OI ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΧΟΡΤΑΤΟΙ

OI ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΧΟΡΤΑΤΟΙ

(Αφιερωμένο στα δέκα χρόνια ιερατείας Χρυσοστόμου)

                                           Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επιτ. Δικηγόρου
                                           Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών
           Σήμερα συμπληρώνονται δέκα χρόνια από  την 19^η Φεβρουαρίου 2005 που η Ιεραρχία εξέλεξε, ως Μητροπολίτη Πατρών τον Αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου αρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Σκλήφα.
          Βέβαια υπήρξε και συνεχίζει να είναι νέος άνθρωπος με ευρύτητα πνεύματος  με  γνώσεις  και ικανότητες να διεισδύει στην κοινωνία και να εμφανίζεται συμπάσχων με το ποίμνιο του στις χαλεπές μέρες που ζει και πορεύεται.
          Δεν παύει βέβαια να είναι κι εκείνος άνθρωπος με όλες τις αδυναμίες που διαθέτουν  οι κοινοί θνητοί.
         Τα κάθε φορά περιβάλλοντα  είναι γνωστό ότι επηρεάζουν σε  μικρό η  σε μεγάλο βαθμό τους ηγέτες τόσο τις κοσμικής  όσο και της Εκκλησιαστικής ηγεσίας.
        Είχα κατά νου να παραστώ και να παρακολουθήσω την αρχιερατική θεία λειτουργία στο ναό του πολιούχου μας προεξάρχοντος του κ. Χρυσοστόμου όμως η εικόνα που αντιμετώπισα σήμερα διερχόμενος την περιοχή  όπου ο ναός του πρωτοκλήτου, με ενόχλησε μέχρι σκανδαλισμού.
      Δύο εικόνες τελείως άσχετες μεταξύ τους πλην όμως με μεγάλη συμβολική ηθική αξία ξετυλίχθηκαν εμπρός μου. Ο ναός του Πρωτοκλήτου ανοιχτός  δέχεται τους χορτασμένους χριστιανούς που θα πανηγύριζαν για τα δέκα χρόνια ιερατείας του Μητροπολίτη  και από την άλλη πλευρά μια ουρά πεινασμένων γύρω στους 100  συνανθρώπους μας να περιμένουν καρτερικά μέσα στο τσουχτερό κρύο   για να πάρουν μια τσάντα με τρόφιμα για να περάσουν το τριήμερο.

Οι δυο αυτές εικόνες δεν ταιριάζουν και δεν αρμόζουν στον χριστιανικό ανθρωπισμό  και πολιτισμό μας.

      Εάν δεν ήμουν μάρτυρας αυτής της εικόνας θα ακολουθούσα την πεπατημένη λόγω μίας κακώς νοούμενης καθώς πρέπει συμπεριφοράς προς τους ηγέτες μας. Όμως η συνείδηση μου δεν μου επιτρέπει να σιωπήσω.
     Οι γιορτές είναι ανθρώπινη αδυναμία κι ανάγκη για απολογισμό αλλά και για  αυτοκριτική. Όταν όμως αποτελούν πρόκληση τότε δεν λειτουργούν λυτρωτικά αλλά σκανδαλιστικά.
     Τα τελευταία χρόνια οι γιορτές τα πανηγύρια και τα λουκούλλεια γεύματα τη στιγμή που ο λαός πεινάει, δεν είναι προς οικοδομή είναι για γκρέμισμα.
     Δεν θα διαφωνήσω πως πολλοί χριστιανοί αλλά και αλλόθρησκοι-μετανάστες πεινάνε και έχουν ανάγκη της συνδρομής μας.
     Η εικόνα που είδα σήμερα δεν τιμά ούτε την εκκλησία ούτε το Δήμο.
     Τόσο η Εκκλησία όσο και ο Δήμος είναι σε θέση να γνωρίζουν ποιοι δημότες και ενορίτες έχουν ανάγκη των βασικών αγαθών.
Σ' αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να  εξασφαλίσουμε εκτός των απαραιτήτων και  αξιοπρέπεια.

Δεν είναι δυνατόν να υποχρεώνεις κάποιους, λόγω της ανάγκης τους να επιζήσουν βοήθεια ,  να ξεπουλάνε την αξιοπρέπειά τους και να σταλίζουν όρθιοι  στην ουρά  μέσα στο σκληρό  πρωινό κρύο.

     Με βάση τους καταλόγους  των συμπολιτών μας που μπορεί αν δεν υπάρχουν να δημιουργηθούν, ένα μικρό αυτοκίνητο  θα μπορούσε να διέρχεται από τα σπίτια των αναξιοπαθούντων   και να τους παραδίδει διακριτικά  τα όσα τρόφιμα και άλλα είδη είναι διαθέσιμα προς διανομή.
    Αυτό το έργο μπορούν να το φέρουν σε πέρας εθελοντικές οργανώσεις και εάν αυτό  δεν είναι εφικτό, ο Δήμος μπορεί ,αλλά και ο Ι.Ν.Αγίου Ανδρέου μπορεί άνετα να το πράξει.
Θα κλείσω το σημείωμά  μου με λίγα λόγια που είπε σε ομιλία του γνωστός Ιεράρχης της περιοχής μας:
«...διότι η οικονομική κρίση είναι βαθιά και μεγάλη και δεν είναι εύκολο να περάσει. Για δύο κυρίως λόγους:

Πρώτον μεν, γιατί η οικονομική κρίση είναι, ως οι πάντες ομολογούν, αποτέλεσμα της ηθικής κρίσεως των ανθρώπων. Και ενώ τούτο ομολογείται, δεν βλέπω τους ανθρώπους και τους Λαούς να αλλάζουν συμπεριφορά. Δηλαδή δεν τους βλέπω να σταματούν τον ηθικόν κατήφορο και να αναγνωρίζουν και να προτιμούν στην καθημερινή τους πράξη τις ηθικές αξίες της ζωής, όπως είναι ο Θεός και ο Νόμος Του, η αξία του ανθρωπίνου προσώπου και η ανθρωπιά, η αγάπη, η ειρήνη, η αξιοκρατία, η αληθινή γνώση (επιστήμη) με την αρετή μαζί, όπως δίδασκε ο Πλάτωνας. Γιατί «Επιστήμη χωριζομένη αρετής, πανουργία ου σοφία φαίνεται»

Δεύτερον δε, γιατί δεν βλέπω να έχουν ακόμη κατανοήσει οι άνθρωποι τις δυσκολίες και να στρώνονται στη δουλειά και στην παραγωγή των περισσοτέρων εκ των όσων χρειάζονται για τις καθημερινές τους ανάγκες αγαθών, ώστε να αισθάνονται περισσότερο ελεύθεροι και πιο ήρεμοι στη ζωή.

 Δεν βλέπω να κόβουν τα περιττά (τσιγάρο, οινοπνευματώδη, καφέδες, διασκεδάσεις), που φέρνουν τον θάνατον  και να περιορισθούμε στη χρήση των απολύτως αναγκαίων.Δηλαδή δεν βλέπω οι άνθρωποι, Άρχοντες και Λαός, να έχουν τη διάθεση να περιορίσουν εκείνα, που μας οδήγησαν στην πτώχεια.

 Δηλαδή δεν βλέπω να αρχίζουμε να αρκούμεθα σ' αυτά που έχουμε, δια να είμεθα έτσι πάντοτε ευχαριστημένοι...»

Τέλος μια ευχή στον Ιεράρχη μας: Σεβασμιότατε σας εύχομαι να είστε πάντα υγιής και δυναμικός για να υπηρετήσετε άχρι θανάτου την εκκλησία  των Πατρών της οποίας ανεδείχθητε μοναδικός νυμφίος.