Είναι αλήθεια πως κι εγώ έχω στο νου μου και θέλω να κάνω πολλά.
Κάθε μέρα που περνά, μα δεν επαρκεί ο χρόνος.
Τον γεμίζω καθημερινά από τις 6 το πρωί μέχρι τις 2 τη νύχτα.
Κοιμάμαι ανάλαφρα το υπόλοιπο της νύχτας,
και μια ώρα το μεσημέρι.
Όμως θέλω να γράψω, θέλω να πω τα θέλω μου
σε μια κοινωνία κωφάλαλη, σ’ ένα κράτος σκιά,
σ’ έναν συνάνθρωπο που ακούει μόνο τους δικούς του μονολόγους…
Λυπάμαι για τα παιδιά που ήρθαν και που θα’ ρθουν σε μια χώρα
υποταγμένη στους ξένους μα και τους τοκογλύφους…
Λυπάμαι τα παιδιά που θάρθουν σε μια χώρα αγνώριστη,
που δεν θα θυμίζει τίποτα από το ένδοξο πάλαι ποτέ παρελθόν της.
Μόνο σκιές και καπνούς
Όχι από τον ΄Αδη και τις εστίες
αλλά από ραδιενεργά ισότοπα
και εξαϋλωμένα σώματα…
Τι να γράφω σήμερα αλήθεια
για σένα, για μένα ,για το σήμερα και το αύριο
που πια δεν είναι ολότελα δικό μας…
΄Εχεις το δικό σου σήμερα και το δικό μου, αρκεί.
Μη βολοδέρνεσαι στα θέλω σου και στα θέλω μου
στα πρέπει και τα ανούσια πιστεύω…
Βγάλε από μέσα σου το εγωιστικό σύνδρομο
του θέλω όλα δικά μου,
απαρνήσου τα σα και τα εμά
κοίταξε εμπρός όση ώρα είναι ακόμη ο ήλιος στο στερέωμα
ίσως κάτι θα έχουμε να πούμε στους αγέννητους!...
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου