ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

                                   Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επιτ. Δικηγόρου

                               Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών

                 Οι  εραστές της ποίησης μαζί με τους δημιουργούς της με διακήρυξη της ΟΥΝΕΣΚΟ γιορτάζουν   σ’ όλο τον κόσμο, την 21^η Μαρτίου κάθε χρόνου   την Διεθνή Ημέρα Ποίησης.

                  Η γιορτή αυτή    μας προσφέρει μια ακόμη  ευκαιρία να μελετήσουμε  κάποια  ποιήματα  και  να ακούσουμε ανάλογες  ομιλίες  για την ποίηση και τους  ποιητές.

                    Θα κεντρίσει   ίσως   το ενδιαφέρον και   ατόμων  που δεν ασχολούνται ιδιαίτερα. Εκείνη τη μέρα   ίσως  αναζητήσουν  κάποια   ποιητική συλλογή, να επαναλάβουν  κάποιους στίχους που  στο παρελθόν τους συγκίνησαν  και τους θυμίζουν   κάποιες  συναισθηματικές στιγμές της ζωής τους.

            Η ποίηση είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση και  ψυχολογία. Ο Έλληνας γνήσιος απόγονος του Ομήρου έχει κληρονομήσει το φίλτρο της ποίησης και  του έχει γίνει  εσωτερική ανάγκη  για δημιουργία, για τραγούδι,  μοιρολόγι, ύμνο, θρήνο,  θούριο, παιάνα.

 Η ποίηση  ταξιδεύει,  εμπνέει,  παρηγορεί και  χαρίζει ελπίδα και αισιοδοξία. Ο άνθρωπος σε κάθε ευκαιρία με την ποίηση τραγουδάει, χορεύει, πολεμάει ονειρεύεται και  θρηνεί.

         Με στίχους αποτυπώνει  τους καημούς  ,τις ελπίδες , τα βάσανά  ,τις προσδοκίες  του για απελευθέρωση, και την αισιοδοξία του για υψηλότερους στόχους.

           Η ποίηση σαν όστρακο  αντηχεί τη μουσική του κόσμου, την αρμονία του σύμπαντος. Αναμεταδίδει τη  φωνή του λαού, τη γλώσσα των εκλεκτών, το λόγο του ερημίτη.

           Πνευματική άσκηση και  προσευχή στο κενό είναι η ποίηση. Διάλογος με την απουσία. Προσκλητήριο σε ταξίδι. Είναι η ζωντανή φωνή του ανθρώπου, μέσα στην ερημιά της μεταφυσικής αγωνίας. Η παρηγοριά των μοναχικών στο κυνήγι της στιγμιαίας  ευτυχίας. Ο εσωτερικός κραδασμός του είναι, στις επιδράσεις των συναισθηματικών φορτίσεων. Το ψυχικό βίωμα, το ηθικό  αντίκρισμα της αμεσότητας και της πληρότητας.

          Ο Άρης Δικταίος σ’ ένα δοκίμιo για την ποίηση γράφει: «Η ποίηση στις πιο υψηλές στιγμές της δεν είναι παρά η έκφραση της ανθρώπινης απελπισίας για την εφημερότητα τούτη. Μιας απελπισίας, που δεν έρχεται παρά σαν το αποτέλεσμα μιας παρά φύσιν δίψας για το απόλυτο.»

            Αλλά ας αφουγκραστούμε και φωνές από τους ποιητές του κόσμου: Ο Οκτάβιος Πας  αναφερόμενος στην ποίηση γράφει  :

           «Η ποίηση δεν προτίθεται να παρηγορήσει τον άνθρωπο για το θάνατο, αλλά να τον κάνει να διακρίνει ότι ζωή και θάνατος είναι αξεχώριστα…ότι είναι ένα σύνολο. Ο αρχαίος ποιητής ισχυριζόταν ότι εκφράζει την πραγματικότητα ή ότι δημιουργεί μιαν άλλη ιδεώδη. Ο σύγχρονος ποιητής αναζητεί στην ποίηση το μυστικό του κόσμου και κείνο της μεταμόρφωσής του. Η ποίηση είναι η τάση του ποιητή να δαμάσει την πραγματικότητα και να συγκρατήσει το εφήμερο με λέξεις θαυμαστά διευθετημένες».

           Ο Ντίλας Τόμας μας λέγει :  «΄Ένα ποίημα μπορείς να το διαλύσεις για να δεις τι είναι εκείνο που το κάνει να πάλει, τεχνικά κι όταν τα κομμάτια που βρεθούν απλωμένα εμπρός σου, τα φωνήεντα, τα σύμφωνα, οι ρύμες και τα μέτρα. Ναι αυτό είναι! Για αυτό τούτο το ποίημα με συγκινεί! Είναι η τεχνική! όμως ξαναβρίσκεσαι πάλι εκεί που ξεκίνησες. Επιστρέφεις με τη μαγεία της συγκίνησης που του  δώσανε οι λέξεις. Και η μεγαλύτερη ακόμη τεχνική αφήνει τρύπες και κενά στην επεξεργασία ενός ποιήματος, έτσι ώστε κάτι που δεν υπάρχει στο ποίημα να μπορεί να ξεγλιστρήσει, να εισδύσει ν’ αστράψει και να βροντήξει μέσα σου. Η χαρά και ο προορισμός της ποίησης είναι και ήταν πάντα, η δοξασία του ανθρώπου που είναι δοξασία του Θεού».

           Tέλος  ο Σεϊμου Χίνι  σε δοκίμιό του, γράφει:«Η ποίηση ας μου επιτραπεί να πω είτε εκπληρώνει το θέλημα κάποιου αρχαίου Θεού είτε φιλοδοξεί να εκφράσει κάτι καινούργιο, πρέπει ν’ αποτελεί προϊόν εργασίας μιας συγκροτημένης συνείδησης και ως εκ τούτου να μην απλοποιεί. Ο,τι επεξεργάζεται και ο,τι επινοεί θα πρέπει να προσβλέπει στην σύνθετη πραγματικότητα η οποία περιβάλλει και από την οποία προέρχεται. Η Θεία Κωμωδία συνιστά ένα περίβλεπτο παράδειγμα για το πώς μπορεί η ποίηση, να φτάσει στην ύψιστη επάρκεια….. … Όσο τα στοιχεία που συντονίζουν την φαντασία ανταποκρίνονται στα δεδομένα που συντονίζουν τον κόσμο και διαρκούν, η ποίηση δεν θα πάψει να παίζει, και να φέρει εις πέρας, τον σημαίνοντα ρόλο της».