ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ , ΠΟΛΙΤΕΥΤΗΣ

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ , ΠΟΛΙΤΕΥΤΗΣ

                         Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη Επίτ. Δικηγόρου

                                    Προέδρου Εταιρείας Λογοτεχνών.

Πολιτευτής, στοιχείο και φαινόμενο  εκφυλισμού της πολιτικής ζωής. Συνήθως εκλεκτός του αρχηγού του Κόμματος η των κομματικών καθοδηγητών.

Άπαξ και οριστεί υποψήφιος τον συνοδεύει αυτή η ιδιότητα εφ’ όρου ζωής.

Η βουλευτική έδρα στο Κοινοβούλιο του έχει γίνει αυτοσκοπός.

Δεν βλέπει τίποτε πλέον της μίας και μοναδικής θέσης στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Και τι δεν κάνει προκειμένου να περιφρουρήσει όχι βέβαια την έδρα αλλά κυρίως και προεχόντως  την ιδιότητα, πολιτευτής.

Σύμπτωμα κι αυτή η ιδιότητα των κομμάτων χωρίς αρχές, θεσμοθετημένα όργανα και μέλη.

 Άπαξ αποκτήσει την ιδιότητα πολιτευτής οχυρώνεται στις πρώτες θέσεις προβολής των φώτων της δημοσιότητας, προβάλλει τον εαυτό του σα μελλοντικό σωτήρα, της οικουμένης ολόκληρης.

        Μην τολμήσει κανένας και αμφισβητήσει την κυριαρχία του σε θέση βολής των τηλεοπτικών φλας.

            Χάνει την αυτοκυριαρχία του και μετέρχεται κάθε δυνατό μέσο προκειμένου να προωθήσει τη φιγούρα του σε εμφανές ,στο κοινό θέση.

 Επιδιώκει και πολλές φορές το επιτυγχάνει, με το αζημίωτο βέβαια, μιας και τόσο στον ημερήσιο τύπο όσο και στα ηλεκτρονικά μέσα, πάντα υπάρχει κάποιος ή κάποιοι που εξαργυρώνουν τη φιλοδοξία  και  την κενότητα του κυρίου πολιτευτή.

              Βέβαια το φαινόμενο καλλιεργούν κατά κανόνα τα κόμματα που θέλουν να ανταμείψουν τον αποτυχόντα στις εκλογές, με το να του  αναθέτουν  μια  θέση Γενικού Γραμματέα κάποιου Υπουργείου, προέδρου κάποιου Νοσηλευτικού Ιδρύματος η  Οργανισμού Κοινής Ωφελείας και ιδιαίτερης ασφαλώς ωφέλειας του ιδίου του πολιτευτή.

              Υπάρχουν ατυχώς άνθρωποι που την ιδιότητα του πολιτευτή   έχουν ταυτίσει με την ύπαρξη τους, και αποτελεί γι’ αυτούς  διακαή και  συνήθως ,ανεκπλήρωτο πόθο.

Είναι γεγονός βέβαια ότι άνθρωποι που υπέκυψαν σε προτάσεις υποψηφιότητας είτε από κομματικούς σχηματισμούς είτε από  αρχηγό κόμματος διακρινόμενοι  από  σοβαρότητά  και ευθύνη μετά την αποτυχία τους  επανέρχονται στα επαγγελματικά τους καθήκοντα. Εκεί που είναι καταξιωμένοι με την καθημερινότητα του επιστημονικού ή άλλου έργου τους.

Έχει αποδειχθεί πως άνθρωποι αργόσχολοι, ανεπάγγελτοι που δεν εργάσθηκαν πότε και για κανένα λόγο, ασχολούνται συστηματικά  με την πολιτική και επιχειρούν να την καταστήσουν από λειτούργημα σε επάγγελμα.

        Προσωπικά δυστυχώς στη  ζωή μου έλαχε  να συναντηθώ  με ανθρώπους που δήλωναν πολιτικοί χωρίς ωστόσο να είχαν  ποτέ εκλεγεί βουλευτές.

Πολιτευτές λοιπόν. Άνθρωποι των διαδρόμων και των προθαλάμων των διαφόρων κομματανθρώπων.

Δεν καταπονούνται ούτε και τους ενδιαφέρει εάν στη θέση τους θα μπορούσε να βρεθεί και να επιλεγεί  ένας ικανός, ένας κατάλληλος για τα κοινά πολίτης.

Δεν τον απασχολεί παρά μόνο ο εαυτός του και το χόμπι του.

Θα τους δεις να δηλώνουν πως ενδιαφέρονται η ενδιαφέρθηκαν για το τάδε πρόβλημα μίας περιοχής η μίας κατηγορίας συμπολιτών, χωρίς καν να τους το ζητήσει κανείς.

 Θα παρακολουθήσουν   τη συνεδρίαση κάποιου Δημοτικού η Περιφερειακού Συμβουλίου και ακολούθως θα κάνουν  δηλώσεις για την επίδειξη του ενδιαφέροντος τους για το ζήτημα η την έκβαση που είχε η συζήτηση του προβλήματος χωρίς φυσικά να τους  ερωτήσει κανείς.

Έτσι όπως σήμερα λειτουργούν τα κόμματα και όπως πολιτεύονται δεν πρόκειται ποτέ   να εκλείψει ο τύπος του πολιτευτή,  ανεξαρτήτως φύλου.

Έβλεπα  κατά την παρέλαση της Εθνικής επετείου στην εξέδρα των επισήμων κάποια κυρία, πολιτευτής κι εκείνη  να στέκει επιδεικτικά στις πρώτες θέσεις των εκπροσώπων, εκπροσωπώντας και προβάλλοντας κι αυτή, μόνο και μόνο τον εαυτό της.

 Τα δε τοπικά φύλλα   την επόμενη της γιορτής , συνόδευαν το όνομα της με την ιδιότητα  της πολιτευτή  του τάδε κόμματος.

Εάν δεν υπάρξει θεσμοθέτηση με καταστατικές αρχές και κατοχυρωμένα δικαιώματα και υποχρεώσεις των μελών, με τον καθορισμό ειδικών δικαστηρίων για προσφυγή  κατά των πράξεων των οργάνων η και του αρχηγού-προέδρου του κόμματος , για καταστρατήγηση διατάξεων του καταστατικού τους, τα νοσηρά φαινόμενα της εποχής μας θα συνεχίζουν να υπάρχουν και θα ξαναδούμε τετράδια σημειώσεων αρχηγών  κομμάτων σε μελλοντικές εκθέσεις, όπως είδαμε πρόσφατα στην έκθεση του Αρχαιολογικού Μουσείου για τους Αχαιούς Προέδρους Δημοκρατίας, Πρωθυπουργούς και Προέδρους της Βουλής, συνδυασμό κόμματος που είχε συντάξει-καταρτίσει  ο τότε αρχηγός του, αποκλειστικά με βάση τις δικές του προτιμήσεις και επιλογές  η  ενδεχομένως  και του στενού περιβάλλοντος του.

Μπορεί αυτό να αργήσει να συμβεί η να μη συμβεί ποτέ. Ανάλογα με το τι θα συμβεί, είναι βέβαιο πως η ιδιότητα που πολιτευτή θα ακολουθεί την πορεία της πολιτικής μας ζωής και φυσικά θα βαθμολογεί τις επιπτώσεις στα ήθη και τα πιστεύω  του λαού, πάνω στην πολιτική και τους πολιτικούς.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΤΑΚΤΙΚΟΥ ΜΕΛΟΥΣ ΗΛΙΑ ΣΤ.ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΤΑΚΤΙΚΟΥ ΜΕΛΟΥΣ ΗΛΙΑ ΣΤ.ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ  ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΩΝ ΒΡΑΔΥΝΩΝ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ ΣΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΠΑΤΡΩΝ

ΤΗΝ 12^η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2016 ΜΕ ΤΙΤΛΟ :

«Ο  ΕΝ  ΠΑΤΡΑΙΣ ΝΑΥΠΑΚΤΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ’’    

ΟΜΙΛΙΑ-ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

 ΤΑΚΤΙΚΟΥ  ΜΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ.

Είναι ιδιαίτερη τιμή για εμένα να παρουσιάσω το βιβλίο του  Ηλία Δημητρόπουλου  ‘‘Ο εν Πάτραις ΝΑΥΠΑΚΤΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ’’. Αποδέχτηκα την τιμητική αυτή πρόταση να παρουσιάσω το Συγγραφέα και το βιβλίο του, αν και ΔΕΝ είμαι Ναυπάκτιος, λόγω της συναδελφικότητας του σεβασμού και της αποδοχής του ανθρώπου Ηλία  Δημητρόπουλου, αλλά και της σιγουριάς  για το περιεχόμενο και την αξία του βιβλίου.

          Ευχαριστώ τον ίδιο  και κατ’ επέκταση ευχαριστώ το Διοικητικό Συμβούλιο ( Δ.Σ.) του Ναυπακτιακού Συνδέσμου, για τη τιμή που μου κάνατε να λάβω από τους πρώτους αυτή την έκδοση, όσο και να τη παρουσιάσω στην  Εταιρεία Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδος, που έχουμε τη τιμή να είμεθα Μέλη. Παρουσιάζεται δε το βιβλίο, στο φιλόξενο χώρο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης μαζί με τον εξαίρετο Εκπαιδευτικό και Συγγραφέα Κύριο Κυριάκο Σκιαθά, υπό  την πνευματική καθοδήγηση του Συντονιστή και Προέδρου της Εταιρείας Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδος, Κυρίου Λεωνίδα Μαργαρίτη.

1.          Όταν παρέλαβα το καλαίσθητο ομολογουμένως βιβλίο, που αξίζει να αναφερθεί ότι, το εξώφυλλό του φέρει την καλλιτεχνική σφραγίδα του γνωστού Αρχιτέκτονα Ζωγράφου Σουρεαλιστή Γιάννη Αρτινόπουλου, οδηγήθηκα στο οπισθόφυλλο για να πάρω την πρώτη γεύση. Ο Συγγραφέας καταθέτει σ' αυτό το σημείο, το σκοπό συγγραφής με τρόπο ξεκάθαρο.

Θεωρεί ''στάση ζωής’’ και ''φόρο τιμής'' την ανάσυρση μνήμης, το στέριωμα νέων γεφυρών και τη σφυρηλάτηση ατσάλινων κρίκων για τη διατήρηση ακατάλυτων δεσμών με την γενέτειρα Ναυπακτία.

Οι λόγοι συγγραφής που αναγράφονται στον Πρόλογο είναι όντως σημαντικοί ήτοι :

 α.   Πρόκειται για τον αρχαιότερο από όλους τους  Συλλόγους Ναυπακτιακής αποχρώσεως.

β.  Είναι ο τρίτος από πλευράς αρχαιότητας πατριδοτοπικός Σύλλογος των Πατρών και

γ. Η παρότρυνση πολλών συμπατριωτών του Συγγραφέα για απόκτηση της ΒΙΒΛΟΥ του Συνδέσμου, που μετουσιώθηκε σε καθήκον.

2.          Το Θέμα του εκ 319 σελίδων πόνημα, πραγματεύεται την Ναυπακτιακή παρουσία στην Πάτρα, τους τρείς (3) τελευταίους αιώνες  με κύριο άξονα τον υπεραιωνόβιο ''Σύνδεσμο εν Πάτραις Ναυπακτίων'' που από το 1892 όταν και ιδρύθηκε, λειτουργεί ανελλιπώς και  προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες τόσο στα Μέλη του, όσο και στην κοινωνία της ευρύτερης περιοχής Πατρών και Ναυπακτίας.

Οι πρωτοπόροι Ναυπάκτιοι πενήντα τρεις (53) τον αριθμό όπως αναφέρει ο Συγγραφέας, που ίδρυσαν, εδραίωσαν και οδήγησαν το Σύνδεσμο σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο, - αλλά παράλληλα προσέφεραν σπουδαίο έργο στην Πατραϊκή κοινωνία, - αξίζουν τουλάχιστον μνήμης και τιμής.

Το εξαίρετο αυτό πόνημα απευθύνεται σε ΟΛΟΥΣ εκείνους που ζουν, εργάζονται και βιοπορίζονται στην Πάτρα, έχουν καταγωγή κυρίως από τη Ναυπακτία. Απευθύνεται ακόμα σε ανθρώπους που επιθυμούν να διδαχθούν από τη συγκρότηση, τη λειτουργία και τη προσφορά ενός πατριδοτοπικού Συνδέσμου.

           Όπως εμφαντικά επισημαίνεται, η συγγραφή – έκδοση του βιβλίου, θεωρείται ίσως ο πιο σημαντικός σταθμός της εκατόν είκοσι πεντάχρονης  (125χρονης) ιστορίας του Συνδέσμου.

  Αναδεικνύεται από το βιβλίο η σπουδαία παρουσία των Ναυπακτίων στην Πάτρα με ντοκουμέντα, καθώς επίσης και  άγνωστες ιστορικές πτυχές τόσο της Ναυπακτίας, όσο και της Πάτρας. Αναδύονται άνθρωποι και καταστάσεις, που τελικά εμπλουτίζουν την ιστορία των τελευταίων εκατόν είκοσι πεντε (125) ετών, των προαναφερόμενων περιοχών (της Πάτρας και της Ναυπακτίας). Πλάθεται η προσωπογραφία του Ναυπάκτιου που κατοικεί μεν στη Πάτρα, αλλά ΔΕΝ λησμονεί τη γενέτειρά του και συμμετέχει πολύ ενεργά και δημιουργικά στο τόπο που κατοικεί.

ΔΟΜΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

3.      Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία (3) βασικά μέρη :

  Α! ΜΕΡΟΣ : 1892 – 1949 υπό μορφή ιστορήματος με κύριες πηγές τον Πατραϊκό τύπο της εποχής, δεδομένου ότι ΔΕΝ διασώθηκε το αρχείο του Συνδέσμου.

Β! ΜΕΡΟΣ : 1949 έως σήμερα με πηγές κυρίως το αρχείο. Έχει επικεντρωθεί πρωτίστως στα καθαυτά του Συνδέσμου.

Γ! ΜΕΡΟΣ : Καλύπτεται συνοπτικά η διαδρομή του Ιερού Ναού του Συνδέσμου ''ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ'' καθώς επίσης καταγράφονται και ιστορικά στοιχεία της περιοχής Ζαρουχλεΐκων.

Μετά τον Πρόλογο του συγγραφέα, σε μια προσπάθεια προϊδέασης του Αναγνώστη, παρατίθενται συνοπτικά ιστορικά στοιχεία, που δίνουν την εικόνα της εποχής τόσο για την Πάτρα, όσο και τη Ναυπακτία.

Ειδικότερα το Α΄ ΜΕΡΟΣ, εκτός των άλλων, διακρίνεται από ιστορικότητα με την παράθεση τεκμηρίων για τις δυο (2) αυτές περιοχές. Ο Συγγραφέας καταγράφει με θελκτικό τρόπο και δεξιοτεχνία σταθμούς της Ελληνικής ιστορίας, ανθρώπινες σχέσεις και αντιδράσεις, δραστηριότητες, δημιουργίες, αισθήματα. Συνδυάζει τα διαδραματιζόμενα του Συνδέσμου με τις ιστορικές στιγμές και περιόδους της Ελλάδας. Είναι δηλαδή η μελέτη της ζωής των τελευταίων εκατόν είκοσι πέντε (125) ετών της περιοχής.  Συσχετίστηκαν οι κρίσιμες ιστορικές στιγμές της πατρίδας, με τη δράση του Συνδέσμου αριστοτεχνικά, τέτοια που συναντά κανείς σε διακεκριμένους  συγγραφείς.

Ο Κύριος Δημητρόπουλος ερανίστηκε αυτούσια αποσπάσματα από αρχειακές πηγές, προκειμένου να προσδώσει περαιτέρω αυθεντικότητα.

Για του λόγου το αληθές παρατίθενται επιλεκτικά ορισμένα αποσπάσματα αυτής της μορφής :

Αναφέρεται η προσφορά στον έρανο για το Κρητικό αγώνα του Συνδέσμου. (ποσού των 120 δρχ. Σελ. 43)

 α. Παρασκευή 31 Μαΐου 1896    Φ. 651 εφημερίδα ‘‘ΝΕΟΛΟΓΟΣ’’

<<Έρανος στην Πάτρα για τον Κρητικόν  Απελευθερωτικόν Αγώνα>>

<<Εισφορά Συλλόγου Ναυπακτιέων>>

<<καίτοι ολιγομελής ο ενταύθα Σύλλογος των Ναυπακτιέων, καίτοι γλίσχρων όπως δήποτε πόρων, εψηφίσατο εν τούτοις γενναίον ποσόν υπέρ της Κρήτης.

Συνελθών χθες εις έκτακτον συνεδρίασιν αποφάσισε την εισφοράν 120 δραχμών τουθ’  όπερ και τους διευθύνοντας τον σύλλογον τιμά και αυτόν καθ’ όλου τον σύλλογον.

 Εύγε αληθώς εις τους Ναυπακτιείς, ων το παράδειγμα ας ελπίσωμεν ότι ακολουθήσωσι και τα λοιπά σωματεία>>.

β. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο η εκδρομή των μελών του Συνδέσμου στη Ναύπακτο στις 15 Ιουνίου του 1903 (Σελ. 53), αποτέλεσε ξεχωριστό γεγονός και για τις δύο περιοχές. Μέσα από τις παρατιθέμενες πληροφορίες του τύπου της εποχής (ρεπορταζ), αναδεικνύονται αξιόλογα ιστορικά, λαογραφικά και ατμοπλοϊκά στοιχεία. Συγκεκριμένα :

 ‘‘Καθώς προβλέπετο η εις Ναύπακτον εκδρομή, ήν διοργάνωσεν ο Ναυπακτιακός Σύνδεσμος, εστέφθη υπό πλήρους επιτυχίας.Τερπνότατον και εις άκρον μαγευτικόν υπήρξεν το ταξίδιον δια της Καλυδώνος, εξόχως επιβλητική και ενθουσιώδης υπήρξεν η υποδοχή, μεθ' ης υποδέχθησαν τους εκδρομείς οι κάτοικοι της Ναυπάκτου.’’

‘‘Τον κατάπλουν της Καλυδώνος εχαιρέτησαν δια κανιοβολισμών, την δε παραλίαν και τας οικίας διεκόσμησαν θαυμασίως δι' αψίδων, σημαιών, μυρσινών, δαφνών και ενετικών φανών. Αι δύο πλατείαι της πόλεως διεκοσμήσθησαν μεγαλοπρεπώς, καθώς και η οδός η άγουσα εις το ανώτερον πάσης περιγραφής αλησμόνητον Κεφαλόβρυσον. Τους εκδρομείς προσεφώνησεν καταλλήλως ο περιποιητικώτατος Δήμαρχος κ. Δ. Ιντζές εκ μέρους δε του Ναυπακτιακού Συνδέσμου και των εκδρομέων, ευχαρίστησε από του εξώστου του Ναού ''Άγιος Δημήτριος'' ο καθηγητής κ. Κ. Σούλος το δε παριστάμενον πλήθος του λαού εζητωκραύγαζεν υπέρ της Ναυπάκτου και των Πατρών’’.

‘‘Τους πάντας καταγοήτευσεν η παρακολουθήσασα την εκδρομήν Μουσική του Παναχαικού, ανακρούσασα εκλεκτά τεμάχια εις τε το Κεφαλόβρυσον και εις την πλατείαν Φαρμάκη, το δ' εσπέρας εις την παρά την προκυμαίαν πλατείαν ενθουσιωδώς χειροκροτηθείσα’’.

γ. Εξαιρετικής ευαισθησίας και πατριωτικής έξαρσης είναι τα περιγραφόμενα στη σελ. 91 του βιβλίου. Πρόκειται για το τηλεγράφημα που απέστειλε ο Σύνδεσμος δια του Προέδρου του Δημήτριου Σούλου το 1920, στον Ναυπάκτιο Συνταγματάρχη Θεόδωρο Ξύδη, όταν αυτός εισήλθε επικεφαλής στην Ανδριανούπολη.

Ανάγνωση του τηλεγραφήματος

Ο  Εν Πάτραις Σύλλογος Ναυπακτίων

Θεόδωρον Ξύδην

 Συνταγματάρχην

Ανδριανούπολιν

<<Το ευτυχές τέκνον της ευάνδρου Ιδιαιτέρας πατρίδος μας Ναυπακτίας, το οποίον ο Θεός προώρισεν πρώτον επί κεφαλής  ηρωικωτάτου 3^ου Ευζωνικού Συντάγματος να εισέλθει εις την πρωτεύουσαν της από μυθικών ακόμη χρόνων Ελληνικωτάτης Θράκης γηθόσυνος χαιρετίζει ο εν Πάτραις Ναυπακτιακός Σύνδεσμος από καρδίας ευχόμενος όπως εντός ολίγου πρώτον και πάλιν επί κεφαλής στρατιάς εισέλθη εις την πόλιν των Εθνικών ονείρων>>.

 Πρόεδρος Δημ. Σ.  Σούλος

 δ.  ε! ε! ε! και εκείνο της παρουσίας του ονομαστού Καθηγητή Κωνσταντίνου Σούλου, που άφησε εποχή στα Γυμνάσια των Πατρών τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, περιγράφεται με περίσσια ομορφιά στη σελ. 105

Επιβλητικός Καθηγητής, με σπουδαία επιστημονική κατάρτιση, αυστηρός και δίκαιος, άφησε όνομα στην εκπαιδευτική κοινότητα της Πάτρας.   Ασυμβίβαστος μπροστά στο καθήκον σε σημείο που οι μαθητές του απείργησαν το 1906, λόγω της αυστηρότητάς του.

Η έκθεση δε του Γενικού Επιθεωρητή  καταγράφει με επαινετικά λόγια και πολλά εγκώμια την προσωπικότητα, την επιβολή και την επιστημονική κατάρτιση του Καθηγητή Κων/νου Σούλου.  Αναφέρει : (Σελ. 106)

<<Ο Καθηγητής Κων/νος Σούλος, ως παλαιός άλλωστε καθηγητής και επιμελής και φιλόπονος αείποτε έχει και συγκρότησιν επιστημονικήν ικανή και μεθοδικότητα ουχί τυχούσαν. Επιβάλλεται μετά τινός τέχνης ιδιαζούσης αυτώ προς τους μαθητάς. Έχει και την φωνήν ικανώς ζωηράν και την όλην εμφάνισην ή παράστασιν κατά την ώραν της διδασκαλίας προσήκουσαν. Χρηστός και αγαθός ως κοινωνικός άνθρωπος>>.

ε. Το Α! ΜΕΡΟΣ ολοκληρώνεται με την μετάπτωση του Συνδέσμου το 1925 σε ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΝΑΥΠΑΚΤΙΩΝ ΕΝ ΠΑΤΡΑΙΣ «Ο ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ» και με την παρουσίαση των βιογραφιών των στυλοβατών του Συνδέσμου αδερφών Δημητρίου και Χαράλαμπου Χαραλαμπόπουλου και του διακεκριμένου Στρατηγού Γεωργίου Βλαχογιάννη (αδερφός του Γιάννη Βλαχογιάννη).

Το Β΄ ΜΕΡΟΣ :

α.  εμπεριέχει τον ΟΔΗΓΟ ΤΩΝ ΕΝ ΠΑΤΡΑΙΣ ΝΑΥΠΑΚΤΙΩΝ που η αξία του ουσιαστικά είναι πολύτιμη. Η απογραφή των Ναυπακτίων στην Πάτρα τη δεκαετία του 1950 παρατίθεται ως Προσάρτημα στο βιβλίο. Έχω τη γνώμη ότι κάθε σύγχρονος Ναυπάκτιος της Πάτρας, σίγουρα θα βρει στον εν λόγω ΟΔΗΓΟ, πρόγονο, συγγενή, φίλο, ή γνωστό.

β. Περιγράφεται κατά Προεδρία οι δραστηριότητες, οι συνθέσεις των Διοικητικών Συμβουλίων και οι συνεχείς βελτιώσεις του Ιερού Ναού του Συνδέσμου.

γ. Μια σπουδαία κατάκτηση, που αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία του Συνδέσμου, είναι η απόκτηση ιδιόκτητου Γραφείου επί της οδού Ρήγα Φεραίου 96, το 1999, επί Προεδρίας του Κώστα Κονίδα (σελ. 209-210). Δωρητής ήταν  η Δασκάλα Παναγιώτα Σακαλή, χήρα του εκ Πόδου Ναυπακτίας πρώην Διευθυντή ΕΛΤΑ,  Αντώνη Αναστασόπουλου.

δ. Η Ίδρυση της ΝΑΥΠΑΚΤΙΑΚΗΣ ΦΩΝΗΣ ΤΟ 1997, ήρθε να συμπληρώσει το Περιουσιακό τρίπτυχο του Συνδέσμου, ΓΡΑΦΕΙΟ - ΝΑΟΣ - ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

Να ένας ευρηματικός που συγχρόνως προβλημάτισε, Κύριος τίτλος στο φύλλο 73 του Δεκεμβρίου 2014, που δείχνει αφ’ εαυτού την βαρύτητα της εφημερίδας

Φύλλο 73  Δεκεμβρίου  2014

«ΤΟ 2015 ΜΑΣ ΕΦΕΡΕ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ…»

Μεγάλη αίσθηση προξένησε επίσης και ο Κύριος τίτλος του φύλλου 76 του  Σεπτεμβρίου 2015 της εφημερίδας. Φύλλο 76  Σεπτεμβρίου  2015

« ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (Ε.Ε.) Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ»

Αποδεικνύει το ανοικτό μυαλό το ευρύ πνεύμα, την αγάπη και τη θέληση των ιθυνόντων αυτής, για ανάδειξη της περιοχής και της ιστορικότητάς της, σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.  

 ε. Τέλος για το Β’ ΜΕΡΟΣ, ξεχωριστής σημασίας είναι η ανέγερση Μνημείου στον αύλειο χώρο του ιερού Ναού από τον Σύνδεσμο, για τους δεκαπέντε (15) εκτελεσθέντες Ναυπάκτιους στην Πάτρα, από τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής το 1943-1944.

Γ΄ ΜΕΡΟΣ

  α. Στο Γ΄ ΜΕΡΟΣ παρέχονται συνοπτικά ιστορικά στοιχεία για την περιοχή των Ζαρουχλεΐκων, όπου βρίσκεται και ο ιδιόκτητος Ιερός Ναός του Συνδέσμου, η πορεία του (Ιερού Ναού) από το 1925 που μετονομάστηκε σε ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ, η ζωή και η προσφορά του Κτήτορα Χαράλαμπου Χαρλαμπόπουλου και οι κατά καιρούς βελτιώσεις και επεκτάσεις του Ναού.

              β. Είναι άξιο προσοχής αν και ΔΕΝ αποτελεί ξεχωριστό μέρος αυτού, το τρίτο (3ο) Κεφάλαιο ''Διάφορα Πάτρας και Ναυπακτίας'' του τρίτου (3ου) μέρους του βιβλίου. Περιγράφει ο Συγγραφέας με ιδιαίτερο τρόπο τα Μνημεία, τους Ιερούς Ναούς, τα Θρησκευτικά αφιερώματα, τα Κτίσματα, τα Οδωνυμικά της Πάτρας, που έχουν σχέση με τη Ναύπακτο. Ακόμη αναφέρει σ' αυτό το τμήμα, τους αιρετούς Ναυπάκτιους που υπηρέτησαν το Δήμο Πατρέων, πνευματικά αποτυπώματα και Εγγραφές Καταστατικών στο Πρωτοδικείο Πατρών.

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΠΙΛΟΓΟ ή  ΑΡΕΤΕΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

    5.  Το βιβλίο διακρίνει πολλές αρετές ήτοι :

α. Τα στοιχεία που συμπεριλαμβάνονται σ’ αυτό, αποτελούν προσπάθεια και έρευνα πολλών ετών. Οι πηγές που αντλήθηκαν, (εφημερίδες, βιβλία, αρχείο κ.λ.π.) οδηγούν στο συμπέρασμα ότι όντως ο Κύριος Δημητρόπουλος, λειτούργησε με αίσθημα τουλάχιστον ευθύνης και προσφοράς, απέναντι στους ανθρώπους που εργάστηκαν και στήριξαν το Σύνδεσμο. Θα ήταν σημαντική παράλειψή μου, εάν ΔΕΝ αναφερόμουν με ιδιαίτερη μνεία στο φωτογραφικό υλικό που έχει συμπεριλάβει ο Συγγραφέας. Πραγματικά ΜΟΝΟ ένας Μελετητής, Ερευνητής, Ιστορικός Αναλυτής, Φιλόπατρις και αφοσιωμένος στο στόχο και στην αποστολή του  βιβλίου, θα μπορούσε να παραθέσει ΟΛΑ αυτά τα στοιχεία που το κοσμούν και τελικά συνεπαίρνουν τον Αναγνώστη. Είναι ίσως πρωτοφανής η παράθεση αυτών των έγκριτων στοιχείων αλλά και γενικότερα του υλικού υποστήριξης με αποκορύφωμα το πρώτο καταστατικό του Συνδέσμου, που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως  στις 30 Ιανουαρίου του έτους 1893. Η μελέτη οδηγεί στη δημιουργία. Ο Κύριος Δημητρόπουλος μελέτησε και ΔΕΝ δημιούργησε απλώς, αλλά έκτισε σε στέρεες βάσεις  (μεγαλούργησε).

β. Η προσπάθεια των Μελών για απόκτηση λατρευτικού χώρου, ήταν συνεχής και επίμονη μέχρι υλοποίηση του σχεδίου. Υπάρχει και διακρίνεται έντονα  στο βιβλίο μεταξύ άλλων και η θρησκευτικότητα αυτών.

γ. Ξεχωριστή έμφαση δίνεται από το Συγγραφέα των νεκρολογιών (επικήδειων λόγων) Ναυπακτίων Μελών του Συνδέσμου. ΟΛΕΣ είναι εντυπωσιακές και διατηρούν το στίγμα της λύπης, του σεβασμού, του αποχωρισμού, αλλά και του πατριωτισμού προς τους εκλιπόντες. Ξεχωρίζουν οι νεκρολογίες για τον Στρατηγό Γεώργιο Βλαχογιάννη  σελ. 129) και τον Επιχειρηματία- Δωρητή Δημήτριο Χαραλαμπόπουλο (σελ. 148).

        Η νεκρολογία για το Στρατηγό Γεώργιο Βλαχογιάννη, εκφωνήθηκε με εξαίσια πατριωτική εξύψωση από τον Άγγελο Κ. Ρηγόπουλο, που η μπρούτζινη προτομή του, βρίσκεται στο Δασύλλιο. Κρίνεται σκόπιμο χάριν της ιστορίας να αναγνωσθεί το παρακάτω απόσπασμα :

Στρατηγός Γεώργιος Βλαχογιάννης

‘‘Παλληκαριά, σύνεσις, πατριωτισμός, ευθυκρισία, ειλικρίνεια,, ανώτερα ιδεώδη, γενναιοψυχία, τιμή, αισθηματισμός, καθήκον, συμπόνια και η τις άλλη αρετή και καλωσύνη ιδού η χορεία η διέπουσα τον Γεώργιον Βλαχογιάννην εν τη ζωή και η οποία τον συνοδεύει τώρα εις την αιωνιότητα, ραίνουσα την οδόν του με τα εύοσμα άνθη της και ανακρούουσα το εξόδιον εκ του κόσμου εμβατήριον.’’

‘‘Η ληστεία εύρεν εν το προσώπω του τον δράκοντα διώκτην της, ο Μακεδονικός αγών τον ισάξιον του Παύλου Μελά σταυραετόν του, οι Ελληνικοί πόλεμοι τον πολέμαρχον και η ειρήνη τον άγρυπνον Κέρβερον της ηθικής και της πολιτικής αξιοπρέπειας’’.

Η Ελληνική πατρίς απαγγέλλει την ημερησία και τελευταία διαταγή της.

Στρατηγέ Βλαχογιάννη

‘‘Με υπηρέτησες ανδρείως, τιμίως και ευσυνειδήτως.Λάβε τώρα δια χειρός μου της δάφνης τον στέφανον και η μνήμη σου έστω αγήρως και άφθετος μεταξύ των Ελληνικών γεννεών. Ιαχή βροντερά πολεμικών πυρών ακούγεται και βεβαιούται πάραυτα του λόγου το ασφαλές.’’

‘‘Ο λόγος του Βλαχογιάννη δεν ήταν ποτέ ματαιολογία δια το σπρώξιμο της ανίας των αργοσχολούντων τραπεζορρητόρων. Ο λόγος του Βλαχογιάννη ήτο εποικοδομητικός, επουλωτικός, επανορθωτικός και ουδέποτε κατά το ελάχισστον χαλαρός έστω και χάριν αστειότητος ή κοινωνικής διπλωματίας.’’

‘‘Διότι εφρόνη – και είναι τούτο αληθές – ότι μόνο δια της αληθείας υψώνονται οι λαοί, ο δε συμβιβασμός των αντιθέσεων, όταν αύται ως εκ των φύσεών των είναι ασυμβίβαστοι προάγει την έκλυσιν της κοινωνίας και απεργάζεται την εξαφάνισιν αυτής’’.

δ. Αναφέρει γεγονότα Μελών του Συνδέσμου όπως προαγωγές, διακρίσεις, καλές και λιγότερες καλές στιγμές, με υψηλό αίσθημα δικαιοκρισίας

ε. Οι Ευεργέτες του Συνδέσμου και οι Επίτιμοι Πρόεδροι παρουσιάζονται κατά σειρά, με την τιμή που τους αναλογεί.

στ. Η ενίσχυση απόρων οικογενειών που γίνεται από το Σύνδεσμο όταν υπάρχει πραγματική ανάγκη, αποδεικνύει την ανθρωπιά των Μελών που τον περιβάλλουν. 

           ζ. ΟΛΕΣ  οι θητείες  των Διοικητικών Συμβουλίων περιλαμβάνονται στο πόνημα,  καθώς επίσης και οι απολογισμοί αυτών, με τα ανάλογα αποτελέσματα.

ΓΕΝΙΚΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ – ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ – ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ

6.      Κυρίες και Κύριοι

α. Οι άνθρωποι στη σημερινή κοινωνία, πολλές φορές αισθάνονται μόνοι και αβοήθητοι. Νιώθουν όμως την ανάγκη να μοιραστούν εμπειρίες και συναισθήματα, με τους συνανθρώπους τους. Εάν ενωθούν σ’ ένα Σύνδεσμο που τους εκφράζει, τότε ζουν πιο καλά, ευδαιμονούν, χαίρονται τις ομορφιές της ζωής και προσφέρουν.

β. Σήμερα σε μια εποχή που κυριαρχεί η κατάπτωση ηθικών αξιών, η εξαχρείωση, οι παρασιτικές αξίες, το σώμα, οι υλικές αξίες και οι απολαύσεις έχουν γίνει είδωλα, ο άνθρωπος έχει ανάγκη περισσότερο από ΠΟΤΕ να ανακαλύψει ηθικούς πυλώνες

γ. Αποτελεί βασικό στόχο του βιβλίου, η δυνατότητα που προσφέρεται να αναδιαμορφωθεί η στάση ζωής σε πολλά πράγματα, ως κάτι νέο, ζωντανό και άξιο προς μίμηση,

δ. Σκοπός του Συγγραφέα είναι μέσα από το βιβλίο του, να μας τοποθετήσει εκ νέου στις «ράγες» της σκέψης, της γνώσης, της ηθικής και της δράσης, προσδιορίζοντας έτσι την πορεία της ζωής ΟΛΩΝ μας, ξεπερνώντας τους προβαλλόμενους διαχρονικά σκοπέλους και τα εμπόδια.

7.                  α. Το ύφος του Συγγραφέα δηλαδή η δημιουργία των λέξεων και η  μαγεία αυτών σε γοητεύει κατά την Ανάγνωση. Δίδει με τη πέννα του το προσωπικό αποτύπωμα, το σήμα του ταλέντου του. Επικοινωνεί με τον Αναγνώστη δημιουργώντας σ' αυτόν ζωντανές εικόνες και αισθήματα. Γράφει πολύ καλά και το αποδίδει επίσης πολύ καλά. Η χρησιμοποίηση ορισμένων λέξεων δίνει μια ξεχωριστή σαγήνη, ένα ιδιαίτερο χρώμα, μια σημασία καινούργια. Κάθε σκέψη του Συγγραφέα είναι και μια νέα διαφορετική εικόνα.

Το ύφος επίσης είναι πρωτότυπο, δίνει ευχάριστη έκπληξη, χτυπάει όμορφα, μαγεύει, χρησιμοποιεί τις κατάλληλες λέξεις, δημιουργεί έκφραση και τελικά αποτελεί την προσωπική συγγραφική του σφραγίδα.

β. Ξεχωρίζει η διαύγεια, η καθαρότητα, η ορθότητα, η κομψότητα, η δύναμη, το φυσικό, η ευγένεια, ο πλούτος των λέξεων.

γ. Διακρίνεται ολοφάνερα η μουσική αίσθηση των λέξεων και των φράσεων δηλαδή η αρμονία.

δ. Η συντομία χαρακτηρίζει το Συγγραφέα. ΟΛΑ τα προαναφερόμενα στοιχεία περιελήφθησαν, στη διαδρομή ενός τόσο σπουδαίου  Συνδέσμου με σημαντικές δράσεις και εξαιρετική προσφορά και με πλέον των εκατό (100) ετών παρουσία, διότι καταφέρνει και κλείνει μια σκέψη σε όσο το δυνατόν λιγότερες λέξεις. Οι φράσεις του είναι μεν μικρές, αλλά με νόημα και κυρίως ΔΕΝ  πλατειάζει (μακρηγορεί).

ε. ΟΛΟ το βιβλίο διακρίνει η επινόηση, η διάταξη και το λεκτικό του Συγγραφέα.  Διαβάζεται ευχερώς, είναι  σαγηνευτικό ρέει εύκολα και ομαλά.

8.                     Ο Συγγραφέας και ως παρακαταθήκη με το παρακάτω μεστό, συγκινητικό και ως ευχή απόσπασμα, κλείνει το εξαίσιο αυτό βιβλίο ως ακολούθως :

           Μέσα σ’ αυτό το κοινωνικό περιβάλλον, το παρόν έργο καλείται να αποτελέσει τη συνέχεια της Ναυπακτιακής παρουσίας στην Πάτρα, να ορθώσει ανάχωμα στη λήθη και συγχρόνως να είναι ο βατήρας εξασφάλισης της συνέχειας.  Η ανάδειξη μόνον και μόνον ενός αγνώστου κομματιού της ιστορίας της Ναυπακτίας και η επαναφορά στις μνήμες ανθρώπων με προσφορά, για τους οποίους η λήθη παραμονεύει να τους σκεπάσει, αφ’ εαυτού δικαιώνει την προσπάθεια.

9.                     Σας παρέθεσα σε γενικές γραμμές τη γεύση που πήρα, τον αέρα που ανέπνευσα από μια πορεία, άγνωστη ή ξεχασμένη για πολλούς. Περιγράφει ο Συγγραφέας ανθρώπους και στιγμές τους, που πέρασαν και περνούν από τη ζωή μας. Όποιος διαβάσει το βιβλίο θα ενημερωθεί, θα μάθει, θα προβληματιστεί αλλά τελικά θα απολαύσει ένα διαχρονικό εξαίρετο πόνημα.

          Ο Κύριος Δημητρόπουλος κατέχει εξέχουσα θέση στους κόλπους της Πολεμικής  Αεροπορίας. Εκτιμώ ότι η άποψη των συναδέλφων  Αεροπόρων, ταυτίζεται με πολλούς ακόμη ανθρώπους της ευρύτερης περιοχής.

 Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου αντανακλάται το ήθος, η προσωπικότητα, το πάθος για δημιουργία, η πολύ μεγάλη αγάπη για το Σύνδεσμο και τα Μέλη αυτού, η αξιοπρέπεια, η ανθρωπιά, η ευγένεια ψυχής, η  εντιμότητα, η αλληλεγγύη και η προσφορά του Συγγραφέα. Έχει κατά νου ΠΑΝΤΑ να αγωνίζεται για το καλό και να αντιστέκεται στο κακό, δηλαδή να ΜΗΝ συμβιβάζεται με το κακό.

Σας ευχαριστώ που μ' επιλέξατε να παρουσιάσω αυτό το βιβλίο.

Σας ευχαριστώ για αυτά που έζησα διαβάζοντας το βιβλίο σας.

Σας ευχαριστώ παρά πολύ για τη διδακτική μορφή του βιβλίου σας, τα πνευματικά μηνύματα που έλαβα,  τη διάπλαση προσδοκιών μέσα  από την τόνωση της σκέψης, των συναισθημάτων και της αφύπνισης. 

Όσοι τυχόν ΔΕΝ το έχετε ακόμη διαβάσει, σας αφήνω να το ανακαλύψετε ΜΟΝΟΙ σας.

Εύχομαι η ΒΙΒΛΟΣ του Ο εν Πάτραις ΝΑΥΠΑΚΤΙΑΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ’’ να είναι καλοτάξιδη. Με χαρά και ανυπομονησία περιμένω το επόμενο βιβλίο.

Όπως είπε ο ΟΣΚΑΡ   ΟΥΑΪΛΝΤ ‘‘Από τους ανθρώπους ΔΕΝ λείπει η δύναμη, λείπει η θέληση’’. 

Ο δε ΠΛΑΤΩΝ είπε ‘‘Τα βιβλία είναι αθάνατα παιδιά  που θεοποιούν  τους πατεράδες τους’’.

Η δε ΜΑΡΙΑ ΡΕΖΑΝ έγραψε ‘‘ ΔΕΝ υπάρχει τίποτε πιο ωραίο στο κόσμο αυτό, από μια νύκτα που τη φωτίζουν τα αστέρια και το συναίσθημα ότι έκανες το καθήκον σου’’.

Κύριε Ηλία Δημητρόπουλε, στην Πολεμική Αεροπορία για τριάντα πέντε (35) συναπτά έτη, είναι σίγουρο ότι  κάνατε το καθήκον σας περισσότερο από το αναμενόμενο. Το ίδιο ακριβώς ΧΩΡΙΣ ΟΥΔΕΜΙΑ παρέκκλιση πράξατε για το Σύνδεσμό σας και την κοινωνία γενικότερα και με το λοιπό συγγραφικό σας έργο. Μάλιστα χαρήκαμε ΟΛΟΙ και ιδιαιτέρως οι Συνάδελφοι της Πολεμικής Αεροπορίας, που στον πρόσφατο εορτασμό της 28^ης Οκτωβρίου, ο Δήμος Ναυπακτίας σας ανέθεσε τον πανηγυρικό λόγο, στην πλατεία της Ναυπάκτου.  Εκπληρώσατε δε και αυτή την ηθική υποχρέωση όπως ήταν αναμενόμενο βέβαια, με απόλυτη επιτυχία.

.Σας ευχαριστώ παρά πολύ  για ΟΛΑ αυτά που έζησα, μέσα από το ταξίδι της Ανάγνωσης  και της Γνώσης.

Ο Θεός να σας έχει ΠΑΝΤΑ υγιή και δημιουργικό, ευτυχισμένο, χαρούμενο και να διακατέχεσθε από πνεύμα συμπαράστασης και προσφοράς.

Ευχαριστώ πολύ

 Νικόλαος  Γεωργίου   Αθανασίου

Προβάλλονται οι Διατελέσαντες Πρόεδροι και θήτευες αυτών, καθώς επίσης και φωτογραφικό υλικό που του Συνδέσμου.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΤΡΑΓΙΚΟΤΗΤΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΒΡΕΤΤΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΑΘΗΝΑ;”

Γράφει ο Φώτης Δημητρόπουλος

Φιλόλογος

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΤΡΑΓΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ Λ. ΒΡΕΤΤΟΥ “ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΑΘΗΝΑ;”

Δεν θα μπορούσε ο Λάμπρος Βρεττός, ο δάσκαλος που δεν περιορίστηκε στους τοίχους και στα θρανία της σχολικής αίθουσας να μην αξιοποιήσει μία προσωπική εμπειρία του, μία αληθινή οικογενειακή τραγωδία των χρόνων του αδελφοκτόνου εμφυλίου, καταγράφοντάς την λεπτομερειακά ως ιστορικός και παραδίδοντάς την στα λογοτεχνικά θησαυρίσματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας ως λογοτέχνης καταγόμενος από το νησί του Βαλαωρίτη και του Σικελιανού.  Και την καταγράφει υπερβαίνοντας τις ολέθριες διαχωριστικές γραμμές του μίσους αφού διεκτραγωδεί “μία βαθιά ανθρώπινη ιστορία”  στο βιβλίο του “Που είναι τα παιδιά μας Αθηνά;” [...!] (εκδ. “το Δόντι” - Πάτρα 2016), θέτοντας στο επίκεντρο την ανθρώπινη ζωή και το σεβασμό στους νεκρούς και παραμερίζοντας ιδεολογίες επιδιώξεις και στρατηγική των αντιμαχόμενων.

Και είναι τόσο ρεαλιστικά γραμμένο αυτό το πραγματικό γεγονός και με τέτοια  συναισθηματική φόρτιση  δοσμένο που ξεφεύγει τα όρια της απομνημονευματογραφικής και ημερολογιακής γραφής και αποκτά ατόφια λογοτεχνική χροιά με πλούσιο γλαφυρό λόγο και βαθύ λυρισμό ανταποκρινόμενο στα συναισθήματα από τα οποία εμπνέεται και τα οποία αποπνέει. Γι’ αυτό και χαρακτηρίστηκε μυθιστόρημα, ψυχογραφικό πεζογράφημα, νουβέλα, διήγημα, ιστορικό αφήγημα κτλ. Όμως εδώ πρόκειται για μία αληθινή, πραγματική ιστορία, που έζησε ο συγγραφέας. Και είτε πρόκειται για ένα ιστορικό γεγονός δραματοποιημένο είτε για ένα δράμα ιστοριοποιημένο, το σίγουρο είναι ότι ο Λάμπρος Βρεττός έντυσε με το φως του λόγου το δράμα, μία βαθιά ανθρώπινη οικογενειακή ιστορία, ένα από τις δεκάδες χιλιάδες γεγονός των παράπλευρων απωλειών της μεγάλης τραγωδίας της μετακατοχικής αδελφοσφαγής.

Και ασφαλώς η λογοτεχνική απόδοση των συμβάντων -που θα ήταν σε θέση ο Λ. Βρεττός να έχει κωδικοποιήσει σύμφωνα με τις ακαδημαϊκές ή δοκιμιακές προδιαγραφές της ιστοριογραφίας· γιατί μας έχει παρουσιάσει αντίστοιχα έργα του- δεν σημαίνει ότι το κείμενο του συγγραφέα δεν αποτελεί μία τομή στο ιστορικό γίγνεσθαι της περιόδου εκείνης, ένα ιστορικό δεδομένο από τα οποία βγαίνουν πολλά συμπεράσματα. Ίσα-ίσα που η λογοτεχνία φωτίζει περισσότερο την ιστορία και ιδιαίτερα την αθέατη πλευρά της, όπως στα Αριστοτελικά “καθ’ έκαστα” που διαπραγματεύεται ο Λ. Βρεττός.

Ο Βρεττός μάλιστα δε στέκεται ως απλός θεωρός με το ενδιαφέρον του ιστορικού μπροστά σε παραστάσεις του οικογενειακού του δράματος αλλά κινητοποιεί το θυμικό του, συναισθάνεται τα γεγονότα ως το σύμπαν που καθρεφτίζει ολόκληρο τον ιστορικό κόσμο. Αφοσιώνεται σ’ ένα σκοπό ενσυνείδητα γιατί  ωθείται από υψηλές ηθικές εσωτερικές δυνάμεις.  Εκπληρώνει το χρέος του ως ήρωας της δικής του ιστορίας και το καταγράφει ο ίδιος ως συγγραφέας.

Και η καταγραφή παίρνει τη μορφή ενός κειμένου που mutatis mutandis  θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τραγωδία. Η ειδοποιός βέβαια διαφορά με τον Αριστοτελικό ορισμό Έστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως…”  έγκειται στο γεγονός ότι εδώ δεν έχουμε μίμηση πράξεως αλλά την ίδια την πράξη. Ο Βρεττός δεν είναι ο συγγραφέας,  ο ηθοποιός που μιμείται, αλλά ο ίδιος ο ήρωας που ενεργεί ως το κεντρικό τραγικό πρόσωπο.

Πάντως το κείμενο, όχι μόνο λόγω της  τραγικότητας της όλης υφής και πλοκής του, ανταποκρίνεται σε αρκετές από τις Αριστοτελικές προϋποθέσεις και θα μπορούσε να  μεταπλαστεί σε τραγωδία επί σκηνής. Γιατί διαθέτει πρωτίστως τα γνωστά ως «κατά ποιον» μέρη της τραγωδίας, δηλαδή τον «μύθον»,  το «ήθος», την  διάνοια», την «όψιν», τη «λέξιν» και το «μέλος» όσο κι αν φαίνεται υπερβολικό ή περίεργο.

Η «όψις», η σκηνογραφία, οι χώροι που εξελίσσονται τα γεγονότα είναι κυρίως δύο: η εγγύς η περιοχή της πόλης της Λευκάδας -Τσουκαλάδες, Φρύνι, Γύρα με εξέχοντα το λόφο της Παναγίας της Φανερωμένης της πολιούχου και προστάτδας του νησιού -προς την οποία μάλιστα απευθύνονται παρακλήσεις όπως στον «από μηχανής θεόν»- αφενός και αφετέρου οι χώροι των νεκροταφείων στην Ήπειρο όπου κείνται οι νεκροί -γνωστοί και άγνωστοι- των πεσόντων σε μάχες του εμφυλίου στην περιοχή εκείνη. Ο συγγραφέας περιγράφει θαυμάσια την οπτική αντίθεση -contraste- των δύο τοπίων και αποτυπώνει ως έμπειρος κινηματογραφιστής τις κινήσεις και τις δράσεις των προσώπων με τρόπο ρεαλιστικό και φυσικό και αναδεικνύοντα την ένταση, την αγωνία και τα βιώματά της κάθε στιγμής που απαιτεί ο μύθος και το ήθος του δράματος.

Οι «λέξις» και το «μέλος», το λεκτικό δηλαδή και η μουσική μάλλον ταυτίζονται. Το λεξιλόγιο του Βρεττού, η κάθε του φράση, οι ρέουσες περιγραφές, τα διαλογικά μέρη, όλα με κομψοέπεια αλλά και πειστικότητα διατυπωμένα αποτελούν ένα σύνολο τόσο νευρώδους και ζωηρού όσο και ανθηρού και γλαφυρού λόγου. Και νομίζω ότι θα μου συγχωρηθεί η καταχρηστική (με αγαθή πρόθεση βέβαια) ταύτιση λέξης και μέλους όταν ο αναγνώστης θα διαβάσει μεγαλόφωνα -απαγγέλοντας- ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα του βιβλίου· γιατί θα διαπιστώσει ότι η μουσικότητα είναι συνυφασμένη με το λεκτικό και το ύφος -το ποιητικότατο- του συγγραφέα.

Ο «μύθος» του έργου δηλαδή υπόθεση εμφαίνει και τη «διάνοια» δηλαδή τις ιδέες του. Ο τρελός πόλεμος στέλνει στον Αδη αθώες ψυχές. Σκοτώνονται άδικα, παιδιά και αδέλφια. Η μάνα ερμηνεύοντας κακά σημάδια το προαισθάνεται. Ο συγγραφέας παρεμβάλλει ένα ποίημά του «Το μοιραίο γράμμα» ως μουσικοποιητικό ιντερμέντζο στην αφήγησή του που παρουσιάζει αφαιρετικά την υπόθεση του α’ μέρους. Και ύστερα αρχίζει η συγκλονιστική περιπέτεια της αναζήτησης των οστών για την ταφή τους στα χώματα του όμορφου νησιού της Αγίας Μαύρας. Κάπου η κατευθυντήρια ιδέα του συγγραφέα ως ήρωα συναντιέται μ’ εκείνη της “Αντιγόνης” του Σοφοκλέους, που είναι και  πανελλήνια και ιερή. Ο σεβασμός στο νεκρό σώμα. Το χρέος της ταφής. Με μία κουστωδία οικογενειακή που πήγαινε στο κεφαλάρι για το πλύσιμο, τον καθαρμό, των ρούχων αρχίζει το έργο· ο συγγραφέας τότε ήταν έφηβος. Και μετά μισό αιώνα ο ώριμος συγγραφέας ακολουθεί τη διαδρομή του καθαρμού των οστών του αδελφού του από τα βουνά του Γράμμου στον οικογενειακό τάφο. Καθαρμός την αρχή, καθαρμός και στο τέλος· ή καλύτερα «κάθαρση» από την «ύβρη» του πολέμου.

Γιατί αυτό ακριβώς δείχνει το “ήθος” του κεντρικού ήρωα του ίδιου του συγγραφέα. Η πορεία προς την κάθαρση είναι η εκπλήρωση του χρέους· η ανεύρεση, η μετακομιδή και η ταφή των οστών του αδικοχαμένου αδελφού. Ο Βρεττός είναι το τραγικό πρόσωπο. Οι πρώτες νεανικές εντυπώσεις είναι οδυνηρές. Το τραγικό απλώνεται μέσα στο γυμνασιόπαιδο που κρατάει ανοιχτά τα παράθυρα της ψυχής του. Εμποτίζει ολόκληρη την ύπαρξή του, έγινε η υποθεση της ζωής του, ουσιαστική και πρώτη·έγινε μοίρα του. Μάλιστα τον κυριεύει εξουσιαστικά και όχι μόνο επιφανειακά γιατί δεν αρκείται στα μοιρολόγια, τα δάκρυα και τα μνημόσυνα χωρίς την ταφή του νεκρού αδελφού. Η τραγικότητα σε βάθος και πλάτος γιατί επιχειρείται για πενήντα δυο ολόκληρα χρόνια το αδύνατο. Κερδίζει όμως ο Λ.Βρεττός την αίγλη της αναζήτησης.

Στην πρώτη προσπάθεια συντρίβεται, σωριάζεται αλλά συνεχίζει. Η ανεύρεση του νεκρού εξαδέλφου του, του δίνει δύναμη και ελπίδα. Πιστεύει ως ον ελεύθερο ότι μπορεί να αντιπαλέψει την εξωτερική αναγκαιότητα γιατί κινείται από μοναδικές εσωτερικές ηθικές δυνάμεις. Το Έργο του έχει απεκδυθεί το υλικό βιολογικό άνθρωπο και έχει ενδυθεί τον πνευματικό-ηθικό προκειμένου να αποδώσει την πρέπουσα ιερή τιμή της ταφής στα υλικά οστά του αδελφού του και να ολοκληρωθεί η πνευματική ηθική κάθαρση.  Γι’ αυτό τολμά να έρθει αντιμέτωπος με το χρόνο, τη γραφειοκρατία, τις ανυπέρβλητες δυσκολίες και την ψυχοφθόρα απογοήτευση που του αντιπαραθέτει ο έξω κόσμος. Αυτή όμως η συναίσθηση της τραγικότητάς του τον καθιστά ρωμαλέο· ο δικός του πόνος τον υψώνει γιατί ο πόνος έχει το δικό του μεγαλείο: εξωραΐζει και εξυψώνει.

Και ενώ εμείς τον παρακολουθούμε να υποφέρει, χαιρόμαστε συμπάσχοντες με την “κάθαρση του τοιούτου παθήματος”· αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά και τη λαμπρότητα της κάθαρσης και την επιζητούμε και εμείς γιατί δεν είμαστε ξένοι· η μοίρα του Λ. Βρεττού εγγίζει όλους μας. Κάπου συναντιέται και με τη δική μας μοίρα. Σκύβουμε στο πεπρωμένο του με πόνο και νιώθουμε τη δράση του να είναι και δική μας. Μαθαίνουμε να έχουμε την επίγνωση του θανάτου όσο τρομακτικό και αν είναι. Τον αποδεχόμαστε. Ποιος ξέρει;Μπορεί να ψάχνουμε και εμείς για κάποια κόκκαλα (7.975 σκορπισμένοι νεκροί στρατιώτες βρίσκονται μόνο στα βουνά της Ηπείρου από τον πόλεμο του ‘40!). Και δεν έχει σημασία ποιάς πλευράς του εμφυλίου ή της κατοχής. Και αν όχι, ο Λ Βρεττός μας βοηθάει να κατανοήσουμε το στίχο από τον “Ύμνο” του Δ.Σολωμού “...απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά ...”.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

                                Στην Άντζελα

Σαν σήμερα

ένα χέρι αναδεύτηκε απ’ τ’ άπειρο

κι άνοιξε την πρώτη σελίδα του βιβλίου,

 ολόλευκη

όπως  κι  όλες  του.

Σαν σήμερα

ένα φύλλο  απ’ τη μεγάλη δρυ

ρίζωσε στην αυλή   μας

όπως  όλα τα λουλούδια  μας.

Σαν σήμερα

 μια σταγόνα δροσιάς

κύλησε,  ίδιο δάκρυ,

απ’ το μεγάλο μάτι του Θεού

 κι έγινε   ζείδωρη βροχή.

Σαν σήμερα

μια υποσημείωση στο δημοτολόγιο

η  παρουσία σου,

μια ακόμη  μονάδα των θνητών.

Σαν σήμερα

ένα γέλιο μ’ ένα δάκρυ

έγιναν ένα

 σα   νοιώσαμε τον προορισμό

του κόσμου μας.

Σαν σήμερα

  ξαναγεννήθηκα

σε μια πορεία αέναη

με μπροστάρη το χρόνο.

Σαν σήμερα,

σήμερα και πάντα

θα υμνώ την πνοή  της δημιουργίας.

Σαν σήμερα,

σήμερα και πάντα,

θα διαβάζω

τις  νέες σελίδες που πληθαίνουν…

Σαν σήμερα,

σήμερα και πάντα,

θα με κατακλύζει  αισιοδοξία

που  έμαθες να γράφεις

όμορφα και  σταθερά.

Σαν σήμερα,

 στήθηκες στην αφετηρία,

του σταδίου των αρετών

με γεμάτο το αύριο.

  θεόσταλτες χαρές

Σαν σήμερα

 να  ζεις το σήμερα για το σήμερα

 κάθε αύριο και ξέχωρη γιορτή,

λυτρωτική  κι δηλωτική

μιας πολύχρονης πορείας!…

                Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης

Πάτρα 16-12-2016