Με τη δημιουργία του υλικού κόσμου υπάρχει και η έννοια του χώρου. Οι μεταβολές που συντελούνται στο χώρο δημιούργησαν την ανάγκη για ανακάλυψη της έννοιας του χρόνου.
Ο άνθρωπος από την εμφάνισή του στη γη έχει άμεση σχέση με το χώρο που ζει, κινείται, αναπτύσσεται βιολογικά και πνευματικά και τέλος αφανίζεται. Ακριβώς αυτά τα στάδια της εξελικτικής του πορείας στη γη τον υποχρέωσαν να δημιουργήσει τον ημερολογιακό χρόνο, για να έχει τη δυνατότητα ελέγχου των εξελίξεων στο χώρο.
«Χρόνος και χώρος είναι τα όργανα με τα οποία ο Θεός πραγματοποιεί το πανταχού παρών του μέσα στον κόσμο και συλλαμβάνει ακαριαία τη ροή των πραγμάτων»(Νεύτων)
Δηλαδή ο Δημιουργός των πάντων είναι εκτός χώρου και χρόνου. Ο άνθρωπος σε μια συνεχή προσπάθεια ανά τους αιώνες κυριαρχείται από τη λαχτάρα να κατακτήσει τόσο το χώρο όσο και το χρόνο.
Σ’ αυτό το ανελέητο κυνήγι μέσα στον πλανήτη αναλίσκεται σ’ ένα αγώνα πολύεδρο και πολυεπίπεδο, χωρίς περιθώρια πνευματικής ηρεμίας, γαλήνης, αυτοσυγκέντρωσης και δημιουργικής ενδοσκόπησης.
Έρμαιο της φενάκης που αποκαλούμε καινούργιο χρόνο, ο άνθρωπος ,αυτάρεσκα επιθυμεί είτε να περιορίζει τις συνέπειές του είτε να ελπίζει πως ο καινούργιος χρόνος θα του προσφέρει κάτι το νέο, κάτι το εντελώς διαφορετικό, κάτι που του λείπει και κάθε φορά αυτή την προσδοκία του τη συνοδεύει κάθε πρωτοχρονιά με τις ευχές του σε συγγενείς και φίλους.
Καινούργιος χρόνος στην ουσία δεν υπάρχει. Ο αποκαλούμενος καινούργιος χρόνος είναι ένα ανθρώπινο δημιούργημα μια ανθρώπινη επινόηση σχεδιασμένη από τον ίδιο με βάση τις περιοδικά επαναλαμβανόμες κινήσεις της γης γύρω από τον Ήλιο και τον άξονα της, με σκοπό την εξυπηρέτησή του.
Ο «Καινούργιος» χρόνος αποτελεί συνέχεια του προϋπάρχοντα χρόνου. Η μόνη διαφορά είναι πως στον άνθρωπο όπως και σ’ όλα τα έμβια όντα γίνονται αισθητά τα σημάδια των βιολογικών μεταβολών , όπως εμφανίζονται και αποτυπώνονται με την ενηλικίωση, το γήρας και το θάνατο.
Όμως ανεξάρτητα απ’ αυτή τη σκοπιά η δημιουργία της αίσθησης του νέου χρόνου λειτουργεί και ως επένδυση ελπίδας μίας νέας ζωής για τους νέους ανθρώπους και φυσικά και κάποιες στιγμές περισυλλογής και σκεπτικισμού σε εκείνους που έχουν ήδη σχεδόν προσμετρήσει «το ζείν».
Με τις χρονικές αυτές στιγμές, τις εναλλαγές των χρόνων, των ημερολογιακών ετών δίνεται στον άνθρωπο η ευκαιρία να κάνει σε τακτικά χρονικά διαστήματα τον απολογισμό του για το χρόνο που έφυγε και τον προγραμματισμό του για τη νέα χρονική περίοδο που ανατέλλει.
Αυτή η νοητική πράξη δεν έχει μόνο οικονομικό και διαχειριστικό περιεχόμενο έχει κι ένα χαρακτήρα αυτοκριτικής και αυτοελέγχου σε μια προσπάθεια βελτίωσης του «έσω» ανθρώπου.
Αυτή η εναλλαγή του χρόνου λειτουργεί σαν ένας σταθμός επιβιβασμού και αποβιβασμού. Νέοι άνθρωποι γεννώνται και ξεκινούν την πορεία τους μέσα στο χρόνο και κάποιοι άλλοι ήδη φθάνουν στο τέρμα και αποβιβάζονται.
Αυτή η προσωρινότητα παραμονής μας στο χώρο ,μας δημιουργεί αντίστοιχα και την αίσθηση της προσωρινότητας και στο χρόνο.
Αυτή η αίσθηση μας κάνει να επιθυμούμε το ταξίδι μας μέσα στο χώρο και το χρόνο να είναι και να γίνεται ευχάριστο και να μη το σκιάζουν γεγονότα που λειτουργούν ανασταλτικά για την ευτυχία μας.
Ευχή του ανθρώπου στο συνάνθρωπο αυτές τις μέρες της κάθε Πρωτοχρονιάς είναι να έχει υγεία, χαρά και ψυχική γαλήνη, προϋποθέσεις για ένα άνετο κι ανώδυνο ταξίδι μέσα στο χρόνο.
Για να έχει νόημα το ταξίδι μας στο τέρμα του τοποθετούμε και από μια Ιθάκη. Μια Ιθάκη που αναφέρεται ανά τους αιώνες από φιλοσόφους και ιδρυτές θρησκειών.
Είναι η Ελπίδα. Είναι εντελώς αδύνατο να ζήσει ο άνθρωπος μέσα στο χρόνο χωρίς ελπίδα. Αν και ενίοτε είναι δύσπιστος και διστακτικός στην απόλυτη υιοθέτηση μεταφυσικών θεωρήσεων.
Για εκείνο που είναι βέβαιος ο άνθρωπος είναι πως το περπάτημά του μέσα στο χώρο και στο χρόνο είναι περιορισμένο.
Βλέπει το αύριο να γίνεται παρόν και το παρόν να γίνεται χτες, κι αυτή η ρευστότητα τον επηρεάζει και τον προβληματίζει.
Για εκείνους που έχουν οξυμένη συνείδηση ευθύνης και χρέους η αλλαγή του χρόνου είναι μια μέρα βαριάς περισυλλογής και θλίψης. για ένα ακόμη χρόνο που πέρασε, για ένα χρόνο που ακόμη «φορτώθηκαν στην πλάτη τους» ένας χρόνος που δεν ήταν επαρκής για την ολοκλήρωση των οραματισμών τους.
Είναι όμως και οι αισιόδοξοι που χαίρονται την κάθε στιγμή κι ο νέος χρόνος αποτελεί μια ακόμη αφετηρία χαράς και δημιουργίας.
Όσο ο άνθρωπος αγωνίζεται για την κατάκτηση του χρόνου και όσο επιτείνεται αυτός ο αγώνας τόσο η κατάκτηση γίνεται ένα άπιαστο όνειρο. Ο χρόνος παραμένει « ες αεί πανδαμάτωρ».
Η μόνη δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος είναι να ταυτισθεί με το χρόνο μέσα στην αιωνιότητα.
Η βεβαιότητα μίας μεταθανάτιας συνέχειας αποτελεί τη λύτρωση από την υπαρξιακή αγωνία του τέλους και της ανυπαρξίας.
Με τον ερχομό του νέου χρόνου ο άνθρωπος ελπίζει να βρει τη γαλήνη που δεν του εξασφάλισε ο προηγούμενος .Ελπίζει στην γαλήνη του «έσω ανθρώπου» και στην οικουμένη ολάκερη.
Ελπίζει στη συμφιλίωση των λαών και στη συνεργασία τους. Ελπίζει σε επιτυχίες των επιστημόνων και ερευνητών για να καταπολεμήσει τις νέες μάστιγες της εποχής μας για τις οποίες δεν είναι άμοιρος ευθυνών.
Ελπίζει κι εύχεται για την Ειρήνη, την Αγάπη, τη συναδέλφωση…
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου