«ΑΝΗΡ ΘΥΜΩΔΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΖΕΙ ΜΑΧΑΣ»

«ΑΝΗΡ ΘΥΜΩΔΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΖΕΙ ΜΑΧΑΣ»

                                                                                                (Παροιμ. Ιε΄18)

                                  Λεωνίδα Γ.Μαργαριτη Επιτ.Δικηγόρου

                                  Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

Ο Πάπας Γρηγόριος Α΄ στη διάρκεια της θητείας του(590-604 μ.Χ)   έκανε μια ταξινόμηση με το έργο του   Magna Moralia των  επτά θανάσιμων  αμαρτημάτων  σύμφωνα με την Καθολική Εκκλησία. Τα αμαρτήματα  αυτά ,θεωρούνται  «θανάσιμα» γιατί σύμφωνα με τους κανόνες  μπορούν να στερήσουν τη θεία χάρη και να οδηγήσουν στην αιώνια καταδίκη της ψυχής του ανθρώπου. Εκτός βέβαια και   αν συγχωρεθούν με τo μυστήριο της θείας εξομολόγησης . Σύμφωνα με την παράδοση, κάθε ένα από τα  αμαρτήματα  αυτά  εκπροσωπείται και από ένα δαίμονα.

Ταξινομημένα κατά αύξουσα σοβαρότητα είναι:

1.Οκνηρία.  (η φυγοπονία, η τεμπελιά) την οποία εκπροσωπεί ο   δαίμονας  Βηλφέγωρ.

2.Αλαζονεία,  (το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του ανώτερο) την οποία  εκπροσωπεί  ο  δαίμονας  Εωσφόρος .

3.Λαιμαργία , (κατάσταση στην οποία ένας άνθρωπος τρώει πολύ, ασταμάτητα και γρήγορα) την οποία  εκπροσωπεί ο  δαίμονας Βελζεβούλ.

4.Λαγνεία, (κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος δεν ελέγχει τις σεξουαλικές του επιθυμίες ) την  οποία  εκπροσωπεί ο  δαίμονας  Ασμοδαίος.

5.Απληστία ,  (πλεονεξία, αυτός που θέλει όλο και περισσότερα) την οποία εκπροσωπεί ο  δαίμονας Μαμμωνάς.

6.Οργή ,  (θυμός, μνησικακία) την οποία εκπροσωπεί ο   δαίμονας Σατανάς    και

7.Ζηλοφθονία  ( Όταν κάποιος ενοχλείται με την επιτυχία των άλλων) την οποία εκπροσωπεί  ο  δαίμονας  Λεβιάθαν.

Παρ' ότι   θεωρούν την  αλαζονεία    σαν τη μητέρα όλων των αμαρτιών θα' θελα με το σημείωμα μου αυτό να σχολιάσω  την οργή. Την αιτία  μου έδωσε ένας διαλεχτός  φίλος που μετά από μια σύσταση-παρατήρηση που του έκανα έφυγε από το γραφείο μου  χολωμένος-θυμωμένος.

Το πάθος του θυμού δεν είναι ίδιο κανενός, όλοι μας  κάποιες στιγμές της ζωής μας θυμώνουμε. Όμως αυτό το πάθος θυμίζει θύελλα, καταιγίδα που φέρνει καταστροφές. Μοιάζει με ανεμοστρόβιλο που παρασέρνει στέγες και προκαλεί ζημιές στα πάντα. Μοιάζει με πυρκαγιά σε δάσος. Είναι ένα πάθος που προξενεί σοβαρές παρενέργειες στο σώμα και την ψυχή μας. Διώχνει τη χαρά, καταστρέφει όμορφες φιλίες, σκορπίζει το φόβο και τον τρόμο, Αναστατώνει  και διαλύει οικογένειες ,παρασύρει ακόμη και σε εγκλήματα..

Ο θυμός μπορεί να χαρακτηρισθεί μέθη της ψυχής. Όπως υπάρχει η μέθη του σώματος που κανείς φθάνει σε σημείο παραλογισμού  κατά παρόμοιο τρόπο και η μέθη της ψυχής κάνει τον άνθρωπο να παραλογίζεται και να εκτρέπεται. Δεν επιτρέπει στη λογική να λειτουργήσει. Δεν μπορεί να σκεφτεί κανείς. Ατονεί η λογική του, χάνει την αυτοκυριαρχία του και τον έλεγχο των πράξεών του. Το βάδισμά του είναι ασταθές και παράξενο. Η έκφραση του προσώπου του κωμική και γελοία. Κατεβάζει τα μούτρα του και συνοφρυώνεται. Κινεί τα χέρια του χωρίς ιδιαίτερο λόγο ενώ τα λόγια του είναι απρεπέστατα και ενίοτε υβριστικά. Είναι τυφλός από το πάθος. Δεν βλέπει ούτε το χώρο στον οποίο βρίσκεται ούτε  τα πρόσωπα που τον περιβάλλουν. Δεν ακούει τίποτε εκτός από τις δικές του οργισμένες λέξεις. Δεν αισθάνεται καμιά ντροπή και καμιά συστολή. Οι πράξεις του φθάνουν μέχρι γελοιότητας.

 Ο οργισμένος Ξέρξης διέταξε να χτυπήσουν με αλυσίδες την αγριεμένη θάλασσα που του κατέστρεψε τη γέφυρα που είχε κατασκευάσει  για να συνδέσει την Ασία με την Ευρώπη. Βέβαια η τρέλα αυτή διαρκεί όσο διαρκεί και ο θυμός  «Μαινόμεθα  όποτε αν  οργιζόμεθα» έλεγε ο Φιλήμων. «Ανήρ θυμώδης παρασκευάζει μάχας» (Παμοιμ.ιε,18) μας τονίζει η Γραφή. Ο Μέγας Αλέξανδρος πάνω στο θυμό του σκότωσε  τον εκλεκτό του στρατηγό Κλείτο. Μόνο που όταν συνήλθε έκλαψε πικρά για το φονικό. Κάποτε ρώτησαν ένα φιλόσοφο να τους απαντήσει ποίο είναι το αγριότερο θηρίο κι εκείνος απάντησε πως είναι ο άνθρωπος όταν θυμώνει. Ο θυμός αποτελεί προσβολή της κοινωνίας. Όσα χαρίσματα κι αν έχει κανείς όσες ικανότητες και εάν διαθέτει όταν θυμώνει περιέρχεται  σε  ανυποληψία. Χάνει την εσωτερική γαλήνη και  την ειρήνη με τον εαυτό του.

Αλλά αλήθεια γιατί θυμώνουμε;  Tι είναι εκείνο που μας προκαλεί αυτή την μέθη της ψυχής; Eνας φιλόσοφος θα μας το πει καθαρά.: «Πατέρας του θυμού είναι ο εγωισμός. Μητέρα του η υπερηφάνεια. Παιδιά του: το μίσος, η εκδίκηση φόνος κ.α.» Θυμώνουμε όταν δεν γίνεται το δικό μας. Όταν οι άλλοι μας παρατηρούν και μας κάνουν κριτική για κάποιο λάθος μας. Θυμώνουμε όταν μας υβρίζουν ή μας ειρωνεύονται. Κι όμως πρέπει να είμαστε πράοι και ειδικότερα  με τους δικούς μας ανθρώπους, με τους γονείς, αδέλφια, συγγενείς, συνεργάτες φίλους και συνοδοιπόρους.Υπόδειγμα μας δίνει ο ίδιος  ο Ιησούς Χριστός ο οποίος έλεγε «Πράος ειμί και ταπεινός τη καρδιά»(Ματθ.Ια ,29)   «Λοιδωρούμενος ουκ αντελοιδώρει, πασχων ουκ απείλει» (Α΄Πέτρ.Β,23)

Πιστεύω πως δεν κερδίζουμε τίποτε με την μέθη της ψυχής απλούστατα χάνουμε την ψυχική μας ηρεμία και καλούς φίλους.