμένη στον ιστό των μεγάλων εποχών της ανθρώπινης ιστορίας που αρχίζει από την αναγέννηση ενός άγνωστου κόσμου και το κυνήγι της χίμαιρας (Χρυσόμαλλο Δέρας), αποκορυφώνεται με την κατάκτηση του ρυθμού  και της ομορφιάς  (Κύθηρα-Αρκαδία) και τα επιτεύγματα των μεγάλων χρόνων των Ολυμπιονικών και των ραψωδών (Πίνδαρος, Αλκαίος, Σαπφώ) για να καταλήξει στα χρόνια της παρακμής.

 Κρίνα είναι τα ελληνικά ιδεώδη που πορεύονται διά μέσου του Ελλαδικού χώρου, αλλά μέσα από την κυκλοτερή αυτή πορεία απεικονίζεται όλη η ιστορία του ανθρώπου όπως τον διαμόρφωσε η Ελληνική  σκέψη με μύθους, θρύλους και με επίγνωση της μοίρας του. Τα κρίνα της αυγής, τα κρίνα του μεσημεριού, τα κρίνα του δειλινού και τα κρίνα της εσπέρας αντιστοιχούν στις μεγάλες περιόδους της ιστορίας που σχετίζονται με την εξέλιξη-πορεία των ιδεών. Στο στόμα του Προμηθέα βάζει ο ποιητής και κοινωνικός απόστολος Κουτσοχέρας μια φωνή που έρχεται σαν επιταγή και σαν υποθήκη για τον καλόν αγώνα του ανθρώπου. Την ονομάζει  «μήνυμα» και δεν ξεχνάει να διακηρύσσει και να προσφέρει στις πολιτείες και στα χωριά, καθώς περιέρχεται την Ελλάδα τούτος ο σταυροφόρος της Νέο-Ελληνικής Αναγέννησης τούτο το αλύγιστο κι όμως τόσο ανθρώπινο «Μήνυμα».

Απαγγελία «Μήνυμα»

Η επικολυρική αυτή ποιητική σύνθεση απασχόλησε ευρύτατα την Ευρωπαϊκή λογοτεχνία και ιδιαίτερα τη Γαλλική, στο χώρο της οποίας και είδε το φως της ημέρας κι απόσπασε τη γενική επιδοκιμασία των πιο διακεκριμένων προσωπικοτήτων της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Το 1960 κυκλοφορεί τη συλλογή, «Καπνόν αποθρώσκοντα».

Οι αναδρομές σε χρόνους περασμένους, τρόπους ξεχασμένους και τόπους μακρινούς και ο πόθος της ψυχής να επιστρέφει αναζητώντας στον ορίζοντα των συγκινήσεων και της μνήμης τον αποθρώσκοντα καπνό της περασμένης ζωής, είναι κύριο θέμα των ποιημάτων της συλλογής.

Ποίηση οπωσδήποτε προσωπική, όχι γιατί ξεκινάει από τις προσωπικές συγκινήσεις του ποιητή αλλά γιατί το γνήσιο συναισθηματικό της τόνο, το λυρισμό και την απλότητα της, εγγίζει τις προσωπικές συναισθηματικές εμπειρίες του καθενός και περιβάλει τις προσωπικές μας μνήμες, με τη θαλπωρή του έντεχνου λόγου.

Στο «Γολγοθάς» ποιητική σύνθεση που κυκλοφόρησε το 1961 ο Χριστός είναι το κεντρικό πρόσωπο της. Μόνο που το μαρτύριο του και η γαλήνια αναμέτρηση της ζωής του πάνω στο σταυρό παίρνουν άλλες προεκτάσεις, καθώς ο ποιητής φαντάζεται στους άλλους δύο σταυρούς, δεξιά και αριστερά του Χριστού, δύο μορφές απόκοσμες ,το Σωκράτη και τον Πυθαγόρα, ενώ τη θέση του πειρασμού την παίρνουν παραστάσεις και μνήμες από αρχαίους χρόνους και γεγονότα της εγκόσμιας  πορείας του πρόσφατα.

Πάθος του Χριστού είναι ο ανθρώπινος πόνος κι ο Χριστός μάρτυρας μέσα σε πλειάδα μαρτύρων της αλήθειας που η μοίρα του είναι μία. Το Κώνειο και ο Σταυρός.

Ο γνωστός πολέμιος  της ένωσης των Εκκλησιών «Μάρκος ο Ευγενικός» είναι η ποιητική σύνθεση του κυκλοφορεί ο ποιητής μας το 1964.Στη σύνθεση αυτή ο Κουτσοχέρας δεν είναι κήρυκας της αδιαλλαξίας του Μάρκου, ούτε μισαλλόδοξος. Τον κίνδυνο να χαθεί το γένος επισημαίνει ο Μάρκος και ο φόβος του, ότι αυτό θα συμβεί με την ένωση, τον κάνει αδιάλλακτο.

Αυτό λοιπόν που τονίζεται σε τούτο το ποιητικό έργο  είναι πως η πνευματική υποδούλωση ισοδυναμεί με εξαφάνιση. Γύρω από το κεντρικό αυτό θέμα, που σημάδεψε όλη τη ζωή και τη δράση του Μάρκου του Ευγενικού, περιγράφεται ο ποιητικός λόγος της σύνθεσης αυτής, με τα κηρύγματα και τις περιπέτειες του Μάρκου αλλά και με του ίδιου του ποιητή τα μηνύματα.

Το 1965 εκδίδει δύο(2) ποιητικές του συλλογές «Ο άνθρωπος και η Θάλασσα» και «Αφαία». Στα ποιήματα της πρώτης συλλογής υπάρχει διάθεση μάλλον για στοχασμό, παρά φιλοσοφικός προβληματισμός. Η θάλασσα με τις εναλλαγές της και τα στοιχεία της είναι μια εικόνα της μοίρας του ανθρώπου. Άλλοτε βολική και άλλοτε προκλητική. Άλλοτε να μανιάζει κι άλλοτε να γαληνεύει. Αλλά είτε είναι κάτι το απροσδιόριστο αυτή η μοίρα «πυθμένας απύθμενος» είτε είναι  νήματα κατευθυνόμενα από την ανθρώπινη βούληση κι όταν καταποντίζεται ο άνθρωπος πρέπει ν’ αντιστέκεται, πρέπει να ξέρει να θριαμβεύει.

Τη μορφή της αρχαίας τραγωδίας προσεγγίζει η δεύτερη συλλογή της χρονιάς «Αφαία» αλλά και το ύφος της έχει ένα τόνο αρχαιοπρέπειας. Αναφέρεται στο ιστορικό της ναυμαχίας της Σαλαμίνας, όπου κύριος συντελεστής της νίκης, νικητής είναι η πολιτική αρετή, που σαν βάση στήριξης έχει τη Δημοκρατία. Το Δημοκρατικό πολίτευμα δεν εδραιώνεται μόνο χάρη στη δομή του σαν συστήματος αλλά γιατί είναι ταυτόσημο με το σύνολο των αρετών(ανδρεία, φιλοκαλία, ελευθερία, διάλογος) που πρέπει να συνυπάρχουν και να διαπλάθουν τον χαρακτήρα του πολίτη.

Το 1966 εκδίδει τη συλλογή «Ηνίοχος». Ο «Ηνίοχος» είναι το πρότυπο του κλασσικού ιδεώδους όπου η σωματική ρώμη συνταιριάζει με την πνευματική ακμή, το σφριγηλό με το χαρίεν η φιλοκαλία με την πολιτική αρετή. Οι μεταλλαγές των ιστορικών κύκλων, σε τρείς συνολικά είναι γραμμένη η σύνθεση σχετίζοντας με το ρόλο των εφήβων στους οποίους πρέπει να συγκλίνουν όλες οι αρετές για να ενσαρκώνουν αυτό το ιδεώδες. Στά μεγάλα χρόνια της Ελληνικής Δημιουργίας ανακύκλωναν την πολιτεία βήματα εφηβικά(πρώτος κύκλος).Με το πέρασμα των αιώνων οι έφηβοι ακολούθησαν τα περιπλανώμενα βήματα της γης και σίγασε η λύρα του Απόλλωνα, οι αδροί ρυθμοί σβήσανε(δεύτερος κύκλος).

Τώρα η ανέφηβος Πολιτεία καρτερεί τον Ηνίοχο ν’ ανασύρει ,τα ηνία, το άρμα να δράμει, να επαναπατρίσει τα βήματα των εφήβων (τρίτος κύκλος).

Η ποιητική του σύνθεση «Άνθρωποι για τα δικαιώματα του ανθρώπου ορθωθείτε, το ποιητικό μανιφέστο κυκλοφόρησε το 1969 σε γαλλική έκδοση και το 1972 σ’ ελληνική από την «Ελεύθερη Σκέψη». Ξεκινάει σαν μια έντιμη φωνή διαμαρτυρίας κατά της Απριλιανής δικτατορίας και κορυφώνεται σ’ ένα πανανθρώπινο μήνυμα απελευθέρωσης από κάθε μορφή καταπίεσης. Μάχεται κάθε είδους πρόληψη  ακόμα και την ισχύ του παντοδύναμου πατέρα των εθνών Δία, με την παρεμβολή σχετικών στίχων από τον Προμηθέα δεσμώτη-στηλιτεύει κάθε μορφή πιλατισμού και οργανωμένης υποκρισίας, ψεύτικων διακηρύξεων ανίσχυρων θεσμών. Από την ‘άλλη μεριά εξαίρει τους ηρωισμούς και τις θυσίες ολόκληρων λαών κι απλών ανθρώπων που αγωνίζονται για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και την ελευθερία τονώνοντας το πανανθρώπινο αίτημα για ειρήνη ανάμεσα στους λαούς.

(Απαγγελία από σελίδα 40 της συλλογής και μετά).

Το 1974 μας δίνει μια σειρά ποιημάτων με τη συλλογή του «Τα επέκεινα», που ο μεταφυσικός του προβληματισμός για το αν μετάβαση επέκεινα είναι είσπλους η απόπλους δεν μας αφήνει μετεώρους, γιατί η διάθεση του ποιητή κυριαρχείται απολύτως με λυρικές εικόνες με πολύ μουσική και φως. Πολύ περισσότερο αφού σ’ ένα χαρακτηριστικό ποίημα της συλλογής γράφει : «και επιζεί της θάλασσας ο κιθαρωδός».

Μέσα από την επόμενη συλλογή που κυκλοφορεί  το 1975 με τίτλο «Σιγή και κραυγή της θάλασσας» ο ποιητής μας κάνει συνεχείς βυθομετρήσεις της ψυχής του ανθρώπου. Μια συνεχής αντιπαραβολή των μεταλλαγών της θάλασσας όταν μανιάζει κι όταν ηρεμεί με τις αντίστοιχες ψυχικές καταστάσεις του ανθρώπου. Αντιστοιχίες των ανθρωπίνων παθών προς τα στοιχεία της θάλασσας, αντικατοπτρισμοί στη γαλήνη της θάλασσας των στοχασμών και της ήρεμης διάθεσης του ανθρώπου.

Τα «Ελλαδικά» που κυκλοφορούν το 1980 δημιουργούν ένα πανόραμα του Ελληνικού χώρου με την αλληλουχία των ποιημάτων. Δεν είναι μόνο ο περιβάλλων χώρος  αλλά είναι και ο ιστορικός και ο χώρος του μύθου και του θρύλου.

Στο πλάνο αυτού του χώρου η ιστορία εναλλάσσεται με το μύθο και ο μύθος με το θρύλο. Οι αναφορές σε εποχές και γεγονότα σε γεγονότα και πρόσωπα-ιστορικά, μυθικά και του θρύλου-καλύπτουν τον Ελλαδικό χώρο της ιστορίας και της παράδοσης από τις πιο απόμακρες εποχές ως το σημερινό κόσμο.

Οι αναφορές αυτές και οι περιγραφές είναι λιτές, σύντομες και πολλές φορές μονολεκτικές. Δεν έχουν βέβαια περιγραφικό χαρακτήρα αλλά αποτελούν εναύσματα για την αφύπνιση της συνείδησης, είναι μηνύματα που έρχονται από πολύ βαθιά για να φωτίσουν τον τωρινό καιρό. Ο Έλληνας του σήμερα με συνείδηση της ιστορικής του μοίρας καλείται ν’ αντικατασταθεί να ανορθωθεί και να συνεχίσει.

Η τελευταία του ποιητική σύνθεση που κυκλοφόρησε  πέρυσι (1981) έχει τη μορφή αρχαίας τραγωδίας «Το Χρυσόμαλλο δέρας» του μύθου χωρισμένο σε επεισόδια, λυρικά μέρη, στροφές κι αντιστροφές είναι κάτι περισσότερο από κέντρισμα για ένα άθλο. Είναι σύμβολο μιας ιδέας στα χέρια τυραννικού δράκοντα. Κι όπως η πορεία του ποιήματος μέσα στον ελλαδικό χώρο μας φέρνει στον καιρό μας, το ιδανικό αυτό είναι η Δημοκρατία, ποιητές και ποιήτριες παίρνουν τη θέση των Αργοναυτών στην πορεία για την Κολχίδα που με το φώς του λόγου και την ευαισθησία θα συντελέσουν στο ν’ αναζητήσει το χρυσόμαλλο δέρας ,να γίνει φωτεινό το σκοταδερό κρησφύγετο και ν’ αφανιστεί ο δράκοντας.

Το χρυσόμαλλο δέρας πρωτοεκδόθηκε στα γαλλικά σε μετάφραση του ελληνιστή G. H. Aufiere. Ανήκει στον κύκλο της αγωνιστικής ποίησης του ποιητή. Είναι γραμμένο στο διάστημα της αναγκαστικής απομόνωσης στην οποία είχε καταδικάσει τον ποιητή η σκοταδερή δικτατορία.

Είναι ένα έργο πλαισιωμένο στα μέτρα του Ελληνικού χώρου εκσυγχρονισμένο όμως όπου αφήνεται να ξεχυθεί ένας λυρισμός σε πλήρη άνθηση, μια βαθιά ευαισθησία, ένας συμπυκνωμένος στοχασμός για τη δημιουργία της ιδανικής πολιτείας με την διαύγεια, την ομορφιά, την αρμονία, τον έρωτα για τη λευτεριά, τη δικαιοσύνη, την ειρήνη, την αδελφοσύνη και την ανθρωπιά που είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του ποιητικού έργου του Γιάννη Κουτσοχέρα.

«Πάντα να πολεμάς και να αντιστέκεσαι

Κι ας μένεις μόνος.

Μονάχος-έρημος-γαλήνιος

Να πολεμάς για το καλό του Ανθρώπου.

…………………………………………………………….

Να πολεμάς με το γνωστό και το άγνωστο

Με την κακή και την καλή τη μοίρα.

Και με τους άπονους Θεούς

Και τους απάνθρωπους ανθρώπους

Πάντα να πολεμάς και ν’ αντιστέκεσαι

Κι όλο για το καλό-το φως του Ανθρώπου…

                                      Ευχαριστώ.