METANAΣΤΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΑ

Διαβάζω σήμερα στις τοπικές εφημερίδες τα εξής: «Σύμφωνα με πληροφορίες ο νέος Δήμαρχος ετοιμάζεται να ζητήσει σύντομα την έγκριση του Δημοτικού Συμβουλίου για την μόνιμη εγκατάσταση των χιλιάδων παράνομων μεταναστών στην περιοχή. Δημιουργώντας μόνιμο οργανωμένο καταυλισμό για αρχή κοντά στο λιμάνι της Πάτρας με έξοδα των δημοτών φυσικά. Και δεν πρόκειται για ένα από τα γνωστά πολυπολιτισμικά πειράματα. Είτε πετύχει το πείραμα είτε όχι οι πολίτες της Πάτρας δεν θα ερωτηθούν.»
Αλήθεια τελικά θέλουμε να λύσουμε το πρόβλημα που δεκαετίες έχει η πόλη μας ή όχι;
Yπάρχει Κυβερνητική μεταναστευτική πολιτική;
΄Έχουμε συνειδητοποιήσει τις διαστάσεις του προβλήματος; Και εάν ναι , είναι λύση να γίνει ένας μόνιμος καταυλισμός κοντά στο λιμάνι;
Το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης μας στη συνεδρίαση της 22ας Ιουλίου 1997 μεταξύ των θεμάτων της ημερησίας διατάξεως συζητήθηκε και το υπ’ αρίθ.2 θέμα:Αντιμετώπιση των προβλημάτων από την παρατεταμένη παραμονή Κούρδων οικονομικών προσφύγων, στην περιοχή Αγίου Διονυσίου(Σταθμός Ο.Σ.Ε.).
Μεταφέρω από τα πρακτικά, όσα είχα διατυπώσει τότε τα οποία ατυχώς ισχύουν και σήμερα μετά από δεκατρία χρόνια. Είπα επί λέξει τα εξής:
«Είναι γεγονός ότι η παρουσία των Κούρδων στο συγκεκριμένο σημείο φώτισε σε υπερβολικό βαθμό μια εικόνα ντροπής για την πόλη της Πάτρα που ήταν τα βαγόνια του Ο.Σ.Ε. αυτός ο χώρος εκεί με τα παραπήγματα , είναι η πρώτη εικόνα που απολαμβάνει ένας επισκέπτης της πόλης που έρχεται από την Ευρώπη. Είναι λυπηρό φαινόμενο και βεβαίως εκεί υπάρχει η ευθύνη μας ότι ανεχθήκαμε τόσα χρόνια αυτή την κατάσταση. Από εκεί κι έπειτα το ότι παρατηρείται το φαινόμενο να είναι αφύλακτα ουσιαστικά τα σύνορά μας, διάτρητα κυριολεκτικά στον καθένα, στον οποιονδήποτε που μπορεί άνετα να περνάει και να εγκαθίσταται σε οποιαδήποτε πόλη της χώρας είναι ένα φαινόμενο που οπωσδήποτε θα πρέπει να μας προβληματίσει σαν λαό και σαν Κυβέρνηση .Μετά, αν κάποιος ζητεί πολιτικό άσυλο και αποδεδειγμένα είναι πολιτικός πρόσφυγας, εγώ έχω την άποψη ότι πρέπει τα του δίδεται. ΄Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση έτσι όπως έχει αποδειχθεί στην πράξη, οι συγκεκριμένοι φυγάδες δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση τουλάχιστον ΄ όπως έχει φανεί από τους ίδιους και τη συμπεριφορά των ιδίων ότι πρόκειται περί πολιτικών προσφύγων. Είναι καθαρά οικονομικοί πρόσφυγες και η συγκεκριμένη απόφαση η οποία έχει εκδοθεί από το Δικαστήριο που αφορούσε μια ομάδα συγκεκριμένων φυγάδων , όπως οι ίδιοι έχουν δείξει με τη συμπεριφορά τους δεν είναι πολιτικοί πρόσφυγες. ΄Όμως δεν σημαίνει ότι μια απόφαση που πάρθηκε για κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους μπορεί να επισείετε σα λάβαρο και να χρήζει όλους τους ομοεθνείς τους πολιτικούς πρόσφυγες. Βέβαια αυτή η ζωή ξένων….( Υπάρχει διακοπή από τον πρόεδρο του Δ.Σ. ο οποίος σημειώνει τα εξής: Και γιατί ντρεπόμαστε να το πούμε ,συγνώμη που σας διακόπτω, είναι λαθρομετανάστες ή δεν είναι; Το βάλαμε πιο κομψά «οικονομικοί πρόσφυγες»)
Θα το πω κ. Πρόεδρε είναι λαθρομετανάστες και θα το συγκεκριμενοποιήσω το πρόβλημα .Δεν έχουν καμιά διάθεση να παραμείνουν στην Ελλάδα. Αυτό είναι ένα στοιχείο το οποίο μας κάνει να καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν επεδίωξαν να ζητήσουν πολιτικό άσυλο προκειμένου να εγκατασταθούν και να αποφύγουν το στυγνό καθεστώς του Α΄ ή του Β΄ . Γιατί σε κάθε περίπτωση θα μπορούσαν κάλλιστα να εγκατασταθούν στη χώρα μας και να πάνε όπως η Αλβανοί ή οι Βορειοηπειρώτες να εργασθούν στην Ηλεία ή αλλού, να μαζέψουν ντομάτα ή οτιδήποτε άλλο και να επιδιώξουν εκ των ενόντων να στεγασθούν και να μονιμοποιηθούν κάπου. Αυτοί έχουν συγκεκριμένη αποστολή . Έχουν αποστολή να πάνε σε μια πιο εύρωστη οικονομία ,όπως είναι η Γερμανία που υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες ανεύρεσης εργασίας και αποτελεσματικότερης οικονομικής εξασφάλισης. Αυτός είναι ο στόχος τους. Και γ’ αυτό αποτελεί κέντρο έλξεως το λιμάνι των Πατρών. Αποδείχθηκε στη συνέχεια ότι ακριβώς αυτή η περίθαλψη της οποίας έτυχαν από την ευαισθησία των Πατρινών αξιοποιήθηκε, διότι έλαβαν τα μηνύματα οι υπόλοιποι προς μετανάστευση ότι στην Πάτρα είναι εξασφαλισμένα φαγητό και διαμονή και όλα τα συμπαρομαρτούντα .Συνεπώς διογκώθηκε το ρεύμα και τι αποδεικνύεται στην ουσία;
Oτι εμείς μεν κοιτάμε να δείξουμε μια καλή εικόνα προς τα έξω, αντιθέτως οι Ιταλοί , όταν πηγαίνουν εκεί, τους ξαναστέλνουν πίσω. Δεν καταλαβαίνω γιατί εμείς αυτή την πολιτική των Ιταλών την παραγνωρίζουμε; Γιατί, δεν κάνουμε κι εμείς το ίδιο; Να τους στείλουμε από εκεί που ήρθαν. Γιατί από τη στιγμή που είπα και επαναλαμβάνω είναι πολιτικοί πρόσφυγες και ζητούν πολιτικό άσυλο να τους δοθεί. Αλλά δεν συμβιβάζεται όμως το ένα με το άλλο με το ότι δηλαδή είναι «επί θύραις» για την έξοδο προς την Ευρώπη. Δηλαδή περιμένουν ανά πάσα στιγμή να βρουν την ευκαιρία. Υπήρχε καταγγελία εκ μέρους ιδιοκτητών φορτηγών, ότι σκίζουν μουσαμάδες, κινδυνεύουν οι ίδιοι από τους λαθρομετανάστες που πάνε να καλυφθούν και χίλια δύο άλλα φαινόμενα .Είχαμε περιστατικό με τους Τούρκους τους αθλητές οι οποίοι τραβολογιόντουσαν ,αυτό δεν μας τιμά καθόλου. Ατυχώς περισσεύει η υποκρισία είναι πασίδηλο. Και θα το πω και θα το τεκμηριώσω .Από την μια μεριά οι κακόμοιροι οι άνεργοι, οι πεινασμένοι της Πειραϊκής Πατραϊκής και του Λαδόπουλου, από την άλλη μεριά η ανεξέλεγκτη είσοδος της όποιας φυλής και εθνότητας φυγάδες, η διατροφή και περίθαλψή τους.
Από την μια μεριά η ευαισθητοποίηση για τους Κούρδους και από την άλλη η αναισθητοποίηση για τους Έλληνες. Λοιπόν αυτά δεν συμβιβάζονται δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να τα βάλουμε σε ένα τσουβάλι και να πούμε άντε να τα ισοπεδώσουμε, ούτε και από την άλλη μεριά όταν μιλάμε για ευαισθητοποίηση κάποιων που λένε κινδυνεύουν τα Φιλανθρωπικά Ιδρύματα της Πάτρας η «ΜΕΡΙΜΝΑ» ΤΟ «ΠΤΩΧΟΚΟΜΕΙΟ» και ο,τιδήποτε άλλο και από την άλλη μεριά επιδεικνύουμε την ευαισθησία μας και τη φιλανθρωπία στους φυγάδες και συντηρούμε μια κατάσταση που δεν μας τιμά καθόλου σα λαό και σαν πόλη.
Η δική μου άποψη είναι ότι η Πολιτεία είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για το πρόβλημα και πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στο συγκεκριμένο πρόβλημα.
Εάν διαπιστώσει ότι ορισμένοι από τους λαθρομετανάστες είναι πολιτικοί πρόσφυγες να τους παράσχει πολιτικό άσυλο και να επιδιώξει να τους εντάξει στη χώρα η σε αντίθετη περίπτωση να τους απελάσει ,όπως απελαύνει σε κάθε περίπτωση οποιονδήποτε λαθρομετανάστη . Δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να είναι η χώρα μας ξέφραγο αμπέλι στον οποιονδήποτε τυχοδιώκτη. Και για να μην χαρακτηρισθούμε για πολιτική Λεπέν ή φασιστών λέμε τα εξής:΄Αν αποδεδειγμένα συντρέχουν στο πρόσωπο κάθε λαθρομετανάστη οι προϋποθέσεις του πολιτικού πρόσφυγα είμαι ο πρώτος που θα δεχθώ να του παράσχουμε οπωσδήποτε πολιτικό άσυλο. Τα υπόλοιπα είναι μόνο και μόνο για κατανάλωση και για λαϊκισμούς πέρα για πέρα.»
Τα όσα διατύπωσα σε εκείνη τη συνεδρίαση συνυπογράφω και σήμερα μετά από δεκατρία ολόκληρα χρόνια με μια διαφορά ότι τότε είχαμε Κούρδους ενώ σήμερα έχουμε Αφγανούς, Πακιστανούς, Σομαλούς, Ρουμάνους ,Βουλγάρους και άλλες πολλές εθνότητες.
Η απόφαση που έλαβε τότε το Δημοτικό Συμβούλιο είχε ως εξής :

………………………………………………………………………………..
ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ:
1.Επισημαίνει την αδράνεια της Κυβέρνησης για την επίλυση του σοβαρού προβλήματος που έχει προκύψει από την εγκατάσταση των Κούρδων στην περιοχή της Πάτρας και αξιώνει από αυτήν να προχωρήσει σε άμεση επίλυση του εν λόγω προβλήματος,
2.Δεσμεύεται για τη συνέχιση των προσπαθειών εκ μέρους του Δήμου για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης τους στο χώρο που έχουν εγκατασταθεί, μέχρι να δοθεί οριστική λύση και ψηφίζει για το σκοπό αυτό πίστωση 600.000 δραχμών σε βάρος του Κ.Α 212/7 των εξόδων του προϋπολογισμού οικον. έτους 1997 για την ενοικίαση χημικών W.C. για δύο μήνες.
Ο νέος Δήμαρχός μας ας κάνει τον κόπο να διαβάσει τα πρακτικά εκείνης της συνεδριάσεως τα οποία όπως θα διαπιστώσει έχουν διαχρονική αξία και περιεχόμενο και καλύπτουν απόλυτα ατυχώς και τη σημερινή τραγική πραγματικότητα της πόλεως…

Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ

Με τη δημιουργία του υλικού κόσμου υπάρχει και η έννοια του χώρου. Οι μεταβολές που συντελούνται στο χώρο δημιούργησαν την ανάγκη για ανακάλυψη της έννοιας του χρόνου.
Ο άνθρωπος από την εμφάνισή του στη γη έχει άμεση σχέση με το χώρο που ζει, κινείται, αναπτύσσεται βιολογικά και πνευματικά και τέλος αφανίζεται. Ακριβώς αυτά τα στάδια της εξελικτικής του πορείας στη γη τον υποχρέωσαν να δημιουργήσει τον ημερολογιακό χρόνο, για να έχει τη δυνατότητα ελέγχου των εξελίξεων στο χώρο.
«Χρόνος και χώρος είναι τα όργανα με τα οποία ο Θεός πραγματοποιεί το πανταχού παρών του μέσα στον κόσμο και συλλαμβάνει ακαριαία τη ροή των πραγμάτων»(Νεύτων)
Δηλαδή ο Δημιουργός των πάντων είναι εκτός χώρου και χρόνου. Ο άνθρωπος σε μια συνεχή προσπάθεια ανά τους αιώνες κυριαρχείται από τη λαχτάρα να κατακτήσει τόσο το χώρο όσο και το χρόνο.
Σ’ αυτό το ανελέητο κυνήγι μέσα στον πλανήτη αναλίσκεται σ’ ένα αγώνα πολύεδρο και πολυεπίπεδο, χωρίς περιθώρια πνευματικής ηρεμίας, γαλήνης, αυτοσυγκέντρωσης και δημιουργικής ενδοσκόπησης.
Έρμαιο της φενάκης που αποκαλούμε καινούργιο χρόνο, ο άνθρωπος ,αυτάρεσκα επιθυμεί είτε να περιορίζει τις συνέπειές του είτε να ελπίζει πως ο καινούργιος χρόνος θα του προσφέρει κάτι το νέο, κάτι το εντελώς διαφορετικό, κάτι που του λείπει και κάθε φορά αυτή την προσδοκία του τη συνοδεύει κάθε πρωτοχρονιά με τις ευχές του σε συγγενείς και φίλους.
Καινούργιος χρόνος στην ουσία δεν υπάρχει. Ο αποκαλούμενος καινούργιος χρόνος είναι ένα ανθρώπινο δημιούργημα μια ανθρώπινη επινόηση σχεδιασμένη από τον ίδιο με βάση τις περιοδικά επαναλαμβανόμες κινήσεις της γης γύρω από τον Ήλιο και τον άξονα της, με σκοπό την εξυπηρέτησή του.
Ο «Καινούργιος» χρόνος αποτελεί συνέχεια του προϋπάρχοντα χρόνου. Η μόνη διαφορά είναι πως στον άνθρωπο όπως και σ’ όλα τα έμβια όντα γίνονται αισθητά τα σημάδια των βιολογικών μεταβολών , όπως εμφανίζονται και αποτυπώνονται με την ενηλικίωση, το γήρας και το θάνατο.
Όμως ανεξάρτητα απ’ αυτή τη σκοπιά η δημιουργία της αίσθησης του νέου χρόνου λειτουργεί και ως επένδυση ελπίδας μίας νέας ζωής για τους νέους ανθρώπους και φυσικά και κάποιες στιγμές περισυλλογής και σκεπτικισμού σε εκείνους που έχουν ήδη σχεδόν προσμετρήσει «το ζείν».
Με τις χρονικές αυτές στιγμές, τις εναλλαγές των χρόνων, των ημερολογιακών ετών δίνεται στον άνθρωπο η ευκαιρία να κάνει σε τακτικά χρονικά διαστήματα τον απολογισμό του για το χρόνο που έφυγε και τον προγραμματισμό του για τη νέα χρονική περίοδο που ανατέλλει.
Αυτή η νοητική πράξη δεν έχει μόνο οικονομικό και διαχειριστικό περιεχόμενο έχει κι ένα χαρακτήρα αυτοκριτικής και αυτοελέγχου σε μια προσπάθεια βελτίωσης του «έσω» ανθρώπου.
Αυτή η εναλλαγή του χρόνου λειτουργεί σαν ένας σταθμός επιβιβασμού και αποβιβασμού. Νέοι άνθρωποι γεννώνται και ξεκινούν την πορεία τους μέσα στο χρόνο και κάποιοι άλλοι ήδη φθάνουν στο τέρμα και αποβιβάζονται.
Αυτή η προσωρινότητα παραμονής μας στο χώρο ,μας δημιουργεί αντίστοιχα και την αίσθηση της προσωρινότητας και στο χρόνο.
Αυτή η αίσθηση μας κάνει να επιθυμούμε το ταξίδι μας μέσα στο χώρο και το χρόνο να είναι και να γίνεται ευχάριστο και να μη το σκιάζουν γεγονότα που λειτουργούν ανασταλτικά για την ευτυχία μας.
Ευχή του ανθρώπου στο συνάνθρωπο αυτές τις μέρες της κάθε Πρωτοχρονιάς είναι να έχει υγεία, χαρά και ψυχική γαλήνη, προϋποθέσεις για ένα άνετο κι ανώδυνο ταξίδι μέσα στο χρόνο.
Για να έχει νόημα το ταξίδι μας στο τέρμα του τοποθετούμε και από μια Ιθάκη. Μια Ιθάκη που αναφέρεται ανά τους αιώνες από φιλοσόφους και ιδρυτές θρησκειών.
Είναι η Ελπίδα. Είναι εντελώς αδύνατο να ζήσει ο άνθρωπος μέσα στο χρόνο χωρίς ελπίδα. Αν και ενίοτε είναι δύσπιστος και διστακτικός στην απόλυτη υιοθέτηση μεταφυσικών θεωρήσεων.
Για εκείνο που είναι βέβαιος ο άνθρωπος είναι πως το περπάτημά του μέσα στο χώρο και στο χρόνο είναι περιορισμένο.
Βλέπει το αύριο να γίνεται παρόν και το παρόν να γίνεται χτες, κι αυτή η ρευστότητα τον επηρεάζει και τον προβληματίζει.
Για εκείνους που έχουν οξυμένη συνείδηση ευθύνης και χρέους η αλλαγή του χρόνου είναι μια μέρα βαριάς περισυλλογής και θλίψης. για ένα ακόμη χρόνο που πέρασε, για ένα χρόνο που ακόμη «φορτώθηκαν στην πλάτη τους» ένας χρόνος που δεν ήταν επαρκής για την ολοκλήρωση των οραματισμών τους.
Είναι όμως και οι αισιόδοξοι που χαίρονται την κάθε στιγμή κι ο νέος χρόνος αποτελεί μια ακόμη αφετηρία χαράς και δημιουργίας.
Όσο ο άνθρωπος αγωνίζεται για την κατάκτηση του χρόνου και όσο επιτείνεται αυτός ο αγώνας τόσο η κατάκτηση γίνεται ένα άπιαστο όνειρο. Ο χρόνος παραμένει « ες αεί πανδαμάτωρ».
Η μόνη δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος είναι να ταυτισθεί με το χρόνο μέσα στην αιωνιότητα.
Η βεβαιότητα μίας μεταθανάτιας συνέχειας αποτελεί τη λύτρωση από την υπαρξιακή αγωνία του τέλους και της ανυπαρξίας.
Με τον ερχομό του νέου χρόνου ο άνθρωπος ελπίζει να βρει τη γαλήνη που δεν του εξασφάλισε ο προηγούμενος .Ελπίζει στην γαλήνη του «έσω ανθρώπου» και στην οικουμένη ολάκερη.
Ελπίζει στη συμφιλίωση των λαών και στη συνεργασία τους. Ελπίζει σε επιτυχίες των επιστημόνων και ερευνητών για να καταπολεμήσει τις νέες μάστιγες της εποχής μας για τις οποίες δεν είναι άμοιρος ευθυνών.
Ελπίζει κι εύχεται για την Ειρήνη, την Αγάπη, τη συναδέλφωση…


Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης

ΠΟΤΕ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ;

Το πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Χριστός αποτέλεσε ζήτημα για το οποίο έχουν γίνει στο παρελθόν πολλές αναφορές και συζητήσεις.
Τα τέσσερα ευαγγέλια και οι πράξεις των Αποστόλων που κάνουν αναφορά στη γέννηση του Θεανθρώπου δεν παρέχουν σαφείς χρονολογικές ενδείξεις. Τις περισσότερες των περιπτώσεων επιφέρουν σύγχυση αφού δεν παρέχουν σαφείς πληροφορίες.
Ο πρώτος που ασχολήθηκε με τον ακριβή προσδιορισμό του έτους της γέννησης του Χριστού είναι ο δυτικός μοναχός Διονύσιος ο αποκαλούμενος και Μικρός κατά τον 6ον αιώνα.
Ο εν λόγω μοναχός στηρίχθηκε σε εσφαλμένους υπολογισμούς και αποφάνθηκε ότι χρόνος γεννήσεως του Χριστού είναι το έτος 754 από της κτίσεως της Ρώμης.
Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος στο Β΄ κεφάλαιο(19-23) αναφέρει πως ο Χρiστός γεννήθηκε επί ημερών του Βασιλέως της Ρωμαϊκής Ιουδαίας Ηρώδη του Μεγάλου.
Ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο Γ΄ Κεφάλαιο(1-15) αναφέρει ότι ο Ιησούς βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη κατά το 15ο έτος της Βασιλείας του αυτοκράτορα της Ρώμης Τιβερίου.
Η έκφραση του Ευαγγελιστή (στιχ.23) ότι κατά την βάπτιση «ην ωσεί ετών τριάκοντα αρχόμενος» δεν μπορεί να αποτελέσει χρονολογικό καθορισμό και κρίνεται αόριστος. Αλλά και η περί του 15ου έτους της Βασιλείας έκφραση δεν είναι σαφής αφού ο Τιβέριος συνεβασίλευσε μετά του Αυγούστου από του έτους 765,και μόνος από του 767.
Δεν είναι γνωστό αν στη έκφραση του Ευαγγελιστή Λουκά η αρίθμηση των 15 ετών αρχίζει από το 765 ή από το 767.
Υπάρχει μια ακόμη ένδειξη στον ευαγγελιστή Λουκά ότι κατά τον χρόνο της γέννησης διατάχθηκε από τον Αυτοκράτορα της Ρώμης Αύγουστο απογραφή των κατοίκων της Παλαιστίνης, όπου ένεκα της απογραφής αυτής μετέβη ο Ιωσήφ στη Βηθλεέμ, στην οποία και γεννήθηκε ο Χριστός(Λουκ.2,1-14)
Η πληροφορία αυτή με τις γενόμενες επιστημονικές έρευνες απεδείχθη ακριβής από ιστορικής απόψεως αν και δεν αναφέρεται από άλλους ιστορικούς οι οποίοι βεβαίως ομιλούν για άλλη απογραφή.
Η απογραφή στην οποία αναφέρεται ο Λουκάς διατάχθηκε το 2 π.Χ. και κράτησε χρόνια.. Ένα άλλο στοιχείο προσδιορισμού του χρόνου γέννησης του Χριστού είναι ότι κατά τη διάρκεια της απογραφής στην Παλαιστίνη έγινε η επανάσταση του Ιούδα του Γαλιλαίου(Πράξεις Ε στ.37).Βέβαια από ότι είναι εξακριβωμένο η επανάσταση αυτή έγινε το έτος 6 μ Χ.
Ο Λουκάς παρέχει επίσης μια ένδειξη από το χρόνο συλλήψεως του Βαπτιστή Ιωάννη όπου γίνεται λόγος πως η σύλληψη αυτή έγινε «Εν ταις ημέραις Ηρώδου του Βασιλέως της Ιουδαίας» (Λουκ.1 ,5) αλλά και αυτή η ένδειξη δεν μπορεί να αποτελέσει βάση προσδιορισμού του χρόνου γεννήσεως του Χριστού.
Από όλα τα παραπάνω ένα είναι βέβαιο ότι ο Ιησούς γεννήθηκε επί βασιλείας Ηρώδου του Μεγάλου, ενώ πληροφορούμεθα από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο(2,15-19) ότι ο Ηρώδης απέθανε μετά τον φόρο των νηπίων της Βηθλεέμ. Το Ηρώδης στηριζόμενος στις πληροφορίες και τους υπολογισμούς των Μάγων(Ματ.2,8) είχε διατάξει τον φόνο νηπίων από δύο ετών και κάτω μεταξύ των οποίων ήλπιζε ότι θα είναι και ο Ιησούς.
Συνεπώς κατά το χρόνο της παιδοκτονίας ο Ιησούς θα πρέπει να διάνυε το δεύτερο χρόνο της επίγειας ζωής του.
Αφού γνωρίζουμε ότι Ηρώδης ο Μέγας σύμφωνα με τον ευαγγελιστή μετά την παιδοκτονία απέθανε, μπορούμε να συμπεράνουμε πότε συνέβη αυτή η παιδοκτονία, διότι από τις χρονολογικές καταχωρήσεις στην ελληνική του Ιουδαίου Ιστορικού Ιωσήπου Φλαβίου συνάγεται το συμπέρασμα ότι αυτός πέθανε το έτος 750 από κτήσεως Ρώμης.
Από τον ίδιο Ιουδαίο ιστορικό πληροφορούμαστε ότι προ του Πάσχα του έτους του θανάτου του Ηρώδη έγινε έκλειψη σελήνης η οποία προξένησε μεγάλη εντύπωση.
Είναι εξακριβωμένο ιστορικά ότι η μεγάλη εκείνη έκλειψη που ήταν ορατή και στα Ιεροσόλυμα έγινε την νύχτα της 12ης προς την 13η Μαρτίου του έτους 750 από κτίσεως Ρώμης.
Συνεπώς ο ακριβής χρόνος θανάτου του Ηρώδη του Μεγάλου καθορίζεται το έτος 750 από κτίσεως Ρώμης. Το ότι δεν ζούσε το έτος 753 αποδεικνύεται και από νομίσματα του έτους εκείνου όπου φέρουν το όνομα του διαδόχου του.
Συνεπώς το έτος Γεννήσεως του Ιησού Χριστού αντιστοιχεί όχι προς το έτος 754 από κτίσεως Ρώμης όπως εσφαλμένα προσδιορίζει το χρόνο ο δυτικός μοναχός Διονύσιος ο Μικρός αλλά προς το 748 ή 749.
Σε ποιο μήνα και μέρα γεννήθηκε ο Χριστός δεν είναι εξακριβωμένο .Η χρονολόγηση ως μ.Χ. επεκράτησε σε μας τους Έλληνες κατά τον 16ο αιώνα.
Για την ακριβή ημερομηνία(ημέρα-μήνα) δεν αναφέρουν απολύτως τίποτε oi Ευαγγελιστές. Έτσι υπήρχαν κατά καιρούς διάφορες απόψεις. Πρώτος που έκανε αναφορά σ΄ αυτή την ημερομηνία ήταν ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς κατά τον Γ΄ αιώνα και ακολούθησαν ο Ωριγένης, ο Εφραίμ ο Σύρος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Επιφάνειος Κύπρου κ.α.
Έτσι σύμφωνα με τις απόψεις αυτές δεν υπήρχε ορισμένη και σαφής ημερομηνία γεννήσεως άρα και σαφής ημερομηνία εορτασμού.
Μάλιστα επί εποχής Κυρίλλου Αλεξανδρείας μέχρι του έτους 432 η γέννηση του Κυρίου εορτάζονταν την 8η Νοεμβρίου.
Επί Αυτοκράτορος Θεοδοσίου του Μεγάλου επεβλήθη ο εορτασμός της Γέννησης του Χριστού να γίνεται την 25η Δεκεμβρίου και στην Ανατολή αφού ήδη είχε προηγηθεί η καθιέρωση του εορτασμού της γέννησης σ ΄αυτή την ημερομηνία στη Δύση .Υπήρχαν αντιδράσεις στον καθορισμό της ημερομηνίας του εορτασμού και σκανδαλισμός των πιστών, αφού εκείνη την ημερομηνία και συγκεκριμένα από 17-23 του μηνός Δεκεμβρίου οι Ρωμαίοι εόρταζαν τα Σατουρνάλια.
Για την επικράτηση της ημερομηνίας εορτασμού πρωτοστάτησε ο άγιος Ιωάννης Ο Χρυσόστομος ως πρεσβύτερος Αντιοχείας και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως.
Μόλις το 432 μ.Χ. συμφώνησαν όλες οι εκκλησίες στην ημερομηνία εορτασμού. Έκτοτε ως ημερομηνία γεννήσεως και εορτασμού έχει καθιερωθεί η 25η Δεκεμβρίου.
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΗΛΕΙΩΝ ΤΩΝ ΠΑΤΡΩΝ 1902 – 2010

Θα προσπαθήσω σ’ αυτό το μικρό αφιέρωμα, όσο πιο λιτά μπορώ, να παρουσιάσω την ιστορία των 100 και πλέον χρόνων του Συλλόγου των Ηλείων της Πάτρας, παραθέτοντας νέα στοιχεία πέραν απ’ αυτά που έχουν δημοσιευθεί ήδη στο βιβλίο μου «Ηλειακή Παροικία της Πάτρας» που εξέδωσε το 1992 με δαπάνες του ο Σύλλογος Ηλείων των Πατρών «Ο Κόροιβος».
Καθένας που ζει και αναπνέει σε μια πόλη συμβάλλει θετικά ή αρνητικά στη διαμόρφωση της ιστορίας της. Άλλος πολύ και άλλος λίγο. Άμεσα ή έμμεσα. Οι σύλλογοι και τα εργατικά σωματεία κατάφεραν «εν τη ενώσει» να δώσουν ισχύ σε ομάδες ανθρώπων που από μόνοι τους ίσως να μην κατάφερναν να κάνουν κάτι το άξιο λόγου. Την προσφορά των εργατικών σωματείων, κυρίως στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, δε μπορεί κανείς να αμφισβητήσει. Όπως και δε μπορεί να αγνοήσει και την προσφορά των συλλόγων, συνδέσμων και σωματείων, που τα μέλη τους που ζουν στην Πάτρα και κατάγονται από άλλες περιοχές.
Η προσφορά των πολυάριθμων συλλόγων που από τον 19ο αιώνα δρουν στην Πάτρα είναι ανεκτίμητη, γιατί αγκαλιάζουν ανθρώπους απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα παρέχοντας αλληλοβοήθεια, ανύψωση του πνευματικού επιπέδου με διαλέξεις και ανάπτυξη της επικοινωνίας μεταξύ των μελών τους. Η εγκατάσταση –μόνιμη ή προσωρινή– πολλών εποίκων από ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό διαμέρισμα σε μια άλλη πόλη, δημιουργούσε προβλήματα προσαρμογής αλλά και επικοινωνίας, αφού πολλοί ήσαν αυτοί που αισθάνονταν χαμένοι μεταξύ ανθρώπων από περιοχές με άλλα ήθη και έθιμα. Κι αν σήμερα με την ανάπτυξη των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας, αυτό δεν είναι τόσο εμφανές, στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα ήταν η πραγματικότητα.
Στην Πάτρα άρχισαν σιγά-σιγά να ιδρύονται σύλλογοι από το 1873 με πρώτο των Καλαβρυτινών. Ακολούθησαν των Κεφαλλήνιων το 1874, των Λακώνων και Μεσσηνίων το 1890, των Ζακυνθίων το 1893, των Κερκυραίων το 1894, των Ναυπακτίων το 1897, των Ηπειρωτών το 1900 και το 1902 αυτός των Ηλείων. Η αλματώδης ανάπτυξη της Πάτρας σαν σειρήνα τράβηξε πολλούς στην αγκαλιά της. Στα προλεγόμενα του βιβλίου «Πάτρα 1900», ο αείμνηστος Παναγιώτης Κανελλόπουλος μας πληροφορεί ότι: «…στη διαμόρφωση του πληθυσμού της Πάτρας στα τέλη του προηγούμενου με αρχές του 20ου αιώνα, την πρώτη θέση –με κριτήριο την αριθμητική δύναμη– είχαν οι Επτανήσιοι, τη δεύτερη οι Καλαβρυτινοί, την Τρίτη οι Ηλείοι και ακολουθούσαν σχεδόν ισοδύναμοι οι Μεσολογγίτες και οι Ναυπάκτιοι…».[1]
Πριν από έναν αιώνα λοιπόν, ιδρύθηκε ο πρώτος Σύλλογος Ηλείων των Πατρών και συγκεκριμένα στις 26 Μαΐου του 1902. Όπως διαβάζουμε στο μοναδικό δημοσίευμα της εφημερίδας «Νεολόγος» των Πατρών:
«Σύνδεσμος Ηλείων
Διακόσιοι περίπου Ηλείοι συνελθόντες σήμερον όπως κάμωσιν τας αρχαιρεσίας του αρτισυστάτου αυτών συνδέσμου, εξέλεξαν Πρόεδρον αυτών τον κ. Παναγούλην, Αντιπρόεδρον τον κ. Ανδρικόπουλον και Ταμίαν τον κ. Καΐρην».[2]
Δυστυχώς, παρά την επισταμένη έρευνα στα διαθέσιμα αρχεία του «Νεολόγου» αλλά και των άλλων πατρινών εφημερίδων, δεν κατάφερα να εντοπίσω περισσότερα για την όμορφη αυτή κίνηση που είχε γίνει τότε.
Να σημειωθεί ότι στην Πάτρα οι Ηλείοι –πρώτοι αυτοί– ίδρυσαν το σύλλογό τους στις 26 Μαΐου του 1902, ενώ στην Αθήνα, όπως μας πληροφορεί ο Ηλείος ιστοριοδίφης Βύρων Δάβος, η ίδρυση αντίστοιχου συλλόγου πραγματοποιήθηκε δύο μήνες αργότερα, στις 29 Ιουλίου του 1902.[3]
Στη συνέχεια, το 1909 οι νομοί Ηλείας και Αχαΐας συνενώνονται και αποτελούν το Νομό Αχαϊοήλιδος. Ακολουθούν τη δεκαετία 1912-1922 οι μεγάλοι αγώνες του Έθνους μας που απελευθέρωσαν τους σκλάβους αδελφούς μας και το 1930 διαιρείται ξανά ο νομός Αχαϊοήλιδος στους δύο προαναφερόμενους νομούς. Τη χρονιά εκείνη, σε σύνολο πληθυσμού της Πάτρας 61.278 ψυχών, οι 8.000 περίπου ήσαν Ηλείοι.
Φαίνεται ότι ο πρώτος Ηλειακός Σύλλογος είχε περάσει στην ιστορία, αφού στις 2 Μαρτίου 1930 μια ομάδα Ηλείων των Πατρών αποφάσισε να ιδρύσει νέο σύλλογο. Από το πρακτικό αυτής της συνεδρίασης είναι τα πιο κάτω:
«Πρακτικόν περί Ιδρύσεως εν Πάτραις Συνδέσμου των εν Πάτραις εγκατεστημέων Ηλείων υπό τον τίτλον ‘‘ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΝ ΠΑΤΡΑΙΣ ΗΛΕΙΩΝ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ’’
Οι κάτωθι υπογεγραμμένοι εν Πάτραις εγκατεστημένοι και εκ της επαρχίας Ηλείας καταγόμενοι Παναγιώτης Λιακόπουλος, δικηγόρος, Νικόλαος Παπαναγόπουλος, ναυτικός πράκτωρ και Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Πατρέων, Νικόλαος Μπομπής, χημικός, Γεώργιος Ξυδιάς, δημοτικός Στρατολόγος Πατρέων, Κων/νος Αναγνωστόπουλος, ιατρός, Ανδρέας Λαμπρόπουλος, ζαχαροπλάστης (είναι ο ιδιοκτήτης του ιστορικού ζαχαροπλαστείου ‘‘ΟΛΥΜΠΙΑ’’), Ανδρέας Χαρμαντάς, έμπορος, Ευγένιος Παπαναγόπουλος, ξενοδόχος, Νικόλαος Αλεξανδρόπουλος, έμπορος και Θεόδωρος Πετρόπουλος, έμπορος, συνελθόντες σήμερον την 2α Μαρτίου 1930 και ώραν 7ην μ.μ. εν τω γραφείω του κ. Νικολάου Παπαναγοπούλου και έχοντες τα υπό του νόμου απαιτούμενα προσόντα, απεφασίσαμεν και προέβημεν εις την ίδρυσιν του ανωτέρω Συνδέσμου των εν Πάτραις Ηλείων ‘‘Η Αλληλεγγύη’’ σκοποί του οποίου έσεται κλπ…κλπ
Εν Πάτραις σήμερον τη 2 Μαρτίου 1930. Οι ιδρυταί (έπονται 73 υπογραφές».
* - *
Στις πρώτες εκλογές του Συνδέσμου που έγιναν στις 30 Μαρτίου 1930 στην ταράτσα του κινηματογράφου «Πάνθεον», ψήφισαν 82 μέλη και εξελέγησαν: Πρόεδρος: Κων/νος Πρεβεδούρος, δικηγόρος,
Αντιπρόεδρος: Νικόλαος Παπαναγόπουλος, πράκτωρ και Δημοτικός Σύμβουλος,
Γενικός Γραμματέας: Παναγιώτης Λιακόπουλος, δικηγόρος,
Ταμίας: Θεόδωρος Πετρόπουλος, σταφιδέμπορος
Μέλη: Αλέξανδρος Καραμέρος, ξενοδόχος,
Νικόλαος Νινόπουλος σταφιδομεσίτης,
Κων/νος Αναγνωστόπουλος, ιατρός,
Σπυρίδων Χρυσανθόπουλος, δικηγόρος,
Ανδρέας Λαμπρόπουλος, ζαχαροπλάστης,
Άγγελος Οικονόμου, φαρμακοποιός,
Νέστωρ Ράλλης, ιατρός και
Ιωάννης Αλμπανόπουλος, ιατρός.
«Μετά την γενομένην εκλογήν, λαβών τον λόγον ο κ. Πρεβεδούρος αφού εξέφρασε τας θερμάς ευχαριστίας του δια την εκλογήν του, εδήλωσεν ότι παρ’ όλας τας επαγγελματικάς του ασχολίας θα επιδιώξη, ενισχυόμενος από τα αξιότιμα μέλη του Δ.Σ. και παρ’ όλων των αγαπητών συμπολιτών να συντελέση εις την πραγμάτωσιν των σκοπών του συλλόγου, όστις είναι ένας από τους αξιολογωτέρους συλλόγους όχι μόνον από αριθμητικής απόψεως, αλλά από πάσης άλλης απόψεως και τέλος ηυχήθη υπέρ της καλλιτέρας προόδου και της ανωτέρας ηθικής και υλικής ανυψώσεως των Ηλείων».[4]
Στις αρχαιρεσίες του Συλλόγου το 1932 εξελέγησαν:
«Πρόεδρος: Νίκος Ε. Παπαναγόπουλος, πράκτωρ
Αντιπρόεδρος: Θεόδωρος Πετρόπουλος, σταφιδέμπορος
Ταμίας: Νικόλαος Αλεξανδρόπουλος, σταφιδέμπορος
Γενικός Γραμματέας: Ανδρέας Καλαντζόπουλος, δημοσιογράφος
Έφορος: Ανδρέας Λαμπρόπουλος, ζαχαροπλάστης
Σύμβουλοι: Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, ξενοδόχος
Πάνος Λιακόπουλος, δικηγόρος
Ανδρέας Ανδρουτσόπουλος, σταφιδέμπορος
Βασίλειος Μανιάτης, υπάλληλος Αμερικανικού Προξενίου
Διονύσιος Γαλανόπουλος, έμπορος
Βίκτωρ Βικτωράτος, εμπορορράπτης
Ανδρέας Χαρμαντάς, έμπορος
Το Διοικητικό Συμβούλιο με ομόφωνη απόφασή του ανακήρυξε επίτιμο πρόεδρο τον Ξαβέριο Παπαηλιού, διευθυντή Εθνικής Τραπέζης».[5]
Δραστήριος ο πρόεδρος του Συλλόγου Νίκος Ε. Παπαναγόπουλος που την εποχή εκείνη ήταν Δημοτικός Σύμβουλος Πατρέων και πρόεδρος της Ένωσης των Εφέδρων Υπαξιωματικών, κατήλθε και ως υποψήφιος βουλευτής στις εκλογές της 6-3-1933 με τον Λαϊκό συνδυασμό εκπροσωπώντας τον κάμπο της Ηλείας «κατόπιν αξιώσεως πλείστων συγγενών του και φίλων και ισχυρών παραγόντων, αξιούντων να εκπροσωπευθή την φοράν αυτήν και η Ανδραβίς εις τον αντικυβερνητικόν συνδυασμόν, ήτις αριθμεί περί την μίαν χιλιάδα ψήφων. Δεδομένου δε, ότι ο κ. Παπαναγόπουλος είναι πασίγνωστος και δημοφιλής καθ’ όλην την Ηλείαν, λόγω των πολλαπλών του υπηρεσιών, δύναται να θεωρηθή από τούδε ως έχων εξησφαλισμένην την επιτυχίαν».[6]
Όμως η φιλόδοξη αυτή κάθοδος δεν αξιολογήθηκε και τόσο θετικά από τους συμπολίτες του και ο Παπαναγόπουλος έλαβε μόλις 118 ψήφους με αποτέλεσμα να μην ξανασχοληθεί με την πολιτική και να δώσει όλη την ενεργητικότητά του στην προώθηση των θεμάτων του Συλλόγου μέχρι τις παραμονές του Ελληνοϊταλικού πολέμου.
«Σύλλογος των εν Πάτραις Ηλείων
Καλούνται άπαντα τα μέλη του συλλόγου των εν Πάτραις Ηλείων όπως σήμερον και ώραν 9,30 π.μ. παρευρεθώσιν εις το επί της οδού Αγίου Ανδρέου 33 «Ξενοδοχείον Πριγκηπικόν» ένθα το γραφείον του ημετέρου συλλόγου όπως μεταβώμεν εν σώματι εις την τελεσθησομένην λιτανείαν του Πολιούχου μας Ανδρέου.
Ο Πρόεδρος: Νικ. Ε. Παπαναγόπουλος - Ο Γραμματεύς: Χαράλαμπος Ράντος»[7]
Στις 20 Μαΐου 1934 ο Σύλλογος Ηλείων των Πατρών διοργάνωσε μια μεγάλη εκδρομή στα πάτρια με τελικό προορισμό την Αρχαία Ολυμπία. Για το σκοπό αυτό μίσθωσε έκτακτη αμαξοστοιχία με αναχώρηση την 5 ½ πρωινή και επιστροφή την 10,30 το εσπέρας. Εκτός της Αρχαίας Ολυμπίας οι εκδρομείς επισκέφθηκαν τον Πύργο και την Αμαλιάδα. Για την εκδρομή αυτή ένας εκ των συμμετασχόντων σημείωσε στον «Νεολόγο»:
«ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΡΟΜΗΝ ΗΛΕΙΩΝ
Κύριε Διευθυντά
Εις εν των τελευταίων φύλλων του «Νεολόγου» ανέγνωσα μετ’ ευχαριστήσεως ότι το Διοικητικόν Συμβούλιον του Συλλόγου των εν Πάτραις Ηλείων εξέφρασε τας ευχαριστίας και εξέλεξεν επίτιμον μέλος του Συλλόγου του τον Δήμαρχον Αμαλιάδος διά την προ ημερών γενομένην προς τους εκδραμόντας εις Αρχαίαν Ολυμπίαν Ηλείους θερμήν υποδοχήν.
Φρονώ ότι επιβάλλεται επί τη ευκαιρία ταύτη και εις ημάς τους συνεκδρομείς μετά του Συλλόγου ξένους, να ευχαριστήσωμεν θερμώς εν γένει τους κατοίκους της Αμαλιάδος. Διότι, πάντες επωφεληθέντες της ημέρας της αναπαύσεως εκ της εργασίας, εσχηματίσαμεν την εκδρομήν, όχι μόνον χάριν αναψυχής αλλά μεταβαίνοντες εις την Αρχαίαν Ολυμπίαν να θαυμάσωμεν και προσκυνήσωμεν τα λείψανα και τα αριστουργήματα των αρχαίων μας προγόνων. Εις δε τον Πύργον και Αμαλιάδα να καταθέσωμεν ευλαβώς εις το μνημείον του θυσιαθέντος αδελφού μας στρατιώτου διά την πατρίδα ένα στεφάνι εξ ανθέων του Μαΐου και να σταθώμεν επί τινα λεπτά, προσκυνηταί προ του μνημείου.
Τον σκοπόν μας τούτον εκτιμήσαντες, η ευγενής Δημοτική Αρχή και ο φιλόξενος πληθυσμός της πόλεως Αμαλιάδος, προσήλθον σύσσωμοι με το αίσθημα της αλληλεγγύης και της αγάπης προς τον πλησίον και μας υπεδέχθησαν μετά της μουσικής με θερμοτάτας διαχύσεις, στρώσαντες την οδόν της διαδρομής μας μέχρι του μνημείου με δάφνας. Διά τούτο, κατά την εκκίνησιν του τραίνου, παιανιζούσης της μουσικής οι εκδρομείς δικαίως εξέφερον βαθειά από την καρδιά των τας λέξεις «Μπράβο Αμαλιάς».
Ο εκ των εκδρομέων Γεώργιος Κόλλιας». [8]
Έτσι, όταν λίγους μήνες αργότερα, στις 9 Ιουλίου του 1934, δολοφονήθηκε ο Δήμαρχος Αμαλιάδος Διονύσιος Λαγκαδινός, η είδηση της αποτρόπαιας πράξης προκάλεσε ζωηρή συγκίνηση μεταξύ των Ηλείων των Πατρών. Συνήλθε εκτάκτως το Δ.Σ. του Συλλόγου και εξέδωσε το πιο κάτω ψήφισμα:
«Το Διοικητικόν Συμβούλιον των εν Πάτραις Ηλείων συνελθών εκτάκτως επί τω αγγέλματι του τραγικού τέλους του Δημάρχου Αμαλιάδος Διονυσίου Λαγκαδινού, επιτίμου μέλους, αποφασίζει:
Την κατάθεση αντί στεφάνου, το ποσό των 300 δραχμών εις την ενοριακήν επιτροπήν του ναού Αγίου Αθανασίου Αμαλιάδος υπέρ των απόρων ενοριτών της.
Να αναρτηθή η σημαία του συλλόγου μεσίστιος επί τριήμερον κλπ
Ο Αντιπρόεδρος Γεώργιος Μαρινόπουλος, ο Γεν. Γραμματέας Χαράλαμπος Ράντος». [9]
Με την κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ανεστάλησαν οι δραστηριότητες του δευτέρου κατά σειρά συλλόγου των Ηλείων των Πατρών. Ακολούθησαν τα μαύρα χρόνια της Κατοχής μέχρι που ήλθε η πολυπόθητη Απελευθέρωση. Δεν πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα που οι Ηλείοι της Πάτρας αισθάνθηκαν την ανάγκη να επανασυστήσουν τον Σύλλογό τους. Στις 24-12-1946 ο σύλλογος ανασυγκροτήθηκε και εξέλεξε προσωρινή διοικούσα Επιτροπή η οποία ενέργησε για να εγγράψει τους Ηλείους των Πατρών στα μητρώα του Συλλόγου. Η Επιτροπή είχε εξουσιοδοτήσει τον Δημοτικό Υπάλληλο Χρήστο Γαλανούλια να διενεργήσει τις εγγραφές στο Δημαρχείο όπου εργαζόταν.[10] Στις 22 Ιουνίου του 1947 στις πρώτες μετά την Κατοχή αρχαιρεσίες εξελέγησαν:
«Πρόεδρος ο Κων/νος Αναγνωστόπουλος, ιατρός,
Αντιπρόεδρος ο Νικόλαος Αλεξανδρόπουλος, σταφιδέμπορος,
Γεν. Γραμματέας ο Χρήστος Γαλανούλιας, Δημοτικός υπάλληλος,
Ταμίας ο Πέτρος Βατσής, έμπορος
και Σύμβουλοι οι: Χρήστος Κουτρουμπής, Επόπτης Εργασίας,
Αθανάσιος Σαρμάς, σταφιδέμπορος,
Δημήτριος Ηλιάδης, έμπορος,
Χαράλαμπος Δρακόπουλος, Πρόεδρος Αρτοποιών Πατρών,
Παύλος Βασιλόπουλος, καθηγητής,
Χαράλαμπος Μαράζης, εμπορικός αντιπρόσωπος,
Θεοφάνης Γιαρμενίτης, ταγματάρχης ε.ά. και
Χρήστος Αχτύπης, ταγματάρχης ε.ά.». [11]
Μια δεκαετία περίπου αργότερα και συγκεκριμένα στις 8 Φεβρουαρίου 1959, γενομένων αρχαιρεσιών του Συλλόγου των εν Πάτραις Ηλείων, εξελέγησαν κατά σειράν επιτυχίας οι κάτωθι:
«Χρήστος Γαλανούλιας, Πέτρος Βατσής, Χρήστος Χρηστόπουλος του Επαμεινώνδα, Ανδρέας Λαμπρόπουλος, Γεώργιος Πετρόπουλος, Ανδρέας Κολλιόπουλος, Κων/νος Λαδέας, Ηλίας Τσαούσης, Άγγελος Μητσώνιας, Πάνος Λυμπέρης, Νικόλαος Κολόσακας και Ανδρέας Χαρμαντάς». [12]
Ο δεύτερος κατά σειρά σύλλογος διατηρήθηκε μέχρι το 1967 όταν η 7χρονη δικτατορία ανέστειλε τη λειτουργία πολλών συλλόγων και σωματείων. Μετά την πτώση της κρίθηκε αναγκαία η δημιουργία νέου συλλόγου. Εδώ έχουμε όχι επανασύσταση του παλιού, αλλά ίδρυση νέου.
Στις 24 Σεπτεμβρίου 1974 η Προσωρινή Επιτροπή έβγαλε ανακοίνωση που καλούσε τους Ηλείους των Πατρών να «πλαισιώσουν την κίνηση για τη δημιουργία ενός Συλλόγου των εν Πάτραις Ηλείων». Ο Σύλλογος ξεκίνησε κατ’ αρχήν με ένα μικρό πυρήνα Ηλείων που τον αποτελούσαν οι: Λεωνίδας Μαργαρίτης, ασκούμενος δικηγόρος τότε και στη συνέχεια για πολλά χρόνια Πρόεδρος του Συλλόγου, Δημήτριος Ρουμελιώτης, γιατρός, Δημήτριος Βασιλόπουλος, δικηγόρος, Ανδρέας Κόκκοτας, εκπαιδευτικός, Γεώργιος Μωραΐτης, χημικός, Ιωάννης Γαλανόπουλος, έμπορος και Δημήτριος Σπηλιόπουλος, ιδιωτικός υπάλληλος.
Η ονομασία που δόθηκε στον αρτισύστατο σύλλογο ήταν «Κόροιβος» από το όνομα του πρώτου Έλληνα Ολυμπιονίκη Κοροίβου του Ηλείου το 776 π.Χ. Την 1η Μαρτίου 1975, 21 ιδρυτικά μέλη υπέγραψαν το πρακτικό ίδρυσης και ενέκριναν το καταστατικό του σωματείου που αποτελείτο από 29 άρθρα.
Από τις δραστηριότητες του τρίτου κατά σειρά Συλλόγου, μπορούμε εν συντομία να αναφέρουμε την έκδοση της μηνιαίας εφημερίδας «Ήλιδα» την τριετία 1978-1980, τη διοργάνωση πολλών πνευματικών εκδηλώσεων, επισκέψεις σε ιδρύματα της Ηλείας, δημιουργία Κοινοτικής Βιβλιοθήκης στο Σιμόπουλο Πηνείας, βραβεύσεις αριστούχων μαθητών παιδιών μελών του συλλόγου, πολλές εκδρομές στην Ηλειακή γη και σε διάφορα μέρη της Ελλάδος, συνεστιάσεις κλπ. που σκοπό είχαν τη σύσφιξη των δεσμών μεταξύ των μελών, κάτι που κατάφερε με επιτυχία ο Σύλλογος.
Πριν κλείσω την περιεκτική παρουσίαση του Συλλόγου Ηλείων των Πατρών, θα αναφέρω επιγραμματικά τους διατελέσαντες Προέδρους του «Κοροίβου» από το 1975 μέχρι σήμερα που κατά σειρά είναι οι: Λεωνίδας Μαργαρίτης, Πάνος Τζαβάρας, Νικόλαος Τσάκωνας, Λάμπρος Γεωργόπουλος, Δημήτριος Παναγιωτακόπουλος, Θεόδωρος Ρέγκλης και Aγγελική Μαργαρίτη.

Ένας αιώνας Συλλόγου Ηλείων των Πατρών, μια σημαντική επέτειο που μας κάνει υπερήφανους, όταν σήμερα στους δύσκολους καιρούς της παγκοσμιοποίησης και του ατομισμού που είναι αποτρεπτικοί για τη συμμετοχή και τη δραστηριοποίηση του καθενός μας στα κοινά, εμείς είμαστε παρόντες και κρατάμε ζωντανό το Σύλλογό μας βοηθώντας έτσι τους συμπατριώτες μας τόσο εδώ όσο και στην ιδιαίτερή μας πατρίδα.
Ο Σύλλογος των Ηλείων «ο Κόροιβος» ακολούθησε τις διακυμάνσεις της κοινωνίας. Άλλοτε, όταν υπήρχε μαζικότητα στους συλλόγους (συνδικαλιστικούς, πολιτιστικούς κλπ), ήταν από τους δραστήριους στην πόλη των Πατρών με πολλές εκδηλώσεις. Ο σύγχρονος όμως τρόπος ζωής αποξένωσε κατά πολύ τους συνανθρώπους μας και τους οδήγησε σε μια ατομική πορεία. Μην ξεχνάμε όμως ότι η απόσταση πλέον των δύο νομών με τα μέσα μαζικής μεταφοράς αλλά και με τα ΙΧ έχει εκμηδενιστεί και δεν θεωρεί πια ο Ηλείος την ανάγκη να είναι μέλος σε σωματείο αφού δεν αισθάνεται ότι είναι μακριά από την ιδιαίτερη πατρίδα του, κάτι που συμβαίνει ιδιαίτερα με τους Κρήτες, τους Μακεδόνες, τους Θράκες, τους Χιώτες κλπ.
Η Πάτρα ήταν και είναι η πρωτεύουσα της περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος και οι αποφάσεις καλώς ή κακώς παίρνονται από εδώ. Πολλά είναι τα θέματα που θα μπορούσε να συμβάλλει στην επίλυσή τους ή στην ανάδειξή τους ο «Κόροιβος» και σε πολλά έχει βάλει τη σφραγίδα του.
Εύχομαι ο Σύλλογος να συνεχίσει τις δραστηριότητές του και στο νέο αιώνα που διανύουμε και να είναι ο συνδετικός κρίκος όλων των Ηλείων που ζουν και δραστηριοποιούνται στην Πάτρα με την ιδιαίτερη πατρίδα τους.
* Ο Λεωνίδας Καρνάρος είναι ιστορικός μελετητής και συγγραφέας





[1] «Πάτρα 1900», Αλέκου Μαρασλή, εισαγωγή Παναγιώτη Κανελλόπουλου, Πάτρα 1978, σελ. 9
[2] εφημ. «Νεολόγος» Πατρών 27-5-1902
[3] «Στον Πύργο και στην Ηλεία του 1821-1930», Βύρωνα Δάβου, ανατύπωση από την εφ. «Πατρίς», Πύργος 1985, σελ. 206
[4] εφημ. «Νεολόγος» 7-4-1930
[5] εφημ. «Νεολόγος» 13-3-1932
[6] εφημ. «Νεολόγος» 24-2-1933
[7] εφημ. «Νεολόγος» 30-11-1933
[8] εφημ. «Νεολόγος» 28-5-1934
[9] εφημ. «Νεολόγος» 10-7-1934
[10] εφημ. «Νεολόγος» 27-12-1946
[11] εφημ. «Νέα Αμαλιάς» Αμαλιάδος 23-6-1947
[12] εφημ. «Ηλειακή Φωνή» Αθηνών 19-2-1959

ΛΕΩΝΙΔΑΣ Κ. ΚΑΡΝΑΡΟΣ

KΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ ΚΑΙ «ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ»

Η Ελληνική Βουλή ψήφισε το χρόνο που ήδη μας αφήνει τον Νόμο 3852/2010 «περί Διοικητικής Αναδιοργάνωσης της Ελλάδας», που φέρει την ονομασία «Καλλικράτης». Η ονομασία έχει αποδοθεί εσφαλμένα στον αρχιτέκτονα Καλλικράτη που είναι και ευρύτερα γνωστός εφ’ όσον μαζί με τον Ικτίνο δημιούργησαν τον Παρθενώνα. Το ακριβές είναι, ότι η ονομασία του σχεδίου προέρχεται από τον Αχαιό πολιτικό Καλλικράτη τον καταγόμενο από το Λεόντιο , Κυβερνήτη της Αχαϊκής Συμπολιτείας.
Ο πολιτικός Καλλικράτης έζησε τον 2ο αιώνα π.Χ. και κυβέρνησε το μεγαλύτερο κοινό της εποχής του. Εκείνη την περίοδο τέτοια κοινά είχαν δημιουργήσει πολλές περιοχές της Αρχαίας Ελλάδος όπως η Αιτωλία, η Βοιωτία και η Ήπειρος. Στόχος των συνενώσεων γνωστών ως Συμπολιτειών ήταν να ενδυναμώσει μέσω της συνεργασίας πολλές μικρές κι αδύναμες πόλεις. Το συγκεκριμένο πολιτικό Καλλικράτη ο περιηγητής Παυσανίας χαρακτηρίζει ως τον «κακό δαίμονα όλης της Ελλάδας» και ο Πολύβιος, ως «μορφή φυσικής αποστροφής».
Οι Ρωμαίοι το 168 π.Χ. υπό τον Αιμίλιο Παύλο, νίκησαν και υπέταξαν τη Μακεδονία στην μάχη της Πύδνας. Το έτος 167 π.Χ. ο Ρωμαιόφιλος ο Αχαιός Καλλικράτης στρατιωτικός και Διοικητής της Αχαϊκής Συμπολιτείας, κατέδωσε ως αντιρωμαϊκούς 1.000 εξέχοντες πολίτες στους Ρωμαίους, οι οποίοι οδηγήθηκαν δούλοι στην εξορία. Μετά από 17 χρόνια αιχμαλωσίας, συγκεκριμένα το 150 π.Χ. επέστρεψαν στην πατρίδα τους οι 300, από τους 1.000 που είχαν εξοριστεί γιατί οι υπόλοιποι 700 είχαν στο μεταξύ πεθάνει. Ο Καλλικράτης πέθανε και την εξουσία στη Συμπολιτεία την ανέλαβαν οι αντιρωμαϊκοί που κήρυξαν πόλεμο στη Σπάρτη . Η Σπάρτη είχε αντιπαλότητες με την Αχαϊκή Συμπολιτεία και ζήτησε βοήθεια από τη Ρώμη. Οι Ρωμαίοι αρχικά δεν φάνηκαν πρόθυμοι να την παράσχουν μια και είχαν εμπλακεί στον Γ' Καρχηδονιακό πόλεμο και υπήρξε σε εξέλιξη το κίνημα του Ανδρίσκου στη Μακεδονία. Όμως έστειλαν πρέσβεις στη Συμπολιτεία και ζήτησαν να αποχωρήσουν από αυτή η Σπάρτη, η Κόρινθος, ο Ορχομενός και άλλες πόλεις. Όμως οι Αχαιοί δε δέχτηκαν. Μια πρώτη σύγκρουση έγινε στη Σκαρφεία όπου ο αρχηγός των Αχαιών Κριτόλαος , έπαθε πανωλεθρία και ο αρχηγός των Ρωμαίων, Μέτελος , προχώρησε ακάθεκτος στην Πελοπόννησο. Μετά το θάνατο του Κριτόλαου, στρατηγός στην Αχαϊκή Συμπολιτεία αναγορεύθηκε ο Διαίος , που μισούσε βαθύτατα τους Ρωμαίους. Το έτος 146 π.Χ είναι ο χρόνος , που η Ελλάδα κατακτάται από τους Ρωμαίους οι οποίοι διορίζουν δικούς τους Ηγέτες και οριστικοποιούν το Imperium Romanum.
Σήμερα η θεσμοθέτηση και υλοποίηση του σχεδίου ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ συμπίπτει με μια άλλη πτυχή της νεώτερης ιστορίας της χώρας μας, την οικονομική υποδούλωση και εξάρτηση της χώρας μας από τις Τράπεζες της Ευρώπης και το Δ.Ν.Τ.
Ο σύγχρονος Καλλικράτης δεν περιορίσθηκε να στείλει στην εξορία ως αντιαμερικανούς 1000 εξέχοντες πολίτες αλλά ολόκληρο τον Ελληνικό λαό, εξαιρώντας τους 1000 οικονομικά εξέχοντες, έχοντες και κατέχοντες πολίτες οι οποίοι αφού ρήμαξαν το δημόσιο ταμείο, λεηλάτησαν κυριολεκτικά το δημόσιο πλούτο εξήγαγαν σε τράπεζες της αλλοδαπής τα κλεμμένα, εξασφάλισαν τη ζωή των εγγονών των παιδιών τους, καταχρέωσαν τη χώρα με δάνεια για την εξυπηρέτηση παλαιότερων χρεών και την κάλυψη λειτουργικών δαπανών της εξουσίας, τα φόρτωσαν στη συνέχεια στις πλάτες των 12.000.000 κατοίκων της χώρας . Και τα δάνεια τα έλαβαν όχι για την προστασία του Εθνικού Συμφέροντος αλλά για τα συμφέροντα των χιλίων τους οποίους προστάτευσαν με τον τρόπο που πολιτεύθηκαν.
Και συγκεκριμένα δεν αξίωσαν από κανένα την επιστροφή των κλεμμένων , δεν δήμευσαν περιουσίες ληστών, δεν τους κατονόμασαν καν για να μη προσβάλλουν τα προσωπικά τους δεδομένα και κυρίως την υπόληψή τους , συνεχίζουν να απολαμβάνουν των δικαιωμάτων του ΄Έλληνα Πολίτη, να ασκούν τα πολιτικά τους δικαιώματα, να εκλέγονται σε ανώτερα και ανώτατα αξιώματα και να λοιδορούν απολαμβάνοντες και τα τροφεία τους από τα δανεικά. Στην περίπτωσή μας για τα δάνεια αυτά , υποθηκεύτηκε η δημόσια περιουσία όση απέμεινε, καθώς και ολόκληρος ο Ελληνικός Λαός κατέστη όμηρος των τοκογλύφων , πλην των χιλίων εκλεκτών και των σφετεριστών της Δημοκρατίας.
Η Δημοκρατία μας καταλύθηκε στο όνομα της –δήθεν- σωτηρίας της χώρας και του εθνικού συμφέροντος. Ένας ισχυρισμός αντιφατικός, που συνιστά αντινομία του λόγου και προβάλλεται προσβλητικά για την λογική από τους βαρβάρους κατακτητές και τους προδότες κατακτημένους. Η Ελληνική Κυβέρνηση με τον ν.3845/2010 παρεχώρησε την Εθνική μας Κυριαρχία σε ξένες Δυνάμεις δηλαδή στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με την παραχώρηση του δικαιώματος και της εξουσίας να καθορίζουν εκείνοι το περιεχόμενο των νόμων, που καθορίζουν την βιολογική αλλά και ποιοτική ζωή των Ελλήνων κι εμείς απλά και δουλικά διεκπεραιώνουμε την διαδικασία ψήφισής τους στη Βουλή των Ελλήνων. Η παραχώρηση της Εθνικής μας Κυριαρχίας σε ξένες δυνάμεις με τον παραπάνω τρόπο συνιστά , κατάλυση του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος. Οι βουλευτές, εκλεγμένοι εκπρόσωποι του Λαού είναι εξουσιοδοτημένοι να ψηφίζουν νόμους στη Βουλή- στα πλαίσια της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας- και μόνο στα πλαίσια του Συντάγματος.
Η παραβίαση της αρχής αυτής από τους εκπροσώπους του Ελληνικού Κοινοβουλίου , όπως έγινε στη προκειμένη περίπτωση, συνιστά κατάλυση του Συντάγματος κι Εσχάτη Προδοσία.
Το άρθρο 114 του Συντάγματος του 1952 όπως αυτό ενσωματώθηκε στην παράγραφο 4 του ακροτελεύτιου άρθρου του ισχύοντος Συντάγματος επιτάσσει τα εξής:
«Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία»
Έλληνες Ελληνίδες αντισταθείτε στην κατάλυση του Συντάγματος…


Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης

ΛΟΥΚΙΑΝΟΥ : ΘΕΩΝ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

26
ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΚΑΙ ΕΡΜΗ

1.ΑΠΟΛ.-Μπορείς να μου πής, Ερμή, ποίος απ’ αυτούς τους δυό είναι ο Κάστορας και ποίος ο Πολυδεύκης; Γιατί εγώ δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω.
ΕΡΜΗΣ-Εκείνος που μας συνάντησε χθες ήταν ο Κάστορας, και τούτος εδώ είναι ο Πολυδεύκης.
ΑΠΟΛΛΩΝ-Και πως τους ξεχωρίζεις, αφού μοιάζουνε και οι δυό;
ΕΡΜΗΣ-Να ,τούτος εδώ(ο Πολυδεύκης)Απόλλωνα, έχει στο πρόσωπο του τα σημάδια από τα χτυπήματα που έφαγε στα γροθοπαλαίματα, και ξεχωριστά εκείνα που του έκαμε ο Βέβρυκας ,ο γιός του Αμύκου, τον καιρό που ταξίδευε μαζί με τον Ιάσονα, ο άλλος(ο Κάστορας) δεν έχει κανένα τέτοιο σημάδι, μα είναι το πρόσωπό του καθάριο κι ασημάδευτο.
ΑΠΟΛΛΩΝ-Σ’ ευχαριστώ γιατί μ’ έμαθες τα σημάδια τους, επειδή σ’ όλα τ’ άλλα είναι ολόιδιοι :το ίδιο μισό αυγό(καθένας τους) το ίδιο αστέρι στο κεφάλι, το ίδιο κοντάρι στο χέρι, το ίδιο άσπρο άλογο να καβαλικεύει καθένας ,κι έτσι την έπαθα πολλές φορές να φωνάζω τον Κάστορα Πολυδεύκη και τον Πολυδεύκη Κάστορα. Γιά πές μου όμως και τούτο το πράγμα: γιατί δεν μένουν μαζί μας και οι δυό ,παρά τη μια μέρα ο ένας απ’ αυτούς είναι πεθαμένος και ο άλλος Θεός;
ΕΡΜΗΣ-Αυτό το κάνουν από αγάπη αδελφική, γιατί επειδή έπρεπε να πεθάνη ο ένας από τους γιούς της Λήδας και ο άλλος να μείνη αθάνατος, μοίρασαν έτσι αναμεταξύ τους την αθανασία.
ΑΠΟΛΛΩΝ-Δε μου φαίνεται. Ερμή, να έκαναν καλή μοιρασιά, μιάς κι έτσι δε θα βλέπει ο ένας τον άλλο, πράγμα που, θαρρώ, πως το ποθούσαν ξεχωριστά γιατί πως μπορεί να γίνη αυτό, αφού ο ένας βρίσκεται ανάμεσα τους πεθαμένους; Μα και κάτι άλλο εξόν απ’ αυτό: καθένας από τους θεούς έχει μια τέχνη που είναι χρήσιμη ή στους θεούς ή στους ανθρώπους, εγώ(να πούμε) κάνω τον μάντη, ο Ασκληπιός το γιατρό, εσύ μαθαίνεις το πάλαιμα κι’ είσαι διαλεχτός παιδαγωγός και η Άρτεμη κάνει τη μαμή, μα τούτοι όμως τι μπορούν να μας κάνουν; ΄Η μήπως θα τεμπελιάζουν και θα τρωγοπίνουν, ενώ πια τους πήραν τα χρόνια;
ΕΡΜΗΣ-Καθόλου, ΄Ισα -ίσα τους δόθηκε προσταγή να δουλεύουνε του Ποσειδώνα και να τρέχουν καβαλάρηδες επάνω από τη θάλασσα κι αν ιδούνε πουθενά ναυτικούς να κινδυνεύουνε, ν’ ανακάθονται στο πλεούμενο και να σώζουν τους ταξιδιάρηδες.
ΑΠΟΛΛΩΝ-Καλή και σωτήρια είναι η τέχνη, που λες πως κάνουν ,Ερμή.

Για την αντιγραφή Λ.Γ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΔΙΔΥΜΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΦΩΤΗ ΚΑΙ ΠΑΝΟ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥΣ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟΥΣ

«TO XΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΚΟΡΟΙΒΟΥ»

ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ
Γράφει ο Ποιητής Γιάννης Ανδρικόπουλος

Ο έγκριτος νομικός και καταξιωμένος συγγραφέας, κορυφαίος πνευματικός δημιουργός της Αχαΐας, ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ εισκομίζει ένα πολύτιμο πνευματικό μνημείο τοπογραφίας και λαογραφίας στην νεοελληνική λογοτεχνία με το βιβλίο του «Το χρονικό του Κοροίβου».
Πρόκειται για μια ογκώδη επιβλητική(320 σελίδες) κι αισθητικά άρτια έκδοση(από το ΒΙΒΛΙΟΠΑΝΟΡΑΜΑ) με πολύτιμο πλούτο βιβλιογραφικού, λαογραφικού και φωτογραφικού υλικού. ΄Όλα αυτά τα στοιχεία καταγράφουν και σκιαγραφούν την ιστορική διαδρομή μέσα στο χρόνο, της γενέτειρας του συγγραφέα του χωριού Κόροιβος (Κελεβή) του κάμπου της Ηλείας.
Μιλάμε για σοβαρό ¨πλούτο» ιστορικού, λαογραφικού, και πολιτιστικού υλικού που αφορά την οικονομική, πνευματική και κοινωνική διαδρομή και την αναπτυξιακή πορεία του Κοροίβου, ενός προοδευτικού χωριού 360 κατοίκων. Ο συγγραφέας με επίπονη αρχειακή έρευνα με διάσωση λαογραφικών, τοπικών στοιχείων και καταγραφή ηθών, εθίμων και λαογνωστικών παραδόσεων, συνθέτει τον πίνακα του χωριού του.
Οι αναμνήσεις και τα βιώματα του συγγραφέα ,από την εποχή των παιδικών και νεανικών χρόνων, καταγράφονται με στρωτό και απλό αφηγηματικό λόγο, μπολιασμένο με εμφανές και συγκινητικό άρωμα αναπόλησης.
Στο βιβλίο του ο Λεωνίδας Μαργαρίτης καταχωρεί και αξιολογεί πλήθος από πολύτιμα στοιχεία που καλύπτουν τους τομείς της ζωής και της πορείας των ανθρώπων της υπαίθρου, μια επίπονη προσπάθεια κι ένα πολύτιμο συγγραφικό επίτευγμα που συμβάλλει θετικά στη λαογνωσία του Ηλειακού και γενικότερα Μοραΐτικου χώρου.
Τα κείμενα του βιβλίου χαρακτηρίζονται από παρατηρητικότητα, ακρίβεια, πληρότητα και καθολική εποπτεία και του γεωγραφικού χώρου και των ανθρώπων που δημιούργησαν μια μικρή, κλειστή αλλά ζηλευτή κοινωνία.
Με στοχαστική διάθεση με συγκινητική πατριδολατρία, με προσωπική μέθεξη και μ’ έναν άψογο τρόπο γραφής ο Λ. Μ. ζωντανεύει όλα τα αξιομνημόνευτα στοιχεία της γενέθλιας γης.
Το βιβλίο για το μικρό χωριό του συγγραφέα αποτελεί μια πιστή και συναρπαστική εικόνα της σύγχρονης πραγματικότητας που κυριαρχεί στην Ελληνική ύπαιθρο, μια καθολική και αποκαλυπτική εποπτεία πολλαπλών πτυχών και αγκυλώσεων που βασανίζουν την πάντα ξεχασμένη, την προδομένη και βασανισμένη ελληνική περιφέρεια και τους ανθρώπους της.
Μακάρι ο κάθε τόπος, το κάθε χωριό της υπαίθρου, άμποτε ν’ αποκτούσε ένα παρόμοιο πνευματικό, ιστορικό και λαογραφικό «¨μνημείο» σαν κι αυτό που «έστησε» για τη γενέτειρά του, τον Κόροιβο, ο φίλος συγγραφέας ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ, έντιμος και ακάματος αγωνιστής για την προκοπή, την προβολή και την καταξίωση του πνευματικού Αχαϊκού και Ηλειακού χώρου.

« ΤΥΠΟΣ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ»
Φύλλο 2 Δεκεμβρίου 2010