ΒΡΑΒΕΙΑ ΕΚΤΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

ΒΡΑΒΕΙΑ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΠΟΙΗΣΗΣ  ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ  ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΣ 150 ΧΡΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΒΑΦΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΠΑΤΡΩΝ 17-3-2014 ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΜΑΘΗΤΩΝ ΛΥΚΕΙΟΥ  Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ-ΤΟ ΣΚΟΙΝΙ Παραδέξου το, δεν ήταν μόνο το σκοινί, έφταιγε βασικά το μυαλό σου. Πες μου, ακροβάτη, υπάρχουν δικαιολογίες; Πώς εσύ, που από γεννησιμιού σου σκαρφαλώνεις, Να πάθεις τέτοιο πράγμα; To σκοινί ήταν γερά δεμένο Χρόνια μετά της ασφαλείας ο υπεύθυνος ακόμη ορκίζεται. Και τον πιστεύω Το σκοινί του τσίρκου ήταν γερά δεμένο. Όμως ,το άλλο το σκοινί, που χρόνια τώρα ύπουλα δενόταν στο μυαλό σου, έφτιαξε βρόχο πια, σ’ έπιασε απ’ το λαιμό, σε πέταξε, σε γκρέμισε, σε σκότωσε. Και μόνο εγώ γνωρίζω ότι λαθεύει ο ιατροδικαστής, Κι ότι ο θάνατός σου δεν ήτανε ατύχημα. Γι’ αυτό λοιπόν συμβολικά στον τάφο σου αφήνω ένα κομματάκι σκοινί, απ’ το δικό μου το σκοινί, Απ’ τις δικές μου μαύρες σκέψεις, Φοβούμενος πως, αν κομμάτια του αφαιρέσω, Σε λίγο το δικό μου το λαιμό θα κλείσει βρόγχος. Κι εύχομαι τουλάχιστον ακροβάτη, Στον άλλο κόσμο να σε συναντήσω. Κωνσταντίνος Βιέννας Μαθητής Α΄ Τάξης 5ου Γενικού Λυκείου  Πατρών Β΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΤΥΛΟΒΑΤΕΣ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ Γυρίζοντας στους διαδρόμους Σκιές που θυμίζουν ανθρώπους Μέσα από ατέλειωτους δρόμους Το τέλος θα έρθει κάπου εκεί. Θολές οι ματιές, το άπειρο κοιτάζουν Να τρέξουν θέλουν να βγουν Να πετάξουν να φύγουν Από το σώμα να ελευθερωθούν. Σώμα με λαβωμένα φτερά Από φουρτούνες, φλόγες και μάχες βγαλμένο Και φερμένο εδώ να ξαποστάσει Πριν φύγει για μια νέα αρχή. Θύμησες θολωμένες πολλές Ανακατωμένες με το τώρα και το χτες. Στο γκρίζο κενό τρυπώνουν Προσπαθώντας να γεμίσουν ρωγμές. Έχει φύλακες Αγγέλους εκεί άγρυπνους μαχητές, φρουρούς Στυλοβάτες του ιδρύματος ΑΝΘΡΩΠΟΙ απλοί ,κανονικοί. Αναστασία Παλιακάση Μαθήτρια της Α΄ τάξης του 2ου Επαγγελματικού Λυκείου Αιγίου Γ΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΝΤΙΣΤΡΕΠΤΟΣ ΧΡΟΝΟΣ Σαν πειθήνιο όστρακο που κλαίει ,νιώθοντας το όνειδος στις γυάλινες φλέβες του,  προσπαθεί  ο άμοιρος να εξυγιάνει,  τα προβλήματα  των χειμάρρων, Επικρατεί ένα   συνονθύλευμα μέσ’ την ψυχή του λόγω των συνεχών καταρρεύσεων  των  μαύρων βράχων, Λόγω της έριδας που επικρατεί ανάμεσα στο  άσπρο και το μαύρο, το κόκκινο και το πράσινο, αντηχεί  στα αυτιά του σαν χάρτινο μάτι η χίμαιρα των μπλε ρολογιών. Αφού χρυσό βιβλίο αποδειχθεί, σαν άσπρη βελόνα θα αποχαιρετιστεί από τα μαύρα πρόβατα  που πλέκουν  κίτρινα κουστούμια. Παντελής-Αρσένιος Καμανάς Μαθητής της Β΄ τάξης του 12ου Γενικού Λυκείου Θεσσαλονίκης Α΄ ΕΠΑΙΝΟΣ ΗΧΟΙ ΓΝΩΡΙΜΟΙ  Έμοιαζε όμορφη η νύχτα με  συντροφιά της,  ένα χάλκινο φεγγάρι κρεμασμένο και λίγα διαμάντια σκορπισμένα  στον επιβλητικό ουρανό. Λίγες οι φορές που θα νιώσεις μοναξιά. Θα χαθείς στο άπειρο απλά κοιτώντας, Πάντα θα σ’ ακολουθεί σαν αχός θαλάσσης το αίσθημα, το άρωμα, το άκουσμά της. Ψιθυρίζει γλυκά στο νου σου. Η ψυχή σου θα αναζητά ήχους γνώριμους να γαληνεύει,  έχει ανάγκη από ατέρμονη αλήθεια. Διψά για αυτή σαν το φυτό , κάτω από τις καυτές, χρυσαφένιες ηλιαχτίδες,  του φωτός το καλοκαίρι. Κάνει ταξίδια αιώνια να φθάσει στην Ιθάκη. Θα είναι ευτυχισμένη μόνο,  όταν ανοίξει όλες τις πόρτες. Μέσα σε δρόμους δύσβατους θα βρεθεί  και σε θάλασσες  φουρτουνιασμένες θα πλεύσει. Η διαδρομή δύσκολη  και ο προορισμός ήδιστη λύτρωση. Ελπίδα που θα σου δώσει το κλειδί… Φλώρα Τσάκωνα Μαθήτρια της Β΄ Τάξης Του 3ου Γενικού Λυκείου Πατρών Β΄ ΕΠΑΙΝΟΣ ΕΚΕΙ Εκεί που οι αποστειρωμένες λέξεις, γίνονται μελωδία, και απαλείφονται οι αριθμοί που διαβρώνουν την πηγαία σκέψη. Εκεί που οι αιχμάλωτοι αλωνίζουν,  και η φυλάκιση σημαίνει ελευθερία. Εκεί όπου η ελπίδα φοράει πανοπλία και διώχνει της βάρβαρης ανατροπής τα βέλη. Εκεί που κανένας βίαιος στρατός δεν αναχαιτίζει το ρεύμα της παιδικότητας και ο αδιάβατος χωματένιος δρόμος μου γίνεται μονοπάτι. Εκεί που άνθρωποι πεθαίνουν για να ζήσουν, και το χλιαρό νερό γίνεται φωτιά. Εκεί που οι αβέβαιες υπόνοιες αγγίζουν την αλήθεια, και αγκαλιάζω όνειρα που αγνοούν το φόβο το συμβατικό. Εκεί σε βρήκα.  Ένα εκκολαπτόμενο αίσθημα,  μια μαινόμενη τρικυμία, μια απόκοσμη ευφορία με έφεραν σε αυτό το οικείο μέρος. Και επί τέλους επέτρεψα στο σπίτι. Εκεί σε βρίσκω. Στο δρόμο της ατέλειωτης νεότητας, σε μια αβίαστη αγκαλιά, κάτω από τη μάλλινη κουβέρτα,  μέσα στην παγωνιά. Εκεί θέλω να μείνω. Στην αόριστη μας ιστορία, στη χαρούμενη μας τραγωδία, στου οράματος της νύχτας την εμπειρία. Εκεί μένω. Και ο συμβιβασμός γίνεται επιλογή. Και το μυαλό θολώνει.  Όμως η γλυκιά φωνή του «μείνε»,  με στοιχειώνει. Αριάδνη-Ιωάννα  Καρανικόλα Μαθήτρια της Β΄ τάξης  Λυκείου  Θετικής Κατεύθυνσης της Σχολής Μοραΐτη Γ  ΕΠΑΙΝΟΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ Όλα ήταν τόσο σκοτεινά τότε.. Τότε ,λίγο πριν τραβήξεις την κουρτίνα και το φως του ερωτά σου πλημμυρίσει την ψυχή μου. Όμως ,τράβηξες αυτή την κουρτίνα χωρίς να το καταλάβεις… Κι’ όταν εγώ σε κοίταξα για πρώτη φορά εσύ είχες κλειστά τα μάτια σου κι έστριψες αλλού το βλέμμα… σαν να μην ήθελες να δεις  το χρώμα των ματιών μου. Αλλά αυτός είναι ο έρωτας δεν ρωτάει! Ένας ξαφνικός κεραυνός μέσα στον ξάστερο ουρανό είναι τίποτε άλλο… Και γυρεύει απλώς μια ανταπόκριση… Ένα βλέμμα, ένα χάδι, ένα φιλί. Κι όταν εγώ σου ζήτησα,  αυτή την ανταπόκριση,  εσύ έφυγες… Αχ, να’βλεπα για ακόμα μια φορά αυτά τα φλογερά σου μάτια… Σου χάρισα τον κόσμο ολάκερο κι εσύ μου είπες πως δεν θέλεις. Αλλά δεν πειράζει… κι όσα μου πήρες χάρισμα σου… Μακάρι να είχα κι άλλα να σου δώσω. Έτσι κι αλλιώς, για σένα ήταν, μόνο για σένα… Φωτεινή-Πελαγία Λεβέντη Μαθήτρια της Β΄ τάξης του 1ου Λυκείου Αμαλιάδος