ΣΤΗ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ
Aύριο Δευτέρα 30η Ιανουαρίου και ώρα 7,00 μ.μ. στα πλαίσια των Φιλολογικών βραδινών, η Εταιρεία Λογοτεχνών θα παρουσιάσει στην αίθουσα της Φιλαρμονικής Εταιρείας-Ωδείο Πατρών(Ρ. Φεραίου αριθ.7) την ετήσια ιστορική, Αρχαιολογική, λαογραφική και λογοτεχνική έκδοση με τίτλο: «ΗΛΕΙΑΚΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ-ΗΛΕΙΑΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ 2012» την οποία επιμελείται ο γνωστός συμπολίτης συγγραφέας, ιστορικός ερευνητής και Αντιπρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεωνίδας Καρνάρος.
Η ετήσια αυτή έκδοση κυκλοφορεί φέτος για 10η συνεχή χρονιά από τις εκδόσεις «ΒιβλιοΠΑΝΟΡΑΜΑ». Στις σελίδες της περιλαμβάνονται πρωτότυπες εργασίες Ηλείων και Αχαιών συγγραφέων .
Πρόκειται για κείμενα καταξιωμένων πνευματικών ανθρώπων, συγγραφέων, αρχαιολόγων, λαογράφων, πεζογράφων, ποιητών επιστημόνων και ερευνητών που διατηρούν διαχρονικά την αξία τους.
Ο ανεξάντλητος ιστορικός, αρχαιολογικός και λαογραφικός
πλούτος της περιοχής καταγράφεται συστηματικά και παρουσιάζεται με πληρότητα στις σελίδες τής έκδοσης.
Πέραν τούτων περιλαμβάνεται η πλούσια λογοτεχνική παραγωγή της περιοχής ( διηγήματα, ποιήματα, δοκίμια, κριτικά σημειώματα, αναλύσεις έργων κ.α.) και παρέχουν τη δυνατότητα στον αναγνώστη να απολαύσει σύγχρονα λογοτεχνικά κείμενα Ηλείων και Αχαιών δημιουργών.
Η ύλη της έκδοσης έχει κατανεμηθεί σε ενότητες που
αφορούν θέματα: -Αρχαιολογικά, - Θρησκευτικά, -Λαογραφικά, -Ιστορικά και
-Λογοτεχνικά. ενώ προτάσσεται ευρετήριο συγγραφέων και θεμάτων.
Την «ΗΛΕΙΑΚΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ» θα παρουσιάσουν οι : Λεωνίδας Καρνάρος Επιμελητής της Έκδοσης -Συγγραφέας-Ιστορικός Ερευνητής και
Εύη Πάλλα - Χρονοπούλου Συγγραφέας, Πρόεδρος στην Παπαχριστοπούλειο Δημοτική Βιβλιοθήκη Αμαλιάδος.
Την εκδήλωση θα προλογίσει και θα συντονίσει ο πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Λεωνίδας Μαργαρίτης.
Στην εκδήλωση έχουν κληθεί να παραστούν οι Θρησκευτικές και Πολιτικές Αρχές της Ηλείας και Αχαΐας καθώς και πνευματικοί άνθρωποι της ευρύτερης περιοχής .
Η είσοδος για το κοινό θα είναι ελεύθερη.
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΤΑΠΕΙΝΟΥ
Κύριε σαν ήρθεν η βραδιά σου λέω την προσευχή μου.
Άλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ’ τη δική μου.
Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι
Την πίκρα μου τη βάστηξα. Μου δίνεις και την ξένη.
Μ’ απαρνηθήκαν οι χαρές. Δεν τις γυρεύω πίσω.
Προσμένω τα χειρότερα. Είν’ αμαρτία να ελπίσω.
Σαν ευτυχία την αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα.
Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ’ τον αγέρα.
Δεν έχω δόξα. Είν’ ήσυχα τα έργα που έχω πράξει.
Άκουσα τη γλυκειά βροχή. Τη δύση έχω κοιτάξει.
΄Εδωσα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι.
Ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ.
Τώρα δεν έχω τίποτα να διώξω ή να κρατήσω.
Δεν περιμένω ανταμοιβή. Πολύ ‘ναι τέτοια ελπίδα.
Ευδόκησε ν’ αφανιστώ, χωρίς να ξαναζήσω…
Σ’ ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.
ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ
Άλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ’ τη δική μου.
Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι
Την πίκρα μου τη βάστηξα. Μου δίνεις και την ξένη.
Μ’ απαρνηθήκαν οι χαρές. Δεν τις γυρεύω πίσω.
Προσμένω τα χειρότερα. Είν’ αμαρτία να ελπίσω.
Σαν ευτυχία την αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα.
Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ’ τον αγέρα.
Δεν έχω δόξα. Είν’ ήσυχα τα έργα που έχω πράξει.
Άκουσα τη γλυκειά βροχή. Τη δύση έχω κοιτάξει.
΄Εδωσα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι.
Ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ.
Τώρα δεν έχω τίποτα να διώξω ή να κρατήσω.
Δεν περιμένω ανταμοιβή. Πολύ ‘ναι τέτοια ελπίδα.
Ευδόκησε ν’ αφανιστώ, χωρίς να ξαναζήσω…
Σ’ ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.
ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ
Στη Μνήμη του Θόδωρου Αγγελόπουλου
Κοντοστάθηκες στην άκρη του δρόμου,
αναζητώντας το παιχνίδισμα της αχτίδας φωτός
που επιβίωσε μέσα στο σκοτάδι της σήραγγας.
Αποφάσισες να διασχίσεις την αιωνιότητα
σε κλάσματα δευτερολέπτου
εγκαταλείποντας το σήμερα
και μας άφησες μόνους,
μετέωρους,
σε μια Ελλάδα που αργοσβήνει
Έτσι όμως το θέλησες,
το τελευταίο γύρισμα
να είναι και το πιο μελαγχολικό
της ζωής σου.
Την ώρα που έκανες όνειρο
την επόμενη σκηνή,
που ζωντάνευες στο νου σου
την ποίηση της εικόνας,
που έκοβες το νήμα
Σήμερα, μια συννεφιασμένη ημέρα
προσδοκώντας την άνοιξη
στις καρδιές μας
ελπίζοντας πως η ηλιαχτίδα της ψυχής σου
έσπασε το μαύρο της μελαγχολίας
ταξιδεύοντας στο άπειρο...
ΓΙΩΡΓΟΣ Λ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
Κοντοστάθηκες στην άκρη του δρόμου,
αναζητώντας το παιχνίδισμα της αχτίδας φωτός
που επιβίωσε μέσα στο σκοτάδι της σήραγγας.
Αποφάσισες να διασχίσεις την αιωνιότητα
σε κλάσματα δευτερολέπτου
εγκαταλείποντας το σήμερα
και μας άφησες μόνους,
μετέωρους,
σε μια Ελλάδα που αργοσβήνει
Έτσι όμως το θέλησες,
το τελευταίο γύρισμα
να είναι και το πιο μελαγχολικό
της ζωής σου.
Την ώρα που έκανες όνειρο
την επόμενη σκηνή,
που ζωντάνευες στο νου σου
την ποίηση της εικόνας,
που έκοβες το νήμα
Σήμερα, μια συννεφιασμένη ημέρα
προσδοκώντας την άνοιξη
στις καρδιές μας
ελπίζοντας πως η ηλιαχτίδα της ψυχής σου
έσπασε το μαύρο της μελαγχολίας
ταξιδεύοντας στο άπειρο...
ΓΙΩΡΓΟΣ Λ.ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
ΠΕΘΑΝΕ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
Στη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου Metropolitan άφησε την τελευταία του πνοή o μεγάλος έλληνας σκηνοθέτης Θεόδωρος Αγγελόπουλος που τραυματίστηκε σε τροχαίο ατύχημα που συνέβη λίγο πριν τις 7 το απόγευμα της Τρίτης στον περιφερειακό δρόμο της Δραπετσώνας .Ο σκηνοθέτης υπέστη βαριές εγκεφαλικές κακώσεις και οι γιατροί προβληματίστηκαν για το αν θα έπρεπε να υποβληθεί ή όχι σε χειρουργείο.
Σημειώνεται ότι στο ΕΚΑΒ, διεξάγεται ΕΔΕ ώστε να διευκρυνιστούν τα αίτια της καθυστέρησης του ασφενοφόρου, στο σημείο του ατυχήματος.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες ο σκηνοθέτης βρισκόταν στο σημείο για γύρισμα ταινίας και τη στιγμή που διέσχιζε το οδόστρωμα παρασύρθηκε από ιδιωτική μοτοσικλέτα που οδηγούσε ειδικός φρουρός ο οποίος ήταν εκτός υπηρεσίας και τραυματίστηκε ελαφρά.
«Ξεχάστε με στη θάλασσα»
«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας
Είμαι επισκέπτης
Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά
κι έπειτα δεν μου ανήκει
Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι"
Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία
Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε
Ότι δεν έχω καν όνομα
Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο
Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω
Ξεχάστε με στη θάλασσα
Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία».
(Ανέκδοτο ποίημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου γραμμένο το 1982 λίγο πριν από την έναρξη συγγραφής του σεναρίου της ταινία «Ταξίδι στα Κύθηρα»)
Οταν ένας σκηνοθέτης όχι μόνον δεν διαβάζει αλλά ούτε καν μετρά πια τα βιβλία που γράφονται για αυτόν και το έργο του, τότε βρίσκεται στην κορυφή.
Οταν για λογαριασμό μιας ταινίας, έχει την δυνατότητα να κτίσει και μετά να γκρεμίσει ένα ολόκληρο χωριό _όπως έκανε με το «Λιβάδι που δακρύζει»_ τότε βρίσκεται στην κορυφή. Στην Γαλλία, για μια και μόνον ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, το «Ταξίδι στα Κύθηρα», έχει γραφεί 600 σελίδων (!) μελέτη για ντοκτορά η οποία στην συνέχεια εκδόθηκε στο εμπόριο.
Οι τίτλοι έναρξης της ταινίας του με τίτλο «Το λιβάδι που δακρύζει»
Στην Ιαπωνία έγινε πάταγος όταν οι ταινίες του κυκλοφόρησαν σε ειδική έκδοση DVD η οποία εκτός των άλλων περιείχε απαγγελία -από τις τρεις κόρες του- ποιημάτων που έχει γράψει ο ίδιος. Στην βιβλιογραφία που τον αφορά θα βρούμε ακόμα και βιβλία στα κινέζικα (!) ενώ όποτε ανακοίνωνε έστω και μια ιδέα για ταινία, τότε η ταινία αυτομάτως γινόταν γεγονός στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη πολλά χρόνια πριν την ολοκλήρωσή της όπως ακριβώς συνέβη με την τελευταία του δημιουργία «Η άλλη θάλασσα» που δυστυχώς θα μείνει ανολοκλήρωτη.
Αυτό είναι το σημείο όπου εδώ και χρόνια βρισκόταν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος που γεννήθηκε το 1936 στην Αθήνα και σπούδασε νομικά και κινηματογράφο στο Παρίσι. Αφού πέρασε από τον χώρο της κριτικής (εφημερίδα «Αλλαγή», περιοδικό «Σύγχρονος Κινηματογράφος») ο σημαντικότερος σύγχρονος πρεσβευτής του ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό, είχε βραβευθεί με ό,τι σημαντικό υπάρχει στον χώρο του κινηματογράφου: Χρυσός Φοίνικας στο φεστιβάλ Κανών για το «Μια αιωνιότητα και μια ημέρα», μεγάλο βραβείο της επιτροπής για το «Βλέμμα του Οδυσσέα» στο ίδιο φεστιβάλ, Χρυσός Λέων για τον «Μεγαλέξανδρο» στο φεστιβάλ Βενετίας. Ο Αγγελόπουλος έφυγε αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στον ελληνικό πολιτισμό. Τον πολιτισμό στον οποίο πίστευε, τον πολιτισμό για τον οποίο στεναχωριόταν τόσο πολύ και μέσα από την καρδιά του για την τωρινή κατάντια του.
«Ζούμε μια περίοδο που θα την ονόμαζα μοναδική, όχι με την καλή έννοια αλλά με την αρνητική της» είχε πει πέρσι, τέτοια εποχή στο Βήμα ο Αγγελόπουλος. «Έχω αρκετά χρόνια πίσω μου και τέτοιο πράγμα δεν το έχω ξαναζήσει. Ακόμα και στην περίοδο του Εμφυλίου, στην περίοδο της δικτατορίας ή και στην Κατοχή, ακόμα και τότε τα πράγματα είχαν μια δυναμική περίεργη, μια δυναμική υπόγεια, που δούλευε. Υπήρχε μια αντίσταση, υπήρχαν συγκρούσεις με ιδεολογικό περιεχόμενο, υπήρχε η αναζήτηση ενός καλύτερου κόσμου. Όταν είχαμε χούντα, πιστεύαμε ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει και ότι τα πράγματα θα ανοίξουν. Πιστέψαμε σε αυτό που έμοιαζε ότι πάει να πάει να γίνει και ποτέ δεν έγινε».
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κατόρθωσε να φθάσει σε αυτό το σημείο εξουσίας και αναγνώρισης, καλλιεργώντας υπομονετικά αλλά και πεισματικά την μοναδική αισθητική και γλώσσα του μέσα από μια σειρά ταινιών που αποτυπώνουν την εικόνα και την Ιστορία της Ελλάδας του. Της Ελλάδας μας. Μιας Ελλάδας που υπάρχει δίπλα μας αλλά που χωρίς τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου ίσως να μην γνωρίζαμε ποτέ. Της Ελλάδας στην «Αναπαράσταση», της Ελλάδας στον «Θίασο», της Ελλάδας στις «Μέρες του '36», της Ελλάδας στον «Μεγαλέξανδρου», στον «Μελισσοκόμο» και στο «Βλέμμα του Οδυσσέα».
Οι σκηνές στο χιόνι από την ταινία «Ο θίασος»
«Είμαι ένας άνθρωπος που ανήκει σε μια γενιά που έχει περάσει από συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους με όλες τις έννοιες και με την απήχηση του ιστορικού παρόντος της εκάστοτε εποχής πάνω στην καθημερινότητα» είχε πει στο Βήμα ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. «Θεωρώ ότι δεν μπορείς να μένεις εκτός και αυτή είναι η ουσιώδης διαφορά της δικής μου γενιάς κινηματογραφιστών με την σημερινή».
Σημειώνεται ότι στο ΕΚΑΒ, διεξάγεται ΕΔΕ ώστε να διευκρυνιστούν τα αίτια της καθυστέρησης του ασφενοφόρου, στο σημείο του ατυχήματος.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες ο σκηνοθέτης βρισκόταν στο σημείο για γύρισμα ταινίας και τη στιγμή που διέσχιζε το οδόστρωμα παρασύρθηκε από ιδιωτική μοτοσικλέτα που οδηγούσε ειδικός φρουρός ο οποίος ήταν εκτός υπηρεσίας και τραυματίστηκε ελαφρά.
«Ξεχάστε με στη θάλασσα»
«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας
Είμαι επισκέπτης
Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά
κι έπειτα δεν μου ανήκει
Όλο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι"
Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία
Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε
Ότι δεν έχω καν όνομα
Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο
Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω
Ξεχάστε με στη θάλασσα
Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία».
(Ανέκδοτο ποίημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου γραμμένο το 1982 λίγο πριν από την έναρξη συγγραφής του σεναρίου της ταινία «Ταξίδι στα Κύθηρα»)
Οταν ένας σκηνοθέτης όχι μόνον δεν διαβάζει αλλά ούτε καν μετρά πια τα βιβλία που γράφονται για αυτόν και το έργο του, τότε βρίσκεται στην κορυφή.
Οταν για λογαριασμό μιας ταινίας, έχει την δυνατότητα να κτίσει και μετά να γκρεμίσει ένα ολόκληρο χωριό _όπως έκανε με το «Λιβάδι που δακρύζει»_ τότε βρίσκεται στην κορυφή. Στην Γαλλία, για μια και μόνον ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, το «Ταξίδι στα Κύθηρα», έχει γραφεί 600 σελίδων (!) μελέτη για ντοκτορά η οποία στην συνέχεια εκδόθηκε στο εμπόριο.
Οι τίτλοι έναρξης της ταινίας του με τίτλο «Το λιβάδι που δακρύζει»
Στην Ιαπωνία έγινε πάταγος όταν οι ταινίες του κυκλοφόρησαν σε ειδική έκδοση DVD η οποία εκτός των άλλων περιείχε απαγγελία -από τις τρεις κόρες του- ποιημάτων που έχει γράψει ο ίδιος. Στην βιβλιογραφία που τον αφορά θα βρούμε ακόμα και βιβλία στα κινέζικα (!) ενώ όποτε ανακοίνωνε έστω και μια ιδέα για ταινία, τότε η ταινία αυτομάτως γινόταν γεγονός στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη πολλά χρόνια πριν την ολοκλήρωσή της όπως ακριβώς συνέβη με την τελευταία του δημιουργία «Η άλλη θάλασσα» που δυστυχώς θα μείνει ανολοκλήρωτη.
Αυτό είναι το σημείο όπου εδώ και χρόνια βρισκόταν ο Θόδωρος Αγγελόπουλος που γεννήθηκε το 1936 στην Αθήνα και σπούδασε νομικά και κινηματογράφο στο Παρίσι. Αφού πέρασε από τον χώρο της κριτικής (εφημερίδα «Αλλαγή», περιοδικό «Σύγχρονος Κινηματογράφος») ο σημαντικότερος σύγχρονος πρεσβευτής του ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό, είχε βραβευθεί με ό,τι σημαντικό υπάρχει στον χώρο του κινηματογράφου: Χρυσός Φοίνικας στο φεστιβάλ Κανών για το «Μια αιωνιότητα και μια ημέρα», μεγάλο βραβείο της επιτροπής για το «Βλέμμα του Οδυσσέα» στο ίδιο φεστιβάλ, Χρυσός Λέων για τον «Μεγαλέξανδρο» στο φεστιβάλ Βενετίας. Ο Αγγελόπουλος έφυγε αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στον ελληνικό πολιτισμό. Τον πολιτισμό στον οποίο πίστευε, τον πολιτισμό για τον οποίο στεναχωριόταν τόσο πολύ και μέσα από την καρδιά του για την τωρινή κατάντια του.
«Ζούμε μια περίοδο που θα την ονόμαζα μοναδική, όχι με την καλή έννοια αλλά με την αρνητική της» είχε πει πέρσι, τέτοια εποχή στο Βήμα ο Αγγελόπουλος. «Έχω αρκετά χρόνια πίσω μου και τέτοιο πράγμα δεν το έχω ξαναζήσει. Ακόμα και στην περίοδο του Εμφυλίου, στην περίοδο της δικτατορίας ή και στην Κατοχή, ακόμα και τότε τα πράγματα είχαν μια δυναμική περίεργη, μια δυναμική υπόγεια, που δούλευε. Υπήρχε μια αντίσταση, υπήρχαν συγκρούσεις με ιδεολογικό περιεχόμενο, υπήρχε η αναζήτηση ενός καλύτερου κόσμου. Όταν είχαμε χούντα, πιστεύαμε ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει και ότι τα πράγματα θα ανοίξουν. Πιστέψαμε σε αυτό που έμοιαζε ότι πάει να πάει να γίνει και ποτέ δεν έγινε».
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κατόρθωσε να φθάσει σε αυτό το σημείο εξουσίας και αναγνώρισης, καλλιεργώντας υπομονετικά αλλά και πεισματικά την μοναδική αισθητική και γλώσσα του μέσα από μια σειρά ταινιών που αποτυπώνουν την εικόνα και την Ιστορία της Ελλάδας του. Της Ελλάδας μας. Μιας Ελλάδας που υπάρχει δίπλα μας αλλά που χωρίς τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου ίσως να μην γνωρίζαμε ποτέ. Της Ελλάδας στην «Αναπαράσταση», της Ελλάδας στον «Θίασο», της Ελλάδας στις «Μέρες του '36», της Ελλάδας στον «Μεγαλέξανδρου», στον «Μελισσοκόμο» και στο «Βλέμμα του Οδυσσέα».
Οι σκηνές στο χιόνι από την ταινία «Ο θίασος»
«Είμαι ένας άνθρωπος που ανήκει σε μια γενιά που έχει περάσει από συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους με όλες τις έννοιες και με την απήχηση του ιστορικού παρόντος της εκάστοτε εποχής πάνω στην καθημερινότητα» είχε πει στο Βήμα ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. «Θεωρώ ότι δεν μπορείς να μένεις εκτός και αυτή είναι η ουσιώδης διαφορά της δικής μου γενιάς κινηματογραφιστών με την σημερινή».
ΕΦΤΑΣΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ
Τον Οκτώβριο του 1940, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να μπει στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με την απρόκλητη εισβολή των στρατευμάτων του Μουσολίνι στην Ήπειρο. Ο Χίτλερ, για να σώσει τον Μουσολίνι από μία ταπεινωτική ήττα, εισέβαλε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941.
Η Ελλάδα λεηλατήθηκε και ερειπώθηκε από τους Γερμανούς όσο καμία άλλη χώρα κάτω από την κατοχή τους. Σύμφωνα με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, τουλάχιστον 300.000 Έλληνες πέθαναν από την πείνα-άμεσο αποτέλεσμα της Γερμανικής λεηλασίας. Ο Μουσολίνι παραπονέθηκε στον Υπουργό του των Εξωτερικών, Κόμη Τσιάνο, «Οι Γερμανοί έχουν αρπάξει από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους».
Η Γερμανία και η Ιταλία επέβαλαν στην Ελλάδα όχι μόνο υπέρογκες δαπάνες κατοχής, αλλά και ένα αναγκαστικό δάνειο (κατοχικό δάνειο) ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Ο ίδιος ο Χίτλερ είχε αναγνωρίσει την υποχρέωση της Γερμανίας να πληρώσει αυτό το χρέος και είχε δώσει οδηγίες να αρχίσει η διαδικασία πληρωμής του. Μετά το τέλος του πολέμου, η Συνδιάσκεψη των Παρισίων επιδίκασε στην Ελλάδα 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια για πολεμικές επανορθώσεις έναντι της Ελληνικής απαίτησης 14,0 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Η Ιταλία πλήρωσε στην Ελλάδα το μερίδιο της από το κατοχικό δάνειο. Η Ιταλία και η Βουλγαρία πλήρωσαν πολεμικές επανορθώσεις στην Ελλάδα, και η Γερμανία πλήρωσε πολεμικές επανορθώσεις στην Πολωνία το 1956 και στην Γιουγκοσλαβία το 1971. Η Ελλάδα απαίτησε από την Γερμανία την πληρωμή του κατοχικού δανείου το 1945, 1946, 1947, 1964, 1965, 1966, 1974, 1987, και το 1995.
Παρά ταύτα Γερμανία αρνείται συστηματικά να πληρώσει στην Ελλάδα τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές επανορθώσεις. Το 1964, ο Γερμανός Καγκελάριος Erhard υποσχέθηκε την πληρωμή του δανείου μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, που πραγματοποιήθηκε το 1990.
Ενδεικτικό της σημερινής αξίας των Γερμανικών υποχρεώσεων προς στην Ελλάδα είναι το ακόλουθο: εάν χρησιμοποιηθεί σαν τόκος ο μέσος τόκος των Κρατικών Ομολόγων των ΗΠΑ από το 1944 μέχρι το 2010, που είναι περίπου 6%, η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου ανέρχεται στα 163,8 δισεκατομμύρια δολάρια και αυτή των πολεμικών επανορθώσεων στα 332 δισεκατομμύρια δολάρια.
Στις 2 Ιουλίου 2011, ο Γάλλος οικονομολόγος και σύμβουλος της Γαλλικής κυβέρνησης Jacques Delpla δήλωσε ότι οι οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα για το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ανέρχονται σε 575 δισεκατομμύρια δολάρια (Les Echos, Saturday, July 2, 2011).
Ο Γερμανός ιστορικός οικονομολογίας Dr. Albrecht Ritschl συνέστησε στην Γερμανία να ακολουθήσει μία περισσότερο μετριοπαθή πολιτική στην ευρωκρίση του 2008-2011, διότι ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπη δικαιολογημένων απαιτήσεων για πολεμικές επανορθώσεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (Der Spiegel, June 21, 2011, guardian.co.uk, June 21, 2011).
Οι Γερμανοί δεν άρπαξαν από τούς Έλληνες μόνο «ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους».
Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα έχασε 13% του πληθυσμού της. Ένα μέρος αυτού του πληθυσμού χάθηκε στην μάχη, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό χάθηκε από την πείνα και τα εγκλήματα πολέμου των Γερμανών.
Οι Γερμανοί δολοφόνησαν τούς κατοίκους 89 Ελληνικών πόλεων και χωριών, έκαψαν περισσότερα από 1700 χωριά και εκτέλεσαν πολλούς από τους κατοίκους αυτών των χωριών. Μετέτρεψαν την χώρα σε ερείπια, και λεηλάτησαν τους αρχαιολογικούς της θησαυρούς.
Ζητούμε από την Γερμανική Κυβέρνηση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα, πού εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες, πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, και πολεμικές επανορθώσεις ανάλογες των υλικών ζημιών, των εγκλημάτων και των λεηλασιών που διέπραξε η πολεμική μηχανή των Γερμανών.
Αγαπητοί φίλοι,
όπως αναφέρεται παρακάτω από το
ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ
ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ:
Αυτές τις μέρες διεξάγεται η Δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης
για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις.
Παρακαλώ ζητήσετε από φίλους και γνωστούς σας να πάνε στο
http://www.greece.org/blogs/wwii/
και να υπογράψουν το Αίτημα μας που ζητά από την Γερμανική Κυβέρνηση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα, πού εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες, πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και πολεμικές επανορθώσεις ανάλογες των υλικών ζημιών, των εγκλημάτων και των λεηλασιών, που διέπραξε η πολεμική μηχανή των Γερμανών...
ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ
ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
-----------------------------------------------------------------------
Αυτές τις μέρες διεξάγεται η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις.
Η δικαίωση των Ελλήνων θυμάτων του Ναζισμού μέσω των Ιταλικών δικαστηρίων, έχει οδηγήσει την υπόθεση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, στο οποίο προσέφυγε η Γερμανία για να ακυρώσει τις αποζημιώσεις και το οποίο ξεκίνησε τη σχετική δικαστική διαδικασία τη Δευτέρα 12/09.
Την ίδια ώρα, ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα το μέγα θέμα του ανεξόφλητου αναγκαστικού Κατοχικού Δανείου της χώρας μας προς τη Γερμανία και των γερμανικών επανορθώσεων για τις κατοχικές καταστροφές στη χώρα μας, αφού η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα η οποία δεν έχει λάβει ως αποζημίωση ούτε ένα ευρώ.
Η μέχρι τώρα παθητική, δυστυχώς, στάση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, στο μέγιστο αυτό Εθνικό θέμα, ήρθε η ώρα να γίνει ενεργητική.
Είναι απόλυτη ανάγκη, από σήμερα, οι Υπουργοί Δικαιοσύνης, Εξωτερικών και Οικονομικών, τουλάχιστον, να παρακολουθήσουν αυτή την πολυσήμαντη για τα εθνικά μας συμφέροντα δίκη στη Χάγη.
Η παρουσία τους δεν θα είναι τιμή μόνο, για τα θύματα του Ναζισμού, αλλά, επιτέλους θα καταδείξει στους Δικαστές της Χάγης και στην παγκόσμια κοινή γνώμη, την αποφασιστικότητα της Ελληνικής Πολιτείας να στηρίξει δυναμικά τις διεκδικήσεις των συγγενών των Ελλήνων θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας για ηθική και υλική αποζημίωση.
Αυτή η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, στις σημερινές συνθήκες, έχει τεράστια σημασία για το παρόν και το μέλλον της Πατρίδας μας.
Για το Εθνικό Συμβούλιο
Ο Πρόεδρος
Μανώλης Γλέζος
Η Ελλάδα λεηλατήθηκε και ερειπώθηκε από τους Γερμανούς όσο καμία άλλη χώρα κάτω από την κατοχή τους. Σύμφωνα με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, τουλάχιστον 300.000 Έλληνες πέθαναν από την πείνα-άμεσο αποτέλεσμα της Γερμανικής λεηλασίας. Ο Μουσολίνι παραπονέθηκε στον Υπουργό του των Εξωτερικών, Κόμη Τσιάνο, «Οι Γερμανοί έχουν αρπάξει από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους».
Η Γερμανία και η Ιταλία επέβαλαν στην Ελλάδα όχι μόνο υπέρογκες δαπάνες κατοχής, αλλά και ένα αναγκαστικό δάνειο (κατοχικό δάνειο) ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Ο ίδιος ο Χίτλερ είχε αναγνωρίσει την υποχρέωση της Γερμανίας να πληρώσει αυτό το χρέος και είχε δώσει οδηγίες να αρχίσει η διαδικασία πληρωμής του. Μετά το τέλος του πολέμου, η Συνδιάσκεψη των Παρισίων επιδίκασε στην Ελλάδα 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια για πολεμικές επανορθώσεις έναντι της Ελληνικής απαίτησης 14,0 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Η Ιταλία πλήρωσε στην Ελλάδα το μερίδιο της από το κατοχικό δάνειο. Η Ιταλία και η Βουλγαρία πλήρωσαν πολεμικές επανορθώσεις στην Ελλάδα, και η Γερμανία πλήρωσε πολεμικές επανορθώσεις στην Πολωνία το 1956 και στην Γιουγκοσλαβία το 1971. Η Ελλάδα απαίτησε από την Γερμανία την πληρωμή του κατοχικού δανείου το 1945, 1946, 1947, 1964, 1965, 1966, 1974, 1987, και το 1995.
Παρά ταύτα Γερμανία αρνείται συστηματικά να πληρώσει στην Ελλάδα τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές επανορθώσεις. Το 1964, ο Γερμανός Καγκελάριος Erhard υποσχέθηκε την πληρωμή του δανείου μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, που πραγματοποιήθηκε το 1990.
Ενδεικτικό της σημερινής αξίας των Γερμανικών υποχρεώσεων προς στην Ελλάδα είναι το ακόλουθο: εάν χρησιμοποιηθεί σαν τόκος ο μέσος τόκος των Κρατικών Ομολόγων των ΗΠΑ από το 1944 μέχρι το 2010, που είναι περίπου 6%, η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου ανέρχεται στα 163,8 δισεκατομμύρια δολάρια και αυτή των πολεμικών επανορθώσεων στα 332 δισεκατομμύρια δολάρια.
Στις 2 Ιουλίου 2011, ο Γάλλος οικονομολόγος και σύμβουλος της Γαλλικής κυβέρνησης Jacques Delpla δήλωσε ότι οι οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα για το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ανέρχονται σε 575 δισεκατομμύρια δολάρια (Les Echos, Saturday, July 2, 2011).
Ο Γερμανός ιστορικός οικονομολογίας Dr. Albrecht Ritschl συνέστησε στην Γερμανία να ακολουθήσει μία περισσότερο μετριοπαθή πολιτική στην ευρωκρίση του 2008-2011, διότι ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπη δικαιολογημένων απαιτήσεων για πολεμικές επανορθώσεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (Der Spiegel, June 21, 2011, guardian.co.uk, June 21, 2011).
Οι Γερμανοί δεν άρπαξαν από τούς Έλληνες μόνο «ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους».
Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα έχασε 13% του πληθυσμού της. Ένα μέρος αυτού του πληθυσμού χάθηκε στην μάχη, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό χάθηκε από την πείνα και τα εγκλήματα πολέμου των Γερμανών.
Οι Γερμανοί δολοφόνησαν τούς κατοίκους 89 Ελληνικών πόλεων και χωριών, έκαψαν περισσότερα από 1700 χωριά και εκτέλεσαν πολλούς από τους κατοίκους αυτών των χωριών. Μετέτρεψαν την χώρα σε ερείπια, και λεηλάτησαν τους αρχαιολογικούς της θησαυρούς.
Ζητούμε από την Γερμανική Κυβέρνηση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα, πού εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες, πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, και πολεμικές επανορθώσεις ανάλογες των υλικών ζημιών, των εγκλημάτων και των λεηλασιών που διέπραξε η πολεμική μηχανή των Γερμανών.
Αγαπητοί φίλοι,
όπως αναφέρεται παρακάτω από το
ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ
ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ:
Αυτές τις μέρες διεξάγεται η Δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης
για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις.
Παρακαλώ ζητήσετε από φίλους και γνωστούς σας να πάνε στο
http://www.greece.org/blogs/wwii/
και να υπογράψουν το Αίτημα μας που ζητά από την Γερμανική Κυβέρνηση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα, πού εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες, πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και πολεμικές επανορθώσεις ανάλογες των υλικών ζημιών, των εγκλημάτων και των λεηλασιών, που διέπραξε η πολεμική μηχανή των Γερμανών...
ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ
ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
-----------------------------------------------------------------------
Αυτές τις μέρες διεξάγεται η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις.
Η δικαίωση των Ελλήνων θυμάτων του Ναζισμού μέσω των Ιταλικών δικαστηρίων, έχει οδηγήσει την υπόθεση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, στο οποίο προσέφυγε η Γερμανία για να ακυρώσει τις αποζημιώσεις και το οποίο ξεκίνησε τη σχετική δικαστική διαδικασία τη Δευτέρα 12/09.
Την ίδια ώρα, ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα το μέγα θέμα του ανεξόφλητου αναγκαστικού Κατοχικού Δανείου της χώρας μας προς τη Γερμανία και των γερμανικών επανορθώσεων για τις κατοχικές καταστροφές στη χώρα μας, αφού η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα η οποία δεν έχει λάβει ως αποζημίωση ούτε ένα ευρώ.
Η μέχρι τώρα παθητική, δυστυχώς, στάση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, στο μέγιστο αυτό Εθνικό θέμα, ήρθε η ώρα να γίνει ενεργητική.
Είναι απόλυτη ανάγκη, από σήμερα, οι Υπουργοί Δικαιοσύνης, Εξωτερικών και Οικονομικών, τουλάχιστον, να παρακολουθήσουν αυτή την πολυσήμαντη για τα εθνικά μας συμφέροντα δίκη στη Χάγη.
Η παρουσία τους δεν θα είναι τιμή μόνο, για τα θύματα του Ναζισμού, αλλά, επιτέλους θα καταδείξει στους Δικαστές της Χάγης και στην παγκόσμια κοινή γνώμη, την αποφασιστικότητα της Ελληνικής Πολιτείας να στηρίξει δυναμικά τις διεκδικήσεις των συγγενών των Ελλήνων θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας για ηθική και υλική αποζημίωση.
Αυτή η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, στις σημερινές συνθήκες, έχει τεράστια σημασία για το παρόν και το μέλλον της Πατρίδας μας.
Για το Εθνικό Συμβούλιο
Ο Πρόεδρος
Μανώλης Γλέζος
ΕΞΙ BΡΑΒΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ
ΕΞΙ BΡΑΒΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ
Στο παρελθόν μια Δημοτική Αρχή της πόλης μας είχε την έμπνευση να καθιερώσει τη θέσπιση έξι βραβείων της Πάτρας με πανελλήνια εμβέλεια ώστε η ιστορία η παράδοση και η κοινωνική ζωή της πόλης να αναδειχθούν ως στοιχεία μιας ασφαλούς ταυτότητας για το αύριο.
Το πρώτο βραβείο με τίτλο «ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ» θα απονέμονταν σε προσωπικότητα της πολιτικής ζωής της χώρας που με την παρουσία του λάμπρυνε την συνέχεια της πολιτικής ιστορίας της Πάτρας και της Αχαΐας.
Το δεύτερο βραβείο με τίτλο «ΠΑΤΡΕΥΣ» θα απονέμονταν σε προσωπικότητα της δημόσιας ζωής της πόλης που η παρουσία του και η προσφορά του στην πόλη θα ήταν μεγάλη, σημαντική και ουσιαστική.
Το τρίτο βραβείο με τίτλο «ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ» θα απονέμονταν σε προσωπικότητα της τέχνης, των γραμμάτων και του πολιτισμού γενικότερα που η προσφορά του στην πόλη υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική στη διαμόρφωση της γενικότερης κουλτούρα της.
Το τέταρτο βραβείο με τίτλο «ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ» θα απονέμονταν σε προσωπικότητα της κοινωνικής ζωής της πόλης που διακρίνονταν για την προσφορά του στο συνάνθρωπο, τον συμπολίτη που έχει ανάγκη υποστήριξης, στο παιδί και στην οικογένεια.
Το πέμπτο βραβείο με τίτλο «ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΠΕΠΑΝΟΣ» το οποίο θα απονέμονταν σε προσωπικότητα του Αθλητικού Κόσμου της Πάτρας που με την προσπάθειά του τιμά την αθλητική ιστορία της πόλης μας και προβάλλει με τη δράση του την ιδέα του «ευ αγωνίζεσθαι» .
Το έκτο βραβείο με τίτλο «ΑΧΑΙΟΣ ΠΡΕΣΒΕΥΤΗΣ» το οποίο θα απονέμονταν σε προσωπικότητα της Πάτρας και της Αχαΐας που με την εργασία του και την παρουσία του στο εξωτερικό τιμά τον τόπο καταγωγής του και προβάλλει την ανάπτυξή του.
Μια καλή ιδέα για μια Δημοτική Αρχή και μια πόλη που θέλει να δώσει το στίγμα της προόδου, της ευημερίας και της ανάπτυξης.
Επελέγησαν τότε έξι τομείς δραστηριότητας που κάθε άρχοντας μιας πόλης θα επιθυμούσε να αναπτυχθούν .
Όμως πέρασαν πολλά χρόνια από τη θέσπισή τους και από όσα γνωρίζω μια και ζω σ’ αυτή την πόλη συνεχώς χωρίς να απουσιάσω ποτέ από την πολιτική, πνευματική, οικονομική και κοινωνική ζωή της ,δεν βρέθηκα ποτέ σε μια απονομή μιας παρόμοιας διάκρισης.
Αναλογίζομαι και αναρωτιέμαι τι ακριβώς συμβαίνει στην πόλη μας, μήπως έπαυσαν συμπολίτες μας να επιτυγχάνουν στην πολιτική ζωή της χώρας και ατυχώς δεν βλέπουμε κάποιο πολιτικό πρόσωπο να λαμπρύνει την πολιτική μας ιστορία μας σε επίπεδο πόλης ή νομού;
Έπαυσε η πόλη να αναδεικνύει προσωπικότητες της δημόσιας ζωής που η προσφορά τους στην πόλη να υπήρξε μεγάλη, σημαντική και ουσιαστική ;
Στέρεψε η πόλη από προσωπικότητες της τέχνης ,των γραμμάτων και του πολιτισμού και κανένας δεν βρέθηκε να διακριθεί σ’ όλα αυτά τα χρόνια με την εν γένει πνευματική προσφορά του;
Ξέμεινε τελικά η πόλη μας στην ανάμνηση του φιλοπρόοδου κοινωνικού και ανθρωπιστικού παράγοντα Θεόδωρου Τριάντη ο οποίος δαπάνησε ολόκληρη την περιουσία του κι εκείνη γι’ αυτή τη μεγάλη του προσφορά, του επεφύλαξε μια θέση ανώνυμου τροχονόμου στη διασταύρωση των οδών Aκτή Δυμαίων-΄Οθωνος Αμαλίας και Τριών Ναυάρχων, και ουδείς έκτοτε φιλοδόξησε να είναι διεκδικητής του κατά σειρά τέταρτου βραβείου της πόλης;
Σ’ αυτά τα χρόνια δεν βρέθηκε μάνα στην Αχαΐα για να γεννήσει έναν αθλητή που με την επίδοσή του στον αθλητισμό να τίμησε την αθλητική ιστορία της πόλης.
Σ’ όλα αυτά τα χρόνια δεν βρέθηκε κανένας Αχαιός να διακριθεί σ’ ολόκληρη την υφήλιο για να αποτελέσει τον «Πρεσβευτή» της, με την εργασία του και την εν γένει παρουσία του στο εξωτερικό;
Eάν είναι αληθές ότι στην πόλη μας υπάρχει παρόμοια στασιμότητα σε σημείο που να μη κινείται φύλλο, θα πρέπει να αναζητήσουμε το αίτιο αυτής της ακύμαντης λίμνης που ονομάζουμε πόλη του Πατρέα.
Αναρωτιέμαι τι μπορεί να συμβαίνει σε μια πόλη που αδυνατεί να μαζέψει τα σκουπίδια της ,αδυνατεί να εκλέξει πρόεδρο Δημοτικού Συμβουλίου, διαθέτει μια διασπασμένη πλειοψηφία στη Δημοτική της Αρχή, διώχνει από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη τους πνευματικούς της ανθρώπους , που όλη της η συμπεριφορά στηρίζεται στο θυμό, στη διαμαρτυρία, στην αγανάκτηση…
Τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια πόλη η όποια απλά οραματίζεται, διατυπώνει προτάσεις, λαμβάνει αποφάσεις και παρ’ όλα αυτά ζει και κινείται στο τέλμα..
Τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια πόλη που την προτομή ενός ιστορικού επιτυχημένου Δήμαρχου της απομακρύνει από πλατεία της πόλης και την μεταφέρει σε απρόσιτο απομακρυσμένο και θεοσκότεινο δίστρατο…
Είναι δυνατόν κανείς να περιμένει από αυτή την πόλη την απονομή έστω και ενός από τα παραπάνω θεσπισθέντα βραβεία;
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Στο παρελθόν μια Δημοτική Αρχή της πόλης μας είχε την έμπνευση να καθιερώσει τη θέσπιση έξι βραβείων της Πάτρας με πανελλήνια εμβέλεια ώστε η ιστορία η παράδοση και η κοινωνική ζωή της πόλης να αναδειχθούν ως στοιχεία μιας ασφαλούς ταυτότητας για το αύριο.
Το πρώτο βραβείο με τίτλο «ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ» θα απονέμονταν σε προσωπικότητα της πολιτικής ζωής της χώρας που με την παρουσία του λάμπρυνε την συνέχεια της πολιτικής ιστορίας της Πάτρας και της Αχαΐας.
Το δεύτερο βραβείο με τίτλο «ΠΑΤΡΕΥΣ» θα απονέμονταν σε προσωπικότητα της δημόσιας ζωής της πόλης που η παρουσία του και η προσφορά του στην πόλη θα ήταν μεγάλη, σημαντική και ουσιαστική.
Το τρίτο βραβείο με τίτλο «ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ» θα απονέμονταν σε προσωπικότητα της τέχνης, των γραμμάτων και του πολιτισμού γενικότερα που η προσφορά του στην πόλη υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική στη διαμόρφωση της γενικότερης κουλτούρα της.
Το τέταρτο βραβείο με τίτλο «ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ» θα απονέμονταν σε προσωπικότητα της κοινωνικής ζωής της πόλης που διακρίνονταν για την προσφορά του στο συνάνθρωπο, τον συμπολίτη που έχει ανάγκη υποστήριξης, στο παιδί και στην οικογένεια.
Το πέμπτο βραβείο με τίτλο «ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΠΕΠΑΝΟΣ» το οποίο θα απονέμονταν σε προσωπικότητα του Αθλητικού Κόσμου της Πάτρας που με την προσπάθειά του τιμά την αθλητική ιστορία της πόλης μας και προβάλλει με τη δράση του την ιδέα του «ευ αγωνίζεσθαι» .
Το έκτο βραβείο με τίτλο «ΑΧΑΙΟΣ ΠΡΕΣΒΕΥΤΗΣ» το οποίο θα απονέμονταν σε προσωπικότητα της Πάτρας και της Αχαΐας που με την εργασία του και την παρουσία του στο εξωτερικό τιμά τον τόπο καταγωγής του και προβάλλει την ανάπτυξή του.
Μια καλή ιδέα για μια Δημοτική Αρχή και μια πόλη που θέλει να δώσει το στίγμα της προόδου, της ευημερίας και της ανάπτυξης.
Επελέγησαν τότε έξι τομείς δραστηριότητας που κάθε άρχοντας μιας πόλης θα επιθυμούσε να αναπτυχθούν .
Όμως πέρασαν πολλά χρόνια από τη θέσπισή τους και από όσα γνωρίζω μια και ζω σ’ αυτή την πόλη συνεχώς χωρίς να απουσιάσω ποτέ από την πολιτική, πνευματική, οικονομική και κοινωνική ζωή της ,δεν βρέθηκα ποτέ σε μια απονομή μιας παρόμοιας διάκρισης.
Αναλογίζομαι και αναρωτιέμαι τι ακριβώς συμβαίνει στην πόλη μας, μήπως έπαυσαν συμπολίτες μας να επιτυγχάνουν στην πολιτική ζωή της χώρας και ατυχώς δεν βλέπουμε κάποιο πολιτικό πρόσωπο να λαμπρύνει την πολιτική μας ιστορία μας σε επίπεδο πόλης ή νομού;
Έπαυσε η πόλη να αναδεικνύει προσωπικότητες της δημόσιας ζωής που η προσφορά τους στην πόλη να υπήρξε μεγάλη, σημαντική και ουσιαστική ;
Στέρεψε η πόλη από προσωπικότητες της τέχνης ,των γραμμάτων και του πολιτισμού και κανένας δεν βρέθηκε να διακριθεί σ’ όλα αυτά τα χρόνια με την εν γένει πνευματική προσφορά του;
Ξέμεινε τελικά η πόλη μας στην ανάμνηση του φιλοπρόοδου κοινωνικού και ανθρωπιστικού παράγοντα Θεόδωρου Τριάντη ο οποίος δαπάνησε ολόκληρη την περιουσία του κι εκείνη γι’ αυτή τη μεγάλη του προσφορά, του επεφύλαξε μια θέση ανώνυμου τροχονόμου στη διασταύρωση των οδών Aκτή Δυμαίων-΄Οθωνος Αμαλίας και Τριών Ναυάρχων, και ουδείς έκτοτε φιλοδόξησε να είναι διεκδικητής του κατά σειρά τέταρτου βραβείου της πόλης;
Σ’ αυτά τα χρόνια δεν βρέθηκε μάνα στην Αχαΐα για να γεννήσει έναν αθλητή που με την επίδοσή του στον αθλητισμό να τίμησε την αθλητική ιστορία της πόλης.
Σ’ όλα αυτά τα χρόνια δεν βρέθηκε κανένας Αχαιός να διακριθεί σ’ ολόκληρη την υφήλιο για να αποτελέσει τον «Πρεσβευτή» της, με την εργασία του και την εν γένει παρουσία του στο εξωτερικό;
Eάν είναι αληθές ότι στην πόλη μας υπάρχει παρόμοια στασιμότητα σε σημείο που να μη κινείται φύλλο, θα πρέπει να αναζητήσουμε το αίτιο αυτής της ακύμαντης λίμνης που ονομάζουμε πόλη του Πατρέα.
Αναρωτιέμαι τι μπορεί να συμβαίνει σε μια πόλη που αδυνατεί να μαζέψει τα σκουπίδια της ,αδυνατεί να εκλέξει πρόεδρο Δημοτικού Συμβουλίου, διαθέτει μια διασπασμένη πλειοψηφία στη Δημοτική της Αρχή, διώχνει από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη τους πνευματικούς της ανθρώπους , που όλη της η συμπεριφορά στηρίζεται στο θυμό, στη διαμαρτυρία, στην αγανάκτηση…
Τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια πόλη η όποια απλά οραματίζεται, διατυπώνει προτάσεις, λαμβάνει αποφάσεις και παρ’ όλα αυτά ζει και κινείται στο τέλμα..
Τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια πόλη που την προτομή ενός ιστορικού επιτυχημένου Δήμαρχου της απομακρύνει από πλατεία της πόλης και την μεταφέρει σε απρόσιτο απομακρυσμένο και θεοσκότεινο δίστρατο…
Είναι δυνατόν κανείς να περιμένει από αυτή την πόλη την απονομή έστω και ενός από τα παραπάνω θεσπισθέντα βραβεία;
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
ΤΙ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΠΑΛΙ ΑΠΟΨΕ….
Είναι αλήθεια πως κι εγώ έχω στο νου μου και θέλω να κάνω πολλά.
Κάθε μέρα που περνά, μα δεν επαρκεί ο χρόνος.
Τον γεμίζω καθημερινά από τις 6 το πρωί μέχρι τις 2 τη νύχτα.
Κοιμάμαι ανάλαφρα το υπόλοιπο της νύχτας,
και μια ώρα το μεσημέρι.
Όμως θέλω να γράψω, θέλω να πω τα θέλω μου
σε μια κοινωνία κωφάλαλη, σ’ ένα κράτος σκιά,
σ’ έναν συνάνθρωπο που ακούει μόνο τους δικούς του μονολόγους…
Λυπάμαι για τα παιδιά που ήρθαν και που θα’ ρθουν σε μια χώρα
υποταγμένη στους ξένους μα και τους τοκογλύφους…
Λυπάμαι τα παιδιά που θάρθουν σε μια χώρα αγνώριστη,
που δεν θα θυμίζει τίποτα από το ένδοξο πάλαι ποτέ παρελθόν της.
Μόνο σκιές και καπνούς
Όχι από τον ΄Αδη και τις εστίες
αλλά από ραδιενεργά ισότοπα
και εξαϋλωμένα σώματα…
Τι να γράφω σήμερα αλήθεια
για σένα, για μένα ,για το σήμερα και το αύριο
που πια δεν είναι ολότελα δικό μας…
΄Εχεις το δικό σου σήμερα και το δικό μου, αρκεί.
Μη βολοδέρνεσαι στα θέλω σου και στα θέλω μου
στα πρέπει και τα ανούσια πιστεύω…
Βγάλε από μέσα σου το εγωιστικό σύνδρομο
του θέλω όλα δικά μου,
απαρνήσου τα σα και τα εμά
κοίταξε εμπρός όση ώρα είναι ακόμη ο ήλιος στο στερέωμα
ίσως κάτι θα έχουμε να πούμε στους αγέννητους!...
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Κάθε μέρα που περνά, μα δεν επαρκεί ο χρόνος.
Τον γεμίζω καθημερινά από τις 6 το πρωί μέχρι τις 2 τη νύχτα.
Κοιμάμαι ανάλαφρα το υπόλοιπο της νύχτας,
και μια ώρα το μεσημέρι.
Όμως θέλω να γράψω, θέλω να πω τα θέλω μου
σε μια κοινωνία κωφάλαλη, σ’ ένα κράτος σκιά,
σ’ έναν συνάνθρωπο που ακούει μόνο τους δικούς του μονολόγους…
Λυπάμαι για τα παιδιά που ήρθαν και που θα’ ρθουν σε μια χώρα
υποταγμένη στους ξένους μα και τους τοκογλύφους…
Λυπάμαι τα παιδιά που θάρθουν σε μια χώρα αγνώριστη,
που δεν θα θυμίζει τίποτα από το ένδοξο πάλαι ποτέ παρελθόν της.
Μόνο σκιές και καπνούς
Όχι από τον ΄Αδη και τις εστίες
αλλά από ραδιενεργά ισότοπα
και εξαϋλωμένα σώματα…
Τι να γράφω σήμερα αλήθεια
για σένα, για μένα ,για το σήμερα και το αύριο
που πια δεν είναι ολότελα δικό μας…
΄Εχεις το δικό σου σήμερα και το δικό μου, αρκεί.
Μη βολοδέρνεσαι στα θέλω σου και στα θέλω μου
στα πρέπει και τα ανούσια πιστεύω…
Βγάλε από μέσα σου το εγωιστικό σύνδρομο
του θέλω όλα δικά μου,
απαρνήσου τα σα και τα εμά
κοίταξε εμπρός όση ώρα είναι ακόμη ο ήλιος στο στερέωμα
ίσως κάτι θα έχουμε να πούμε στους αγέννητους!...
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
ΙΔΡΥΣΗ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ
ΙΔΡΥΣΗ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ
ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ Α. Σ. Π. Ε.ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
19.01.12
Με επιστολή του που απευθύνει στο Προεδρείο και στα μέλη της Γενικής Συνελεύσεως των μελών της Ανωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος η οποία έχει προγραμματισθεί να συνεδριάσει στις 18 Φεβρουαρίου 2012 ο Αντιπρόεδρός της Δικηγόρος Λεωνίδας Μαργαρίτης προτείνει την ίδρυση πολιτικής κίνησης με τον τίτλο: «Πατριωτικό Πολυτεκνικό Κίνημα».
Στην επιστολή του με ημερομηνία 19-1-2012 ο Αντιπρόεδρος της Α.Σ.Π.Ε αναφέρει επί λέξει τα εξής:
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Είναι σχεδόν σ’ όλους σας γνωστό πως είμαι από τους πιο παλιούς εν ενεργεία εκπροσώπους του Πολυτεκνικού Κινήματος στη χώρα μας δεδομένου ότι βρίσκομαι στην υπηρεσία του από το 1982. Υπηρέτησα από το 1982 μέχρι το 2004 μια από τις μαζικότερες οργανώσεις πολυτέκνων της χώρας ( Πατρών) και επί σειρά ετών Γενικός Σύμβουλος και Αντιπρόεδρος της Α.Σ.Π.Ε.
Θα μου αναγνωρισθεί η συσσωρευμένη γνώση και πείρα που απέκτησα στη διαδρομή των χρόνων αυτών. Γνωρίζω συνεπώς τη συμπεριφορά των κατά καιρούς κυβερνήσεων και πως αυτές αντιμετώπιζαν τα προβλήματα των Πολυτέκνων.
Αντιφατικές και αλληλοαναιρούμενες πολιτικές που δημιούργησαν στην κοινωνία την εντύπωση, πως εμείς οι πολύτεκνοι είμαστε προνομιούχοι κάτι που βεβαίως δεν ανταποκρίνεται στη πραγματικότητα, απεναντίας η εικόνα που παρουσιάζεται ακόμη και σήμερα μέσω των Μ.Μ.Ε. μας εκθέτει στα μάτια των λοιπών πολιτών οι οποίοι μας αντιμετωπίζουν κατά κανόνα με φθόνο και καχυποψία.
Είναι γεγονός πως σε προεκλογικές περιόδους τα κόμματα εξουσίας καταρτίζουν και παρουσιάζουν ειδικά προγράμματα υπέρ των πολυτέκνων υποσχόμενα τα πάντα.
Θύματα των προεκλογικών υποσχέσεων υπήρξαν και οι οικογένειες των τριτέκτων οι οποίοι μετά τις εκλογές αγνοήθηκαν.
Βέβαια κάθε επομένη των εκλογών η μόνη «σύμμαχος» των πολυτέκνων είναι η εκάστοτε αντιπολίτευση.
Αγαπητοί συνάδελφοι, το έτος 1995 ανέσυρα από το αρχείο μου μια επιστολή της Ένωσης Πολυτέκνων Κομοτηνής προς την Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολυτέκνων (15-10-1935) με την οποία καταγγέλλονταν η αδιαφορία της πολιτείας για το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας και για τα ζητήματα που αφορούσαν τους πολυτέκνους.
Με αυτή την επιστολή διατυπώθηκε για πρώτη φορά η ιδέα - πρόταση για τη δημιουργία Κόμματος των Πολυτέκνων.
Την επιστολή εκείνη τη δημοσιοποίησα(1995) στον τοπικό τύπο και στην εκδιδόμενη από την οργάνωσή μου εφημερίδα, ενώ έλαβε ευρύτατη δημοσιότητα μέσω του περιοδικού «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» (Φύλλο 2.123/12-1-1995).
Έχουν περάσει έκτοτε 77 χρόνια από την αποστολή της επιστολής και 17 από τη δημοσίευσή της. Η κατάσταση των πολυτεκνικών ζητημάτων όπως περιγράφονταν τότε, δεν παραμένει απλώς η ίδια, αλλά έχει περαιτέρω επιδεινωθεί.
Η κακοδιοίκηση, οι σπατάλες, τα πάσης φύσεως και μορφής σκάνδαλα ( Χρηματιστηρίου, Ομολόγων, Υποκλοπών, ΖΗΜΕΝΣ , Βατοπεδίου, κ.α.) και οι ρουσφετολογικοί διορισμοί έχουν φέρει τα προβλήματα των πολυτέκνων στο περιθώριο της πολιτικής και έχουν περιαγάγει τους πολυτέκνους και τις οικογένειές τους σε δεινή οικονομική θέση.
Μετά από την κατάσταση που επικρατεί και τα συνεχώς αυξανόμενα και συσσωρευμένα προβλήματά μας η πρόταση που διατυπώθηκε πριν από 77 ολόκληρα χρόνια είναι και σήμερα περισσότερο από ποτέ επίκαιρη.
Νέα σκάνδαλα αποκαλύπτονται συνεχώς, ουδείς τιμωρείτε, ουδείς καταδικάζεται, και ουδενός υπαιτίου δημεύετε η περιουσία που αποκτήθηκε σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου, σε βάρος όλων μας.
Η χώρα μας κατρακύλησε σήμερα στην ελεγχόμενη χρεοκοπία. Όμως κανένας δεν μας λέει εξ αιτίας τίνος φθάσαμε εδώ. Ποιος οδήγησε τη χώρα δέσμια στο Δ.Ν.Τ.; Ποιος έφερε τη χώρα σε ελεγχόμενη χρεοκοπία; Ποιος έφερε τους εργαζομένους στα όρια της φτώχιας και τους συνταξιούχους στην απόγνωση; Πως έφτασε η χώρα μας να έχει 1.000.000 ανέργους; Kανένας δεν νοιώθει την ανάγκη να κάνει αυτοκριτική, κανένας δεν νοιώθει την ανάγκη να ζητήσει συγνώμη από τον Ελληνικό λαό ο οποίος σήμερα πένεται.
Θεωρώ ότι δεν πάει άλλο. Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια ανοχής και παθητικότητας. «΄Ηγγικεν γαρ ο χρόνος». Ωρίμασαν οι συνθήκες ….
Σας προτείνω λοιπόν να προχωρήσουμε στη διαδικασία ίδρυσης πολιτικής κίνησης με τον τίτλο ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΠΟΛΥΤΕΚΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ. (ΠΑ.ΠΟ.Κ.) το οποίο θα προετοιμασθεί αναλόγως για να συμμετάσχει το πρώτον στις προσεχείς Βουλευτικές Εκλογές όποτε διεξαχθούν.
Είναι ευκαιρία και έχουμε τη δυνατότητα να καταγράψουμε σε Πανελλήνια κλίμακα τη δυναμική των πολυτέκνων.
Έχουμε τη δυνατότητα και τη βεβαιότητα, λαμβανομένου υπ’ όψιν και της πασίδηλου αποδοκιμασίας των δύο μεγάλων κομμάτων και της αδυναμίας συνεννοήσεως των λοιπών αριστερών κομμάτων της αντιπολίτευσης να πετύχουμε ένα αξιοσέβαστο αποτέλεσμα.
Θα είναι μια κίνηση που θα μας δώσει τη δυνατότητα και το δικαίωμα να εκτιμήσουμε την περαιτέρω πορεία ενός παρόμοιου εγχειρήματος.
Με όσα ανωτέρω εκθέτω θεωρώ περιττό να τονίσω πως θέτω και τον εαυτόν μου στη διάθεση μίας παρόμοιας κίνησης που τυχόν αποφασισθεί.
Εφόσον η πρότασή υιοθετηθεί από τη Γενική Συνέλευση προτείνω την εκλογή μιας τριμελούς Γραμματείας η οποία θα αναλάβει τον περαιτέρω συντονισμό και θα φέρει εντός ευλόγου χρόνου συγκεκριμένο πλαίσιο δράσης για την υλοποίηση του στόχου μας αυτού.
Με συναδελφικούς χαιρετισμούς
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Δικηγόρος- Aντιπρόεδρος Α.Σ.Π.Ε.
ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ Α. Σ. Π. Ε.ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ
19.01.12
Με επιστολή του που απευθύνει στο Προεδρείο και στα μέλη της Γενικής Συνελεύσεως των μελών της Ανωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος η οποία έχει προγραμματισθεί να συνεδριάσει στις 18 Φεβρουαρίου 2012 ο Αντιπρόεδρός της Δικηγόρος Λεωνίδας Μαργαρίτης προτείνει την ίδρυση πολιτικής κίνησης με τον τίτλο: «Πατριωτικό Πολυτεκνικό Κίνημα».
Στην επιστολή του με ημερομηνία 19-1-2012 ο Αντιπρόεδρος της Α.Σ.Π.Ε αναφέρει επί λέξει τα εξής:
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Είναι σχεδόν σ’ όλους σας γνωστό πως είμαι από τους πιο παλιούς εν ενεργεία εκπροσώπους του Πολυτεκνικού Κινήματος στη χώρα μας δεδομένου ότι βρίσκομαι στην υπηρεσία του από το 1982. Υπηρέτησα από το 1982 μέχρι το 2004 μια από τις μαζικότερες οργανώσεις πολυτέκνων της χώρας ( Πατρών) και επί σειρά ετών Γενικός Σύμβουλος και Αντιπρόεδρος της Α.Σ.Π.Ε.
Θα μου αναγνωρισθεί η συσσωρευμένη γνώση και πείρα που απέκτησα στη διαδρομή των χρόνων αυτών. Γνωρίζω συνεπώς τη συμπεριφορά των κατά καιρούς κυβερνήσεων και πως αυτές αντιμετώπιζαν τα προβλήματα των Πολυτέκνων.
Αντιφατικές και αλληλοαναιρούμενες πολιτικές που δημιούργησαν στην κοινωνία την εντύπωση, πως εμείς οι πολύτεκνοι είμαστε προνομιούχοι κάτι που βεβαίως δεν ανταποκρίνεται στη πραγματικότητα, απεναντίας η εικόνα που παρουσιάζεται ακόμη και σήμερα μέσω των Μ.Μ.Ε. μας εκθέτει στα μάτια των λοιπών πολιτών οι οποίοι μας αντιμετωπίζουν κατά κανόνα με φθόνο και καχυποψία.
Είναι γεγονός πως σε προεκλογικές περιόδους τα κόμματα εξουσίας καταρτίζουν και παρουσιάζουν ειδικά προγράμματα υπέρ των πολυτέκνων υποσχόμενα τα πάντα.
Θύματα των προεκλογικών υποσχέσεων υπήρξαν και οι οικογένειες των τριτέκτων οι οποίοι μετά τις εκλογές αγνοήθηκαν.
Βέβαια κάθε επομένη των εκλογών η μόνη «σύμμαχος» των πολυτέκνων είναι η εκάστοτε αντιπολίτευση.
Αγαπητοί συνάδελφοι, το έτος 1995 ανέσυρα από το αρχείο μου μια επιστολή της Ένωσης Πολυτέκνων Κομοτηνής προς την Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολυτέκνων (15-10-1935) με την οποία καταγγέλλονταν η αδιαφορία της πολιτείας για το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας και για τα ζητήματα που αφορούσαν τους πολυτέκνους.
Με αυτή την επιστολή διατυπώθηκε για πρώτη φορά η ιδέα - πρόταση για τη δημιουργία Κόμματος των Πολυτέκνων.
Την επιστολή εκείνη τη δημοσιοποίησα(1995) στον τοπικό τύπο και στην εκδιδόμενη από την οργάνωσή μου εφημερίδα, ενώ έλαβε ευρύτατη δημοσιότητα μέσω του περιοδικού «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» (Φύλλο 2.123/12-1-1995).
Έχουν περάσει έκτοτε 77 χρόνια από την αποστολή της επιστολής και 17 από τη δημοσίευσή της. Η κατάσταση των πολυτεκνικών ζητημάτων όπως περιγράφονταν τότε, δεν παραμένει απλώς η ίδια, αλλά έχει περαιτέρω επιδεινωθεί.
Η κακοδιοίκηση, οι σπατάλες, τα πάσης φύσεως και μορφής σκάνδαλα ( Χρηματιστηρίου, Ομολόγων, Υποκλοπών, ΖΗΜΕΝΣ , Βατοπεδίου, κ.α.) και οι ρουσφετολογικοί διορισμοί έχουν φέρει τα προβλήματα των πολυτέκνων στο περιθώριο της πολιτικής και έχουν περιαγάγει τους πολυτέκνους και τις οικογένειές τους σε δεινή οικονομική θέση.
Μετά από την κατάσταση που επικρατεί και τα συνεχώς αυξανόμενα και συσσωρευμένα προβλήματά μας η πρόταση που διατυπώθηκε πριν από 77 ολόκληρα χρόνια είναι και σήμερα περισσότερο από ποτέ επίκαιρη.
Νέα σκάνδαλα αποκαλύπτονται συνεχώς, ουδείς τιμωρείτε, ουδείς καταδικάζεται, και ουδενός υπαιτίου δημεύετε η περιουσία που αποκτήθηκε σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου, σε βάρος όλων μας.
Η χώρα μας κατρακύλησε σήμερα στην ελεγχόμενη χρεοκοπία. Όμως κανένας δεν μας λέει εξ αιτίας τίνος φθάσαμε εδώ. Ποιος οδήγησε τη χώρα δέσμια στο Δ.Ν.Τ.; Ποιος έφερε τη χώρα σε ελεγχόμενη χρεοκοπία; Ποιος έφερε τους εργαζομένους στα όρια της φτώχιας και τους συνταξιούχους στην απόγνωση; Πως έφτασε η χώρα μας να έχει 1.000.000 ανέργους; Kανένας δεν νοιώθει την ανάγκη να κάνει αυτοκριτική, κανένας δεν νοιώθει την ανάγκη να ζητήσει συγνώμη από τον Ελληνικό λαό ο οποίος σήμερα πένεται.
Θεωρώ ότι δεν πάει άλλο. Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια ανοχής και παθητικότητας. «΄Ηγγικεν γαρ ο χρόνος». Ωρίμασαν οι συνθήκες ….
Σας προτείνω λοιπόν να προχωρήσουμε στη διαδικασία ίδρυσης πολιτικής κίνησης με τον τίτλο ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΠΟΛΥΤΕΚΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ. (ΠΑ.ΠΟ.Κ.) το οποίο θα προετοιμασθεί αναλόγως για να συμμετάσχει το πρώτον στις προσεχείς Βουλευτικές Εκλογές όποτε διεξαχθούν.
Είναι ευκαιρία και έχουμε τη δυνατότητα να καταγράψουμε σε Πανελλήνια κλίμακα τη δυναμική των πολυτέκνων.
Έχουμε τη δυνατότητα και τη βεβαιότητα, λαμβανομένου υπ’ όψιν και της πασίδηλου αποδοκιμασίας των δύο μεγάλων κομμάτων και της αδυναμίας συνεννοήσεως των λοιπών αριστερών κομμάτων της αντιπολίτευσης να πετύχουμε ένα αξιοσέβαστο αποτέλεσμα.
Θα είναι μια κίνηση που θα μας δώσει τη δυνατότητα και το δικαίωμα να εκτιμήσουμε την περαιτέρω πορεία ενός παρόμοιου εγχειρήματος.
Με όσα ανωτέρω εκθέτω θεωρώ περιττό να τονίσω πως θέτω και τον εαυτόν μου στη διάθεση μίας παρόμοιας κίνησης που τυχόν αποφασισθεί.
Εφόσον η πρότασή υιοθετηθεί από τη Γενική Συνέλευση προτείνω την εκλογή μιας τριμελούς Γραμματείας η οποία θα αναλάβει τον περαιτέρω συντονισμό και θα φέρει εντός ευλόγου χρόνου συγκεκριμένο πλαίσιο δράσης για την υλοποίηση του στόχου μας αυτού.
Με συναδελφικούς χαιρετισμούς
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Δικηγόρος- Aντιπρόεδρος Α.Σ.Π.Ε.
ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΡΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΤΡΙΩΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ
Ιανουάριος 2012
Πρόταση
Αγαπητοί φίλοι και συμπατριώτες,
Όλοι γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε βαθειά οικονομική κρίση. Η ελληνική κοινωνία είναι σε απόγνωση και το πολιτικό σύστημα παραπαίει. Οι πολιτικοί οι οποίοι με την επιπόλαια πολιτική που ακολούθησαν επί δεκαετίες οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο αδυνατούν ακόμη και τώρα να πράξουν αυτό που απαιτούν οι κρίσιμες συνθήκες, προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα. Ακόμη και σήμερα τα πολιτικά κόμματα που στηρίζουν κοινοβουλευτικά την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου αντί να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό την πραγματική κατάσταση και να χαράξουν από κοινού μια ρεαλιστική πορεία προς ένα λιγότερο ζοφερό μέλλον αναλώνονται σε σκιαμαχίες και παλαιοκομματικά παιγνίδια. Δεν αναλαμβάνουν έστω τώρα τις ευθύνες τους αναγνωρίζοντας τα λάθη τους και υπερβαίνοντας επί μέρους συμφέροντα ώστε να δράσουν αμέσως προς το κοινό συμφέρον.
Η πραγματική κατάσταση ως προς το διπλό οικονομικό πρόβλημα – το δημοσιονομικό και την ανταγωνιστικότητα – έχει ως εξής.
Δημοσιονομικό πρόβλημα
Απλοποιώντας τα πράγματα μπορούμε να πούμε ότι η θέση της Ελλάδας είναι περίπου η ίδια με την θέση κάποιου που έχει ετήσιο εισόδημα 100 € και χρωστά 200 € με επιτόκιο 5%. Για να πληρώσει τον τόκο των 10 € στο τέλος του έτους πρέπει να αυξήσει το εισόδημα του στα 110 € (10%) ή να μειώσει την κατανάλωσή του (την ευημερία του) στα 90 € και το χρέος των 200 € τότε θα παρέμενε το ίδιο. Αντί για αύξηση τα τελευταία τρία χρόνια το εισόδημα έχει μειωθεί. Τον επόμενο χρόνο, αν δεν υπάρξει η απαιτούμενη αύξηση του εισοδήματος του, θα πρέπει να μειώσει και πάλι την κατανάλωσή του για να μπορέσει να εξυπηρετήσει το χρέος του. Όπως γίνεται αντιληπτό, ο κατήφορος αυτός δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ. Για να σταματήσει όμως ο κατήφορος χρειάζονται αυξήσεις του εισοδήματός του πάνω από 10%, κάτι που είναι μη ρεαλιστικό. Γι αυτό κάποτε πρέπει να αρνηθεί τις πληρωμές των τόκων ή αν συνεχίσει τον κατήφορο δεν θα αργήσει να πεθάνει!
Στην οικτρή αυτή κατάσταση που βρίσκεται, έρχονται οι φίλοι και δανειστές του (θα λέγαμε η Τρόικα) και του λένε. Θα σε βοηθήσουμε να βγεις από τη θέση που βρίσκεσαι. Γι αυτό θα σου δανείζουμε με το ίδιο ή λίγο χαμηλότερο επιτόκιο τους τόκους που πρέπει να μας δίνεις, και εσύ κοίταξε να κάνεις ριζικές διαρθρωτικές και δομικές αλλαγές, να σταματήσεις τις σπατάλες σου, να νοικοκυρευτείς, να αυξήσεις τα εισοδήματά σου, και έτσι θα κατορθώσεις στο εγγύς μέλλον να βγεις από την παγίδα του χρέους που βρίσκεσαι.
Η προσφορά αυτή όχι μόνον δεν είναι λύση, αλλά μάλιστα μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε και ως κυνική πρόταση, διότι οδηγεί σε συνεχή αύξηση του χρέους και των τόκων, αν δεν κατορθώσει ο χρεωμένος να κάνει αμέσως ριζικές διαρθρωτικές αλλαγές, που θα οδηγήσουν (κάποτε, πότε;) σε ετήσιες αυξήσεις του εισοδήματος του σε επίπεδα πάνω από 10%. Αυτό είναι όμως βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα ακατόρθωτο. Στο σημείο αυτό ακριβώς βρίσκεται και η πατρίδα μας. Καλούνται να πληρώσουν οι Έλληνες ετησίως, ακόμη και με το κούρεμα των 100 δις €, τόκους στο ύψος των 16 δις €, δηλαδή απαιτείται μία ετήσια αύξηση 7,8% του ΑΕΠ. Μία τέτοια ανάπτυξη είναι εξωπραγματική και μάλιστα στην οικονομική κατάσταση ύφεσης που βρισκόμαστε σήμερα, και με τους διεφθαρμένους και ανίκανους πολιτικούς που έχουμε, είναι αδύνατο να γίνει αυτό. Απαιτείται ένα κούρεμα του συνολικού χρέους και όχι μόνον του χρέους έναντι του ιδιωτικού τομέα το λιγότερο 50%.
Πρόβλημα ανταγωνιστικότητος
Η Ελλάδα επί πολλά χρόνια έχει αρνητικό ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών, πράγμα που δείχνει έλλειψη ανταγωνιστικότητος. Η συζητούμενη σήμερα πάλι μείωση των ονομαστικών μισθών δεν αποτελεί μονόδρομο, η καλύτερη επιλογή είναι η αύξηση της παραγωγικότητας για την οποία υπάρχουν μεγάλα περιθώρια στην Ελλάδα. Προς τούτο απαιτούνται αποκρατικοποιήσεις, η ριζική μείωση του παρεμβατικού κράτους, η απελευθέρωση των αγορών προϊόντων και υπηρεσιών και η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων ώστε να αυξηθεί ο ανταγωνισμός στην ελληνική αγορά.
Αυτά βέβαια δεν μπορούν να γίνουν σε μία μέρα, αλλά η τεχνογνωσία υπάρχει. Πρέπει κυρίως να υποχωρήσουν τα συντεχνιακά και άλλα συμφέροντα επιμέρους κοινωνικών ομάδων προς όφελος του γενικού συμφέροντος.
Για να γίνει αυτό πρέπει να χειραφετηθεί η κοινωνία από το πολιτικό σύστημα και να επιβάλει σε αυτό έναν άλλο τρόπο άσκησης πολιτικής. Αυτό ισχύει για το σημερινό πολιτικό προσωπικό το οποίο έχει ελπίδες να επιβιώσει μόνο αν προσαρμόσει τελείως την συμπεριφορά του και πολιτευθεί στο μέλλον με υπευθυνότητα και κυρίως για τις νέες πολιτικές δυνάμεις που έχουν αρχίσει να εμφανίζονται στο προσκήνιο. Μια τέτοια κίνηση έχει ήδη αρχίσει, νέα πρόσωπα εμφανίζονται και νέος πολιτικός λόγος αρθρώνεται εδώ κι εκεί, αυτά τα μικρά ρυάκια θα έπρεπε να ενωθούν για να σχηματίσουν ένα μεγάλο ποτάμι που να παρασύρει το παλιό και να επιτρέψει την δημιουργία του νέου.
Η εξέλιξη αυτή θα διευκολύνονταν αν μια προσωπικότητα κύρους και ευρύτερης αποδοχής έπαιζε ρόλο καταλύτη για την απαιτούμενη σύγκλιση και εγγυόταν την σοβαρότητα του εγχειρήματος. Μια τέτοια προσωπικότητα θα μπορούσε να είναι ο Λουκάς Παπαδήμος αν αναλάμβανε ηγετικό ρόλο. Αλλά πρέπει να βγει και να μιλήσει καθαρά στον Ελληνικό Λαό, ότι ορισμένες αλλαγές πρέπει να γίνουν στην Ελλάδα όχι επειδή το ζητούν οι εταίροι ή το απαιτούν οι δανειστές αλλά επειδή το επιβάλει η δεινή κατάσταση και επειδή χωρίς αυτές η Ελλάδα θα γυρίσει δεκαετίες πίσω. Η ελληνική κοινωνία ωριμάζει, πιστεύουμε, με ταχείς ρυθμούς ακριβώς λόγω της πολύπλευρης κρίσης. Και η κρίση πλήττει και τους Έλληνες του εξωτερικού. Ίσως σε άλλο βαθμό και σε άλλα επίπεδα. Αλλά η κατάσταση της χώρας τους θλίβει και τους ανησυχεί το ίδιο. Οι Έλληνες εντός και εκτός της Ελλάδας θα μπορούσαν να εργασθούν από κοινού, ώστε να προκύψει αυτή η αξιόπιστη εναλλακτική λύση, να στηρίξουν τις νέες δυνάμεις και να εξηγήσουν στον Λουκά Παπαδήμο ότι θα τον στηρίξουν, αν αναλάβει τις ευθύνες που η ιστορική στιγμή του επιβάλλουν. Να ηγηθεί ενός νέου πολιτικού σχηματισμού και να εξηγήσει στον Ελληνικό Λαό πειστικά τι και πως ακριβώς πρέπει να γίνει, δηλαδή να εκφράσει ένα όραμα, να διατυπώσει ένα σχέδιο και να εξηγήσει την αναγκαιότητα λήψης ορισμένων συγκεκριμένων μέτρων όπως:
α) προσωρινή στάση πληρωμών τοκοχρεολυσίων επί του δημοσίου χρέους, συρρίκνωση και ποιοτική αναβάθμιση της δημόσιας διοίκησης, τόνωση της επιχειρηματικότητας
β) θεσμικές αλλαγές ώστε να κατοχυρωθούν μακροπρόθεσμα τα αποτελέσματα των σημερινών προσαρμογών και να μη πάει χαμένο το κοινωνικό κόστος που συνεπάγονται αλλά και να μη διολισθήσει η χώρα πάλι στις προηγούμενες καταστάσεις.
Ο Λουκάς Παπαδήμος φαίνεται να είναι αυτή τη στιγμή μία προσωπικότητα κοινής αποδοχής με βαθειά γνώση των οικονομικών προβλημάτων και την αναγνώριση των εταίρων, που θα μπορούσε να ηγηθεί μίας πολιτικής κίνησης. Από ότι γνωρίζουμε δεν δέχεται προς το παρόν να αναλάβει μια τέτοια πολιτική πρωτοβουλία. Ελπίζουμε όμως ότι αν ικανός αριθμός Ελλήνων του εξωτερικού και του εσωτερικού τον παρακινήσει, δεν θα αρνηθεί τελικά να αναλάβει τις ευθύνες του έναντι της πατρίδας.
Αν συμφωνείτε με την παρούσα πρόταση τότε επιβεβαιώστε με ένα e-mail με το όνομά σας. Ο χρόνος επείγει!
1. Κώστας Καρράς (Στουτγκάρδη)
2. Σπύρος Παρασκευόπουλος (Κολωνία)
3. Κυριάκος Ρέβελας (Βρυξέλες)
Πρόταση
Αγαπητοί φίλοι και συμπατριώτες,
Όλοι γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε βαθειά οικονομική κρίση. Η ελληνική κοινωνία είναι σε απόγνωση και το πολιτικό σύστημα παραπαίει. Οι πολιτικοί οι οποίοι με την επιπόλαια πολιτική που ακολούθησαν επί δεκαετίες οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο αδυνατούν ακόμη και τώρα να πράξουν αυτό που απαιτούν οι κρίσιμες συνθήκες, προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα. Ακόμη και σήμερα τα πολιτικά κόμματα που στηρίζουν κοινοβουλευτικά την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου αντί να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό την πραγματική κατάσταση και να χαράξουν από κοινού μια ρεαλιστική πορεία προς ένα λιγότερο ζοφερό μέλλον αναλώνονται σε σκιαμαχίες και παλαιοκομματικά παιγνίδια. Δεν αναλαμβάνουν έστω τώρα τις ευθύνες τους αναγνωρίζοντας τα λάθη τους και υπερβαίνοντας επί μέρους συμφέροντα ώστε να δράσουν αμέσως προς το κοινό συμφέρον.
Η πραγματική κατάσταση ως προς το διπλό οικονομικό πρόβλημα – το δημοσιονομικό και την ανταγωνιστικότητα – έχει ως εξής.
Δημοσιονομικό πρόβλημα
Απλοποιώντας τα πράγματα μπορούμε να πούμε ότι η θέση της Ελλάδας είναι περίπου η ίδια με την θέση κάποιου που έχει ετήσιο εισόδημα 100 € και χρωστά 200 € με επιτόκιο 5%. Για να πληρώσει τον τόκο των 10 € στο τέλος του έτους πρέπει να αυξήσει το εισόδημα του στα 110 € (10%) ή να μειώσει την κατανάλωσή του (την ευημερία του) στα 90 € και το χρέος των 200 € τότε θα παρέμενε το ίδιο. Αντί για αύξηση τα τελευταία τρία χρόνια το εισόδημα έχει μειωθεί. Τον επόμενο χρόνο, αν δεν υπάρξει η απαιτούμενη αύξηση του εισοδήματος του, θα πρέπει να μειώσει και πάλι την κατανάλωσή του για να μπορέσει να εξυπηρετήσει το χρέος του. Όπως γίνεται αντιληπτό, ο κατήφορος αυτός δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ. Για να σταματήσει όμως ο κατήφορος χρειάζονται αυξήσεις του εισοδήματός του πάνω από 10%, κάτι που είναι μη ρεαλιστικό. Γι αυτό κάποτε πρέπει να αρνηθεί τις πληρωμές των τόκων ή αν συνεχίσει τον κατήφορο δεν θα αργήσει να πεθάνει!
Στην οικτρή αυτή κατάσταση που βρίσκεται, έρχονται οι φίλοι και δανειστές του (θα λέγαμε η Τρόικα) και του λένε. Θα σε βοηθήσουμε να βγεις από τη θέση που βρίσκεσαι. Γι αυτό θα σου δανείζουμε με το ίδιο ή λίγο χαμηλότερο επιτόκιο τους τόκους που πρέπει να μας δίνεις, και εσύ κοίταξε να κάνεις ριζικές διαρθρωτικές και δομικές αλλαγές, να σταματήσεις τις σπατάλες σου, να νοικοκυρευτείς, να αυξήσεις τα εισοδήματά σου, και έτσι θα κατορθώσεις στο εγγύς μέλλον να βγεις από την παγίδα του χρέους που βρίσκεσαι.
Η προσφορά αυτή όχι μόνον δεν είναι λύση, αλλά μάλιστα μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε και ως κυνική πρόταση, διότι οδηγεί σε συνεχή αύξηση του χρέους και των τόκων, αν δεν κατορθώσει ο χρεωμένος να κάνει αμέσως ριζικές διαρθρωτικές αλλαγές, που θα οδηγήσουν (κάποτε, πότε;) σε ετήσιες αυξήσεις του εισοδήματος του σε επίπεδα πάνω από 10%. Αυτό είναι όμως βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα ακατόρθωτο. Στο σημείο αυτό ακριβώς βρίσκεται και η πατρίδα μας. Καλούνται να πληρώσουν οι Έλληνες ετησίως, ακόμη και με το κούρεμα των 100 δις €, τόκους στο ύψος των 16 δις €, δηλαδή απαιτείται μία ετήσια αύξηση 7,8% του ΑΕΠ. Μία τέτοια ανάπτυξη είναι εξωπραγματική και μάλιστα στην οικονομική κατάσταση ύφεσης που βρισκόμαστε σήμερα, και με τους διεφθαρμένους και ανίκανους πολιτικούς που έχουμε, είναι αδύνατο να γίνει αυτό. Απαιτείται ένα κούρεμα του συνολικού χρέους και όχι μόνον του χρέους έναντι του ιδιωτικού τομέα το λιγότερο 50%.
Πρόβλημα ανταγωνιστικότητος
Η Ελλάδα επί πολλά χρόνια έχει αρνητικό ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών, πράγμα που δείχνει έλλειψη ανταγωνιστικότητος. Η συζητούμενη σήμερα πάλι μείωση των ονομαστικών μισθών δεν αποτελεί μονόδρομο, η καλύτερη επιλογή είναι η αύξηση της παραγωγικότητας για την οποία υπάρχουν μεγάλα περιθώρια στην Ελλάδα. Προς τούτο απαιτούνται αποκρατικοποιήσεις, η ριζική μείωση του παρεμβατικού κράτους, η απελευθέρωση των αγορών προϊόντων και υπηρεσιών και η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων ώστε να αυξηθεί ο ανταγωνισμός στην ελληνική αγορά.
Αυτά βέβαια δεν μπορούν να γίνουν σε μία μέρα, αλλά η τεχνογνωσία υπάρχει. Πρέπει κυρίως να υποχωρήσουν τα συντεχνιακά και άλλα συμφέροντα επιμέρους κοινωνικών ομάδων προς όφελος του γενικού συμφέροντος.
Για να γίνει αυτό πρέπει να χειραφετηθεί η κοινωνία από το πολιτικό σύστημα και να επιβάλει σε αυτό έναν άλλο τρόπο άσκησης πολιτικής. Αυτό ισχύει για το σημερινό πολιτικό προσωπικό το οποίο έχει ελπίδες να επιβιώσει μόνο αν προσαρμόσει τελείως την συμπεριφορά του και πολιτευθεί στο μέλλον με υπευθυνότητα και κυρίως για τις νέες πολιτικές δυνάμεις που έχουν αρχίσει να εμφανίζονται στο προσκήνιο. Μια τέτοια κίνηση έχει ήδη αρχίσει, νέα πρόσωπα εμφανίζονται και νέος πολιτικός λόγος αρθρώνεται εδώ κι εκεί, αυτά τα μικρά ρυάκια θα έπρεπε να ενωθούν για να σχηματίσουν ένα μεγάλο ποτάμι που να παρασύρει το παλιό και να επιτρέψει την δημιουργία του νέου.
Η εξέλιξη αυτή θα διευκολύνονταν αν μια προσωπικότητα κύρους και ευρύτερης αποδοχής έπαιζε ρόλο καταλύτη για την απαιτούμενη σύγκλιση και εγγυόταν την σοβαρότητα του εγχειρήματος. Μια τέτοια προσωπικότητα θα μπορούσε να είναι ο Λουκάς Παπαδήμος αν αναλάμβανε ηγετικό ρόλο. Αλλά πρέπει να βγει και να μιλήσει καθαρά στον Ελληνικό Λαό, ότι ορισμένες αλλαγές πρέπει να γίνουν στην Ελλάδα όχι επειδή το ζητούν οι εταίροι ή το απαιτούν οι δανειστές αλλά επειδή το επιβάλει η δεινή κατάσταση και επειδή χωρίς αυτές η Ελλάδα θα γυρίσει δεκαετίες πίσω. Η ελληνική κοινωνία ωριμάζει, πιστεύουμε, με ταχείς ρυθμούς ακριβώς λόγω της πολύπλευρης κρίσης. Και η κρίση πλήττει και τους Έλληνες του εξωτερικού. Ίσως σε άλλο βαθμό και σε άλλα επίπεδα. Αλλά η κατάσταση της χώρας τους θλίβει και τους ανησυχεί το ίδιο. Οι Έλληνες εντός και εκτός της Ελλάδας θα μπορούσαν να εργασθούν από κοινού, ώστε να προκύψει αυτή η αξιόπιστη εναλλακτική λύση, να στηρίξουν τις νέες δυνάμεις και να εξηγήσουν στον Λουκά Παπαδήμο ότι θα τον στηρίξουν, αν αναλάβει τις ευθύνες που η ιστορική στιγμή του επιβάλλουν. Να ηγηθεί ενός νέου πολιτικού σχηματισμού και να εξηγήσει στον Ελληνικό Λαό πειστικά τι και πως ακριβώς πρέπει να γίνει, δηλαδή να εκφράσει ένα όραμα, να διατυπώσει ένα σχέδιο και να εξηγήσει την αναγκαιότητα λήψης ορισμένων συγκεκριμένων μέτρων όπως:
α) προσωρινή στάση πληρωμών τοκοχρεολυσίων επί του δημοσίου χρέους, συρρίκνωση και ποιοτική αναβάθμιση της δημόσιας διοίκησης, τόνωση της επιχειρηματικότητας
β) θεσμικές αλλαγές ώστε να κατοχυρωθούν μακροπρόθεσμα τα αποτελέσματα των σημερινών προσαρμογών και να μη πάει χαμένο το κοινωνικό κόστος που συνεπάγονται αλλά και να μη διολισθήσει η χώρα πάλι στις προηγούμενες καταστάσεις.
Ο Λουκάς Παπαδήμος φαίνεται να είναι αυτή τη στιγμή μία προσωπικότητα κοινής αποδοχής με βαθειά γνώση των οικονομικών προβλημάτων και την αναγνώριση των εταίρων, που θα μπορούσε να ηγηθεί μίας πολιτικής κίνησης. Από ότι γνωρίζουμε δεν δέχεται προς το παρόν να αναλάβει μια τέτοια πολιτική πρωτοβουλία. Ελπίζουμε όμως ότι αν ικανός αριθμός Ελλήνων του εξωτερικού και του εσωτερικού τον παρακινήσει, δεν θα αρνηθεί τελικά να αναλάβει τις ευθύνες του έναντι της πατρίδας.
Αν συμφωνείτε με την παρούσα πρόταση τότε επιβεβαιώστε με ένα e-mail με το όνομά σας. Ο χρόνος επείγει!
1. Κώστας Καρράς (Στουτγκάρδη)
2. Σπύρος Παρασκευόπουλος (Κολωνία)
3. Κυριάκος Ρέβελας (Βρυξέλες)
OMIΛΙΑ ΛΕΥΤΕΡΗ ΦΡΑΤΗ
OMIΛΙΑ ΛΕΥΤΕΡΗ ΦΡΑΤΗ
(Μαθητής Α΄Τάξεως Λυκείου)
«ΠΕΡΙ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ»
Στην Αίθουσα της Φιλαρμονικής Εταιρείας Πατρών
Την 16η Ιανουαρίου 2012 στα πλαίσια των Φιλολογικών Βραδινών της Εταιρείας Λογοτεχνών
Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας. Σας ευχαριστώ θερμά για την σημερινή παρουσία σας εδώ. Επίσης ευχαριστώ θερμά την Εταιρεία Λογοτεχνών Νοτιόδ. Ελλάδος, τον πρόεδρο της και αρωγό σε όλη μου την προσπάθεια κ. Λεωνίδα Μαργαρίτη. Ειλικρινά είναι ένας καλός οιωνός η σημερινή παρουσία σας στην συζήτηση γύρω από την μάστιγα των ναρκωτικών ουσιών, πράγμα που καταδεικνύει το ενδιαφέρον του κόσμου αλλά και την θέληση αντιμετώπισης του φαινομένου μέσα από την ορθή πληροφόρηση και τα καθημερινά παραδείγματα. Δεν θα πλατειάσω, άλλωστε δεν είμαι ούτε απόλυτα ειδικός επί του θέματος ούτε ψυχολόγος προκειμένου να κάνω όπως λέγεται ''Βαθιά'' τομή στο θέμα των ναρκωτικών. Το ζήτημα είναι να μιλήσω από την σκοπιά του εφήβου που αρχίζει να αντιλαμβάνεται λίγο πολύ αυτή την κοινωνία φθοράς αλλά και διαφθοράς. Όπως όλοι γνωρίζουμε, η μάστιγα των ναρκωτικών και άλλων διαφόρων εξαρτησιογόνων ουσιών, βρίσκει ιδιαίτερα πρόσφορο έδαφος κατά την περίοδο της εφηβείας. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι ο πειρασμός αυτός παρουσιάζεται συνήθως σε μια τόσο ευάλωτη ηλικία που εμείς οι νέοι, δυστυχώς, δεν έχουμε το πνευματικό σθένος και ηθικό δυναμισμό να αρνηθούμε. Βλέπεται η καθημερινή αποχαύνωση μας από τα προϊόντα της τεχνολογίας δεν μας έχει επιτρέψει να ''χτίσουμε'' αλλά και να διαμορφώσουμε το οικοδόμημα της προσωπικότητας μας μέσω της κλασσικής παιδείας. Όπως και να το κάνουμε, στα προ-εφηβείας χρόνια έχει κατά κάποιο τρόπο προλειανθεί το έδαφος και έτσι δεν δυσκολευόμαστε διόλου, ως νέοι, να αντιταχθούμε σθεναρά σε καθετί που μας καθιστά δέσμιους των παθών μας. Με τα χρόνια όμως αλλά και με την επίδραση της Παγκοσμιοποίησης, κάποιοι ''κύριοι'' μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών δυστυχώς κατάφεραν να μας κάνουν πελάτες τους. Με ποιο τρόπο το κατάφεραν; Με το να ριζώνουν βαθιά μέσα μας το αίσθημα ότι ''Δικιά μου είναι η ζωή και κάνω ότι θέλω''. Βέβαια σε αυτό συντείνει και η στάση των γονέων που περιχαρακωμένοι στα δικά τους προβλήματα αδιαφορούν. Δυστυχώς εμείς οι νέοι άθελα μας παρερμηνεύσαμε την φράση: Δημοκρατία έχουμε, γι’ αυτό στον βωμό της παρερμηνεύσεως του όρου κάνουμε καταλήψεις και παραδίδουμε χωρίς κανένα δισταγμό την Ελληνική σημαία στην πυρά. Βέβαια αυτά αποτελούν παρένθεση. Λίγο πολύ από την σκοπιά αυτή μπορούμε να προσεγγίσουμε στο μέτρο του δυνατού πάντοτε, τη γενεσιουργό αιτία που ωθεί εμάς, τους νέους στα ναρκωτικά. Πρέπει να ξεκαθαριστεί ευθύς εξ' αρχής ότι οι παρακάτω θέσεις που διατυπώνω, αποτελούν απόψεις ενός μαθητή, ενός έφηβου που λίγο πολύ αρχίζει να αντιλαμβάνεται σε τι είδους κοινωνία ζει. Εμείς οι έφηβοι είμαστε ιδιαίτερα επηρεασμένοι από το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο ζούμε. Όταν για παράδειγμα παρακολουθούμε σε καθημερινή βάση τους γονείς να καπνίζουν ή να παίρνουν ναρκωτικά συνεπώς να κάνουν καταχρήσεις αλλά πολύ περισσότερο όταν οι ίδιοι οι γονείς δεν κάνουν καν τον κόπο να περάσουν τα στοιχειώδη μηνύματα, τονίζοντας παράλληλα τις καταστροφικές συνέπειες για τον οργανισμό, τότε ο έφηβος με μαθηματική ακρίβεια θα αφομοιώσει πλήρως αυτές τις συνήθειες. Δεύτερο και σημαντικότερο στο οποίο σήμερα καλούμαι να εστιάσω είναι η συμβολή του σχολικού περιβάλλοντος στο θέμα αυτό. Η σχολική ατμόσφαιρα δίνει την λανθασμένη εντύπωση στον έφηβο ότι η ζωή είναι γεμάτη πίκρα, στενοχώριες, βαρεμάρα και ότι δεν έχει νόημα κάτω από τέτοιες συνθήκες. Δηλαδή συνθλίβει και τις τελευταίες αμφιβολίες που μπορεί να έχει ένας συνομήλικός μου σχετικά με το αν είναι κακό ή όχι να παίρνεις ναρκωτικά. Όσο και αν ακουσθεί παράδοξο κατά την διάρκεια των τελευταίων καταλήψεων ανιχνεύθηκαν σε σχολείο της πόλης μας ίχνη ναρκωτικών. Μια άλλη παράμετρος, την οποία εμείς οι μαθητές την συναντάμε σε καθημερινή βάση είναι ότι αποτελούν κριτήρια ένταξης σε μια σχολική παρέα το αν καπνίζεις ή παίρνεις ναρκωτικά. Είναι εξαιρετικά θλιβερό να συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να συμμετέχεις σε μια ομάδα εφόσον δεν πληροίς τους παραπάνω όρους. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση στην οποία ένας συνομήλικος σου θα σε κοροϊδέψει λέγοντας: Εσύ δεν καπνίζεις άρα δεν είσαι στην παρέα μας'' Εφόσον γνωρίζω την ψυχολογία των συνομηλίκων μου κάτι τέτοιο μπορεί να κάνει τον έφηβο να νιώσει μειονεκτικά απέναντι στα άλλα παιδιά και προκειμένου να πάψει να αποτελεί αντικείμενο κοροϊδίας ή σχολιασμού να υποκύψει στην δίνη μιας οποιασδήποτε εξάρτησης είτε αυτή λέγεται ναρκωτικά είτε αυτή λέγεται τσιγάρο ή αλκοόλ. Ο έφηβος έχει την ανάγκη να ανήκει κάπου. Στο πλαίσιο αυτό πολλοί έφηβοι καταφεύγουν στην έσχατη λύση των ναρκωτικών για να «πουλήσουν μαγκιά», να εντυπωσιάσουν ή να δείξουν ότι είναι διαφορετικοί. Σε άλλες περιπτώσεις, η περιέργεια τους, τους ωθεί να δοκιμάσουν λέγοντας ότι μια φορά δεν είναι αρκετή για να εθιστούν. Στην κρίσιμη ώρα, σχεδόν κανένας δεν παραδέχεται τις ευθύνες του και όλοι λένε μπλέξαμε. Το αναφέρω αυτό διότι δεν είναι αμελητέος ο αριθμός των περιπτώσεων. Βέβαια χωρίς να έχω την διάθεση να υποτιμήσω το σχολείο, θα ήταν χρήσιμο και εποικοδομητικό να συμπεριλάβει ανάμεσα στις χιλιάδες πληροφορίες και το μάθημα ''ΖΩΗ'' το οποίο έχει αποκλειστικά την δυνατότητα να ενημερώνει και παράλληλα να χαλυβδώνει τις προσωπικότητες που αύριο θα κληθούν να πάρουν τις τύχες τις δικές μας όσο και της πατρίδας μας στα χέρια μας. Είναι τουλάχιστον ντροπή να βλέπουμε νέους ανθρώπους μεγαλύτερους από εμάς που έχουν φοιτήσει σε σχολεία και ήδη έχουν βγει στην κοινωνία να παρακαλάνε ρίχνοντας κατακόρυφα την αξιοπρέπεια τους ζητώντας από τους περαστικούς 1 ή 2 ευρώ προκειμένου να εξασφαλίσουν την δόση τους. Τέτοια φαινόμενα σκορπούν την θλίψη και τον όλεθρο και φυσικά αντικατοπτρίζουν την απαξίωση του πραγματικού κράτους πρόνοιας. Οι άνθρωποι αυτοί φυσικά δεν έφθασαν στα ναρκωτικά από την μία ημέρα στην άλλη. Το φαινόμενο αυτό καλλιεργήθηκε σταδιακά με αποκορύφωμα την ανυποληψία στην οποία τους έχει βυθίσει η πολιτεία. Θα ήταν χρήσιμο εδώ να αναφέρουμε ότι υπάρχουν χώροι και εκδηλώσεις, ιδιαίτερα στην πόλη μας όπως το Καρναβάλι και οι σχολικές καταλήψεις που οι έφηβοι γίνονται το εύκολο θύμα. Θα ήμουν μη αντικειμενικός εάν μέσω αυτής της ευκαιρίας που μου δίνεται να μιλήσω από την σκοπιά των εφήβων για τα ναρκωτικά και να ρίξω αποκλειστικά την ευθύνη μόνο στα σχολεία και να μην αναφερθώ στους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες αυτού του κοινωνικού προβλήματος που έχει τόσο βίαια εισβάλλει τα τελευταία χρόνια στην ζωή μας. Ο λόγος για Μ.Μ.Ε και κυρίως για την τηλεόραση που έχει αναλάβει με εργολαβικό τρόπο όχι μόνο την αποβλάκωση μας, αλλά και την συνεχή προβολή εικόνων βίας, αποκλίνουσας συμπεριφοράς και εκτεταμένης χρήσης ναρκωτικών. Εμείς οι έφηβοι με την δικαιολογία ότι μεγαλώσαμε μαζί με την τεχνολογία άρα συνεπώς και με την τηλεόραση, δεν δυσκολευόμαστε διόλου να υιοθετήσουμε ότι μας σερβίρει. Θα ήθελα επίσης να υπογραμμίσω στο σημείο αυτό και το ρόλο της πολιτείας. Η πολιτεία οφείλει να θωρακίζει εμάς τους νέους που είμαστε το μέλλον της. Είναι αντιφατικό να μας λένε ότι είμαστε το μέλλον αυτού του τόπου και στην πραγματικότητα να απαξιούν πλήρως. Το σημερινό θέμα έχει ουκ ολίγες φορές θιχτεί ποικιλοτρόπως από πολλές πλευρές, δίχως ιδιαίτερο αποτέλεσμα, διότι για το θέμα των ναρκωτικών άθελά μας έχουμε δώσει έμφαση στην αντιμετώπισή του εφόσον έχει πρώτα γίνει. Αυτό το επιβεβαιώνουν τα χιλιάδες Κέντρα Απεξάρτησης που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προσφέρουν εφήμερες ελπίδες για άμεση και αποτελεσματική αποτοξίνωση, δημιουργώντας έτσι το αίσθημα στους εξαρτημένους ότι ο δρόμος των ναρκωτικών έχει γυρισμό. Εδώ ίσως με χαρακτηρίσετε λιγάκι απαισιόδοξο αλλά πιστέψτε με δεν είμαι τίποτε παραπάνω από ρεαλιστής. Από την στιγμή που έχει δοκιμασθεί η αντοχή του εαυτού σου είναι σχεδόν ανύπαρκτος ο δρόμος του γυρισμού. Υπάρχουν περιπτώσεις στην καθημερινότητα μας στις οποίες άτομα που έχουν υποβληθεί στην διαδικασία της απεξάρτησης μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα ξανακύλησαν με θλιβερές συνέπειες φυσικά. Αναμφισβήτητα είναι γενναία απόφαση ένα εξαρτημένο άτομο να μπει στην διαδικασία της απεξάρτησης αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Άρα λοιπόν σε αυτό που πρέπει να εστιάσουμε είναι πως θα αποτρέψουμε μέσω της σωστής ενημέρωσης τέτοια φαινόμενα στο άμεσο μέλλον, διεκδικώντας παράλληλα μια καταρτισμένη ανθρώπινη κοινωνία στην οποία κανείς δεν θα εξαρτάται από κανέναν και από τίποτα.
Σας ευχαριστώ.
Λευτέρης Π. Φράτης
(Μαθητής Α΄Τάξεως Λυκείου)
«ΠΕΡΙ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ»
Στην Αίθουσα της Φιλαρμονικής Εταιρείας Πατρών
Την 16η Ιανουαρίου 2012 στα πλαίσια των Φιλολογικών Βραδινών της Εταιρείας Λογοτεχνών
Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας. Σας ευχαριστώ θερμά για την σημερινή παρουσία σας εδώ. Επίσης ευχαριστώ θερμά την Εταιρεία Λογοτεχνών Νοτιόδ. Ελλάδος, τον πρόεδρο της και αρωγό σε όλη μου την προσπάθεια κ. Λεωνίδα Μαργαρίτη. Ειλικρινά είναι ένας καλός οιωνός η σημερινή παρουσία σας στην συζήτηση γύρω από την μάστιγα των ναρκωτικών ουσιών, πράγμα που καταδεικνύει το ενδιαφέρον του κόσμου αλλά και την θέληση αντιμετώπισης του φαινομένου μέσα από την ορθή πληροφόρηση και τα καθημερινά παραδείγματα. Δεν θα πλατειάσω, άλλωστε δεν είμαι ούτε απόλυτα ειδικός επί του θέματος ούτε ψυχολόγος προκειμένου να κάνω όπως λέγεται ''Βαθιά'' τομή στο θέμα των ναρκωτικών. Το ζήτημα είναι να μιλήσω από την σκοπιά του εφήβου που αρχίζει να αντιλαμβάνεται λίγο πολύ αυτή την κοινωνία φθοράς αλλά και διαφθοράς. Όπως όλοι γνωρίζουμε, η μάστιγα των ναρκωτικών και άλλων διαφόρων εξαρτησιογόνων ουσιών, βρίσκει ιδιαίτερα πρόσφορο έδαφος κατά την περίοδο της εφηβείας. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι ο πειρασμός αυτός παρουσιάζεται συνήθως σε μια τόσο ευάλωτη ηλικία που εμείς οι νέοι, δυστυχώς, δεν έχουμε το πνευματικό σθένος και ηθικό δυναμισμό να αρνηθούμε. Βλέπεται η καθημερινή αποχαύνωση μας από τα προϊόντα της τεχνολογίας δεν μας έχει επιτρέψει να ''χτίσουμε'' αλλά και να διαμορφώσουμε το οικοδόμημα της προσωπικότητας μας μέσω της κλασσικής παιδείας. Όπως και να το κάνουμε, στα προ-εφηβείας χρόνια έχει κατά κάποιο τρόπο προλειανθεί το έδαφος και έτσι δεν δυσκολευόμαστε διόλου, ως νέοι, να αντιταχθούμε σθεναρά σε καθετί που μας καθιστά δέσμιους των παθών μας. Με τα χρόνια όμως αλλά και με την επίδραση της Παγκοσμιοποίησης, κάποιοι ''κύριοι'' μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών δυστυχώς κατάφεραν να μας κάνουν πελάτες τους. Με ποιο τρόπο το κατάφεραν; Με το να ριζώνουν βαθιά μέσα μας το αίσθημα ότι ''Δικιά μου είναι η ζωή και κάνω ότι θέλω''. Βέβαια σε αυτό συντείνει και η στάση των γονέων που περιχαρακωμένοι στα δικά τους προβλήματα αδιαφορούν. Δυστυχώς εμείς οι νέοι άθελα μας παρερμηνεύσαμε την φράση: Δημοκρατία έχουμε, γι’ αυτό στον βωμό της παρερμηνεύσεως του όρου κάνουμε καταλήψεις και παραδίδουμε χωρίς κανένα δισταγμό την Ελληνική σημαία στην πυρά. Βέβαια αυτά αποτελούν παρένθεση. Λίγο πολύ από την σκοπιά αυτή μπορούμε να προσεγγίσουμε στο μέτρο του δυνατού πάντοτε, τη γενεσιουργό αιτία που ωθεί εμάς, τους νέους στα ναρκωτικά. Πρέπει να ξεκαθαριστεί ευθύς εξ' αρχής ότι οι παρακάτω θέσεις που διατυπώνω, αποτελούν απόψεις ενός μαθητή, ενός έφηβου που λίγο πολύ αρχίζει να αντιλαμβάνεται σε τι είδους κοινωνία ζει. Εμείς οι έφηβοι είμαστε ιδιαίτερα επηρεασμένοι από το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο ζούμε. Όταν για παράδειγμα παρακολουθούμε σε καθημερινή βάση τους γονείς να καπνίζουν ή να παίρνουν ναρκωτικά συνεπώς να κάνουν καταχρήσεις αλλά πολύ περισσότερο όταν οι ίδιοι οι γονείς δεν κάνουν καν τον κόπο να περάσουν τα στοιχειώδη μηνύματα, τονίζοντας παράλληλα τις καταστροφικές συνέπειες για τον οργανισμό, τότε ο έφηβος με μαθηματική ακρίβεια θα αφομοιώσει πλήρως αυτές τις συνήθειες. Δεύτερο και σημαντικότερο στο οποίο σήμερα καλούμαι να εστιάσω είναι η συμβολή του σχολικού περιβάλλοντος στο θέμα αυτό. Η σχολική ατμόσφαιρα δίνει την λανθασμένη εντύπωση στον έφηβο ότι η ζωή είναι γεμάτη πίκρα, στενοχώριες, βαρεμάρα και ότι δεν έχει νόημα κάτω από τέτοιες συνθήκες. Δηλαδή συνθλίβει και τις τελευταίες αμφιβολίες που μπορεί να έχει ένας συνομήλικός μου σχετικά με το αν είναι κακό ή όχι να παίρνεις ναρκωτικά. Όσο και αν ακουσθεί παράδοξο κατά την διάρκεια των τελευταίων καταλήψεων ανιχνεύθηκαν σε σχολείο της πόλης μας ίχνη ναρκωτικών. Μια άλλη παράμετρος, την οποία εμείς οι μαθητές την συναντάμε σε καθημερινή βάση είναι ότι αποτελούν κριτήρια ένταξης σε μια σχολική παρέα το αν καπνίζεις ή παίρνεις ναρκωτικά. Είναι εξαιρετικά θλιβερό να συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να συμμετέχεις σε μια ομάδα εφόσον δεν πληροίς τους παραπάνω όρους. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση στην οποία ένας συνομήλικος σου θα σε κοροϊδέψει λέγοντας: Εσύ δεν καπνίζεις άρα δεν είσαι στην παρέα μας'' Εφόσον γνωρίζω την ψυχολογία των συνομηλίκων μου κάτι τέτοιο μπορεί να κάνει τον έφηβο να νιώσει μειονεκτικά απέναντι στα άλλα παιδιά και προκειμένου να πάψει να αποτελεί αντικείμενο κοροϊδίας ή σχολιασμού να υποκύψει στην δίνη μιας οποιασδήποτε εξάρτησης είτε αυτή λέγεται ναρκωτικά είτε αυτή λέγεται τσιγάρο ή αλκοόλ. Ο έφηβος έχει την ανάγκη να ανήκει κάπου. Στο πλαίσιο αυτό πολλοί έφηβοι καταφεύγουν στην έσχατη λύση των ναρκωτικών για να «πουλήσουν μαγκιά», να εντυπωσιάσουν ή να δείξουν ότι είναι διαφορετικοί. Σε άλλες περιπτώσεις, η περιέργεια τους, τους ωθεί να δοκιμάσουν λέγοντας ότι μια φορά δεν είναι αρκετή για να εθιστούν. Στην κρίσιμη ώρα, σχεδόν κανένας δεν παραδέχεται τις ευθύνες του και όλοι λένε μπλέξαμε. Το αναφέρω αυτό διότι δεν είναι αμελητέος ο αριθμός των περιπτώσεων. Βέβαια χωρίς να έχω την διάθεση να υποτιμήσω το σχολείο, θα ήταν χρήσιμο και εποικοδομητικό να συμπεριλάβει ανάμεσα στις χιλιάδες πληροφορίες και το μάθημα ''ΖΩΗ'' το οποίο έχει αποκλειστικά την δυνατότητα να ενημερώνει και παράλληλα να χαλυβδώνει τις προσωπικότητες που αύριο θα κληθούν να πάρουν τις τύχες τις δικές μας όσο και της πατρίδας μας στα χέρια μας. Είναι τουλάχιστον ντροπή να βλέπουμε νέους ανθρώπους μεγαλύτερους από εμάς που έχουν φοιτήσει σε σχολεία και ήδη έχουν βγει στην κοινωνία να παρακαλάνε ρίχνοντας κατακόρυφα την αξιοπρέπεια τους ζητώντας από τους περαστικούς 1 ή 2 ευρώ προκειμένου να εξασφαλίσουν την δόση τους. Τέτοια φαινόμενα σκορπούν την θλίψη και τον όλεθρο και φυσικά αντικατοπτρίζουν την απαξίωση του πραγματικού κράτους πρόνοιας. Οι άνθρωποι αυτοί φυσικά δεν έφθασαν στα ναρκωτικά από την μία ημέρα στην άλλη. Το φαινόμενο αυτό καλλιεργήθηκε σταδιακά με αποκορύφωμα την ανυποληψία στην οποία τους έχει βυθίσει η πολιτεία. Θα ήταν χρήσιμο εδώ να αναφέρουμε ότι υπάρχουν χώροι και εκδηλώσεις, ιδιαίτερα στην πόλη μας όπως το Καρναβάλι και οι σχολικές καταλήψεις που οι έφηβοι γίνονται το εύκολο θύμα. Θα ήμουν μη αντικειμενικός εάν μέσω αυτής της ευκαιρίας που μου δίνεται να μιλήσω από την σκοπιά των εφήβων για τα ναρκωτικά και να ρίξω αποκλειστικά την ευθύνη μόνο στα σχολεία και να μην αναφερθώ στους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες αυτού του κοινωνικού προβλήματος που έχει τόσο βίαια εισβάλλει τα τελευταία χρόνια στην ζωή μας. Ο λόγος για Μ.Μ.Ε και κυρίως για την τηλεόραση που έχει αναλάβει με εργολαβικό τρόπο όχι μόνο την αποβλάκωση μας, αλλά και την συνεχή προβολή εικόνων βίας, αποκλίνουσας συμπεριφοράς και εκτεταμένης χρήσης ναρκωτικών. Εμείς οι έφηβοι με την δικαιολογία ότι μεγαλώσαμε μαζί με την τεχνολογία άρα συνεπώς και με την τηλεόραση, δεν δυσκολευόμαστε διόλου να υιοθετήσουμε ότι μας σερβίρει. Θα ήθελα επίσης να υπογραμμίσω στο σημείο αυτό και το ρόλο της πολιτείας. Η πολιτεία οφείλει να θωρακίζει εμάς τους νέους που είμαστε το μέλλον της. Είναι αντιφατικό να μας λένε ότι είμαστε το μέλλον αυτού του τόπου και στην πραγματικότητα να απαξιούν πλήρως. Το σημερινό θέμα έχει ουκ ολίγες φορές θιχτεί ποικιλοτρόπως από πολλές πλευρές, δίχως ιδιαίτερο αποτέλεσμα, διότι για το θέμα των ναρκωτικών άθελά μας έχουμε δώσει έμφαση στην αντιμετώπισή του εφόσον έχει πρώτα γίνει. Αυτό το επιβεβαιώνουν τα χιλιάδες Κέντρα Απεξάρτησης που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να προσφέρουν εφήμερες ελπίδες για άμεση και αποτελεσματική αποτοξίνωση, δημιουργώντας έτσι το αίσθημα στους εξαρτημένους ότι ο δρόμος των ναρκωτικών έχει γυρισμό. Εδώ ίσως με χαρακτηρίσετε λιγάκι απαισιόδοξο αλλά πιστέψτε με δεν είμαι τίποτε παραπάνω από ρεαλιστής. Από την στιγμή που έχει δοκιμασθεί η αντοχή του εαυτού σου είναι σχεδόν ανύπαρκτος ο δρόμος του γυρισμού. Υπάρχουν περιπτώσεις στην καθημερινότητα μας στις οποίες άτομα που έχουν υποβληθεί στην διαδικασία της απεξάρτησης μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα ξανακύλησαν με θλιβερές συνέπειες φυσικά. Αναμφισβήτητα είναι γενναία απόφαση ένα εξαρτημένο άτομο να μπει στην διαδικασία της απεξάρτησης αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Άρα λοιπόν σε αυτό που πρέπει να εστιάσουμε είναι πως θα αποτρέψουμε μέσω της σωστής ενημέρωσης τέτοια φαινόμενα στο άμεσο μέλλον, διεκδικώντας παράλληλα μια καταρτισμένη ανθρώπινη κοινωνία στην οποία κανείς δεν θα εξαρτάται από κανέναν και από τίποτα.
Σας ευχαριστώ.
Λευτέρης Π. Φράτης
ΕΠΛΗΓΗ ΟΝΤΩΣ ΤΟ ΚΥΡΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;
Την περασμένη Πέμπτη συνήλθε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος υπό την προεδρία του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου και από όσα πληροφορηθήκαμε μεταξύ των θεμάτων που συζητήθηκαν ήταν και εκείνο της προφυλάκισης του Ηγουμένου της Μονής Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους κ. Εφραίμ.
Εκείνο που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν η αναφορά στο χρόνο που εκτελέσθηκε η προφυλάκισή του και ότι μ’ αυτή την ενέργεια της Δικαιοσύνης παραβιάσθηκαν τα ιερά θέσμια και οι καταστατικοί όροι που πηγάζουν από το αυτοδιοίκητο του Αγίου Όρους.
Στο ανακοινωθέν της Δ.Ι.Σ. σημειώνονται επί λέξει και τα εξής : «Το γεγονός τούτο,(προφυλάκιση του Εφραίμ) έχει καίρια πλήξει το κύρος της Εκκλησίας μας και δικαιολογημένως έχει βαθύτατα λυπήσει το ορθόδοξο χριστεπώνυμο πλήρωμα της Ελλάδος και πέραν των ορίων αυτής, ταυτοχρόνως έχει προκαλέσει και σοβαρό προβληματισμό και αυστηρά κριτική διακεκριμένων επιστημόνων του νομικού κόσμου. Η Εκκλησία μας σέβεται τις αποφάσεις της δικαιοσύνης και ως εκ τούτου δεν θα επεθύμει κατά κανένα τρόπο να παρέμβει στις αρμοδιότητες αυτής, μολονότι κατά καιρούς υπήρξαν ρωγμές ως προς την ορθότητα αυτών. Ωστόσο, μαζί με το πλήθος των πιστών, εκφράζει την συμπάθεια απάντων των μελών Αυτής προς τον δοκιμαζόμενο Καθηγούμενο, εκφράζουσα άμα και την ευχή και την ελπίδα όπως σύντομα επανεξετασθεί ψυχραιμότερα το ενδεχόμενο αποφυλακίσεώς του.»
Οι σεβασμιότατοι μολονότι δηλώνουν πως σέβονται τις αποφάσεις της δικαιοσύνης εν τούτοις με την ανακοίνωσή τους παρεμβαίνουν στο έργο της, ενώ καμώνονται πως αγνοούν τις διαστάσεις του σκανδάλου που συγκλόνισε το πανελλήνιο εκφράζουν την ευχή και την ελπίδα να επανεξετασθεί ψυχραιμότερα το ενδεχόμενο αποφυλακίσεώς του. Αν αυτό δεν είναι παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης τι είναι άραγε;
Εκείνο που παράταιρα ηχεί στα αυτιά των πιστών είναι η επισήμανση της Δ.Ι.Σ. ότι η προφυλάκιση του Ηγουμένου Εφραίμ έχει καίρια πλήξη το κύρος της Εκκλησίας. Αλήθεια σεβαστοί πατέρες της Ιεράς Συνόδου πότε αλήθεια πλήττεται το κύρος της Εκκλησίας;
Αλλά εάν σε κάθε περίπτωση παρανομιών υπηρετών της Εκκλησίας θεωρείτε πως πλήττεται το κύρος της, τι κάμνετε ως ηγεσία της για να μη παρουσιάζονται στους κόλπους της παρόμοια εκφυλιστικά φαινόμενα;
Δεν επλήγη το κύρος της Εκκλησίας και τι κάνατε γι’ αυτό όταν τα ΜΜΕ είχαν κατακλυσθεί από ηθικές και άλλες ιδιόρρυθμες συμπεριφορές μεγαλόσχημων, τις οποίες κάθε χριστιανός δεν μπορούσε να διανοηθεί.
Όταν ο τότε Αρχιεπίσκοπος μιλούσε στη Σύνοδο σε πληθυντικό αριθμό για «φιλήδονους» και «φιλοχρήματους» για «θερμοκήπια αθλιοτήτων» τότε δεν πλήττονταν η Εκκλησία ;
Δεν επλήγη η Εκκλησία όταν δημοσιοποιήθηκε πως ένας Αρχιερέας είχε τραπεζικά αποθέματα πάνω από 1 δις με τη δικαιολογία πως τα έχει για τα γεράματά του;
Δεν επλήγη η Εκκλησία Σεβασμιότατοι όταν ο εν λόγω καταδικάσθηκε αμετάκλητα από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας σε κάθειρξη έξι ετών για υπεξαίρεση από Ιερά Μονή της δικαιοδοσίας του;
Δεν επλήγη το κύρος της Εκκλησίας όταν η Αρχή προσωπικών δεδομένων κατάληξε σε ομόφωνη απόφαση ότι είναι απολύτως αναγκαία και δικαιολογημένη η προβολή ηχητικών στοιχείων που καλύπτουν πράξεις Μητροπολιτών, καταλήξατε αντίθετα να υποστηρίξετε ότι τα προσωπικά δεδομένα των Αρχιερέων(βλέπε ομοφυλοφιλικές συμπεριφορές) δεν αποτελούν αντικείμενο δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος.
Δεν επλήγη το κύρος της Εκκλησίας όταν 12 έντιμοι και άξιοι Αρχιερείς για 35 χρόνια διώκονται με αντικανονικές διαδικασίες χωρίς εκκλησιαστική δίκη , χωρίς απολογία, χωρίς ακρόασή τους, όταν επιβάλλονται ανυπόστατες κυρώσεις και μάλιστα μετά τη δικαίωσή τους με πάνω από 30 αποφάσεις του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου της χώρας;
Kαι επλήγη σήμερα το κύρος της Εκκλησίας από την προφυλάκιση του σανδαλίσαντος το πλήρωμα της Εκκλησίας κ. Εφραίμ με την πολυπράγμονα εμπορική και οικονομική του δραστηριότητα!...
Ήμαρτον Κύριε!…
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Εκείνο που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν η αναφορά στο χρόνο που εκτελέσθηκε η προφυλάκισή του και ότι μ’ αυτή την ενέργεια της Δικαιοσύνης παραβιάσθηκαν τα ιερά θέσμια και οι καταστατικοί όροι που πηγάζουν από το αυτοδιοίκητο του Αγίου Όρους.
Στο ανακοινωθέν της Δ.Ι.Σ. σημειώνονται επί λέξει και τα εξής : «Το γεγονός τούτο,(προφυλάκιση του Εφραίμ) έχει καίρια πλήξει το κύρος της Εκκλησίας μας και δικαιολογημένως έχει βαθύτατα λυπήσει το ορθόδοξο χριστεπώνυμο πλήρωμα της Ελλάδος και πέραν των ορίων αυτής, ταυτοχρόνως έχει προκαλέσει και σοβαρό προβληματισμό και αυστηρά κριτική διακεκριμένων επιστημόνων του νομικού κόσμου. Η Εκκλησία μας σέβεται τις αποφάσεις της δικαιοσύνης και ως εκ τούτου δεν θα επεθύμει κατά κανένα τρόπο να παρέμβει στις αρμοδιότητες αυτής, μολονότι κατά καιρούς υπήρξαν ρωγμές ως προς την ορθότητα αυτών. Ωστόσο, μαζί με το πλήθος των πιστών, εκφράζει την συμπάθεια απάντων των μελών Αυτής προς τον δοκιμαζόμενο Καθηγούμενο, εκφράζουσα άμα και την ευχή και την ελπίδα όπως σύντομα επανεξετασθεί ψυχραιμότερα το ενδεχόμενο αποφυλακίσεώς του.»
Οι σεβασμιότατοι μολονότι δηλώνουν πως σέβονται τις αποφάσεις της δικαιοσύνης εν τούτοις με την ανακοίνωσή τους παρεμβαίνουν στο έργο της, ενώ καμώνονται πως αγνοούν τις διαστάσεις του σκανδάλου που συγκλόνισε το πανελλήνιο εκφράζουν την ευχή και την ελπίδα να επανεξετασθεί ψυχραιμότερα το ενδεχόμενο αποφυλακίσεώς του. Αν αυτό δεν είναι παρέμβαση στο έργο της δικαιοσύνης τι είναι άραγε;
Εκείνο που παράταιρα ηχεί στα αυτιά των πιστών είναι η επισήμανση της Δ.Ι.Σ. ότι η προφυλάκιση του Ηγουμένου Εφραίμ έχει καίρια πλήξη το κύρος της Εκκλησίας. Αλήθεια σεβαστοί πατέρες της Ιεράς Συνόδου πότε αλήθεια πλήττεται το κύρος της Εκκλησίας;
Αλλά εάν σε κάθε περίπτωση παρανομιών υπηρετών της Εκκλησίας θεωρείτε πως πλήττεται το κύρος της, τι κάμνετε ως ηγεσία της για να μη παρουσιάζονται στους κόλπους της παρόμοια εκφυλιστικά φαινόμενα;
Δεν επλήγη το κύρος της Εκκλησίας και τι κάνατε γι’ αυτό όταν τα ΜΜΕ είχαν κατακλυσθεί από ηθικές και άλλες ιδιόρρυθμες συμπεριφορές μεγαλόσχημων, τις οποίες κάθε χριστιανός δεν μπορούσε να διανοηθεί.
Όταν ο τότε Αρχιεπίσκοπος μιλούσε στη Σύνοδο σε πληθυντικό αριθμό για «φιλήδονους» και «φιλοχρήματους» για «θερμοκήπια αθλιοτήτων» τότε δεν πλήττονταν η Εκκλησία ;
Δεν επλήγη η Εκκλησία όταν δημοσιοποιήθηκε πως ένας Αρχιερέας είχε τραπεζικά αποθέματα πάνω από 1 δις με τη δικαιολογία πως τα έχει για τα γεράματά του;
Δεν επλήγη η Εκκλησία Σεβασμιότατοι όταν ο εν λόγω καταδικάσθηκε αμετάκλητα από το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας σε κάθειρξη έξι ετών για υπεξαίρεση από Ιερά Μονή της δικαιοδοσίας του;
Δεν επλήγη το κύρος της Εκκλησίας όταν η Αρχή προσωπικών δεδομένων κατάληξε σε ομόφωνη απόφαση ότι είναι απολύτως αναγκαία και δικαιολογημένη η προβολή ηχητικών στοιχείων που καλύπτουν πράξεις Μητροπολιτών, καταλήξατε αντίθετα να υποστηρίξετε ότι τα προσωπικά δεδομένα των Αρχιερέων(βλέπε ομοφυλοφιλικές συμπεριφορές) δεν αποτελούν αντικείμενο δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος.
Δεν επλήγη το κύρος της Εκκλησίας όταν 12 έντιμοι και άξιοι Αρχιερείς για 35 χρόνια διώκονται με αντικανονικές διαδικασίες χωρίς εκκλησιαστική δίκη , χωρίς απολογία, χωρίς ακρόασή τους, όταν επιβάλλονται ανυπόστατες κυρώσεις και μάλιστα μετά τη δικαίωσή τους με πάνω από 30 αποφάσεις του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου της χώρας;
Kαι επλήγη σήμερα το κύρος της Εκκλησίας από την προφυλάκιση του σανδαλίσαντος το πλήρωμα της Εκκλησίας κ. Εφραίμ με την πολυπράγμονα εμπορική και οικονομική του δραστηριότητα!...
Ήμαρτον Κύριε!…
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
ΜΙΑ ΜΑΝΑ, Ο ΣΚΥΛΟΣ , ΚΙ Ο ΜΟΝΑΧΟΣ!...
Μια μάνα απόκτησε τρεις γιους και έξι κόρες. Σε ηλικία 90 ετών έμενε μόνη της. Τη φρόντιζε ο μικρότερος σε ηλικία ανύπανδρος γιος της. Κι όταν ο γιός κεραυνοβολήθηκε κι έφυγε σε δεκαπέντε μέρες από την κατάρα του αιώνα η μάνα ξέμεινε μόνη χωρίς τη φροντίδα κανενός. Τα υπόλοιπα παιδιά της αποφάσισαν να την πάνε στο γηροκομείο. Κανένα απ’ τα υπόλοιπα δεν αναλάμβανε να τη συντηρήσει …
Δεν άντεξε όμως το θάνατο του γιου της και σε μια εβδομάδα τον ακολούθησε. Αυτό το περιστατικό σα δίδαγμα.
Μια μάνα μπόρεσε με μεγάλες στερήσεις πίκρες κι αγωνίες να μεγαλώσει εννέα παιδιά , εκείνη κανένα δεν μπόρεσε να τη συντηρήσει.
Οι γιοί και οι κόρες που είχε μεγαλώσει με αγάπη και φροντίδα απεδείχθησαν αχάριστοι.
Οι άνθρωποι που είναι πιο κοντά μας και που αγαπάμε περισσότερο, αυτοί που εμπιστευόμαστε με τη χαρά και το καλό μας όνομα μπορεί κάποια στιγμή να μας προδώσουν.
Η καλή φήμη ενός ανθρώπου μπορεί να θυσιαστεί σε μια στιγμή λανθασμένης κίνησης.
Οι άνθρωποι που μας γλυκοχαιρετούν και μας φιλούν το χέρι όταν είμαστε σε καίριες θέσεις κάποια στιγμή θα είναι οι πρώτοι που θα πετάξουν τον λίθο του αναθέματος όταν σε κάτι αποτύχουμε και βρεθούμε μακριά από τα κέντρα εξουσίας.
Όμως ένας τελείως ανιδιοτελής φίλος που ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψει και που ποτέ δεν γίνεται αγνώμων ή ύπουλος είναι ο σκύλος μας.
Ο φίλος μας αυτός, στέκεται δίπλα στα πλούτη μας αλλά και στη φτώχια μας. Στην υγεία μας μα και στην αρρώστια μας .
Κι αν φυσάει και ρίχνει χιόνι, κι αν είναι παγωμένος ο χειμωνιάτικος αέρας, θα κοιμάται στο κρύο πάτωμα αρκεί να είναι κοντά στο αφεντικό του.
Θα μας φιλάει το χέρι όταν δεν έχουμε φαγητό να του δώσουμε, θα γλύφει της πληγές που μας προκαλεί η σκληρότητα του κόσμου. Θα μας φυλάει όταν εμείς κοιμόμαστε κι όταν οι άλλοι μας εγκαταλείπουν αυτός θα παραμένει άγρυπνος φρουρός μας.
Όταν τα πλούτη εξαφανίζονται και η δόξα καταρρέει ο σκύλος , μας συντροφεύει και μας προστατεύει από κάθε κίνδυνο.
Κι όταν έρθει η τελευταία στιγμή και ο θάνατος πάρει στην αγκαλιά το αφεντικό του και το σώμα του κείτεται στην κρύα γη, παρόλο που οι φίλοι θα συνεχίσουν το δρόμο τους, εκεί δίπλα στον τάφο θα βρείτε τον ευγενή σκύλο.
Το κεφάλι του ανάμεσα στις πατούσες, τα μάτια του θλιμμένα, πάντα όμως σε εγρήγορση πιστό και αληθινό ακόμη και στο θάνατο…
Ένοιωσα πρόσφατα τον πόνο ενός αφεντικού που είχε αγκαλιά το σκοτωμένο σκύλο του. Τον κρατούσε όπως θα κρατούσε το παιδί του μετά από τροχαίο . Είναι πικρός ο χωρισμός .Είναι ακόμη πιο πικρός όταν ξέρεις πως δολοφόνος που σήκωσε όπλο ήταν ένας …ορθόδοξος μοναχός.
Δεν ξέρω ποια αισθήματα κυριάρχησαν στην ψυχή του δράστη, όμως ξέχασε πως το «ου φονεύσεις» δεν αφορά μόνο τον άνθρωπο αλλά και κάθε ζώντα οργανισμό και κυρίως τον πιστό φίλο του ανθρώπου.
Δεν ξέρω ποια θα είναι η τιμωρία των ποινικών δικαστηρίων σίγουρο είναι πως η πράξη του μοναχού ήταν μια δολοφονία και σαν δολοφονία λογίζεται στις συνειδήσεις μας.
Η τιμωρία που του επιφυλάσσει η κοινωνία μας είναι αυστηρή και δικαία η δε πράξη χαρακτηρίζεται σαν δολοφονία εκ προθέσεως…
Λεωνίδας Γ.Μαργαρίτης
Δεν άντεξε όμως το θάνατο του γιου της και σε μια εβδομάδα τον ακολούθησε. Αυτό το περιστατικό σα δίδαγμα.
Μια μάνα μπόρεσε με μεγάλες στερήσεις πίκρες κι αγωνίες να μεγαλώσει εννέα παιδιά , εκείνη κανένα δεν μπόρεσε να τη συντηρήσει.
Οι γιοί και οι κόρες που είχε μεγαλώσει με αγάπη και φροντίδα απεδείχθησαν αχάριστοι.
Οι άνθρωποι που είναι πιο κοντά μας και που αγαπάμε περισσότερο, αυτοί που εμπιστευόμαστε με τη χαρά και το καλό μας όνομα μπορεί κάποια στιγμή να μας προδώσουν.
Η καλή φήμη ενός ανθρώπου μπορεί να θυσιαστεί σε μια στιγμή λανθασμένης κίνησης.
Οι άνθρωποι που μας γλυκοχαιρετούν και μας φιλούν το χέρι όταν είμαστε σε καίριες θέσεις κάποια στιγμή θα είναι οι πρώτοι που θα πετάξουν τον λίθο του αναθέματος όταν σε κάτι αποτύχουμε και βρεθούμε μακριά από τα κέντρα εξουσίας.
Όμως ένας τελείως ανιδιοτελής φίλος που ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψει και που ποτέ δεν γίνεται αγνώμων ή ύπουλος είναι ο σκύλος μας.
Ο φίλος μας αυτός, στέκεται δίπλα στα πλούτη μας αλλά και στη φτώχια μας. Στην υγεία μας μα και στην αρρώστια μας .
Κι αν φυσάει και ρίχνει χιόνι, κι αν είναι παγωμένος ο χειμωνιάτικος αέρας, θα κοιμάται στο κρύο πάτωμα αρκεί να είναι κοντά στο αφεντικό του.
Θα μας φιλάει το χέρι όταν δεν έχουμε φαγητό να του δώσουμε, θα γλύφει της πληγές που μας προκαλεί η σκληρότητα του κόσμου. Θα μας φυλάει όταν εμείς κοιμόμαστε κι όταν οι άλλοι μας εγκαταλείπουν αυτός θα παραμένει άγρυπνος φρουρός μας.
Όταν τα πλούτη εξαφανίζονται και η δόξα καταρρέει ο σκύλος , μας συντροφεύει και μας προστατεύει από κάθε κίνδυνο.
Κι όταν έρθει η τελευταία στιγμή και ο θάνατος πάρει στην αγκαλιά το αφεντικό του και το σώμα του κείτεται στην κρύα γη, παρόλο που οι φίλοι θα συνεχίσουν το δρόμο τους, εκεί δίπλα στον τάφο θα βρείτε τον ευγενή σκύλο.
Το κεφάλι του ανάμεσα στις πατούσες, τα μάτια του θλιμμένα, πάντα όμως σε εγρήγορση πιστό και αληθινό ακόμη και στο θάνατο…
Ένοιωσα πρόσφατα τον πόνο ενός αφεντικού που είχε αγκαλιά το σκοτωμένο σκύλο του. Τον κρατούσε όπως θα κρατούσε το παιδί του μετά από τροχαίο . Είναι πικρός ο χωρισμός .Είναι ακόμη πιο πικρός όταν ξέρεις πως δολοφόνος που σήκωσε όπλο ήταν ένας …ορθόδοξος μοναχός.
Δεν ξέρω ποια αισθήματα κυριάρχησαν στην ψυχή του δράστη, όμως ξέχασε πως το «ου φονεύσεις» δεν αφορά μόνο τον άνθρωπο αλλά και κάθε ζώντα οργανισμό και κυρίως τον πιστό φίλο του ανθρώπου.
Δεν ξέρω ποια θα είναι η τιμωρία των ποινικών δικαστηρίων σίγουρο είναι πως η πράξη του μοναχού ήταν μια δολοφονία και σαν δολοφονία λογίζεται στις συνειδήσεις μας.
Η τιμωρία που του επιφυλάσσει η κοινωνία μας είναι αυστηρή και δικαία η δε πράξη χαρακτηρίζεται σαν δολοφονία εκ προθέσεως…
Λεωνίδας Γ.Μαργαρίτης
Η Θρακιώτισσα Καπετάνισσα, η Δόμνα Βισβίζη (1783 -1850)
Γράφει ο Γιώργος Δαμιανός
Να ‘μαστε πάλι εδώ, με τους ξεχασμένους ήρωες. Καθισμένοι στη “ρωγμή του χρόνου” να προσπαθούμε να μην ξευτελίσουμε τη ζωή μας (αφού δεν μπορέσαμε να τη σώσουμε), να μη βαφτίζουμε τους ρύπους και τα περιτρίμματα της Ιστορίας ως “άνθη του πολιτισμού”, να μη μεμψιμοιρούμε για τη σχολική εκπαίδευση μας, που ήταν, είναι και θα είναι ανεπαρκής. Δυστυχώς, στα σκονισμένα υπόγεια της Λήθης συνωστίζονται, ακόμα, σημαντικές και χρήσιμες προσωπικότητες, ικανές να συνταράξουν τη λογική και το συναίσθημα.
Μία από αυτές είναι η Θρακιώτισσα καπετάνισσα, η Δόμνα Βισβίζη (1783 -1850). Η Δομνίτσα, η Κυρά των Θαλασσών, η αρχικαπετάνισσα του “Καλομοίρα”, ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων “εις την Εύριπον μάχην”.
Την ώρα της μάχης, έδωσε όλα τα υπάρχοντα της για να θρέψει το πλήρωμα, τους Θρακιώτες ήρωες του “Καλομοίρα”, δεν έκλαψε το σύζυγο και καπετάνιο Αντώνη Βιζβίζη, δε νοιάστηκε για τα πέντε ορφανά παιδιά της, ήταν εκεί στο προσκλητήριο, στο “υπέρ πάντων η πατρίς”, η Όμορφη, η Δυνατή, η Αρχικαπετάνα, για να ελέγχει τα περάσματα στην Εύβοια και τις Σποράδες, για να σώσει τον Ανδρούτσο και τον Νικηταρά, για να στήσει την πολυπόθητη ελεύθερη πατρίδα
Δεν ήταν από τους ανθρώπους που τα μέτραγε ή υπολόγιζε κινδύνους και οφέλη. Ήταν από τους ανθρώπους που έδινε…
Στον καιρό της ειρήνης, η Θρακιώτισσα Δόμνα Βισβίζη θα μεγαλώσει με αυταπάρνηση και τα πέντε παιδιά της, σχεδόν ζητιανεύοντας και ενοχλώντας τους περισπούδαστους γραφειοκράτες και τεχνοκράτες του μίζερου νεοσύστατου κράτους. Θα σταθεί επί ώρες στις ουρές, θα περιφέρεται από τρώγλη σε τρώγλη, θα γίνει ο περίγελως των “λογικών” και των “νοικοκυραίων”
Η Θρακιώτισσα Δόμνα θα πεθάνει στον Πειραιά μακριά από τη γενέτειρα της, την Αίνο, με τη βεβαιότητα ότι στη ζωή της έπραξε το σωστό και μόνο το σωστό.
Η Δόμνα, η Λασκαρίνα, η Μαντώ και άλλες κοίταξαν με αγάπη το κοπάδι και αγνόησαν το πέρασμα του. Μπήκαν δικαιωματικά στη ζωή των Ελλήνων εις τους αιώνας των αιώνων
Τώρα τι λέτε; Ποιος δικαιώθηκε; Η Καπετάνισσα ή οι τυχοδιώκτες που την ταλαιπώρησαν
Να ‘μαστε πάλι εδώ, με τους ξεχασμένους ήρωες. Καθισμένοι στη “ρωγμή του χρόνου” να προσπαθούμε να μην ξευτελίσουμε τη ζωή μας (αφού δεν μπορέσαμε να τη σώσουμε), να μη βαφτίζουμε τους ρύπους και τα περιτρίμματα της Ιστορίας ως “άνθη του πολιτισμού”, να μη μεμψιμοιρούμε για τη σχολική εκπαίδευση μας, που ήταν, είναι και θα είναι ανεπαρκής. Δυστυχώς, στα σκονισμένα υπόγεια της Λήθης συνωστίζονται, ακόμα, σημαντικές και χρήσιμες προσωπικότητες, ικανές να συνταράξουν τη λογική και το συναίσθημα.
Μία από αυτές είναι η Θρακιώτισσα καπετάνισσα, η Δόμνα Βισβίζη (1783 -1850). Η Δομνίτσα, η Κυρά των Θαλασσών, η αρχικαπετάνισσα του “Καλομοίρα”, ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων “εις την Εύριπον μάχην”.
Την ώρα της μάχης, έδωσε όλα τα υπάρχοντα της για να θρέψει το πλήρωμα, τους Θρακιώτες ήρωες του “Καλομοίρα”, δεν έκλαψε το σύζυγο και καπετάνιο Αντώνη Βιζβίζη, δε νοιάστηκε για τα πέντε ορφανά παιδιά της, ήταν εκεί στο προσκλητήριο, στο “υπέρ πάντων η πατρίς”, η Όμορφη, η Δυνατή, η Αρχικαπετάνα, για να ελέγχει τα περάσματα στην Εύβοια και τις Σποράδες, για να σώσει τον Ανδρούτσο και τον Νικηταρά, για να στήσει την πολυπόθητη ελεύθερη πατρίδα
Δεν ήταν από τους ανθρώπους που τα μέτραγε ή υπολόγιζε κινδύνους και οφέλη. Ήταν από τους ανθρώπους που έδινε…
Στον καιρό της ειρήνης, η Θρακιώτισσα Δόμνα Βισβίζη θα μεγαλώσει με αυταπάρνηση και τα πέντε παιδιά της, σχεδόν ζητιανεύοντας και ενοχλώντας τους περισπούδαστους γραφειοκράτες και τεχνοκράτες του μίζερου νεοσύστατου κράτους. Θα σταθεί επί ώρες στις ουρές, θα περιφέρεται από τρώγλη σε τρώγλη, θα γίνει ο περίγελως των “λογικών” και των “νοικοκυραίων”
Η Θρακιώτισσα Δόμνα θα πεθάνει στον Πειραιά μακριά από τη γενέτειρα της, την Αίνο, με τη βεβαιότητα ότι στη ζωή της έπραξε το σωστό και μόνο το σωστό.
Η Δόμνα, η Λασκαρίνα, η Μαντώ και άλλες κοίταξαν με αγάπη το κοπάδι και αγνόησαν το πέρασμα του. Μπήκαν δικαιωματικά στη ζωή των Ελλήνων εις τους αιώνας των αιώνων
Τώρα τι λέτε; Ποιος δικαιώθηκε; Η Καπετάνισσα ή οι τυχοδιώκτες που την ταλαιπώρησαν
Όταν οι κεντρικοί πυλώνες του κράτους δεν υπολογίζουν το κράτος και τους πολίτες, τί να περιμένει κανείς από τον απλό λαό;
Δικαστές, Εισαγγελείς, Βουλευτές, Μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους: Η άσχημη πλευρά του θέματος των αποδοχών τους
Του Γιάννη Αποστολίδη
π. Δικηγόρου, Τηλ. 6932 916443
Ο ελληνικός λαός πληροφορήθηκε με οργή ότι οι συνταξιούχοι βουλευτές ζητούν αναδρομικά εκατομμυρίων ευρώ. Αν όμως ξέραμε όλη την αλήθεια για το θέμα, θα εξοργιζόμασταν όχι με τους βουλευτές αλλά με τον εαυτό μας! Θα λέγαμε, Καλά, γίνονται τόσο φοβερά και τρομερά πράγματα στη δημόσια ζωή και εγώ, ο λαός, κοιμάμαι;
Κοιμόμασταν! Μπροστά στα μάτια μας έγινε το 2006, 2008 το μεγαλύτερο αντικειμενικά σκάνδαλο από καταβολής του ελληνικού κράτους, πήραν εξτρά εντελώς παράνομα, με μία ληστρική απόφαση ενός δικαστηρίου, δύο δισεκατομμύρια ευρώ οι δικαστές (περιλαμβάνονται και οι εισαγγελείς), οι βουλευτές και τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, και ο λαός καμιά αντίδραση!
Διάβασε με προσοχή:
Υπάρχει στο Σύνταγμα το άρθρο 88 παρ. 2 που λέει: «Οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους. Τα σχετικά με τη βαθμολογική και μισθολογική τους εξέλιξη και με την κατάστασή τους γενικά καθορίζονται με ειδικούς νόμους». Τι σημαίνει και πως πρέπει να ερμηνευτεί (αν χρειάζονται ερμηνεία τα αυτονόητα!) αυτή η διάταξη; Ότι κατά τον ειδικό καθορισμό από τον νομοθέτη των αποδοχών των δικαστών, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι ανάλογες συνθήκες της δουλειάς τους, η υπηρεσιακή κατάστασή τους και η ανάλογη κοινωνική αντίληψη για το υψηλό πράγματι δικαστικό λειτούργημα. Έτσι ακριβώς ερμήνευσε παλιότερα αυτή τη συνταγματική διάταξη το Συμβούλιο της Επικρατείας με την υπ’ αριθμ. 736/1953 απόφασή του. Αυτή η ερμηνεία, που θεωρεί τη διάταξη κατευθυντήριου, αν μη ευκτικού προς τον κοινό νομοθέτη χαρακτήρα, και που δεν αμφισβητήθηκε για 33 ολόκληρα χρόνια, δεν άφηνε βέβαια περιθώριο να αυξήσουν οι ίδιοι οι δικαστές, με δικαστικές αποφάσεις, τις αποδοχές τους.
Αλλά από το 1986 άρχισαν να αξιώνουν εξομοίωση των αποδοχών τους με εκείνες άλλων υψηλότερα αμοιβομένων κατηγοριών λειτουργών και υπαλλήλων, ιδίως με τους βουλευτές, τους διευθυντές γιατρούς του ΕΣΥ και τους καθηγητές πανεπιστημίων. Και το επέβαλαν με τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας αριθμ. 1951/1986, 400/1989, 1688/1991 και 4/1992. Πως το πέτυχαν ; Έδωσαν στην παραπάνω συνταγματική διάταξη επιτακτικό χαρακτήρα και την ερμήνευσαν ως εξής: Ότι λέγοντας το άρθρο 88 παρ. 2 του Συντάγματος ότι οι αποδοχές των δικαστών είναι ανάλογες με το λειτούργημα τους, εννοεί ότι δεν επιτρέπεται να παίρνει κανείς, ούτε στο δημόσιο τομέα ούτε στον ιδιωτικό (ναι, ούτε στον ιδιωτικό, ΣτΕ 4/1992!), αποδοχές μεγαλύτερες από τους δικαστές και ότι αν τυχόν κάποια κατηγορία εργαζομένων παίρνει μεγαλύτερες, αυτομάτως δικαιούνται αυτές τις μεγαλύτερες αποδοχές και οι δικαστές και οφείλει κάθε δικαστήριο να τις επιδικάσει! Πρόκειται βέβαια για παράλογη ερμηνεία, που όμως έγινε νομολογία και ανέβασε μισθολογικά τους δικαστές στα ύψη! Και επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, φτάσαμε στην εξής απαίσια και καταστρεπτική για τα δημόσια οικονομικά μας δικαστική εξέλιξη:
Πρόσεξε, αναγνώστη, τι έγινε:
Στην κορυφή της μισθολογικής πυραμίδας, δεύτερος μετά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στον ευρύ δημόσιο τομέα βρισκόταν ήδη από το 2000 ένας μετακλητός κρατικός λειτουργός, ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), μιας ανεξάρτητης αρχής, που είχε αποδοχές σχεδόν διπλάσιες από τους Προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων, ως κρατικό golden boy. Πρόσεξε αναγνώστη: Μέχρι το 2006 οι δικαστές, όπως σου είπα, όπου εντόπιζαν κάποια κατηγορία εργαζομένων στο κράτος και γενικά στον δημόσιο τομέα να παίρνει υψηλότερες αποδοχές, αυτοί δίκαζαν οι ίδιοι και με βάση την διεστραμμένη ερμηνεία της παραπάνω συνταγματικής διάταξης ανέβαζαν στο ίδιο ύψος και τις δικές τους αποδοχές. Αυτό έγινε με τις παραπάνω αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας. Το 2006 όμως έγινε το εξής τελείως διαφορετικό: Το Μισθοδικείο, ένα ανώτατο ειδικό δικαστήριο που ιδρύθηκε το 2002 ειδικά για τους δικαστές και συγκροτείται από τρείς ανώτατους δικαστικούς, τρείς καθηγητές πανεπιστημίου και τρείς δικηγόρους, έβγαλε την υπ’ αριθμ. 13/2006 απόφαση που λέει τα εξής: Ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (προσοχή: Ένα άτομο δηλαδή και όχι μια κατηγορία υπαλλήλων, όπως έγινε όλες τις άλλες φορές) παίρνει σχεδόν διπλάσιες αποδοχές από τους Προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων. Αυτό το πράγμα, είπε το Μισθοδικείο, παραβιάζει (τάχα) το Σύνταγμα, το παραπάνω άρθρο 88 παρ. 2, (που λέει ότι οι αποδοχές των δικαστών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους), είναι παράνομο, είναι αντισυνταγματικό, παραβιάζει την ισοτιμία των εξουσιών, πλήττει καίρια την δικαστική ανεξαρτησία! Ας υποθέσουμε κι εμείς οι αφελείς ότι πράγματι δεν είχαμε επί χρόνια ισοτιμία των εξουσιών και ανεξάρτητους δικαστές, δηλαδή δεν είχαμε δημοκρατία, επειδή έτυχε ένας υπάλληλος, αυτό το κρατικό golden boy, ο πρόεδρος της ΕΕΤΤ να παίρνει, καλώς ή κακώς, βασιλικές αποδοχές. Τι έπρεπε να κάνει το Μισθοδικείο; Η λογική και ο νόμος, το άρθρο 38 Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, λέει ότι έπρεπε, μετά την κήρυξη ως παράνομων των αποδοχών του υπαλλήλου αυτού κατά το μέρος που υπερβαίνουν τις δικαστικές αποδοχές, να στείλει την υπόθεση στον Εισαγγελέα για να ερευνήσει την παρανομία. Αντί γι’ αυτό τι έκανε λέτε το Μισθοδικείο; Σου εφιστώ, αναγνώστη, απόλυτη προσοχή για να κατανοήσεις πλήρως τη δικαστική ακολασία που διέπραξε το κολασμένο αυτό δικαστήριο, το Μισθοδικείο, σε βάρος σου, σε βάρος όλου του δύσμοιρου λαού μας.
Άκουσε και φρίξε λοιπόν:
Η απόφαση υπ’ αριθμ. 13/2006 του Μισθοδικείου λέει ότι για να αποκατασταθεί η δικαστική ανεξαρτησία, η ισοτιμία των εξουσιών και άλλα ηχηρά παρόμοια, πρέπει αυτές τις παράνομες αποδοχές του golden boy, του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων, να τις πάρουν και οι Πρόεδροι των ανωτάτων δικαστηρίων και αναλογικά όλοι οι δικαστές! Δηλαδή αντί το Μισθοδικείο αυτό να κρίνει ότι πρέπει με κάποιον τρόπο να κατέβουν οι παράνομες αυτές αποδοχές του golden boy, τις έδωσε και σε 6000 δικαστές και κατά συνέπεια, με βάση κάποιες άλλες αισχρές συνταγματικές διατάξεις, που τις αναφέρω παρακάτω, στα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και τους βουλευτές! Σχεδόν διπλασίασε τις αποδοχές όλων αυτών, τη στιγμή που ήταν ήδη ψηλότερες από τις αποδοχές όλων των άλλων υπαλλήλων και λειτουργών του Κράτους!!! Η απόφαση αυτή πάρθηκε κατά πλειοψηφία. Μειοψήφησαν οι τρείς καθηγητές της Νομικής που μετείχαν στη σύνθεση, των οποίων η γνώμη (και η αγανάκτηση!) καταγράφεται στην απόφαση και λέει προφητικά ότι, αν το δικαστήριο δώσει αυτά τα χρήματα στους δικαστές «...κινδυνεύει να εξουθενώσει τα οικονομικά της χώρας, με συνέπεια την πρακτική αδυναμία του Κράτους να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του». Κι αυτό έγινε και το ζούμε σήμερα στο πετσί μας! Πόσα ήταν αυτά τα χρήματα; Βγαίνανε πολύ πάνω από δύο δισεκατομμύρια ευρώ, για 6000 δικαστές, ως αναδρομικά μισθολογικών διαφορών, συν τις συνεπαγόμενες αυξήσεις μέχρι του διπλασίου των ήδη παχυλότατων μισθών τους. Με βάση αυτή την απόφαση αρ. 13/2006 του Μισθοδικείου σε κάθε δικαστή αναλογούσαν μαζί με τους τόκους κατά μέσο όρο κάπου 200.000 ευρώ μόνο από αναδρομικά! Δηλαδή επειδή η πατρίδα μας είχε την στραβή τύχη να παίρνει κάποιο κρατικό golden boy, αντισυνταγματικά και παράνομα, όπως το ίδιο το Μισθοδικείο έκρινε, υψηλότατες αποδοχές, έπρεπε γι΄αυτήν την παρανομία να ...πληρώσει το κράτος στους δικαστές, τους βουλευτές και τα μέλη του ΝΣΚ πάνω από δύο δισεκατομμύρια ευρώ μόνο αναδρομικά για δήθεν μισθολογικές διαφορές και επιπλέον σχεδόν να διπλασιάσει τις ήδη κορυφαίες αποδοχές τους! Και νομίζεις αναγνώστη ότι η φρίκη τελειώνει εδώ; Γελιέσαι!
Διάβασε και αυτά:
Το Μισθοδικείο με αυτήν την κατάπτυστη, την αισχρή αριθμ. 13/2006 απόφασή του, λέει τα εξής: Ότι αφού ο νομοθέτης (δηλαδή η Βουλή και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δι΄εξουσιοδοτήσεως στους υπουργούς Οικονομικών και Μεταφορών - Επικοινωνιών) έδωσε τόσο υψηλές αποδοχές στον πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομίων, στο κρατικό golden boy, έπρεπε να τις δώσει και στους δικαστές, κατά την αυθαίρετη ερμηνεία του άρθρου 88 παρ. 2 Συντ., για να αποκατασταθεί η ισοτιμία των εξουσιών και η δικαστική ανεξαρτησία (δηλαδή η ίδια η δημοκρατία μας!) και μη δίνοντας αυτή την αύξηση, τα νομοθετικά όργανα του Κράτους, η Βουλή και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έχουν υποπέσει σε αδικοπραξία, περίπου εγκλημάτισαν, για να το πούμε απλά, με ζημιωθέντα θύματά τους όχι, όπως θα νόμιζε κανείς, τον λαό (που υποτίθεται ότι μετά το καίριο πλήγμα κατά της δικαστικής ανεξαρτησίας, που κατέφερε ο νομοθέτης καθορίζοντας πανύψηλες τις αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ, στερήθηκε αυτός ο λαός ένα μέγιστο αγαθό, να δικάζεται δηλαδή από ανεξάρτητους δικαστές), αλλά τους ίδιους του δικαστές, τους οποίους πρέπει το κράτος να τους αποζημιώσει κατά το άρθρο 105 του Αστικού Κώδικα, που λέει ότι το Δημόσιο ευθύνεται για κάθε ζημία που προκαλούν τα όργανά του! Δηλαδή για να καταλάβεις καλύτερα, αναγνώστη (και στο εξηγώ πάλι όχι επειδή δεν έχεις μυαλό να καταλάβεις αλλά επειδή δεν το χωράει ο νούς σου), το Μισθοδικείο είπε τα εξής: Παράνομα και αντισυνταγματικά, κατά παράβαση του άρθρου 82 παρ. 2 Συντ., η Βουλή και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τα νομοθετικά όργανα, έδωσαν στον πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων πανύψηλες αποδοχές, διπλάσιες από τις δικαστικές. Και για να εξαλειφθεί αυτή η παρανομία, θα έπρεπε να δώσουν τις ίδιες παράνομες αποδοχές και στους δικαστές!!!, να πολλαπλασιάσουν δηλαδή εκθετικά την παρανομία! Και επειδή δεν το έκαναν αυτό, παρανόμησαν (!) και γι΄αυτή την παρανομία, γι΄αυτήν την αδικοπραξία, οφείλει το Κράτος να αποζημιώσει τους δικαστές με το ισόποσο των μισθολογικών διαφορών τους για όλα τα επίδικα χρόνια, και πρέπει το δικαστήριο να επιδικάσει τις αποζημιώσεις! Όσο και αν σου φαίνεται απίστευτο αναγνώστη, είναι δυστυχώς γεγονός ότι αυτό το διεντέρευμα το περιέχει η απόφαση του Μισθοδικείου ως θεμελιώδη νομική σκέψη του! Φρίκη! Δηλαδή κατά το Μισθοδικείο η χειρότερη μορφή παρανομίας, η αντισυνταγματικότητα, πατάσσεται με την εξάπλωσή της διά δικαστικής αποφάσεως! Τι κι αν το άρθρο 93 του Συντάγματος απαγορεύει την εφαρμογή από κάθε δικαστήριο αντισυνταγματικού νόμου; Το έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια η πλειοψηφία του Μισθοδικείου. Ο Άρειος Πάγος σε απόφασή του (αριθ. 1589/2006 που εκδόθηκε λίγο πριν βγει η φρικτή αυτή απόφαση του Μισθοδικείου) επί άλλου θέματος αλλά για τον ίδιο νομικό λόγο είπε ότι απαγορεύεται η «ισότητα της παρανομίας», δηλαδή είπε ότι αν κάποιος απολαμβάνει κάποιο παράνομο ως αντισυνταγματικό προνόμιο και η υπόθεση φτάσει στα δικαστήρια με αίτημα κάποιου τρίτου να εφαρμοστεί το προνόμιο, για λόγους ισότητας, και σ΄αυτόν, που τελεί στις ίδιες συνθήκες, δεν επιτρέπεται αυτό το αντισυνταγματικό προνόμιο να το εφαρμόσει το δικαστήριο και σε άλλες περιπτώσεις (και προσοχή, αναγνώστη, μην συγχέεις την περίπτωση αντισυνταγματικής παρανομίας με την παρανομία εκείνη που συνίσταται μόνο στην παραβίαση του ίδιου του άρθρου 4 του Συντάγματος περί ισότητος των ελλήνων, όταν δηλαδή ο νόμος καθ΄εαυτόν δεν είναι αντισυνταγματικός αλλά ρυθμίζει άνισα τα δικαιώματα προσώπων που τελούν στις ίδιες συνθήκες, οπότε χωρεί δικαστικό αίτημα για εξίσωση από όποιον υφίσταται την άνιση μεταχείριση).
Αυτή η απόφαση του Αρείου Πάγου (αριθ. 1589/2006) τινάζει και αναδρομικά στον αέρα το σύστημα των δικαστικών και βουλευτικών αποδοχών! Δεν έπρεπε να τη λάβει υπόψη το Μισθοδικείο; Δεν έπρεπε να πει στους ενάγοντες δικαστές ότι, κύριοι, εσείς ζητώντας εξίσωση με τις παράνομες, ως αντισυνταγματικές, αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ ζητάτε «εξίσωση στην παρανομία»; Το Μισθοδικείο όμως έκανε το εντελώς αντίθετο: Το παράνομο και αντισυνταγματικό, κατά την κρίση αυτού του ιδίου, μισθολογικό υπερπρονόμιο του ανωτέρω κρατικού golden boy το έδωσε και σε όλους τους 6.000 δικαστές! Πάρε όμως αμέσως ένα χαπάκι κατά της ναυτίας, αναγνώστη, γιατί θα ζαλιστείς με τα εξής: Το Μισθοδικείο με την υπ΄αριθμ. 13/2006 απόφασή του διπλασίασε τις ήδη υψηλότατες αποδοχές των δικαστών, και πρώτα πρώτα του Προέδρου του Αρείου Πάγου. Πρόεδρος αυτού του Μισθοδικείου ήταν ο ίδιος ο τότε Πρόεδρος του Αρείου Πάγου! Δικηγόροι του Κράτους σ΄αυτή τη δίκη ήταν κάποια μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, που είχαν τεράστιο συμφέρον να...χάσει τη δίκη το Κράτος, να κερδίσουν οι δικαστές, διότι σύμφωνα με μια αισχρή διάταξη που μπήκε σαν τσόντα στο Σύνταγμα, το άρθρο 100Α, τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους παίρνουν αποδοχές ίδιες με τους δικαστές! Είναι εικόνα δικαιοσύνης αυτή ή θυμίζει ανοιχτοσκέλα, πρόθυμη να κάνει τα γούστα του οποιουδήποτε;
Γίνονται τέτοια πράγματα σε άλλη χώρα;
Πάρε όμως και άλλο χαπάκι, δύστυχε έλληνα, δύστυχε αναγνώστη, διότι θα ταραχθείς και με τα εξής. Κατά το Σύνταγμα (άρθρο 111 παρ. 2 που διατηρεί την ισχύ του Ζ/1975 ψηφίσματος, το οποίο διατηρεί σε ισχύ την από 22.12.1964 σχετική απόφαση της Ολομέλειας της Βουλής) η βουλευτική αποζημίωση εξισώνεται με τις αποδοχές του Προέδρου του Αρείου Πάγου. Αυτή η ρύθμιση έγινε το 1964 από τον Γεώργιο Παπανδρέου, το Γέρο της Δημοκρατίας…, ο οποίος παράλληλα είχε διπλασιάσει τους δικαστικούς μισθούς- και ας μην αναλογιστούμε γιατί τα έκανε όλα αυτά τα φαύλα ο σχωρεμένος…. Λοιπόν, η κατάπτυστη απόφαση αριθμ. 13/2006 του Μισθοδικείου στηρίχθηκε, όπως προανέφερα, στο σκεπτικό ότι παρανόμησαν οι βουλευτές με το να μην αυξήσουν τις αποδοχές των δικαστών. Αυξάνει, κατόπιν αυτής της παρανομίας, διπλασιάζει τις αποδοχές όλων των δικαστών και πρώτα πρώτα του Προέδρου του Αρείου Πάγου και αυτομάτως διπλασιάζονται, αφού εξισώνονται κατά το Σύνταγμα, και οι αποδοχές αυτών που παρανόμησαν, δηλαδή των βουλευτών!!! Πρόκειται για τα ποσά που είχαν μεταμορφωθεί σε «έκτακτη παροχή» στους δικαστές και σε 80% αύξηση και όπως μάθαμε πρόσφατα ζητούν ως αναδρομικά οι μισθολογικά ωφελούμενοι λόγω εξίσωσης συνταξιούχοι βουλευτές. Δηλαδή η αδικοπραξία - κατά την κρίση του ίδιου του Μισθοδικείου - της Βουλής, των βουλευτών, διπλασίασε τις αποδοχές των ίδιων των βουλευτών!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (Βάλε κι άλλα θαυμαστικά, αναγνώστη, και ψάξε να βρείς που πήγε η βασική νομική αρχή που λέει ότι, ο εξ οικείου πταίσματος ζημιούμενος ού δοκεί ζημιούσθαι).
Τώρα σταμάτα, αναγνώστη, να παίρνεις χαπάκια για ν’ αποφύγεις την ναυτία. Δεν ωφελούν, δεν την αποφεύγεις με τίποτε. Διάβαζε αν αντέχεις: Λένε οι βουλευτές, λένε οι δικαστές, λένε οι πάντες, νομίζει και ο ίδιος ο απληροφόρητος λαός (δυστυχώς και η νομική επιστήμη δεν ασχολήθηκε επαρκώς με το θέμα και το μόνο που γράφτηκε ήταν μια στατιστικού και συγκριτικού περισσότερο περιεχομένου μελέτη ενός δικαστή, καθώς επίσης και μια μονογραφία σε νομικό περιοδικό από τον ίδιο τον δικηγόρο εισηγητή της εν θέματι απόφασης, η οποία μονογραφία έχει μεν μεθοδολογική πληρότητα – αν και παραλείπει να πεί το κρίσιμης σημασίας γεγονός ότι από το 1952 μέχρι το 1986 η νομολογία του ΣτΕ θεωρούσε τη διάταξη του άρθρου 82 παρ. 2 Συντ. κατευθυντήρια και όχι επιτακτική και έτσι δεν επέτρεπε δικαστική αυθαιρεσία - αλλά από πλευράς ουσίας είναι απολύτως κενή!) λένε λοιπόν οι πάντες ότι για το θέμα υπάρχει δεδικασμένο, αφού έχουμε αμετάκλητη μάλιστα και όχι απλώς τελεσίδικη δικαστική απόφαση του Μισθοδικείου, που επιβάλλει όλη αυτή τη φρίκη, τις αυξήσεις των δικαστικών αποδοχών και κατά συνέπεια τις αυξήσεις των βουλευτικών αποδοχών. Ψέμα! Χυδαίο ψέμα! Κανένα δεδικασμένο δεν υπάρχει! Ποια είναι η πραγματικότητα;
Διάβαζε και κοίτα πως σε κοροϊδεύουν, αναγνώστη:
Κατ΄αρχήν η υπ΄αριθμ. 13/2006 αμετάκλητη απόφαση του Μισθοδικείου που δίνει τα δισεκατομμύρια ευρώ στους δικαστές, κατά συνέπεια και στα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και στους βουλευτές, επέλυσε, όπως επέλυσε, νομικό και όχι πραγματικό ζήτημα και επομένως, όπως ξέρουν οι νομικοί, δεν πρόκειται περί κατά κυριολεξία δεδικασμένου. Κατά δεύτερον, η απόφαση αυτή εκδόθηκε, πρόσεξε αναγνώστη, στις 7.11.2006. Αλλά στις 5.12.2006, δηλαδή σ΄ένα μήνα, εκδόθηκε από το ίδιο δικαστήριο, το Μισθοδικείο, αντίθετη αμετάκλητη απόφαση, η αριθμ. 17/2006, που δεν δίνει τσακιστή δεκάρα στους δικαστές! Σ΄αυτή την απόφαση το ίδιο δικαστήριο, με άλλη σύνθεση, αποδέχθηκε κατά πλειοψηφία την δίκαιη και σωστή νομικά και πραγματολογικά άποψη που είχε μειοψηφήσει στην αριθμ. 13/2006 απόφαση! Και επειδή στις σημερινές συνθήκες τυχεροί είναι οι τρελοί, εύχομαι ολόψυχα να τρελαθείς, αναγνώστη, μ΄αυτό που θα διαβάσεις: Σου είπα ότι στις 5.12.2006 εκδόθηκε η αριθμ. 17/2006 απόφαση του Μισθοδικείου που, αντίθετα με την αριθμ. 13/2006 απόφαση, λέει ότι δεν δικαιούνται τα δισεκατομμύρια οι δικαστές. Την ίδια όμως μέρα, 5.12.2006, σε μισή ώρα, εκδόθηκε μια άλλη, η αριθμ. 23/2006 απόφαση του ίδιου του Μισθοδικείου που αντιστρέφει πάλι τα πράγματα, ταυτίζεται με την αριθμ. 13/2006 απόφαση και ξαναδίνει στους δικαστές δισεκατομμύρια!!! Δηλαδή σε μισή ώρα παίχτηκαν και χάθηκαν στο βρωμερό καζίνο ενός ανωτάτου δικαστηρίου, του Μισθοδικείου, στις πλάτες του έλληνα φορολογούμενου δισεκατομμύρια ευρώ! Από την εποχή που οι πρωτόγονοι άνθρωποι μαζεύονταν σε κάποια σπηλιά και ο φύλαρχος «δίκαζε» τους ημιάγριους, από τότε μέχρι τις 5.12.2006 δεν εκδόθηκαν ποτέ και πουθενά την ίδια μέρα για το ίδιο ακριβώς νομικό θέμα δύο αντίθετες αποφάσεις του ίδιου ανώτατου δικαστηρίου! Αυτό έγινε μόνο στις 5.12.2006, στο Μισθοδικείο! Η ελληνική δικαιοσύνη στην πιο ελεεινή στιγμή της ιστορίας της! Ρωτώ: Ποιο δεδικασμένο δημιουργείται, βρε άθλιοι, και ποιο νομικό ζήτημα επιλύεται και ποια νομολογία δημιουργείται από δύο αντιφατικές αμετάκλητες αποφάσεις ανωτάτου δικαστηρίου που εκδίδονται την ίδια μέρα; Η απάντηση είναι : Κανένα! Βάλτε τα αν θέλετε με τον συντακτικό νομοθέτη που δεν πρόβλεψε μηχανισμό άρσης τέτοιας αντίφασης (όπως προβλέπεται από το άρθρο 100 Συντ. στην περίπτωση αντιφατικών αποφάσεων μεταξύ ανωτάτων δικαστηρίων οπότε το λόγο έχει αμετακλήτως το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο) αλλά μην λέτε στον δύστυχο λαό ότι, τι να κάνουμε, υπάρχει δεδικασμένο και πρέπει να τα σκάσουμε σε δικαστές, βουλευτές και μέλη του ΝΣΚ.
Πάντως η τότε κυβέρνηση τρόμαξε ή έκανε πως τρόμαξε το φανταστικό δεδικασμένο και υποχωρώντας στις ιταμές αξιώσεις των δικαστών, τους έδωσε με Κοινή Υπουργική Απόφαση των Υπουργών Οικονομικών και Δικαιοσύνης (ΚΥΑ 2/1601/022/30.1.2008, υπογραμμένη και δημοσιευμένη στο ΦΕΚ δύο φορές, σε δύο διαφορετικές ημερομηνίες!, απίστευτο, με τον ίδιο αριθμό!, απίστευτο, αλλά με παραλλαγμένο περιεχόμενο!, απίστευτο!!!, ρεζιλίκια πράγματα...) έδωσε, λέω, η Κυβέρνηση στους δικαστές δήθεν ως «έκτακτη παροχή», έτσι την ονόμασε,830.000.000 ευρώ που γράφτηκαν στους προϋπολογισμούς των ετών 2008, 2009, 2010, 2011, ουσιαστικά για να καλυφθούν οι αισχρά επιδικασθείσες αναδρομικές μισθολογικές δήθεν διαφορές τους (αυτό δεν το λέει η ΚΥΑ, το ομολογεί όμως ξεδιάντροπα το Ελεγκτικό Συνέδριο στην υπ΄αριθ. ΟλΕΣ 2078/2010 απόφασή του) και μάλιστα αυτή η ΚΥΑ, λόγω ιδίως της νομοτεχνικής αθλιότητάς της, αφήνει περιθώριο στους δικαστές να διεκδικήσουν και τα αναδρομικά και την «έκτακτη παροχή», σύμφωνα με την νομολογία των αριθ. 890/1956 και 1525/1966 αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας, διότι τους έβαλε μεν η ΚΥΑ τους δικαστές να υπογράψουν υπεύθυνη δήλωση (τι ξεφτίλα!) ότι παραιτούνται από έστω και επιδικασθέντα (!) αναδρομικά, αλλά η νομολογία αυτή του ΣτΕ λέει ότι η παραίτηση αυτή είναι άκυρη!
Επί πλέον με τροπολογία στο νόμο 3691/2008 για τη νομιμοποίηση μαύρου χρήματος έδωσε η τότε Κυβέρνηση στους δικαστές αύξηση περίπου 80%, και άρα από σπόντα (με το Ζ ψήφισμα και με τα άρθρα 111 παρ. 2 και 100Α του Συντάγματος) ίδια αύξηση στους βουλευτές και τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. «Έκτακτη παροχή» 830.000.000 ευρώ στους δικαστές συν αύξηση 80% των αποδοχών τους με 195.000.000 ευρώ γραμμένα στους ετήσιους προϋπολογισμούς, συν ανάλογες αυξήσεις, κατ΄επίπτωση, των αποδοχών των βουλευτών και των μελών του ΝΣΚ, ίσον το λιγότερο δύο δισεκατομμύρια ευρώ για τα παραπάνω χρόνια, πέρα και πάνω, όπως είπα, από τις ήδη παχυλότατες αποδοχές όλων αυτών! Αίσχος! Και μια σοβαρότατη παρενέργεια: Επειδή η Πολιτεία φοβήθηκε το μάτι της τους δικαστές, ψήφισε με τον ίδιο παραπάνω νόμο 3691/2008, άρθρο 57, ότι στο εξής απαγορεύεται να παίρνει κάποιος στον ευρύ δημόσιο τομέα αποδοχές μεγαλύτερες από του Προέδρου του Αρείου Πάγου, διότι σου λέει θα έρθουν οι δικαστές και θα ζητήσουν νέα εξίσωση! Αυτός ο περιορισμός όμως έχει τη σοβαρότατη συνέπεια να μην μπορεί το Κράτος και όλος ο δημόσιος τομέας να ψωνίσει από τη διεθνή αγορά τις υπηρεσίες ικανών τεχνοκρατών, που φυσικά χρυσοπληρώνονται. Αλλά εδώ θα βάλω εγώ και το εξής προβοκατόρικο ζήτημα: Τι θα γίνει αν παρόλα αυτά δοθούν σε κάποιο πρόεδρο ανεξάρτητης αρχής ή ΔΕΚΟ αποδοχές υψηλότερες από του Προέδρου του Αρείου Πάγου, κατά παράβαση του άρθρου 57 Ν. 3691/2008; Η δική σου λογική απάντηση, αναγνώστη, είναι ότι η αρμόδια Αρχή θα απορρίψει τον σχετικό χρηματικό κατάλογο, δεν θα πληρώσει. Η λογική όμως του Μισθοδικείου λέει ότι αυτή η παρανομία θα συνιστά και παραβίαση του άρθρου 82 παρ. 2 του Συντάγματος, θα πλήττεται έτσι καίρια η δικαστική ανεξαρτησία, η ισοτιμία των εξουσιών, η ίδια η δημοκρατία μας, χαμός, και για την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης θα πρέπει αυτή η παρανομία να… εξαπλωθεί ιλιγγιωδώς, να δοθούν οι ίδιες αποδοχές και στους δικαστές, επομένως και στους βουλευτές και τα μέλη του ΝΣΚ! Και αφού δοθούν, αυτομάτως θα… νομιμοποιηθούν και οι παράνομες αποδοχές του προέδρου της ανεξάρτητης αρχής ή της ΔΕΚΟ, αφού πλέον θα είναι ίσες με εκείνες του Προέδρου του Αρείου Πάγου! Δηλαδή από τον νόμο στην παρανομία και από την παρανομία στον νόμο! Καταλαβαίνεις, αναγνώστη, πόσο τερατώδης και φαυλοκυκλική γίνεται η λογική της αριθ. 13/2006 αποφάσεως του Μισθοδικείου που μοίρασε τα δισεκατομμύρια στους δικαστές, στους βουλευτές και τα μέλη του ΝΣΚ; Με τέτοιες λογικές φτάσαμε στην χρεοκοπία! Τουλάχιστον ας ορθοφρονίσουμε για το μέλλον… Διότι επιτέλους μ΄εμάς ό,τι έγινε έγινε. Ας προσέξουμε τουλάχιστον για την νέα γενιά, γιατί αν εξακολουθήσουμε τέτοια αίσχη θα καταστρέψουμε την ζωή της, και αυτή θα μας καταστρέψει τον θάνατο - θα έρχεται και θα φτύνει στους τάφους μας.
Αναγνώστη, και κατά το Σύνταγμα, άρθρο 25, και κατά το νόμο, άρθρο 281 Αστικού Κώδικα, απαγορεύεται η καταχρηστική άσκηση δικαιώματος. Δηλαδή, δεν μπορείς κάποιο υπαρκτό δικαίωμα σου να το ασκήσεις, αν αυτή η άσκησή του υπερβαίνει προφανώς τα όρια της καλής πίστης, των χρηστών ηθών και τον οικονομικό και κοινωνικό σκοπό του δικαιώματος. Αν γίνουν δεκτά από ένα δικαστήριο, αν αποδειχθούν δηλαδή, γεγονότα που κατά καλόπιστη και ηθική κρίση, προσβλέποντας και στο οικονομικά και κοινωνικά δέον, συνιστούν κατάχρηση δικαιώματος, τότε η αγωγή του δικαιωματούχου απορρίπτεται. Στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει τίποτε πιο αντίθετο στην καλή πίστη, τίποτε πιο αντίθετο στα χρηστά ήθη, τίποτε πιο καταστρεπτικό οικονομικά, τίποτε πιο αντικοινωνικό από το να παίρνεις τις παράνομες και αντισυνταγματικές αποδοχές ενός ατόμου, ενός golden boy, και να τις επεκτείνεις σε όλους τους δικαστές, σε όλους τους βουλευτές, σε όλα τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και να διπλασιάζεις τις αποδοχές όλων αυτών, όταν μάλιστα ήδη βρισκότανε όλοι αυτοί στην κορυφή της μισθολογικής πυραμίδας!
Έπρεπε λοιπόν το Μισθοδικείο, ακόμα και μετά την άθλια και αντιεπιστημονική παραδοχή των δικαιωμάτων των δικαστών, έπρεπε εφαρμόζοντας τα άρθρα 25 Συντ και 281 ΑΚ, αφού συνέτρεχαν όλοι οι παραπάνω όροι, να κρίνει και αυτεπαγγέλτως, αφού γνώριζε τα γεγονότα που επέβαλαν την εφαρμογή, ότι η άσκηση αυτών των δικαιωμάτων είναι καταχρηστική και ν΄απορρίψει τις αγωγές τους. Δεν το έκανε. Και το χειρότερο: Δεν προέβαλε το Δημόσιο τέτοια ένσταση! Φοβερό! Τρομερό! Αν ασκούσε ένσταση καταχρηστικής ασκήσεως δικαιώματος το Δημόσιο και την απέρριπτε το Μισθοδικείο, σίγουρα θα ξέσκιζαν όλοι οι νομικοί τα πτυχία τους, από ντροπή. Γιατί λοιπόν οι δικηγόροι του Δημοσίου, δηλαδή τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, δεν πρόβαλαν στο Μισθοδικείο αυτήν την ένσταση; Δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι είχαν, όπως είπα, τεράστιο συμφέρον να χάσει το Δημόσιο, να κερδίσουν τη δίκη οι δικαστές, να διπλασιαστούν οι αποδοχές τους και κατά συνέπεια, κατά το άρθρο 100 Α Συντ, να διπλασιαστούν και οι αποδοχές των ίδιων των μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.
Από όπου και αν πιάσεις την επίμαχη ληστρική απόφαση του Μισθοδικείου η βρωμιά της είναι ανυπόφορη. Διότι όποιος έμαθε νομικά σε πανεπιστήμιο και όχι σε αχούρι ευλόγως διερωτάται : Το Μισθοδικείο έκρινε (αισχρά) ότι η εξίσωση των αποδοχών των δικαστών προς εκείνες του μοιραίου golden boy, του προέδρου της ΕΕΤΤ, επιβάλλεται (τάχα) ευθέως από το Σύνταγμα, το άρθρο 88 παρ. 2, και άρα, κατά λογική συνέπεια, η καταβολή τους ήταν υπόθεση διατάκτου και όχι νομοθέτου. Γιατί λοιπόν έκρινε ως αδικοπραξία την παράλειψη του νομοθέτου να θέσει κάποιον νόμο περιττό, ίσως απλώς διευθετικό ήδη γεγενημένων (υποτίθεται) δικαιωμάτων; Βέβαια υπάρχει κάποιο δυσάρεστο προηγούμενο που ήθελαν να αποφύγουν οι δικαστές: Διότι κάποιους αυθαίρετους χρηματικούς καταλόγους που συνέταξαν άλλοτε οι δικαστές στη βάση δήθεν ευθέως στο Σύνταγμα εδραζομένου μισθολογικού δικαιώματός τους, απέρριψε εν ψυχρώ ο στιβαρός Αλέκος Παπαδόπουλος, Υπουργός κάποτε Οικονομικών, και δεν υποχώρησε ούτε όταν ο Εισαγγελέας Εφετών διέταξε (άκουσον, άκουσον!) τη σύλληψη της προϊσταμένης Δ.Ο.Υ Πειραιώς που, εκτελώντας εντολή του άξιου Υπουργού, αρνήθηκε να πληρώσει…
Αναγνώστη, τι έπρεπε να κάνει τότε, το 2006, η αγαθιάρα Κυβέρνηση Καραμανλή μόλις βγήκε αυτή η αισχρή απόφαση του Μισθοδικείου; Να σημειώσω ότι ο ίδιος ο Καραμανλής από τις αρχές ήδη του 2006 είδε τον κίνδυνο από τέτοιες δικαστικές αποφάσεις και μίλησε σχετικά στην Κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ, αλλά δεν έγινε τίποτε… Τι έπρεπε όμως να γίνει αν η Κυβέρνηση ήξερε και είχε τη θέληση και το σθένος να κυβερνήσει; Έπρεπε αμέσως, αστραπιαία και δυναμικά να εκδοθεί καταλογιστική πράξη κατά του golden boy, του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιακών και Ταχυδρομείων, στην εξής βάση : Αφού ένα ανώτατο δικαστήριο, το Μισθοδικείο, έκρινε παράνομες και αντισυνταγματικές τις αποδοχές του κατά το ποσό που υπερβαίνουν τις αποδοχές των Προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων, καταλογίζω το υπερβάλλον και διατάζω την επιστροφή του, καταλύοντας έτσι τη βάση της απαιτήσεως των δικαστών!Οπότε προκαλώντας το ίδιο το Κράτος παλινδικία (με κατάλληλη χρήση ενδίκων μέσων, όπως αναψηλάφιση των σχετικών δικών καθώς και ανακοπές κατά των απαιτήσεων για οψιγενή λόγο στο στάδιο της εκτέλεσης, κατ΄εφαρμογή και του αξιώματος sublata causa, tollitur effectus, αιρομένης της αιτίας αίρεται το αποτέλεσμα) θα κέρδιζε το Κράτος τις νέες δίκες και οι δικαστές θα έχασκαν περιμένοντας ματαίως τα αισχρώς επιδικασθέντα αρχικά δισεκατομμύρια ευρώ!
Αντί γι΄αυτό η τότε Κυβέρνηση τα χάρισε τα δισεκατομμύρια στους δικαστές και στους μισθολογικά αρκαντάσηδες αυτών, στα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και τους βουλευτές... Και μου έρχεται, ρε παιδιά, στο νού ένα περιστατικό που συνέβη στην αρχαία Αθήνα και το αναφέρει ο Στοβαίος: «Δημοκράτης ιδών κλέπτην υπό των ένδεκα απαγόμενον, Άθλιε, έφη, τι γαρ τα μικρά έκλεπτες αλλ΄ού τα μεγάλα, ίνα και εσύ άλλους απήγες!» Δηλαδή, Κάποιος ονόματι Δημοκράτης βλέποντας έναν κλέφτη να τον πηγαίνουν φυλακή οι έντεκα (δεσμοφύλακες), Ρε μαλάκα, του είπε, γιατί έκλεβες τα «μικρά», ψιλοπράγματα, και όχι «τα μεγάλα», τα δισεκατομμύρια, για να πήγαινες εσύ τους άλλους φυλακή, αφού τότε θα ήσουν εσύ νομοθέτης και δικαστής!
Νομικά και ουσιαστικά θεμελιώνεται και αποδεικνύεται το εξής απίστευτο: Ότι οι αποδοχές των λειτουργών των δύο τρίτων της κρατικής εξουσίας, της νομοθετικής και της δικαστικής (η άλλη είναι η εκτελεστική) διαμορφώθηκαν με μια ληστρική δικαστική απόφαση που καταλόγισε δήθεν αδικοπραξία στα νομοθετικά όργανα της δημοκρατίας μας: Είναι η αριθμ. 13/2006 απόφαση του δικαστηρίου του άρθρου 88 παρ. 2 του Συντάγματος, του λεγόμενου Μισθοδικείου!...Αυτό είναι τρελό, είναι απίστευτο! Είναι το μεγαλύτερο, το πιο αδιανόητο σκάνδαλο! Και με ζώνουν φίδια, κροταλίες και βόες, ότι σ΄αυτό το σκάνδαλο βρίσκεται η βαθύτερη ρίζα όλων των σκανδάλων, από το Βατοπέδι μέχρι την παρακολούθηση των τηλεφώνων όλης της πολιτικής – και όχι μόνο – ηγεσίας της χώρας μας. Και ότι αυτά τα δισεκατομμύρια, των δικαστών, των βουλευτών, των μελών του ΝΣΚ, λόγω της εγγραφής τους στους πιο κρίσιμους προϋπολογισμούς των ετών 2008 μέχρι 2011, ήταν η μοιραία ποσότητα που έκανε το ποτήρι της χρεοκοπίας να ξεχειλίσει!
Πρόσεξε και αυτά, αναγνώστη. Το Μισθοδικείο καταλόγισε, όπως προανέφερα, αδικοπραξία (παράλειψη εξομοιώσεις των δικαστικών αποδοχών προς εκείνες του προέδρου της ΕΕΤΤ) στον νομοθέτη, του οποίου η έννοια συγκροτείται, κατά το άρθρο 26 του Συντάγματος, από την Βουλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και θα έλεγε κάποιος ανόητος ότι η εν προκειμένω αδικοπραξία έχει τυπικό χαρακτήρα. Αλλά αυτή η «τυπική» αδικοπραξία του Προέδρου της Δημοκρατίας είχε το ουσιαστικότατο αποτέλεσμα ότι διπλασίασε τη χορηγία του, αφού κατά τον Ν. 565/1977 αυτή η χορηγία ανέρχεται στο 5πλάσιο της βουλευτικής αποζημίωσης, που, κατά τ΄ανωτέρω, διπλασιάζεται με τον διπλασιασμό των αποδοχών του Προέδρου του Αρείου Πάγου από το Μισθοδικείο! Καταλαβαίνεις αναγνώστη, πόσο βαριά είναι η προσβολή κατά του προσώπου του σεβαστού Προέδρου, να του καταλογίζεις αδικοπραξία και να τον… αμείβεις γι΄αυτήν με διπλασιασμό των αποδοχών του! Αλλά και οι αποδοχές του Πρωθυπουργού και των Υπουργών έχουν βάση υπολογισμού την (διπλασιασθείσα) βουλευτική αποζημίωση! Δηλαδή, αναγνώστη, το λατρευτό μας Μισθοδικείο, σε καιρό έσχατου δημοσιονομικού κινδύνου της χώρας μας διπλασίασε τις αποδοχές των λειτουργών του συνόλου της εθνικής ηγεσίας μας, του «δίφρου της πολιτείας», όπως έλεγαν σε άλλους καιρούς, και μάλιστα στη βάση μιας δήθεν αδικοπρακτικής συμπεριφοράς που της καταλόγισε.! Και δεν έχει καμιά σημασία αν η ηγεσία αυτή αποδέχθηκε ή αποποιήθηκε την «ευεργεσία», διότι, όπως προανέφερα, η αποποίηση αποδοχών από δημόσιο υπάλληλο ή λειτουργό είναι, κατά το ΣτΕ και τη θεωρία, άκυρη και ανίσχυρη. Καλά λέω εγώ λοιπόν, ότι αν αναλογιστούμε τις διαστάσεις του κακού που προκάλεσε η αριθ. 13/2006 απόφαση του Μισθοδικείου, θα σκεφτούμε ότι τα αναστήματα των καθηγητών της Νομικής που μετείχαν στην σύνθεσή του και που εις μάτην αντέδρασαν, επισημαίνοντας δραματικά τον κίνδυνο δημοσιονομικής καταστροφής της χώρας, θα σταθούν κάποτε δίπλα στις μορφές των Τερτσέτη και Πολυζωίδη… Κάποτε, λέω. Όταν θα βγούμε από την απόλυτη ταραχή, οπότε με νηφιαλότητα θα γραφεί η ιστορία της κρίσης, και είμαι βέβαιος ότι τη σκοτεινότερη σελίδα της θα γεμίζει η αριθμ. 13/2006 επάρατη απόφαση του Μισθοδικείου.
Θα γράψω και κάτι ακόμα και θα το γράψω με πολύ δισταγμό, τρέμοντας, διότι φοβάμαι ότι όπου με βρείς, αναγνώστη, αν δεν με πλακώσεις στο ξύλο, πάντως σίγουρα θα με φτύνεις, θα με λές ψεύτη, απατεώνα, τι είναι αυτά που γράφεις! Διότι θα θεωρήσεις ψέμα μου, είναι αδύνατο να πιστέψεις ότι συνέβη και το εξής: Το Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών δικάζοντας την πρώτη αγωγή δικαστή που στηριζόταν στην παραπάνω κατάπτυστη και αισχρή απόφαση του Μισθοδικείου, είπε (αριθμ. απόφασης 1445/2007) ότι αφού παρανόμησαν τα νομοθετικά όργανα του Κράτους, η Βουλή και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με το να μη δώσουν και στους δικαστές τις αποδοχές του golden boy, του Προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομίων, ανάγκασαν τους καημένους τους δικαστές να κάνουν αγωγές, κατά χιλιάδες, και αυτό προκάλεσε «εντυπώσεις στο ευρύ κοινό που δημιουργήθηκαν από δυσμενείς κρίσεις» κατά των δικαστών από τους δημοσιογράφους. Γι΄αυτά τα δυσμενή σχόλια καταδικάσθηκε το Δημόσιο να πληρώσει στον συγκεκριμένο ενάγοντα δικαστή, πέρα από τα αναδρομικά, χρηματική ικανοποίηση για ηθική βλάβη 5.000 ευρώ, δηλαδή ο λογαριασμός για το σύνολο των 6000 δικαστών βγαίνει 30.000.000 ευρώ! Πλήρωνε λοιπόν, φορολογούμενε αχάριστε λαέ, κόψτε το λαιμό σας και βρέστε να πληρώσετε κι εσείς, κωλόπαιδα άνεργοι και εξτρατσήδες, που ενώ έπρεπε να πανηγυρίζετε για τον διπλασιασμό των δικαστικών αποδοχών και των αποδοχών των βουλευτών και των μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, ενώ έπρεπε να παλαβώσετε από χαρά που οι δικαστές εξανάγκασαν το Κράτος να πληρώσει δισεκατομμύρια ευρώ σ΄αυτούς, στους βουλευτές και στα μέλη του ΝΣΚ και αποκαταστάθηκε μ΄αυτόν τον τρόπο η δικαστική ανεξαρτησία και η ισοτιμία των εξουσιών, δηλαδή η ίδια η δημοκρατία μας, εσείς οι τρισάθλιοι δυσαρεστηθήκατε, σχηματίσατε άσχημες εντυπώσεις εναντίον όλων αυτών!
Για τον ίδιο ακριβώς νομικό λόγο (μάλλον νομικό παραλογισμό) δικαιούνται και οι βουλευτές από το Δημόσιο (και ας μη μου πεί κάποιος νομικός φωστήρας ότι δεν δικαιούνται, βάσει της ανωτέρω αισχρής νομολογίας) από 5.000 ευρώ (πέρα από τα αναδρομικά τους) χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης ο καθένας, διότι με το να μην αυξήσουν οι ίδιοι στο ύψος των αποδοχών του Προέδρου της ΕΕΤΤ τις αποδοχές των δικαστών, υπέπεσαν - είπε το ληστρικό Μισθοδικείο - σε αδικοπραξία η οποία προκάλεσε την αύξηση των αποδοχών των δικαστών, και άρα, βάσει του Συντάγματος, αυτών των ίδιων, των βουλευτών, που αναγκάστηκαν γι΄αυτό το λόγο να κάνουν αγωγές κατά του δύστροπου Δημοσίου, οι οποίες αγωγές προκάλεσαν επίσης, όπως όλοι γνωρίζουμε, δυσμενείς εντυπώσεις στο ευρύ κοινό και άρα και αυτοί δικαιούνται από το Δημόσιο όπως ακριβώς και οι δικαστές, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, την χρηματική ικανοποίηση των 5000 ευρώ, για ηθική βλάβη που προκάλεσαν οι ίδιοι στον εαυτό τους! Τρελά πράγματα! Ώστε βλαμμένοι οι δικαστές, βλαμμένοι οι βουλευτές, βλαμμένα τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους…., όλους τους βγάζει ηθικά βλαμμένους η λογική της παραπάνω απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών και δικαιολογεί για όλους 5.000 ευρώ στον καθένα για επανόρθωση της ηθικής βλάβης! Είναι δυνατό να πιστέψεις ότι συνέβησαν όλα αυτά, αναγνώστη;Είναι δυνατόν να φανταστείς τόσο τρελή την Δικαιοσύνη μας; Γι΄αυτό σου λέω, πρέπει να κυκλοφορώ καμουφλαρισμένος γιατί αλλιώς όπου με βρίσκεις θα με δέρνεις αλύπητα, θα με φτύνεις και θα με λές ψεύτη, τι είναι αυτά που γράφεις και μας αναστατώνεις! Αλλά δυστυχώς για σένα, αναγνώστη, και για ολόκληρο το λαό δεν είμαι ψεύτης... Να πώ παρεμπιπτόντως (αν αρμόζει) ότι εργασία μου σχετική με όσα διαβάζεις εδώ έθεσα υπόψη διακεκριμένων συνταγματολόγων και άλλων καθηγητών Νομικής, οι οποίοι όλοι συντάχθηκαν απολύτως και με την νομική και με την πραγματολογική επιχειρηματολογία μου.
Αναγνώστη, σε πλήγωσαν, το ξέρω, οι σκληρές αλήθειες που διάβασες. Σφίγγεται η καρδιά σου από πόνο για την αδικημένη Ελλάδα. Δέξου λοιπόν σαν βάλσαμο ένα ποίημα που εμένα πολύ με συγκινεί. Είναι του Πάνου Βίγλαρη.
Ο Πόντιος της Εδέσσης
Ο μπάτης άνθινης πνοής, την ώρα πώγερνε στη δύση
ο ήλιος, της εαρινής δροσιάς να μου φυσίση,
στην Έδεσσα υδροχαρής ο μυροφόρος μπάτης,
ήλθ΄απ΄εξώστη ιλαρής αλκής ήλθ’ η χαρά της
λιανό τραγούδι βοσκαράς να ειπή από τη φτέρα,
ο Πόντιος χορευταράς στην ίδια του φλογέρα,
ήλθε να ακούσω τ’ όμορφο τραγούδι με σκοπό
τον δρόμο νάβρω πώψαχνα τις νύχτες να ρωτώ
αν θάβλεπα τον τόπο μου νάχει στον ήλιο μοίρα
κάτω απ΄το βλέμμα του θεού στη φοβερή του γύρα.
Ο Πόντιος χορευταράς! Η φοβερή γύρα της χορευταρούς Ελλάδας μέσα στην Ιστορία! Ας είμαστε αισιόδοξοι…. – προπαντός όμως συνετοί, δυνατοί και δραστήριοι!
Πρόταση: Πρέπει να μελετήσουμε εντατικά, πολύ συστηματικά τους θεσμούς, να βρούμε τα κακώς κείμενα, έτσι ώστε στην προσεχή αναθεώρηση του Συντάγματος, που πρέπει να είναι σαρωτική, να βάλουμε γερά θεσμικά θεμέλια για μιά Νέα Ελλάδα. Σ΄αυτό αποβλέποντας, πρέπει και να τεθεί σε απόλυτη προτεραιότητα η κατάργηση των βρώμικων διατάξεων των άρθρων 82 παρ. 2, 100 Α και 111 παρ. 4, που αποτέλεσαν το συνταγματικό πρόσχημα για τα καταστροφικά μισθολογικά υπερπρονόμια των δικαστών, των βουλευτών και των μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Γενικότερα πρέπει οι θεσμοί μας να μην επιτρέψουν ποτέ πιά σε κάποιους να νομίζουν ότι είναι «τη Παναϊας τα κάτας», γάτες, δηλαδή, της Παναγιάς, όπως λέμε οι Πόντιοι για όσους έχουν σκανδαλώδη προνόμια – και αυτοί είναι μυριάδες, σε όλο το κοινωνικό σώμα, από τους χρυσοκάνθαρους νεόπλουτους μέχρι τα πάμπολα τσιμπούρια στις ΔΕΚΟ και μέχρι τους εξουσιαστικούς τόπακες, που όλοι μαζί αυτοί κατάντησαν την γλυκιά Ελλάδα μας από Ευ σε Φευ του κόσμου…
Και κάτι ακόμα: Είναι χαρακτηριστικό της εθνικής παθογένειας το ότι δεν υπήρξε, εξ όσων τουλάχιστον γνωρίζω, κανείς δικαστής, κανένας βουλευτής (όταν βγήκε στη σύνταξη…), κανένα μέλος του ΝΣΚ που ν΄αποποιήθηκε το αμαρτωλό χρήμα του Μισθοδικείου που όπως είπα παραπάνω μεταμορφώθηκε σε «έκτακτη παροχή» με την ΚΥΑ 2/1601/0022/30.1.2008 και σε αύξηση 80% με τον ν. 3691/2008. Πριν τις οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις προηγήθηκε, ως αιτία τους, η ηθική οριζοντίωση των ταγών μας αλλά και της ίδιας της κοινωνίας μας. Χαυνοπολίτες, εγω-πρόβατα πολιτικών τσελιγκάτων, αυτοί ήμασταν… Και αν μας τύχαιναν κάποιες άγρυπνες και ανήσυχες συνειδήσεις, τους απομονώναμε γρήγορα, τους περνούσαμε για ψώνια, κορόϊδα… Πρόσφατα μας παρηγόρησε το Κίνημα των Αγανακτισμένων. Δυστυχώς όμως τα γεγονότα στο Σύνταγμα κατά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου έδειξαν ότι και αυτοί, λόγω ακριβώς της ανυπαρξίας μιας σφριγηλής κοινωνικής συνείδησης ως υποδομής τους, πάνε – μακάρι να βγώ ψεύτης - να κυριευθούν από αναρχικές δυνάμεις, που οδηγούν στο εσκαμοτάρισμα των κοινωνικών αγώνων – η λέξη εσκαμοτάρισμα χρησιμοποιήθηκε από τον Λένιν για τους Εσέρους, για τον αστόχαστο και αντικειμενικά βλαβερό για την εργατική τάξη υπερεπαναστατικό ζήλο τους. Πάντως οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι οι Αγανακτισμένοι ενέταξαν την ατομική πολιτική πράξη στη μαζική δράση και την έβαλαν στην καθημερινότητα. Δείχνει όμως η πορεία του Κινήματος αυτού ότι παράλληλα αν όχι πρωτίστως χρειαζόμαστε υψηλόφρονα στοχασμό των θεσμών, βαθιά, κοπιώδη μελέτη τους, με άγρυπνο ενδιαφέρον για την Δημοκρατία μας και με την επίγνωση ότι πατριωτισμός σημαίνει προπαντός σοβαρότητα – η Ελλάδα δεν υπάρχει για πλάκα! Γι΄αυτό λέω ότι πρέπει να κάνουμε προσωπική μας υπόθεση την αναθεώρηση του Συντάγματος, δηλαδή των θεσμών μας, να συμμετάσχουμε ο καθένας με υψηλής στάθμης πολιτική συνείδηση στη ζύμωση – και τους αγώνες! – ώστε να δημιουργήσουμε ένα ΝΕΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Θεσσαλονίκη, Ιούνιος 2011
=========================================================
Επιτρέπεται και είναι επιθυμητή από τον συντάκτη η ελεύθερη διάδοση του παρόντος κειμένου με οποιοδήποτε τρόπο. Για διάλογο μαζί μου ή τυχόν αντιδράσεις τηλεφωνήστε στο 6932 916443.
Του Γιάννη Αποστολίδη
π. Δικηγόρου, Τηλ. 6932 916443
Ο ελληνικός λαός πληροφορήθηκε με οργή ότι οι συνταξιούχοι βουλευτές ζητούν αναδρομικά εκατομμυρίων ευρώ. Αν όμως ξέραμε όλη την αλήθεια για το θέμα, θα εξοργιζόμασταν όχι με τους βουλευτές αλλά με τον εαυτό μας! Θα λέγαμε, Καλά, γίνονται τόσο φοβερά και τρομερά πράγματα στη δημόσια ζωή και εγώ, ο λαός, κοιμάμαι;
Κοιμόμασταν! Μπροστά στα μάτια μας έγινε το 2006, 2008 το μεγαλύτερο αντικειμενικά σκάνδαλο από καταβολής του ελληνικού κράτους, πήραν εξτρά εντελώς παράνομα, με μία ληστρική απόφαση ενός δικαστηρίου, δύο δισεκατομμύρια ευρώ οι δικαστές (περιλαμβάνονται και οι εισαγγελείς), οι βουλευτές και τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, και ο λαός καμιά αντίδραση!
Διάβασε με προσοχή:
Υπάρχει στο Σύνταγμα το άρθρο 88 παρ. 2 που λέει: «Οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους. Τα σχετικά με τη βαθμολογική και μισθολογική τους εξέλιξη και με την κατάστασή τους γενικά καθορίζονται με ειδικούς νόμους». Τι σημαίνει και πως πρέπει να ερμηνευτεί (αν χρειάζονται ερμηνεία τα αυτονόητα!) αυτή η διάταξη; Ότι κατά τον ειδικό καθορισμό από τον νομοθέτη των αποδοχών των δικαστών, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι ανάλογες συνθήκες της δουλειάς τους, η υπηρεσιακή κατάστασή τους και η ανάλογη κοινωνική αντίληψη για το υψηλό πράγματι δικαστικό λειτούργημα. Έτσι ακριβώς ερμήνευσε παλιότερα αυτή τη συνταγματική διάταξη το Συμβούλιο της Επικρατείας με την υπ’ αριθμ. 736/1953 απόφασή του. Αυτή η ερμηνεία, που θεωρεί τη διάταξη κατευθυντήριου, αν μη ευκτικού προς τον κοινό νομοθέτη χαρακτήρα, και που δεν αμφισβητήθηκε για 33 ολόκληρα χρόνια, δεν άφηνε βέβαια περιθώριο να αυξήσουν οι ίδιοι οι δικαστές, με δικαστικές αποφάσεις, τις αποδοχές τους.
Αλλά από το 1986 άρχισαν να αξιώνουν εξομοίωση των αποδοχών τους με εκείνες άλλων υψηλότερα αμοιβομένων κατηγοριών λειτουργών και υπαλλήλων, ιδίως με τους βουλευτές, τους διευθυντές γιατρούς του ΕΣΥ και τους καθηγητές πανεπιστημίων. Και το επέβαλαν με τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας αριθμ. 1951/1986, 400/1989, 1688/1991 και 4/1992. Πως το πέτυχαν ; Έδωσαν στην παραπάνω συνταγματική διάταξη επιτακτικό χαρακτήρα και την ερμήνευσαν ως εξής: Ότι λέγοντας το άρθρο 88 παρ. 2 του Συντάγματος ότι οι αποδοχές των δικαστών είναι ανάλογες με το λειτούργημα τους, εννοεί ότι δεν επιτρέπεται να παίρνει κανείς, ούτε στο δημόσιο τομέα ούτε στον ιδιωτικό (ναι, ούτε στον ιδιωτικό, ΣτΕ 4/1992!), αποδοχές μεγαλύτερες από τους δικαστές και ότι αν τυχόν κάποια κατηγορία εργαζομένων παίρνει μεγαλύτερες, αυτομάτως δικαιούνται αυτές τις μεγαλύτερες αποδοχές και οι δικαστές και οφείλει κάθε δικαστήριο να τις επιδικάσει! Πρόκειται βέβαια για παράλογη ερμηνεία, που όμως έγινε νομολογία και ανέβασε μισθολογικά τους δικαστές στα ύψη! Και επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, φτάσαμε στην εξής απαίσια και καταστρεπτική για τα δημόσια οικονομικά μας δικαστική εξέλιξη:
Πρόσεξε, αναγνώστη, τι έγινε:
Στην κορυφή της μισθολογικής πυραμίδας, δεύτερος μετά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στον ευρύ δημόσιο τομέα βρισκόταν ήδη από το 2000 ένας μετακλητός κρατικός λειτουργός, ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), μιας ανεξάρτητης αρχής, που είχε αποδοχές σχεδόν διπλάσιες από τους Προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων, ως κρατικό golden boy. Πρόσεξε αναγνώστη: Μέχρι το 2006 οι δικαστές, όπως σου είπα, όπου εντόπιζαν κάποια κατηγορία εργαζομένων στο κράτος και γενικά στον δημόσιο τομέα να παίρνει υψηλότερες αποδοχές, αυτοί δίκαζαν οι ίδιοι και με βάση την διεστραμμένη ερμηνεία της παραπάνω συνταγματικής διάταξης ανέβαζαν στο ίδιο ύψος και τις δικές τους αποδοχές. Αυτό έγινε με τις παραπάνω αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας. Το 2006 όμως έγινε το εξής τελείως διαφορετικό: Το Μισθοδικείο, ένα ανώτατο ειδικό δικαστήριο που ιδρύθηκε το 2002 ειδικά για τους δικαστές και συγκροτείται από τρείς ανώτατους δικαστικούς, τρείς καθηγητές πανεπιστημίου και τρείς δικηγόρους, έβγαλε την υπ’ αριθμ. 13/2006 απόφαση που λέει τα εξής: Ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (προσοχή: Ένα άτομο δηλαδή και όχι μια κατηγορία υπαλλήλων, όπως έγινε όλες τις άλλες φορές) παίρνει σχεδόν διπλάσιες αποδοχές από τους Προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων. Αυτό το πράγμα, είπε το Μισθοδικείο, παραβιάζει (τάχα) το Σύνταγμα, το παραπάνω άρθρο 88 παρ. 2, (που λέει ότι οι αποδοχές των δικαστών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους), είναι παράνομο, είναι αντισυνταγματικό, παραβιάζει την ισοτιμία των εξουσιών, πλήττει καίρια την δικαστική ανεξαρτησία! Ας υποθέσουμε κι εμείς οι αφελείς ότι πράγματι δεν είχαμε επί χρόνια ισοτιμία των εξουσιών και ανεξάρτητους δικαστές, δηλαδή δεν είχαμε δημοκρατία, επειδή έτυχε ένας υπάλληλος, αυτό το κρατικό golden boy, ο πρόεδρος της ΕΕΤΤ να παίρνει, καλώς ή κακώς, βασιλικές αποδοχές. Τι έπρεπε να κάνει το Μισθοδικείο; Η λογική και ο νόμος, το άρθρο 38 Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, λέει ότι έπρεπε, μετά την κήρυξη ως παράνομων των αποδοχών του υπαλλήλου αυτού κατά το μέρος που υπερβαίνουν τις δικαστικές αποδοχές, να στείλει την υπόθεση στον Εισαγγελέα για να ερευνήσει την παρανομία. Αντί γι’ αυτό τι έκανε λέτε το Μισθοδικείο; Σου εφιστώ, αναγνώστη, απόλυτη προσοχή για να κατανοήσεις πλήρως τη δικαστική ακολασία που διέπραξε το κολασμένο αυτό δικαστήριο, το Μισθοδικείο, σε βάρος σου, σε βάρος όλου του δύσμοιρου λαού μας.
Άκουσε και φρίξε λοιπόν:
Η απόφαση υπ’ αριθμ. 13/2006 του Μισθοδικείου λέει ότι για να αποκατασταθεί η δικαστική ανεξαρτησία, η ισοτιμία των εξουσιών και άλλα ηχηρά παρόμοια, πρέπει αυτές τις παράνομες αποδοχές του golden boy, του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων, να τις πάρουν και οι Πρόεδροι των ανωτάτων δικαστηρίων και αναλογικά όλοι οι δικαστές! Δηλαδή αντί το Μισθοδικείο αυτό να κρίνει ότι πρέπει με κάποιον τρόπο να κατέβουν οι παράνομες αυτές αποδοχές του golden boy, τις έδωσε και σε 6000 δικαστές και κατά συνέπεια, με βάση κάποιες άλλες αισχρές συνταγματικές διατάξεις, που τις αναφέρω παρακάτω, στα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και τους βουλευτές! Σχεδόν διπλασίασε τις αποδοχές όλων αυτών, τη στιγμή που ήταν ήδη ψηλότερες από τις αποδοχές όλων των άλλων υπαλλήλων και λειτουργών του Κράτους!!! Η απόφαση αυτή πάρθηκε κατά πλειοψηφία. Μειοψήφησαν οι τρείς καθηγητές της Νομικής που μετείχαν στη σύνθεση, των οποίων η γνώμη (και η αγανάκτηση!) καταγράφεται στην απόφαση και λέει προφητικά ότι, αν το δικαστήριο δώσει αυτά τα χρήματα στους δικαστές «...κινδυνεύει να εξουθενώσει τα οικονομικά της χώρας, με συνέπεια την πρακτική αδυναμία του Κράτους να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του». Κι αυτό έγινε και το ζούμε σήμερα στο πετσί μας! Πόσα ήταν αυτά τα χρήματα; Βγαίνανε πολύ πάνω από δύο δισεκατομμύρια ευρώ, για 6000 δικαστές, ως αναδρομικά μισθολογικών διαφορών, συν τις συνεπαγόμενες αυξήσεις μέχρι του διπλασίου των ήδη παχυλότατων μισθών τους. Με βάση αυτή την απόφαση αρ. 13/2006 του Μισθοδικείου σε κάθε δικαστή αναλογούσαν μαζί με τους τόκους κατά μέσο όρο κάπου 200.000 ευρώ μόνο από αναδρομικά! Δηλαδή επειδή η πατρίδα μας είχε την στραβή τύχη να παίρνει κάποιο κρατικό golden boy, αντισυνταγματικά και παράνομα, όπως το ίδιο το Μισθοδικείο έκρινε, υψηλότατες αποδοχές, έπρεπε γι΄αυτήν την παρανομία να ...πληρώσει το κράτος στους δικαστές, τους βουλευτές και τα μέλη του ΝΣΚ πάνω από δύο δισεκατομμύρια ευρώ μόνο αναδρομικά για δήθεν μισθολογικές διαφορές και επιπλέον σχεδόν να διπλασιάσει τις ήδη κορυφαίες αποδοχές τους! Και νομίζεις αναγνώστη ότι η φρίκη τελειώνει εδώ; Γελιέσαι!
Διάβασε και αυτά:
Το Μισθοδικείο με αυτήν την κατάπτυστη, την αισχρή αριθμ. 13/2006 απόφασή του, λέει τα εξής: Ότι αφού ο νομοθέτης (δηλαδή η Βουλή και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δι΄εξουσιοδοτήσεως στους υπουργούς Οικονομικών και Μεταφορών - Επικοινωνιών) έδωσε τόσο υψηλές αποδοχές στον πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομίων, στο κρατικό golden boy, έπρεπε να τις δώσει και στους δικαστές, κατά την αυθαίρετη ερμηνεία του άρθρου 88 παρ. 2 Συντ., για να αποκατασταθεί η ισοτιμία των εξουσιών και η δικαστική ανεξαρτησία (δηλαδή η ίδια η δημοκρατία μας!) και μη δίνοντας αυτή την αύξηση, τα νομοθετικά όργανα του Κράτους, η Βουλή και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έχουν υποπέσει σε αδικοπραξία, περίπου εγκλημάτισαν, για να το πούμε απλά, με ζημιωθέντα θύματά τους όχι, όπως θα νόμιζε κανείς, τον λαό (που υποτίθεται ότι μετά το καίριο πλήγμα κατά της δικαστικής ανεξαρτησίας, που κατέφερε ο νομοθέτης καθορίζοντας πανύψηλες τις αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ, στερήθηκε αυτός ο λαός ένα μέγιστο αγαθό, να δικάζεται δηλαδή από ανεξάρτητους δικαστές), αλλά τους ίδιους του δικαστές, τους οποίους πρέπει το κράτος να τους αποζημιώσει κατά το άρθρο 105 του Αστικού Κώδικα, που λέει ότι το Δημόσιο ευθύνεται για κάθε ζημία που προκαλούν τα όργανά του! Δηλαδή για να καταλάβεις καλύτερα, αναγνώστη (και στο εξηγώ πάλι όχι επειδή δεν έχεις μυαλό να καταλάβεις αλλά επειδή δεν το χωράει ο νούς σου), το Μισθοδικείο είπε τα εξής: Παράνομα και αντισυνταγματικά, κατά παράβαση του άρθρου 82 παρ. 2 Συντ., η Βουλή και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τα νομοθετικά όργανα, έδωσαν στον πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων πανύψηλες αποδοχές, διπλάσιες από τις δικαστικές. Και για να εξαλειφθεί αυτή η παρανομία, θα έπρεπε να δώσουν τις ίδιες παράνομες αποδοχές και στους δικαστές!!!, να πολλαπλασιάσουν δηλαδή εκθετικά την παρανομία! Και επειδή δεν το έκαναν αυτό, παρανόμησαν (!) και γι΄αυτή την παρανομία, γι΄αυτήν την αδικοπραξία, οφείλει το Κράτος να αποζημιώσει τους δικαστές με το ισόποσο των μισθολογικών διαφορών τους για όλα τα επίδικα χρόνια, και πρέπει το δικαστήριο να επιδικάσει τις αποζημιώσεις! Όσο και αν σου φαίνεται απίστευτο αναγνώστη, είναι δυστυχώς γεγονός ότι αυτό το διεντέρευμα το περιέχει η απόφαση του Μισθοδικείου ως θεμελιώδη νομική σκέψη του! Φρίκη! Δηλαδή κατά το Μισθοδικείο η χειρότερη μορφή παρανομίας, η αντισυνταγματικότητα, πατάσσεται με την εξάπλωσή της διά δικαστικής αποφάσεως! Τι κι αν το άρθρο 93 του Συντάγματος απαγορεύει την εφαρμογή από κάθε δικαστήριο αντισυνταγματικού νόμου; Το έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια η πλειοψηφία του Μισθοδικείου. Ο Άρειος Πάγος σε απόφασή του (αριθ. 1589/2006 που εκδόθηκε λίγο πριν βγει η φρικτή αυτή απόφαση του Μισθοδικείου) επί άλλου θέματος αλλά για τον ίδιο νομικό λόγο είπε ότι απαγορεύεται η «ισότητα της παρανομίας», δηλαδή είπε ότι αν κάποιος απολαμβάνει κάποιο παράνομο ως αντισυνταγματικό προνόμιο και η υπόθεση φτάσει στα δικαστήρια με αίτημα κάποιου τρίτου να εφαρμοστεί το προνόμιο, για λόγους ισότητας, και σ΄αυτόν, που τελεί στις ίδιες συνθήκες, δεν επιτρέπεται αυτό το αντισυνταγματικό προνόμιο να το εφαρμόσει το δικαστήριο και σε άλλες περιπτώσεις (και προσοχή, αναγνώστη, μην συγχέεις την περίπτωση αντισυνταγματικής παρανομίας με την παρανομία εκείνη που συνίσταται μόνο στην παραβίαση του ίδιου του άρθρου 4 του Συντάγματος περί ισότητος των ελλήνων, όταν δηλαδή ο νόμος καθ΄εαυτόν δεν είναι αντισυνταγματικός αλλά ρυθμίζει άνισα τα δικαιώματα προσώπων που τελούν στις ίδιες συνθήκες, οπότε χωρεί δικαστικό αίτημα για εξίσωση από όποιον υφίσταται την άνιση μεταχείριση).
Αυτή η απόφαση του Αρείου Πάγου (αριθ. 1589/2006) τινάζει και αναδρομικά στον αέρα το σύστημα των δικαστικών και βουλευτικών αποδοχών! Δεν έπρεπε να τη λάβει υπόψη το Μισθοδικείο; Δεν έπρεπε να πει στους ενάγοντες δικαστές ότι, κύριοι, εσείς ζητώντας εξίσωση με τις παράνομες, ως αντισυνταγματικές, αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ ζητάτε «εξίσωση στην παρανομία»; Το Μισθοδικείο όμως έκανε το εντελώς αντίθετο: Το παράνομο και αντισυνταγματικό, κατά την κρίση αυτού του ιδίου, μισθολογικό υπερπρονόμιο του ανωτέρω κρατικού golden boy το έδωσε και σε όλους τους 6.000 δικαστές! Πάρε όμως αμέσως ένα χαπάκι κατά της ναυτίας, αναγνώστη, γιατί θα ζαλιστείς με τα εξής: Το Μισθοδικείο με την υπ΄αριθμ. 13/2006 απόφασή του διπλασίασε τις ήδη υψηλότατες αποδοχές των δικαστών, και πρώτα πρώτα του Προέδρου του Αρείου Πάγου. Πρόεδρος αυτού του Μισθοδικείου ήταν ο ίδιος ο τότε Πρόεδρος του Αρείου Πάγου! Δικηγόροι του Κράτους σ΄αυτή τη δίκη ήταν κάποια μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, που είχαν τεράστιο συμφέρον να...χάσει τη δίκη το Κράτος, να κερδίσουν οι δικαστές, διότι σύμφωνα με μια αισχρή διάταξη που μπήκε σαν τσόντα στο Σύνταγμα, το άρθρο 100Α, τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους παίρνουν αποδοχές ίδιες με τους δικαστές! Είναι εικόνα δικαιοσύνης αυτή ή θυμίζει ανοιχτοσκέλα, πρόθυμη να κάνει τα γούστα του οποιουδήποτε;
Γίνονται τέτοια πράγματα σε άλλη χώρα;
Πάρε όμως και άλλο χαπάκι, δύστυχε έλληνα, δύστυχε αναγνώστη, διότι θα ταραχθείς και με τα εξής. Κατά το Σύνταγμα (άρθρο 111 παρ. 2 που διατηρεί την ισχύ του Ζ/1975 ψηφίσματος, το οποίο διατηρεί σε ισχύ την από 22.12.1964 σχετική απόφαση της Ολομέλειας της Βουλής) η βουλευτική αποζημίωση εξισώνεται με τις αποδοχές του Προέδρου του Αρείου Πάγου. Αυτή η ρύθμιση έγινε το 1964 από τον Γεώργιο Παπανδρέου, το Γέρο της Δημοκρατίας…, ο οποίος παράλληλα είχε διπλασιάσει τους δικαστικούς μισθούς- και ας μην αναλογιστούμε γιατί τα έκανε όλα αυτά τα φαύλα ο σχωρεμένος…. Λοιπόν, η κατάπτυστη απόφαση αριθμ. 13/2006 του Μισθοδικείου στηρίχθηκε, όπως προανέφερα, στο σκεπτικό ότι παρανόμησαν οι βουλευτές με το να μην αυξήσουν τις αποδοχές των δικαστών. Αυξάνει, κατόπιν αυτής της παρανομίας, διπλασιάζει τις αποδοχές όλων των δικαστών και πρώτα πρώτα του Προέδρου του Αρείου Πάγου και αυτομάτως διπλασιάζονται, αφού εξισώνονται κατά το Σύνταγμα, και οι αποδοχές αυτών που παρανόμησαν, δηλαδή των βουλευτών!!! Πρόκειται για τα ποσά που είχαν μεταμορφωθεί σε «έκτακτη παροχή» στους δικαστές και σε 80% αύξηση και όπως μάθαμε πρόσφατα ζητούν ως αναδρομικά οι μισθολογικά ωφελούμενοι λόγω εξίσωσης συνταξιούχοι βουλευτές. Δηλαδή η αδικοπραξία - κατά την κρίση του ίδιου του Μισθοδικείου - της Βουλής, των βουλευτών, διπλασίασε τις αποδοχές των ίδιων των βουλευτών!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (Βάλε κι άλλα θαυμαστικά, αναγνώστη, και ψάξε να βρείς που πήγε η βασική νομική αρχή που λέει ότι, ο εξ οικείου πταίσματος ζημιούμενος ού δοκεί ζημιούσθαι).
Τώρα σταμάτα, αναγνώστη, να παίρνεις χαπάκια για ν’ αποφύγεις την ναυτία. Δεν ωφελούν, δεν την αποφεύγεις με τίποτε. Διάβαζε αν αντέχεις: Λένε οι βουλευτές, λένε οι δικαστές, λένε οι πάντες, νομίζει και ο ίδιος ο απληροφόρητος λαός (δυστυχώς και η νομική επιστήμη δεν ασχολήθηκε επαρκώς με το θέμα και το μόνο που γράφτηκε ήταν μια στατιστικού και συγκριτικού περισσότερο περιεχομένου μελέτη ενός δικαστή, καθώς επίσης και μια μονογραφία σε νομικό περιοδικό από τον ίδιο τον δικηγόρο εισηγητή της εν θέματι απόφασης, η οποία μονογραφία έχει μεν μεθοδολογική πληρότητα – αν και παραλείπει να πεί το κρίσιμης σημασίας γεγονός ότι από το 1952 μέχρι το 1986 η νομολογία του ΣτΕ θεωρούσε τη διάταξη του άρθρου 82 παρ. 2 Συντ. κατευθυντήρια και όχι επιτακτική και έτσι δεν επέτρεπε δικαστική αυθαιρεσία - αλλά από πλευράς ουσίας είναι απολύτως κενή!) λένε λοιπόν οι πάντες ότι για το θέμα υπάρχει δεδικασμένο, αφού έχουμε αμετάκλητη μάλιστα και όχι απλώς τελεσίδικη δικαστική απόφαση του Μισθοδικείου, που επιβάλλει όλη αυτή τη φρίκη, τις αυξήσεις των δικαστικών αποδοχών και κατά συνέπεια τις αυξήσεις των βουλευτικών αποδοχών. Ψέμα! Χυδαίο ψέμα! Κανένα δεδικασμένο δεν υπάρχει! Ποια είναι η πραγματικότητα;
Διάβαζε και κοίτα πως σε κοροϊδεύουν, αναγνώστη:
Κατ΄αρχήν η υπ΄αριθμ. 13/2006 αμετάκλητη απόφαση του Μισθοδικείου που δίνει τα δισεκατομμύρια ευρώ στους δικαστές, κατά συνέπεια και στα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και στους βουλευτές, επέλυσε, όπως επέλυσε, νομικό και όχι πραγματικό ζήτημα και επομένως, όπως ξέρουν οι νομικοί, δεν πρόκειται περί κατά κυριολεξία δεδικασμένου. Κατά δεύτερον, η απόφαση αυτή εκδόθηκε, πρόσεξε αναγνώστη, στις 7.11.2006. Αλλά στις 5.12.2006, δηλαδή σ΄ένα μήνα, εκδόθηκε από το ίδιο δικαστήριο, το Μισθοδικείο, αντίθετη αμετάκλητη απόφαση, η αριθμ. 17/2006, που δεν δίνει τσακιστή δεκάρα στους δικαστές! Σ΄αυτή την απόφαση το ίδιο δικαστήριο, με άλλη σύνθεση, αποδέχθηκε κατά πλειοψηφία την δίκαιη και σωστή νομικά και πραγματολογικά άποψη που είχε μειοψηφήσει στην αριθμ. 13/2006 απόφαση! Και επειδή στις σημερινές συνθήκες τυχεροί είναι οι τρελοί, εύχομαι ολόψυχα να τρελαθείς, αναγνώστη, μ΄αυτό που θα διαβάσεις: Σου είπα ότι στις 5.12.2006 εκδόθηκε η αριθμ. 17/2006 απόφαση του Μισθοδικείου που, αντίθετα με την αριθμ. 13/2006 απόφαση, λέει ότι δεν δικαιούνται τα δισεκατομμύρια οι δικαστές. Την ίδια όμως μέρα, 5.12.2006, σε μισή ώρα, εκδόθηκε μια άλλη, η αριθμ. 23/2006 απόφαση του ίδιου του Μισθοδικείου που αντιστρέφει πάλι τα πράγματα, ταυτίζεται με την αριθμ. 13/2006 απόφαση και ξαναδίνει στους δικαστές δισεκατομμύρια!!! Δηλαδή σε μισή ώρα παίχτηκαν και χάθηκαν στο βρωμερό καζίνο ενός ανωτάτου δικαστηρίου, του Μισθοδικείου, στις πλάτες του έλληνα φορολογούμενου δισεκατομμύρια ευρώ! Από την εποχή που οι πρωτόγονοι άνθρωποι μαζεύονταν σε κάποια σπηλιά και ο φύλαρχος «δίκαζε» τους ημιάγριους, από τότε μέχρι τις 5.12.2006 δεν εκδόθηκαν ποτέ και πουθενά την ίδια μέρα για το ίδιο ακριβώς νομικό θέμα δύο αντίθετες αποφάσεις του ίδιου ανώτατου δικαστηρίου! Αυτό έγινε μόνο στις 5.12.2006, στο Μισθοδικείο! Η ελληνική δικαιοσύνη στην πιο ελεεινή στιγμή της ιστορίας της! Ρωτώ: Ποιο δεδικασμένο δημιουργείται, βρε άθλιοι, και ποιο νομικό ζήτημα επιλύεται και ποια νομολογία δημιουργείται από δύο αντιφατικές αμετάκλητες αποφάσεις ανωτάτου δικαστηρίου που εκδίδονται την ίδια μέρα; Η απάντηση είναι : Κανένα! Βάλτε τα αν θέλετε με τον συντακτικό νομοθέτη που δεν πρόβλεψε μηχανισμό άρσης τέτοιας αντίφασης (όπως προβλέπεται από το άρθρο 100 Συντ. στην περίπτωση αντιφατικών αποφάσεων μεταξύ ανωτάτων δικαστηρίων οπότε το λόγο έχει αμετακλήτως το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο) αλλά μην λέτε στον δύστυχο λαό ότι, τι να κάνουμε, υπάρχει δεδικασμένο και πρέπει να τα σκάσουμε σε δικαστές, βουλευτές και μέλη του ΝΣΚ.
Πάντως η τότε κυβέρνηση τρόμαξε ή έκανε πως τρόμαξε το φανταστικό δεδικασμένο και υποχωρώντας στις ιταμές αξιώσεις των δικαστών, τους έδωσε με Κοινή Υπουργική Απόφαση των Υπουργών Οικονομικών και Δικαιοσύνης (ΚΥΑ 2/1601/022/30.1.2008, υπογραμμένη και δημοσιευμένη στο ΦΕΚ δύο φορές, σε δύο διαφορετικές ημερομηνίες!, απίστευτο, με τον ίδιο αριθμό!, απίστευτο, αλλά με παραλλαγμένο περιεχόμενο!, απίστευτο!!!, ρεζιλίκια πράγματα...) έδωσε, λέω, η Κυβέρνηση στους δικαστές δήθεν ως «έκτακτη παροχή», έτσι την ονόμασε,830.000.000 ευρώ που γράφτηκαν στους προϋπολογισμούς των ετών 2008, 2009, 2010, 2011, ουσιαστικά για να καλυφθούν οι αισχρά επιδικασθείσες αναδρομικές μισθολογικές δήθεν διαφορές τους (αυτό δεν το λέει η ΚΥΑ, το ομολογεί όμως ξεδιάντροπα το Ελεγκτικό Συνέδριο στην υπ΄αριθ. ΟλΕΣ 2078/2010 απόφασή του) και μάλιστα αυτή η ΚΥΑ, λόγω ιδίως της νομοτεχνικής αθλιότητάς της, αφήνει περιθώριο στους δικαστές να διεκδικήσουν και τα αναδρομικά και την «έκτακτη παροχή», σύμφωνα με την νομολογία των αριθ. 890/1956 και 1525/1966 αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας, διότι τους έβαλε μεν η ΚΥΑ τους δικαστές να υπογράψουν υπεύθυνη δήλωση (τι ξεφτίλα!) ότι παραιτούνται από έστω και επιδικασθέντα (!) αναδρομικά, αλλά η νομολογία αυτή του ΣτΕ λέει ότι η παραίτηση αυτή είναι άκυρη!
Επί πλέον με τροπολογία στο νόμο 3691/2008 για τη νομιμοποίηση μαύρου χρήματος έδωσε η τότε Κυβέρνηση στους δικαστές αύξηση περίπου 80%, και άρα από σπόντα (με το Ζ ψήφισμα και με τα άρθρα 111 παρ. 2 και 100Α του Συντάγματος) ίδια αύξηση στους βουλευτές και τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. «Έκτακτη παροχή» 830.000.000 ευρώ στους δικαστές συν αύξηση 80% των αποδοχών τους με 195.000.000 ευρώ γραμμένα στους ετήσιους προϋπολογισμούς, συν ανάλογες αυξήσεις, κατ΄επίπτωση, των αποδοχών των βουλευτών και των μελών του ΝΣΚ, ίσον το λιγότερο δύο δισεκατομμύρια ευρώ για τα παραπάνω χρόνια, πέρα και πάνω, όπως είπα, από τις ήδη παχυλότατες αποδοχές όλων αυτών! Αίσχος! Και μια σοβαρότατη παρενέργεια: Επειδή η Πολιτεία φοβήθηκε το μάτι της τους δικαστές, ψήφισε με τον ίδιο παραπάνω νόμο 3691/2008, άρθρο 57, ότι στο εξής απαγορεύεται να παίρνει κάποιος στον ευρύ δημόσιο τομέα αποδοχές μεγαλύτερες από του Προέδρου του Αρείου Πάγου, διότι σου λέει θα έρθουν οι δικαστές και θα ζητήσουν νέα εξίσωση! Αυτός ο περιορισμός όμως έχει τη σοβαρότατη συνέπεια να μην μπορεί το Κράτος και όλος ο δημόσιος τομέας να ψωνίσει από τη διεθνή αγορά τις υπηρεσίες ικανών τεχνοκρατών, που φυσικά χρυσοπληρώνονται. Αλλά εδώ θα βάλω εγώ και το εξής προβοκατόρικο ζήτημα: Τι θα γίνει αν παρόλα αυτά δοθούν σε κάποιο πρόεδρο ανεξάρτητης αρχής ή ΔΕΚΟ αποδοχές υψηλότερες από του Προέδρου του Αρείου Πάγου, κατά παράβαση του άρθρου 57 Ν. 3691/2008; Η δική σου λογική απάντηση, αναγνώστη, είναι ότι η αρμόδια Αρχή θα απορρίψει τον σχετικό χρηματικό κατάλογο, δεν θα πληρώσει. Η λογική όμως του Μισθοδικείου λέει ότι αυτή η παρανομία θα συνιστά και παραβίαση του άρθρου 82 παρ. 2 του Συντάγματος, θα πλήττεται έτσι καίρια η δικαστική ανεξαρτησία, η ισοτιμία των εξουσιών, η ίδια η δημοκρατία μας, χαμός, και για την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης θα πρέπει αυτή η παρανομία να… εξαπλωθεί ιλιγγιωδώς, να δοθούν οι ίδιες αποδοχές και στους δικαστές, επομένως και στους βουλευτές και τα μέλη του ΝΣΚ! Και αφού δοθούν, αυτομάτως θα… νομιμοποιηθούν και οι παράνομες αποδοχές του προέδρου της ανεξάρτητης αρχής ή της ΔΕΚΟ, αφού πλέον θα είναι ίσες με εκείνες του Προέδρου του Αρείου Πάγου! Δηλαδή από τον νόμο στην παρανομία και από την παρανομία στον νόμο! Καταλαβαίνεις, αναγνώστη, πόσο τερατώδης και φαυλοκυκλική γίνεται η λογική της αριθ. 13/2006 αποφάσεως του Μισθοδικείου που μοίρασε τα δισεκατομμύρια στους δικαστές, στους βουλευτές και τα μέλη του ΝΣΚ; Με τέτοιες λογικές φτάσαμε στην χρεοκοπία! Τουλάχιστον ας ορθοφρονίσουμε για το μέλλον… Διότι επιτέλους μ΄εμάς ό,τι έγινε έγινε. Ας προσέξουμε τουλάχιστον για την νέα γενιά, γιατί αν εξακολουθήσουμε τέτοια αίσχη θα καταστρέψουμε την ζωή της, και αυτή θα μας καταστρέψει τον θάνατο - θα έρχεται και θα φτύνει στους τάφους μας.
Αναγνώστη, και κατά το Σύνταγμα, άρθρο 25, και κατά το νόμο, άρθρο 281 Αστικού Κώδικα, απαγορεύεται η καταχρηστική άσκηση δικαιώματος. Δηλαδή, δεν μπορείς κάποιο υπαρκτό δικαίωμα σου να το ασκήσεις, αν αυτή η άσκησή του υπερβαίνει προφανώς τα όρια της καλής πίστης, των χρηστών ηθών και τον οικονομικό και κοινωνικό σκοπό του δικαιώματος. Αν γίνουν δεκτά από ένα δικαστήριο, αν αποδειχθούν δηλαδή, γεγονότα που κατά καλόπιστη και ηθική κρίση, προσβλέποντας και στο οικονομικά και κοινωνικά δέον, συνιστούν κατάχρηση δικαιώματος, τότε η αγωγή του δικαιωματούχου απορρίπτεται. Στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει τίποτε πιο αντίθετο στην καλή πίστη, τίποτε πιο αντίθετο στα χρηστά ήθη, τίποτε πιο καταστρεπτικό οικονομικά, τίποτε πιο αντικοινωνικό από το να παίρνεις τις παράνομες και αντισυνταγματικές αποδοχές ενός ατόμου, ενός golden boy, και να τις επεκτείνεις σε όλους τους δικαστές, σε όλους τους βουλευτές, σε όλα τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και να διπλασιάζεις τις αποδοχές όλων αυτών, όταν μάλιστα ήδη βρισκότανε όλοι αυτοί στην κορυφή της μισθολογικής πυραμίδας!
Έπρεπε λοιπόν το Μισθοδικείο, ακόμα και μετά την άθλια και αντιεπιστημονική παραδοχή των δικαιωμάτων των δικαστών, έπρεπε εφαρμόζοντας τα άρθρα 25 Συντ και 281 ΑΚ, αφού συνέτρεχαν όλοι οι παραπάνω όροι, να κρίνει και αυτεπαγγέλτως, αφού γνώριζε τα γεγονότα που επέβαλαν την εφαρμογή, ότι η άσκηση αυτών των δικαιωμάτων είναι καταχρηστική και ν΄απορρίψει τις αγωγές τους. Δεν το έκανε. Και το χειρότερο: Δεν προέβαλε το Δημόσιο τέτοια ένσταση! Φοβερό! Τρομερό! Αν ασκούσε ένσταση καταχρηστικής ασκήσεως δικαιώματος το Δημόσιο και την απέρριπτε το Μισθοδικείο, σίγουρα θα ξέσκιζαν όλοι οι νομικοί τα πτυχία τους, από ντροπή. Γιατί λοιπόν οι δικηγόροι του Δημοσίου, δηλαδή τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, δεν πρόβαλαν στο Μισθοδικείο αυτήν την ένσταση; Δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι είχαν, όπως είπα, τεράστιο συμφέρον να χάσει το Δημόσιο, να κερδίσουν τη δίκη οι δικαστές, να διπλασιαστούν οι αποδοχές τους και κατά συνέπεια, κατά το άρθρο 100 Α Συντ, να διπλασιαστούν και οι αποδοχές των ίδιων των μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.
Από όπου και αν πιάσεις την επίμαχη ληστρική απόφαση του Μισθοδικείου η βρωμιά της είναι ανυπόφορη. Διότι όποιος έμαθε νομικά σε πανεπιστήμιο και όχι σε αχούρι ευλόγως διερωτάται : Το Μισθοδικείο έκρινε (αισχρά) ότι η εξίσωση των αποδοχών των δικαστών προς εκείνες του μοιραίου golden boy, του προέδρου της ΕΕΤΤ, επιβάλλεται (τάχα) ευθέως από το Σύνταγμα, το άρθρο 88 παρ. 2, και άρα, κατά λογική συνέπεια, η καταβολή τους ήταν υπόθεση διατάκτου και όχι νομοθέτου. Γιατί λοιπόν έκρινε ως αδικοπραξία την παράλειψη του νομοθέτου να θέσει κάποιον νόμο περιττό, ίσως απλώς διευθετικό ήδη γεγενημένων (υποτίθεται) δικαιωμάτων; Βέβαια υπάρχει κάποιο δυσάρεστο προηγούμενο που ήθελαν να αποφύγουν οι δικαστές: Διότι κάποιους αυθαίρετους χρηματικούς καταλόγους που συνέταξαν άλλοτε οι δικαστές στη βάση δήθεν ευθέως στο Σύνταγμα εδραζομένου μισθολογικού δικαιώματός τους, απέρριψε εν ψυχρώ ο στιβαρός Αλέκος Παπαδόπουλος, Υπουργός κάποτε Οικονομικών, και δεν υποχώρησε ούτε όταν ο Εισαγγελέας Εφετών διέταξε (άκουσον, άκουσον!) τη σύλληψη της προϊσταμένης Δ.Ο.Υ Πειραιώς που, εκτελώντας εντολή του άξιου Υπουργού, αρνήθηκε να πληρώσει…
Αναγνώστη, τι έπρεπε να κάνει τότε, το 2006, η αγαθιάρα Κυβέρνηση Καραμανλή μόλις βγήκε αυτή η αισχρή απόφαση του Μισθοδικείου; Να σημειώσω ότι ο ίδιος ο Καραμανλής από τις αρχές ήδη του 2006 είδε τον κίνδυνο από τέτοιες δικαστικές αποφάσεις και μίλησε σχετικά στην Κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ, αλλά δεν έγινε τίποτε… Τι έπρεπε όμως να γίνει αν η Κυβέρνηση ήξερε και είχε τη θέληση και το σθένος να κυβερνήσει; Έπρεπε αμέσως, αστραπιαία και δυναμικά να εκδοθεί καταλογιστική πράξη κατά του golden boy, του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιακών και Ταχυδρομείων, στην εξής βάση : Αφού ένα ανώτατο δικαστήριο, το Μισθοδικείο, έκρινε παράνομες και αντισυνταγματικές τις αποδοχές του κατά το ποσό που υπερβαίνουν τις αποδοχές των Προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων, καταλογίζω το υπερβάλλον και διατάζω την επιστροφή του, καταλύοντας έτσι τη βάση της απαιτήσεως των δικαστών!Οπότε προκαλώντας το ίδιο το Κράτος παλινδικία (με κατάλληλη χρήση ενδίκων μέσων, όπως αναψηλάφιση των σχετικών δικών καθώς και ανακοπές κατά των απαιτήσεων για οψιγενή λόγο στο στάδιο της εκτέλεσης, κατ΄εφαρμογή και του αξιώματος sublata causa, tollitur effectus, αιρομένης της αιτίας αίρεται το αποτέλεσμα) θα κέρδιζε το Κράτος τις νέες δίκες και οι δικαστές θα έχασκαν περιμένοντας ματαίως τα αισχρώς επιδικασθέντα αρχικά δισεκατομμύρια ευρώ!
Αντί γι΄αυτό η τότε Κυβέρνηση τα χάρισε τα δισεκατομμύρια στους δικαστές και στους μισθολογικά αρκαντάσηδες αυτών, στα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και τους βουλευτές... Και μου έρχεται, ρε παιδιά, στο νού ένα περιστατικό που συνέβη στην αρχαία Αθήνα και το αναφέρει ο Στοβαίος: «Δημοκράτης ιδών κλέπτην υπό των ένδεκα απαγόμενον, Άθλιε, έφη, τι γαρ τα μικρά έκλεπτες αλλ΄ού τα μεγάλα, ίνα και εσύ άλλους απήγες!» Δηλαδή, Κάποιος ονόματι Δημοκράτης βλέποντας έναν κλέφτη να τον πηγαίνουν φυλακή οι έντεκα (δεσμοφύλακες), Ρε μαλάκα, του είπε, γιατί έκλεβες τα «μικρά», ψιλοπράγματα, και όχι «τα μεγάλα», τα δισεκατομμύρια, για να πήγαινες εσύ τους άλλους φυλακή, αφού τότε θα ήσουν εσύ νομοθέτης και δικαστής!
Νομικά και ουσιαστικά θεμελιώνεται και αποδεικνύεται το εξής απίστευτο: Ότι οι αποδοχές των λειτουργών των δύο τρίτων της κρατικής εξουσίας, της νομοθετικής και της δικαστικής (η άλλη είναι η εκτελεστική) διαμορφώθηκαν με μια ληστρική δικαστική απόφαση που καταλόγισε δήθεν αδικοπραξία στα νομοθετικά όργανα της δημοκρατίας μας: Είναι η αριθμ. 13/2006 απόφαση του δικαστηρίου του άρθρου 88 παρ. 2 του Συντάγματος, του λεγόμενου Μισθοδικείου!...Αυτό είναι τρελό, είναι απίστευτο! Είναι το μεγαλύτερο, το πιο αδιανόητο σκάνδαλο! Και με ζώνουν φίδια, κροταλίες και βόες, ότι σ΄αυτό το σκάνδαλο βρίσκεται η βαθύτερη ρίζα όλων των σκανδάλων, από το Βατοπέδι μέχρι την παρακολούθηση των τηλεφώνων όλης της πολιτικής – και όχι μόνο – ηγεσίας της χώρας μας. Και ότι αυτά τα δισεκατομμύρια, των δικαστών, των βουλευτών, των μελών του ΝΣΚ, λόγω της εγγραφής τους στους πιο κρίσιμους προϋπολογισμούς των ετών 2008 μέχρι 2011, ήταν η μοιραία ποσότητα που έκανε το ποτήρι της χρεοκοπίας να ξεχειλίσει!
Πρόσεξε και αυτά, αναγνώστη. Το Μισθοδικείο καταλόγισε, όπως προανέφερα, αδικοπραξία (παράλειψη εξομοιώσεις των δικαστικών αποδοχών προς εκείνες του προέδρου της ΕΕΤΤ) στον νομοθέτη, του οποίου η έννοια συγκροτείται, κατά το άρθρο 26 του Συντάγματος, από την Βουλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και θα έλεγε κάποιος ανόητος ότι η εν προκειμένω αδικοπραξία έχει τυπικό χαρακτήρα. Αλλά αυτή η «τυπική» αδικοπραξία του Προέδρου της Δημοκρατίας είχε το ουσιαστικότατο αποτέλεσμα ότι διπλασίασε τη χορηγία του, αφού κατά τον Ν. 565/1977 αυτή η χορηγία ανέρχεται στο 5πλάσιο της βουλευτικής αποζημίωσης, που, κατά τ΄ανωτέρω, διπλασιάζεται με τον διπλασιασμό των αποδοχών του Προέδρου του Αρείου Πάγου από το Μισθοδικείο! Καταλαβαίνεις αναγνώστη, πόσο βαριά είναι η προσβολή κατά του προσώπου του σεβαστού Προέδρου, να του καταλογίζεις αδικοπραξία και να τον… αμείβεις γι΄αυτήν με διπλασιασμό των αποδοχών του! Αλλά και οι αποδοχές του Πρωθυπουργού και των Υπουργών έχουν βάση υπολογισμού την (διπλασιασθείσα) βουλευτική αποζημίωση! Δηλαδή, αναγνώστη, το λατρευτό μας Μισθοδικείο, σε καιρό έσχατου δημοσιονομικού κινδύνου της χώρας μας διπλασίασε τις αποδοχές των λειτουργών του συνόλου της εθνικής ηγεσίας μας, του «δίφρου της πολιτείας», όπως έλεγαν σε άλλους καιρούς, και μάλιστα στη βάση μιας δήθεν αδικοπρακτικής συμπεριφοράς που της καταλόγισε.! Και δεν έχει καμιά σημασία αν η ηγεσία αυτή αποδέχθηκε ή αποποιήθηκε την «ευεργεσία», διότι, όπως προανέφερα, η αποποίηση αποδοχών από δημόσιο υπάλληλο ή λειτουργό είναι, κατά το ΣτΕ και τη θεωρία, άκυρη και ανίσχυρη. Καλά λέω εγώ λοιπόν, ότι αν αναλογιστούμε τις διαστάσεις του κακού που προκάλεσε η αριθ. 13/2006 απόφαση του Μισθοδικείου, θα σκεφτούμε ότι τα αναστήματα των καθηγητών της Νομικής που μετείχαν στην σύνθεσή του και που εις μάτην αντέδρασαν, επισημαίνοντας δραματικά τον κίνδυνο δημοσιονομικής καταστροφής της χώρας, θα σταθούν κάποτε δίπλα στις μορφές των Τερτσέτη και Πολυζωίδη… Κάποτε, λέω. Όταν θα βγούμε από την απόλυτη ταραχή, οπότε με νηφιαλότητα θα γραφεί η ιστορία της κρίσης, και είμαι βέβαιος ότι τη σκοτεινότερη σελίδα της θα γεμίζει η αριθμ. 13/2006 επάρατη απόφαση του Μισθοδικείου.
Θα γράψω και κάτι ακόμα και θα το γράψω με πολύ δισταγμό, τρέμοντας, διότι φοβάμαι ότι όπου με βρείς, αναγνώστη, αν δεν με πλακώσεις στο ξύλο, πάντως σίγουρα θα με φτύνεις, θα με λές ψεύτη, απατεώνα, τι είναι αυτά που γράφεις! Διότι θα θεωρήσεις ψέμα μου, είναι αδύνατο να πιστέψεις ότι συνέβη και το εξής: Το Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών δικάζοντας την πρώτη αγωγή δικαστή που στηριζόταν στην παραπάνω κατάπτυστη και αισχρή απόφαση του Μισθοδικείου, είπε (αριθμ. απόφασης 1445/2007) ότι αφού παρανόμησαν τα νομοθετικά όργανα του Κράτους, η Βουλή και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με το να μη δώσουν και στους δικαστές τις αποδοχές του golden boy, του Προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομίων, ανάγκασαν τους καημένους τους δικαστές να κάνουν αγωγές, κατά χιλιάδες, και αυτό προκάλεσε «εντυπώσεις στο ευρύ κοινό που δημιουργήθηκαν από δυσμενείς κρίσεις» κατά των δικαστών από τους δημοσιογράφους. Γι΄αυτά τα δυσμενή σχόλια καταδικάσθηκε το Δημόσιο να πληρώσει στον συγκεκριμένο ενάγοντα δικαστή, πέρα από τα αναδρομικά, χρηματική ικανοποίηση για ηθική βλάβη 5.000 ευρώ, δηλαδή ο λογαριασμός για το σύνολο των 6000 δικαστών βγαίνει 30.000.000 ευρώ! Πλήρωνε λοιπόν, φορολογούμενε αχάριστε λαέ, κόψτε το λαιμό σας και βρέστε να πληρώσετε κι εσείς, κωλόπαιδα άνεργοι και εξτρατσήδες, που ενώ έπρεπε να πανηγυρίζετε για τον διπλασιασμό των δικαστικών αποδοχών και των αποδοχών των βουλευτών και των μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, ενώ έπρεπε να παλαβώσετε από χαρά που οι δικαστές εξανάγκασαν το Κράτος να πληρώσει δισεκατομμύρια ευρώ σ΄αυτούς, στους βουλευτές και στα μέλη του ΝΣΚ και αποκαταστάθηκε μ΄αυτόν τον τρόπο η δικαστική ανεξαρτησία και η ισοτιμία των εξουσιών, δηλαδή η ίδια η δημοκρατία μας, εσείς οι τρισάθλιοι δυσαρεστηθήκατε, σχηματίσατε άσχημες εντυπώσεις εναντίον όλων αυτών!
Για τον ίδιο ακριβώς νομικό λόγο (μάλλον νομικό παραλογισμό) δικαιούνται και οι βουλευτές από το Δημόσιο (και ας μη μου πεί κάποιος νομικός φωστήρας ότι δεν δικαιούνται, βάσει της ανωτέρω αισχρής νομολογίας) από 5.000 ευρώ (πέρα από τα αναδρομικά τους) χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης ο καθένας, διότι με το να μην αυξήσουν οι ίδιοι στο ύψος των αποδοχών του Προέδρου της ΕΕΤΤ τις αποδοχές των δικαστών, υπέπεσαν - είπε το ληστρικό Μισθοδικείο - σε αδικοπραξία η οποία προκάλεσε την αύξηση των αποδοχών των δικαστών, και άρα, βάσει του Συντάγματος, αυτών των ίδιων, των βουλευτών, που αναγκάστηκαν γι΄αυτό το λόγο να κάνουν αγωγές κατά του δύστροπου Δημοσίου, οι οποίες αγωγές προκάλεσαν επίσης, όπως όλοι γνωρίζουμε, δυσμενείς εντυπώσεις στο ευρύ κοινό και άρα και αυτοί δικαιούνται από το Δημόσιο όπως ακριβώς και οι δικαστές, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, την χρηματική ικανοποίηση των 5000 ευρώ, για ηθική βλάβη που προκάλεσαν οι ίδιοι στον εαυτό τους! Τρελά πράγματα! Ώστε βλαμμένοι οι δικαστές, βλαμμένοι οι βουλευτές, βλαμμένα τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους…., όλους τους βγάζει ηθικά βλαμμένους η λογική της παραπάνω απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών και δικαιολογεί για όλους 5.000 ευρώ στον καθένα για επανόρθωση της ηθικής βλάβης! Είναι δυνατό να πιστέψεις ότι συνέβησαν όλα αυτά, αναγνώστη;Είναι δυνατόν να φανταστείς τόσο τρελή την Δικαιοσύνη μας; Γι΄αυτό σου λέω, πρέπει να κυκλοφορώ καμουφλαρισμένος γιατί αλλιώς όπου με βρίσκεις θα με δέρνεις αλύπητα, θα με φτύνεις και θα με λές ψεύτη, τι είναι αυτά που γράφεις και μας αναστατώνεις! Αλλά δυστυχώς για σένα, αναγνώστη, και για ολόκληρο το λαό δεν είμαι ψεύτης... Να πώ παρεμπιπτόντως (αν αρμόζει) ότι εργασία μου σχετική με όσα διαβάζεις εδώ έθεσα υπόψη διακεκριμένων συνταγματολόγων και άλλων καθηγητών Νομικής, οι οποίοι όλοι συντάχθηκαν απολύτως και με την νομική και με την πραγματολογική επιχειρηματολογία μου.
Αναγνώστη, σε πλήγωσαν, το ξέρω, οι σκληρές αλήθειες που διάβασες. Σφίγγεται η καρδιά σου από πόνο για την αδικημένη Ελλάδα. Δέξου λοιπόν σαν βάλσαμο ένα ποίημα που εμένα πολύ με συγκινεί. Είναι του Πάνου Βίγλαρη.
Ο Πόντιος της Εδέσσης
Ο μπάτης άνθινης πνοής, την ώρα πώγερνε στη δύση
ο ήλιος, της εαρινής δροσιάς να μου φυσίση,
στην Έδεσσα υδροχαρής ο μυροφόρος μπάτης,
ήλθ΄απ΄εξώστη ιλαρής αλκής ήλθ’ η χαρά της
λιανό τραγούδι βοσκαράς να ειπή από τη φτέρα,
ο Πόντιος χορευταράς στην ίδια του φλογέρα,
ήλθε να ακούσω τ’ όμορφο τραγούδι με σκοπό
τον δρόμο νάβρω πώψαχνα τις νύχτες να ρωτώ
αν θάβλεπα τον τόπο μου νάχει στον ήλιο μοίρα
κάτω απ΄το βλέμμα του θεού στη φοβερή του γύρα.
Ο Πόντιος χορευταράς! Η φοβερή γύρα της χορευταρούς Ελλάδας μέσα στην Ιστορία! Ας είμαστε αισιόδοξοι…. – προπαντός όμως συνετοί, δυνατοί και δραστήριοι!
Πρόταση: Πρέπει να μελετήσουμε εντατικά, πολύ συστηματικά τους θεσμούς, να βρούμε τα κακώς κείμενα, έτσι ώστε στην προσεχή αναθεώρηση του Συντάγματος, που πρέπει να είναι σαρωτική, να βάλουμε γερά θεσμικά θεμέλια για μιά Νέα Ελλάδα. Σ΄αυτό αποβλέποντας, πρέπει και να τεθεί σε απόλυτη προτεραιότητα η κατάργηση των βρώμικων διατάξεων των άρθρων 82 παρ. 2, 100 Α και 111 παρ. 4, που αποτέλεσαν το συνταγματικό πρόσχημα για τα καταστροφικά μισθολογικά υπερπρονόμια των δικαστών, των βουλευτών και των μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Γενικότερα πρέπει οι θεσμοί μας να μην επιτρέψουν ποτέ πιά σε κάποιους να νομίζουν ότι είναι «τη Παναϊας τα κάτας», γάτες, δηλαδή, της Παναγιάς, όπως λέμε οι Πόντιοι για όσους έχουν σκανδαλώδη προνόμια – και αυτοί είναι μυριάδες, σε όλο το κοινωνικό σώμα, από τους χρυσοκάνθαρους νεόπλουτους μέχρι τα πάμπολα τσιμπούρια στις ΔΕΚΟ και μέχρι τους εξουσιαστικούς τόπακες, που όλοι μαζί αυτοί κατάντησαν την γλυκιά Ελλάδα μας από Ευ σε Φευ του κόσμου…
Και κάτι ακόμα: Είναι χαρακτηριστικό της εθνικής παθογένειας το ότι δεν υπήρξε, εξ όσων τουλάχιστον γνωρίζω, κανείς δικαστής, κανένας βουλευτής (όταν βγήκε στη σύνταξη…), κανένα μέλος του ΝΣΚ που ν΄αποποιήθηκε το αμαρτωλό χρήμα του Μισθοδικείου που όπως είπα παραπάνω μεταμορφώθηκε σε «έκτακτη παροχή» με την ΚΥΑ 2/1601/0022/30.1.2008 και σε αύξηση 80% με τον ν. 3691/2008. Πριν τις οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις προηγήθηκε, ως αιτία τους, η ηθική οριζοντίωση των ταγών μας αλλά και της ίδιας της κοινωνίας μας. Χαυνοπολίτες, εγω-πρόβατα πολιτικών τσελιγκάτων, αυτοί ήμασταν… Και αν μας τύχαιναν κάποιες άγρυπνες και ανήσυχες συνειδήσεις, τους απομονώναμε γρήγορα, τους περνούσαμε για ψώνια, κορόϊδα… Πρόσφατα μας παρηγόρησε το Κίνημα των Αγανακτισμένων. Δυστυχώς όμως τα γεγονότα στο Σύνταγμα κατά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου έδειξαν ότι και αυτοί, λόγω ακριβώς της ανυπαρξίας μιας σφριγηλής κοινωνικής συνείδησης ως υποδομής τους, πάνε – μακάρι να βγώ ψεύτης - να κυριευθούν από αναρχικές δυνάμεις, που οδηγούν στο εσκαμοτάρισμα των κοινωνικών αγώνων – η λέξη εσκαμοτάρισμα χρησιμοποιήθηκε από τον Λένιν για τους Εσέρους, για τον αστόχαστο και αντικειμενικά βλαβερό για την εργατική τάξη υπερεπαναστατικό ζήλο τους. Πάντως οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι οι Αγανακτισμένοι ενέταξαν την ατομική πολιτική πράξη στη μαζική δράση και την έβαλαν στην καθημερινότητα. Δείχνει όμως η πορεία του Κινήματος αυτού ότι παράλληλα αν όχι πρωτίστως χρειαζόμαστε υψηλόφρονα στοχασμό των θεσμών, βαθιά, κοπιώδη μελέτη τους, με άγρυπνο ενδιαφέρον για την Δημοκρατία μας και με την επίγνωση ότι πατριωτισμός σημαίνει προπαντός σοβαρότητα – η Ελλάδα δεν υπάρχει για πλάκα! Γι΄αυτό λέω ότι πρέπει να κάνουμε προσωπική μας υπόθεση την αναθεώρηση του Συντάγματος, δηλαδή των θεσμών μας, να συμμετάσχουμε ο καθένας με υψηλής στάθμης πολιτική συνείδηση στη ζύμωση – και τους αγώνες! – ώστε να δημιουργήσουμε ένα ΝΕΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Θεσσαλονίκη, Ιούνιος 2011
=========================================================
Επιτρέπεται και είναι επιθυμητή από τον συντάκτη η ελεύθερη διάδοση του παρόντος κειμένου με οποιοδήποτε τρόπο. Για διάλογο μαζί μου ή τυχόν αντιδράσεις τηλεφωνήστε στο 6932 916443.
ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ,ΑΝΑΛΗΘΕΙΕΣ,ΦΗΜΕΣ ΚΑΙ ΜΥΘΟΙ
-ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ-
Τα πολλά και διάφορα που ακούγονται και γράφονται
Σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης, ο επιστημονικός κόσμος, πρόσφατα μάλιστα και οι πολιτικοί σχεδόν όλων των κομμάτων, λένε, ότι πριν πάμε στις εκλογές ο ελληνικός λαός, δηλαδή το εκλογικό σώμα, πρέπει να είναι πολύ καλά ενημερωμένο όχι μόνον γύρω από την κατάσταση και από τα πραγματικά δημοσιονομικά, οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα της Ελλάδας σήμερα, αλλά και γύρω από τα πεπραγμένα των πολιτικών μας.
Μία όσο το δυνατό αντικειμενική ενημέρωση ίσως βοηθήσει να γίνει αντιληπτό, ποια θα είναι στο εγγύς και απώτερο μέλλον η οικονομική και κοινωνική κατάσταση όχι μόνον του ελληνικού κράτους αλλά και αυτή των ελλήνων πολιτών, που καλούνται να αποφασίσουν.
Αν έχουν οι πολίτες αληθινές μη καμουφλαρισμένες πληροφορίες θα είναι σε θέση να κρίνουν τις προσφερόμενες προεκλογικές λύσεις καθώς και αξιολογήσεις των κομμάτων - και όλων των άλλων που δεν τα εμπιστεύονται πλέον - και ανάλογα να εκλέξουν.
Επειδή από τα μέχρι τώρα λεγόμενα, πάντα βέβαια από τις εκάστοτε οπτικές γωνίες όλων αυτών που ομιλούν και γράφουν για την αλήθεια, και διαδίδουν, ίσως εσκεμμένα (;), ο καθένας την „αλήθεια του“. Έτσι δημιουργείται σύγχυση γύρω από την πραγματική αλήθεια και τελικά δεν ξέρει κανείς ποια είναι η αληθινή πραγματικότητα γύρω από τα βασικά δημοσιονομικά και τα μακροοικονομικά μεγέθη της Ελλάδας και την εξέλιξή τους στο εγγύς μέλλον, με όλες τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν αυτές στην καθημερινότητα της ζωής των πολιτών.
Μέχρι σήμερα γνωρίσαμε από το 2008, το έτος της έντασης της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής και στη συνέχεια της οικονομικής κρίσης, και ακούσαμε να μας λένε πολλές και διάφορες αλήθειες. Στην Ελλάδα π.χ. άρχισαν να διαρρέουν οι πληροφορίες από την τότε Κυβέρνηση Καραμανλή (2008) για κάποια επερχόμενη δημοσιονομική και οικονομική κρίση, που επίκειται να πλήξη την ελληνική Οικονομία και τους έλληνες πολίτες, στα επόμενα δύο χρόνια (τα δύο χρόνια ήταν αναληθές). Αυτό ήταν άλλωστε και το επιχείρημα του τότε Πρωθυπουργού της Ελλάδας Κωνσταντίνου Καραμανλή που, όπως έλεγε, τον ανάγκασε να ζητήσει ανανέωση της κυβερνητικής του θητείας - στα μέσα της κοινοβουλευτικής περιόδου - για να διαχειριστεί με ανανεωμένη λαϊκή εντολή τη σοβαρή κρίση που έλεγε ότι έρχεται και η οποία θα απαιτούσε δύο χρόνια λιτότητας με επώδυνα μέτρα και με αρκετές θυσίες, που θα έπρεπε να κάνουν οι Έλληνες.
Για μία άλλη αλήθεια μιλούσε στην ίδια περίοδο ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και αρχηγός της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης Γεώργιος Παπανδρέου. Αυτός ισχυρίζονταν ότι χρήματα υπάρχουν στην Ελλάδα και αν αυτά βρεθούν και χρησιμοποιηθούν παραγωγικά θα οδηγήσουν σε ευημερία και όχι σε λιτότητα που έλεγε ο Καραμανλής.
Αυτό βέβαια προϋπόθετε μία ικανή και δραστήρια Κυβέρνηση, η οποία δεν υπήρχε κατά τον Παπανδρέου ακόμη στην Ελλάδα, που θα ήταν σε θέση να βρει και να διαχειριστεί αυτά τα χρήματα. Και για την εξυπηρέτηση αυτού του σκοπού ζήτησε και αυτός στις εκλογές του 2009 την λαϊκή εντολή, την οποία μάλιστα με εκπληκτική επιτυχία και πήρε.
Σαν πρωθυπουργός όμως παρουσίασε στα τέλη του 2009 κάποια άλλη αλήθεια. Ξαφνικά είπε ότι τώρα διαπίστωσε ότι τα δημοσιονομικά ελλείμματα και τα δημόσια χρέη της Ελλάδας είναι πολύ μεγαλύτερα από αυτά που περίμενε και ότι αυτά δημιουργούν προσωρινά (αναλήθεια) ορισμένες στενότητες στην εξυπηρέτηση του ελληνικού δημόσιου χρέους, δηλαδή στις πληρωμές των τοκοχρεολυσίων.
Η αισιοδοξία του όμως γύρω από μία γρήγορη αντιμετώπιση του προβλήματος παρέμεινε, διότι πίστευε ότι χρήματα υπάρχουν και η Κυβέρνηση του θα τα βρει και θα τα διαχειριστεί έτσι, ώστε εύκολα και γρήγορα θα ξεπερνούσε τη στενότητα που είχε παρουσιαστεί στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους.
Η αισιοδοξία του υπέστη το πρώτον πλήγμα όταν ξαφνικά ανακάλυψε και παρουσίασε μια καινούργια αλήθεια. Τα απαιτούμενα χρήματα που σκόπευε να βρει δεν τα βρήκε στις πηγές πού ήλπιζε, και αυτό βέβαια όχι εξ ανικανότητας, - κατά την επιχειρηματολογία του – αλλά διότι οι διεθνής κεφαλαιαγορές με τα κερδοσκοπικά τους παιχνίδια και όλοι εκείνοι οι κακοί έλληνες που πρόφθασαν και έβγαλαν τα χρήματα τους έξω, τον εμπόδισαν να βρει τα χρήματα - που έλεγε ότι υπάρχουν - για να εκπληρώσει τις υποσχέσεις που απαιτούσε η υλοποίηση της υποσχόμενης ευημερίας.
Δυστυχώς κάτω από αυτές τις απρόβλεπτες για αυτόν συνθήκες έγινε στις αρχές του 2010 και σ αυτόν μία ακόμη ποιο νέα αλήθεια αντιληπτή. Ότι δηλαδή όλοι οι έλληνες - και περισσότερο οι μισθοδίαιτοι - πριν απολαύσουν τους υποσχόμενους καρπούς της ευημερίας θα έπρεπε προηγουμένως για ένα μικρό χρονικό διάστημα, να γίνουν λιτοδίαιτοι. Έτσι θεώρησε ως αναγκαίο κακό να βάλλουν όλοι οι πολίτες τις πλάτες τους, ώστε γρήγορα να μπορέσει η Χώρα να βγει από αυτή την κρίση του δημόσιου χρέους, που άλλοι ορατοί και αόρατοι εχθροί της φυλής μας δημιούργησαν.
Και ήρθε ο Μάης του 2010 και εμφανίστηκε και πάλι μία νέα αλήθεια στους ελληνικούς ορίζοντες. Κατά την αλήθεια αυτή οι υπαίτιοι τώρα είναι οι ανίκανοι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί του κράτους, με τους παρασιτικούς υπαλλήλους του και η αρνητική συμβολή των πολιτών με τις διαμαρτυρίες τους, που άρχισαν να θέτουν υπό αμφισβήτηση τις μέχρι τώρα πολλές και αλλεπάλληλες αλήθειες που αποδείχτηκαν τελικά αναλήθειες.
Όλα αυτά τα διαδραματιζόμενα - χωρίς βέβαια την υπαιτιότητα του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης του - τον εμπόδισαν τελικά να είσπραξη τα απαιτούμενα χρήματα που θα του έδιναν τη δυνατότητα, με τους υποσχόμενους κατάλληλους κυβερνητικούς χειρισμούς, τους οποίους προεκλογικά είχε προγραμματίσει, να υπερβεί την κρίση του δημόσιου χρέους.
Έτσι αναγκάστηκε από τις αρνητικές εξελίξεις, που άλλοι προ αυτού και χωρίς καμία δική του υπαιτιότητα δημιούργησαν, να στραφεί σε μια άλλη αλήθεια που πολύ ξαφνικά ανακάλυψε.
Ο Πρωθυπουργός αποκάλυψε στους έλληνες ότι δεν πρέπει να ξεχνούν, ότι η Ελλάδα έχει εταίρους και φίλους στην Ευρωπαϊκή και Νομισματική Ένωση και στους διεθνής Οργανισμούς, που μέχρι τώρα δεν ήθελε να χρησιμοποιήσει. Αυτοί όμως είναι πρόθυμοι, όχι βέβαια και με το αζημίωτο, να δώσουν χείρα βοήθειας στην Ελλάδα.
Πράγματι αποφάσισαν οι φίλοι και εταίροι μας, η λεγόμενη Τρόικα (Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) να δώσουν στην Ελλάδα σχετικά χαμηλότοκο (περίπου 3,9%) δάνειο 110 δις € υπό την προϋπόθεση όμως ότι η Ελλάδα μέχρι το 2013 θα νοικοκυρευότανε, ώστε να είναι σε θέση από εκεί και πέρα να εξυπηρετεί το χρέος μόνη της και δανειζόμενη χαμηλότοκα από τις διεθνής κεφαλαιαγορές.
Οι ενθουσιώδης πανηγυρισμοί όμως που επακολούθησαν από τον Πρωθυπουργό και την Κυβέρνησή του καθώς και από την Τρόικα, ότι η Ελλάδα θα τα καταφέρει να βγει σύντομα από την κρίση, ήταν μικρής διάρκειας.
Πολύ γρήγορα διαπίστωσαν όλοι τους, ότι η Ελλάδα και με το δάνειο αυτό δεν θα τα καταφέρει και ότι μάλιστα υπάρχει ο κίνδυνος το πρόβλημα του δημόσιου χρέους της Ελλάδος, αν δε λυθεί εγκαίρως, να γίνει και πρόβλημα και σε άλλες Χώρες της Ευρωζώνης.
Και πάλι τον Ιούλιο του 2011 ακολούθησαν νέες Συνεδριάσεις κορυφής της Ευρωζώνης, με νέα και περισσότερα δάνεια και αποφάσεις για κουρέματα του χρέους της Ελλάδος, με νέες αλήθειες και πανηγυρισμούς του Πρωθυπουργού μας, για τις μεγάλες επιτυχίες του με την ελπίδα της τελικής αποφυγής της Χώρας μας από τη χρεοκοπία.
Τρεις μήνες αργότερα, τόσο κράτησαν και αυτοί οι ενθουσιασμοί και πανηγυρισμοί, μία νέα αλήθεια κάνει την εμφάνιση της. Η Ελλάδα με όλες τις πολλές θυσίες που υπέστησαν οι έλληνες πολίτες, δηλαδή μειώσεις μισθών και συντάξεων, αυξήσεις ποικίλων φόρων και τελών, και με κούρεμα ενός σημαντικού μέρους του χρέους της, δεν θα τα καταφέρει να αποφύγει τελικά τη χρεοκοπία. Πάλι νέες συνεδριάσεις κορυφής, νέες αποφάσεις για πλουσιοπάροχα και χαμηλότοκα δάνεια, νέα και υψηλότερα κουρέματα χρέους, νέες υποχρεώσεις λιτότητας και υποσχέσεις για υλοποίηση συμφωνηθέντων διαρθρωτικών αλλαγών, νέες περικοπές μισθών και συντάξεων, νέοι φόροι και χαράτσια, νέοι ενθουσιασμοί και πανηγυρισμοί του Πρωθυπουργού και της Τρόικας.
Επί τέλους η Ελλάδα θα είναι τώρα σε θέση, αφού εφαρμόσει βέβαια πιστά μέχρι το τέλος του 2020 τα συμφωνηθέντα, να έχει βιώσιμο χρέος και από εκεί και πέρα θα μπορέσει η ανταγωνιστική πλέον Οικονομία της να προσφέρει στους πολίτες της την υποσχόμενη και πολυπόθητη ευημερία.
Μεθυσμένος ο Πρωθυπουργός από αυτή τη μεγάλη του επιτυχία και διακατεχόμενος διανοητικά και συναισθηματικά από μεγάλα δημοκρατικά ιδεώδη, δεν θέλησε να είναι μόνον του που αποφάσισε και επέτυχε αυτή της ζωτικής σημαίας για την Ελλάδα και τους έλληνες λύση.
Έτσι θέλησε να δώσει - εκ των υστέρων βέβαια – στο λαό του τη δυνατότητα με ένα δημοψήφισμα να συναποφασίσει και να χαρεί και αυτός για αυτά που Πρωθυπουργός του επέτυχε. Δυστυχώς για αυτόν, ούτε ο λαός του αλλά ούτε και οι εταίροι του κατάλαβαν την αξία της δημοκρατικότητας του και της γενναιοδωρίας του και δεν αποδέχτηκαν την προσφορά του και τον ανάγκασαν τελικά να παραιτηθεί.
Παρ όλα αυτά όμως, αυτός παραμένει πεπεισμένος, όπως είπε πρόσφατα σε ένα μέσο ενημέρωσης της Αυστρίας, ότι οι Ευρωπαίοι και οι έλληνες δεν ήσαν σε θέση να τον ακολουθήσουν στις καινοτομικές ιδέες του. Ιδιαίτερα οι Ευρωπαίοι ηγέτες της Ευρωζώνης θα έπρεπε – κάτι που θα εξυπηρετούσε και το δικό τους συμφέρον - να είχαν προστατεύσει πολύ ποιο γρήγορα από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας την Ελλάδα, όσο μεγάλο και αν ήταν το κόστος αυτό. Βέβαια τη διευκρίνιση και το σκεπτικό της θέσης αυτής τα κράτησε μυστικά προς το παρών για τον εαυτό του.
Το ερώτημα όμως συνεχίζει να παραμένει και χωρίς τον Παπανδρέου στην Κυβέρνηση. Θα τα καταφέρει η νέα Κυβέρνηση Παπαδήμου, αν εκπληρώσει τα συμφωνηθέντα στη Συνεδρίαση Κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών τον Οκτώβρη του 2011, να αποφύγει τελικά την πτώχευση;
Η αλήθεια τώρα χωρίς τον Παπανδρέου. Στη συνέχεια θα γίνει μια επί πλέον προσπάθεια εύρεσης της αλήθειας, ελπίζω όμως όχι και μίας επί πλέον σύγχυσης. Τουναντίον επιδιώκεται μία διαλεύκανση γύρω από τα σημερινά πραγματικά οικονομικά μεγέθη της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης της Ελλάδας και της δυνατής εξέλιξής τους, κατά τη διάρκεια της εφαρμογής ή μη των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Κορυφής της 26ης και 27ης Οκτωβρίου του 2011.
Θα συζητηθούν συγχρόνως και οι οποιεσδήποτε επιπτώσεις μπορεί να έχουν αυτές οι αποφάσεις και η υλοποίηση τους για τους εργαζόμενους και γενικότερα για όλους τους έλληνες πολίτες στο εγγύς μέλλον.
Αν κατορθωθεί αυτό, τότε θα μπορέσει ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματα του για την πραγματική αλήθεια γύρω από τις αναμενόμενες εξελίξεις στα επόμενα 9 χρόνια, δηλαδή μέχρι το τέλος του 2020 και ανάλογα να συμπεριφερθεί στις επόμενες εκλογές.
Αλήθεια είναι ότι μέχρι το 2020 είναι εξασφαλισμένη από τους εταίρους της Ευρωζώνης η χρηματοδότηση του χρέους της Ελλάδος με ευνοϊκές πιστωτικές συνθήκες. Οι εταίροι μας και λίγο ή πολύ και η ελληνική Κυβέρνηση και τα κόμματα που την υποστηρίζουν, υπολογίζουν ότι η ελληνική Κυβέρνηση, αν ανταποκριθεί στις προηγούμενες και στις τελευταίες μνημονικές συμφωνίες του Οκτώβρη του 2011, θα κατορθώσει να έχει στο τέλος του 2020 ένα βιώσιμο δημόσιο χρέος, το οποίο υπολογίζεται ότι θα είναι στο 120% του ΑΕΠ.
Δυστυχώς θα αποδειχθεί στο πολύ άμεσο μέλλον, και αυτή είναι η εκτίμηση μου γύρω από τις αναμενόμενες εξελίξεις, ότι και αυτές οι προσδοκίες, όπως απεδείχθησαν και όλες οι προηγούμενες από το Μάη του 2010 μέχρι τον Οκτώβρη του 2011, θα είναι τελικά ουτοπίες.
Εκτός βέβαια και αποφασιστεί ένα θαρραλέο κούρεμα του συνολικού δημόσιου ελληνικού χρέους της τάξης του 50% το λιγότερο ή ένα κούρεμα 100% του χρέους έναντι στον ιδιωτικό τομέα. Το τελευταίο αρχίζει ήδη δειλά να συζητάτε και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Η ακόλουθη παρουσίαση της εξέλιξης των βασικών μακροοικονομικών μεγεθών της Ελλάδος μέχρι το τέλος του 2020 και η σύντομη αναλυτική αξιολόγηση τους, πιστεύω να επαληθεύσουν τον ισχυρισμό περί ουτοπίας.
Μερικές πραγματικές αλήθειες:
Πρώτον: Η εξέλιξη του ΑΕΠ: Με βάση τα πραγματικά μεγέθη και τις εκτιμήσεις του Υπουργείου των Οικονομικών, που παρουσιάζονται στον κρατικό προϋπολογισμό του 2012, το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ), δηλαδή το σύνολο της ετήσιας παραγωγής των υλικών αγαθών και υπηρεσιών, θα κατέλθει το 2012 στα 211,6 δις € έναντι των 218,7 δις € του 2011, 227,6 δις € του 2010 και 231,8 δις € του 2009.
Οι απώλειες της ελληνικής Οικονομίας σε παραγωγή υλικών αγαθών και υπηρεσιών ανήλθαν δηλαδή στο χρονικό διάστημα από το 2009 μέχρι και το (2012 εκτίμηση στον προϋπολογισμό) στα περίπου 20 δις € ή 9,7%.
Δεύτερον: Η εξέλιξη της απασχόλησης : Η αρνητική εξέλιξη του ΑΕΠ είχε και άμεσες επιπτώσεις στην απασχόληση. Διότι και η ανεργία συμβάδισε, όπως ήταν επόμενο, με την αρνητική εξέλιξη του ΑΕΠ. Το ποσοστό ανεργίας από 7,6% (περίπου 390.000 άνεργοι) το 2008, ανήλθε στο 9,5% (περίπου 490.000 άνεργοι) το 2009, επιταχύνθηκε στο 12,6% (περίπου 645.000 άνεργοι) το 2010 για να κορυφωθεί το Σεπτέμβρη του 2011 στο 17,5% (περίπου 890.000 άνεργοι). Η τάση θα είναι ανοδική και δεν είναι καθόλου απίθανο εντός του 2012 η ανεργία να ξεπεράσει το 20% (περίπου 1 εκατομμύριο ανέργους). Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι οι δύο από τους τρεις άνεργους είναι γυναίκες και ότι τα άτομα ηλικίας 15-24 ετών είναι 46,4% και τα άτομα ηλικίας 25-34 ετών είναι 24,5% άνεργα. Και όπως προβλέπεται στον προϋπολογισμό η ύφεση της ελληνικής Οικονομίας θα συνεχιστεί με την ανάλογη ανεργία και στο 2012.
Τρίτον: Η εξέλιξη των κρατικών προϋπολογισμών (ελλείμματα, πλεονάσματα): Σύμφωνα και πάλι με τον κρατικό προϋπολογισμό του 2012 τα δημοσιονομικά ελλείμματα (πρωτογενή και τοκοχρεολύσια) των κρατικών προϋπολογισμών 2009 - 2012 ήσαν 15,4% (2009), 10,6% (2010), 9,0% (2011), που τελικά ίσως ξεπεράσει το 10% (εκτίμηση) και προβλέπεται 5,4% το 2012 του ΑΕΠ (πρόβλεψη στον προϋπολογισμό μετά το κούρεμα).
Σε απόλυτους αριθμούς αυτό σημαίνει 36,63 δις € το 2009, 24,13 δις το 2010, 19,68 δις € (ίσως και περισσότερα) το 2011 και 11,43 δις € το 2012, αν πραγματοποιηθεί βέβαια η μείωση (το κούρεμα) των 100 δις €.
Τέταρτον: Η εξέλιξη του δημόσιου χρέους : Σχετικά με το δημόσιο χρέος της Ελλάδας προβλέπεται ότι θα ανέλθει στο τέλος του 2012 στα 391,4 δις €, δηλαδή στο 185,0% του ΑΕΠ (χωρίς το κούρεμα των 100 δις €) ή με κούρεμα στις αρχές του 2012 στα 288,0 δις € ή στο 136,1% του ΑΕΠ έναντι των 373,2 δις € (170,7% του ΑΕΠ) το 2011, στα 340,3 δις € (149,5% του ΑΕΠ) το 2010 και 298,5 δις € (128,8% του ΑΕΠ) το 2009.
Αυτή είναι λοιπόν η σημερινή πραγματικότητα των βασικών μακροοικονομικών μεγεθών της Ελληνικής Οικονομίας, συμπεριλαμβανομένων και των προβλέψεων για τις εξελίξεις στο έτος 2012.
Οι επιδιωκόμενες (αναμενόμενες) εξελίξεις από το 2013 μέχρι και το 2020: Σύμφωνα με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Κορυφής της Ευρωζώνης της 26ης και 27ης Οκτωβρίου 2011 υποχρεώνεται (θεληματικά !!) ο ιδιωτικός τομέας (ιδιωτικές Τράπεζες, Ασφάλειες και ασφαλιστικά ταμεία) να αποσβέσει (να χαρίσει) περίπου 100 δις € από τα περίπου 200 δις € που έχει δανειοδοτήσει την Ελλάδα. Συγχρόνως αποφασίστηκε σε ένα νέο πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ο υπερδιπλασιασμός της οικονομικής στήριξης της Ελλάδος από τα 110 δις € που είχαν αποφασιστεί το Μάιο του 2010 στα 240 δις € μέχρι το 2020, δηλαδή 130 δις € ακόμη.
Με το κούρεμα των 100 δις € του ιδιωτικού τομέα και με τα σχετικά χαμηλότοκα δάνεια (σύνολο 240 δις €) του Ευρωπαϊκού Ταμείου στήριξης και με τις διαρθρωτικές αλλαγές που υποχρεούται η Ελλάδα να εφαρμόσει άμεσα, αναμένεται η αναθέρμανση της ελληνικής Οικονομίας με μία ικανοποιητική ετήσια αύξηση του ΑΕΠ.
Το επακόλουθο που επίσης αναμένεται είναι η πτώση του ποσοστού του δημόσιου χρέους από 170,7% ή 124,9% του ΑΕΠ με κούρεμα που ήταν στο τέλος του 2011, στο 120% του ΑΕΠ στο τέλος του 2020.
Με την επίτευξη του στόχου αυτού θεωρείται από την Τρόικα και από την ελληνική Κυβέρνηση ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος θα είναι πλέον βιώσιμο, δηλαδή η Ελλάδα θα μπορεί να ανταποκρίνεται στις πληρωμές των τοκοχρεολυσίων χωρίς να παραβιάζει το κριτήριο της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που δεν επιτρέπει ελλείμματα άνω του 3% του ΑΕΠ. Τουναντίον μάλιστα προβλέπονται ετήσια πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 1% μέχρι 2% του ΑΕΠ.
Σε σχέση με το στόχο και την αξιολόγηση της Συμφωνίας ότι αφορά την επίτευξη του στόχου, τίθενται δύο εύλογα και κατά τη γνώμη μου πολύ σημαντικά ερωτήματα:
Πρώτον, γιατί θα είναι για την Ελλάδα ένα δημόσιο χρέος της τάξης του 120% του ΑΕΠ το 2020 βιώσιμο και ένα χρέος της τάξης του 118% του ΑΕΠ της οικονομικά και αναπτυξιακά πολύ πιο εύρωστης Ιταλίας, σήμερα δεν είναι;
Δεύτερον, είναι δυνατή (ρεαλιστική) η επίτευξη του στόχου ενός χρέους της τάξης του 120% του ΑΕΠ στο τέλος του 2020 με βάση τη διάρθρωση και την αναμενόμενη εξέλιξη των σημερινών ελληνικών μακροοικονομικών μεγεθών;
Η πρώτη ερώτηση απαντάται κατά τη γνώμη μου από μόνη της, αφού η Ιταλία, η τρίτη βιομηχανική δύναμη της Ευρωζώνης, κινδυνεύει να χρεοκοπήσει με δημόσιο χρέος 118% του ΑΕΠ, δεν θα κινδυνεύσει η οικονομικά και αναπτυξιακά πολύ αδύναμη Ελλάδα;
Ότι αφορά τη δεύτερη ερώτηση οι δανειστές (η Τρόικα) και η ελληνική Κυβέρνηση ξεκινούν από την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα θα εκπληρώσει στο ακέραιο όλες τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από τα συμφωνηθέντα, ώστε έτσι να κατορθώσει να ξεπεράσει την ύφεση και να περάσει σε μία φάση ικανοποιητικής οικονομικής ανάπτυξης.
Δηλαδή η Τρόικα αναμένει την εφαρμογή όλων των αναγκαίων διαρθρωτικών και θεσμικών αλλαγών που θα οδηγήσουν σε μία παραγωγική λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, όπως στους τομείς της δικαιοσύνης, της υγείας, του φορολογικού και ασφαλιστικού συστήματος, των κοινωνικών υπηρεσιών, στις δημόσιες επιχειρήσεις, στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος, των θεσμών λογοδοσίας και διαφάνειας καθώς και συγχωνεύσεις ή ακόμη και καταργήσεις μη παραγωγικών δημόσιων Οργανισμών.
Επίσης οι δανειστές προϋποθέτουν και αναμένουν επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων (αποκρατικοποιήσεων), οικονομική αξιοποίηση της ακίνητης δημόσιας περιουσίας, άνοιγμα των αγορών αγαθών και υπηρεσιών, απελευθέρωση των επαγγελμάτων, ενίσχυση του ανταγωνισμού και απλοποίηση της γραφειοκρατίας στη παροχή αδειών επενδύσεων.
Με την εφαρμογή των στόχων αυτών αναμένεται η προσέλκυση ποικίλων ιδιωτικών επενδύσεων, που θα επιφέρουν την τεχνολογική αναδιάρθρωση της Οικονομίας και έτσι την αύξηση της παραγωγικότητας και τελικά την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και εξωστρέφειας της ελληνικής Οικονομίας.
Ο κατάλογος όμως αυτός των αναφερόμενων διαρθρωτικών, δομικών και θεσμικών αλλαγών, οι οποίες είναι πράγματι αναμφισβήτητες και άκρως αναγκαίες προϋποθέσεις για μία μακροπρόθεσμη ανάπτυξη και σταθεροποίηση του ελληνικού πολιτικού συστήματος και της ελληνικής Οικονομίας και Κοινωνίας γενικότερα, είναι δυστυχώς υπόθεση πολλών ετών αν όχι δεκαετηρίδων.
Μάλιστα στην Ελλάδα με ένα πολιτικό σύστημα που το διακρίνει ένας υψηλός βαθμός διαφθοράς, διαπλοκής και ανικανότητας, είναι ευνόητο να υπάρχουν σοβαρές επιφυλάξεις ως προς την ταχεία πραγματοποίηση (υλοποίηση) ενός τέτοιου αισιόδοξου διαρθρωτικού και αναπτυξιακού προγράμματος.
Εκτός αυτού η πραγματοποίηση του στόχου αυτού είναι ευνόητο ότι θα θίξει πολλά πολιτικά, συντεχνιακά, οικονομικά και κοινωνικά κατεστημένα, που οι επώνυμοι και ανώνυμοι εκφραστές τους ήσαν μέχρι τώρα οι δικαιούχοι και οι ευνοούμενοι του συστήματος. Και με την πολιτική και οικονομική επιρροή και δύναμη που έχουν, είναι αναμενόμενο ότι θα αντιδράσουν δυναμικά και οπωσδήποτε αποσταθεροποιητικά και το λιγότερο θα επιβραδύνουν σημαντικά, αν όχι να εμποδίσουν τελικά – και αυτό δεν είναι καθόλου απίθανο - την υλοποίηση αυτής της προσπάθειας.
Μετά από αυτή τη σχετικά απαισιόδοξη παρατήρηση, ας δούμε τώρα εν συντομία αυτό πού επιδιώκεται και αναμένεται κατά τη συμφωνία της 26ης και 27ης του Οκτώβρη 2011 μέχρι το τέλος του 2020 και να αξιολογήσουμε τις πιθανότητες υλοποίησης του.
Οι πιθανότητες εκπλήρωσης του στόχου της συμφωνίας της 26ης και 27ης 10ου 11
Ο στόχος είναι η μείωση του δημόσιου χρέους στο 120% του ΑΕΠ το 2020. Είναι ο στόχος αυτός εφικτός; Η εκτίμηση μου είναι δυστυχώς όχι.
Ξεκινώντας στην αρχή με τις προβλέψεις της δημοσιονομικής εξέλιξης μέχρι το 2015, όπως αυτές παρουσιάζονται στον κρατικό προϋπολογισμό του 2012 της ελληνικής Κυβέρνησης, που βασίζεται στις προβλέψεις του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής (ΜΠΔΣ) της περιόδου 2011–2015.
Εδώ προβλέπεται ότι η μείωση του πραγματικού ΑΕΠ, η οποία ήταν - 4,5% το 2010, θα παρουσιάσει από το 2011 και μετά μια σταδιακή βελτίωση του δείκτη. Εκτιμάτο από το ΜΠΔΣ ότι για το 2011 θα διαμορφωνόταν στο - 3,5%. Οι εκτιμήσεις διαφόρων χρηματοπιστωτικών Οργανισμών ήσαν γύρω στο - 2,5%, οι δε αυτές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκή Κεντρικής Τράπεζας στο - 3,8%.
Σήμερα στις αρχές του 2012 ήδη είναι γνωστό, ότι οι προβλέψεις αυτές για το έτος 2011 αστόχησαν, αφού η μείωση του πραγματικού ΑΕΠ ξεπερνάει ίσως το - 5,5%. Επίσης και η πρόβλεψη του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής για το έτος 2012, που εκτιμούσε μία αύξηση του + 0,8% διορθώθηκε στον προϋπολογισμό του έτους 2012 στο – 2,8% του ΑΕΠ. Οι προβλέψεις για τα έτη 2013, 2014 και 2015 είναι +2,1%, +2,1% και +2,7% αντιστοίχως.
Αν υποθέσουμε - ακόμη ποιο αισιόδοξα κάτι που φαίνεται να προϋποθέτει η Συμφωνία - ότι η ανάπτυξη του ΑΕΠ συνεχιστεί και στα επόμενα 5 έτη, δηλαδή από το 2016 μέχρι το 2020, με πραγματικό ρυθμό ανάπτυξης της τάξης του +3,0% και λάβουμε υπόψη μας και έναν μέσο πληθωρισμό του 1,5% - 2%, τότε η ονομαστική αξία του ΑΕΠ, ξεκινώντας από τα 211,6 δις € στο τέλος του 2012, θα ανέλθει - κάτω από αυτές τις αναπτυξιακές προϋποθέσεις - το 2020 περίπου στα 300,6 δις €.
Στο διάστημα αυτό (2012 – 2020) το δημόσιο χρέος μετά τη μείωση (κούρεμα) των 100 δις € και με τις υποθέσεις ενός μέσου επιτοκίου γύρω στα 4,0% και πρωτογενών πλεονασμάτων γύρω στο 1,5% με 2,0% του ΑΕΠ, θα εξελιχτεί από τα 288 δις € (136,1% του ΑΕΠ) στις αρχές του 2012 στα 360,8 δις € (120% του ΑΕΠ) στα τέλη του 2020.
Και με αυτές τις άκρως αισιόδοξες προβλέψεις θα είναι η Ελλάδα και πάλι το 2020 με σχεδόν 361δις € χρεωμένοι. Αυτό σημαίνει ότι μόνον για τα επιτόκια θα απαιτούνται για τα έτη μετά το 2020 το λιγότερο 15 δις €, δηλαδή 5% του ΑΕΠ. Και για να μειώνεται το χρέος ποσοστιαία θα πρέπει το ΑΕΠ να αυξάνεται ετησίως περισσότερο από 5%. Και αν βέβαια στοχεύουμε και σε μία απόλυτη μείωση του χρέους, που θα έπρεπε να είναι και ο στόχος, τότε είναι αναγκαίο οι επόμενοι προϋπολογισμοί να έχουν συνεχώς πρωτογενή πλεονάσματα.
Δυστυχώς μία τέτοια εξέλιξη ακόμη και με την εφαρμογή όλων των συμφωνημένων με τους εταίρους μας και με όλες τις θυσίες που θα υποστεί ο ελληνικός λαός, τελικά ο επιδιωκόμενος στόχος θα είναι ακατόρθωτος.
Αυτή δυστυχώς είναι η πραγματική αλήθεια της κατάστασης της Ελλάδος. Και όλοι εκείνοι που προσπαθούν να μας πείσουν ότι θα τα καταφέρουμε, μου θυμίζουν τα προπαγανδίστηκα λόγια του Γκέμπελ, Υπουργού προπαγάνδας του Χίτλερ, περί θεϊκής πρόνοιας που θα προστάτευε τη Γερμανία την τελευταία στιγμή. Ακόμη και τον Απρίλη του 1945, όταν ήδη τα ρωσικά στρατεύματα είχαν εισέλθει στο Βερολίνο, εξακολουθούσε να τα λέει αυτά.
Δεν έχω σπουδάσει βέβαια στο Χαρβάτ, που έχουν σπουδάσει ο κύριος Παπανδρέου και ο κύριος Σαμαράς, όπως λέγουν, αλλά ούτε και είμαι Καθηγητής στο Χαρβάτ που είναι ο κύριος Παπαδήμος. Για τη διάγνωση όμως της σημερινής κατάστασης στην Ελλάδα, και για τις εξελίξεις που έρχονται δεν χρειάζεται να έχει σπουδάσει ή να διδάσκει κανείς στο Χαρβάτ, αλλά ούτε είναι αναγκαίο να είναι Οικονομολόγος αυτού του επιπέδου για να υπολογίσει τις εξελίξεις στην Ελλάδα που ανέφερα. Είναι αρκετό κατά τη γνώμη μου να ξέρει κανείς πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμό και διαίρεση, που έμαθε στο δημοτικό σχολείο, και να έχει αυτό που λέμε „Kοινόν Nουν“. Όλα τα άλλα μετά είναι εύκολα και για να τα υπολογίσει και για να τα καταλάβει κανείς. Και για να μην είμαι μόνον απόστολος κακών και απαισιόδοξων ειδήσεων, θα ήθελα να τελειώσω με μερικές αισιόδοξες σκέψεις, ότι αφορά τις εξελίξεις του Ευρώ και της Ελλάδας και να προτείνω κάποιες αισιόδοξες και ίσως ρεαλιστικές εναλλακτικές λύσεις (σενάρια), που κατά τη γνώμη μπορεί να είναι σωτήρια για τις περεταίρω εξελίξεις.
Αισιόδοξες εναλλακτικές σκέψεις και λύσεις: Στην αρχή θα ήθελα να πάρω θέση ότι αφορά τις φήμες, τους μύθους και τις αναλήθειες που διαδίδονται για τη δήθεν κατάρρευση του Ευρώ.
Ένας πρώτος μύθος είναι η λεγόμενη κρίση του Ευρώ: Αυτοί που ισχυρίζονται αυτό, ή συγχέουν την πράγματι υπάρχουσα κρίση της αδυναμίας εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, που έχουν μερικές Χώρες της Ευρωζώνης, ή εκμεταλλεύονται το συμβάν αυτό για να εκφράσουν την αντιπάθειά τους έναντι του Ευρώ, την οποία έτσι και αλλιώς προώθησαν και προωθούν – για γνωστούς και αγνώστους λόγους που είχαν εξ αρχής – με αναλήθειες και μύθους και αποσκοπούν να δημιουργήσουν διεθνώς ένα ψυχολογικό κλίμα αποδυνάμωσης και αποσταθεροποίησης του Ευρώ.
Το Ευρώ θα κινδύνευε πράγματι από πληθωρισμό και κατάρρευση της εσωτερικής και εξωτερικής του αξίας, αν τα περισσότερα από 10 τρισεκατομμύρια € δημόσια χρέη των Χωρών της Ευρωζώνης τα είχε χρηματοδοτήσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).
Αυτό όχι μόνον δεν έχει συμβεί, αλλά ούτε και επιτρέπεται από τους κανονισμούς της ΕΚΤ να συμβεί. Το € εξακολουθεί να είναι μετά το Δολάριο των ΗΠΑ - με μεγάλη διαφορά από τα άλλα Νομίσματα (αγγλικό, γιαπωνέζικο, κινέζικο, ελβετικό, κ.α.) - το δεύτερο αποθεματικό και συναλλαγματικό Νόμισμα του Κόσμου. Η συναλλαγματική του ισοτιμία έναντι του Δολαρίου μάλιστα εξακολουθεί να είναι σήμερα - παρ όλο τον ψυχολογικό πόλεμο που μαίνεται εναντίον του - πάνω από 10% της αρχικής του ισοτιμίας.
Ο δεύτερος μύθος είναι οι ισχυρισμοί, που συνεχώς από επίσημα και ανεπίσημα χείλη συνεχώς επαναλαμβάνονται, ότι αν μία Χώρα της Ευρωζώνης χρεοκοπήσει βγαίνει αυτόματα από την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση. Αυτό είναι μία μεγάλη αναλήθεια.
Νομικά δεν μπορεί κανένα Όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης να θέσει τη χρεοκοπημένη Χώρα - χωρίς τη θέληση της - εκτός της Ευρωζώνης. Εκτός που οργανωτικά θα είναι και για τις δύο πλευρές μία πολυέξοδη και πολύπλοκη υπόθεση, οπωσδήποτε όμως το κόστος της εξόδου μίας Χώρας θα είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό της παραμονής στην Ευρωζώνη. Βέβαια η Χώρα αυτή μπορεί να αναγκαστεί κάτω από την ψυχολογική και ηθική πίεση των άλλων Χωρών να εγκαταλείψει την Νομισματική Ένωση, δεν σημαίνει όμως αυτό, ότι δεν μπορεί η Χώρα αυτή να αντισταθεί και να παραμείνει.
Η Ελλάδα, αν παραβλέψει κανείς τη συνολική πτώχευση, που θα ήταν ηθικά, ψυχολογικά και οικονομικά η χειρότερη λύση για όλους, και άλλες καλύτερες ρεαλιστικές εναλλακτικές προσπάθειες και λύσεις.
Ένα πρώτο σενάριο καλύτερης λύσης θα ήταν να συμφωνήσει η Ελλάδα με τους δανειστές της - αντί των συμφωνηθέντων στις 26 και 27 Οκτωβρίου του 2011 επί πλέον δανείων των 130 δις € και του κουρέματος των 100 δις € - μία πλήρη αναστολή (ενός παγώματος δηλαδή) εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους μέχρι το 2020 χωρίς να χαλαρώσουν όμως οι συμφωνηθείσες διαρθρωτικές και δομικές προσπάθειες για αλλαγές.
Αν πραγματοποιούταν κατά τη γνώμη μου ένα τέτοιο σενάριο αμέσως τώρα, τότε θα απελευθερώνονταν η Ελλάδα από ετήσιες πληρωμές τοκοχρεολυσίων της τάξης των 35 δις € το λιγότερο. Αυτή η οικονομική ανακούφιση της ελληνικής Κυβέρνησης και της Οικονομίας θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία αναθέρμανση και επιτάχυνση της οικονομικής ανάπτυξης μέχρι και 3/4%, αφού μάλιστα θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν επενδύσεις υποδομών από δυνατά πλέον πρωτογενή πλεονάσματα. Έτσι στο τέλος του 2020 θα υπήρχε μία αναπτυσσόμενη Οικονομία με ένα ΑΕΠ στα περίπου 328 δις € και ένα δημόσιο χρέος στα 373 δις € (114% του ΑΕΠ ), δηλαδή στο επίπεδο που ήταν στο τέλος του 2011, αλλά όμως τώρα με πολύ μικρότερο και βιώσιμο ποσοστό. Το τελικό κόστος των δανειστών αυτού του σεναρίου θα ήταν γύρω στα 315 δις €, αποφεύγονταν όμως τα συμφωνηθέντα δάνεια και το κούρεμα των 100 δις €.
Ένα δεύτερο σενάριο, ακριβότερο για τους δανειστές, αλλά ευνοϊκότερο για την Ελλάδα θα ήταν μία 50% (182 δις €) μείωση (κούρεμα) του συνολικού δημόσιου χρέους, δηλαδή στο 85% του ΑΕΠ. Για την ίδια περίοδο (2012-2020) η μείωση αυτή θα κόστιζε στους δανειστές τα 182 δις € συν τους χαμένους τόκους (περίπου 165 δις €) της περιόδου. Για την Ελλάδα θα είχε το άμεσο προτέρημα της άμεσης απαλλαγής του χρέους των 182 δις € και των ετήσιων τοκοχρεολυσίων της τάξης των 18 δις € το λιγότερο.
Με τις σχετικά αισιόδοξες υποθέσεις της πραγματοποίησης των συμφωνηθέντων διαρθρωτικών και δομικών αλλαγών, των πρωτογενή πλεονασμάτων της τάξης του 2% του ΑΕΠ, με την επιβάρυνση ενός ετήσιου μέσου επιτοκίου του 4,5% και με μία 5% ονομαστική ανάπτυξη του ΑΕΠ, θα είναι κατά τη γνώμη μου η ακόλουθη εξέλιξη πιθανή:
Το μεν ΑΕΠ θα ανέλθει από περίπου 212 δις € στο τέλος του 2012 στα περίπου 313 δις € στο τέλος του 2020. Η δε εξέλιξη του δημόσιου χρέους θα είναι από 182 δις € το 2012 στα
213 δις € ή περίπου στο 68% του ΑΕΠ στο τέλος του 2020. Με μία υπό αυτές τις συνθήκες αρκετά ρεαλιστική εξέλιξη θα κατόρθωνε η Ελλάδα μέχρι το αργότερο το 2025 να εκπληρώσει το Κριτήριο του 60% του ΑΕΠ δημόσιου χρέους, που απαιτεί η Συνθήκη του Μάαστριχτ στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Οικονομικής Ανάπτυξης και να απαλλαχτεί τελικά από τον βραχνά του δημόσιου χρέους.
Ένα τρίτο σενάριο - κατά τη γνώμη μου από όλα το χειρότερο - είναι να συνεχιστούν οι μέχρι σήμερα προσπάθειες των δανειοδοτήσεων. Αυτό θα οδηγήσει, όπως και ανωτέρω ανέφερα, με πιθανότητες που πλησιάζουν την πραγματικότητα, στην άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδος. Αυτό βέβαια θα έχει βραχυπρόθεσμα τα οφέλη της απαλλαγής από εκατοντάδες δις € χρεών και το κόστος της εξυπηρέτηση τους. Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες όμως θα είναι ανυπολόγιστες. Όλα τα είδη περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας και της Τράπεζας της Ελλάδος στο εξωτερικό καθώς και επιδοτήσεις της ΕΕ προς την Ελλάδα θα κατασχεθούν αμέσως. Για πολλά χρόνια δεν θα μπορεί η Ελλάδα να δημιουργήσει ή να αποκτήσει περιουσιακά στοιχεία στο εξωτερικό ή να πάρει δάνεια από τις χρηματαγορές. Οι εισαγωγές αγαθών θα απαιτούν άμεσες πληρωμές.
Επί πλέον θα υπάρξει και το ηθικό πρόβλημα. Οι Ελλάδα και οι έλληνες θα ήσαν διεθνώς οι απατεώνες, οι κλέφτες και οι ψεύτες και η διεθνής κατακραυγή θα ήταν για όλους τους έλληνες απανταχού ανυπόφορη. Τέλος η ψυχολογική πίεση από τις Χώρες της Ευρωζώνης, να εγκαταλείψει η Ελλάδα τη Νομισματική Ένωση, θα πάρει τέτοιες διαστάσεις που τελικά οι πιθανότητες να υποκύψει η Ελλάδα στις πιέσεις θα είναι μεγάλες.
Επίλογος: Ακόμη δεν φτάσαμε όμως εδώ, οι έλληνες έχουν τη δυνατότητα να ενεργοποιηθούν και να αντισταθούν. Αν αυτό γίνει συνείδηση σε πολλά εκατομμύρια ελλήνων, θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από όλους αυτούς που μας οδήγησαν εδώ που είμαστε και οι οποίοι δυστυχώς με μεγάλη αναίδεια και αδιαντροπιά επιμένουν να παραμείνουν και να συνεχίσουν το καταστρεπτικό έργο τους. Μία οργανωμένη αντίσταση έστω και την τελευταία στιγμή μπορεί να αποβεί σωτήρια. Ακόμη ελπίζω.
Ιανουάριος 2012
Σπύρος Παρασκευόπουλος,
Ομότιμος Καθηγητής Οικονομολόγος της Οικονομικής Σχολής
του Πανεπιστημίου Λειψίας
Τα πολλά και διάφορα που ακούγονται και γράφονται
Σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης, ο επιστημονικός κόσμος, πρόσφατα μάλιστα και οι πολιτικοί σχεδόν όλων των κομμάτων, λένε, ότι πριν πάμε στις εκλογές ο ελληνικός λαός, δηλαδή το εκλογικό σώμα, πρέπει να είναι πολύ καλά ενημερωμένο όχι μόνον γύρω από την κατάσταση και από τα πραγματικά δημοσιονομικά, οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα της Ελλάδας σήμερα, αλλά και γύρω από τα πεπραγμένα των πολιτικών μας.
Μία όσο το δυνατό αντικειμενική ενημέρωση ίσως βοηθήσει να γίνει αντιληπτό, ποια θα είναι στο εγγύς και απώτερο μέλλον η οικονομική και κοινωνική κατάσταση όχι μόνον του ελληνικού κράτους αλλά και αυτή των ελλήνων πολιτών, που καλούνται να αποφασίσουν.
Αν έχουν οι πολίτες αληθινές μη καμουφλαρισμένες πληροφορίες θα είναι σε θέση να κρίνουν τις προσφερόμενες προεκλογικές λύσεις καθώς και αξιολογήσεις των κομμάτων - και όλων των άλλων που δεν τα εμπιστεύονται πλέον - και ανάλογα να εκλέξουν.
Επειδή από τα μέχρι τώρα λεγόμενα, πάντα βέβαια από τις εκάστοτε οπτικές γωνίες όλων αυτών που ομιλούν και γράφουν για την αλήθεια, και διαδίδουν, ίσως εσκεμμένα (;), ο καθένας την „αλήθεια του“. Έτσι δημιουργείται σύγχυση γύρω από την πραγματική αλήθεια και τελικά δεν ξέρει κανείς ποια είναι η αληθινή πραγματικότητα γύρω από τα βασικά δημοσιονομικά και τα μακροοικονομικά μεγέθη της Ελλάδας και την εξέλιξή τους στο εγγύς μέλλον, με όλες τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν αυτές στην καθημερινότητα της ζωής των πολιτών.
Μέχρι σήμερα γνωρίσαμε από το 2008, το έτος της έντασης της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής και στη συνέχεια της οικονομικής κρίσης, και ακούσαμε να μας λένε πολλές και διάφορες αλήθειες. Στην Ελλάδα π.χ. άρχισαν να διαρρέουν οι πληροφορίες από την τότε Κυβέρνηση Καραμανλή (2008) για κάποια επερχόμενη δημοσιονομική και οικονομική κρίση, που επίκειται να πλήξη την ελληνική Οικονομία και τους έλληνες πολίτες, στα επόμενα δύο χρόνια (τα δύο χρόνια ήταν αναληθές). Αυτό ήταν άλλωστε και το επιχείρημα του τότε Πρωθυπουργού της Ελλάδας Κωνσταντίνου Καραμανλή που, όπως έλεγε, τον ανάγκασε να ζητήσει ανανέωση της κυβερνητικής του θητείας - στα μέσα της κοινοβουλευτικής περιόδου - για να διαχειριστεί με ανανεωμένη λαϊκή εντολή τη σοβαρή κρίση που έλεγε ότι έρχεται και η οποία θα απαιτούσε δύο χρόνια λιτότητας με επώδυνα μέτρα και με αρκετές θυσίες, που θα έπρεπε να κάνουν οι Έλληνες.
Για μία άλλη αλήθεια μιλούσε στην ίδια περίοδο ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και αρχηγός της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης Γεώργιος Παπανδρέου. Αυτός ισχυρίζονταν ότι χρήματα υπάρχουν στην Ελλάδα και αν αυτά βρεθούν και χρησιμοποιηθούν παραγωγικά θα οδηγήσουν σε ευημερία και όχι σε λιτότητα που έλεγε ο Καραμανλής.
Αυτό βέβαια προϋπόθετε μία ικανή και δραστήρια Κυβέρνηση, η οποία δεν υπήρχε κατά τον Παπανδρέου ακόμη στην Ελλάδα, που θα ήταν σε θέση να βρει και να διαχειριστεί αυτά τα χρήματα. Και για την εξυπηρέτηση αυτού του σκοπού ζήτησε και αυτός στις εκλογές του 2009 την λαϊκή εντολή, την οποία μάλιστα με εκπληκτική επιτυχία και πήρε.
Σαν πρωθυπουργός όμως παρουσίασε στα τέλη του 2009 κάποια άλλη αλήθεια. Ξαφνικά είπε ότι τώρα διαπίστωσε ότι τα δημοσιονομικά ελλείμματα και τα δημόσια χρέη της Ελλάδας είναι πολύ μεγαλύτερα από αυτά που περίμενε και ότι αυτά δημιουργούν προσωρινά (αναλήθεια) ορισμένες στενότητες στην εξυπηρέτηση του ελληνικού δημόσιου χρέους, δηλαδή στις πληρωμές των τοκοχρεολυσίων.
Η αισιοδοξία του όμως γύρω από μία γρήγορη αντιμετώπιση του προβλήματος παρέμεινε, διότι πίστευε ότι χρήματα υπάρχουν και η Κυβέρνηση του θα τα βρει και θα τα διαχειριστεί έτσι, ώστε εύκολα και γρήγορα θα ξεπερνούσε τη στενότητα που είχε παρουσιαστεί στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους.
Η αισιοδοξία του υπέστη το πρώτον πλήγμα όταν ξαφνικά ανακάλυψε και παρουσίασε μια καινούργια αλήθεια. Τα απαιτούμενα χρήματα που σκόπευε να βρει δεν τα βρήκε στις πηγές πού ήλπιζε, και αυτό βέβαια όχι εξ ανικανότητας, - κατά την επιχειρηματολογία του – αλλά διότι οι διεθνής κεφαλαιαγορές με τα κερδοσκοπικά τους παιχνίδια και όλοι εκείνοι οι κακοί έλληνες που πρόφθασαν και έβγαλαν τα χρήματα τους έξω, τον εμπόδισαν να βρει τα χρήματα - που έλεγε ότι υπάρχουν - για να εκπληρώσει τις υποσχέσεις που απαιτούσε η υλοποίηση της υποσχόμενης ευημερίας.
Δυστυχώς κάτω από αυτές τις απρόβλεπτες για αυτόν συνθήκες έγινε στις αρχές του 2010 και σ αυτόν μία ακόμη ποιο νέα αλήθεια αντιληπτή. Ότι δηλαδή όλοι οι έλληνες - και περισσότερο οι μισθοδίαιτοι - πριν απολαύσουν τους υποσχόμενους καρπούς της ευημερίας θα έπρεπε προηγουμένως για ένα μικρό χρονικό διάστημα, να γίνουν λιτοδίαιτοι. Έτσι θεώρησε ως αναγκαίο κακό να βάλλουν όλοι οι πολίτες τις πλάτες τους, ώστε γρήγορα να μπορέσει η Χώρα να βγει από αυτή την κρίση του δημόσιου χρέους, που άλλοι ορατοί και αόρατοι εχθροί της φυλής μας δημιούργησαν.
Και ήρθε ο Μάης του 2010 και εμφανίστηκε και πάλι μία νέα αλήθεια στους ελληνικούς ορίζοντες. Κατά την αλήθεια αυτή οι υπαίτιοι τώρα είναι οι ανίκανοι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί του κράτους, με τους παρασιτικούς υπαλλήλους του και η αρνητική συμβολή των πολιτών με τις διαμαρτυρίες τους, που άρχισαν να θέτουν υπό αμφισβήτηση τις μέχρι τώρα πολλές και αλλεπάλληλες αλήθειες που αποδείχτηκαν τελικά αναλήθειες.
Όλα αυτά τα διαδραματιζόμενα - χωρίς βέβαια την υπαιτιότητα του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης του - τον εμπόδισαν τελικά να είσπραξη τα απαιτούμενα χρήματα που θα του έδιναν τη δυνατότητα, με τους υποσχόμενους κατάλληλους κυβερνητικούς χειρισμούς, τους οποίους προεκλογικά είχε προγραμματίσει, να υπερβεί την κρίση του δημόσιου χρέους.
Έτσι αναγκάστηκε από τις αρνητικές εξελίξεις, που άλλοι προ αυτού και χωρίς καμία δική του υπαιτιότητα δημιούργησαν, να στραφεί σε μια άλλη αλήθεια που πολύ ξαφνικά ανακάλυψε.
Ο Πρωθυπουργός αποκάλυψε στους έλληνες ότι δεν πρέπει να ξεχνούν, ότι η Ελλάδα έχει εταίρους και φίλους στην Ευρωπαϊκή και Νομισματική Ένωση και στους διεθνής Οργανισμούς, που μέχρι τώρα δεν ήθελε να χρησιμοποιήσει. Αυτοί όμως είναι πρόθυμοι, όχι βέβαια και με το αζημίωτο, να δώσουν χείρα βοήθειας στην Ελλάδα.
Πράγματι αποφάσισαν οι φίλοι και εταίροι μας, η λεγόμενη Τρόικα (Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) να δώσουν στην Ελλάδα σχετικά χαμηλότοκο (περίπου 3,9%) δάνειο 110 δις € υπό την προϋπόθεση όμως ότι η Ελλάδα μέχρι το 2013 θα νοικοκυρευότανε, ώστε να είναι σε θέση από εκεί και πέρα να εξυπηρετεί το χρέος μόνη της και δανειζόμενη χαμηλότοκα από τις διεθνής κεφαλαιαγορές.
Οι ενθουσιώδης πανηγυρισμοί όμως που επακολούθησαν από τον Πρωθυπουργό και την Κυβέρνησή του καθώς και από την Τρόικα, ότι η Ελλάδα θα τα καταφέρει να βγει σύντομα από την κρίση, ήταν μικρής διάρκειας.
Πολύ γρήγορα διαπίστωσαν όλοι τους, ότι η Ελλάδα και με το δάνειο αυτό δεν θα τα καταφέρει και ότι μάλιστα υπάρχει ο κίνδυνος το πρόβλημα του δημόσιου χρέους της Ελλάδος, αν δε λυθεί εγκαίρως, να γίνει και πρόβλημα και σε άλλες Χώρες της Ευρωζώνης.
Και πάλι τον Ιούλιο του 2011 ακολούθησαν νέες Συνεδριάσεις κορυφής της Ευρωζώνης, με νέα και περισσότερα δάνεια και αποφάσεις για κουρέματα του χρέους της Ελλάδος, με νέες αλήθειες και πανηγυρισμούς του Πρωθυπουργού μας, για τις μεγάλες επιτυχίες του με την ελπίδα της τελικής αποφυγής της Χώρας μας από τη χρεοκοπία.
Τρεις μήνες αργότερα, τόσο κράτησαν και αυτοί οι ενθουσιασμοί και πανηγυρισμοί, μία νέα αλήθεια κάνει την εμφάνιση της. Η Ελλάδα με όλες τις πολλές θυσίες που υπέστησαν οι έλληνες πολίτες, δηλαδή μειώσεις μισθών και συντάξεων, αυξήσεις ποικίλων φόρων και τελών, και με κούρεμα ενός σημαντικού μέρους του χρέους της, δεν θα τα καταφέρει να αποφύγει τελικά τη χρεοκοπία. Πάλι νέες συνεδριάσεις κορυφής, νέες αποφάσεις για πλουσιοπάροχα και χαμηλότοκα δάνεια, νέα και υψηλότερα κουρέματα χρέους, νέες υποχρεώσεις λιτότητας και υποσχέσεις για υλοποίηση συμφωνηθέντων διαρθρωτικών αλλαγών, νέες περικοπές μισθών και συντάξεων, νέοι φόροι και χαράτσια, νέοι ενθουσιασμοί και πανηγυρισμοί του Πρωθυπουργού και της Τρόικας.
Επί τέλους η Ελλάδα θα είναι τώρα σε θέση, αφού εφαρμόσει βέβαια πιστά μέχρι το τέλος του 2020 τα συμφωνηθέντα, να έχει βιώσιμο χρέος και από εκεί και πέρα θα μπορέσει η ανταγωνιστική πλέον Οικονομία της να προσφέρει στους πολίτες της την υποσχόμενη και πολυπόθητη ευημερία.
Μεθυσμένος ο Πρωθυπουργός από αυτή τη μεγάλη του επιτυχία και διακατεχόμενος διανοητικά και συναισθηματικά από μεγάλα δημοκρατικά ιδεώδη, δεν θέλησε να είναι μόνον του που αποφάσισε και επέτυχε αυτή της ζωτικής σημαίας για την Ελλάδα και τους έλληνες λύση.
Έτσι θέλησε να δώσει - εκ των υστέρων βέβαια – στο λαό του τη δυνατότητα με ένα δημοψήφισμα να συναποφασίσει και να χαρεί και αυτός για αυτά που Πρωθυπουργός του επέτυχε. Δυστυχώς για αυτόν, ούτε ο λαός του αλλά ούτε και οι εταίροι του κατάλαβαν την αξία της δημοκρατικότητας του και της γενναιοδωρίας του και δεν αποδέχτηκαν την προσφορά του και τον ανάγκασαν τελικά να παραιτηθεί.
Παρ όλα αυτά όμως, αυτός παραμένει πεπεισμένος, όπως είπε πρόσφατα σε ένα μέσο ενημέρωσης της Αυστρίας, ότι οι Ευρωπαίοι και οι έλληνες δεν ήσαν σε θέση να τον ακολουθήσουν στις καινοτομικές ιδέες του. Ιδιαίτερα οι Ευρωπαίοι ηγέτες της Ευρωζώνης θα έπρεπε – κάτι που θα εξυπηρετούσε και το δικό τους συμφέρον - να είχαν προστατεύσει πολύ ποιο γρήγορα από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας την Ελλάδα, όσο μεγάλο και αν ήταν το κόστος αυτό. Βέβαια τη διευκρίνιση και το σκεπτικό της θέσης αυτής τα κράτησε μυστικά προς το παρών για τον εαυτό του.
Το ερώτημα όμως συνεχίζει να παραμένει και χωρίς τον Παπανδρέου στην Κυβέρνηση. Θα τα καταφέρει η νέα Κυβέρνηση Παπαδήμου, αν εκπληρώσει τα συμφωνηθέντα στη Συνεδρίαση Κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών τον Οκτώβρη του 2011, να αποφύγει τελικά την πτώχευση;
Η αλήθεια τώρα χωρίς τον Παπανδρέου. Στη συνέχεια θα γίνει μια επί πλέον προσπάθεια εύρεσης της αλήθειας, ελπίζω όμως όχι και μίας επί πλέον σύγχυσης. Τουναντίον επιδιώκεται μία διαλεύκανση γύρω από τα σημερινά πραγματικά οικονομικά μεγέθη της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης της Ελλάδας και της δυνατής εξέλιξής τους, κατά τη διάρκεια της εφαρμογής ή μη των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Κορυφής της 26ης και 27ης Οκτωβρίου του 2011.
Θα συζητηθούν συγχρόνως και οι οποιεσδήποτε επιπτώσεις μπορεί να έχουν αυτές οι αποφάσεις και η υλοποίηση τους για τους εργαζόμενους και γενικότερα για όλους τους έλληνες πολίτες στο εγγύς μέλλον.
Αν κατορθωθεί αυτό, τότε θα μπορέσει ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματα του για την πραγματική αλήθεια γύρω από τις αναμενόμενες εξελίξεις στα επόμενα 9 χρόνια, δηλαδή μέχρι το τέλος του 2020 και ανάλογα να συμπεριφερθεί στις επόμενες εκλογές.
Αλήθεια είναι ότι μέχρι το 2020 είναι εξασφαλισμένη από τους εταίρους της Ευρωζώνης η χρηματοδότηση του χρέους της Ελλάδος με ευνοϊκές πιστωτικές συνθήκες. Οι εταίροι μας και λίγο ή πολύ και η ελληνική Κυβέρνηση και τα κόμματα που την υποστηρίζουν, υπολογίζουν ότι η ελληνική Κυβέρνηση, αν ανταποκριθεί στις προηγούμενες και στις τελευταίες μνημονικές συμφωνίες του Οκτώβρη του 2011, θα κατορθώσει να έχει στο τέλος του 2020 ένα βιώσιμο δημόσιο χρέος, το οποίο υπολογίζεται ότι θα είναι στο 120% του ΑΕΠ.
Δυστυχώς θα αποδειχθεί στο πολύ άμεσο μέλλον, και αυτή είναι η εκτίμηση μου γύρω από τις αναμενόμενες εξελίξεις, ότι και αυτές οι προσδοκίες, όπως απεδείχθησαν και όλες οι προηγούμενες από το Μάη του 2010 μέχρι τον Οκτώβρη του 2011, θα είναι τελικά ουτοπίες.
Εκτός βέβαια και αποφασιστεί ένα θαρραλέο κούρεμα του συνολικού δημόσιου ελληνικού χρέους της τάξης του 50% το λιγότερο ή ένα κούρεμα 100% του χρέους έναντι στον ιδιωτικό τομέα. Το τελευταίο αρχίζει ήδη δειλά να συζητάτε και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Η ακόλουθη παρουσίαση της εξέλιξης των βασικών μακροοικονομικών μεγεθών της Ελλάδος μέχρι το τέλος του 2020 και η σύντομη αναλυτική αξιολόγηση τους, πιστεύω να επαληθεύσουν τον ισχυρισμό περί ουτοπίας.
Μερικές πραγματικές αλήθειες:
Πρώτον: Η εξέλιξη του ΑΕΠ: Με βάση τα πραγματικά μεγέθη και τις εκτιμήσεις του Υπουργείου των Οικονομικών, που παρουσιάζονται στον κρατικό προϋπολογισμό του 2012, το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ), δηλαδή το σύνολο της ετήσιας παραγωγής των υλικών αγαθών και υπηρεσιών, θα κατέλθει το 2012 στα 211,6 δις € έναντι των 218,7 δις € του 2011, 227,6 δις € του 2010 και 231,8 δις € του 2009.
Οι απώλειες της ελληνικής Οικονομίας σε παραγωγή υλικών αγαθών και υπηρεσιών ανήλθαν δηλαδή στο χρονικό διάστημα από το 2009 μέχρι και το (2012 εκτίμηση στον προϋπολογισμό) στα περίπου 20 δις € ή 9,7%.
Δεύτερον: Η εξέλιξη της απασχόλησης : Η αρνητική εξέλιξη του ΑΕΠ είχε και άμεσες επιπτώσεις στην απασχόληση. Διότι και η ανεργία συμβάδισε, όπως ήταν επόμενο, με την αρνητική εξέλιξη του ΑΕΠ. Το ποσοστό ανεργίας από 7,6% (περίπου 390.000 άνεργοι) το 2008, ανήλθε στο 9,5% (περίπου 490.000 άνεργοι) το 2009, επιταχύνθηκε στο 12,6% (περίπου 645.000 άνεργοι) το 2010 για να κορυφωθεί το Σεπτέμβρη του 2011 στο 17,5% (περίπου 890.000 άνεργοι). Η τάση θα είναι ανοδική και δεν είναι καθόλου απίθανο εντός του 2012 η ανεργία να ξεπεράσει το 20% (περίπου 1 εκατομμύριο ανέργους). Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι οι δύο από τους τρεις άνεργους είναι γυναίκες και ότι τα άτομα ηλικίας 15-24 ετών είναι 46,4% και τα άτομα ηλικίας 25-34 ετών είναι 24,5% άνεργα. Και όπως προβλέπεται στον προϋπολογισμό η ύφεση της ελληνικής Οικονομίας θα συνεχιστεί με την ανάλογη ανεργία και στο 2012.
Τρίτον: Η εξέλιξη των κρατικών προϋπολογισμών (ελλείμματα, πλεονάσματα): Σύμφωνα και πάλι με τον κρατικό προϋπολογισμό του 2012 τα δημοσιονομικά ελλείμματα (πρωτογενή και τοκοχρεολύσια) των κρατικών προϋπολογισμών 2009 - 2012 ήσαν 15,4% (2009), 10,6% (2010), 9,0% (2011), που τελικά ίσως ξεπεράσει το 10% (εκτίμηση) και προβλέπεται 5,4% το 2012 του ΑΕΠ (πρόβλεψη στον προϋπολογισμό μετά το κούρεμα).
Σε απόλυτους αριθμούς αυτό σημαίνει 36,63 δις € το 2009, 24,13 δις το 2010, 19,68 δις € (ίσως και περισσότερα) το 2011 και 11,43 δις € το 2012, αν πραγματοποιηθεί βέβαια η μείωση (το κούρεμα) των 100 δις €.
Τέταρτον: Η εξέλιξη του δημόσιου χρέους : Σχετικά με το δημόσιο χρέος της Ελλάδας προβλέπεται ότι θα ανέλθει στο τέλος του 2012 στα 391,4 δις €, δηλαδή στο 185,0% του ΑΕΠ (χωρίς το κούρεμα των 100 δις €) ή με κούρεμα στις αρχές του 2012 στα 288,0 δις € ή στο 136,1% του ΑΕΠ έναντι των 373,2 δις € (170,7% του ΑΕΠ) το 2011, στα 340,3 δις € (149,5% του ΑΕΠ) το 2010 και 298,5 δις € (128,8% του ΑΕΠ) το 2009.
Αυτή είναι λοιπόν η σημερινή πραγματικότητα των βασικών μακροοικονομικών μεγεθών της Ελληνικής Οικονομίας, συμπεριλαμβανομένων και των προβλέψεων για τις εξελίξεις στο έτος 2012.
Οι επιδιωκόμενες (αναμενόμενες) εξελίξεις από το 2013 μέχρι και το 2020: Σύμφωνα με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Κορυφής της Ευρωζώνης της 26ης και 27ης Οκτωβρίου 2011 υποχρεώνεται (θεληματικά !!) ο ιδιωτικός τομέας (ιδιωτικές Τράπεζες, Ασφάλειες και ασφαλιστικά ταμεία) να αποσβέσει (να χαρίσει) περίπου 100 δις € από τα περίπου 200 δις € που έχει δανειοδοτήσει την Ελλάδα. Συγχρόνως αποφασίστηκε σε ένα νέο πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ο υπερδιπλασιασμός της οικονομικής στήριξης της Ελλάδος από τα 110 δις € που είχαν αποφασιστεί το Μάιο του 2010 στα 240 δις € μέχρι το 2020, δηλαδή 130 δις € ακόμη.
Με το κούρεμα των 100 δις € του ιδιωτικού τομέα και με τα σχετικά χαμηλότοκα δάνεια (σύνολο 240 δις €) του Ευρωπαϊκού Ταμείου στήριξης και με τις διαρθρωτικές αλλαγές που υποχρεούται η Ελλάδα να εφαρμόσει άμεσα, αναμένεται η αναθέρμανση της ελληνικής Οικονομίας με μία ικανοποιητική ετήσια αύξηση του ΑΕΠ.
Το επακόλουθο που επίσης αναμένεται είναι η πτώση του ποσοστού του δημόσιου χρέους από 170,7% ή 124,9% του ΑΕΠ με κούρεμα που ήταν στο τέλος του 2011, στο 120% του ΑΕΠ στο τέλος του 2020.
Με την επίτευξη του στόχου αυτού θεωρείται από την Τρόικα και από την ελληνική Κυβέρνηση ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος θα είναι πλέον βιώσιμο, δηλαδή η Ελλάδα θα μπορεί να ανταποκρίνεται στις πληρωμές των τοκοχρεολυσίων χωρίς να παραβιάζει το κριτήριο της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που δεν επιτρέπει ελλείμματα άνω του 3% του ΑΕΠ. Τουναντίον μάλιστα προβλέπονται ετήσια πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης του 1% μέχρι 2% του ΑΕΠ.
Σε σχέση με το στόχο και την αξιολόγηση της Συμφωνίας ότι αφορά την επίτευξη του στόχου, τίθενται δύο εύλογα και κατά τη γνώμη μου πολύ σημαντικά ερωτήματα:
Πρώτον, γιατί θα είναι για την Ελλάδα ένα δημόσιο χρέος της τάξης του 120% του ΑΕΠ το 2020 βιώσιμο και ένα χρέος της τάξης του 118% του ΑΕΠ της οικονομικά και αναπτυξιακά πολύ πιο εύρωστης Ιταλίας, σήμερα δεν είναι;
Δεύτερον, είναι δυνατή (ρεαλιστική) η επίτευξη του στόχου ενός χρέους της τάξης του 120% του ΑΕΠ στο τέλος του 2020 με βάση τη διάρθρωση και την αναμενόμενη εξέλιξη των σημερινών ελληνικών μακροοικονομικών μεγεθών;
Η πρώτη ερώτηση απαντάται κατά τη γνώμη μου από μόνη της, αφού η Ιταλία, η τρίτη βιομηχανική δύναμη της Ευρωζώνης, κινδυνεύει να χρεοκοπήσει με δημόσιο χρέος 118% του ΑΕΠ, δεν θα κινδυνεύσει η οικονομικά και αναπτυξιακά πολύ αδύναμη Ελλάδα;
Ότι αφορά τη δεύτερη ερώτηση οι δανειστές (η Τρόικα) και η ελληνική Κυβέρνηση ξεκινούν από την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα θα εκπληρώσει στο ακέραιο όλες τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από τα συμφωνηθέντα, ώστε έτσι να κατορθώσει να ξεπεράσει την ύφεση και να περάσει σε μία φάση ικανοποιητικής οικονομικής ανάπτυξης.
Δηλαδή η Τρόικα αναμένει την εφαρμογή όλων των αναγκαίων διαρθρωτικών και θεσμικών αλλαγών που θα οδηγήσουν σε μία παραγωγική λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, όπως στους τομείς της δικαιοσύνης, της υγείας, του φορολογικού και ασφαλιστικού συστήματος, των κοινωνικών υπηρεσιών, στις δημόσιες επιχειρήσεις, στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος, των θεσμών λογοδοσίας και διαφάνειας καθώς και συγχωνεύσεις ή ακόμη και καταργήσεις μη παραγωγικών δημόσιων Οργανισμών.
Επίσης οι δανειστές προϋποθέτουν και αναμένουν επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων (αποκρατικοποιήσεων), οικονομική αξιοποίηση της ακίνητης δημόσιας περιουσίας, άνοιγμα των αγορών αγαθών και υπηρεσιών, απελευθέρωση των επαγγελμάτων, ενίσχυση του ανταγωνισμού και απλοποίηση της γραφειοκρατίας στη παροχή αδειών επενδύσεων.
Με την εφαρμογή των στόχων αυτών αναμένεται η προσέλκυση ποικίλων ιδιωτικών επενδύσεων, που θα επιφέρουν την τεχνολογική αναδιάρθρωση της Οικονομίας και έτσι την αύξηση της παραγωγικότητας και τελικά την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και εξωστρέφειας της ελληνικής Οικονομίας.
Ο κατάλογος όμως αυτός των αναφερόμενων διαρθρωτικών, δομικών και θεσμικών αλλαγών, οι οποίες είναι πράγματι αναμφισβήτητες και άκρως αναγκαίες προϋποθέσεις για μία μακροπρόθεσμη ανάπτυξη και σταθεροποίηση του ελληνικού πολιτικού συστήματος και της ελληνικής Οικονομίας και Κοινωνίας γενικότερα, είναι δυστυχώς υπόθεση πολλών ετών αν όχι δεκαετηρίδων.
Μάλιστα στην Ελλάδα με ένα πολιτικό σύστημα που το διακρίνει ένας υψηλός βαθμός διαφθοράς, διαπλοκής και ανικανότητας, είναι ευνόητο να υπάρχουν σοβαρές επιφυλάξεις ως προς την ταχεία πραγματοποίηση (υλοποίηση) ενός τέτοιου αισιόδοξου διαρθρωτικού και αναπτυξιακού προγράμματος.
Εκτός αυτού η πραγματοποίηση του στόχου αυτού είναι ευνόητο ότι θα θίξει πολλά πολιτικά, συντεχνιακά, οικονομικά και κοινωνικά κατεστημένα, που οι επώνυμοι και ανώνυμοι εκφραστές τους ήσαν μέχρι τώρα οι δικαιούχοι και οι ευνοούμενοι του συστήματος. Και με την πολιτική και οικονομική επιρροή και δύναμη που έχουν, είναι αναμενόμενο ότι θα αντιδράσουν δυναμικά και οπωσδήποτε αποσταθεροποιητικά και το λιγότερο θα επιβραδύνουν σημαντικά, αν όχι να εμποδίσουν τελικά – και αυτό δεν είναι καθόλου απίθανο - την υλοποίηση αυτής της προσπάθειας.
Μετά από αυτή τη σχετικά απαισιόδοξη παρατήρηση, ας δούμε τώρα εν συντομία αυτό πού επιδιώκεται και αναμένεται κατά τη συμφωνία της 26ης και 27ης του Οκτώβρη 2011 μέχρι το τέλος του 2020 και να αξιολογήσουμε τις πιθανότητες υλοποίησης του.
Οι πιθανότητες εκπλήρωσης του στόχου της συμφωνίας της 26ης και 27ης 10ου 11
Ο στόχος είναι η μείωση του δημόσιου χρέους στο 120% του ΑΕΠ το 2020. Είναι ο στόχος αυτός εφικτός; Η εκτίμηση μου είναι δυστυχώς όχι.
Ξεκινώντας στην αρχή με τις προβλέψεις της δημοσιονομικής εξέλιξης μέχρι το 2015, όπως αυτές παρουσιάζονται στον κρατικό προϋπολογισμό του 2012 της ελληνικής Κυβέρνησης, που βασίζεται στις προβλέψεις του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής (ΜΠΔΣ) της περιόδου 2011–2015.
Εδώ προβλέπεται ότι η μείωση του πραγματικού ΑΕΠ, η οποία ήταν - 4,5% το 2010, θα παρουσιάσει από το 2011 και μετά μια σταδιακή βελτίωση του δείκτη. Εκτιμάτο από το ΜΠΔΣ ότι για το 2011 θα διαμορφωνόταν στο - 3,5%. Οι εκτιμήσεις διαφόρων χρηματοπιστωτικών Οργανισμών ήσαν γύρω στο - 2,5%, οι δε αυτές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκή Κεντρικής Τράπεζας στο - 3,8%.
Σήμερα στις αρχές του 2012 ήδη είναι γνωστό, ότι οι προβλέψεις αυτές για το έτος 2011 αστόχησαν, αφού η μείωση του πραγματικού ΑΕΠ ξεπερνάει ίσως το - 5,5%. Επίσης και η πρόβλεψη του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής για το έτος 2012, που εκτιμούσε μία αύξηση του + 0,8% διορθώθηκε στον προϋπολογισμό του έτους 2012 στο – 2,8% του ΑΕΠ. Οι προβλέψεις για τα έτη 2013, 2014 και 2015 είναι +2,1%, +2,1% και +2,7% αντιστοίχως.
Αν υποθέσουμε - ακόμη ποιο αισιόδοξα κάτι που φαίνεται να προϋποθέτει η Συμφωνία - ότι η ανάπτυξη του ΑΕΠ συνεχιστεί και στα επόμενα 5 έτη, δηλαδή από το 2016 μέχρι το 2020, με πραγματικό ρυθμό ανάπτυξης της τάξης του +3,0% και λάβουμε υπόψη μας και έναν μέσο πληθωρισμό του 1,5% - 2%, τότε η ονομαστική αξία του ΑΕΠ, ξεκινώντας από τα 211,6 δις € στο τέλος του 2012, θα ανέλθει - κάτω από αυτές τις αναπτυξιακές προϋποθέσεις - το 2020 περίπου στα 300,6 δις €.
Στο διάστημα αυτό (2012 – 2020) το δημόσιο χρέος μετά τη μείωση (κούρεμα) των 100 δις € και με τις υποθέσεις ενός μέσου επιτοκίου γύρω στα 4,0% και πρωτογενών πλεονασμάτων γύρω στο 1,5% με 2,0% του ΑΕΠ, θα εξελιχτεί από τα 288 δις € (136,1% του ΑΕΠ) στις αρχές του 2012 στα 360,8 δις € (120% του ΑΕΠ) στα τέλη του 2020.
Και με αυτές τις άκρως αισιόδοξες προβλέψεις θα είναι η Ελλάδα και πάλι το 2020 με σχεδόν 361δις € χρεωμένοι. Αυτό σημαίνει ότι μόνον για τα επιτόκια θα απαιτούνται για τα έτη μετά το 2020 το λιγότερο 15 δις €, δηλαδή 5% του ΑΕΠ. Και για να μειώνεται το χρέος ποσοστιαία θα πρέπει το ΑΕΠ να αυξάνεται ετησίως περισσότερο από 5%. Και αν βέβαια στοχεύουμε και σε μία απόλυτη μείωση του χρέους, που θα έπρεπε να είναι και ο στόχος, τότε είναι αναγκαίο οι επόμενοι προϋπολογισμοί να έχουν συνεχώς πρωτογενή πλεονάσματα.
Δυστυχώς μία τέτοια εξέλιξη ακόμη και με την εφαρμογή όλων των συμφωνημένων με τους εταίρους μας και με όλες τις θυσίες που θα υποστεί ο ελληνικός λαός, τελικά ο επιδιωκόμενος στόχος θα είναι ακατόρθωτος.
Αυτή δυστυχώς είναι η πραγματική αλήθεια της κατάστασης της Ελλάδος. Και όλοι εκείνοι που προσπαθούν να μας πείσουν ότι θα τα καταφέρουμε, μου θυμίζουν τα προπαγανδίστηκα λόγια του Γκέμπελ, Υπουργού προπαγάνδας του Χίτλερ, περί θεϊκής πρόνοιας που θα προστάτευε τη Γερμανία την τελευταία στιγμή. Ακόμη και τον Απρίλη του 1945, όταν ήδη τα ρωσικά στρατεύματα είχαν εισέλθει στο Βερολίνο, εξακολουθούσε να τα λέει αυτά.
Δεν έχω σπουδάσει βέβαια στο Χαρβάτ, που έχουν σπουδάσει ο κύριος Παπανδρέου και ο κύριος Σαμαράς, όπως λέγουν, αλλά ούτε και είμαι Καθηγητής στο Χαρβάτ που είναι ο κύριος Παπαδήμος. Για τη διάγνωση όμως της σημερινής κατάστασης στην Ελλάδα, και για τις εξελίξεις που έρχονται δεν χρειάζεται να έχει σπουδάσει ή να διδάσκει κανείς στο Χαρβάτ, αλλά ούτε είναι αναγκαίο να είναι Οικονομολόγος αυτού του επιπέδου για να υπολογίσει τις εξελίξεις στην Ελλάδα που ανέφερα. Είναι αρκετό κατά τη γνώμη μου να ξέρει κανείς πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμό και διαίρεση, που έμαθε στο δημοτικό σχολείο, και να έχει αυτό που λέμε „Kοινόν Nουν“. Όλα τα άλλα μετά είναι εύκολα και για να τα υπολογίσει και για να τα καταλάβει κανείς. Και για να μην είμαι μόνον απόστολος κακών και απαισιόδοξων ειδήσεων, θα ήθελα να τελειώσω με μερικές αισιόδοξες σκέψεις, ότι αφορά τις εξελίξεις του Ευρώ και της Ελλάδας και να προτείνω κάποιες αισιόδοξες και ίσως ρεαλιστικές εναλλακτικές λύσεις (σενάρια), που κατά τη γνώμη μπορεί να είναι σωτήρια για τις περεταίρω εξελίξεις.
Αισιόδοξες εναλλακτικές σκέψεις και λύσεις: Στην αρχή θα ήθελα να πάρω θέση ότι αφορά τις φήμες, τους μύθους και τις αναλήθειες που διαδίδονται για τη δήθεν κατάρρευση του Ευρώ.
Ένας πρώτος μύθος είναι η λεγόμενη κρίση του Ευρώ: Αυτοί που ισχυρίζονται αυτό, ή συγχέουν την πράγματι υπάρχουσα κρίση της αδυναμίας εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, που έχουν μερικές Χώρες της Ευρωζώνης, ή εκμεταλλεύονται το συμβάν αυτό για να εκφράσουν την αντιπάθειά τους έναντι του Ευρώ, την οποία έτσι και αλλιώς προώθησαν και προωθούν – για γνωστούς και αγνώστους λόγους που είχαν εξ αρχής – με αναλήθειες και μύθους και αποσκοπούν να δημιουργήσουν διεθνώς ένα ψυχολογικό κλίμα αποδυνάμωσης και αποσταθεροποίησης του Ευρώ.
Το Ευρώ θα κινδύνευε πράγματι από πληθωρισμό και κατάρρευση της εσωτερικής και εξωτερικής του αξίας, αν τα περισσότερα από 10 τρισεκατομμύρια € δημόσια χρέη των Χωρών της Ευρωζώνης τα είχε χρηματοδοτήσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ).
Αυτό όχι μόνον δεν έχει συμβεί, αλλά ούτε και επιτρέπεται από τους κανονισμούς της ΕΚΤ να συμβεί. Το € εξακολουθεί να είναι μετά το Δολάριο των ΗΠΑ - με μεγάλη διαφορά από τα άλλα Νομίσματα (αγγλικό, γιαπωνέζικο, κινέζικο, ελβετικό, κ.α.) - το δεύτερο αποθεματικό και συναλλαγματικό Νόμισμα του Κόσμου. Η συναλλαγματική του ισοτιμία έναντι του Δολαρίου μάλιστα εξακολουθεί να είναι σήμερα - παρ όλο τον ψυχολογικό πόλεμο που μαίνεται εναντίον του - πάνω από 10% της αρχικής του ισοτιμίας.
Ο δεύτερος μύθος είναι οι ισχυρισμοί, που συνεχώς από επίσημα και ανεπίσημα χείλη συνεχώς επαναλαμβάνονται, ότι αν μία Χώρα της Ευρωζώνης χρεοκοπήσει βγαίνει αυτόματα από την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση. Αυτό είναι μία μεγάλη αναλήθεια.
Νομικά δεν μπορεί κανένα Όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης να θέσει τη χρεοκοπημένη Χώρα - χωρίς τη θέληση της - εκτός της Ευρωζώνης. Εκτός που οργανωτικά θα είναι και για τις δύο πλευρές μία πολυέξοδη και πολύπλοκη υπόθεση, οπωσδήποτε όμως το κόστος της εξόδου μίας Χώρας θα είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό της παραμονής στην Ευρωζώνη. Βέβαια η Χώρα αυτή μπορεί να αναγκαστεί κάτω από την ψυχολογική και ηθική πίεση των άλλων Χωρών να εγκαταλείψει την Νομισματική Ένωση, δεν σημαίνει όμως αυτό, ότι δεν μπορεί η Χώρα αυτή να αντισταθεί και να παραμείνει.
Η Ελλάδα, αν παραβλέψει κανείς τη συνολική πτώχευση, που θα ήταν ηθικά, ψυχολογικά και οικονομικά η χειρότερη λύση για όλους, και άλλες καλύτερες ρεαλιστικές εναλλακτικές προσπάθειες και λύσεις.
Ένα πρώτο σενάριο καλύτερης λύσης θα ήταν να συμφωνήσει η Ελλάδα με τους δανειστές της - αντί των συμφωνηθέντων στις 26 και 27 Οκτωβρίου του 2011 επί πλέον δανείων των 130 δις € και του κουρέματος των 100 δις € - μία πλήρη αναστολή (ενός παγώματος δηλαδή) εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους μέχρι το 2020 χωρίς να χαλαρώσουν όμως οι συμφωνηθείσες διαρθρωτικές και δομικές προσπάθειες για αλλαγές.
Αν πραγματοποιούταν κατά τη γνώμη μου ένα τέτοιο σενάριο αμέσως τώρα, τότε θα απελευθερώνονταν η Ελλάδα από ετήσιες πληρωμές τοκοχρεολυσίων της τάξης των 35 δις € το λιγότερο. Αυτή η οικονομική ανακούφιση της ελληνικής Κυβέρνησης και της Οικονομίας θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία αναθέρμανση και επιτάχυνση της οικονομικής ανάπτυξης μέχρι και 3/4%, αφού μάλιστα θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν επενδύσεις υποδομών από δυνατά πλέον πρωτογενή πλεονάσματα. Έτσι στο τέλος του 2020 θα υπήρχε μία αναπτυσσόμενη Οικονομία με ένα ΑΕΠ στα περίπου 328 δις € και ένα δημόσιο χρέος στα 373 δις € (114% του ΑΕΠ ), δηλαδή στο επίπεδο που ήταν στο τέλος του 2011, αλλά όμως τώρα με πολύ μικρότερο και βιώσιμο ποσοστό. Το τελικό κόστος των δανειστών αυτού του σεναρίου θα ήταν γύρω στα 315 δις €, αποφεύγονταν όμως τα συμφωνηθέντα δάνεια και το κούρεμα των 100 δις €.
Ένα δεύτερο σενάριο, ακριβότερο για τους δανειστές, αλλά ευνοϊκότερο για την Ελλάδα θα ήταν μία 50% (182 δις €) μείωση (κούρεμα) του συνολικού δημόσιου χρέους, δηλαδή στο 85% του ΑΕΠ. Για την ίδια περίοδο (2012-2020) η μείωση αυτή θα κόστιζε στους δανειστές τα 182 δις € συν τους χαμένους τόκους (περίπου 165 δις €) της περιόδου. Για την Ελλάδα θα είχε το άμεσο προτέρημα της άμεσης απαλλαγής του χρέους των 182 δις € και των ετήσιων τοκοχρεολυσίων της τάξης των 18 δις € το λιγότερο.
Με τις σχετικά αισιόδοξες υποθέσεις της πραγματοποίησης των συμφωνηθέντων διαρθρωτικών και δομικών αλλαγών, των πρωτογενή πλεονασμάτων της τάξης του 2% του ΑΕΠ, με την επιβάρυνση ενός ετήσιου μέσου επιτοκίου του 4,5% και με μία 5% ονομαστική ανάπτυξη του ΑΕΠ, θα είναι κατά τη γνώμη μου η ακόλουθη εξέλιξη πιθανή:
Το μεν ΑΕΠ θα ανέλθει από περίπου 212 δις € στο τέλος του 2012 στα περίπου 313 δις € στο τέλος του 2020. Η δε εξέλιξη του δημόσιου χρέους θα είναι από 182 δις € το 2012 στα
213 δις € ή περίπου στο 68% του ΑΕΠ στο τέλος του 2020. Με μία υπό αυτές τις συνθήκες αρκετά ρεαλιστική εξέλιξη θα κατόρθωνε η Ελλάδα μέχρι το αργότερο το 2025 να εκπληρώσει το Κριτήριο του 60% του ΑΕΠ δημόσιου χρέους, που απαιτεί η Συνθήκη του Μάαστριχτ στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Οικονομικής Ανάπτυξης και να απαλλαχτεί τελικά από τον βραχνά του δημόσιου χρέους.
Ένα τρίτο σενάριο - κατά τη γνώμη μου από όλα το χειρότερο - είναι να συνεχιστούν οι μέχρι σήμερα προσπάθειες των δανειοδοτήσεων. Αυτό θα οδηγήσει, όπως και ανωτέρω ανέφερα, με πιθανότητες που πλησιάζουν την πραγματικότητα, στην άτακτη χρεοκοπία της Ελλάδος. Αυτό βέβαια θα έχει βραχυπρόθεσμα τα οφέλη της απαλλαγής από εκατοντάδες δις € χρεών και το κόστος της εξυπηρέτηση τους. Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες όμως θα είναι ανυπολόγιστες. Όλα τα είδη περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας και της Τράπεζας της Ελλάδος στο εξωτερικό καθώς και επιδοτήσεις της ΕΕ προς την Ελλάδα θα κατασχεθούν αμέσως. Για πολλά χρόνια δεν θα μπορεί η Ελλάδα να δημιουργήσει ή να αποκτήσει περιουσιακά στοιχεία στο εξωτερικό ή να πάρει δάνεια από τις χρηματαγορές. Οι εισαγωγές αγαθών θα απαιτούν άμεσες πληρωμές.
Επί πλέον θα υπάρξει και το ηθικό πρόβλημα. Οι Ελλάδα και οι έλληνες θα ήσαν διεθνώς οι απατεώνες, οι κλέφτες και οι ψεύτες και η διεθνής κατακραυγή θα ήταν για όλους τους έλληνες απανταχού ανυπόφορη. Τέλος η ψυχολογική πίεση από τις Χώρες της Ευρωζώνης, να εγκαταλείψει η Ελλάδα τη Νομισματική Ένωση, θα πάρει τέτοιες διαστάσεις που τελικά οι πιθανότητες να υποκύψει η Ελλάδα στις πιέσεις θα είναι μεγάλες.
Επίλογος: Ακόμη δεν φτάσαμε όμως εδώ, οι έλληνες έχουν τη δυνατότητα να ενεργοποιηθούν και να αντισταθούν. Αν αυτό γίνει συνείδηση σε πολλά εκατομμύρια ελλήνων, θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από όλους αυτούς που μας οδήγησαν εδώ που είμαστε και οι οποίοι δυστυχώς με μεγάλη αναίδεια και αδιαντροπιά επιμένουν να παραμείνουν και να συνεχίσουν το καταστρεπτικό έργο τους. Μία οργανωμένη αντίσταση έστω και την τελευταία στιγμή μπορεί να αποβεί σωτήρια. Ακόμη ελπίζω.
Ιανουάριος 2012
Σπύρος Παρασκευόπουλος,
Ομότιμος Καθηγητής Οικονομολόγος της Οικονομικής Σχολής
του Πανεπιστημίου Λειψίας
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)