Tρείς χαρακτηριστικές αυτοκτονίες: Η πρώτη : Στις 27 Απριλίου 1941, ημέρα όπου τα γερμανικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Αθήνα, η Πηνελόπη Δέλτα αυτοκτονεί παίρνοντας δηλητήριο σε ηλικία 67 ετών. Στον τάφο της, στον κήπο του σπιτιού της, χαράχτηκε η λέξη ΣΙΩΠΗ.
Η δεύτερη: Στις 19 Σεπτεμβρίου 1970 , τα ξημερώματα, στην πλατεία Ματεότι της Γένοβας μπροστά από το δικαστικό μέγαρο, ο φοιτητής Κώστας Γεωργάκης περιέλουσε εαυτόν με βενζίνη και αυτοπυρπολήθηκε, φωνάζοντας Το έκανα για χάρη της Ελλάδας, ζήτω η δημοκρατία, όλοι οι Ιταλοί ας αναφωνήσουν : Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα. και
Η τρίτη: Στις 4 Απριλίου 2012 ένας 76χρονος συνταξιούχος Φαρμακοποιός αυτοπυροβολήθηκε στην Πλατεία Συντάγματος. Στην τσέπη του βρέθηκε ένα σημείωμα που έγραφε: Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά τη δυνατότητα επιβίωσης μας που στηριζόταν σε μια αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον(χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι’ αυτή. Επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης(χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένα Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για την διατροφή μου. Πιστεύω πως οι νέοι χωρίς μέλλον κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στην πλατεία Συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα τους Εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στο Μουσολίνι (Πιάτσα πορέτο του Μιλάνου)
Δεν μπορώ να υιοθετήσω, από ηθική και ιδεολογική άποψη την αυτοχειρία, όμως δεν μπορώ παρά να μην ιδώ στις τρείς συγκεκριμένες παραπάνω αναφερόμενες χαρακτηριστικές περιπτώσεις ως σημαδιακές ηρωικές εξόδους διαμαρτυρίας.
Δεν μπορώ παρά να υποσημειώσω τον ηρωισμό που αποπνέουν και το νόημα που σηματοδοτούν για τους αφιονισμένους μοιρολάτρες τους εφησυχαστές, τους βολεμένους στην απραξία τους και τη μακαριότητά τους.
Και οι τρείς ήθελαν με την εντυπωσιακή ο καθένας τους πράξη να γράψουν το τέλος σε μια ζωή που δεν θα είχε νόημα ,μια ζωή χωρίς Ελευθερία, Δημοκρατία, Κοινωνική Δικαιοσύνη.
Πάντα θα υπάρχουν επικριτές και εισαγγελείς του καναπέ .Όμως δεν μπορεί αυτές οι πράξεις να μη σε κάνουν να σταθείς προσοχή σε μια στιγμή της ζωής σου και να συλλογισθείς εάν έχει η ζωή σου νόημα χωρίς αγώνα και ο αγώνας σου χωρίς αποτέλεσμα.
Κάποιοι ίσως διαθέτουν μεγαλύτερη από την συνηθισμένη ευαισθησία. Κάποιοι θέλουν να συνδυάσουν τη θυσία με την αφύπνιση των συνανθρώπων τους. Είναι ίδιον των ηρώων να θυσιάζουν ότι πολυτιμότερο, τη ζωή τους, για να γίνουν φρυκτωρίες και να διαλύσουν τα σκοτάδια που συσσωρεύονται στους δρόμους των λαών που αποζητούν Λευτεριά, Δημοκρατία , Κοινωνική Δικαιοσύνη.
Ο καθένας από τους τρείς αυτόχειρες μας δείχνει και από ένα δρόμο…
-Η πρώτη το δρόμο της Ελευθερίας
-Ο δεύτερος το δρόμο της Δημοκρατίας
-Ο Τρίτος το δρόμο της Κοινωνικής Δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας.
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου