18 ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

ΛΕΩΝΙΔΑ Γ. ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ

18 ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΚΕΨΗ»

ΑΘΗΝΑ 1977

                  

ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ

1.«Ο ΚΟΡΟΙΒΟΣ

» Δοκίμιο Αμαλιάς 1962

2.«ΧΤΕΣ …ΣΗΜΕΡΑ…ΑΥΡΙΟ…» Ποιήματα Αθήνα 1965

3.«ΚΥΜΑΙΝΟΜΕΝΑ» Ποιήματα Πάτρα 1972

4.«18 ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ»  Δοκίμια Αθήνα 1977

                   Στους ήρωες

                                     του Πολυτεχνείου

                                       ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 73

(Στη μνήμη του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΜΟΥΡΗ)

Ξέχασε πως έπεσες απ’ τ’ οπλισμένο χέρι του αδερφού Κάιν.

Ξέχασε πως έζησες λεύτερα μόνο ένα γλυκοχάραμα

κι εκείνο ματωμένο.

Ξέχασε το στόμα του βρικόλακα που’ χασκε.

Ξέχασε τις φωνές των συναδέλφων σου και του Λαού

Που πάσχιζαν μ’ αυτές να φέρουν Λευτεριά.

Ξέχασε τα τανκς και τα πολυβόλα

Που κροτάλιζαν σπέρνοντας τη νέκρα και τη βουβαμάρα.

Ξέχασε το μορφασμό του σκοτωμένου αδελφού

και του λαβωμένου ήρωα.

Ξέχασε τις δακρυγόνες και την Άλωση του Κάστρου σας,

από το τανκς που μαζί με το άνοιγμα της πόρτας του

άνοιγε και τον τάφο σου.

Ξέχασέ τα όλα, ξέχασέ τα κι ησύχαζε….

Όλα τούτα κι άλλα κρατάει σφιχτά στη μνήμη του

ο Λαός — εμείς τ’ αδέρφια σου. Αρκεί…

ΕΠΤΑ  ΧΡΟΝΙΑ  ΚΑΤΑΙΣΧΥΝΗΣ

Πέρασαν επτά ολόκληρα χρόνια. Επτά ολόκληρα χρόνια μαύρης σκλαβιάς. Μιας σκλαβιάς που δεν είχε χαλκευτή από βάρβαρους, επιδρομείς μα από τα χέρια ορισμένων «Ελλήνων» που ήθελαν σώνει και καλά να σώσουν… την Ελλάδα! Μια συμμορία αξιωματικών που φιλοδοξούσε να κυβερνήσει την Χώρα.

Είχαν το θράσος αυτοί οι άνανδροι τυραννίσκοι να διασύρουν τον υπερήφανο Ελληνικό Λαό από τη μια γελιοποίηση στην άλλη, λέγοντάς του μάλιστα πως είτε το ήθελε είτε όχι το δημοψήφισμα θα έβγαζε «ΝΑΙ».

Οπλισμένοι με την ασυνειδησία και το ψεύδος αλλά και με τ’ άρματα που τους εμπιστεύθηκε η Πατρίδα για την υπεράσπισή της, θέλησαν να ρουφήξουν κυριολεκτικά το αίμα του αδούλωτου Ελληνικού Λαού και αυτή τους η ασυνειδησία και το θράσος έφτασε στο αποκορύφωμα όταν έπνιξαν κυριολεκτικώς στο αίμα την διαμαρτυρία που έκαναν τα Ελληνικά νιάτα, η σπουδάζουσα νεολαία στο Πολυτεχνείο.

Ο θρασύδειλο τυραννίσκος ο Παπαδόπουλος, διέταξε τότε τα στρατευμένα παιδιά του λαού να στρέψουν τα όπλα προς τα στήθη των παιδιών του ίδιου του λαού, που σπούδαζαν και ζητούσαν Λευτεριά και Ψωμί.

Όταν πια πέρασαν όλα τα σκαλοπάτια της αναισχυντίας, ταΐζοντας ακόμη με σάπια κρέατα ακριβοπληρωμένα, μάλιστα, τον Ελληνικό λαό, θέλησαν να μεταφέρουν το μίασμα και την ελεύθερη Κύπρο. Θέλησαν να ρίξουν το σπόρο το φασισμό και στ’ άγια χώματα τα καθαγιασμένα με αίμα παλικαριών που πάλεψαν για τη Λευτεριά τους.

Κι’ εδώ ήταν ο τάφος τους. Ο τάφος που φτιάχτηκε από τα ίδια τους τα χέρια, που τόσο αδέξια και τυχοδιωκτικά προσπαθούσαν να κρατούν το τιμόνι της διακυβερνήσεως της χώρα, επτά ολόκληρα χρόνια.

Η τέλεια απομόνωση από την έξω κοινή γνώμη και ο ακαταμάχητος αγώνα των Ελλήνων στο εσωτερικό και των «ανθελλήνων» — κατά την προσφιλή τους έκφραση — στο εξωτερικό, έφεραν σε τέτοια θέση την Χούντα να σηκώσει τα χέρα ψηλά και να παραδοθεί άνευ όρων στους «ανθέλληνες»

Αλλά η Νέμεσις δεν θ’ αργήσει, δεν θα πρέπει ν’ αργήσει. Γιατί δεν είναι νοητό να περάσουν ατιμώρητοι εκείνοι που χάλκευσαν τα δεσμά στον Ελληνικό λαό. Δεν πρέπει να μείνουν ανυπεράσπιστα, τη στιγμή τούτη, τα πρόωρα θερισμένα στάχυα του Πολυτεχνείου. Το αίμα που χύθηκε πρέπει να γίνει χείμαρρος και καταπνίξει τους δολοφόνους, γιατί δεν είναι παρά κοινοί εγκληματίες  αυτοί που έστρεψαν τα όπλα στα άοπλα παιδιά, που μόνη τους απαίτηση, ήταν η Λευτεριά.

Αλήθεια όμως τι είδους σωτηρία ανέλαβαν για την Ελλάδα εκείνο το καταραμένο πρωινό οι στρατοκράτες; Αυτοί οι σωτήρες ανέλαβαν να την φέρουν στο γκρεμό και οι ίδιοι να ζητήσουν τελικά βοήθεια από εκείνους που έδιωξαν, που έριξαν στα  μπουντρούμια και στις φυλακές που βασάνιζαν και έδερναν εν ψυχρώ, στα ανακριτικά γραφεία της ΕΣΑ.

Τι παράξενα όντως, πράγματα. Και τώρα σιωπούν. Το βάρος της ενοχής ασήκωτο, τους καλύπτει και το βάρος της ευθύνης για την προδοσία τους κάνει να κινούνται υπό σκιά και συνοδεία φρουράς. Ως πότε όμως; Ως πότε όμως θα έχουν την ανοχή και την αδιαφορία;

Όσο και να θέλει κανείς να ξεχάσει, όσο και αν θέλει να λέει ότι ήταν ένα κακό όνειρο μιας μαύρης κατάμαυρης νύχτας έρχονται τα διάφορα κακοσήμαδα γεγονότα και σου θυμίζουν πως ήταν επτά ολόκληρα χρόνια που πέρασαν γεμάτα πίκρες, φτώχια, φυλακές, βασανιστήρια, αίματα, θανάτους και εμπαιγμό.

Δεν θα ξεχάσει κανείς τον ανεκδιήγητο εκείνο κύριο με το μυστρί που περιδιάβαινε κάθε πόλη και κάθε χωριό και πέταγε τη λάσπη χωρίς να συνειδητοποιεί ότι αυτή η λάσπη κάποτε θα ξεραινότανε και θα γινότανε λιθάρια κατακραυγής και τύμβος καταισχύνης.

Μα κι’ εκείνος ο πίθηκος με τη τσίτα του που μαϊμούδιζε χωρίς να ξέρει τι λέει, που πότε ούρλιαζε σαν τσακάλι στο λόγγο και πότε αγριοκοίταζε σαν αλεπού τα κοτόπουλα, τι σου λέει!...

Αυτοί οι κύριοι οι εμφανείς και κάτι άλλοι αφανείς είχαν το θράσος να αρπάξουν τόσο ύπουλα και άνανδρα το τιμόνι του σκάφους της Ελλάδας απ’ τα χέρια των δοκιμασμένων διπλωματούχων Κυβερνητών και λαϊκών εντολοδόχων και με αδέξιους χειρισμούς του τυχαίου πρωτάρη να φέρουν το σκάφος αργά, αλλά σταθερά στο ναυάγιο.

Αλλά, θεία τύχη. Εδώ ήταν πράγματι θεία τύχη και αγαθή και όχι τότε που θριαμβολογούσε ο δικτάτορας λέγοντας ότι ο Θεός της Ελλάδος τη λυπήθηκε, μιλώντας για την ατελέσφορο απόπειρα κατά της ζωής του.

Θεία τύχη λοιπόν έδωσε την ευτυχή δια την Ελλάδα στιγμή να αναπνεόμενα σήμερα ελεύθερα με πολλές ελπίδες για περισσότερη Λευτεριά και περισσότερο ψωμί.

Εφημερίδα

«Η ΓΝΩΜΗ» Πατρών

26.8.1974

ΟΙ  ΕΚΛΟΓΕΣ  ΚΑΙ  ΤΟ  ΝΟΗΜΑ  ΤΟΥΣ

Πέρασαν δέκα ολόκληρα χρόνια από τότε που ο λαός ελεύθερα διάλεξε τους ανθρώπους που ήθελε να τον κυβερνήσουν.

Δεν πρόφτασε όμως να εξαντληθεί η τετραετία και οι καραδοκώντας εχθροί του Λαού κατόρθωσαν να πνίξουν τη θέλησή του που εκφραζότανε με εκείνο το ανεπανάληπτο 53%. Μα τη χαριστική βολή οι σκοτεινές δυνάμεις την έδωσαν τον Απρίλη του 1967.

Πάμε λοιπόν για εκλογές μετά από δέκα χρόνια.

Πόσα δεν έγιναν μέσα στα δέκα αυτά χρόνια;

Πόσοι αλήθεια δεν βρίσκονται κοντά μας είτε από φυσικό θάνατο είτε από τα βόλια των εχθρών του Λαού;

Ο λαός μετά τις δοκιμασίες που πέρασε βρίσκεται τώρα στο κατώφλι για την κάλπη.

Την απόφαση του να διαλέξει ο λαός την Κυβέρνησή του, την Κυβέρνηση που θα βγάλει τη χώρα από το οικονομικό και Εθνικό αδιέξοδο που την έφεραν τα μίσθαρνα όργανα της CIA, θωρακίζει η πίστη για τη Δημοκρατία και τη Λευτεριά.

Δεν παραβλέπουμε το γεγονός ότι οι εχθροί του λαού όπως πάντα καραδοκούν να χτυπήσουν με το στιλέτο πισώπλατα. Γι’ αυτό πηγαίνοντας προς την κάλπη ο καθένας μας θα πρέπει να συλλογισθεί σε ποια δύναμη θα δώσει τη συγκατάθεση για να περιφρουρήσει τα δίκαιά του και ικανοποιήσει τις προσδοκίες του.

Μέχρι τη στιγμή που ο δικαστικός αντιπρόσωπος θα του παραδώσει τα ψηφοδέλτια μέχρι εκείνη τη στιγμή η σκέψη του θα πρέπει να βασανιστεί να σκεφτεί έτσι που να δώσει περιθώρια προβληματισμού για δράση στους υποψηφίους τυράννους.

Η Νίκη πρέπει να είναι ΝΙΚΗ  ΤΗΣ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Αυτή τη φορά η σημασία των εκλογών και το βαθύτερο νόημα είναι να πληγεί καίρια στη ρίζα της η φασιστική νοοτροπία και το φασιστικό κίνημα που εκφράστηκε με τη βία σ’ όλες τις πτυχές της Ελληνικής ζωής και σώριασε ερείπια και καπνούς στις ψυχές των Ελλήνων μα και στη αιματοβαμμένη  γη της Κύπρου.

Πως είναι δυνατό να ξεχάσει ο κάθε Έλληνας που θα οδέψει προς την κάλπη ότι πριν ένα χρόνο την ίδια ακριβώς μέρα έγινε το μακελειό του Πολυτεχνείου, πώς να ξεχάσει η μαυροφορεμένη Ελληνίδα Μάνα τη μαυρίλα εκείνης της φοβερής νύχτας πώς να ξεχάσει ο σακάτης εκείνος νέος που ενώ ειρηνικά διαδήλωνε την πίστη του στη Δημοκρατία και στη Λευτεριά και αντί για τη Λευτεριά του το ξενόδουλο και ξενοκίνητο καθεστώς της Χούντας τον φιλοδώρησε με μια σφαίρα που του έφερνε για όλη του τη ζωή τη σφραγίδα της αναπηρίας αποστερώντας του τις ικανότητες κάθε υγιή ανθρώπου.

Αυτή τη φορά πρέπει όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε το νόημα των προσεχών εκλογών και να δώσουμε τη Νίκη στο κόμμα που εκφράζει τη Δημοκρατία όπως είναι πράγματι η Δημοκρατία στη μορφή που της δίνουνε τα σύγχρονα κράτη της Ευρώπης, για να περάσει και η χώρα μας τα όρια του καθυστερημένου κράτους, του κράτους που παίρνει το ρόλο του ουραγού.

Να γνωρίσει και η χώρα μας τα αγαθά που προσφέρει η Δημοκρατία σαν το πλέον ιδεώδες Πολίτευμα για την μεταμόρφωση και το μετασχηματισμό της κοινωνίας μας σε μια σοσιαλιστική κοινωνία απαλλαγμένη από τις καταδυναστεύσεις και τους πατρόνες που μεταβάλλουν τη χώρα μας σε φέουδο και τους Έλληνες σε υποτελείς του πλέον στυγνού φασισμού.

Οι εκλογές που θα γίνουν στις 17 του Νοέμβρη είναι ένα ορόσημο για τη νεώτερη πολιτική Ιστορία της Ελλάδος. Είναι το μεταίχμιο και η αφετηρία. Μεταίχμιο είναι γιατί πράγματι από τη στάση του Έλληνα ψηφοφόρου θα εξαρτηθεί το ποσό εστοίχισε η επταετία και πόσο επηρέασε τα βαθύτερα βιώματά του στο να σκέφτεται ώριμα και να ενεργεί σωστά. Από αυτή του τη στάση θα εξαρτηθεί αν το πέρασμα από τη Δικτατορία στη Δημοκρατία θάναι σταθερό και σίγουρο. Εμείς πιστεύουμε ότι τα επτά χρόνια που πέρασαν επιδράσανε στη διαμόρφωση τόσο νέων ιδεών και τάσεων όσο και στην σωστή και ψύχραιμη αξιολόγηση των περιστάσεων και αυτή μας την πίστη την επιβεβαιώνει η στάση και η ψυχραιμία που επέδειξε ο Ελληνικός Λαός τη βραδιά εκείνη της Κυβερνητικής αλλαγής. Διαδήλωσε τη χαρά του, διατράνωσε την πίστη του στη Δημοκρατία, χειροκρότησε την αλλαγή που ερχότανε, χωρίς ακρότητες, χωρίς κανένα ίχνος εκδικήσεως και χωρίς βάρβαρες εκδηλώσεις.

Οι εκλογές είναι και αφετηρία για την οικοδόμηση της νέας ζωής και της νέας και συγχρόνου Δημοκρατίας που θα φέρει τη χώρα μας στο χώρο που φυσιολογικά και γεωγραφικά ανήκει, στην Ευρώπη.

Η δημιουργία καλών σχέσεων με τους γείτονες λαούς ανεξαρτήτως της πολιτικής τους και κοινωνικής τους διαρθρώσεως με αμοιβαίο σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας και η δημιουργία αγαθών και φιλικών δεσμών με βάση τα καλώς νοούμενα συμφέροντα της χώρας μας με όλα τα κράτη της Ευρώπης θα μας δώσει την ευκαιρία σταθερά να μπούμε στην κοινωνία των χωρών που τόσο ερμητικά μας έκλειναν την πόρτα στα επτά προηγούμενα χρόνια.

Εάν το νόημα των προσεχών εκλογών συνειδητοποιηθεί από όλους τους Έλληνες η 17 Νοεμβρίου θα σημάνει για την Ελλάδα την μεγάλη αφετηρία και το σταθμό που θα επιβιβασθούν οι νέοι και θα αποβιβασθούν οι υπερήλικες και «βεβαρυμμένοι» για να βρουν τόπο και χρόνο μεταμελείας για την ανακοπή της πορείας του Έθνους προς την πρόοδο και την ευημερία.

Θα μας παρηγορεί το γεγονός ότι μέσα απ’ τα συντρίμμια και τα χαλάσματα της Κύπρου πρόβαλε μια ανατολή  ματοβαμμένη , μα πραγματική ανατολή για την Ελλάδα.

 «ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ» Πύργου

21.10.1974

Ο  ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ  ΤΗΣ  ΦΟΒΙΑΣ

ΚΑΙ  ΟΙ  ΕΚΛΟΓΕΣ

Το πρόβλημα που προβάλλει απέναντι σε κάθε πολίτη τούτη την ώρα είναι εάν και κατά πόσον την επιδειχθείσα ψυχραιμία του ορισμένοι πολιτικοί αρχηγοί την εκλαμβάνουν σαν αδυναμία του να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και ν’ αποφασίσει άφοβα κι’ απερίσπαστα για την τύχη του.

Το καλλιεργούμενο κλίμα φοβίας που σήμερα έχει απλώς αλλάξει αντικείμενο, είναι το ίδιο κλίμα που καλλιεργούσε από χρόνια η Δεξιά για να δικαιολογεί την ύπαρξή τους και την αναγκαιότητά της.

Σήμερα όμως ο Λαός γνωρίζει πολύ καλά τι ακριβώς εξυπηρετεί το κλίμα φοβίας, γνωρίζει ακριβώς τους αρχιτέκτονες αυτού του σαθρού οικοδομήματος και τους εκτελεστές εργολάβους.

Η παγίδα που στήνεται λίγο καιρό νωρίτερα απ’ ό,τι θα στηθεί πάντα μία κάλπη αποτελεί όπλο και μέθοδο εκείνων που είναι ανίκανοι με την ίδια τους τη δύναμη και την ακτινοβολία της πολιτικής τους πράξης να επιβληθούν και νόμιμα κι’ ελεύθερα να πάρουν την εντολή και τη συγκατάθεση για να διακυβερνήσουν τη χώρα. Αλλά αυτός ο μηχανισμός της φοβίας γνωστός ως αναφερθεί και από απόψεως σχεδιασμού και από πλευράς εκτελέσεως θ’ αποδειχθεί ατελέσφορος. Θ’ αποδειχθεί απαρχαιωμένος γιατί στα χρόνια που πέρασαν ο Έλληνας βρέθηκε σ’ ένα χρονικό κομμάτι καταπίεσης, σ’ ένα πραγματικό Μεσαίωνα. Αυτός όμως ο Μεσαίωνας του έφερε μια φωτεινή Αναγέννηση. Μέσα στα χρόνια που πέρασαν πότε με την παθιασμένη σιωπή του, πότε με τις εκρηκτικές του ανατάσεις, σμίλεψε μέσα του μια νέα προσωπικότητα, ένα νέο πολίτη αναγεννημένο μέσα από τα ερείπια και τις φλόγες, μέσα απ’ τα βασανιστήρια και τον εμπαιγμό, μέσα από την υποκρισία και τη δουλικότητα, μέσα από τα μάρμαρα του Πολυτεχνείου τα αιματοβαμμένα.

Ο νέος πολίτης που πλάστηκε μέσα σ’ αυτή τη συφορά της επταετίας, δεν υπολογίζει πλέον τους μηχανισμούς της φοβίας και του τρόμου, της ψυχολογικής καταπίεσης και της απειλής μιας νέας δικτατορίας.

Δεν υπολογίζει γιατί ξέρει πολύ καλά, και αυτό έχει σημασία, πως οι ένδοξες δυνάμεις δεν έχουν καμιά σχέση με τους μειοδότες, τους πράκτορες των συμφερόντων της CIA και τους καταλύτες των ελευθεριών του Ελληνικού Λαού.

Ο πολίτης σήμερα έχει αποβάλει τη νοοτροπία εκείνη που τον Απρίλη του ’67 επέτρεψε να πάρει την Αρχή ένας παρανοϊκός που η μόνη από τις ενδόμυχες επιθυμίες του που έμεινε ανεκπλήρωτη ήταν η κατακτήσεις του Αρχιεπισκοπικού θρόνου.

Έχουν πάρει την γεύση της Δικτατορίας όλοι όσοι δεν γνώριζαν τι φρούτο είναι ή δεν πίστευαν στην τόσο στυφή και πικρόχολη περιεκτικότητά του.

Οι πειραματισμοί και η μοιρολατρία έχουν κάνει φτερά από τις συνειδήσεις των πολιτών και η μόνη τους σκέψη περιορίζεται στη μοναδική αυτή ευκαιρία να κάνει η Χώρα μας μία για πάντα το ξεκίνημα χωρίς επιστροφή για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό που και τα δυο μαζί αρμονικά συνταιριασμένα σημαίνουν πρόοδο και Εθνική αξιοπρέπεια.

Στις 17 του Νοέμβρη το μεγαλύτερο μνημόσυνο που θα μπορούσε να κάνει ο Ελληνικός Λαός και που οι ψυχές των ηρώων του Πολυτεχνείου επιθυμούν για τη θυσία τους είναι η νίκη της Δημοκρατίας. Νίκη που θα παρθεί με τα βόλια της ψήφου του λαού που θάναι παράλληλα και η χαριστική βολή στο θηρίο που σφαδάζει κι’ άκουσε στ’ όνομα Χούντα.

 «ΝΕΟΣ  ΛΟΓΟΣ» Πατρών

11.11.1974

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ:  ΒΙΩΜΑ  ΚΑΙ  ΑΓΩΝΑΣ

Όταν κινάμε για τη μάχη ο μοναδικός μας στόχος είναι η Νίκη. Για την κατάκτηση της Νίκης χρειάζεται αυτοπεποίθηση, θάρρος και γενναιότητα. Τίποτα απ’ αυτά δε λείπει απ’ τη φαρέτρα του Ελληνικού Λαού. Ταμπουρωμένος με αυτοπεποίθηση, πίσω απ’ το χαράκωμα που λέγεται Λευτεριά, θωρακισμένος με θάρρος και οπλισμένος με γενναιότητα, βαδίζει προς την Κάλπη.

Η Κάλπη ήταν ο στόχος του και η Νίκη η αναγνώριση του δικαιώματος του να κυβερνά και να επιβάλει τη θέλησή του, στη διαμόρφωση των κοινών πραγμάτων και την διαχείριση των κοινών πόρων.

Ο αγώνας του έφερε τη Χούντα στη χρεοκοπία, έφερε τη Χούντα στη διάλυση, έκανε τη Χούντα να στείλει απεγνωσμένα S.O.S. προς τους πρώην διωγμένους, προς τους μέχρι εκείνη τη στιγμή «Ανθέλληνες».

Αυτή η Νίκη του Λαού που θα ολοκληρωθεί ουσιαστικά στις 17 Νοέμβρη και προς την αυγή της 18ης θα πρέπει ν’ αποτελέσει ορόσημο στη νεώτερη Ιστορία της χώρας.

Αυτή η Νίκη, που θάναι νίκη της Δημοκρατίας κατά του Φασισμού δεν είναι ούτε σκόπιμο αλλά είναι ομολογουμένως επικίνδυνο να μείνει σα σύμβολο και μόνον του αποτελέσματος της πάλης.

Για να στεριώσουμε τη Δημοκρατία και να την κάνουμε άπτερη θα πρέπει να γίνει βίωμά  μας και καθημερινό μέλημά μας η Δημοκρατία. Αν ο λαός επαναπαυθεί στο γεγονός της επιτυχίας του τότε σίγουρα θα’  ρθει πάλι η στιγμή που θα κυλίσουν τα τανκς στους δρόμους της Αθήνας και η μαυρίλα της φασιστικής κατοχής θα σκοτεινιάσει και πάλι τον Ελληνικό ορίζοντα.

Όσο δεν θα υπάρχουν υπεύθυνοι πολίτες ζηλωτές της Δημοκρατίας, τόσο θα πολλαπλασιάζονται οι κίνδυνοι ενός ανεπανόρθωτου και αναχρονιστικού μεσαίωνα. Γι’ αυτό θα πρέπει να καταλάβει κάθε Έλληνας και κάθε Ελληνίδα πως με το να εκπληρώσει — όπως λένε — το εκλογικό του δικαίωμα και καθήκον δεν έληξε η αποστολή του, δεν περατώθηκε ο αγώνας του. Υπάρχουν πολλοί που ύπουλα ρίχνουν το σύνθημα: Επί τέλους ας γίνουν οι εκλογές να ησυχάσουμε.

Είναι γεγονός ότι θα ησυχάσουμε βέβαια από τους θορυβώδεις γυρολόγους οι οποίοι με τα παρατεταμένα κατά το πέρασμα τους κορναρίσματα μας μαστιγώνουν τα νεύρα, μα δεν είναι νοητό να θεωρούμε πως θα πρέπει να υπάρξει τέτοια ησυχία που να μας θυμίζει χειμερία νάρκη ή κοιμητήριο.

Η Δημοκρατία δεν κατακτιέται, πολύ περισσότερο δε χαρίζεται, μα κερδίζεται κάθε μέρα με τον  αγώνα των συνεπών δημοκρατών, με το άγρυπνο μαχητικό παρόν του λαού του οποίου γίνεται βίωμα και καθημερινή φροντίδα.

Εάν την τύχη της Δημοκρατίας την εμπιστευτούμε στα χέρια οποιουδήποτε Δημοκράτη ή κατ’ επίφαση Δημοκράτη όσο κι’ αν μας πείθει με τις πράξεις του ή τα λόγια του ότι θα υπηρετήσει πιστά τη Δημοκρατία να είμαστε βέβαιοι ότι σίγουρα η Δημοκρατία θ’ αντικατασταθεί από μια Δημοκρατία κατ’ επίφαση μα στην ουσία από μια πραγματική Δικτατορία.

Η διάρθρωση βέβαια του Πολιτεύματος θα πρέπει να είναι τέτοια που να δίνει περιθώρια για ανάπτυξη της Δημοκρατίας και έξω από το Κοινοβούλιο στους Δήμους και Κοινότητες στις μονάδες παραγωγής και εκμεταλλεύσεως, σ’ όλες εν γένει τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Τότε και μόνον τότε θα μπορέσει να υλοποιηθεί το τρίπτυχο της Δημοκρατίας. Της Πολιτικής, της Οικονομικής, της Κοινωνικής. Τότε μπορεί να πραγματοποιηθεί ουσιαστικά η ένταξή μας στην Ευρώπη ως ισοτίμου μέλους της Κοινότητος με όλα τα απορρέοντα δικαιώματα και φυσικά υποχρεώσεις γιατί τουλάχιστον μέχρι σήμερα είμαστε μόνο για υποχρεώσεις!....

                                                                                      «ΝΕΟΣ  ΛΟΓΟΣ» Πατρών

                   11.11.1974

ΜΕΤΑ  ΤΗ  ΝΙΚΗ  ΤΗΣ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Σήμερα που αναπνέουμε τον αέρα της Δημοκρατίας και μέσα μας φτερουγίζουν οι ελπίδες για μια Εθνική προκοπή, χρέος μας είναι ν’ αποτίσουμε φόρο τιμής σ’ όλους εκείνους που θυσίασαν ότι πολυτιμότερο είχαν για να πραγματωθεί ο αιώνας πόθος των πανελλήνων για μια Εθνική ανεξαρτησία πέρα για πέρα και μια Λαϊκή Κυριαρχία χωρίς περιορισμούς.

Εκείνο που ιδιαίτερα προέχει σήμερα είναι η Ομόνοια και η  Ενότητα του λαού μας.

Οι εχθροί μας, κι’ έχουμε πράγματι πολλούς εχθρούς ακόμη και μεταξύ των φίλων μας, καραδοκούν για να πάρουν ότι δεν μπόρεσαν να αποσπάσουν είτε με βία είτε με δόλο. Προέχει σήμερα να σκέφτεται ο λαός εθνικά ανεξάρτητα που βρίσκεται τοποθετημένος πολιτικά γιατί δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει της προσοχής ότι αν ο Έλληνας τοποθετείται στο Α ή στο Β κόμμα πιστεύει, έτσι τουλάχιστον νομίζει, ότι εκεί είναι το συμφέρον του είτε το ατομικό του είτε το γενικότερο.

Βασικά όλοι οι δρόμοι απ’ οποιαδήποτε αφετηρία κι αν ξεκινούν πρέπει να καταλήγουν στο ίδιο σημείο, στο εθνικό συμφέρον και την εθνική αξιοπρέπεια.

Είναι ανόητο να πιστεύει κανείς σε πατρίδες δίχως σύνορα τη στιγμή που εκείνοι που συνθηματολογούν πρώτοι περιχαρακώνουν και οχυρώνουν τα όριά τους δεν πρέπει επ’ ουδενί λόγω να πληγωθεί από τα σφυροδρέπανα της ξένης προπαγάνδας και να εκμαυλιστεί από τις σειρήνες του διεθνισμού.

Παράλληλα πρέπει να κοπούν και να καυτηριασθούν τα πλοκάμια της Λερναίας  Ύδρας του φασισμού με το δαυλό της λαϊκής δυνάμεως για να πάψει να δηλητηριάζει τη ζωή μας και να υπονομεύει την υπόσταση του κράτους και τα δικαιώματα του λαού.

Τώρα που ξεριζώθηκε μια για πάντα ο ξενόφερτος κάκτος απ’ τα ματωμένα χέρια του Ελληνικού λαού και στη θέση του φυτεύτηκε το δένδρο της Δημοκρατίας, ας μην αφήσουμε τους οιουσδήποτε δολιοφθορείς να δηλητηριάσουν τις ρίζες του και καταστρέψουν τα κλαριά του.

Όλοι μαζί, χωρίς διακρίσεις και ολιγωρίες πρέπει να βοηθήσουμε στην ανοικοδόμηση της οικονομίας μας, της παιδείας μας και να περιφρουρήσουμε τη λευτεριά μας, να δώσουμε στο λαό μας τις προϋποθέσεις και να ζει και να ορθοφρονεί.

Συμπτώματα απειθαρχίας στο πιο πάνω πνεύμα της Δημοκρατίας θα πρέπει νάναι καταδικαστέα από τον ίδιο το λαό και έχει πράγματι ο λαός πολλούς τρόπους να καταδικάζει πρόσωπα και καταστάσεις.

Το αισθητήριό του το αλάθητο, είναι σε θέση πάντα να αποβάλλει σαν ξένο σώμα τα διάφορα παράσιτα ή ζιζάνια που θα παρουσιασθούν ενδεχομένως.

Εύλογο είναι μέσα σε μια Δημοκρατία να υπάρχουν πληθώρα απόψεων και τάσεων πλην όμως ο νόμος της Δημοκρατίας δίδει πάντα τη δυνατότητα της επικρατήσεως της πλέον σωστής και ωφελίμου απόψεως και τάσεως, το αντίθετων ζήσαμε στην εποχή της εφτάχρονης τυραννίας και γευτήκαμε όλοι τους καρπούς της μονόχνοτης και φασιστικής νοοτροπίας του τυραννίσκου.

Και τώρα που η Βουλή μας άνοιξε και ακούγεται μετά από χρόνια σιωπής η φωνή του κυρίαρχου Λαού, ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουν οι λογαριασμοί των καταχραστών του δημοσίου χρήματος, των βιαστών της λαϊκής κυριάρχου θελήσεως, των βασανιστών και των δολοφόνων.

Εσήμανε η ώρα που θα δικαιωθεί ο Λαός και η Δικαιοσύνη θα αποδώσει εις έκαστον την τιμωρία που του αρμόζει για να μη τολμήσει πλέον κανένας υποψήφιος τύραννος να κάνει όνειρα ότι με τα όπλα θα γίνει Πρόεδρος της «Δημοκρατίας…»

                                                                                      «ΝΕΟΣ  ΛΟΓΟΣ» Πατρών

16.12.1794

                                 ΒΑΣΙΛΕΙΑ  Ή  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ;

                Όταν ο Βασιλιάς Παύλος έδινε την εντολή σχηματισμού Κυβερνήσεως στον τότε Υπουργό Δημοσίων Έργων κ. Κωνσταντίνο Καραμανλή αγνοώντας τους φυσικούς διαδόχους του Στρατάρχου Παπάγου έπληττε βάναυσα τις προσδοκίες του Λαού.

Όταν τέλος εξανάγκασε τον νόμιμο πλέον Πρωθυπουργό της οκταετίας να εγκαταλείψει την χώρα και να αυτοεξοριστεί για αρκετά χρόνια πάλι μας έδειχνε ότι δεν βασιλεύει σ’ αυτή την χώρα ,μα κυβερνά.

Όταν ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος το 1965 έπαιρνε τη θέση της αντιπολίτευσης στη νόμιμα εκλεγμένη Πολιτική Κυβέρνηση της χώρα, την πλατιά λαοπρόβλητη Κυβέρνηση του αειμνήστου Γ. Παπανδρέου και τελικά αψηφώντας την πλειοψηφία υποχρέωνε τον ηγέτη της σε παραίτηση αποκορυφωνόταν το πολιτικό  όργιο των ανακτόρων.

Όταν ο ίδιος Βασιλιάς σύμμαχος των ξένων μυστικών δυνάμεων απαλλοτρίωνε συνειδήσεις και δημιουργούσε Κυβερνήσεις τύπου «γαργάλατα» ή «ΕΑΜοσοσιαλιστικές» ο ίδιος έστρωνε το δρόμο στην εκτροπή.Σ’ αυτή μας την αναφορά δεν θεωρούμε άμοιρους ευθυνών τους αποστάτες και τους υποστηριχτές τους.

Ο ίδιος Βασιλιάς όρκισε την Κυβέρνηση των πραξικοπηματιών υπό τον Κόλλια χωρίς καμιά θεαματική τουλάχιστον αντίδραση ή χειρονομία. Όταν πια είδε ότι κινδύνευε ο θρόνος του απ’ τους ελέω ιδίου και CIA κυβερνήτες προσπάθησε να κάνει αντίσταση αφού είχε «πετάξει το πουλί» κατά τη λαϊκή έκφραση.

Θα μου πείτε γιατί μας λέτε όλα αυτά δεν τα ξέρουμε; Ναι πρέπει, φαντάζομαι, τέτοιες στιγμές να μη μας διαφεύγουν μια και ήδη συζητιέται ευρύτατα το θέμα της επανόδου ή μη του Βασιλέως.

Αλλά γεννάται το ερώτημα: Ο Βασιλιάς εξεδιώχθη ή έφυγε μόνος του; Αλλά αν υποθέσουμε ότι εξεδιώχθη, δεν εξεδιώχθη από το λαό αλλά μια ομάδα πραξικοπηματιών που άρπαξαν κυριολεκτικά την εξουσία από τη νόμιμη Κυβέρνηση της χώρας, οπότε δεν γεννάται θέμα δημοψηφίσματος αλλά απλούστατα η επιστροφή του ήταν δυνατή δια της πρώτης πτήσεως Ρώμης-Αθηνών μετά την ανάληψη της διακυβερνήσεως της χώρας από πολιτική Κυβέρνηση. Αλλά τέτοιο πράγμα δεν συμβαίνει. Ο Βασιλιάς έφυγε μόνος του. Μόνος του έθεσε τον εαυτόν του εκτός της Ελλάδος εκτός θρόνου, ενώ έπρεπε ως Βασιλεύς των Ελλήνων να πέσει εν ανάγκη αγωνιζόμενος για την λευτεριά του Λαού του όπως έπεσε και ο συνώνυμός του τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ενώ μπορούσε να φύγει όταν αντελήφθη την πτώση της Βασιλίδος και είπε εκείνο το «εάλω η Πόλις» και «ου φεισόμεθα της ζωής ημών». Τα αναστήματα όμως των βασιλέων εκείνων που θυσιάζονται μαζί με το λαό τους για την λευτεριά και την ανεξαρτησία του ανήκουν στην Ιστορία.

Θα έθετα ευθέως το ερώτημα αν υπάρχει δυνατότης νομική, είτε αναγκαιότητα   εθνική είτε ψυχολογική που να δίδει περιθώρια για συζητήσεις επανόδου του Βασιλέως και μάλιστα με δημοψήφισμα τη στιγμή που ο λαός δεν τον έδιωξε αλλά μόνος του κατ’ ένα τρόπο με την συμπεριφορά του παρατήθηκε των δικαιωμάτων του και των υποχρεώσεών του και όταν πλέον ο θεσμός της Βασιλείας ξέφτισε κι εγκαταλείφθηκε ακόμη και από τους υπανάπτυκτους λαούς και οι υπάρχοντες βασιλιάδες σ’ ολόκληρο την υδρόγειο μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Αλλά αφού το θέμα τέθηκε και μιλάμε για δημοψήφισμα μετά τις εκλογές αν και κατά την γνώμη μας θα’  πρεπε τούτο να προηγηθεί των εκλογών θα πρέπει όλοι όσοι φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν και να ζητήσουν την ψήφο μας να ξεκαθαρίσουν τις θέσεις τους πάνω στο θέμα του  Βασιλέως, για να μην επαναληφθεί το προηγούμενον του Παπαδοπούλου και όταν ψηφίστηκε το σύνταγμα του 1968 την ψήφισή του θεώρησε και περίτρανος διατυμπάνιζε ότι η ψήφος του λαού ήταν ψήφος εμπιστοσύνης προς τον δικτάτορα.

Ο Ελληνικός λαός αντιβασιλικός στην πλειοψηφία του θέλει η θέλησή  του αυτή να περιφρουρηθεί και να δικαιωθεί γιατί έχει συνταυτίσει το θεσμό της Βασιλείας με τις πιο πικρές σε γεύση στιγμές της Ελληνικής Ιστορίας και θυμάται καλά ότι ο εκάστοτε Βασιλιάς ήταν επίσημος πράκτωρ μάλλον ξένων συμφερόντων στη χώρα μας, παρά εκφραστής του. Είναι και ορισμένοι βέβαια που υπεραμύνονται του θεσμού ως νέοι Ηρακλείς, είναι και μερικοί που ως άλλες Πυθίες δίδουν διφορούμενους χρησμούς ή αρνούνται να διαδηλώσουν την θέση τους στο θέμα εκλογής μεταξύ Βασιλείας και Δημοκρατίας.

Αλλά όσο γι’ αυτούς που διακηρύσσουν την πίστη την πίστη τους στη Βασιλεία δεν δημιουργείται πρόβλημα γιατί έχουν συνδυάσει την πολιτική τους ύπαρξη με το θεσμό, ξέρουμε ότι αποτελούν τη μειοψηφία και ως εκ τούτου δεν απασχολούν τον Ελληνικό λαό στην πλειοψηφία του.Πρόβλημα γεννάται για τους επαμφοτερίζοντες που κρατούν ερμητικά κλεισμένο το στόμα τους και θωρακίζονται με τη σιωπή τους.

Μα εδώ δεν έχει θέση η σιωπή μα η παρρησία, τη στιγμή μάλιστα που δεν είναι οι πρώτοι τυχόντες μα εκείνοι που φιλοδοξούν να κατευθύνουν τις τύχες των Ελλήνων. Η σιωπή δεν αρμόζει στους πολιτικούς άνδρες μα στους ενόχους. Μόνο οι ένοχοι σιωπούν διότι φοβούνται μην αποκαλυφθούν και δείξουν το μέγεθος της αρρωστημένης ψυχολογίας τους και της εγκληματικής ζωής τους. Ας μη θέλουν ορισμένοι να μας δίδουν το δικαίωμα για τέτοιους χαρακτηρισμούς.

Η ευθύτητα είναι ίδιον των ανδρών ενώ η σιωπή και ο τυχοδιωκτισμός ίδιον των πανούργων καιροσκόπων.Ας λάβουν θέση λοιπόν άπαντες οι πολιτικοί άνδρες για να μην βρεθούμε στο τέλος στην περίπτωση που «άλλα μεν βούλεται ο λαός και άλλα ο «Θεός» κελεύει».

                                                                                       «ΝΕΟΣ ΛΟΓΟΣ» Πατρών

7.10.1974

                            ΤΑ  ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ  ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Είναι αδιανόητο να ισχυρισθεί κανείς ότι πρέπει να παύσουν τελείως οι συγκεντρώσεις, οι διαδηλώσεις, οι πορείες κλπ. σα μια από τις πιο αποτελεσματικές τουλάχιστον μορφές διαμαρτυρίας και διαδηλώσεως αντιθέσεως ή συμπαραστάσεως ή και προβολής διεκδικήσεων και δικαιωμάτων.

Το δικαίωμα τούτο διασφαλίζεται πάντα συνταγματικά καθ’ ότι είναι ένα από τα στοιχεία που συγκροτούν το δημοκρατικό τρόπο ζωής, το δημοκρατικό πολίτευμα μιας χώρας.

Είναι επίσης τελείως αδιανόητο να ισχυρισθεί κανείς ότι οι σπουδαστές και φοιτητές θα πρέπει να ασχολούνται αποκλειστικά με το καθαρά κύριο έργο τους τα μαθήματα και τις σπουδές τους για να πάρουν ένα δίπλωμα ή ένα πτυχίο το οποίο θα τους διευκολύνει να σταδιοδρομήσουν στη ζωή χωρίς να ενδιαφέρονται και για άλλα θέματα που έχουν άμεσο σχέση με την κοινωνικοπολιτική ζωή και τα εθνικά θέματα της χώρας μας και να μη συμμετέχουν στη διαμόρφωση της κοινωνίας μέσα στην οποία μετά από λίγο θα κλιθούν να ζήσουν και να διαδραματίσουν κάποιο ρόλο.

Το δικαίωμα τούτο του κάθε πολίτη ελεύθερου και δημοκρατικά διαρθρωμένου κράτους είναι και δικαίωμα του κάθε σπουδαστή – φοιτητή. Από το σημείο όμως που η χώρα μας βγήκε από τη δικτατορική κόλαση και ήδη λειτουργεί το Κοινοβούλιο και υπάρχει το Βήμα του από το οποίο νόμιμα και ελεύθερα μπορούν να προβληθούν τα δίκαια φοιτητικά, κοινωνικά και εθνικά γενικότερα προβλήματα, θα πρέπει να προβληματίζουν τον καθένα μας οι σημερινές εκδηλώσεις των σπουδαστών και των φοιτητών.

Συμμεριζόμαστε  τα αιτήματα του φοιτητικού κόσμου για κάθαρση στην παιδεία για φιλελεύθερο και Δημοκρατικό σύνταγμα και για την επίλυση των καθαρώς σπουδαστικών προβλημάτων αλλά η μέθοδος που χρησιμοποιείται είναι αν μη τι άλλο επικίνδυνος για τη Δημοκρατία.

Ο νόμιμος δρόμος για την επίλυση των προβλημάτων είναι ο δρόμος που οδηγεί στο Βήμα της Βουλής.

Αν η φωνή που θα προβάλει τα αιτήματα των φοιτητών δεν ακουστή ή δεν τύχει της ορθής απαντήσεως με αποτέλεσμα τα προβλήματα να παραμένουν προβλήματα, τότε ας γίνουν οι διαμαρτυρίες οι συγκεντρώσεις, οι πορείες και οι καταλήψεις των σχολών αλλά πριν ακολουθηθεί ο σωστός δρόμος να γίνονται τόσα επεισόδια με την κατάληψη κτιρίων σχολών και με επαπειλούμενες συμπλοκές αστυνομικών και φοιτητών ή μεταξύ αντιφρονούντων φοιτητών, αυτό δεν μπορεί να νοηθεί ότι συμβάλλει στην αποκατάσταση πλήρους δημοκρατίας αλλά δημιουργεί την εντύπωση ότι οι εχθροί της Δημοκρατίας παίζουν το ρόλο του Δούρειο ίππου για να κατορθώσουν με διαφορετικό τρόπο ότι δεν μπορούν να επιτύχουν με μάχη κατά μέτωπο.

Πρέπει να αντιληφθούν οι φοιτητές μας ότι μ’ αυτή την τακτική δεν προασπίζουν τα συμφέροντα της Δημοκρατίας μα αντίθετα ενθαρρύνουν μερικούς πατριδοκάπηλους   να τρέφουν ελπίδες και να συγκεντρώνουν δικαιολογητικά που θα επιτρέψουν στην αρρωστημένη συνείδηση τους τη σωτήρια… επέμβαση.

Πέραν της ευθύνης που βαρύνει τους φοιτητές μας τα διάφορα γεγονότα πρέπει να προβληματίζουν και την Κυβέρνηση και να μη επιτρέπει να παραμένουν στα εκπαιδευτικά ιδρύματα τα άτομα εκείνα που έδειξαν ότι διαθέτουν σπονδυλική στήλη με αιλουροειδή ευελιξία.

Αυτοί οι άνθρωποι γίνονται το κόκκινο πανί για τους φοιτητές που έχουν πικρή πείρα από τας μεθόδους των τυράννων και κάθε τι που θυμίζει αυτή τη μαύρη περίοδο πέραν ότι προκαλεί τις ανάλογες αντιδράσεις, αποτελεί και καθαρή πρόκληση.

Αυτή είναι η μόνη δικαιολογία που βλέπουμε να στέκει γιατί οπωσδήποτε πρέπει και η Κυβέρνηση να καταλάβει ότι η επίδραση των επτά χρόνων σκλαβιάς έφερε ορισμένες μεταλλαγές στην ψυχολογία όλων μας, παράλληλα και οι φοιτητές πρέπει να εννοήσουν αφού βέβαια τους δοθεί και η ευκαιρία να το εννοήσουν ότι πέρασε η Δικτατορία και ότι θα πρέπει να στρωθούν στη δημιουργική μελέτη και στις σπουδές τους την κυρία αποστολή τους άλλωστε.

 «ΠΑΤΡΙΣ» Πύργου

25.1.1975

Η  ΑΜΝΗΣΤΙΑ  ΔΟΘΗΚΕ

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία περί της αμνηστία των ενόχων για την εγκαθίδρυση του τυραννικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967. Βέβαια είναι γεγονός ότι βασικά ο λόγος περί αμνηστίας αποτελεί προεκλογική εκμεταλλεύσιμη βάση με προεκτάσεις δυσμενείς στις συνειδήσεις των πολιτών που σχηματίζουν την ιδέα ότι οι ένοχοι της δικτατορίας θα μείνουν ατιμώρητοι.

Αλλά είναι ερευνητέο αν μέσα απ’ αυτή την προεκλογική εκμετάλλευση του θέματος υπάρχουν σπέρματα αλήθειας.

Το Προεδρικό Διάταγμα της 26ης Ιουλίου 1974 αναφέρει λεπτομερώς ποια εγκλήματα αμνηστεύονται δι’ αυτού. Πλην αμνηστεύονται πέραν των λεπτομερώς αναφερομένων και τα συναπτόμενα ή συναφή προ αυτά τα οποία έχουν σχέση  με την κατάσταση τη δημιουργηθείσα από της 21ης Απριλίου 1967.

Αμνηστεύονται ωσαύτως τα εγκλήματα τα λεπτομερώς αναφερόμενα εις το ως άνω Π.Δ. ως και τα προς αυτά συναπτόμενα ή συναφή τα τελεσθέντα  προ της 21ης Απριλίου 1967 εφ’ όσον  οπωσδήποτε απέβλεπαν στην ανατροπή της    καθεστηκυίας τάξεως.

Στις διατάξεις του εν λόγω Προεδρικού Διατάγματος διαφαίνεται πρόθεση του Νομοθέτου ν’ αμνηστέψει όλα τα πολιτικά εγκλήματα, εξ άλλου το γράμμα του Νόμου σαφώς μιλάει περί αμνηστίας διαχωρισμό, χωρίς καμίαν αντιδιαστολή. Ενώ υπήρχε δυνατότης διαχωρισμού και απομονώσεως από τις διατάξεις του Προεδρικού Διατάγματος των περιπτώσεων εκείνων των πρωταιτίων όπως τους λέει η μεταγενέστερη Συντακτική πράξη και των λοιπών υπευθύνων για την εκτροπή.

Αλλά από τον συσχετισμό του Προεδρικού Διατάγματος «Περί αμνηστίας» και της Συντακτικής πράξεως που έρχεται να καθορίσει την αρμοδιότητα για την εκδίκαση των πολιτικών εγκλημάτων αναφερομένων εις την εγκαθίδρυση του καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967, διαφαίνεται ότι πράγματι υπήρξε πρόθεση αμνηστίας των ενόχων από τον Νομοθέτη του Προεδρικού Διατάγματος. Τούτο γίνεται ακόμη πιο έκδηλο από το γεγονός που η Συντακτική πράξη παρεμπιπτόντως αναφέρεται στην αληθή έννοια του Προεδρικού Διατάγματος 519)74 και λέγει ότι οι πρωταίτιοι δεν περιλαμβάνονται εις την χορηγηθείσα αμνηστία επομένως εξ αντιδιαστολής ή μη πρωταίτιοι και επομένως οι συνεργοί, οι συνυπαίτιοι, οι συναυτουργοί και ενδεχομένως οι ηθικοί αυτουργοί περιλαμβάνονται στη χορηγηθείσα αμνηστία του Π.Δ. 519)74.

Κατά ποία λογική και με ποίο νομικό έρεισμα όμως αμνηστεύτηκαν οι συνεργοί, οι συνυπαίτιοι, οι συναυτουργοί και δεν αμνηστεύθηκαν οι πρωταίτιοι τη στιγμή που το Π.Δ. 519)74 μιλάει αορίστως περί αμνηστίας πάντων;

Πως είναι δυνατόν και ποιος Δικαστής ενδεχομένως θα κρίνει ότι είναι δυνατόν να χορηγείται αμνηστία και μετά ταύτα να αίρεται η χορηγηθείσα αμνηστία;

Αλλά και εάν παραδεχτούμε ότι δεν αμνηστεύθηκαν οι πρωταίτιοι, ποίοι είναι πρωταίτιοι; Ο Λοχαγός ή ο Ταγματάρχης εκείνος που παραβίαζε την πόρτα της κατοικίας του νομίμου Πρωθυπουργού της Χώρας ή του νομίμου αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων, του υπευθύνου Υπουργού Εθνικής Αμύνης και τους συλλάμβανε. Ασφαλώς δεν είναι πρωταίτιος, αλλά ασφαλώς αμνηστεύεται.

Βεβαίως γνώριζε ο διατεταγμένη υπηρεσία εκτελών λοχαγός ότι παρανομεί, γνώριζε ότι είχε δώσει όρκων να φυλάσσει πίστη στην Πατρίδα και το Σύνταγμα κι’ όμως παρανομεί ενσυνειδήτως, παρομοίως όμως ενσυνειδήτως αμνηστεύεται γιατί απλούστατα δεν είναι πρωταίτιος.

Αλλά ερωτάται τι θα πετύχαιναν οι πρωταίτιοι, δύο ή τρεις ή και τέσσαρες ακόμη χωρίς την συμβουλή των συνεργών; Αν δεν γνώριζαν ότι θα υπάρξουν ή ότι υπάρχουν αξιωματικοί που θα συνεργούσαν θα αποτολμούσαν την κατάλυση της νομιμότητας; Μήπως ενώ αξίζουν μεγαλύτερης τιμωρίας οι συνεργοί αντιθέτως αμνηστεύθηκαν;

Είναι απορίας άξιο πως είναι δυνατόν οι συντάκτες τόσο του Προεδρικού Διατάγματος όσον και της Συντακτικής Πράξεως να έχουν την πεποίθηση ότι μ’ αυτά τα νεφελώματα πείθουν το Λαό ότι οι ένοχοι της τυραννίας θα τιμωρηθούν.

Το γεγονός τούτο αποτελεί πρόσκληση και εμπαιγμό γιατί θα’ τανε πιο σκόπιμο ξεκάθαρα να διατυπωθεί ότι δεν είναι συμφέρον του Λαού να τιμωρηθούν οι ένοχοι ή ότι δεν είναι δυνατό να γίνει η τιμωρία, γιατί απλούστατα η Χούντα δεν πέθανε αλλά συνεχίζει να είναι ακόμη Κράτος εν Κρατεί.

ΤΑ  ΝΕΙΑΤΑ  ΧΩΡΙΣ  ΙΔΑΝΙΚΑ;

Ο άνθρωπος γενικώς με μεγαλύτερη ευκολία εκφράζει «κατηγορώ» και με αντιθέτως μεγαλύτερη δυσκολία επαίνους.

Στην πρώτη περίπτωση έχει γίνει στόχος και η σημερινή νεολαία.

Την κατηγορούν και εκφράζονται με τα χειρότερα λόγια, λέγοντας πως ξέφυγε του προορισμού της, πως η εν γένει δράσις της είναι ανήθικη, ότι ρέπει προς τον αλκοολισμό, τον χιπισμό, τον αναρχισμό, την ακολασία και γενικώς ότι έχει εξανεμισθεί κάθε καλή πρόθεση και διάθεση για δράση και πρόοδο, για ηθική και ιδανικά.

Είναι γεγονός ότι η σημερινή νεότητα με την αλματώδη εξέλιξη του πολιτισμού με την ταχυτάτην εναλλαγή των επιτευγμάτων της συγχρόνου τεχνολογίας, βρίσκεται συνεχώς προ καθημερινών εκπλήξεων, που πολλές φορές ακόρεστος παρατηρητής χάνει τον αυτοέλεγχό του και παρασύρεται από τα κύματα των αλληλεπιδράσεων, με αποτέλεσμα την ροπή προς τον υλισμό. Ο νέος λοιπόν σήμερα ζει σ’ ένα περιβάλλον που συνεχώς τον ελκύει και του προσφέρει αφειδώλευτα κι’ απλόχερα τις χαρές του και που τελικά τον κατακτά.

Αν εξετάσουμε όμως πιο βαθειά την πραγματικότητα και μελετήσουμε το θέμα από την εσωτερική ψυχοπνευματική του όψη, θα βρούμε τα βαθύτερα αίτια που ανάγκασαν την νεότητα να περιέλθει σε τέτοια θέση και να γίνεται στόχος κατηγοριών.

Πρώτα-πρώτα, ένας αυτοέλεγχος θα είχε να μας προσφέρει πολλά, γιατί σαν ρωτήσουμε τους εαυτούς μας, σα μέλη του κοινωνικού συνόλου και σα μεμονωμένα άτομα τι προσφέρουμε ο καθένας μας από τη σκοπιά του, ώστε να μη φθάσει η νεολαία σήμερα σ’ αυτό το σημείο, ασφαλώς θα διαπιστώσουμε ότι όχι μόνον δεν προσφέρουμε, αλλά αντιθέτως με το κακό παράδειγμα μας ζημιώσαμε τα μέγιστα την βελτίωση και διαμόρφωση του χαρακτήρα του νέου και της συμπεριφοράς του ως ατόμου, μέλους του κοινωνικού συνόλου.

Φρονώ, ότι το βαθύτερο αίτιο της ηθικής καταπτώσεως της νεολαίας είναι η στέρηση προσανατολισμού, παραδείγματος, ιδεών.

Η στέρηση προσανατολισμού είναι το κυριότερο αίτιο, καθότι οι σημερινοί νέοι στερούνται τα πρότυπα εκείνα που θα μπορούσαν να τους συναγείρουν, να τους μαγνητίσουν και να τους ανεβάσουν σε πολύ ανώτερες πνευματικές σφαίρες, κι αυτό αποδεικνύεται από ένα πρόχειρο έλεγχο μ’ ένα ερώτημα που θα θέσης σ’ ένα νέο θ’ αντιληφθείς ότι ο ήρωας του θα είναι κάποιος ποδοσφαιριστής, Έλληνας ή αλλοδαπός, ή κάποιος γόης της οθόνης ή της τηλεοράσεως. Οι μεγάλες μορφές σήμερα λείπουν, έτσι τουλάχιστον λέει η πραγματικότητα, ή αν δεν λείπουν, δεν προβάλλονται, οπότε υπάρχει κρίσις αξιών, με γενικότερες προεκτάσεις, λόγω και του λαού μας.

Η παιδεία, κατά την γνώμη μας, είναι το υπόβαθρο πάνω στο οποίον πρέπει να ερείδεται η μελλοντική μα και τωρινή πνευματική εξέλιξη και πρόοδος της κοινωνίας ενός κράτους.

Όταν οι νέοι είναι κατάλληλα μορφωμένοι θα μπορέσουν τουλάχιστον να προσανατολισθούν, να σταθεροποιήσουν ιδέες ξένες προς την ελληνική πραγματικότητα, αλλά βαφτισμένες στα νάματα της παραδόσεως και στους ποταμούς του ελληνοχριστιανικού πνεύματος, που τόσον κατά κόρον χρησιμοποιείται μόνον κατ’ έκφραση, σε σημείο παρεξηγήσεως , και που εν τη ουσία πόρρω απέχει από το να κυριαρχεί τούτο στη ζωή μας.

Οι νέοι μας σήμερα πελαγοδρομούν και πολλάκις καταλήγουν ναυαγοί σε αφιλόξενες ξέρες, γίνονται υποχείριοι των διαφόρων μορφών και αποχρώσεων του ολοκληρωτισμού και σαν άλλοι γενίτσαροι, εκούσιοι πλέον, προσπαθούν να καθυποτάξουν την πατρίδα, την κοιτίδα του πολιτισμού και της αξιοκρατίας.

Η ευθύνη βαρύνει τόσον κάθε άτομο, όσον και την οικογένεια σαν κύτταρο της κοινωνίας. Περαιτέρω όμως η ευθύνη επιμερίζεται μεταξύ της Εκκλησίας και της Πολιτείας.

Μπορούν με επέμβαση τους να πάψει να κυκλοφορεί το αισχρό έντυπο, να πάψει να μεταδίδεται από ραδιοφώνου το ακατάλληλο δι’ ανηλίκους φιλμ, το οποίον πολλές φορές παρακολουθούν και ανήλικοι, να πάψουν οι εφημερίδες να προβάλλουν με πηχυαία γράμματα τις δολοφονίες και το θέατρο να πάψει να διδάσκει τα νιάτα στα σύγχρονα προβλήματά του.

Όταν τα παραπάνω πάρουν τον δρόμο της πραγματώσεως και αφού πρωτίστως ο καθένας μας συνδράμει κατά το μέτρο των δυνατοτήτων του στην προσπάθεια δημιουργίας των προϋποθέσεων να πάρουν τα νιάτα τη θέση που τους ανήκει, τότε πλέον δεν θα υπάρχει το σημερινό πρόβλημα της νεότητας και οι διάφοροι κατήγοροι δεν έχουν αντικείμενο δια να εκτοξεύουν τις κατηγορίες των στόχο τουλάχιστον τα νιάτα.

«Η ΓΝΩΜΗ» Πατρών

26.2.1973

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ  ΚΑΙ  ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ

Η τριών χιλιάδων χρόνων Ιστορία της Ελληνικής φυλής, είναι γεμάτη δράση, ενεργό δράση, ηρωισμός, αυτοθυσίες και επιτεύγματα θαυμάσια, στα γράμματα, στις τέχνες και στις επιστήμες.

Η όλη αυτή δράση και προσπάθεια αντικατοπτρίζεται στα διάφορα έργα που απέμειναν να θυμίζουν το πέρασμα ενός σπουδαίου πολιτισμού, του Ελληνικού.

Κάθε γωνιά της Ελληνικής γης είναι σπαρμένη με Παρθενώνες και Αγίες Σοφίες δείγμα και τούτο του υπέροχου θρησκευτικού συναισθήματος και αδάμαστου πνεύματος της Ελληνικής ψυχής.

Τ’ αριστουργήματα αυτά που και σήμερα αν και πολλές φορές ακρωτηριασμένα στολίζουν τα διάφορα μουσεία του Κόσμου δείχνουν την εσωτερική ψυχική ομορφιά και την εκλεπτυσμένη ψυχοσύνθεση του Έλληνα.

Το ψυχικό τούτο κάλλος αφήνεται κάθε φορά να διαλάμψει σε κάθε εκδήλωση, σε κάθε ενέργεια, σε κάθε ιερή στιγμή.

Η Θεοσέβεια και ο ανθρωπισμός είναι αρετές που στηρίχτηκε κατοπινά ο Χριστιανισμός και βρήκε γη αγαθή για τη σπορά του.

Τη Θεοσέβεια του Έλληνα μαρτυράει το πλήθος από τα καλλιμάρμαρα τεμένη που η Ελληνική ψυχή έχτισε για ν’ αποδώσει ύμνο και λατρεία στη θεία δύναμη.

Η φιλοπατρία, η αγάπη, η αγάπη προς το ωραίο, η αγάπη προς τη Λευτεριά ήσαν αρετές που στόλιζαν και στολίζουν τον Έλληνα, προέχουσα όμως θέση στην ψυχοσύνθεσή του είχε ο Ανθρωπισμός του. Πολύ πριν φανεί ο Μέγας δάσκαλος της Ναζαρέτ και πολύ πριν ακουστεί το κήρυγμα της αγάπης οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν συνειδητοποιήσει την Αρετή του Ανθρωπισμού.

Ο Έλληνας «φύσει» αγαθή, προσωπικότητα με σθένος και με δύναμη επιβολής κυριάρχησε του γνωστού τότε Κόσμου σε σημείο που και νικημένος ακόμη να επικρατεί. Τούτο έκανε τον Ρωμαίο ποιητή Οράτιο ν’ αναφωνήσει. «Η νικημένη Ελλάδα νίκησε τον άγριο νικητή και έφερε τις τέχνες μέσα στο αγροίκο Λάτιο».

Ο Μέγας Αλέξανδρος, ένας από τους πλέον τολμηρούς Έλληνες μετέφερε στη βάρβαρη Ασία τις τέχνες, τη γλώσσα, τη φιλοσοφία των Ελλήνων, μεταλαμπάδευσε το Ελληνικό Πνεύμα και την Ελληνική αρετή του ανθρωπισμού.

Ο Γάλλος συγγραφέας Ζαρτέ γράφει χαρακτηριστικά ότι δημιουργός του ανθρωπισμού υπήρξε η Ελλάδα ωσαύτως υπήρξε δημιουργός του καλού και του «ειδέναι». Εκτός από τις δυνάμεις της φύσεως τίποτε δεν κινείται — γράφει — μέσα στο σύμπαν το οποίο να μην είναι Ελληνικό στην προέλευση του. Ο Έλληνας υπήρξε προνομιούχος, περιούσιος των Θεών διότι αυτός ήταν προορισμένος να δημιουργήσει το νόμο της προόδου. Πολλά παραδείγματα μπορεί να παραθέσει κανείς από την Ελληνική Ιστορία ξεκινώντας από την μεγαλοψυχία του Ομηρικού Αχιλλέα μέχρι του Μεγάλου μακεδόνα και μέχρι τη συμπεριφορά των αγωνιστών της Πίνδου.

Μ’ αυτή την ανωτερότητα ψυχής και μ’ αυτές τις ηθικές αξίες οι Έλληνες δημιούργησαν ένα πολισμό, βάθρο και στερέωμα του συγχρόνου πολιτισμού.

Δικαίως λοιπόν ο μέγας Ρωμαίος ρήτορας και φιλόσοφος Κικέρων ανεφώνει με δέος και θαυμασμό «Ουδέν της Ελλάδος ανθρωπινότερο και ιερότερο».

 «ΠΑΤΡΙΣ» Πύργου

2.10.1974

ΤΑ  ΧΟΥΝΤΟΒΑΣΙΛΙΚΑ  ΚΑΤΑΛΟΙΠΑ

 ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΕΣ  ΤΗΣ   ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ο χρόνος που πέρασε χαρακτηρίστηκε σαν χρόνος στερεώσεως της Δημοκρατίας και τιμωρίας των ενόχων της καταλύσεως της.

Σ’ αυτό μας το ερώτημα η μόνη απάντηση που μας κάνει να πιστεύουμε την πρώτη άποψη είναι η φράση του κ. Πρωθυπουργού «Όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια».

Σήμερα μολονότι αναπνέομε αέρα Δημοκρατίας η ατμόσφαιρα είναι δυστυχώς γεμάτη καυσαέρια από τις αναθυμιάσεις και τα κατάλοιπα των χουντοβασιλικών στοιχείων που αναθαρρεύουν πιστεύοντας πως κάτι θα τους σώσει υπολογίζοντας σε μια αναταραχή σε μια εσωτερική η εξωτερική αναστάτωση για να βυθίσουν το σώμα της νεαρής Δημοκρατίας μας το μαχαίρι της τυραννίας. Εκείνο που θα πρέπει να συναισθανθούμε όλοι μας ανεξάρτητα από πολιτικές παρατάξεις και αποχρώσεις είναι ότι τα κατάλοιπα της τυραννίας και των ανωμάλων λύσεων θα πρέπει οριστικά να απομονωθούν και να αποκοπούν από τον κορμό του στρατεύματος, τόσον των σωμάτων ασφαλείας, όσον και της Δημοσίας Διοικήσεως.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως τον πρώτον και κύριο λόγο έχει η Δημοκρατία σαν πολίτευμα και σαν βίωμα.

Οι άκαιρες συνθηματολογίες και οι εξτρεμιστικές τάσεις ζημία προξενούν στην υπόθεση της Δημοκρατίας και όχι όφελος. Σήμερα που στη Βουλή μας όλα τα κόμματα έχουν σε όλα τα μεγάλα Εθνικά μας θέματα συμφωνήσει πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει συναίσθηση της ευθύνης και των στιγμών που διέρχεται η Χώρα μας είναι αδιανόητο να επιτρέπουμε να δρουν τόσο υπονομευτικά οι διάφορες Χουντοβασιλικές Ενώσεις και ενώσεις εξτρεμιστικών τάσεων. Η Δημοκρατία βγήκε πρόσφατα μέσα από ένα δημοψήφισμα που δεν αμφισβητήθηκε ούτε από τον διεκδικητή του θρόνου, κατά συνέπεια αποτελεί προσβολή για το πολίτευμα να υφίστανται τοιαύτης φύσεως ενώσεις που έχουν σαν στόχο και σαν σκοπό την μεταβολή του υφιστάμενου Πολιτεύματος. Η μεταβολή του πολιτεύματος προσκρούει σε απαγορευτική διάταξη του Συντάγματος που προβλέπει την μη αναθεώρηση των θεμελιωδών διατάξεών του, ενώ ως γνωστόν θεμελιώδης διάταξη είναι εκείνη που προβλέπει την μορφή του πολιτεύματος της χώρας της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.

Η διατήρηση της εσωτερικής ομαλότητας της ομόνοιας θ’ αποτελέσει το όπλον και το οχύρωμα πάνω στο οποίο θα προσκρούσει κάθε επίβουλη επιδρομή των εξ ανατολών μνηστήρων οι οποίοι βοηθούμενοι και υποθαλπόμενοι από άσπονδους «φίλους μας» έχουν κυριολεκτικώς καταπατήσει διεθνείς νόμους και κανονισμούς με και αποφάσεις Διεθνών Οργανισμών.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ  ΑΝΘΡΩΠΟΙ  ΚΑΙ  ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Πολλές φορές όταν ένας λαός περνάει δύσκολες στιγμές, στιγμές που θα σημάνουν ή την επιτυχία και την ειρηνική πρόοδό του ή αντίθετα την εξαθλίωση και την οπισθοδρόμησή του, τότε ζητάμε ευθύνες. Τόσο από τον ίδιο μας τον εαυτό με το ερώτημα «εγώ τι έκανα»; όσο και από τους ηγέτες της πνευματικής μας ζωής. Μέσα από τέτοιες στιγμές προβάλλει το ερώτημα που θέλουν πολλοί αν δηλαδή ευθύνονται ή όχι για την αδιαφορία που έδειξαν πνευματικοί άνθρωποι για ότι συνέβη. Και κατά πόσο οι πνευματικοί άνθρωποι πρέπει ή όχι να παίρνουν μέρος σε ιδεολογικούς πολιτικούς αγώνες; Αν είναι σωστό να απέχουν από κάθε τέτοιο αγώνα και να παραμένουν απαθείς κλεισμένοι στο γραφείο τους σκυμμένοι πάνω απ’ τα βιβλία τους και τα χαρτιά τους απερίσπαστοι στο να σχηματίζουν τα διανοήματά τους, ν’ αποτυπώνουν στο χαρτί τις χαρές ή τις πίκρες τους, τις αγωνίες τους ή την αισιοδοξία τους;

Χωρίς ν’ αποκλείσουμε την αντίθετη πλευρά και τα επιχειρήματα που τυχόν θα παραθέσει, πιστεύομε ότι ο πνευματικός άνθρωπος όχι μόνο πρέπει να παίρνει μέρος στους πολιτικούς-ιδεολογικούς αγώνες αλλά και είναι υποχρεωμένος να πρωτοστατεί τ’ αυτούς, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν εκείνο που λέγεται Πολιτική Ελευθερία ή κινδυνεύει να τεθεί σε ψυχικό θάλαμο ή να τεθεί σε νάρθηκα από τον πρώτο παρανοϊκό.

Ο πνευματικός άνθρωπος ζει και κινείται στο ίδιο περιβάλλον, έχει τις ίδιες ανάγκες και υποχρεώσεις όπως όλοι οι άνθρωποι. Η κοινωνία επομένως μέσα στην οποία θα αναπτύξει την πνευματική του δραστηριότητα τον έχει ανάγκη αλλά παράλληλα για να είναι σε θέση τα δημιουργήματά του να κυκλοφορούν ελεύθερα αλλά και ο ίδιος να κινείται ελεύθερος είναι απαραίτητη η διασφάλιση της ίδιας του ελευθερίας, ελευθερίας που αποκτάται με σκληρούς αγώνες και με πολύ αίμα.

Είναι λοιπόν τελείως αδιανόητο ο πνευματικός άνθρωπος να κλείνεται στο σπουδαστήριό του και μοιρολατρικά να περιμένει το «πότε θα κάνει ξαστεριά» και το πότε θα μπορέσει να κυκλοφορήσει αυτός και τα έργα του.

Αν υπάρχει ένας ο οποίος νοιώθει βαρύτερη την έλλειψη της λευτεριάς αυτός πρέπει να είναι ο πνευματικός άνθρωπος.

Αν κάτι που δεν μπορεί να υποδουλωθεί είναι το πνεύμα.

Το πνεύμα φτερουγίζει άπιαστο αηδόνι. Αλλά τι γίνεται όταν το αηδόνι τούτο το βάζουν αναγκαστικά στο κλουβί; Τι έργα μπορεί να κάνει και πόσο λεύτερα μπορεί να κελαηδεί; Η ιστορία απέδειξε ότι οι πνευματικοί άνθρωποι σ’ όλες τις εποχές ζούσαν και συμμετείχαν ενεργά στην διαμόρφωση της Κοινωνίας, των ιδεών και της πολιτικής. Στις κρίσιμες στιγμές κάθε λαού θα βρεθεί μπροστά κάποιος Τυρταίος ή κάποιος Βίκτωρ Ουγκώ, ένας Σολωμός ή κάποιος Ζολά, ένας Παλαμάς ή ένας Κάλβος για να πάρει τη σημαία του χρέους, τη σημαία του καθήκοντος.

Ο Πνευματικός άνθρωπος που δεν συμμετέχει σε ιδεολογικούς αγώνες δείχνει τουλάχιστο σαν άνθρωπος με περιορισμένα δικαιώματα, γιατί είναι δικαίωμα του κάθε  ανθρώπου να συμμετέχει ενεργά στην επίλυση των κοινών προβλημάτων.

Αυτό το δικαίωμα του κάθε πολίτη να είναι πολίτης το οποίο μεταμορφώνεται σε υποχρέωση είναι πολύ πιο έντονο όταν αυτός ο πολίτης είναι και ποιητής.

Σύμφωνα με τον κανόνα του Νεκράσωφ «Μπορείς να μην είσαι ποιητής αλλά έχεις το καθήκον να’ σαι πολίτης» καταλήγει καθένας στο συμπέρασμα ότι ο ποιητής, ο ζωγράφος, ο γλύπτης, ο συγγραφέας, έχει μεγαλύτερη υποχρέωση και καθήκον να παίρνει ενεργά μέρος στους ιδεολογικούς αγώνες και στο δημόσιο βίο.

Αλλά τι να πούμε για τους πνευματικούς ανθρώπους εκείνους που όχι μόνο δεν αναμείχθηκαν ενεργά για να διασφαλίσουν την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, αλλά αντίθετα πήραν μέρος και συμμάχησαν με τους καταλύτες του δικαίου της Ελευθερίας και της ανθρωπιάς;

Αλήθεια, τι έκανε η Εκκλησία, οι πνευματικές ηγετικές προσωπικότητες στην ανελεύθερη επταετίας; Αντί να βρεθεί αντιμέτωπος με τα μέτρα καταδυναστεύσεως του ποιμνίου της, φάνηκε σύμμαχος και έβλεπες σ’ όλες τις εκδηλώσεις των οργάνων της Χούντας να βρίσκεται παρών και ο Σεβασμιότατος, ο κάθε  Σεβασμιότατος, αυτό δεν σημαίνει ότι παραγνωρίζουμε τις εξαιρέσεις που είναι πράγματι επαινετές, μα αναμφίβολα ήσαν εξαιρέσεις.

Τι έκαναν οι λειτουργοί της Θέμιδας όταν τους κατήγγειλαν γεγονότα παρανομίας, διασυρμοί αγνών πατριωτών, βασανισμοί, αψυχολόγητες απολύσεις, ξυλοδαρμοί, θάνατοι; Τι έκαναν λοιπόν; Συμμάχησαν και αυτοί… Κι’ εδώ εξαιρέσεις.

Οι Αθάνατοι της Ακαδημίας Αθηνών τι έκαναν σ’ αυτά τα επτά χρόνια; Οι Λογοτέχνες και οι Καλλιτέχνες τι έκαναν;

Εισέπραξαν φυσικά τις χορηγίες, τα βραβεία — όσοι τα εισέπραξαν — και συνεχίζουν να τα εισπράττουν χωρίς για πολλούς απ’ αυτούς να υπήρχε προτεραιότητα και ηθική αξιολόγηση.

Το συμπέρασμά μας απ’ αυτή την ανασκόπηση είναι ότι αν υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι και αυτοί είναι εκείνοι που συνεργάστηκαν στην χάλκευση των δεσμών, στους διωγμούς και στα μαρτύρια των συνανθρώπων τους κατά την επταετία, τότε πράγματι αυτοί οι πνευματικοί άνθρωποι είναι προτιμότερο να κλείνονται στα γραφεία και στα σπουδαστήρια τους γιατί εκεί ίσως προσφέρουν περισσότερο καλό στους συνανθρώπους τους, απ’ όσο «καλό» τους προσέφεραν με την ανάμιξή τους και την πριμοδότηση των καταλυτών του ανθρωπισμού…

                                                                                         «ΝΕΟΣ ΛΟΓΟΣ»

14.10.1794

    

«ΧΑΣΤΟΥΚΙ»  ΣΤΗ  ΛΥΚΟΦΙΛΙΑ

ΤΩΝ  ΣΥΜΜΑΧΩΝ  ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ

Η οφθαλμοφανής και προκλητική σκανδαλώδης υποστήριξη και ενίσχυση της Τουρκίας στην άνανδρη επίθεσή της κατά της Κύπρου υπό του Γερμανοεβραίου Κίσσιγκερ, ενσαρκωτή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, δεν θα άφηνε περιθώρια για να σκεφθεί ότι θα υπάρξει σημείο έστω και απλής συνεργασίας ακόμη και στον εμπορικό τομέα.

Η ατμόσφαιρα αντιαμερικάνικου πνεύματος, που δημιουργήθηκε έφθασε στο αποκορύφωμα της πρόσφατα στα επεισόδια της Κέρκυρας, κλιμακώνεται καθημερινώς και έχει καταστεί συνείδηση κοινή σ’ όλο το λαό.

Η ανάλογη βέβαια συμπεριφορά της «φίλης» Αγγλίας προς την τοιαύτη της «φίλης» Αμερικής, ενορχηστρώνει ένα πένθιμο εμβατήριο που θα συνοδέψει τη νεκροπομπή προς ενταφιασμό μιας «αλήστου» μνήμης φιλίας. Πλην όμως παρ’ ότι απ’ όλους αναγνωρίζεται ότι η φιλία μας είναι ένα πτώμα «τυμπανιαίο» και ήδη με την κακοσμία του έχει καταστεί εστία μολύνσεως του ελληνικού περιβάλλοντος, καταβάλλεται προσπάθεια νεκραναστάσεώς της με χίλιους δυο εμβαλωματικούς τρόπους.

Η δημοσιευθείσα στον Τύπον πληροφορία ότι καταβάλλεται προσπάθεια επαναλήψεως της Αμερικάνικης βοήθειας σε πολεμικό υλικό ή η πώληση του προς την χώρα μας σε φιλικές προσιτές τιμές, μας εμβάλλει σε σκέψεις που μας δίδουν το δικαίωμα να συμπεράνουμε ότι κάτι δεν πάει καλά.

Διότι από την καθημερινή πρακτική που αντιμετωπίζουμε βγαίνει το συμπέρασμα ότι όταν κάποιος σου μπάζει το μαχαίρι πισώπλατα, δεν είναι φίλος σου μα εχθρός σου και σαν τέτοιο θα τον αντιμετωπίζεις στο εξής αν φυσικά η πληγή που σ’ άνοιξε δεν ήταν θανατηφόρα και παραμείνεις στη ζωή, ουδέποτε όμως γυρνάς όση κι ανάγκη νάχεις να ζητήσεις απ’ τον παρ’ ολίγο φονιά σου βοήθεια ή φιλικές εμπορικές συναλλαγές. Ίσως βρεθεί κανείς που να ισχυρισθεί ότι δεν είναι τόσο ανάλογα τα πράγματα όπως τα παρουσιάζουμε και ότι διαφέρει η διεθνής ζωή από τη δημόσια ή την ιδιωτική.

Κι’ όμως η διεθνής ζωή είναι εν μεγενθύσει η ζωή μιας κοινωνίας με ανάλογες εκδηλώσεις και ανάλογες αντιδράσεις στο δίκαιο και στην αδικία, στη βία και στην ελευθερία, στον πόνο και στη χαρά, στην ύπουλη τακτική και στη φιλική διάθεση.

Οι Έλληνες έχουν ήδη καταλάβει ποιο είναι οι φίλοι τους. Το πιστεύω τούτο του ελληνικού λαού είναι υποχρεωμένη η υπεύθυνη ηγεσία να το ενσαρκώνει και να δρα με συνέπεια και με απαραίτητη πίστη στο καλώς νοούμενο συμφέρον του και στην εθνική μας αξιοπρέπεια και να μη δίδει το παραμικρό περιθώριο στους οιουσδήποτε γερμανοεβραίους να υπονομεύουν τις εθνικές μας διεκδικήσεις και τα εθνικά μας συμφέροντα.

Έτσι θα καταλάβουν οι «φίλοι» μας ότι πάψουμε να παίζουμε το ρόλο του φτωχού συγγενή και του φίλου που δέχεται εν ονόματι μιας κακώς νοούμενης φιλίας «ραπίσματα».

«ΝΕΟΣ  ΛΟΓΟΣ»

3.2.1975

ΤΟ  ΠΡΟΒΛΗΜΑ  ΤΩΝ  ΤΟΜΑΤΟΠΑΡΑΓΩΓΩΝ

Τώρα που κόπασε ο θόρυβος που δημιούργησε ανά το Πανελλήνιο η κινητοποίηση των τρακτέρ των Αγροτών της Γαστούνης για μια πορεία διαμαρτυρίας προς την Αθήνα και για μια διαδήλωση της αγανάκτησης των για τα ληφθέντα μέτρα «προστασία» των με τον καθορισμό τιμής ασφαλείας της τομάτας εις 1,40 κατά κιλό μπορούμε να κάνουμε μια διερεύνηση του προβλήματος — μακριά από κάθε συναισθηματισμό, μια ανατομία θα λέγαμε του δικαίου των τρακτέρ.

Η κινητοποίηση των αγροτών έκανε μεγάλη εντύπωση και προβλημάτισε πολλούς ακόμη και την ίδια την Κυβέρνηση η οποία θορυβηθείσα έτρεξε ν’ αναχαιτίσει την ειρηνική πορεία με θωρακισμένα της Αστυνομίας.

Δεν θα περίμενε φαντάζομαι κανείς μια τέτοια ενέργεια των αγροτών και ιδίως της περιοχής Γαστούνης, γιατί ο κόσμος της δεν είχε δείξει τουλάχιστον στο παρελθόν, που είμαι σε θέση να θυμάμαι, προθέσεις δυναμικής επιλύσεως των προβλημάτων του, γιατί ομολογώ πως πάντα είχε σοβαρά προβλήματα η περιοχή της Γαστούνης ιδιαίτερα με τις τιμές της σταφίδας και της πατάτας.

Αυτή η πρόσφατη κινητοποίηση έδειξε πως το λιοντάρι που λέγεται αγρότης άρχισε να συνέρχεται από την νάρκωση που εντέχνως είχαν επιτύχει οι εκάστοτε θηριοδαμαστές και υποστηρικτές των προνομιούχων και ιδιαίτερα από τη χειμερινή νάρκη που αναγκαστικά τον περιήγαγε η επταετής τυραννία. Την όλη κινητοποίηση προκάλεσε ο καθορισμός της τιμής ασφαλείας της τομάτας εις 1,40 κατά κιλό.

Βέβαια δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε βάσει ποιών στοιχείων και βάσει ποιών συνθηκών η Κυβέρνηση καθόρησε την ως άνω τιμή. Και δεν είμαστε σε θέση όχι επειδή δεν είμαστε Κυβέρνηση αλλά επειδή στον τόσο θόρυβο που δημιουργήθηκε δεν μας διαφώτισε κανείς βάσει ποιών στοιχείων καθορισθεί η τιμή ασφάλειας της τομάτας και αν για τα στοιχεία αυτά και την ορθότητά τους η Κυβέρνηση έλαβε υπ’ όψιν της ή συμβουλεύθηκε  απόψεις παραγωγών ή και εκπροσώπων των βιομηχάνων (Πανελλήνια Ένωση Κονσερβοποιών).

Η Κυβέρνηση περιορίσθηκε  μόνο να παραθέσει δια του κ. υπουργού Συντονισμού  δια των μέσων ενημερώσεως στοιχεία περί της γενικότερης αγροτικής πολιτικής της, απαριθμώντας ορισμένα νούμερα δισεκατομμυρίων και να εκφράσει την ευχή, γιατί περί ευχής επρόκειτο ότι «ως είναι ευνόητο κατά τον υπολογισμό του πραγματικού εισοδήματος των παραγωγών θα ληφθεί υπ’ όψιν το κόστος παραγωγής και η κατά περιοχή στρεμματική απόδοσης».

Είμαστε όμως σε θέση να γνωρίζουμε ότι η Κυβέρνηση για τον καθορισμό της τιμής ασφαλείας της τομάτας ούτε εκπροσώπους των παραγωγών  συμβουλεύθηκε  εξ ου και η κινητοποίηση διαμαρτυρίας, ούτε την Πανελλήνια Ένωση Κονσερβοποιών ήτις διαμαρτυρομένη ανακοίνωσε δια του τύπου («Ναυτεμπορική» φύλλο 13080)11.2.75) ότι «εάν εκαλούντο οι εκπρόσωποι της αρμοδίως να εκφέρουν την γνώμη των επί του θέματος της τιμής αγοράς τομάτας υπό των βιομηχανιών τοματοπολτού προ της λήψεως οιασδήποτε αποφάσεως του υπουργείου Γεωργίας—πράγμα το οποίον από τα τέλη του μηνός Δεκεμβρίου 1974 εγγράφως ζήτησε και το τοιούτον αίτημα της δεν ικανοποιήθηκε  μέχρι σήμερον—ασφαλώς, το θέμα της τιμής αγοράς της τομάτας θα είχε πιθανόν τακτοποιηθεί κατά τον καλλίτερο τρόπον εν συνδυασμό με την εξαγωγική προσπάθεια και τις σημερινές διεθνείς συνθήκες εμπορίας του τοματοπολτού και θα είχαν αποφευχθεί τα επακολουθήσαντα εκ μέρους των παραγωγών γεγονότα». Περαιτέρω η Ένωση διαμαρτύρεται δια τας από τηλεοράσεως και του ραδιοφώνου αναφερθείσας πληροφορίας σχετικώς με τα υφιστάμενα αποθέματα τοματοπολτού και τας καταβληθείσας πέρυσι τιμάς εις τους τοματοπαραγωγούς και οι οποίες  απέχουν της πραγματικότητας.

Τα ανωτέρω και μόνον είναι αρκετά να πείσουν τον καθένα με τι τρόπο αντιμετωπίσθηκε το πρόβλημα καθορισμού τιμής ασφαλείας της τομάτας.

Αυτά όσον αφορά την πλευρά της Κυβερνήσεως η οποία ως ρυθμιστικός παράγων επενέβη στη διαμόρφωση της τιμής ασφαλείας της τομάτας που εν τη ουσία η επέμβαση αυτή έχει σκοπό τον περιορισμό υποτίθεται της αυθαιρεσίας των βιομηχάνων εις τον καθορισμό τη τιμής αγοράς της τομάτας.

Οι παραγωγοί αντιθέτως με έλλειψη οργανώσεως και με την συνέπεια ταύτης έλλειψη  διαπραγματευτικής ικανότητος των ορισθέντων ως ηγετών τους  κατέληξαν στην δυναμική εκδήλωση της διαμαρτυρίας των για την όντως καταδικάζουσα τούτους εις ζημιογόνο αποτελέσματα καθορισθείσα τιμή ασφαλείας της τομάτας. Η δυναμική πλην ειρηνική ενέργεια των αγροτών είχε ως γνωστόν σαν αποτέλεσμα το θάνατο ενός αγρότη και την ταλαιπωρία τους   στη περιοχή Ροδινή Ψαθοπύργου.

Ήτοι η δυναμική αυτή πορεία διαμαρτυρίας των αγροτών προς τας Αθήνας ανεκόπη και τελικώς έληξε άνευ αποτελέσματος θετικού. Η ενέργεια τούτη όμως των αγροτών πρέπει να προβληματίσει σοβαρά την Κυβέρνηση ασχέτως αν στην συγκεκριμένη περίπτωση άγνωστο δια ποίους λόγους, δεν ικανοποίησε το δίκαιο αίτημα των παραγωγών τομάτας.

Βασικά όμως θα πρέπει να προβληματίζει ακόμη σοβαρότερα τους ίδιους τους αγρότες ο τρόπος επιλύσεως των προβλημάτων τους.

Η οργάνωσή τους σε συλλόγους, η οργάνωσή τους σε συνεταιρισμούς νέας μορφής είναι επιβεβλημένη.

Να γίνουν συνεταιρισμού που είναι σε θέση να σταματήσουν τα πολλά χέρια που μεσολαβούν απ’ την παραγωγή στην κατανάλωση και που ουσιαστικά νοσφίζουν τον ιδρώτα του αγρότη.

Έτσι θα μπορούν οι ίδιοι οι παραγωγοί με δανεισμό από την ΕΤΒΑ ή και την ΑΤΕ να εξαγοράσουν τις ήδη υπάρχουσες βιομηχανίες τοματοπολτού της περιοχής και να παύσουν να ζητιανεύουν τιμές ασφαλείας με πορείες και με τρακτέρ, να γίνουν ουσιαστικά κύριοι του προϊόντος, του ιδρώτα τους, κύριοι του εαυτού τους.

 «Η  ΓΝΩΜΗ» Πατρών

24.2.1975

Η  ΙΣΟΤΗΤΑ  ΑΜΟΙΒΗΣ  ΑΡΡΕΝΩΝ ΚΑΙ  ΘΗΛΕΩΝ

Με καθυστέρηση είκοσι και πλέον ετών κυρώθηκε υπό της Χώρας μας η ψηφισθείσα στην Γενεύη κατά το έτος 1951 υπ’ αριθ. 100 Διεθνής Σύμβαση Εργασίας περί ισότητας της αμοιβής μεταξύ αρρένων και θηλέων εργαζομένων δι’ εργασία ίσης αξίας.

Η καθυστερημένη έστω επικύρωση της Διεθνούς Συμβάσεως υπό της χώρας μας αποτελεί μια σημαντική πρόοδο προς τον τομέα της εξισώσεως των φύλων, οικονομικοκοινωνικός.

Αυτή όμως η τόσο διακηρυσσομένη έννοια της ισότητας υπό του Καταστατικού Χάρτου των Ηνωμένων Εθνών, τουλάχιστον εις τον τομέα της Εργασίας αποδεικνύεται ότι δεν είναι δυνατόν να τηρηθεί απαρεγκλίτως. Θα διαπιστώσουμε όμως ότι πέρα από την καθιέρωση της ισότητας υπάρχει και η πραγματική όψη του πράγματος, το εφικτό της ισότητας. Δηλαδή είναι δυνατόν να επέλθει πλήρης ισότητα αμοιβής για ίση εργασία; Βέβαια θα υποστηριχθεί η άποψη  ότι ως προς το ένα σκέλος ήτοι την ισότητα αμοιβής καθιερώνεται τούτο δια της υπογραφείσης ως αναφερθεί Διεθνούς Συμβάσεως Εργασίας και ιδία της νέας Εθνικής Συλλογικής Συμβάσεως Εργασίας που από 1ης Μαρτίου 1975 προβλέπει την σταδιακή εξίσωση στον τομέα της ανειδικεύτου εργασίας.

Ως προς το έτερον σκέλος όμως της ίσης εργασίας δημιουργούνται τα προβλήματα.

Βέβαια θα εξαιρέσουμε τον τομέα των υπαλλήλων γυναικών των ασχολουμένων εις τας υπηρεσίας, το εμπόριο και τις Τράπεζες διότι εκεί σιγά – σιγά έχει επέλθει με την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων η μισθολογική εξίσωση, πλην υφίσταται προβλήματα ως προς τον τομέα της εξελίξεώς των.

Εις τους άλλους τομείς της βιομηχανίας ή των εργαζομένων εις τας αγροτικές επιχειρήσεις που αποτελούν και το μεγαλύτερο ποσοστό του συνόλου των εργαζομένων γυναικών, δημιουργούνται αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα.

Οι γυναίκες λόγω των βιολογικών διαφορών τους προς τους άνδρας εργαζομένους δημιουργούν προβλήματα εις την εργοδοσία με τους τοκετούς, τη λοχεία και με το ευπαθές του οργανισμού των δημιουργούν θέματα αποχής από την εργασία με μικροασθένειες και με παράλληλες επιβαρύνσεις των παραγωγικών μονάδων με ασφάλιστρα και επιδόματα των παραγωγικών μονάδων με ασφάλιστρα και επιδόματα ασθενείας ή μητρότητας, αλλά και με την μειωμένη αποδοτικότητα.

Σαν αντιστάθμισμα της μη πλήρους ετησίας απασχολήσεως και μειωμένης αποδόσεως, εστιάζονταν  και η καταβολή μειωμένης ημερησίας αμοιβής της εργασίας. Τούτο αποτελεί κίνητρο δια τας βιομηχανίας και τας γεωργικές επιχειρήσεις να απασχολούν γυναίκες.

Σήμερον με την νομοθετική ρύθμιση του θέματος αφ’ ενός και με την μειωμένη προσφορά εργασίας που παρατηρείται αφ’ ετέρου, οι βιομηχανίες και γενικότερα αι  επιχειρήσεις θα αποφεύγουν να προσλαμβάνουν γυναίκας προς απασχόληση.

Δηλαδή η εξίσωση αμοιβών θα αποτελέσει ουσιαστικά αντικίνητρο με δυσμενείς επιπτώσεις για τις ίδιες τις εργαζόμενες γυναίκες. Οι εργοδότες βιομήχανοι πλέον αφού θα ξέρουν ότι θα υποχρεούνται βάσει του νόμου να καταβάλουν ίση αμοιβή σε άνδρες και γυναίκες θα προτιμούν και θα στρέφονται εις αναζήτηση ανδρών εργατών. Πέραν τούτων θα παρατηρήσουμε ακόμη και στις περιπτώσεις που δεν υπάρχει ισότητα αμοιβής για ίση εργασία ότι ενώ δύο άτομα της ιδίας ηλικίας και των ιδίων προσόντων αντιθέτου φύλου ξεκινούν για εργασία η εξέλιξη του θήλεος παρά την ανισότητα και δεδομένου ότι ο άνδρας εργαζόμενος είναι υποχρεωμένος να προσφέρει τις υπηρεσίες του εις το στράτευμα πέραν της διετίας, είναι περισσότερο ταχυτέρα από την εξέλιξη του ανδρός, τόσον από απόψεως ειδικεύσεως, προϋπηρεσίας και κατά συνέπεια μισθολογικής διαφοράς.

Πιστεύουμε πως πολύ σύντομα θα εκδηλωθούν οι συνέπειες της εξισώσεως αμοιβής ανδρών και γυναικών, και εκ των πραγμάτων θα αναγκασθεί τόσον η Κυβέρνηση όσον και αι διάφοροι συνδικαλιστικές οργανώσεις να ζητήσουν την αναδιάρθρωση της εργατικής Νομοθεσίας προς τον τομέα της ίσης αμοιβής για ίση εργασία. Είναι ομολογουμένως δίκαιο και απετέλεσε ιδεώδες η ισότητα αμοιβών για ίση εργασία αλλά παράλληλα κατά την γνώμη μας είναι αδύνατος η πλήρης ισότητα.

Ισότητα  είναι δυνατή εκεί που εκ των πραγμάτων και εκ του αισθήματος της δικαιοσύνης επιβάλλεται όχι όμως σε σημείο που εν τη επιδιώξει της ισότητας να καταλήγουμε εις την άκρως αντίθετη  ανισότητα, με δυσμενείς επιπτώσεις για  εκείνους για τους οποίους   επιδιώξαμε την ισότητα ή και εις βάρος ετέρων οι οποίοι θα διαπιστώνουν την εις βάρος τους  άδικο και άνισο μεταχείριση. Φυσικά δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι η μη επικύρωση της υπ’ αριθ. 100 Διεθνούς Συμβάσεως, επί εικοσαετία και πλέον είχε σαν λόγους τις ανωτέρω διαπιστούμενες παρατηρήσεις.

Το κατεστημένο που πάντα κυριαρχούσε στην ζωή  μας και τα συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας απετέλεσε ένα ανασχετικό παράγοντα όπως πάντα στις λαϊκές διεκδικήσεις και στο δικαίωμα ίσης αμοιβής για ίση εργασία.

Σήμερα με πολύ καθυστέρηση εφαρμόζεται κάτι που σ’ άλλες χώρες έχει περάσει από χρόνια στις κατακτήσεις των εργαζομένων και ειδικότερα των εργαζομένων γυναικών.

Η λύση στο πρόβλημα σήμερα είναι περισσότερη ισότητα εκεί που είναι δυνατή και δίκαια η ισότητα.

«Η  ΓΝΩΜΗ» Πατρών

30.6.1975

               ΝΟΜΙΚΕΣ  ΣΠΟΥΔΕΣ  ΚΑΙ  ΠΡΑΚΤΙΚΗ  ΑΣΚΗΣΗ

Η πρακτική άσκηση των υποψηφίων να υπηρετήσουν την Θέμιδα ήταν ένα θέμα που αντιμετώπιζα προτού την πραγματοποιήσω σαν πρόβλημα, όταν την πραγματοποίησα ήταν πρόβλημα και παραμένει πρόβλημα.

Σαν πρόβλημα που το έζησα και δεν υπάρχει φόβος να κατηγορηθώ ότι ενεργώ ή προβάλω τη λύση του προς ατομική μου ικανοποίηση θα εκθέσω κατωτέρω ορισμένες σκέψεις μου που εκπορεύθηκαν από την ανάγκη να υπάρξει κάποτε μια λύση σ’ ένα από τα πολλά προβλήματα που παραμένουν προβλήματα γύρω μας, χωρίς να έχει κανείς το σθένος και το θάρρος να βρει τη λύση τους.

Κύριος κορμός της νομοθετικής ρυθμίσεως της ασκήσεως των υποψηφίων Δικηγόρων είναι το Ν.Δ. 3026)54 «Περί Κώδικος Δικηγόρων» (άρθρα 3 – 19) όπως έχει τροποποιηθεί από σειρά νομοθετημάτων προϊόντων προχειρότητας τις πιο πολλές φορές, κυριότερο των οποίων είναι το Ν.Δ. 410)74 που πρόσφατα καταργηθεί με το Ν. 264)76.

Σύμφωνα με την αρχική ρύθμιση του Ν. Δ/τος 3026)54 το επάγγελμα του Δικηγόρου προβλεπόταν κλειστό. Οι θέσεις των Δικηγόρων κατά Πρωτοδικείων ήταν περιορισμένες. Μετά από συνεχείς αγώνες που έφτασαν σε δραματική ένταση υποχρεώθηκαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις να προβούν σε διάφορες ρυθμίσεις (Ν.Δ. 4189)61, 159)63, 4430)64, 4507)66), το επάγγελμα κατέστη ελεύθερο και οι θέσεις των Δικηγόρων απεριόριστες. Σύμφωνα με το άρθρο 3 του ως άνω Ν.Δ. 3026)54 στις εξετάσεις γίνονται δεκτοί πτυχιούχοι Ελληνικών και ξένων Πανεπιστημίων ενώ το όριο ηλικίας που ορίζονται αρχικά ήταν το 35ον καταργήθηκε με το Ν.Δ. 182)73 με σκοπό και αποτέλεσμα να εισέλθουν στο σώμα των Δικηγόρων χιλιάδες ευνοούμενοι της Δικτατορίας που είχαν συνταξιοδοτηθεί από το Στρατό, τις Δημόσιες υπηρεσίες και από τα Σώματα Ασφαλείας και ενώ η άσκηση οριζόταν διετής περιορίστηκε στον ένα χρόνο (Ν.Δ. 182)73 και 410)74). Σήμερα βέβαια επανήλθε η διετής άσκηση και το όριο της ηλικίας των 35 ετών (άρθρον 1 Ν.Δ. 264)76).

Σύμφωνα με τα ανωτέρω νομοθετήματα η άσκηση πραγματοποιείται σε Δικηγόρο Παρ’ Αρείω Πάγω δια τους ασκούμενους εις τα Πρωτοδικεία Αθηνών και Πειραιώς ενώ δια τους υπολοίπους ασκούμενους των άλλων Πρωτοδικείων πραγματοποιείται σε Δικηγόρο παρ’ Εφέταις ή σε Δικηγόρο παρά Πρωτοδίκαις έχοντας υπηρεσία τουλάχιστον πέντε (5) ετών, υπό τον όρο ότι κάθε Δικηγόρος δεν επιτρέπεται να έχει ως ασκούμενους πέραν των τριών.

Στην περίπτωση όμως που οι Δικηγόροι γενικώς ή ορισμένοι δεν έχουν την διάθεση ή και την δυνατότητα να αναλάβουν την άσκηση των υποψηφίων Δικηγόρων ο νόμος δεν προβλέπει τι γίνεται ή πως πρέπει να γίνεται η άσκηση.\

Σ’ όλα τα μέχρι τούδε νομοθετήματα πουθενά δεν αναφέρεται ποια δικαιώματα έχει ο ασκούμενος αντιθέτως υπερφορτώνεται με υποχρεώσεις, τις ίδιες υποχρεώσεις που έχει και ένας Δικηγόρος.

Κατά το άρθρον 9 του Ν.Δ. 3026)54 έχει όλες τις ηθικές και δεοντολογικές υποχρεώσεις του Δικηγόρου. Ισχύουν και γι’ αυτόν όλα τα ασυμβίβαστα των Δικηγόρων (άρθρον 11), υπόκειται στη δικαιοδοσία και εποπτεία του Διοικητικού Συμβουλίου και του Πειθαρχικού τοιούτου του οικείου  Δικηγορικού Συλλόγου και στις ίδιες ποινές που προβλέπονται και υπόκεινται και οι Δικηγόροι (άρθρον 9).

Καταβάλλει δικαίωμα εγγραφής και άλλα παράβολα που φθάνουν σε σημαντικά ποσά συνήθως. Πρέπει να πραγματοποιήσει τριάκοντα (30) παραστάσεις στα δικαστήρια μετά του Δικηγόρου «παρ’ ως ασκείται» οι οποίες κατά κανόνα συνίστανται στην τυπική παρουσία κατά την διεξαγωγή της διαδικασίας της δίκης ή και στην τυπική προσυπογραφή των προτάσεων.

Σύμφωνα δε με το άρθρον 7 το οποίον τροποποιήθηκε με το άρθρο 4 του Ν. 264) 76 ο ασκούμενος δύναται να παρίσταται ενώπιον του πταισματοδικείου και του Ειρηνοδικείου δικάζοντος κατά την διαδικασία των μικροδιαφορών μόνον «τη εγγράφω εντολή του παρ’ ω ασκείται Δικηγόρου». Προβλέπεται επίσης η παρακολούθηση ειδικών διαλέξεων και συζητήσεων επί πρακτικών θεμάτων γινομένων εις το κατάστημα του Δικηγορικού Συλλόγου υπό την προεδρία του Προέδρου ή του Νομίμου αναπληρωτού του.

Προβλέπεται επίσης δυνατότητα συστάσεως ειδικής επιτροπής υπό την προεδρία μέλους του Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου προς παρακολούθηση των ασκουμένων, αλλά τι είδους παρακολούθηση δεν αναφέρει.

Από την πιο πάνω νομική ρύθμιση των θεμάτων και της πρακτικής ασκήσεως των υποψηφίων Δικηγόρων αμέσως προκύπτουν και τα προβλήματά των και κατ’ επέκταση τα προβλήματα του Δικηγορικού κλάδου.

Αλλά ας δούμε τι επικρατεί και στις σχολές από τις οποίες προέρχονται οι υποψήφιοι Δικηγόροι.

Αρχικώς πέραν από την αρχική εισαγωγή των προς φοίτηση στις Νομικές Σχολές ακολουθεί μια στρατιά από ομογενείς, από πτυχιούχους άλλων σχολών και έτσι ο αρχικός ρυθμός των φοιτώντων διπλασιάζεται με αποτέλεσμα να υπάρχει δυσαναλογία διδασκόντων και διδασκομένων ενώ το σύστημα σπουδών καταντάει απλή εικόνα διαλέξεων που παρακολουθούν όσοι θέλουν και όποτε θέλουν.

Το μέτρο της εισαγωγής πτυχιούχων άλλων σχολών σαν φοιτητών αντιμετωπίζεται πρόσφατα με νομοθέτημα που απαγορεύει πτυχιούχους μιας σχολής να εγγράφεται σε άλλη σχολή, αν και πιστεύουμε ότι θα ήταν σκοπιμότερο,  να μπορούν να εγγράφονται οι πτυχιούχοι άλλων σχολών σα φοιτητές πλην όμως να μην απολαύουν των προνομίων των με εισαγωγικές εξετάσεις εισερχομένων φοιτητών κι ακόμη να μη μπορούν να εξασκήσουν το επάγγελμα για το οποίο προορίζεται το πτυχίο των φοιτώντων στη συγκεκριμένη σχολή, π.χ. ο πτυχιούχος της Ανωτάτης Εμπορικής Σχολής ή της Φυσικομαθηματικής που τυχόν εγγράφεται εις την Νομική και καθίσταται πτυχιούχος της να μη έχει την δυνατότητα να διορισθεί ως Δικηγόρος. Έτσι πιστεύω ότι από τη μια πλευρά δε κλείνουμε τις πόρτες των Πανεπιστημίων σ’ όσους θέλουν να σπουδάσουν πέραν της μιας επιστήμης και άλλην και παράλληλα κατοχυρώνουμε αυτούς που αρχικώς επέλεξαν για επάγγελμά τους τη Δικηγορία.

Στις Νομικές σχολές υπάρχει έλλειψη πρακτικής καταρτίσεως και αυτή η έλλειψη καθιστά αναγκαίο κάποιο θεσμό πρακτικής ασκήσεως και σήμερα όπως τον θέλουν τα πιο πάνω αναφερθέντα νομοθετήματα, με αποτέλεσμα ασκούμενος να γίνεται αντικείμενο εκμεταλλεύσεως χρησιμοποιούμενος σε άσχετες και αναξιοπρεπείς για νέο επιστήμονα εργασίες. Έτσι όπως υφίσταται ο θεσμός της ασκήσεως γίνεται ένα μέσον για να προμηθεύονται τα δικηγορικά γραφεία δακτυλογράφους ή κλητήρες. Έτσι ο ασκούμενος απομακρύνεται από τον επαγγελματικό του και επιστημονικό του προορισμό.

Καμιά πρόβλεψη αμοιβής δεν υπάρχει, ο ασκούμενος δεν έχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, που δεν λείπει από κανένα εργαζόμενο.

Ο χρόνος της ασκήσεώς του είναι νεκρός επαγγελματικά και οικονομικά ούτε καν σα συντάξιμος χρόνος δεν υπολογίζεται.

Μετά από όλα αυτά έρχονται και οι εξετάσεις του Αρείου Πάγου που μάλλον εκθέτουν ανεπανόρθωτα το Ανώτατον Δικαστήριο άνευ λόγου. Ο θεσμός των εξετάσεων είναι και αναχρονιστικός και άνευ αντικειμένου. Οι εξετάσεις αυτές προβλέπονταν  αρχικά με το πιο πάνω μνημονευθέν νομοθέτημα γιατί οι θέσεις που επρόκειτο να πληρωθούν ήταν περιορισμένες λόγω του κλειστού του επαγγέλματος. Εύλογα λοιπόν τότε διεξήγοντο εξετάσεις και υποτίθεται ότι καταλάμβαναν τις θέσεις οι επιτυχόντες, οι άριστοι, αν και πολλές φορές διαπιστώνονταν  ότι τις θέσεις τις κατελάμβαναν όχι οι άριστοι αλλά οι αρεστοί στους εκάστοτε κρατούντες.

Αλλά σήμερα μετά την κατάργηση των διατάξεων που προέβλεπαν περιορισμένο αριθμό θέσεων κατά Πρωτοδικείο και το επάγγελμα του Δικηγόρου κατέστη ελεύθερον, τι σκοπιμότητα έχουν οι εξετάσεις στον Άρειο πάγο; Το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να ταλαιπωρούνται οι υποψήφιοι και να προσβάλλονται οι καθηγητές των Νομικών Σχολών καθ’ ότι με τις εξετάσεις αμφισβητείται η κρίσις των κατά τας πτυχιακές εξετάσεις των φοιτητών και το πτυχίο που έλαβαν βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα.

Σήμερα γίνεται λόγος για υπερκορεσμό του επαγγέλματος του Δικηγόρου. Πέρα από την αμεσότητα που έχει το θέμα με την όλη δομή της Ελληνικής κοινωνίας είναι αναντίρρητα των προγραμμάτων παιδείας και των κατευθύνσεων που κάνουν οι εκάστοτε ταγοί της πολιτικής με συνέπεια να υφίστανται αδυναμία της κοινωνίας μας ν’ απορροφήσει νέους επιστήμονας.

Το φαινόμενο του υπερκορεσμού του επαγγέλματος του Δικηγόρου δεν είναι μόνο φαινόμενο στον κλάδο των Δικηγόρων, είναι και στον κλάδο των Μηχανικών, Αρχιτεκτόνων, Ιατρών κλπ. πράγματα να εξελιχθούν μόνα τους ή και άλλες φορές με μέτρα περιορισμού στερούμε τη δυνατότητα στους νέους να εισέλθουν στις ανώτατες σχολές και εκείνοι αναγκάζονται να στραφούν στα ξένα Πανεπιστήμια και ιδίως της γειτονικής Ιταλίας που απορροφά πολύτιμο συνάλλαγμα αναγκαίο για τη χώρα μας τον τελευταίο καιρό μάλιστα.

Στο πρόβλημα της άσκησης των υποψηφίων Δικηγόρων η γνώμη μας είναι πως πρέπει να γίνεται μέσα στις Νομικές Σχολές μετά το τέταρτο έτος φοιτήσεως και μόνο από τους σπουδαστές που έχουν εισαχθεί με εισαγωγικές εξετάσεις στο Νομικό τμήμα των Νομικών Σχολών.

Οι εκπαιδευόμενοι στο στάδιο τούτο θα παρακολουθούν ειδικά σεμινάρια συγκροτούμενα από Πανεπιστημιακούς διδασκάλους και το Δικηγορικό Σύλλογο του πρωτοδικείου που εδρεύει η Σχολή.

Οι σπουδαστές θα χωρίζονται σε ομάδες οι οποίες θα εποπτεύονται και θα καθοδηγούν από Πανεπιστημιακούς επιμελητές, βοηθούς και Δικηγόρους, που θα είναι υπεύθυνοι για την εφαρμογή ειδικών προγραμμάτων που θα δίνουν τη δυνατότητα στον εκπαιδευόμενο να διδαχθεί τη Δικηγορία. Η κάθε ομάδα να χωρίζεται σε μικρότερες ομάδες οι οποίες θα αναλαμβάνουν να συμμετέχουν σε δικανικές μονομαχίες και με εικονικά ή πραγματικά περιστατικά που εκδικάζονται στα δικαστήρια. Παράλληλα να υπάρχει η δυνατότητα παραστάσεως 4-5 φορές τον μήνα κάθε σπουδαστή στα Δικαστήρια ούτως ώστε να υπάρχει επαφή με την δικαστηριακή πρακτική.

Μετά την πάροδο της ασκήσεως που θα προβλέπεται δωδεκάμηνος η λήψη της αδείας να εξαρτάται από την επιτυχία του υποψηφίου σε οκτάωρες δοκιμασίες πράγμα που ισχύει και στο Πολυτεχνείο.

Μ’ αυτό τον τρόπο πιστεύουμε ότι ένα πρόβλημα θα βρει τη λύση του με ορισμένες προσθήκες ή παραλλαγές στην πιο πάνω θέση και έτσι οι Σχολές που λέγονται Νομικές θα βγάζουν Δικηγόρους και όχι πτυχιούχους και μόνον.

«ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ» Πατρών

20.11.1976

                          ΕΙΝΑΙ  ΔΥΝΑΤΗ  Η  ΑΝΑΝΕΩΣΗ

ΤΩΝ  ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ  ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Στα Δημοκρατικά πολιτεύματα η άμιλλα η ευγενής και η φιλοδοξία για την διεκδίκηση της εξουσίας είναι ένα από τα βασικά στοιχεία που συγκροτούν το διαθρωτικό στερέωμα της πολιτικής.

Μέσα στα πλαίσια του ευρύτερου προβληματισμού κάθε πολίτη το ζήτημα που παίρνει ορισμένες προεκτάσεις όχι σωστές είναι κατά πόσον οι επιλογές των υποψήφιων ηγητόρων γίνονται με τέτοια κριτήρια επιλογή για το μέλλον του τόπου.

Το πολιτικό παρελθόν στην χώρα μας έχει αποδείξει ότι κάθε φορά ο πολίτης ευρίσκεται αναγκαστικά και αδιαμαρτύρητα μπροστά στα ίδια πολιτικά πρόσωπα, στους ίδιους διεκδικητές της εξουσίας με ελάχιστες ή και καθόλου παραλλαγές για να δείχνουν πως κάποια ανανέωση γίνεται, πως κάποιο νέο αίμα μπαίνει στο πολιτικό ρεύμα, πράγμα που δείχνει την στασιμότητα την αναγκαστική άλλωστε στις επιλογές προσώπων.

Αν θα ανατρέξουμε στο παρελθόν και στο πρόσφατο μα και απώτερο θα διαπιστώσουμε μια μονιμότητα στη στήλη των υποψηφίων βουλευτών των κομμάτων που μας δείχνει πως ορισμένα πρόσωπα τα ίδια πάντα είναι εκείνα που ζητούν την ψήφο του λαού και συμβαίνει τα ίδια πάντα να είναι και αυτά που τελικά εκπροσωπούν το λαό στη Βουλή.

Θα αναρωτηθεί όμως κανείς και θα πει εύλογα εάν υπήρξαν άνθρωποι ικανοί στη διάρκεια μιας εικοσαετίας να προχωρήσουν στην πολιτική ανανέωση. Στην ερώτηση αυτή πιστεύουμε ότι η απάντηση δεν είναι και τόσο δύσκολη γιατί εκείνο που θα κάνει ιδιαίτερη εντύπωση είναι το στοιχείο μιας κάποιας κληρονομικότητας στην κατάληψη των αξιωμάτων του Βουλευτού. Ο πατέρας βουλευτής πέραν του αγώνα που κάνει για να πετύχει την επανεκλογή του πράγμα που επιτυγχάνει με χίλια δυο τεχνάσματα κάνει και ένα πρόσθετο αγώνα να εισαγάγει το γιο του στην πολιτική, να ετοιμάσει με την ησυχία του τη διαδοχή του ανεξάρτητα αν πολλές φορές ή δεν είναι ικανός ή από τεμπελιά δεν θέλησε να αξιοποιήσει τις δυνατότητες προόδου που άλλοι θα τις ζήλευαν στη θέση του.

Μ’ αυτό τον τρόπο η πολιτική ανανέωση βρισκότανε και βρίσκεται ακόμη στα χέρια ορισμένων καθιερωμένων πολιτικών θα λέγαμε που επιδιώκουν την κληρονομική μεταβίβαση της ιδιότητας του βουλευτή στο γιο ή στην κόρη αν φυσικά έτυχε να μην αποχτήσουν γιο.

Θα μας πει όμως κάποιος ότι τόσο το σύνταγμα του 1952 στο άρθρο 70 όσο και το ισχύον σύνταγμα του 1975 στο άρθρο 55 προβλέπει ότι κάθε Έλληνας πολίτης που έχει συμπληρωμένο το εικοστό πέμπτον έτος της ηλικίας του και την νόμιμο ικανότητα του εκλέγειν μπορεί να διεκδικήσει το βουλευτικό αξίωμα.

Έτσι βέβαια θα είχαν τα πράγματα εάν ο οιοσδήποτε πολίτης που θα είχε την φιλοδοξία και τις παραπάνω προϋποθέσεις της ηλικίας και μη στερημένος των πολιτικών του δικαιωμάτων λόγω διαπράξεως εγκλημάτων που κατά τον ποινικό Κώδικα επισύρουν πέραν των κυρίων ποινών, εάν φυσικά είχε και τις ίδιες προϋποθέσεις για ν’ αγωνισθεί γι’ αυτή την ευγενή προσπάθεια να τεθεί στην υπηρεσία του Λαού.

Κάτι παρόμοιο όμως δεν συμβαίνει στις περιπτώσεις των τέκνων των βουλευτών με εκείνες των άλλων που μόνες τους προϋποθέσεις είναι η φιλοδοξία τους, ο ενθουσιασμός τους και η ζωντάνιά τους να προσφέρουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία του συνόλου.

Οι πρώτοι έχουν ένα έτοιμο τραπέζι κατά κάποιο τρόπο θα λέγαμε, δηλαδή μια πολύ καλή υποδομή με τα σημερινά βέβαια δεδομένα και με τις σημερινές αντιλήψεις των εκλεκτόρων γιατί έτσι βέβαια μέχρι σήμερα λαθεμένα έχουν διδαχτεί, ενώ οι δεύτεροι αρχίζουν με μηδέν υποδομή.

Βέβαια δεν υπάρχει δυνατότητα στα Δημοκρατικά πολιτεύματα να αποκλείεται κάποιος που χρημάτισε βουλευτής ή ο γιός του από επομένη εκλογική αναμέτρηση και εύλογα.

Η λύση στο πρόβλημα τούτο πιστεύουμε πως βρίσκεται μόνο στη Δημοκρατική οργάνωση των κομμάτων και στην επιλογή των υποψηφίων βουλευτών από τη βάση, πράγμα που πολύ σωστά καθιέρωσε πρώτο το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα στη χώρα μας.

Σ’ αυτό το σύστημα της Δημοκρατικής οργάνωσης των κομμάτων αναγκαία προϋπόθεση είναι η όσον το δυνατό ευρύτερη εκπροσώπηση και η κατά το δυνατό ευρύτερη συμμετοχή του Λαού στα οργανωμένα κόμματα.

Μόνο με Δημοκρατικά οργανωμένα κόμματα αρχών θα επιτύχουμε την ουσιαστική ανανέωση της πολιτικής μας ζωής, των προσώπων που πλαισιώνουν, συναπαρτίζουν και ζωντανεύουν το κύτταρο της Δημοκρατίας.

Έτσι θα επιτύχουμε να δημιουργήσουμε μια βουλή ζωντανών – δημιουργικών πολιτών και όχι σώμα βουλευόμενων γερόντων, χωρίς τούτο να σημαίνει ασέβεια ή μη αναγνώριση των πολυτίμων υπηρεσιών ηλικιωμένων βουλευτών που πολλές φορές έχουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες προσφοράς από πολλούς νεωτέρους συναδέλφους τους.

Το σημερινό παράδοξο φαινόμενο της διασπάθισης του Δημοσίου χρήματος για πολιτική και κομματική εκμετάλλευση θα περάσει στο περιθώριο όταν μοναδικό κριτήριο για την επιλογή τόσο υποψηφίων όσον και τελικά βουλευτών αποτελέσει μόνο και μόνον η προσφορά και η δραστηριότητα που αναπτύσσει κανείς με γνώμονα το κοινό συμφέρον και το κοινό καλό.

Το ρουσφέτι και η μικροπολιτική είναι αρρώστιες της Δημοκρατίας και σαν αρρώστιες θα πρέπει να αντιμετωπισθούν για να μπορέσει κάποτε το Βουλευτικό αξίωμα να είναι ένα άμισθο λειτούργημα και όχι επάγγελμα άξιο της αποστολής του με μοναδικό σκοπό την προάσπιση των συμφερόντων του Λαού που τελικά γι’ αυτόν είναι ταγμένος.

«ΑΛΛΑΓΗ» Πατρών

1.8.1977

ΕΝΑΣ  ΜΕΓΑΛΟΣ  ΗΓΕΤΗΣ  ΧΑΘΗΚΕ

Τώρα που η συγκίνηση που προκάλεσε ο θάνατος του Εθνάρχη Μακαρίου πλεύρισε σε λιμάνια γαλήνης, μπορούμε να δούμε με ξεκάθαρο μάτι τι ήταν ο Μακάριος για την Κύπρο και τον Ελληνισμό.

Για να ερευνηθεί η προσωπικότητα του Μακαρίου δεν αρκεί παρά να παρακολουθήσει κανείς το δρόμο του από τα βοσκοτόπια της Κύπρου απ’ όπου ξεκίνησε βόσκοντας τα πρόβατα του πατέρα του μέχρι το θρόνο τ’ Αρχιεπισκόπου όπου κλήθηκε να ποιμάνει τα λογικά πρόβατα, το μαρτυρικό λαό της Μεγαλονήσου, κι ακόμα στη θέση του πρώτου Προέδρου της νεοσύστατης Κυπριακής Δημοκρατίας που ήταν πραγματικά έργο καθαρά δικό του.

Σαν πνευματικός ηγέτης και φωτισμένος πρωτοπόρος στο δρόμο για τη Λευτεριά, θέρμαινε τα όνειρα και σελάγιζε τις προσδοκίες του λαού, που η μοίρα του ακριβώς λόγω της γεωγραφικής θέσεως της νήσου, ήταν να βρίσκεται στους αιώνες κάτω από τη βασανιστική τυραννία ποτέ του Ενετού, πότε του Τούρκου και πότε του Εγγλέζου.

Ανέβηκε σκαλοπάτι-σκαλοπάτι τις βαθμίδες της Ιεραρχίας της Εκκλησίας φθάνοντας με την αξιοσύνη του στο ύπατο αξίωμα του Αρχιεπισκόπου Νέας Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου.

Την καρδιά του βάραινε η καταπίεση του Λαού του και η απογοήτευση που κάθε φορά ένοιωθε όταν οι ισχυροί έδιναν υποσχέσεις οι οποίες έμεναν υποσχέσεις απραγματοποίητες.

Πολλά ειπώθηκαν για το χαμό του μα το πιο σημαντικό και το πιο σωστό ήταν πως ο Μακάριος υπήρξε μεγάλος ηγέτης ενός μικρού κράτους.

Πραγματικά υπήρξε ένα μεγάλος ηγέτης, ένας ηγέτης αναμφισβήτητου κύρους και το αποδείκνυε πάντα τόσο στο γεγονός ότι κατόρθωσε να συσπειρώσει το λαό του κάτω από τη δική του τη φωτισμένη ηγεσία με αποτέλεσμα να τον κατευθύνει στον αλάνθαστο δρόμο για τη Λευτεριά του, αποτινάζοντας τον ξενικό ζυγό, αλλά και η παρουσία του τόσο στα συνέδρια των αδεσμεύτων όσο και στον ΟΗΕ χαιρετίζονταν με θαυμασμό για την αντροσύνη του και το πολιτικό του δαιμόνιο.

Πάντα βέβαια υπάρχουν και οι σκοταδιστές που επιδιώκουν με διάφορα μέσα να υπονομεύσουν το έργο κάθε τίμιου αγωνιστή έτσι και στην περίπτωση του Μακαρίου επεχείρησαν πολλές φορές χωρίς επιτυχία την δολοφονία του και τον αφανισμό του με αποκορύφωμα το εγκληματικό πραξικόπημα της Χούντας των Αθηνών στις 15 Ιουλίου 1974 όταν επεχείρησαν να μεταβάλλουν το Αρχιεπισκοπικό μέγαρο σε τάφο του, πράγμα βέβαια που δεν πέτυχαν, πέτυχαν όμως την εισβολή των Τούρκων, την κατακράτηση του 40% του πλέον ζωτικού χώρου, την δημιουργία 200.000 προσφύγων και πολλών χιλιάδων θυμάτων.

Αλλά και παλαιότερα όταν ο αγώνας του Κυπριακού λαού είχε γίνει ένοπλος, το νησί των Σεϋχελών γίνεται τόπος εξορίας του.

Η φωνή του ήταν ικανή να γοητεύει τα πλήθη του Κυπριακού Λαού και ρίγη ενθουσιασμού σκόρπαγε στο πέρασμά του.

Η καρδιά του η τόσο ταλαιπωρημένη άλλωστε από τις τόσες κακουχίες και το σκληρό αγώνα χτυπούσε μόνο και μόνο για την Κύπρο και τούτο το διεκήρυττε, το πίστευε και το απέδειξε.

Το πλήγμα το θανατερό που δεν κατάφερε να του δώσει η χούντα με τόσο ατσάλι και τόση φωτιά που έριξε πάνω στο Αρχιεπισκοπικό μέγαρο το πέτυχε η υπερένταση των ίδιων των δυνάμεών του αλλά και η λύπη του για τον επιχειρούμενο εποικισμό της Αμμοχώστου από τον Αττίλα.

Αλλά ο Μακάριος αν και πέθανε η παρουσία του, οι παραινέσεις του κατευθύνουν και καθοδηγούν τους Κυπρίους στο δρόμο που ο ίδιος χάραξε. Άφησε στους Κυπρίους πολιτικούς και στο λαό του μια βαριά κληρονομιά. Τους είπε πως ο αγώνας θα είναι μακρύς αλλά θα είναι αγώνας μέχρι της τελικής νίκης.

Αυτός ο μακροχρόνιος αγώνας που κήρυξε ο Μακάριος ρίζωσε στις ψυχές του λαού και μετά από το μούδιασμα που προκάλεσε ο θάνατος του ηγέτη του ο λαός και η πολιτική του ηγεσία ξαναβρήκε τη ζωντάνια που του χάριζε ο χαιρετισμός του Μακαρίου από το Αρχιεπισκοπικό μέγαρο όταν ζούσε και βημάτιζε με το σφυγμό της καρδιάς του λαού του.

Τώρα η ιερή σκιά του μακαρίου κατευθύνει νοερά και θα κατευθύνει τα βήματα του λαού για την τελική Νίκη, για μια Κύπρο Κυρίαρχη, Ανεξάρτητη και Ελεύθερη…